Gæðaverkið "Fláa veröld" eftir Megas frá 1997.

"Fláa veröld" frá 1997 finnst mér ein bezta hljómplata Megasar, ef ekki sú albezta. Hún hafði mikil áhrif á mig er hún fyrst kom út og enn finnst mér hún framúrskarandi. Loksins fór hann aftur að nota hefðbundin hljóðfæri og sleppti hljóðgervlum þarna og á plötunni frá 1996. Ekki bara það heldur voru tónsmíðarnar flóknari en nokkrusinni fyrr og ljóðagerðin jafnvel líka, að minnsta kosti í beztu lögunum.

Megas var gagnrýndur fyrir margt á þessari plötu, meðal annars neikvætt viðhorf til kvenna. Þeir sem líta bara á þá hlið á honum missa af mörgu merkilegu sem hann hefur fram að færa, sem einn lærðasti og snjallasti höfundur söngtexta og ljóða í samtímanum.

Í raun er síðasta lagið á þessari hljómplötu einstakt í hans höfundarverki og eitt jákvæðasta ljóð sem hann hefur ort til konu. Það er ort um söngkonuna Heru Hjartardóttir og heitir Hera, sem Megas þekkir vel, og þar er ekki að finna neina neikvæðni heldur skilning og vinskap í garð draumóra og hugaróraheims stúlku á mörkum unglingsaldurs og bernskuskeiðs. Þar fyrir utan er lagið eitt flóknasta og flottasta lag sem Megas hefur nokkrusinni samið, einskonar synfónía í dægurlagaformi, um 8 mínútur að lengd, og flókið í byggingu.

Lagið Hera á þessari plötu sýnir að Megas á margar hliðar og lítur á konur ekki bara sem kynverur. Auk þess eru á þessari plötu lög sem eru gagnrýni á nútímann, eins og "Tíu fötin keisarans", beitt ádeila á skinhelgi og yfirborðskennd nútímans og fylgjenda hans, augljós vísun í "Nýju fötin keisarans" eftir Hans Christian Andersen, "Skiptimynd í buddunni þinni" sem er ádeila á að meta allt til fjár, "Ungfrú Plís", sem er ádeila á áhrifavalda löngu áður en þeir náðu eins miklum völdum og frægð og nú er,  "Á barnum" er ádeila á skemmtanamenninguna, "Naðran" er ádeila á nútímalist og upplausn listforma, "Samsæri" er bæði hylling og háð í garð fólks sem fjallar um samsæri, og þannig mætti lengi telja. Platan er full af hressilegum rokklögum og rólegum balllöðum, tónlistin er bæði framúrstefnuleg og í anda rokktímans, frá 1957 til 1977, þegar diskóið sigraði rokkið endanlega, þótt það hafi aldrei dáið alveg, bara orðið minna áberandi.

Það sem ég heillaðist mest af tónlistarlega við þessa plötu er hvernig meistarinn blandar djasshljómum við hina hefðbundnu rokkhljóma og býr þannig til flóknari laglínur en eru til dæmis á "Millilendingu" frá 1975, sem er kannski hans frægasta hljómplata.

Að lokum má geta þess að nafnið er að sjálfsögðu vísun í ljóðabók Tómasar Guðmundssonar, "Fagra veröld". Megas sagði mér það sjálfur að ljóð Tómasar Guðmundssonar hefðu gefið honum mörg tilefni til háðskra umyrðinga, en jafnvel hafi hann borið virðingu fyrir stílsnilldinni að einhverju leyti.