Bóluefni vantar gegn faröldrum fortíðarinnar, sannarlega sem virka, áhugaverð frétt í gær á Rúv

Það vakti athygli mína í sjónvarpskvöldfréttum Rúv í gær að börn í grunnskólum á Íslandi hafa ekki fengið venjuleg bóluefni gegn kíghósta og fleiri hættulegum sjúkdómum á undanförnum tveimur árum eftir að kófið byrjaði, vegna þess að næstum öll afkastageta bóluefnaframleiðenda á heimsvísu hefur FARIÐ Í AÐ FRAMLEIÐA COVID-19 BÓLUEFNI - gagnlaus að vísu!!!

Hvað er í gangi? spyr maður sig bara. Venjulega er það svo að landlæknir eða sóttvarnarlæknir er tekinn tali eða einhver annar mjög háttsettur er tekinn tali þegar svona stórar fréttir eru fluttar um heilbrigðisvá.

Án þess að ég sé að benda á neinar samsæriskenningar eða minnast á þær einu orði, en nóg er til af þeim, og margir sem segja að þær hafi sannazt sem réttar í kófinu, þá er þetta forkastanlegt á allan hátt.

Ísland breytist í Þriðjaheimsríki (eins og fátæk lönd voru kölluð hér áður) ef hér fer að brjótast út sjúkdómafaraldur sem áður var búið að ráða niðurlögum með barnabólusetningum.

Önnur brýn spurning vaknar: Er það sama að gerast í öllum öðrum vestrænum "lýðræðisríkjum", vantar þeim hefðbundin bóluefni sem sannað er að virka vegna þess að ofuráherzla var á að framleiða bóluefni gegn Covid-19 sem ekki gera gagn?

Það er ekki hægt að láta forsætisráðherra landsins og aðra komast upp með að láta eins og ekkert sé í þessum málum. 

Mistök er orð sem sumir nota, voru þau gerð viljandi eða óviljandi?

 

Framfaraskref ef DV og Heimildin teygja sig meira til hægri í pólitík

Grein Þorsteins Siglaugssonar er prýðileg í DV, Sapere aude!, og ekki er síður gott að lesendur DV eru henni sammála og hún fær góðar viðtökur. Mér finnst svo margt merkilegt við þetta, að hér er fjölmiðill á vinstrikantinum að birta svona boðskap sem lengi var reynt að þegja um, og svo er eins og DV sé að fá breiðari skírskotun með grein frá Þorsteini, sem er virkur hér á Moggablogginu og því hægrisinnaður.

Blómaskeið Sjálfstæðisflokksins var á þeim tíma þegar Morgunblaðið fékk mikinn lestur og var langstærst og var talið nokkuð hlutlaust, eða svo mikið lesið að jafnvel þeir vinstrisinnuðu tóku mark á því og úr öðrum flokkum almennt. Þá var DV talið æsifréttablað, og Þjóðviljinn átti sinn fylgishóp. Síðan kom Fréttablaðið til sögunnar og um það leyti urðu vinstriöfgarnar áberandi líka á netinu og Gunnar Smári Helgason og fleiri fóru mikinn í reiðilestri sínum um nýfrjálshyggjuna.

Vönduð fréttamennska blómstrar þegar fólk sýnir hvert öðru virðingu almennt, jafnvel þótt deilur geti verið persónulegar og harðar stundum. Kannski var það hin mesta blessun og til framdráttar minni togstreitu að Fréttablaðið skyldi hætta að koma út.

Heimildin finnst mér mildari og betri en Stundin var og Kjarninn.

Í því sambandi finnst mér nauðsynlegt að rifja upp það sem Arnar Sverrison skrifaði um það þegar Þórður Snær á Stundinni synjaði pistlum eftir hann og afsakaði sig með því að hann óttaðist að umfjöllun blaðsins yrði of einhæf eða eitthvað slíkt. Þó hefðu pistlar eftir Arnar einmitt gert Stundina miklu fjölbreyttari, vissulega.

Ég er algjörlega sammála því sem Hallur Hallsson og fleiri hafa fjallað um í pistlum og á Útvarpi Sögu, að RÚV var hlutlausari stöð áður, og það er nú af sem áður var.

 

Þetta bankahrun er farið að minna óþægilega mikið á bankahrunið 2008. Geta flokkar á Íslandi boðið uppá annað en vestrænt sýndarlýðræði?

Ýmsir atburðir sem hafa verið að gerast að minnsta kosti í áratug virðast staðfesta að Endurræsingin mikla er í gangi og er ekki samsæriskenning. Bækur hafa verið skrifaðar um fyrirbærið, og opinberlega af WEF, en það er einatt bezta ráðið til að fela misgjörðir, að viðurkenna þær opinberlega og setja á þær löglegan stimpil eða viðurkenningu frá þeim sem valdið hafa, eins og WEF.

ESB og Nató kunna vel að vera hluti af Endurræsingunni miklu, sé litið til áhrifanna af þeirra samþjappaða valdi og tilraun til að yfirtaka Úkraínu með stríðinu þar, en menningarleg yfirtaka þess þjóðfélags er fyrir löngu orðin staðreynt, og hægt er að leita áratugi aftur í tímann til að finna orsakir þess.

Þótt einungis eftir kófið hafi hugtakið Endurræsingin mikla orðið þekktara má búast við að þær áætlanir hafi verið til löngu fyrr. Samsæriskenningar um slíkt hafa vissulega verið lengur til, og kallaðar Nýja heimsskipanin líka. Formáli eftir Klaus Schwab að skýrslu WEF frá 2010 kemur víst eitthvað inná þetta líka.

Umræðan og áróðurinn um kosti rafmynta kemur einmitt inní þetta til að undirstrika að kommúnisminn á bakvið Endurræsinguna miklu er alger, að svipta fólk peningum og að það eigi að sætta sig við eignaleysi og skort á sjálfstæði, að fólk verði eins og tala á blaði en ekki manneskjur lengur. Hversu miklar öfgar getur jafnaðarhugsjónin gengið útí, sem í þessum tilfellum verður fullkomin dystópía, eða myrkraheimsmartröð, en ekki útópía, betraheimssvon?

Getur fólk ekki séð að mannlausir kassar í búðum og sjálfsafgreiðsla er allt hluti af sama dæminu, að gera fólk að vélum, að taka í burtu mennskuna, að setja hálfvélræna varahluti í fólk, sprauta með varasömum efnum eða nanóeindum, og eitthvað slíkt?

Endurræsingin mikla er löngu, löngu komin í framkvæmd og við lifum í þannig umbreytingaheimi. Þetta eru ekki lengur samsæriskenningar heldur veruleiki. Vísbendingarnar eru of margar, sljóleiki fólks of mikill, sinnuleysið of mikið, þetta er kerfisbundin kúgun af örfáum einstaklingum sem stjórna í krafti ofurauðæva, og eru færir um að gera almenning sífellt fátækari og valdaminni. Þetta gengur lengra en nokkur kapítalismi. Þetta er samþætting kapítalisma og kommúnisma í einn viðbjóðsgraut kúgunar örfárra einræðisauðróna. Okkar er ábyrgðin að krefjast sjálfstæðis, að útskýra, skilgreina og frelsast undan hryllingnum og kúguninni sem því fylgir. Seinni tíma kynslóðir gætu orðið of kúgaðar og lyfjaðar og umbreyttar að þeim verði það ómögulegt.

Gleymum því ekki að fyrir Hrunið 2008 komu fram spekingar sem sögðu ekkert að óttast, hámenntaðir fjármálasnillingar með prófgráður virðulegar, sem reyndust allir hafa rangt fyrir sér, konur og karlar í virðulegum stöðum.

Bankahrunið hafi ekki bein áhrif á Ísland

Öfgafemínismi í vanda

Það er gott að Áslaug Arna er komin á réttari brautir í nálgun á brotthvarfsvandamálinu. Einnig eru tök hennar á íslenzku máli að batna og rétt notkun orðtaka er til fyrirmyndar. Þegar fólki er hent inní háar stöður er það ekki vant því að tala virðulegt mál oft og slettur fylgja þá með eða málvillur. Slíkt lærist flestum, að bæta málfarið.

Í Silfrinu tók hún sterkar til orða held ég, að strákar væru ekki vandamálið, heldur kerfið. Réttar til tekið eru það eitraðar hugmyndir femínismans og eitruð kvennamenning, eitraður kvenleiki en ekki eitruð karlmennska sem veldur skaðanum.

En þegar skilningurinn byrjar að vakna eins og hjá henni er hægt að gera gagn og vonandi það verði. Raunar er ég á því að allt skólakerfið eigi að vera karllægt og aðeins fyrir drengi, en við eigum langt í land með það, úr því að á þessu landi hefur öllu verið snúið á hvolf.

Strákarnir ekki alltaf vandamálið