Falsfréttir = sannleikur - í langflestum tilfellum.

Ég er nú farinn að skrifa sjaldan um eitthvað sem er merkilegt eða skiptir máli, en það er nú vegna þess að sannleikurinn er orðinn að því sem yfirvöldum þóknast ekki að heyra. Þó verður maður að fá útrás fyrir gremjuna stundum og þá hreyfir maður við einhverju sem skiptir máli en er ekki bara froða, eins og maður á helzt bara að fjalla um samkvæmt föntunum sem flest eiga.

Síðast þegar ég átti vitrænar samræður hér á blogginu var þegar Guðjón Hreinberg fjallaði um siðrof og fleira og ég kom með athugasemd þar sem þurfti meira en vit í leggjum.

Ég hefði gjarnan viljað svara honum betur og fara dýpra í málin, en það kemur margt til að maður gerir það ekki. Alveg eins og elítan er með sín alvöru, grimmu stjórnunarfræði fyrir luktum dyrum þannig finnst mér að dýpri speki okkar efasemdarmannanna eigi að vera það líka, þótt öðruhverju verði ekki hjá því komizt að reyna að hreyfa við sem flestum.

En hann skrifaði um sundrunarsálfræðina í svari sínu og komst þar ótrúlega nærri sannleikanum, fannst mér. Hann skrifaði um máttvana reiði sem er látin kurra og krauma í sálunum unz uppúr sýður. Allt svo dásamlega satt og rétt að maður fyllist lotningu og vill frekar þegja en að snerta á kýlunum of mikið.

Og þó. Eftir að hafa horft á þátt Gísla Marteins enn einusinni, svona eins og bara til að vita hverskonar froðumenningu er boðið uppá þessa vikuna, þá finnst manni ástæða til að koma með smá rannsóknarniðurstöðu úr mannfræðiathugun, svona eins og Berglind Festival gerir mest í gamni, en pínulítið í alvöru sennilega líka hjá henni.

Þegar gestir þáttastjórnandans komu inná hinsveginmálefnin annarsvegar og síðan hvalafriðunarmálefnin hinsvegar fannst mér ástæða til að tjá sig um það. Reyndar var við því að búast að þetta yrði tekið fyrir, þetta eru ein mestu áróðursmálefni RÚV. Það gefur auga leið að Hera Hilmarsdóttir er hvalaverndunarsinni úr því að hún er Hollywoodleikkona. Hópþrýstingurinn gerir það að verkum, en ég þó 100% viss um að hún hefur meiri vitsmuni en svo að hún skilji ekki að á því máli eru fleiri en ein hlið, og maður getur ekki verið 100% viss um aðra hliðina án þess að vera hræsnari eða að þykjast til að næla sér í vinsældir og samfélagsstig hjá ákveðnum hópi, eins og Hollywoodleikurum, sem þykist vera "albezta fólkið", ekki bara góða fólkið. Þar er almenn dyggðaflöggun ekki nóg, þar dugar ekkert minna en dagleg dyggðaflöggun á sterum og ritskoðun og sjálfskoðun á milljón kílómetra hraða.

Síðan er þetta eilífa tal um hinseginmálefni eins og á því máli séu ekki margar hliðar líka, eins og til dæmis hin kristilega og íhaldssama og eins og engar framfarir hafi orðið í þeim málaflokki (eða breytingar allavega).

En Berglind Festival rannsakar fólk eins og pöddur, og það gera vísindamenn líka eins og mannfræðingar.

Mér finnst það svo augljóst að þjóðfélagsverkfræði húmanistanna er fyrirbæri sem hægt er að skrúfa til baka með mótvirkum aðgerðum og nota sömu aðferðirnar en gagnvirkar. Húmanismi er jú andheiti við kristindóminn þegar hann er orðinn vélrænn húmanismi sem afneitar sálunum, og allri speki nema sinni eigin þjóðfélagsverkfræði Marxismans.

Þannig að boðskapur minn í þessum pistli er þessi: Ef fólk vill "lækna" aðra af vinstrihneigð, flóttamannasamúð, trúleysi, samkynhneigð eða hvalafriðunarfirrum eða veganisma, eða einhverju öðru, þá þarf að líta á aðstæðurnar sem gerðu fólk svona, það þýðir lítið að þræta við fólk maður á mann.

"Galdurinn er hvernig þetta er virkjað", skrifaði Guðjón, og það er rétt. Þetta er ekki ósvipað og að forrita tölvur. Hann hefur þekkingu og reynslu úr þeim fræðum sem er ómetanlega dýrmætt fyrir speking sem rannsakar bilað samfélag og hálfeyðilagt.

Freud og Jung vissu jú ýmislegt, en ekki allt. Ég hef lesið eitthvað eftir þá og finnst þeir báðir takmarkaðir, en sérstaklega Freud. Þó finnst mér þeir báðir hafa kafað dýpra í sumt sem ég hef lítt gert, og útskýrt margt betur en aðrir.

Þó er það rétt að þeir náðu mjög langt í að kenna hvernig stjórna eigi fólki, en ég er nokkuð viss um að ýmsir fleiri hafa bætt við þeirra starf, og óþekktir aðilar jafnvel sem stjórna í leynum, eða komu fram með kenningar sem aðeins elítan veit um og stjórnar eftir.

Núna held ég áfram með þann sérlega góða þráð sem þarna var kominn.

Ég tek undir eiginlega allt sem hann kom inná. Hatrið er virkjað og triggerað af elítunni eða fólki á hennar vegum, og lömb eru leidd til slátrunar, sífellt eru bakarar hengdir fyrir smiði, (þótt smiðir séu bezta fólk, svona er nú orðtiltækið bara).

En það sem ég vil bæta við þetta er að það skiptir ekki máli hvaða orð eru notuð eða hvaða setningar eru notaðar. Elítan notast við annað, en það er hinn stöðugi heilaþvottur frá vöggu til grafar, sem þýðir að setningar skipta ekki máli, heldur síbyljan, sífelldar og stanzlausar lygafréttir og lygaáróður og ekkert hlé, frá foreldrahúsum til elliheimilis.

Að "spellbreaka" er svo sem ekki íslenzka en þegar enskan hefur sterkari skírskotun en íslenzkan er hið bezta mál að slangra eins og meistari Megas hefur alltaf gert, til dæmis, til að bæta við orkukryddi í boðskapinn. Að afdáleiða er gott orð sem þýðing á "spellbreaka".

Ég er nefnilega að komast á þá skoðun að djöflastjórnunin gangi út á einfalda dáleiðslu frekar en endilega andsetningu, eins og maður skrifaði um stundum áður.

Þá felst galdurinn í að aflétta bölvuninni, eða að rjúfa dáleiðsluna, hópdáleiðsluna í þessu tilfelli.

Á venjulega og dáleidda elítusauði duga kannski einföld triggeraorð eða triggerasetningar. En til að rjúfa dáleiðsluna þarf eitthvað annað.

Skipti maður út orðinu falsfréttir fyrir orðið sannleika þá er hægt að hlusta á fréttir og fréttaskýringar elítufjölmiðlanna án þess að brjálast. Maður þarf að vita að dáleidd hjörð notar alltaf röng orð og rangar setningar, útá það gengur allt ruglið.

Þessvegna er það vaxandi áhyggjuefni meðal glæpahyskis og meðvirknigreyja að brotabrot af sannleikanum kemst uppá yfirborðið, og er skiljanlega nefnt falsfréttir ranglega, rétt eins og fólk er ævinlega dæmt ranglega, það fylgir bara með í djöflaríkinu. Ég tek það fram að sumt af því ERU falsfréttir, en elítusauðir myndu aldrei kvarta nema vegna þess að heimsmyndinni röngu er ógnað af alvöru sannleikakornum sem fljóta með og fara í taugarnar á viðkomandi.

Nokkur orð um vitfirringavakninguna sem Katrín kallar eftir.

1) Vitundarvakning er BÚIN að eiga sér stað hvað varðar málefni hinseginfólks og það er ekki vandamálið, heldur að hún er gengin útí öfgar, og þegar svo er komið fær almenningur nóg og rís upp og snýst gegn þannig yfirstrekktum vitundarvakningum.

2) Vitundarvakningin raunverulega ER AÐ EIGA SÉR STAÐ, með "falsfréttunum", (les:Sannleikskornunum).

3) Hinar fordæmanlegu árásir sem hinseginfólk lendir í núna eru alveg sama fyrirbærið og versnandi ástandið sem er ríkjandi í Svíþjóð. Semsagt: Ástæðan er OF MIKIÐ, OF HRATT. Það er rangt að lausnin felist alltaf í því að jaðarhópar eigi að verða sífellt meira áberandi, eða að viljandi eigi að reyna að fá sem flesta í þá jaðarhópa. Það er tryggasta leiðin til að fólk í þeim jaðarhópum lendi í mótlæti, þegar almenningur fær nóg og finnst sér ógnað. Það á almennt að ástunda kærleika og reyna að skilja sem flesta, en samt eru ákveðin lögmál í gangi sem ekki verða hunzuð án afleiðinga, eins og að meirihlutinn skilgreinir sig á ákveðinn hátt, og meirihlutanum er hægt að ógna með ýmsum hætti, og stjórnvöld hafa verið dugleg við það nokkuð lengi á Íslandi og Vesturlöndum almennt. Þau uppskera nú samkvæmt því, sérstaklega í Svíþjóð.

Katrín hefur valdið ómældum skaða á þjóðfélaginu og misvitrir stjórnmálamenn af hennar tagi. Hinir einu sönnu hryðjuverkamenn eru fávís stjórnvöld sem eyðileggja og rústa hvar sem þau stíga niður fæti því þeir eru troðfullir af ranghugmyndum og firrum, sumir vita hvaðan.

Það er ömurlegt að átök skuli magnast í okkar fyrrum friðsæla þjóðfélagi. Það var þó búið að vara við bæði of miklum innflutningi fólks að utan, sem enn hefur að vísu ekki valdið sjáanlegu tjóni, en einnig að fara of hratt í ákveðnar vinstriáttir þannig að venjuleg miðjustjórnmál eru hunzuð, eins og þau sem Miðflokkurinn talar um, eini alvöru miðjuflokkurinn á Íslandi, hitt eru allt vinstriöfgaflokkar.

 

Vitundarvakning þolir enga bið

Vinnuaðferðir tónlistarmanna fyrir 1965 miðað við daginn í dag.

Eitt sinn var lenzkan sú í tónlistarbransanum að breiðskífur, LP plötur voru teknar upp á einu síðdegi og hvert lag varla oftar en einu sinni eða tvisvar. Þá voru tónlistarmennirnir að vísu búnir að æfa sig vel fyrirfram jafnan og hljóðritunin endurspeglaði sama flutning og þeir gáfu á tónleikum eða í útvarpssal.

Þetta fór að breytast á hippatímanum, þegar sýrutónlistin spratt fram, sækódelíska tónlistin ásamt rokksynfónísku plötunum og þeim framúrstefnulegu.

Bob Dylan og Bítlarnir áttu sinn þátt í þessari þróun. Árið 1966 gaf Bob Dylan út "Blonde on Blonde", og hún er með alfyrstu tvöföldu hljómplötunum sem voru gefnar út á heimsvísu, og áreiðanlega sú fyrsta sem náði metsölusölu hjá heimsfrægum tónlistarmanni, að minnsta kosti.

Þetta var fyrsta platan sem Bob Dylan vann að þegar hann tók sér langan stúdíótíma og lögin voru samin í hljóðverinu að miklu leyti. Reyndar var hann farinn að þreifa sig áfram með að taka lengri hljóðverstíma á "Highway 61 Revisisted" 1965, en þó ekki í eins miklum mæli eins og á "Blonde on Blonde".

Á Bootleg series Volume 12, The Cutting Edge 1965 til 1966 er hægt að heyra þetta vel. Þá var gefinn út risastór kassi með mörgum diskum eða vinýlplötum, og mest plássið fór í Blonde on Blonde upptökurnar, sem byrjuðu seinni hluta ársins 1965, en kláraðist í febrúar og marz 1966.

Árið 1964 tók Bob Dylan aðeins upp eina plötu og hún var öll hljóðrituð á einum degi:9. júní 1964. Þar að auki er það haft eftir áreiðanlegum heimildum að Bob Dylan hafi verið undir áhrifum Bósjóleivínanda á þeim degi og kannski enn fleiri efna.

Fyrstu plötuna tóku Bítlarnir upp á einum degi þegar John Lennon var hálfkvefaður eins og heyrist á söng hans, var platan tekin upp á þeim eina degi að mestu leyti fyrir utan nokkur lög sem voru hljóðrituð fyrr, árið 1962.

Þegar ég tók upp "Jafnréttið er eina svarið" 2001 notaði ég tökurnar frá ágústmánuði 2001, frá 1. til 6. þess mánaðar að mestu leyti, á sama tíma tekin upp nákvæmlega jafn löng lög með jazzgítar annarsvegar og skemmtara hinsvegar. Skeiðklukkan var notuð og upptökutækið sem var með nákvæmum teljara.

Betri lög voru hinsvegar tekin upp 3. janúar 2001 í demóupptöku, og svo 3. júní 2001 og loks í desember, 1. desember 2001, 16. desember og 22. desember 2001.

Þessi lög sem ég nota kannski í endurútgáfur voru nær þessari RÚV útgáfu af heimsmálunum, þar sem flóttafólki er fagnað og öllu því dæmi, en í upptökunum frá upphafi ágústmánaðar 2001 var ég að prófa mig áfram með hljóm, og notaði gömul lög frá 1996 til þess að mestu, og því endurspegluðu þau lög ekki þróun mína sem lagahöfundar nema að litlu leyti. Raunar finnst mér ég oft hafa verið dómgreindarlaus við val á lögum sem ég gaf út á þessum árum.

Nokkur skemmtileg spunalög eru til frá þessum tíma. Á upptökunum frá 22. desember 2001 heyrist ég kvarta yfir vinnuþreytu og að jólin séu á næsta leyti og Þorláksmessa að renna upp, daginn eftir, og efasemdum um að þetta slái í gegn. Í einu lagi mismæli ég mig, en breyti því í textanum sjálfum.

Þessi spunalög gefa oft þessum sessionum aukið gildi og gera þær skemmtilegri, en hvort þau lög séu þau lífseigustu og beztu til útgáfu er aftur ágæt spurning.

Vikan með Gísla Marteini hefur göngu sína aftur í kvöld. Þótt maður hafi óbeit á vinnuaðferðum RÚV, að leyfa ekki öllum að tjá sig, og aðeins þeim sem hafa skoðanir þeim að skapi, þá er það vilji allra tónlistarmanna að komast að þarna til að kynna sig, fyrst þetta er stærsta sjónvarpsstöðin.

Helzt myndi ég vilja að almenningur myndi þroskast þannig að tónlist myndi seljast ekki bara þaðsem er matreitt og skipulagt ofaní fjöldann heldur það sem er raunverulega gott á fleiri forsendum, einsog útfrá gæðum textanna ekki sízt.

Því miður er tónlistarbransinn sjóbissness að miklu leyti og auglýsingamennska. Peninga þarf til að verða frægur, ríkidæmi og kynningu þarf, og sambönd. Auk þess ef maður er með öðruvísi boðskap en RÚV boðar, þá er erfiðara að koma því áfram og stundum ekki hægt, sérstaklega ekki á tímum slaufunarmenningar, Metoo, kommaritskoðunar og þannig kjaftæðis.

En jafnvel þótt ég myndi finna upptökur með mér með boðskap sem er meginstraumnum að skapi, þá þarf miklu meira til svo að frægð geti skapazt, og svo þegar maður er orðinn frekar gamall þá er þetta erfiðara.

Bubbi Morthens er þó góð fyrirmynd að sumu leyti, að leggjast í tónleikaferðir um landið og spila í hverju krummaskuði. Ég hef nú varla valið hvaða lög mér finnst bezt eftir sjálfan mig. Oft var það hrein tilviljun sem réð því hvað kom út á lítt seldum útgáfum. Þau lög kann ég yfirleitt ekki, lögin kannski en síður textana.

Ég er hrifinn af demóupptökunum mínum, þegar ég kann varla lögin og þau eru splunkuný.

Það eru vinnuaðferðirnar gömlu góðu, eins og menn notuðu hér áður fyrr. Nema þá voru lögin meira æfð en hjá mér. Beztu upptökurnar hjá mér eru demóupptökurnar þegar lagið er nokkurra mínútna nýtt og aðeins tekið upp tvisvar eða þrisvar. Þá heyrist lagið breytast áður en það er búið og laglínan er ekki fullmótuð.

Síðan lærir maður þetta og mótar á tónleikum. Þá koma endurtekningarnar. Þannig á þetta að vera.

Stríðið gegn menguninni er rétt svo að byrja og ungu kynslóðirnar skrá sig í umhverfisverndarherinn

Í kvöldfréttum RÚV var frétt sem gladdi mig. 6 ungmenni, 11 til 24 ára og búa í Portúgal hafa höfðað mál gegn 32 ríkjum vegna aðgerðarleysis í loftslagsmálum fyrir mannréttindadómstóli Evrópu. Þau vilja skylda yfirvöld til aðgerða í loftslagsmálum en krefjast ekki peninga. Ég styð þau fullkomlega og mér finnst þetta frábært. Þetta eru alvöru hetjur og til fyrirmyndar fyrir alla.

Lögmenn ríkjanna reyna að vísa málinu frá og segja það ódómtækt, en góðu fréttirnar eru þær að málstaðurinn sem þau standa fyrir er svo vel kynntur að hér er komin skriða af stað sem er ekkert að fara að hverfa eða víkja.

Gróðureldar, hitabylgjur og þurrkar hafa haft skelfilegar afleiðingar fyrir þau og heimasvæði þeirra. Það eru ESB ríkin 27 sem eru stefndu ríkin og fleiri. Málareksturinn af þeirra hálfu gengur útá að þessi ríki hafi brotið gegn grundvallarmannréttindum þeirra, réttindum til lífs og heilsusamlegs umhverfis og möguleikum í heimalandi þeirra eigin.

Á móti kemur að von þeirra til að vinna málið er kannski ekki mikil í ljósi hversu voldug þessi ríki eru. Þó er aldrei að vita og þetta mál vekur heimsathygli, vegna þess að hér er heimsfrægur málstaður á ferðinni og eiginlega sífellt háværari kröfur um baráttuna gegn hamfarahlýnuninni.

87 lögfræðingar ríkjanna eru sem herdeild gegn lögfræðingum ungmennanna. Þrátt fyrir að manni finnist ótrúlegt að sigur geti unnizt í þessu máli gegn þessum ríkjum mun þetta mál vekja heimsathygli, og að öllum líkindum er hér skriða komin af stað sem ekki hættir í bráð.

Meðal hægrimanna er á brattann að sækja við að vekja athygli á þessu eða sannfæra fólk. Hvað sem því líður er þetta stórmerkilegt og greinilegt að sumt er ágætt við ungt fólk og þeirra menningu, hjá þeim hefur vaknað skilningur og áhugi á þessu máli.

Gréta Thunberg er ekki lengur eins áberandi eftir að hafa orðið skotspónn háðfugla og andstæðinga umhverfissinna um allan heim. Þessi hreyfing sem ungmennin eru hluti af verður þó að teljast afkvæmi Grétu, eða hluti af hennar hreyfingu jafnvel.

Þessi ungmenni standa ekki ein. Áhugi og stuðningur finnst í öllum löndum jarðarinnar og ekki sízt meðal unglinga og skólakrakka sem loksins sjá og skilja að þetta er þeirra framtíð sem um er að ræða og okkar allra hinna líka raunar.

Hér er að byrja stríð á milli ungs fólks og þeirra sem völdin hafa. Þetta stríð er ekki að hætta eða enda, langt frá því. Þetta bætist við aðrar deilur kynslóðanna og hinna ýmsu þjóðfélagshópa. Þarna styð ég ungu kynslóðirnar 100% og finnst þær vera á réttri leið. Auðvitað eru ekki allir á þeirra aldri sammála þeim, en væntanlega frekar en meðal ráðsettra kapítalista sem vilja ekki trúa því að þeir hafi verið á rangri leið allt sitt líf.

Þarna stendur RÚV sig vel og aðrir fjölmiðlar að fjalla af dugnaði um umhverfismál, því þau eru mikilvæg og brýn.

 

Mál ungmenna gegn 32 þjóðum hafið

Virkni náttúrunnar er stundum ekkert grín

Nú liggur það fyrir að nýtt virknitímabil er hafið á Reykjarnesskaganum eins og fræðimenn segja og það getur staðið yfir í tugi ára og það innifelur fjölmörg eldgos og jarðskjálfta, þar á meðal stóra suðurlandsskjálfta og einhverja svo stóra að nauðsynlegt verður að fara kannski meira en 100 ár aftur í tímann til að fá samanburð. Þó er verið að hefja framkvæmdir á Bláfjallasvæðinu einmitt þar sem búast má við mjög sterkum jarðskjálftum. Fyrirhyggjan virðist ekki sterkasta hliðin hjá nútíma Íslendingum.

Virknin þessi allra síðustu ár bendir eindregið til þess að stórra atburða sé að vænta bæði hvað varðar eldgos og jarðskjálfta og jafnvel víða á landinu.

Það er mín skoðun að þessir 300 milljarðar í Borgarlínuna eigi að nota til að flytja fólk frá þessum virknisvæðum sem þéttbýlust eru og leggja áherzlu á byggð annarsstaðar á landinu.

En það er ekki bara á einu svæði sem rökvísi fólks er gufuð upp heldur á flestum sviðum. Á sama tíma og fólk virðist steinhætt að trúa á æðri máttarvöld, hvort sem það er guð Þjóðkirkjunnar eða heiðnir guðir þá virðist fólk trúa svo blint á að ekkert slæmt hendi að sú trú verður að teljast algjör og gagnrýnilaus.

En það hefur nú verið efni teiknimyndasagna að gera grín að þannig fólki og boðskapur sjónvarpsefnis og kvikmynda, bóka líka.

Nú má segja að nútímamaðurinn sé vanur léttum túristagosum eins og landið bjóði ekki uppá eitthvað hrikalegra en það. Ef einhverjir eru eftir sem trúa því að Guð reiðist syndinni og framferði mannanna, þá ættu menn að gera ráð fyrir því versta, og að í framtíðinni þurfi fólk að hætta fyrirhyggjuleysi. Það á einnig við um flóð og ofsastorma og ýmislegt sem fylgir hamfarahlýnuninni.

Menn geta gert grín að slíkum áhyggjum og að veðurfarið sé manngert, en hvort sem það er manngert eða ekki er það staðreynd að það er orðið öfgafyllra.

Tveir skjálftar yfir þremur stigum

Ég læri aldrei heima, ljóð frá 23. september 1986.

Ég var að byrja í Menntaskólanum í Kópavogi þegar ég orti þetta. Eins og dagbókarfærsla í söngtextaformi eða ljóðaformi. Sjálfsævisögulegt kvæði eins og sumt eftir mig, en ekki allt þó.

 

Einmana, aðeins poppstjarna,

einhvernveginn að klikkast

úr sorg og sársauka.

Sifjahreinar skvísur nikkast.

Mér leiðist hérna á lúnum skólabekk,

ég læri aldrei heima.

Mér finnst að einhver fært mér kunni hrekk,

og flestu vil ég gleyma.

 

Vinkonur eða vinirnir,

verð að læra og það pínir.

Stundum tómt er torg,

tíkin leyndarmálin sýnir.

 

Unglingsins tæmd er ævin nú,

einhvernveginn þú tryllist.

Tilgang fráleitt finn,

fríðar trauðla, maður villist...

 

Veit ekki nöfnin, villtur er hér

viljinn er líka týndur.

Ekkert nægir enn,

aðeins tómið, þó er brýndur.

 

Biðja nú mig að mæta á svið,

mjög það egóið bætir.

Þori, spila þrátt,

það nú drauma gamla rætir.

Þar fauk sú fjölmiðlaóreiða að karlar séu einu ofbeldisbeitendurnir

Úbbs, þessi frétt og fleiri slíkar afsanna bábiljuna um að konur beiti aldrei ofbeldi. Hversu oft þarf að halda slíkri firru fram þannig að því sé trúað? Spyrjum vinstraliðið og aðdáendur hneykslisfrétta. Jæja, þetta mál er ekki upplýst, en nógu mörg mál eru upplýst eins og með brezka kvenlækninn sem fjöldamyrti börnin til að hægt sé að fullyrða að firran er röng um að aðeins karlmenn séu ofbeldisbeitendur.

Ef haturslögreglan stæði sig myndi hún stöðva hatursáróður gegn karlmönnum og karlamenningunni, feðraveldinu og meira en helmingi mannkynsins. Löggjöf Katrínar stendur aðeins undir nafni ef slíks jafnræðis væri gætt.

Í gæsluvarðhaldi í tengslum við mannslát

Hinn rómverski friður sem var stríð og yfirgangur. Þjóðir sem misstu tungumál sitt, menningu og sérkenni eða var útrýmt eru til vitnis um það.

Ég skrifaði athugasemd við pistil sem Geir Ágústsson skrifaði og mér finnst hún geta staðið ein og sér sem pistill, en bæti hér við formála, að vísu.

Athugasemdin kemur inná margt sem aðrir voru að minnast á í athugasemdum sínum.

Eins og ég kem inná í athugasemdinni er femínismi angi af social-demokrat stefnu, og jafnvel kommúnisma, gái maður aftur til rússnesku byltingarinnar.

Ef maður les wikipediu og gúgglar femínisma kemst maður fljótt að því að erlendis er femínismi flokkaður niður í margar bylgjur.

Á Íslandi skullu saman margar bylgjur femínisma þannig að stjórnvöld og almenningur vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið og urðu að gleypa viðbjóðinn og bara hlýða, eins og í fasistaríkjunum, þótt enn sé til andófsfólk gegn femínisma, að sjálfsögðu.

Á Íslandi byrjaði fyrsta bylgjan rólega og síðar en í sumum öðrum löndum, jafnvel fram að Kvennalistanum var margt tekið úr þeim fræðum. Inní það blönduðust hugmyndir úr annarri bylgjunni samtímis.

Síðan komu bylgjur þrjú og fjögur næstum samtímis yfir okkar þjóð og sú fjórða í formi Metoo núna á allra síðustu árum.

Til var hér áður fyrr femínismi tengdur þjóðernisstefnu og kynþáttahyggju, en hann hvarf snemma og varð undir í hinni alþjóðlegu þróun, það er sá femínismi sem ég hreifst af á sínum tíma, um 1997 og síðar.

Þess í stað hefur fjölmenningin mjög blandazt femínismanum á alþjóðavísu, og er eiginlega alveg pottþétt að Klaus Schwab, Bill Gates og þannig elítukóngar ráði því. Allt er þetta hluti af að drottna, ráða yfir þjóðunum, fólkinu, taka í burtu það sérstaka og þjóðlega og taka í burt sérkennin, búa til auðsveipa þræla og ambáttir undir réttlátum nöfnum.

Einnig fjallaði ég aðeins um heimskulegu og vondu löggjöfina sem Katrín forsætisráðherra vill koma á. Hér er athugasemdin, margt ágætt í henni:

 

Hatur er afstætt samkvæmt íslenzku máli og málhefð okkar. Maður þarf að hafa elskað til að hata, þetta eru andheiti samkvæmt okkar skilningi. Haturslöggjöfin hennar Katrínar er innflutt frá Bandaríkjunum. Hún miðast við bandarískan femínisma sem er algjörlega miðaður við að rétta stöðu afrískra Bandaríkjamanna á kostnað allra hinna, sérstaklega þó kvenna og allskonar minnihlutahópa sem jafnvel voru ekki til áður. Við á Íslandi skiljum ekkert í þessu haturstali Katrínar, það gera aðeins þeir sem gleypa allt hrátt frá Bandaríkjunum og flytja inn hér allt það sama.

Þetta er eins og með Pax Romana, sem var að sjálfsögðu stríð, yfirgangur og frekja rómverska heimsveldisins, eins og Pax Americana er stríð, yfirgangur og frekja ameríska heimsveldisins. Davosdúkkan Katrín Jakobsdóttir sem ólst upp í andúð á ameríkanaseríngu og Natóisma er orðin þeirra sannfærðasta málpípa. Ömurlegt hreint út sagt hvað fólk getur gert fyrir völd og auð.

Grein Geirs bendir á hversu fáránlegur nútíminn er, það er að segja, það finnast svona samfélagskimar sem ríma ekki við það sem er verið að reyna að gera við fjöldann.

Er hægt að vorkenna einhverjum einstaklingi eða hópi svo mikið að viðkomandi hópur fer að berja á öðrum í samfélaginu?

Lög þurfa helzt að vera einföld og auðskilin en dómarar og fræðimenn klárir í að finna út réttlætið. Þegar lög verða að frumskógi og andstæðir hópar túlka þau á margan hátt, þá kemur upp þetta ástand sem er í Bandaríkjunum, það liggur við borgarastyrjöld og andstæður eins og Trump og Biden berjast.

Íslendingar eru komnir anzi langt í bandarísku áttina. 

Kirkjan aðskildi þetta tvennt, syndina og svo mannlega réttvísi, gjaldið keisaranum það sem keisarans er. Eva Hauksdóttir, sá mikli snillingur skrifaði greinar í vinstritímarit að femínisminn væri orðinn að trúarstefnu. Þar nákvæmlega hitti hún í mark.

„Stórkostleg“ borð Alþingis til sölu

Margar útgáfur af hljómdisknum "Jafnréttið er eina svarið" frá 2001, beztu útgáfurnar eru með demótökunum, finnst mér, flóknari, sjaldgæfari lögum sem erfiðara er að læra.

Hljómdiskinn "Jafnréttið er eina svarið" gaf ég út 2001. Svo gæti virzt samkvæmt nafni hans að þar hafi ég verið nákvæmlega á sömu línu og elítan í RÚV eða í pólitík nútímans, en ég fjallaði um þessi mál frá öllum hliðum.

Mér finnst alltaf skemmtilegast að fjalla um málefni sem ég er ósammála sjálfur, því þá fæ ég tækifæri til að grufla í þeim mjög rækilega og skoða margar hliðar.

Þessi diskur var gefinn út í tveimur útgáfum. Þó voru gerðir fleiri masterar, en master þýðir aðalfrumdiskur á íslenzku. Það þýðir það eintak sem fjölfaldað er eftir. Áður fyrr voru það sérstakar "edikssýruplattar" sem voru frumrit vínylhljómplatnanna. Áldiskar með sellulósanítrathúðun eru notaðir sem þessir aðaldiskar í hljómplötuframleiðslu. Hinsvegar voru mínir aðaldiskar (masterar) aðeins venjulegir hljómdiskar af CD gerð, enda vann ég þetta á hljómdiskaöldinni sem nú er að líða, CDR audio tæknin.

Þessvegna var auðvelt fyrir mig að búa til svona mastera, aðaldiska. Fyrir fyrstu opinberu hljómdiskana gerði ég alltaf nokkra aðaldiska sem ég svo valdi úr. Fyrir engan opinberan hljómdisk gerði ég eins marga óútgefna aðaldiska og fyrir hljómdiskinn "Jafnréttið er eina svarið", árið 2001. Þeir voru sem sagt yfir 20, en aðeins tvær útgáfur komu út. Yfirleitt er aðeins um eina gerð sem gefin er út, nema algengt var á tímum Bítlanna, eða frá 1960 til 1965 að út kæmu tvær gerðir af hverri hljómplötu, ein fyrir brezkan markað og hin fyrir bandarískan markað, stundum með ólíkum nöfnum, og ólíku lagavali, en oft sama titlinum en örlítið breyttu lagavali. Rolling Stones voru þannig líka.

Ástæðan fyrir því að ég púlaði við að gera yfir 20 aðaldiska fyrir þessa útgáfu var sú að ég var aldrei ánægður með útkomuna. Ég lagði sem sagt upp með hugmynd sem ég vann útfrá upphaflega sem gekk ekki upp og gat ekki gengið upp, ég lagði fyrir sjálfan mig listræna þraut sem var dæmd til að mistakast.

Ekki aðeins það, heldur var leiðin löng og flókin að markinu, frá því ég byrjaði að semja efnið og hvað ég valdi á plötuna, hljómdiskinn.

Næstum öll lögin sem komu út í þessari mynd voru samin 1996, nánar tiltekið í byrjun júnímánaðar 1996. Fyrstu dagana í júnímánuði 1996 samdi ég nokkur löng lög með flóknum textum. Síðan einhverra hluta vegna stytti ég þessa texta 8. júní 1996 og tróð sama lagboðanum við öll þessi lög, og byrjunin var:"Ég hef alltaf/aldrei/stundum elskað..." og þannig var ljóðmælandinn ekki sá sami.

Þetta var mjög skrýtið ferli og þar að auki var ég mjög óhamingjusamur á þessum tíma, þetta var árið sem Ingvar frændi dó og fleiri sem ég þekkti. Ég var sem sagt að vinna mig frá sorg og óhamingju með þessum lögum og textum.

Þegar ég mætti í hljóðver Fellahellis vorið 1998 lenti ég á alveg frábærum hljóðmanni sem var miklu færari en þeir Íslendingar sem höfðu tekið mig upp í þessu hljóðveri.

Ég pantaði fyrstu tímana í hljóðveri Fellahellis síðla árs 1995. Ég var þá of feiminn og óöruggur og mætti ekki í þessa pöntuðu tíma. Bauð ég Megasi hvort hann vildi nýta sér þá, en hann sagðist verða að þekka hljóðmennina sem hann ynni með.

Það var því í apríl 1996 sem Finnur Júlíusson tók mig fyrst upp í hljóðveri Fellahellis. Fyrst notaði ég umhverfisverndarlögin og eitthvað eftir Bob Dylan, ásamt einhverju sem var nýlegra, og samið þau ár, á þeim áratug, á níunni, eða tíunda áratugnum. Umhverfisverndarlögin voru yfirleitt frá níunda áratugnum, áttunni, þegar ég hafði verið táningur í menntaskóla og gagnfræðiskóla, uppfullur af vinstrikreddunum frá kennurunum.

Þessar upptökur frá apríl 1996 voru ekki góðar. Ég var svo stífur og stressaður að söngurinn kom ekki vel út. Ég lagði svo ofurríka áherzlu á að syngja skýrt og að hvert orð heyrðist að framburðurinn var ekki góður og allur flutningurinn heftur og kassalaga, ekki frjálslegur, þægilegur og flæðandi. Þar að auki voru tæknimálin í algjörum ólestri, og hljóðmaðurinn kunni ekkert á takkana.

Adam Wright, sem sá um tæknimálin 1998 sagði um þær upptökur á ensku:"Ég hefði ekki getað náð verra hljóði þótt ég hefði reynt það". (I couldn't have been able to capture a worse sound even if I'd tried).

Þannig að ekki sá ég fram á að vera ánægður með þessi lög þegar ég hljóðblandaði eitthvað af þessu snemma í maí 1996. Allt unnið fyrir gýg og það gerði ég mér grein fyrir. Jók það á óhamingju mína.

13. maí 1996 var ég svo aftur með bókaðan tíma. Ég tók upp ósköpin öll af íslenzkum dægurlögum sem ég söng inná segulbönd í hljóðveri Fellahellis. Að þessu sinni var ekkert eftir sjálfan mig. Ég vildi einfaldlega fá að heyra hvort mín lög væru verri en lög annarra, ég vildi fá að heyra útkomuna af frægum dægurlögum í mínum flutningi í góðu hljóðveri.

Þarna voru ýmis lög, nokkur eftir Bubba Morthens, nokkur sem Vilhjálmur Vilhjálmsson hafði sungið, eins og "Ég bið þig", í þýðingu Ómars Ragnarssonar, en ég bar mikla virðingu fyrir hans textum og geri enn, svo voru þarna lög eftir Oddgeir Kristjánsson, en suma texta hafði ég skrifað niður eins og mér heyrðist þeir vera og voru þeir því ekki alltaf réttir.

Þarna var eitt lag eftir Magnús Eiríksson, "Ó þú", og hitt og þetta annað af vinsælum slögurum. Hvernig var svo útkoman.

Hún var sæmileg, jafnvel nokkuð góð á köflum. Þarna voru nokkur lög sem ég flutti býsna vel, miðað við að vera einn með gítarinn. Þetta var frekar áheyrilegra en sá klunnalegi flutningur sem var frá aprílmánuði 1996.

Ég bjó til aðaldiska bæði af því sem ég tók upp í apríl og maí. Ég hlustaði á þá í maí, en fór ekki með þá í Myndbandavinnsluna til útgáfu. Eitthvað fannst mér ennþá skorta.

Í júnímánuði 1996 bætti ég við karlrembulögum við þann bunka sem ég var ánægður með. Þannig var ég kominn með 10 þannig lög tilbúin til upptöku. Þann 1. júlí 1996 var ein upptökulota helguð þessum lögum, næstum allt saman mikil rokklög.

Ég lét búa til spólu, eða hljóðblandaði hana sjálfur raunar. Síðan hlustaði ég á hana fram og aftur. Útkoman var nokkuð góð, en of hörð, fannst mér.

Þann 31. júlí 1996 var svo aftur upptökutími tilbúinn sem ég nýtti mér.

Ég sagðist vilja prófa eitthvað nýtt, sagði það við hljóðmanninn.

Hann lét einn hljóðnema hanga niður úr loftinu. Annar hljóðnemi var svo skemmra frá gítarnum. Öll lögin sem ég tók upp 1. júlí 1996 tók ég þarna upp aftur, og löturhægt að þessu sinni, með gítarinn rétt svo lauslega tifandi, lágt, en sönginn kröftugan og háan.

Útkoman var áhugaverð, en ekki það sem ég leitaði að.

Snemma í ágústmánuði 1996 tók ég svo upp aðeins meira, en það voru ekki lög eftir sjálfan mig heldur fleiri íslenzkir slagarar. Ekkert af þessu var notað.

Ég gerði harðari kröfur til sjálfs mín en svo að ég teldi þetta nógu gott. Hvorki var hljómurinn nógu góður né flutningurinn.

Í aprílmánuði 1997 tók ég svo upp meira, og aðallega umhverfisverndarlögin sem mér fannst ekki nógu vel hljórituð. Þó varð útkoman ekki skárri. Eitt lag var ég þó mjög ánægður með, "Einni þér ann ég", sem Vilhjálmur Vilhjálmsson hafði gert frægt, Tommy Roe gerði lagið en Ólafur Gaukur ljóðið.

Þarna loksins leyfði ég mér að syngja eins og ég vildi, með sérstökum og persónulegum áherzlum. Ég söng þetta lag eins og Megas söng "Ef þú smælar framaní heiminn."

Þetta lag var sungið með rámri röddu, öskrað á köflum en hvíslað á köflum. Ég var hæstánægður með útkomuna af þessu eina lagi, en hljóðmaðurinn ekki. Hann sagði mér að ég gæfi þetta út myndi enginn kaupa þetta því þetta væri svo hræðilega sungið. Ég var ekki sammála, því ég kunni að meta áherzlur Megasar í söng og Bob Dylans og fleiri slíkra söngvara.

Hljóðmaðurinn taldi ómögulegt að hljóðblanda þetta vel, en mér tókst það nú samt þannig að mér fannst útkoman góð.

Eftir þetta vann ég ekki í hljóðveri Fellahellis í tæpt ár.

Það var svo í janúar 1998 sem ég sneri aftur og af rælni. Ég vildi athuga hvort ég gæti tekið upp Sonnettu, lagið sem tengdist stúlku sem ég hafði verið hrifinn af.

Að þessu sinni fékk ég frábæra hvatningu og frábæran hljóðmann.

Nýr hljóðmaður var kominn til starfa í hljóðveri Fellahellis, frá Kanada og hét Adam Wright. Hann talaði bara ensku en við skildum hvor annan fullkomlega og hann hreifst af hverju einasta lagi sem ég söng í hljóðverinu, og hann kenndi mér margt.

Hann var sá fyrsti sem gerði þetta almennilega. Hann sagði mér nákvæmlega hversu nálægt ég ætti að vera hljóðnemanum í hverju einasta lagi eftir því hvort ég söng hátt eða lágt, sterkt eða mjúkt og veikt, nánast hvíslaði. Hann stillti líka hljóðnemann á réttan stað fyrir gítarinn og mixaði mjúkt þannig að bassahljómarnir komu sterkar fram í söng og gítarleik, einmitt það sem ég vildi. Hann lét mig syngja ofaná hljóðnemann ekki framaní hann. Sú tækni er sýnd á umslagi fyrsta hljómdisksins míns, frá 1998, þessu ári.

Ég var svo ánægður með útkomuna úr þessari upptöku frá janúar að ég ákvað að taka allt upp aftur, endurgera öll lögin sem ég hafði hljóðritað 1996 til 1997. Auk þess bætti ég við ósköpum af nýlegum lögum, alls um 100 lög, og var ég með þetta allt vel skráð niður í bækur, texta og röð laga. Alls voru þetta því um 10 hljómdiskar sem voru tilbúnir þarna í febrúar 1998, og margt sem ég hafði ekki hljóðritað áður, bara eftir að hljóðrita og hljóðblanda, en lögin voru samin og tilbúin.

Fyrsta upptakan var mestmegnis fyrir þetta eina lag, "Sonnettu". Ég tók firnamargar frekar langar tökur, en allt hljómaði það vel.

Öll umhverfisverndarlögin tók ég nokkuð vel upp, en vegna þess hversu mikið ég tók upp fór allt skipulag útum þúfur, og ég hafði ekki efni á að hljóðblanda allt þetta efni, sem var tekið upp frá janúar til maí 1998.

Ákvað ég að skipta umhverfisverndarlögunum á tvo diska, bætti við blúsum frá 1996 til 1997, og ryþmablúsum í rokkútsetningu með. Karlrembulögunum skipti ég á fjóra diska, bætti við blúsum sem flutu með, um femínisma, en þeir voru styttar útgáfur af miklu lengri blúsum, sem langflestir voru frá febrúar og marz 1997, en stuttar útgáfur frá febrúar og marz 1998, ég einfaldlega slepptu flestum erindum þegar ég tók þetta upp í hljóðverinu og bætti við munnhörpusólóum.

Auk þess voru þarna atómljóð sem rokklög voru samin við, undir heitinu:"Það og það", tíu stykki.

Blúsútgáfan af "Jafnréttið er eina svarið" var meðal þessara hljóðritana frá febrúar og marz 1998, ryþmablúsútgáfa að vísu. Til var önnur útgáfa með erindum og ekki blús, sem var þá aðeins til í demóútgáfu, eða útgáfum öllu heldur.

Síðan um haustið, í september tók ég upp meira. Það voru nýölsku hljómplöturnar þrjár sem fengu á sig fullmótaða mynd og eitthvað fleira.

Eins og áður sagði átti ég erfitt með að velja hvað myndi seljast bezt og of dýrt var að fara í gegnum efnið allt og hljóðblanda það.

Það kom mér mjög á óvart að lögin sem ég hafði notað til að hita upp, eftir Bob Dylan, hljómuðu útgáfuhæf, bara miklu betur en ég bjóst við. Í þeim var þetta sérstaka sem gerir hljóðritun góða, þagnir réttar, flutningur áhrifamikill, hljómurinn fínn. Ég hljóðblandaði þessi lög og eyddi litlum fjárhæðum í útgáfu um haustið. Salan var dræm en einhver. Árið eftir var hljómdiskurinn endurútgefinn og nýr diskur gefinn út með efni eftir mig:"Hið mikla samband", frá 1999. Þá komst meiri hreyfing á söluna. "Blóm, friður og ást" frá 2000 seldist líka eitthvað.

Það var ekki fyrr en 2001 sem ég gaf út disk sem seldist ekkert, eða næstum ekkert, það var "Jafnréttið er eina svarið". Það var líka lítið upplag, en hina hafði ég endurútgefið í 20-30 eintökum, og það smáseldist.

Umslagið er drungalegt og dökkt, á hljómdisknum "Jafnréttið er eina svarið". Sami lagboðinn er notaður í næstum öllum lögunum. Textarnir eru mjög ruglingslegir og ekki sannfærandi. Umslagið minnir á "Drög að sjálfsmorði" með Megasi, myrkur og aðeins listamaðurinn sýndur.

Undir lok ársins 2001 gaf ég út aðra útgáfu af þessum hljómdisk, einnig í mjög takmörkuðu upplagi. Sú útgáfa disksins seldist einnig dræmt, en samt eitthvað. Þar var ekki leikið á jazzgítar heldur skemmtara, hljómborð, og tilbreytingin meiri.

En þannig vill til að ég hef ákveðið að ef ég endurútgef þetta muni ég notast við annan aðaldisk, master og þá jafnvel með demóupptökum og öðrum lögum.

Ég samdi á þessu ári, 2001, ýmsa texta og ljóð sem ég var ekki samþykkur, en ég gerði það fyrir titilinn á verkinu, til að prófa mig áfram listrænt og þóknast öðrum. Þótt þessi lög hafi aðeins verið tekin upp sem demó eru þau ekki verri fyrir það, eða varla.

Í þeim hljóma ég eins og vinstrimaður.

Ef þessi útgáfa hljómdisksins selst betur og er fólki að skapi er mér alveg sama að syngja þessi lög á tónleikum og gera þau fræg. Tónlistarmaður verður að fara eftir viðtökunum og vonast til að efnið falli fólki í geð. Það er RÚV boðskapur sem er í langflestum dægurlögum nútímans. Sem betur fer á ég ýmis þannig lög, þótt ég hafi minna lagt áherzlu á þau, fyrir utan umhverfisverndarlögin, sem einnig eru í 100% RÚV stíl.

En allt kemur þetta kannski í ljós, ef ég hef efni á að endurútgefa þetta síðar og ef ég fæ kjark til þess. Ég hef verið í fríi frá tónlistarbransanum frá 2015, hef ekki komið fram á tónleikum síðan þá, og ekki gefið út hljómdisk síðan 2010. "Ísland fyrir útlendinga" frá því ári, 2010, seldist heldur ekki vel, en "Ísland skal aría griðland" frá 2009 seldist hinsvegar eitthvað og fékk verðskuldaða athygli, og var talsvert spilaður á X-inu.

Það er aldrei auðvelt að vita hvað fær athygli fjölmiðlafólks. Flest fær litla eða enga athygli og því er þetta oftast eintóm peningaeyðsla og tap að vera að gefa þetta út, og því hefur maður yfirleitt ekki efni á því.

En skrýtnu gripin og sjaldgæfu eru meira notuð á afgangslögunum, demóupptökunum. Það eru líka flóknari lög.

Þannig finnst mér bezta tónlistin vera. Þegar þetta er einsog málverk, og maður sér sífellt fleiri smáatriði við fleiri hlustanir, þá getur maður verið nokkuð ánægður með árangurinn.

 

Enginn skilur geðið þitt, ljóð frá 5. apríl 2019.

Ekki er hans staða bætt með bjánum.

borinn af þeirri er getur ekki skilið.

Hlíðin mín er hennar ei,

hefur misst og gleymt, þau öll.

Skildu ekki málið mitt,

mjög þó vildi lofa.

Föllum því með fýsnum röngum, kjánum...

fyrr mun eigi til neitt rofa.

Heyrir ekki hefðar köll,

hún var eitt sinn mey.

Öllu lokið, allt er breytt við þilið,

enginn skilur geðið þitt.

 

Samvizkubitið, forrit feigðar,

flyzt til og verður nýtt að læra að vísu.

Jafnvel drottning jarðar sig,

játast þeim er eitrar skrokk.

Sérðu þig í þeim og mér?

Þó mun varla reyna.

Áttum fortíð, grimmar, tættar... teygðar

trúin þannig, engu að leyna...

Áttir samt hinn eina rokk,

afsakar nú þig.

Lendir grimmdin loks í slíkri krísu...

ljúfur afi og pabbi fer.

 

Nútíminn kennir eitt og annað,

ískalda viðmót, læt mér standa á sama.

Hegðun vélræn hentar þeim,

hún var eins en gæðin söm.

Það er af sem áður var,

allir þurfa að læra.

Finnst þér svo að gott sé gjarnan bannað?

Gróðinn hrópar, læging, kæra.

Verður því að vísu gröm,

vill ei þennan heim.

Sinnti mínum skyldum skaðadama.

skemmdi mig og þungann bar.

Er það miskunn að senda Úkraínumönnum vopn, til að leyfa þeim að fórna fleiri úkraínskum drengjum?

Pólverjar eru kunnugir Rússum og skiptir miklu um afstöðu þeirra og að þeir hræðist ekki aðeins rússneska fólsku sem augljós er, heldur lymskubrögð Vesturlanda og ómenningarinnar þar.

Nú þykir mér að veðrabrigði í Úkraínustríðinu séu að eiga sér stað. Pólverjar sem hafa verið einir hörðustu stuðningsmenn ógnarstjórnar Úkraínu eru farnir að breyta um stefnu. Vel má vera að ógnarstjórn ríki í Rússlandi, en ekki síður í Úkraínu þar sem kosningar verða ekki fyrren Selenskí hentar og aðeins þeir flokkar sem honum geðjast að séu í boði. Svona eins og Stalín og Hitler og fleiri sómamenn gerðu á sinni tíð. Enda víst nóg af þeim sómapiltum í úkraínska hernum sem dýrka svoleiðis hernaðarlist og ofsaþjóðernisstefnu.

Að deila um úkraínskt korn sé kornið sem fylli þennan mæli er býsna merkilegt. Evrópusambandið vill ráða hvort þvinga eigi úkraínsku korni inná önnur lönd og hvort efnahagur þeirra eigi að bíða af því tjón eða ekki, allt fyrir þá stjórnmálastefnu sem mætir vaxandi hatri og mótmælum á Vesturlöndum sjálfum, það er á ferðinni jafnaðarfasisminn, með öfgafemínismann innanborðs og beturvitahátt um velferð annarra, forræðishyggju og skoðanakúgun. Hver veit nema kornið sem fyllti mælinn sé mengað af eiturefnum úr sprengjunum sem dynja á þeim?

Já, það eru efnahagsmálin sem ráða úrslitum í stríðum eins og í svo mörgum málum. Kemur það nokkrum á óvart?

Fullyrðingar Joseps Bidens um að verði Úkraínu skipt þá gerist það sama fyrir önnur lönd, og að Rússar verði til þess, eru svo ótrúverðugar að jafnvel geltandi og slefandi hvuttar hans í falsfréttasmiðjunni á heimsvísu trúa því varla eða tæplega.

RÚV velur að eyða tíu mínútum í hverjum fréttatíma oft í að sýna eitthvað grimmilegt sem Rússar hafa á samvizkunni. Einnig er þar vinsælt að sýna efni sem stjórnvitringurinn Joe Biden er svo mikil hetja að geta komið útúr sér á óbrenglaðri ensku án þess að mismæla sig. Hvílíkur hetjuskapur!

RÚV sýnir sjaldan þann skaða sem rússneskir hermenn verða fyrir eða ófarir Rússa af margvíslegu tagi í stríðinu, hryðjuverk af hendi Úkraínumanna eða vestrænna aðila, eða hryðjuverkamanna innan Rússlands sjálfs.

Því hefur verið haldið fram að Joe Biden sé sjálfur að véla um það ásamt öðrum á Vesturlöndum hvernig megi skipta Úkraínu á milli Rússa og Vesturlanda, og að slíkt eigi að stuðla að auknum vinsældum hans á næsta ári svo hann verði endurkjörinn aftur sem forseti og nái forskoti á Donald Trump, sem allt gengur útá hjá demókrötum þar vestanhafs núna. Það væri svo sem alveg eftir honum að gefa út yfirlýsingar í heimspressunni að allt slíkt komi frá Rússum, að Vesturlönd hafi nákvæmlega engan áhuga á úkraínsku landi, eða auðævum úkraínskum.

Aðalatriðið í Úkraínustríðinu er að Vesturlönd eru ekki frjáls og verða ekki frjáls fyrren femínisma verður ÚTRÝMT FULLKOMLEGA og öðrum kommúnisma í sauðargærugervi.

Aðalatriðið í Úkraínustríðinu er að þótt rússnesk kristni sé ekki það sem ég aðhyllist helzt eða rússneskt einræði, þá er EKKERT verra en femínismi, þar sem "ástin sjálf er lögzt í dá", eins og segir í Síðasta blóminu sem Bubbi Morthens söng um á safnplötunni Línudans árið 1983.

Þá er skárra að Rússland sigri, en að Vesturlönd deyi innanfrá með femínisma og jafnaðarfasisma. Allt er betra en það.

Joe Biden reynir að hræða fólk með því að Rússar muni ráðast á önnur lönd ef þeir sigra Úkraínu. Ég segi nú bara að engin meiri gæfa væri til fyrir Vesturlönd en að fá miklu, miklu meiri rússnesk áhrif, svolitla skynsemi og íhaldssemi, þótt svolítið einræði fylgi með. Vesturlönd eru hvortsem er svo innfallin og sjálfdauð að lífsmark, jafnvel frá hræðilegu ríki einsog Rússland er þó lífsmark, en ekki femínískur dauði.

Það er svo margt sem sannfærir um að Vesturlönd séu hrunin, þetta með skólana og klámvæðinguna þar er aðeins eitt af mörgu. Siðferðið er komið fullkomlega í ruslið og Satan stjórnar öllu, sérstaklega hjá "góða/einfalda/hlýðna fólkinu" og yfirvöldunum, skólunum, menntakerfinu, kirkjunum, þessu sem er fræðilegt, komið frá Frankfurtskólanum, þjóðfélagsverkfræði sem snýst um að stjórna hugsunum og ekki bara hegðun eða "réttlæti", dómskerfi eða réttu og röngu og hvernig menn skynja það og túlka.

Um leið og fólk á Vesturlöndum rís upp þegar það sér að þetta Úkraínustríð er að fara með efnahaginn á Vesturlöndum í rúst, þá mun skynsemin lifna við aftur, ekki bara þrælslundin gagnvart Metoo, femínisma og öfgajafnaðarstefnum, slíku gjöreyðingarbulli.

Pólland hættir að senda vopn til Úkraínu