Þegar óttinn stjórnar þjóðum og einstaklingum, þá brjótast út stríð, og versna

Það er staðreynd að gamldags þjóðerniskennd er sterkari í Úkraínu en víðast hvar annarsstaðar í heiminum. Ástæðurnar eru sögulegar og margvíslegar, en fræðimenn þekkja þá staðreynd að fátæk ríki í vanda og spillt eins og Úkraína eru fremur í hættu að verða undirlögð af slíkum anda en önnur. Nábýlið við Rússland spilar líka stóra rullu, og frelsisbarátta ríkjanna sem slitu böndin við það eftir 1990.

Ég ætla ekki að ganga svo langt að kalla Úkraínumenn nazista, ekki frekar en að ég kalli Rússa því nafni. Þó mun rétt vera að einhverjir hópar þar geta með sönnu heitið því nafni, margir hafa leitt sterk rök til að Azovherfylkin úkraínsku séu þannig.

En til að skilja stríðið í Úkraínu þarf maður að viðurkenna sérstöðu Úkraínu, að hún er einhverskonar heitur miðdepill á milli mið-Evrópu og Rússlands. Hluti af Evrópu já, en þó bitbein og ágirndarefni Pútíns og Rússa og jafnvel Bandaríkjamanna og ESB, því auðug er hún af náttúruauðlindum.

Úkraína er hættulegt stríðslandsvæði eins og Palestína, vegna þess að hún tengist sögulega stórveldunum.

Ég hef sagt það frá upphafi að mér finnst að hermenn Úkraínu ættu ekki að þurfa að deyja í fremstu víglínu, eins og þetta er orðað í fyrirsögninni á fréttinni.

Það er of auðveld fyrir Joe Biden eða aðra stríðshauka á Vesturlöndum að segja að nóg sé að senda vopn og peninga til Úkraínu til að fría sig allri ábyrgð og þannig muni Úkraína sigra stríðið. Það er barnaleg og skaðleg einföldun.

Þetta er komið í hnút einsog gerist oft í stríðum, sérstaklega þegar þau dragast á langinn.

Bjarni Jónsson bloggari hefur leitt rök að því að Rússland sé að tapa og að Vesturlönd séu á sigurbraut. Margt er jú ágætt í þeim pistlum, en aðrir hafa litið allt öðruvísi á, og geta líka verið sannfærandi.

Mér finnst sem Úkraína sé að fórna sér fyrir pólitík á Vesturlöndum sem bæði er orðin öfgakennd og gengin sér til húðar. Ég á við Woke-dæmið og jafnaðarfasismann.

Drápið á Navalní sannfærði mig þó um að veldi Pútíns sé á fallanda fæti.

En stríð ættu að vera óþörf.

Vel má vera að Pútín sé veruleikafirrtur einræðisherra sem lifir í heimi 19. aldarinnar. Fyrirmynd hans er án efa þó miklu frekar Pétur mikli en vestrænir einræðisherrar. Rússar hafa átt blóðþyrsta leiðtoga og grimma, þannig að ekki þarf að sækja til annarra þjóða líkingar á Pútín.

En hvað er þá Selenskí? Er hann ekki blóðþyrstur og valdagráðugur einræðisherra sem bannar kosningar nema þegar það hentar honum? Er hann ekki gerspilltur og fégráðugur herforingi sem ber ábyrgð á stríði sem var óvinnanlegt frá upphafi, eða nálægt því?

Rétt einsog Hitler notfærði sér gyðingahatrið sem var til löngu fyrir hans tíð sem olíu á eld eigin valdagræðgi þannig notar Selenskí sér þjóðerniskennd Úkraínumanna til að réttlæta stríð sem er hakkavél fyrir fólkið í Úkraínu, sem fórnar sér fyrir hugsjónir um frelsi og velmegun Vesturlanda, á meðan veruleikinn er ekki Disneymynd hér á Vesturlöndum, heldur spillingarmynd og dystópían 1984 eftir Orwell öllu heldur.

Allir sem tala fyrir sigri Úkraínu hér á Vesturlöndum ættu að vita betur. Líka Katrín Jakobsdóttir. Hún ætti að vita að hún er meðvirk í stríðsmaskínu sem er samvizkulaus. Hún ætti að hafa eitthvað lært af öllum friðarsöngvunum sem voru hluti af vinstrihreyfingum áður fyrr, og eru kannski enn.

"Í draumi sérhvers manns er fall hans falið" orti Steinn Steinarr, og sú lína ein hefði átt að nægja honum til að fá Nóbelsverðlaunin í bókmenntum, hvorki meira né minna!!!

Nefnilega, hann hafði verið eldheitur kommúnisti, en sá sína eigin drauma hrynja og verða að martröð. Laxness lenti í því sama og einnig með kristnina og kaþólskuna.

En svo þetta sé heimfært uppá Úkraínumenn, þá er hinn bitri sannleikur sá, að draumur þeirra um paradísina á Vesturlöndum er þeirra versti óvinur, og draumurinn um sjálfstæðið og frelsið. Þetta eru nefnilega hugsjónir sem aldrei eða sjaldan verða eins þegar þær eru fengnar og þær eru í hugskotunum þegar þær eru upphafnar í skýjamyndum.

Það getum við Íslendingar vitað. Við erum leppríki Bandaríkjanna svo að segja.

Eða eins og Pétur á Útvarpi Sögu hefur sagt, stríð verða ekki unnin á vígstöðvunum heldur við samningaborðið!!!

„Hermennirnir okkar að deyja í fremstu víglínu“

Silfrið á RÚV á enn góða spretti og Sólveig Anna er vissulega meiri verkalýðsforingi en vinstrimenn hafa átt í marga áratugi.

Það var algjörlega fyrir mína daga þegar hægrið og vinstrið slógust heiftarlega á fyrri hluta 20. aldarinnar. Sólveig Anna var talin afturhvarf til þeirra tíma fyrir vinstrimenn.

Vegna þess að það er í tízku að líkja fólki við Hitler, og Pútín oft, þá verð ég að segja að Sólveig Anna fannst mér lifandi eftirmynd hans fyrstu árin sem hún lét á sér bera. Hún stendur þó fyrir allt önnur stefnumál og aðrar hugsjónir, þannig að þetta er ekki sagt sem last, heldur til að benda á að forystuhæfileika er hægt að nota í allar áttir í pólitík, og einnig til að vinna að málum vinstrimanna eins og hún gerir.

Í fyrsta lagi útlitslega. Takið eftir hárgreiðslunni, slétt og þykkt hár sem greitt er til hálfs og gljáir á. Takið síðan eftir breiðum og sterklegum kjálkum, og samanbitnum munnsvipnum, minnir á foringjann. Raddbeitingin er nokkuð sem ekki telst eins. Hvöss og skipandi rödd foringjans er ekki til staðar hjá Eflingarforingjanum, heldur er rödd hennar hikandi og í nöldurtón. Þar er mikill munur. Einnig er augnsvipurinn misjafn, ekki hvöss augu þýzka einræðisherrans, heldur reikandi og flöktandi augnaráð hennar, sem þó getur verið beitt og ákveðið þegar henni liggur mikið á hjarta.

Í öðru lagi þegar hún sagði upp fólki á skrifstofu Eflingar fyrir tveimur árum minnti það óneitanlega allmikið á nótt hinna löngu hnífa, þótt í mildari mynd hafi verið. En tilfinningin var sú sama að hin sterka kona vildi hafa jábræður og jásystur í kringum sig en ekki aðra.

Mér fannst hún ekki í jafnvægi á þeim tíma og skapa sér óvild, en eftir þessa kjarasamninga finnst mér eins og loksins hafi leiðtogahæfileikar hennar skilað árangri, sem hægt er að hrósa henni fyrir. Einnig er augljóst að aðrir sem komu að samningunum gerðu það vel.

Ég hef nú oft tjáð mig um að mér finnist Silfrið aðeins léleg eftirmynd þess sem það var þegar Egill Helgason var uppá sitt bezta, eins og fyrir kreppuna 2008, og ekki bar á þöggunartilburðum, og hann fékk allskonar ólíkt fólk í þáttinn, og tæpti á ótrúlega mörgu á skömmum tíma, vildi leyfa sem flestum sjónarmiðum að heyrast, sem var merkilegt.

Nú er Silfrið breytt og takturinn annar. Það tekur tíma að venjast því, en að þessu sinni var farið í þetta á dýptina, enda allur þátturinn með sama fólkinu og svipuð mál, reynt að finna allt sem hægt væri að hrósa þessu fólki fyrir, og ekki farið útí alvarlega gagnrýni á pólitíkusa.

Þannig að Silfrið var skárra en Kastljósið að þessu sinni, og mér finnst gott að viðurkenna að ég hafi trú á konum í forystu, þegar þær skila svona árangri.

En samfélagsumræðan á Íslandi þarf beittan umræðuþátt um pólitík, og Silfrið er því miður ekki lengur beittur þáttur, heldur mildur. Ég vona að frjálsir fjölmiðlar verði styrktir og efldir þannig að þar hafi fólk efni á að halda úti góðri dagskrárgerð sem ekki er bara yfirborðskennd.

Oft verið súrara í Karphúsinu

Fólk vill sína skemmtun

Fólk vill sína skemmtun. Ég gleðst yfir því að hún sem er næstum jafnaldra mín og búin að vera í tónlist svipað lengi skuli loksins ná þarna árangri sem löng þátttaka í undankeppninni hefur verið undirbúningur að.

Þá er bara spurningin, mun ég slá í gegn eða aðrir á mínum aldri, sem höfum verið lengi að og ekki haft erindi sem erfiði? Það fer eftir því hvað maður reynir á sig og nær að troða sér áfram og kynna sig.

Það er ánægjulegt við þetta að hún skuli núna ná þessum árangri og ekki lengur sama unglamb og til dæmis Sigga Ósk. Það sýnir að fólk er ekki dæmt til að vera taparar ævilangt, þótt lengi það reyni einsog rjúpan við staurinn að verða númer eitt og sigra án þess að það takist í fyrstu atrennu.

Þetta er hvatning fyrir suma. Vonandi að lagið nái hátt.

Hera fer til Svíþjóðar

Klúðrið hjá RÚV með undankeppni Söngvakeppninnar og valið á laginu

Valið á laginu í Söngvakeppninni að þessu sinni hefur orðið svo pólitískt mál og umdeilt að útvarpsstjóri RÚV hefur ákveðið að rannsókn fari fram á framkvæmd atkvæðagreiðslunnar á lokakvöldinu. Skemmst er frá því að segja að þetta hefur orðið eitt mesta deiluefnið á samfélagsmiðlunum síðan Hera var kosin til að verða fulltrúi okkar lands að þessu sinni.

Eins og kom fram 3. marz síðastliðinn í fréttum krafðist höfundur lagsins Wild West óháðrar rannsóknar á Söngvakeppniskosningunum, Einar Hrafn Stefánsson, og vildi hann einnig að ný atkvæðagreiðsla færi fram.

Þetta hefur verið í fréttum, og Kastljósið fjallaði um þetta í vikunni, og háværar raddir hafa gagnrýnt þetta og talað um að kjósa þurfi aftur. Snemma í síðustu viku var látið líta út fyrir það í Kastljósinu að ekki væri þörf á endurkosningu og að Hera færi út. Núna samkvæmt kvöldfréttunum er það þó ekki lengur ljóst og ýmislegt á huldu um þetta og hvort Hera fari út með lagið eða Bashar eða hvernig þetta verður.

Ég virði einnig Ásdísi Maríu fyrir að neita að fylgja lagi sínu út og viðurkenna að mörgu sé ósvarað. Hún vildi að Bashar færi út en Hera næsta ár, en það var ekki samþykkt hjá RÚV, og hún viðurkenndi þeirra yfirráð yfir laginu og úrslitunum.

En almenningur er ekki sáttur og klofinn í afstöðu til þessa máls og enn eru skiptar skoðanir á samfélagsmiðlunum.

Ég man aldrei eftir svona meiriháttar-mega-klúðri í sambandi við þessa keppni. Páll Vilhjálmsson bloggari hefur verið mjög duglegur við að gagnrýna RÚV fyrir ýmislegt, og hér er komið enn eitt málið sem vekur upp spurningar um vinnubrögð og eitthvað gagnrýnivert þar.

Er ekki bara einfaldast að kjósa aftur eins og höfundur Wild West vildi? Mér virðist sem svo mjótt sé á mununum að þannig kosningar geti farið á hvorn veginn sem er, því greinilegt er að fjölmennir hópar eru hér ósammála og berjast um sigurlagið.

Hvaða hik er á RÚV að koma með aukaþátt þar sem þau berjast aftur um sigurinn? Yfirleitt er mikill áhugi á því hjá RÚV að hafa sem flesta þætti með svona dagskrárefni, jafnvel þótt aðrir tónlistarmenn mættu fá meiri athygli.

En þetta er í fyrsta skipti sem ég man eftir sem útvarpsstjóri RÚV lætur almenning stjórna sér og breyta afstöðu sinni. Fyrr í vikunni kom fram í Kastljósi að Hera ætti að fara út með lagið og að nokkurnveginn óþarft væri að efast um réttmæta niðurstöðu í kosningunum.

Nú koma þau skilaboð að efi er kominn um það hjá RÚV og óljóst hvernig framhaldið verður.

Það er greinilegt að þetta er hápólitískt mál og þrýstingurinn mikill.

Ég verð að segja að ég er farinn að verða mjög efins og blendinn í afstöðu minni, eftir að hafa rökrætt þetta við hinn ágæta bloggara, Jóhann Elíasson, til dæmis.

Lögin eru bæði góð og flytjendurnir báðir frambærilegir og hæfileikamiklir.

Pólitísk rétthugsun ætti ekki að ráða ferðinni.

Hinsvegar finnst mér enn að réttlát skilaboð séu send með því að senda Bashar út. Hvaða keppandi vann með réttu? Er búið að svara því? Var eitthvað óeðlilegt við kosninguna á sigurlaginu eða ekki?

Þetta er margslungið mál.

Réttast væri að kjósa aftur, býst ég við. Hvað vill þjóðin einmitt núna? 

Ekki víst með þátttöku Heru Bjarkar

Það sem einn þolir, það getur samt verið óhollt fyrir 99% mannkynsins

Svona fréttir, en þetta birtist fyrst erlendis, svo í DV og síðan hér, þær eru svona einsog til að sannfæra fólk að antivaxistar séu rugludallar og meginstraumurinn hafi rétt fyrir sér. En eins og segir í fréttinni sjálfri ber ekki að draga almennar ályktanir af einu svona tilfelli.

Maðurinn er 62 ára Þjóðverji. Í fyrsta lagi hefur komið fram að erfðabreytiefnin sem kölluð voru bóluefni eru verst fyrir ungt fólk, og unga karlmenn kannski helzt. Þannig er hann sjálfkrafa kominn í hóp þeirra sem verða síður fyrir neikvæðum einkennum og afleiðingum bóluefnanna.

Í öðru lagi virðist sem enginn bregðist eins við hvorki bóluefnum/erfðabreytiefnum eða veirunni sjálfri, sem sumir efast um að sé veira, og telja frekar efnavopn.

Þannig að viðbrögð eins manns sem kippir sér ekki upp við 217 sprautur og selur bólusetningarskírteini, eða það var talið, þau eru ekki algild. Það sem einn þolir getur verið óhollt fyrir 99% mannkynsins engu að síður.

Engar aukaverkanir eftir 217 bólusetningar

Það skiptir ekki máli hvað maður segir eða skrifar, heldur hver maður er

Getur það verið að ég fari útí að skrifa um pólitík þegar ekkert merkilegra er á döfinni í mínu lífi? Nei sannleikurinn er sá að það skiptir ekki máli hvað maður skrifar eða segir, heldur hver maður er. Viti maður sannleikann á maður að þegja um hann í víti af því tagi sem jörðin er, því manni er sízt þakkað fyrir sannleikann, heldur fyrir blekkingar fjöldans.

Ég vil ekkert þurfa að sanna og heldur ekki þurfa að sannfæra neinn, segja neinn sannleika eða stunda neitt trúboð. Maður getur haft einhverjar skoðanir eða verið viss um eitthvað eða talið eitthvað líklegt, en hvað um það, ef maður sannfærir ekki aðra? Er þá ekki óþarfi að tjá sig?

Viti maður sannleikann er maður sannfærður og þarf ekki að tjá hann neinum.

Vitnisburður sem Guð heyrir? Já, það má taka undir það. En maður ber ekki ábyrgð á klikkun umhverfisins.

Geti maður sætt sig við ömurleikann, geti maður orðið samsekur og sammála, er það afrek eða tap?

Vilji maður fara inní ESB, er það úrbót og bæting eða framför?

Tælir fram tóna, ljóð frá 13. maí 1985.

"Drög að sjálfsmorði" var fyrsta hljómplatan með Megasi sem ég eignaðist, árið 1982, ég keypti hana í forlaginu Iðunni á Bræðraborgarstíg, þegar ég var þar að skoða myndasögur. Kennarinn okkar hafði minnst á Megas, þegar Bubbaplata hafði verið sýnd í tímum, einn nemandinn kom með Bubbaplötu í skólann og þá fór kennarinn að tala um þessa tónlistarmenn, og að þeir hefðu lært af Woody Guthrie og Bob Dylan. Þá fór ég að hlusta á þá.

Þetta ljóð var samið eftir að ég fór á Passíusálmatónleikana með Megasi árið 1985. Ég tók þá reyndar uppá talsegulband og hlustaði á heima. Þarna var Megas minn uppáhaldstónlistarmaður, og einnig dýrkaði ég Björgvin Gíslason sem bezta gítarleikara landsins, eins og kemur fram í textanum. Hann spilaði bæði á "Drögum að sjálfsmorði", 1978, og "Passíusálmunum" 1985. Mér fannst við hæfi að minnast hans með því að draga upp þetta skemmtilega ljóð, eða texta.

 

Drögin kenna drengnum

að draga upp skrýtnar myndir.

Fargar ekki fengnum,

furðan opnar lindir.

 

Viðlag(Kór):Björgvin Gíslason gælir

við gítarinn svo hann vælir,

tóna fram svo tælir,

þá trúfastur gleði af ælir.

 

Passíurokkið prúða

pínir ekki snáðann.

Fílar ei tímans trúða,

tæfur vilja ráð'ann.

 

Meistari Bjöggi mikli

mestur gítarleikara.

Þótt ég á stundum stikli

á steinum - hinir spila veikara.

 

Verð ég frændi frægur,

flyt ég boði margt í?

Fylgir mér síðan sægur

af sætum skvísum í partý?

 

Bjöggi finnst mér beztur,

bara út af þessum tónleikum.

Verð ég alltaf verstur

af vondum gítarleikurum & keikum?

 

Björgvin Gíslason er látinn

Hver skyldar fólk til að fylgja tízkunni eða eltast við tæknina?

Í gær lágu nokkrir risanetfjölmiðlar niðri. Varla undrunarefni því öll tæki bila fyrr eða síðar eins og sagt er. Það kom mér á óvart eftir áhorf á Kastljós í gær að sumt fólk er farið að nota Fésbókina til að eiga samskipti sín á milli innan heimilisins! Heimilisfaðir lýsti því að eftir þögn Fésbókar í klukkutíma vissi hann ekki hvaða verkefnum hann ætti að sinna fyrir eiginkonuna, fara með börnin hvert, og svo framvegis.

Ja, sem betur fer kom fram þarna þetta sem framsýnir menn hafa sagt fyrir löngu, að við erum varan á Fésbókinni, og það kemur sérlega vel í ljós þegar varan er orðin svona vélræn að hún kann ekki að eiga samskipti öðruvísi en með tækninni.

"Z-kynslóðin fær þvottaaðstoð með iPhone - "við erum dauðadæmd!"", er svo DV frétt sem einnig kemur inná það sama, að yngri kynslóðir eru svo háðar tækninni að það er orðið vandamál.

Z-kynslóðin, fólk fætt frá 1997 til 2012, það mun fá alla sína vizku úr Netinu eða þar um bil, símum og slíkum gersemum.

Minnisleysi þessa unga fólks er mikið, og skilningsleysi á til dæmis tákn á þvottavélum. Þá má spyrja sig um námshæfileika, nú þegar nemendur fá lélega útkomu úr PISA, eru í símum og þekkja hvorki eigið tungumál vel né önnur, nema enskuna.

Annar langafi minn lærði allar Íslendingasögurnar utanað, hann hafði þannig sjónminni að hann mundi orðrétt það sem hann las. Þó var hann sjóndapur og varð blindur á gamalsaldri. En það sem hann lærði og las sem ungur maður, það mundi hann alltaf.

Þetta var víst ekki óþekktur hæfileiki í gamla daga.

Amma mín Sigríður fór með setningar úr Biblíunni sem hún lærði í kirkjum eða hjá foreldrum sínum eða öðrum. Hún og afi fóru líka með kvæði og sálma utanað einsog ekkert væri.

Minnið er eins og vöðvi. Ef honum er ekki haldið við, eins og í nútímaþjóðfélagi ofurtækninnar, þá fer honum aftur.

En látum orð spekingsins af Z-kynslóðinni verða lokaorðin, hann var með þetta:"Við erum dauðadæmd!"

Facebook liggur niðri

Leitt að Rokksafni Íslands verði lokað

Ég harma það að loka eigi Rokksafni Íslands. Meiriháttar framtak að sýna popptónlist þessa virðingu í þessu húsi. Bæði sem tónleikastaður og safn er þetta gott húsnæði, hljómurinn þarna góður, og safnið allt mjög skemmtilega uppsett.

En kannski er Ísland of lítið? Þetta virkar í Bandaríkjunum. Þar er til dæmis Bob Dylan safn, og fleiri poppsöfn.

Eða er popptónlist aftur farin að dala? Er það rétt að hátindurinn hafi verið 1960 til 1980?

Mér hefur fundizt sem tónlistarbransinn og grúpppíubransinn hafi klofnað í frumeindir sínar með Netinu og niðurhali tónlistar á Netinu, á síðastliðnum 30 árum eða svo, en segja má að Alnetið hafi byrjað að sprengja af sér fjötrana árið 1994, eða á þeim árum að minnsta kosti. Fyrst bárust litlar hljóðskrár manna á milli í fámennum hópum, vinur til vins, frá einum notanda til annars, en nú er þetta orðið allsherjar smitun á tónlist, en stóru listamennirnir fá auðvitað langmesta spilun og kynningu. Allir þessir litlu listamenn sem sjá um öll sín mál sjálfir eru komnir í stað risastóru, landsfrægu listamannanna áður.

Ég var 15 ára þegar ég kom fyrst fram, í Digranesskóla, á Litlu jólunum, í desember 1985. Ég vakti firnamikla athygli og hrifningu, enda sagði Skafti kennari að enginn nemandi hefði áður verið með trúbadoratriði af þessu tagi í skólanum. Ég var stoltur af því að vera slíkur brautryðjandi.

Ég kom fram með eigið lag og texta. Ég var langt á undan minni samtíð, því núna fyrst þessi allra síðustu ár er þetta orðið algengt að allskonar keppnir séu í framhaldsskólunum, að börn og unglingar syngi og semji lög og texta, og leggi drög að tónlistarferli sínum strax á unga aldri, viti hvað þau vilji.

Eins og lesa má um í fréttinni verða allir þessir gripir varðveittir og kannski húsnæðið stækkað síðar og því er safnið ekki liðið undir lok heldur í hléi, ef svo má segja.

Reykjanesbær hefur sýnt frábært framtak. Þannig söfn ættu að vera í öðrum sveitafélögum. Merkilegir bæjarlistamenn ættu að fá að njóta sín meira og betur út um allt land.

Popptónlist og það sem henni tengist er sveiflum háð. Þannig er um niðurhalið á tónlistinni sem nú um stundir tekur tekjurnar af plötusölu og einnig má segja að tónleikahald sé í lægð, miðað við það sem mest var, á tímum stórra, landsfrægra tónlistarmanna og hljómsveita, á rokktímanum, og sveitaballanna skemmtilegu.

Ég veit að til eru stórar poppstjörnur á Íslandi núna, eins og Bríet og fleiri, en plötusala er brot af því sem hún var 1980, og tónleikahaldið mest um jólin, þannig að þessi poppbransi er í ákveðinni lægð.

Ef þjóðfélagið breytist aftur gæti rokkmenningin aftur náð fyrri hæðum í vinsældum. Þá þarf niðurhalið að hverfa eða verða óvinsælla.

Rokksafni Íslands verður lokað

Vinstri grænir er flokkur fámenns öfgaliðs og það kemur loksins í ljós í könnun Gallups, 4,7% fylgi. Hvenær verða vond og hrikaleg verk Vinstri grænna afturkölluð til hagsbóta fyrir allan landslýð?

Vinstri grænir myndu ekki ná inná þing núna og eru með 4,7% fylgi núna samkvæmt skoðanakönnun Gallup, hafa sennilega aldrei verið með minna fylgi en Miðflokkurinn bætir við sig.

Það er mikil hægrisveifla í gangi núna. Miðflokkurinn með rúmlega 12%, Sósíalistar 3,5%, ná ekki inná þing frekar en áður, Sjálfstæðisflokkurinn 19,9%, aðeins meira en áður, og Samfylkingin dalar svolítið, með 28,2%.

Hrein hægristjórn er í kortunum núna. Ættu þá ekki Sjálfstæðismenn að slíta stjórnina og mynda hreina hægristjórn?

Hvernig flokkur er Vinstri grænir? Öfgaflokkur sem er dottinn úr tízku? Flokkur stefnumála sem kjósendur forðast og flýja frá? Flokkur öfgafemínisma og umhverfisverndar, sem jafnvel er ekki staðið við þegar forsætisráðherra landsins er í Vinstri grænum?

Úr því að Sjálfstæðisflokkurinn er undir forsætisráðuneyti flokks sem myndi ekki ná inná þing núna, flokki sem er með eins ólíka stefnu Sjálfstæðisflokknum og hægt er að ímynda sér, væri þá ekki sniðugra fyrir Bjarna Benediktsson og aðra Sjálfstæðisflokksmenn að mynda stjórn með Frelsisflokknum til dæmis, eða Íslenzku þjóðfylkingunni, Flokki fólksins eða Miðflokknum, úr því að þannig fólk myndi vinna MIKLU betur saman?

Hverskonar sjálfseyðingarför var það að mynda þessa stjórn yfirleitt?

4,7% fylgi Vinstri grænna er merkilegt, í ljósi þess að Katrín Jakobsdóttir var langvinsælasti stjórnmálamaðurinn lengi, og enn má búast við að hún auki fylgi flokksins þrátt fyrir allt.

Þannig að samkvæmt því má alveg búast við því að Vinstri grænir eigi ekki lengur erindi, og ætti að leysast upp, enda flokkurinn sem kom þeim ófyrirgefanlegu afglöpum í gegn að rýmka fóstureyðingalöggjöfina, og mörgu öðru sem miðar aðeins að fækkun Íslendinga af germönskum uppruna, má þar minnast á leyfi til ófrjósemiaðgerða, transaðgerðir og fleira. Maður getur haft skoðun á að allt sé til að vinna fyrir svonefnd mannréttindi, en þau mál hafa fleiri hliðar þó, og nauðsynlegt að ræða frá ýmsum hliðum.

En hver er dómur kjósenda? Eru þeir að þakka Vinstri grænum fyrir þessi mál? Nei, það virðist ekki vera.

En að fréttinni sem tengd er við þetta blogg. Ef forsetaembættið er staður fyrir afdankaða stjórnmálamenn sem mega muna sinn fífil fegurri, þá já, ætti Katrín að reyna að verða forseti, en annars endurtek ég það enn sem ég hef skrifað, hún gæti sennilega átt ágætan feril sem glæpasagnahöfundur. Ætti að einbeita sér að því, eða að verða heimavinnandi húsmóðir, sem er bezt fyrir konur.

Þorgerður styður Katrínu í forsetaembættið