Fyrsta erindi ljóðsins "Too Late/Foot of Pride" eftir Bob Dylan, túlkun, umfjöllun.

Þegar "Foot of Pride" kom út 1991 á Bootleg Series volume 1-3 fannst mér það strax með albeztu lögum eftir Dylan. Þegar "Too Late" kom út 2021 varð ég ringlaður því það lag er snemmborin útgáfa af sama lagi, og miklu síðri, í tveimur tökum með mismunandi textum.

Loksins með því að lesa bókina "Surviving in a ruthless world" frá 2020 fer maður að skilja hvernig snilldarverkið "Foot of Pride" varð til, og vinnubrögð Dylans talsvert betur. Sú bók er mjög góð og vönduð, og höfundurinn kominn yfir áttrætt, á svipuðum aldri og Bob Dylan, búinn að grúska í þessu lengi og rannsaka, þroskaður maður þar á ferðinni og vinnubrögðin frábær.

Fyrir um það bil þremur árum (janúar 2021) þegar ég skrifaði pistla um "Angelinu" eftir Dylan frá 1981 var ég með nokkurnveginn tilbúna pistla um þetta lag, og ljóð, þetta mikla snilldarverk. En þannig er það nú með ýmislegt hjá mér, of mikið að gera, maður er of upptekinn og gefur sér ekki tíma í að sinna öllu. Nú hyggst ég sinna þessu ljóði í nokkrum pistlum, eins og ég gerði við aðra texta Dylans sem eru svo þrungnir speki að einn pistill hæfir einu erindi.

Eins og ég skrifaði áður fékk Dylan sennilega upphaflegu hugmyndina að textanum og laginu haustið 1980, um svipað leyti og "Caribbean Wind", og fleiri lög voru samin. Ég þekki þetta sjálfur, að semja lög nokkrum árum eftir að lausleg grind að þeim skapast, eða ég fæ áhuga á að fjalla um eitthvað efni, og geri það svo ekki fyrr en síðar, og jafnvel nota efniviðinn í marga söngtexta og ljóð, eða handrit að bókum, sem oft eru ekki kláruð, en eru kláruð samt í einhverjum tilfellum.

Þannig eru ljóðin "Too Late" og "Foot of Pride" nokkuð ólík. Endanlega afurðin er stútfull af Biblíutilvitnunum og svo tilvitnunum í allar áttir.

Terry Gans skrifar um það í bók sinni að hann viti ekki hvað Dylan er að meina þegar hann syngur um það í viðlaginu... "Too late to bring him back..."

Mér finnst það nokkuð augljóst að þarna sé Bob Dylan að fjalla um endurkomu Krists þannig að af henni verði ekki. Sumir halda því fram að Adolf Hitler hafi verið Jesús Kristur endurfæddur, eða þá Baháula, sem stofnaði Bahaíatrúna, og er af fylgjendunum talinn spámaður Guðs Biblíunnar einsog Jesús Kristur og Múhameð, Moonistar trúa að Sun Myung Moon hafi verið Jesús Kristur endurfæddur, og hægt er að halda því fram að dr. Helgi Pjeturss hafi verið Jesús Kristur endurfæddur og Nýalar hans Þriðja testamentið, enda hélt dr. Helgi Pjeturss því fram í gríni og alvöru að á hann ætti að trúa, og að vísindamaður yrði Jesús Kristur endurfæddur, þannig væru trúarbrögð nútímans, og margt til í því.

Fríkirkjur, sértrúarsöfnuður, költ, margt er til. Yfirleitt eru svona gaurar nefndir falskristar af kristnu fólki, nema það sé hluti af svona költi.

Kristnin byrjaði nú samt sem svona költ, nema þá voru aðrir tímar og fólk hafði mun meiri þörf fyrir trú, og kannski er það ein af skýringunum á því að kristnin sló mun meira í gegn en flest síðari tíma költ. (Eintala og fleirtala, költ, óbreytt, hvorugkynsorð, myndi ég halda, og erfitt að finna nýyrði, enda gott mál að koma með tökuorð af þessu tagi inní íslenzkuna, sem hafa sértæka merkingu og sitt séreðli og einkenni).

Ég er ekki manna fróðastur um alla þá sem telja sig Krist endurfædda, eða töldu það, en listinn gæti orðið langur, væri vel leitað.

Maður lærir það einnig í Guðfræðideild Háskólans að strax eftir dauða Krists hafi lærisveinarnir talið heimsendi í nánd og hina síðustu tíma upp runna. Þannig að þetta er ekkert einfalt mál, þessi eskatólógísku fræði, heimsslitafræðin. Þau fléttast saman við samsæriskenningar fornar og nýjar, og sá snjóbolti sem byrjaði að rúlla fullur af samsæriskenningum krisnum fyrir 2000 árum er skiljanlega orðinn gígantískur núna, og sumir angar hans hundheiðnir, eins og gefur að skilja, enda búið að þenja hann út í allar áttir.

Þetta ljóð Dylans fjallar pottþétt um þetta efni eins og mörg af hans beztu kvæðum. Þetta er spádómskvæði án alls efa, og merkilegt.

En að kvæðinu sjálfu, og útgáfum þess.

Bob Dylan beinir athyglinni að einstaklingnum sjálfum í fyrsta erindinu af "Too Late". Vinur sögumannsins er í fangelsi, og sögumaðurinn segir frá því, með óljósum og mjög skrýtnum hætti. Segir hann frá á þá leið að hann viti ekki hvort morð var framið eða ekki. Allt sviðið er draumkennt og óljóst eins og mörg beztu verk Bob Dylans.

Hann segir frá tveimur konum sem urðu vitni að ódæðinu, og báðar höfðu þær slæðu fyrir andlitinu.

Nú veit ég ekki nákvæmlega um skoðanir Bob Dylans á múslimum og islam, en af minnsta kosti einum söngtexta hans að dæma er honum lítið um þá gefið og þeirra trú. Þannig lýsir hann heimsenda og spilltum nútíma í "Slow Train Coming" frá 1979, og eins og  múslimar séu að reyna að ná heimsyfirráðum, ("Sheiks walking around like kings..."), og þessi lína úr "Too Late" gæti verið túlkuð líka á svipaðan veg, að glæpir og islam fari saman.

En í textanum er lýsandi lína í þessu fyrsta erindi:"They said it was a natural situation..."

Nútími okkar er fullur af syndum og trúleysi, fólki sem fer viljandi gegn Biblíunni að því er virðist. Múslimakonurnar (fáar aðrar hylja andlit sitt og því sennilega rétt túlkun), eru því tákn fyrir nútímakonuna evrópsku, "Infidels", sem nafn plötunnar vísar í. Miðað við það að Bob Dylan gaf sig langmest að gyðingatrú á þessari plötu er mjög skiljanlegt að andúð hans á islam hafi þarna verið meiri en á öðrum æviskeiðum hans og þessi túlkun því rökrétt og passi vel við.

Þannig að sé þessi túlkun rétt setti Bob Dylan samasemmerki á milli trúleysingja Vestursins og islamistanna, og það er í raun réttri alger andstaða við harðlínutrú islamistanna. Núverandi stjórnvöld í Ísrael eru þó sennilega nokkuð sammála þessari túlkun. Þessi túlkun gerir ráð fyrir því að þeir séu trúleysingjar sem ekki iðka rétta trú forfeðranna.

Allt bendir til þess að Bob Dylan hafi fullkomlega yfirgefið þessa skoðun síðar. Ég veit ekki til að hennar verði vart á seinni tíma plötum hans eða neinsstaðar annarsstaðar. Aftur á móti má túlka margar línur og setningar frá honum sem áframhald á paranoiu samsæriskristlinga í sértrúarsöfnuðum, heimsendaspádómum og andúð á nútímanum, eins og á plötunni "World Gone Wrong" frá 1993, til dæmis, og í textabókinni eftir hann (liner notes).

En burtséð frá því er línan mjög góð, því hún bendir í sömu átt og "Blowing In The Wind", sem sé þar skrifaði Bob Dylan um það lag, að verstu glæpamennirnir væru þeir sem þættust ekki sjá samsærin og glæpina, horfðu framhjá, létu sér allt í léttu rúmi liggja. Það á víst við um 99% af fólki, en þetta er ævinlega hægt að virða Bob Dylan fyrir, að þora að gagnrýna 99% mannkynsins og komast upp með það, halda áfram að vera heimsfrægur samt, án þess að þola slaufun, útskúfun.

Viðlagið fjallar um að of seint sé að ná einhverjum til baka, (bring back) færa til baka, en þá línu er hægt að túlka í samræmi við endurkomu Jesú Krists sem trúaðir hafa beðið eftir í 2000 ár og rúmlega það.

Miðað við að "Infidels" er fyrsta veraldlega hljómplata Dylans eftir frelsunarþrennuna, þá gæti sú túlkun passað, að hann sé ekki lengur trúaður á að Jesús Kristur komi nokkurntímann aftur, að endurkoman sé blekking.

Nú fer ég yfir í "Foot of Pride".

"Eins og ljónið sem rífur holdið af manninum, þannig getur kona gert það sem þykist vera karlmaður."

Þetta er opnunarlína þessa stórkostlega ljóðs.

Klæðskiptingar voru til 1983 og einhverskonar kynskiptingar, en ég hef ekki kannað það vel, og er ekki vel inní því, en veit að það voru ekki óþekkt fyrirbæri, en mjög sjaldgæf, og mjög úthrópuð af "frelsuðu" fólki, sem yfirleitt leit á slíkt sem ýkt dæmi um synd.

Opnunarlínan hjá Bob Dylan virðist vísa í þessa þjóðfélagskima, enda fylgir allt kvæðið þessari "öfgakristni", eins og sumir myndu kalla þetta, heimsendaboðskapur og slíkt.

En ég verð að dvelja lengur við þetta, því líkingamálið er ekki auðskilið hjá Dylan, eftir tugi útstrikana og endurritana þegar þessum tímapunkti er náð.

Sem sé, varla hægt að finna dýrslegri og ómennskari grimmd en hjá villidýri sem flettir húð af manneskju, til að sýna vald sitt og klær, þessi vopn sem náttúran gaf dýrinu til að drottna yfir öðrum.

Að Bob Dylan skyldi líkja klæðskiptingi eða kynskiptingi við slíkt villidýr er mjög merkilegt, og lýsir andúð hans á hinseginleikanum, að minnsta kosti í þessu kvæði. Hann veitir raunar mjög fá viðtöl og er varfærinn í orðum, þannig að sennilega myndi hann segja nú til dags að ljóðmælandinn sé ekki hann sjálfur og hafi aldrei verið hann sjálfur, en svona kemur þetta fram í ljóðinu að minnsta kosti, og erfitt að túlka á annan hátt.

Líkingin er þó sterkari en þetta. Hún felur í sér miklu, miklu meira en einföld orðin gefa til kynna.

Þessa merkilegu línu væri hægt að túlka á breiðari grundvelli, "kona sem þykist vera karlmaður"... hvað á hann við nákvæmlega? Á hann við alla femínista? Á hann við allar útivinnandi konur? Á hann við allar konur sem læra í skólum og fara í karlastörf í framhaldinu? Það getur nefnilega alveg verið.

Minnumst þess að 1978 kom út lagið "Is Your Love In Vain?", þar sem skýrt kemur fram að hann telur að konur eigi að vera heimavinnandi allar, eins og hefðin býður. Það lag mætti túlka sem Guð sem talar við eina konu, og þær allar í senn.

Hann er í raun með þessari opnun að segja að útivinnandi konur séu að svíkja kynferðisskyldur sínar sem mæður, uppalendur barna. Hann er að segja að allt mannkynið sé fordæmt gjörsamlega, og slíkt má styðja með vísunum í Biblíuna vissulega.

Því næst koma línur sem fjalla um jarðarför, að þar hafi "Danny Boy" verið sungið. Ættjarðarkvæði í stað sálms, já kirkjurækið fólk hneykslaðist mjög á slíku 1983, en það er orðið svo algengt núna að langfæstir taka eftir því eða kippa sér upp við það að ráði.

Síðan kemur mjög háðugleg lína um að presturinn hafi fjallað um að Kristur hafi verið svikinn (af Júdasi sennilega).

Sú lína segir okkur að þau svik fari fram daglega á hverri stundu, og að syndugt nútímalífið sé beinlínis löðrungur í andlit Jesú Krists, öllum stundum. Þetta er sérlega falleg kristileg hugsun, og miskunnarlaus gagnrýni á syndugt nútímafólk.

Um hinn látna er sagt að svo virðist sem jörðin hafi opnazt og gleypt hann skyndilega.

Þetta eru dásamlega kristilegar línur, svo nístandi háðskar að það er engu lagi líkt.

Í einni línu tekst Bob Dylan að vekja upp hugrenningar um Helvíti og jarðskálfta og skrímsli sem gleypir fólk vegna synda þess. Ekki nóg með það, honum tekst að snúa helgislepju venjulegra jarðarfara uppí andhverfu sína. Ekki er skrýtið að hann þorði ekki að gefa þetta lag út 1983, það er svo fullkomin árás á lifnaðarhætti Bandaríkjanna og Vesturlanda.

Í þessari einu línu tekst Bob Dylan að segja okkur að líklegast sé að venjulegt fólk fari til Helvítis miðað við Biblíuna og túlkun margra sértrúarsöfnuða.

Fótur stoltsins er bæði fótur Guðs og mannanna í senn. "There ain't no going back when your foot og pride comes down." Það verður ekki aftur snúið þegar þú kemur aftur til jarðarinnar.

Stolt Guðs yfir sköpuninni kallar á refsingu Guðs samkvæmt þessu vegna syndanna. Óhlýðnin kallar á reiði Skaparans.

Stolt Jesú Krists yfir að vera sonur Guðs kallar á það sama.

Stolt mannanna er hinsvegar stoltið yfir því að fylgja Satani og að vera í uppreisn gegn Guði.

Viðlagið lýsir því með einföldum hætti hvernig skoðun hins sannkristna manns er.

 

Því er þetta sannkristilegt lag, og ljóð, en á sama tíma er það veraldlegt að hluta í lýsingum á heiminum. Heimsósómakvæði.

 

Hatrið sem drullað er á séra Friðrik er enn einn liður í þeirri baráttu að sigra feðraveldið, sigra karlmenn, gera þá (okkur) að aumingjum og útrýma þeim (okkur) endanlega

Þjóðin elskar hneykslun og klámfengið efni. Það vita allir á slúðurfréttum DV, hversu mikla athygli þær fá.

RÚV fylgir þeirri umfjöllun sinni eftir sem hófst um séra Friðrik, að hann beri ábyrgð á því að hafa káfað á drengjum um mjög langt árabil og farið yfir þeirra mörk.

Konurnar í Stígamótum tala eins og séra Friðrik hafi borið höfuð og herðar yfir aðra kynferðisafbrotamenn á Íslandi og að hans afbrotaferill spanni 50-60 ár. Þannig talaði ein talskona þeirra í Kastljósinu í RÚV í gær, þótt hún væri aðeins að draga ályktanir af tiltölulega fáum sögum af honum, sem ekki voru sagðar frá fyrstu hendi, heldur frá eiginkonum meintra þolenda séra Friðriks eða dætrum meintra þolenda séra Friðriks.

Nú er það mjög merkilegt að sárafáir hafa stigið fram til að koma með þessar sögur, miðað við það sem blásið var upp. Þó er látið eins og þetta sé toppurinn á gígantískum ísjaka sem sé hans afbrotaferill sem eigi að spanna næstum alla hans ævi.

Samkvæmt Stígamótakonum er því séra Friðrik prímus mótor í þessum málum, eða megingerandi, jafnvel enn meiri en Ólafur Skúlason biskup, sem kom af stað úrsagnahrinu úr Þjóðkirkjunni á sínum tíma og var talinn mikið skrímsli af femínistum og yngri kynslóðum.

Þegar virkir í athugasemdum í DV fjölluðu um þetta nýlega kom einhver með athugasemd sem var á þá leið að Kristur hafi sagt börnunum að koma til sín, því þeirra væri himnaríki, og var ýjað að því að þróunin stefndi í þá átt að lýsa Kristi á sama hátt og séra Friðrik, og að ekkert væri því fólki heilagt nú til dags.

En hvað segir það manni að eiginkonur lýsi séra Friðriki svona, ekkjur þá væntanlega? Eða hvað segir það manni að dætur meintra fórnarlamba séra Friðriks segi frá þessu líka?

Í fyrsta lagi geisar stríð á milli kynjanna. Til að réttlæta völd sín yfir körlum reyna konur (ýgar konur, en hinar kvenlegri leyfa karlakonum að berjast fyrir sig) að gera sem flesta karla tortryggilega og glæpsamlega.

Þetta þýðir að öll smáatriði eru blásin upp, og það sem áður var fyrirgefið, allt fyrir völdin og valdabaráttuna. Hatrið er æðra ástinni, er hin nýja kenning femínistanna. Hatrið (á milli kynjanna) sigrar, eins og sungið var um í Júróvisjón.

Rétt eins og gamlar konur fá sér tattú til að efla kvennavaldeflinguna og minnka kynslóðabilið, og gera barnabörnum og börnum til geðs, þannig skipta þær einnig margar um skoðun og fara að hata karlmenn, allt fyrir femínismann.

Vel má vera að séra Friðrik hafi gert allt sem sagt er að hann hafi gert á hlut annarra.

Í þessum pistli er ég að fjalla um ástæðurnar fyrir hatrinu á honum. Valdasýki.

 

Hugleysi að þora ekki að segja frá því sem var satt og rétt

Auður Ava rithöfundur - listilega góður lýðskrumari meðal listamanna, eins og Bubbi Morthens.

Í Kiljunni fékk nýjasta bók Auðar Övu glimrandi dóma eins og venjulega, en hún er nú orðin ástdóttir gagnrýnenda. Ég hef raunar allt aðra skoðun á henni en þessir tízkugagnrýnendur.

Þegar ég eignaðist mína fyrstu bók eftir hana fyrir nokkrum árum, skáldsöguna Ör bar ég væntingar til hennar um að þar færi rithöfundur á borð við Halldór Laxness, miðað við lofið sem hún hafði fengið.

Já, bókin Ör er listilega vel skrifuð, en um innihaldið er ég ekki svo viss. Þetta er dæmigerð kjaftabók, kvennabók, þar sem tilfinningar og ljóðrænn orðavaðall fá að fylla bókina. Þannig eru kvennabókmenntir almennt nú til dags, en ekki áður endilega.

Nýjasta bókin hennar fjallar um transkonu og heitir DJ Bambi. Sú bók þykir ljá þeim hópi rödd sérlega vel og sannfæra jafnvel harðasta efasemdafólk um að hinseginleikinn sé engin ímyndun heldur eitthvað raunverulegt.

Ég hef ekki lesið þessa nýjustu bók hennar, en miðað við bókina Ör býst ég við að hún sé klókindalega saman sett til þess eins að hljóta náð gagnrýnenda og þess hóps þjóðarinnar sem þetta á við um.

Auður Ava er ofmetin eins og eiginlega allir kvenrithöfundar nútímans. Þetta eru draumórabókmenntir um hvernig andlegt líf litar veruleikann, þannig að veruleikinn er talinn annar en hann er.

Blekkingin er í aðalhlutverki, og femínisminn, óskhyggjan um kvenlægan heim frá upphafi til enda, þar sem allt hið kvenlæga er upphafið og feðraveldið niðrað sem mest.

Ísland er á nákvæmlega sama stað og Sovétríkin á Stalínstímanum. Listin lýtur lögmálum ríkisins. Aðeins ríkislist fær viðurkenningu, sölu og vinsældir. Það er að segja, femínísk svonefnd list, framleiðsla væri þó réttara orð.

En gleymum því ekki að góð listaverk gera ekki sannindi að sannleika. Þau hinsvegar geta talið fólki trú um það. Góð listaverk gera lygin sennilegri en sannleikann. Í því felst gildi listarinnar - að margra mati, ekki allra þó.

Þannig að vel má vera að þetta sé bezta bók Auðar Övu, og kannski er hún betri en Ör. Án efa fær hún viðurkenningar og verðlaun. Það breytir samt ekki veruleikanum. Skáldskapur verður áfram skáldskapur og veruleiki verður áfram veruleiki, nema fyrir það fólk sem gerir ekki greinarmun þarna á milli, hvort sem það lifir á því að vera geðveikt eða ekki, sem kannski skiptir ekki öllu máli.

Afi minn vildi að listin væri nytsamleg, eins og stálið sem hann vann með. Það vildi Ingvar frændi líka, bróðir hans, sem kenndi mér langmest í listum. Jónas frá Hriflu var hugmyndafræðingur þessarar kynslóðar, ásamt öðrum. Merkileg eru hans spor, og mega ekki gleymast, að öll list þurfi að þjóna veraldlegum, þjóðlegum, nytsamlegum markmiðum, en stuðla ekki að draumlyndi og óraunsæi, eins og öll list á að gera í dag, til að njóta hylli og seljast vel.

Hvað skapar góðmennskuna?

Kærleikur og friður er boðskapur jólanna kristnu. Hvort sá boðskapur komi frá hinum heiðna sið er ekki vitað, eins og orðið jól, sem komið er frá heiðnum tímum og heiðinni menningu, en kristnir menn vilja eigna sér þann friðarboðskap, hvað sem hæft er í því. Ritaðar heimildir skortir um það hvernig heiðnir menn héldu sín jól fyrir ríflega 1000 árum, en líklega voru það einhver blót, svallveizlur og slíkt.

Jólin eru mér dýrmæt og heilög vegna uppeldisins, bernskuminninganna, ömmu og afa, og hvernig manni var þetta kennt í æsku.

Ég hef mikið velt fyrir mér góðmennskunni. Hvað er góðmennskan? Er hún fórnfýsin og gjafmildin eða eitthvað annað? Eigingirni, peningagræðgi, óþörf neikvæðni og slíkt hlýtur að teljast til andstæðna góðmennskunnar.

En fólkið af kynslóð ömmu og afa var sérlega gott. Þar af leiðandi er hægt að draga ályktanir af þeirri staðreynd, því það er staðreynd. Kynslóðunum hefur farið aftur, og auðvitað er hægt að draga almennar ályktanir af þeirri staðreynd.

Hvernig get ég stutt slíka fullyrðingu og rökstutt, ef fólk hefur ekki slíka reynslu sjálft?

A) Náungakærleikurinn, samhjálpin. Um 1950 þótti Íslendingum sjálfsagt að bjóða ókunnu fólki að búa heima hjá sér í húsnæðishraki. Þetta er staðreynd. Þegar amma og afi leigðu á Tjarnargötunni í Reykjavík frá 1943 til 1950 voru þau oft með fólk sem fékk að gista og sofa á gólfinu, því það vantaði svo óskaplega mikið af húsnæði í Reykjavík, svo margir fluttu á mölina á skömmum tíma, og fólksfjölgunin var almennt mikil á Íslandi á þeim tíma. Síðan bættist við húsnæði fyrir hermennina. Þau fengu ekkert endilega leigupeninga frá þessu fólki, en stundum. Í einhverjum tilfellum voru það vinir og kunningjar.

Í dag er fólk orðið miklu stífara á svona hjálpsemi. Reglugerðir hindra ýmislegt líka, og að óþörfu. Í dag er það svo að þú þarft að þekkja og treysta viðkomandi til að leyfa að gista, sérstaklega til lengri tíma, eða það er reglan held ég frekar en undantekningin, öfugt við það sem áður var.

Jafnvel "góða fólkið" sem þykist halda að ótakmarkað rými sé á Íslandi og að Íslandi rúmi allan alheiminn, alla flóttamenn sem koma að utan, er stundum alls ekki tilbúið að láta alla þessa útlendinga búa heima hjá sér þegar á reynir. Það vill því koma vandanum yfir á aðra, og helzt pólitíska andstæðinga sína.

B) Áður fyrr var heiður í því að sýna dugnað og að vinna fyrir lítið kaup, til að skapa sér mannorð og sýna góða eiginleika. Það var á þeim tímum þegar atvinnuleysi var mikið á Íslandi. Þá var fólk (karlmenn aðallega) þakklátt fyrir að fá vinnu og að vinna fyrir lítið kaup, og var kurteist.

Ég er sérstaklega að vísa í Bretavinnuna í seinna stríði, og einnig vinnumenninguna í sveitunum á árum og öldum áður. Velmegunin hefur spillt þjóðinni ógurlega, og eftir því sem fólk fæddist síðar fékk það að kynnast æ meira snobbi og dekri. Því má segja að kynslóðunum hafi farið aftur vissulega.

Í dag er það orðið þannig að snobbið er orðið svo mikið að ungu kynslóðirnar vilja ekki vinna nema sum störf, láta útlendingum eftir að vinna önnur störf, eins og tildæmis verzlunarstörf og afgreiðslustörf. Hvernig uppeldi fengu þessi börn sem eru full af snobbi?

C) Áður fyrr var fólk rómantískt. Það er að segja, að það taldi það gæfu að kynnast maka eða einhverjum af hinu kyninu sem sýndi því áhuga, og bjóst ekki við að sá aðili væri fullkominn frekar en það sjálft teldist fullkomið. Meira en það, áður fyrr töldu eiginlega allir óhjákvæmilegt að giftast og eignast börn, öfugt við það sem nú tíðkast.

Mér finnst rómantíkin ákveðin tegund af góðmennsku. Það sem mér finnst felast í orðinu rómantík er fúsleiki að byrja með einhverjum af hinu kyninu og stofna til ástarsambands og telja það eðlilegt. Það bætir lífið, jafnvel þótt illa gangi og skilnaður verði ofaná eða sambúðarslit. Þroskandi er slíkt og nauðsynlegt. Ég tel að þar sem rómantíkin er dauð þar sé kaldlyndi og óhamingja, skortur á trausti og þessari tegund af góðmennsku.

Allskyns fræðingar stía kynjunum í sundur á okkar tímum með djöfullegum hætti. "Þú ert nóg", er ein mantran, maður á að elska sjálfan sig og það er talið nægilegt, sjálfselskan er upphafin, ekki að elska Guð og náungann eða neitt slíkt.

Hinseginleikinn er AFLEIÐING af þessari ómenningu og kaldlyndi, en ekki orsök.

D) "Sælir eru fátækir", er setning sem kemur úr Biblíunni og frá Kristi, þótt hún sé öðruvísi þar, "í anda" er þar að auki.

Allavega þá var þessi setning mikið notuð af fólki fyrr á öldum enda voru þá eiginlega allir Íslendingar fátækir. Nægjusemi er það orð sem lýsir túlkuninni á þessari frægu setningu Krists og Biblíunnar.

Á jólunum rifjast þetta upp og verður dýrmætt að nýju. Nægjusemin er góð til að fólk geti sett sér hófleg markmið.

En hvernig er þetta í nútímanum? Nægjusemin er alls ekki áberandi. Gildismatið snýst um veraldlega stöðu, mannvirðingu, félagslegt vald, nýjustu snjalltölvuna, snjallsímann, góða menntun, utanlandsferðir, spengilegan vöxt, brúnkutan og margt fleira sem tilheyrir tízkunni og Mammoni en ekki lífsgildum sem teljast sígild og góð.

Enn og aftur, fólki hefur farið aftur, miðað við boðskap sem margir telja ódauðlegan og sígildan, hinn eina rétta.

E) Að fórna sér fyrir aðra, fórnfýsi. Að viðurkenna að frelsarinn fæddist í fjárhúsi en ekki í höll, og þó gengur kristnin útá að tigna hann og viðurkenna sem meistara, kennara í lífsgildum og góðum siðum.

Jesús Kristur dó ofsóttur á krossi, og þó reis hann upp aftur og varð dýrkaður sem frelsari af fjölmörgum. Boðskapur þeirrar sögu er dýrmætur og gullvægur.

Jesús Kristur fórnaði sér fyrir okkur. (Ef við trúum sögunni um hann að minnsta kosti).

Þetta gefur fagurt eftirdæmi og leiðsögn í líferni. Þetta kennir manni að fólk sem er fátækt, ofsótt, illa til fara eða á annan hátt útskúfað í samfélaginu getur kennt manni eitthvað eða hjálpað, boðið uppá eitthvað sem samfélagið vantar, eða sem okkur vantar, einstaklingana.

Þetta var boðskapur sem gegnsýrði líf fyrri kynslóða. Hvernig er þetta í dag? Flestir af "góða fólkinu" skella skollaeyrum við þessu, og segja að trúarbrögðin séu mesti skaðvaldur mannkynssögunnar jafnvel. Þeirra góðmennska felst oft í því að vilja opna landamærin en taka svo enga ábyrgð á afleiðingunum af því.

Gömlu kynslóðirnar skildu orðið náungi rétt, sem sagt að hjálpa ekki bara þeim sem búa í öðrum löndum, heldur samlöndum sínum, þar sem neyðin er sjáanleg og áþreifanleg.

F) Að fyrirgefa. Þetta er eitt grunnatriði kristindómsins raunar, en hefur fallið í skuggann eins og svo margt, í okkar nútíma sem snýst um vinstristefnuinnrætingu.

Þetta þýðir til dæmis að fyrirgefa kynferðisafbrotamönnum hvort sem þeir brjóta gegn konum, börnum eða körlum. Þetta skildu fyrri kynslóðir. Auðvelt er fyrir femínista að kalla gamla fólkið meðvirkt, en sú afstaða er líka fullkomlega laus við fyrirgefninguna og vill ekkert með hana hafa, nema ef hún er til bóta fyrir fórnarlambið, þolandann, ekki gerandann.

Að fyrirgefa felst einnig í því að fyrirgefa makanum og fjölskyldumeðlimum, börnum, foreldrum eða öðrum. Sá sem kann að fyrirgefa og iðkar það og stundar af heilu hjarta bætir samskipti sín við aðra að miklum mun.

Konum er þvert á móti kennt það nú til dags að fyrirgefa alls ekki kærustum sínum eða eiginmönnum eða elskhugum eða viðreynendum, að þeir séu óalandi og óferjandi ef þeir eru ekki fullkomnir.

Því má segja það með sanni, að femínistar hafa skapað helvíti á jörð, bæði fyrir konur og karla, með því að ala á tortryggni og fullkomnunaráráttu sem engin innistæða er fyrir.

Við bætum sjaldnast aðra, og sízt með hatri og fordæmingu, útskúfun eða slaufun. Við bætum einstaka sinnum okkur sjálf eða slípum örlítið til í mesta lagi, en erum samt oftast sömu gallagripirnir til æviloka, eins og aðrir.

Við erum dæmd til einsemdar ef við fyrirgefum ekki okkur sjálfum og öðrum. Femínistar eru úti á túni.

G) Að fara framhjá reglunum en brjóta þær helzt ekki, vita af þeim. "Nýtt lögmál gef ég yður" sagði Kristur, að elska aðeins Guð og náungann. Þó sagði hann að Lögmálið félli ekki úr gildi á meðan himinn og jörð stæðu uppi.

Margir marxistar og aðrir vinstrifasistar og jafnaðarfasistar eru duglegir að fordæma fyrri kynslóðir, þar var allt svo ófullkomið og frumstætt, fólk fór ekki eftir reglum, spilling, frændhygli, nepótismi, þjóðremba, karlremba, mafíustarfsemi...

Þegar betur er að gáð er ESB fullt af einhverskonar spillingu, og demókratar í Bandaríkjunum, og þannig mætti lengi telja.

Í gamla daga bar fólk raunverulega ábyrgð og notaði dómgreind sína, og góðmennsku, og fólk í valdastöðum var umdeilt og fékk aðhald frá almenningi. Þegar frændhygli og karlremba voru ríkjandi var krafizt þess af valdamönnum að þeir væru kærleiksríkir, sem þeir reyndu að gera, þrátt fyrir léleg laun almennings og bág kjör flestra. Það var almenningur sem stjórnaði meiru en nú, og dæmdi pólitíkusa úr leik í næstu kosningum. Nú gerist það ekki lengur, því stjórnmálaelítan er orðin klókari og farin að leika sama leik og Loðvík 14, "Ríkið, það er ég!". Stjórnmálamennirnir eru orðnir svo klókir við að nota innihaldslaust málskrúð að engu skiptir hvað er kosið, alltaf kemur sami grauturinn uppúr kjörkössunum.

Í dag ber fólk í valdastöðum enga ábyrgð. Það hleypur í burtu þegar allt er komið í hund og kött og kennir öðrum um. Það felur sig á bakvið reglurnar eða frasana.

"Mér finnst spillingin góð", er ágæt túlkun á laginu "Mér finnst rigningin góð." Ef við erum með þjóðrækna stjórnmálamenn sem láta almenning á landinu ganga fyrir skiptir minna máli þótt þeir mylji undir sjálfa sig og geri sjálfa sig ríka. Verra er það þegar erlendir auðrónar ræna öllu fyrir sig. Þá fær almenningur á Íslandi enn minna. Það hefur verið að gerast undanfarna áratugi, sérstaklega eftir kreppuna 2008.

Smávægileg þjóðleg spilling getur verið valdeflandi fyrir innlenda auðmenn, og ef þeir hjálpa almenningi er það hið bezta mál.

Þessi pistill lýsir þó aðeins nokkrum hliðum góðmennskunnar, eða hvað hún getur verið, með hliðsjón af jólaboðskapnum og kristninni. Kannski fer ég betur ofaní þetta síðar.

Engu að síður, þessi sannleikskorn eru raunverulega að lýsa breytingum á íslenzku þjóðfélagi frá miðri tuttugustu öldinni til okkar daga.

 

Endurskoðun á mörgum sviðum

Við erum komin inní um það bil 200 ára virknitímabil á Reykjanesinu. Byggð hefur aldrei verið eins þétt á þessu svæði þegar það hefur gerzt áður. Hvorki geta jarðvísindamenn eða byggingafræðingar fullyrt að útilokað sé að mannskæður jarðskjálfti verði hér þar sem byggðin er þéttust, eða að gos verði mjög nálægt þéttbýli og eiturgufur bani fólki.

Frjósemin var gífurleg á heiðna tímanum og fram eftir öldum, þegar drepsóttir og hungur hjuggu skörð í mannfjöldann einnig. Þá þótti þetta eins og hvert annað bögg, eitt af mörgum, og fleiri nýfædd kríli myndu fylla í skörðin. Nú fæðast ekki nógu mörg börn til að viðhalda mannfjöldanum, því femínistar hafa drepið gredduna og bannað samskipti nema á sínum eitruðu, helvízku forsendum. Nú er svo komið að náttúran er í hópi færri skaðvalda en áður. Það eina í stöðunni er að flytja sig burt af þéttbýlustu svæðunum þar sem gosvirkni og skjálftavirkni er mest.

Vissulega eru húsin sterk, en lagnir geta sprungið og hrynjandi munir geta orðið fólkinu að aldurtila eða brennheitt vatn, lokaðar hurðir og brennandi hús vegna rafmagnsbilana.

Svo er það með eldgosin. Úr því að Grindavík hefur lent í þessu má fullvíst telja að fleiri byggð ból séu í hættu.

Yfir 100 látnir eftir jarðskjálfta í Kína

Um "Stoltsfótinn" (Foot of Pride) eftir Bob Dylan frá 1983 og almennt um spádómskvæði, hvort mögulegt sé að þau séu rituð á löngum tíma og leiðrétt oft, eins og Bob Dylan gerði við þetta ljóð, þennan söngtexta sinn.

Í fylgiritinu með Bootleg series 1-3 sem kom út 1991 stendur að "Foot of Pride" eftir Bob Dylan frá 1983 sé eitt áhrifamesta heimsendakvæðið hans, byggt á Opinberunarbókinni og öðrum spádómsritum, bæði úr Biblíunni og öðrum áttum. Vissulega er þetta kvæði Dylans áhrifaríkt og meistaraverk, enda ætlaði ég að gera því góð skil í pistlaröð fyrir nokkrum árum, á sama tíma og ég fjallaði um sum önnur kvæði hans, en ég man ekki hvort úr því varð eða ég eigi það eftir.

Sú spurning vaknaði hjá mér eftir að hafa lesið talsvert í bókinni sem ég fjallaði um í síðasta pistli hvort ég hefði gert mistök að telja kvæðið stórmerkilegt spádómskvæði um hina hinztu tíma, og hugsanlega nútímann, okkar tíma, þennan spillta nútíma okkar.

Þessi spurning vaknaði þegar ég kynnti mér það á hversu löngum tíma Bob Dylan samdi þetta kvæði, þennan stórmerkilega söngtexta. Því yfirleitt finnst fólki að spádómsrit séu innblásin og komi eins og leiðslubókmenntir, séu samin eins og í gegnum miðil, en ekki eins og meitluð og mótuð af skáldi á löngum tíma, kannski mörgum árum.

Ég er enn þeirrar skoðunar að "Foot of Pride" sé leiðslukvæði og spádómsrit, en þetta þarf að útskýra betur.

Þessi bók sem ég fjallaði um í gær er mjög vönduð og vel unnin. Það kemur fram í formálanum að höfundurinn hafði hana lengi í smíðum áður en Tulsa safnið opnaði, sem gerði honum kleift að leggjast í svo ítarlega rannsóknarvinnu að hann gat lokið verkinu á fullnægjandi og sómasamlegan hátt, sem betur fór fyrir aðdáendur Bobs Dylans, sem eru fjölmargir, ég meðal þeirra.

Nú er það svo að sennilega byrjaði Bob Dylan á þessu kvæði árið 1980, um sama leyti og "Angelina" og "Caribbean Wind". Þannig að þetta hefur verið í smíðum í 3 ár ef sú kenning er rétt.

Þeir sem rannsakað hafa þessi snilldarverk hans af hvað mestri nákvæmni fullyrða að haustið 1980 hafi hann orðið fyrir spámannlegum vitrunum sem hafi leitt hann á þessa braut og burt frá hefðbundninni kristilegri túlkun, og þó án þess að missa trúna beinlínis, heldur hafi efinn farið að sækja á hann að nýju, hvort ekki þurfi að taka mark á öðru en Biblíunni og þeim sem voru í sértrúarsöfnuðinum sem hann varð fyrir áhrifum af á þessum árum, 1979 - 1981. Söfnuðurinn heitir Vineyard Fellowship og er til ennþá.

Allavega lét Bob Dylan þau orð falla í viðtali eitt sinn að hann hafi samið fjölda laga á siglingu á skipinu sínu í Karíbahafinu, og að "Jokerman" og "I and I" hafi verið meðal þeirra eins og "Caribbean Wind". Vitað er um upptöku af "Caribbean Wind" frá haustinu 1980, en ekki er vitað um hljóðritanir af lögunum "Jokerman" eða "I and I" svo snemma sem 1980. Það bendir til þess að þau lög hafi ekki verið tilbúin þá, 1980, að í raun hafi Bob Dylan aðeins verið með ótilbúna texta eða ljóðabrot eða þá brot úr laglínum við og ekki fullbúin verk þá.

Það passar við upplýsingarnar sem koma fram í bókinni.

Eins og ég fjallaði um í pistlaröð minni um mörg kvæði eða söngtexta Bobs Dylans tel ég þau lýsa Harmageddon, eða síðustu dögum eða árum mannkynsins á þessari jörð, en hvort þeir tímar séu núna er ekki alveg víst eða ljóst, þótt margt geti svo sem bent til þess.

En er "Foot of Pride" raunverulegt leiðslukvæði og spádómsljóð eða er það einungis haganlega samsett kvæði eða söngtexti sem líkist spádómsljóði og er því kannski ofmetið af aðdáendum Bobs Dylans?

Það er kannski erfitt að svara þessu, en ég tel að þetta sé spádómskvæði eins og ég hélt fram í pistlaröð minni um ýmis ljóð Bobs Dylans. Margt bendir nefnilega til þess, og þannig má vissulega túlka það.

Dr. Helgi Pjeturss hélt því fram að andi eða öllu heldur einstaklingur á öðrum hnetti hjálpaði þeim að skilja sem fá vitranir. Raunar hafa vitranir verið úskýrðar á margvíslegan hátt og margir eru trúaðir á þær en þó ekki allir, og það er talið að þeir séu spámenn sem fá þær, þótt til sé einnig að fordómafullur nútíminn kalli allt slíkt sturlun og ímyndun, ekkert annað. Það er þó einföldun á flóknum veruleika og vantvirðing við andlega heiminn, svo sannarlega.

Að öllum líkindum geta leiðslukvæði og spádómsrit verið samin á löngum tíma. Ef gert er ráð fyrir því að einstaklingurinn á öðrum hnetti, eða einstaklingarnir á öðrum hnöttum sem valda innblæstrinum séu til staðar og komi aftur þegar miðillinn eða skáldið er tilbúið er ekkert því til fyrirstöðu að slík spádómsrit séu samin á löngum tíma, eins og til dæmis bækur eða smárit Biblíunnar, en orðið Biblía þýðir orðrétt smárit, mörg rit, eitthvað slíkt, enda er hún samsett úr mörgum ritum frá nokkuð löngum tíma og mörgum höfundum, eins og kennt er í Guðfræðideildinni.

Þannig að svarið er já, við spurninginni sem hreyft er við hér í titli þessa pistils. Spádómsrit geta verið samin á löngum tíma og leiðrétt eins og Bob Dylan gerði við kvæðið eða söngtextann "Foot of Pride" frá 1983.

Bók sem varpar ljósi á plötuna "Infidels" eftir Bob Dylan frá 1983.

Um Bob Dylan hafa komið út margar bækur. "Surviving in a ruthless world", er ein slík bók, frá 2020. Hún fjallar um plötuna "Infidels" frá 1983.

Mér þykir vænt um að hún upplýsir að nokkru hvenær lögin á þeirri plötu voru samin. Dylanfræðingar vita að hann gaf ekki út hljómplötu árið 1982.

Höfundur bókarinnar er ekki mikið fyrir fullyrðingar. Hann hefur kannað Tulsa arkívið, eða Tulsa safnið, í Oklahoma, sem er eins og Rokksafn Íslands í Reykjanesbæ, nema aðeins helgað safngripum og dóti sem Dylan sankaði að sér og skrifaði, og seldi svo. Það er öfundsvert hlutskipti fyrir mann sem haldinn er söfnunaráráttu að geta selt safngripina fyrir morð fjár eins og Dylan gerði, en þetta eru hlunnindi þess manns sem er heimsfrægur eins og Bob Dylan.

Bókin umrædda gefur þó vísbendingar sem svara spurningum hvenær ákveðin lög voru samin.

"Jokerman", fyrsta lag plötunnar var að öllum líkindum samið 1982 eða jafnvel enn fyrr, og svo umritað 1983 alveg þangað til lokaútgáfan var hljóðrituð.

Það kemur fram í þessari bók að Bob Dylan spilaði 10 lög eða fleiri fyrir vini sína og kunningja árið 1982, sem voru grunnurinn að því sem kom út 1983 sem Infidels. Þó munu einhver lög hafa verið skilin eftir og önnur komið í staðinn.

"Sweetheart Like You" virðist hafa verið samið í hljóðverinu 1983, en samt eru línur í stílabók frá janúar 1983 sem gefa til kynna að hann hafi verið byrjaður að pæla í þessu lagi talsvert fyrr.

"Neighborhood Bully" er að finna í stílabókum Dylans frá 1982 og 1983, eða uppkast að því með breytingum á textanum. Því er ljóst að þarna var viðfangsefni sem var honum mikilvægt á þessum tíma, og alveg frá því hann afkristnaðist 1981 og gaf út "Shot of Love".

Því má ljóst vera að hann var byrjaður að berja saman þetta lag árið 1982, þegar engin hljómplata kom út með honum.

Sumir segja að Dylan hafi gefizt Satan á vald á þeim tíma, en það eru bara ágizkanir og túlkanir þeirra bókstafstrúuðu sem túlka þannig hvernig hann hætti að vera "frelsaður", eins og það er kallað.

"License to Kill" var hljóðritað í einni töku. Pár og uppkast að textanum í Tulsa safninu benda til að hann hafi byrjað á þessu 1982 eða fyrr.

Enn fremur má álykta að lag sem var tilbúið í hljóðverinu og þurfti aðeins eina upptöku hafi verið samið talsvert fyrr. Þess má geta að áður en upptökur hófust 11. apríl 1983 höfðu hljóðfæraleikararnir æft einhver lög sem Dylan kenndi þeim, og þetta hefur sennilega verið eitt þeirra laga, úr því að upptakan gekk svo vel.

"Man of Peace" var einnig hljóðritað hratt og í fáum tökum. Það bendir líka til að það hafi verið samið 1982 og spilað nokkrum sinnum og hljóðfæraleikararnir hafi þekkt það vel þegar það loks var hljóðritað 1983.

Einnig þetta lag virðist hafa verið tilbúið áður en það var hljóðritað, og þá sennilega samið 1982, meðal laganna sem Dylan spilaði fyrir vini og kunningja, og hann hefur þekkt vel þegar upptökur fóru fram. Til eru brot út textanum í Tulsa safninu, og því líklegt að þau drög hafi verið samin talsvert áður en lagið var endanlega hljóðritað.

"I and I" er Caribbean lag, eins og Dylan lýsti því. Það er umlukið sömu dulúð og "Caribbean Wind" frá 1981. Bob Dylan keypti sér bát og sigldi víða, en um Karíbahafið kannski mest á þessum árum.

Þetta lag á sér rætur frá árunum 1981 og 1982, en var endanlega unnið 1983.

"Don't fall apart on me tonight", var síðasta lagið á Infidels. Safngripir í Tulsa gefa til kynna að Dylan hafi byrjað á því snemma, allavega 1982 og kannski enn fyrr.

Lagið lýsir sjálfskoðun og innri leit í kjölfar afneitunar á þeirri kristni sem hann aðhylltist 1979 til 1981. Það lýsir kannski betur en önnur lög efanum, sem tók við af trúarvissunni hjá honum.

Þannig að einungis "Sweetheart Like You" er næstum pottþétt samið 1983 og varla fyrr. Hin lögin eru sennilega frá 1982, þó textarnir hafi breyzt og jafnvel laglínurnar eitthvað, gripin og slíkt.

Ég verð nú að segja að vinnubrögð Dylans koma mér á óvart. Mér hefur aldrei fundizt þessi plata fullkláruð, frekar eins og á henni séu demó, þókt hljómurinn sé fínn.

Þannig eru margar plötur Dylans og kannski flestar.

"Blonde on Blonde" frá 1966 virkar þó fullkláruð, kannski af því að hún var næstum öll samin í hljóðverinu.

Fávísi lýðurinn sem er kúgaður og elítan sem stjórnar í krafti ofurauðs og fræðikenninga

Að Abraham Lincoln hafi verið marxisti finnst mér stórsnjallt og rétt, hjá snöllum bloggara hér, enda hafi Karl Marx hrósað honum. Að tengja saman marxismann víða um lönd er ný söguskýring sem ætti að skoða betur.

Að viðurkenna að nýfrjálshyggjan sé af sama meiði er einnig áhugavert, og margt í bandarísku þjóðlífi. Að flokka allan fasisma sem marxisma og vinstristefnu opnar nýjar dyr skilnings og túlkunar.

Truman og Roosevelt báru ábyrgð á kjarnorkunni og innleiðingu félagsmarxismans, annar að minnsta kosti, og hinn líka fyrst hann afnam hann ekki.

Lýðstjórnun er glæpsamleg í eðli sínu því hún tekur burt frelsi mannsins til að ráða yfir eigin lífi og taka sjálfstæðar ákvarðanir. Lýðstjórnun Frankfurt skólans er hluti af menntakerfi okkar, sem er í rústum núna eins og þekkt er orðið. Sumt sem við tökum sem sjálfsagðan hlut er nokkuð sem er forkastanlegt og óþolandi.

Það ætti að leggja áherzlu á það að kenna börnum sjálfstæði, og þannig að fordómalaust séu kynntar fyrir þeim hugmyndir 19. aldarinnar um rómantík og þjóðerniskennd, til móts við kúgun elítunnar í dag í gegnum alþjóðastofnanir og embættisfólk.

Ég vil hvetja fólk til að lesa grein Guðjóns Hreinbergs, ég vitna hér í hann mikið í þessum pistli, enda grein hans mjög góð frá miðvikudeginum, sem heitir:"Sosum ekkert að frétta." Yfirlætislausir titlar geta geymt snilld engu að síður.

Spyrjum okkur að þessu:

Hvers vegna taldi sig enginn vera trans fyrir 100 árum? Hvernig er hægt að fullyrða að fólki og börnum hafi ekki verið innrætt það að telja kyn sitt rangt? Eru marxistar ekki færir um ýmislegt?

Marxistar leika sér að okkur eins og tilraunadýrum í búrum. Það er glæpsamlegt í eðli sínu og miklu frekar en það sem fram fór í seinni heimsstyrjöldinni, einfaldlega vegna þess að við, fórnarlömb vinstriöfganna erum miklu fleiri, og okkur fækkar svo mjög að við erum að deyja út.

Þeir sem leika sér að okkur einsog músum í búrum eru 1000 sinnum verri en vísindamenn Þriðja Ríkisins, sem lögðu þó grunninn að ýmsum framförum í vísindum. Lúmsk drottnun og kúgun er verri en sú sem augljós er og sem auðvelt er að benda á og berjast gegn og sanna, og fordæma með öllum ráðum.

Fólk sem hefur engan áttavita í lífi sínu vegvillist skiljanlega, og sérstaklega ef það er ungt, því ungt fólk og börn er áhrifagjarnara og ómótaðra en þeir sem eldri eru og rosknari.

Kannanir sýna að fólk flýr úr Þjóðkirkjunni. Kaþólikkum fjölgar, og það er hægt að útskýra með innflutningi fólks frá löndum kaþólikka.

Hinsvegar fjölgar einnig þeim sem standa utan trúfélaga. Það eru aumingja Íslendingarnir sem eru ráðvilltir og vegvilltir.

Trú fólks er áttaviti. Trúlaust fólk sem lætur kerfið stjórna sér hefur valið sér þann sem freistaði Jesú og vildi gefa honum heiminn ef hann fylgdi sér.

 

Yfirvöldin hafa með samþykki meðvirks almennings grafið okkar allra gröf

Hermenn eða hryðjuverkamenn ganga æ lengra í grimmd sinni til að vekja ótta andstæðinga sinna og samherja. Grimmd Hamasliða, eða annarra sem ætla með ýktu ofbeldi að sigra kemur því ekki á óvart.

Ef Vesturlönd væru ekki troðfull af drengjum og körlum sem fá hunzun, hatur og slaufun frá næstum öllu samfélaginu, sem femínistar eru sekir um, því þær eru forystusauðirnir í þeirri óhæfu, þá kannski hataði ég ekki vestræna menningu svo mjög.

Vesturlönd hafa sturtað sér niður um allar klósettskálar með því að liggja hundflöt fyrir aumustu tegund af öfgafemínisma sem er til. Til að kóróna allt eru óhæfar konur í öllum valdastöðum, tröllríða (ó)menningunni, sitja í dómstólum, lögregluembættum og jú neim it.

Núverandi stjórnvöld eru svo fullkomlega óhæf að Katrín forsætisráðherra sem var vinsælasti stjórnmálamaðurinn áður en hún komst til valda situr nú í flokki með 5% stuðning, og er alveg við það að detta af þingi næst.

Nei, RÚV spyr hana ekki einu sinni að því hvort þetta sé vegna mistaka í stjórnarsamstarfinu. Ekki heldur Stöð 2 eða aðrir fjölmiðlar, því allir sjá það augljósa, Nýju fötin keisarans, þetta er endanleg sönnun þess að femínistabullið allt var aldrei annað en fullkomin klikkun og draumórar til að róa sjúkar sálir á heimilum. Femínistabullinu var aldrei ætlað að ná til háskólanna eða að vera tekið alvarlega.

Núverandi stjórnvöld eru svo fullkomlega óhæf, að Sjálfstæðisflokkurinn, sem elztu og reyndustu menn töldu aldrei verða smáflokk gæti vissulega orðið smáflokkur eftir að Bjarni og annað forystufólk hefur daðrað við jafnaðarstefnu og vinstristefnu árum og áratugum saman. Hvílíkur árangur hjá þessari ríkisstjórn!

Þegar jafnvel hinn kristilegi náungakærleikur er ekki kenndur börnunum, hvað þá orðaforði íslenzkur eða beygingar, þá er lítið orðið eftir af þessari fjandans vestrænu eða íslenzku menningu!

Bæði pistill Páls Vilhjálmssonar um Múslima og innflutning glæpa og svo pistill Ómars Geirssonar um Hræsni sem tryggi ekki syndaaflausn gáfu mér innblástur til að skrifa þennan pistil, en einnig stórmerkilegar athugasemdir og gott að þær komu ekki allar úr sömu áttinni, því jámennirnir þyrla ekki upp storminum sem gæti kennt manni eitthvað.

Eins og ég hef oft skrifað um þá vekja sumir múslimar ógn hjá mér og ég er ekkert frábrugðinn öðrum með það. Ég er alveg sammála þeim í Íslenzku þjóðfylkingunni að ömurlegt hefur þetta verið lengi, eins og hér væri okkur fjarstýrt frá erlendum aðilum og hefðum ekkert sjálfstæði!!

Ég hef kynnst mörgum í sértrúarsöfnuðum og allskonar trúfélögum og það hefur vonandi gert mig að fróðari og betri manni.

Alveg frá barnæsku var mér kennt að Satan kemur í ljósengilsmynd ekkert síður en í ljótri mynd skrímslis eða morðingja. Þetta þýðir að maður á ekki bara að dæma verkin heldur afleiðingar verkanna.

Þessi frétt sem vitnað er í sýnir og sannar að þetta mál er flóknara en svo að aðeins Hamasliðar séu gerendur. Fyrst meira en 70% Palestínumanna styðja þá verður að líta öðruvísi á það mál.

Sum óhæfuverk eru framin í pólitískum tilgangi en önnur ekki. Þessi óhæfuverk eru framin í pólitískum tilgangi, tilgangurinn helgar meðalið að þeirra mati.

Það er sama hvernig kristið fólk hneykslast og reiðist útí Hamasliðana, á meðan fólk eins og Katrín stjórnar landinu.

Sannleikurinn er sá að öfgarnar læddust inní landið okkar fyrir löngu, og þær eru í öllum stjórnmálaflokkum núna og í hverjum einasta manni. Það er kannski helzt flokkar eins og Frelsisflokkurinn og Íslenzka þjóðfylkingin sem geta kennt okkur eitthvað, eða Miðflokkurinn, fært okkur aftur til fortíðar sem var eðlilegri.

Yfir 70% Palestínumanna styðja hryðjuverkin

Afsláttur af trúnni

Ég var að hlusta á viðtal við Dagbjörtu Rúriksdóttur tónlistarkonu á Fókus. Hún hefur gefið út kristilegt rapp sem hefur vakið talsverða athygli. Sérstaklega er áhugavert í viðtalinu hvernig hún setur sig upp á móti þeirri útbreiddu skoðun kristinna einstaklinga að samkynhneigð sé synd.  Enda er fyrirsögn fréttarinnar að hún telji marga innan kirkjunnar muni fordæma sig fyrir þetta (frjálslyndi).

Orðið fordómar er mikið notað í nútímanum og oftast ranglega. Til dæmis eru þau "frjálslyndu" með fordóma gegn öllu því fólki sem það slaufar, útskúfar, hættir að hafa samskipti við, útilokar frá vinnu, osfv. Það kynnir sér ekki málflutning annarra, dæmir fyrirfram til að vera í tízku og efst í fæðupíramídanum, vinsældarlega séð, glamúrliðið, glysfólkið.

Tal hennar um narsisista er einnig tízkutal. Hverjir eru narsisistar (ofursjálfhverflar) ef ekki liðið sem hún vill tilheyra? Er það ekki glamúrliðið aðallega, glysfólkið?

Eins og Gunnar í Krossinum sagði og margir innan kristninnar: "Hatið syndina en elskið syndarann."

Eru það fordómar að telja ákveðið líferni rangt sem fordæmt er í Biblíunni? Á hún ekki að heita Guðs orð?

Rétt er það hjá henni að Jesús bannaði ekki persónulega hinseginleikann, en hann sagði samt að aldrei félli stafkrókur úr Lögmálinu úr gildi (Tórunni) á meðan himinn og jörð væru til. Í Gamla testamentinu eru jú kaflarnir sem banna húðflúr og samkynhneigð og fyrst Jesús sagði að þeir myndu aldrei falla úr gildi er ekki hægt að segja að hann hafi verið að andmæla þeim boðskap. Hann talaði samt um mildi og kærleika, að sjá útfyrir reglurnar og að fyrirgefa þrátt fyrir reglur, boð og bönn.

Við erum öll syndug en bætum lítið með því að ráðast sífellt á náungann, - eða ekkert. 

Eða eins og Bob Dylan söng um á plötunni "Slow Train Coming", trúin felst ekki síður í að læra um Lögmálið.