Salan á TF-Sif er aðeins eitt dæmi af ótalmörgum dæmum um hnignun í nútímanum

Fólk spyr sig hversvegna bankakreppa er ekki komin á vesturlöndum, meiri en sú sem byrjaði 2008. Svarið er væntanlega það, að örfáir auðmenn eiga meira en 99% af öllum auðævum mannkynsins. Það þýðir að bankakreppa byrjar aðeins þegar þessum eigendum mannkynsins þóknast það, til að græða meira og gera almenning enn fátækari.

Alþingismenn og ráðherrar á Íslandi verða stöðugt valdaminni, eins og almenningur á þessu landi eins og í öðrum löndum. Vinstrimenn og jafnaðarmenn voga sér að kenna stefnu sína við jöfnuð og samúð með fólki, á meðan þeir ráðast á Sigmund Davíð og þannig fólk sem kemur með raunverulegar lausnir og bendir á vandann.

Mennskan er horfin. Þar sem enginn áhugi er á að varðveita menningu, tungumál eða speki eru ræsisrottur en ekki menn. Menning byggist á tungumáli, heimspeki, samskiptum, einhverjum sem skilur menn frá dýrum.

Fólk eltir gulrót og hleypur á hamstrahjóli til dauðadags.

Píratar efna til málþófs út af útþynntu og gagnslausu útlendingafrumvarpi Jóns Gunnarssonar eins og himinn og jörð séu að farast út af því. Hann ákveður að selja nauðsynlega flugvél á meðan háum fjárhæðum er hent í vitleysu.

Eldri þingmenn Sjálfstæðisflokksins ættu að trompa þá ungu í andþjóðrækni og leggja til að enskan verði gerð að opinberu tungumáli, ekki aðeins að mannanafnanefnd verði lögð niður. Baráttan er töpuð við eyðileggingaröflin, allir verða að gera sér grein fyrir því. Nú er um að gera að hefja keppni í því hver kemur með heimskulegustu niðurrifstillögurnar og hækka verðlaunin fyrir mestu skemmdarvargana.

Sameiginleg niðurstaða ráðuneytis og LHG

Pöddustóð, ljóð frá 24. desember 2022.

Réttlátt raunar ekki,

rekjum tímans eiturslóð.

Sprautur eins og stálin stinn

stingast lengra inn.

Þókt ég svikin svekki

svakalegt er pöddustóð.

 

Vinur allra alda,

einnig þú sem Spánarfljóð.

Víst það ekki verður sagt,

(varla á konur lagt).

Hvers skal greyið gjalda?

Grimmilegt er pöddustóð.

 

Enginn öðru trúir,

aðeins tattú, fyrrum góð.

Eigin vilji, eins og skot,

ekki valdapot.

Að því eina hlúir,

ótrúlegt er pöddustóð.

 

Menntuð mauraþúfa,

mun svo græða, horfin fróð.

Saklaus drepinn, dæmdur enn,

deyja allir menn.

Mun svo greyið grúfa

gjarnan niður, pöddustóð.

 

Próf og menntun meyja,

mun það duga, hlýðin, móð?

Geðsjúkt er það grey og því

get ei trúað, ský.

Sjá hve dæmdir deyja

Drottinn eflist, pöddustóð.

Nútíminn er ekki paradís, þótt vinstrimenn reyni að skapa útópíu

Samskiptaleysi, ástleysi, náungaandúð í stað náungakærleika. Þetta eru Vesturlönd að verja í stríðinu gegn Rússum og margt fleira neikvætt. Fólk sem finnst látið og uppþornað á heimilum sínum hefur oft verið í fréttum undanfarin ár. Alltaf eru þessar fréttir jafn æpandi hvað varðar það helvíti sem samtíminn er og okkar menning.

Laura Winham er eitt dæmi af þessu tagi, 38 ára þegar hún dó úr hungri og ástleysi á eigin heimili, virðist ekki hafa sinnt sjálfri sér vegna geðrænna vandamála og skorts á tengslum við fólk og skorts á sjálfsvirðingu. Fannst þremur árum síðar orðin að múmíu. Ekki einsdæmi, en dæmi sem ætti að læra af til að bæta samfélagið.

Þegar fólk hættir algjörlega að treysta öðrum er fokið í flest skjól.

Ég hef áður fjallað um það og ætla að lýsa því enn, að geimverur eru búnar að gera innrás á jörðina. Þær ráðast á fólk á mörgum vígstöðvum, en í gegnum femínismann ekki hvað sízt. Þær láta fólk fremja sjálfsmorð, þær láta fólk fyllast af þunglyndi og öðrum sjúkdómum, bæði andlegum og líkamlegum. Þær láta konur berjast gegn körlum með femínismanum. Geðsjúkdómar eru að miklu leyti til komnir vegna svona andsetningar, en fjöldaandsetning er í gangi í okkar menningu.

Hjálpin og lausnin felst í mörgu, en aðallega í því að halda fast í gömul gildi og veruleikann, að vita að fólki er ekki sjálfrátt, að vita að fólki er stjórnað, að reyna að beita kærleika og fyrirgefningu eins og hægt er.

Þetta eru andlegar geimverur. Þar af leiðandi geta þær ekki gert beina árás, aðeins með því að láta fólk berjast innbyrðis og stráfella hvert annað í kynjastríðum og hefðbundnum stríðum.

Þetta er styrkur og vörn okkar mannkyns, að vita að vörnin er þarna, í samstöðu og kærleika. Jafnvel þótt við séum ósammála um trúarbrögð og fjöldamargt annað verðum við að reyna að muna að boðskapur Krists um kærleikann er einnig sameiginlegur punktur annarsstaðar sem hægt er að tengja við, vonandi.

Þessir andlegu púkar vinna í því að rífa fólk niður lið fyrir lið og það tekst mismunandi vel. Við eigum að hafa samúð með vondu fólki. Það er búið að rífa niður góða eiginleika þess. Ekki er ég þar með að segja að öllum sé hægt að fyrirgefa. Lög landsins verða að gilda, en oft eru að vísu sett óréttlát lög, sem miða ekki í rétta átt.

Kannski er samfélagið að batna. Sumir segja það, sérstaklega miðað við hvernig fátæk þjóðfélög hafa lyfzt upp í meiri hagsæld. Á meðan eru önnur atriði sem vekja kvíða og minna á að helstefnan er enn ríkjandi sem aldrei fyrr.

 

Lá látin í íbúð sinni í þrjú ár

Við fótskör meistarans (meistara Megasar), dægurlagatexti eða ljóð frá 3. janúar 2002. Afgangslag af hljómdisknum:"Við viljum jafnrétti" frá 2002, eftir mig.

Jónas Ólafur Jóhannesson frá Hriflu, dægurlagið eftir Megas, hafa gagnrýnendur sagt að sé samið um tvo menn í einu lagi, Jónas Jónsson frá Hriflu og Ólaf Jóhannesson. Það lag telja sumir skopstælingu eða eftiröpun á lagi Bob Dylans, John Wesley Harding. Eins og Megas fjallar Bob Dylan þar um tvær persónur, Jahve, guð Biblíunnar og svo John Wesley Hardin, útlagann sem talinn er samvizkulaus morðingi yfirleitt. Þessvegna er lýsingin svona einkennileg í laginu, því Dylan fjallar um aðra persónu í raun í laginu.

 

Í þessum texta sem ég gerði blandast saman Jesús Kristur og Megas, en hann var kallaður meistari oft og einatt og er enn kallaður meistari af mörgum. Á mínu heimili var bók sem hét "Við fótskör meistarans", bók fyrir börn og fullorðna um líf og störf Jesú Krists. Titill þessa lags og ljóðs er vísun í nafnið á þeirri bók.

 

Hér í þessum texta mínum blandast Jesús Kristur og Megas saman - rétt eins og öðrum persónum er blandað saman í lögum eftir tvo tónlistarmenn sem ég hef haldið uppá og er lýst hér fyrir ofan, Megas og Bob Dylan.

 

Þegar ég var að gera hljómplötuna eða hljómdiskinn:"Við viljum jafnrétti" frá 2002 komu mörg aukalög. Hér er eitt slíkt, eða textinn við það.

Hér er Megas orðinn goðsagnapersóna, en Einar Kárason sagði að Megas hafi verið orðinn goðsögn í lifanda lífi þegar hann tók við hann viðtal árið 1984 og birtist í Morgunblaðinu. Frábært viðtal.

Margt í þessum texta finnst mér óskiljanlegt eða torskiljanlegt, en eins og í mörgum ljóðum eftir aðra þarf lesandinn að finna eigin merkingu, þótt annað sé augljóst.

 

Við vorum ekki tilbúin.

Það var enginn tilbúinn.

Það var enginn viðbúinn.

 

Verður framtíðin svona?

Verðum við að lifa í ótta?

 

Alltaf einhver guð?

Alltaf einhver nýr guð eða djöfull?

Alltaf einhver nýr stjórnandi?

Allt óbreytt...

ekkert hefur breyzt.

Um margt er hægt að tala...

um leið og allt hefur breyzt

er allt óbreytt.

 

Ég gerði þetta ekki óviljandi.

Þetta lá bara svona vel við höggi.

Þetta var bara alveg augljóst.

 

Ég sat við fótskör meistarans

í tíu ár

og gerðist útlærður.

Já, ég lærði af meistaranum í mörg ár.

Kannski ættuð þið að draga hann aftur í dagsljósið

ef hann tórir ennþá.

 

Hver er hann?

Hver er hún

og hver er ég

og hver eru þau?

Veiztu það?

Skilurðu það?

Nei - sennilega ekki.

 

Fótskör meistarans.

Fótskör meistara Megasar.

Eitthvað jákvætt kemur útúr þessu stjórnarsamstarfi. Jódís í Vinstri grænum tekur undir með sjálfstæðismönnum, gott Silfur í gær.

Einstaka sinnum er lífsmark með Silfrinu á Rúv. Þannig var það í gær, 29. janúar. Af gamalli venju horfi ég á þennan þátt, en býst alltaf við innihaldslausu jarmi um það sama núorðið. En Egill Helgason er óvitlaus maður eins og hann sýndi fyrstu árin með þáttinn, með nef fyrir umræðum á hægrikantinum í pólitíkinni en ekki bara á vinstrikantinum eða miðjunni, eins og maður fór að trúa eftir að hann fór að hleypa kvenkyns þáttastjórnendum inní þáttinn sinn, sem sveigðu hann beint inná helfemínískar brautir sem drepur yfirleitt niður alla skynsamlega umræðu.

Þátturinn byrjaði með kröftugri og innihaldsríkri umræðu um flóttamannamál án þess að fara útí skotgrafir persónuníðs og sandfleyginga aldrei þessu vant. Í sandkassahernaði eru sandfleygingar einatt á ferðinni.

Að minnsta kosti tvennt fannst mér vinnast með þessum þætti, ef ekki fleira.

Með málflutningi Jódísar Skúladóttur úr Vinstri grænum eru loksins konur og karlar úr vinstriflokki farnar að taka undir með Jóni Magnússyni lögmanni og sjálfstæðismanni og fleirum um að opin landamæri séu ekki lausnin.

Í öðru lagi talaði Diljá Mist Einarsdóttir svo vel um þessi mál fyrir hönd Sjálfstæðisflokksins að maður þarf ekki að vera alltof svartsýnn í garð ungu kynslóðarinnar.

Í þriðja lagi kom Eyjólfur Ármannsson úr Flokki fólksins einnig vel út, þannig að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson verður ekki framar lagður í einelti fyrir að vera eins og einhver hrópandi í eyðimörk um það sem aðrir hafi ekki áhuga eða neinn skilning á.

Í fjórða lagi var þetta í fyrsta skipti sem ég heyrði Arndísi Önnu K. Gunnarsdóttur fara mikið halloka fyrir framan sjónvarpsvélarnar og fá öflugri andstæðinga en hún ræður við. Það var skynsamlegt af Pírötum að láta hana taka við af Þórhildi Sunnu Ævarsdóttur og öðrum um að tala um þessi mál, því hún er yfirvegaðri og rökvísari, og ekki svo auðvelt að tala hana í kaf, sem tókst þó að þessu sinni, aldrei þessu vant.

Þessi þáttur minnti á gamla Silfur Egils, frá 2000 til 2010, áður en eftirhrunstíminn kom þaggandi allt niður. Beztu þættirnir eru þegar fólk fer að rífast og skemmtilegar persónur reyna sitt ýtrasta til að sannfæra andstæðinginn.

Þrjú ungar konur í Sjálfstæðisflokknum hafa vakið athygli, Diljá Mist, Þórdís Kolbrún og Áslaug Arna. Það er vonandi að Diljá Mist haldi áfram að feta sig á hefðbundnum slóðum, þar sem Sjálfstæðisflokkurinn vann sína stærstu sigra og vann þjóðinni mest gagn.

 

Teiknimyndasöguhetjan Gil Jourdan eftir Maurice Tillieux.

Maurice Tillieux var einn af stærri spámönnum belgísku teiknimyndasögubylgjunnar um miðja tuttugustu öldina. Hann dó í bílslysi snemma árs 1978, og hefði afrekað miklu meira hefði líf hans orðið lengra.

Gil Jourdan varð hans vinsælasta teiknimyndasögupersóna, einkaspæjari sem hefur einn hláturmildan aðstoðarmann og kvenkyns ritara sem tekur þátt í sumum sögunum, ásamt lögreglumanni sem gert er grín að í öllum sögunum, sídettandi eða að falla í vatn eða lenda í öðrum óhöppum.

Gil Jourdan sögurnar voru kallaðar Max Jordan á dönsku, en hafa ekki enn komið út á íslenzku. Það sem er einkennandi fyrir þessar sögur er hvernig höfundinum tekst að feta mjótt einstigi á milli fantasíubókmennta og íhaldssamra spæjarabókmennta frá fyrri tíð, mjög klassísk framvinda á köflum, sem svo er krydduð með undarlegum uppfinningum eða óvenju hraðri og ótrúlegri atburðarás í sumum bókanna.

Yfirleitt eru allar bækurnar í heildina vel jarðtengdar og trúverðugar, og Maurice Tillieux er virtur sem næstum því jafn snjall höfundur og Goscinny, Hergé og Franquin, sem eru þeir stærstu meðal belgískra og franskra höfunda frá upphafi.

Crouton heitir lögreglumaðurinn sem er hafður að háði og spotti, alltaf hjálplegur og fyrirgefur hversu oft Libellule (Drekafluga), aðstoðarmaður Jourdans hlær að honum, en reiðist öðru hvoru og róast síðan aftur.

Eitt af því sem er sérstakt við þennan bókaflokk er að hann er stílaður inná fólk á öllum aldri, Gil Jourdan er til dæmis ævinlega klæddur eins og fullorðinn einstaklingur og virðulega miðað við ritunartíma sögunnar, en ekki eins og til dæmis Svalur, í föt þjónustudrengs á hóteli.

Gil Jourdan klæðist bláum jakkafötum og með bindi, og er brilljantíngreiddur í anda tímans, en fyrsta sagan var gerð 1956, og sú síðasta eftir höfundinn 1977, ári áður en hann dó í bílslysi.

Félix var önnur sögupersóna sem Maurice Tillieux skapaði, og teiknaði frá 1949 til 1956. Það voru stuttar sögur og að einhverju leyti með ofbeldisfyllra innihald, og jafnvel meira ætlaðar fullorðnum. Raunar endurnýtti höfundurinn bæði persónur og söguþræði, því útlit Félixar er svipað og Gil Jourdans, og báðir spæjarar í sögunum um þá, en Félix rannsóknarblaðamaður en Jourdan einkaspæjari.

Það er almennt talið að fyrstu fjórar bækurnar séu snilldarverk, en síðan fari gæðunum hnignandi. Lengstu sögurnar komu fyrst en undir lokin voru þetta stuttar sögur eftir höfundinn og Gos teiknaði og Tillieux gerði aðeins handritin.

Fyrstu fjórar bækurnar eru samþjappaðar að gæðum og andrúmslofti vel lýst í teikningum og söguþræði ásamt fyndni í samtölum. Fyrstu fjórar bækurnar gerði höfundurinn á sjötta áratugnum, frá 1956 til 1959.

Næsta skref þróunar er talið frá bók 5 til bókar 9, sem voru gerðar frá 1960 til 1968. Þá er eins og léttúðin verði meiri í bókunum, og meira pláss fer í fyndni og framandi umhverfi. Höfundurinn sviðsetur sögurnar erlendis oftast í þeim bókum, en sjálfur söguþráðurinn er ekkert sérlega frumlegur eða merkilegur.

Nokkrar bækur gerðu þeir Gos og Maurice Tillieux saman frá 1970 til 1972, en það voru styttri sögur og meira um vísindaskáldsöguþema og raunveruleikinn minni í söguþræði almennt, meira um hefðbundið og barnalegt grín, fáránlegt.

Gagnrýnendur eru flestir sammála um að þessar bækur séu verri að gæðum en þær fyrstu. Þó má segja að nákvæmni í teikningum og aðstæðum einkenni bækurnar almennt.

Árið 1978, sama ár og höfundurinn lenti í bílslysinu byrjaði hann aftur að teikna sjálfur og lagði drög að nýrri bók í fullri lengd, sem bílslysið batt enda á.

Eftir dauða hans komu út nokkrar nýjar bækur eftir aðra höfunda, en þær náðu ekki sama flugi, og var þeirri útgáfu hætt eftir nokkur ár.

Það er sérkennilegt hvernig höfundurinn reynir að fullnægja ólíkum kröfum með þessum bókum. Ofurraunsæi á köflum, fyndni á við Viggó Viðutan á köflum, og dæmigerð myndasöguframvinda á köflum. Fólk nýtur þessara teiknimyndabóka bezt með því að lesa þær margsinnis og taka eftir smáatriðunum.

Listamenn sem hlýða pólitískri rétthugsun ná árangri. Aðrir ekki.

Við lifum í fullkomlega kommúnísku samfélagi. Listamenn sem eru ekki sammála Gísla Marteini og kynjafræðingum fá enga athygli, burtséð frá því hvort list þeirra sé verri eða betri en annarra. Það er ekkert réttlæti í listaheiminum í dag, bara framleiðsla, innræting, pólitísk list, eða máttlaust last.

Eina ráðið til að ná árangri í listum er að vera kona, femínisti, tilheyra minnihlutahópi sem er í tízku, og vera ekki sjálfstæður og þora aldrei að rugga bátum pólitískrar rétt/ranghugsunar.

Þar af leiðandi eru listir samsöngur hlýðninnar og einsleitninnar en ekki fjölbreytileikans í nútímanum. Fólk er að fást við fjölbreytilegri list, en hún nær ekki í sviðsljósið, nær ekki að fá styrkveitingar, nær ekki í útvarpsstöðvar, eða á sjónvarpsstöðvar, og jafnvel þótt hún sé sett á netið fær hún litla athygli, því fæstir þora að sýna áhuga. Enda er framboðið svo gífurlegt af öllu að fólk þykist hafa áhuga á því sem nær í gegn, þótt það sé alls ekki það merkilegasta. Fæstir hafa tíma eða nennu til að leita eftir öðru.

Andverðleikasamfélagið er það orð sem ég nota um þetta.

Upphaflega var þetta orð fundið upp til að gagnrýna feðraveldið, Sjálfstæðisflokkinn og hefðirnar.

Ég hef snúið þessu orði uppá femínistana og mæðraveldið.

Það er nefnilega staðreynd að hæfileikar fá ekki að njóta sín í nútímanum nema þeir séu notaðir til að hylla femínista og mæðraveldið. Vikan hans Gísla Marteins staðfestir þetta, til dæmis, á Rúv.

 

172 milljónir til stuðnings sviðslistaverkefna

Stríðið í Úkraínu má ekki stigmagna segja leiðtogar og stigmagna stríðið sem mest á sama tíma.

Hafa menn tekið eftir því að yfirlýsingar Nató leiðtoga eru í þversögn við gjörðir þeirra?

Allan stríðstímann hafa þjóðaleiðtogar talað um að þeir ætli ekki að stigmagna stríðið og að það megi ekki stigmagna stríðið á meðan hver einasta athöfn þeirra stigmagnar stríðið.

Stöðugt er bullað um að Rússar ógni heimsfriðinum en ekki er talað um að það eina sem ógni heimsfriðinum sé að þetta líkist meira heimsstyrjöld með hverjum deginum sem líður, eftir því sem hið fámennara ríki fær meiri "hjálp", Úkraína og stjórn þess, sem er þarna á vafasömum forsendum.

Kjarnorkuveldið Rússland ætlaði með ofbeldisfullum hætti að gleypa Úkraínu, og mesta hættan er augljóslega í því fólgin að ógna Rússlandi en ekki að sætta sig við sigur Pútíns og Rússa.

Það er hægt að líta á stríðið á margvíslegan hátt. Það er hægt að segja að Rússar brjóti alþjóðalög sannarlega. Það er hægt að gizka á að kannski muni þeir ganga lengra ef þeir sigra Úkraínu. Það er líka hægt að líta á þetta þannig að þeir kæri sig allra sízt um vestræn áhrif í bakgarðinum hjá sér, ef svo má segja. Það má rökstyðja að með réttu haldi þeir því fram, í krafti mikilmennskubrjálæðis stórveldis, eða rómantíkur þar að lútandi.

Það er hægt að segja með réttu að hegðun Rússa og Pútíns sérstaklega sé ekki í samræmi við siðferði eins og það hefur mótazt í femínískt þenkjandi Vesturlandabúum. Það sama má segja um Erdogan og Tyrki, því stór hluti þeirra styður hann, eða aðra svonefnda einræðisherra, þótt það hugtak sé nú ranglega notað oft, því svonefndir einræðisherrar eru oft lýðræðislega kjörnir og vinsælir í löndum sínum. Þjóðfélagsgerðirnar eru margvíslegar og einfaldanir ekki til bóta alltaf.

En þetta er yfirleitt aldrei svo einfalt að okkar siðferði trompi siðferði annarra og að okkar menning trompi menningu annarra eða eigi rétt á því. Jú, það getur virzt, og hægt er að fá lærða prófessora úr háskólum okkar til að hjálpa okkur að trúa því, en það sannfærir ekki þá sem eru ósammála, sérstaklega tilheyrandi öðrum menningarheimum.

Hætt er við því að Rússar bregðist við með því að stöðva kornútflutning frá Úkraínu, nú þegar skriðdrekarnir eru að komast í gagnið frá Evrópu. Einnig má búast við að Rússar muni heiftarlegar drepa saklausa borgara í Úkraínu eftir því sem stríðið stigmagnast, vegna þess að Vesturlönd hlýða blóðþyrstum stjórnendum Úkraínuhers, "masters of war", eins og Bob Dylan kallaði þá á sínum tíma.

Á sama tíma og grimmd Rússa magnast og blóðþorsti þeirra kemur berlegar í ljós fá pólitískir andstæðingar þeirra ástæðu til að segja:"Var það ekki rétt? Eru þeir ekki vondir?"

Alltaf er það saklaust fólk sem þarf að gjalda fyrir svona valdatafl.

Í menntaskóla var okkur kennt það að sígild hafi sú kenning talizt í gegnum aldirnar í mannkynssögunni að "drepa og berjast útúr kreppum, að fara í stríð til að fela vandamálin heimafyrir". Þegar ég var í menntaskóla var að vísu hæðzt að þessari hugmyndafræði og sagt að hún væri úrelt og gamaldags. Þó finnst manni að þetta sé aðalástæðan fyrir Úkraínustríðinu, græðgi í auðlindir í Úkraínu, bæði í Rússlandi og á Vesturlöndum, og svo til að koma hjólum spillingar aftur í gang sem stöðvuðust með Donald Trump, þegar hergagnaiðnaðurinn var sveltur, aldrei þessu vant.

Þær skýringar finnst mér ekki halda vatni að hræðslan um að Rússar sigri heiminn þótt þeir nái Úkraínu á sitt vald. Einnig finnst mér það gjörsamlega innantóm skýring að leiðtogar Natóríkja hafi skyndilega fyllzt svo ógurlegri samúð með sjálfstæðishugsjón Úkraínu, Selenskís, og þeirra sem með honum starfa, að þeir hafi ákveðið að bjóða Rússum byrginn með þessum hætti, og hætta á þriðju heimsstyrjöldina, kjarnorkustríð, heimsendi jafnvel.

Það er búið að benda á það oftlega að Rússland er ekki lengur það efnahagslega stórveldi sem það var, og með efnahagsuppgangi í Kína og á Indlandi er heimsmyndin miklu flóknari en hún var í kalda stríðinu.

Innrás Rússa í Úkraínu er ekki í samræmi við það sem menn bjuggust við.

Sú hugmynd er áhugaverð að með innrás Rússa í Úkraínu skapist fordæmi fyrir aðra að berjast og hefja stríð eða gera innrás í nágrannaríki sín. Mér virðist nú að sumir þurfi allrasízt þannig fordæmi.

Einnig er sú hugmynd áleitin að ef Rússar myndu ná Úkraínu á sitt vald hernaðarlega þá muni skapast fordæmi fyrir kjarnorkuríki að þenja þannig út svæði sitt. En þetta eru svo sem vandamál sem var ljóst að hlytu að verða til. Er ekki sagt að allt gerist sem getur gerzt?

En annað er lítið rætt og það er hvernig Rússum myndi haldast á Úkraínu þótt þeir myndu sigra landið hernaðarlega. Miðað við gang stríðsins ætti það að vera öllum ljóst að slíkt hernám myndi helzt minna á hernám Bandaríkjamanna í Afganistan, sem lauk með sigri Talíbana, bara fyrir tæplega tveimur árum.

Af hverju eru þessar hliðar stríðsins í Úkraínu sjaldan ræddar? Hvernig ættu Rússar að sigra "friðinn" og "sigraða" Úkraínumenn ef frelsisást þeirra er svona mikil og sjálfstæðisbaráttuþrek þeirra svona mikið?

Þetta eru svo yfirborðskenndar skýringar í RÚV, þetta eru heimskulegir frasar, og hver trúir þeim nema fólk sem trúir í blindni frösum og hefur ekki velt fyrir sér valdabrölti stórveldanna?

Við sem erum almenningur á Vesturlöndum vitum ekki hversu margir í Úkraínu styðja Pútín og hverjir styðja Selenskí. Stríðið hefur að öllum líkindum gert venjulegt fólk að óvinum Pútíns meira en fyrir innrásina, en hversu lítill er sá stríðsfúsi hópur sem vill berjast, eða vill láta aðra berjast fyrir sig?

En fréttirnar í RÚV eru sérvaldar. Fólk sem talar í frösum gegn Rússum, verstu og ljótustu árásirnar af hálfu Rússa, og þannig mætti áfram telja.

Bob Dylan fordæmdi stríð einna bezt í laginu "Masters of war" frá 1963. Slíkir stríðshaukar eru bæði í Rússlandi og í Úkraínu og á Vesturlöndum og út um allt.

Eins og Gunnar Rögnvaldsson hefur fjallað um í firnagóðum pistlum hefur styrkur Rússa verið miklu meiri en okkur hefur verið sagt í RÚV og slíkum fjölmiðlum. Ætli það sé ekki ástæða til að efast um miklu fleira en það af fréttaáróðrinum nú til dags?

Stríðið megi ekki þróast út í átök við NATO

Wokebyltingin nær nýjum hæðum/lægðum, Bretar banna snertingu og faðmlög í tveimur skólum. Lesendur DV ekki sáttir.

DV var með merkilega frétt þann 13. janúar síðastliðinn með fyrirsögninni:"Unglingum bannað að snertast í skólum til að tryggja öryggi þeirra."

Fréttin fjallar um löggjöf í tveimur skólum í Essex í Englandi, sem er á þá leið að nemendum er bannað að snertast og faðmast og þetta er kallað aggressíf snerting, eða árásargjörn snerting á betri íslenzku.

Aðstoðarskólastjóri í öðrum skólanum sagði í viðtali við BBC þessi orð: "Við munum ekki líða neina snertingu innan okkar samfélags. Þar með talið árásargjarna snertingu á borð við að faðmast, haldast í hendur, slá einhvern og svo framvegis. Þetta er til þess að tryggja öryggi barnanna."

Hann bætti við að skólinn vildi gjarnan að unglingarnir þróuðu með sér vináttu, en skólinn heimilaði ekki rómantísk sambönd innan skólans. Ennfremur kemur fram í bréfi til foreldra að refsingar verði við því ef slíkt gerist. Báðir skólar segja að viðbrögðin við þessu séu jákvæð.

Lesendur DV sem gera athugasemdir við þessa grein eru næstum allir sammála um að þetta sé forkastanlegt og skelfileg þróun. Einn lesandi DV virðist þó þessu fylgjandi og segir:"Kristlingarnir að missa sig núna!"

En eins og aðrir gefa til kynna í athugasemdum er þetta óhollt fyrir börnin, því rannsóknir hafa sýnt að enginn þrífst án snertingar, þar sem hún sýnir ást og umhyggju.

Það má spyrja sig hversu langt er hægt að ganga í öfgafræðum áður en venjulegt fólk gerir uppreisn og mótmælir?

Það er tízka í dag að finna eitthvað gegn þeim sem maður er ósammála sem talið er minna á aðferðir eða skoðanir nazistanna í Þýzkalandi í seinni heimsstyrjöldinni. Það þykir sanna að sá sem maður er ósammála sé bæði órökvís og heimskur, eða vondur að minnsta kosti og skoðanir viðkomandi léttvægar, ekki marktækar. Þó hefur lengi verið sagt með réttu að þegar umræður enda í þeim farvegi sé rökþrotið augljóst. Ég mun gera svona samanburð hér, aðeins vegna þess að greinin í DV er sláandi lík einu af því sem var fordæmt hjá Þriðja ríkinu.

Eitt af því sem tilheyrði menningu fylgismanna Hitlers í Þriðja ríkinu voru svokölluð mæðraheimili. Það er að segja að konur voru notaðar sem útungunarvélar inni á stofnunum, en þær máttu ekki snerta börnin sem þær fæddu, þau áttu að alast upp við vélrænt umhverfi.

Síðar kom í ljós að börn sem ekki eru snert og fá faðmlög og umhyggju verða eftirá í þroska, í tilfinningaþroska að minnsta kosti, og jafnvel á fleiri sviðum.

Woke menningin er þannig komin í fullkominn hring, hún er farin að verða nauðalík þeirri menningu sem hún reynir að berjast gegn, eða stór hluti fylgjenda hennar þykist berjast gegn, að minnsta kosti, á yfirborðinu.

Annað sem gerir femínista líka þjóðernisverkamannajafnaðarmönnum er bannið við gagnrýninni, akademísk krafa frá háskólum og menningarelítu um að neyða breytingum uppá þjóðfélagið sama hvað það kostar.

Við Íslendingar erum eins og aðrar vestrænar þjóðir á bullandi siglingu inní þessa dystópísku framtíð. Aðeins einn maður varð virkilega umdeildur fyrir að sýna valdhöfum Þriðja ríkisins óvirðingu á Íslandi, Steinn Steinarr skáld.

Í dag er það svo að mjög margir eru ósáttir við woke-kröfur, en á fáa er hlustað. Eins og valtari halda ráðherrarnir áfram að troða þessu í gegnum þingið, og flestir kannski með óbragð í munninum og beizkjusvip á andlitinu.

Þannig er Katrín Jakobsdóttir óvenjulega raunamædd á svipinn þessa dagana þegar hún lofar framgang Nató í stríðinu við Rússa og vopnasendingar til Úkraínu. Einnig er hún mjög þreytuleg þegar hún reynir að segja fólki hvað það sé gott þegar erlend voðaöfl neyða hana til að þrengja að réttindum Íslendinga, og svipur hennar segir allt sem segja þarf, að hún er andvíg þessu í hjarta sínu, hefur enga sannfæringu fyrir þessu, en tekur þátt í darraðadansinum til að þóknast Nató eða öðrum öflum.

Ótalmargir börðust gegn bóluefnaherferðinni á Íslandi og annarsstaðar. Eitt sinn skrifaði ég pistil sem var unninn upp úr því sem Guðrún Bergmann skrifaði um Endurræsinguna miklu.

Er þetta ekki framhald á þeim aðgerðum? Erum við ekki enn að verða vitni að því að það sem Guðrún Bergmann þýddi um Endurræsinguna miklu er að rætast enn, og í gegnum woke-byltinguna fjölþættu að þessu sinni?

Ef þörf var á að mótmæla bólusetningum/genasprautum, þá er þörf á að mótmæla þessu einnig.

Úr Drómu, ljóð 5. september 2007.

Stríða þau stanzlaust á velli?

Styrjöld ei skilja þau tómu?

Stökk ei stúlka mín,

stendur hvötin fín?

Augljóst það er ekki,

aldrei velur þrællinn hlekki.

Hverfur líf með hvelli?

Hvenær losnum öll úr Drómu?

 

Heilögu, ósæju hofin

hafa þó allramest völdin.

Ástin milda, mey,

mun því bregðast ei!

Tjá mér óskir allar,

annars nálgast margir kallar.

Ekki alveg sofin?

Aðeins reiði, sjáðu gjöldin!

 

Misjafnan heyrði ég muninn

margvís þar snuðraði Huginn.

Rún mín, ríki þitt,

reyndar varð það mitt.

Hrædd í faðm þíns fjanda,

fyrr en reynir þú að anda.

Getur orðað gruninn?

gegnumskjótum ekki duginn!

 

Allt heyra almáttkir hrafnar,

Óðni þeir vísdóminn segja.

Sjáðu sorg í mey,

senn er horfið fley.

Augljós birting bendir,

bölið ætíð nærri lendir.

Oft hinn klári kafnar,

konur slíkar vilja þegja.

 

Örurnar enn til þín heyra,

einnig það sjá er menn fela.

Önnur tegund á,

allt sem hinir fá.

Kjarkur brostinn kona?

Kanntu nú að berjast, vona?

Öll er óskin veira?

Æ hve þurfa margir pela!

 

Kom þú nú Óðinn minn eini,

einatt í mannanna veiki.

Gef mér fljóðið fínt,

finndu, það er brýnt!

Starf mitt bíður stranda,

stríðu tröllin heimum granda.

Ógnin ytri í leyni

er nú líkt og fyrr á kreiki.