Gaflaraleikhúsið við Víkingastræti í Hafnarfirði breytist í hótel fyrir ferðamenn - sál í gömlum húsum fer forgörðum

Á báðum sjónvarpsstöðvunum var sagt frá því hvernig áhorfendabekkir og annað var rifið úr húsnæði Gaflaraleikhússins við Víkingastræti í Hafnarfirði, og því það á að stækka túristahótelið við hliðina.

Um 17. júní hátíðahöld ætla ég ekki að fjalla. Þau hátíðahöld eru löngu dauð eftir að Gaypride tók yfir sem hressilegri og litskrúðugri hátíð, eða menningarnóttin. Ég held að 17. júní hafi dáið drottni sínum uppúr 2000, þegar Gaypride tók yfir. Nú vilja börnin frekar Gaypride en gamaldags 17. júní.

Þegar sjónvarpsstöðvarnar greindu frá örlögum húsnæðis Gaflaraleikhússins þarna fannst mér þetta næstum endurtekning á því þegar verkstæðið hans afa var tæmt 2020, að Digranesheiði 8, og það síðan rifið og eignirnar seldar. Það hafði verið starfrækt frá 1950 til 2020, í 70 ár og gekk alltaf vel. Um 20 manns, vélvirkjar og bifvélavirkjar vildu kaupa húsnæðið og taka við verkstæðisrekstrinum, en þau svör komu frá bænum að ekki væru þar skipuleggjendur hlynntir verkstæðisrekstri inni í íbúðabyggð. Þó hafði það gengið í 70 ár þar áður.

Það sem var merkilegt við verkstæðið var að það var elzta starfandi verkstæðið í bænum, í Kópavogi. Auk þess hafði afi smíðað verkfæri þar inni stórgerð og mikil, borvél mikla fyrir rör og annað, stálsög með sérstökum stillitækjum, og aðra borvél á loftinu, efri hæð hússins. Auk þess hafði hann breytt rennibekknum þannig að hægt var að láta hann snúast í báðar áttir, og bætt við hann ýmsu öðru.

Þarna var allt til alls í svona rekstur.

Í vetur fór ég á leiksýningu í Gaflaraleikhúsinu og ég kunni vel við húsnæðið og mér fannst sýningin mjög góð. Ég fann að þarna var mikil reynsla og þarna höfðu margir aðstöðu, í svona litlu húsnæði frekar en stóru eins og í Borgarleikhúsinu eða Þjóðleikhúsinu eða Hörpu.

Ég horfði á Litlu hryllingsbúðina, sem leikfélag MK setti upp, gamla skólans míns þarna í Gaflaraleikhúsinu í vetur. Þau léku öll mjög vel, sumir sungu líka mjög vel, en nokkur lög voru þó of erfið fyrir krakkana, enda tónlistin í Litlu hryllingsbúðinni krefjandi. Engu að síður var þetta frábær skemmtun, og athyglin hélzt allan tímann.

Ég verð að segja að þessi frétt í gærkvöldi um að hótel myndi gleypa þetta húsnæði fannst mér algjörlega fráleit og ömurleg.

Sigmundur Davíð hefur oft tjáð sig um skipulagsmál, og hans skoðun er að öllu ægi saman í Reykjavík, gömlum og nýjum húsum, og það vanti heildarskipulag. Það er auðvelt að vera sammála því, þar sem það er alveg augljóst.

Við innfæddir Íslendingar erum eins og indíánarnir í willta westrinu í Bandaríkjunum undir lok 19. aldarinnar. Við töpum okkar menningu og deyjum út. Við fáum ekki einu sinni verndarsvæði, því það sama gerist úti á landi.

Hvernig er komið fyrir menningu okkar Íslendinga ef við skiljum ekki að gömul hús eru dýrmæt og starfsemin sem í þeim er, og reynslan, þekkingin, mubblurnar, allt þetta sérsmíðaða sem er notað fyrir hverja starfsemi fyrir sig?

Þegar alltaf þarf að búa til nýtt, innrétta uppá nýtt, þá tapast sagan, þráðurinn slitnar frá fortíð til nútíðar og frá nútíð til framtíðar. Rómantíkin deyr. Enginn vill það.

Auk þess sem það kostar mikið.

Völdin eru farin frá almenningi til sérfræðinga og kerfisdýra og stjórnmálamanna, ekki sízt í útlöndum.

Í stað lítilla og meðalstórra fyrirtækja eru komin stór fyrirtæki, oft háð styrkjum ríkisins, en allt sem er hátimbrað fellur með braki og brestum þegar kreppir að eins og menn vita, og slík fyrirtæki taka aðra með sér í fallinu.

Ég kann ekki vel við að nota grimmileg orð, en hér neyðist ég til þess. Femínismarottur hafa nagað innviði samfélagsins í tætlur, svo einfalt er nú það. Hryðjuverkamálið svonefnda varpar ljósi á það að hryðjuverkaöflin hafa völd í landinu, og ráðast á þá sem ógna eyðileggingarstarfseminni og niðurrifinu.

Ef lögleysan ætti að víkja myndum við taka hér upp stjórnsýslu í anda Talíbana í Afganistan, konum henta aðeins heimilisstörf. Það eru ólög sem eru ríkjandi þar sem femínismi og jafnaðarstefna (sýndarjafnaðarstefna reyndar) er við lýði.

En það gerist ekki og ég veit það. Niðurrifið heldur áfram, femínisminn heldur áfram að sýkja samfélagið þartil ekkert er eftir.

Við erum samtaka öðrum Vesturlöndum.

"Horfðu á björtu hliðarnar", söng heimspekingur og tónlistarmaður sem því miður hefur ekki gefið út tónlist mjög lengi.

En já, ég ætla að horfa á björtu hliðarnar, því hann hafði rétt fyrir sér.

Björtu hliðarnar við þetta eru þær að femínisminn mun hreinsast út með þessum hætti.

Kannski kostar þetta átök milli þeirra sem hér setjast að og þeirra sem fyrir eru, en útkoman er nokkuð ljós. Fólk sem er uppfullt af hroka og femínisma, ranghugmyndum og firrum, það berst innbyrðis og útrýmir sér, til dæmis eins og í Rússlandi og Úkraínu.

Þegar ruslið er horfið vaxa betri blóm upp af menningu sem er lifandi en ekki dauð. Islam er til dæmis lifandi trú sem sést bezt á því að þar fæðast mörg börn og fólki fjölgar ennþá. Jafnvel þar sem kristin trú er upprunaleg, og þar sem fólk lifir í þannig hefðum og venjum, þar mun það taka yfir femínistana sem eru fyrir og jafnaðarmennina, þegar það hefur flutt sig um set yfir í "nýju" löndin (uppfull af þeim sjálfdauðu).

Við eigum ekki að hafa fordóma. Við eigum að viðurkenna ósigur okkar og að menning okkar er búin að vera. Stríðið um framtíðina er háð inni á heimilunum. Það tapaðist þegar dæturnar voru ofdekraðar og þeim leyft að læra í skólum, vinna og fá jafnrétti.

Borð fyrir Báru, ljóð frá 7. maí 2019.

Klausturbarsmálið komst aftur í fréttirnar fyrir nokkrum dögum þegar Bára og Sigmundur Davíð sögðust vita hverjir skipulögðu það. DV var með frétt sem var mikið lesin nýlega um það.

Þetta er undir áhrifum frá Sverri Stormsker, svona grín, en eiginlega kom þetta alveg ósjálfrátt, því einn aðalleikarinn í þessu heitir Bára Halldórsdóttir og leikritið gerðist við borð á bar, Klausturbar.

Þetta kvæði er þannig útlistun á samsæriskenningum þess efnis að borðið hafi verið skipulagt fyrirfram eins og umræðuefnið, og einhver hafi leitt talið í þá átt.

Þetta kvæði er á mörkum þess að hæðast að samsæriskenningunum um þetta og að taka þær alvarlega, þótt þær séu settar fram í kvæðinu, en bæði í gamni og alvöru einsog einatt þegar svona vísur og kvæði eru sett saman.

Ég veit að þetta er ekki nálægt því eins fyndið og alvöru grín eins og hjá Sverri Stormsker og fleiri snjöllum, en úr því að annar þjóðskáld sinnti þessu ekki þá gerði ég það.

Þetta bara smellpassaði og ómögulegt annað en að gera kvæði úr þessu. Málshátturinn "það er borð fyrir báru" fannst mér passa svo vel inní atvikin að efnið kallaði á þetta lag og þennan texta.

"Að hafa borð fyrir báru" eða "eiga borð fyrir báru" merkir að hlaða bátinn ekki of mikið, þannig að hann sökkvi ekki, gæta sín, hafa fyrirhyggju og slíkt, eða nota tækifærið til einhvers.

Egill Helgason í Silfrinu notaði þetta orðtak óspart, þar til Klaustursmálið komst í algleymi, þá hætti hann því, í bili, en byrjaði svo aftur.

 

Eb

Það er borð fyrir Báru,

G6

ef hún fær borgað nógu mikið.

H7

Fyllibyttur - frekjudollur,

H7                 Eb

og svo fer að rífast spikið.

 

Það er borð fyrir Báru,

en bara á afviknum stað

þar sem öryrkjar eitthvað þora,

undarlegt getur virzt það.

 

Það er borð fyrir Báru,

allt bárujárnið vírað.

Beðið eftir byttunum,

af byssunum svo fírað.

 

Það er borð fyrir Báru,

bölvaðir kommarnir plotta,

og sér þannig saman koma,

en syndandi í nemum er hver skotta.

 

Það er borð fyrir Báru,

þeir bara halda konuna túrista

og tala útúr turnum

takmarkalaust og sig hrista.

 

Það er borð fyrir Báru,

brotin fremja konur,

tilbúnar gegn ráðherrum ríkum

og rembum - vesæli sonur.

 

Það er borð fyrir Báru,

bölvaðar eru íslenzkar konur enn,

tilbúnar að svíkja og svæla

og svindla - þær hata íslenzka menn.

 

Það er borð fyrir Báru,

búrókratasýstemið stoppar þá af.

Spillingarflokkarnir flestu ráða

og furðulegt á milli þeirra haf.

 

Ég tók þetta upp fyrir plötu sem aldrei kom út, "Kata rokkar" frá 2019. Aðeins fyrsta erindið er sungið í þessum lögum, hitt er rappað.

Af minni hálfu er þetta létt grín. Þótt hér sé gagnrýni á íslenzkar konur er það fyrir að standa ekki lengur með körlum á femínískum tímum.

Ég hef aldrei verið mikið grínskáld, en ég hef áhuga og metnað á að reyna við slíka tegund kveðskapar þegar tækifærin gefast og merkilegir atburðir af þessu tagi verða í þjóðfélaginu.

Bókagagnrýni: Svalur og Valur 19:"Veiran", eftir Tome og Janry, kom út 1984.

Þessi bók er sú fyrsta sem kom út í bókarformi eftir þessa höfunda, en styttri sögur eftir þá höfðu birzt í tímaritum. Þær komu margar út í bókinni "Furðulegar uppljóstranir", eftir þessa höfunda, árið 1987, en efni hennar voru eldri sögur og nýlegar.

Sagan var gerð 1981 til 1982 og birtist fyrst í tímariti á þeim árum, en kom út 1984 sem bók eftir að ákveðið var að þessir menn tækju við sem höfundar bókaflokksins.

Alltaf hefur mér fundizt þessi bók með þeim allra lélegustu í þessum bókaflokki, einnig eftir þessa höfunda. Söguþráðurinn minnir á hryllingsmyndir, og er fenginn þaðan, en margar hryllingsmyndir fjalla um veirur sem rannsakaðar eru á heimsskautssvæðum en ógna heimsbyggðinni. Söguþráður þessarar bókar er alveg hliðstæður þeim hryllingsmyndum, þótt hann sé ekki nákvæmlega eins og nein sérstök svona hryllingsmynd. Mér finnst bara þessi stíll ekki passa við Svals og Vals bækur, en þær beztu eru fullar af glettni og léttri spennu, eftir Franquin og jafnvel Fournier, og aðra höfunda.

Mér finnst ekkert standa uppúr í þessari sögu sem hægt er virkilega að hrósa, en nokkur atriði má gagnrýna í henni sem eru verri en í flestum bókum um Sval og Val.

Kjánalegar teikningarnar mætti nefna. Á sama tíma eru þær fullar af fáránlegri kímni þessar teikningar, en hún fer eiginlega yfir strikið og er ekki fyrir minn smekk.

Kannski eitt má nefna við bókina sem er næstum því hróssvert. Hér er kynntur til sögunnar stíll Tomes, Philippes Vandeveldes, sem lézt 2019, handritshöfundur teymisins, og hæfileikar hans lágu meðal annars í því að skapa spennu í söguþræðinum, og fyndni, sem er þó ekki jafn alhliða og hjá Franquin, en þó sæmileg og ekki alveg glötuð.

Jón Harkan er hér endurvakinn, persóna sem Franquin skapaði. Hann smitast af veirunni og Sveppagreifinn reynir að hjálpa honum. Hann er á engan hátt eins ógnvekjandi persóna og hann var í meðförum Franquins þannig að maður verður fyrir vonbrigðum með þennan þátt sögunnar einnig.

Skeggið á Sveppagreifanum er misjafnt á litinn á myndunum og það er ekki traustvekjandi.

Í sögunni er of mikið um eintóna liti sem eru drungalegir og áttu eftir að fylgja þessum höfundum eftir lengi.

Jú, hér er eitt atriði í bókinni sem ég verð að hrósa, en það er sköpun kvensögupersónu einnar, hinnar rússnesku Nadju, sem er þeim til aðstoðar og hluti af rússneska rannsóknarteyminu sem er á Suðurskautinu þar sem stór hluti sögunnar fer fram.

Þessi Nadja er semsagt trúverðugri kvenpersóna en margar fyrri kvenpersónur bókaflokksins. Bæði Bitla og Órórea gera mikið út á kynþokka sinn en Nadja er feit og lítil og gölluð persóna en ekki fullkomin í framkomu eða lýtalaus og því trúverðug sem jarðbundin persóna.

Það er mjög merkilegt að pæla í því að þessi saga var samin mitt í kalda stríðinu, og þá þótti eðlilegt að Rússar og Bandaríkjamenn eða Frakkar ynnu saman að vísindaverkefnum eins og í þessari bók, sem var skrifuð 1981 til 1982. Nú er mannkynið svo heimskt að það er varla lengur hægt.

Aðrar rússneskar persónur eru einnig sæmilega vel skapaðar af höfundunum. Þrátt fyrir að teiknistíllinn finnist mér ekki heillandi kann ég vel við þá hluta frásagnarinnar sem eru raunverulegir, en það er framvindan frá ramma yfir í ramma, sumsstaðar, en ekki allsstaðar, vel að merkja. Þessir höfundar eiga sína spretti, er rétt að segja.

Um þessa bók er varla mikið meira markvert að segja. Jú, hún endar ágætlega þegar Múrenan, Jón Harkan verður heiðarlegur maður.

Sýklavopn eru alltaf jafn ógnvekjandi. Þessi bók fjallar þannig um mikilvæg mál og alvarleg, og það má telja henni til tekna, hún er ekki alveg úr lausu lofti gripin og er ekki algjör fantasía, en hún er heldur varla neitt frábær.

Skrípaleikur lýðræðissýndarleikritsins

Þetta er áhugavert, hvort Trump mun verða forseti Bandaríkjanna á bakvið rimlana. Það er mögulegt sagði Birta, fréttaskýrandi á RÚV og ætti að vita það, hún fylgist vel með. Það hafa líka stjórnmálafræðingar sagt á RÚV, það hlýtur að vera rétt.

Svona hefur ferill Trumps verið frá því hann varð forseti, hver skandallinn hefur rekið annann. Hann höfðar beint til lágra kennda fólks, óvinir hans elska að úthúða honum og dýrkendur hans líta á hann sem frelsara af mannlegustu tegundinni. Hann vekur upp tilfinningar hjá fólki, eins og sannur lýðskrumari, eða sannur leiðtogi. Bubbi Morthens er eins, og margir sem hafa náð mestum vinsældum hjá ýmsum þjóðum.

Skoðanir Willams Barr sem notaðar voru sem fyrirsögn þessarar fréttar eru ekki endilega réttar. Jafnvel ef Trump kemst ekki aftur að sem forseti Bandaríkjanna hefur hann stimplað sig inní almenningsálitið til frambúðar eins og Boris Johnson. Þessir menn hafa stigið óafmáanleg og þung spor í heimspólitíkina til frambúðar.

Það er mikið veikleikamerki hjá glóbalistum og demókrötum hvernig allt púður er lagt í að hindra að Donald Trump nái aftur kjöri. Það lýsir örvæntingu, alveg eins og það lýsir örvæntingu hjá Þórdísi Kolbrúnu að styðja konur í Afganistan gegn feðraveldinu og loka sendiráðinu í Rússlandi, og senda sendiherrann þeirra heim. Það segir manni það eitt að demókratar sjá skriftina á veggnum, að Donald Trump og samsæriskenningar repúlikana eiga eftir að verða þeim erfiðar og kannski fella veldi auðrónanna jafnvel, og koma á raunverulegu jafnrétti og bræðralagi.

Þórdís Kolbrún og öfgafemínistar sjá einnig skriftina á veggnum. Þeirra veldi er á endasprettinum enda sagt að Satan hljóti að tapa, og hann er vissulega í femínismanum.

Þetta var kjánalegt af Trump, en ekki í fyrsta skipti sem hann verður uppvís að mistökum og kjánaskap, og hann hefur komizt útúr því áður. Annars skrifaði Guðjón Hreinberg að sitjandi forseti, sem hann var, hafi vald til að skilgreina hvað séu leyniskjöl og hvað ekki. Því sé ekki hægt að dæma hann löglega fyrir að geyma leyniskjöl frá embættistíma sínum. Jafnvel að fráfarandi og fyrrverandi forseti hafi vald til að ákveða hvaða skjöl hann megi varðveita og hver ekki.

Guðjón skrifaði hinsvegar að varaforsetar hefðu ekki þetta vald, og skjölin sem Biden geymdi falli undir slíkt. Skrifaði hann að þetta væri sönnun fyrir að réttarríkið Bandaríkin væri hrunin, en fleiri væru sannanirnar.

Ef hin pólitíska móðursýki er orðin svo mikil í Bandaríkjunum að ekki sé farið eftir þessu, þá er fasisminn svo sannarlega tekinn yfir, því eitt aðaleinkenni fasismans er jú að lög eru brotin og geðþóttaákvarðanir látnar ráða, eða pólitískt ofstæki, en ofurkappið á að lögsækja og hindra Trump í að verða aftur forseti sýnir vissulega að pólitískt ofstæki er ráðandi, sem er undanfari fasismans eiginlega alltaf, eða við dyr fasismans. Sá fasismi er vel að merkja í herbúðum demókratanna að þessu sinni, og stríðsæsingurinn á móti Rússum og jafnvel Kínverjum.

Stuðningsmenn Trumps gætu jafnvel fagnað því að hann verði forseti í fangelsi. Þá er skrípaleikur lýðræðissýndarleikritins orðinn fullkominn. Þá er lýðræðið orðið svo ótrúverðugt að einræðið mun kannski koma ómengað í staðinn, eða stjórnleysi eða eitthvað annað.

Lýðræðið hefur nefnilega ekki virkað á Vesturlöndum í 100 ár eða meira. Síðan auðmenn fóru að fjármagna styrjaldir (heimsstyrjaldir meðal annars) og eignast 99% af öllum fjármunum í heiminum hefur lýðræðið verið auðræði, ekki raunverulegt.

Þróunin í vestrænni menningu er í þá átt að upphefja uppreisnarfólk og afbrot, og þannig ógilda lög og rétt, virðuleika, vald og háar stéttir, um leið og kreddufestan verður meiri og harkan gegn þeim sem ógna glóbalistunum.

Þannig var þetta í Sovétríkjunum. Eftir því sem fleiri brestir komu í heljartök kommúnistaleiðtoganna varð harkan meiri, kreddurnar einstrengingslegri. Það sama gerðist með kirkjuna áður en Endurreisnin sigraði hana og Upplýsingin.

Þannig að hejartök Þórdísar Kolbrúnar eða annarra sem stjórna eru merki um að efinn ágerist, efinn um að verið sé að gera rétt með því að standa ekki með feðraveldi eins og í Afganistan, jafnvel Þórdís Kolbrún skilur kannski innst inni að rússnesk menning hefði getað endurfætt vestræna menningu, sem er í mikilli hnignun og afturför.

Átök verða því á milli valdhafa og almennings.

Búinn að vera ef ásakanir reynast sannar

Lost In Wine, ljóð frá 16. ágúst 2022.

Both are gone, the brides of year,

badly hurt and lonesome now.

Are they really free of fear?

furlough, tell me holy cow!

 

I knew I should have said that much,

but sunlight in a Covid dress?

Need I point out: Hell or hutch?

Heaven found in just a mess!

 

Twenty years with tools so fine,

told me all, I waved goodbye.

Still the love was lost in wine,

led to ruins, don't know why.

 

Small and pretty, smiling kind,

smote me still when that was gone.

Backwards all in bristly mind,

before what so good he's done.

 

Great love found I, masked and mild,

more than thought I could be still.

Was I only well beguiled?

Worth the time I gave her, mill.

 

Built with kindness, beer she gave,

before transformation, glass.

Never asked for nights or shave,

need it all so make a pass!

 

Two girls at a time he knew,

took the one he feared the least.

Further didn't feel it through,

found out that he chose the beast.

 

Feared the tall girl, tame the small,

took me for a magic ride.

Even that love at a fall,

ever could I doubt one's might?

Einfaldar rökleiðslur

Þegar Joe Biden Bandaríkjaforseti viðurkenndi að 50% líkur væru á því að Covid-19 veiran hefði verið fundin upp á tilraunastofu var hann undir rós að viðurkenna að bæði dreifing veirunnar af mannavöldum og bólusetningaherferðin mikla hafi í raun og veru verið sýklavopnaárás viljandi gerð á mannkynið allt, en þó sérstaklega Vesturlönd, því veiran er sérhönnuð til að drepa Vesturlandabúa með Neanderdalsmannagen. Hann var einnig undir rós að viðurkenna að þessi hernaðaraðgerð, að setja veiruna viljandi útí andrúmsloftið og bólusetja sem flesta með vafasömu efni, það var í raun og veru þjóðernishreinsun, 1000 sinnum lúmskari en það sem nazistar Þýzkalands gerðu við Gyðinga í seinni heimsstyrjöldinni, og vel að merkja eins og kom fram í öðrum fréttum, að Covid-19 hefur drepið mun fleiri jarðarbúa en BÁÐAR HEIMSSTYRJALDIRNAR TIL SAMANS.

Síðan kemur rökleiðslan, ályktunin sem allir geta dregið af þessum staðreyndum annarsvegar og svo viðbrögðum almennings við þessari vitneskju. Sú rökleiðsla er ekki flókin, einfalt reikningsdæmi, eins auðvelt og að 2+2 eru fjórir. (Ef forsendur eru réttar, sem þær virðast vera).

Viðbrögð almennings við þessu sem upp er talið eru nánast engin. Hvaða útkomu fáum við þá? Er almenningur dáleiddur? Er almenningur samvizkulaus?

Drögum síðan ályktanir af hliðstæðum fjöldamorðum og þeim refsingum sem gerendurnir þeirra fjöldamorða hafa verið látnir sæta, og enn fremur fordæmingu almennings eftir stanzlausan áróður frá 1945. Það vita það allir, enda búið að hamra meira á því en nokkru öðru í okkar menningu í áratugi að Gyðingar voru pyntaðir og settir í gasklefa í seinni heimsstyrjöldinni og aðrir minnihlutahópar. Segja má að allt siðferði eftir það byggist á þessari miklu sögu, sem er orðin fyrirferðarmesta dæmisaga okkar menningar, en ekki krossfesting Krists eða eitthvað úr Biblíunni sem áður vakti upp reiði almennings og stjórnaði siðferðinu.

Það eru meiri líkur en minni á því að fólkið sem dó úr Covid-19 og vegna bóluefnanna hafi dáið vegna ásetnings elítunnar. Munurinn er aðeins sá að þjáningar þessa fólks og dauðastríð er ekki hægt að sanna með 100% óyggjandi hætti eins og það sem kom fyrir fórnarlömbin í Þriðja ríkinu.

En rökleiðslan í þessum pistli snýst um viðbrögð fólks og siðferði, spurningin sem ég varpa upp hér er þessi: Er fólk gott og hefur fólk samvizku almennt, þetta fólk sem fordæmir nazista Þriðja ríkisins af öllu hjarta eins og ekkert annað skipti meira máli árið 2023 og eins og allt sé lygi og samsæriskenning sem Donald Trump hélt fram.

Spurning mín er ennfremur þessi: Er ekki hægt að færa rök fyrir því að reiði og hefnigirni almennings útaf einhverju sem gerðist fyrir 80 árum ætti að renna út eftir ákveðinn tíma, þegar önnur réttlætismál verða brýnni, þegar þörf er á að refsa fyrir aðra glæpi nær nútímanum? Þetta er nú vandinn við atburði nútímans, að þeir virðast hafa 0% áhrif á almenning, sérstaklega þó vinstrimenn svokallaða. Það er eitthvað við þetta sem er mjög undarlegt og óþægilegt uppá það að gera að trúa því að fólk hafi vitund og samvizku í nútímanum, manni finnst að svo sé ekki vegna viðbragðaleysis almennings og ófærni um að rísa upp og mótmæla öðru en vinstrisinnaáróðri og innrætingu úr þeirri átt.

DV var með frétt á föstudaginn 9. júní sem vakti áhuga minn á að blogga um þetta og vekja athygli á þessu. Fréttin fjallar um atburði í Þýzkalandi.

Það er ekki nóg með að þjóðernissinnar í Þýzkalandi fái varla að tjá sig, hatursfullir vinstrimenn leyfa þeim ekki að fara í kröfugöngur og mæta þeim þá einatt með hatri og ofbeldi. Vinstrimenn voru dæmdir fyrir líkamsárásir á nýnazista og fréttin fjallar um það í DV.

Þökk sé Evrópusambandinu, fólksfækkuninni, femínismanum, jöfnuðinum, atvinnuleysinu, reglugerðafarganinu, skoðanakúguninni... mætti endalaust halda áfram?

En Jóhannes Ragnarsson sem ég hef nú oft virt fyrir góða fyndni og sniðuga pistla skrifaði undir fréttina í DV að margir sósíalistar og kommúnistar hafi farið í gasklefana og kallar þá morðhunda sem stóðu fyrir því. Satt og rétt svo sem, og ekki hægt að neita því, en tilhvers höfum við rugludallarnir verið að þreyta okkur á því að rausa um eitthvað nær nútímanum ef enginn hlustar á það nema pínulítill hópur?

Þetta er svosem ekki eina dæmið um þessa langrækni vinstraliðsins. Það er eins og þarna sé veiðileyfið algert og þarna fái vinstrimenn útrás fyrir gremju útaf öllum hlutum. Eins og þetta sé málstaður sem geti afsakað alla aðra skapbresti hjá þeim sjálfum eða eitthvað sem gengur miður í röksemdafærslum eða baráttumálum almennt.

En spurningin er þessi: Hvenær er orðið tímabært að kalla þá morðhunda sem stóðu fyrir nýlegri þjóðernishreinsunum? Eða er ekki búið að sanna það? Eða er algerlega rangt að taka undir málflutning hægrimanna þótt hann geti verið sannur? Þarf pólitíkin að vera einsog kappleikur í fótbolta þar sem öllu máli skiptir að standa með liðinu sínu en ekki hvað er réttlæti?

Það er kallað goggunarröð að láta gremju sína bitna á þeim sem frömdu glæpi fyrir löngu sem búið er að refsa fyrir en eiga afkomendur í Þýzkalandi og víðar. Þá er maður að færa gremju sína og reiði yfir á auðvelt skotmörk og það er hugleysi. Það má segja að vímefnaneyzla og ómennska einkenni vinstriöfgaliðið, en dugnaður og góðar dyggðir marga sem vinstrimennirnir kalla ónöfnum á okkar tímum.

En aðalrökleiðsla mín í þessum pistli er þó þessi: Almenningur er 100% siðlaus, hefur  NÁKVÆMLEGA enga siðferðiskennd, NÁKVÆMLEGA enga samúð með náunganum, það er ALLT HRÆSNI.

Fólk er pikkfast í 80 ára gömlum atburðum því það er leyfileg orðræða... en bara 100% úrelt.

Þannig er fólki 100% sama þótt afar og ömmur deyi úr Covid-19 eða samsærum elítunnar í dag. Já, það eru bara samsæriskenningar, en ekki eitthvað sem okkur er sagt að hafi gerzt fyrir löngu síðan, en sem við getum ekki sannað eða upplifað sjálf, það gæti alveg eins verið sögusögn.

Ennfremur: Það er búið að færa rök fyrir því að innrásin í Úkraínu var skipulögð af hergagnaframleiðendum og stríðshaukum í Bandaríkjunum, af demókrötum.

En fólk er heilaþvegið. Jafnvel fólkið í Úkraínu trúir eiturmafíunni, það trúir fjölmiðlalygunum, trúir að Rússar séu sekir um allar árásir, þótt það sé óljóst. Mikill er máttur fjölmiðlanna og áróðursins.

Fólkið í Úkraínu sem ætti að ráðast gegn þjóðernishreinsaranum Selenskí, sem er útsendari vopnaframleiðanda og heimsvaldasinna á Vesturlöndum, fjöldamorðinginn sem fær vafalaust vel borgað fyrir allt af auðrónum í Vestrinu, það trúir áróðri pressunar. Þó eru Rússar þeirra frændþjóð, og samskiptin þar á milli ævinlega verið mikil.

Selenskí er einsog snákur í Paradís. Úkraína er paradís af náttúrunnar hendi, full af náttúruauðlindum. Þetta mikla land er búið að sprengja í tætlur, og eins og máltækið segir, sjaldan veldur einn þá tveir deila.

Vesturlönd femínismans byggjast á glæpum, þjófnaði, fjöldamorðum, fóstureyðingum, eyðingu náttúrunnar og djöfuldómi af öllum tegundum, en ekki þó sízt uppreisn gegn öllum gildum trúarbragðanna.

Stríðsglæpir hafa verið framdir af Rússum. Ég reyni að líta ekki bara á aðra hliðina. Ég reyni að viðurkenna stríðsglæpi Rússa, en tel bara fleiri atriði geta vegið þyngra.

Emanuel Swedenborg skrifaði um að Guð væri Sannleikurinn. Hann skrifaði um að það að elska Guð og náungann fælist í því að segja sannleikann en vera ekki meðvirkur, þannig má túlka það sem hann skrifaði í bókinni Himinn og Hel. Það mátti skilja rit hans þannig að það að fletta ofanaf samsærum og óréttlæti í nútímanum væri að vinna að framgangi réttra mála og það væri Guði þóknanlegt.

Emanuel Swedenborg skrifaði um dyggðaflöggun og taldi að slíkir færu til Helvítis, því Guð vissi hverjir væru að hlýða samfélaginu en ekki bæta samfélagið með gagnrýni eða standa með sannindum sem aldrei líða undir lok og lögbókum Biblíunnar og því siðferði sem þar er lýst.

Ég er ekki að réttlæta stríðsglæpi Rússa. En þegar sérhver stjórnvaldagjörð er glæpur gegn Guði og náunganum á Vesturlöndum, þá þarf að berjast með sömu aðferðum. Um það snýst þetta. Þegar næstum sérhver opinber stjórnvaldatjáning er lygi og öfugsnúningur á öllu réttlæti, þá þarf að berjast með sömu aðferðum og Djöfullinn.

Pútín er að taka sér þetta sama glæpavald og auðrónar Vesturlanda hafa, sem fjarstýra ríkisstjórnum og öllum okkar pólitíkusum með tölu, og almenningi jafnvel líka, sem er sárast af öllu og gerir glæpi auðrónanna gegn mannkyninu miklu sárari en það sem gerðist í fortíðinni, sem getur verið alveg nógu grábölvað.

Á endanum verða Rússar eins og aðrir dæmdir af Guði. Samfélagið erum við þó öll að byggja upp saman, og með því að vera meðvirk elítu sem er skítsama hvort kjarnorkuslys verði í Úkraínu vegna árása, þá erum við engu skárri sjálf, þá erum við með ENGA SIÐFERÐISKENND, ENGAN KJARK, EKKERT SJÁLFSTÆÐI.

Almenningur sem lætur það yfir sig ganga að vera nauðgað af auðrónum Vesturlanda er búinn að samþykkja hvaða refsingu sem er yfir sig. Það er nú málið.

Enn koma rökleiðslur sem eru einfaldar.

Fordæming nútímamannsins á glæpum nazistanna í Þýzkalandi um 1940 er innantóm með öllu og merkir ekki neitt, því fólki er skítsama um glæpi gegn mannkyninu, glæpi gegn sjálfu sér eða öðru fólki í fjarlægum löndum. Menningin er lygi og blekking, sérstaklega siðferðiskenndin.

Fordæming á einhverju öðru sem kemst í tízku, til dæmis það sem átti að hafa komið fyrir hundinn Lúkas, verður ekki trúverðug þegar fólk hefur dregið þessar ályktanir af samtímanum og öðru fólki.

Ef fólki er skítsama um frelsissviptingu og kúgunartilburði erlendra alþjóðastofnana, þá er fólki líka skítsama í hjarta sínu um voðaverk í nútíð, fortíð eða framtíð. Annað er þá bara yfirborðsmennska, látalæti og hræsni. Þetta eru einfaldar röksemdafærslur og skýrar. Erfitt að vera ósammála þessu.

Nema hér komi reitt fólk sem myndi kalla mig hægriöfgamann. Skiptir það máli hvað mér finnst persónulega ef þessar röksemdafærslur eru réttar og benda á eitthvað sem skiptir máli?

Það á ekki að skipta máli hvort sá sem fjallar um eitthvað og setur fram er öryrki, geðveikur, forríkur, ráðherra, háskólamenntaður, vinstrimaður, hægrimaður, útlendur, innlendur, kona eða karl eða eitthvað annað, gamalmenni... það sem ætti að skipta máli er hvort lýðræðið er virkt, hvort almenningur læri af því sem sett er fram og noti það til AÐ VALDEFLA SJÁLFAN SIG.

Bókagagnrýni:Vélmenni í veiðihug, Svalur og félagar 20, eftir Tome og Janry, gefin út 1985 á íslenzku, sama ár á frönsku.

Við sem erum kröfuharðir lesendur Svals og Vals bóka sættum okkur ekki við hvaða höfunda sem er. Langflestir telja Franquin meistara þessara bóka og aðra lakari. Hjá mjög mörgum er höfundaparið Tome og Janry í þriðja sæti á eftir Fournier og Franquin í því fyrsta.

"Vélmenni í veiðihug" frá 1985 eftir Tome og Janry tel ég þeirra beztu bók, eða með þeim beztu. Ástæðan er sú að boðskapurinn er framtíðarspá: Það er ekki bara gervigreindin sem er að útrýma mannkyninu heldur femínisminn miklu frekar. Vélrún er tákngervingur alls þessa vonda, Harmageddon, heimsendis af völdum femínisma og gervigreindar.

Janry heitir fullu nafni Jean Richards Geurts og hefur notið jafnvel meiri frægðar og vinsælda fyrir "Litla Sval", sem teiknari.

Tome hét fullu nafni Philippe Vandervelde, fæddur 24. febrúar 1957 og lézt 5. október 2019. Hann var handritshöfundur aðallega.

Oft er sérstakur maður í teiknimyndasögubransanum litari, sá sem bætir við litum. Sá er sinnti þessu fyrir Tome og Janry hét Stuf, Stéphane de Becker, en hann lézt 22. júlí 2015 úr hjartaáfalli, og dró það mikið úr afköstum teymisins.

Tome, handritshöfundurinn tók andlát þessa vinar og samstarfsmanns sérstaklega nærri sér og afköst hans urðu mjög lítil síðustu árin. Hann dó einnig úr hjartaáfalli þann 5. október 2019. Eftir lifir teiknarinn, Janry, Jean Richard Geurts.

Sögurnar eftir Tome og Janry finnst mér síður góðar en eftir ýmsa aðra höfunda því með þeim kom inn gáski og barnaskapur sem hefur fylgt þeim æ síðan, sérstaklega í teikningum. Þó er þetta ekki alveg rétt, því eiginlega má segja að þau einkenni hafi verið til staðar frá upphafi, en í mismiklum mæli.

Robert Velter sem skapaði Sval og íkornann Pésa var sjálfur hótelþjónn á unglingsárum sínum í Lundúnum og þekkti því sögusviðið vel. Það var 21. apríl 1938 sem hann skapaði Sval og íkornann Pésa nokkru síðar.

Teikningar hans og sögur eru mjög í stíl við bandarískar myndasögur, og næstum alveg stæling á þeim, fyrir utan einhver frönsk sérkenni sem fylgdu þeim.

Jijé, Joseph Gillain tók við af Rob Vel í seinni heimsstyrjöldinni sem höfundur Svals og Vals, því Rob Vel varð að senda myndirnar í pósti frá París til Marcinelle í Vallóníu í Belgíu til útgáfu. Í stríðinu varð það svo erfitt, að Jijé tók við, sem var staddur í Belgíu, og hafði mikla hæfileika.

Jijé var mjög drátthagur og jafnvígur á marga stíla teikninga og málverka eða mynda. Það var hann sem bjó til persónuna Val, sem var sveimhugi og ævintýramaður frá upphafi, en Svalur jarðbundnari persónuleiki, eins og Rob Vel skildi við hann.

Valur er blaðamaður frá byrjun, utan við sig og klaufskur jafnvel. Teiknimyndasöguhetjur voru hafðar að háði og spotti frá upphafi, við skulum ekki gleyma því, þannig að ekki var nýtt að þær væru ekki teknar alvarlega eða hátíðlega.

Algengt er að höfundar "steli" persónum sínum frá öðrum höfundum, eða verði fyrir mjög miklum áhrifum frá öðrum, þannig að nánast má tala um stælingu, skrumskælingu eða háð.

Þannig var Valur skrumskæling á Degi í myndasögunum Blondie, eða Ljóska, en þær birtust í Morgunblaðinu um langt árabil, eftir bandaríska höfundinn Chic Young.

Hann heitir Dagwood Bumstead á frummálinu, eða Dagviður Rónastaðgengill, eða eitthvað þesslegt.

Jijé gerðist meistari yngri teiknara á eftirstríðsárunum, og við hann er kenndur Marcinelle skólinn, eftir staðsetningunni í Belgíu. André Franquin var meðal nemanda hans.

Hann tók við sögunum og kom sögunum í hæstu hæðir vinsælda og gæða. Hann er talinn meðal mestu meistara þessa listforms, en það má tala um teiknimyndasöguhöfunda sem rithöfunda, eina tegund rithöfunda, og má kalla þá myndarithöfunda.

En aftur að Tome og Janry. Þegar Fournier var rekinn árið 1980 voru tvö teymi ráðin til reynslu, Tome og Janry og svo Nic og Cauvin. Tome og Janry voru ráðnir.

Jean Dupuis stofnaði fyrirtækið 1922, en synir hans tóku við því árið 1952 þegar hann lézt, þeir Charles og Paul Dupuis.

Bæði André Franquin og lesendur kusu frekar Tome og Janry en Nic og Cauvin. Ég er ekki endilega alveg sammála þeirra skoðun, og tel Nic og Cauvin hafa verið betri höfunda.

Upphaflega teiknuðu þeir báðir og gerðu sögur, en þetta var síðasta bókin sem Tome teiknaði einnig. Tome and Janry voru listamannsnöfn sem þeir tóku upp til að gera grín að Tomma og Jenna sögunum vinsælu.

Handrit Tomes eru nokkuð góð, mörg hver. Myndirnar hafa einhverja kosti, en óraunsæið er of mikið fyrir minn smekk. Með þessum höfundum urðu myndirnar enn líkari skrípamyndum en áður og barnalegri.

Hinsvegar er það alveg rétt að meira líf er í þessum myndum en þeim sem Franquin gerði eða þá Nic. Það er þó á kostnað raunsæis, en Franquin, meistarinn mikli, sameinaði þetta tvennt og svo gífurlega mikinn húmor þar að auki, þannig að hann var sjaldgæfur hæfileikamaður á þessu sviði.

Persónulega finnst mér Vélrún betur teiknuð en nokkur manneskja í meðförum Janrys. Hann virðist haldinn mikilli mannfyrirlitningu ef dæma má af teikningum hans.

Vélrún er hinsvegar falleg og fullkomin útlitslega séð, og minnir mjög á Marilyn Monroe, kvikmyndaleikkonuna og kyntáknið mikla, en óendanlega grimm, eins og vélmenni eru oft í skáldsögum.

Manneskjur í teikningum Janrys eru fáránlegar í hverri einustu mynd. Hlutföllin eru röng og ýkt. Augun of stór, lappir of litlar, og svo framvegis. Litir eru ekki eins fjölbreytilegir eins og hjá Fournier og Franquin, eða Nic.

Ein persóna er þó betur teiknuð í myndum Janrys en annarra sem hafa teiknað hann, en það er fyllibyttan í Sveppaborg, herra Þamban, en það passar við að Janry sé mannhatari ljóst eða leynt og sýni það í verkum sínum, þótt frægur sé fyrir þau, að vísu.

Teikningarnar af herra Þamban á blaðsíðu 29 í þessari bók eru alveg óborganlegar. Rauðþrútin augun, bogið bakið, rautt nefið, sígarettan, og loftbólurnar yfir honum sem tákna vímu, þarna er eymd fíkilsins vel lýst. Þarna missir herra Þamban sígarettuglóð í bendzín sem lekið hefur úr bifreið, og sprenging verður, en hann lifir hana af. Raunar er fullkomlega fáránlegt að herra Þamban líti alltaf eins út og sé lifandi eftir að hafa verið dauðadrukkinn frá 1950, þegar Franquin skapaði hann. Þannig eru nú margar sögur, þar stendur tíminn í stað, en ekki í veruleikanum.

Ég er ekki aðdáandi teikninga Janrys, síður en svo. Þarna finnst mér óheillaþróun hafa byrjað í þessum bókaflokki. Janry tók ákveðna þætti úr teikningum Fourniers og Franquins og ýkti þá uppúr öllu valdi.

Stíll hans seldi bækurnar, en Franquin var alltaf með annan fótinn í veruleikanum og hinn í fantasíunni. Til að lýsa teiknistíl Janrys mætti segja að hann hafi eina tá í veruleikanum en restina af skrokknum í fantasíuheiminum.

Þrátt fyrir allt verða sannir aðdáendur Svals og Vals bókanna að sætta sig við höfunda sem þeim líkar síður við. Þannig má segja að framþróun hafi haldizt áfram með þessum höfundum, sem einnig mætti kalla afturþróun að einhverju leyti.

Þó er það merkilegt að Tome og Janry tókst að sneiða hjá pólitíkinni að mestu leyti. Þeir níddu niður persónur en ekki pólitík eða stefnur. En þeir níddu niður persónur á lúmskan og hefðbundinn hátt, fyllibyttur og bófa, en í myndunum alla, með of miklum skrípahætti sem segja má að ómennski manneskjurnar í bókunum, sem mér finnst ekki gott.

Samúðin með fólki en dýrum og náttúru þó alveg sérstaklega er alltaf augljós í öllum verkum Franquins, og jafnvel Fourniers, en hans teikningar eru þó vélrænni einhvernveginn.

Þessi bók er eiginlega sú bók sem er hverfipunktur einkenna höfundanna, spurning um mennsku og vélrænu, eða virðingu fyrir mennsku eða ekki.

Þessi bók er ágætis afþreying. Það má hún eiga. Það má hinsvegar með réttu deila mjög um gæði hennar eða góð uppeldisáhrif.

Ósigur femínismans á heimsvísu er óhjákvæmilegur, hvort sem Rússar eða Úkraínumenn sigra í stríðinu.

Hvað skaðar það Rússland þótt örríki eins og Íslandi loki sínu sendiráði í Moskvu? Þórdís Kolbrún er svo mikið í táknrænum athöfnum. Stuðningur Íslands við Úkraínu er táknrænn fyrst og fremst. Ísland er einsog korn í samanburði við BRICS ríkin. Með þessu eru íslenzk stjórnvöld að gera sig óvinsæl í augum þeirra voldugu aðila sem jafnvel má segja að séu voldugri en Vesturlönd öll, eða séu að verða það, þar er fólksfjölgun en allrasízt á Vesturlöndum sem eru að deyja út með sinn femínisma.

Dvergar á Íslandi gera sig breiða. Vill Þórdís Kolbrún gera Ísland að fyrsta skotmarki Rússa ef til kjarnorkustyrjaldar kemur? Þá verður þetta sker þurrkað út eins og ekkert sé og allir sem hér búa, enda landið lítið miðað við stórveldin og auðvelt að sprengja okkur til Andskotans ef við erum með múður við stórveldin.

Það er eins og sagt ef, allir femínistar ættu að drífa sig beint á vígvöllinn. Nei, Nató lætur Úkraínunazistana drepast á vígvellinum fyrir sig, þeir einu sem hafa bardagaþrótt og hugrekki og sigurvissu, enda eru Vesturlandabúar að verða hálfmenni, hálfvélmenni, eru varla mennskir lengur, vegna genabreytinga.

Femínistaöfgamenn sem styðja Úkraínu neita margir úr hvaða hugmyndajarðvegi Azovherdeildirnar í Úkraínu spruttu og margar slíkar herdeildir í Úkraínu. Jafnvel þótt afneitun sé í gangi má lesa um þetta á wikipediu.

Huglausir femínistar á Vesturlöndum sem láta aðra deyja fyrir sig í stríðum gætu aldrei barizt og fallið í stríðum. Femínisminn elur ekki af sér kjark eða sanna fórnfýsi. Það er nazisminn sem gefur slíkt hugrekki, og aðeins þessvegna hefur Úkraínumönnum tekizt betur að hindra hinn rússneska sigur, og með hjálpinni frá Vesturlöndum.

Auk þess má lesa um það víða á netinu að leppstjórnin sem sett var inn í Úkraínu 2014 um það leyti sem "úkraínska byltingin" fór fram var samsett af þjóðernisöfgafólki í Úkraínu og vestrænu stríðsæsingafólki, og bakgrunnur í þjóðernisofstæki til staðar vissulega.

Það er einn versti glæpur Vesturlanda hvernig Úkraína hefur verið notuð sem vígvöllur fyrir öfgaskoðanir í stjórnmálum á Vesturlöndum, sem eru að útrýma öllum jarðarbúum. Það eru Rússar og Úkraínumenn sem tapa á þessu, en einnig Vesturlönd. ALLIR tapa á femínisma, ALLIR.

Nú eru Úkraínumenn að hætta á versta kjarnorkuslys sögunnar með því að gera árásir nálægt stærsta kjarnorkuveri Evrópu. Það þykir svo sem ekki stórtökumál, þegar vestræn gildi eru annarsvegar, femínismi og slíkt, sem annars gæti tapað.

Nei, málstaður femínismans er tapaður og verður alltaf tapaður, sama hversu miklu er fórnað fyrir hann.

Loka sendiráði Íslands í Moskvu

The Windows In Your Soul, ljóð frá 14. ágúst 2022.

While he's being worthy to the cause,

the windows in your soul might be too closed.

Strong, I can't be staying alone,

stressed the girl so lonely, dosed.

 

My silence follows, since that's gone and all,

scissors of that pain is taking weight.

All I do is give the gold,

good this altruism late.

 

To lose is not the last part or the worst,

my life is almost spent, I give it all.

All my being, only you,

and the gifts, 'cause we must fall.

 

You came to learn that love is always the sin,

you let go now, the worthlessness of soul.

And never more you'll need them here,

the nature's gone, it's just a roll.

 

I tried but knew that trials were made for loss,

each tribunal is for the doubt to leave.

And between lives you betray sense,

just born for pleasure, without grief.

 

So beasty is the beneficial vow,

since buried deep is all what's made of fear,

and trained or not, you take what's yours

or tell yourself that she's your dear.

 

That place is almost holy, Tyr will tell,

they tear it down to memorize the call.

If heart is pure the herd will come,

but heed the wisdom, lest you fall.

 

Most of us will remain static, still,

so stay and see the mistakes, spirit, faith.

In Heaven or in Hell, next time,

but here's the testimony, wraith

 

If my work here is done the last time, life,

then let me free and give them knowledge true.

And Mjöllnir then just may well turn,

we'll move whatever past will do.

 

Nothing lasts, the boat will always burn.

Just better if they take the gifts, the deeds.

I'll teach and come if time will crave,

but turn and see there other needs.

Eldhúsdagsumræðurnar á Alþingi í gær - þrjár konur stóðu uppúr og þeirra ræður: Ingibjörg Isaksen, Inga Sæland og Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir.

Þrumuræða Ingibjargar Isaksen um neikvæðar afleiðingar Metoo og slaufunarmenningarinnar var langbezta ræða sem hefur verið haldin á Alþingi í áratugi, og sú ræða veldur jákvæðum straumhvörfum í femínískum fræðum, ef hún verður ekki þöguð í hel.

Kemur mér það á óvart að Eva Heiða Önnudóttir Háskólaprófessor kynsystir hennar þykist ekki skilja boðskap hennar (hvaða tilgangi ræðan átti að þjóna)? Nei, auðvitað ekki. Það er svosem uppgerðarskilningsleysi að sjálfsögðu, því þessi ágæta þingkona Framsóknarflokksins talaði mjög skýrt.

Stjórnmálaprófessorinn Eva Heiða sagði að ekki hafi komið fram stefna Framsóknarflokksins í þessum málaflokki í ræðunni. Það er nú kannski ofmælt. Spurningarnar sem Ingibjörg Isaksen varpaði fram sýna samfélagið í nýju ljósi og lýsingarnar á afleiðingum Metoo og slaufunarmenningarinnar. Hefur ekki meðvirkni með femínisma verið stefna allra flokka nema kannski Miðflokksins í þessum málum? Er þá ekki Framsóknarflokkurinn með þessu að skapa sér sérstöðu með þessari ræðu?

Eiríkur Bergmann tók undir með Evu Heiðu Önnudóttir að ræða Ingibjargar Isaksen hafi komið mest á óvart, því hún hafi snúizt um mál sem ekki hafi verið deilt um í Alþinghúsinu, en vissulega úti í samfélaginu. En Eva Heiða Önnudóttir viðurkenndi að þetta væri mikilvægt mál.

Annað mikilvægt kom fram í máli Eiríks Bergmanns stjórnmálaprófessors. Hann sagði að flokkur forsætisráðherra, Katrínar Jakobsdóttur, sem hefði verið vinsælasti stjórnmálamaður landsins eitt sinn, væri kominn í "botnbaráttu", eins og hann orðaði það, með 5.7% fylgi í síðustu könnun og ætti það á hættu að þurrkast út af þingi ef kosið yrði nú. Þetta eru svo sannarlega fréttir. Ýmsar ræður í gærkvöldi gáfu það til kynna að þöggunartilburðir Katrínar í formi haturslöggjafarinnarinnar sem hún reynir að koma í gegnum þingið hafi minnkað vinsældir hennar meðal almennings. Þó má kannski einnig nefna mál sem loðir við hana einsog grútarlýsisfýla: Stuðningur hennar við fóstureyðingar og öfgaskoðanir hennar algerar í þeim málaflokki.

Annars er það í fréttum að Katrín kvaðst ætla að vinna þetta betur, og Bergþór Ólason hrósaði ríkisstjórninni fyrir að sigrast á sjálfri sér og ljúka þingi fyrr en ætlað var, og hætta við að setja umdeild mál á dagskrá rétt fyrir þinglok. Það má sannarlega taka undir það með honum, þá kannski verða málin rædd almennilega í vetur og haust, og sumt jafnvel fer útí hafsauga, sem er heimskulegt og bætir ekki ástandið heldur gerir það verra, eins og gerðist með Metoobyltinguna, sem át börnin sín.

Sigmundur Davíð talaði vel eins og áður, var með sígilda ræðu um báknið og benti á að Sjálfstæðisflokkurinn hegðaði sér eins og versti kommúnistaflokkur, en með öðrum orðum, en þetta var vissulega inntak ræðu hans.

Orri Páll Jóhannsson þingflokksformaður Vinstri grænna þuldi upp allskonar úreltar klisjur um að ekkert væri gagnrýnivert við opin landamæri og virtist ekkert hafa lært af mistökum fortíðarinnar. Hann óskaði þess undir rós en þannig að mátti lesa í það að hann vildi gerast óþarfur og mega þurrkast út af þingi, og vonandi verður honum að ósk sinni, má taka undir þær frómu bænir og óskir. Einnig óskaði hann eftir því að í stað hans kæmu einstaklingar með útlendan bakgrunn inná þing, sem gætu sinnt sinni eigin hagsmunagæzlu betur en hann sjálfur og hans lík(ir). Arfaslakt málfar hans var eftirtektarvert, ekki vér þingmenn, heldur við öll á heimilinu, sem erum sammála vinstiöfgaskoðunum, ekki allir landsmenn einsog venjulega.

Hanna Katrín Friðriksson kom með fullkomlega staðlaða trúboðsræðu um Evrópusambandið. Þar kom ekkert á óvart, en sú ræða var notalega fyrirsjáanleg og venjuleg miðað við þann flokk, Viðreisn.

Næst kom Ingibjörg Isaksen, það var bezta ræða kvöldsins og allra tíma jafnvel. Hvað gerist með slaufaða? Þeir missa samfélagið og samfélagið missir þá. Afleiðingin getur jafnvel orðið sjálfsmorð, vímuefnaneyzla eða eitthvað slíkt.

Andrés Ingi Jónsson frá Pírötum sagði ýmislegt sem má taka undir: "Þurfum ríkisstjórn sem hlustar frekar en að gaslýsa."

Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir kom með beztu ræðu á sínum stjórnmálaferli hingað til:"Útlendingum getur ekki fjölgað með veldisvexti."

Einnig kom hún með áleitna sögu frá Indlandi um hvernig ríkisafskipti geta sett olíu á eldinn, og unnið gegn upphaflegum markmiðum, þannig að í þeim tilfellum væri betra að láta ríkið ekkert koma að sumum málum.

Ræða hennar var um grunngildi Sjálfstæðisflokksins, hún kom fram sem fullmótaður þingmaður Sjálfstæðisflokksins, vaxin uppúr áhrifum frá vinstriflokkunum og öfgafemínismanum loksins, sem er fagnaðarefni.

Inga Sæland kom með sígilda ræðu um fátækt og hvernig núverandi ríkisstjórn reynir aðeins að halda í horfinu þegar kemur að því að verst staddir í samfélaginu haldi í við hina. Nema hvað að þeir dragast alltaf afturúr meira og meira, bara mishratt.

Kristrún Frostadóttir kom með prýðilega ræðu um efnahagsmál. Það kom skemmtilega á óvart að hún sneiddi alveg hjá sumum hefðbundnum málefnum jafnaðarmanna og vinstrimanna, mjúku málunum, kvennamálunum. Enda rýkur fylgi Samfylkingarinnar upp sem aldrei fyrr, og hún er orðin stærri en Sjálfstæðisflokkurinn í skoðanakönnunum, enda hefur Sjálfstæðisflokkurinn að mestu snúið sér að mjúku málunum, kvennamálunum, og að verja eigin gjörðir, og halda ríkisstjórninni saman.

Sigmar Guðmundsson frá Viðreisn kom einnig með staðlaða trúboðsræðu fyrir Evrópusambandið. Krónan væri hinn forni fjandi, en ekki hafísinn.

Ef maður dregur lærdóm af þessum ræðum má skynja ákveðnar meginlínur sem eru mjög fróðlegar. Orri Páll er í flokki sem mælist með 5.7% fylgi í skoðanakönnunum, Vinstri grænum, sem er með forsætisráðuneytið. Sá flokkur fór með himinskautum í vinsældum fyrir nokkrum árum, fyrir kreppu, fyrir lagabreytinguna um fóstureyðingar fyrr á meðgöngunni og aukin réttindi minnihlutahópa og fyrir tilraunir til að skerða tjáningarfrelsi landsmanna með haturslöggjöfinni svonefndu hennar Katrínar forsætisráðherra, sem hún ætlar að reyna að koma í gegnum þingið næsta vetur. Þar er á ferðinni álíka vitleysa og fóstureyðingarlöggjöfin sem var rýmkuð, við vinsældir vinströfgamanna, en litlar vinsældir annarra.

Vinstri grænir, flokkurinn sem er í frjálsu falli, talaði jafnvel enn harkalegar í vinstriöfgamálunum sínum en Píratar og Viðreisn, hvað þá Samfylkingin, sem hljómar meira einsog Sjálfstæðisflokkurinn var undir stjórn Kristrúnar Frostadóttur.

Á sama tíma er Áslaug Arna búin að teygja sig alveg til hægri, þar sem hún á heima. Mikið er þanþolið í þessari ríkisstjórn, sem er eitthvað allt annað en blessuð reyndar, miðað við verkin sem eftir hana liggja og eru í undirbúningi, ekki öllum til gæfu.

Eldhúsdagsumræðurnar í gærkvöldi voru með skemmtilegasta móti. Andstæður flokkanna komu vel í ljós, ekki sízt stjórnarflokkanna. Pólitíkin er farin að birtast á ný, fólk farið að sýna klærnar á ný, sem voru ekki eins mikið til sýnis í kófinu.

Alltaf sama gaslýsingin frá ríkistjórninni