Óttast afleiðingar af ósigri Rússa - og Úkraínumanna. Þverstæður Úkraínustríðsins kannaðar.

Þegar ég var í menntaskóla og barnaskóla (það var þegar kalda stríðið var að enda með fundinum í Höfða) lærði maður að Norðurlöndin væru mestu menningarríkin og friðarlöndin. Norræna velferðarmódelið, eins og Jón Baldvin orðar þetta gjarnan var þar boðað, en þá var Svíþjóð ekki orðin það upplausnarríki sem hún er nú.

Þessi frétt að neðan sem tengd er pistlinum hún fjallar um Úkraínustríðið, og byggð á þýddum ranghugmyndum stríðshaukanna sem eru í báðum herjum. Út frá því er gengið sem vísu að stríð séu eftirsóknarverð. Þó kemur upp þessi merkilega efasemd, um að Vesturveldin hræðist einnig hvað verði ef Rússland tapar.

Hér rekst allt hvert á annars horn ef rökhyggjan er notuð og spurt sig hversvegna stríðið byrjaði og um aðdragandann. Það er svo augljóst að Úkraína er misnotað land, og að misnotkunin byrjaði með vestrænum áhrifum og bandarískum frekar en rússneskum. Fátæk lönd eru alltaf í mestri hættu að verða upplausn og stríðum að bráð, eða erlendum áhrifum, og öfgaþjóðerniskennd í kjölfarið, eins mótsagnakennt og það nú hljómar.

Saga Þýzkalands tengist Prússlandi, og hvernig landamærin hafa sífellt verið færð til og frá. Fyrri og seinni heimsstyrjöldin (eða númer 1 og 2) eru einmitt tengdar þesskonar upplausn á landakortinu.

Babýlon Berlín eru þýzkir þættir sem hafa verið sýndir á RÚV. Þar er fjallað um forsöguna fyrir seinni (eða aðra) heimsstyrjöldina. Kemur þar skýrt í ljós sódómskan, hóruhús, glæpir og eiturlyfjaneyzla, kommúnismi og almenn upplausn í þýzku samfélagi.

Nú er Úkraína ekki nákvæmlega eins og Þýzkaland var um 1930, en engu að síður eru hliðstæðurnar nokkuð sláandi, og sérstaklega þegar kemur að upplausninni, dýrkun á því vestræna hjá mörgum, en einnig sterk þjóðerniskennd og dýrkun á því rússneska hjá mörgum einnig.

Stjórnmálafræðingar og skýrendur hljóta að sjá að þetta er fyrirtakskokteill fyrir suðupott stríða og upplausnar í framtíðinni, eða jafnvel fyrir suðupott ekta fasisma, sem mikið er talað um á Vesturlöndum, en Vesturlönd hafa ekki fengið að kynnast alvöru fasisma í raun um langt skeið, en með Úkraínustríðinu er verið að hætta á að slíkt fyrirbæri komi þar upp í alvöru og breiðist út um veröldina eins og gerðist fyrir miðja 20. öldina, þótt um miðpunktinn megi deila.

Það má segja það sama um Rússland. Þótt Pútín haldi fast um stjórnartaumana er það algengt að þegar (því enginn stjórnar að eilífu) sterkar stjórnir falla getur upplausnin orðið næsta ástand.

Eitt er það sem þættirnir Babýlon Berlín kenna eða ættu að kenna, og það er að tal um fordómaleysi samfélaganna er misvísandi, því slíkt fordómaleysi, eða sódómska, einsog amma Fanney orðaði það, í föðurættinni, er oft fyrirboði fasisma, þegar fólk fær nóg.

Fólk hefur ekki hugsað þetta til enda. Pútín er sífellt líkt við Hitler, en það er skaðsamleg einföldun.

Friður er alltaf bezta lausnin. Grunnurinn að hatrinu á Pútín og Rússlandi er femínisminn, sem er alger meginvilla satanismans í eðli sínu. Ef maður stendur á slíkum röngum grundvelli sjálfur hverfur dómgreindin og réttlæti manns með.

Rétt eins og hatrið á Trump er rekið áfram af ógeðslegum wokeisma, sem er ýkt öfgavinstristefna geðveik og klikkuð.

Þó verð ég enn að gagnrýna Pútín og innrásina í Úkraínu. Þótt skilja megi að í Rússlandi sé áhugi á að verja þjóðabrotin sem eru ofsótt eða voru ofsótt vegna þessa klofnings í Úkraínu, sem byrjaði ekki 2021, heldur var til staðar, eins og forsagan sýnir, þá er greinilegt að stórveldadraumar eru í hans brjósti, að vilja gera Rússlandi að því sem það var fyrir hrun kommúnismans.

En fólk á Vesturlöndum ætti ekki að leggja sína mælistiku á Pútín. Því er svo oft haldið fram að hann haldi áfram og gleypi allan heiminn. Hverskonar ofmat er það á getu Rússa og stríðsvilja þeirra.

Þversagnakennd geðveikin í viðhorfunum til Rússa og Pútín kom sérstaklega vel fram þegar stríðið byrjaði. Sumar fréttir sögðu að Rússar væru að tapa, herinn í rúst, skipulagið ekkert, Pútín deyjandi og þar fram eftir götunum. Á sama tíma komu þó fréttir þar sem gefið var í skyn að Rússar GÆTU gleypt heimsbyggðina, og að Úkraína væri bara fyrsti bitinn.

Hvort er það? Hvort er rétt? Ætla Vesturlandabúar aldrei að láta þessar þverstæður ríma í rugli sínu? Hvort geta Rússar náð heimsyfirráðum eða ekki?

Ég held að sálfræðin segi meira um þessa geðveiki en þvælan sem vellur uppúr rugludöllunum sem kalla sig stríðssérfræðinga NATÓ eða eitthvað annað.

Já, það er óttinn við eitthvað allt annað, það er óttinn við að Vesturlönd hrynja innanfrá vegna þess að femínisminn hefur rústað okkar samfélögum innanfrá.

Þá eru það ekki Rússar sem sigra, gamla Rússagrýlan sem ekki hefur verið uppfærð, heldur satanisminn, sem birtist í femínismanum.

Þetta stríð ætti að kenna fólki á Vesturlöndum að okkar ríkisstjórnir eru ónýtar, handónýtar, og hryðjuverkafólk eru allir femínistar.

Þetta stríð ætti að kenna okkur að vandinn er hjá okkur, einnig hjá Rússum, en þeir eru að reyna að koma á skipulagi sem meira fer eftir Biblíunni, og þeim boðskap sem þar kemur fram.

„Bölsýni gerir þig óvirkan“

Dóttir æskuvinkonu mömmu sem varð bankastjóri.

Ég var að horfa á þáttinn um Gunnar Þórðarson tónlistarmann á RÚV í gær og Þorsteinn Eggertsson eitt helzta textaskáld Íslandssögunnar sagði ýmislegt um þeirra kynni, meðal annars. Þetta var góður þáttur á RÚV og minnti á blómatímann þeirra þegar nóg var um innlent efni eða gott erlent.

Allavega það rifjaðist ýmislegt upp hjá mér, og úr því að Lilja Björk Einarsdóttir bankastjóri Landsbankans er oft í fréttum finnst mér rétt að rifja upp mín kynni af henni, sem voru fátækleg, en eftirminnileg samt.

Hún var bara stelpa á mínum aldri sem ég kynntist ekki náið þarna á heimili foreldra hennar, þegar mamma fór í heimsókn og ég var með. Ég var svo mikið hjá afa og ömmu þá, þetta var kannski bara eitt skipti sem ég var með mömmu þarna í heimsókn, og þá var hún að fara að sofa og búin að bursta tennurnar eða eitthvað. En hún var strax lagleg stelpa.

Mamma sagði oft frá henni hvernig hún fór uppávið í lífinu og mikil gæfusaga. Hún hefur náð þessum árangri með persónulegum dugnaði og metnaði, samkvæmt forskrift Sjálfstæðisflokksins, sem er hið bezta mál. Ég hef ekki haft nein samskipti við hana og hitti hana bara þarna einusinni, held ég. Kannski var það oftar, en þá var ég í kringum tíu ára aldurinn. En ég get ómögulega tengt hana við hugtakið "spilltur bankastjóri", því mér finnst hún alltaf vera þessi litla stelpa á mínum aldri sem ég sá þarna á heimilinu.

Æskuminningar af þessu tagi eru skemmtilegar því þær sýna nútímann í nýju ljósi og fólk sem er þjóðþekkt.

Mamma fór oftar í heimsókn til Óskar, sem er systir Jónu, sem er mamma Lilju. Þær Jóna voru æskuvinkonur úr Kópavoginum og fóru á sama tíma í Kennaraskólann. Ósk var sambýliskona Þorsteins Eggertssonar. Mér fannst merkilegt að kynnast honum, því ég hlustaði mikið á íslenzka tónlist og vissi að hann hafði búið til mjög marga texta.

Það var samt áður en ég fór að semja tónlist, sem var 1983, þegar Bob Dylan og Megas voru orðnir átrúnaðargoð mín.

Já þetta hefur verið um það bil 1980. Merkilegt að Þorsteinn Eggertsson gerði þessa landsfrægu dægurlagatexta eins og ekkert væri eftir símtöl við þessa tónlistarmenn.

Þegar ég samdi "Borgaðu fyrir burgeisana" árið 2008 eftir hrunið var ég ekki að kenna útrásarvíkingunum um þetta allt, heldur tók það fram að þjóðin hafi verið samsek, sofandi að feigðarósi, að þetta var flónska, fólk var veitt í gildru, en þeir auðugu hafi langfæstir ef nokkrir ætlað viljandi að gera neitt af sér.

Þannig að ég er stoltur af þessari tónlist sem ég samdi í Hruninu 2008, sumt af því kom út á hljómdisknum:"Það og það", tekin upp 2008, kom út 2009 með "Ísland skal aría griðland", tekin upp 2009.

Lilja tjáir sig ekki um kaup bankans á TM

Master Of The Bars, ljóð frá 21. maí 2015.

Empty seems this entire world,

or the friends and women dare not stay.

He was king in honor ever,

always working, good and happy, clever.

Master of the bars so cold and knurled,

can they wind it, try and sway?

 

Frightened of the power, pride,

plod they through this world of lies and rust.

More than soulless machines working,

metal people teaching new things, lurking.

Fashion only? - Shouldn't have to hide,

here it's seen, and turned to dust.

 

Europe fell and robots rule.

Rigid humans, look that way but no...

Tattooes, skinny, rivers rotten,

rivals tell them, holes and come to naughton.

Better in that shining, driving drool?

Damsels from the best, they go...

 

What I thought and wanted, hold...

words are useless, fair they hear no chime...

Always thinking, all fine grooming.

Afterwards they find they died when blooming.

Alien skins and only shallow mold.

Ever thought of bans this time?

 

So it's written, must be made.

morals failed and still they think they're best.

Lust is gone and like it's nothing,

left to wonder if she's only scuffing.

Past is gone and pail the wondrous braid.

Pity how you lose the crest.

Baldur Þórhallsson hefur góða möguleika á að verða næsti forseti Íslands, hvort sem tölurnar hjá RÚV og Heimildinni eru alveg nákvæmar eða ekki.

Heimildin sýnir hærri  tölur en hjá RÚV sem Baldur Þórhallsson fær í skoðanakönnunum, RÚV sýnir hann með 37%, og líka langmesta fylgið í skoðanakönnunum fyrir þessar forsetakosningar. Heimildin sýnir Baldur Þórhallsson með 56% fylgi og því langmest fylgi, svo mikið að sigur hans virðist vís samkvæmt þeirri könnun og erfitt að sigra slíkan frambjóðenda.

Halla Tómasdóttir er næstefst í báðum könnunum, og síðan Arnar Þór Jónsson og Ásdís Rán Gunnarsdóttir þar á eftir.

Arnar Þór Jónsson er langefstur á Útvarpi Sögu, og því má sjá að þessar tölur eru sennilega eitthvað hærri fyrir suma og lægri fyrir aðra.

Annars var ég búinn að spá í það áður en þessar tölur birtust að Baldur Þórhallsson yrði með þeim hæstu og líklegur til að vinna. Ég byggi það á ýmsu. Hann er auðvitað vinstrisinnaður fræðimaður eins og Guðni Th. sem nú er forseti, og er oft spurður af RÚV um stjórnmál. Auk þess er hann samkynhneigður, og hvort sem fólk hefur þannig kynhneigð eða styður þannig málstað þá er það líklegt til árangurs, eins og sjá má á því að Vinstri grænir leiða þessa ríkisstjórn, meðal annars með því að hafa sett þessi mál á oddinn fyrir tæplega tveimur kjörtímabilum.

Þetta er því tízkumálefni ennþá, og hefur verið það í 30 ár á Íslandi að minnsta kosti, eða frá því að Páll Óskar Hjálmtýsson sló í gegn, að minnsta kosti. Það er einmitt merkilegt einkenni á tízkunni að oft verður það töff og efst á baugi sem fyrri kynslóðir hötuðu, og reynsla Harðar Torfasonar er dæmi um það, þegar hann var ofsóttur fyrir kynhneigð sína og aðrir af hans kynslóð.

Síðan er það annað lögmál í lýðfræðunum eða félagsfræðinni sem virkar mjög sterkt í svona aðstæðum. Þegar ákveðinn hópur kjósenda missir trúverðuga erindreka sína á ákveðnu sviði spretta þeir einatt fram á öðru sviði menningarinnar eða þjóðfélagsins, til að jafnvægi skapist.

Þetta er vafalaust of fræðilegt orðalag fyrir marga. Ég get útskýrt þetta á annan hátt.

Vinstri grænir eru um það bil dauður flokkur. Hvort sem Katrín Jakobsdóttir segir skilið við flokkinn eða ekki og gerist forsetaframbjóðandi, sem hlýtur að vera freistandi fyrir hana, úr því að hún er búin að brenna aðrar brýr að baki sér í stjórnmálunum miðað við 6% fylgi Vinstri grænna í sumum könnunum, þá hlýtur það að vera áfall fyrir "frjálslegt" fólk, frjálslynt, fjölmenningarsinnað, að Vinstri grænir hefur ekki lengur vinsældir eða burði til að vera þeirra málpípa, með svipað mikið fylgi og smáflokkar sem ekki komast inná þing, hvað þá meira.

Þetta fólk, sem vill opin landamæri og húmanismann sem mestan, það hlýtur að notfæra sér tækifærið og reyna að koma Baldri Þórhallssyni á Bessastaði. Hann tryggir áframhaldandi mannréttindi af þessu tagi, á meðan bylgjur í andstæða átt skella á heimsbyggðinni og okkar landi líka.

Einmitt vegna þess að Vinstri grænir eru deyjandi fyrirbæri held ég að Baldur verði næsti forseti Íslands. Það eru miklar líkur á að svo verði að minnsta kosti.

Að vísu er erfitt að vera viss um hvort 56% sem hann fær hjá Heimildinni sé rétt tala eða komi uppúr kjörkössunum. Hún kann þó að vera nærri lagi, það er alls ekki útilokað.

 

Helga ætlar í forsetaframboð

Only Fashion, Fight, ljóð frá 28. maí 2015.

Sadness, still the saying on the wall.

Soothe me woman, need your loving arm.

Those who die and crying call,

crumbling in the fall,

didn't mean the hellish harm.

 

Empty life in every tunnel seen,

even those I thought were good and right...

Lost and lying in between,

left the robbing screen...

women, only fashion, fight!

 

Pain I feel, I'm poor and loser now...

pity myself, nothing can I do...

He or just the holy cow?

Heaven, see the Tao,

no that wasn't near it, you...

 

Days are falling, cards are crying too,

can't see nothing right, he almost gone...

Matters none what men will do,

me or someone, you,

doubting more the moor I'm on.

 

How can I be something, not the shame?

Seems like grandpa was the best of us...

Pity, still is known my name,

not in this old game,

every person on this bus...

 

Never shall I walk their vile old paths,

wasteful present, fashion just from hell!

Mourning, through the strolling straths

staring at the wraths...

like them, thought I was so well!

 

Crumbling world, I'm not the standing stone,

streets of loneliness, I can't be rich!

Do they know the telling tone?

Taverns full, their own...

if she wasn't always bitch...

 

Wish I had the means to make them see!

Mourning world he tried to change for good!

All is lost, will ever be!

Oh, and never free!

Human kind is shame, as should!

Gæðakröfur nútímans? Gróðahyggja? Mansal?

Það hef ég heyrt frá fleirum en Magnúsi sem hér bloggar að húsbyggingar nú til dags séu ekki eins góðar og þær voru. Það sama sagði mér og öðrum í hóp maður sem vann við svipuð störf en er nú kominn á eftirlaun.

Maður spyr sig: Hvers vegna er verið að rífa gömul hús vegna rakaskemmda úr því að ný hús standast ekki slíkar gæðakröfur?

Við sem erum fátæk hlýðum ambáttum alþjóðavæðingarinnar og þrælum hennar, fólki sem hefur notið langrar skólagöngu og hefur gengið inní viðurkennd og vel launuð störf, það fólk er yfir okkur hafið og gegnir veigamiklum embættum. Þetta sýnir hversu ófrjálst Ísland er og allir Íslendingar. Mínar skoðanir eru veigalitlar einsog annarra Íslendinga. Sama má segja um skoðanir 99% Bandaríkjamanna eða Evrópubúa, þeir eru ekki hluti af Elítunni, þessu eina prósenti sem er forríkt og stjórnar heiminum. Svona er óréttlætið. Svona er vestrænt "lýðræði".

Þar við bætist að fólk í sæmilega góðum embættum veit að það má ekki tjá skoðanir sem eru útfyrir boxið. Þá missir það vini og vinkonur á Facebook. Það er eitt fyrsta skrefið í þeirri skriðu sem byrjar að velta og endar með allsherjar útskúfun og ógæfu, óvinsældum innan fjölskyldu og vinahóps, færri atvinnutækifærum og fleira af því taginu. Við lifum ekki í sérlega geðslegu þjóðfélagi, sem þýðir ekki að Rússland þurfi að vera skárra með pútínsku einræðinu sem þar er.

En spurning vaknar. Ef maður tæplega eða ekki má tjá sig um stóru málin nema vera á rétta kúgunarvagninum, þeirra sem eru PC, í liði pólitískrar rétthugsunar, hvernig verður þetta um litlu málin, verður maður ekki líka að vera sammála þar?

En að öðru. Ég var að horfa á Silfur (Egils) og eftir þáttinn þar sem mest var talað við konur í seinni hlutanum finnst mér ég alltaf verða sáttari og sáttari við stjórn kvenna og stjórnmálaþátttöku þeirra. Ekki vegna þess að mér finnist allt fullkomið í nútímanum, nei, miðað við að þær eru að vinna úr spilum sem aðrir hafa gefið þeim. Þessir karlmenn sem eru eftir eru eins kvenlegir og þær og enginn munur er á stjórnsýslu karla og kvenna lengur. Þetta eru allt lömb sem jarma við jötu gjafara sinna og jarm þeirra er ekki mannlegt heldur dýrslegt, þetta er fólk sem engu ræður, og mennskan því horfin, mannleg reisn eða mannlegur vilji eða frjáls vilji, en er það konum að kenna eða þeirra stjórnsýslu? Nei, alls ekki. Rótanna verður að leita lengra aftur, áður en kvenréttindahugtak nútímans fór að mótast uppúr 1700.

Þetta er einsog að hata Evu fyrir að bíta af eplinu sem höggormurinn bauð henni að bíta af. Eðli kvenna og karla er syndsamlegt, það var vitað fyrirfram.

Ég fór í andstöðu gegn kristni þegar ég fattaði þetta augljósa að Guð Biblíunnar vissi þetta, hlaut að vita þetta. Lögmál Murphys var þannig gilt þegar á tímum Adams og Evu, sem er svohljóðandi:"Allt sem getur farið úrskeiðis mun fara úrskeiðis, því Murphy er ekki í bænum."

Ég þekki guðfræðinga og sannkristna menn sem eru góðir vinir mínir og við hittumst í afmælum hver hjá öðrum, og þeir veigra sér oft við að svara þessari guðfræðilegu spurningu, eða koma með fræðilega langloku sem drepur þessu á dreif: Ef Guð veit allt, vissi hann þá ekki að Eva myndi bíta af eplinu? Jú, augljóslega!

Getur maður trúað á slíkan guð sem leikur tveimur skjöldum og kennir óvini sínum um allt? Satan er ekki eiginnafn í Biblíunni, heldur merkir orðið einfaldlega andstæðingur, það er almennt orð yfir andstæðing.

Það má alveg kommenta hjá mér, þeir sem geta komið með andmæli sem virka, eða virka ekki.

Annaðhvort er guð Biblíunnar ekki algóður eða alvitur. Það segir rökfræðin, eða ekki hinn eini guð tilverunnar.

Önnur skemmtileg röksemd sem hrekur að hann sé eini guð tilverunnar er þessi:

Af hverju var hann að banna fólki að trúa á aðra guði? Er það ekki viðurkenning á tilvist annarra guða? Það lítur út fyrir það.

Kvenhatur er eins barnalegt og karlhatur. Maður á ekki að hata meðbræður eða meðsystur. Hinsvegar er hatur allt skiljanlegt einsog aðrar tilfinningar. Það gegnir hlutverki sínu, og bendir manni oft á óréttlæti sem maður verður fyrir eða aðrir.

En alþjóðavæðingin gefur okkur ekki gæði heldur hnignandi gæðastaðla. Bloggarinn Sigurður Þorsteinsson skrifaði pistil þar sem hann blandar saman kröfu um íslenzkukunnáttu og rasisma. Þetta er alls ekki það sama og á fátt skylt hvort með öðru.

Er maður rasisti ef maður gagnrýnir misgóð vinnubrögð hjá lágtlaunuðum aðilum, sem kannski eru fórnarlömb mansals, vinnuþrælkunar hjá íslenzkum fyrirtækjum? Nei, alls ekki. Þá er maður að gæta að réttindum þeirra og gæðakröfum almennt!

 

Rakaskemmdir í ókláruðum leikskóla

Að elska náungann

Maður á að elska náungann eins og sjálfan sig eru orðin sem eignuð eru Kristi. Þá er spurningin, hver er náungi þinn? Orðið þýðir í rauninni "sá sem næst þér stendur", eða "af sama þjóðerni og þú", "sem tilheyrir sama þjóðflokki, ættstofni, kynstofni", samkvæmt þeirri eðlilegu skoðun að fjölskyldan skipti mestu, en hversu langt má teygja hana er annað mál. Húmanistar vilja segja að mannkynið allt sé ein fjölskylda og að allir séu manns náungar, sama hversu langt þeir eru í burtu, en það er þeirra viðbót við það sem var öðruvísi upphaflega hugsað með orðinu.

En Kristur átti auðvitað við að gyðingar ættu að elska aðra gyðinga eins og sjálfa sig, ekki aðeins fjölskylduna og sjálfa sig. Vissulega þekktist það á þeim tíma að menn flyttust á milli landa og væru í siglingum á milli landa, en það var undantekning.

Fyrir ekki svo löngu, til að réttlæta fjölmenninguna, þá voru sagnfræðingar á Íslandi uppteknir af því að segja að þjóðerniskenndin hafi verið fundin upp á 19. öldinni og hafi ekki fylgt mannkyninu frá upphafi. Þetta er auðvitað orðhengilsháttur, að hengja sig í bókstaflega merkingu hugtakanna.

Mannkynssagan snýst svo mikið um enduruppgötvun hugmynda.

Þjóðerniskenndin er nátengd ættbálkahyggjunni sem hefur fylgt mannkyninu frá upphafi. Þjóðernishyggjan er varla mikið meira en útvíkkuð ættbálkahyggja.

Landamærin voru ekki fundin upp á 19. öldinni og heldur ekki þjóðir. Mannkynssagan segir frá því hvernig barizt var útaf þessum fyrirbærum um hundruði ára ef ekki lengur.

Þjóðernishyggjan var aðeins einn angi af uppreisninni gegn miðöldum og hinni kyrfilegu kristni sem var rígnjörvuð niður og þjóðfélagið allt eftir henni. Þannig mætti vel segja að þjóðerniskenndin sé systir femínismans og vísindahyggjunnar, sem spruttu upp um svipað leyti, við Upplýsinguna og Endurreisnina og efldust eins og snjóboltar veltandi niður hlíð.

Kenning Jesú Krists og fræðsla hans er talsvert mikið í anda boðunar Essena. "Árin þöglu í ævi Jesú" var bók sem kom út 1984 á íslenzku, þýdd, um Essena og hvort Jesú hafi lært hjá þeim sem unglingur, og það vanti inní Biblíuna. Sannfærandi lesning og varla guðlast, heldur bók sem gerir mýtuna um Krist jarðbundnari, og Krist mannlegri.

Alla vega, þeir kenndu að elska alla, voru nokkurskonar munkar og einsetumenn í lokuðum samfélögum, og stunduðu það að tyfta sjálfa sig og aga, losna við syndsamlegar kenndir þannig. Boðskapur Krists var því ekki alveg nýr og óþekktur þegar hann kom fram, heldur það sem gúrúar voru að finna upp víða á jörðinni þá, og var kannski jafnvel miklu eldra, eitthvað sem næstum gleymt var. Sumt er svipað í kenningum Búddah og annarra frömuða trúarbragðanna.

Fyrir 2000 árum var sjálfselskan það sem stóð fólki næst rétt eins og nú. Sjálfsást er annað eins og Linda Baldvinsdóttir skrifar um í nýjum pistli, og sjálfsvirðing.

En rétt skýring á því að elska náungann er að elska samkynþáttung sinn, eða einstakling sem tilheyrir sama kynþætti og maður sjálfur og sama þjóðerni, það er upprunaleg og rétt merking orðsins og setningarinnar.

Húmanistar þykjast betri en Jesús Kristur og Biblían og trúarbrögðin, og hjá þeim kemur upp þessi ómöguleiki, að allir geti orðið jafnir og eins. Sem er glæpur gegn mannkyninu - því það rætist aldrei og getur aldrei ræzt.

Þegar Kristur eignaðist sinn fremur litla aðdáendahóp á meðan hann var á lífi (miðað við skort á samtímaheimildum hans), sem Rómverjar sáu sér loks hag í að móta ríki sitt eftir, þá hafði valdahyggjan verið við lýði mjög lengi á jörðinni, stéttaskipting, hið mikla vald kónga og drottninga og annarra drottnara.

Þannig að kristnin var vissulega nokkurskonar kommúnismi þess tíma, valdefling alþýðunnar, kvenna ekki sízt og minnihlutahópa. Það olli vinsældunum.

En ég er á því að það að elska náungann standi í nútímamönnum og miklu meira en fólk gerir sér grein fyrir. Einnig er ég á því að það myndi bæta líf fólks mikið ef það lærði þetta sem Kristur var að reyna að kenna.

Við eigum víst að heita kristin þjóð ennþá, en inntak þeirrar trúar er víst að víkja frá fjöldanum meira og meira. Biskupsefnin þrjú eru fremur veraldlega þenkjandi hef ég heyrt, ég kannast við Guðmund Karl og hann er ágætis maður, en ekki íhaldssamur prestur frekar en konurnar tvær sem einnig koma til greina sem biskupsefni. Þannig að inntak kristninnar er varla til staðar lengur, heldur samfélagsþjónustan, að dansa með nútímanum, femínismanum, jafnaðarstefnunni.

Ég býst við að Lindu Baldvinsdóttur gangi gott til að hvetja okkur til að efla sjálfsást okkar og það er kannski líka þáttur sem verður útundan í samfélaginu, þegar fólk er alltaf að herma eftir stöðlum í útliti og sálrænu atferli.

En ég held að enn meiri sigur væri að læra að elska náungann líka. Til þess þarf að fyrirgefa allskonar gremjuefni og móðgunarefni, eða jafnvel heift áratuganna og aldanna, eða ættanna, hvað það er sem fólk er nú að burðast með og fer í taugarnar á því.

Ég held að alþjóðahyggjan rugli fólk fullkomlega í ríminu, það er að segja að fólk eigi fullt í fangi með að læra að elska náungann, að læra að elska aðra innfædda Íslendinga, skólafélaga, bankastjóra, stjórnmálafólk, þessa sem hafa andstæðar skoðanir og við...

Kynþáttahyggja getur hjálpað manni að elska náungann. Hún getur stuðlað að samkennd á milli einstaklinga sem hafa svipað útlit. Úkraínustríðið hefði verið fullkomlega útilokað ef Rússar og Pútín hefðu verið fullir af rasisma, elskað bræður sína og systur í Úkraínu svo mjög og skilyrðislaust að styrjöld hefði verið ómögulegt.

Eða svo þetta sé orðað á annan hátt: Ef samkenndin hefði verið til staðar og náð til nágrannaþjóðarinnar, ef hún hefði verið sterkari en löngun í landsvæði, völd, eða að fylgja eftir bókstafstrú, því sem kannski stendur í Biblíunni, eða rússneskri þjóðerniskennd eða úkraínskri. Sömuleiðis, ef rasisminn hefði tengt saman Ísraelsmenn og Palestínumenn hefðu þeir ekki iðkað að drepa hverjir aðra um svona langt skeið. Kynþáttur er atriði sem sameinar og atriði sem þarf ekki að leiða til haturs eða stríðs. Það er bölvaður áróður að svo sé.

Eða svo þetta sé orðað á annan hátt: Þetta eru allt náskyldar nágrannaþjóðir sem berjast!!! Þetta er EKKI að elska náungann!!!

En við getum líka elskað náungann sem lítur allt öðruvísi út en við sjálf. Spurningin er bara hversvegna óvildin byrjar?

Stríðin á jörðinni núna eru í þessum suðupottum, og því mikilvægt að láta þau hætta. Þetta eru svæði sem tengjast valdhöfum og valdagræðgi stórþjóðanna og trúarbrögðum.

Því legg ég til að við kjósum okkur Ástþór Magnússon sem næsta forseta. Við Íslendingar þurfum slíkan friðarhöfðingja og allur heimurinn þarf slíkan leiðtoga.

 

„Ég stefndi á margt annað en prestsskap“

Ekki er allt sem sýnist í heilsugeiranum eða hollnustugeiranum

Nútíminn er fullur af gerviefnum sem eru hættuleg fólki og ekki er alltaf að marka umbúðir og merkingar. Það hefur oft komið í ljós að gæðavottanir eða umhverfisvottanir geta verið ómarktækar, til að hylja spor óhollra efna og hættulegra.

Nýjar bækur hafa margar einkennilega efnalykt í sér og grunar mann að þar sé ekki allt með felldu, og geti verið óhollt að anda að sér. Jafnvel slíkur pappír er notaður í Kentucky Fried Chicken, eða þannig var þetta seint á síðasta ári, og vakti ekki hrifningu mína. Hvaða svör fá neytendur? Engin svör? Fólkið við afgreiðslu veit ekkert um þetta og bendir manni á netið og aðila sem varla eða ekki svara erlendis, þannig eru þessar risakeðjur.

Sífellt verða breytingar. Neytendur eru jafnvel margir hverjir sofandi yfir breytingum, og spyrja ekki hvað sé eðlilegt.

Eiturefnið reyndist vera ólöglegt skordýraeitur

How They Marvel May, ljóð frá 12. nóvember 2019.

Trying for the best of bees,

brilliant loser on the wing.

Sailing to the seas,

suddenly they fall and hear the ring...

 

Baby if the burden talks,

brides of happiness my way?

Willingly she walks...

waiting for the sunken, useless play...

 

Ugly gender as they feel,

only words of proven might.

Daunting for the deal -

dips of happiness and seldom right...

 

I just how they marvel may,

meander where beauty goes.

Dying for the day...

dame of power, try it, how it showes...

 

Must they do it harder, herd?

Heather is the one they knew...

Waiting for the word...

wrinkled still and they are even few...

 

Sacrilege, they say it's new!

So the present might be wrong.

Draped in waygone dew,

drums are pounding outside, crying strong!

 

Conscience, if they care no more...

cannot say I hold it dear...

Waiting for the war...

worn out, cannot understand the fear...

 

Ask it, yourself... answer then!

Only you can find the truth!

Doomed, this is the den!

Darling, easy, there we trust in youth?

 

Last í stað listar. Last í merkingunni ómenning, til háðungar list. Last í merkingunni vandræðakveðskapur og vandræðalist, léleg list.

Í nútímanum er last í stað listar eins og ég hef skrifað um áður. Tónlast í stað tónlistar. Ritlast í stað ritlistar, myndlast í stað myndlistar.

Jónas frá Hriflu hélt myndlistarsýningu með úrkynjaðri list (háðungarsýningin hans).

Sumir tala um fall hans sem stjórnmálamanns eftir það. Það er mikil einföldun, því hann átti eftir að vera áhrifamaður í íslenzku þjóðfélagi allt til dauðadags árið 1968. Frekar mætti segja að hann hafi orðið umdeildari eftir þetta og hataðri af sumum. Meistari Megas varð einnig goðsögn í lifanda lífi.

Jónas frá Hriflu var mikilmenni, og einmitt vegna þess að hann lagði til atlögu við snobbara síns tíma, klessumálarana.

Jónasi frá Hriflu var slaufað af vinstrimannamenntaelítunni á þeim tíma, en hélt þó áfram að vera elskaður og dáður af fjölmörgum.

Þetta var á þeim tíma þegar nútímalistin var ekki virt eða viðurkennd af öllum. Átökin voru hörð. Abstraktlist, afstæð, Dada, kúbismi og fleira, þetta stóð í mörgum.

Mér finnst Lilja ágæt að hjálpa listamönnum.

Ég er listamaður sjálfur - en fæ hvorki stuðning frá hægrimönnum né vinstrimönnum að því er virðist. Hægrimenn hafa ekki hundsvit á list og ekki einusinni áhuga. Grilla á kvöldin, græða á daginn, er það ekki tilvitnun í Hannes Hólmstein? Passar vel.

Ég hef þá skoðun að listamannalaun og annað sem kemur frá ríkinu sé ágætt að sumu leyti en gagnrýnivert þó. Ég held að beztu listamennirnir séu ekki ríkislistamennirnir, heldur þeir sem berjast áfram í gegnum mesta sársaukann og mesta mótlætið. Þannig var þetta með Halldór Laxness. Hann var talinn letihaugur og ónytjungur af þeim sem þekktu hann þegar hann var að brjótast áfram sem ungur maður. Það heyrði ég hjá fólki af hans kynslóð, eins og ömmum mínum sem þekktu allskonar kjaftasögur og fróðleik um fólk.

Þó efast enginn um að hann var snillingur. Hann var bara ekki talinn merkilegur pappír af mörgum fyrr en hann fékk Nóbelsverðlaunin, og hætti þá að mestu að skrifa meistaraverkin sín, sem er alveg dæmigert.

Það er eðlilegt að aðeins beztu listamennirnir nái í gegn og nái árangri. En í dag eru það þó oft verstu listamennirnir sem ná í gegn, því ömurleikinn er í tízku, að syngja í gegnum vókóder, og hljóma gervilega, eða að fylgja erlendum tízkusveiflum sem skila ekki skapandi list heldur fjöldaframleiddri.

Nútíminn er innihaldslaus og froðusnakkaralegur. Það á við um listamenn eins og aðra.

Ég vil líta til fortíðarinnar, þegar auðugir menn héldu uppi listamönnum og þeir sungu við hirðina, á tímum riddaranna og ballöðusöngvaranna, trúbadoranna frönsku, um 1100.

Björgólfur Guðmundsson var ágætur þegar hann studdi listir. Það var fínt hér áður og er enn, og að ríkir menn gerðu það.

Við fáum varla verri listamenn þannig. Við þurfum færri listamenn og betri.

List á að þjóna þjóðfélagslegu markmiði. Ekki kommúnísku samt endilega. List á að þjóna öllum stjórnmálastefnum og fjalla um öll þjóðfélagsmálefni á opinn hátt. Okkar þjóðfélag er þó ekki lengur opið og frjálst, og nóg er að sjá Vikuna hjá Gísla Marteini á RÚV til þess. Þar er aðeins vinstristefnan ríkjandi og fjölmenningin, annað fær háð og spott frá honum.

 

Aldrei rétti tíminn til að hækka listamannalaun