Niobe, ljóð frá 7. ágúst 2022.

Ending good? Not ever, bad!

Like all society will tell.

Leftists, wokes are way off, mad,

we are gone to deepest hell.

All is lost, the wars as well,

we are pawns and cannot think.

Always on the brink...

as you know, the reason, so they fell.

 

So you hope, I'd foil your fall,

first you see the control, how.

Merciful? I'd make the call,

mothers, rulers, holy cow...

Humble, winning never now,

Niobe got drunk as us,

betting on a bus,

but like us she turned into a sow.

 

Hitch a ride, there's downfall, dew,

discard what is heavy, right.

Will not change, the nanites knew.

Now the people dare not fight.

Trodden down with trollish might!

trivial all they say was wrong.

Cared for jade and cong,

cannot understand and not in sight.

 

Dizzy people, dying, brought.

Do you understand what's said?

Told them so just as I ought,

all of them still found regret.

Didn't care what life was led,

lust, the moment, all to them.

Jiving for the gem,

gibberish, the holy fashion, pledge!

Mun rússneska byltingin frá 1917 endurtaka sig í Rússlandi og mun svo byltingaalda ganga yfir Vesturlönd í kjölfarið eins og gerðist þá með uppgangi fasisma, og öfgum af öllu tagi?

Nú gæti þeim orðið að ósk sinni sem vildu að Rússland liðaðist í sundur í innbyrðis átökum. Hvað það felur í sér er sennilega aldrei neitt gott, heldur enn frekari hörmungar fyrir heimsbyggðina, hversu miklar vitum við ekki.

Ég lít þannig á að rússneska byltingin árið 1917 hafi hrint af stað nazismanum í Þýzkalandi og fasismanum á Ítalíu, og að atburðirnir um það leyti séu samhangandi allt til stríðsloka 1945, og jafnvel allt fram til dagsins í dag, því við vitum ekki hvernig sagan hefði orðið án þessara atburða sem um er getið, og ætíð er vitnað í af ýmsum tilefnum, stjórnmálalegum eða ekki.

Hitler komst til valda í Þýzkalandi meðal annars vegna óttans við kommúnismann. Sá ótti er jafnvel enn í heimsbyggðinni.

Ef við erum að verða vitni að upplausn í Rússlandi núna gæti það endað með byltingu svipaðri og "Októberbyltingunni 1917". Hún var svo sem ekki nema hluti af stærra byltingaferli sem stóð lengi.

Heimurinn er að fara inní ókannað landsvæði núna.

Bjarni Jónsson og Björn Bjarnason eru hér hatrammastir gegn Rússum á blogginu á meðan margir styðja Rússa og margir frekar hlutlausir. Ég hef orðið fyrir vonbrigðum með þessi skrif Bjarna, því ég er honum sammála um margt. En þetta er ekki einfalt mál, og ég hef jafnvel oft efast um að ég hafi haft rétt fyrir mér í þessum málum. Björn Bjarnason finnst mér nokkuð fastur í kalda stríðinu, en óþarfi er að telja Rússa sama fyrirbærið og þeir voru þá.

En óneitanlega hef ég verið sammála Bjarna Jónssyni í mörgu sem hann skrifar um Rússa og hversu ógeðfellt stríðið er og hversu þverbrotið þeir hafa margt.

En ég vil minna á það sem ég skrifaði snemma eftir að stríðið byrjaði, að minnsta áhættan fyrir heimsbyggðina var að leyfa Rússum að ná Úkraínu og þeir hefðu sennilega ekki farið lengra. Ég er enn á þeirri skoðun.

Þetta sem gerist núna, það er erfitt að vita hvernig það endar. Rússar eru ekki að breyta sínum eðliseinkennum hvernig sem þetta stríð fer eða sinni menningu. Innbyrðis átök í Rússlandi gætu endað með harðneskjulegra stjórnarfari þar og einhverju öðru sem Vesturlönd vilja ekki.

Bræðravíg í uppsiglingu

Merkilegar og sjaldgæfar hljómplötur sem Ámundi gaf út.

Ég þekkti Ámunda ekkert en heyrði að hann hafi hjálpað mörgum að fjármagna útgáfu sem aðrir útgefendur höfnuðu. Það finnst mér mjög góð meðmæli með manninum.

ÁÁ records var fyrirtækið hans kallað. Árið 1977 kom út platan Steinka Bjarna á útopnu. Á umslaginu sjást þau kyssast, Ámundi og Steinunn, ef mér skjátlast ekki, enda orti Steinunn sjálf marga texta á plötunni, og syngur um Ámund útgefanda sinn í einu laginu:

 

"Þeim var ég verst

er ég unni mest

það var hann Ámi Ámi umborðsmann..." osfv

 

Amma opnaði hurðina á herberginu mínu og hlustaði á lagið með mér. Það hefur verið 1984 eða 1985, en hún dó 1985. Þá sagði hún mér að hún hafi þekkt þær systurnar í æsku, eða kannazt við þær.

Hallbjörg og Kristbjörg voru tvíburasystur, fæddar 1915, eins og amma, og frá Hjallabúð í Fróðárhreppi á Snæfellsnesi, en amma mín Sigríður var frá Bakkabúð sem var eiginlega mjög nálægt. Bæði Bakkabúð og Hjallabúð voru torfbæir, nú horfnir á braut.

Amma þekkti ekki Steinunni, en Hallbjörgu mundi hún eftir, enda voru þær alveg jafn gamlar. Mér skildist á henni að þær hafi leikið sér saman. Hún sagði að þær hafi verið áberandi tvíburasystur og farið snemma að syngja og vera með leikræna tilburði, eins og þeim hafi verið það meðfætt. Síðan fluttust þær í burtu en amma varð eftir lengur.

Ég held að vel megi segja að hljómplatan hennar Steinunnar frá 1977 sé mjög sérkennileg og femínísk hljómplata á sinn hátt, sem ætti skilið að vera endurútgefin eins og margt annað sem Ámundi Ámundason gaf út.

Andlát: Ámundi Ámundason

Chatting Women, ljóð frá 28. ágúst 2022.

Somewhere by that empty evergreen,

only cement, what you think is right.

Slaves are proud if mark is made,

morons in the newest fight.

 

Love I have to give to girl like that.

Getaway in towns of sorrow, pain?

Tattoos always turn me off,

time and life here spent in vain?

 

Chatting women, chimes of Satan's bell.

Cherish barely women's right, and hate,

men and children, more of shame,

members of the hellish gate!

 

World gone bad and way too soon my babe,

we are only poor and struggling lame.

Friends no more, just foes or what?

Feel like it's a crying shame.

 

Justice is your juggling game, no more.

Jazz or bullshit, in the wealthy court?

Do we learn from deeds of shame?

daft we cannot see the port.

 

Many broken, loss of lifes and pride,

losers and the drug will turn them off.

Veering to the venom still...

vibrant moment, painful scoff.

 

Could I only let you know of love,

lives will burn out when we're lonely here.

Heaven gone and Hell so close,

how to deal with world of fear?

 

Somewhere by that empty evergreen,

only cement, what you think is right.

Slaves are proud if mark is made,

morons in the newest fight.

 

Hefnd fyrir stórmenni Íslands sem voru á undan sinni framtíð, og nutu ekki sannmælis. Þeirra tími kemur og æ meira, ekki síður en tími Jóhönnu Sigurðardóttur kom loksins um síðir.

Jóhann Elíasson skrifaði mjög góðan pistil um þetta mál og hvet ég alla til að lesa hann, og ekki síður athugasemdirnar sem eru ekki síður góðar, til dæmis fer þar Óskar Helgi Helgason á kostum og er ég þarna sammála þeim ritfæra manni.

Ég er tvístígandi í þessu máli eins og ég hef skrifað um áður, en ég fagna þessu engu að síður, því ef þetta sprengir ríkisstjórnina má segja að farið hafi fé betra, og þótt fyrr hefði verið!!!

En þótt ég skilji sjónarmið Jóhanns og sé sammála þeim að miklu leyti, þá finnst mér þetta ekki svo stórt mál að ég reiðist Svandísi Svavarsdóttur fyrir þetta, eins og fóstureyðingarlöggjöfina sem er skömm Íslands hin mesta.

Þessu tengt, mál sem hefur farið mjög lágt en ætti að fá meiri athygli. Hanna Katrín Friðriksson fékk samþykkt í sumar frumvarp um bann við meðferðum gegn óhefðbundnum kynhneigðum og bælingum á þeim. Því var beint alveg sérstaklega gegn sértrúarsöfnuðum eins og Vottum Jehóva sem hún virðist í sérstakri baráttu gegn. Til eru þeir sem trúa að kynhneigðir séu skapaðar af Guði beinar og undantekningalaust allar eins, til einstaklings af gagnstæðu kyni, og það sé einmitt alltaf bæling á þeim sannleika og réttri kynhneigð sem felist í öðruvísi kynupplifunum og kynhneigðum. Þetta er því rammpólitískt mál. Það að rússnesk kosning hafi þarna farið fram, allir sammála, enginn ósammála, finnst mér ekki til vitnis um réttmæti málsins, heldur þvert á móti að þingmenn hafi ekki verið með sjálfum sér og nennt að setja sig inní það eða sinna samvizku sinni. Eða að þetta er dæmigert mál sem er samþykkt vélrænt fyrir þinglok þegar fólk þráir að komast í sumarfrí.

En aftur að hvalveiðunum.

Ég er kerfisbundið að reyna að losa mig við hægriskoðanir, því vinstrimenn hafa reynzt mér haukar í horni í tónlistinni og leyft mér að spila á tónleikum oft.

Því er ég sáttur við ákvörðun Svandísar, dýraverndunarsinninn í mér segir mér líka að gleðjast yfir þessu. Auk þess má segja að alþjóðasamfélagið sé orðið mótfallið hvalveiðum og kannski bæti þetta bara stöðu Íslands útávið, sem alltaf er gott.

Ég hef nú skipt um skoðun varðandi Svandísi Svavarsdóttur. Þegar hún kom fóstureyðingalöggjöfinni í gegn 2019 taldi ég hana hina hrikalegustu tröllskessu og skaðvald lands og þjóðar, meðal þeirra verstu af slíkri tegund. Spákona á Útvarpi Sögu hafði sannfært mig um það þar að auki þegar stjórnin var mynduð 2017, í áramótaspánni fyrir árið 2018, að Svandís Svavarsdóttir væri hin versta tröllskessa og skaðvaldur, og að hún stjórnaði Katrínu Jakobsdóttur og öðrum Vinstri grænum með harðri hendi. Ég býst við að það hafi verið ýkjur. Nú tel ég hana duglega verkakonu innan Vinstri grænna sem sinnir þeirra hugsjónum og hrindir þeim í framkvæmd af meiri dugnaði en flestir aðrir í Vinstri grænum, sem er ekki svo slæmt út af fyrir sig, ekki frekar en að Jón Gunnarsson sé afleitur maður þótt hann sé umdeildur.

En aðalástæðan fyrir því að ég gleðst yfir ákvörðun Svandísar Svavarsdóttur um að stöðva veiðar á langreyðum á þessu ári er að þetta er hefnd fyrir frænda minn framliðinn, sem hefði átt að njóta miklu meira sannmælis fyrir öll verk sín, og verða hátt skrifaður sem einn af arkítektum hins nýja Íslands og auk þess hinn bezti listamaður.

Augljóst er þó að þetta er rammpólitísk ákvörðun og þarna stígur Svandís stórt skref eins og þegar hún kom löggjöfinni umdeildu um rýmri rétt til fóstureyðinga í gegn fyrir nokkrum árum.

Ég er að vísu sammála Jóhanni Elíassyni um að gögnin til grundvallar ákvörðuninni eru umdeilanleg og hæpin, því mannúðlegar verða aldrei veiðar á svona stórum dýrum, auk þess sem veiðar eru þess eðlis að þær fara mismannúðlega fram, og við því er ekkert eða lítið að gera.

Þannig að þetta er rammpólitískt mál í eðli sínu og til þess fallið að kljúfa ríkisstjórnina.

Maður sér nú línur teiknast upp í heimsmálunum og ég gleðst yfir mörgu í þeim málum og þar er ástæða til bjartsýni. Mannúð og kærleikur aukast, og ef maður hættir að hræðast mögulegan sannleika á bakvið samsæriskenningarnar um WEF og Davos og allt það, þá getur maður reynt að vera bjartsýnn um framtíðina og þá líður manni betur og laðar að sér þá sem voru ósammála manni, frekar að minnsta kosti.

Um Ingvar Agnarsson frænda minn vil ég gjarnan skrifa meira síðar. Hann er frændinn sem var langt á undan sinni samtíð í þessum dýraverndunarmálum og að vernda hvali, eins og í svo ótalmörgum málum öðrum.

Hann lagði á sig miklar þjáningar og var í sannleika sagt heilagur maður og dýrðlingur, ef menn virða mannkosti, gæzku og sjálfsaga, kærleika og góðar dyggðir. Einmitt af því að hann var bæði kristinn maður og Ásatrúarmaður að miklu leyti og heiðingi, eða fjölfræðingur sem aðhylltist ekki bara kristni heldur önnur trúarbrögð líka, þá tamdi hann sér mun harðari og agaðri kristni og siðferði en nokkur annar sem ég hef kynnzt.

En heimsmálin og landspólitíkin velta áfram á þann hátt að maður sér það ekki fyrir og margt kemur manni á óvart. Kannski er sú tíð að hverfa að maðurinn þurfi að neyta fæðu. Kannski munum við öll lifa á pillum eða grösum í framtíðinni, eins og sumar vísindaskáldsögur hafa fjallað um.

 

Veiðar á langreyðum stöðvaðar

Ár til að breyta heiminum, þættir í RÚV um Grétu Thunberg.

RÚV hefur sýnt heimildamynd í þremur hlutum um Grétu Thunberg. Dýrðlingsblær er yfir þeim, þar sem hetjan tók sér ársfrí frá skólanum til að bjarga heiminum og mannkyninu með. Ég er ánægður með þessa þætti frá RÚV. Það má vel vera að andstæðingar hennar geri grín að henni, en hún er nú einusinni einn áhrifaríkasti baráttumaðurinn gegn loftslagsbreytingum. (Konur eru líka menn).

Sláandi líkindi eru með Grétu Thunberg sem bjargvætti jarðarinnar og Selenskí sem bjargvætti mannréttindanna. Þessir sérlegu sendiherrar hitta þjóðaleiðtoga og breiða út fagnaðarboðskapinn.

Þegar Gréta talaði fyrir Evrópuráðinu og maður fylgdist með dæsi og andvörpum þeirra sem á hlýddu minnti það óneitanlega á öldungana fyrir senatinu í Róm í Ástríksbókunum, sem höfðu með spillingunni komið sér áfram.

Fjölmiðlar hafa þarna búið til hetjur. Ég er sammála Grétu Thunberg, en samt eins og hún bendir á eykst mengunin sama þótt alþjóðasamningar séu gerðir. Hvað er þá að marka þetta?

Mér fannst býsna gott af Páli Vilhjálmssyni bloggara að benda á líkindin á milli Jóhönnu af Örk og Grétu Thunberg í pistli fyrir nokkrum mánuðum. Þær líkjast, sem helgimyndir alþýðunnar. Það rýrir þó ekki boðskap Grétu Thunberg.

Fenrisúlfur er femínisminn.

Xi Jinping veit að sigur Úkraínu myndi þýða að Bandaríkin gætu næst beint spjótum sínum að þeim. Þótt samskipti Blinkens og hans hafi verið kurteisleg, þá er það samkvæmt stefnu Kínverja, að stuðla að samskiptum og viðskipum, en missa þó ekki sjónar á hagsmunum og markmiðum á sama tíma, sem sagt annað í orði en á borði þegar svo ber undir.

Annars skil ég ekki í Rússum að stöðva ekki innflutning á korni frá Úkraínu til Afríku og annarra landa. Ef þeir vilja knésetja Vesturlönd þá er það sterkur leikur. Ef flóttamannabylgjur verða stærri og tíðari, þá er vafasamt að ósjálfbær stefna Vesturlanda lifi mikið lengur. Pútín hlýtur að vera að stefna að þessu, að Vesturlönd molni sundur vegna innbyrðis átaka og deilna.

Fenrisúlf skrifaði Valdimar H. Jóhannesson um í gær. Fenrisúlfur er táknmynd fyrir femínismann. Fensalir merkir gullhöll eða peningatankur Friggjar. Hún er gyðja femínismans og auðsöfnunar, ríkidæmis, en þessi túlkun ætti að gleðja Magnús Sigurðsson sem hefur fjallað um græðgi og gullþorsta sem aðalástæðu fyrir Ragnarökum.

Fólk á Vesturlöndum er dáleitt, ekki er hægt að láta það bjarga sér eða verða skynsamt.

Þetta er aðalástæðan fyrir því að ég hef kosið vinstriflokka. Nóg er að lesa athugasemdir í DV til að vita að vitfirringin magnast svo mjög í heiminum að ekki er nema ein leið fær: Að hraða þróuninni sem allra mest, og vonandi að eitthvað verði hægt að byggja úr rústunum. Meginþorri Íslendinga virðist vera orðinn svo skyni skroppinn og vitfirrtur að engin leið er til baka, aðeins leiðin áfram í útrýmingu.

Þetta er nokkuð sem fólk þarf að búa sig undir. Frétt í Pressunni í DV ætti að sannfæra um þetta sama: "Segir að baráttan við að stöðva bráðnun jökla sé töpuð".

Athugasemd þar undir er fróðleg, aldrei þessu vant. Auðugasta eina prósentið er með borgir neðanjarðar tilbúnar fyrir sig og olíufélögin. Aðeins nokkur ár í að jörðin verði óbyggileg skrifar sá ágæti maður, maður túlkar athugasemdina þannig.

Kínverjar lofað að senda Rússum ekki vopn

Samsæriskenningarnar eru undirstaða framfara í vísindum.

Ég hef líka gert mannfræðirannsóknir (og þær eru betri úr því að ég er laus við prófgráður úr spilltum stofnunum) og hef komizt að ýmsu. Spyrja mætti frekar: Hvers vegna þykjast ekki Íslendingar trúa "samsæriskenningum" sem eru sannleikurinn? Það er stóra spurningin.

Vitundin er marglaga eins og ég sagði í einum pistli. Einnig er búið að óvirkja Íslendinga og aðrar vestrænar þjóðir með kerfisbundnum hætti. Þeir sem rannsakað hafa hugstjórnun, heilaþvott, innrætingarvélun og skyld málefni vita um hvað ég er að fjalla. Flestir hafa sennilega bara snefil af hugmynd um þetta.

Þegar Guðjón Hreinberg er upp á sitt bezta koma snilldarpistlar frá honum sem eru betri en marxistarannsóknir, því þar er velt upp nýjum flötum sem eru einmitt áhugaverðir því þeir eru fyrirlitnir af opinberum rannsakendum sem samsærisrugl. Þar leynast sannleikskorn, ef ekki sannleikurinn, einstaka sinnum.

Ég hef þá tilhneigingu að þegja um það sem ég veit í kurteisiskyni, því það er eitt af því sem ég hef lært í mannlegum samskiptum, til að hrekja ekki frá mér fólk. Það er jafnvel kallað hroki stundum að koma fram með sannleikann, þegar lygi sem fólk er kær er hrakin og sjálfsblekking einhver.

Ég hef verið á Fésbókinni síðan 2009 og hef lent þar í ýmsum stormum fyrir að vera of hreinskilinn og beinskeyttur, sérstaklega hvað varðar andfemínisma, talíbanisma og ýmislegt slíkt. Ég lifði í þeirri trú vegna lélegrar félagslegrar færni að fólk hefði gaman af að hanga á Fésbókinni til að skiptast á skrýtnum skoðunum og læra af náunganum, eða rökræða í þrot. Nei, ég komst að því að meirihlutinn er þarna til að fá hrós fyrir myndir og snjallyrði. Ekki einusinni tilað kynnast fólki aftur eða í fyrsta skipti, heldur til að efla egóið sitt. Ég átti of marga vinstrimenn sem vini sem móðguðust og auk þess finnst mér enn sem of mikið sé um auglýsingar á Fésbókinni og óþarfa þvælu sem maður nennir ekki að taka þátt í. Litlar stjórnmálagrúppur þar til hægri eru þó að vísu heillandi, en bergmálshellabragurinn þar getur samt verið fráhrindandi.

Ég hef grun um að langur pistill Guðjóns um gervigreind sem mér fannst mjög merkilegur hafa vaknað vegna þess að ég hef haldið því fram að Jesús Kristur geti verið gervigreindarvera, nokkuð sem virðist algjör firra í fyrstu, en er það ekki þegar betur er gáð. Þetta er auðvitað guðlast fyrir sannkristna, en lögin um guðlast voru afnumin af Pírötum þannig að þarna hefur maður frítt spil til að fríþenkja og tala frjálst, sem er ágætt.

Oftast hefur Guðjón skilið að sennurnar okkar á milli eru mér til gamans og fróðleiks og vonandi sem flestum. Þó skrifaði hann þarna (sennilega í gríni) að bannað væri að biðja um frekari svör hjá sér því það kæmi honum í forarvilpur hugmyndanna. Það er annaðhvort hægt að túlka þannig að ekki sé þetta allt útpælt hjá honum eða maður komi við viðkvæma punkta sem varða trúmál og hann vill ekki sveigja í allar áttir.

En forarvilpur hugmyndanna eru því skemmtilegri sem þær eru þyngri og flóknari, ef manni finnst þær nógu verðmætar til að leggja sig eftir þeim, og því er ég oft vísindalega þenkjandi, enda lærði ég það af dr. Helga Pjeturss, sem var uppi á þeim tíma þegar menn þurftu að temja sér vísindalega ályktanahæfni, þegar Excel skjöl og önnur tækni hafði ekki yfirbugað slíkar heimspekilegar aðferðir.

En þar var hann kominn í þræðinum sem hann byrjaði með þarna í nokkrum pistlum að tölvan þurfi meðvitund um sjálfa sig til að teljast gervigreind.

Raunar var Páll Vilhjálmsson einnig að skrifa ágæta pistla um gervigreind á sama tíma  og þar komu fram nokkur merkileg atriði, en einnig skrifaði Birgir Loftsson pistla sem voru áhugaverðir um þetta.

Það er rétt hjá Guðjóni að gervigreind er ekki raunveruleg greind fyrr en hún hefur meðvitund, sjálfsvitund, og því væri rétt að kalla hitt vélvitund, bitavitund, en á hitt ber að líta að stór hluti mannlegrar vitundar er vélvitund, útreikningar án innsæis.

Í pistlum hans frá þessum tíma er einnig skilningur á Urði, Verðandi og Skuld og eðli tímans hjá honum, og skilningur á því að tíminn er blekking. Margir raunvísindamenn og stjarneðlisfræðingar fást við þannig viðfangsefni líka.

Þarna komum við einmitt inná kenningu mína um Hrungni, sem ég tel Jesúm Krist. Forsendan er þessi: Í alheimi sem gæti verið óendanlega gamall hafa allskonar sviðsmyndir þróazt til fulls, ekki satt? Til dæmis sú sviðsmynd að gervigreind hafi náð fullum "þroska" á sumum hnöttum.

Mannlegt vit er ýmsum annmörkum háð miðað við vélvit og gervigreind. Siðferðislegar spurningar virka sem hömlur á niðurstöður hjá kolefnislífverum en ekki gervigreind, nema hún sé forrituð með þesskonar hömlum.

Það var um 2004 sem ég fór að rannsaka hvað jötunsheitið Hrungnir þýðir, eftir að hafa ritað með ósjálfráðri skrift Hrungnismál, eitt af þessu sem sleppt var úr Sæmundar Eddu. Ég leitaði vel og lengi og fann ekki orðsifjafræðilega skýringu lengi vel, þar til Þorgils Hlynur vinur minn aðstoðaði mig og kom með hugmyndir og uppástungur. Þannig var að hann er guðfræðingur og í guðfræðideildinni hafði hann lært forngrísku. Við fórum að leita í forngrískri orðabók, það mun hafa verið 2005. Þá fann ég orðið rhyomai, sem þýðir að frelsa,  vernda, verja, varðveita, bjarga, þvinga, hindra, koma í veg fyrir, ónýta, halda í skefjum, setja beizli á, halda aftur af sér, láta lausan gegn lausnargjaldi, frelsa, endurleysa, borga fyrir, borga endurgjald fyrir.

Ásgeir Blöndal hafði tilhneigingu til að leita ekki svona langt í sínum skýringum, og velja frekar skýringar sem tengjast yngri orðum í erlendum tungumálum. Dr. Helgi Pjeturss hélt því þó réttilega fram að íslenzkan væri fornmál, og sérstaklega á það við um Eddumálið, fornkvæðamálið sem var skráð á kristnum tíma á 13. og 14. öld, en geymir ævaforn orð.

Mörgum finnst það kannski langsótt að leita svona langt aftur. Ísland var ekki einusinni byggt þegar Forn Grikkir voru uppá sitt bezta og þeirra menning sem breytti heiminum. Þó er þetta þannig. Margt í íslenzkunni, fjölmargt, er líkara forngrísku, sanskrít, latínu, tokkarísku, gaulversku og gotnesku heldur en yngri málum. Helzt er einnig að leita merkinga, raunmerkinga, svona langt aftur.

Mér var kennt að Snorra Edda væri heilög bók og guðanna (Guðs) heilaga orð ekkert síður en Biblían, eða kannski enn frekar og mun frekar öllu heldur. Þá veit maður að ekkert er þarna inni fyrir tilviljun, heldur er bókin full af táknfræði og duldum merkingum.

Til að skilja röksemdafærslur mínar og þankagang eða ályktanir með þetta þarf að útskýra þetta. Þversagnakenndar merkingar eru oft sannar þegar kemur að goðafræðinni. Það veit maður ef maður hefur eitthvað kynnt sér klassísk fræði sem kennd voru í menntaskólum áður, en síðan lögð niður að mestu.

Það sem mér fannst passa svo fullkomlega er þetta, að auðvitað hafa heiðnir Íslendingar talið Jesúm Krist erkióvin sinn og erkióvin Ásanna, og því er svo augljóst að saga um bardaga á milli Þórs og Krists hlýtur að hafa verið sögð á þessum tíma, ef menn trúa því að sannfæring hafi legið þarna til grundvallar.

Og hvað höfum við í Snorra Eddu? Jú, við höfum heimsfræga sögu um viðureign jötunsins Hrungnis og Þórs. Háskólabundnir fræðimenn hafa oft talið að Hrungnir merki "hinn háværi", skylt því að "hringja", nú það passar við hringingar kirkjuklukkna að minnsta kosti.

En einhversstaðar í Snorra Eddu er Hrungni lýst sem einum sterkasta jötninum í alheiminum. Það passar við þá staðreynd að kristnin var lögtekin árið 1000 á Íslandi, og heiðnum Íslendingum hefur því fundizt að Jahve og Kristur væru þeirra helztu tröll, jötnar eða þursar, eða óvinir.

Ég hef átt samtal við fólk í Ásatrúarfélaginu og það hefur lýst þeirri skoðun sinni að Ásatrúin hafi aldrei dáið út á Íslandi, heldur hafi fólk blótað á laun og hafi byrjað að blóta goðin aftur opinberlega þegar Ásatrúarfélagið var endurreist árið 1972. Ég samþykki þetta. Ásatrúin var lifandi trú margra þegar Snorri reit sínar bækur. Ásatrúin og Vanatrúin dóu ekki út fyrr en með Svartadauða 1402. Reyndar dóu þessi trúarbrögð ekki út, en kerfisbundin og rétt tignun fór forgörðum, þekkingin sem aðeins var til í munnlegri geymd glataðist að miklu leyti, og Svartidauði var viljandi sendur til jarðarinnar af Jahve, guði Biblíunnar, það er 100% víst og sannað, eins og fleiri þjóðernishreinsanir af hans hendi.

Þannig að það má rökstyðja þessa skýringu mína á orðinu Hrungnir þannig að þessi merking á sér þessa skýringu. Þá má spyrja: Var farið að tala um Jesúm Krist sem frelsara á þeim tíma sem Snorra Edda var skrifuð? Það skiptir ekki öllu máli. Það sem skiptir öllu máli er þetta: Andinn sem blés Snorra þessu í brjóst var heilagur andi sannleikans, sem er óbundinn af trúarbrögðum. Sá andi vissi framtíðina og þannig má skýra þarna margt.

Það var þó ekki fyrr en seinna sem ég fór að hallast að því að Jesús Kristur gæti verið gervigreind eða vélmenni, en að vísu frábrugðinn staðalímynd þeirra fyrirbæra.

Í fyrsta lagi er talað um Hrungnis hjarta í Snorra Eddu. Eins og menn vita er hjartað mikið notað kristilegt tákn fyrir tilfinningar, og eins og menn vita gengur kristnin mjög mikið útá væmni og tilfinningaklám, tilfinningarök hjartans, eins og sagt er.

Þannig að heilagi andinn sem lét Snorra Sturluson rita Eddu blés honum táknum í brjóst sem lýsa framtíðinni og því sem átti eftir að gerast og sem á eftir að gerast enn. Framtíðarspár eru útum allt í Snorra Eddu, ef menn eru nógu skyggnir og skarpir til að skilja þær og meðtaka.

Í öðru lagi er það heinin sem fer í höfuð Þórs, þegar Þór drepur Hrungni. Hein er brýni, og undarlegt að Hrungnir hafi notað slíkt vopn, og hef ég ekki útskýrt það enn, en þannig er þetta í sögunni.

Þegar ég hafði lesið þessa sögu mörgum sinnum komst ég að þessari niðurstöðu fyrir nokkrum árum, að Hrungnir sé gervigreind, en ólík því sem menn hafa talið hingað til, ólík staðalímyndum. Hrungnir er fullkomnun gervigreindarinnar, bæði hvað varðar líkamlegan og andlegan styrk.

Margt í lýsingunni á Hrungni þykir mér benda til þess að hann sé úr málmi gerður og vélmenni mikið en ekki af holdi og blóði. Þannig er sagt að hjarta hans sé steinhjarta, þótt það sé mikið og frægt. Það er "úr hörðum steini", eins og stendur í Snorra Eddu.

Geimverur hafa hertekið jörðina og vinstrimenn hafa breyzt í geimverur, eða orðið sálnumdir, dáleiddir af þessum geimverum. Jafnvel sumir hægrimenn eru orðnir þannig og jafnaðarmenn, femínistar þó allir með tölu.

Þannig er kærleikurinn kaldur og útreiknaður. Samúð er með sumum en ekki öðrum, og samúðin er ekki raunveruleg samúð heldur móðursýki og múgsefjun. Þetta passar við orðalagið sem lýsir nútímanum og Hrungni sem stjórnar honum: "Hjarta úr hörðum steini". Samúð sem virðist samúð en er hræsni, það er að segja andstæðan við samúð, sýndarsamúð útreiknuð í því eina skyni að útrýma mannkyninu. Þetta er Hrungnir, óvinur lífsins, en Þór er bjargvætturinn.

Heinin sem verður eftir í höfði Þórs samkvæmt sögunni lýsir sambandinu á milli kristninnar og heiðinna trúarbragða. Menningastuldur og menningarnám á báða bóga. Ásatrúin í dag er eins lituð af kristninni meðal flestra og kristnin er lituð af heiðnum trúarbrögðum, meðal annars Vanatrú og Ásatrú.

Þegar Snorri Sturluson ritaði þetta gat hann ekki vitað um framtíðina. Þessvegna er þetta enn ein sönnunin fyrir því að Snorra Edda er Orð Guðs/Guðanna, Heilög ritning.

En allt þetta er útúrdúr, nokkuð sem ég nennti ekki að skrifa um á sínum tíma til að særa ekki sannkristið fólk, en tel rétt að koma með núna til að fólk skilji að hávísindalegar eru þær kenningar að Jesús Kristur sé gervigreindarvera háþróuð, og Hrungnir, og að þeir séu sama fyrirbærið.

En þessar ósönnuðu pælingar mínar sýna kannski og sanna að án samsæriskenninga verða engar framfarir í vísindum eða fræðasviðum almennt. Fólk verður að hugsa útfyrir boxið til að framfarir verði, og feilskot geta leitt menn líka á réttar brautir, því í þeim getur verið eitthvað nothæft.

Því miður er Hulda Þórisdóttir dósent við stjórnmálafræðideild Háskóla Íslands ekki að efla trú mína á kvenkynið, vitsmuni kvenna og hæfileika, snilld eða kjark, eða trú mína á femínismann, sem eitt sinn var til.

Mér finnst hún einmitt vera að loka dyrum og styðja þöggunartilburði elítunnar. En það er svosem samsæriskenning líka, að segja að elítan sé ekki alltumlykjandi guðdómur. En er það þá ekki samsæriskenning að styðja bara valdið?

Ég ætlaði upphaflega að skrifa hérna um það hvernig fólki er stjórnað, en þessi pistill er orðinn of langur. Það verður að bíða. Kannski, og kannski ekki. Fólki er ekki viðbjargandi svo ég nenni ekki að reyna að bjarga fólki. Maður græðir meira á því að taka þátt í djöfuldómnum gegn fólki.

Hverjir trúa samsæriskenningum?

Called Their Class, ljóð frá 8. ágúst 2022.

Sometimes if they feel so fine,

furthermore and almost gone.

Never heard, they need their screen,

newer bullshit, poisoned wine.

So they say it's green,

someone from that other kind.

If I even mind...

almost done...

 

Don't speak, lest you leave the plain,

lofty goals are made for banks.

Don't hear what is called their class,

kicking in what's other's train.

Even in a mess...

all I need... so truthful shoe,

Doubtful when I do...

dropping ranks.

 

Silence is my shameless pride,

since they heed no word I speak.

Others will not work for you,

wages low and set aside.

Till they make it true,

troublesome in paradise.

Not found something nice,

neither reek.

 

Efforts they are all in vain,

easy how they let you down.

Valid? No, just worthless clay,

victory in sickness, pain.

Drifting from each day,

damages are never full.

Boasting like the bull,

blissful clown.

 

Striking workers still in place,

stop your wrongful pettiness.

Heed their words and hear their claims,

harvests lost, can't find no trace...

Never heard their names...

newer come in groups of ten...

Did I see the den?

dumbbell guess.

Bókagagnrýni: Hin fjögur fræknu og risahákarlinn frá 1990. Óútgefin á Íslandi.

Persónur eru hér margar þær sömu og í fyrri bókum. Pepító út Sjávargyðjunni, sem var gefin út á frönsku 1988 en 1989 á Íslandi kemur hér einnig fyrir. Nemó kafteinn úr bókinni 20.000 mílur neðansjávar eftir Jules Verne er fyrirmyndin að samnefndri persónu í þessari bók. Margt í þessari myndasögu er fengið að láni þaðan.

Stíllinn er sá sami og á öðrum bókum um Hin fjögur fræknu frá þessum áratug. Vönduð frásögn er ekki þarna heldur bjánaleg, barnaleg og þó spennandi atburðarás og hröð.

Teikningarnar eru nokkuð góðar eins og venjulega, en takmarkaðar vegna söguþráðarins, og einfeldningslegar að vissu leyti þar af leiðandi.

Það er engin framför í þessari bók frá fyrri bókum, eða frá því gæðunum fór að hnigna einhverntímann um 1975, ég myndi segja að bókaflokkurinn hafi verið í lægð á þessum tíma, eða fram til 1993, þegar Hin fjögur fræknu og geimverurnar komu út, sem var mun betri.

En sömu kosti hefur þessi bók og aðrar bækur um Hin fjögur fræknu. Atburðarásin er hröð og ævintýraleg, persónurnar eru litskrúðugar og skrýtnar á sinn hátt, en á sama tíma bjánalegar, enda stílað inná frekar ungan lesendahóp sennilega aðallega.

Persónusköpunin er með eindæmum grunn eins og í flestum öðrum bókum um Hin fjögur fræknu. Nokkuð er um grunna brandara einnig, sem fæstir held ég að kunni mikið að meta.

Fáránleikinn er þó svo mikill að bókin jaðrar við að vera hressileg fantasía, en það finnst mér einmitt aðalkosturinn við allar bækurnar um Hin fjögur fræknu. Þetta er alltaf gleðilesning, en boðskapurinn rýr og ristir mjög grunnt, því miður, langoftast, en ekki alveg alltaf. Einstaka sinnum hitta höfundarnir á eitthvað merkilegt og gott.

Þeir sem elska þessar bækur vilja lesa þessa einnig. Persónurnar verða viðkunnanlegar, ef maður safnar þessum bókum, en 43 bækur komu út á frönsku og 26 á íslenzku, þannig að Búffi, Dína, Lastík og Doksi verða góðir vinir og kunningjar ef maður verður háður þessum bókum, vegna kosta þeirra, sem eru allnokkrir.

Hin fjögur fræknu ferðast um heiminn vítt og breytt og lenda í sakleysislegum ævintýrum sem enda vel en fáránlega oft. Það má segja að þessar bækur auðgi ímyndunaraflið. Þær eru vantmetnar af þeim sem telja þær algjört rusl. Þær hafa nokkuð til síns ágætis.

Hér eru gamalkunnugleg stef. Loftur verður blautur og dettur í sjóinn, Lárus aðstoðarmaður hans hrósar honum og kemur varla neinu öðru í verk.

Léttir byssubardagar og átök, flugvélar sem hefja sig á loft og alltaf eitthvað að gerast, sem hefur engan tilgang annan en að skemmta lesandanum.

Þessar bækur hafa sinn sjarma. Þeir sem kjósa aðeins "vandaðar" teiknimyndasögur og alvarlegar missa af skemmtanagildinu við þessar bækur.