Fallin pönkhetja heiðruð, ljóð frá 14. maí 2023.

Við vorum ekki skylduð tilað sýna undirgefni neinum,

eða tilað sýna útlent eða lært, kerfisbundið umburðarlyndi.

Skólinn var þrælakista sem ég strauk úr,

og mér var skítsama.

Við lærðum það ekki í skólunum

að ganga með bindi,

eða að taka upp fleiri reglur Evrópusambandsins,

eða losna við neinn kyndugan ama.

Þá var ekki sjálfgefið

að pían yrði manns þótt hún væri heit.

Sá Kópavogur sem ég ólst upp í

blómstraði og virti menn eins og þig, Stebbi geit.

 

Þá spruttu blómin í kringum mig sem mér þótti sjálfsögð

og kannski sá ég ekki glit þeirra allra.

Í bænum okkar voru svo margar perlur

sem nú er búið að rífa til grunna.

Við vissum það ekki þá

en við gengum í skóla sérvitringa snjallra.

Ég átti mína drauma sem dóu loksins,

enda ekki hægt að byrgja neina brunna.

Maður er farinn að fatta það núna

að blómin verða ekki fleiri svona merkileg í okkar reit.

En gamli Kópavogur um 1990

blómstraði og dýrkaði menn eins og þig, Stebbi geit.

 

Ég leiddi svosem ýmislegt hjá mér

einsog hvort þú værir meistari eða ekki.

Tók ekki afstöðu til þess,

en ég gladdist yfir fjölbreytninni og var stoltur af bæ af slíku tagi.

En maður hlýtur alltaf að virða þig fyrir það,

að þú tókst ekki á þig þeirra hlekki.

Og ef þú hafðir einhverja djöfla að draga... sem ég veit ekki um,

má benda á að sama á víst um alla aðra - svo hvað eða hver er að þeirra mati í lagi?

Þú gafst öllum hinum frelsi til að sprengja kvarðana, meistari,

og mér er sama hver er streit.

Bezti Kópavogurinn, hérna í denn

blómstraði og bjó til snillinga eins og þig, Stebbi geit.

 

En síðan komu aðrir tímar

þegar fræðingarnir fóru að flokka alla niður.

Þá voru búin til allskonar hugtök,

og gömlu dæmin um sjálfstæða Kópavoginn urðu fortíðarinnar flokkunarleysi.

Breytingar, og skilgreind framtíð og flokkuð í kerfi,

en ekki varð skárri sá friður.

Fólk varð svosem ríkara en Andskotinn, fyrir utan mig og mína,

en sjarminn fólst oft í hinu gamla hreysi.

Nú höfum við öll aðgang að því að breytast í vélar,

en kannski er ekkert eftirsóknarvert þaðsem einhver annar veit.

Landnemabærinn Kópavogur sem ég ólst upp í

blómstraði og framleiddi á færibandi kennara eins og þig, Stebbi geit.

 

Það væri ágætt ef maður bara gæti skilgreint það

hvað gerði bæinn okkar svona góðan á þeim tíma.

Við höfðum ekki milljón byggingar eða háhýsi endalaus,

eða milljónamæringa eða þéttingu byggðar.

Við vorum bara lyklabörn og völdum um pönk eða diskó,

og hver dagur var venjuleg sveitaglíma.

Það hvernig allt er orðið kapítalismanum að bráð

hlýtur að sparka manni beint til hryggðar.

Ég vil hverfa aftur til þess tíma, sakna fortíðarinnar,

þegar allt var einstakt og frúin mátti vera teit.

Ég vona að við reisum styttu til heiðurs þér og gerum meira tilað minnast fortíðarinnar,

en það er bezt að þakka þér fyrir allt og fyrir að hafa verið til, Stebbi geit.

Orðsifjar orðsins foreldrar í fleirtölu, karlkyni - eða foreldri í eintölu og hvorugkyni.

Þegar umræðan um kynhlutleysi orða spratt upp í vetur lét ég mér fátt um finnast, tók þessu eins og hverjum öðrum yfirborðsbreytingum sem fáir myndu hafa áhuga á og taldi að fáir myndu fara eftir slíku. Í síðustu viku heyrði ég þó eina fréttakonu á Stöð 2 eða Rúv segja eitthvað á þá leið að fyrst sagði hún foreldrar og vísaðu svo í orðið foreldra með "þau" en ekki "þeir" foreldrarnir eins og málhefðin segir að rétt sé að gera. Í þessu tilfelli spyr sig sá sem veit að foreldrar er fleirtöluorð og karlkynsorð: "Hvaða þau?" Jafnvel foreldrar af sama kyni eru þeir foreldrarnir ef farið er eftir íslenzkri málhefð, eða hvaða kyn sem fólk vill nota um sig.

Ég varð forvitinn og fór að grúska í orðabókum til að komast að þessu, af hverju til er hvorugkynsorðið foreldri, oft notað í eintölu um einstætt foreldri, en síðan tölum við alltaf um þá foreldrana í fleiritölu, og þótt oftast sé vísað í foreldra af báðum kynjum, konu og karl, enda getnaður samkvæmt náttúrunni miðaður við slíkt, þá er nútíminn orðinn flóknari og sambúðarformin.

Ásgeir Blöndal var höfundur einu orðsifjabókarinnar sem kom út um íslenzkt mál. Þar stendur að karlkynsfleirtöluorðið foreldrar sé myndað af fleirtölu og miðstigi lýsingarorðsins aldinn. Aldinn, eldri og elztur hefur það þá beygzt, en nú er notuð önnur beyging, gamall, eldri, elztur. Það minnir mig á það að ég er fullviss um það að góður - betri - beztur er samsláttur tveggja orða og beyginga. Annarsvegar góður - gæðri - gæztur og svo batur/bótur - betri - beztur.

Alveg eins og óður - æðri - æðztur hefur beygzt þannig, og Óður, maður Freyju kann að hafa verið sá göfugi, eða sú merking hafi geymzt í nafninu. Seinni tíma merking er neikvæðari, hömlulaus, trylltur, og þá beygist það óður - óðari - óðastur.

Samkvæmt Ásgeiri Blöndal er því orðið foreldri því orð yfir þau sem urðu fyrr eldri en afkvæmin, og er orðið mjög gegnsætt og skiljanlegt eins og íslenzk orð almennt eru með þessari ágætu skýringu. Þau foreldrin, þá sem hvorugkynsorð.

Til forna var til orðið forellri og forellrar. Þau orð gátu þýtt ætterni, forfeður. Orðsifjar þeirra orða tel ég að geti hafa verið aðrar. Orðið El sem er guðaheiti í mörgum fornum tungumálum og ekki sízt meðal semetískra fornþjóða, og sum heiti yfir Guð Biblíunnar byrja þannig, tel ég að þarna hafi haft áhrif, og myndað orðið forellri og forellrar. Þó má ekki gleyma því að ekki aðeins hebreskan notaði þetta orð El yfir guð sinn, Babýloníumenn einnig og fleiri.

Var eitt sinn til karlkynsorðið foraldinn? Var það orð yfir föður eða móður, annað foreldrið? Foreldrinn, sá sem er kannski afi eða sú sem er amma og forelzturinn sá sem er langafi eða sú sem er langamma.

Það er í anda hugmyndarinnar um að Guð sé elztur allra að hann sé forellri, eða "sá sem er á undan Guði", þótt sú skýring hljómi þversagnakennd, en þannig virðist orðið myndað. For + El + veri, þannig virðist þetta samsett. Hugmyndin um að Guð sé gamall maður með sítt og mikið skegg er eins gömul trúarbrögðunum, að því er virðist, og ekki skrýtið að hún hafi fylgt okkur lengi, því þannig er vissulega feðraveldið, sem reynsla er komin á frekar en mæðraveldið og kvennaveldið.

En upphaflega virðist orðið foreldrar og forellrar hafa þýtt forfeður löngu liðna, þannig að kannski vantar fleiri orð í þessa fjölskyldu orða.

Ég tel að mörg orð sem hljómuðu svipað hafi haft mismunandi merkingar sem nú eru týndar eins og ýmis afbrigði sem urðu til með stigbeygingum og höfðu mismunandi merkingar og urðu nafnorð, og því ekki verið sama kyns. En málfarslega virðast þær breytingar hafa gerzt áður en ritöld hófst, úr því að ekki er hægt að rekja breytingarnar í rituðu máli.

Það kallar svo aftur á enn frekari rannsóknir fræðinga á þessu sviði.

 

Evrópu hefur verið nauðgað af Satan, Húmanismanum, og Úkraínu einnig. Enn á að krjúpa fyrir Satan, og Ísland notað til þess.

Svefndrukknum augum lítur Evrópa í kringum sig eftir að hafa sofið þyrnirósarsvefni í marga áratugi, og prinsinn sem vakti hana af byrlunareitursvefninum heitir Vladimir Pútín. Ráðstefna er haldin á Íslandi, en Evrópa skilur ekki hvar ógnin er og hvar björgunin er.

Evrópu var ekki nauðgað af Seifi að þessu sinni heldur af Satan, sem á okkar tímum kallar sig Húmanisma og Jöfnuð. Þáði hún völd yfir heiminum og í staðinn féll hún fram og kraup fyrir Satan.

Það er alger firra að önnur lönd þurfi að skipta sér af Úkraínustríðinu. Litlar líkur eru til þess að Pútín hafi áhuga á að gera árás á fleiri lönd, og nú eftir mikið mannfall og eyðileggingu vopna má segja að möguleikar og áhugi á slíku séu núll í Rússlandi, og fyrir ráðamönnum þar vaki að sigra þetta stríð, eða ljúka því sem ætlunin var, ná einhverjum héruðum og nota það til heimabrúks til að hreykja sér af og sleikja sárin, og losa Úkraínu undan vestrænum áhrifum eins og hægt er.

Móðursýkileg viðbrögð Vesturlanda hafa sýnt og sannað, staðfest svo enginn efi er á því lengur að fyrir "lýðræðisríkjum" Vesturlanda vakir aðeins að komast yfir auðlindir Rússlands og Úkraínu, knésetja ríkin og kúga, með menningarlegum og efnahagslegum hætti, troða inn vestrænni helstefnumenningu hvað sem það kostar.

Í Silfri Egils í gær dró Katrín forsætisráðherra örlítið í land með það að eini tilgangur fundarins á þriðjudaginn sé að senda Rússum reikninginn fyrir eyðileggingu í Úkraínu og skrímslavæða Rússland enn frekar. Hún lét í veðri vaka að mörg mál væru á dagskrá. Hún gerir sér grein fyrir því hversu tildurslegt þetta er og prjálkennt.

Ég tók eftir því að einn frasa hefur Katrín oft notað þegar hún talar um þetta stríð, hún segir að lýðræðinu sé ógnað á okkar tímum af mönnum eins og Donald Trump og Vladimir Pútín. Ekki minnist hún á það að áður en Giorgia Meloni komst til valda á Ítalíu voru margir í svipuðum flokkum og Katrín er í tilbúnir að kalla hana fasista, hægriöfgamann og slíkum nöfnum, og jafnvel fleiri stjórnmálamenn sem nú eru komnir til valda í Evrópu.

Nei, lýðræðinu er ógnað af hræsnurum eins og Katrínu og öðrum sem ráða öllu í flokkakerfinu á Íslandi. Þetta fólk er komið svo langt frá hugsjónum sínum að það hefur breyzt í myndahreyfistyttur sem hreyfast fyrir vald og vilja leikbrúðumeistara sinna, eða er fullt af eiginhagsmunasemi.

Það er lítil von til þess að gagnlegar friðarviðræður verði efni Evrópuráðsfundarins í Hörpu á þriðjudaginn, en vonandi þó.

Selenskí virðist drengur sem ólst upp við bandarískar bíómyndir og gerir sér draumkenndar hugmyndir um að verða hetja á Vesturlöndum. Sá draumur hans hefur að vísu ræzt, því hann er hetja á Vesturlöndum, en þó er brosað að honum á bakvið tjöldin, því það sést að hann er leikbrúða sem dansar eftir pípu stríðsherranna og vopnaframleiðandanna á Vesturlöndum, sem Bob Dylan fjallaði um í laginu Masters of War á fyrstu plötu sinni sem sló í gegn, "The Freewheeling Bob Dylan" árið 1963. Þar hellir hann bölbænum yfir vopnaframleiðendur og stríðsmangara, nokkuð sem hann forðast yfirleitt að gera í textum sínum.

Frægð Selenskís er mjög umdeilanleg, því hann er með blóð þjóðarinnar á höndunum, hann er hetja, en hetja í leikriti sem var hannað á Vesturlöndum af þeim sem fundu upp Covid-19 og drápu fleiri til samans en í báðum heimsstyrjöldunum, ef við gerum ráð fyrir því að veiran hafi verið fundin upp á tilraunastofu, sem eru meiri líkur til en minni.

Selenskí er aðalleikarinn í leikriti auðjöfranna sem eru einræðisherrar og einræðisfrúr jarðarinnar. Þetta er mikið glys og mikill fjölmiðlasirkus, en það er búið að leggja svo mikið undir að heimsendir verður ef kjarnorkuslys verður eða kjarnorkustyrjöld eða efnavopnastyrjöld eða sýklavopnastyrjöld.

Að ýta undir þjóðir og menningu sem eru bæði á spillingarbraut og hnignunarbraut það getur aldrei verið gott, sama hvort sigur vinnst í einhverju stríði eða ekki. Evrópa er á spillingarbraut og hnignunarbraut og öll Vesturlönd. Úkraína er eins og kúguð eiginkona sem er meðvirk ofbeldismanni sínum, sem eru Vesturlönd. Úkraína er eins og Viðreisn sem styður Samfylkinguna og Dag B. Eggertsson til valda í Reykjavík þrátt fyrir óvinsældir Reykvíkinga.

Jafnvel þótt Rússar tapi þessu stríði þá er það skammgóður vermir fyrir lönd sem eru með ónýtan áttavita og fara eftir ónýtri pólitík, þar sem innfæddu fólki fækkar og sífellt færri börn fæðast, og mengun eykst, þrátt fyrir allar tilraunir og fundi ráðamanna til að minnka mengun.

Katrín fundar með forsætisráðherra Portúgal

Er hægt að kenna trúarofstæki um að bandarísk móðir drepur börnin sín, eða eru ástæðurnar aðrar?

Nú er það orðið algengara að fréttir komi um konur sem fremja glæpi, eins og að drepa börnin sín. Skyldi kvenréttindakonum hafa dottið í hug að þessar yrðu afleiðingar baráttu þeirra umfram það sem þær sögðu og fullyrtu? Skyldi engum hafa dottið í hug á þeim tíma að neikvæðar afleiðingar yrðu af þessum þjóðfélagsbreytingum, sem kalla má mjög miklar?

Trúarofstæki er talið upp sem ein helzta ástæða fyrir þessum voðaverkum. Erfitt er að meta það til móts við persónuleika konunnar, en það kann að hafa spilað inní. Heimsendabækur sem byggja lauslega á trúarkennslu mormóna eru taldar hafa hvatt hana til verknaðarins.

Ef tölfræði yrði tekin saman um glæpi kvenna í nútímasamfélaginu og svo feðraveldissamfélaginu kæmi mér það ekki á óvart að þeir séu orðnir fleiri og verri í nútímaþjóðfélaginu. Miðað við margar nýlegar fréttir á DV um óvenjulega glæpi af þessu tagi, þá kæmi það ekki á óvart.

Ef konur voru betri og friðsamlegri innan feðraveldissamfélagsins og tölfræði almenn styður það, hlýtur það að vera hörð gagnrýni á vestrænt samfélag nútímans.

 

Dæmd sek fyrir að myrða börnin sín

Efnahagshrun á Vesturlöndum nálgast óðfluga, þetta sem Jóhannes Björn, sem skrifaði bókina Falið vald varaði við, og greiðslufall Bandaríkjanna sem talið er að hætta sé á minnir mjög á þetta

Hagfræðingar og aðrir fjármálafræðingar eru hættir að tala um stórar lausnir, margir hverjir, allt er gert til þess að þóknast meðvirkum almenningi, sem er uppfullur af móðursýki, femínisma og jafnaðarfasisma.

Bloggarinn Gunnar Rögnvaldsson hefur oft fjallað vel um efnahagsmál og lýst Vesturlöndum sem vonlausu fyrirbæri sem komið er út af brautarteinum á mörgum sviðum. Þær lýsingar hans eru mjög réttar, en nú er það ekki lengur mjög í tízku að fjalla um málin þannig, heldur að taka undir það sem er mjög á skjön við rótgrónar hagfræðikenningar og allskyns fræði sem voru viðurkennd.

Hvað þýðir greiðslufall Bandaríkjanna?

Þýðir það ekki bara í raun að ofurrík elítan fær alræðisstjórn í heiminum með tímanum? Þessir fáeinu aðilar sem eiga 99% af öllum auðævum mannkynsins eignast Bandaríkin fullkomlega, og svo önnur lönd í tímans rás. Er það þetta sem fólk vill, og eru engin landslög, eða þá alþjóðalög sem hindra slíkt?

Hvar er þá jafnaðarstefnan, ef hún er komin í mótsögn við sjálfa sig í glóbalismanum, eða glópastefnunni, glópalismanum?

Gamlir jafnaðarmenn eins og Jón Baldvin Hannibalsson skilja þetta, en útskýra þetta þannig að jafnaðarmennirnir sjálfir hafi svikið hugsjónir sínar, en gamli góði kratisminn standi enn fyrir sínu og sé það eina rétta. Jú, þannig tala líka aðrir sem halda í kenningar sem margir telja úreltar.

Margir hér á blogginu hafa skrifað um að Joe Biden sé líklega versti forseti Bandaríkjanna frá upphafi. Taka þeir gjarnan mið af erfiðleikum í efnahagslífinu því til sönnunar.

Greiðslufall hefði mjög alvarlegar afleiðingar

Gorró, bæði hetja og andhetja í senn.

Í myndasögum mínum eftir 2020 tekst ég á við nútímann og sýni hinseginsamfélaginu skilning og stuðning, bæði með því að ég gerði Jóa og félaga samkynhneigða í bókinni "Súper töflurnar", sem ég kláraði loksins árið 2021, eftir að hafa verið í vinnslu lengi, eða allt frá 1985, en lá ókláruð í áraraður. Þessi bók er númer 6 í bókaflokknum um Jóa og félaga.

Mig langar þó í þessum pistli að fjalla um Gorró og félaga og hvernig þeir tengjast þessu málefni.

Á yfirborðinu er Gorró ímynd feðraveldisins. Hann reykir vindla, er brezkur aðalsmaður, hann er ríkur og af gyðingaættum eins og Gylfi bróðir hans, sem er bankastjóri, en alltaf fullur. Gorróbækurnar gerast á kaldastríðsárunum, og James Bond bíómyndirnar eru fyrirmyndir þeirra að allnokkru leyti. Segja má að Zorróbækurnar séu það líka. Þó er söguþráður Gorróbókanna annar og persónusköpunin önnur.

Gorróbækurnar eru bæði í senn hylling og húmor. Það er verið að vegsama feðraveldið um leið og gert er grín að því.

Mjög algengt er í þessum bókum að Gorró sést halda fast um stýrið í bíl sínum, og þannig eru margir myndarammar. Um leið og þetta er tákn og styrk og stjórn er þetta tákn um veikleika einnig, því ráðaleysi fylgir þessu, eins og stjórnvöldum nútímans, sem þykjast hafa allt á hreinu en hafa það ekki.

Feðraveldishetjan Gorró reynir því allt til að hafa stjórnina og sýnast hafa stjórnina, en í raun er hann peð og leiksoppur eins og kemur fram í bókunum.

Þannig eru oft góðar bókmenntir. Þær sýna yfirborð, en einnig undir yfirborðið.

 

Viðhorf Gorró til kvenna eru ekki femínistum að skapi. Gorró hefur ekkert álit á rauðsokkum og femínistum, frekar en aðrir í þessum bókum, enda gerast þær frá 1950 til 1980, þegar slík viðhorf voru mjög áberandi útum allt. Gorró fer yfirleitt í hverri einustu bók á vændishús, sérstaklega fyrir mikil átök við bófana. Þessu atriði bætti ég inní bókaflokkinn eftir 2020 þegar ég fór að endurgera þessar bækur, og þetta gerði ég alveg sérstaklega til að storka femínistum, og til að ýkja eiginleika Gorrós enn frekar sem svona staðalímynd karlhetjunnar.

 

Ég fór að velta því fyrir mér hvort hægt væri að finna femínísk viðhorf í Gorróbókunum eða stuðning við hinseginsamfélagið, en þannig finnst mér vinna mín við teiknimyndasögur vera, stuðningur við nútímann.

Ég áttaði mig á því að fordómafull viðhorf margra til feðraveldisins væru í raun endurspegluð í Gorróbókunum, því Gorró er aldrei sýndur sem annað en feðraveldissvín, einfaldur og grimmur, harður og ósveigjanlegur. Þannig að viðhorf höfundarins eru tvíbent. Þetta er hylling og háð í senn.

 

Hetjur eru oft þannig í veruleikanum. Til að hrinda einhverju í framkvæmd þurfa þær að vera ósveigjanlegar, en þannig vinna þær einnig voðaverk.

 

Ég hef farið með fyrstu Gorróbókina til útgefanda, Bófaflokkurinn heitir hún, um Vindla Church, Sígarettu Zalem og Bryggju Betu og atburðarásin er hröð. Þessi bók var upphaflega gerð 1982 til 1983, endurgerð 1988 og svo endurgerð 2020, og það er þessi útgáfa sem ég er ánægðastur með.

 

Það er vonandi að sem flestir kaupi þessa bók, og skilji að hún á erindi við nútímann, og hafi gaman af henni og gagn. Hún er 62 blaðsíður í lit. Teikningar mínar eru barnalegar og lélegar, nema svip persóna næ ég vel og fjör er í atburðarásinni.

 

Ég er ekki lengur hræddur við gagnrýni fyrir að gera lélegar myndasögur. Þessar bækur hafa sína kosti og skemmtanagildi.

 

Auk þess eru þessar bækur hvatning fyrir aðra sem geta gert betur, sem geta teiknað betur og gert betri sögur. Að gefast ekki upp en að vinna svona verkefni til enda, það er málið.

Nýju fötin keisarans, ráðstefna Evrópuráðsins

Ég fjallaði um það á mánudaginn að Evrópuráðið sem hingað mætir í næstu viku hefur ekki vald til að tryggja jarðarbúum öryggi, með því að láta stríðandi fylkingar í Úkraínu hætta að berjast í kringum stærsta kjarnorkuver Evrópu, og láta það hafa rafmagn í gegnum fleiri en eina varalínu.

Léleg og nánast engin viðbrögð við greininni, nema frá einum góðum manni sem hefur kristnina til að styrkja sig, þau sýna að þjóðin er á hræðilegum stað kúgunar, og heimsbyggðin öll. Ef allt væri eðlilegt væri almenningur á Vesturlöndum búinn að stöðva þetta stríð með mótmælum, búinn að fella allar ríkisstjórnir sem styðja Úkraínu, því þær ógna öryggi heimsbyggðarinnar með því að stigmagna stríðið.

Hversvegna eru þær fréttir mest áberandi sem fjalla um íþróttir og annað fánýti á meðan mikilvægustu málin eru hunzuð?

Ég er að segja að þótt stríð séu fyrirbæri úr fortíðinni og groddaraleg, þá verða að gilda í þeim leikreglur í samræmi við kjarnorkuöldina sem við lifum á og annað slíkt, bæði Pútín og Selenskí ættu að fara eftir þeim meginreglum að berjast annarsstaðar og tryggja öryggi á þessum svæðum þarsem kjarnorkuver eru. Það er algert forgangsmál, og þótt herforingjar og aðrir valdafíklar séu montnir af því að vera risaeðlur, þurfa risaeðlur stundum að læra og þroskast, verða betri, upp að einhverju marki, vonandi.

Maður spyr sig útaf þessu hversu fánýtt það er hjá Evrópusambandinu og öðrum alþjóðastofnunum að koma á alþjóðalögum sem eru ekki virt nema af sumum.

Yfirborðsmennskan, hræsnin og yfirvaldskúgun þessara þjóða sem hingað koma í næstu viku verður þannig til sýnis bókstaflega þá, eins og "Nýju fötin keisarans", en það er líkingamál yfir það sem opinberlega á að trúa á, en er í raun og veru innihaldslaust rugl, gegnsætt og ekki neitt, og almenningur veit það en viðurkennir ekki.

Þetta er allt orðið svo fáránlegt. Kvartað er yfir því að Donald Trump og hans fólk lifi í blekkingabúbblu og hliðarveruleika sem eigi sér enga stoð í annarra veruleika, og Pútín og hans fólk líka, en það sama á við um Evrópuráðið og þessa vestrænu valdafíkla, sem hingað koma til að hreykja sér hátt, en hafa ekki vald til að tryggja að þetta stríð endi ekki með gjöreyðingu, þetta fáránlega og hryllilega stríð sem Vesturlönd hófu 2014, og demókratar í Bandaríkjunum, Obamastjórnin, og fleiri, með staðgengilsstríðinu í Úkraínu, sem hefur nú stigmagnazt uppí þriðju heimsstyrjöldina, að margra áliti.

Ábyrgð Vesturlanda er slík í þessu að þessir leiðtogar geta ekki hunzað hana.

Hversu geðveikir og veruleikafirrtir verða einstaklingar í okkar heimshluta að vera til að trúa jafnaðarfasistunum sem eru við völd? Er hægt að gera öll Vesturlönd geðveik með stjórnendum eins og nú eru við völd og sem hlýða auðrónum? Já, greinilega, því miður.

Í því ljósi verður allt fáránlegt og öfugt. Í því ljósi verða geðsjúklingar trúverðugir en ekki yfirvöldin sem eru raunveruleikafirrt, og sem krefjast þess að fréttirnar séu þannig.

Hvar er virðuleikinn sem Evrópuráðið heimtar eða trúverðugleiki þess og hvernig getur það heimtað slíkt af okkur eða öðrum?

Hvort eru leiðtogar þess trúðar, fúlmenni eða hetjur?

Það er barnið sem þorir að segja að keisarinn sé nakinn. Allir sjá það, en þeir fullorðnu læra að leika í leikriti lyganna og prjálsins.

Geðsjúkdómar eru ruslakista fyrir það sem erfitt er að flokka. Það sem skilur að snillinga og geðsjúklinga er árangurinn, þeir fyrrnefndu ná árangri með geðveiki sinni en þeir síðarnefndu ekki. Þetta er skilgreining sem ég heyrði í einhverri bíómynd, en þetta er einhver alþýðufrasi sem er sannari og réttari en margt annað, og þetta lifir enn í vitund fólksins sem alþýðuvísindi.

Það var Geir Ágústsson sem skrifaði um það nýlega að þeir sem kusu Hitler hafi ekki verið geðveikir heldur venjulegt fólk. Hvað má þá segja um almenning sem trúir Evrópuráðinu og öðrum alþjóðastofnunum sem verða sífellt fátækari af völdum og trúverðugleika í augum fólks?

Það er eitt sem vantar inní þá umræðu. Heilt þjóðfélag getur vissulega orðið geðveikt. Dr. Helgi Pjeturss skrifaði um að þjóðfélög líktust líkömum, ein hugsun, ein samstilling, og hann líkti stríðum við flensur eða aðrar pestir sem ganga yfir og geta þó dregið sjúklinginn til dauða í einhverjum tilfellum.

Þegar jafnaðarfasistar nútímans missa völdin og trúverðugleikann í einu máli, einsog þessum stríðsrekstri, þá verður almenningur að hugsa önnur mál út til enda, fatta að lygar og blekkingar umvefja aðra málaflokka og opinberar skilgreiningar sennilega og viðurkenndar, bæði í vísindum, menningu og listum, og allskonar greinum.

Þetta er sérlega áberandi í sambandi við launin sem fólk fær eða bæturnar, eða hversu hátt vinna fólks er verðlögð, eða leti fólks og vinnuleysi eða óvinnufærni.

Sagt er að bankastjórar fái ofurlaun því þeir beri svo mikla ábyrgð. En það má aldrei gleymast að þegar sérfræðingar ofurlaunaðir urðu uppvísir að blekkingaáróðri gjörsamlega innantómum fyrir Hrunið 2008, þá létu þeir sig hverfa, fóru til útlanda eða í lítt áberandi störf. Hvar var þá ábyrgð þessara hámenntuðu og virðulegu einstaklinga sem kröfðust virðingar og að trúað væri því sem þeir (og þær) sögðu?

Nei, við megum aldrei gleyma því að launum er ranglega skipt. Það er fullkomin þvæla að sumir beri meiri ábyrgð en aðrir fyrst svona er í pottinn búið. Jú, fólk ber mismunandi mikla ábyrgð, en kannski bera einhverjir meiri ábyrgð sem ekki hafa völd, sem fá ekki nægileg laun, og ættu að vera ríkir í stað arðræningjanna, svo maður noti nú gamla og góða orðalagið sem kommarnir notuðu, á meðan þeir voru sæmilega heiðarlegir og venjulegir, miðað við allt.

Eina afsökunin er sú að við lifum í alþjóðlegu kerfi, og viljum herma eftir því sem gerist á öðrum Vesturlöndum.

Ráðstefna Evrópuráðsins mun snúast um að hylla Danakonung (elítuna í Evrópu og aðra demókrata), svo notað sé orðalag úr fortíðinni, og reyna að skrímslavæða Pútín og aðra Rússa enn meira.

Arnar Loftsson hefur skrifað um fjölpóla heim. Það þýðir í raun að Vesturlönd eru bæði að missa völd og trúverðugleika.

Þessir leiðtogar sem koma í Hörpu í næstu viku eru farnir að minna á skrípakarla og skrípakvendi, eða leikbrúður fyrir drengi og telpur. Þetta er allt eitt stórt leikrit, nema sífellt færri fylgjast með og hafa gaman að því. Vesturlönd eru að skreppa saman og tapa. Mannfækkunin er slík að öllu er haldið gangandi með innfluttu vinnuafli.

Á mannamáli væri það orðað þannig að Vesturlönd séu hrunin, og minni á Rómarveldi þegar það var alveg við það að liðast í sundur, úrkynjað í drasl og á valdi villimanna.

Það þarf nú enga snillinga til að fatta þetta.

Er það ekki bara tímaspursmál hvenær koma fram flokkar á Íslandi og annarsstaðar sem fá feykilegt fylgi og rústa flokkum sem nú eru við völd? Enginn veit hvort þeir verða langt til hægri eða vinstri eða annarsstaðar á stjórnmálalitrófinu.

Ef almenningur á Vesturlöndum vill ekki slíkar byltingar og stendur með þessum jafnaðarhugsjónum sem Rúv er uppfullt af í raun verður að krefjast þess að öryggi kjarnorkuvera á heimsvísu sé tryggt, og að spilltar leppstjórnir eins og í Úkraínu raski ekki heimsfriðinum og öryggi jarðarbúa í framtíðinni, svo nokkuð sé nefnt sem skiptir miklu meira en íþróttir og annað fánýti sem er mest í fréttunum þessa dagana.

Annað sem ekki má gleymast eða týnast í fánýti.

Á þriðjudaginn, 9. maí 2023 birti DV þessa grein á vef sínum: "Lætur "góða fólkið" og innflytjendur heyra það - "Ísland skuldar 0kkur ekkert. Það eru forréttindi en ekki réttur að fá að búa hér".

Vitnað er í grein í Morgunblaðinu eftir Rajan Parrikar, upphaflega frá Goa í Indlandi, en er nú búsettur á Íslandi. Hann lýsir því hvernig vinstriflokkarnir stunda pólitík sem ekki er sjálfbær, nokkuð sem Ásmundur Friðriksson og miklu fleiri hafa fjallað um, en mest lent í mótvindi og deilum við Pírata og fleiri háværa sem fordæma hefðbundin sjónarmið.

En það sem er stórmerkilegt er að 65 hafa komið með athugasemdir við DV greinina og langflestir eru SAMMÁLA Rajan Parrikar en ekki ósammála. Nú mætti spyrja sig hvort tími Íslenzku þjóðfylkingarinnar sé upp runninn og tími Frelsisflokksins?

Er nú almenningur að vakna um þessi mál, þannig að ekki gerist það sama og gerðist í Svíþjóð, allt fullt af gettóum og óeirðum?

Ég hef tekið eftir því að DV reynir að fela fréttina, setur hana mjög neðarlega, en þar er ekki lokað fyrir athugasemdir, en þannig eru viðbrögð þeirra oft þegar almenningur stendur með femínismaforingjunum þeirra.

Ég spyr enn, er tími Íslenzku þjóðfylkingarinnar loksins kominn og tími Frelsisflokksins? Hvað er að gerast í grasrótinni?

Óvænt í stóru hlutverki á leiðtogafundinum

Tónlist sem er krefjandi fyrir hlustandann, nú þegar poppstjörnurnar eru fleiri og minni, nóg er af fólki sem kann á hljóðfæri og hefur lært tónlist í tónlistarskólum

Ég er ekki mikið af sækjast eftir vinsældum í tónlistinni. Það er listrænn metnaður sem mér finnst skipta mestu máli og svo boðskapurinn, að segja fólki eitthvað sem skiptir máli.

Árið 2014 tók ég þá ákvörðun að ef ég myndi gefa út sólóplötur eða sólódiska til viðbótar þá yrðu opinberar útgáfur í anda demóupptakanna gömlu, þar sem aðeins eitt erindi er sungið en afgangurinn rappaður eða talaður eins og í ljóðalestri, og viðlögum sleppt, nema því fyrsta og síðasta.

Þetta er vegna þess að ég fékk nóg af endurtekningum á tónleikum á þessum árum. Ég varð þreyttur á því að syngja alltaf sömu lögin.

Ég fann upp þessa aðferð sjálfur 1983 til 1985 þegar ég var ekki búinn að læra á gítarinn, eða skemmtarann, hljómborðið, sem ég notaði. Ég samdi lögin um leið og ég tók þau upp. Ég var með textann fyrir framan mig, stillti á upptöku og byrjaði svo að semja lagið. Það þýddi að ég mundi ekki laglínuna sem ég samdi við fyrsta erindið, og lagið hélt áfram að breytast eftir því sem erindunum fjölgaði. Seinna gerði ég svo fleiri upptökur af lögunum sem ég hélt mest uppá. Þá notaði ég laglínu við fyrsta erindið fyrir öll hin erindin.

Árið 2014 fór ég að gera þetta viljandi, til að búa til nýjan stíl.

Það gerði ég til að dægurlög mín líktust meira synfóníum, sígildri tónlist.

Nútímahlustandi hefur lært tónlist. Miklu fleiri kunna á hljóðfæri, hafa lært að lesa nótur, semja sjálfir og syngja.

Þessi upptökutækni finnst mér gefa hlustandanum meira rými til að vera skapandi.

Með því að gera upptökuna ófullkomna geri ég hana fullkomna, gef ég fólki tækifæri til að gera betur, úr því að allir kunna á hljóðfæri og vilja verða poppstjörnur.

Aðeins á tónleikum hef ég því í hyggju að syngja öll erindin rétt.

Eftir stendur þó, að sum lögin eru þannig að ekki er hægt að syngja þau tvisvar eins fyrir mig. Þau voru spunnin fyrir framan hljóðnemann, og gripin sett síðar, jafnvel mörg og flókin. Þau lög eru gerð til þess að hljóma undarlega, ekki lagræn, eins og í þróaðasta nútímajazzinum.

Stríðið á milli kynjanna - sem varð að Úkraínustríðinu

Norska þjóðin þarf að vakna, ég tek undir það, og öll heimsbyggðin. En hryðjuverk þarf að setja í samhengi. Hryðjuverk sem Rússar fremja eru einmitt að hafa þau áhrif að vekja Norðmenn og aðra. Opinber og lögleidd hryðjuverk femínista og jafnaðarmanna sem fara gegn lífshvötinni, sjálfsbjargarviðleitninni og samskiptum kynja og stétta, þau eru langverst.

Frankfurt skólinn, þjóðfélagsverkfræði jafnaðarmanna, þetta hefur haft grunntækari og meira eyðileggjandi áhrif en annað. Þetta er komið inní skólana og gegnsýrir þaðan allt samfélagið.

Vesturlönd eru rotnandi hræ, deyjandi líkami sem er að taka síðustu andardrættina, því þau tóku inn það banvæna eitur sem er femínismi og jafnrétti. Hryðjuverk Rússa eru eins og rafmagnsstraumur í deyjandi Vesturlönd, sem taka kipp og reyna að drepa bjargvætt sinn af fullkominni heimsku hinnar eyðileggjandi hugmyndafræði sem étur þau upp til agna.

Í dag skrifar Arnar Þór Jónsson um sömu sjálfseyðandi hegðun Katrínar Jakobsdóttur forsætisráðherra, þegar haturslöggjöfin hennar, sem beinist helzt að fólki sem gæti gert gagn hinu deyjandi Íslandi, er sett í hraðferð í gegnum nefndir, en í þær er víst aðallega boðið þeim sem eru hlynntir þessum hryðjuverkum gegn þjóðinni og landinu. Þar eru vinstrimenn sem gáfust upp á Sovéttrúboðinu uppúr 1990 og í örvæntingu sinni fylltu sig af femínisma og öfgajafnrétti, til að hafa eitthvað að berjast fyrir, en kvenréttindi höfðu verið í bakgrunni vinstrifræða mjög lengi þar áður, og þótt sérvizka sem var liðin, en lítt viðurkennd af meginþorra Alþýðuflokksmanna eða Alþýðubandalagsmanna sem aðalatriði þá.

Ég held ekki að Katrín sé meiri landráðamaður en gerist og gengur. Hún er nytsamur sakleysingi einsog næstum allir, sem telur að fólkið sem á mannkynið, Bill Gates og slíkir, eigi rétt á því, í krafti auðs síns og valds.

Þar brýtur hún að vísu gegn því sem sameinaði kommúnista áður fyrr, að berjast gegn auðvaldinu og standa með öreigum, og verkalýðnum.

Í öllum vestrænum ríkjum er þannig fólk við völd, sem afneitar staðreyndum, afsakar opinbera og lögleidda glæpi, neitar að horfast í augu við það sem gerist, styður auðróna, spillingu og viðbjóð, ofsækir það fólk sem gefur deyjandi hræjum landanna í Evrópu stuð.

Þó er svo komið að á Ítalíu og í Svíþjóð og víðar er komið fólk inní stjórnkerfið sem er með lífsmarki. Ekki kannski hægt að segja að það sé meira en svo, því rotnunin er allsráðandi ennþá í kring.

Ég er ekkert sérlega hrifinn af rússneskum stjórnvöldum, Pútín og hans slekti. En miðað við Vesturlönd, sem útrýma sér með hreinum femínisma, þá eru rússnesk stjórnvöld ögn eðlilegri.

„Við verðum að vakna“

Vítahringur óttans, ljóð frá 25. október 2017.

Ef ég skyldi eina vilja,

andinn þyrfti að vera jafnt hinn sami.

Gott er þó að gleyma,

geta sett það niður.

Fari þær sinn furðuveg,

finnist þeim slíkt bót.

Ekki er andinn heima,

undarlegur friður.

Sál og sinni hylja,

síðan bara ami.

Girndir horfnar, gleði, fró,

geta drengið fengið nóg.

Ekki elska hót,

einhver misskilur treg.

 

Þannig mun ein þjóð svo hverfa,

þegar sálin engan notar hljóminn.

Ógert enn ég harma,

alla möguleika.

Býð ég faðminn eins og á

enn að gera frjáls?

Hún með hundrað arma

heima gerir veika.

Milli meðalkerfa

muntu hljóta dóminn.

Rómantíkin rýrnar því,

ræður gamalt pláss á ný.

Upphaf myrkvun máls,

muntu skilninginn fá?

 

Hættir við að elska eina,

eftir hikið, þetta sem þig letur.

Möskvi smánarsmár er,

smýgur enginn gegnum.

Enginn nógu góður gefst,

girnast sitt kyn nú.

Í lífi tíka tár er,

truflast helzt af veggnum.

Ei við ást því reyna,

ætíð harðnar vetur.

Vítahringur óttans er,

oft það sem nú hamlar þér.

Gleyma geði og trú,

glötun fólkið um vefst.