Lærdómur dreginn af hremmingum

Eitthvað bar á því í fyrstu bylgju þessa faraldurs að menn voru að tala um að minnkandi umsvif væru holl fyrir náttúruna. Íslenzka hagkerfið ber merki fíklahagkerfisins, og er hótelabólan nýjasta dæmið um það, en aukin bankaumsvif í kreppunni fyrir rúmlega 10 árum. Það kann vel að vera að Sjálfstæðisflokknum sé helzt að þakka fyrir að ríkissjóður stóð vel þegar ósköpin hófust í upphafi þessa árs. Þó má læra enn mikið af þessari kreppu, að áherzlan á ferðamenn og ferðaþjónustuna var samskonar fíklahagkerfiseinkenni og áherzlan á bankana áður. Margt mætti læra af Guðna Ágústsyni úr Framsóknarflokknum og þeim sem halda því fram að Ísland eigi að vera sem sjálfstæðast, að efla landbúnað og sjávarútveg, að hafa sem minnsta þörf fyrir útlönd.

 

Ættu ekki náttúruverndarsinnar að sjá tækifæri nú í annarri bylgju faraldursins til að boða minni mengun og varanlegar breytingar á orkuþörf á heimsvísu? Kröfur um mannréttindi mega ekki yfirskyggja kröfur um náttúruvernd.

 

Það mætti vel trúa því að æðri máttarvöld hafi skorizt í leikinn þegar þau sáu jökla bráðna sem aldrei fyrr og hitamet slegin. Ég er í félagi sem heitir Félag Nýalssinna. Þar kom fram á sambandsfundi síðastliðinn vetur að mannkyn sem hafa mikil áhrif á okkar jörð hafi átt hlut að máli til að minnka mengun á jörðinni. Bæði er talað um lífstefnu og helstefnu í þeim fræðum, er það of langt mál að fara út í hér.

 

Jafnvel má líta svo á að fleiri drepsóttir verði sendar hingað ef við ekki högum okkur vel og drögum úr mengun á meiri hraða, en að mannkynið komist skár úr þessari ef það hættir mótmælum gegn "fasisma" yfirvalda. Þetta ætti að vera það afturhvarf til náttúrunnar sem margir náttúruverndarsinnar hafa boðað lengi.

Fóstureyðingar eða önnur fjöldamorð

Hatrið gegn múslimum er svo sem ekkert nýtt, en viðbrögðin við því eru tilefni til umfjöllunar. 

Þegar menn fremja svona fjöldamorð er það, tel ég, vegna þess að þeir hafa sefað sjálfa sig til þess að trúa því að ákveðin manntegund hafi ekki lífsrétt. Það er ekki tekið fram að hann hafi verið dæmdur geðveikur og því er geðveila ekki til refsiminnkunar. Það er ágætt ef menn leggja þann ósið af að telja öll fjöldamorð tengd geðveiki, sem lýsir fordómum frekar en staðreyndum.

Svo eru það fóstureyðingarnar, þær eru gjörsamlega sambærilegar við svona fjöldamorð. Þær eru skipulagðar af kaldri rökhyggju rétt eins og þessum manni er gefið að sök að hafa skipulagt og framkvæmt þessi fjöldamorð. 

Það er mjög eftirtektarvert að sama samfélag og telur ekkert óeðlilegt við að drepa þúsundir barna í móðurkviði eða meira árlega beiti hörðustum refsingum gegn þeim sem drepur miklu færri einstaklinga, sem að vísu eru fullorðnir.

Ég er mjög minnugur á samtöl og það sem ég les í kommentakerfum ef mér finnst það eftirminnilegt. Fyrir nokkrum árum átti sér stað þræta á kommentakerfi Dv.is sem ég tók svo sem ekki sjálfur þátt í, en las af athygli.

Ein kona sem var hlynnt fóstureyðingum og hin mesta mannúðarmanneskja, vinstrisinnuð miðað við hvernig hún deildi á frjálshyggjumenn, hafði hina mestu samúð með sveltandi þjóðum úti í heimi, sagði sem svo til að styðja fóstureyðingar, að lífið væri ofmetið hvort sem væri.

Að lífið væri ofmetið, að það væri nú ekki eins merkilegt og af væri látið.

Með sömu rökum væri hægt að afsaka öll voðaverk fortíðarinnar í mannkynssögunni, eða þessi fjöldamorð sem rötuðu í fréttirnar.

Hér vil ég aðeins spyrja að því, hvernig getur samfélagið fullyrt að ófædd börn eigi miklu minni lífsrétt en aðrir? Er það ekki augljóst að búið er að skekkja siðferðisviðmið fjöldans, að ungt fólk er eins og hlýðnir sauðir, og aðrir sem þykjast siðferðilega æðri en rasistar eða þeir sem vilja viðhalda lífinu eins og það hefur tíðkazt og virkað?

Mun aldrei ganga laus að nýju

Baktjaldamakk og áhrif á kosningar

Ef hægt er að segja að einn maður sé með einræðistilburði í heiminum eða stjórni jafnvel heiminum þá er það George Soros. Hann hefur notað gríðarlegan auð sinn mjög lengi til að hafa áhrif í heiminum og til að breyta kosninganiðurstöðum, samkvæmt samsæriskenningum sem eru mjög trúverðugar. Þessi þrýstingur á að hefta tjáningarfrelsið á Facebook og víðar kemur frá honum líklega eða fólki sem tengist hans fjölmörgu samtökum. Ef einhver er að reyna að koma á allsherjarsamtökum kommúnisma og að gera öll lönd kommúnísk þá er það George Soros. Völd hans eru svo mikil að við honum verður tæplega stuggað. Svona auðmenn eru eins og stórveldi, því peningar stjórna heiminum.

 

Það hefur lengi verið fjallað um það hversu hættulegt það er þegar milljarðamæringar og þeirra samtök öðlast svona ofurvöld. Þegar þau völd eru svo notuð í pólitískum tilgangi, þá er lýðræðið í stórhættu. Skekkt mynd sem birtist í mörgum fréttum á RÚV eða víðar hér eða annarsstaðar er til komin vegna svona samtaka, sem beita áhrifum og þrýstingi til að fá sitt fram.

 

Það er kominn tími til að almenningur hætti að láta segja sér hvað er löglegt og noti eigin dómgreind og krefjist úrbóta.

Að nota minni samskipti og heimilisdvöl til að þroskast

 

Á tímum farsótta eykst kvíðinn, skelfingin og margt það neikvæða í mannssálinni. Eðlilegt er að meiri hætta sé þá á átökum utan og innan heimila. Hér vil ég gera að umtalsefni hræðslu við hitt kynið sem getur birzt á ýmsan hátt, til dæmis sem feimni eða stefnum sem ala á tortryggni gagnvart hinu kyninu. Kynjahyggja er það kallað á íslenzku. Maður væri að afneita veruleikanum ef maður neitaði því að alið hafi verið á andúð gegn konum lengst af í mannkynssögunni en eitthvað kann það að hafa breyzt á síðastliðnum áratugum og kannski þannig að alið hafi verið á andúð gegn körlum, af harðlínuvinstrimönnum og mannréttindafrömuðum ekki sízt. Ég vil rifja upp mína æsku og unglingsár í menntaskóla þegar ég var feiminn við stelpur sem mér leizt vel á. Ég hræddist að gera mistök. Ég setti þær á stall sem guðdómlegar verur, sem ég var hrifnastur af. Svo ef eitthvað gekk ekki gat ég fyllzt af kvenhatri um stundarsakir vegna beizkju og óánægju. Ég var reiður út í sjálfan mig að klúðra málunum, en það er sálfræðilegt að manni finnst auðveldara að beina reiðinni að öðrum. Það gekk þó yfir.

Ég vil taka það fram að hugtakið kvenhatur er algjörlega misskilið af of mörgum. Einhver aðili sem hreyfir mótbárum við öfgafullri meginstraumspólitíkinni sem gengur út á jákvæða mismunun í æ ríkara mæli ætti ekki að þurfa að sitja undir áfellisdómi um kvenhatur. Það finnst mér allt annað fyrirbæri.

Mér finnst hatur einkenna nútímann, hatur á náunganum, lítið er um kynþáttahatur miðað við fyrr á tímum eða hatur á milli þjóða sem birzt getur í stríðsrekstri ekki hvað sízt.

Öll þessi óhamingja, þunglyndið, kvíðinn, þetta sem herjar á fólk sem aldrei fyrr, þetta á rætur að rekja til vandræða í samskiptum að miklu leyti, og helzt til erfiðleika við að umbera hitt kynið. Ég legg mig stundum fram við að lesa það sem konur skrifa eða blogga um til að reyna að skilja þær. Sérstaklega finnst mér áhugavert að lesa skoðanir þeirra sem eru ósammála mér.

Aðalpunkturinn í þessari grein er að reyna að koma til móts við konur sem þola ekki feðraveldið. Gjána sem myndazt hefur á milli kynjanna verður að brúa, annað er ómögulegt. Það væri hægt að skrifa mikla doðranta um þetta og hefur vissulega verið gert, en gjáin hefur dýpkað en sízt minnkað. Það er vegna þess að viðhorfin hafa breyzt. Óbilgirnin hefur aukizt á báða bóga, en þó langmest kvennamegin.

Ég ólst upp hjá afa og ömmu mest. Amma var heimavinnandi húsmóðir til æviloka, en þótt femínistar fullyrði að konur af hennar kynslóð hljóti að hafa verið óhamingjusamari og kúgaðri en konur eftirstríðsáranna sem ólust upp við kvenréttindi er ég ekki svo viss um það.

Mamma hefur mér sízt virzt hamingjusamari en amma og ekki tollað lengi með hverjum manni vegna óraunhæfra væntinga til karlmanna. Ég hef rekið mig á þetta sama, að verða ástfanginn þýðir ekki paradís, ólíkar skoðanir eða eitthvað valda vanda.

Fólkið fyrir tíma kvenréttindaheimsstyrjaldarinnar var raunsætt; það gerði með sér sáttmála sem dugði og sem byggður var á Biblíunni, sem byggist á mjög gamalli hefð og reynslu kynslóðanna. Þessar gömlu kynslóðir afrekuðu stórkostlega hluti við miklu óblíðari aðstæður en við hin höfum lifað við sem yngri erum. Án samheldninnar hefði það aldrei tekizt sem þessar kynslóðir tóku sér fyrir hendur.

Blaðamaðurinn Eiríkur Jónsson er einn af þeim sem stundur talar í spakmælum, sem eru eins dýrmæt og speki Konfúsíusar. Ég hef þann hæfileika að muna ævilangt þær setningar efnislega sem mér finnst kenna mér eitthvað, þótt ég muni þær ekki endilega orðréttar. Einhverju sinni skrifaði hann eitthvað á þá leið að femínisminn hefði kostað meiri sársauka og hörmungar en báðar heimsstyrjaldirnar til samans. Hann gefur sig þó út fyrir að vera mikill femínisti, en í þessari setningu hans er svo mikill sannleikur fólginn að vel mætti skrifa um hana þykkan og mikinn doðrant sem myndi varpa ljósi á samtíma okkar og menningu.

Vegna þess að þarna var nákvæmlega hitt á réttan punkt bjó ég til orðið kvenréttindaheimsstyrjöldin, og fullyrði að kvenréttindaheimsstyrjöldin sé þriðja heimsstyrjöldin og að hún standi enn yfir, og að henni muni ekki ljúka fyrr en kynin hafa sættzt að nýju, búið til slíkan samfélagssáttmála að frjósemi aukist að nýju og ástir blómstri sem aldrei fyrr. 

Þessi ótti við hitt kynið veldur útskúfun sem karlar verða fyrir og hann veldur þunglyndi og kvíða hjá mörgum konum. Þessi ótti við hitt kynið veldur sem sagt ómældum þjáningum, og kostnaðurinn sem fylgir honum í formi sálfræðiþjónustu og lyfjanotkunar er gríðarlegur.

Þess vegna vil ég leggja það til að þroskað fólk stígi til baka og athugi hvort fyrri kynslóðir geti ekki kennt og þroskað okkur sem yngri erum, þetta fólk sem komið er á annan hnött eða hvar sem við viljum trúa að það sé í framlífi sínu.

Kynþáttahyggjan var svo vinsæl á fyrri hluta 20. aldarinnar að hún litaði allar þjóðir, ekki bara þá þýzku og japönsku. Kynjahyggjan er vandamál og böl okkar tíma og hún á eftir að hljóta dóm sinn á sama hátt, er ég viss um. Hún er ekkert til að hreykja sér af, þótt ráðherrar geri það, því miður.

Hér í kreppunni er tími til að hugsa og þroskast. Í kreppunni er tækifæri til að vera ekki einstrengingslegur heldur láta af sínu ef skynsemi og rök hníga til þess.

Skoðanakönnun kætir Dag B. Eggertsson

Miðað við hvernig vinstriöflin eflast eins og púkinn á fjósbitanum í Reykjavík mætti halda að kommúnisminn sé smitandi, eða versta smitpest í heimi.

 

Annars vil ég koma með kenningu sem vel mætti skoða. Vinur minn sem er sjálfstæðismaður búsettur í Reykjavík er þeirrar skoðunar að Eyþór Arnalds sé of kurteis og málefnalegur í framkomu, að hann þurfi að vera grimmari. Hann telur að Davíð Oddsson hafi náð þessu feikilega fylgi með óvenjulegum leiðtogahæfileikum sem hafi verið blanda af hörku, húmor og persónutöfrum.

 

Nú virðist sem margir fái glýju í augun af valdaljóma Dags B. Eggertssonar, og að sama hversu mikið hann sé gagnrýndur að það bíti ekkert á honum. Þetta sýnir ýmislegt um mannlegt eðli og þörfina fyrir sterka leiðtoga.

 

Raunar finnst mér Eyþór Arnalds alltaf koma vel fyrir og hann vera málefnalegur, en hvað er það þá sem vantar?

 

Eitthvað er það við mikið vald sem ekki verður sigrað, að það getur jafnvel orðið meira. Vald jafnaðarmanna er trúarlegt og siðferðilegt, eins og vald kirkjunnar var. Þeir telja sig geta fellt siðferðisdóma. Það byggist í raun á andstöðunni gegn guði Biblíunnar, ef litið er á áherzlurnar og baráttumálin. Í flestum stóru trúarbrögðunum sem nú eru vinsæl er varað við valdi kvenna og femínisma. Það á við um islam, kristni og gyðingdóm, en þessi trúarbrögð eru einna útbreiddust í heiminum.

 

Kristin kirkja á Íslandi og víðar á vesturlöndum er mjög svo í varnarstöðu. Þetta þarf allt að skoða í samhengi við þennan uppgang vinstriaflanna í Reykjavík.

 

Það er sjálfið sem er dýrkað, eða egó mannsins í húmanismanum, sem er kjarni jafnaðarstefnunnar. Mannlegur vilji er settur ofar gamalli speki í margvíslegri mynd.

Hverra hagsmunir ráða?

Nú finnst mér í ljósi nýjustu frétta að þríeykið sé heldur sljótt í viðbrögðum. Þetta er eins og þegar bílstjóri í bíl sér að árekstur er að verða og hann bremsar ekki nema örlítið, og útskýrir það með því að það sé svo dýrt að slíta bremsuklossunum með því að hemla of harkalega!

 

Er verið að setja hagsmuni ferðaþjónustunnar fram yfir hagsmuni landsmanna? Hann Ómar Geirsson er vanur að blogga um þessa hluti ágætlega. Mér finnst skemmtilegt þegar menn láta gamminn geysa og koma fram með samsæriskenningar, þær geta oft verið réttar að öllu eða einhverju leyti.

 

Við eigum ágætlega fært fólk að sjá um þessa hluti, en oft verður maður var við þöggun og samsæristilhneigingar. Ég býst við að Þórólfur myndi tæplega viðurkenna það að yfirvöldin beiti hann og þau þrýstingi, þótt svo geti verið.

 

Svo er þessi umræða um landamærasmit og eftirlit með landamærum villandi. Það er ekki hægt að fullyrða með 100% vissu að einhverjar þjóðir séu hættulausar þótt minna sé þar um smit. Landið var nú einu sinni laust við veiruna áður en opnað var fyrir ferðamönnum þannig að þaðan kom smitið aftur.

 

Barnalæknirinn Þórólfur talar oft við þjóðina eins og hann sé að tala við börn. Hann vill ekki valda of miklum kvíða og gerir því frekar of lítið úr áhyggjuefnunum. Hvað er þá orðið af reglunni að búast við því versta og gera sitt bezta?

Ungt fólk hættir á samfélagsmiðlum, um fréttina

Félagslíf er ágætt og nauðsynlegt, en stundum hefur sú skoðun skotið upp kollinum að það hafi færzt svo í aukana hjá ungu fólki þetta tæknifélagslíf að það sé meira í símum og tölvum en venjulegum samskiptum maður á mann. Þess vegna finnst mér þessu frétt á mbl.is áhugaverð, að ungt fólk hafi að undanförnu hætt á samfélagsmiðlum út um allan heim af ýmsum ástæðum. Það getur verið þroskandi að taka sér hlé í þeim efnum eða hætta þar alveg, sérstaklega þegar um er að ræða Facebook, Twitter, eða samfélagsmiðla sem eru eiginlega fíknmyndandi, kalla á þörf fyrir læk, aðdáun og virðingu sem flestra. 

Það versta er þó þegar ritskoðun er þarna tekin upp og einhver meginstraumsítroðsla valdsins er samþykkt af þeim sem eiga þessa samfélagsmiðla, þá undir þrýstingi hópa eða stofnana sem eru í raun fasískar eða hálffasískar þótt þær feli sig undir mannúðarnöfnum eða mannréttindaafsökunum.

Að efast um eitthvað sem áður þótti viðurkennt eða var viðurkennt er mikið þroskamerki. Ég sjálfur átti mitt skeið sem jafnaðarmaður, undir áhrifum frá einum kennara í barnaskóla hjá mér og Megasi og Bubba sem ég hélt mikið upp á lengi, og geri raunar enn. Þegar ég fór að dýrka Sverri Stormsker fór mín pólitíska stefna strax að sveiflast til hægri.

Mér finnst það raunar nauðsynlegt og ágætt að hafa samúð með minnihlutahópum eins og ég lærði á ákveðnu skeiði í lífi mínu, en það er líka nauðsynlegt að átta sig á því að "alls staðar er eymdin" eins og ég orti einu sinni um. Sem sagt, það er alltaf valkvætt með hverjum maður hefur samúð. Það er meginvilla fólgin í þeirri afstöðu jafnaðarmanna að öllum sé hægt að hjálpa á sama tíma. Jafnaðarstefnan er hættuleg, útópísk grilla, bæði hættuleg umhverfinu og mannkyninu. Guð skapaði ekki dýrin jöfn eða mennina, það er grundvallaratriði. Með því að hafa náttúruvalið hafa hæfileikar komið fram í mannkynssögunni sem hugmyndir um jöfnuð deyfa.

Ungt fólk hættir á samfélagsmiðlum