Virkni náttúrunnar er stundum ekkert grín

Nú liggur það fyrir að nýtt virknitímabil er hafið á Reykjarnesskaganum eins og fræðimenn segja og það getur staðið yfir í tugi ára og það innifelur fjölmörg eldgos og jarðskjálfta, þar á meðal stóra suðurlandsskjálfta og einhverja svo stóra að nauðsynlegt verður að fara kannski meira en 100 ár aftur í tímann til að fá samanburð. Þó er verið að hefja framkvæmdir á Bláfjallasvæðinu einmitt þar sem búast má við mjög sterkum jarðskjálftum. Fyrirhyggjan virðist ekki sterkasta hliðin hjá nútíma Íslendingum.

Virknin þessi allra síðustu ár bendir eindregið til þess að stórra atburða sé að vænta bæði hvað varðar eldgos og jarðskjálfta og jafnvel víða á landinu.

Það er mín skoðun að þessir 300 milljarðar í Borgarlínuna eigi að nota til að flytja fólk frá þessum virknisvæðum sem þéttbýlust eru og leggja áherzlu á byggð annarsstaðar á landinu.

En það er ekki bara á einu svæði sem rökvísi fólks er gufuð upp heldur á flestum sviðum. Á sama tíma og fólk virðist steinhætt að trúa á æðri máttarvöld, hvort sem það er guð Þjóðkirkjunnar eða heiðnir guðir þá virðist fólk trúa svo blint á að ekkert slæmt hendi að sú trú verður að teljast algjör og gagnrýnilaus.

En það hefur nú verið efni teiknimyndasagna að gera grín að þannig fólki og boðskapur sjónvarpsefnis og kvikmynda, bóka líka.

Nú má segja að nútímamaðurinn sé vanur léttum túristagosum eins og landið bjóði ekki uppá eitthvað hrikalegra en það. Ef einhverjir eru eftir sem trúa því að Guð reiðist syndinni og framferði mannanna, þá ættu menn að gera ráð fyrir því versta, og að í framtíðinni þurfi fólk að hætta fyrirhyggjuleysi. Það á einnig við um flóð og ofsastorma og ýmislegt sem fylgir hamfarahlýnuninni.

Menn geta gert grín að slíkum áhyggjum og að veðurfarið sé manngert, en hvort sem það er manngert eða ekki er það staðreynd að það er orðið öfgafyllra.

Tveir skjálftar yfir þremur stigum

Ég læri aldrei heima, ljóð frá 23. september 1986.

Ég var að byrja í Menntaskólanum í Kópavogi þegar ég orti þetta. Eins og dagbókarfærsla í söngtextaformi eða ljóðaformi. Sjálfsævisögulegt kvæði eins og sumt eftir mig, en ekki allt þó.

 

Einmana, aðeins poppstjarna,

einhvernveginn að klikkast

úr sorg og sársauka.

Sifjahreinar skvísur nikkast.

Mér leiðist hérna á lúnum skólabekk,

ég læri aldrei heima.

Mér finnst að einhver fært mér kunni hrekk,

og flestu vil ég gleyma.

 

Vinkonur eða vinirnir,

verð að læra og það pínir.

Stundum tómt er torg,

tíkin leyndarmálin sýnir.

 

Unglingsins tæmd er ævin nú,

einhvernveginn þú tryllist.

Tilgang fráleitt finn,

fríðar trauðla, maður villist...

 

Veit ekki nöfnin, villtur er hér

viljinn er líka týndur.

Ekkert nægir enn,

aðeins tómið, þó er brýndur.

 

Biðja nú mig að mæta á svið,

mjög það egóið bætir.

Þori, spila þrátt,

það nú drauma gamla rætir.

Þar fauk sú fjölmiðlaóreiða að karlar séu einu ofbeldisbeitendurnir

Úbbs, þessi frétt og fleiri slíkar afsanna bábiljuna um að konur beiti aldrei ofbeldi. Hversu oft þarf að halda slíkri firru fram þannig að því sé trúað? Spyrjum vinstraliðið og aðdáendur hneykslisfrétta. Jæja, þetta mál er ekki upplýst, en nógu mörg mál eru upplýst eins og með brezka kvenlækninn sem fjöldamyrti börnin til að hægt sé að fullyrða að firran er röng um að aðeins karlmenn séu ofbeldisbeitendur.

Ef haturslögreglan stæði sig myndi hún stöðva hatursáróður gegn karlmönnum og karlamenningunni, feðraveldinu og meira en helmingi mannkynsins. Löggjöf Katrínar stendur aðeins undir nafni ef slíks jafnræðis væri gætt.

Í gæsluvarðhaldi í tengslum við mannslát

Hinn rómverski friður sem var stríð og yfirgangur. Þjóðir sem misstu tungumál sitt, menningu og sérkenni eða var útrýmt eru til vitnis um það.

Ég skrifaði athugasemd við pistil sem Geir Ágústsson skrifaði og mér finnst hún geta staðið ein og sér sem pistill, en bæti hér við formála, að vísu.

Athugasemdin kemur inná margt sem aðrir voru að minnast á í athugasemdum sínum.

Eins og ég kem inná í athugasemdinni er femínismi angi af social-demokrat stefnu, og jafnvel kommúnisma, gái maður aftur til rússnesku byltingarinnar.

Ef maður les wikipediu og gúgglar femínisma kemst maður fljótt að því að erlendis er femínismi flokkaður niður í margar bylgjur.

Á Íslandi skullu saman margar bylgjur femínisma þannig að stjórnvöld og almenningur vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið og urðu að gleypa viðbjóðinn og bara hlýða, eins og í fasistaríkjunum, þótt enn sé til andófsfólk gegn femínisma, að sjálfsögðu.

Á Íslandi byrjaði fyrsta bylgjan rólega og síðar en í sumum öðrum löndum, jafnvel fram að Kvennalistanum var margt tekið úr þeim fræðum. Inní það blönduðust hugmyndir úr annarri bylgjunni samtímis.

Síðan komu bylgjur þrjú og fjögur næstum samtímis yfir okkar þjóð og sú fjórða í formi Metoo núna á allra síðustu árum.

Til var hér áður fyrr femínismi tengdur þjóðernisstefnu og kynþáttahyggju, en hann hvarf snemma og varð undir í hinni alþjóðlegu þróun, það er sá femínismi sem ég hreifst af á sínum tíma, um 1997 og síðar.

Þess í stað hefur fjölmenningin mjög blandazt femínismanum á alþjóðavísu, og er eiginlega alveg pottþétt að Klaus Schwab, Bill Gates og þannig elítukóngar ráði því. Allt er þetta hluti af að drottna, ráða yfir þjóðunum, fólkinu, taka í burtu það sérstaka og þjóðlega og taka í burt sérkennin, búa til auðsveipa þræla og ambáttir undir réttlátum nöfnum.

Einnig fjallaði ég aðeins um heimskulegu og vondu löggjöfina sem Katrín forsætisráðherra vill koma á. Hér er athugasemdin, margt ágætt í henni:

 

Hatur er afstætt samkvæmt íslenzku máli og málhefð okkar. Maður þarf að hafa elskað til að hata, þetta eru andheiti samkvæmt okkar skilningi. Haturslöggjöfin hennar Katrínar er innflutt frá Bandaríkjunum. Hún miðast við bandarískan femínisma sem er algjörlega miðaður við að rétta stöðu afrískra Bandaríkjamanna á kostnað allra hinna, sérstaklega þó kvenna og allskonar minnihlutahópa sem jafnvel voru ekki til áður. Við á Íslandi skiljum ekkert í þessu haturstali Katrínar, það gera aðeins þeir sem gleypa allt hrátt frá Bandaríkjunum og flytja inn hér allt það sama.

Þetta er eins og með Pax Romana, sem var að sjálfsögðu stríð, yfirgangur og frekja rómverska heimsveldisins, eins og Pax Americana er stríð, yfirgangur og frekja ameríska heimsveldisins. Davosdúkkan Katrín Jakobsdóttir sem ólst upp í andúð á ameríkanaseríngu og Natóisma er orðin þeirra sannfærðasta málpípa. Ömurlegt hreint út sagt hvað fólk getur gert fyrir völd og auð.

Grein Geirs bendir á hversu fáránlegur nútíminn er, það er að segja, það finnast svona samfélagskimar sem ríma ekki við það sem er verið að reyna að gera við fjöldann.

Er hægt að vorkenna einhverjum einstaklingi eða hópi svo mikið að viðkomandi hópur fer að berja á öðrum í samfélaginu?

Lög þurfa helzt að vera einföld og auðskilin en dómarar og fræðimenn klárir í að finna út réttlætið. Þegar lög verða að frumskógi og andstæðir hópar túlka þau á margan hátt, þá kemur upp þetta ástand sem er í Bandaríkjunum, það liggur við borgarastyrjöld og andstæður eins og Trump og Biden berjast.

Íslendingar eru komnir anzi langt í bandarísku áttina. 

Kirkjan aðskildi þetta tvennt, syndina og svo mannlega réttvísi, gjaldið keisaranum það sem keisarans er. Eva Hauksdóttir, sá mikli snillingur skrifaði greinar í vinstritímarit að femínisminn væri orðinn að trúarstefnu. Þar nákvæmlega hitti hún í mark.

„Stórkostleg“ borð Alþingis til sölu

Margar útgáfur af hljómdisknum "Jafnréttið er eina svarið" frá 2001, beztu útgáfurnar eru með demótökunum, finnst mér, flóknari, sjaldgæfari lögum sem erfiðara er að læra.

Hljómdiskinn "Jafnréttið er eina svarið" gaf ég út 2001. Svo gæti virzt samkvæmt nafni hans að þar hafi ég verið nákvæmlega á sömu línu og elítan í RÚV eða í pólitík nútímans, en ég fjallaði um þessi mál frá öllum hliðum.

Mér finnst alltaf skemmtilegast að fjalla um málefni sem ég er ósammála sjálfur, því þá fæ ég tækifæri til að grufla í þeim mjög rækilega og skoða margar hliðar.

Þessi diskur var gefinn út í tveimur útgáfum. Þó voru gerðir fleiri masterar, en master þýðir aðalfrumdiskur á íslenzku. Það þýðir það eintak sem fjölfaldað er eftir. Áður fyrr voru það sérstakar "edikssýruplattar" sem voru frumrit vínylhljómplatnanna. Áldiskar með sellulósanítrathúðun eru notaðir sem þessir aðaldiskar í hljómplötuframleiðslu. Hinsvegar voru mínir aðaldiskar (masterar) aðeins venjulegir hljómdiskar af CD gerð, enda vann ég þetta á hljómdiskaöldinni sem nú er að líða, CDR audio tæknin.

Þessvegna var auðvelt fyrir mig að búa til svona mastera, aðaldiska. Fyrir fyrstu opinberu hljómdiskana gerði ég alltaf nokkra aðaldiska sem ég svo valdi úr. Fyrir engan opinberan hljómdisk gerði ég eins marga óútgefna aðaldiska og fyrir hljómdiskinn "Jafnréttið er eina svarið", árið 2001. Þeir voru sem sagt yfir 20, en aðeins tvær útgáfur komu út. Yfirleitt er aðeins um eina gerð sem gefin er út, nema algengt var á tímum Bítlanna, eða frá 1960 til 1965 að út kæmu tvær gerðir af hverri hljómplötu, ein fyrir brezkan markað og hin fyrir bandarískan markað, stundum með ólíkum nöfnum, og ólíku lagavali, en oft sama titlinum en örlítið breyttu lagavali. Rolling Stones voru þannig líka.

Ástæðan fyrir því að ég púlaði við að gera yfir 20 aðaldiska fyrir þessa útgáfu var sú að ég var aldrei ánægður með útkomuna. Ég lagði sem sagt upp með hugmynd sem ég vann útfrá upphaflega sem gekk ekki upp og gat ekki gengið upp, ég lagði fyrir sjálfan mig listræna þraut sem var dæmd til að mistakast.

Ekki aðeins það, heldur var leiðin löng og flókin að markinu, frá því ég byrjaði að semja efnið og hvað ég valdi á plötuna, hljómdiskinn.

Næstum öll lögin sem komu út í þessari mynd voru samin 1996, nánar tiltekið í byrjun júnímánaðar 1996. Fyrstu dagana í júnímánuði 1996 samdi ég nokkur löng lög með flóknum textum. Síðan einhverra hluta vegna stytti ég þessa texta 8. júní 1996 og tróð sama lagboðanum við öll þessi lög, og byrjunin var:"Ég hef alltaf/aldrei/stundum elskað..." og þannig var ljóðmælandinn ekki sá sami.

Þetta var mjög skrýtið ferli og þar að auki var ég mjög óhamingjusamur á þessum tíma, þetta var árið sem Ingvar frændi dó og fleiri sem ég þekkti. Ég var sem sagt að vinna mig frá sorg og óhamingju með þessum lögum og textum.

Þegar ég mætti í hljóðver Fellahellis vorið 1998 lenti ég á alveg frábærum hljóðmanni sem var miklu færari en þeir Íslendingar sem höfðu tekið mig upp í þessu hljóðveri.

Ég pantaði fyrstu tímana í hljóðveri Fellahellis síðla árs 1995. Ég var þá of feiminn og óöruggur og mætti ekki í þessa pöntuðu tíma. Bauð ég Megasi hvort hann vildi nýta sér þá, en hann sagðist verða að þekka hljóðmennina sem hann ynni með.

Það var því í apríl 1996 sem Finnur Júlíusson tók mig fyrst upp í hljóðveri Fellahellis. Fyrst notaði ég umhverfisverndarlögin og eitthvað eftir Bob Dylan, ásamt einhverju sem var nýlegra, og samið þau ár, á þeim áratug, á níunni, eða tíunda áratugnum. Umhverfisverndarlögin voru yfirleitt frá níunda áratugnum, áttunni, þegar ég hafði verið táningur í menntaskóla og gagnfræðiskóla, uppfullur af vinstrikreddunum frá kennurunum.

Þessar upptökur frá apríl 1996 voru ekki góðar. Ég var svo stífur og stressaður að söngurinn kom ekki vel út. Ég lagði svo ofurríka áherzlu á að syngja skýrt og að hvert orð heyrðist að framburðurinn var ekki góður og allur flutningurinn heftur og kassalaga, ekki frjálslegur, þægilegur og flæðandi. Þar að auki voru tæknimálin í algjörum ólestri, og hljóðmaðurinn kunni ekkert á takkana.

Adam Wright, sem sá um tæknimálin 1998 sagði um þær upptökur á ensku:"Ég hefði ekki getað náð verra hljóði þótt ég hefði reynt það". (I couldn't have been able to capture a worse sound even if I'd tried).

Þannig að ekki sá ég fram á að vera ánægður með þessi lög þegar ég hljóðblandaði eitthvað af þessu snemma í maí 1996. Allt unnið fyrir gýg og það gerði ég mér grein fyrir. Jók það á óhamingju mína.

13. maí 1996 var ég svo aftur með bókaðan tíma. Ég tók upp ósköpin öll af íslenzkum dægurlögum sem ég söng inná segulbönd í hljóðveri Fellahellis. Að þessu sinni var ekkert eftir sjálfan mig. Ég vildi einfaldlega fá að heyra hvort mín lög væru verri en lög annarra, ég vildi fá að heyra útkomuna af frægum dægurlögum í mínum flutningi í góðu hljóðveri.

Þarna voru ýmis lög, nokkur eftir Bubba Morthens, nokkur sem Vilhjálmur Vilhjálmsson hafði sungið, eins og "Ég bið þig", í þýðingu Ómars Ragnarssonar, en ég bar mikla virðingu fyrir hans textum og geri enn, svo voru þarna lög eftir Oddgeir Kristjánsson, en suma texta hafði ég skrifað niður eins og mér heyrðist þeir vera og voru þeir því ekki alltaf réttir.

Þarna var eitt lag eftir Magnús Eiríksson, "Ó þú", og hitt og þetta annað af vinsælum slögurum. Hvernig var svo útkoman.

Hún var sæmileg, jafnvel nokkuð góð á köflum. Þarna voru nokkur lög sem ég flutti býsna vel, miðað við að vera einn með gítarinn. Þetta var frekar áheyrilegra en sá klunnalegi flutningur sem var frá aprílmánuði 1996.

Ég bjó til aðaldiska bæði af því sem ég tók upp í apríl og maí. Ég hlustaði á þá í maí, en fór ekki með þá í Myndbandavinnsluna til útgáfu. Eitthvað fannst mér ennþá skorta.

Í júnímánuði 1996 bætti ég við karlrembulögum við þann bunka sem ég var ánægður með. Þannig var ég kominn með 10 þannig lög tilbúin til upptöku. Þann 1. júlí 1996 var ein upptökulota helguð þessum lögum, næstum allt saman mikil rokklög.

Ég lét búa til spólu, eða hljóðblandaði hana sjálfur raunar. Síðan hlustaði ég á hana fram og aftur. Útkoman var nokkuð góð, en of hörð, fannst mér.

Þann 31. júlí 1996 var svo aftur upptökutími tilbúinn sem ég nýtti mér.

Ég sagðist vilja prófa eitthvað nýtt, sagði það við hljóðmanninn.

Hann lét einn hljóðnema hanga niður úr loftinu. Annar hljóðnemi var svo skemmra frá gítarnum. Öll lögin sem ég tók upp 1. júlí 1996 tók ég þarna upp aftur, og löturhægt að þessu sinni, með gítarinn rétt svo lauslega tifandi, lágt, en sönginn kröftugan og háan.

Útkoman var áhugaverð, en ekki það sem ég leitaði að.

Snemma í ágústmánuði 1996 tók ég svo upp aðeins meira, en það voru ekki lög eftir sjálfan mig heldur fleiri íslenzkir slagarar. Ekkert af þessu var notað.

Ég gerði harðari kröfur til sjálfs mín en svo að ég teldi þetta nógu gott. Hvorki var hljómurinn nógu góður né flutningurinn.

Í aprílmánuði 1997 tók ég svo upp meira, og aðallega umhverfisverndarlögin sem mér fannst ekki nógu vel hljórituð. Þó varð útkoman ekki skárri. Eitt lag var ég þó mjög ánægður með, "Einni þér ann ég", sem Vilhjálmur Vilhjálmsson hafði gert frægt, Tommy Roe gerði lagið en Ólafur Gaukur ljóðið.

Þarna loksins leyfði ég mér að syngja eins og ég vildi, með sérstökum og persónulegum áherzlum. Ég söng þetta lag eins og Megas söng "Ef þú smælar framaní heiminn."

Þetta lag var sungið með rámri röddu, öskrað á köflum en hvíslað á köflum. Ég var hæstánægður með útkomuna af þessu eina lagi, en hljóðmaðurinn ekki. Hann sagði mér að ég gæfi þetta út myndi enginn kaupa þetta því þetta væri svo hræðilega sungið. Ég var ekki sammála, því ég kunni að meta áherzlur Megasar í söng og Bob Dylans og fleiri slíkra söngvara.

Hljóðmaðurinn taldi ómögulegt að hljóðblanda þetta vel, en mér tókst það nú samt þannig að mér fannst útkoman góð.

Eftir þetta vann ég ekki í hljóðveri Fellahellis í tæpt ár.

Það var svo í janúar 1998 sem ég sneri aftur og af rælni. Ég vildi athuga hvort ég gæti tekið upp Sonnettu, lagið sem tengdist stúlku sem ég hafði verið hrifinn af.

Að þessu sinni fékk ég frábæra hvatningu og frábæran hljóðmann.

Nýr hljóðmaður var kominn til starfa í hljóðveri Fellahellis, frá Kanada og hét Adam Wright. Hann talaði bara ensku en við skildum hvor annan fullkomlega og hann hreifst af hverju einasta lagi sem ég söng í hljóðverinu, og hann kenndi mér margt.

Hann var sá fyrsti sem gerði þetta almennilega. Hann sagði mér nákvæmlega hversu nálægt ég ætti að vera hljóðnemanum í hverju einasta lagi eftir því hvort ég söng hátt eða lágt, sterkt eða mjúkt og veikt, nánast hvíslaði. Hann stillti líka hljóðnemann á réttan stað fyrir gítarinn og mixaði mjúkt þannig að bassahljómarnir komu sterkar fram í söng og gítarleik, einmitt það sem ég vildi. Hann lét mig syngja ofaná hljóðnemann ekki framaní hann. Sú tækni er sýnd á umslagi fyrsta hljómdisksins míns, frá 1998, þessu ári.

Ég var svo ánægður með útkomuna úr þessari upptöku frá janúar að ég ákvað að taka allt upp aftur, endurgera öll lögin sem ég hafði hljóðritað 1996 til 1997. Auk þess bætti ég við ósköpum af nýlegum lögum, alls um 100 lög, og var ég með þetta allt vel skráð niður í bækur, texta og röð laga. Alls voru þetta því um 10 hljómdiskar sem voru tilbúnir þarna í febrúar 1998, og margt sem ég hafði ekki hljóðritað áður, bara eftir að hljóðrita og hljóðblanda, en lögin voru samin og tilbúin.

Fyrsta upptakan var mestmegnis fyrir þetta eina lag, "Sonnettu". Ég tók firnamargar frekar langar tökur, en allt hljómaði það vel.

Öll umhverfisverndarlögin tók ég nokkuð vel upp, en vegna þess hversu mikið ég tók upp fór allt skipulag útum þúfur, og ég hafði ekki efni á að hljóðblanda allt þetta efni, sem var tekið upp frá janúar til maí 1998.

Ákvað ég að skipta umhverfisverndarlögunum á tvo diska, bætti við blúsum frá 1996 til 1997, og ryþmablúsum í rokkútsetningu með. Karlrembulögunum skipti ég á fjóra diska, bætti við blúsum sem flutu með, um femínisma, en þeir voru styttar útgáfur af miklu lengri blúsum, sem langflestir voru frá febrúar og marz 1997, en stuttar útgáfur frá febrúar og marz 1998, ég einfaldlega slepptu flestum erindum þegar ég tók þetta upp í hljóðverinu og bætti við munnhörpusólóum.

Auk þess voru þarna atómljóð sem rokklög voru samin við, undir heitinu:"Það og það", tíu stykki.

Blúsútgáfan af "Jafnréttið er eina svarið" var meðal þessara hljóðritana frá febrúar og marz 1998, ryþmablúsútgáfa að vísu. Til var önnur útgáfa með erindum og ekki blús, sem var þá aðeins til í demóútgáfu, eða útgáfum öllu heldur.

Síðan um haustið, í september tók ég upp meira. Það voru nýölsku hljómplöturnar þrjár sem fengu á sig fullmótaða mynd og eitthvað fleira.

Eins og áður sagði átti ég erfitt með að velja hvað myndi seljast bezt og of dýrt var að fara í gegnum efnið allt og hljóðblanda það.

Það kom mér mjög á óvart að lögin sem ég hafði notað til að hita upp, eftir Bob Dylan, hljómuðu útgáfuhæf, bara miklu betur en ég bjóst við. Í þeim var þetta sérstaka sem gerir hljóðritun góða, þagnir réttar, flutningur áhrifamikill, hljómurinn fínn. Ég hljóðblandaði þessi lög og eyddi litlum fjárhæðum í útgáfu um haustið. Salan var dræm en einhver. Árið eftir var hljómdiskurinn endurútgefinn og nýr diskur gefinn út með efni eftir mig:"Hið mikla samband", frá 1999. Þá komst meiri hreyfing á söluna. "Blóm, friður og ást" frá 2000 seldist líka eitthvað.

Það var ekki fyrr en 2001 sem ég gaf út disk sem seldist ekkert, eða næstum ekkert, það var "Jafnréttið er eina svarið". Það var líka lítið upplag, en hina hafði ég endurútgefið í 20-30 eintökum, og það smáseldist.

Umslagið er drungalegt og dökkt, á hljómdisknum "Jafnréttið er eina svarið". Sami lagboðinn er notaður í næstum öllum lögunum. Textarnir eru mjög ruglingslegir og ekki sannfærandi. Umslagið minnir á "Drög að sjálfsmorði" með Megasi, myrkur og aðeins listamaðurinn sýndur.

Undir lok ársins 2001 gaf ég út aðra útgáfu af þessum hljómdisk, einnig í mjög takmörkuðu upplagi. Sú útgáfa disksins seldist einnig dræmt, en samt eitthvað. Þar var ekki leikið á jazzgítar heldur skemmtara, hljómborð, og tilbreytingin meiri.

En þannig vill til að ég hef ákveðið að ef ég endurútgef þetta muni ég notast við annan aðaldisk, master og þá jafnvel með demóupptökum og öðrum lögum.

Ég samdi á þessu ári, 2001, ýmsa texta og ljóð sem ég var ekki samþykkur, en ég gerði það fyrir titilinn á verkinu, til að prófa mig áfram listrænt og þóknast öðrum. Þótt þessi lög hafi aðeins verið tekin upp sem demó eru þau ekki verri fyrir það, eða varla.

Í þeim hljóma ég eins og vinstrimaður.

Ef þessi útgáfa hljómdisksins selst betur og er fólki að skapi er mér alveg sama að syngja þessi lög á tónleikum og gera þau fræg. Tónlistarmaður verður að fara eftir viðtökunum og vonast til að efnið falli fólki í geð. Það er RÚV boðskapur sem er í langflestum dægurlögum nútímans. Sem betur fer á ég ýmis þannig lög, þótt ég hafi minna lagt áherzlu á þau, fyrir utan umhverfisverndarlögin, sem einnig eru í 100% RÚV stíl.

En allt kemur þetta kannski í ljós, ef ég hef efni á að endurútgefa þetta síðar og ef ég fæ kjark til þess. Ég hef verið í fríi frá tónlistarbransanum frá 2015, hef ekki komið fram á tónleikum síðan þá, og ekki gefið út hljómdisk síðan 2010. "Ísland fyrir útlendinga" frá því ári, 2010, seldist heldur ekki vel, en "Ísland skal aría griðland" frá 2009 seldist hinsvegar eitthvað og fékk verðskuldaða athygli, og var talsvert spilaður á X-inu.

Það er aldrei auðvelt að vita hvað fær athygli fjölmiðlafólks. Flest fær litla eða enga athygli og því er þetta oftast eintóm peningaeyðsla og tap að vera að gefa þetta út, og því hefur maður yfirleitt ekki efni á því.

En skrýtnu gripin og sjaldgæfu eru meira notuð á afgangslögunum, demóupptökunum. Það eru líka flóknari lög.

Þannig finnst mér bezta tónlistin vera. Þegar þetta er einsog málverk, og maður sér sífellt fleiri smáatriði við fleiri hlustanir, þá getur maður verið nokkuð ánægður með árangurinn.

 

Enginn skilur geðið þitt, ljóð frá 5. apríl 2019.

Ekki er hans staða bætt með bjánum.

borinn af þeirri er getur ekki skilið.

Hlíðin mín er hennar ei,

hefur misst og gleymt, þau öll.

Skildu ekki málið mitt,

mjög þó vildi lofa.

Föllum því með fýsnum röngum, kjánum...

fyrr mun eigi til neitt rofa.

Heyrir ekki hefðar köll,

hún var eitt sinn mey.

Öllu lokið, allt er breytt við þilið,

enginn skilur geðið þitt.

 

Samvizkubitið, forrit feigðar,

flyzt til og verður nýtt að læra að vísu.

Jafnvel drottning jarðar sig,

játast þeim er eitrar skrokk.

Sérðu þig í þeim og mér?

Þó mun varla reyna.

Áttum fortíð, grimmar, tættar... teygðar

trúin þannig, engu að leyna...

Áttir samt hinn eina rokk,

afsakar nú þig.

Lendir grimmdin loks í slíkri krísu...

ljúfur afi og pabbi fer.

 

Nútíminn kennir eitt og annað,

ískalda viðmót, læt mér standa á sama.

Hegðun vélræn hentar þeim,

hún var eins en gæðin söm.

Það er af sem áður var,

allir þurfa að læra.

Finnst þér svo að gott sé gjarnan bannað?

Gróðinn hrópar, læging, kæra.

Verður því að vísu gröm,

vill ei þennan heim.

Sinnti mínum skyldum skaðadama.

skemmdi mig og þungann bar.

Er það miskunn að senda Úkraínumönnum vopn, til að leyfa þeim að fórna fleiri úkraínskum drengjum?

Pólverjar eru kunnugir Rússum og skiptir miklu um afstöðu þeirra og að þeir hræðist ekki aðeins rússneska fólsku sem augljós er, heldur lymskubrögð Vesturlanda og ómenningarinnar þar.

Nú þykir mér að veðrabrigði í Úkraínustríðinu séu að eiga sér stað. Pólverjar sem hafa verið einir hörðustu stuðningsmenn ógnarstjórnar Úkraínu eru farnir að breyta um stefnu. Vel má vera að ógnarstjórn ríki í Rússlandi, en ekki síður í Úkraínu þar sem kosningar verða ekki fyrren Selenskí hentar og aðeins þeir flokkar sem honum geðjast að séu í boði. Svona eins og Stalín og Hitler og fleiri sómamenn gerðu á sinni tíð. Enda víst nóg af þeim sómapiltum í úkraínska hernum sem dýrka svoleiðis hernaðarlist og ofsaþjóðernisstefnu.

Að deila um úkraínskt korn sé kornið sem fylli þennan mæli er býsna merkilegt. Evrópusambandið vill ráða hvort þvinga eigi úkraínsku korni inná önnur lönd og hvort efnahagur þeirra eigi að bíða af því tjón eða ekki, allt fyrir þá stjórnmálastefnu sem mætir vaxandi hatri og mótmælum á Vesturlöndum sjálfum, það er á ferðinni jafnaðarfasisminn, með öfgafemínismann innanborðs og beturvitahátt um velferð annarra, forræðishyggju og skoðanakúgun. Hver veit nema kornið sem fyllti mælinn sé mengað af eiturefnum úr sprengjunum sem dynja á þeim?

Já, það eru efnahagsmálin sem ráða úrslitum í stríðum eins og í svo mörgum málum. Kemur það nokkrum á óvart?

Fullyrðingar Joseps Bidens um að verði Úkraínu skipt þá gerist það sama fyrir önnur lönd, og að Rússar verði til þess, eru svo ótrúverðugar að jafnvel geltandi og slefandi hvuttar hans í falsfréttasmiðjunni á heimsvísu trúa því varla eða tæplega.

RÚV velur að eyða tíu mínútum í hverjum fréttatíma oft í að sýna eitthvað grimmilegt sem Rússar hafa á samvizkunni. Einnig er þar vinsælt að sýna efni sem stjórnvitringurinn Joe Biden er svo mikil hetja að geta komið útúr sér á óbrenglaðri ensku án þess að mismæla sig. Hvílíkur hetjuskapur!

RÚV sýnir sjaldan þann skaða sem rússneskir hermenn verða fyrir eða ófarir Rússa af margvíslegu tagi í stríðinu, hryðjuverk af hendi Úkraínumanna eða vestrænna aðila, eða hryðjuverkamanna innan Rússlands sjálfs.

Því hefur verið haldið fram að Joe Biden sé sjálfur að véla um það ásamt öðrum á Vesturlöndum hvernig megi skipta Úkraínu á milli Rússa og Vesturlanda, og að slíkt eigi að stuðla að auknum vinsældum hans á næsta ári svo hann verði endurkjörinn aftur sem forseti og nái forskoti á Donald Trump, sem allt gengur útá hjá demókrötum þar vestanhafs núna. Það væri svo sem alveg eftir honum að gefa út yfirlýsingar í heimspressunni að allt slíkt komi frá Rússum, að Vesturlönd hafi nákvæmlega engan áhuga á úkraínsku landi, eða auðævum úkraínskum.

Aðalatriðið í Úkraínustríðinu er að Vesturlönd eru ekki frjáls og verða ekki frjáls fyrren femínisma verður ÚTRÝMT FULLKOMLEGA og öðrum kommúnisma í sauðargærugervi.

Aðalatriðið í Úkraínustríðinu er að þótt rússnesk kristni sé ekki það sem ég aðhyllist helzt eða rússneskt einræði, þá er EKKERT verra en femínismi, þar sem "ástin sjálf er lögzt í dá", eins og segir í Síðasta blóminu sem Bubbi Morthens söng um á safnplötunni Línudans árið 1983.

Þá er skárra að Rússland sigri, en að Vesturlönd deyi innanfrá með femínisma og jafnaðarfasisma. Allt er betra en það.

Joe Biden reynir að hræða fólk með því að Rússar muni ráðast á önnur lönd ef þeir sigra Úkraínu. Ég segi nú bara að engin meiri gæfa væri til fyrir Vesturlönd en að fá miklu, miklu meiri rússnesk áhrif, svolitla skynsemi og íhaldssemi, þótt svolítið einræði fylgi með. Vesturlönd eru hvortsem er svo innfallin og sjálfdauð að lífsmark, jafnvel frá hræðilegu ríki einsog Rússland er þó lífsmark, en ekki femínískur dauði.

Það er svo margt sem sannfærir um að Vesturlönd séu hrunin, þetta með skólana og klámvæðinguna þar er aðeins eitt af mörgu. Siðferðið er komið fullkomlega í ruslið og Satan stjórnar öllu, sérstaklega hjá "góða/einfalda/hlýðna fólkinu" og yfirvöldunum, skólunum, menntakerfinu, kirkjunum, þessu sem er fræðilegt, komið frá Frankfurtskólanum, þjóðfélagsverkfræði sem snýst um að stjórna hugsunum og ekki bara hegðun eða "réttlæti", dómskerfi eða réttu og röngu og hvernig menn skynja það og túlka.

Um leið og fólk á Vesturlöndum rís upp þegar það sér að þetta Úkraínustríð er að fara með efnahaginn á Vesturlöndum í rúst, þá mun skynsemin lifna við aftur, ekki bara þrælslundin gagnvart Metoo, femínisma og öfgajafnaðarstefnum, slíku gjöreyðingarbulli.

Pólland hættir að senda vopn til Úkraínu

Frekari pælingar og útskýringar í kjölfar virkjanagreinar Ómars Ragnarssonar og umræðna fyrir neðan hana

Ég er einn af fáum hér á blogginu sem fjalla um umhverfisvernd með sama hætti og RÚV, en Ómar Ragnarsson fjölmiðlamaður, tónlistarmaður og skemmtikraftur og fleira er frægastur úr þeim hópi hiklaust. Því vekja skrif hans meiri athygli en annarra með og á móti. Núna nýlega lenti ég í ritdeilu við þennan Vagn, sem kannski er dulnefni, en hann hefur unnið sér það til frægðar meðal annars að vera duglegri en flestir aðrir að þræta við vinsæla bloggara eins og Geir Ágústsson og Ómar. Þó man ég eftir að hörðustu sennunum á milli Vagns og hins mikilvirka og áhrifamikla bloggara, Halldórs Jónssonar, sem lézt í fyrra, blessuð sé minning hans.

En þannig er að mér fannst margt ósagt í þessum þræði Ómars Ragnarssonar, vegna þess að hinn margfróði Vagn velti upp ýmsum steinum og fróðleiksmolum eins og ég og einhverjir fleiri, og fannst mér sumt af því bara nokkuð gott hjá honum.

Það er nú svo að þegar nýr pistill veltir þeim gamla úr sessi er lítill tilgangur að halda rökræðum áfram, fáir taka eftir því.

Hann orðaði það þannig að hér á Íslandi sé búið að "virkja nokkrar sprænur" og fannst honum það ekki tiltökumál. Þó er búið að virkja Ísland mikið. Óafturkræf náttúruspjöll myndu sumir segja. Mér finnst ekki hægt að skilja við svona umræðu án þess að það komi fram að sumir telja alltof mikið virkjað. Ég frekar hallast að því, en tel mig þó viðurkenna að ef til vill sé skárra að virkja vatnsföll en nota olíu og gas eða kjarnorku eins og gert er í útlöndum.

Hann er kannski ekki vinstrimaður, en þá er hann maður sem alltaf vill hafa rétt fyrir sér og eiga síðasta orðið, einn af þeim. Mér fannst sumt af þessu fanatískt og öfgafullt sem frá honum kom, ekki skrýtið að margir séu honum ósammála. Þó voru þarna fáein fróðleikskorn merkileg sem ekki er auðvelt að mæla gegn. Eins og það að skógarhögg var hér stundað og ofbeit, en reyndar byrjaði ég á því að minnast á það í mínum svörum.

Hann líkti þeirri ofbeit við virkjanir og sagði hana hafa verið miskunnarlausa ágengni á náttúruna. Já, virkjunarsinnarnir snúa þessu sér í hag til að geta virkjað sem mest og til að afsaka og réttlæta slíkt.

En þar er þó munur á. Sauðkindin hélt lífi í íslenzku þjóðinni í gegnum aldirnar, fólk gerði þetta af brýnni nauðsyn, að beita skepnunum miskunnarlaust á landið.

Álver eða gagnaver eða hvað þetta er sem yfirvöld vilja græða stórfé á veitir peningum inní hagkerfið sem fara í allskonar fyrirbæri og lúxus fyrir landsmenn, hjálparstarf til handa Úkraínu og stríðsrekstri Úkraínumanna meðal annars.

Nútímahagkerfið fær gróðann frá mörgum veitum og brunnum, við höfum val um að velja og hafna, frekar en fyrri kynslóðir að minnsta kosti. Því finnst mér Ómar í fullkomnum rétti að spyrja lesendur og sjálfan sig hvort allar þessar virkjanir séu nauðsynlegar.

Auk þess verður það að koma fram að þótt saga skógarhöggs og ofbeitar sé ljót í fortíðinni er það ekki afsökun fyrir meiri mengun í nútímanum og virkjunum sem kannski eru ekki nauðsynlegar. Það er alltaf sama sagan með sumt fólk, ef hægt er að benda á ljótari dæmi í fortíðinni á að vera hægt að afsaka eitthvað í nútímanum! Þessi aðferð er notuð til rökræðna í mjög mörgum málaflokkum.

Vagn skrifaði að sér væri "ómögulegt að sjá hvaða töfra tækni" ég væri að tala um. Þá finnst mér vera betra að útskýra það nánar. Bætti hann því við að sér dytti engin tækni í hug sem væri laus við mengun.

Ja, þetta er spurning um hugtakanotkun.

Það sem ég átti við með orðinu tækni í þessu sambandi var öll sú þekking sem notuð er dags daglega. Ég átti til dæmis við tæknina við að kunna að rækta hér grænmeti og ávexti, suðrænar plöntur, nokkuð sem fólk kunni ekki áður á Íslandi. Er ekki rétt að kalla það tækni, eða þarf það orð að vera bundið við verksmiðjur? Þekking? Jú, vissulega.

Það kalla ég "töfra tækni", allt þetta litla sem kemur saman og myndar stórfljót, ég átti við þá fjölskrúðugu reynslu og þekkingu sem fólk hefur, til dæmis á því hvað landið þolir, og hvernig hægt er að nýta landið miklu betur, með þekkingu og tækni. Lífræn tækni kalla ég það, hitt er ólífræn tækni, sem er gagnrýniverð.

Ég átti við þekkinguna á kornrækt og hvað má rækta og við hvaða skilyrði, til dæmis.

Hann hélt að ég væri að vísa í einhver óskiljanleg vísindi. Nei, ég var að vísa í allt þetta sem nú þegar er gert.

"Nú þegar öll þessi tækni er komin getur þjóðin verið sjálfbær", skrifaði ég.

Þessa setningu vildi hann ekki skilja og snéri útúr henni og spurði mig um hvaða töfra tækni ég væri að vísa í.

Ég held að sumir lesendur hafi skilið þetta rétt þótt Vagn hafi ekki gert það. Ég var að vísa í hversu miklu færari Íslendingar nútímans eru í því að lifa af landsins gæðum en þeir voru áður, vegna nýrra tækja sem eru komin, og nýrrar þekkingar, sem áður var ekki til staðar. Allt þetta var innifalið í orðinu tækni hjá mér. Nú getur Vagn vitað hvað ég átti við og aðrir, þetta var ekki eins fjarlægt og hann og kannski aðrir héldu.

Þeir sem horfa á RÚV vita þetta til dæmis, að sífellt er verið að kynna nýjungar í störfum bændanna og eitthvað snjallt sem þeir eru að fást við.

En sumir vilja bara endilega misskilja það sem maður er að reyna að tjá og túlka, til að sýnast snjallari, eða bara vilja alltaf vera á móti.

En ég vil samt þakka Vagni fyrir að koma með ítarleg mótrök og kappsamlega mótmæla mér. Mér finnst hann hafa verið rökfastur og ég kann vel að meta það.

Ég þarf ekki endilega að hafa rétt fyrir mér. Maður vill samt að minnsta kosti útskýra hvað maður á við svo ekki sé verið að snúa útúr orðum manns.

Ný fjárlög ráðstafi minna fé í umhverfismál

Almenningur er búinn að fá nóg af óöldinni í Svíþjóð en hefur takmörkuð völd. Hræðsluáróðurinn gegn Svíþjóðardemókrötum nægir að hindra að þeir komist í hreinan meirihluta. Hversu lengi?

Það er merkilegt hvernig stjórnmálamenn í Svíþjóð eru ófærir um að laga ástandið sem þar ríkir, skotbardaga, manndráp, nauðganir, sprengingar... Gústaf Skúlason á Útvarpi Sögu hefur ekki verið að ýkja eins og sumir hafa haldið fram, öðru nær, nú er þessar fréttir frá Svíþjóð komnar í alla aðra fjölmiðla einnig.

Hvenær koma þar öflugri og öfgafyllri slíkir flokkar fram þannig að saga 20. aldarinnar endurtaki sig? Hvenær ætlar fólk að læra sögu 20. aldarinnar? Hægriöfgar sigruðu í Þýzkalandi þegar óttinn við kommúnismann og stjórnleysið varð allsráðandi meðal almennings. Sömu hlutir eru kannski að gerast á okkar dögum víða um heiminn.

Raunveruleikafirring Katrínar og rugludalla sem annarsstaðar eru við völd á Vesturlöndum er algjör. Katrín og slíkir rugludallar fastir í fortíðinni þykjast berjast gegn hatri með banni. Það fyrirbæri er miklu flóknara en að hægt sé að eyða því með boðum og bönnum. Einfeldningar ættu ekki að setja lög fyrir almenning sem ekkert virka, eða sem virka öfugt. Á meðan þykjustu þjóðernisflokkar hafa komizt til valda á Ítalíu (Bræður Ítalíu sem er stjórnað af konu, eins fáránlegt og það er), og í Svíþjóð, (Svíþjóðardemókratar sem verja stjórnina falli) er alvöru stefna ekki til, hörð stefna, eða stefna sem tekur á vandanum.

Vestrænt lýðræði er orðið svo úr sér gengið að þessir flokkar, sem eru hefðbundnir miðjuflokkar eru kallaðir hægri-öfgaflokkar, og samt gera þeir ekkert gagn. Þetta er fyndið, grátbroslegt.

Í vinstrinu virkar þetta hinsvegar, því þar er sama hversu miklir öfgarnir eru, aldrei eru þeir gagnrýndir og alltaf er tekið mark á þeim.

Svíþjóð er gott dæmi um ástandið. Allt á leiðinni til fjandans, kjánar við völd sem ropa útúr sér froðu og loftbólum.

Það er nú ákveðið lögmál sem segir að ef almenningur fær sæmilega mikið af mat uppí kjaftinn og aðrar nauðsynjar, þá gerir hann ekki uppreisn og hlýðir yfirvöldunum. Smátt og smátt eru þó þessi gæði að rýrna. Það er að verða æ erfiðara fyrir fólk að lifa. Miðstéttirnar hrynja niður á lágstéttarsvæðið, leigan hækkar, maturinn hækkar, svigrúmið verður lítið.

Hvað gagnar að virkja meira ef allir peningarnir fara í vasa auðrónanna?

Staðan er þannig að við bíðum bara eftir stórhörmungum, kerfin eru komin á vafasöm stig, hættusvæði, náttúran þolir ekki meiri mengun, fjármálakerfin eru þanin af spillingu. Hvaða kerfin munu bresta fyrst? Náttúran? Fjármálakerfið? Ný farsótt?

Sænsk yfirvöld neita að fullorðnast. Þau taka ekki upp uppeldisaðferðir fortíðarinnar, agann sem gerði börnin vinnusöm, þau taka ekki upp þjóðernishyggjuna sem tilheyrði fortíðinni, sem gerði löndin einsleit og friðsamari í kjölfarið. Eða þá að kirkjan fær ekki sömu völd og áður, sem gaf fólki siðfræði sem það fór eftir.

Almenningur horfir á þjóðfélögin fara í tætlur.

Þetta er umburðarlyndið bandaríska innflutt, bandaríski draumurinn, allir geta meikað það, sama hvaðan þeir koma. Nema jafnaðarmenn stjórna Bandaríkjunum núna. Endurtaktu sömu tilraunina sem mistókst aftur og aftur þangað til hún heppnast, því kenningin fallega segir það. Kenningin segir það, þá hlýtur það að vera rétt, sama hvað veruleikinn segir. Marx sagði það, Stalín sagði það, þá hlýtur það að vera rétt.

Svíþjóð ekki hættulegri síðan 1945

Maurar, ljóð frá 3. desember 2018.

Fjandinn á það fólk,

frelsið ekkert, hlýðir vél.

Ýtir takka á einhver fjarri,

ótalmargir fá þá skoðun ranga og sjúka hér.

Gröfumst undir grjótið svo hissa...

greifingjarnir auð sinn missa.

Héldu sig í himnakjarri,

hita upp gamla tólk.

Loksins mínar lausnir tel,

leitt of seint í tengslin, sker.

 

Þeir er vita þjást

er þrútnir halda á einni bók.

Veit að höllin verður sandur,

víða skelfur undirstaða svikaranna þá.

Ekki skaltu aðvörun gefa,

aðrir þurfa sitt að vefa,

Það er aðeins þeirra randur,

þú munt finna ást.

Mér fannst þetta myrkvað djók,

en maurar guðdómsandann skrá.

 

Senda drengjum sök,

saklaust fólk er dæmt af þeim.

Þjófar sleppa, morðsins mýgir,

múgur kýs það lið er pínir, umsnýr fólki, þér.

Drottinn sér og dæmir einn þetta,

dáðlaus þjóð má vart slíkt frétta.

Sá er hetjudáðir drýgir

á djöflum hefur tök,

getur frelsað heljar heim,

en harðar raunir þolir, fer.

 

 

Orðskýringar: Randur, kk: Rönd, jaðar, brún, þjóðfélagskimi, takmarkaður fjöldi einstaklinga, bergmálshellir.

Mýgir:Kúgari, einræðisherra.

Maurar: Hlýðið, undirgefið fólk.