"Rétt eins og sáir" eftir Megas frá 1972, útgefið 2001, ítarleg túlkun.

Þetta snjalla ljóð eftir Megas kom út á hljómplötunni "Far... þinn veg" frá 2001, en var í raun samið 1972, rétt um það leyti sem fyrsta platan hans kom út, samnefnd listamannsnafni hans, Megas. Um það leyti samdi hann gríðarlega mikið af gæðaefni sem átti eftir að koma út á fjölmörgum hljómplötum árin á eftir, og lagði grunninn að ferli sínum að stórum hluta.

 

Það má segja að þetta sé næstum því eina ljóðið eftir Megas sem hefur kristilegan trúarboðskap að hluta til, en þó heiðinn um leið, því hans snilld felst í tvíræðninni, eins og svo mörgu öðru. Trúarvissan í kvæðinu er þrungin háði og því er þetta ennþá erfiðara að túlka þess vegna. Ég mun þó reyna að gera ýmsum flötum á verkinu skil.

 

Ég hef aldrei spurt hann um tilurð verksins, en ég er nokkurn veginn viss um að það sé samið vegna áhrifa frá Passíusálmum Hallgríms Péturssonar, en hann var að semja lögin við þá alla um þetta leyti einnig, ótrúleg afköst hjá honum á skömmum tíma.

 

Svona er fyrsta erindið:

 

"Stórveldin sóru við stálgyði sín

að Steingrímur Thorsteinsson

skyldi að dróttfífli gjörr við gleymskunnar hirð

gersneyddur uppreisnarvon.

Þau gengu í kirkju til kjörþinghelgis

og kusu með hlutkesti þá

er senda skyldi um láð bæði og lög

að leita uppi og ganga honum frá.

 

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

Atburðarásin er svo hröð í kvæðinu að ég tel réttast að útskýra hvert erindi fyrir sig, nýyrði meistara Megasar auk þess mörgum framandi og þarfnast útskýringa við.

 

Fyrst verð ég að lýsa því að árið 1982 fékk ég áhuga á Megasi og hans tónlist, því Íslenzkukennarinn okkar í Digranesskóla, Skafti Þ. Halldórsson fór að segja að hann væri meistari sem við ættum að hlusta á í staðinn fyrir Bubba Morthens.

 

Áður en ég eignaðist allar hljómplöturnar hans komst ég yfir söngvabækurnar hans og fann þetta verk þar. Ég heillaðist mjög af því, þessum ótrúlega skáldskap, sem ég skildi ekki alveg, en skynjaði á einhvern hátt.

 

Í raun má segja að boðskapur þessa kvæðis hafi ræzt miklu meira núna á seinni tímum, og sé orðinn mun tímanálægari, brýnni í dag en hann var þá.

 

Kvæðið fjallar um að lýðræðið er ekki lýðræði heldur fasismi, fjölmenningarfasismi og jafnaðarfasismi, það fjallar um ofsóknir gegn einstaklingunum af hendi spilltra valdhafa af ýmsu tagi, það fjallar um margt annað einnig.

 

Steingrímur Thorsteinsson er þarna tákn fyrir einstaklinginn, hinn ofsótta einstakling sem tapar fyrir peningaöflum fasískum, bæði til vinstri og hægri.

 

Mjög snjallt er að nota hann sem þetta tákn, því það er ekki augljóst. Hann var menntamaður klassískur, kennari og skáld. Í háðungarskyni í ljóðinu er honum lýst sem ofsóttum manni, en það kemur í ljós hvað það ljóðmál er óendanlega margrætt og snjallt.

 

Stórveldin gegn Steingrími er þemað.

 

Aðeins núna á allra síðustu árum er ég byrjaður að skilja dýpt þessa ljóðmáls, ég skildi það alls ekki fyrst þótt ég hafi notið þess og seiðandi sannleikanum á bakvið það. Þó var Megas einungis 27 ára þegar hann orti þetta, árið 1972, sem sýnir hversu bráðþroska skáld hann var, sýndi snilld sína strax þá, enda vel lesinn og dæmi um íslenzkan snilling.

 

Hvers vegna stórveldin gegn Steingrími, litlu skáldi frá Íslandi, eða stóru skáldi, en í samhengi við stórveldin lítill einstaklingur?

 

Megas var í raun að yrkja um sjálfan sig þarna og setti sig í Steingríms spor eða lét sína persónu renna saman við persónu þessa þjóðskálds.

 

Hann er að lýsa gremju sinni yfir móttökunum sem fyrsta hljómplatan hans fékk, býst ég við. Það eru ofsóknirnar sem koma fram í kvæðinu gegn Steingrími Thorsteinssyni rektor Lærða skólans, settar í þennan skáldlega búning.

 

Fyrst fannst mér þetta fáránlegt þegar ég las þetta og úr tengslum við raunveruleikann. Nú sér maður að þetta er nákvæmlega raunveruleikinn. Allir eru ofsóttir, einnig þeir sem ofsækja minnihlutahópana. Eigendur mannkynsins utan jarðarinnar eru ofsækjendurnir, það eru stórveldin sem ort er um í raun.

 

Steingrímur Thorsteinsson eru allir sem skilja og mótmæla, allir sem eru sjálfstæðir, allir sem rísa upp gegn kúgun, einelti og ofsóknum, allir sem hafa vilja verja sjálfstæði og einstaklingseðli.

Stálgyði er nýyrði sem ég held að ekki allir skilji. Þetta ljóð var ort í kalda stríðinu. Sjaldan hefur Megas skipt sér af stjórnmálum. Þarna er hann þó að gera það.

Stórveldin er vísun í Bandaríkin og Sovétríkin til jafns, og svo öll önnur kúgandi stórveldi einnig sem menn geta ímyndað sér fyrr og seinna í sögunni.

 

Stálgyði þýðir stálgoð, hjáguð úr stáli, trúin á mátt vopnanna og ofbeldisins, trúin á gereyðingarvopnin. Bob Dylan samdi "Masters Of War" sem ádeilu á stríð og gereyðingarvopn, Megas fór fínna í þetta og háðslegar.

 

Í þessu kvæði er hinni fullkomnu vonzku stórveldanna lýst, biksvört sál þeirra geymir ekkert gott. Stórveldin eru í hlutverk þess í neðra, eins og annar bloggari orðar þetta stundum. Hins vegar hafa allir mismunandi hugmyndir um hver djöfullinn er, og Megas leyfir fólki að tjá það á sinn hátt, en orðið yfir myrkrið sem hann notar er "stórveldin".

 

Að sverja við stálgyði sín merkir að stórveldin trúa á ofbeldið, trúa á heilaþvottinn, lygar, blekkingar, að allt sé lygi sem haldið er fram og blekkingar. Þú sverð aðeins við það goð sem þú trúir á sannarlega en þykist ekki trúa á.

 

Að sverja við goð sitt þýðir trú hjartans, trú sálarinnar, það goð sem tignað er einlæglega, hvað svo sem opinberlega er gert.

 

Í þessari einu setningu lýsir Megas því hvernig hræsnin er í samtímanum, allt fullt af kirkjum, en fæstir trúa í raun, einlægnin er fágæt, sjaldgæf. Hræsnin er allsráðandi. Fólk trúir á ofbeldið og vopnin, og vígbúnaðarkapphlaupið er ein af sönnununum fyrir því.

 

Þetta var fyrir afvopnunarfundinn í Höfða með stórveldaleiðtogunum.

 

Viðskeytið gyði er einnig oftast notað um hugtök, eins og algyði, hjágyði, tvígyði, þrígyði, o.s.f.v. Þessvegna er í þessu orði enn meiri háðung en virðist í fyrstu, sem sagt bent á hversu mikil hjáguðadýrkun þetta er, á sama tíma og vestrænar þjóðir voru kristnar í orði kveðnu, enn meira 1972 en nú, eftir sigur alþjóðavæðingarinnar og fjölmenningarinnar.

 

Að gera Steingrím Thorsteinsson að dróttfífli er einnig stórkostleg lýsing sem þarf að fjalla betur um.

 

Dróttfífl er auðvitað sama og hirðfífl eða trúður, marklaus persóna, non grata. Það er sérlega þversagnakennt að nota þetta hugtak um hávirðulegan, klassískan mann eins og Steingrím Thorsteinsson, þjóðskáld og fyrrverandi rektor Lærða skólans. Notkun Megasar á þversögnum er líka eitt það stórkostlegasta sem hann hefur gert sem ljóðskáld.

 

Sem sagt, stórveldin vilja taka burt virðingu hans og þjóðfélagsstöðu, heiður, en heiðurinn hefur löngum verið talinn eitt það dýrmætasta, samkvæmt gildum frá ævafornu. Metooárásirnar og öll hryðjuverkabarátta öfgafemínistanna er kannski skýrasta dæmið um þessi mannorðsmorð sem fóru að vera iðkuð og stunduð löngu eftir að kvæðið var búið til, og gerðu innihald þess þar af leiðandi ennþá brýnna og spásagnarkenndara.

 

Hver er gleymskunnar hirð?

 

Jú, það er hin sataníska hirð nútímans, sem hefur gleymt öllum heiðri, öllu sem vert er að berjast fyrir. Það er hirð villimannanna sem draga alla niður í svaðið og gera menninguna að vígvelli heimskunnar og gjöreyðingarinnar.

 

Þessir skálkar ganga á vang, eða völl hins óhelga þings.

 

Næsta erindi er svona:

 

"Í hálfhring þeir settust og hugsuðu stíft

hvað helzt myndi fá hann útmáð.

Af fláttskap og vélráðum firnin þeir öll

fundu upp sem hans banaráð.

Þeir stóðu í hring og hugðu að nú

hæfði að hver reri á sín mið.

Aldrei leit fúlmennsku fullgjörri mynd

og fólsku, en það morðvargalið.

 

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

Ennþá kemur fáránleikinn í ljós, ofdrápið, ofbeldið, hvernig allir ráðast á einn, hvernig einstaklingurinn þarf að berjast við ofureflið, hvernig hin spilltu öfl leggja saman við það sem ætti að vera auðvelt dráp.

 

Línan "Hverjum hlutfallið hallaði í vil" er í söngbókinni sér, en í stóru textabókinni fremst við annað erindið. Ég hef línuna hér, aftan við viðlagið, þar sem mér finnst hún hæfa betur.

 

Þægð drottins sýnir sig ekki hverjum hlutfallið hallar eða hallaði í vil. Sem þýðir að skálkarnir eru ótengdir veruleikanum, telja sig komast upp með allt, sjá ekki með hverjum drottinn stendur eða hvernig hans réttlæti verður að lokum. Línan er á réttum stað þarna, sem framhald í viðlaginu. Það að Megas skuli syngja þetta með röngum hætti 2001 sýnir að hann var innblásinn af öðru skáldi þegar hann skrifaði þetta og samdi, kannski með ósjálfráðri skrift.

 

Þriðja erindið er svona:

 

"Þeir lögðu til atlögu allir í senn

og einn, hver síns liðs, dag og nótt.

Þeir brenndu honum strokleður - brennisteinsvetni,

beittu hann - eins kveisu og sótt.

Þeir sóttu hann heim með saumnál og þráð

og sápu eins og ilmandi rós.

Þeir gjörðu honum aðför í ullarnærbrók síðri

og Orafiskbolluhálfdós.

 

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

Flónskur lesandi heldur þetta ýkjur, en þetta eru engar ýkjur. Öll ráð eru notuð til að kúga einstaklinginn og veiða hann í net. Smásmugulegar lýsingarnar sýna raunveruleikann, hversu mörg smáatriði eru notuð í þessu stríði.

 

Fjórða erindið er svona:

 

"Þeir eltu hann með kæfu og kæstum osti

og kenndu honum svo tugakerfið.

Þeir buðu honum plastikpottjurtarétt

í pækli, en hann sá í gegnum gervið.

Þeir egndu honum gildrurnar eyðublöðum

hverra afrit þeir hengdu á hans hlið,

og eitri komu í kókvélar hans

meðan konur hans héldu þeir við.

 

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

Í nútímanum er þetta miklu trúlegra og skiljanlegra, hvernig skólakerfið marxíska er notað, menningarmafían, og þannig mætti lengi telja.

 

Nóg er að segja að skáldið var ekki að ýkja, heldur lýsa raunveruleikanum á bakvið blekkingar allvel.

 

Kókvélar gætu þó allt eins verið vélar til að framleiða dópið en ekki gosdrykkinn. Svona mikill töffari var Megas og er kannski enn.

 

Þar sem minnzt er á eyðublöð kemur í ljós andúð skáldsins á yfirvöldum og yfirvaldi, skipulagi kommúnísku, hátæknivæddu.

 

Þar sem ort er um "konur hans", í fleirtölu kemur í ljós andúð skáldsins á einkvæninu kristilega sem er við lýði á okkar landi eins og víðar.

 

Fimmta erindið er svohljóðandi:

 

"Loks settust í hring þeir svo hugsuðu að gnast

hvað héðan af fengi hann afmáð.

Hugmynda fengu enn fullhlaðin skip

en þeim fánýtt þó sýndist hvert ráð.

Unz mælti hinn elzti - augun sem glóð,

rödd ógnþrungin dýpst neðan úr Hel:

"Vér réttum fram sáttarhönd - sverjum hollustu".

Og samtaka vildu honum vel.

 

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

Já, þarna koma flærðin og fláttskapurinn í ljós af fullum þunga.

 

Sjötta erindið er svona:

 

"Já, þeir murkuðu lífið svo makalaust úr honum

að mörgum þótti ljótt.

Gjörðu hann að ryki á gluggakistunni

sem frú Guðjónsen nam burt jafnskjótt.

Þeir skáru honum öll höfuðin af,

í hjuggu hann frumeindir sínar,

þó fengu aldrei lífi þeir firrt þrugl hans það

sem með föndra þjóðmenntfræðingar.

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

Fólk lifir í verkum sínum er boðskapur þessa erindis þótt það deyi. Þótt verk hans séu merkt hinu neikvæða orði "þrugl" lifa þau áfram.

 

Sjöunda erindið er á þessa leið:

 

"Því Steingrímur vissi hvað vitlegast allra

og viðsjárverðast er ráð.

Sveittur hann kvað og sér kvað til öngvitis

um kvak hænsna - tvídrottins náð.

Unz einn stóð hann loksins og uppréttur keikur,

yrkjandi í fjandann lost,

þá sagði guð: "Sonur minn, komdu (Og í stereó)

salar míns veizlukost".

 

En þar sem skálkar þings á vang

þanka ganga berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þar mun eigi þægð sig drottins sýna

hverjum hlutfallið hallaði í vil."

 

 

Hænsnin eru vafalaust líkingamál fyrir smælingjann sem tínir upp kornin af hinum stóru borðum valdsins.

 

Einnig kemur hér fram trúin á vörn Íslendinga í gegnum aldirnar, skáldskapinn, sem sumir segja að hafi haldið lífi í þjóðinni, trúin á eitthvað sem aðeins þessi þjóð átti og bar vott um þjóðareinkenni og sjálfstæði. Kraftaskáldin er hér verið að vísa í.

 

"Tvídrottinn" er hugtak sem þarf að útskýra betur.

 

Í kvæðinu "Fallvalt er gengið feigra", yrkir Megas um Háva og Himnageir. Hávi þessi er auðvitað Óðinn en Himnageir sennilega guð Biblíunnar, Jahve.

 

Íslendingar voru heiðnir í gegnum aldirnar, ekki síður eftir kristnitökuna svonefndu. Tvídrottinn er því Óðinn auk guðs Biblíunnar, eða önnur tvenndargoð sem hægt er að ímynda sér, eða túlka þetta orð með.

 

Í þessu kemur þannig fram þessi trú Íslendinga, að þeir blótuðu í laumi, voru bæði heiðnir og kristnir í senn í gegnum aldirnar, mjög margir.

 

Áttunda erindið og það síðasta er svona:

 

"Steingrímur hann er þér enn eitt dæmið svo dýrt

um hve dárar uppskera hvað sá.

Þeir njóta glóðanna þræddir á tein

meðan þembist hann bjór himnum á.

Þú skalt því eigi bregða brandi

né beita á skáldfíflalýð,

en heilsa auðmjúkur, þig hneigja oní drulluna

og hæla, í erg bæði og gríð.

 

Því þó að skálkar þings á vang

þanka gangi berserksgang

að hanna vél svo hætti sól að skína,

þeir eiga ei slíkt Grettis afl í fang,

sú urtin kletta dafnar í drang,

því að drottinn gáir grannt og sér um sína,

seint mun náðin hans og natnin dvína.

 

(Hverjum hlutfallið hallaði í vil)."

 

Auk þess er hér galdramál á ferðinni heiðið, að kasta hlautteinum og allt það. Að halla hlutfalli í vil hefur enn víðfeðmari merkingar, allt aftur til þess tíma þegar sálin var vegin og metin, og því er þetta stórlega djúpt skáldskaparmál hjá meistara Megasi, eitt hans allra bezta kvæði, og eru þau þó mörg sérlega góð og merkileg hjá honum.

 

Orðið dári er hér sérlega merkilegt yfir syndara og vanthelgan einstakling. Það merkir flón, en einnig þann sem dárar og spottar, ber ekki virðingu fyrir því sem heilagt er en aðeins því sem óheilagt er og djöfullegt.

 

Einnig er hér fjallað um syndarana sem "þrædda á tein", samkvæmt orðalagi kirkjunnar til forna, og því er hér sannkristilegt orðalag á ferðinni, sem er sjaldgæft miðað við Megas, nema hann hafi gert þetta í háðungarskyni, en með slíkt stórskáld sem hann er erfitt að fullyrða eða vita hvenær honum er alvara eða ekki.

 

Einnig er það merkilegt hvernig hann orðar hlutskipti stórskáldsins Steingríms Thorsteinssonar í framlífinu og rektors Lærða skólans, "meðan þembist hann bjór himnum á".

 

Í þessum orðum skáldsins má segja að hinar kristilegu og heiðnu hugmyndir renni saman ljúflega og myndi samhljóm, en þetta er auðvitað mynd sem er af Valhöll og lífi hins heiðna manns eftir dauðann, sem drekkur mjöð með Óðni og guðunum þar eftir að hafa fallið í bardaga.

 

Þar með kemur fram þessi stórkostlega hugmynd að Steingrímur hafi dáið og fallið sem heiðvirður heiðinn maður, sem stríðsmaður Óðins, skáld, og að ekkert hafi það truflað ferð hans til Valhallar að vera kristinnar trúar þegar hann dó. Stórkostlega innblásið kvæði og merkilegt, sem er sættandi fyrir fólk sem óttast hvað verður eftir dauðann, þegar sálirnar eru vegnar og metnar.

 

Þetta er sennilega hugmynd flestra eða allra Ásatrúarmanna enn þann dag í dag, að bardaginn sé bardagi lífsins, að halda andlegu sjálfstæði sínu, að falla í þeim bardaga sem er bardaginn um hugmyndafræðina, sannleikann, að verða ekki að andlegum þræli heldur falla með orð sannleikans á vörum og skilninginn, og þannig falla með einhverri sæmd.

 

Þetta kvæði Megasar er merkilegur vitnisburður um trú Íslendinga fyrr og síðar, hvernig þeir héldu í Ásatrúna löngu eftir að kristnin var lögtekin, og gera enn.

 

Bjórdrykkja er samkvæmt þessu kvæði engin synd, heldur þvert á móti hið bezta mál.

 

Hver er Samael?

Guð okkar þjóðfélags er Samael, eða Satan öðru nafni, eða það má að minnsta kosti færa rök fyrir þeirri skoðun og hún er ekki svo ótrúverðug. Aðrir segja að Bafómet stjórni okkur mönnunum.

 

Nafnið Samael þýðir guð hinna blindu, að því er mér skilst, eða eitur guðs, eða vinstri hönd guðs eða blinda guðs. Mashhit, eitt af Tamúðnöfnum hans þýðir eyðileggjandi.

 

Það er erfitt að vega það og meta hvort örlög allra séu fyrirfram ákveðin eða ekki. Sorglegt er það ef púkar hafa leitt okkur mennina í glötun og ef okkar örlög hefðu getað orðið skárri.

 

Hver og einn verður að halda áfram í samhengi við fortíðina. Sölumennska nútímans er stöðugt að troða sér uppá mann, megranir, lýtalækningar, útlitslæknanir, sálfræðimeðferðir, geðlækningar, trúarbrögð, stjórnmálaskoðanir, tízkusveiflur...

 

Eins og hægt sé að stroka yfir fortíðina á einu augnabliki eða svona býsna fljótt.

 

En það er hægt að lagfæra sálina í pínulitlum skrefum. Það er hægt að lagfæra litlu atriðin í lífinu, hægt og rólega, vera betri við aðra, reyna að gefa meira af sér og svo framvegis.

 

Einn nágranni okkar sem komst yfir nírætt reykti eins og strompur sígarettur, var ekki í sérlega góðu formi og fór varla útúr húsi síðustu áratugina sem hann lifði. Svo deyja ungir íþróttamenn tággrannir, sem aldrei hafa reykt, sem hreyfa sig stöðugt og sem alltaf hafa borðað hollmeti.

 

Síðasta Tinnabókin, "Tinni og pikkarónarnir", lýstir því hvernig ekkert breytist eftir byltingu, hvernig allt fer í sama farið. Nú er höfundur Tinnabókanna talinn mikill rithöfundur á heimsmælikvarða, og André Franquin sömuleiðis.

 

Við skoðum okkar eigin hugmyndir og komumst oft að því að þær eru rangar.

 

Guðinn sem býr til blekkingar og villur, það er góð lýsing á Samael. Það passar vel við nútímann.

Góður þáttur hjá Gísla Marteini síðast.

Ég var ánægður með síðasta þátt hjá Gísla Marteini. Konurnar þrjár sem voru gestir höfðu mismunandi sögur að segja. Söngkonan fannst mér þó bezt, Laufey Lín Jónsdóttir. Þegar hún tók upp gítarinn, þetta hljóðfæri sem ég þekki vel og hef oft notað, og fór að spila djazzkennda tónlist sína og syngja kliðmjúkri röddu heillaðist ég alveg gjörsamlega.

 

Hún bæði syngur frábærlega og spilar vel á hljóðfæri, átakalaust en samt af þekkingu.

 

Það sem ég hef gagnrýnt Gísla Martein fyrir er að vera með aulabrandara um málefni sem ætti ekkert að gera grín að. Hann sleppti því að þessu sinni. Brandararnir hans voru hóflegir.

 

Raunar er það svo að mér leiðast líka mörg tónlistaratriði sem hann býður uppá, en mér leiddist ekki þetta tónlistaratriði, það var framúrskarandi gott.

 

Stundum leiðast mér nýir og ungir tónlistarmenn, sem eru vinsælir á samfélagsmiðlum, en tónlistargjörningarnir minna á það sem maður hefur heyrt þúsund sinnum áður, og nýjungarnar felast frekar í fríkuðu útliti en tónlist.

 

Laufey Lín leggur sál sína í flutninginn, og þagnir hennar eru yndislegar og afslappaðar, eins og frægar söngkonur voru þekktar fyrir.

 

Auk þess hef ég notað jazzhljóma oft í mínum dægurlögum, og þess vegna veit ég alveg  hversu erfitt er að spila þessa hljóma og láta þá hljóma afslappaða innámilli "vinnukonugripanna".

Unglingar í útlöndum íhaldssamari en foreldrar þeirra. Stórmerkilegt.

Báðar sjónvarpsstöðvarnar gerðu ráðstefnu kvenna í stjórnunarstöðu skil.

 

Ég hef nú oft áhuga á smáatriðunum í fréttunum og ekki bara heildarmyndinni. Smáatriðin segja manni nefnilega stundum um ný eða gömul trend, eitthvað sem gefur vísbendingar um það sem getur farið að gerast á næstu árum í þessum málum.

 

Engin gagnrýni á stefnuna kemur fram. Minnir umgjörðin á umgjörð Ólympíuleikanna í Þýzkalandi 1936, til dæmis, í staðinn fyrir yfirburði aría eru yfirburðir kvenna til umræðu.

 

Jafnréttismál eru kreddufast trúaratriði hjá svona fólki.

 

Kom fram að Covid-19 hefði breytt því að nú eru talin 136 ár í að fullt jafnvægi náist í heiminum, að jafn margar konur og karlar verði þá komin í stjórnunarstöður í staðinn fyrir 100 ár, sem talin voru í það fyrir faraldurinn.

 

Í Þriðja Ríkinu voru einnig gerðar svona áætlanir fyrir framtíðina. Á það var stefnt að sameina öll lönd Evrópu í eitt Stórþýzkaland undir forystu foringjans. Þeir sem hönnuðu Evrópusambandið eru taldir hafa notað ýmislegt af þessum fyrirætlunum.

 

En að setja reglustiku á framtíðina og mennina, það er meira en lítið skrýtið.

 

Hverjum gat grunað að fleiri konur en karlar myndu læra í Háskólanum í kjölfar Kvennalistans og femínismans? Veruleikinn kemur með aðrar útkomur en stærðfræðilíkön gera ráð fyrir.

 

Eftir 100 ár verður mannkynið kannski útdautt. Margt bendir til þess. Fáránlegt að gera svona áætlanir um eitthvað markmið sem aldrei er hægt að ná, af ýmsum ástæðum.

 

Hanna Birna Kristjánsdóttir var tekin tali af báðum sjónarpsstöðvunum vegna þessa, sem stjórnarformaður Heimsþingsins.

 

Sáu þau á RÚV um það að klippa svör hennar þannig til að í þeim kom aðeins fram það sem allir vita, endurtekningar.

 

Á Stöð 2 var þetta mun bitastæðara, þar sem sumt kom fram sem ég vissi ekki áður.

 

Þar lýsti Hanna Birna því vel að Ísland er í forystu í þessum málum, eins og á RÚV.

 

Það merkilegasta fannst mér þó að hún sagði að í útlöndum væru ungu kynslóðirnar íhaldssamari en foreldrar þeirra.

 

Þetta fannst mér stórkostlegt.

 

Eins og venjulega eru Íslendingar á eftir öðrum þjóðum, og íslenzkir unglingar ekki síður á eftir jafnöldrum sínum í útlöndum.

 

Þetta segir mér að það bakslag sem sumir tala um í jafnréttisbaráttunni sé ekkert smáræði.

 

Fyrir 20-30 árum máttu varla heyrast að fólk væri á móti femínistum, því það jaðraði við mannhatur, að því er talið var. Nú er hægt að skoða þetta í meiri fjarlægð og sjá fleiri hliðar.

 

Kosturinn við netið er þó sá að með því varð gagnrýnin á femínismann opinskárri, um leið og harkan jókst hjá grimmdarfemínistunum að sama skapi.

 

Þetta bakslag femínismans er ekkert smáræði.

 

Fólk lætur ekki lengur segja sér fyrir verkum, og sízt ungt fólk í skólum sem hefur alizt upp við þessa þvælu en vill fá aðra valkosti í lífinu, til dæmis þá valkosti sem lífið bauð ömmu og afa uppá, langömmu og langafa og öllum þeim kynslóðum á undan þeim.

 

Fáum við bækur fyrir þessi jól sem fjalla um ólík viðhorf í þessu máli?

 

Vaxa upp nýjar kynslóðir Íslendinga sem gera uppreisn gegn uppreisnum?

Bergmálshellir femínista tapar enn

Jæja, þá er það komið á hreint, Hanna Björg hlaut 16,22% atkvæða, og var því langt frá því að sigra sem formaður KÍ. Ekki er það ljóst hvort málflutningur hennar um öfgafemínísk mál hafi ráðið úrslitum, en ekki hjálpaði hann til sigurs, það er deginum ljósara. Ætli það sé ekki óhætt að fullyrða að hún er umdeild kona, bæði innan Kennarasambandsins og utan þess?

 

Ætli þetta sé ekki enn ein vísbendingin um að öfgafemínistar séu eitthvað að rangtúlka stöðuna og bergmálshellinn sinn, telja hann stóran, sem er alrangt?

 

Mjög margir hafa stokkið á þennan öfgafemínistavagn sem voru ekki áður á honum og talið hann sigurstranglegan, talið þetta hinn nýja STÓRASANNLEIKA. Er það ekki eins og með Íslendinga sem þurftu að fá sér fótanuddtæki og eitthvað annað hér í denn, að hafa öll eggin í sömu körfunni?

 

Hávær minnihluti, femínistar, hafa nú fengið þessa niðurstöðu, að svona öfgar eru ekki vænlegir til vinsælda eða sigurs. Því er spurning hvort fjölmiðlafólk græði á því að fá þetta fólk, femínistana í viðtöl og trúa þeirra boðskap.

 

Hvernig væri að nokkrir trúgjarnir stökkvi af þessum öfgafemínistavagni og fari að hugsa sinn gang aftur, og hlusta á þá sem hafa gagnrýnt femínismann, fari milliveginn aftur?

 

Annað sem mér finnst skemmtilegt við þessa kosningu er að sigurvegarinn, Magnús Þór Jónsson, er alnafni manns sem ég þekki vel og held uppá, tónlistarmaðurinn Megas, meistari Megas sjálfur. Það er vonandi að hann komi með nýjan disk eða hljómplötu á þessu ári, eða bók eftir sig.

Magnús Þór Jónsson kjörinn formaður KÍ

Sérfræðingar sem virðast ekki lengur treysta virkni bóluefnanna og vilja harða lokun á landamærunum og fjöldatakmarkanir upp á 20 manns

Það er umhugsunarvert að Ingileif Jónsdóttir vill harðari aðgerðir, eins og kom fram í Silfrinu. Það ætti að duga til að bæla niður bylgjuna, en sú leið hefur ekki verið valin enn af stjórnvöldum. Margt hljómaði satt og rétt sem frá henni kom í þessu viðtali, en ekki allt.

 

Hún fékk drottningarviðtal, og hver kvartar yfir því?

 

En það merkilegasta sem kom fram í viðtalinu við hana var þegar hún sagði hegðun veirunnar hafa komið sér á óvart og að enn skuli svo margir veikjast og smitast.

 

Er nú ónæmisfræðingurinn og prófessorinn Ingileif Jónsdóttir farin að nálgast þá ályktun að veiran geti verið manngerð, óvenjuleg miðað við náttúrulegar veirur? Seint vilja flestir hinir hálærðustu viðurkenna það, til að fara ekki út fyrir "meginstraumsvísindin".

 

Það er margt við þetta sem ætti að vekja fólk og gera því ljóst að margt er mögulegt á okkar tímum í sambandi við veirur, sýklahernað og margt annað, sem ekki var mögulegt fyrir nokkrum áratugum.

 

Margir samsærisáhugamenn telja að elítan viti allt um þessi mál en haldi flestu leyndu. Þessi háttvirti prófessor, Kári, og margir sem tekið er viðtöl við sem sérfræðinga þar með í þeim hópi sem allt veit en fæst eða ekkert lætur uppi sem skiptir máli.

 

Silfursstjórnendurnir núorðið taka bara drottningarviðtöl við elítuna. Slíkt er einmitt mikið spillingareinkenni, sem Kveikur er laus við.

 

Það versta er hvernig þættir eins og Silfrið eru orðnir, þættir sem styðja bara viðtekna skoðun, en ekki aðrar hliðar á málunum. Egill Helgason, sem áður kunni að búa til gott og fjölbreytt, fræðandi sjónvarpsefni er nú bundinn á sama klafa og flestir aðrir, að þora ekki að taka á málum. Hann hefði gjarnan mátt fá samsærisáhugamann til mótvægis við frú Ingileif í Háskólanum, þannig að þau þrjú hefðu rætt saman, ekki bara þetta drottningarviðtal.

 

Það er alveg viðbúið að fólkið sem vinnur í Háskólanum sé ekki að koma fram með margt sem hróflar við meginstraumnum, eins og til dæmis samsæriskenningar. Þessvegna er það þeim mun eftirtektarverðara þegar hámenntað fólk eins og Ingileif viðurkennir að bólusetningarnar hafi ekki skilað þeim árangri sem vonast var til í upphafi.

Frásaga af konu sem sættir sig við ófullkomna menn

Hér er kona sem ekki er upptekin af því að refsa öðrum fyrir það sem henni hefur verið gert, manneskja sem bítur á jaxlinn og heldur áfram eins og sennilega flestir gera að einhverju leyti, hefur fundið aðferð til að vinna á kvíða, áhyggjum og vanlíðan.

 

Hún hefur bara verið með ofbeldismönnum, að eigin sögn, og samt virðist hún jarðbundnari, rólegri og skynsamari en þær sem eru sprengfullar af kynjafræðináminu.

 

Þessi manneskja virðist gera sér grein fyrir þeirri grundvallarstaðreynd að lífið er ekki dans á rósum, enda kemur það fram í fyrstu Mósebók að Guð ætlaðist ekki til þess að hér væri dans á rósum.

 

Það er það sem jafnaðarmenn og aðrir vinstrimenn gera, ætla sér að gera jörðina að Paradís, þykjast geta betur og vita betur en guðir og gyðjur. Samt virðist það regla að slíkar tilraunir enda alltaf með ósköpum, kommúnisminn er eitt slíkt dæmi, eða sósíalisminn.

 

Þegar Satan freistaði Krists í eyðimörkinni fólst í orðum hans loforð um að maðurinn yrði herra sköpunarverksins en ekki guð, að maðurinn myndi stjórna í umboði Satans, og Kristur sérstakur milligöngumaður á milli. Fólki finnst það ekki lengur rangt heldur rétt í nútímanum, að því er virðist.

 

Að fyrirgefa þýðir að gefa upp skuld eða eitthvað slíkt, en að afsaka þýðir að gefa upp sök. Burt séð frá því er nauðsynlegt að halda áfram, og leggja það í hendur æðri máttarvalda að sjá um hefndina, eða að átta sig á því að maður sjálfur gerði mistök.

 

Ég held að uppspretta hamingjunnar felist að miklu leyti í að sætta sig við að fólk er gallað en ekki fullkomið. Það þarf ekki að vera meðvirkni, heldur raunsæi.

 

Þeir sem eru meðvirkir femínismanum lifa úr tengslum við náttúrulegar reglur um mismunandi valdastöður kynjanna og úr tengslum við boðskap Biblíunnar, fyrstu Mósebók.

„Ég hef verið beitt öllum tegundum ofbeldis“

Annar tónn með nýjum ráðherra?

Ég ætla ekki að tala um kófið eða Covid-19 að þessu sinni, nema það að mér finnst að Borgarspítalinn og heilbrigðiskerfið eigi að fá aukið fjármagn til að þola heimsfaraldurinn og allt annað sem bjátar á.

 

Ég ætla að fjalla um það að Áslaug Arna er orðuð við að verða næsti helbrigðisráðherra. Helbrigðisráðherra segi ég og skrifa, því sá tími er liðinn að þetta séu karlkyns ráðherrar sem gera sitt bezta, með reynslu og þekkingu. Nú eru þetta lýðskrumarar.

 

Áslaug Arna gæti orðið ágætur helbrigðisráðherra og gert enn meiri mistök en fyrirrennari hennar. Ég kann að meta þau orð Svandísar Svavarsdóttur sem hún lét falla nýlega að "hún tæki á sig alla ábyrgð" eða eitthvað slíkt. Það eru orð þroskaðrar manneskju með sál og samvizku.

 

Rétt er það að ekki var ég sáttur við að Svandís kom því í gegn að fóstureyðingum yrði fjölgað, en hún hefur staðið sig vel í kófinu og unnið vel með sóttvarnaryfirvöldum. Hér hefur mannfall verið með minna móti, og þrátt fyrir að Þríeykið hafi gert mikið í því var það gott hjá henni að treysta sérfræðingum.

 

Áslaug Arna yrði ágæt í því að setja kapítalismann í fyrsta sæti í embætti sem snýst um mannúðina og að bæta fjárhagsstöðu spítalanna.

 

Stjórnmál eiga ekki að snúast um æskudýrkun eða útlit. Áslaug Arna hefur sýnt tízkumálum áhuga, og það eru einkenni lýðskrumara, að fara ekki eftir stefnu flokksins síns, heldur tízkumálum, vera eins og lauf í vindi. Jafn ömurlegt er að skipta um flokk rétt eftir kosningar ef um er að ræða stærri flokk en maður er að flýja.

 

Dæmi um lýðskrumseinkenni á málflutningar hennar er að hafa ætlað að leggja niður Íslenzka mannanafnanefnd, sem Píratar vildu, vera hlynnt fóstureyðingum, sem er dæmigert vinstriflokkamálefni, og margt annað sem vinstriflokkar og miðjuflokkar berjast fyrir.

Spítalinn megi ekki vera fyrirstaða eðlilegs lífs

Lauf í vindi, sem fara eftir tízkustraumum

Ef þróunin heldur áfram og allir strákar og karlar verða taldir gerendur fyrir allt sem þeir gera eða gera ekki, þá verður búið að gjaldfella orðið gerandi eins og búið er að gjaldfella orðið rasisti, sem búið er að gjaldfella og gera orð víðtækrar merkingar.

 

Femínazistar segja að það séu forréttindi að vera frægur og koma fram í fjölmiðlum. Slík orðræða fer bara af stað þegar um er að ræða að smána stráka og karla sem eru frægir í fjölmiðlum og hlýða ekki eins og kaghýddir hundar.

 

Skorturinn á karlmennskunni er aðalvandamál nútímans, og eitraður kvenleikinn hefur náð að gera eiginlega allt hundleiðinglegt og dautt.

 

Þótt að næstum allar konur taki undir að allir karlar séu gerendur, og skuli endilega dæmdir fyrirfram, þá er það vegna þess að þær standa með kynsystrum sínum og almenningsálitinu, frekar en að dómgreind þeirra sé horfin. Eyrnalokkarnir, X-2000, líkamsskrautið, uppeldi þeirra í gegnum aldirnar, allt hefur þetta miðað að því að taka burt dómgreind þeirra og sjálfstæða hugsun.

 

Eins og mér finnst mikið skemmtiefni og fyndið að lesa það sem öfgafengið fólk lætur útúr sér á samfélagsmiðlum og hvar sem er, sérstaklega þegar ég er ekki sammála því, og athugasemdakerfin eru fræg fyrir að vera slík andleg saurþró og skítakamar, þá má varast að draga þá ályktun að skítadreifarar séu þverskurðurinn af þjóðinni.

 

Það er sannleikskorn í því að konur eigi ennþá bágt. Kannski verður maður betri maður með því að trúa því að þær séu allar fórnarlömb, sama hvað gert er eða ekki gert.

 

Já, það er rétt að Þórir Sæmundsson sýndi ekki iðrun í viðtalinu sem setti þjóðfélagið á hliðina nýlega. Kveikur stendur undir nafni sem þátturinn sem sameinar þjóðina í ást og hatri. Ekki hægt að segja að sjónvarpsáhorf sé að dvína eða áhrifin af hinu vinsæla Ríkisútvarpi. Svona þættir reisa þessa gömlu stofnun til vegs og virðingar, eða vinsælda að minnsta kosti.

 

Kannski eru svona þættir nauðsynlegir, til að samúðin með konum aukist, og skilningurinn í þeirra garð.

 

Það er hluti af uppeldi stráka að vera harðir og iðrast ekki.

"John Wesley Harding" eftir Bob Dylan frá 1967, þýðing og túlkun.

Þetta lag kom út á samnefndri plötu með Bob Dylan í árslok 1967, og snemma árs 1968 annarsstaðar. Ég tel þetta algera lykilplötu í safni Dylans, þar sem hún tengir saman mörg tímabil. Kántríáhrifin eru greinileg, en einnig vönduð textasmíðin frá fyrri árum.

 

Fyrir mörgum er þessi hljómplata mikill leyndardómur og fólk skilur ekkert í textunum jafnvel, nema þeim síðustu sem eru einfaldari, síðustu tvö lögin fjalla um ástina.

 

Að mestu leyti fjallar þessi plata þó um þjóðfélagsleg málefni og trúarleg, andstöðu við kristnina jafnvel, ef vel er að gætt, og andstöðu við allskonar ríkjandi skoðanir.

 

Svona er þýðingin:

 

"John Wesley Harding var verndari fátæka fólksins. Hann ferðaðist um með byssu í sérhverri hönd. Allt í kringum landið opnaði hann fjölmargar dyr, en var aldrei þekktur fyrir að særa heiðarlegan mann. Það var niðri í Chaynee sýslu á umtöluðum tíma, að með konu sinni tók hann sér stöðu, og brátt var ástandið allt annað en leyst, þar sem hann var ævinlega þekktur fyrir að ljá hjálparhönd. Allar götur meðfram ritsímavírnum hljómaði hans nafn, en samt varð hann aldrei sakaður um neitt, og enginn var á ferli sem gat rakið hans slóð eða keðjað hann niður, hann var aldrei þekktur fyrir að gera neitt heimskulegt."

 

Þessi texti er fullur af áhugaverðum þversögnum og er því skáldlegur.

 

Sögulega persónan John Wesley Hardin fæddist 1853 og lézt 1895, 42 ára. Hann var fjöldamorðingi og frægur byssubófi í villta vestrinu en alls ekki þessi bjargvættur og Hrói höttur eins og Bob Dylan lýsir honum í þessu lagi, og þessvegna hafa menn túlkað það á annan hátt en að þetta sé venjulegur hetjusöngur og ballaða í gamaldags, sígildum stíl.

 

Það er ekki bara að sagan sem sögð er í laginu passi ekki við þjóðsagnapersónuna með þessu nafni, heldur eru innbyrðis mótsagnir í kvæðinu sjálfu. Dylan hefur lýst því í viðtölum að hann hafi ekki vandað sig við textagerðina, en aðrir telja dýpri merkingu búa þar að baki.

 

Þetta er snilldarlegt ljóð og engin mistök þarna á ferðinni, heldur þversögnunum haganlega komið fyrir til að koma með boðskap sem ekki allir túlka eða grípa eða skilja eða meðtaka.

 

Í fyrsta lagi notar Bob Dylan orðalagið "í sérhverri hönd", (every hand, ekki each hand). Í hvorri hönd væri eðlilegt, (each). Þar kemur það í ljós að John Wesley Harding er tákn fyrir annað en byssubófann fræga.

 

Þegar notað er orðalagið "að opna fjölmargar dyr", hefur það margvíslega merkingu. Öll þessi hljómplata er full af margræðu og flóknu orðalagi sem ber að túlka til að fá í það fulla og rétta merkingu.

 

Línan "aldrei þekktur fyrir að særa heiðarlegan mann", er sérlega lýsandi einnig. Tek ég allt þetta fyrir síðar betur.

 

Útlaginn átti vissulega tvær eiginkonur, en þetta með að taka sér stöðu með annarri hvorri eiginkonunni, eins og lýst er í hetjusögum er ekki eins víst af heimildunum.

 

Fyrri kona útlagans dó á undan honum úr berklum eftir 20 ára hjónaband, Jane Bowen Hardin. Hún bar honum þrjú börn og afkomendurnir urðu margir síðar.

 

Hjónaband þeirra var varla hetjulegt, nema fyrir þá sem þannig vilja túlka þessa sögu, því fátæktin var mikil og eymdin, og eiginmaðurinn oft í fangelsi fyrir manndráp.

 

Seinni kona útlagans var Carolyn Lewis Baze, en henni var hann aðeins kvæntur nokkra mánuði sama ár og hann lézt, var drepinn, 1895.

 

Ein mesta þversögnin felst í þessari línu:"Brátt var ástandið allt annað en leyst, þar sem hann var ævinlega þekktur fyrir að ljá hjálparhönd".

 

Reyndar hefur orðið "for" misjafna merkingu, það getur þýtt þrátt fyrir, en algengara er að það þýði eitthvað í líkingu við þar sem.

 

En jafnvel þótt það sé þýtt "þrátt fyrir" er merkingin undarleg.

 

Þessi þversögn gegnir hlutverki í túlkuninni síðar.

 

"Aldrei sakaður um neitt", þetta hefur Bob Dylan vitað að var alrangt og því hefur hann sett inn þessa línu til að hjálpa fólki að ráða gátuna og skilja ljóðið.

 

"Enginn sem gat rakið slóð hans", þetta vissi Dylan líka að er rangt, svo ekki getur hann átt við útlagann.

 

"Enginn gat keðjað hann niður", enn ítrekar hann að hann er ekki að yrkja um byssubófann.

 

"Aldrei þekktur fyrir að gera neitt heimskulegt", þessar línur leiða það ótvírætt í ljós að John Wesley Harding er dulnefni yfir einhvern annan.

 

Jahve, guð Biblíunnar er sá sem ýmsir telja að hann sé hér að yrkja um, því upphafsstafirnir eru svipaðir, eða þeir sömu. Einnig vita menn að Bob Dylan las mikið í Biblíunni á þessum tíma, en varð ekki opinberlega sannkristinn maður fyrr en 1979, tólf árum síðar. Þessi hljómplata fjallar því um innri átök hans um trúarleg, siðfræðileg og sagnfræðileg efni.

 

Þetta lag er eitt aðallagið.

 

Í raun lýsir þetta lag efasemdum Dylans um að guð Biblíunnar sé eins fullkominn, góður og almáttugur og honum var tjáð. Hann blandar saman útlaganum og guði Biblíunnar og úr verður þessi áhugaverði hrærigrautur, sem segir mikið um báða.

 

Enn fremur ber að geta þess að ég hef heyrt guðfræðinga fullyrða að Satan sé aðeins partur af vilja Jahves. Þar með ber Jahve ábyrgð á öllu, bæði því sem gott og vont er. Það er í samræmi við innihald þessa ljóðs.

 

Tilvitnanir í Biblíuna eru víða á hljómplötunni, en sterk trúarvissa gyðingleg eða kristileg er ekki fyrir hendi samt, heldur hrært upp í líkingamáli úr Biblíunni og það notað á veraldlegan, ljóðrænan og nýstárlegan hátt. Þess vegna er þetta eina túlkunin á þessu ljóði sem gengur upp og er rökrétt, með hliðsjón af öðrum ljóðum plötunnar og þeirri staðreynd að Bob Dylan las mikið í Biblíunni á þessum tíma, án þess að láta sannfærast af boðskap hennar, að því er virðist, eða ekki fyrr en 12 árum seinna, 1979, eða undir lok ársins 1978 kannski, að annarra áliti.

 

"Aldrei þekktur fyrir að særa heiðarlegan mann", á ekki við um útlagann heldur guð Biblíunnar augljóslega. Er þar Dylan að vitna í eyðingu borga og mannvera, og margt annað sem lýst er að guð Biblíunnar hafi gert.

 

Reiði og refsing guðs Biblíunnar er ægileg samkvæmt lýsingunum, en Biblían er goðsagnabók, þannig er rétt að líta á hana.

 

"Brátt var ástandið allt annað en leyst þar sem hann var ævinlega þekktur fyrir að ljá hjálparhönd".

 

Þessi merkilega lína bendir til þess að með "hjálpinni" hafi ástandið versnað. Það lýsir kannski því hvernig trúin getur verið ópíum fyrir fólkið, eins og Marx ritaði.

 

"Jahve aldrei sakaður um neitt? Aldrei hægt að rekja slóð hans eða keðja hann niður? Aldrei þekktur fyrir að gera neitt heimskulegt?"

 

Jú, Nietzsche var ekki sá eini sem sakaði guð Biblíunnar um margt, það hefur verið gert í gegnum aldirnar og er enn gert.

 

Aldrei hægt að rekja slóð hans? Það er einnig ofmælt. Upplýsingar má finna víða um hann og þær hafa komið fram, þetta er starf guðfræðinga og guðspekinga ekki hvað sízt, og er kennt í guðfræðideildunum.

 

Aldrei hægt að keðja hann niður? Um það er erfiðara að vita með vissu, en þó getur þessi setning verið röng eins og svo margar í þessu ljóði.

 

"Aldrei þekktur fyrir að gera neitt heimskulegt?" Það fer eftir því hver fjallar um málin hvernig menn túlka það. Trúaðir taka undir þetta en síður aðrir.

 

Bob Dylan hefur of oft verið túlkaður af kristnum öfgamönnum, en hægt er að túlka ljóð hans á mjög margvíslegan hátt. Þessi túlkun opnar á þann möguleika og skilning að bæði þessi plata og svo "Street Legal" frá 1978 séu heiðin verk, og svo mögulega fleiri textar og hljómplötur eftir hann.

 

Þetta ljóð er mikið snilldarverk, hvernig honum tekst að segja margar sögur í einni. Það tekst honum með margræðni, viljandi þversögnum og vísbendingum í því sem virðist á köflum ónákvæmt orðaval, en er það ekki. Hann nefnilega lýsti því í öðrum viðtölum að öll orðin í textunum hafi verið vandlega valin, meira en á öðrum hljómplötum eftir hann. Það passar, sé þetta túlkað vel og vandlega.