Einfaldar rökleiðslur

Þegar Joe Biden Bandaríkjaforseti viðurkenndi að 50% líkur væru á því að Covid-19 veiran hefði verið fundin upp á tilraunastofu var hann undir rós að viðurkenna að bæði dreifing veirunnar af mannavöldum og bólusetningaherferðin mikla hafi í raun og veru verið sýklavopnaárás viljandi gerð á mannkynið allt, en þó sérstaklega Vesturlönd, því veiran er sérhönnuð til að drepa Vesturlandabúa með Neanderdalsmannagen. Hann var einnig undir rós að viðurkenna að þessi hernaðaraðgerð, að setja veiruna viljandi útí andrúmsloftið og bólusetja sem flesta með vafasömu efni, það var í raun og veru þjóðernishreinsun, 1000 sinnum lúmskari en það sem nazistar Þýzkalands gerðu við Gyðinga í seinni heimsstyrjöldinni, og vel að merkja eins og kom fram í öðrum fréttum, að Covid-19 hefur drepið mun fleiri jarðarbúa en BÁÐAR HEIMSSTYRJALDIRNAR TIL SAMANS.

Síðan kemur rökleiðslan, ályktunin sem allir geta dregið af þessum staðreyndum annarsvegar og svo viðbrögðum almennings við þessari vitneskju. Sú rökleiðsla er ekki flókin, einfalt reikningsdæmi, eins auðvelt og að 2+2 eru fjórir. (Ef forsendur eru réttar, sem þær virðast vera).

Viðbrögð almennings við þessu sem upp er talið eru nánast engin. Hvaða útkomu fáum við þá? Er almenningur dáleiddur? Er almenningur samvizkulaus?

Drögum síðan ályktanir af hliðstæðum fjöldamorðum og þeim refsingum sem gerendurnir þeirra fjöldamorða hafa verið látnir sæta, og enn fremur fordæmingu almennings eftir stanzlausan áróður frá 1945. Það vita það allir, enda búið að hamra meira á því en nokkru öðru í okkar menningu í áratugi að Gyðingar voru pyntaðir og settir í gasklefa í seinni heimsstyrjöldinni og aðrir minnihlutahópar. Segja má að allt siðferði eftir það byggist á þessari miklu sögu, sem er orðin fyrirferðarmesta dæmisaga okkar menningar, en ekki krossfesting Krists eða eitthvað úr Biblíunni sem áður vakti upp reiði almennings og stjórnaði siðferðinu.

Það eru meiri líkur en minni á því að fólkið sem dó úr Covid-19 og vegna bóluefnanna hafi dáið vegna ásetnings elítunnar. Munurinn er aðeins sá að þjáningar þessa fólks og dauðastríð er ekki hægt að sanna með 100% óyggjandi hætti eins og það sem kom fyrir fórnarlömbin í Þriðja ríkinu.

En rökleiðslan í þessum pistli snýst um viðbrögð fólks og siðferði, spurningin sem ég varpa upp hér er þessi: Er fólk gott og hefur fólk samvizku almennt, þetta fólk sem fordæmir nazista Þriðja ríkisins af öllu hjarta eins og ekkert annað skipti meira máli árið 2023 og eins og allt sé lygi og samsæriskenning sem Donald Trump hélt fram.

Spurning mín er ennfremur þessi: Er ekki hægt að færa rök fyrir því að reiði og hefnigirni almennings útaf einhverju sem gerðist fyrir 80 árum ætti að renna út eftir ákveðinn tíma, þegar önnur réttlætismál verða brýnni, þegar þörf er á að refsa fyrir aðra glæpi nær nútímanum? Þetta er nú vandinn við atburði nútímans, að þeir virðast hafa 0% áhrif á almenning, sérstaklega þó vinstrimenn svokallaða. Það er eitthvað við þetta sem er mjög undarlegt og óþægilegt uppá það að gera að trúa því að fólk hafi vitund og samvizku í nútímanum, manni finnst að svo sé ekki vegna viðbragðaleysis almennings og ófærni um að rísa upp og mótmæla öðru en vinstrisinnaáróðri og innrætingu úr þeirri átt.

DV var með frétt á föstudaginn 9. júní sem vakti áhuga minn á að blogga um þetta og vekja athygli á þessu. Fréttin fjallar um atburði í Þýzkalandi.

Það er ekki nóg með að þjóðernissinnar í Þýzkalandi fái varla að tjá sig, hatursfullir vinstrimenn leyfa þeim ekki að fara í kröfugöngur og mæta þeim þá einatt með hatri og ofbeldi. Vinstrimenn voru dæmdir fyrir líkamsárásir á nýnazista og fréttin fjallar um það í DV.

Þökk sé Evrópusambandinu, fólksfækkuninni, femínismanum, jöfnuðinum, atvinnuleysinu, reglugerðafarganinu, skoðanakúguninni... mætti endalaust halda áfram?

En Jóhannes Ragnarsson sem ég hef nú oft virt fyrir góða fyndni og sniðuga pistla skrifaði undir fréttina í DV að margir sósíalistar og kommúnistar hafi farið í gasklefana og kallar þá morðhunda sem stóðu fyrir því. Satt og rétt svo sem, og ekki hægt að neita því, en tilhvers höfum við rugludallarnir verið að þreyta okkur á því að rausa um eitthvað nær nútímanum ef enginn hlustar á það nema pínulítill hópur?

Þetta er svosem ekki eina dæmið um þessa langrækni vinstraliðsins. Það er eins og þarna sé veiðileyfið algert og þarna fái vinstrimenn útrás fyrir gremju útaf öllum hlutum. Eins og þetta sé málstaður sem geti afsakað alla aðra skapbresti hjá þeim sjálfum eða eitthvað sem gengur miður í röksemdafærslum eða baráttumálum almennt.

En spurningin er þessi: Hvenær er orðið tímabært að kalla þá morðhunda sem stóðu fyrir nýlegri þjóðernishreinsunum? Eða er ekki búið að sanna það? Eða er algerlega rangt að taka undir málflutning hægrimanna þótt hann geti verið sannur? Þarf pólitíkin að vera einsog kappleikur í fótbolta þar sem öllu máli skiptir að standa með liðinu sínu en ekki hvað er réttlæti?

Það er kallað goggunarröð að láta gremju sína bitna á þeim sem frömdu glæpi fyrir löngu sem búið er að refsa fyrir en eiga afkomendur í Þýzkalandi og víðar. Þá er maður að færa gremju sína og reiði yfir á auðvelt skotmörk og það er hugleysi. Það má segja að vímefnaneyzla og ómennska einkenni vinstriöfgaliðið, en dugnaður og góðar dyggðir marga sem vinstrimennirnir kalla ónöfnum á okkar tímum.

En aðalrökleiðsla mín í þessum pistli er þó þessi: Almenningur er 100% siðlaus, hefur  NÁKVÆMLEGA enga siðferðiskennd, NÁKVÆMLEGA enga samúð með náunganum, það er ALLT HRÆSNI.

Fólk er pikkfast í 80 ára gömlum atburðum því það er leyfileg orðræða... en bara 100% úrelt.

Þannig er fólki 100% sama þótt afar og ömmur deyi úr Covid-19 eða samsærum elítunnar í dag. Já, það eru bara samsæriskenningar, en ekki eitthvað sem okkur er sagt að hafi gerzt fyrir löngu síðan, en sem við getum ekki sannað eða upplifað sjálf, það gæti alveg eins verið sögusögn.

Ennfremur: Það er búið að færa rök fyrir því að innrásin í Úkraínu var skipulögð af hergagnaframleiðendum og stríðshaukum í Bandaríkjunum, af demókrötum.

En fólk er heilaþvegið. Jafnvel fólkið í Úkraínu trúir eiturmafíunni, það trúir fjölmiðlalygunum, trúir að Rússar séu sekir um allar árásir, þótt það sé óljóst. Mikill er máttur fjölmiðlanna og áróðursins.

Fólkið í Úkraínu sem ætti að ráðast gegn þjóðernishreinsaranum Selenskí, sem er útsendari vopnaframleiðanda og heimsvaldasinna á Vesturlöndum, fjöldamorðinginn sem fær vafalaust vel borgað fyrir allt af auðrónum í Vestrinu, það trúir áróðri pressunar. Þó eru Rússar þeirra frændþjóð, og samskiptin þar á milli ævinlega verið mikil.

Selenskí er einsog snákur í Paradís. Úkraína er paradís af náttúrunnar hendi, full af náttúruauðlindum. Þetta mikla land er búið að sprengja í tætlur, og eins og máltækið segir, sjaldan veldur einn þá tveir deila.

Vesturlönd femínismans byggjast á glæpum, þjófnaði, fjöldamorðum, fóstureyðingum, eyðingu náttúrunnar og djöfuldómi af öllum tegundum, en ekki þó sízt uppreisn gegn öllum gildum trúarbragðanna.

Stríðsglæpir hafa verið framdir af Rússum. Ég reyni að líta ekki bara á aðra hliðina. Ég reyni að viðurkenna stríðsglæpi Rússa, en tel bara fleiri atriði geta vegið þyngra.

Emanuel Swedenborg skrifaði um að Guð væri Sannleikurinn. Hann skrifaði um að það að elska Guð og náungann fælist í því að segja sannleikann en vera ekki meðvirkur, þannig má túlka það sem hann skrifaði í bókinni Himinn og Hel. Það mátti skilja rit hans þannig að það að fletta ofanaf samsærum og óréttlæti í nútímanum væri að vinna að framgangi réttra mála og það væri Guði þóknanlegt.

Emanuel Swedenborg skrifaði um dyggðaflöggun og taldi að slíkir færu til Helvítis, því Guð vissi hverjir væru að hlýða samfélaginu en ekki bæta samfélagið með gagnrýni eða standa með sannindum sem aldrei líða undir lok og lögbókum Biblíunnar og því siðferði sem þar er lýst.

Ég er ekki að réttlæta stríðsglæpi Rússa. En þegar sérhver stjórnvaldagjörð er glæpur gegn Guði og náunganum á Vesturlöndum, þá þarf að berjast með sömu aðferðum. Um það snýst þetta. Þegar næstum sérhver opinber stjórnvaldatjáning er lygi og öfugsnúningur á öllu réttlæti, þá þarf að berjast með sömu aðferðum og Djöfullinn.

Pútín er að taka sér þetta sama glæpavald og auðrónar Vesturlanda hafa, sem fjarstýra ríkisstjórnum og öllum okkar pólitíkusum með tölu, og almenningi jafnvel líka, sem er sárast af öllu og gerir glæpi auðrónanna gegn mannkyninu miklu sárari en það sem gerðist í fortíðinni, sem getur verið alveg nógu grábölvað.

Á endanum verða Rússar eins og aðrir dæmdir af Guði. Samfélagið erum við þó öll að byggja upp saman, og með því að vera meðvirk elítu sem er skítsama hvort kjarnorkuslys verði í Úkraínu vegna árása, þá erum við engu skárri sjálf, þá erum við með ENGA SIÐFERÐISKENND, ENGAN KJARK, EKKERT SJÁLFSTÆÐI.

Almenningur sem lætur það yfir sig ganga að vera nauðgað af auðrónum Vesturlanda er búinn að samþykkja hvaða refsingu sem er yfir sig. Það er nú málið.

Enn koma rökleiðslur sem eru einfaldar.

Fordæming nútímamannsins á glæpum nazistanna í Þýzkalandi um 1940 er innantóm með öllu og merkir ekki neitt, því fólki er skítsama um glæpi gegn mannkyninu, glæpi gegn sjálfu sér eða öðru fólki í fjarlægum löndum. Menningin er lygi og blekking, sérstaklega siðferðiskenndin.

Fordæming á einhverju öðru sem kemst í tízku, til dæmis það sem átti að hafa komið fyrir hundinn Lúkas, verður ekki trúverðug þegar fólk hefur dregið þessar ályktanir af samtímanum og öðru fólki.

Ef fólki er skítsama um frelsissviptingu og kúgunartilburði erlendra alþjóðastofnana, þá er fólki líka skítsama í hjarta sínu um voðaverk í nútíð, fortíð eða framtíð. Annað er þá bara yfirborðsmennska, látalæti og hræsni. Þetta eru einfaldar röksemdafærslur og skýrar. Erfitt að vera ósammála þessu.

Nema hér komi reitt fólk sem myndi kalla mig hægriöfgamann. Skiptir það máli hvað mér finnst persónulega ef þessar röksemdafærslur eru réttar og benda á eitthvað sem skiptir máli?

Það á ekki að skipta máli hvort sá sem fjallar um eitthvað og setur fram er öryrki, geðveikur, forríkur, ráðherra, háskólamenntaður, vinstrimaður, hægrimaður, útlendur, innlendur, kona eða karl eða eitthvað annað, gamalmenni... það sem ætti að skipta máli er hvort lýðræðið er virkt, hvort almenningur læri af því sem sett er fram og noti það til AÐ VALDEFLA SJÁLFAN SIG.

Bókagagnrýni:Vélmenni í veiðihug, Svalur og félagar 20, eftir Tome og Janry, gefin út 1985 á íslenzku, sama ár á frönsku.

Við sem erum kröfuharðir lesendur Svals og Vals bóka sættum okkur ekki við hvaða höfunda sem er. Langflestir telja Franquin meistara þessara bóka og aðra lakari. Hjá mjög mörgum er höfundaparið Tome og Janry í þriðja sæti á eftir Fournier og Franquin í því fyrsta.

"Vélmenni í veiðihug" frá 1985 eftir Tome og Janry tel ég þeirra beztu bók, eða með þeim beztu. Ástæðan er sú að boðskapurinn er framtíðarspá: Það er ekki bara gervigreindin sem er að útrýma mannkyninu heldur femínisminn miklu frekar. Vélrún er tákngervingur alls þessa vonda, Harmageddon, heimsendis af völdum femínisma og gervigreindar.

Janry heitir fullu nafni Jean Richards Geurts og hefur notið jafnvel meiri frægðar og vinsælda fyrir "Litla Sval", sem teiknari.

Tome hét fullu nafni Philippe Vandervelde, fæddur 24. febrúar 1957 og lézt 5. október 2019. Hann var handritshöfundur aðallega.

Oft er sérstakur maður í teiknimyndasögubransanum litari, sá sem bætir við litum. Sá er sinnti þessu fyrir Tome og Janry hét Stuf, Stéphane de Becker, en hann lézt 22. júlí 2015 úr hjartaáfalli, og dró það mikið úr afköstum teymisins.

Tome, handritshöfundurinn tók andlát þessa vinar og samstarfsmanns sérstaklega nærri sér og afköst hans urðu mjög lítil síðustu árin. Hann dó einnig úr hjartaáfalli þann 5. október 2019. Eftir lifir teiknarinn, Janry, Jean Richard Geurts.

Sögurnar eftir Tome og Janry finnst mér síður góðar en eftir ýmsa aðra höfunda því með þeim kom inn gáski og barnaskapur sem hefur fylgt þeim æ síðan, sérstaklega í teikningum. Þó er þetta ekki alveg rétt, því eiginlega má segja að þau einkenni hafi verið til staðar frá upphafi, en í mismiklum mæli.

Robert Velter sem skapaði Sval og íkornann Pésa var sjálfur hótelþjónn á unglingsárum sínum í Lundúnum og þekkti því sögusviðið vel. Það var 21. apríl 1938 sem hann skapaði Sval og íkornann Pésa nokkru síðar.

Teikningar hans og sögur eru mjög í stíl við bandarískar myndasögur, og næstum alveg stæling á þeim, fyrir utan einhver frönsk sérkenni sem fylgdu þeim.

Jijé, Joseph Gillain tók við af Rob Vel í seinni heimsstyrjöldinni sem höfundur Svals og Vals, því Rob Vel varð að senda myndirnar í pósti frá París til Marcinelle í Vallóníu í Belgíu til útgáfu. Í stríðinu varð það svo erfitt, að Jijé tók við, sem var staddur í Belgíu, og hafði mikla hæfileika.

Jijé var mjög drátthagur og jafnvígur á marga stíla teikninga og málverka eða mynda. Það var hann sem bjó til persónuna Val, sem var sveimhugi og ævintýramaður frá upphafi, en Svalur jarðbundnari persónuleiki, eins og Rob Vel skildi við hann.

Valur er blaðamaður frá byrjun, utan við sig og klaufskur jafnvel. Teiknimyndasöguhetjur voru hafðar að háði og spotti frá upphafi, við skulum ekki gleyma því, þannig að ekki var nýtt að þær væru ekki teknar alvarlega eða hátíðlega.

Algengt er að höfundar "steli" persónum sínum frá öðrum höfundum, eða verði fyrir mjög miklum áhrifum frá öðrum, þannig að nánast má tala um stælingu, skrumskælingu eða háð.

Þannig var Valur skrumskæling á Degi í myndasögunum Blondie, eða Ljóska, en þær birtust í Morgunblaðinu um langt árabil, eftir bandaríska höfundinn Chic Young.

Hann heitir Dagwood Bumstead á frummálinu, eða Dagviður Rónastaðgengill, eða eitthvað þesslegt.

Jijé gerðist meistari yngri teiknara á eftirstríðsárunum, og við hann er kenndur Marcinelle skólinn, eftir staðsetningunni í Belgíu. André Franquin var meðal nemanda hans.

Hann tók við sögunum og kom sögunum í hæstu hæðir vinsælda og gæða. Hann er talinn meðal mestu meistara þessa listforms, en það má tala um teiknimyndasöguhöfunda sem rithöfunda, eina tegund rithöfunda, og má kalla þá myndarithöfunda.

En aftur að Tome og Janry. Þegar Fournier var rekinn árið 1980 voru tvö teymi ráðin til reynslu, Tome og Janry og svo Nic og Cauvin. Tome og Janry voru ráðnir.

Jean Dupuis stofnaði fyrirtækið 1922, en synir hans tóku við því árið 1952 þegar hann lézt, þeir Charles og Paul Dupuis.

Bæði André Franquin og lesendur kusu frekar Tome og Janry en Nic og Cauvin. Ég er ekki endilega alveg sammála þeirra skoðun, og tel Nic og Cauvin hafa verið betri höfunda.

Upphaflega teiknuðu þeir báðir og gerðu sögur, en þetta var síðasta bókin sem Tome teiknaði einnig. Tome and Janry voru listamannsnöfn sem þeir tóku upp til að gera grín að Tomma og Jenna sögunum vinsælu.

Handrit Tomes eru nokkuð góð, mörg hver. Myndirnar hafa einhverja kosti, en óraunsæið er of mikið fyrir minn smekk. Með þessum höfundum urðu myndirnar enn líkari skrípamyndum en áður og barnalegri.

Hinsvegar er það alveg rétt að meira líf er í þessum myndum en þeim sem Franquin gerði eða þá Nic. Það er þó á kostnað raunsæis, en Franquin, meistarinn mikli, sameinaði þetta tvennt og svo gífurlega mikinn húmor þar að auki, þannig að hann var sjaldgæfur hæfileikamaður á þessu sviði.

Persónulega finnst mér Vélrún betur teiknuð en nokkur manneskja í meðförum Janrys. Hann virðist haldinn mikilli mannfyrirlitningu ef dæma má af teikningum hans.

Vélrún er hinsvegar falleg og fullkomin útlitslega séð, og minnir mjög á Marilyn Monroe, kvikmyndaleikkonuna og kyntáknið mikla, en óendanlega grimm, eins og vélmenni eru oft í skáldsögum.

Manneskjur í teikningum Janrys eru fáránlegar í hverri einustu mynd. Hlutföllin eru röng og ýkt. Augun of stór, lappir of litlar, og svo framvegis. Litir eru ekki eins fjölbreytilegir eins og hjá Fournier og Franquin, eða Nic.

Ein persóna er þó betur teiknuð í myndum Janrys en annarra sem hafa teiknað hann, en það er fyllibyttan í Sveppaborg, herra Þamban, en það passar við að Janry sé mannhatari ljóst eða leynt og sýni það í verkum sínum, þótt frægur sé fyrir þau, að vísu.

Teikningarnar af herra Þamban á blaðsíðu 29 í þessari bók eru alveg óborganlegar. Rauðþrútin augun, bogið bakið, rautt nefið, sígarettan, og loftbólurnar yfir honum sem tákna vímu, þarna er eymd fíkilsins vel lýst. Þarna missir herra Þamban sígarettuglóð í bendzín sem lekið hefur úr bifreið, og sprenging verður, en hann lifir hana af. Raunar er fullkomlega fáránlegt að herra Þamban líti alltaf eins út og sé lifandi eftir að hafa verið dauðadrukkinn frá 1950, þegar Franquin skapaði hann. Þannig eru nú margar sögur, þar stendur tíminn í stað, en ekki í veruleikanum.

Ég er ekki aðdáandi teikninga Janrys, síður en svo. Þarna finnst mér óheillaþróun hafa byrjað í þessum bókaflokki. Janry tók ákveðna þætti úr teikningum Fourniers og Franquins og ýkti þá uppúr öllu valdi.

Stíll hans seldi bækurnar, en Franquin var alltaf með annan fótinn í veruleikanum og hinn í fantasíunni. Til að lýsa teiknistíl Janrys mætti segja að hann hafi eina tá í veruleikanum en restina af skrokknum í fantasíuheiminum.

Þrátt fyrir allt verða sannir aðdáendur Svals og Vals bókanna að sætta sig við höfunda sem þeim líkar síður við. Þannig má segja að framþróun hafi haldizt áfram með þessum höfundum, sem einnig mætti kalla afturþróun að einhverju leyti.

Þó er það merkilegt að Tome og Janry tókst að sneiða hjá pólitíkinni að mestu leyti. Þeir níddu niður persónur en ekki pólitík eða stefnur. En þeir níddu niður persónur á lúmskan og hefðbundinn hátt, fyllibyttur og bófa, en í myndunum alla, með of miklum skrípahætti sem segja má að ómennski manneskjurnar í bókunum, sem mér finnst ekki gott.

Samúðin með fólki en dýrum og náttúru þó alveg sérstaklega er alltaf augljós í öllum verkum Franquins, og jafnvel Fourniers, en hans teikningar eru þó vélrænni einhvernveginn.

Þessi bók er eiginlega sú bók sem er hverfipunktur einkenna höfundanna, spurning um mennsku og vélrænu, eða virðingu fyrir mennsku eða ekki.

Þessi bók er ágætis afþreying. Það má hún eiga. Það má hinsvegar með réttu deila mjög um gæði hennar eða góð uppeldisáhrif.

Ósigur femínismans á heimsvísu er óhjákvæmilegur, hvort sem Rússar eða Úkraínumenn sigra í stríðinu.

Hvað skaðar það Rússland þótt örríki eins og Íslandi loki sínu sendiráði í Moskvu? Þórdís Kolbrún er svo mikið í táknrænum athöfnum. Stuðningur Íslands við Úkraínu er táknrænn fyrst og fremst. Ísland er einsog korn í samanburði við BRICS ríkin. Með þessu eru íslenzk stjórnvöld að gera sig óvinsæl í augum þeirra voldugu aðila sem jafnvel má segja að séu voldugri en Vesturlönd öll, eða séu að verða það, þar er fólksfjölgun en allrasízt á Vesturlöndum sem eru að deyja út með sinn femínisma.

Dvergar á Íslandi gera sig breiða. Vill Þórdís Kolbrún gera Ísland að fyrsta skotmarki Rússa ef til kjarnorkustyrjaldar kemur? Þá verður þetta sker þurrkað út eins og ekkert sé og allir sem hér búa, enda landið lítið miðað við stórveldin og auðvelt að sprengja okkur til Andskotans ef við erum með múður við stórveldin.

Það er eins og sagt ef, allir femínistar ættu að drífa sig beint á vígvöllinn. Nei, Nató lætur Úkraínunazistana drepast á vígvellinum fyrir sig, þeir einu sem hafa bardagaþrótt og hugrekki og sigurvissu, enda eru Vesturlandabúar að verða hálfmenni, hálfvélmenni, eru varla mennskir lengur, vegna genabreytinga.

Femínistaöfgamenn sem styðja Úkraínu neita margir úr hvaða hugmyndajarðvegi Azovherdeildirnar í Úkraínu spruttu og margar slíkar herdeildir í Úkraínu. Jafnvel þótt afneitun sé í gangi má lesa um þetta á wikipediu.

Huglausir femínistar á Vesturlöndum sem láta aðra deyja fyrir sig í stríðum gætu aldrei barizt og fallið í stríðum. Femínisminn elur ekki af sér kjark eða sanna fórnfýsi. Það er nazisminn sem gefur slíkt hugrekki, og aðeins þessvegna hefur Úkraínumönnum tekizt betur að hindra hinn rússneska sigur, og með hjálpinni frá Vesturlöndum.

Auk þess má lesa um það víða á netinu að leppstjórnin sem sett var inn í Úkraínu 2014 um það leyti sem "úkraínska byltingin" fór fram var samsett af þjóðernisöfgafólki í Úkraínu og vestrænu stríðsæsingafólki, og bakgrunnur í þjóðernisofstæki til staðar vissulega.

Það er einn versti glæpur Vesturlanda hvernig Úkraína hefur verið notuð sem vígvöllur fyrir öfgaskoðanir í stjórnmálum á Vesturlöndum, sem eru að útrýma öllum jarðarbúum. Það eru Rússar og Úkraínumenn sem tapa á þessu, en einnig Vesturlönd. ALLIR tapa á femínisma, ALLIR.

Nú eru Úkraínumenn að hætta á versta kjarnorkuslys sögunnar með því að gera árásir nálægt stærsta kjarnorkuveri Evrópu. Það þykir svo sem ekki stórtökumál, þegar vestræn gildi eru annarsvegar, femínismi og slíkt, sem annars gæti tapað.

Nei, málstaður femínismans er tapaður og verður alltaf tapaður, sama hversu miklu er fórnað fyrir hann.

Loka sendiráði Íslands í Moskvu

The Windows In Your Soul, ljóð frá 14. ágúst 2022.

While he's being worthy to the cause,

the windows in your soul might be too closed.

Strong, I can't be staying alone,

stressed the girl so lonely, dosed.

 

My silence follows, since that's gone and all,

scissors of that pain is taking weight.

All I do is give the gold,

good this altruism late.

 

To lose is not the last part or the worst,

my life is almost spent, I give it all.

All my being, only you,

and the gifts, 'cause we must fall.

 

You came to learn that love is always the sin,

you let go now, the worthlessness of soul.

And never more you'll need them here,

the nature's gone, it's just a roll.

 

I tried but knew that trials were made for loss,

each tribunal is for the doubt to leave.

And between lives you betray sense,

just born for pleasure, without grief.

 

So beasty is the beneficial vow,

since buried deep is all what's made of fear,

and trained or not, you take what's yours

or tell yourself that she's your dear.

 

That place is almost holy, Tyr will tell,

they tear it down to memorize the call.

If heart is pure the herd will come,

but heed the wisdom, lest you fall.

 

Most of us will remain static, still,

so stay and see the mistakes, spirit, faith.

In Heaven or in Hell, next time,

but here's the testimony, wraith

 

If my work here is done the last time, life,

then let me free and give them knowledge true.

And Mjöllnir then just may well turn,

we'll move whatever past will do.

 

Nothing lasts, the boat will always burn.

Just better if they take the gifts, the deeds.

I'll teach and come if time will crave,

but turn and see there other needs.

Eldhúsdagsumræðurnar á Alþingi í gær - þrjár konur stóðu uppúr og þeirra ræður: Ingibjörg Isaksen, Inga Sæland og Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir.

Þrumuræða Ingibjargar Isaksen um neikvæðar afleiðingar Metoo og slaufunarmenningarinnar var langbezta ræða sem hefur verið haldin á Alþingi í áratugi, og sú ræða veldur jákvæðum straumhvörfum í femínískum fræðum, ef hún verður ekki þöguð í hel.

Kemur mér það á óvart að Eva Heiða Önnudóttir Háskólaprófessor kynsystir hennar þykist ekki skilja boðskap hennar (hvaða tilgangi ræðan átti að þjóna)? Nei, auðvitað ekki. Það er svosem uppgerðarskilningsleysi að sjálfsögðu, því þessi ágæta þingkona Framsóknarflokksins talaði mjög skýrt.

Stjórnmálaprófessorinn Eva Heiða sagði að ekki hafi komið fram stefna Framsóknarflokksins í þessum málaflokki í ræðunni. Það er nú kannski ofmælt. Spurningarnar sem Ingibjörg Isaksen varpaði fram sýna samfélagið í nýju ljósi og lýsingarnar á afleiðingum Metoo og slaufunarmenningarinnar. Hefur ekki meðvirkni með femínisma verið stefna allra flokka nema kannski Miðflokksins í þessum málum? Er þá ekki Framsóknarflokkurinn með þessu að skapa sér sérstöðu með þessari ræðu?

Eiríkur Bergmann tók undir með Evu Heiðu Önnudóttir að ræða Ingibjargar Isaksen hafi komið mest á óvart, því hún hafi snúizt um mál sem ekki hafi verið deilt um í Alþinghúsinu, en vissulega úti í samfélaginu. En Eva Heiða Önnudóttir viðurkenndi að þetta væri mikilvægt mál.

Annað mikilvægt kom fram í máli Eiríks Bergmanns stjórnmálaprófessors. Hann sagði að flokkur forsætisráðherra, Katrínar Jakobsdóttur, sem hefði verið vinsælasti stjórnmálamaður landsins eitt sinn, væri kominn í "botnbaráttu", eins og hann orðaði það, með 5.7% fylgi í síðustu könnun og ætti það á hættu að þurrkast út af þingi ef kosið yrði nú. Þetta eru svo sannarlega fréttir. Ýmsar ræður í gærkvöldi gáfu það til kynna að þöggunartilburðir Katrínar í formi haturslöggjafarinnarinnar sem hún reynir að koma í gegnum þingið hafi minnkað vinsældir hennar meðal almennings. Þó má kannski einnig nefna mál sem loðir við hana einsog grútarlýsisfýla: Stuðningur hennar við fóstureyðingar og öfgaskoðanir hennar algerar í þeim málaflokki.

Annars er það í fréttum að Katrín kvaðst ætla að vinna þetta betur, og Bergþór Ólason hrósaði ríkisstjórninni fyrir að sigrast á sjálfri sér og ljúka þingi fyrr en ætlað var, og hætta við að setja umdeild mál á dagskrá rétt fyrir þinglok. Það má sannarlega taka undir það með honum, þá kannski verða málin rædd almennilega í vetur og haust, og sumt jafnvel fer útí hafsauga, sem er heimskulegt og bætir ekki ástandið heldur gerir það verra, eins og gerðist með Metoobyltinguna, sem át börnin sín.

Sigmundur Davíð talaði vel eins og áður, var með sígilda ræðu um báknið og benti á að Sjálfstæðisflokkurinn hegðaði sér eins og versti kommúnistaflokkur, en með öðrum orðum, en þetta var vissulega inntak ræðu hans.

Orri Páll Jóhannsson þingflokksformaður Vinstri grænna þuldi upp allskonar úreltar klisjur um að ekkert væri gagnrýnivert við opin landamæri og virtist ekkert hafa lært af mistökum fortíðarinnar. Hann óskaði þess undir rós en þannig að mátti lesa í það að hann vildi gerast óþarfur og mega þurrkast út af þingi, og vonandi verður honum að ósk sinni, má taka undir þær frómu bænir og óskir. Einnig óskaði hann eftir því að í stað hans kæmu einstaklingar með útlendan bakgrunn inná þing, sem gætu sinnt sinni eigin hagsmunagæzlu betur en hann sjálfur og hans lík(ir). Arfaslakt málfar hans var eftirtektarvert, ekki vér þingmenn, heldur við öll á heimilinu, sem erum sammála vinstiöfgaskoðunum, ekki allir landsmenn einsog venjulega.

Hanna Katrín Friðriksson kom með fullkomlega staðlaða trúboðsræðu um Evrópusambandið. Þar kom ekkert á óvart, en sú ræða var notalega fyrirsjáanleg og venjuleg miðað við þann flokk, Viðreisn.

Næst kom Ingibjörg Isaksen, það var bezta ræða kvöldsins og allra tíma jafnvel. Hvað gerist með slaufaða? Þeir missa samfélagið og samfélagið missir þá. Afleiðingin getur jafnvel orðið sjálfsmorð, vímuefnaneyzla eða eitthvað slíkt.

Andrés Ingi Jónsson frá Pírötum sagði ýmislegt sem má taka undir: "Þurfum ríkisstjórn sem hlustar frekar en að gaslýsa."

Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir kom með beztu ræðu á sínum stjórnmálaferli hingað til:"Útlendingum getur ekki fjölgað með veldisvexti."

Einnig kom hún með áleitna sögu frá Indlandi um hvernig ríkisafskipti geta sett olíu á eldinn, og unnið gegn upphaflegum markmiðum, þannig að í þeim tilfellum væri betra að láta ríkið ekkert koma að sumum málum.

Ræða hennar var um grunngildi Sjálfstæðisflokksins, hún kom fram sem fullmótaður þingmaður Sjálfstæðisflokksins, vaxin uppúr áhrifum frá vinstriflokkunum og öfgafemínismanum loksins, sem er fagnaðarefni.

Inga Sæland kom með sígilda ræðu um fátækt og hvernig núverandi ríkisstjórn reynir aðeins að halda í horfinu þegar kemur að því að verst staddir í samfélaginu haldi í við hina. Nema hvað að þeir dragast alltaf afturúr meira og meira, bara mishratt.

Kristrún Frostadóttir kom með prýðilega ræðu um efnahagsmál. Það kom skemmtilega á óvart að hún sneiddi alveg hjá sumum hefðbundnum málefnum jafnaðarmanna og vinstrimanna, mjúku málunum, kvennamálunum. Enda rýkur fylgi Samfylkingarinnar upp sem aldrei fyrr, og hún er orðin stærri en Sjálfstæðisflokkurinn í skoðanakönnunum, enda hefur Sjálfstæðisflokkurinn að mestu snúið sér að mjúku málunum, kvennamálunum, og að verja eigin gjörðir, og halda ríkisstjórninni saman.

Sigmar Guðmundsson frá Viðreisn kom einnig með staðlaða trúboðsræðu fyrir Evrópusambandið. Krónan væri hinn forni fjandi, en ekki hafísinn.

Ef maður dregur lærdóm af þessum ræðum má skynja ákveðnar meginlínur sem eru mjög fróðlegar. Orri Páll er í flokki sem mælist með 5.7% fylgi í skoðanakönnunum, Vinstri grænum, sem er með forsætisráðuneytið. Sá flokkur fór með himinskautum í vinsældum fyrir nokkrum árum, fyrir kreppu, fyrir lagabreytinguna um fóstureyðingar fyrr á meðgöngunni og aukin réttindi minnihlutahópa og fyrir tilraunir til að skerða tjáningarfrelsi landsmanna með haturslöggjöfinni svonefndu hennar Katrínar forsætisráðherra, sem hún ætlar að reyna að koma í gegnum þingið næsta vetur. Þar er á ferðinni álíka vitleysa og fóstureyðingarlöggjöfin sem var rýmkuð, við vinsældir vinströfgamanna, en litlar vinsældir annarra.

Vinstri grænir, flokkurinn sem er í frjálsu falli, talaði jafnvel enn harkalegar í vinstriöfgamálunum sínum en Píratar og Viðreisn, hvað þá Samfylkingin, sem hljómar meira einsog Sjálfstæðisflokkurinn var undir stjórn Kristrúnar Frostadóttur.

Á sama tíma er Áslaug Arna búin að teygja sig alveg til hægri, þar sem hún á heima. Mikið er þanþolið í þessari ríkisstjórn, sem er eitthvað allt annað en blessuð reyndar, miðað við verkin sem eftir hana liggja og eru í undirbúningi, ekki öllum til gæfu.

Eldhúsdagsumræðurnar í gærkvöldi voru með skemmtilegasta móti. Andstæður flokkanna komu vel í ljós, ekki sízt stjórnarflokkanna. Pólitíkin er farin að birtast á ný, fólk farið að sýna klærnar á ný, sem voru ekki eins mikið til sýnis í kófinu.

Alltaf sama gaslýsingin frá ríkistjórninni

Framfarir í mengunarmálum og umhverfisvernd miðað við gamla tíma? Það fer tvennum sögum af því.

Áður en húsið okkar að Digranesheiði 8 var rifið og verkstæðið hans afa 2021 þá skrifaði ég ævisögu ömmu og afa, enda hvatti mamma mig til þess, og ég á handritið sem er óútgefið, kannski eftir að ljúka við fáeina kafla þó. Þegar ég tók viðtöl við mömmu og systkini hennar, nágranna og aðra sem gátu sagt sögur, þá lærði ég margt um fortíðina.

Margt er einnig þannig að ég upplifði það sjálfur.

Nú gengur hneykslunaralda mikil um samfélagið því fólk áttar sig á því að endurvinnsla mjólkurfernanna var ekki staðreynd heldur loforð sem voru svikin. Enda eru þær framleiddar á flókinn hátt. Plastfilma er innst, svo pappír og örfín plasthúðuð lithimna yzt. Síðan eru ýmsar erlendar fernur með álpappír í þessum marglaga umbúðum sem erfitt er að endurvinna af þeim sökum.

Það mun kosta 75 milljónir að koma þessum málum í betra horf stendur í meðfylgjandi frétt. Þó hefur staðið endurvinnslumerki á fernunum í fjölmörg ár.

Endurvinnsluhugmyndafræðin er eitt af stóru flaggskipum vinstristefnunnar og jafnaðarstefnunnar. Ef búið er að rústa trúnni á slíkt, þá er mannorð vinstrimanna laskað sem hafa komið inn samvizkubiti hjá þeim sem tala ekki fyrir slíku eða hegða sér þannig.

Nú hinsvegar er komið að því merkilegasta í þessum pistli mínum, en það er að rifja upp nokkur atriði úr fortíðinni og hvernig málum var háttað með umbúðir fyrir 30 til 40 árum, og enn fyrr, þegar foreldrar mínir ólust upp.

Ég man sjálfur eftir pappírnum sem amma notaði til að teikna á þegar ég var 5 ára og ég átti að fara í Digranesskóla árið eftir. Hún sá um að kenna mér að lesa, skrifa og reikna sjálf, einfalda samlagningu að minnsta kosti. Þetta hefur verið árið 1975.

Þannig var að fiskur var keyptur hjá fisksalanum á Álfhólsveginum og þau þekktu hann. Fiskurinn kom í pappír en ekki plasti. Það var tvöfaldur pappír oft utanum hann, og blautur sá sem var næst fisknum.

Á þeim árum og áratugina á undan var það regla frekar en undantekning að allskonar búðir væru með mjög stórar pappírsrúllur við búðarborðið á stálstöngum, og varningi pakkað þannig inn. Plastpokarnir urðu ekki algengir fyrr en seinna.

Svo var keypt hreint skyr í mjólkurbúðinni og því pakkað inn á sama hátt og amma setti það í glerkrukkur þangað til það kláraðist.

En ég man eftir því að allur nothæfur pappír var notaður og honum ekki hent nema nauðsynlegt væri.

Þannig var að hún skrifaði stafi á þennan pappír þegar ég var 5 ára, til að kenna mér stafina og lét mig gera það líka. Svo var hún að teikna og ég byrjaði að teikna þá, held ég.

Í dag eru plasumbúðir nánast allsstaðar.

Ég man líka að amma keypti kjötfars sem var vigtað og sett í þunnt og glært plast og svo pappír utanum. Grænmeti var haft laust í töskunni hennar.

Amma átti stóra leðurtösku sem var notuð til innkaupa. Kálhausar voru þar geymdir, ávextir og grænmeti og fleira.

Olíubílar komu með olíu áður en hitaveitan kom árið 1974. Auðvitað var hitaveitan til bóta, en í sögulegu samhengi er gott að hafa þetta með til að meta afturfarir og framfarir til jafns. En þegar kynt var með olíukyndingu var kalt vatn hitað í ofnunum með olíu og það var á hringrás í kerfinu.

Nýlega var heimildamynd í RÚV þar sem fram kom að örplastið sem komið er í allar lífverur og okkur mannfólkið ekki síður, það veldur sennilega mörgum sjúkdómum og styttir líf fólks talsvert, og gæti átt sök á kynáttunarvanda, ófrjósemi, og öðru.

Í kvöld í Kastljósinu var talað um að tækifæri væru í stöðunni til að minnka mengunina. Þessi frasi er útjaskaður og þreyttur.

Magnús Sigurðsson skrifaði góðan pistil um þetta nýlega. Ég er bara nýgræðingur miðað við hann. Hann komst að þeirri niðurstöðu að auðrónarnir græddu á að nota sem mest af umbúðum, og það má því miður taka undir það. "Auðrónar hagvaxtarins vilja síauknar umbúðir", skrifaði hann. Ekki er hægt að orða það betur. Auðrónar hagvaxtarins stjórna líka Samfylkingunni og Vinstri grænum, Pírötum, Sósíalistaflokknum og Viðreisn, enda er flóttamannaiðnaðurinn þeirra mikla gróðalind.

Áður fyrr gagnrýndu vinstrimenn og jafnaðarmenn kapítalistana. Nú sitja þeir báðum megin við borðið, og gagnrýni sú er innantóm.

Sorpa biðst afsökunar

Princess, Lady Dear, ljóð frá 22. ágúst 2022.

Such a bad year, she is gone,

so I don't know what is really good.

Just the gloomy track of tics,

tired as I look for someone fine.

Thought my past was praised anew,

princess, lady dear!

The life is lying now askew!

Lust will create fear!

Sometimes nowhere seems the mood,

she was just like wine!

 

Tell me that I'm too old now,

titties big to care for and to lust.

Was so happy, how I needed

home and wondrous person with that look.

If I can't win after this

all is lost, you see.

Needed such a nymph, a kiss,

now I can't be free.

Gold can't turn to devil's dust,

so divine, can't use hook...

 

Was I harsh to wish her gone?

Wus to hesitate, not speak, oh shy.

Couldn't handle beauty bitter,

best to throw away the happiness?

Feel so broken, forlorn girl,

feminist to love?

Things can change in a whiny whirl,

wish I had that dove.

Gone she's now, I get no why

that girl was always fresh.

Bókagagnrýni: Harðstjórinn Kodo, Svalur og Valur, óútgefin á íslenzku, kom út 1979 á frönsku, eftir Jean Claude Fournier.

Jean Claude Fournier var mjög pólitískur í verkum sínum, og er enn, ef hann er starfandi ennþá. Hann var í Svals og Vals bókum sínum eins og meistari Franquin umhverfisverndarsinni, dýravinur og mannúðarfrömuður.

Þessi bók er hörð ádeila á einræðisskipulagið, og áróður fyrir lýðræðinu. Það er merkilegt en satt að hún varð þess valdandi að hann var rekinn sem höfundur Svals og Vals bókanna, því ritstjórinn var ósamþykkur pólitík í þessum bókum. Þó hefur vinstripólitík einnig komið fram í nýjum bókum í þessum flokki eftir aðra höfunda, þar sem komið er inná femínisma og allskonar þannig nýsárleg pólitísk deilumál, og frjálslyndu stefnunni hampað, og er það nú útgefendunum að skapi. Því má segja að Jean Claude Fournier hafi verið mjög á undan sinni samtíð með þetta.

Sagan gerist í austrinu, í Catung, smáríki rétt hjá Burma. Vel má vera að Norður Kórea hafi þó verið fyrirmyndin, og Kim feðraveldið sem þar hefur ríkt lengi.

Skoðanir eru mjög skiptar um þessa sögu og um allar bækurnar sem Fournier gerði um Sval og Val. Ég hef þó lesið eftir Stefán Pálsson, sagnfræðing og herstöðvaandstæðing að hann haldi uppá þessar pólitísku bækur eftir Fournier, en telji sumar eftir hann samt í lélegri kantinum.

En það er víst almennt talið að Franquin sé meistari sagnabálksins, hinir minni spámenn. Þó er sumt talið gott sem Fournier gerði, eins og að koma með dulræn mál inní bókaflokkinn. Hann er þó talinn afleitur teiknari, því myndir hans eru sagðar líflausar og án allrar spennu.

Mér finnst bókin meðalgóð, miðað við myndasögur almennt, en þó í slakari kantinum. Sérstaklega vegna þess að fyrstu Svals og Vals bækurnar eftir Fournier eru í uppáhaldi hjá mér, og mér finnst þessi daufur endurómur af þeim bókum.

Hér vinna Svalur og Valur með alþjóðastofnuninni WHO, við að koma einræðisherranum Kodo frá völdum, sem tekst í seinna bindinu, en sagan kom út í tveimur hlutum, "Baunir út um allt" heitir seinni bókin, sú síðasta eftir Fournier.

Það er skrýtið að þessi bók hafi þótt of pólitísk 1979. Flestir eru á móti einræðisherrum nú til dags.

Hún mætti alveg koma út á íslenzku, hún er kannski barn síns tíma, en samt merkileg og býsna skemmtileg á köflum. Það er þó misjafnt hvað fólk sækist eftir í svona bókum, skemmtun, húmor, spennu eða boðskap. Ekki er hægt að gera öllum til hæfis, eins og sagt er.

Bókin "Eplavín til stjarnanna" frá 1976 finnst mér til dæmis fyrirtak, um geimverur og Sval og Val, en fæstum er hún að skapi. Hún er einnig eftir þennan höfund.

Hækkun skuldaþaksins í tíð Joe Bidens þýðir að völdin fara til ofurríkra enn meira

RÚV segir frá því að hækkun skuldaþaksins í Bandaríkjunum nær til ársloka 2024, eða þar til Joe Biden tekur við aftur eða einhver annar. Með þessu er búið að bjarga heimsbyggðinni frá efnahagskreppu fyrir horn, í bili, því búist var við óróleika á mörkuðum ef þetta hefði ekki tekizt.

Snjallt var þetta því ef Donald Trump verður aftur forseti verður honum kennt um hrun efnahagsmála, því almenningur er ófær um sjálfstæða hugsun, og dómstóll götunnar hengir þá sem virðast sekir, þótt það sé ekki þannig.

Þetta þýðir auðvitað að fólkið sem skuldar er orðið að efnahagsþrælum, Bill Gates og slíkir eru eigendur þrælanna.

Bandaríkin, land tækifæranna, upphafsland frjálshyggjunnar segja sumir, svona er nú komið fyrir þeim undir stjórn Joe Bidens og demókrata annarra.

Evrópusambandið er ekki skárra. Stoltir og frjálsir einstaklingar? Nei, miðstýrt valdið ræður.

Þrælahaldararnir eiga 99% en almenningur á 1%. Hvað er gert til að breyta því? Við lifum á friðartímum og velmegunartímum er sagt til að afsaka þetta. Á meðan er fólk hætt að fjölga sér og treyst er á innflutt vinnuafl. Hversu lengi virkar slík stefna? Þar til velmegunin hefur valdið sömu fólksfækkun annarsstaðar líka? Þá svara menn að vélar vinni störfin í framtíðinni og enginn þurfi að gera neitt. Hvað þýðir það? Jú, vélmennin munu lifa af, enginn mennskur verður eftir á jörðinni. Er þetta framtíðarmyndin sem fólkið vill? Er þetta ekki hættan af gervigreindinni? Það er allt eitthvað "gervi" og "fjar" í dag, eða "gegnum", (þýðing á transhumans, handanmennska, handanlífræna, osfv).

Hversu kröfuglega er hægt að afsaka þetta algjöra tap sem mannkynið horfir fram á? Hversu heimskuleg er slík afneitun á veruleikanum?

Hallur Hallsson hefur staðið sig vel að benda á þetta og margir aðrir. En hvað gagnar það þegar slíkt fólk breytist í hrópanda í eyðimörk og afgangurinn heldur áfram dáleiddur og kyrjandi sínum kúgurum lof og þökk, án skynfæra?

Byltingar eru gerðar þegar fólk er svangt, þegar almenningur sveltur. Böðlar þínir hafa vit á því að láta það ekki gerast. En þegar mannlegt frelsi er orðið svona pínulítið og fæstir hlusta á þá sem gagnrýna ástandið, þá er hætta á fullkomnu tapi mennskunnar, mannkynsins og lýðræðisins, og annars sem barizt er fyrir.

Með því að ráðast á Donald Trump og hans fólk með lögsóknum er búið að draga úr því kraftinn. Nú þegar sjást merki þess að repúblikanar séu farnir að gera málamiðlanir.

Þannig að jafnvel þótt Donald Trump verði næsti forseti Bandaríkjanna 2025 er mögulegt að hann muni verða svipaður og Joe Biden, að búið sé að gera spillta samninga undir borðið.

Svona hrikalega mikil er spillingin.

Samþykktu hækkun skuldaþaks

Bókagagnrýni:Steini sterki og Grímhildur góða, höfundur: Peyo. Setberg 1981, frönsk útgáfa 1963.

Ég fann þessa bók í Góða hirðinum nýlega og mér finnst rétt að fjalla um svona gott bókmenntaverk. Eitt sinn (á unglingsárunum) átti ég mikið safn af myndasögum, en árið 1993 gaf ég Bókasafni Kópavogs þær allar, þegar ég vildi verða tónlistarmaður og taldi myndasögurnar trufla mig og þá einbeitingu.

Í vikunni var mikil umfjöllun hér á blogginu hjá nokkrum bloggurum um gervigreind. Það vill þannig til að þessi bók fjallar um gervigreind.

Fyrir þá sem ekki þekkja þessar bækur er hér smá kynning. Steini sterkur er venjulegur drengur með ofurkrafta eins og Súpermann, og hann veit ekki af hverju, nema þegar hann kvefast, þá er hann án krafta sinna.

Í þessari bók kynnist hann gamalli konu sem reynist vélmenni. Misskilningur vaknar þegar hann kynnist líka Grímhildi góðu af holdi og blóði sem lítur alveg eins út, og eini munurinn á þeim er að sú sem er lifandi hefur púls en ekki vélmennið.

Einnig kynnist Steini sterki manninum sem bjó til vélmennið. Þegar vélmennið verður batteríislaust tekur skapari þess það til viðgerðar. Hann gerir mistök og setur einhverja víra vitlaust saman, og afleiðingin er sú að hið blíða vélmenni fer að tala unglingamál og bölva í gríð og erg, og það sem verra er, hið blíða vélmenni fyllist af afbrotafýsn, eigingirni og peningagræðgi, semsagt vélmennið sem áður var ljúft sem lamb breytist í auðróna.

Síðan snýst bókin um að reyna að handsama vélmennið grimma sem lítur út eins og Grímhildur góða. Að lokum tekst það, en vélmennið sleppur þó í bókarlokin og þannig endar bókin á klettasnös, (cliffhanger), þótt söguhetjurnar séu í lokamyndaboxinu að elta vélmennið og í þann mund að handsama það, eða kannski, það er haft óljóst.

Peyo var höfundur Strumpanna líka, þeirra heimsfrægu bóka sem hafa farið sigurför um heiminn, og hann bjó til barnalegar myndasögur fyrir börn, sem voru á sama tíma frumlegar og uppátækjasamar og óvenjulegar að einhverju leyti.

Svo virðist vera sem hann hafi búið til þessa bók til að skemmta sjálfum sér og búa til snjallt ævintýri, því bókin lýtur lögmálum hinnar saklausu fantasíu og blíðlyndu, og er því mjög hæf fyrir fólk á öllum aldri, og gott barnaefni. Í henni er samt efni sem fullorðnir hafa gaman af, eins og brandarar og snjall söguþráður og óvenjulegar persónur, eins og Steini sterki, en mjög venjulegur drengur með ofurkrafta er nokkuð áhugavert fyrirbæri.

En það sem er sérstök ástæða til að fjalla um er þó Grímhildur góða (eða grimma eins og hún verður síðar í sögunni), vélmennið. Það sem er nútímalegt við Grímhildi grimmu vélmenni er að hún er jafn gáfuð og fólk og lítur út eins og fólk er flest. Það er hægt að ruglast á henni og venjulegri manneskju. Gervigreind hefur ekki náð þessu enn á okkar tímum útlitslega og hegðunarlega, en það hlýtur þó að koma að því miðað við örar framfarirnar á þessu sviði.

Er það nokkuð fréttnæmt að skáld og listamenn séu framsýnir einstaklingar sem spá fyrir um framtíðina? Nei, kannski ekki endilega.

En ég vil þó benda á önnur atriði í þessari myndasögu sem er betri en einhver venjuleg afþreyingarbók. Sumar manneskjur af holdi og blóði eru nefnilega alveg eins takmarkaðar í hegðun og þankagangi og vélmennið, ef ekki ennþá takmarkaðri. Þetta vekur sömu spurningar og nú brenna á fólki um hvert þróun gervigreindar stefnir.

Einnig er það samskiptavandi fólksins sín á milli sem er bæði fyndinn og íhugunarverður. Vélmennið er þó fyrirsjáanlegra. Það er alvont eftir að það bilar og er rangt tengt en það er algott áður en sú breyting verður á því.

Þessi saga er fyndin og kannski búin til sem skemmtiefni eingöngu, en samt eru á bókinni heimspekilegar hliðar og tilvistarlegar spurningar í sögunni sem eru brýnar nú eins og þá.

Fólki er lýst næstum því alveg eins einhliða og vélmenninu, og það er kannski áleitnasti boðskapurinn í bókinni.

Ég er mjög heillaður af myndasögum fyrir það að komast snemma að kjarna málsins, að innihalda húmor, spennu og boðskap á 62 eða 46 blaðsíðum, sem er hefðbundnasta lengd belgískra myndasagna.

Eitt meginstef gengur í gegnum bókina, en það eru aldursfordómar hinna fullorðnu gegn Steina sterka og börnum almennt. Því eru fullorðnir sýndir eins heimskir og vélmennið í raun. Steini sterki er vissulega takmarkaður líka eins og önnur börn, og á erfitt með að tjá sig skipulega, þegar hann segir frá fer allt í belg og biðu og hann er ekki tekinn alvarlega fyrir vikið og rekinn út og sagt að leika sér annarsstaðar.

Steini sterki á þó góða vini meðal fullorðinna sem hjálpa honum þannig að allt fer vel að lokum eins og venjulega.

Kannski er megingallinn við myndasögur að þær verða of formúlukenndar. Sérstaklega finnst mér það vandi við Lukku Láka bækurnar, sem eru mjög margar, og hlýða sömu formúlunni einatt, eins og sögurnar um Andrés önd.

Þessar bækur eru ekki margar, 14 alls, og Peyo lauk aðeins við 7 bækur á meðan hann var á lífi, aðrir tóku við flokknum eftir hans dag. Vegna þess hversu fáar bækurnar eru er ekki hægt að kalla þær algera verksmiðjuframleiðslu.

Samt eru þær einfeldningslegar, en þannig var stíll Peyos, eins og í Strumpabókunum. Þetta eru ævintýri og það góða sigrar að lokum, ekki eins og í raunveruleikanum þar sem önnur lögmál gilda ekki síður.

Þessi bók finnst mér hafa boðskap sem á við nútímann úr því að hún fjallar svona um vélmenni, sem vekur upp spurningar, stórar og miklar.