Waving For The Dew, ljóð frá 20. nóvember 2019.

Meter running miles,

more than prior files.

Rest of rigid pride,

right, so let it slide.

 

Since I see the rest,

searching for the best,

Losing what I like,

lifting that one strike.

 

Wargirl west of new

waving for the dew.

Met her in the mass,

more to like the pass.

 

Every person, other kindly, flow,

after churches, so must leave and go...

 

Don't know if I dare,

during thoroughfare,

be so still and stiff,

stay and don't say:"If..."

 

Listen to the lie,

like they all must die,

saying something wrong,

sing the better strong.

 

Nothing learned and new is sitting far,

nearly killed and move the setting bar...

 

Settled, same and still,

something, never will,

but it's better so,

something wrong must grow.

 

Be my better friend,

bills will show the end,

kind I'll be and best,

bits of dust and rest.

Er Ísland í alvöru að verða næst á eftir Svíþjóð í helstefnuþróun Norðurlandanna?

Fyrir nokkrum áratugum var mikið rætt um sjónvarp, tölvuleiki og djammmenningu unglinganna, en það var fyrir tíma fjölmenningarinnar einsog hún er í dag á Íslandi og fyrir tíma snjallsíma og þannig ofurtækni.

Þá fór sú umræða inná þing og aðallega voru það kommúnistar og jafnaðarmenn sem höfðu áhyggjur af siðspillingu þjóðarinnar og yngri kynslóðanna. Síðan hefur margt breyzt og segja má að flóðgáttir spillingar hafi brostið, því svo margt hefur verið leyft. Til dæmis með EES samningnum frá 1992 og Schengensamningnum frá 1996.

Ráðherrar Sjálfstæðisflokksins hafa í seinni tíð reynt að tala þannig að þeir hafi stuðlað að skynsamlegri stefnu í flóttamannamálum og almennri breytingu á lýðfræðilegri uppbyggingu fólksins í landinu í átt að fjölmenningu, en tölurnar sýna eitthvað allt annað, að þeir hafa tekið þátt í kapítalísku fjölmenningarfylleríi meira en nokkur annar flokkur, úr því þeir hafa verið við völd svona lengi.

Eins og oft er rætt um á Útvarpi Sögu er kristnin á undanhaldi í landinu eins og kristin gildi. Kemur þar aðallega tvennt til, að ungt fólk telur að Woke-gildin rími betur við heiðin trúarbrögð eða trúleysi einhverskonar, og svo ekki síður hitt, að innflutningur fólks frá landsvæðum þar sem islam, hindúismi og fleiri trúarbrögð eru ríkjandi er mikill.

Eitt er víst, að þegar í fjölmiðlum er rætt um "ungmenni" þá er samsetningin á fólki sem gengur undir því hugtaki almennt séð önnur en hún var fyrir 40 árum. Hið venjulega ungmenni, 14 eða 15 ára, það þekkir ævinlega einhvern af erlendum uppruna og næstum allir vinahópar eru þannig blandaðir, og íslenzk, kristileg menning því ekki lengur til, hún er uppleyst og útþynnt.

Það sem meira er, gildi unglinga á fermingaraldri eru allt öðruvísi en fyrir nokkrum áratugum.

Sú umræða var nokkuð hávær þegar ég var unglingur uppúr 1980 að ofbeldiskvikmyndir einsog Bruce Lee, Rambo og fleiri væru að eyðileggja ungdóminn og búa til siðlausan ofbeldisskríl. Hinsvegar komu þá fram sérfræðingar í fjölmiðlum sem mótmæltu þessu og sögðu tölurnar ekki styðja þetta, og að svona áhyggjur eldri kynslóða væru ekkert nýtt, þannig hefði þetta verið lengi, þegar 68-kynslóðin varð til og jafnvel enn fyrr.

Síðan auðvitað eilíf umræða um áfengi og dóp, og að það væri að eyðileggja krakka.

En núna 40 árum síðar er að allmiklu leyti hætt að tala um siðspillandi áhrif, því þau eru svo margvísleg, og ekki hægt að ráða við. Femínistar hafa reynt að sporna gegn opnu interneti og klámvæðingu unglinga, en ekkert gengið. Það þarf svo hörð boð og bönn til þess að fæstir vilja að landið líkist Kína í því efni.

En hvernig má fullyrða að gildin séu öðruvísi hjá unglingum núna en fyrir 40 árum?

Ofbeldisstaðallinn hefur færzt neðar, ef svo má segja. Það hefur komið fram að undirheimamenningin hefur færzt neðar í aldri og snertir nú fleiri fjölskyldur en áður. Það sem 18 ára unglingum þykir töff þykir 14 ára unglingum einnig töff.

"Góðu" börnin og þægu verða einnig fyrir áhrifum, og englasiðferði þeirra dekkist og mengast af glæpasiðferðinu úr undirheimunum sem nú er orðið mun stærra og fyrirferðarmeira en fyrir 40 árum, úr því að mistekizt hefur að stöðva stækkun erlendra og innlendra glæpagengja.

Þetta mansalsmál sem er í gangi núna tekur aðeins á örlitlum anga þessara miklu þjóðfélagsbreytinga.

Málið er að þetta er mest að kenna Íslendingum sjálfum. Þegar íhaldssemi er fórnað kemur upplausn, því íslenzk menning hefur þannig hvolfzt á 40 árum og svo firnamikið glatazt af þjóðlegum gildum.

Sumar fréttir benda til þess að neyðarástand ríki í íslenzku þjóðlífi vegna þess að uppeldið sé í molum. Agaleysi, og skortur á allskyns gömlum gildum, þetta gæti verið orðið landlægt í meira mæli á Íslandi en víða, og kannski helzt hægt að líkja landinu við Svíþjóð?

Dularfulli húsbruninn var fyrsta bókin um Fimmmenningana og Snata eftir Enid Blyton. Þá sem nú var þetta talið svo alvarlegt afbrot að ekki er bara hægt að kenna um fikti og barnaskap, heldur eiga unglingar að vita betur og hafa dómgreind eins og fullorðnir í þessum málum, og þegar unglingar eru 15 ára er um staðfestan brotavilja að ræða frekar en barnalegt fikt.

Hinsvegar er það rétt að hnupl úr búðum og fleira er tengt þessum aldri. Munurinn er sá að jafnvel börn á þessum aldri vita langflest muninn á því að kveikja í smáhlutum á víðavangi eða svona eignum. Ekki sízt vegna þess að þau byrja oft snemma á mörkum unglingsára og bernskuára að fikta svona og fá þá harðar skammir frá foreldrunum sem kenna þeim rétt siðferði.

Við höfum þó betri sérfræðinga en áður, miklu betur menntaða, og miklu fleiri sérfræðinga, þannig að stundum heldur maður að unglingar séu hættir allri ofbeldishegðun, en auðvitað er það ekki þannig.

Mannskepnan á svo auðvelt með að hverfa til hins dýrslega og frumstæða. Þrátt fyrir alla sérfræðinga og hömlur, þá er þetta þannig.

Það þarf lítið til, ekki annað en kreppu sem gerir flesta á landinu hungraða og í þörf fyrir húsaskjól og aðrar nauðþurftir, til að gera fólk almennt ofbeldisfullt.

Öryggið sem fólk býr við er falskt. Við lifum á hnífsegg og jafnvægið raskast af ýmsum ástæðum.

Þegar kristnin er nú bara notuð spari, og þegar kirkjan er orðin veraldleg djammstofnun femínísk, þá er fokið í flest skjól.

Fimm ungmenni hafa stöðu sakborninga

Bara sé beyglaða fortíð, ljóð frá 9. desember 2019.

Einsog hún sem ekki kom,

árin í húsinu... síðasti liður...

Þú sem kannt ei kröfugerð,

kemur enn í sorg, nýr skriður?

 

Pólitíkin, patentlausn,

pirrandi mistökin, hikandi feimnin...

Bráðum rifið ríkið þitt,

rænir hún þig, tæknigleymnin?

 

Stendur hún með bárum blám,

boðandi frekjuna kvenlegu tíkin?

Hættu þá að hugsa um það,

hefur ekki sært þig bríkin?

 

Örþreytt sál og allt mjög veikt,

örvænting fyllir þig, sénsarnir víkja...

Rómantíkin ríkir ei,

raunar flestir mann hér svíkja.

 

Gleymist ég og glatast allt,

gaztu ekki hlotið þá frægð sem þú vildir?

Leiddu konur líf í þrot;

loksins sérðu: Engir gildir.

 

Taka yfir tíkur allt,

trúarbrögð, félagslíf, störfin og særa,

eyða stúlkur öllu hér,

ekki vilja lífið næra.

 

Brotinn maður, bara sé

beyglaða fortíð og krypplaðan sigur,

konur heiminn keyrðu æ

kaf í, fjandinn varð svo digur!

 

Einsog hún sem ekki kom,

árin í húsinu... síðasti liður...

Þú sem kannt ei kröfugerð,

kemur enn í sorg, nýr skriður?

 

Þegar óttinn stjórnar þjóðum og einstaklingum, þá brjótast út stríð, og versna

Það er staðreynd að gamldags þjóðerniskennd er sterkari í Úkraínu en víðast hvar annarsstaðar í heiminum. Ástæðurnar eru sögulegar og margvíslegar, en fræðimenn þekkja þá staðreynd að fátæk ríki í vanda og spillt eins og Úkraína eru fremur í hættu að verða undirlögð af slíkum anda en önnur. Nábýlið við Rússland spilar líka stóra rullu, og frelsisbarátta ríkjanna sem slitu böndin við það eftir 1990.

Ég ætla ekki að ganga svo langt að kalla Úkraínumenn nazista, ekki frekar en að ég kalli Rússa því nafni. Þó mun rétt vera að einhverjir hópar þar geta með sönnu heitið því nafni, margir hafa leitt sterk rök til að Azovherfylkin úkraínsku séu þannig.

En til að skilja stríðið í Úkraínu þarf maður að viðurkenna sérstöðu Úkraínu, að hún er einhverskonar heitur miðdepill á milli mið-Evrópu og Rússlands. Hluti af Evrópu já, en þó bitbein og ágirndarefni Pútíns og Rússa og jafnvel Bandaríkjamanna og ESB, því auðug er hún af náttúruauðlindum.

Úkraína er hættulegt stríðslandsvæði eins og Palestína, vegna þess að hún tengist sögulega stórveldunum.

Ég hef sagt það frá upphafi að mér finnst að hermenn Úkraínu ættu ekki að þurfa að deyja í fremstu víglínu, eins og þetta er orðað í fyrirsögninni á fréttinni.

Það er of auðveld fyrir Joe Biden eða aðra stríðshauka á Vesturlöndum að segja að nóg sé að senda vopn og peninga til Úkraínu til að fría sig allri ábyrgð og þannig muni Úkraína sigra stríðið. Það er barnaleg og skaðleg einföldun.

Þetta er komið í hnút einsog gerist oft í stríðum, sérstaklega þegar þau dragast á langinn.

Bjarni Jónsson bloggari hefur leitt rök að því að Rússland sé að tapa og að Vesturlönd séu á sigurbraut. Margt er jú ágætt í þeim pistlum, en aðrir hafa litið allt öðruvísi á, og geta líka verið sannfærandi.

Mér finnst sem Úkraína sé að fórna sér fyrir pólitík á Vesturlöndum sem bæði er orðin öfgakennd og gengin sér til húðar. Ég á við Woke-dæmið og jafnaðarfasismann.

Drápið á Navalní sannfærði mig þó um að veldi Pútíns sé á fallanda fæti.

En stríð ættu að vera óþörf.

Vel má vera að Pútín sé veruleikafirrtur einræðisherra sem lifir í heimi 19. aldarinnar. Fyrirmynd hans er án efa þó miklu frekar Pétur mikli en vestrænir einræðisherrar. Rússar hafa átt blóðþyrsta leiðtoga og grimma, þannig að ekki þarf að sækja til annarra þjóða líkingar á Pútín.

En hvað er þá Selenskí? Er hann ekki blóðþyrstur og valdagráðugur einræðisherra sem bannar kosningar nema þegar það hentar honum? Er hann ekki gerspilltur og fégráðugur herforingi sem ber ábyrgð á stríði sem var óvinnanlegt frá upphafi, eða nálægt því?

Rétt einsog Hitler notfærði sér gyðingahatrið sem var til löngu fyrir hans tíð sem olíu á eld eigin valdagræðgi þannig notar Selenskí sér þjóðerniskennd Úkraínumanna til að réttlæta stríð sem er hakkavél fyrir fólkið í Úkraínu, sem fórnar sér fyrir hugsjónir um frelsi og velmegun Vesturlanda, á meðan veruleikinn er ekki Disneymynd hér á Vesturlöndum, heldur spillingarmynd og dystópían 1984 eftir Orwell öllu heldur.

Allir sem tala fyrir sigri Úkraínu hér á Vesturlöndum ættu að vita betur. Líka Katrín Jakobsdóttir. Hún ætti að vita að hún er meðvirk í stríðsmaskínu sem er samvizkulaus. Hún ætti að hafa eitthvað lært af öllum friðarsöngvunum sem voru hluti af vinstrihreyfingum áður fyrr, og eru kannski enn.

"Í draumi sérhvers manns er fall hans falið" orti Steinn Steinarr, og sú lína ein hefði átt að nægja honum til að fá Nóbelsverðlaunin í bókmenntum, hvorki meira né minna!!!

Nefnilega, hann hafði verið eldheitur kommúnisti, en sá sína eigin drauma hrynja og verða að martröð. Laxness lenti í því sama og einnig með kristnina og kaþólskuna.

En svo þetta sé heimfært uppá Úkraínumenn, þá er hinn bitri sannleikur sá, að draumur þeirra um paradísina á Vesturlöndum er þeirra versti óvinur, og draumurinn um sjálfstæðið og frelsið. Þetta eru nefnilega hugsjónir sem aldrei eða sjaldan verða eins þegar þær eru fengnar og þær eru í hugskotunum þegar þær eru upphafnar í skýjamyndum.

Það getum við Íslendingar vitað. Við erum leppríki Bandaríkjanna svo að segja.

Eða eins og Pétur á Útvarpi Sögu hefur sagt, stríð verða ekki unnin á vígstöðvunum heldur við samningaborðið!!!

„Hermennirnir okkar að deyja í fremstu víglínu“

Silfrið á RÚV á enn góða spretti og Sólveig Anna er vissulega meiri verkalýðsforingi en vinstrimenn hafa átt í marga áratugi.

Það var algjörlega fyrir mína daga þegar hægrið og vinstrið slógust heiftarlega á fyrri hluta 20. aldarinnar. Sólveig Anna var talin afturhvarf til þeirra tíma fyrir vinstrimenn.

Vegna þess að það er í tízku að líkja fólki við Hitler, og Pútín oft, þá verð ég að segja að Sólveig Anna fannst mér lifandi eftirmynd hans fyrstu árin sem hún lét á sér bera. Hún stendur þó fyrir allt önnur stefnumál og aðrar hugsjónir, þannig að þetta er ekki sagt sem last, heldur til að benda á að forystuhæfileika er hægt að nota í allar áttir í pólitík, og einnig til að vinna að málum vinstrimanna eins og hún gerir.

Í fyrsta lagi útlitslega. Takið eftir hárgreiðslunni, slétt og þykkt hár sem greitt er til hálfs og gljáir á. Takið síðan eftir breiðum og sterklegum kjálkum, og samanbitnum munnsvipnum, minnir á foringjann. Raddbeitingin er nokkuð sem ekki telst eins. Hvöss og skipandi rödd foringjans er ekki til staðar hjá Eflingarforingjanum, heldur er rödd hennar hikandi og í nöldurtón. Þar er mikill munur. Einnig er augnsvipurinn misjafn, ekki hvöss augu þýzka einræðisherrans, heldur reikandi og flöktandi augnaráð hennar, sem þó getur verið beitt og ákveðið þegar henni liggur mikið á hjarta.

Í öðru lagi þegar hún sagði upp fólki á skrifstofu Eflingar fyrir tveimur árum minnti það óneitanlega allmikið á nótt hinna löngu hnífa, þótt í mildari mynd hafi verið. En tilfinningin var sú sama að hin sterka kona vildi hafa jábræður og jásystur í kringum sig en ekki aðra.

Mér fannst hún ekki í jafnvægi á þeim tíma og skapa sér óvild, en eftir þessa kjarasamninga finnst mér eins og loksins hafi leiðtogahæfileikar hennar skilað árangri, sem hægt er að hrósa henni fyrir. Einnig er augljóst að aðrir sem komu að samningunum gerðu það vel.

Ég hef nú oft tjáð mig um að mér finnist Silfrið aðeins léleg eftirmynd þess sem það var þegar Egill Helgason var uppá sitt bezta, eins og fyrir kreppuna 2008, og ekki bar á þöggunartilburðum, og hann fékk allskonar ólíkt fólk í þáttinn, og tæpti á ótrúlega mörgu á skömmum tíma, vildi leyfa sem flestum sjónarmiðum að heyrast, sem var merkilegt.

Nú er Silfrið breytt og takturinn annar. Það tekur tíma að venjast því, en að þessu sinni var farið í þetta á dýptina, enda allur þátturinn með sama fólkinu og svipuð mál, reynt að finna allt sem hægt væri að hrósa þessu fólki fyrir, og ekki farið útí alvarlega gagnrýni á pólitíkusa.

Þannig að Silfrið var skárra en Kastljósið að þessu sinni, og mér finnst gott að viðurkenna að ég hafi trú á konum í forystu, þegar þær skila svona árangri.

En samfélagsumræðan á Íslandi þarf beittan umræðuþátt um pólitík, og Silfrið er því miður ekki lengur beittur þáttur, heldur mildur. Ég vona að frjálsir fjölmiðlar verði styrktir og efldir þannig að þar hafi fólk efni á að halda úti góðri dagskrárgerð sem ekki er bara yfirborðskennd.

Oft verið súrara í Karphúsinu

Fólk vill sína skemmtun

Fólk vill sína skemmtun. Ég gleðst yfir því að hún sem er næstum jafnaldra mín og búin að vera í tónlist svipað lengi skuli loksins ná þarna árangri sem löng þátttaka í undankeppninni hefur verið undirbúningur að.

Þá er bara spurningin, mun ég slá í gegn eða aðrir á mínum aldri, sem höfum verið lengi að og ekki haft erindi sem erfiði? Það fer eftir því hvað maður reynir á sig og nær að troða sér áfram og kynna sig.

Það er ánægjulegt við þetta að hún skuli núna ná þessum árangri og ekki lengur sama unglamb og til dæmis Sigga Ósk. Það sýnir að fólk er ekki dæmt til að vera taparar ævilangt, þótt lengi það reyni einsog rjúpan við staurinn að verða númer eitt og sigra án þess að það takist í fyrstu atrennu.

Þetta er hvatning fyrir suma. Vonandi að lagið nái hátt.

Hera fer til Svíþjóðar

Klúðrið hjá RÚV með undankeppni Söngvakeppninnar og valið á laginu

Valið á laginu í Söngvakeppninni að þessu sinni hefur orðið svo pólitískt mál og umdeilt að útvarpsstjóri RÚV hefur ákveðið að rannsókn fari fram á framkvæmd atkvæðagreiðslunnar á lokakvöldinu. Skemmst er frá því að segja að þetta hefur orðið eitt mesta deiluefnið á samfélagsmiðlunum síðan Hera var kosin til að verða fulltrúi okkar lands að þessu sinni.

Eins og kom fram 3. marz síðastliðinn í fréttum krafðist höfundur lagsins Wild West óháðrar rannsóknar á Söngvakeppniskosningunum, Einar Hrafn Stefánsson, og vildi hann einnig að ný atkvæðagreiðsla færi fram.

Þetta hefur verið í fréttum, og Kastljósið fjallaði um þetta í vikunni, og háværar raddir hafa gagnrýnt þetta og talað um að kjósa þurfi aftur. Snemma í síðustu viku var látið líta út fyrir það í Kastljósinu að ekki væri þörf á endurkosningu og að Hera færi út. Núna samkvæmt kvöldfréttunum er það þó ekki lengur ljóst og ýmislegt á huldu um þetta og hvort Hera fari út með lagið eða Bashar eða hvernig þetta verður.

Ég virði einnig Ásdísi Maríu fyrir að neita að fylgja lagi sínu út og viðurkenna að mörgu sé ósvarað. Hún vildi að Bashar færi út en Hera næsta ár, en það var ekki samþykkt hjá RÚV, og hún viðurkenndi þeirra yfirráð yfir laginu og úrslitunum.

En almenningur er ekki sáttur og klofinn í afstöðu til þessa máls og enn eru skiptar skoðanir á samfélagsmiðlunum.

Ég man aldrei eftir svona meiriháttar-mega-klúðri í sambandi við þessa keppni. Páll Vilhjálmsson bloggari hefur verið mjög duglegur við að gagnrýna RÚV fyrir ýmislegt, og hér er komið enn eitt málið sem vekur upp spurningar um vinnubrögð og eitthvað gagnrýnivert þar.

Er ekki bara einfaldast að kjósa aftur eins og höfundur Wild West vildi? Mér virðist sem svo mjótt sé á mununum að þannig kosningar geti farið á hvorn veginn sem er, því greinilegt er að fjölmennir hópar eru hér ósammála og berjast um sigurlagið.

Hvaða hik er á RÚV að koma með aukaþátt þar sem þau berjast aftur um sigurinn? Yfirleitt er mikill áhugi á því hjá RÚV að hafa sem flesta þætti með svona dagskrárefni, jafnvel þótt aðrir tónlistarmenn mættu fá meiri athygli.

En þetta er í fyrsta skipti sem ég man eftir sem útvarpsstjóri RÚV lætur almenning stjórna sér og breyta afstöðu sinni. Fyrr í vikunni kom fram í Kastljósi að Hera ætti að fara út með lagið og að nokkurnveginn óþarft væri að efast um réttmæta niðurstöðu í kosningunum.

Nú koma þau skilaboð að efi er kominn um það hjá RÚV og óljóst hvernig framhaldið verður.

Það er greinilegt að þetta er hápólitískt mál og þrýstingurinn mikill.

Ég verð að segja að ég er farinn að verða mjög efins og blendinn í afstöðu minni, eftir að hafa rökrætt þetta við hinn ágæta bloggara, Jóhann Elíasson, til dæmis.

Lögin eru bæði góð og flytjendurnir báðir frambærilegir og hæfileikamiklir.

Pólitísk rétthugsun ætti ekki að ráða ferðinni.

Hinsvegar finnst mér enn að réttlát skilaboð séu send með því að senda Bashar út. Hvaða keppandi vann með réttu? Er búið að svara því? Var eitthvað óeðlilegt við kosninguna á sigurlaginu eða ekki?

Þetta er margslungið mál.

Réttast væri að kjósa aftur, býst ég við. Hvað vill þjóðin einmitt núna? 

Ekki víst með þátttöku Heru Bjarkar

Það sem einn þolir, það getur samt verið óhollt fyrir 99% mannkynsins

Svona fréttir, en þetta birtist fyrst erlendis, svo í DV og síðan hér, þær eru svona einsog til að sannfæra fólk að antivaxistar séu rugludallar og meginstraumurinn hafi rétt fyrir sér. En eins og segir í fréttinni sjálfri ber ekki að draga almennar ályktanir af einu svona tilfelli.

Maðurinn er 62 ára Þjóðverji. Í fyrsta lagi hefur komið fram að erfðabreytiefnin sem kölluð voru bóluefni eru verst fyrir ungt fólk, og unga karlmenn kannski helzt. Þannig er hann sjálfkrafa kominn í hóp þeirra sem verða síður fyrir neikvæðum einkennum og afleiðingum bóluefnanna.

Í öðru lagi virðist sem enginn bregðist eins við hvorki bóluefnum/erfðabreytiefnum eða veirunni sjálfri, sem sumir efast um að sé veira, og telja frekar efnavopn.

Þannig að viðbrögð eins manns sem kippir sér ekki upp við 217 sprautur og selur bólusetningarskírteini, eða það var talið, þau eru ekki algild. Það sem einn þolir getur verið óhollt fyrir 99% mannkynsins engu að síður.

Engar aukaverkanir eftir 217 bólusetningar

Það skiptir ekki máli hvað maður segir eða skrifar, heldur hver maður er

Getur það verið að ég fari útí að skrifa um pólitík þegar ekkert merkilegra er á döfinni í mínu lífi? Nei sannleikurinn er sá að það skiptir ekki máli hvað maður skrifar eða segir, heldur hver maður er. Viti maður sannleikann á maður að þegja um hann í víti af því tagi sem jörðin er, því manni er sízt þakkað fyrir sannleikann, heldur fyrir blekkingar fjöldans.

Ég vil ekkert þurfa að sanna og heldur ekki þurfa að sannfæra neinn, segja neinn sannleika eða stunda neitt trúboð. Maður getur haft einhverjar skoðanir eða verið viss um eitthvað eða talið eitthvað líklegt, en hvað um það, ef maður sannfærir ekki aðra? Er þá ekki óþarfi að tjá sig?

Viti maður sannleikann er maður sannfærður og þarf ekki að tjá hann neinum.

Vitnisburður sem Guð heyrir? Já, það má taka undir það. En maður ber ekki ábyrgð á klikkun umhverfisins.

Geti maður sætt sig við ömurleikann, geti maður orðið samsekur og sammála, er það afrek eða tap?

Vilji maður fara inní ESB, er það úrbót og bæting eða framför?

Tælir fram tóna, ljóð frá 13. maí 1985.

"Drög að sjálfsmorði" var fyrsta hljómplatan með Megasi sem ég eignaðist, árið 1982, ég keypti hana í forlaginu Iðunni á Bræðraborgarstíg, þegar ég var þar að skoða myndasögur. Kennarinn okkar hafði minnst á Megas, þegar Bubbaplata hafði verið sýnd í tímum, einn nemandinn kom með Bubbaplötu í skólann og þá fór kennarinn að tala um þessa tónlistarmenn, og að þeir hefðu lært af Woody Guthrie og Bob Dylan. Þá fór ég að hlusta á þá.

Þetta ljóð var samið eftir að ég fór á Passíusálmatónleikana með Megasi árið 1985. Ég tók þá reyndar uppá talsegulband og hlustaði á heima. Þarna var Megas minn uppáhaldstónlistarmaður, og einnig dýrkaði ég Björgvin Gíslason sem bezta gítarleikara landsins, eins og kemur fram í textanum. Hann spilaði bæði á "Drögum að sjálfsmorði", 1978, og "Passíusálmunum" 1985. Mér fannst við hæfi að minnast hans með því að draga upp þetta skemmtilega ljóð, eða texta.

 

Drögin kenna drengnum

að draga upp skrýtnar myndir.

Fargar ekki fengnum,

furðan opnar lindir.

 

Viðlag(Kór):Björgvin Gíslason gælir

við gítarinn svo hann vælir,

tóna fram svo tælir,

þá trúfastur gleði af ælir.

 

Passíurokkið prúða

pínir ekki snáðann.

Fílar ei tímans trúða,

tæfur vilja ráð'ann.

 

Meistari Bjöggi mikli

mestur gítarleikara.

Þótt ég á stundum stikli

á steinum - hinir spila veikara.

 

Verð ég frændi frægur,

flyt ég boði margt í?

Fylgir mér síðan sægur

af sætum skvísum í partý?

 

Bjöggi finnst mér beztur,

bara út af þessum tónleikum.

Verð ég alltaf verstur

af vondum gítarleikurum & keikum?

 

Björgvin Gíslason er látinn