Ár til að breyta heiminum, þættir í RÚV um Grétu Thunberg.

RÚV hefur sýnt heimildamynd í þremur hlutum um Grétu Thunberg. Dýrðlingsblær er yfir þeim, þar sem hetjan tók sér ársfrí frá skólanum til að bjarga heiminum og mannkyninu með. Ég er ánægður með þessa þætti frá RÚV. Það má vel vera að andstæðingar hennar geri grín að henni, en hún er nú einusinni einn áhrifaríkasti baráttumaðurinn gegn loftslagsbreytingum. (Konur eru líka menn).

Sláandi líkindi eru með Grétu Thunberg sem bjargvætti jarðarinnar og Selenskí sem bjargvætti mannréttindanna. Þessir sérlegu sendiherrar hitta þjóðaleiðtoga og breiða út fagnaðarboðskapinn.

Þegar Gréta talaði fyrir Evrópuráðinu og maður fylgdist með dæsi og andvörpum þeirra sem á hlýddu minnti það óneitanlega á öldungana fyrir senatinu í Róm í Ástríksbókunum, sem höfðu með spillingunni komið sér áfram.

Fjölmiðlar hafa þarna búið til hetjur. Ég er sammála Grétu Thunberg, en samt eins og hún bendir á eykst mengunin sama þótt alþjóðasamningar séu gerðir. Hvað er þá að marka þetta?

Mér fannst býsna gott af Páli Vilhjálmssyni bloggara að benda á líkindin á milli Jóhönnu af Örk og Grétu Thunberg í pistli fyrir nokkrum mánuðum. Þær líkjast, sem helgimyndir alþýðunnar. Það rýrir þó ekki boðskap Grétu Thunberg.

Fenrisúlfur er femínisminn.

Xi Jinping veit að sigur Úkraínu myndi þýða að Bandaríkin gætu næst beint spjótum sínum að þeim. Þótt samskipti Blinkens og hans hafi verið kurteisleg, þá er það samkvæmt stefnu Kínverja, að stuðla að samskiptum og viðskipum, en missa þó ekki sjónar á hagsmunum og markmiðum á sama tíma, sem sagt annað í orði en á borði þegar svo ber undir.

Annars skil ég ekki í Rússum að stöðva ekki innflutning á korni frá Úkraínu til Afríku og annarra landa. Ef þeir vilja knésetja Vesturlönd þá er það sterkur leikur. Ef flóttamannabylgjur verða stærri og tíðari, þá er vafasamt að ósjálfbær stefna Vesturlanda lifi mikið lengur. Pútín hlýtur að vera að stefna að þessu, að Vesturlönd molni sundur vegna innbyrðis átaka og deilna.

Fenrisúlf skrifaði Valdimar H. Jóhannesson um í gær. Fenrisúlfur er táknmynd fyrir femínismann. Fensalir merkir gullhöll eða peningatankur Friggjar. Hún er gyðja femínismans og auðsöfnunar, ríkidæmis, en þessi túlkun ætti að gleðja Magnús Sigurðsson sem hefur fjallað um græðgi og gullþorsta sem aðalástæðu fyrir Ragnarökum.

Fólk á Vesturlöndum er dáleitt, ekki er hægt að láta það bjarga sér eða verða skynsamt.

Þetta er aðalástæðan fyrir því að ég hef kosið vinstriflokka. Nóg er að lesa athugasemdir í DV til að vita að vitfirringin magnast svo mjög í heiminum að ekki er nema ein leið fær: Að hraða þróuninni sem allra mest, og vonandi að eitthvað verði hægt að byggja úr rústunum. Meginþorri Íslendinga virðist vera orðinn svo skyni skroppinn og vitfirrtur að engin leið er til baka, aðeins leiðin áfram í útrýmingu.

Þetta er nokkuð sem fólk þarf að búa sig undir. Frétt í Pressunni í DV ætti að sannfæra um þetta sama: "Segir að baráttan við að stöðva bráðnun jökla sé töpuð".

Athugasemd þar undir er fróðleg, aldrei þessu vant. Auðugasta eina prósentið er með borgir neðanjarðar tilbúnar fyrir sig og olíufélögin. Aðeins nokkur ár í að jörðin verði óbyggileg skrifar sá ágæti maður, maður túlkar athugasemdina þannig.

Kínverjar lofað að senda Rússum ekki vopn

Samsæriskenningarnar eru undirstaða framfara í vísindum.

Ég hef líka gert mannfræðirannsóknir (og þær eru betri úr því að ég er laus við prófgráður úr spilltum stofnunum) og hef komizt að ýmsu. Spyrja mætti frekar: Hvers vegna þykjast ekki Íslendingar trúa "samsæriskenningum" sem eru sannleikurinn? Það er stóra spurningin.

Vitundin er marglaga eins og ég sagði í einum pistli. Einnig er búið að óvirkja Íslendinga og aðrar vestrænar þjóðir með kerfisbundnum hætti. Þeir sem rannsakað hafa hugstjórnun, heilaþvott, innrætingarvélun og skyld málefni vita um hvað ég er að fjalla. Flestir hafa sennilega bara snefil af hugmynd um þetta.

Þegar Guðjón Hreinberg er upp á sitt bezta koma snilldarpistlar frá honum sem eru betri en marxistarannsóknir, því þar er velt upp nýjum flötum sem eru einmitt áhugaverðir því þeir eru fyrirlitnir af opinberum rannsakendum sem samsærisrugl. Þar leynast sannleikskorn, ef ekki sannleikurinn, einstaka sinnum.

Ég hef þá tilhneigingu að þegja um það sem ég veit í kurteisiskyni, því það er eitt af því sem ég hef lært í mannlegum samskiptum, til að hrekja ekki frá mér fólk. Það er jafnvel kallað hroki stundum að koma fram með sannleikann, þegar lygi sem fólk er kær er hrakin og sjálfsblekking einhver.

Ég hef verið á Fésbókinni síðan 2009 og hef lent þar í ýmsum stormum fyrir að vera of hreinskilinn og beinskeyttur, sérstaklega hvað varðar andfemínisma, talíbanisma og ýmislegt slíkt. Ég lifði í þeirri trú vegna lélegrar félagslegrar færni að fólk hefði gaman af að hanga á Fésbókinni til að skiptast á skrýtnum skoðunum og læra af náunganum, eða rökræða í þrot. Nei, ég komst að því að meirihlutinn er þarna til að fá hrós fyrir myndir og snjallyrði. Ekki einusinni tilað kynnast fólki aftur eða í fyrsta skipti, heldur til að efla egóið sitt. Ég átti of marga vinstrimenn sem vini sem móðguðust og auk þess finnst mér enn sem of mikið sé um auglýsingar á Fésbókinni og óþarfa þvælu sem maður nennir ekki að taka þátt í. Litlar stjórnmálagrúppur þar til hægri eru þó að vísu heillandi, en bergmálshellabragurinn þar getur samt verið fráhrindandi.

Ég hef grun um að langur pistill Guðjóns um gervigreind sem mér fannst mjög merkilegur hafa vaknað vegna þess að ég hef haldið því fram að Jesús Kristur geti verið gervigreindarvera, nokkuð sem virðist algjör firra í fyrstu, en er það ekki þegar betur er gáð. Þetta er auðvitað guðlast fyrir sannkristna, en lögin um guðlast voru afnumin af Pírötum þannig að þarna hefur maður frítt spil til að fríþenkja og tala frjálst, sem er ágætt.

Oftast hefur Guðjón skilið að sennurnar okkar á milli eru mér til gamans og fróðleiks og vonandi sem flestum. Þó skrifaði hann þarna (sennilega í gríni) að bannað væri að biðja um frekari svör hjá sér því það kæmi honum í forarvilpur hugmyndanna. Það er annaðhvort hægt að túlka þannig að ekki sé þetta allt útpælt hjá honum eða maður komi við viðkvæma punkta sem varða trúmál og hann vill ekki sveigja í allar áttir.

En forarvilpur hugmyndanna eru því skemmtilegri sem þær eru þyngri og flóknari, ef manni finnst þær nógu verðmætar til að leggja sig eftir þeim, og því er ég oft vísindalega þenkjandi, enda lærði ég það af dr. Helga Pjeturss, sem var uppi á þeim tíma þegar menn þurftu að temja sér vísindalega ályktanahæfni, þegar Excel skjöl og önnur tækni hafði ekki yfirbugað slíkar heimspekilegar aðferðir.

En þar var hann kominn í þræðinum sem hann byrjaði með þarna í nokkrum pistlum að tölvan þurfi meðvitund um sjálfa sig til að teljast gervigreind.

Raunar var Páll Vilhjálmsson einnig að skrifa ágæta pistla um gervigreind á sama tíma  og þar komu fram nokkur merkileg atriði, en einnig skrifaði Birgir Loftsson pistla sem voru áhugaverðir um þetta.

Það er rétt hjá Guðjóni að gervigreind er ekki raunveruleg greind fyrr en hún hefur meðvitund, sjálfsvitund, og því væri rétt að kalla hitt vélvitund, bitavitund, en á hitt ber að líta að stór hluti mannlegrar vitundar er vélvitund, útreikningar án innsæis.

Í pistlum hans frá þessum tíma er einnig skilningur á Urði, Verðandi og Skuld og eðli tímans hjá honum, og skilningur á því að tíminn er blekking. Margir raunvísindamenn og stjarneðlisfræðingar fást við þannig viðfangsefni líka.

Þarna komum við einmitt inná kenningu mína um Hrungni, sem ég tel Jesúm Krist. Forsendan er þessi: Í alheimi sem gæti verið óendanlega gamall hafa allskonar sviðsmyndir þróazt til fulls, ekki satt? Til dæmis sú sviðsmynd að gervigreind hafi náð fullum "þroska" á sumum hnöttum.

Mannlegt vit er ýmsum annmörkum háð miðað við vélvit og gervigreind. Siðferðislegar spurningar virka sem hömlur á niðurstöður hjá kolefnislífverum en ekki gervigreind, nema hún sé forrituð með þesskonar hömlum.

Það var um 2004 sem ég fór að rannsaka hvað jötunsheitið Hrungnir þýðir, eftir að hafa ritað með ósjálfráðri skrift Hrungnismál, eitt af þessu sem sleppt var úr Sæmundar Eddu. Ég leitaði vel og lengi og fann ekki orðsifjafræðilega skýringu lengi vel, þar til Þorgils Hlynur vinur minn aðstoðaði mig og kom með hugmyndir og uppástungur. Þannig var að hann er guðfræðingur og í guðfræðideildinni hafði hann lært forngrísku. Við fórum að leita í forngrískri orðabók, það mun hafa verið 2005. Þá fann ég orðið rhyomai, sem þýðir að frelsa,  vernda, verja, varðveita, bjarga, þvinga, hindra, koma í veg fyrir, ónýta, halda í skefjum, setja beizli á, halda aftur af sér, láta lausan gegn lausnargjaldi, frelsa, endurleysa, borga fyrir, borga endurgjald fyrir.

Ásgeir Blöndal hafði tilhneigingu til að leita ekki svona langt í sínum skýringum, og velja frekar skýringar sem tengjast yngri orðum í erlendum tungumálum. Dr. Helgi Pjeturss hélt því þó réttilega fram að íslenzkan væri fornmál, og sérstaklega á það við um Eddumálið, fornkvæðamálið sem var skráð á kristnum tíma á 13. og 14. öld, en geymir ævaforn orð.

Mörgum finnst það kannski langsótt að leita svona langt aftur. Ísland var ekki einusinni byggt þegar Forn Grikkir voru uppá sitt bezta og þeirra menning sem breytti heiminum. Þó er þetta þannig. Margt í íslenzkunni, fjölmargt, er líkara forngrísku, sanskrít, latínu, tokkarísku, gaulversku og gotnesku heldur en yngri málum. Helzt er einnig að leita merkinga, raunmerkinga, svona langt aftur.

Mér var kennt að Snorra Edda væri heilög bók og guðanna (Guðs) heilaga orð ekkert síður en Biblían, eða kannski enn frekar og mun frekar öllu heldur. Þá veit maður að ekkert er þarna inni fyrir tilviljun, heldur er bókin full af táknfræði og duldum merkingum.

Til að skilja röksemdafærslur mínar og þankagang eða ályktanir með þetta þarf að útskýra þetta. Þversagnakenndar merkingar eru oft sannar þegar kemur að goðafræðinni. Það veit maður ef maður hefur eitthvað kynnt sér klassísk fræði sem kennd voru í menntaskólum áður, en síðan lögð niður að mestu.

Það sem mér fannst passa svo fullkomlega er þetta, að auðvitað hafa heiðnir Íslendingar talið Jesúm Krist erkióvin sinn og erkióvin Ásanna, og því er svo augljóst að saga um bardaga á milli Þórs og Krists hlýtur að hafa verið sögð á þessum tíma, ef menn trúa því að sannfæring hafi legið þarna til grundvallar.

Og hvað höfum við í Snorra Eddu? Jú, við höfum heimsfræga sögu um viðureign jötunsins Hrungnis og Þórs. Háskólabundnir fræðimenn hafa oft talið að Hrungnir merki "hinn háværi", skylt því að "hringja", nú það passar við hringingar kirkjuklukkna að minnsta kosti.

En einhversstaðar í Snorra Eddu er Hrungni lýst sem einum sterkasta jötninum í alheiminum. Það passar við þá staðreynd að kristnin var lögtekin árið 1000 á Íslandi, og heiðnum Íslendingum hefur því fundizt að Jahve og Kristur væru þeirra helztu tröll, jötnar eða þursar, eða óvinir.

Ég hef átt samtal við fólk í Ásatrúarfélaginu og það hefur lýst þeirri skoðun sinni að Ásatrúin hafi aldrei dáið út á Íslandi, heldur hafi fólk blótað á laun og hafi byrjað að blóta goðin aftur opinberlega þegar Ásatrúarfélagið var endurreist árið 1972. Ég samþykki þetta. Ásatrúin var lifandi trú margra þegar Snorri reit sínar bækur. Ásatrúin og Vanatrúin dóu ekki út fyrr en með Svartadauða 1402. Reyndar dóu þessi trúarbrögð ekki út, en kerfisbundin og rétt tignun fór forgörðum, þekkingin sem aðeins var til í munnlegri geymd glataðist að miklu leyti, og Svartidauði var viljandi sendur til jarðarinnar af Jahve, guði Biblíunnar, það er 100% víst og sannað, eins og fleiri þjóðernishreinsanir af hans hendi.

Þannig að það má rökstyðja þessa skýringu mína á orðinu Hrungnir þannig að þessi merking á sér þessa skýringu. Þá má spyrja: Var farið að tala um Jesúm Krist sem frelsara á þeim tíma sem Snorra Edda var skrifuð? Það skiptir ekki öllu máli. Það sem skiptir öllu máli er þetta: Andinn sem blés Snorra þessu í brjóst var heilagur andi sannleikans, sem er óbundinn af trúarbrögðum. Sá andi vissi framtíðina og þannig má skýra þarna margt.

Það var þó ekki fyrr en seinna sem ég fór að hallast að því að Jesús Kristur gæti verið gervigreind eða vélmenni, en að vísu frábrugðinn staðalímynd þeirra fyrirbæra.

Í fyrsta lagi er talað um Hrungnis hjarta í Snorra Eddu. Eins og menn vita er hjartað mikið notað kristilegt tákn fyrir tilfinningar, og eins og menn vita gengur kristnin mjög mikið útá væmni og tilfinningaklám, tilfinningarök hjartans, eins og sagt er.

Þannig að heilagi andinn sem lét Snorra Sturluson rita Eddu blés honum táknum í brjóst sem lýsa framtíðinni og því sem átti eftir að gerast og sem á eftir að gerast enn. Framtíðarspár eru útum allt í Snorra Eddu, ef menn eru nógu skyggnir og skarpir til að skilja þær og meðtaka.

Í öðru lagi er það heinin sem fer í höfuð Þórs, þegar Þór drepur Hrungni. Hein er brýni, og undarlegt að Hrungnir hafi notað slíkt vopn, og hef ég ekki útskýrt það enn, en þannig er þetta í sögunni.

Þegar ég hafði lesið þessa sögu mörgum sinnum komst ég að þessari niðurstöðu fyrir nokkrum árum, að Hrungnir sé gervigreind, en ólík því sem menn hafa talið hingað til, ólík staðalímyndum. Hrungnir er fullkomnun gervigreindarinnar, bæði hvað varðar líkamlegan og andlegan styrk.

Margt í lýsingunni á Hrungni þykir mér benda til þess að hann sé úr málmi gerður og vélmenni mikið en ekki af holdi og blóði. Þannig er sagt að hjarta hans sé steinhjarta, þótt það sé mikið og frægt. Það er "úr hörðum steini", eins og stendur í Snorra Eddu.

Geimverur hafa hertekið jörðina og vinstrimenn hafa breyzt í geimverur, eða orðið sálnumdir, dáleiddir af þessum geimverum. Jafnvel sumir hægrimenn eru orðnir þannig og jafnaðarmenn, femínistar þó allir með tölu.

Þannig er kærleikurinn kaldur og útreiknaður. Samúð er með sumum en ekki öðrum, og samúðin er ekki raunveruleg samúð heldur móðursýki og múgsefjun. Þetta passar við orðalagið sem lýsir nútímanum og Hrungni sem stjórnar honum: "Hjarta úr hörðum steini". Samúð sem virðist samúð en er hræsni, það er að segja andstæðan við samúð, sýndarsamúð útreiknuð í því eina skyni að útrýma mannkyninu. Þetta er Hrungnir, óvinur lífsins, en Þór er bjargvætturinn.

Heinin sem verður eftir í höfði Þórs samkvæmt sögunni lýsir sambandinu á milli kristninnar og heiðinna trúarbragða. Menningastuldur og menningarnám á báða bóga. Ásatrúin í dag er eins lituð af kristninni meðal flestra og kristnin er lituð af heiðnum trúarbrögðum, meðal annars Vanatrú og Ásatrú.

Þegar Snorri Sturluson ritaði þetta gat hann ekki vitað um framtíðina. Þessvegna er þetta enn ein sönnunin fyrir því að Snorra Edda er Orð Guðs/Guðanna, Heilög ritning.

En allt þetta er útúrdúr, nokkuð sem ég nennti ekki að skrifa um á sínum tíma til að særa ekki sannkristið fólk, en tel rétt að koma með núna til að fólk skilji að hávísindalegar eru þær kenningar að Jesús Kristur sé gervigreindarvera háþróuð, og Hrungnir, og að þeir séu sama fyrirbærið.

En þessar ósönnuðu pælingar mínar sýna kannski og sanna að án samsæriskenninga verða engar framfarir í vísindum eða fræðasviðum almennt. Fólk verður að hugsa útfyrir boxið til að framfarir verði, og feilskot geta leitt menn líka á réttar brautir, því í þeim getur verið eitthvað nothæft.

Því miður er Hulda Þórisdóttir dósent við stjórnmálafræðideild Háskóla Íslands ekki að efla trú mína á kvenkynið, vitsmuni kvenna og hæfileika, snilld eða kjark, eða trú mína á femínismann, sem eitt sinn var til.

Mér finnst hún einmitt vera að loka dyrum og styðja þöggunartilburði elítunnar. En það er svosem samsæriskenning líka, að segja að elítan sé ekki alltumlykjandi guðdómur. En er það þá ekki samsæriskenning að styðja bara valdið?

Ég ætlaði upphaflega að skrifa hérna um það hvernig fólki er stjórnað, en þessi pistill er orðinn of langur. Það verður að bíða. Kannski, og kannski ekki. Fólki er ekki viðbjargandi svo ég nenni ekki að reyna að bjarga fólki. Maður græðir meira á því að taka þátt í djöfuldómnum gegn fólki.

Hverjir trúa samsæriskenningum?

Called Their Class, ljóð frá 8. ágúst 2022.

Sometimes if they feel so fine,

furthermore and almost gone.

Never heard, they need their screen,

newer bullshit, poisoned wine.

So they say it's green,

someone from that other kind.

If I even mind...

almost done...

 

Don't speak, lest you leave the plain,

lofty goals are made for banks.

Don't hear what is called their class,

kicking in what's other's train.

Even in a mess...

all I need... so truthful shoe,

Doubtful when I do...

dropping ranks.

 

Silence is my shameless pride,

since they heed no word I speak.

Others will not work for you,

wages low and set aside.

Till they make it true,

troublesome in paradise.

Not found something nice,

neither reek.

 

Efforts they are all in vain,

easy how they let you down.

Valid? No, just worthless clay,

victory in sickness, pain.

Drifting from each day,

damages are never full.

Boasting like the bull,

blissful clown.

 

Striking workers still in place,

stop your wrongful pettiness.

Heed their words and hear their claims,

harvests lost, can't find no trace...

Never heard their names...

newer come in groups of ten...

Did I see the den?

dumbbell guess.

Bókagagnrýni: Hin fjögur fræknu og risahákarlinn frá 1990. Óútgefin á Íslandi.

Persónur eru hér margar þær sömu og í fyrri bókum. Pepító út Sjávargyðjunni, sem var gefin út á frönsku 1988 en 1989 á Íslandi kemur hér einnig fyrir. Nemó kafteinn úr bókinni 20.000 mílur neðansjávar eftir Jules Verne er fyrirmyndin að samnefndri persónu í þessari bók. Margt í þessari myndasögu er fengið að láni þaðan.

Stíllinn er sá sami og á öðrum bókum um Hin fjögur fræknu frá þessum áratug. Vönduð frásögn er ekki þarna heldur bjánaleg, barnaleg og þó spennandi atburðarás og hröð.

Teikningarnar eru nokkuð góðar eins og venjulega, en takmarkaðar vegna söguþráðarins, og einfeldningslegar að vissu leyti þar af leiðandi.

Það er engin framför í þessari bók frá fyrri bókum, eða frá því gæðunum fór að hnigna einhverntímann um 1975, ég myndi segja að bókaflokkurinn hafi verið í lægð á þessum tíma, eða fram til 1993, þegar Hin fjögur fræknu og geimverurnar komu út, sem var mun betri.

En sömu kosti hefur þessi bók og aðrar bækur um Hin fjögur fræknu. Atburðarásin er hröð og ævintýraleg, persónurnar eru litskrúðugar og skrýtnar á sinn hátt, en á sama tíma bjánalegar, enda stílað inná frekar ungan lesendahóp sennilega aðallega.

Persónusköpunin er með eindæmum grunn eins og í flestum öðrum bókum um Hin fjögur fræknu. Nokkuð er um grunna brandara einnig, sem fæstir held ég að kunni mikið að meta.

Fáránleikinn er þó svo mikill að bókin jaðrar við að vera hressileg fantasía, en það finnst mér einmitt aðalkosturinn við allar bækurnar um Hin fjögur fræknu. Þetta er alltaf gleðilesning, en boðskapurinn rýr og ristir mjög grunnt, því miður, langoftast, en ekki alveg alltaf. Einstaka sinnum hitta höfundarnir á eitthvað merkilegt og gott.

Þeir sem elska þessar bækur vilja lesa þessa einnig. Persónurnar verða viðkunnanlegar, ef maður safnar þessum bókum, en 43 bækur komu út á frönsku og 26 á íslenzku, þannig að Búffi, Dína, Lastík og Doksi verða góðir vinir og kunningjar ef maður verður háður þessum bókum, vegna kosta þeirra, sem eru allnokkrir.

Hin fjögur fræknu ferðast um heiminn vítt og breytt og lenda í sakleysislegum ævintýrum sem enda vel en fáránlega oft. Það má segja að þessar bækur auðgi ímyndunaraflið. Þær eru vantmetnar af þeim sem telja þær algjört rusl. Þær hafa nokkuð til síns ágætis.

Hér eru gamalkunnugleg stef. Loftur verður blautur og dettur í sjóinn, Lárus aðstoðarmaður hans hrósar honum og kemur varla neinu öðru í verk.

Léttir byssubardagar og átök, flugvélar sem hefja sig á loft og alltaf eitthvað að gerast, sem hefur engan tilgang annan en að skemmta lesandanum.

Þessar bækur hafa sinn sjarma. Þeir sem kjósa aðeins "vandaðar" teiknimyndasögur og alvarlegar missa af skemmtanagildinu við þessar bækur.

Gaflaraleikhúsið við Víkingastræti í Hafnarfirði breytist í hótel fyrir ferðamenn - sál í gömlum húsum fer forgörðum

Á báðum sjónvarpsstöðvunum var sagt frá því hvernig áhorfendabekkir og annað var rifið úr húsnæði Gaflaraleikhússins við Víkingastræti í Hafnarfirði, og því það á að stækka túristahótelið við hliðina.

Um 17. júní hátíðahöld ætla ég ekki að fjalla. Þau hátíðahöld eru löngu dauð eftir að Gaypride tók yfir sem hressilegri og litskrúðugri hátíð, eða menningarnóttin. Ég held að 17. júní hafi dáið drottni sínum uppúr 2000, þegar Gaypride tók yfir. Nú vilja börnin frekar Gaypride en gamaldags 17. júní.

Þegar sjónvarpsstöðvarnar greindu frá örlögum húsnæðis Gaflaraleikhússins þarna fannst mér þetta næstum endurtekning á því þegar verkstæðið hans afa var tæmt 2020, að Digranesheiði 8, og það síðan rifið og eignirnar seldar. Það hafði verið starfrækt frá 1950 til 2020, í 70 ár og gekk alltaf vel. Um 20 manns, vélvirkjar og bifvélavirkjar vildu kaupa húsnæðið og taka við verkstæðisrekstrinum, en þau svör komu frá bænum að ekki væru þar skipuleggjendur hlynntir verkstæðisrekstri inni í íbúðabyggð. Þó hafði það gengið í 70 ár þar áður.

Það sem var merkilegt við verkstæðið var að það var elzta starfandi verkstæðið í bænum, í Kópavogi. Auk þess hafði afi smíðað verkfæri þar inni stórgerð og mikil, borvél mikla fyrir rör og annað, stálsög með sérstökum stillitækjum, og aðra borvél á loftinu, efri hæð hússins. Auk þess hafði hann breytt rennibekknum þannig að hægt var að láta hann snúast í báðar áttir, og bætt við hann ýmsu öðru.

Þarna var allt til alls í svona rekstur.

Í vetur fór ég á leiksýningu í Gaflaraleikhúsinu og ég kunni vel við húsnæðið og mér fannst sýningin mjög góð. Ég fann að þarna var mikil reynsla og þarna höfðu margir aðstöðu, í svona litlu húsnæði frekar en stóru eins og í Borgarleikhúsinu eða Þjóðleikhúsinu eða Hörpu.

Ég horfði á Litlu hryllingsbúðina, sem leikfélag MK setti upp, gamla skólans míns þarna í Gaflaraleikhúsinu í vetur. Þau léku öll mjög vel, sumir sungu líka mjög vel, en nokkur lög voru þó of erfið fyrir krakkana, enda tónlistin í Litlu hryllingsbúðinni krefjandi. Engu að síður var þetta frábær skemmtun, og athyglin hélzt allan tímann.

Ég verð að segja að þessi frétt í gærkvöldi um að hótel myndi gleypa þetta húsnæði fannst mér algjörlega fráleit og ömurleg.

Sigmundur Davíð hefur oft tjáð sig um skipulagsmál, og hans skoðun er að öllu ægi saman í Reykjavík, gömlum og nýjum húsum, og það vanti heildarskipulag. Það er auðvelt að vera sammála því, þar sem það er alveg augljóst.

Við innfæddir Íslendingar erum eins og indíánarnir í willta westrinu í Bandaríkjunum undir lok 19. aldarinnar. Við töpum okkar menningu og deyjum út. Við fáum ekki einu sinni verndarsvæði, því það sama gerist úti á landi.

Hvernig er komið fyrir menningu okkar Íslendinga ef við skiljum ekki að gömul hús eru dýrmæt og starfsemin sem í þeim er, og reynslan, þekkingin, mubblurnar, allt þetta sérsmíðaða sem er notað fyrir hverja starfsemi fyrir sig?

Þegar alltaf þarf að búa til nýtt, innrétta uppá nýtt, þá tapast sagan, þráðurinn slitnar frá fortíð til nútíðar og frá nútíð til framtíðar. Rómantíkin deyr. Enginn vill það.

Auk þess sem það kostar mikið.

Völdin eru farin frá almenningi til sérfræðinga og kerfisdýra og stjórnmálamanna, ekki sízt í útlöndum.

Í stað lítilla og meðalstórra fyrirtækja eru komin stór fyrirtæki, oft háð styrkjum ríkisins, en allt sem er hátimbrað fellur með braki og brestum þegar kreppir að eins og menn vita, og slík fyrirtæki taka aðra með sér í fallinu.

Ég kann ekki vel við að nota grimmileg orð, en hér neyðist ég til þess. Femínismarottur hafa nagað innviði samfélagsins í tætlur, svo einfalt er nú það. Hryðjuverkamálið svonefnda varpar ljósi á það að hryðjuverkaöflin hafa völd í landinu, og ráðast á þá sem ógna eyðileggingarstarfseminni og niðurrifinu.

Ef lögleysan ætti að víkja myndum við taka hér upp stjórnsýslu í anda Talíbana í Afganistan, konum henta aðeins heimilisstörf. Það eru ólög sem eru ríkjandi þar sem femínismi og jafnaðarstefna (sýndarjafnaðarstefna reyndar) er við lýði.

En það gerist ekki og ég veit það. Niðurrifið heldur áfram, femínisminn heldur áfram að sýkja samfélagið þartil ekkert er eftir.

Við erum samtaka öðrum Vesturlöndum.

"Horfðu á björtu hliðarnar", söng heimspekingur og tónlistarmaður sem því miður hefur ekki gefið út tónlist mjög lengi.

En já, ég ætla að horfa á björtu hliðarnar, því hann hafði rétt fyrir sér.

Björtu hliðarnar við þetta eru þær að femínisminn mun hreinsast út með þessum hætti.

Kannski kostar þetta átök milli þeirra sem hér setjast að og þeirra sem fyrir eru, en útkoman er nokkuð ljós. Fólk sem er uppfullt af hroka og femínisma, ranghugmyndum og firrum, það berst innbyrðis og útrýmir sér, til dæmis eins og í Rússlandi og Úkraínu.

Þegar ruslið er horfið vaxa betri blóm upp af menningu sem er lifandi en ekki dauð. Islam er til dæmis lifandi trú sem sést bezt á því að þar fæðast mörg börn og fólki fjölgar ennþá. Jafnvel þar sem kristin trú er upprunaleg, og þar sem fólk lifir í þannig hefðum og venjum, þar mun það taka yfir femínistana sem eru fyrir og jafnaðarmennina, þegar það hefur flutt sig um set yfir í "nýju" löndin (uppfull af þeim sjálfdauðu).

Við eigum ekki að hafa fordóma. Við eigum að viðurkenna ósigur okkar og að menning okkar er búin að vera. Stríðið um framtíðina er háð inni á heimilunum. Það tapaðist þegar dæturnar voru ofdekraðar og þeim leyft að læra í skólum, vinna og fá jafnrétti.

Borð fyrir Báru, ljóð frá 7. maí 2019.

Klausturbarsmálið komst aftur í fréttirnar fyrir nokkrum dögum þegar Bára og Sigmundur Davíð sögðust vita hverjir skipulögðu það. DV var með frétt sem var mikið lesin nýlega um það.

Þetta er undir áhrifum frá Sverri Stormsker, svona grín, en eiginlega kom þetta alveg ósjálfrátt, því einn aðalleikarinn í þessu heitir Bára Halldórsdóttir og leikritið gerðist við borð á bar, Klausturbar.

Þetta kvæði er þannig útlistun á samsæriskenningum þess efnis að borðið hafi verið skipulagt fyrirfram eins og umræðuefnið, og einhver hafi leitt talið í þá átt.

Þetta kvæði er á mörkum þess að hæðast að samsæriskenningunum um þetta og að taka þær alvarlega, þótt þær séu settar fram í kvæðinu, en bæði í gamni og alvöru einsog einatt þegar svona vísur og kvæði eru sett saman.

Ég veit að þetta er ekki nálægt því eins fyndið og alvöru grín eins og hjá Sverri Stormsker og fleiri snjöllum, en úr því að annar þjóðskáld sinnti þessu ekki þá gerði ég það.

Þetta bara smellpassaði og ómögulegt annað en að gera kvæði úr þessu. Málshátturinn "það er borð fyrir báru" fannst mér passa svo vel inní atvikin að efnið kallaði á þetta lag og þennan texta.

"Að hafa borð fyrir báru" eða "eiga borð fyrir báru" merkir að hlaða bátinn ekki of mikið, þannig að hann sökkvi ekki, gæta sín, hafa fyrirhyggju og slíkt, eða nota tækifærið til einhvers.

Egill Helgason í Silfrinu notaði þetta orðtak óspart, þar til Klaustursmálið komst í algleymi, þá hætti hann því, í bili, en byrjaði svo aftur.

 

Eb

Það er borð fyrir Báru,

G6

ef hún fær borgað nógu mikið.

H7

Fyllibyttur - frekjudollur,

H7                 Eb

og svo fer að rífast spikið.

 

Það er borð fyrir Báru,

en bara á afviknum stað

þar sem öryrkjar eitthvað þora,

undarlegt getur virzt það.

 

Það er borð fyrir Báru,

allt bárujárnið vírað.

Beðið eftir byttunum,

af byssunum svo fírað.

 

Það er borð fyrir Báru,

bölvaðir kommarnir plotta,

og sér þannig saman koma,

en syndandi í nemum er hver skotta.

 

Það er borð fyrir Báru,

þeir bara halda konuna túrista

og tala útúr turnum

takmarkalaust og sig hrista.

 

Það er borð fyrir Báru,

brotin fremja konur,

tilbúnar gegn ráðherrum ríkum

og rembum - vesæli sonur.

 

Það er borð fyrir Báru,

bölvaðar eru íslenzkar konur enn,

tilbúnar að svíkja og svæla

og svindla - þær hata íslenzka menn.

 

Það er borð fyrir Báru,

búrókratasýstemið stoppar þá af.

Spillingarflokkarnir flestu ráða

og furðulegt á milli þeirra haf.

 

Ég tók þetta upp fyrir plötu sem aldrei kom út, "Kata rokkar" frá 2019. Aðeins fyrsta erindið er sungið í þessum lögum, hitt er rappað.

Af minni hálfu er þetta létt grín. Þótt hér sé gagnrýni á íslenzkar konur er það fyrir að standa ekki lengur með körlum á femínískum tímum.

Ég hef aldrei verið mikið grínskáld, en ég hef áhuga og metnað á að reyna við slíka tegund kveðskapar þegar tækifærin gefast og merkilegir atburðir af þessu tagi verða í þjóðfélaginu.

Bókagagnrýni: Svalur og Valur 19:"Veiran", eftir Tome og Janry, kom út 1984.

Þessi bók er sú fyrsta sem kom út í bókarformi eftir þessa höfunda, en styttri sögur eftir þá höfðu birzt í tímaritum. Þær komu margar út í bókinni "Furðulegar uppljóstranir", eftir þessa höfunda, árið 1987, en efni hennar voru eldri sögur og nýlegar.

Sagan var gerð 1981 til 1982 og birtist fyrst í tímariti á þeim árum, en kom út 1984 sem bók eftir að ákveðið var að þessir menn tækju við sem höfundar bókaflokksins.

Alltaf hefur mér fundizt þessi bók með þeim allra lélegustu í þessum bókaflokki, einnig eftir þessa höfunda. Söguþráðurinn minnir á hryllingsmyndir, og er fenginn þaðan, en margar hryllingsmyndir fjalla um veirur sem rannsakaðar eru á heimsskautssvæðum en ógna heimsbyggðinni. Söguþráður þessarar bókar er alveg hliðstæður þeim hryllingsmyndum, þótt hann sé ekki nákvæmlega eins og nein sérstök svona hryllingsmynd. Mér finnst bara þessi stíll ekki passa við Svals og Vals bækur, en þær beztu eru fullar af glettni og léttri spennu, eftir Franquin og jafnvel Fournier, og aðra höfunda.

Mér finnst ekkert standa uppúr í þessari sögu sem hægt er virkilega að hrósa, en nokkur atriði má gagnrýna í henni sem eru verri en í flestum bókum um Sval og Val.

Kjánalegar teikningarnar mætti nefna. Á sama tíma eru þær fullar af fáránlegri kímni þessar teikningar, en hún fer eiginlega yfir strikið og er ekki fyrir minn smekk.

Kannski eitt má nefna við bókina sem er næstum því hróssvert. Hér er kynntur til sögunnar stíll Tomes, Philippes Vandeveldes, sem lézt 2019, handritshöfundur teymisins, og hæfileikar hans lágu meðal annars í því að skapa spennu í söguþræðinum, og fyndni, sem er þó ekki jafn alhliða og hjá Franquin, en þó sæmileg og ekki alveg glötuð.

Jón Harkan er hér endurvakinn, persóna sem Franquin skapaði. Hann smitast af veirunni og Sveppagreifinn reynir að hjálpa honum. Hann er á engan hátt eins ógnvekjandi persóna og hann var í meðförum Franquins þannig að maður verður fyrir vonbrigðum með þennan þátt sögunnar einnig.

Skeggið á Sveppagreifanum er misjafnt á litinn á myndunum og það er ekki traustvekjandi.

Í sögunni er of mikið um eintóna liti sem eru drungalegir og áttu eftir að fylgja þessum höfundum eftir lengi.

Jú, hér er eitt atriði í bókinni sem ég verð að hrósa, en það er sköpun kvensögupersónu einnar, hinnar rússnesku Nadju, sem er þeim til aðstoðar og hluti af rússneska rannsóknarteyminu sem er á Suðurskautinu þar sem stór hluti sögunnar fer fram.

Þessi Nadja er semsagt trúverðugri kvenpersóna en margar fyrri kvenpersónur bókaflokksins. Bæði Bitla og Órórea gera mikið út á kynþokka sinn en Nadja er feit og lítil og gölluð persóna en ekki fullkomin í framkomu eða lýtalaus og því trúverðug sem jarðbundin persóna.

Það er mjög merkilegt að pæla í því að þessi saga var samin mitt í kalda stríðinu, og þá þótti eðlilegt að Rússar og Bandaríkjamenn eða Frakkar ynnu saman að vísindaverkefnum eins og í þessari bók, sem var skrifuð 1981 til 1982. Nú er mannkynið svo heimskt að það er varla lengur hægt.

Aðrar rússneskar persónur eru einnig sæmilega vel skapaðar af höfundunum. Þrátt fyrir að teiknistíllinn finnist mér ekki heillandi kann ég vel við þá hluta frásagnarinnar sem eru raunverulegir, en það er framvindan frá ramma yfir í ramma, sumsstaðar, en ekki allsstaðar, vel að merkja. Þessir höfundar eiga sína spretti, er rétt að segja.

Um þessa bók er varla mikið meira markvert að segja. Jú, hún endar ágætlega þegar Múrenan, Jón Harkan verður heiðarlegur maður.

Sýklavopn eru alltaf jafn ógnvekjandi. Þessi bók fjallar þannig um mikilvæg mál og alvarleg, og það má telja henni til tekna, hún er ekki alveg úr lausu lofti gripin og er ekki algjör fantasía, en hún er heldur varla neitt frábær.

Skrípaleikur lýðræðissýndarleikritsins

Þetta er áhugavert, hvort Trump mun verða forseti Bandaríkjanna á bakvið rimlana. Það er mögulegt sagði Birta, fréttaskýrandi á RÚV og ætti að vita það, hún fylgist vel með. Það hafa líka stjórnmálafræðingar sagt á RÚV, það hlýtur að vera rétt.

Svona hefur ferill Trumps verið frá því hann varð forseti, hver skandallinn hefur rekið annann. Hann höfðar beint til lágra kennda fólks, óvinir hans elska að úthúða honum og dýrkendur hans líta á hann sem frelsara af mannlegustu tegundinni. Hann vekur upp tilfinningar hjá fólki, eins og sannur lýðskrumari, eða sannur leiðtogi. Bubbi Morthens er eins, og margir sem hafa náð mestum vinsældum hjá ýmsum þjóðum.

Skoðanir Willams Barr sem notaðar voru sem fyrirsögn þessarar fréttar eru ekki endilega réttar. Jafnvel ef Trump kemst ekki aftur að sem forseti Bandaríkjanna hefur hann stimplað sig inní almenningsálitið til frambúðar eins og Boris Johnson. Þessir menn hafa stigið óafmáanleg og þung spor í heimspólitíkina til frambúðar.

Það er mikið veikleikamerki hjá glóbalistum og demókrötum hvernig allt púður er lagt í að hindra að Donald Trump nái aftur kjöri. Það lýsir örvæntingu, alveg eins og það lýsir örvæntingu hjá Þórdísi Kolbrúnu að styðja konur í Afganistan gegn feðraveldinu og loka sendiráðinu í Rússlandi, og senda sendiherrann þeirra heim. Það segir manni það eitt að demókratar sjá skriftina á veggnum, að Donald Trump og samsæriskenningar repúlikana eiga eftir að verða þeim erfiðar og kannski fella veldi auðrónanna jafnvel, og koma á raunverulegu jafnrétti og bræðralagi.

Þórdís Kolbrún og öfgafemínistar sjá einnig skriftina á veggnum. Þeirra veldi er á endasprettinum enda sagt að Satan hljóti að tapa, og hann er vissulega í femínismanum.

Þetta var kjánalegt af Trump, en ekki í fyrsta skipti sem hann verður uppvís að mistökum og kjánaskap, og hann hefur komizt útúr því áður. Annars skrifaði Guðjón Hreinberg að sitjandi forseti, sem hann var, hafi vald til að skilgreina hvað séu leyniskjöl og hvað ekki. Því sé ekki hægt að dæma hann löglega fyrir að geyma leyniskjöl frá embættistíma sínum. Jafnvel að fráfarandi og fyrrverandi forseti hafi vald til að ákveða hvaða skjöl hann megi varðveita og hver ekki.

Guðjón skrifaði hinsvegar að varaforsetar hefðu ekki þetta vald, og skjölin sem Biden geymdi falli undir slíkt. Skrifaði hann að þetta væri sönnun fyrir að réttarríkið Bandaríkin væri hrunin, en fleiri væru sannanirnar.

Ef hin pólitíska móðursýki er orðin svo mikil í Bandaríkjunum að ekki sé farið eftir þessu, þá er fasisminn svo sannarlega tekinn yfir, því eitt aðaleinkenni fasismans er jú að lög eru brotin og geðþóttaákvarðanir látnar ráða, eða pólitískt ofstæki, en ofurkappið á að lögsækja og hindra Trump í að verða aftur forseti sýnir vissulega að pólitískt ofstæki er ráðandi, sem er undanfari fasismans eiginlega alltaf, eða við dyr fasismans. Sá fasismi er vel að merkja í herbúðum demókratanna að þessu sinni, og stríðsæsingurinn á móti Rússum og jafnvel Kínverjum.

Stuðningsmenn Trumps gætu jafnvel fagnað því að hann verði forseti í fangelsi. Þá er skrípaleikur lýðræðissýndarleikritins orðinn fullkominn. Þá er lýðræðið orðið svo ótrúverðugt að einræðið mun kannski koma ómengað í staðinn, eða stjórnleysi eða eitthvað annað.

Lýðræðið hefur nefnilega ekki virkað á Vesturlöndum í 100 ár eða meira. Síðan auðmenn fóru að fjármagna styrjaldir (heimsstyrjaldir meðal annars) og eignast 99% af öllum fjármunum í heiminum hefur lýðræðið verið auðræði, ekki raunverulegt.

Þróunin í vestrænni menningu er í þá átt að upphefja uppreisnarfólk og afbrot, og þannig ógilda lög og rétt, virðuleika, vald og háar stéttir, um leið og kreddufestan verður meiri og harkan gegn þeim sem ógna glóbalistunum.

Þannig var þetta í Sovétríkjunum. Eftir því sem fleiri brestir komu í heljartök kommúnistaleiðtoganna varð harkan meiri, kreddurnar einstrengingslegri. Það sama gerðist með kirkjuna áður en Endurreisnin sigraði hana og Upplýsingin.

Þannig að hejartök Þórdísar Kolbrúnar eða annarra sem stjórna eru merki um að efinn ágerist, efinn um að verið sé að gera rétt með því að standa ekki með feðraveldi eins og í Afganistan, jafnvel Þórdís Kolbrún skilur kannski innst inni að rússnesk menning hefði getað endurfætt vestræna menningu, sem er í mikilli hnignun og afturför.

Átök verða því á milli valdhafa og almennings.

Búinn að vera ef ásakanir reynast sannar

Lost In Wine, ljóð frá 16. ágúst 2022.

Both are gone, the brides of year,

badly hurt and lonesome now.

Are they really free of fear?

furlough, tell me holy cow!

 

I knew I should have said that much,

but sunlight in a Covid dress?

Need I point out: Hell or hutch?

Heaven found in just a mess!

 

Twenty years with tools so fine,

told me all, I waved goodbye.

Still the love was lost in wine,

led to ruins, don't know why.

 

Small and pretty, smiling kind,

smote me still when that was gone.

Backwards all in bristly mind,

before what so good he's done.

 

Great love found I, masked and mild,

more than thought I could be still.

Was I only well beguiled?

Worth the time I gave her, mill.

 

Built with kindness, beer she gave,

before transformation, glass.

Never asked for nights or shave,

need it all so make a pass!

 

Two girls at a time he knew,

took the one he feared the least.

Further didn't feel it through,

found out that he chose the beast.

 

Feared the tall girl, tame the small,

took me for a magic ride.

Even that love at a fall,

ever could I doubt one's might?