Átökin sem harðna, en hætta ekki

Hér eru margir hægrimenn sem styðja málstað Ísraelsmanna í þessu stríði. Á sama tíma bloggar Hrannar Baldursson um fordóma eins og hann hefur gert áður. Þeir geta birzt í trúarofstæki og stuðningi við einn málstað ofar öðrum. Ég hef einnig lesið blogg Ómars Geirssonar af athygli um þetta stríð. Þar ritar hann margt af samúð með fórnarlömbum. Þar má lesa að hann hefur fullan skilning á því að fullkomið stríðsæsingafólk ríkir í Hamassamtökunum. Þó er það svo að hugtak hans, hægriöfgamenn, á við um Netanyahu og hans stjórn, og það er almennt viðurkennt í heimspressunni. Hamas hryðjuverkin verða varla kölluð verk hægriöfgamanna, frekar trúarofstækismanna, finnst mér.

Réttustu setningarnar um framferði Palestínumanna eins og Hamasliðanna er að kalla þetta sjálfsmorðsárásir, því við ofurefli er að etja.

Þegar ég horfi á þessar fréttir eða heyri þær þá rifjast alltaf upp þegar múslimar hafa gert hryðjuverkaárásir á Vesturlönd, sjálfsmorðsárásir, í heilögu stríði fyrir Allah, og réttlætingin er fyrir trúna.

Sumir hafa sagt að Palestínumenn geti bara hypjað sig úr Gaza og þurfi ekki þar að vera. En þótt gyðingar hafi til forna búið þarna hafa Palestínumenn ekki síður sögu um langtímabúsetu á svæðinu.

Afstaða stjórnvalda í bæði Þýzkalandi og í Bandaríkjunum er vandræðaleg, þótt ekki sé meira sagt. Afstaða stjórnvalda í Þýzkalandi mótast af 100 ára samvizkubiti, sem virðist ætla að verða eilíft, og afstaða í Bandaríkjunum mótast af auðhyggjunni sem mótast af samsetningu bandarískra auðmanna sem stjórna stjórnmálunum þar, en ítök stuðningsmanna Ísraels eru öllum kunn í Bandaríkjunum.

Þetta er púðurtunna sem gæti kveikt þriðju heimsstyrjöldina ekki síður en Úkraínustríðið. Sjaldan hafa því heimsmálin verið á öðrum eins suðupunkti og núna, ef nokkurntímann.

Vaxandi gyðingahatur í Þýzkalandi og víða getur til dæmis átt uppruna sinn í einhliða stuðningi stjórnvaldanna þar við zíonistastjórn Netanyahus, sem jafnvel er gagnrýnd af heimamönnum þar. Almenningur skynjar hvenær stjórnvöldin eru orðin óréttlát, og meðal almennings myndast þá oft andstæð bylgja, þótt það hafi ekki verið ætlun yfirvaldanna sem þannig stjórna.

Þegar Evrópusambandið bannar stuðning við Palestínu og þýzk stjórnvöld gera hann refsiverðan þá er afleiðingin aukin andúð á Evrópusambandinu, þýzkum og ísraelskum stjórnvöldum jafnvel.

Stjórnvöld sem eru svo heimsk að þau halda að þau hafi fólk 100% í vasanum eru dæmd til að mistakast.

En að ábyrgð Palestínumanna og Hamas. Ómar Geirsson skrifar mikið um það þessa dagana. Hann er svo beittur og rökfastur að maður skiptir sér ekki af.

En mér finnst ljóst að Hamassamtökin eru öfgasamtök. Það er ekki því hægt að tala við slíkt fólk af yfirvegun og rökvísi.

Ekki skil ég hversvegna hægriöfgastjórn Netanyahus komst til valda í Ísrael ef hún nýtur mjög tæplega stuðnings meirihluta þjóðarinnar. Er þar sama auðræðisspillingin og í Bandaríkjunum, þar sem peningar stjórna hverjir komast til valda?

Við hér á Vesturlöndum eigum erfitt með að setja okkur inní þetta, við þekkjum ekki smáatriðin, við þekkjum ekki líf almennings.

En Hamassamtökin eru ekki án tengsla við almenning á Gaza. Jafnvel þótt þau séu öfgasamtök verða þau fyrir áhrifum frá almenningsálitinu sem er þar.

Ég hef skrifað um það áður að hægriöfgastjórn Netanyahus og harðari áherzlur hennar í yfirtöku á palestínsku landi hafa án efa hrint af stað þessum ógeðslegu árásum á Ísrael frá Hamassamtökunum.

Sumir skrifa um að Hamas vilji útmá Ísrael, en öfgamenn þar vilja vissulega losna við Palestínumenn fullkomlega, þannig að hart mætir hörðu og öfgarnar mætast.

Ómar Geirsson hefur alveg rétt fyrir sér í því að Hamas fórnar börnum og konum, saklausu fólki eins og enginn sé morgundagurinn.

Ég vil forðast að fordæma, jafnvel Hamas, því menn vita það kannski ekki að orðið fordómar er dregið af sögninni að fordæma, að öllum líkindum. Heilög reiði okkar og réttlæting getur þannig snúizt uppí fordóma auðveldlega.

En það verður að vinda ofanaf þessu.

Þegar ég fékk sýnina og fannst að Jahve, guð Biblíunnar talaði til mín í sumar, þá sá ég svona stríðsmyndir. Hann sýndi mér hvernig hann getur kveikt ófriðarbál víða í heiminum til að fá sínu framgengt, til að Biblíunni sé hlýtt, og í því getur falizt þetta sem kallað er miðaldaástand.

Hann sagði mér að ef Rússar sigra ekki auðveldlega mun hann hefja styrjaldir annarsstaðar á jörðinni, eða toga í spotta til þess. Hann sýndi mér jafnvel borgarastyrjöld í Bandaríkjunum, mannskæða jarðskjálfta og eldgos víða, og styrjaldir í Evrópu eins og urðu fyrr á öldum. Það var mjög áhrifaríkt að upplifa þetta.

Þannig að þessi harðnandi átök á þessu svæði komu mér ekki fullkomlega á óvart. Ég veit að hann getur gert þetta og gerir þetta.

Þeir sem telja að maðurinn einn stjórni öllu taka ekki mark á trúarbrögðum. Ef maður gerir ráð fyrir því að guðir og djöflar leiki með mennina eins og taflmenn verður allt skiljanlegra.

Rétt eins og löxum er slátrað af Íslendingum og Norðmönnum ef lús sækir á þá, þannig getur guð Biblíunnar, Jahve, slátrað okkur öllum ef við erum syndug, ekki honum að skapi.

Umfangsmikil árás í nótt

António Guterres, aðalritari Sameinuðu þjóðanna hefur rétt fyrir sér, allt er að fara til fjandans og núverandi kynslóðir bera þyngsta ábyrgð.

Menn spyrja sig að því hvernig fyrri kynslóðir Íslendinga lifðu af þegar sjúkdómar herjuðu og lítil þekking var í læknavísindum, kuldinn mikill og húshitun léleg, ekki nema af búfénaði og kannski einni eldavél í bæjunum, og mataræðið bæði rýrt og einhæft hjá langflestum. Þegar vetrar finnst manni það útilokað að lifa af í torfkofa án ofna og nútímamataræðis.

Eftir að amma dó árið 1985, þegar ég var 15 ára, bjó ég með afa þar til hann lézt 2015, þá á 99. aldursári. Hann sagði mér ýmsar sögur frá fyrri tíð, og þó var hann aldrei málgefinn, en það var dýrmætt sem hann sagði manni frá.

Þau bjuggu í torfkofa í nokkur ár, en bærinn Hraun, sem nú er hruninn, var að hálfu leyti úr timbri þó einnig. Nema það var algengt að sofa við vegginn þar sem skepnurnar voru. Þegar kaldast var þá reyndi fólk að hafa eld á hlóðum, en ein eldavél hitaði upp bæinn og þannig var þetta líka á æskuheimili ömmu, en hún bjó mun lengur í torfbæ en afi sem stelpa, og þau voru fleiri systkini hennar. Þetta gerðist snemma á 20. öldinni, þannig að breytingarnar eru miklar sem orðið hafa á Íslandi. Sjálfstæðsmenn eigna sér heiðurinn af því, fyrir að hafa rekið erindi Nató og Kanans. Það er auðvitað flóknara en svo, þótt það sé án efa hluti af skýringunni.

Ég var 3 ára þegar langafi minn lézt, sem var faðir afa míns, en hann var kappi sem fór á hákarlaveiðar þótt snemma hafi hann orðið sjóndapur, og alveg blindur seinni hluta ævinnar.

Þegar ég skrifaði handrit að ævisögu ömmu og afa þá myndaði ég mér þroskaða skoðun á þessu fólki, svolítið utanfrá og vísindalega skoðun, þegar ég gat skoðað efnið í fjarska, ekki aðeins af sögum sem ég heyrði sem barn og unglingur.

Ég myndaði mér þá skoðun að kynslóð langafa minna og langamma hafi verið sú kynslóð sem var langsamlega virðingarverðust og duglegust, en næstduglegust hafi verið kynslóð afa minna og amma. (Ömmur til amma í fleirtölu, býst ég við).

Allt þetta virðingarverða í fari þessa fólks kom bæði vegna menningarinnar sem þá ríkti og svo einnig vegna uppeldisins.

Það þarf sem sagt erfiðleika til að skapa gott og heiðarlegt fólk, virðingarvert.

Þessi sannleikur er nær 100% fjarri Katrínu Jakobsdóttir forsætisráðherra og hennar fólki, öðrum í ríkisstjórninni, til dæmis. Nútímakynslóðir eru svo til 100% firrtar og úr tengslum við veruleikann. (Eða annan veruleika en auðrónar Evrópusambandsins og manngerðra tröllasmiðja tilheyra og telja að sé almáttugur).

Langafi minn kunni Íslendingasögurnar utanbókar. Svo var sagt að minnsta kosti. Hann hafði frábæra námshæfileika og var með svo gott sjónminni að hann mundi það sem hann las ótrúlega vel. Því var það mjög sorglegt að hann skyldi missa sjónina og snemma verða sjóndapur.

Þegar hann var ungur maður las hann allt sem hann komst í. Þá var lestrarfélag í sveitinni, og menn fóru með bækur á milli bæja. Menn ræddu um innihald bókanna, ekki sízt börnin og unga fólkið.

Seinni hluti 19. aldarinnar og fyrri hluti 20. aldarinnar voru stórkostlegir uppgangstímar menningarinnar á alla mælikvarða. Þá voru gerðar uppgötvanir sem nútíminn stendur á.

Í dag fer lestrarkunnáttu hnignandi. Aðallega konur fara í háskólana og stór hluti þeirra endar í útlöndum á meðan við fáum erlenda verkamenn í stórum stíl sem eru lengi að tileinka sér málið.

Stjórnvöld gefa loforð, en ráða ekki við neitt, og sumir segja að stjórnvöld vinni meiri skaða en það litla sem reynt er að laga og færa til betri vegar. Ég fullyrði það enn að stærstu glæpasamtök nútímans eru yfirvöldin, bæði hér á þessu landi og annarsstaðar. Slíkt er hægt að styðja með tölum og rökum, hvað Vesturlönd varðar.

Fólk er almennt fullt af vonleysi og þunglyndi í okkar vestræna heimi. Skotárásir í Bandaríkjunum má rekja til þess að hluta til, þótt það mál sé flóknara. Áhugaleysið er allsráðandi, og ástin sjálf er lögzt í dvala og dá, eins og segir í Síðasta blóminu. Búið er að koma höftum og böndum á þau svið þjóðlífsins sem áður sköpuðu gróanda og gleði.

Ef fram kemur fólk sem getur hjálpað er nóg af öfundarröddum eða öfgaliði sem skýtur það niður og ómerkir með allskonar aðferðum, níði og rógi sem styðst yfirleitt við ekkert nema orðhengilshátt og útútsnúning.

Þetta níðslið sem er duglegt að skrifa athugasemdir, til dæmis í DV, það er oft hið nýja vinstralið og hið nýja jafnaðarlið, sem dýrkar Evrópusambandið og femínismann. Sjálfstæðisflokkurinn er ekki fullkominn, en þetta lið hefur unun af því að gera sem minnst úr öllu sem kemur frá hægrimönnum.

Ég þekkti vinstrimenn, kommúnista og jafnaðarmenn, sem ég bar mikla virðingu fyrir þegar ég var yngri. Það hafði mikla lífsreynslu og mannkærleika, og talaði jafnvel sæmilega vel um pólitíska andstæðinga stundum.

Kærleikurinn er ekki kristileg uppfinning. Jafnvel heiðnir menn áttu nóg af náungakærleika. Samkvæmt frásögnum voru þeir þó skjótir að grípa til vopna ef ágreiningur reis sem ekki varð útkljáður auðveldlega.

Það mikla mannfall sem varð það fækkaði ekki fólkinu samt, því frjósemin var svo mikil að bera þurfti út börn.

Jafnvel á þeim kristilegu tímum þegar konum var drekkt fyrir að eigna lausaleikskróga, þá kann ástæðan að hafa verið að hluta til sú að þannig var spornað gegn offjölgun og fólki sem erfitt var að sjá fyrir.

Mesti glæpurinn gegn mannkyninu er að leyfa menningunni að hnigna svo mjög að fólk verður sjálfdautt, að frjósemin nægir ekki til að viðhalda þjóðinni.

Jafnvel eru okkar kynslóðir sekar um að drepa jörðina sjálfa úr mengun, og önnur dýr sem deila jörðinni með okkur. Nútímakynslóðir falla sem sé á öllum prófum tilverunnar.

Þetta er svo margslungið að þetta er nóg að sinni.

Ég vil bara að þetta komi fram, að ég tek ekki undir þær ranghugmyndir hægrimanna fyrir fimm aura að mannkynið beri enga ábyrgð á hamfarahlýnun, ózoneyðingu, skógareyðingu, mengun sjávarins og öðru af því taginu.

Ég tek sumt úr hægristefnu og er sammála því, en sumt í vinstristefnunni finnst mér réttara á sama tíma.

Stjórnvöld og almenningur minna æ meira á fólkið sem þóttist ekki sjá að keisarinn var nakinn, í "Nýju fötum keisarans" eftir H.C. Andersen. Það er svo margt sem hægt er að gera betur, og sýndarmennskan er svo gífurleg, og að taka þátt í leikriti sem liggur til Heljar, sem hægt er að reikna út að gengur ekki upp.

 

Ríkisstjórnarsamstarfið var undir

Sortnar sentrúm (myrkvast miðbær) eftir Megas, af plötunni:"Far þinn veg" frá 2001, ljóðagagnrýni.

Þetta ljóð fjallar um miðbæ Reykjavíkur, eða skemmtanalífið þar í gegnum nokkrar kynslóðir og áratugi tuttugustu aldarinnar, og jafnvel enn lengra aftur, en ljóðmyndirnar eru eins og svipmyndir frá mörgum tímaskeiðum og búa til nokkurskonar heimildamynd í ljóði eða söngtexta.

Ljóðið sýnir vel að Megas var enn að vaxa sem skáld og listamaður þegar hann samdi þetta, sem hefur sennilega verið á 10. áratugnum, eða nálægt útgáfu plötunnar.

Hér má segja að gagnrýni skáldsins sé beittari en fyrr og sumt í þessu ljóði vakti hneykslun þegar það kom út, því hér þótti sumum heldri borgurum að skáldið væri að fara enn alltof ómjúkum höndum um "heilaga" menn og ósnertanlega í fortíð og nútíð, en annað kom á daginn, að skáldið Megas vissi um hvað hann var að syngja og kveða.

Egill Helgason er nú orðinn pólitískur sem fyrr og sýndi Kiljan hans í gær það, þegar hann fjallaði um eitt af því sem Megas kom inná í þessu ljóði, fyrir meira en 20 árum, og var meistari Megas því enn langt á undan samtíma sínum þá.

 

Fyrst í ljóðinu er fjallað um drykkfelldan sjómann  (skipper), Grjótaþorpið og fulla Grænlendinga sem venja komur sínar í Duus húsið.

Þannig að athyglinni er beint að því venjulega og síðan zúmmað inn á hið sértæka, sem er viðtekin venja við heimildamyndagerð.

Hér er það einkenni mannlífsins komið fram sem enn er nokkuð áberandi á okkar landi nú um stundir að "Tægálur" hafa skipt út norrænu kvenfólki að nokkru og aðrar innfluttar kvenverur, (eða kvár eða hvaðeina).

Þannig að svipmyndirnar eru eins og ljósmyndavélin, þær fegra ekki mannlífið heldur segja frá því eins og það er.

Ljóðið kallast á við miðbæjarrómantík fyrri skálda, sérstaklega Tómasar Guðmundssonar, og skapar skemmtilegar andstæður og merkilegar, hvernig miðbær Reykjavíkur hefur þróazt.

Í ljóðinu er ekki mikið fjallað um fyrirbæri Mammons og Satans, þénin, en þén er mitt nýyrði yfir "stofur", "listastofur, tattústofur, menntastofur, gróðastofur, verkfræðistofur,", þetta eru listaþén, tattúþén, menntaþén, gróðaþén, verkfræðiþén. Þén er hvorugkynsorð og beygist eins og lén, þén er staður þar sem musteri Mammons er staðsett, og allt er gert til að þjóna Honum. (Eða ef Kristur væri meðal okkar myndi hann brjóta þar allt og mölva til grunna sennilega, en flestir Kristnir eru skurðgoðadýrkendur í dag sem dýrka MammonsKrist í skurðgoðalíki). Ég bjó til orðið þén fyrir meira en 20 árum því mér þótti fráleitt og móðgun að svona væri orðið stofa saurgað, heiðvirðs fólks, sem vill ekkert með Mammon og hans hyski gera. Heldristofa heimilanna á ekkert með Mammon og glæpi hans að gera.

Jæja, næst í ljóðinu er fjallað um Hótel Borg. Ekki er fjallað um ljúfa tóna stríðsáranna, þeirra hljómsveita sem spiluðu þar, heldur er fjallað um "barlóm og væl", en það mun vera raunsönn nútímalýsing.

"Tommi vinurinn alls" er þingmaður Flokks fólksins, Tómas Tómasson úr Tommahamborgurum, að sjálfsögðu. Í kvæði Megasar er ekkert neikvætt um þann mektarmann, nema "vinurinn alls" er frekar tvírætt og hæðið, og bendir á sölumennsku og trixin sem þar eru viðhöfð, að hún gengur útá að blekkja fólk oft og einatt.

Síðan er bent á að Sívertsen "gerði gæl við alla Köben", og mun það vera nokkurnveginn rétt, án slíkra tengsla var fátt hægt á Íslandi þá.

Síðan er athyglinni beint að perra í síðum frakka, og strax á eftir fjallað um síra Friðrik (Fiðrik), sem "situr æ með eitt niðurgirt", þannig að saman fer helgimyndin hræsnaranna og raunveruleikinn á sem merkilegastan hátt, en samkvæmt nýrri ævisögu um séra Friðrik eftir Guðmund Magnússon hafði Megas nákvæmlega rétt fyrir sér í þessu ljóði, þótt þar birtist staðalímynd þar sem allar hliðar séra Friðriks eru sýndar, ekki aðeins sú mynd sem dregin var upp af honum áður. Býst ég við að margir hafi hneykslazt á ljóði Megasar þegar það fyrst kom út, eins og þegar hann fjallaði um Jónas Hallgrímsson áður fyrr.

Uppköst er fjallað um næst af völdum landadrykkju og amfetamínnotkunar, nokkuð sem skáldið hefur þekkt af eigin raun. Mávahlátur kemur að sjálfsögðu við sögu í íslenzka vetrarfrostinu. Tugthúsvistin ekki fjarri, bæði fyrir seka og saklausa, og réttvísin mjög svo fjarri góðu gamni hvað það varðar, og er það víst engin nýlunda.

Nauðgunarmenningin kemur síðan fram í öllu sínu veldi í síðasta erindi ljóðsins, þar sem morgunstjarnan (Venus), stjarna femínismans og Lúsífers er ein vitni að konum og stúlkum sem eru afmeyjaðar dauðadrukknar undir morgunn. Tekið er þó fram að morgunstjarnan sé miður sín yfir örlögum Íslendinga, og þar kemur fram siðferðislegur dómur, en þá má finna víðar í kvæðinu einnig.

Í hinni hreinu og snyrtilegu Reykjavík nútímans og Dags B. Eggertssonar er víst búið að banna hegðun þá sem lýst er í ljóðinu svo til alveg, þótt enn eimi eftir af henni.

Eins og oft áður bendir skáldið Megas á spillingu kristninnar og kirkjunnar, þegar hann fjallar um að Hjálpræðisherinn lifi á eymdinni, "þurfi að spá í nýjar", ef ástandið skánar.

Hætti nær við sögu séra Friðriks

Spotify drepur hljómplötuútgáfu, eins og sagt var að afritun á tónsnældur gerði á áttunda og níunda áratugnum.

Uppgangur streymisveitunnar Spotify er bæði á kostnað minni streymisveitna, innanlands og utanlands, og hljómplötuútgáfu á efnislegu formi, sem ég er hlynntur.

Mitt uppáhaldstímabil í tónlistarsögunni er 1965 til 1985, þegar vinýlplötur voru allsráðandi og tónsnældur. Það sem mér finnst þó mest heillandi við þetta tímabil er að á þeim tíma voru til stórstjörnur sem græddu mikið fé á list sinni, og algengt var að grúpppíur héngu utaní tónlistarmönnum. Þetta var tími glamrokksins, synfónískra rokksins, sýrurokksins og þjóðlagatónlistarinnar, en einnig gæðapopps og diskós og margra annarra stefna.

Fólk hlustar á Spotify meira af skyldurækni en lyst, áhuga, því það að fylgja hljómsveit eða tónlistarmanni er hluti af því að vera í költi, eða smátrúarhópi, til dæmis ertu goth eða hiphop eða eitthvað annað, þau nöfn eru aðeins hluti af flórunni.

Bítlarnir breyttu heiminum og það gerði Bob Dylan einnig. Bítlarnir ruddu brautina fyrir áttunda og níunda áratuginn, fyrir þann tíma sömdu tónlistarmenn yfirleitt ekki sitt efni. Einnig settu þeir standardinn hærra, eða gæðastaðalinn, svo notuð sé betri íslenzka.

Góð popptónlist er eins góð og sígild tónlist, hana má hlusta á aftur og aftur til að finna eitthvað nýtt, til dæmis Sgt. Pepper með Bítlunum, eða Stormskersguðspjöll Sverris Stormskers eða Á bleikum náttkjólum með Megasi.

Sérstaklega á þetta þó við sýrutónlist af beztu gerð og þungarokk af beztu gerð, Moody Blues, Led Zeppelin, og fjölmargar hljómsveitir frá þessum tíma. Framsækið rokk var þetta stundum kallað af poppskríbentum á íslenzku.

Litskrúðug umslög voru mjög til bóta, og sömuleiðis menningin í kringum þetta, dulúðin, hvernig tónlistarmennirnir voru hafnir upp til skýjanna og dýrkaðir. Sérstök upplifun var að fara á rokktónleika á þeim tíma. Þannig var stemmning á nokkrum tónleikum sem ég fór á með Megasi á unglingsárunum.

Spotify hefur beizlað tónlistina og dregið úr henni máttinn. Góð rokktónlist nýtur sín bezt í stórum hátölurum og kraftmiklum græjum sem voru framleiddar fyrir 40 árum eða svo. Í dag eru græjurnar yfirleitt litlar og hátalararnir líka, ef þetta er ekki spilað úr tölvum og símum beint.

Já, ungt og eldra fólk hlustar á tónlist núna sem hluta af samfélagslegri skyldu, rétt eins og tónlistarmennirnir sem spila í þætti Gísla Marteins á RÚV, Vikunni, eru kerfistónlistarmenn, það er að segja þeir syngja ekki boðskap sem ruggar spillingarbátnum, rétt eins og sovézk list um 1950 varð að vera hliðholl einræðisherranum mikla, Jósep Stalín.

Ennfremur verða tónlistarmenn ekki vinsælir nema þeir hafi sérstakt útlit, séu á ákveðnum aldri og tilheyri helzt kvenkyninu, eða hluti af útlendingum, því allt skal lúta pólitískri rétthugsun sem er á yfirborðinu, það á að heita hin rétta þróun, þótt hún þurfi ekki að vera rétt í raun, þegar betur er að gáð.

Þó eru þessar vinsældir sem eru í boði ekki krassandi fyrirbæri, þær eru tempraðar og dúðaðar í reglur, deyfðar og dópaðar. Sýndarmennska, með örlítið af tilfinningum með.

Almenningur á Íslandi getur gert uppreisn eins og almenningur í útlöndum. Það getur almenningur gert með því að hætta að nota Spotify, kaupa plötur uppá gamla mátann og gera það aftur að trúarlegri upplifun að hlusta á nýja eða gamla tónlist, tengjast tónlistarmönnunum þannig.

Betra er að hafa fáa og góða tónlistarmenn en marga slæma eða meðalgóða. Því aðeins þegar fáir mjög góðir tónlistarmenn lifa á list sinni myndast dáleiðandi og heillandi stemmning í kringum tónlistina, sérstök aðdáendamenning, sem er mjög heillandi.

Rokktónlist var áður fyrr hluti af kynfræðslu unglinganna. Með því að fara á rokktónleika fengu margir í eftirpartýjum sín fyrstu nánu og kynferðislegu kynni af hinu kyninu.

Það er betra að fá þannig persónulega kynfræðslu þar sem könnuð eru ný og ókunnug mið og allir upplifa persónulega upplifun heldur en staðlaða kynfræðslu nútímans sem er mjög umdeild, þar sem þeir eru kallaðir fávitar sem ekki eru samkvæmt femínistunum.

Rokktónlistin er eitt af því sem vantar í menningu nútímans, eitt af því sem hefur verið tekið úr menningu nútímans og þarf að koma aftur.

Spotify í syngjandi sveiflu

Plastmennin

Hvað skiptir meira máli en spurningin um umframdauðsföll sem Geir Ágústsson setti fram í bloggi fyrir nokkrum dögum? Greinin heitir einfaldlega þetta, "Umframdauðsföllin" og birtist á sunnudaginn. Birtist þar að sjálfsögðu Vagn nokkur, sem Ómar Geirsson hefur nefnt gervigreind, og fleiri en hann hafa grun um að hann sé eitthvað slíkt fyrirbæri, alltaf tilbúið að mótmæla sama hvað það er, ef það fær athygli hjá mörgum.

En Vagn þessi er ekki einn um að fullyrða að glerharðar sannanir finnist ekki fyrir því að umframdauðsföll eða veikindi séu fleiri hjá bólusettum. Heilbrigðiskerfið er nánast einhljóða sammála Vagni, enda ver þar hver annan skiljanlega ef mistök eru gerð á svo stórum skala, svo slík afneitun er ekki í raun glerhörð sönnun eða endilega rétt mat, miðað við hversu mikið er í húfi að allt gangi sinn vanagang.

Geir birti með pistlinum súlurit frá Eurostat sem staðfestir að hér eru óvenjumörg umframdauðsföll eftir bólusetningar eins og í öðrum hábólusettum þjóðum. Lýsir það afneitun hjá Vagni að skauta framhjá þeim opinberu tölum og fullyrða að sannanir séu ekki til.

Aðeins plastmenni eru til á þessari jörð, hvorki karlar né konur. Þessvegna er það fullkomlega gagnslaust og sýndarmennska til að skapa leikhús fyrir óupplýsta að tala um kvenréttindi þegar konur eru ekki lengur til. Plastmenni eru undanfarar hinna gráu vélmenna og geimvera sem við erum að breytast í, sem lifa fyrir náð þess sem getur kallazt óvinur lífsins allsstaðar. Tæknimenningin stuðlar að þessu, hluti af ferlinu, goðsögnin um Faust sem selur Djöflinum sálu sína fyrir velgengni en verður svo þræll hans lýsir þessu vel.

Helför sú sem nú á sér stað er á raunverulegum skala útum alla jörð. Hugtakið glæpur gegn mannkyni er gjaldfellt með því að nota það um staðbundnar þjóðernishreinsanir sem ekki virka gegn öllu mannkyninu heldur einum kynþætti eða þjóð, heldur með sýklahernaði eða efnavopnahernaði öllu heldur, sem slík bóluefni mætti flokka, ef rétt er það sem bóluefnaandstæðingar fullyrða, sem margt bendir til.

Eiginlega allt sem fer fram í þessari vestrænu menningu okkar er 100% skrípaleikur, ómarktækt eins og sjónvarpssápa. Þannig er veruleikinn, fólk er ekki það sjálft, það er dáleitt, andsetið. Það hlýtur að vera eina rétta ályktun af þeirri staðreynd að fólki er sama hvort það er stráfellt, og margt annað bendir til þess að sálin sé ekki lengur virk á Vesturlöndum í okkur, það sést á því að fólk lætur fara með sig hvernig sem er, að fólki sé ekki sjálfrátt.

Það er jafn tilgangslaust að ræða um skýringar á hinseginleikanum þegar fólk er ekki móttækilegt fyrir sannleikanum og veruleikanum og móðgast frekar ef slíkt er bent á.

Skýringar eru til, veruleiki er til, en við erum varla hluti af slíku, og ættum því eiginlega frekar að hlúa að því fyrir okkur sjálf, ef við sjáum í gegn um þokuna.

Athugið að svona pistla má alveg eins lesa sem prósaljóð, þeir eru aðeins fyrir innvígða, aðrir skemmta sér yfir bullinu.

Ég set fram hugtök og hálfskýringar en er hættur að reyna að útskýra eitthvað vísindalega, enda fer það allt öfugt ofaní fólk, bókstaflega. Fullkomlega gagnslaust að reyna. En fyrir þá sem ráfa um villulandið, eins og Palli sem var einn í heiminum og allir horfnir getur það verið dýrmætt fyrir þá að vita að það eru einhverjir örfáir eftir ennþá.

Kvennaverkfallinu er að sjálfsögðu stjórnað frá öðrum hnöttum eins og eiginlega öllu öðru í okkar vestrænu ómenningu, stjórnað frá Helvíti, ekki spurning. Þannig er þetta með húðflúin og X-2000, það dýrmætasta og sannasta í Biblíunni er bannið gegn slíku í Mósebókunum, þar af kemur verðleiki sem ekki dvínar, þar sem slík aðvörun kemur fram. Öll menningin hefur nú umsnúizt og orðin sannazt sem standa í Biblíunni.

Heimsmálin velta áfram á sama helvízka háttinn og hér á Íslandi þar sem niðurrif og eyðilegging er allt sem blasir við, þótt yfirborðið sé annað.

Við höfum held ég ekki fleiri heimspekinga meðal okkar en áður, en núna er ekkert mark tekið á þeim, enda stöðnun og afturför skriftin sem stendur á veggnum.

Las það í Lifandi vísindum að við öndum að okkur plastögnum, við étum plast og við drekkum plast. Við erum plastmenni, við erum gervifólk sem er að hætta að fjölga sér. Það hæfir slíku gervifólki að búa til sjónvarpsþátt sem fjallar um fjölskyldugildi og barnauppeldi, eins og var sýndur í gær á RÚV eftir fréttir, ágætur svo sem, um mömmuskömm og fleira, þegar æ færri börn fæðast. Það sýnir fáránleikann.

Það er alveg pottþétt mál að ef einhver kemur fram með grein sem á erindi við ALLA, eins og umrædd grein Geirs á sunnudaginn, þá er hún skotin niður af hugsanlegu vélmenni sem ómerkir það sem merkilegt er. Þetta sama er gert á DV af einhverjum gervigreindarfíflum sem mótmæla öllum fréttum sem eru merkilegar í athugasemdakerfinu þeirra. Það verður til þess að aðeins ömurlegar fréttir eru þar skrifaðar um ekkert, eins og netglennur, sem nefndar eru áhrifavaldar, sílikonlífverur.

Þessvegna er vestræn menning dauð, ekki dauðadæmd. Hún ómerkir allt heilagt, vanhelgar það og saurgar.

"Allar konur elska ofbeldi" orti ég eitt sinn. Konur eru ekki lengur til svo það gildir ekki lengur. Slíkar setningar eru því aðeins geðveiki og bull í nútímanum, marklausir stafir sem lýsa fortíð sem er ekki lengur, nema í sjúkleika þeirra sem þurfa endurmenntun í vélrænu vélmennaáttina. Ef ég ætti að þýða það yfir á mannversku gæti það útlagzt svona: Allt kynlíf á uppruna sinn í áreitni og nauðgunum. Öll ást á uppruna sinn í áreitni og aðeins meiri hörku en vindurinn úti býður uppá. Mér leiðast bannorð. Ef maður notar bannorðin í jákvæðri merkingu missa þau hatursgildi sitt og eyðileggingargildi. Þannig ómerkir maður svartan galdur djöflanna. Til eru djöflur og djöflar. Það er galdur útaf fyrir sig, sem vert er að mæla með. Núverandi stjórnvöld skilja auðvitað ekki slíkt.

Það er ekki til einskis að pústa út og hleypa gufunni út þótt aðeins tveir skilji eða jafnvel hálfur, því hálfur er skárri en enginn og vit okkar er víst hálft í flestum málum eða öllum.

Ef maður ekki yrkir um fortíðina og mennskuna sem eitt sinn var til þá hættir hún endanlega og fullkomlega að vera til, því hvar á hún að vera til nema í bókum fyrst henni er úthýst úr menningunni og veruleikanum?

Takið ekki mark á mér. Enn einn rugludallurinn og geðsjúklingurinn sem hefur ekki raunveruleikaskynið í lagi.

Það er óþarfi að hræðast peð sem enginn tekur mark á. Þeirra starf er til einskis unnið, mitt og annarra.

Hinsvegar, það safnast kannski í kynslóðaminnið og verður rifjað upp þegar raunveruleikinn fer að skipta máli, ef hann nokkurntímann fer að skipta máli að nýju.

Kvennafrídaginn er rétt að líta á sem partý. Aldrei er nóg af þeim. Gleði, hamingja, sátt, samlyndi, allir sammála, fullkomið ástand. Hér höfum við árlegan frídag framvegis, eða hvað? Allir hinir hóparnir eigna sér hann líka, svo þetta verður eins og enn einn sautjándi júníinn fyrir okkar þjóð. Prýðilegt.

Hvernig lagið "Konur þurfa miklu hærri laun", eftir mig, frá 2003 varð til, (óútgefið ennþá) og fleiri lög.

Þegar ég var að æfa lög fyrir tónleika sem ekki varð úr, 2018, þá rakst ég á lagið "Konur þurfa miklu hærri laun" frá árinu 2003, en það var tekið upp fyrir plötuna:"Jafnréttið er framtíðin", sem kom út á því ári, en það bara gleymdist. Á þessum árum, eftir að afi dó 2015, var ég mikið að pæla í því að endurútgefa á vinyl það sem ég gaf út á CD-R formi frá 1998 til 2010, en enn hefur ekki orðið úr því, það er of dýrt og það yrði að seljast nokkuð vel til að standa undir kostnaði.

En allavegana, ég ákvað að nota þetta lag og fleiri í endurútgáfuna, ef af yrði, á vinyl, jafnvel þótt ég yrði að velja úr demóupptökum, og því hljóðgæðin ekki alltaf uppá marga fiska. En allavega, lagið hljómar vel og hefði átt að koma út.

En hvernig samdi ég þetta lag og af hverju gleymdist það á sínum tíma?

Einmitt þetta lag varpar merkilegu ljósi á það hvernig vinsæl dægurlög geta orðið til og hvernig langan tíma getur tekið að semja lög sem ekkert er varið í en stuttan tíma að semja lög sem verða vinsæl.

Þetta lag er með engum stuðlum eða höfuðstöfum, textinn var spunninn á staðnum fyrir framan hljóðnemann á innan við 5 mínútum, viðlag og 5 erindi. Meðal annars kemur fram í textanum:"Fagnaðu því sem áunnizt hefur, heimur batnandi fer..." osfv. Sem sagt, textinn er eins og ekki eftir mig heldur einhvern annan, ég fékk innblástur og þetta hljómar eins og eftir algjöran femínista, sem allir gætu tekið undir sem taka þátt í kvennafrídeginum.

Skrýtið er það kannski en ég er farinn að halda mikið uppá þetta lag eftir mig, mér finnst það skemmtilegt, fjörugt og hressilegt, en þegar ég samdi það kastaði ég því til hliðar eins og drasli sem ég hafði engan áhuga á, því þá samdi ég svo mörg lög í einu að ég tók ekki einu sinni eftir því og hlustaði ekki einu sinni á þau aftur. Ég var sem sagt ákveðinn í að nota gömlu blúsana mína um kvenréttindi, karlrembu og femínisma frá 1997, þar sem fyrirmyndin var plata Megasar frá 1986, "Í góðri trú", sem öll samanstendur af blúsum, ef vel er að gáð. Einnig var fyrirmyndin kvikmynd og plata Stuðmanna, "Með allt á hreinu", frá 1982, sem hafði áhrif á alla landsmenn, mig þar með einnig. Barátta kynjanna var þar í aðalhlutverki eins og á þessum jafnréttisplötum mínum sem einnig fjalla um feðraveldið, ofbeldi og átök kynjanna.

Lagið "Adolf Hitler", sem Frosti Logason og Máni Pétursson, Harmageddonbræðurnir svonefndu, gerðu vinsælt meðal hlustenda X-ins um 2011, það varð einnig til mjög hratt, eða á 3 mínútum, og er sagan á bak við það einnig skemmtileg.

Þannig var að ég var fenginn til að spila eitt lag morguninn 6. marz 2001 á kristilegri samkomu. Ég söng þarna kristilegt lag eftir sjálfan mig sem heitir:"Allir bera einhvern kross" og það var samið í janúar 2001, nema hvað að ég var með lítið segulbandstæki í gangi og klukkan var 9 um morguninn, og ég var með bók fyrir framan mig með kristilegum dýrðarsöngvum sem ég hafði lært, og ég tók upp þessa æfingu á svona talsegulband eða eitthvað álíka lítið, með mjög lélegum hljómgæðum. Þá samdi ég lagið Adolf Hitler, fyrir þessa kristilegu samkomu, en það hét upphaflega Jesús Kristur eins og heyrist á spólunni.

Þannig var að ég hafði sungið nokkur þekkt kristileg lög eftir aðra sem eru oft sungin á svona samkomum sértrúarsafnaða, og þá datt mér í hug að semja eitt svona lag sjálfur, í gríni eiginlega, hugmyndin var næstum að gera grín að svona einföldum boðskap, það var eitthvað svona kristilegt lag sem var næstum bara enginn texti. Þá bara varð þetta lag til sjálfkrafa, það spatt fram fullskapað á innan við mínútu, það er að segja laglínan, og það hét Jesús Kristur þegar það var samið, með engan skrifaðan texta fyrir framan mig, því textinn var bara... "Aðeins eitt nafn er til..." osfv.

Nema hvað, að ég stoppaði þetta litla upptökutæki og setti í gang öðruvísi upptökutæki með alvöru hljóðnema, því mér fannst þetta alltof gott lag til að láta það fara til spillis, og ég reyndi að taka það almennilega upp strax á einum klukkutíma þarna áður en ég átti að mæta þarna á þessa tónleika eða samkomu eða hvað sem þetta var og spila þetta blessaða kristilega lag eftir sjálfan mig:"Allir bera einhvern kross," frá janúar 2001.

Það tók mig ekki nema korter eða svo að taka þetta ágætlega upp, og þá breytti ég textanum tvisvar. Fyrst breytti ég titli lagsins í "Helgi Pjeturss", en svo loksins í "Adolf Hitler", til að vera nógu mikið spes og koma á óvart, sem tókst þegar það loksins kom út árið 2009, á hljómdisknum:"Ísland skal aría griðland."

Svona lög sem eru grípandi og flott þau verða stundum til á stundinni, en önnur lög sem maður notar ekki geta tekið lengri tíma, með vel unnum texta og svoleiðis.

Ýmis önnur lög urðu þannig til að ég eyddi tíma í vel unninn texta og bögglaði síðan saman lagi. Stundum hef ég notað flókin grip og mörg saman.

"Er ég ekki of gamall fyrir þig?" frá 2001 er til í mjög mörgum útgáfum og upptökum, því ég var alltaf að breyta textanum. Í marz 2001 var ég einmitt að vinna við það lag ásamt fleiri lögum, að sjálfsögðu. Ég gerði meira en 10 útgáfur af laginu og textanum, svona var fullkomnunaráráttan mikil, en á endanum notaði ég svo stuttan texta sem var hvorki með stuðlum né höfuðstöfum, heldur eitthvað sem var eiginlega einfaldað talmál, til að allir skildu, því ég vissi að þetta flókna skáldamál myndi ekki skiljast fyrir fólk á öllum aldri.

Tónlistarmaður þarf ekki að vera sammála því sem hann syngur um. Þegar maður semur lög og texta þá grípur maður einhverjar hugmyndir sem eru á ferðinni í samfélaginu og notar þær sem efnivið í dægurlag.

Einhver hluti af manni skilur baráttu kvenna og er sammála henni. Síðan er annar hluti af manni sem skilur feðraveldið og boðskap Biblíunnar, og vill ekki breytingar.

Lagið:"Konur þurfa miklu hærri laun" eftir mig er 100% femínískt og mér finnst gaman að syngja það, ég fæ ekki leiða á því þótt ég syngi það aftur og aftur. Barnalegur og einlægur texti sem maður er jafnvel ekki sammála 100% getur verið rosalega heillandi og skemmtilegur, eins og hann sé eftir einhvern annan en mann sjálfan, það skiptir ekki máli. Ég veit að þetta lag getur slegið í gegn, til dæmis, og annað sem ég hef samið.

Einsog þátturinn á RÚV, Vikan hans Gísla Marteins er eintómt grín og léttúð, þannig eru lög sem mér finnst skemmtileg eftir sjálfan mig og vil gefa út.

Ég vil minna á það í þessum pistli að ég hef samið svona femínísk lög og ég er stoltur af þeim, hvort sem þau eru bull eða ekki. Þau eru skemmtilegt bull að minnsta kosti, eða svona eins og mörg dægurlög eru sem verða vinsæl.

Lögin um umhverfisvernd sem ég samdi frá 1983 til 1990 að mestu leyti ættu líka að verða vinsæl og fræg, þau eru mjög góð þótt þau séu einföld og barnaleg, en þannig eru líka lög eftir Bubba Morthens, Bítlana og marga aðra, lög sem hafa orðið heimsfræg sum.

Tónlistarmaður vill oft bara skemmta fólki en ekki endilega vera of alvarlegur, þótt Bob Dylan hafi kennt tónlistarmönnum að þeir geti einnig verið alvarlegir og sungið þannig lög, sem kenna eitthvað.

Maður getur haft samúð með einhverjum málstað og verið sammála honum að einhverju marki tilfinningalega á sama tíma og rökfræðilega viti maður að hann stendur á veikum grundvelli. Það er af því að við erum öll tilfinningaverur og rökfræðiverur á sama tíma og getum lagt áherzlu á þessa misjöfnu þætti í fari okkar.

Dagskrá um allt land

Fáhyggjar

Orðið fáviti var áður notað yfir börn og var ekki sérlega neikvætt. Svo fór orðið að ná yfir þá sem hafa greindarskerðingu, og nú hefur Sólborg Guðbrandsdóttir gefið út bækur þar sem orðið er notað yfir feðraveldunga sem efast ekki um yfirburði kynferðis síns og hegða sér samkvæmt því. Augljóst er að fávitar eru þá ekki síður mæðraveldungar sem efast ekki um yfirburði kvenkynsins til að kúga, drottna og beita ofbeldi.

Bjáni er orðið sem fyrst finnst í rituðum heimildum frá 18. öld en gæti verið eldra. Það er annaðhvort myndað af orðinu bjának, bjannak, sem er blessun, orð sem er myndað úr fornírsku, beannact, sem er aftur komið úr latínu, og merkir blessun, eins og orðið bjának, sem kemur fyrir í fornritunum frá fyrstu öldum ritunar Íslandsbyggðar, eða úr sögninni að bjá, sem fyrst kemur fram á 17. öld í heimildum og merkir að bagsa, strita. Ásgeir Blöndal taldi það jafnvel skylt orðinu bjáa, sem merkir kvenmannsrola, konukind, en það er úr nýíslenzku og tel ég það því ólíklegt, fyrst orðið bjáni er frá 18. öld.

Þannig að orðið bjáni merkti upphaflega annaðhvort sá sem biður bæna eða sá sem bagsar og stritar til ónýtis og einskis, nema hvort tveggja hafi verið. Orðið fábjáni hefur sennilega orðið til sem áherzluaukaorð sem varð til fyrir áhrifum frá orðinu fáviti, forskeytið fá- hefur þá einnig skeyttzt við orðið bjáni til áherzluauka og þar sem vitað var um svipað orð sömu merkingar.

Fáhyggi er nýyrði mitt á þessum vettvangi. Skólarnir búa til margvita og fjölvita sem þó eru fáhyggjar upp til hópa. Þú getur vitað allt um bóluefni en ekkert um virkni þeirra því þú hyggir ekki að samsæriskenningum og ert því fáhygginn, fáhyggi.

Sumir hópar eigna sér jákvæð hugtök og gera þau neikvæð. Fræg er notkunin á hakakrossinum en hann mun vera eldra trúartákn en kristni krossinn, eða mögulega. Bæði kristni krossinn og hakakrossinn eiga upphaf sitt í sólartákninu, sem var táknað með hakakrossi frekar en venjulegum, kristnum krossi. Þannig tákn voru skiljanlega mjög algeng í heiðnum trúarbrögðum af margvíslegum tegundum.

Femínískir öfgahópar og aðrar marxistahreyfingar reyna að eigna sér orðræðuna og hugtakanotkunina.

Útrýming mannkynsins verður afleiðingin.

Bann við efa, var nokkuð sem tengt var við trúaröfga, og miðaldir hér áður fyrr, þegar Upplýsingin var búin að blómstra

Það er slæmt þegar einhver menning verður fasísk. Það hugtak merkir ekki það sama fyrir fólki, en það er einföldun á því sem mætti nefna stjórnlyndi, en það er sterkara. Það orð getur lýst því þegar ríkið reynir að stjórna fólki meira en góðu hófi gegnir. Guðjón Hreinberg hefur lýst því yfir að svonefndir hægriöfgar séu vinstristefna í dulargervi, og allur fasismi sé hluti af einhverskonar ríkisafskiptum og vinstriöfgum. Mér finnst það mjög merkileg skýring og rétt að mörgu leyti.

Mér blöskrar þær fyrirætlanir verkamannaflokksins brezka að ætla að stinga fólki í steininn fyrir að hafa skoðanir á hinseginfólki sem ekki eru þessar nýju skoðanir, að allt sé það eðlilegt sem fólk telur sig vera burtséð frá líffræði sem ásköpuð var.

Af sama meiði er að Ríkissjónvarpið gerir það að fréttaefni að Helga Dögg Sverrisdóttir lendir í að til er fólk er ósátt við hana fyrir að tjá sig um þetta, og haldið er fram að skoðanir hennar særi einhverja. Það á bara við um svo margt. Alltaf hljóta að vera til þeir sem hafa andstæðar skoðanir og særast mögulega við það að kynna sér það sem þeim er framandi. Ýmsir fréttamenn RÚV eru það ósvífnir að vera í bullandi pólitík og í sjónvarpi allra landsmanna fá að beita sér og koma á framfæri einhverju sem á að heita hinn eini rétti sannleikur, eða reynt að láta líta þannig út.

Ég veit varla um neina meiriháttar þjóðfélagsbreytingu sem ekki hefur kallað á andmæli, mótmæli og jafnvel gagnbyltingar og átök.

Ég er svosem ekki sáttur við allt hjá hægrimönnum, en heldur ekki vinstrimönnum. Það bara er fráhrindandi þegar svona aðferðir þarf að nota.

Vel mætti kalla J.K Rowling baráttukonu og frelsishetju, á meðan aðrir kalla hana fordómapúka og vonda manneskju.

Það sem vekur upp andstæðinga Rowlings og Helgu og fleiri er að rök þeirra eru skynsamleg, sá hópur kemur fram með þetta sem trúað hefur verið í gegnum aldirnar, að kynin séu tvö.

Ef menn skoða meiriháttar stríð og átök í mannkynssögunni þá kemur í ljós að einatt er barizt um það sem er á jaðrinu, eða svo ég orði þetta öðruvísi, hatrammlegast er oft barizt af þeim sem eiga í vök að verjast.

Hitler vissi að ofurtrú hans á aríska kynstofninn var hugmyndafræði sem var ekki enn orðin viðurkennd allsstaðar. Fasisminn og ofbeldið varð því aðferð sem var notuð í þeirri von að slíkt dygði.

Stalín vissi það sama, að kommúnisminn var að berjast fyrir rétti sínum og sigri í heimsbyggðinni.

Fólkið sem heldur því fram að kynin séu fleiri en tvö vita að sú kenning hljómar ótrúlega. Þessvegna er gripið til þess ráðs að reyna að þagga niður í þeim sem eru ósammála.

Fjöldinn stóri og fjölmenni lætur sér fátt um finnast. Til eru þó þau mál sem eru þannig vaxin að eftir því sem athyglin vex og kastljósið beinist meira að þeim verða fylkingarnar stærri, og jafnvel með þeim málstað sem talinn er vondur af einhverjum, sem ekki endilega hafa rétt fyrir sér.

Um leið og við erum komin með mál þar sem ekki má hafa ákveðna skoðun (sem þó var 100% útbreidd og allir sammála um í gegnum aldirnar) þá má segja að eitthvað undarlegt sé á ferðinni.

Páll Vilhjálmsson og fleiri skrifa um að gyðingahatur sé bundið við vinstrimenn og þeir sameinist um það. Ef það er rétt - sem er umdeilt - þá eru þarna hreyfingar á vinstrivæng stjórnmálanna sem eiga margt skylt við slíkt í fortíðinni.

Burtséð frá túlkunum sem stjórnast af pólitískri afstöðu er það almennt viðurkennt, og maður heyrir það frá sérfræðingum á RÚV, að öfgahyggja til vinstri og hægri er á blússandi siglingu nú um stundir.

Það er sorglegt að mannkynið þurfi alltaf að finna upp ný deilumál, og jafnvel endurvekja þau sem talið var að meiri sátt væri farin að ríkja um. Helstefna er það sem dr. Helgi Pjeturss kallaði það, og rættist hans spá um það að helstefnan verði sífellt meiri og verri, eftir því sem lengra á helstefnubrautina farið er.

Á ráðastað, ljóð frá 19. marz 2013.

Ef krafan ýtir kúpli á ráðastað,

við kunnum hann þó vel að meta.

Hitti þig úti, svo einstök var búð,

æskan var liðin, þau skilið það geta.

Harmar þar við hennar gerði,

hafnir kveðja trúð.

Einhverf ekki lengur

unga stúlkan verði.

Kúrerar og kemst á blað,

kurfa vill þig drengur.

 

Ef heilsar stúlkan hann það gleður víst,

en hortugleikinn innar smýgur.

Mandölur, samvizkan, monsér og korn,

moldvörpulærdómur, trauðla svo vígur.

Enginn verður viss af þessu,

vængfrú ber þau horn.

Lærir, skilur lýður?

loks að einni klessu?

Það er aðeins þorstans tíst,

þeim svo hafnar stríður.

 

Sjá vöxtur getur glatt hann, birtu sköp!

Er gæfan undir mælikeri?

Reglurnar hefta þig, óttinn þar allt,

endalaus hefting á valdfirrtu skeri?

Finndu vin sem líka leyfir

lostann, treysta skalt!

Ertu að opna faðminn

eða lokast, reyfir?

Loksins einsemd heyrði um hröp,

en heimskan leyfir baðminn.

Gera stjórnmálamenn aldrei mistök?

Titill þessarar fréttar ("Frelsishetja eins hryðjuverkamaður annars") opnar augu þeirra sem taka einn málstað fram yfir annan um hvað friðarmál snúast og margvísleg heimspeki, nema hvað heimspeki er flókin og snýst ekki um eitt málefni heldur margvísleg málefni, en hún kennir oft að losna úr hjólförum einstefnunnar og kreddufestunnar, trúarkredda eða stjórnmálakredda. Þegar maður byrjar að setja sig inní hvað stríð snúast um þá getur endað með því að maður eigi erfitt með að taka afstöðu. Deilur um landsvæði geta verið flóknar og erfiðar. Jafnvel hugtak eins og sjálfstæði er ekki eins einfalt og maður gæti haldið.

Ég hef haldið því fram og verið viss um það að við Íslendingar séum ekki sjálfstæðir. Við erum undir bandarísku áhrifavaldi, eða Nató áhrifavaldi, ef menn vilja orða það þannig frekar.

Menn ættu ekki að vantmeta (þetta orð hef ég viljandi svona) áhrif bandaríska hersins og hernámsliðsins jafnvel þótt hann sé farinn núna.

Ég nefnilega hef myndað mér skoðun á þessu máli eftir að hafa kynnzt mörgum af þessari kynslóð foreldra minna. Einnig vegna þess að ég man eftir því hvað fólk af kynslóðinni þar á undan hafði að segja og fussaði sumt og sveiaði yfir þessum útlendu hernámsliðum.

Bandaríski herinn gerði Íslendinga ríka og svo Marshallaðstoðin og svo öll þessi viðskiptabandalög, auknar fiskveiðar og fjölmargt af því taginu.

Nú er það svo að ráðherrar Sjálfstæðisflokksins hafa notað þetta til að hreykja sér hátt í ræðum á 17. júní og um áramót allar götur síðan. Renna tvær grímur á suma að vísu þegar ljóst er hvernig heimsmálin hafa þróazt fyrir botni miðjarðarhafs og sumt af því vegna Íslendinga.

Já, ráðherrar Sjálfstæðisflokksins segja að Ísland hafi farið úr því að vera eitt fátækasta land í heimi yfir í að verða eitt ríkasta land í heimi - og eitt spilltasta land í heimi vilja sumir bæta við, að vísu, sérstaklega Gunnar Smári Egilsson og fólk sem er sammála honum. Hann gagnrýnir Sjálfstæðisflokkinn miskunnarlaust, og ég tek eftir þeim málflutningi, hef alltaf verið þannig að andstæður málflutningur vekur áhuga minn, og finn oft þar einhver sannleikskorn.

En Íslendingar eru fyrst og fremst kúguð þjóð og ósjálfstæð í eðli sínu, smáir og fullir af minnimáttarkennd. Það hefur ekkert breyzt með komu Nató og bandaríska hersins eða auðsins og þátttökunnar í því sem þykir merkilegt.

Ef eitthvað sjálfstæði fannst í þjóðinni á landnámsöldinni er búið að berja það úr okkur fyrir löngu, og kúga það úr okkur með erfiði og þrældómi aldanna, þjáningu og niðurlægingu.

Þessvegna finnst mér það alltaf jafn fyndið þegar Selenskí í Úkraínu talar um frelsi og sjálfstæði frá Rússum, það er að segja vestrænt sjálfstæði. Það er svo augljóst að þetta er ofbirta þess sem þekkir ekki málin innanfrá, heldur hefur alizt upp við Hollywoodmenninguna og fyrirlítur hina rússnesku og hefðbundnu menningu sem hreyfist eftir öðrum lögmálum og er rótfastari nú um stundir í kristinni trú, eða þeim hefðum sem þar hafa mótazt í gegnum aldirnar, frekar en kvennaguðfræði Vesturlanda sem er allt annað fyrirbæri.

Þegar Hollywoodmenningin hefur gert almenning að þrælum og ambáttum fýsna og hvata, eða þrælum dauðasyndanna sjö, þá er erfitt að sjá mikið frelsi í þeirri menningu eða sjálfstæði.

Það er svo augljóst þegar þannig stendur á að Selenskí er keyptur til að þruma sitt rugl yfir heimsbyggðinni og sínu fólki. Maður þarf ekki að lesa samsærissíður á netinu til að vita það, það eina sem þarf er að draga ályktanir af málflutningi hans og skorti okkar Íslendinga á sjálfstæði á sama tíma og við eigum að kallast sjálfstæð þjóð, jú, efnislega og samkvæmt lögunum, en alls ekki menningarlega eða andlega.

En mér finnst margt skrýtið við þessi bankasölumál. Ef maður líkir ríkissjóði við heimili sem er rekið þá er það svo að stórar eignir eru seldar þegar kreppir að á stórum búum eða heimilum.

Fyrir síðustu kreppu voru bankar einkavæddir og seldir og í hrunskýrslunum er því lýst hvernig það gerðist í aðdraganda Hrunsins og ýtti undir það. Einkavinavæðingin, sjálftökuliðið og allt það.

Sigmundur Davíð eða einhver annar held ég að hafi bent á það hvernig það hefði verið óþarfi að selja ríkiseignir ef kófið hefði ekki komið til, rándýr "bóluefni" keypt að utan sem sumir segja að hafi verið stórhættuleg eða gagnslaus að minnsta kosti. Auk þess þjóðfélagið í lamasessi lengi.

Sko, titill þessa pistils er, "Gera stjórnmálamenn aldrei mistök?" Þeir afsaka sig og vilja ekki viðurkenna mistök. Jafnvel í Svíþjóð vilja menn ekki læra af reynslunni. Jafnaðarfasistarnir vilja ekki hleypa Svíþjóðardemókrötum að, á meðan hægt er að brenna landið enn meira til grunna og græða á því.

Menn segja af sér, jú, en samt ekki. Það er semsagt öðrum að kenna samt.

En fyrst og fremst ætti fólk að íhuga hvað felst í sjálfstæði þjóðar.

Ég ber virðingu fyrir mönnum eins og Jónasi Hallgrímssyni, Einari Benediktssyni, Hannesi Hafstein, og fleiri slíkum. Þeir börðust nefnilega margir uppúr fátækt og erfiðum kjörum og hættu ekki fyrr en árangri var náð, í gegnum heilsuleysi oft og þrátt fyrir margskonar erfiðleika.

Síðan eru það ábyrgðarlausar konur í pólitík sem láta undan lýðskrumi. Þeirra stjórnmál snúast um lægsta samnefnarann. Samvizkan er ekki til sem slík, heldur hvötin til að vera sem mestur lýðskrumari.

Þær gleyma ömmum sínum og formæðrum sem misstu fjölmörg börn og áttu jafnvel 10 börn um ævina, og þurftu að takast á við erfiða karla og allskonar aðstæður aðrar.

Harðræðið þroskar og herðir, býr til hetjur.

Okkar nýríku þjóð hefur ekki að ástæðulausu oft verið líkt við þjóðir Suður Ameríku, þar sem spilling hefur sumsstaðar verið mikil. Menningarþjóð verður íslenzka þjóðin ekki af því einu að eiga fræg fornrit, heldur að búa að alþýðumenningu sem er auðug og rík og sem ekki er varpað fyrir róða heldur er virt sem heilagt vé.

Þannig var Evrópumenningin. Þessvegna var Evrópa nefnd Gamli heimurinn í nokkurskonar virðingarskyni. Það vita allir hvert Hollywoodmenningin hefur leitt heimsbyggðina og hvernig ástandið er núna. Þjóðir Evrópu eiga mjög erfitt með að búa til mótvægi, og ef þær gera það fá þær á sig stimpla sem Elítan hefur búið til, og eiga alls ekki vel við oft.

Frelsishetja eins hryðjuverkamaður annars