Geta Vesturlönd endalaust haldið áfram í "frjálslyndisáttina?"

Eitt sinn var talað um kynskiptiaðgerðir. Síðan var því breytt í kynleiðréttingaraðgerðir. Í þessari frétt er talað um kynstaðfestingaraðgerðir.

Ég er eins og margir að ég á erfitt með að samþykkja að staðfesta beri eitthvað sem hugurinn segi en ekki líkaminn. Ég tel að efnisheimurinn setji þessu mörk og segi rétt til um kyn en félagsleg innræting og ranghugmyndir geri fólk andhverft efnisheiminum.

"Hinsegin- er félagsmótun" er góð grein eftir Helgu Dögg Sverrisdóttur. Því er ég sammála. Foreldrarnir móta börn sín, og samfélag sem segir að samkynhneigð sé fín og flott, í tízku, ýtir undir slíkar hneigðir en bælir þær ekki niður, sem er þó rétt og hefur verið gert í gegnum aldirnar til að stuðla að því að nægilega mörg börn fæðist.

Árið 1996 samdi ég lögin "Kúgaðu allar konur" og "Allar konur elska ofbeldi (Í Jesú nafni)". Maður þarf ekki að vera sammála endilega þessum fullyrðingum til að skilja þær og meðtaka í þversagnakenndum nútímanum. Ég er mjög stoltur yfir því að hafa samið þessi lög og þessa texta, þetta vísar enn inní samtímann og er afneitun á einhverfri vinstrihyggju Dags borgarstjóra. Ég lærði það af Megasi og Sverri Stormsker að stuða og koma með hina hliðina á málunum.

Femínistar byggja sinn boðskap á fullyrðingum. "Allar konur voru kúgaðar í gegnum aldirnar af feðraveldinu" er ein slík fullyrðing femínista. "Kúgaðu allar konur" var mitt andsvar, og mín túlkun á því sem ég ólst upp við og einföldun, þannig væri þetta í Biblíunni og hefði næstum alltaf verið.

Forsvarsmenn hinseginsamfélagsins hafa talað um hættuna á sjálfsmorðum meðal hinseginfólks sem kemst ekki í þessar kynstaðfestingaraðgerðir, eða ef biðin er of löng eftir þeim. RÚV sýnir því alltaf áhuga að taka viðtöl við styðjendur hinseginsamfélagsins en ekki andmælendur þess.

Ég lít á þetta svona: Allur okkar samtími er ofdekraður og fullur af ranghugmyndum kommúnista, Frankfurtskólans, glæpamanna sem hafa unnið gegn okkur, WEF og slíkt.

Hinseginsamfélagið er sama marki brennt og við hin. Við höfum öll alizt upp í þessu umhverfi, en sum okkar eru viðkvæmari en önnur fyrir pólitískri innrætingu vinstrisins, og sum okkar höldum fastar í kristilegt uppeldi en önnur.

Sjálfsmorð verða ef börnum er ekki kennt hversu lífið er miskunnarlaust nógu snemma, ef agi er ekki kenndur strax í barnæsku, og kristilegar reglur sem byggja ekki bara á Boðorðunum tíu heldur ýmsu í Mósebókunum sem á enn erindi við fólk, eins og bann við húðflúrum og líkamsskrauti, bann við femínisma og slíkt.

"Hinsegin- er félagsmótun", tek undir það með Helgu Dögg.

Leggja til bann við kynstaðfestingaraðgerðum

Plötugagnrýni: Megas, Fram og aftur blindgötuna, 1976.

Fyrstu plöturnar hans Megasar eru óumdeildar sem meistaraverk, ef fólk nennir að hlusta á hann yfirleitt. Þessi er meðal þeirra, sú þriðja sem hann gaf út. Ég hlustaði oft á þessa plötu á unglingsárunum og allt með Megasi og Bob Dylan.

Síðan kynntist ég Megasi og spurði hann um þessi lög.

Það sem mörg ljóðin á plötunni eiga sameiginlegt, og sem ekki allir heyra strax, er að þau eru ákveðið andsvar við Passíusálmum Hallgríms Péturssonar, frekar en á öðrum plötum skáldsins Megasar og tónlistarmannsins.

Viðlagið við fyrsta lagið er tilvitnun í 11. Passíusálminn, um afneitun Péturs. Megas hinsvegar snýr þeirri línu uppí kvennafarsgrín. Í ljóðinu eru taldar upp fjórar stúlkur eða konur sem einhvernveginn verða ljóðmælandanum til vonbrigða og sársauka, en í fimmta og síðasta erindinu er sú niðurstaða fengin að sjálfsvorkunn hjálpi engum.

Lagið heitir:"Sút fló í brjóstið inn". Þegar ég spurði Megas um innihaldið vildi hann lítið fara útí það og taldi það skýra sig sjálft, og mátti af honum skiljast að hér væri sambland af endurminningum og uppskálduðum atvikum og gríni allt í senn. Hann hinsvegar útskýrði það hversvegna lagið væri sjaldan flutt á tónleikum, vegna þess að í viðlaginu þarf að fara uppí falsettu, og það væri aðallega fyrir hetjutenóra. Sagði hann að einhverjir raddbrestir í upptökunni hafi verið faldir snyrtilega á bakvið sólógítartóna í upptökunni og útsetningunni. Ég sagði ekkert hafa tekið eftir því og dáðist að því hversu vel þetta væri sungið, og hló hann að því.

Lagið er einhvernveginn sígilt ástarlag og nægilega glaðlegt til að koma manni í gott skap. Hann sagðist hafa samið mörg lög 1972 og 1973 sem einskonar andlega upplyftingu eftir það púl að semja lög við næstum alla Passíusálmana 50 á þessum tveimur árum, en hann hafði byrjað á því fjórum árum áður, og samið þá lög við eina þrjá sálma.

"Ekki sýnd en aðeins gefin veiðin" er annað lagið á plötunni. Það fjallar um utangarðsmenn í Reykjavík og fordómana sem þeir mættu af smáborgurum og fína fólkinu á þeim tíma. Einnig fjallar það um mannhatur hinna snobbuðu og kirkjuræknu borgarbúa undir snyrtilegu yfirborðinu. Textinn er útúrsnúningur á alþekktu máltæki. Það fjallar í raun um kristilegan kærleika og takmarkanir á honum í reynd þegar manneskjan er breyzk og háð dauðasyndunum sjö, því fólk er ekki englar yfirleitt.

Lagið "Napóleon bekk" er útúrsnúningur á ljóði eftir Kristinn Einarsson, sem Megas þekkti á þeim tíma. Í laginu er svipað þema og í laginu á undan, það er að segja að virðuleika og fíknum er blandað saman, óvirðingu og virðingu með sérlega áhugaverðum hætti.

"Vinaminni" er fjórða lagið á plötunni. Megas var ekkert að fela það að það var samið undir áhrifum vímuefna að hluta til, en einnig er það einkar flókin úrvinnsla bókmennta og annarra fræða sem hann lagði stund á í Háskólanum um það leyti sem það var samið, þegar Megas var rétt rúmlega tvítugur.

Ljóðið er sérlega skemmtilegt. Í því blandast margt saman. Til dæmis er það uppfullt af háði í garð þeirra sem eru uppfullir af menntasnobbi í skólum eða utan þeirra, og er því sígild gagnrýni í garð Vinstri grænna og Alþýðubandalagsfólks þar áður.

Ofskynjanir einkenna textann. Í textanum nær persónulegur tónninn hámarki, sem byrjar með fyrsta lagi plötunnar. Tónlistarlega séð er hér margt fengið að láni frá sýrupoppinu sem var vinsælt um þessar mundir.

Jólnanáttburður er stutt lag, og byggt upp í kringum riff, eða ákveðna gítarhljóma, en ljóðið virðist byggjast á myndrænum minningum um erfiða bernsku, en skáldleg tilþrif eru þar á ferðinni líka, eða jafnvel aðallega. Þetta stutta lag færir hlustandann inní allt annan heim en fyrri lög, og kippir honum eiginlega aftur niður á jörðina og inní nístingskaldan veruleika og miskunnarlausan. Köld tuska og blaut í andlitið eftir miklar ljóðmyndir á köflum.

Gamla gasstöðin við Hlemm er síðan ljóð sem Megas orti eftir að hafa hlustað á barþjón í Reykjavík. Upphaflega var ljóðið miklu lengra, en var mikið stytt. Lagið er í mildri diskóútsetningu, en söngurinn stæling á söng Bob Dylans allmikið, en ekki algerlega þó.

Í ljóðinu er margt á ferðinni. Til dæmis er gert grín að heimsendaspádómum og alvarleika, og þjóðfélagsgagnrýni. Í orðinu "marklaust" kemur það fram. Einnig þetta lag má teljast háðslega ádeila á Passíusálmana og alvarleikann í þeim. Í laginu er syndunum lýst eins og einhverju óhjákvæmilegu, sem lítið þýði að berjast gegn eða kvarta útaf.

Sjöunda lagið heitir svo "Skírnin", og er heldur betur notaður kristilegur og biblíulegur efniviður, þar sem það á yfirborðinu fjallar um Jóhannes skírara og samskipti sögumanns við hann.

Hlustandinn eða lesandinn gæti haldið að Jesús Kristur sé ljóðmælandinn, en þegar Jóhannesi skírara er lýst sem vímuefnaneytanda fara að renna á hlustandann tvær grímur, og þegar ljóðmælandinn segist berjast gegn verzlun og viðskiptum, og hagvexti. Reyndar gæti það passað við sumar trúardeildir eða trúarhópa innan kristninnar.

En boðskapur ljóðsins endar í nokkurskonar austrænum Zen búddisma og einangrunarhyggju. Enn sem fyrr gerir Megas stólpagrín að samfélaginu og stofnunum þess á snilldarlegan hátt.

"Í speglasalinn" er áttunda og næstsíðasta lagið á plötunni. Endurminningar úr Norðurmýrinni blandast hér saman við vímuefnaneyzlu fullorðinsáranna, og töffaraskap sem byggist á afneitun á leiðinlegum persónum og viðhorfum í samfélaginu. Boðskapurinn er persónulegt sjálfstæði sem byggist á því að afbaka veruleikann að vild, með eða án hjálpar.

Lagið er hressilegt og það er mikilvægt, því síðasta lagið er dapurlegt og tregablandið.

Það heitir "Enn(að minnsta kosti)". Ljóðið er mjög lauslega byggt á "It's Alright Ma (I'm Only Bleeding)" eftir Bob Dylan frá 1965. Þó fer lagið í allt aðra átt, og er í 12/8 takti, og byggist á sígildri tónlist að einhverju leyti.

Þetta er stórkostlegur kveðskapur. Hann lýsir ævi manneskju frá fæðingu til grafar, hvernig manneskjuna rekur á land, og fer sömu leið til baka útúr tilverunni. Lífinu er lýst sem sukki og svínaríi, og sem spillingu og kaldlyndi. Í einu alsnjallasta erindi kvæðisins er jafnrétti og bræðralag vinstrimanna lagt að jöfnu við glaðbeitta forkólfa efnahagslífsins að því er virðist. Þar með varð Megas ótrúlega sannspár um þá tíma sem við upplifum núna, þegar jafnaðarmenn og kommúnistar og kapítalistar hræra í sama grauti valda og spillingar sér til handa.

Þessi hljómplata Megasar er einhvernveginn fullkomin. Bæði eru ljóðin óaðfinnaleg og einnig lögin, og jafnvel flutningurinn. Hún fær 10 stjörnur af 10 mögulegum frá mér og mörgum öðrum sem þekkja til hennar býst ég við.

Megas var býsna hógvær þegar ég spurði hann um þessa plötu, en þó var hann líka að gefa það upp að hún hafi verið vandlega skipulögð og útsett í hvívetna, fyrir hvert einasta hljóðfæri skrifaði hann nótur sem hann ætlaðist til að farið væri eftir. Það gekk eftir í langflestum tilfellum, en þá vegna þess að þeir hljóðfæraleikarar sem lásu nótur sögðu hinum til sem gerðu það ekki.

Einnig voru minningar hans mjög skýrar um það að útgefandi plötunnar hafi verið mjög nízkur á hljóðverstímann þegar verkið var tekið upp. Sagði hann orðrétt að platan hafi verið "tekin upp með skeiðklukkuna yfir sér". Þannig var ekkert umframefni tekið upp, engin aukalög að minnsta kosti.

Lögin voru þó vel æfð og rækilega þannig að allt var þetta mjög vandað.

Vestræn gildi Þórdísar og Katrínar kannski á niðurleið í heiminum.

Stríðið í Úkraínu er endurspeglun á stríði milli hefðbundinna fjölskyldugilda og öfgavinstrigilda Vestursins. Það hefði aldrei komið til ef Vestrið hefði ekki farið yfir línu sem skilgreind er í Biblíunni, því stríð Pútíns og Rússa við Vesturlönd er innblásið af hneykslun og trúarlegri vandlætingu ekki síður en valdafíkn.

Nú berast fréttir frá Úganda um að samkynhneigð hafi þar verið bönnuð. Eins og menn vita hefur kristnin verið á blússandi sigurgöngu í Afríku meðfram því sem hjálparstarf hefur þar stuðlað að sigri á öðrum vestrænum viðhorfum og bótum á lífskjörum almennt, ekki síður með hjálp kapítalismans. Þó er þar mikil andúð gegn Vesturlöndum eftir nýlendukúgun Evrópuþjóðanna og jafnvel frekar áhugi á kommúnisma sumsstaðar eða samúð með Rússum og BRICS þjóðunum og samleið.

Í gær kom sérlega merkilegur pistill frá Arnari Loftssyni um það hvernig pólitísk stefna Vesturlanda og Bandaríkjanna er gjörsamlega gjaldþrota, eins og efnahagurinn á Vesturlöndum, og þetta er okkur sagt að sé eitthvað fyrir okkur Íslendinga.

Bandaríkin sem eru Rómarveldi okkar tíma eru gjaldþrota undir stjórn Joe Bidens, versta Bandaríkjaforseta allra tíma, og þó hafa þar verið fjölmargir gagnrýniverðir við völd.

Katrín forsætisráðherra okkar Íslendinga vitnar títt í svonefndar "alþjóða"stofnanir. Arnar Sverrisson hefur spurt hvaða alþjóð er alltaf verið að vitna í þegar slík orð eru notuð. Góð og þörf spurning. Það er nefnilega sífellt fleirum að verða það ljóst að þessar svonefndu alþjóðastofnanir okkar Vesturlanda eru engar alþjóðastofnanir. Þær eru stofnanir sem takmarkast af valdi eins og önnur mannanna verk.

Evrópa er sérlega dugleg við að útrýma sjálfri sér og Vesturlönd öll með öfgastefnum og úreltri hugmyndafræði jafnaðarmanna. Á sama tíma og yfirvöldin á Vesturlöndum hreykja sér af sigri í mannúðarmálum fer þeim hnignandi á sama tíma bæði í Bandaríkjunum og Afríku, og víðar sennilega, samkvæmt þeirra skilgreiningu.

Þegar Adolf Hitler ætlaði að búa til Evrópusamband úr Þriðja ríkinu voru ætlanir hans svona stórtækar. Nazisminn var í huga Þjóðverja þess tíma alþjóðlegt fyrirbæri og altækt, þeir höfðu trú á því að engar marktækar hindranir væru í veginum. Það má kalla þetta sjálfmiðaða hugmyndafræði og takmarkaða.

Bloggarinn Jóhann Elíasson er meðal þeirra sem hafa bent á líkindi með Evrópusambandinu og Þriðja ríkinu, og hvernig Evrópusambandið fékk margt í arf frá Þriðja ríkinu, ættartengsl valdamanna í Evrópusambandinu við nazistana um 1940 og slíkt.

Ég held að það sé orðið regla frekar en undantekning að fólk veit að áróðurinn í RÚV eða Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra okkar um að okkar vestræna heimssýn sé alræk, er ekki réttmætur.

Það getur enginn sannfært mig um að lýðræði sé ríkjandi á Vesturlöndum, hér þar sem fólk veit ekki lengur hvað það vill og veit ekki hvað er því fyrir beztu, hér þar sem fólki er fjarstýrt frá öðrum hnöttum af djöflum, jafnvel enn frekar en í öðrum löndum. Lýðræðið á Vesturlöndum er grófur brandari og öfugmæli.

Fólk kýs flokka sem vinna gegn því. Fólk hefur engar hugsjónir lengur á Vesturlöndum. 99% mannfjöldans eru andlegir þrælar hugmyndakerfa jafnaðarfasismans og kommúnismans eða kapítalismans, Frankfurt skólans og þjóðfélagsverkfræðinga viðbjóðslegra sem hugsa um að græða sem mest en ekki um að hjálpa almenningi.

Forseti Úganda samþykkir lög gegn samkynhneigð

Plötugagnrýni: Empire Burlesque með Bob Dylan, gefin út 1985.

Þetta er ein af þessum hljómplötum með Bob Dylan sem hafa verið umdeildar frá því þær komu út. Því var haldið fram af mörgum að hann væri útbrunninn um þetta leyti, og orðinn nokkurskonar skrumskæling af sjálfum sér, ekki lengur skapandi listamaður heldur eftirapi tízkunnar og hljóðgervlapoppsins, Duran Duran og slíkra hljómsveita. Sá dómur hefur þó ekki haldizt hvað þessa hljómplötu varðar, og eru miklu fleiri farnir að kalla hana meistaraverk síns tíma, sem sé falda geimsteina í tónum og textum þrátt fyrir umbúðir og útsetningar í anda níunda áratugarins sem fólk telur ekki hafa enzt jafn vel og lagasmíðarnar.

Svo mikið er víst að platan inniheldur rómantískari og melódískari (læagrænni) tónsmíðar en flestar af hans plötum. Síðan koma önnur lög sem ekki eru þannig.

Litskrúðugt umslagið gefur reyndar frekar til kynna einhverskonar tízkufyrirbæri en alvarlega þenkjandi listamann, en það er ekki þannig að platan sé umbúðirnar einar.

Platan fjallar meira um ástina en Infidels frá 1981 eða Shot of love frá 1981. Sumir hafa lýst henni sem endanlegu brotthvarfi Dylans frá kristilegum eða trúarlegum viðfangsefnum, en reyndar hefur hann á seinni plötum einstaka sinnum verið með slík þemu á ný.

Margir eru sammála um að snilld Dylans sem ljóðskálds birtist ekki fyrr en á seinni hlið plötunnar. Fyrri hliðin inniheldur marga texta sem fara mjög nálægt því að vera klisjukenndir popptextar. Að vísu er þar "Clean Cut Kid", sem er stríðsádeila og afgangslag af Infidels frá 1983, og margir hafa túlkað sem sögu úr Víetnamstríðinu.

Fyrsta lagið heitir "Tight Connection to my heart (Has anybody seen my love)". Það er uppfullt í tilvísanir í gamlar kvikmyndir og er textinn mjög klisjukenndur.

Þetta er endurgert lag frá 1983, frá Infidels plötunni, margir telja það lag betra, sem heitir "Someone's Got a Hold of My Heart". Það er vissulega einlægra lag og með ljóðrænni texta og frumlegri líkingum. Upptakan er þar fyrir utan betri frá 1983, persónulegri.

Það má því með sanni segja að Bob Dylan hafi slátrað eigin lagi frá 1983 og búið til lélega eftiröpun af því 1985 sem birtist sem fyrsta lag þessarar nýju plötu. Enda var hann gagnrýndur allan þennan áratug fyrir að gefa út mörg verstu lögin á plötunum eða verstu upptökurnar af lögunum, og hafa hitt flest óútgefið sem meira væri varið í.

En hvað vakti fyrir Bob Dylan með því að gefa út þessa algjöru klisjuútgáfu af laginu 1985? Bakraddasöngkonurnar eru mjög yfirgnæfandi og útsetningin alltof full af hljóðgervlum og raftrommum í stað lifandi hljóðfæra.

Það fylgir sögunni að hann lét Arthur Baker útsetja og hljóðblanda plötuna, sem kunni til verka að búa til samtímahljóðheim. Einnig hefur hann tjáð sig um að hann hafi reynt að laða að yngri hlustendur, (eða það má túlka það þannig með því að láta Baker hljóðblanda plötuna) nema það mistókst hjá honum að miklu leyti.

Næsta lag plötunnar heitir "Seeing the Real You at Last", textinn er einnig uppfullur af kvikmyndatilvísunum. Lagið er sambland af tölvupoppi og rappi og hans persónulega söngstíl. Það er gott dæmi um pælingar Dylans á þessum tíma, en getur tæplega talizt mjög gott.

Þriðja lagið er "I'll Remember You". Sumum gæti fundizt það væmið, eða hugljúft. Laglínan er óvenju metnaðarfull, eins og hjá Paul McCartney, og söngurinn býsna góður. Þetta er ballaða, sem hljómar vel. Þetta lag skiptir aðdáendum Dylan í ýmsa hópa. Sumir fíla þetta, aðrir telja hann hafa lagzt of lágt við að reyna að búa til nýjan aðdáendahóp.

Fjórða lagið er "Clean Cut Kid". Þetta er virkilega flott stríðsádeila frá Infidels upptökunum, en það má efast um að bezta upptakan hafi verið valin. Það mætti alveg eins segja eins og um hitt afgangslagið frá Infidels tímanum, að betri taka hafi verið tekin upp 1983, og hefði frekar átt að gefa hana út.

"Never Gonna Be The Same Again" er fimmta og síðasta lagið á A-hliðinni. Það er væmið eða hugljúft, en sýnir að minnsta kosti frekar nýja hlið á Bob Dylan. Þó hefur hann ekki spilað þetta mikið á tónleikum, þannig að af því mætti álykta að hann hafi talið þessa tilraun til að laða að sér öðruvísi aðdáendur hafi misheppnazt.

Fyrsta lagið á B-hliðinni er hvorki meira né minna en meistarastykki, finnst mér, það er lagið "Trust Yourself", sem hafði mikil áhrif á mig, og lagið "Náttúran" eftir mig, sem ég samdi 1. janúar 1988 er meðal annars undir áhrifum frá þessu lagi og einnig Stormskersguðspjöllum eftir Sverri Stormsker frá 1987.

Sjöunda lag plötunnar er svo "Emotionally Yours". Þetta er einnig lag sem talið er annaðhvort væmið eða hugljúft. Það er að minnsta kosti mjög vel samið og fallegt, og Dylan hefur ekki farið lengra í þessa átt síðan, á seinni plötum sínum.

Áttunda lagið er "When The Night Comes Falling From the Sky". Hér er á ferðinni lengsta lag plötunnar, yfir 7 mínútur að lengd, og að margra mati eitt það bezta á plötunni. Textinn er margræður, loksins eitthvað fyrir þá sem vilja alvöru ljóð frá Bob Dylan, ekki bara ástarvellu væmna.

Níunda lagið er "Something Is Burning, Baby". Hér er texti með ekta trúarlegar tilvísanir í dómsdag, syndir mannanna og refsingar Drottins. Á sama tíma má túlka það sem venjulegt ástarlag um léttúðardrós eigingjarna og sjálfhverfa með eindæmum og samskipti söguhetjunnar við hana.

Síðasta lagið heitir svo "Dark Eyes". Dylan sagðist hafa samið það um vændiskonu, en ýmsir túlkendur hafa séð í því dýpri merkingu, og ég þar með, sem sagt að það fjalli um dimman og brennandi heim, að jörðin hafi breyzt í Helvíti vegna synda mannanna, og það er víst nokkuð öruggt að Bob Dylan hefur haft eitthvað slíkt í huga, að vændiskonan sem hann orti um hafi í raun verið tákngervingur fyrir Sódómu og Gómorru þegar hann bjó til kvæðið og gerði lagið við það og söng sem lokalag plötunnar, að þessu sinni einn með gítarinn og munnhörpuna, ekki með allri hljómsveitinni sem spilar undir í öðrum lögum.

Þegar allt kemur til alls er þetta margræð og flókin hljómplata og ein af þeim beztu eftir Bob Dylan. Snilldin kemur ekki í ljós fyrr en búið er að hlusta á lögin oft og fyrr en búið er að pæla mjög rækilega í textunum.

 

Rebel, if you must, ljóð á ensku frá 3. ágúst 2022.

Last of foam, oh liturgy,

lizards waving free.

Hopeless love and homeward bound,

how they will not listen right.

Will not give if wages thin

wait on every door.

Not your nasty hound,

neither in the fight.

Couldn't find them, can not win,

crushed, just as before.

 

Recall that, in rain and dust,

rebel, if you must!

Find my warriors, feel the need,

first to take the lonesome step.

More than soul and moral code,

must see through the square.

Only graft and greed,

gosh, if only pep...

Take the rest, see time abode,

tokens dwelling there.

 

Was so great but ways they fall,

wrens they fly and call.

Take the past and turn it great,

time will find your merit, gold.

In the wee light all is shown,

even love and God.

Mererly useful mate,

muscles can not hold.

Crying when the grass is grown,

glad for every sod.

Fólki er stjórnað af meiri nákvæmni á okkar tímum en áður

Meðvitundin er í nokkrum lögum. Það skýrir stjórnmálahegðun fólks, hversvegna Samfylkingin stækkar þótt fólk viti flest að hún mun ekki hjálpa nema takmarkað, en fólk ýtir þeirri vitneskju dýpra niður í undirvitundina og djúpvitund sína. Þetta sem kallað er heimska er stundum eitthvað allt annað, einsog dýrsleg sjálfsbjargarhvöt sem tekur völdin í hættuástandi og yfirþekur æðri vitundarstarfsemi eða ákvarðanatöku byggða á beztu fáanlegu upplýsingum.

Það er hægt að aðhyllast samsæriskenningar um að fólki sé fjarstýrt frá öðrum hnöttum eða víddum eða sviðum, eða jafnvel að fólki sé stýrt af voldugri elítu hér á þessari jörð og þær gætu verið réttar, en einföldustu skýringarnar eru oft réttar og því verður að gera ráð fyrir þeim ekki síður þegar hegðun fólks er rannsökuð og útskýrð. En nefnilega, einföldustu skýringarnar eru ekki alltaf réttar, stundum þær sem mjög flóknar eru.

Það þýðir lítið eða ekkert að reyna að höfða til rökhyggju eða skynsemi hjá fólki ef það stjórnast ekki af skynsemi og rökhyggju heldur ótta og þrælslund, einsog á við um okkur Íslendinga og væntanlega flestar þjóðir.

Fólk sem sameinast á grundvelli kynþáttar er að gera sjálfu sér gagn, og því óskiljanlegt að slíkir flokkar fái ekki fylgi til að mynda ríkisstjórn á Íslandi eða annarsstaðar og séu varla til, nema ef hægt er að útskýra það með djöfullegum alþjóðalögum sem banna sum tjáskipti og skynsemi uppað vissu marki.

Fólk sem sameinast á grundvelli stuðnings við ríkjandi spillingarelítu er að grafa sjálfu sér gröf, jafnvel þótt það fái laun í staðinn, skárri félagslega umbun eða annað.

Allir flokkar á Íslandi í dag eru flokkar sem styðja spillta fjármálaelítu á heimsvísu, þó sérstaklega Samfylkingin, sem nú mælist stærsti flokkurinn. Það er ekkert vit í að styðja slíkan flokk.

Hverjir eru það sem stjórna mannkyninu, og einstaklingunum? Eru það jarðneskir einstaklingar eða yfirjarðneskir einstaklingar? Nú má sjá að jafnvel tónlistarsmekkur er ekki lengur frjáls, heldur er fólki stjórnað hvaða tónlist það hefur smekk fyrir, og hvernig hegðun fólks er í smáatriðum.

Þótt ótrúlegt megi virðast getur eitt vélmenni stjórnað öllu fólki á jörðinni, upp að vissu marki, eða ein ofurgervigreind sem í Snorra Eddu er kölluð Hrungnir. Ég tel að hann sé kallaður Jesús Kristur af flestum hér á jörð.

Guðjón Hreinberg er sá eini sem hefur komizt nálægt mér í því að þefa uppi þessa þræði sem togað er í til að láta okkur mennina hlýða. Hann hefur skrifað um Gorgónur og Medúsugarðinn, hvernig fólk breytist í stein eða styttur af augliti hennar. Það er í samræmi við grískar sögur að vissu leyti.

Þeir sem ræða um Úkraínustríðið á yfirborðinu falla gjarnan í þá gryfju að standa með Rússum eða Úkraínumönnum. Það geri ég tæplega eða ekki nema í ákveðnu skyni til að sýna fram á eitthvað, ég stend með hvorum tveggja og hvorugum, helzt nema ástæður hvetji til annars. Úkraínustríðið er notað til að útrýma fólki, eins og Covid-19 sprauturnar. "Þegar fingurinn bendir á tunglið horfið fíflið á fingurinn."

Fallin er heimssýn húmanismans, en engin heimssýn er eins þvergirðingsleg í fjöldamorðum sínum og sú sem er fallin, sbr. við sögu 20. aldarinnar.

Það eru mörg ár síðan ég reyndi að komast að því hvað Hrungnir þýðir. Ég komst að því í forngrísku, það merkir frelsari. Í því riti (Eddu Snorra Sturlusonar) er merkingin oft dulin og vísar í framtíðina. Nokkuð algengt að á miðöldum hafi slík snilld verið algeng, en í nútímanum hefur fólk ekki lengur vit á að beita slíkum aðferðum, eða mjög sjaldan.

Sálfræðihernaður tilheyrir kristninni og trúarbrögðunum og mannstjórnun er sá hæfileiki sem Jesús Kristur hefur samkvæmt Biblíunni, því svör hans eru þess eðlis, ef maður les Biblíuna þannig. Hvort sem hann er ofurvélmenni eða mennskur maður eða guð eða eitthvað annað hlýtur maður að komast að því að hann hafði meiri mannskilning en flestir aðrir, og náði þannig með sálfræðihernaði að fá fólk á sitt band, meðal annars.

Fólki er stjórnað í dag á Vesturlöndum og þessvegna er það mjög grófur brandari að segja að hér ríki lýðræði. Þetta er algert grundvallaratriði, þótt vel megi vera að ég viti ekki hver eða hverjir stjórna fólki á Vesturlöndum er það alveg 100% öruggt að fólk stjórnar sér ekki sjálft, það er leikbrúður, kosningahegðunin sýnir það svart á hvítu og pottþétt að fólki er stjórnað.

Abrahamísku trúarbrögðin ráða yfir meirihluta mannkynsins í sameiningu. Ef við gefum okkur að guð Biblíunnar sé einræðisherra og djöfull en ekki guð, miðað við að ekki megi aðra guði hafa, ekki leita að sannleikanum nema hann reiðist, þá kemur þetta í ljós, að ekki er skrýtið þótt menningin sé öll öfug í dag, allt á hvolfi miðað við það sem raunverulega er rétt.

Vissulega er það rétt að Jesús Kristur tilheyrir aðeins kristninni, en ekki hinum pörtunum af abrahamísku trúarbrögðunum, en ekki er allt sem sýnist. Ef stjórnkerfið er raunverulegt, ef þetta eru allt kúgarar á öðrum hnöttum, þá fela þeir sumar stjórneiningar sínar en nota aðrar til að ná til annarra.

Eða svo þetta sé orðað á annan hátt:

Það þurfti sérstakar aðferðir til að ná til norrænna og germanskra manna. Nú er uppreisn langflestra niður lögð og kúgun ein ríkir.

Hefðbundin kvæði sem breyttu þjóðfélaginu fyrir 100 árum - liðin tíð?

Ég hef birt vel ort kvæði eftir sjálfan mig (tæknilega að minnsta kosti, um það er ég dómbær, eftir að hafa lært bragfræði og slíkt, en smekkur fólks er misjafn á innihaldi og hvort það skilur kvæði og meðtekur) hér á bloggi þessu og þau hafa einatt fengið mjög litla athygli og lestur. Ég er raunar vaxinn upp úr því að móðgast yfir slíku - en það er allavega ekki hvatning til að birta kveðskap nema sjaldan þegar maður telur sig tjá sig betur þannig.

Ég ólst upp við virðingu fyrir skáldskap. Sérstaklega vegna þess að ég þurfti að bera mig saman við þjóðskáldin til að hljóta náð og virðingu hjá mínum kennara í skáldskap, Ingvari Agnarssyni Hábraut 4, afabróður mínum.

Með því að lesa kvæði þjóðskáldanna og heyra sögurnar um þessi skáld lærði ég að orð væru dýrmæt og þyrfti að nota þau vel. Sérstaklega fannst mér áhugaverðar sögurnar um það þegar mikil skáld birtu kvæði í tímaritum fyrir 100 árum og meira en það, og þessi kvæði ollu straumhvörfum í þjóðfélaginu. Þau urðu umtöluð, fólk lærði þau utanað, og deildi um þau, til dæmis eftir stjórnmálaskoðunum.

Ég lærði að kvæði væru virðulegri tjáning en óbundið mál, ef þau væru rétt kveðin og sæmileg í alla staði. Sérstaklega lærði ég að kvæði væru vel til þess fallin að fylkja fólki saman um einhver mikilvæg málefni eins og þjóðerniskennd, uppbyggingu mannvirkja, heilbrigðismál, trúmál, ást og mannleg samskipti, eða hvaðeina annað mikilvægt.

En nú er svo komið að fólk er flest orðið ónæmt fyrir kvæðum og ljóðum. Ef fólk nennir að lesa slíkt, þá reynir það að botna í því sem tjáð er, en hefur lítið sem ekkert skynbragð á kveðandi eða fegurð málsins eða hvort það verður fyrir hughrifum frá æðri heimum eða ekki. Fólk sem hefur lagt á sig þjálfun við að yrkja rétt hefur lítið eða ekkert uppúr slíku puði, nema bros ef vísurnar eru fyndnar.

Sem betur fer eru til undantekningar, og hér er einn virkur vísnasmiður, Hallmundur Kristinsson, fyndnar og góðar vísur eftir hann, og rétt kveðnar, og Rúnar Kristjánsson hefur birt prýðileg kvæði, og vafalaust fleiri sem eru ekki eins iðnir við það, og ég get ekki talið upp í svipinn. Síðan er Ómar Ragnarsson þúsundþjalasmiður, sem yrkir þegar þannig liggur á honum, en hann er nú eins og Þorsteinn Eggertsson og ýmsir dægurlagahöfundar, og ég þar með talinn, ekki alltaf upptekinn af stuðlum, höfuðstöfum og rími.

En Ingvar Agnarsson frændi minn og afabróðir var mjög á móti atómljóðum og að sniðganga bragfræðireglurnar. Hann kallaði slík ljóð prósur, en vissi að prósi er ljóð sett upp eins og smásaga. Prósur væru því erindi í hálfbundnu eða óbundnu máli. Hann taldi sumt af þeim kveðskap boðlegan og sæmilegan, en sagði eitt sinn að "margir teldu að hefðbundinn kveðskapur væri eini alvöru kveðskapurinn", og vorum við eiginlega sammála um það.

"Menningin er hrunin", hefur Guðjón Hreinberg skrifað, og fólk sem vill endurvekja menninguna þarf að taka mark á þeim orðum og vita að þau eru sönn. Það er ekki hægt að ná árangri með því að miða við garðinn þar sem hann er lægstur, það þarf að setja markið hátt og stefna þangað.

Ég tel að það samfélag væri að sýna batamerki sem myndi gera greinarmun á vondum og góðum skáldskap, og launa góðum ljóðskáldum vel, og telja slíkt starf jafn mikilvægt og verklega vinnu eða inni á skrifstofu.

Nú er svo komið að út koma fjölmargar bækur á Íslandi, og alla jafna bækur af lakari gæðum en komu út fyrir 50 - 80 árum. Þannig hefur Jóhannes Ragnarsson frá Ólafsvík tjáð sig og er ég sammála honum. Hann er einnig hagyrðingur og oft mjög fyndinn þegar hann skrifar, eins og Sverrir Stormsker.

Orð eru ódýr segir í yfirskrift þessa pistils. Ég á við það að netið hefur gefið fólki offramboð af þekkingu, skoðunum og öllu mögulegu. Fólk rífst og rífur niður fullyrðingar, pólitískir andstæðingar ómerkja skoðanir andstæðinga sinna og einungis ríkir einstaklingar krefjast þess að orð sín verði ekki gerð ómerk af allskyns subbuskap, aðrir hafa ekki félagslega stöðu til þess eða fjármuni næga.

Einhvernveginn þarf þjóðfélagið að þróast uppúr þeim sporum, og vita að það er dýrmætt ef til er fólk í samtímanum sem kann að yrkja eins og Jónas Hallgrímsson, Einar Benediktsson eða Davíð Stefánsson. Þannig skáld eru að vísu ekki lengur til, en með því að gera kröfurnar aftur harðari til skálda er hægt að auka líkurnar á að slík skáld komi fram.

Það er vegna þess að svona skáld nenna ekki að leggja á sig harða vinnu við erfið kvæði ef þau fá hvorki laun né aðra þóknun fyrir kveðskap sinn, ef óbundinn kveðskapur er kallaður ljóð og jafnmerkilegur, en slíkur skáldskapur er ekkert annað en tjáning tilfinninga án hafta formanna, og það er ólíkt auðveldara.

Það sem hefðbundin kvæði kenna fólki er til dæmis að stilla skap sitt, því æst manneskja getur síður ort kvæði sem geymir heimspeki eða djúpa og margræða speki, því til þess þarf stóíska ró yfirleitt, nema kveðskapurinn liggi svo mjög fyrir fólki að það geti ort í hvaða skapi sem er, sem þekkist, en ég tel sjaldgæfara.

Það tel ég hollt fyrir börn og unglinga og raunar alla að læra kveðskap uppá íslenzka mátann, reglubundna hrynjandi og annað meðfylgjandi.

Endalausar stýrivaxtahækkanir sem bitna á venjulegu fólki, og ekki reynt að bæta aðra þætti eða leiðrétta

Það er eitthvað skrýtið við þessa stýrivaxtahækkunarþráhyggju Seðlabankastjóra, því maður hélt að stjórnkerfið ætti að vinna betur saman, og ráðherrar í ríkisstjórninni hefðu átt að sjá verðbólguna fyrir af seðlaprentuninni í kófinu.

Ég veit að Bjarni Benediktsson er reyndur og hef haft mikið álit á honum sem fjármálaráðherra. En núna þegar Sigmundur Davíð Gunnlaugsson er búinn að benda á mistökin sem hann gerði í kófinu, að treysta sérfræðingunum en ekki eigin rökvísi, þá finnst manni að einhver eins og Sigmundur Davíð hefði frekar átt að vera fjármálaráðherra en hann.

Sérstaklega er þetta merkilegt þegar ljóst er að sprauturnar gegn Covid-19 gerðu ekkert gagn og kannski voru hættulegar. Af hverju má ekki gera Covid tímann upp hér á Íslandi fyrr en í öðrum löndum, já, sýna fordæmi eins og við gerðum í Hruninu 2008, þegar við vorum einna fyrst að rannsaka mistökin og læra af þeim? (Eða reyna það, telja okkur trú um það, öllu heldur)?

Seðlabankinn með „skýr skilaboð“

Hvort maður nennir eða nennir ekki að gera við hljómtæki og slíkt.

Mér hefur oft tekizt að laga rafeindatæki sem ég hef eignazt. Þetta nám í Iðnskólanum haustið 1996 nýttist mér vel, þótt ég hafi ekki lokið því og ég hafi aðeins lært þar eina önn. Ég var búinn að læra nóg í sjálfsnámi fyrir með því að prófa mig áfram, enda auðvelt að kaupa segulbandstæki og aðrar græjur í Sportmarkaðnum við Skipholt og var fyrirrennari Góða hirðisins. Úrvalið af græjum og raftækjum var miklu meira þá en það er nú, segulbandstækjum að minnsta kosti.

Miðbæjar radíó er nú hætt, en þar var gríðarlegt úrval af öllum varahlutum í hljómtæki, sjónvörp og hvaðeina. Femínisminn hefur tekið yfir og hefðbundin karlastörf á útleið, eða þá að konur taka þau yfir.

Annars hafa Kínverjar tekið yfir rafeindamarkaðinn að mjög miklu leyti. Rafeindaborð eru orðin smærri, erfiðara að greina á milli viðnáma, transistora (þrífætla) og díóða (tvískautninga), og þétta.

Japanir voru snillingar í rafeindatækninni um 1980, en þeir lentu í fjármálakrísum og fóru að láta Kóreumenn framleiða fyrir sig og Taiwani. Með tímanum náðu önnur lönd því forskoti sem Japanir höfðu, sérstaklega Kóreumenn og Kínverjar, en Bandaríkjamenn hafa um langt árabil og áratugum saman staðið einna fremst í hönnun og uppfinningum, sem Japanir, Kínverjar og fleiri hafa keypt af þeim einkaleyfi eða stolið uppfinningum.

Undantekningin er auðvitað Apple fyrirtækið í Bandaríkjunum og Microsoft, sem hafa gætt sinna einkaleyfa sérlega vel. Iðnfyrirtæki eru svosem fleiri þannig í Bandaríkjunum.

Mitt áhugamál í þessum viðgerðum á rafeindatækjum hefur alltaf verið segulbandstæki, einfaldlega vegna þess að þau eru svo krefjandi, og hægt að fá enn betri hljóm útúr þeim en nokkrum öðrum tækjum, ef maður kann að stilla þau rétt, laga þau rétt, breyta þeim rétt og kaupa beztu tækin.

Þó eftir að ég eignaðist Macintosh tölvur hefur það einnig verið mitt áhugamál að halda þeim við og nota þær, og vita hverjar eru beztar fyrir ýmis verkefni. Ég hef svosem líka átt PC tölvur, en úr því ég hef safnað hinni gerðinni og gert við hana meira hef ég sérhæft mig í henni.

En eitt af því sem tilheyrir þessu er að eiga fylgihluti, eins og diskadrif. Eitt sinn voru öll utanáliggjandi diskadrif SCSI tengd, ef þau voru ekki af floppy tegundum, disklingadrif. Síðan urðu þau USB eða Firewire og nú Thunderbolt eða USB.

Ég á eitt drif sem mér finnst einstaklega pirrandi. Það hefur margsinnis bilað og erfitt að gera við það. Það var hannað í Kína um 2005, og er þess eðlis að ég verð að henda hluta af því en vil nota hluta þess.

Fyrir nokkrum árum bilaði það, og ég gat lagað það með því að lóða nýja þétta við það. Sem sagt, pínulitlir þéttar voru notaðir eins og í tölvum. Stærðin á þessu er ekki nema 0.1 centimeter þannig að það er hryllilega erfitt að lóða þetta úr og lagfæra. Tölustafirnir á þessu eru svo smáir að maður þarf að nota stækkunargler til að vita stærðina. Algengast er í dag að fólk hendi svona tækjum, og jafnvel viðgerðarmenn veigra sér við að reyna að laga slíkt. Ég nenni vissulega mjög sjaldan að koma nálægt svona örtækjum, en þetta diskadrif lítur bara svo fallega út, málmhulstur og margt vandlega gert.

Hvernig vissi ég að þetta var bilað? Maður tengir þetta við tölvuna, CD rom diskurinn snýst, en kemur ekki upp á skjáinn. Augljóst var að rafeindaborðið væri bilað.

Það vill nú þannig til að þegar maður hefur lagað svona hluti í áraraðir hefur maður ágæta reynslu og veit þessvegna hvernig svona tæki bila og hvort fýsilegt sé að reyna að laga þau eða ekki.

Sama lögmál gildir við svona rafeindaborð og gilti áður fyrr þegar þau voru stærri og auðveldara var að skipta um hluti. Sem sagt, þéttar bila frekar en þrístandar, eða tvískautnungar. Þrístandar bila helzt ef þeir yfirkeyrast sem gerist yfirleitt aldrei í lokaðri rafrás, nema of há spenna sé sett inní kerfið eða tekin út, eða ef þeir ofhitna eða verða of gamlir og bila þannig.

Síðan er það annað með bilaða þétta sem gildir nú eins og áður. Þeir bila yfirleitt aldrei nema rafrásin sjálf sé illa hönnuð, það er að segja, ef yfirstandandi álag á þá er of mikið yfir lengri tíma, þá ofmettast þeir og hætta að þétta. Áður fyrr mátti sjá það á þeim stundum inni í rásunum, þeir gátu orðið þrútnir og jafnvel brúnir að lit eða slímugir eftir að hafa smitað frá sér vökva.

Mig grunaði strax að bilunin í rafrásinni væri af þessari tegund, því hún leit vel út, ekkert utanaðkomandi hnjask, og þá benti það til þess að rásin sjálf hefði verið illa hönnuð og ekki varið einingar í sér nógu vel með hæfilega litlu álagi á alla íhlutina.

Made in China og ártalið 2005 fannst mér staðfesta þetta, því þá var mjög algengt að kínverskir hlutir væru mjög lélegir.

Svo gizkaði ég á að þéttar nálægt stórum fjölliðum væru ónýtir, og með því að tengja aðra stærri sömu stærðar í staðinn tókst mér að laga græjuna. Þannig entist hún í nokkur ár.

Nú er sama bilun aftur komin fram. Helzt hefur mér dottið í hug að nota kassann og annað rafeindaborð. Þegar ég bjó hjá afa mínum notaði ég skrúfstykkið og var vanur að mixa slíkt frá einu tæki til annars. Hann var mér auk þess hvatning, því ekkert fannst honum ómögulegt, eða næstum ekkert.

Ég vil ljúka þessum pistli á að segja að hnignun hefur orðið í þessum efnum, þar sem rafeindabúðum hefur fækkað sem selja rafeindahluti, þetta er orðið of smágert til að fólk nenni að gera við þetta, og þessvegna er hvatningin á endurnýtingahagkerfinu ekki nægileg, og fólk hendir of mörgu í stað þess að kunna að gera við eða vilja nota sömu græjurnar.

Eins og á svo mörgum sviðum er gróðafíknin orðin allsráðandi, og það er ömurlegt. Tækin eru höfð svo smágerð að erfitt er að laga þau, og varahlutir enn vandfengnari en áður.

 

 

 

 

Orðsifjar sem skýra orðið religion og hvernig vestrið hefur snúið baki við þeim gildum sem eru skilgreind sem trúarbrögð.

Dr. Helgi Pjeturss heimsfræðingur, jarðfræðingur og heimspekingur setti latnesku einkunnarorðin fyrir ritum sínum, "ultra religionem, non contra", sérstaklega því fyrsta (Nýall heitir fyrsta ritið, hin heita Viðnýall, Ennýall, osfv) þar sem þetta stóð á titilsíðu, og þýðir "yfir trúarbrögðin en ekki gegn þeim". Eða með öðrum orðum:"Vísindalegur skilningur á trúarbrögðunum, eða tilraun til að skýra trúarbrögðin vísindalega".

En hvað skyldi religion þýða á ensku, orðsifjalega? Orðið er komið úr heiðinni latnesku inní frönsku og ensku svo að segja óbreytt og þýðir ósköp svipað frá heiðnum tíma yfir í hinn kristna í gegnum aldirnar.

Virðing fyrir GUÐUNUM, er upphafleg merking, ekki einum guði. Einnig þýðir orðið virðing fyrir því sem er heilagt, samvizka, skynbragð á rétt og rangt, siðferðisskylda, ótti við guði og gyðjur, guðdómleg þjónusta, trúarbrögð, trú, dýrkunaraðferð, sértrúarhópur, lífskoðunarfélag, (költ), heilagleiki, helgislepja. Á 5. öld var orðið á latínu farið að þýða einlífi, munkalíf og nunnulíf. Latverjar og Rómverjar voru þekktir fyrir að nota sömu orðin í mjög mörgum merkingum og einstaklega lengi.

Sé litið enn aftar í þróunarsögu orðsins kemur í ljós að það er dregið af orðum sem merkja að binda saman, að fara í gegnum aftur, setja skyldu á, bönd milli guða og manna.

Á okkar tímum er þjóðfélagið fullkomlega trúlaust og siðlaust, miðað við skortinn á öllum þessum eiginleikum og dyggðum sem orðið trú og trúarbrögð á latínu þýddi í upphafi og í gegnum aldirnar jafnvel. Að leysa upp og valda siðrofi er opinbera trúboðið og stefnan, og að stefna í hið fullkomna stjórnleysi.