DJ Bambi og líf eftir dauðann. (Er þetta líf kannski dauðinn?).

DJ Bambi er skáldsaga ársins kemur fram í þessari frétt, og það lýsir svo sem árinu vel, skáldsaga um trans konu er sögð skáldsaga ársins.

Við eigum að fagna múslimum og svörtu fólki sem mun fylla jörðina eftir nokkra áratugi. DJ Bambi lýsir því hvernig okkar menning er dauð, rjúkandi rústir og leifar þess sem hverfur og enginn að eilífu minnist, nema sem vísun í skáldsögur liðins tíma.

Það er í eðli tapara að reiðast sigurvegurum. Sigurvegarar framtíðarinnar og nútíðarinnar eru múslimar og fólk frá Afríku, því aðeins þar er nægileg mannfjölgun til að hægt sé að segja að það fólk mun erfa jörðina og fylla hana á meðan aðrir verða fortíðin ein, deyja út og hverfa að eilífu, í hinzta sinn.

Í DV er grein um konu sem var dáin í 40 mínútur og greinir frá upplifunum sínum á þeim tíma, en hún kom til baka, eins og sagt er. Þessi grein er mest lesin í Pressunni á DV allavega núna á gamlársdag, hversu lengi sem þær vinsældir greinarinnar merkilegu vara.

Blaðamenn á DV eru farnir að fjalla um þetta með reglulegu millibili, svo einhver áhugi er til staðar.

Konan lýsir því meðal annars að henni hafi verið kennt að hennar tími hafi ekki verið þá kominn og hlutverki hennar ólokið á jörðinni. Greinin er að vanda afleitlega þýdd, en sífellt færri Íslendingar ráða við sitt eigið tungumál, og á það við um blaðakonur og blaðamenn eins og aðra, enda fá þeir að heyra það frá lesendum sem skamma þá óspart í athugasemdum fyrir ömurlegt málfar. En allavega, maður skilur innihaldið þrátt fyrir lélega þýðingu.

En fólk sem skrifar athugasemdir undir svona greinar það rífst einatt um það hvort líf sé eftir dauðann eða ekki. Rök hinna trúlausu sem segja ekkert líf eftir dauðann eru einatt eins og setningin sem Gréta Jónsdóttir nokkur skrifar:"Súrefnisskortur getur skapað ofskynjanir samkvæmt rannsóknum!" Þetta er vinsæll frasi meðal þeirra sem trúa ekki á neitt líf eftir dauðann, aðeins á vísindin og húmanismann, það eru vissulega Marxistar og efnishyggjufólk.

Merkileg og lýsandi er einnig setningin sem Þóroddur Þórhallsson skrifar:"Þegar fólk lendir í þessu ástandi sem þarna er lýst þá fer í gang allskonar rugl og vitleysa í heilanum sem sumt fólk tekur sem alvöru."

Eða Guðmundur Norðdahl:"Þvílík þræla! Það er 21. öldin." (Með fjöldasjálfsmorðsmenningu sinni í Vestrinu, transmennsku og femínisma).

Eða Eiríkur Kristvinsson:"Já og á 21. öldinni trúa menn enn á guð. Magnað." (N vantar hjá honum og kommu og aukalegu "en-i" er sleppt sem meikar engan sens. Setningin er orðrétt með innsláttarvillum:"Já og en á 21 öldinni trúa menn en á guð magnað").

Að lesa þetta gefur manni innsýn í bölsýni og fullkomna formyrkvun sálarinnar hjá mörgu nútímafólki til vinstri, og jafnvel hægri, og það gefur manni skilning á því hversvegna skelfilega margir deyja vegna eiturlyfjanotkunar og eignast ekki afkvæmi, fólk er eitt í sínu horni kaldlynt, trúlaust og kaldhæðið.

Þeir Guðmundur Norðdahl og Eiríkur Kristvinsson sem skrifa þessar athugasemdir gera engan greinarmun á trúarbrögðum og vísindum, því rannsóknir á upplifunum fólks sem kemur til baka eftir að hafa dáið eru vísindalegar rannsóknir en ekki trúarbrögð. Þessir menn eru forhertir efasemdarmenn, og trúmenn í efasemdum sínum, Guðsafneitun þeirra er trú og sannfæring, þeir vilja ekki hlusta á rök um annað eða vísbendingar. Þannig viðhorf eru EKKI vísindaleg, heldur marxísk, myndu sumir segja.

Til að sannfæra þá og aðra um að þetta eru ekki trúarbrögð heldur vísindi vil ég benda á að þeir sem rannsaka þetta eru ekki með fullyrðingar um hvað þetta þýði, hvort þetta séu alvöru upplifanir eða skáldskapur í þessu deyjandi fólki, sem lifnar svo við.

Þeir sem hunza allt starf miðla og svona upplifanir eru einfaldlega að fara á mis við mikið. Þetta eru leyndardómar, og leyndardómar gefa lífinu gildi. Þetta eru vísbendingar um eitthvað, en það er jafn mikill hroki að segja þetta bull eins og að segja einhvern ákveðinn guð stjórna þessu öllu.

En skoðum nú árið og síðasta dag þess sem nú er upp runninn. Má ekki segja með réttu að skáldsagan DJ Bambi lýsi árinu vel og þessar athugasemdir þessa ágæta fólks?

Hvort sem okkur líkar vel við nútímann og einkenni hans eða svona upplifanir sem lýst er í DV, þá er ekki hægt að neita þessu, þetta er veruleiki margra.

Mikið skelfilega finnst mér fólk eins og Þóroddur Þórhallsson órökvíst, sem skrifar athugasemd undir þessa grein í DV.

Hvernig er hægt að kalla það rugl sem er skipuleg atburðarás, sem fólk lýsir sem deyr og lifnar við að nýju? Hvernig í fjandanum er hægt að kalla það ofskynjanir og vitleysu í heilanum? Hvernig getur fólk þvaðrað svona endemis vitleysu? Og spyrja má: Trúir fólk þessu sjálft sem fimbulfambar svona útí tómið til að þóknast marxisma nútímans? Trúir þessi Þóroddur því sem hann blaðrar sjálfur, eða þessi Gréta? Þessi marxismi nútímans er fullkomlega, fullkomlega, fullkomlega og 150% útí hött. Ekki vottur af rökum eða skynsemi, hugsunin svo brengluð að hún er 1000% geðveiki, og samt viðurkennd af háskólum og opinberlega.

Þessu fólki er um megn að draga þá ályktun að 2+2 séu fjórir. Nei, hjá þessu fólki er 2+2 5679 eða alkul í -10.321 veldi!!!!!!!

OG ALMENNINGUR Á AÐ TRÚA RUGLINU!

 

Páll Andrés Þorgeirsson fær reyndar flesta þumla fyrir sínar athugasemdir, og það er vit í því sem hann skrifar. Til dæmis:"Reyndar segja virtir vísindamenn, að við þekkjum í raun heilastarfsemina nánast ekkert."

 

En athugum það að fólk sem er með báða fætur á jörðinni er oft kallað fordómafullt í dag, ef það er með klassískar skilgreiningar á tízkufyrirbærum. Eða er fólk trúir á guði eða einn guð, til dæmis.

 

Bezta áramótaheit sem fólk getur strengt er að hætta að fylgja pólitískri rétthugsun, hætta að trúa á Nýju fötin keisarans, trúa á eigin rökhugsun og fylgja henni, eða sígildum leiðbeiningum úr trúarbrögðum og sígildri menningunni, aldagömlum perlum.

Það er til ofsafengin kristin trú sem er kannski skaðleg, alveg eins og ofsafengna heimskan, heimstízkan, sem fylgir með eftirlitsþjóðfélaginu, jafnaðarfasismanum.

Fólk ætti samt að vita að það er hægt að nota sumt úr trúarbrögðunum til að falla ekki í gildrur samtímans, til að trúa ekki í blindni á allt í samfélaginu.

Kristur kenndi fólki að elska óvini sína. Í Lúkasarguðspjalli stendur þetta:

"Biðjið fyrir þeim, er misþyrma yður. Slái þig einhver á kinnina, skaltu og bjóða hina, og taki einhver yfirhöfn þína, skaltu ekki varna honum að taka kyrtilinn líka. Gef þú hverjum sem biður þig, og þann, sem tekur þitt frá þér, skaltu eigi krefja." (28-31, Lúkasarguðspjall).

Þessar setningar úr Biblíunni eru mjög við hæfi á þessum tímamótum, áramótum, því þessar setningar eru svo í andstöðu við efnishyggju og gróðahyggju nútímans. Því má af þessu læra, hvort sem fólk vill taka þetta bókstaflega eða ekki.

Ég spyr mig: Er hægt að breyta því að múslimar fjölga sér meira en kristnir menn og flytjast til vestrænna landa? Er ekki óhjákvæmilegt að nota þessi orð Krists til að fyrirgefa öllum og fyllast af meiri kærleika en áður?

 

 

DJ Bambi er skáldsaga ársins 2023

Það er gott að endurmeta tónlistarmenn sem maður eitt sinn taldi lélega

Fyrst þegar ég heyrði í Bruce Springsteen fannst mér lítið til hans koma. Það var árið 1987 og ég var nemandi í MK. Skólabróðir minn kunni á hljómborð og sá hjá mér nótnabók (sem ég gaf einnig Bókasafni Kópavogs) með lögunum mínum, (frá árinu 1983 og 1984, Inqósöngvar I) og vildi fá mig í heimsókn með hana, sem ég þáði. Hann hafði heldur aldrei heyrt í Bob Dylan og var til í að ég kæmi með plötu með kappanum. Það gerði ég.

Honum fannst Bob Dylan ekkert spes, en hann hafði það af að spila lag eftir mig á hljómborð sem hann var með heima hjá sér. Það fannst honum heldur ekkert spes. Ég held að það hafi verið "Snjórinn", sem var samið 1983, eitt af mínum fyrstu, hugljúft og snoturt, en barnalegt.

Hinsvegar var hann forfallinn aðdáandi Bruce Springsteen og átti plötur með honum. Hann setti nokkrar á fóninn og við hlustuðum.

Nokkrum árum seinna eignaðist ég tónleikasafnið hans Bruce, og svo seinna fleiri plötur.

Eitt sinn fannst mér "Born in the USA" nokkuð góð plata.

Nú finnst mér fyrstu plöturnar hans tvær beztar, sem komu út árið 1973.

Ég var einmitt að taka fyrstu plötuna hans á spólu og spila yfir jólin. Já, ég er farinn að kunna að meta þessa tónlist.

"It's Hard to Be a Saint in the City" er betur flutt á sólóplötunni en hljómleikaplötunni.

Annars finnst mér þessi fyrstu lög heillandi hjá honum. Seinni lög eru einfaldari, staðlaðir slagaðar, iðnaðarrok.

Það má heyra það glöggt á fyrstu plötu Bruce Springsteen að hann er undir áhrifum frá Bob Dylan. Sérstaklega er eins og lagið "It's All Right Ma, (I'm Only Bleeding)" frá 1965 hafi verið fyrirmynd flestra laganna á fyrstu plötu Bruce Springsteen.

Formlega séð að minnsta kosti.

Dylan notaði innrím mikið í umræddu lagi, það gerir Bruce einnig á fyrstu plötunni sinni. Eiginlega kemur hann þarna fram sem fullmótað skáld, því textarnir hans er býsna góðir og langir, lögin oft meira en 5 mínútur.

Þó nær stæling Springsteens aðeins til formsins en ekki innihaldsins. Á meðan textar Dylans voru og eru dulir og margræðir, þá eru textar Springsteens beint úr daglega lífinu eins og til dæmis það sem Bubbi okkar er frægur fyrir.

En það sem er sérlega heillandi við flest hans verk er einlægnin. Maður heyrir að hann nýtur þess sem hann er að gera.

Raunar eignaðist ég "bootleg series" safn Bruce Springsteens fyrir nokkrum árum og það heitir "Tracks" og kom út 1998. Ég fann það á góðu verði í Góða hirðinum og hef hlustað mikið á það safn síðan. Það endurvakti áhuga minn á Bruce Springsteen gjörsamlega.

Það kemur nefnilega í ljós að Bruce Springsteen samdi miklu fleiri lög en komust á plöturnar hans. Sum þeirra eru jafn góð og þau sem voru gefin út, jafnvel betri. Þó má segja að flest þeirra séu frekar einhæf og í þessum "klassíska Bruce Springsteen" stíl, það er að segja öskrandi viðlag "arena rock", (eða Laugardalshallarstælarokk).

En ég er grúskari, og í þessu safni Bruce Springsteen eru líka viðkvæmar ballöður, og þjóðfélagsgagnrýni sem varla gefur eftir því harðasta frá Bob Dylan.

Gott dæmi er lagið "Dollhouse", sem þýðir dúkkuhús. "We're living in a dollhouse but our dollhouse, girl, is falling down."

Þarna gagnrýnir hann konuna sína fyrir að skipuleggja allt vel, en vanta uppá tilfinningar og kærleika.

Það sem dró mig að Bruce Springsteen var þetta, að hann hefur fleiri hliðar en hann gefur út á sínum sólóplötum. Þar lýsir hann gjarnan æsku sinni og lífi á persónulegum nótum. Það fannst mér sýndarmennska fyrst þegar ég heyrði í honum, því ég efaðist að hans eigið líf væri merkilegra en annarra, og því ekki þess vert að syngja um það svona mikið, svipað eins og Bubbi gerir mikið af, mjög mikið.

En þegar betur er að gáð eru fleiri hliðar á Bruce Springsteen, eins og að hann er þjóðfélagsgagnrýnandi eins og Bob Dylan.

Síðan er það söngstíll Springsteens sem er heillandi. Þar heyri ég þennan sameiginlega hljóm sem lærisveinar Woody Guthries hafa tileinkað sér. Sjálfstraust og karlmennska er hluti af þeim söngstíl. Einnig að fara útí hvaða málefni sem er, sem gætu verið áhugaverð og mikilvæg til umfjöllunar.

Á þessum árstíma rifjast upp minningar. Þegar amma kvaddi breyttist maður.

Amma dó 28. desember 1985. Kannski var það gæfa fyrir hana að hún fór skjótt, en erfitt fyrir okkur aðstandendurna og það breytti mér mikið.

Hún hafði kvartað um bakverki í að minnsta kosti mánuð og heimilislæknirinn sendi hana bara í nudd, og henni versnaði bara. Það kom ekki í ljós fyrr en eftir að hún dó að dánarorsökin var æðagúlpur við hjartað sem sprakk þennan dag, og hún dó í sjúkrabílnum á leiðinni á spítalann. Það hefði verið hægt að bjarga lífi hennar hefði hún verið betur rannsökuð var okkur sagt seinna. Hún var sjötug þegar hún dó.

Annars vil ég einnig minnast afa. Hann dó 2015, og hefði orðið 99 ára hefði hann lifað þremur mánuðum lengur.

Hann vann á verkstæðinu fram yfir 95 ára aldurinn, en hann fékk fyrra hjartaáfallið 2012, og þá var hann orðinn 95 ára, að verða 96 ára.

Ég vil lýsa því hversu ótrúlega duglegur og ósérhlífinn hann var. Þegar rörin biluðu í húsinu vann hann langmest við að leggja ný rör, og það var mjög, mjög mikil vinna og erfið.

Eftir að hann dó tók ég fjölmargar ljósmyndir af húsinu og verkstæðinu, því ég vissi að það ætti að rífa byggingarnar eftir söluna. Þegar ég skreið um á níðþröngum stöðum uppi á háaloftinu þar sem hann klöngraðist og skreið og tengdi rörin saman og svo leiddi þau útúr húsinu þá gerði ég mér grein fyrir því að hann vann næstum ofurmannlegt átak að klára þetta verk árið 2013 og 2014, rétt áður en hann dó. Rörin varð hann að leggja undir skápunum sem voru þarna og plássið var mjög lítið. Þarna voru fjölmargir skápar sem höfðu verið steyptir fastir við gólfið og urðu ekki hreyfðir.

Afi minn kvartaði yfirleitt aldrei heldur vann sitt verk.

Hann hafði þann sið að fá sér smálúr eftir hádegismatinn, en fór á fætur klukkan 7 á morgnana að vinna og vann oft fram á kvöld. En seinni árin varð þrekið minna, út af verkjum og meiðslum sem urðu verri með aldrinum. Þó var hann yfirleitt alltaf á ferli eitthvað að vinna á verkstæðinu, og alltaf fór hann að synda, ganga og dansa gömlu dansana.

Eftir að amma dó fór hann að sinna líkamsrækt, jógaiðkun varð hans áhugamál og margt fleira. Þannig bætti hann lífsgæði sín og lengdi lífið, sennilega. Einnig var hann bjartsýnn og lífsglaður að eðlisfari og það hjálpaði honum mikið.

Þegar afi var að alast upp á öðrum og þriðja áratug 20. aldarinnar var honum kennt að það væri engrar undankomu auðið að komast hjá vinnuþrælkun. Þannig urðu til hetjurnar á 20. öldinni sem gáfu okkur frelsið og sjálfstæðið.

Afi ól sín börn upp samkvæmt þeirri speki að hver og einn yrði að fá að njóta sín, að börnin hefðu persónuleika, og að börn ættu ekki að vera skylduð til að vinna nema þau vildu það. Mín leti var einnig afleiðing af samskiptaleysi foreldra minna. Mamma vildi ekki taka ábyrgð á mér og pabbi gat það ekki því þau slitu samvistum þegar ég var eins árs og fékk aldrei að taka mikinn þátt í uppeldi mínu síðar.

Mér leið alltaf eins og ég væri í geymslu þegar ég var lítill. Ég var of sjálfstæður til að skólakerfið gæti beygt mig og brotið. Ég skynjaði það strax að maður væri að læra fyrir kerfið, ekki fyrir mann sjálfan.

Veturinn ætti að vera bezti tími ársins. Þá er mátulegt hitastig, ekki of heitt, og þá er þetta notalega myrkur og rökkur sem gefur ímyndunaraflinu tækifæri.

En ósættið er mikið og kærleikurinn lítill. Kynin eiga í brösum og kúgun kvenna á körlum er ríkjandi. Fólki er nauðgað andlega, körlum aðallega og drengjum, en öllum, af geimverunum sem eiga okkur.

Maður breytir kannski engu, jafnvel varla sjálfum sér.

En fái maður frið til að sætta sig við takmarkanirnar sem mæta manni í umhverfinu, þá getur manni liðið eitthvað skár.

Vinsældir Selenskís og stríðsins eru ekki að aukast í Úkraínu

Stuðningur Úkraínumanna við Selenskí og stríðið fer minnkandi. 58% þjóðarinnar eru ánægð með forsetann, en 74% fyrir einu og hálfu ári. Blaðamenn DV hafa verið iðnir við að segja þessar fréttir.

Samkvæmt einni frétt er hann á útleið, stríðsforsetinn Selenskí. Herkvaðning er í hæstu hæðum, hurðir brotnar upp og menn neyddir í úkraínska herinn.

Staðgengilsstríðið snýst um að komast bakdyramegin inní Rússland og ræna sem flestum auðlindum bæði af Rússum og Úkraínumönnum, og Vesturlandabúar eru sekir um þetta, með stuðningi við stríðið, og svo forkólfarnir.

Femínismi snýst um dauða og djöful nú til dags en ekkert réttlæti. Hann snýst um að nauðga karlmönnum og öllum andlega og félagslega, enda eru femínistar geimverur, andsetið fólk.

Samkvæmt einni DV frétt segjast Úkraínumenn hafa eytt 90% af her Rússa sem réðst inn í febrúar á síðasta ári. Þó eru sigurlíkur Úkraínumanna varla meiri en áður í þessu stríði, eða minni, samkvæmt jafnvel sumum fréttamönnum DV, sem standa frekar með þeim en Rússum, og það er alveg ljóst.

Fjármálaráðherra Úkraínu, Marchenko bendir á 29 milljarða fjárlagagat í Úkraínu út af stríðinu, þrátt fyrir gígantíska hjálp frá femínistum Bandaríkjanna og heimsbyggðarinnar.

Stríðið í Úkraínu kostar ekki aðeins ótalmörg mannslíf, heldur fjármuni gífurlega mikla.

Evrópusambandið vill nota frysta og rænda fjármuni Rússa til að fjármagna þetta.

Fréttin sagði frá því 25. febrúar á þessu ári að ESB finnur ekki megnið af frystum fjármunum Rússa, eða um 300 milljarði Evra.

Það bendir til gígantískrar spillingar innan ESB, sem eru svosem ekki nýjar fréttir fyrir alla.

Ekki er nóg með að hugmyndafræðilega gjaldþrota Evrópa ræni af Rússum, heldur á að nota ránsfenginn gegn þeim helzt.

Víetnamstríðið var hatað á Vesturlöndum. Nema þá var ekki 80% mannkynsins geðveikt út af femínisma. Þá var ekki menningin hrunin.

Á DV eru örfáir einstaklingar mjög háværir gegn Pútín og hliðhollir Selenskí. Ekki svo viss um að öll þjóðin sé á þeirri línu.

Ég er á þeirri skoðun að ósköpin á Gazasvæðinu séu afleiðing af Úkraínustríðinu. Stríðsóðir foringjar nýta sér það þegar athyglin beinist að stríðum og vandamálum annarsstaðar.

Eins og kemur fram í þessari frétt gæti svo farið að Bandaríkin hættu að styðja Úkraínustríðið.

Eitt sinn var montið mikið í femínistum Vesturlanda. Því var haldið fram að efnahagsþvinganir gegn Rússum myndu knésetja þá á skömmum tíma. Svo fór ekki.

Nú auka þeir hergagnaframleiðslu sína og efnahagsþvinganirnar hafa kannski aðallega verið til skaða fyrir Evrópu og Bandaríkin, þjóðirnar sem beittu þessum þvingunum.

Eins og Gunnar Rögnvaldsson fjallaði um í pistlum þá hefur heimspressan á Vesturlöndum gert sig að fífli með því að fjalla um Rússa sem handónýtt veldi komið að fótum fram og að segja Pútín hálfdauðann út af allskonar sjúkdómum, eða tvífari manns sem horfinn er yfir móðuna miklu. Þær furðufréttir eru reyndar hættar að koma. Jafnvel lesendur á Vesturlöndum eru ekki svo trúgjarnir að trúa slíku bulli úr heimspressunni sem RÚV lepur upp fréttir frá eins og Stöð 2, sem eiga sér enga stoð í veruleikanum, en margt annað miklu fremur, að því er virðist.

Sjaldan hafa talsmenn lítilla flokka fengið eins mikinn byr í seglin. Almenningur ætti að sjá það og skilja, að meginstraumurinn á Vesturlöndum lætur stjórnast af samsærum, og lætur leiða sig til slátrunar. Falsfréttir RÚV og annarra viðurkenndra fjölmiðla ættu að vera meira en vísbending.

Samt er almenningur kannski bara lamaður af ótta.

Það er mjög áhugavert að fjalla um það hvernig hundar urðu til sem tegund. Erfðafræðilega eru þeir eiginlega 100% eins og úlfar. Þeir urðu að þessari hlýðnu tegund með því að vera kúgaðir og þjálfaðir af manninum öldum saman.

Ég hef haldið því fram að geimverur þær sem eru andlegar og eru seztar að hér á jörðinni stjórni konum með sama hætti. Þessar geimverur nota konur eins og hunda, eða tíkur. Þær telja sig stjórna út af femínismanum, en í raun er þeim stjórnað af þessum geimverum.

Fyrir 1000 árum var kvennamenningin góð, þegar hún var heiðin. Þetta sýna Íslendingasögurnar. Þá var þjóðerniskenndin og kynþáttahyggjan einkenni kvenna, og ættarstoltið. Konur höfðu frumkvæði að mannvígum, stoltsins vegna, ættarinnar vegna.

Á okkar tímum er eins og engin skynsemi sé í flestum konum. Þó eru fáeinar til sem eru framúrskarandi, og flestar hægramegin í stjórnmálalitrófinu.

Eru íslenzkir karlmenn að standa með Úkraínu og Selenskí fyrir eiginkonur sínar eða aðra femínista í lífi sínu? Á að halda áfram blóðbaðinu í Úkraínu vegna sannfæringar um vestræn lífsgildi?

Ég ætla að fallast á það að guð Biblíunnar, Jehóva, eða Jahve, geti breytt jörðinni á ný og gert okkur mennina sér undirgefna. Það kann hann að gera með því að láta Pútín sigra.

Ég hef áhuga á heiðni ekkert síður en kristni og Abrahamstrúarbrögðunum.

Samt viðurkenni ég að vestræn menning er rústuð innanfrá af femínisma og Satanisma.

Það þýðir að allt tal um mannréttindi og frelsi á Vesturlöndum er innantómt og rangt, einskisnýtt.

Hvernig er hægt að telja Rússa ógn þegar Vesturlönd eru hrunin innanfrá vegna femínisma og Satanisma almennt? Hvernig er hægt að rústa því sem þegar er rústað vegna djöfuldóms eigingirni og ónýtra stjórnmálastefna?

Hvaða árangri hafa stuðningsmenn Selenskís og Úkraínu náð? Rússar halda áfram, þrátt fyrir ógurlegt mannfall í báðum herjum og stríðskostnað.

Næstum öll heimsbyggðin er á móti Rússum og samt er ekki sigur unninn gegn þeim.

Gunnar Rögnvaldsson bloggari hafði rétt fyrir sér þegar hann lýsti því hversu lélegir margir innviðir eru á Vesturlöndum, og þegar kemur að hergagnaframleiðslu og stríði alveg sérstaklega.

Þýzki varnarmálaráðherrann, Boris Pistorius, vill auka hergagnaframleiðslu Þýzkalands samkvæmt annarri frétt. Hann segir Vesturlönd og NATÓ hafa fimm til átta ár. Sumir líkja honum við Hitler og upphaf seinni heimsstyrjaldarinnar, virkir í athugasemdum í DV.

Þarna kemur fram að Rússar eru að auka hergagnaframleiðslu sína um 60% og þó var hún mikil fyrir.

Hversu órafjarri er þessi veruleiki núna undir lok ársins 2023 þeim óraunsæju fréttaskýrendum sem töldu allt á heljarþröm í Rússlandi og hjá Pútín þegar stríðið byrjaði?

Innganga Finnlands og Svíþjóðar í NATÓ og ESB eykur bara spennuna en leysir engin vandamál. NATÓ er stríðsbandalag og vandamál útaf fyrir sig. Það eykur á spennu og það hefur sannað sig að öll svona bandalög eru gerspillt.

En að tala um að öryggi Evrópu aukist með vopnum og stríði er alveg útí Hróa hött. Í fyrsta lagi vegna þess að öryggi Evrópu er ekkert, því hún er sigruð innanfrá, af femínistum og geimverum þar með.

Falsspámenn segja okkur að aðeins lengra stríð leysi öll vandamál, bæði í Úkraínu og Gaza.

Eitt sinn var friðarstefna í tízku í vestrænni menningu. "Góða fólkið" er vonda fólkið í raun, því það hefur yfirgefið slíka friðarstefnu, fyrir stríðið á milli kynjanna, útrýmingu mannkynsins.

Sá sem stendur með lífinu stendur hvorki með Rússum né Úkraínumönnum. Sá sem stendur með frelsinu stendur þó með Rússum, því á Vesturlöndum ríkir ekki frelsi heldur jafnaðarfasismi sem er viðbjóðslegur, slaufunarmenning Andskotans, útskúfun á körlum og drengjum, almenn óhamingja og þunglyndislyfjaát.

Til að laga menninguna þarf jafnvægi, og það kemur ekki með sigri úrkynjaðra gilda Wokeismans.

Stuðningur við Úkraínu gæti þurrkast út

Ef heimsbyggðin vill frelsast undan viðbjóði Wokeliða og jafnaðarfasista þarf Trump að verða kosinn aftur, en það er bara fyrsta skrefið að endurreisn og endurlífgun mannkynsins

Trump er ekki nógu róttækur hægrimaður fyrir mig, en hann er skárri en Vítiskommúnistar og jafnaðarfasistar.

Joe Biden réttlætir Woke-hatrið, hann réttlætir Black Lives Matter voðaverk, hann réttlætir Úkraínustríðið og átti þátt í að koma því af stað, hann reynir ekki að stöðva Gazavoðaverkin eins og Trump myndi gera, hann reynir ekki að stöðva milljónir dauðsfalla af völdum eiturlyfja í Bandaríkjunum af nægri hörku. Hann er versti forseti Bandaríkjanna frá upphafi.

Elítan sem elskar að hafa Joe Biden við völd og hans lík notar hann sem strengjabrúðu og ekkert annað.

Svonefnd tilraun Trumps til valdaráns var svar við valdaráni Joe Bidens. Elítan, demókratar, Biden og allt það lið létu Covid-19 útí andrúmsloftið til að fækka mannkyninu, eins og er yfirlýst stefna öfgajafnaðarmanna, og til að sigra Donald Trump. Það tókst. Nazistar Þriðja Ríkisins undir stjórn Hitlers árið 1943 hefðu ekki getað gert betur. Joe Biden = Hitler?

Donald Trump er sagður hafa hvatt til ofbeldis. Skríllinn vildi ofbeldi, var búinn að æsa sig upp í það. Donald Trump hefði ekki verið trúverðugur foringi þess skríls hefði hann ekki hintað eitthvað í þá áttina líka, svo einfalt er nú það. Múgæsing grípur líka um sig meðal demókrata og femínista, heldur betur.

Biden segir Trump hafa stutt uppreisnina

Sjötta og síðasta erindið af "Too Late/Foot of Pride", eftir Bob Dylan frá 1983.

Upphaflega var þetta erindi ekki til. Það varð til þó sennilega fyrsta daginn sem upptökur á því hófust, 22. apríl 1983 og breyttist lítið eftir það.

Einnig þetta erindi ber það með sér að vera sennilega spuni, samið fyrir framan hljóðnemann. Það er sundurlaust og ekki eins auðvelt að finna boðskap í því og öðrum erindum.

Þó er ljóst að Dylan hafði einhverjar setningar að styðjast við og einhverja óljósa laglínu þegar hann byrjaði upptökurnar. Stílabækur sem fundust í Tulsa safninu sýna og sanna þetta, með uppkasti að línum.

Hugmyndafræðilega er þetta einnig nokkuð í stíl við "Caribbean Wind" frá 1980, og því eðlilegt að telja þetta í hópi með lögunum sem hann setti saman á þeim tíma, eða byrjaði að fá innblástur fyrir.

Þetta er sennilega hugmynd að lagi sem hann kláraði ekki endanlega fyrr en 1983, í apríl.

Svona er einföld þýðing á þeirri útgáfu sem fyrst er þekkt:

"Já, ætli ég dýrki hann ekki líka? Ég sé hann enn í huga mínum klifrandi upp þá hæð. Eða var það veggur? Ég man það ekki. Það skiptir ekki máli elskan og mun aldrei skipta máli. Hér er ekkert eftir félagi, bara ryk bjána sem hafa skilið eftir menjar sínar með spöðum. Héðan af, þetta verður þinn upphafsstaður. Látum þá dauðu grafa þá dauðu. Þinn tími mun koma. Finndu heita járnið glóa núna um leið og þú lyftir sólgleraugunum."

Er hann að gera grín að fornleifafræðingum í þessu erindi og fornri sögu þjóðar sinnar? Er hann kannski að lýsa efasemdum á þeim fullyrðingum að Palestínumenn eigi tilkall til svæðisins einnig og hafi verið þarna frá upphafi? Það held ég einna helzt, sé miðað við boðskap kvæðisins í heild, sem er réttlæting á kröfum hans fólks, og niðurfelling á þeim hópum sem hann er í nöp við.

Ryk eftir bjána? Hvað dettur fólki í hug? Menjar og spaðar? Að láta þá dauðu grafa þá dauðu? Það er Biblíutilvitnun, en þessar lýsingar eiga helzt við fornminjarannsóknir og uppgröft á fornminjum, fornleifauppgröft og slíkt, og þá á þessu svæði, Ísrael, Palestínu.

Ég skil ekki andúð hans á þessari fræðigrein, sem má lesa útúr þessu erindi. Nema ef það er vegna þess að hann þoli ekki að Palestínumenn geti réttlætt heimtingu á landinu þannig.

Hver er þessi "hann" sem hann segist líka dýrka? Er það fornleifafræðingur? Er það Jesús Kristur? Einhver maður sem fáir vita deili á? Eða skáldsagnapersóna, ímynduð persóna kannski? Ekki gott að segja. Fátt er óljósara en einmitt þetta í kvæðinu öllu.

Helzt mætti lesa útúr þessu erindi að hann telji að trúin eigi að nægja og að vísindi og þekking eigi ekki að vera marktæk fyrirbæri þegar kemur að kröfunum um þetta landsvæði, að túlkun Zíonista eigi að ráða þar öllu.

Þótt fjölmargir séu ósammála einhverju í fyrri erindum eru sennilega flestir ósammála því, miðað við boðskapinn sem er þar.

Fyndnara og beittara er þetta erindi í þeirri útgáfu sem er í Bootleg series 1-3 sem kom út 1991. Svona er erindið í laginu "Foot of Pride", sem er þar:

"Já, ég gizka á að ég elski hann líka. Ég sé hann enn í huga mér staulast upp þá hæð. Komst hann á toppinn? Sennilega gerði hann það og datt jafnskjótt niður aftur! Hann var barinn niður af viljastyrknum einum saman! Hér er ekkert eftir félagi, aðeins ryk plágu sem skildi allan bæinn eftir fullan af skelfingu. Héðan af verður þetta þinn upphafsreitur, láttu þá dauðu grafa þá dauðu, þinn tími mun koma. Láttu heita járnið blása um leið og þú lyftir sólgleraugunum."

Þetta erindi er miklu betra.

Það sem meira er, þetta minnir á Covid-19, meira en lítið, eins og þetta hafi verið spádómur um þau þrjú ár sem heimurinn upplifði frá 2020 til 2023, og enn koma fram fleiri afbrigði og bólusetningar halda áfram, þótt sífellt færri hafi trú á þeim, og fleiri sannfærist um að bólusetningarnar hafi verið skaðlegar eða gagnslausar.

"Ryk plágu sem skildi allan bæinn eftir fullan af skelfingu."

Já, þetta er nákvæmlega það sem bólusetningarandstæðingar sögðu frá upphafi og lokunarandstæðingar þjóðfélaganna. "Skelfing" er lykilorð í þessari túlkun, og "ekkert"... (nema skelfing). Sem sé, móðursýki, ástæðulaus ótti við drepsótt sem var ný kvefpest, skæðari en venjulega að vísu, og kannski framleidd af mönnum, jafnvel sennilega.

"Ryk plágu" getur verið túlkað sem eftirstöðvar hennar. Þær geta verið efnahagslegar og heilsufarslegar, hvort sem það er veirunni að kenna, manngerðri eða ekki, eða bóluefnunum.

"Að komast uppá topp og detta jafnskjótt niður aftur" er til dæmis lýsing á þenslu í hagkerfinu sem veldur kreppu. Að vísu er ekki enn komin heimskreppa eins og var á millistríðsárunum, 1929 - 1935, eða 2008 - 2010, en getum við túlkað þetta lag Bob Dylans sem spádóm um að hún komi? Kannski.

"Að vera barinn niður af viljastyrknum einum saman" er útúrsnúningur á boðskap sjálfshjálparbóka og samtaka af því tagi, og einstaklinga sem vinna þannig vinnu, og frá kristilegum sjónarhól.

"Upphafsreiturinn" gæti verið það sem Guðjón Hreinberg hefur fjallað um, hvað gerist þegar dauð menning lifnar við aftur? Hversu margar kynslóðir tekur það að endurreisa menninguna og heimsbyggðina? Svo virðist sem Bob Dylan hafi hitt á þessar pælingar löngu fyrr, árið 1983, og því má vissulega segja að þetta sé spádómskvæði merkilegt.

Fátt er merkilegt í öðrum útgáfum textans.

"Vona að hann komist á toppinn".

"Sennilega komst hann ekki og varð að stoppa".

"Aðeins ryk sem skildi eftir menjar í geimnum".

Út úr síðustu setningunni gæti verið hægt að lesa að hann telji sköpun alls okkar mannkyns mistök, að geimfararnir, guðirnir sem hingað komu hafi komið erindaleysu, að við séum öll vonlaust, glötuð, einskisverð, vegna syndarinnar.

Eins og hægt er að lesa út úr viðlaginu gæti verið að hann hafi einnig misst trúna á kristnina, endurkomu Jesú Krists og það allt, en að beizkjan sitji þó eftir í honum, og samsæriskenningarnar kristilegu, allt þetta sem hann lærði, og hann sé fullur af reiði og vonleysi, en hafi misst trúna.

Já, ég held að það sé lokaniðurstaða þessa ljóðs, vonleysi yfir allri sköpuninni, að allt mannkynið sé vonlaust. Að engrar framtíðar sé að vænta, einskis framhaldslífs.

Í ljóðinu er bölsýni og fyrirlitning, skortur á trú og von. Svolítið eins og margt veraldlegt fólk er talið vera af sumum heittrúuðum kristnum mönnum ennþá.

Þannig að jafnvel þótt ljóðið sé kristilegt er það um leið veraldlegt, því vonin í því er ósköp rýr, ef hún er nokkursstaðar. Ljóðið er troðfullt af kaldhæðni, bölsýni, en einnig kristilegum og biblíulegum tilvitnunum, og samsæriskenningum sem eru ættaðar úr kristilegum sértrúarsöfnuðum og þannig hugmyndaheimi, en einnig alþjóðlegum hugmyndaheimi samsærisnörda allra trúarbragða og költa, eða flestra, og költa trúleysingja.

Þetta ljóð mætti kalla útrás og spennulosun Bob Dylans. Hann sjálfur kallaði þetta alltaf óklárað lag og ókláraðan texta, þótt hann ynni meira við verkið en flest önnur lög plötunnar.

Ég held mikið uppá þetta verk, því þarna lýsir Bob Dylan samsæriskenningum sem hann gerir ekki í öðrum lögum, eða miklu minna.

Almennt er þetta einnig talið með hans betri verkum, bæði lag og texti. Torskilinn texti og sérstök laglína. Snilldarverk meistarans.

Fimmta erindi "Too Late/Foot of Pride" eftir Bob Dylan frá 1983 skoðað.

Kannski er þetta ljóð ofmetið. Að minnsta kosti er það þó meðal aðdáenda Dylans talið í betri kantinum af hans verkum.

Ég reyni að vera vandvirkur við þetta, og fer mér því að engu óðslega, heldur tek eitt erindi fyrir í einu og reyni að gera því góð skil.

"Þau eru með alvarlegt fólk þarna úti, maður, sem getur hringt þinni bjöllu og sýnt þér hvernig þú átt að halda kjafti."

Að hringja bjöllu einhvers var slangur á þeim tíma og þýddi aðallega að vera kynferðislega aðlaðandi, eða reyna við einhvern, eða að þóknast einhverjum, gleðja einhvern. Einnig getur þetta þýtt að slá einhvern eða rota. Sú merking er sennilega yngri.

Það að þetta tvennt er spyrt saman, að vekja áhuga og að halda kjafti þá er það í mjög sérstökum tilgangi, eins og í innvígslu í sértrúarsöfnuð, eða hóp eins og Frímúrararegluna eða Uppljómendurna. Hér er um slíkar andstæður að ræða að slíkt kemur held ég einungis til greina í þessu sambandi, og ég veit að slík leynifélög byggjast á galdri, og ég þekki það mikið til heiðninnar norrænu að ég veit ýmislegt um þetta.

Síðan heldur textinn áfram: "Þau koma ekki í gleðskap eða veizlur, maður, en drepa ungbörn í vöggum sínum og segja:"Aðeins þeir góðu deyja ungir."

Þessi málsháttur þekkist betur á íslenzku í þessari útgáfu:"Þeir deyja ungir sem guðirnir elska.", og mun fenginn úr forngrískri menningu, í merkingunni að það fólk deyi ungt í anda, eða það er ein túlkun þessa málsháttar að minnsta kosti.

Um barnadráp í helgisiðaskyni er margt hægt að segja, en ég læt það eiga sig að sinni. Þó tel ég alveg nauðsynlegt í þessu sambandi að geta þess að Gyðingum var borið þetta á brýn í Evrópu margsinnis, og voru ofsóttir þessvegna sjálfir, áður en nazistar Þýzkalands komust til valda og urðu einna frægastir fyrir gyðingaofsóknir sínar, en Bob Dylan kemur frá þannig fjölskyldu, og er gyðingaættar, þótt sjaldnast á ævi sinni hafi hann aðhyllzt þá trú opinberlega.

Þó veit ég að heiðnar fornþjóðir voru einnig sakaðar um þetta með réttu og röngu, sem Hebrear voru andvígir og Karþagó er gott og frægt dæmi um það, sem sagnfræðingar telja rétt.

Ekki aðeins Karþagógar voru sakaðir um þetta, heldur ýmsir hópar í Evrópu og víðar. Þetta er löng og mikil saga sem hægt er að kynna sér betur.

En Bob Dylan setur þetta í texta sinn í einhverjum sérstökum tilgangi, og að öllum líkindum til að ófrægja alla sem hann hefur fjallað um á undan í textanum, meðal annars Palestínumenn, og múslima, miðla og glaumgosa.

En hann er að fjalla um einhvern óskilgreindan hóp sem framkvæmir þetta.

Áfram halda hryllilegar lýsingarnar:

"Þau trúa ekki á miskunn, og dómar munu aldrei falla á þau af réttarkerfinu. Þau geta sett andlit þitt á frímerki, sent þig heim í herbúðir, þau geta breytt þér í hvað sem þau vilja!"

Þessar lýsingar eiga aðeins við um "Elítuna" og eru frægar af sprautuandstæðingum og öðrum. Þetta eru pottþétt samsæriskenningar um alvalda elítu sem er svona grimm og hættuleg, og með alltof mikil völd.

Eins og margir hafa lýst, þá er þessi texti Dylans frægur fyrir að fara útí þessar hryllilegu samsæriskenningar, og auðvitað er hann einn frægasti maðurinn til að fjalla um svona samsæriskenningar og það vekur skiljanlega mikla athygli.

Aðrar útgáfur eru svipaðar, en ekki alveg eins. Svona er útgáfa sem kom út 1991 á B0otleg series 1-3 og er ein allra frægasta útgáfa lagsins.

"Þau eru með fallegt fólk þarna úti, maður. Þau geta verið hryllingur gagnvart huga þínum og kennt þér að halda kjafti. Þau hafa orðið "Leyndardómur" skrifað um allt enni sitt. Þau drepa börn í vöggum sínum og segja að aðeins þeir góðu deyi ungir. Þau trúa ekki á miskunn. Aldrei mun dómur falla á þau. Þau geta reist þig upp og keyrt þig niður aðalbrautina, og breytt þér í hvað sem þeim líkar".

Önnur útgáfa af textanum er svona:

"Þau eru með alvarlegt fólk í sýnilega heiminum sem geta hringt þinni bjöllu og kennt þér að þegja. Þau fara ekki til ríkisstjórnanna, en drepa börn í vöggum sínum, og segja að aðeins þeir góðu deyi ungir. Þau trúa ekki á miskunn, og þú munt aldrei sjá dóm falla á þau. Þau geta breytt þér í Djöfulsins dóttur, eða leitt þig beint í slátrunardalinn. Samt muntu halda að þú sért enn sama persónan og þú hefur verið."

Hér er allt fullt af áhugaverðum atriðum, en allt miðar þetta þó að því sama. Þetta geta aðeins verið samsæriskenningar um "Elítuna", sem gegnir mörgum nöfnum. Þær samsæriskenningar eru margvíslegar, og sumar þeirra snúast gegn gyðingum en aðrar ekki.

Ég ætla ekki að taka neina sérstaka persónulega afstöðu til svona samsæriskenninga núna. Mér finnst stundum gaman að skrifa og fjalla um svona kenningar, ef ég er í þannig stuði, en fólk finnur sjálft hjá sér hvötina til að trúa þessu eða ekki, það er eins og það er, gerist og gengur.

Hitt er alveg ljóst og verður ekki véfengt virðist mér, að þetta fimmta erindi fjallar um svona samsæriskenningar. Einnig er það fullkomlega ljóst að Bob Dylan gefur það alls ekki skýrt til kynna hverjum þær beinast að.

Þetta er nú samt eitt af þeim erindum sem ég held mest uppá í ljóðinu. Svona efni vekur hjá manni áhuga á samsæriskenningum þegar maður er ungur. Bob Dylan hefur því kennt manni margt.

Svona erindi réttlætir það að kalla ljóðið allt eða söngtextann snilldarverk.

Fjórða erindi "Too Late/Foot of Pride" eftir Bob Dylan, mín túlkun.

Það er eins og að grafa eftir gulli að skýra út ljóð eða söngtexta sem eru torskildir og mikils metnir af þúsundum aðdáenda, eins og þessi. Því er þetta einnig jólagjöf fyrir bókmenntaunnendur, og tónlistarunnendur, en þannig eru víst langflestir Íslendingar.

Erindið byrjar á því að sögumaðurinn segist ætla að skipuleggja hitting eða fund með einhverjum sem muni segja furðulega hluti sem sú eða sá sem ort er til muni halda að opni dyr, og kenni að opna dyr Himnaríkis. En síðan kemur, "nei, ekki í alvöru".

Þetta erindi hljómar eins og Dylan hafi búið það til út frá hljómfallinu, spunnið það á staðnum, því samhengið er rofið og laustengt. Ég hef spunnið hundruð þannig laga fyrir framan hljóðnemann, langflest óútgefin, 99%, enda mikið drasl sem verður til þannig, ekki dýrmæt lög, en gullkorn innanum samt.

Að finna merkingu í þessu erindi er í erfiðara lagi. Það er þó hægt að lesa út úr þessum orðum að kannski sé sögumaður að bjóðast til að fara með þeirri eða þeim sem til er ort til spákonu eða spámanns eða miðils eða völvu. Þó kemur línan:"No, not really", sem segir að allt er þetta í hálfkæringi, eða þannig mætti túlka þetta.

Svo kemur framhaldið:"Meira eins og að brjálast af því að bera byrði sem aldrei átti að verða þín."

Þessi setning er eins og margt hjá Dylan býsna órökrétt framhald af því sem komið er.

Að öllum líkindum er þó verið að vitna í dulspeki og ýmsar tegundir af spíritisma og endurholdgunarkenninga, sem náðu miklum vinsældum á fyrri hluta 20. aldarinnar. Þar var mikið ritað og rætt um endurholdun, og að manneskjur væru í sumum lífum að bera of þungar byrðar fyrir hvert líf.

Hvort Bob Dylan er að gera grín að endurholdgunarkenningum og Búddisma er ekki ljóst, en það er alveg mögulegt að túlka þetta þannig, miðað við það að í fyrri erindum virðist hann gagnrýna islam og margt fleira sem ekki er í samræmi við kristnina.

Sumar línur í þessu erindi eiga þó áreiðanlega við dulspekikenningar af þessu tagi, sem ekki tengjast islam heldur vestrænu kukli. Orðið "dyr" eða "hurð" er algengt í slíkum fræðum, talað er um dyr skynjunar og dyr uppljómunar og margt fleira af því taginu.

Þannig að kannski er Bob Dylan hreinlega að gera grín að 68-kynslóðinni, sem hann tilheyrir þó að margra mati, og er jafnvel tákngervingur fyrir. En þess ber þó að geta að þegar jafnaldrar hans sökktu sér á kaf í hassreykingar og LSD notkun árið 1968 þá hætti hann eiturlyfjanotkun og eignaðist börn með konu sinni, Söru, og gaf út kántríplötuna "John Wesley Harding", þannig að ekki er hægt að niðurnjörva Bob Dylan svo auðveldlega eða flokka hann eins og marga aðra.

Þetta með "secret things" bendir í sömu átt, þannig að ég held að mín túlkun sé rétt. Allt þetta erindi er nokkurskonar gagnrýni á þennan þátt vestrænnar menningar, sem er í andstöðu við Biblíuna, kuklið og allt það.

Síðan kemur í erindinu:"Frá sviðinu koma þau með skelli og kvein, og vændiskona mun láta hattinn ganga, og safna eitt hundrað dollurum og segja:"Jæja strákar, takk fyrir það". Þau vilja ná í alla þessa peninga með syndsamlegum hætti, byggja stóra kastala til að læra í, og syngja "Amazing Grace" alla leið til swissnesku bankanna."

Þetta er nokkurskonar staðfesting á því sem ég hef ritað hér á undan. Þessar lýsingar minna þó kannski meira á cirkusa, hringleikahús tatara, og annarra, og þannig leikflokka.

Það sem þessar línur gera er þó að bæta við heildarmyndina, þannig að nútímanum er líkt við trúðaleikhús, geðveikrahæli eða hringleikahús. Margir hafa lýst pólitík nútímans þannig, og það er kannski að verða tilfinning sífellt fleiri einstaklinga eftir því sem eldri og furðulegri forsetar koma fram í Bandaríkjunum, til dæmis, og þolmörk lýðræðisins eru prófuð útum allan heim með allskonar árangri og fólk er mjög ósammála um árangurinn af því og hvað er bezta stjórnarformið, einræði, jafnaðarfasismi eða lýgræði, eða eitthvað annað, eins og til dæmis kommúnismi eða kvenræði, eða stelræði, fjárræði, klerkveldi, kerfisræði, fáræði, elíturæði eða eitthvað annað.

Erindið er svipað í "Foot of Pride", en ekki nákvæmlega eins samt.

Þar er fjallað um að "þau" velji mann fyrir sennilega konuna sem ort er til, og að hún leiki fíflið og læri að ganga í gegnum lokaðar dyr.

Þetta er í raun sama sögusviðið, verið að gera grín að töframönnum og leikhúsflokkum, circusum og trúgirni fólks.

Hér er það þó skýrara að fólk sem trúir á slíkt er hreinlega kallað fífl í þessu erindi. "(You'll play the fool)".

Einnig er búið að breyta uppröðun orðanna, þannig að þetta er upptalning, vantar aðeins orðið "learn", læra, og því skiljanlegra, að töframenn fá gesti úr salnum til að gera þessa ótrúlegu hluti. Því er þessi útgáfa ljóðsins öll miklu skýrari, og sögusviðið fastmótað eins og í kvikmynd eða sjónvarpsmynd.

Fjallað er um að þessir töframenn reyni að ná vatni út úr steinum.

Þetta gæti verið óljós tilvitnun í Biblíuna, þegar Kristur er sagður hafa breytt vatni í vín, og ýjað að því að þarna sé verið að reyna að leika slíkt eftir.

Hér er þó talað um stóra háskóla sem byggðir eru fyrir þessa peninga, og því ljóðmálið allt skýrara.

Ýmsar fleiri útgáfur af textanum eru til.

Þar kemur fram að með þessu syndafé séu gerð út mikil fyrirtæki þar sem tilraunir fara fram, kannski líftæknitilraunir eins og hjá Kára Stefánssyni eða Bill Gates og annarra.

Þar kemur einnig fram "bölvuð hlið Paradísar", og með blótsyrðinu er syndin gefin til kynna og kannski hræsnin.

"Sumir þeirra þjófar" í circusinum.

"How to go crazy from á carrying a burden". Hvernig á að brjálast á því að bera byrði.

(Hvernig fólk á að brjálast af lífsbyrðinni).

Þrátt fyrir að margt sé tilviljanakennt og óljóst í þessu erindi, og greinilega spunnið á staðnum, fyrir framan hljóðnemann, þá er myndin nokkuð skýr.

Eftir því sem meira er lesið og ritskýrt af þessu hlýtur maður að sannfærast betur að þótt þetta sé ekki kristilegur lofsöngur eða sálmur, þá er ljóðmálið fengið úr þessum sértrúarsöfnuðum, þar sem trúarofsinn er mikill. Þó er orðfærið veraldlegt að stóru leyti, eins og Bob Dylan hafi skammazt sín fyrir að viðurkenna það að enn væri hann undir áhrifavaldi kristninnar.

Boðskapurinn er alveg fullljós og fer ekkert framhjá manni. Kannski er hann úreltur, því sumt af þessu þorir fólk ekki lengur að leggja áherzlu á í sértrúarsöfnuðum eða Þjóðkirkjunni, já, enn síður í Þjóðkirkjunni, sem nú næstum alveg lýtur femínismanum.

Ég er alls ekki endilega sammála Bob Dylan að svona kukl sé gagnrýnivert. Einnig finnst mér margt gjörsamlega úrelt í þessu kvæði, og eiga við löngu liðna tíma. Svona circusar eru orðnir sjaldgæfir, það er að segja, fyrr á tímum voru þeir talsvert í tízku á Vesturlöndum, og tóku pláss, en margt annað hefur nú tekið meira rými í menningunni og vekur meiri athygli, og því er þessi gagnrýni Bob Dylans mjög gamaldags.

 

Skyggnzt um skapabrún á ljóðinu "Too Late/Foot of Pride", þriðja erindið til umfjöllunar.

Það er runninn upp aðfangadagur og ég óska lesendum að sjálfsögðu gleðilegra jóla. En mér finnst við hæfi að fjalla um þetta ljóð Dylans sem á uppruna sinn í gyðingdómi og kristni, núna þegar deilurnar eru svona harðar fyrir botni Miðjarðarhafs.

Margir týna sér í tilfinningasemi þegar kemur að þessum deilum. Kristnir menn, sem oftast eru hægrimenn standa með Ísrael. "Góða fólkið", menningarfólkið í vinstri flokkunum stendur með Palestínumönnum.

Eitt lag á plötunni "Infidels" fjallar algjörlega um þessa langvinnu og hræðilegu deilu, sem heitir "Neighborhood Bully".

Fyrir þá sem læra íslenzku er titill þessa pistils tilvitnun í skáldsögu.

Það sem er svo skemmtilegt við íslenzkuna, ef maður kann hana sæmilega, er að þá skilur maður hversu fyndnar og tvíræðar svona setningar eru.

Sköp eru örlög, en einnig er talað um kvenmannssköp. Því getur þessi setning haft ýmsar merkingar. Sá sem skyggnist um skapabrún getur verið að spá fyrir um örlög eða hafa rekkjað með dömu með slíkum afleiðingum.

En að þriðja erindi þessa kvæðis eða söngtexta Dylans.

Kynnt er til sögunnar ný persóna, sem höfundurinn nefnir dr. Silfurskeið. Nafnið segir fjölmargt. Í ensku eins og í íslenzku er til orðtækið að fæðast með silfurskeið í munninum, sem þýðir að fæðast inní forríka ætt, að vera kominn af auðugum foreldrum.

Sé allt með boðskap í kvæðinu, þá er boðskapurinn sá að dr. Silfurskeið sé forríkur maður af forríkum ættum.

Síðan kemur fram að hann komi úr "Alsælu danssalnum".

Ég tel ekki að Bob Dylan eigi við eiturlyfið alsælu. Það heiti held ég að hafi ekki verið mikið notað um MDMA, sem einnig er kallað Molly, fyrr en áratug seinna.

Reyndar er hægt að finna upplýsingar um að nafnið Ecstasy, alsæla hafi verið notað um þetta eiturlyf frá 1980. Þó held ég að það hafi orðið að enn meiri tízkubylgju áratug síðar, á tíunda áratugnum á dansstöðum, og var kallað E-pillan, eða danspillan líka.

Þannig að ekki er útilokað að Bob Dylan eigi hér við eiturlyfið alsælu. En ef ekki, þá er hann að lýsa einhverjum sem er á toppi félagslífspíramídans, einhverjum sem í dag myndi vera fastagestur á slúðursíðum DV eða Séð og heyrt.

Allavega þá er þessi dr. Silfurskeið ennþá meiri þorpari en glaumgosinn í erindinu á undan, því ríkt fólk ber jú meiri siðferðislega ábyrgð en fátækt, því það hefur eðlilega meiri áhrif á aðra, fær sjálfkrafa meiri eftirtekt og virðingu alla jafnan, því flestir láta eitthvað glepjast af ytri stöðu og virða slíkt fólk meira en fátæklingana.

Síðan kemur framhaldið.

Honum er lýst sem viðskiptajöfri á eftirlaunum. Þar með vitum við að hann er aldraður. Áfram halda lýsingarnar á þessum manni og sagt er að hann nærist á öllum sem hann snertir. Það kann að vera tilfinningalega eða fjárhagslega eða á enn fleiri sviðum.

Síðan er sagt að hann gefi fjárhæðir til kirkjunnar, og til vísindarannsókna. Einnig kemur fram að hann sé maður sem sé hættulegur, ("not someone you can play around with too much)".

Já, stórkostleg mannlýsing verð ég að segja. Þetta er maður sem er fullkomlega tvöfaldur í roðinu, þykist vera góðmennskan holdi klædd, en er fúlmenni og skúrkur. Þetta á sennilega við marga, en flestir eru svona þó aðeins að litlu leyti, en sumir talsvert mikið. Yfirborðsgóðmennska og dyggðaflöggun eru orð sem við þekkjum vel í nútímanum og skiljum vel yfir þetta.

Kvenpersóna er því næst kynnt. Hún heitir Rosetta Blake. Sagt er um hana að hún hafi verið beggja vegna við ána, stöðuvatnið. Það er að öllum líkindum ljóðmál yfir að leika einnig tveimur skjöldum eða sitja beggja vegna borðsins. Hún gæti því kallazt snobbuð vændiskona, sú sem er í þjónustu tveggja eða fleiri óvina.

Henni er lýst þannig að hún sé gróf í útliti en í góðu formi. Síðan kemur fram að hún gefi mönnum kókoshnetubrauð og kryddbollur í rúmið.

Mér sýnist allt þetta orðfæri lýsa hástéttarlíferni kókaínfíkla og fræga fólksins á þessum tíma.

Síðast í erindinu er sagt að maður þurfi ekki að óttast að sofa með höfuðið niðri á disknum. Ekki finn ég orðatiltæki á ensku sem hæfir þessu. Það getur verið að Dylan hafi reynt að lýsa saurlifnaði ríka fólksins svona, sem sofnar vímuefnasvefni innanum matföngin, og minnir þetta á síðustu tíma Rómverja og rómverska heimsveldisins, sem sagt fullkomin spilling.

Þá kemur viðlagið, fyrri útgáfan.

Því næst er það umbreytingin þegar þetta heitir "Foot of Pride" nokkrum dögum seinna hjá höfundinum.

Þá er þessi maður kominn með nýtt heiti, og heitir Red, eða Rauður. Sá litur er oft tengdur við skapofsa og suðræna heift.

Um þennan mann er sagt að honum hafi verið varpað niður úr Himnaríki og að hann sé viti sínu fjær. Sterkari lýsingar á fullkomnu fúlmenni eru varla til.

Einnig er sagt að hann eigi aðeins samskipti við fólk með peningum. Fullkomlega tilfinningalaus sem sagt, og metur manngildið einskis og fjárgildið til alls.

Svona lýsingar eru komnar frá sértrúarsöfnuðum og "frelsuðu" fólki þess tíma. Ég kannast við þetta sjálfur, ég hef kynnzt svona fólki.

Einnig er sagt að hann selji miða að flugslysum.

Já, með örfáum orðum tekst Bob Dylan að draga upp mynd af manni sem tekur þátt í samsærum á heimsvísu, og er valdur að dauða fjölmargra með því að valda flugslysum, til að losna við pólitíska óvini. Enn styrkir þetta þá skoðun að allt kvæðið byggist á fordæmingu á heiminum sem séð er frá sjónarhóli heittrúaðs manns sem gæti verið kristinn, eða eitthvað annað.

Frú Delíla er eign þessa manns er sagt, og að hún sé Filistíni, Fílistei, Palestínumaður, en orðið getur einnig þýtt andstæðingur menningar og lista í ensku. Efnishyggjumanneskja er einnig merking orðsins.

Svona tekst Bob Dylan að þryngja eitt orð með þvílíkri fyrirlitningu að það er ótrúlegt. (Sögnin að þryngja er mitt nýyrði, þýðir að gera eitthvað þrungið af einhverju, fullt af einhverju).

Hér verður það enn betur ljóst að Bob Dylan tekur algjörlega afstöðu með Ísrael á móti Palestínumönnum í þeirra hræðilegu deilu.

Fleira er markvert í þessum texta sem vert er að minnast á og útskýra svolítið betur. "Miss Delilah is his" stendur í textanum, eða að hún er hans eign. Hvort nákvæmlega sé átt við að hún sé bókstaflega ambátt hans er ekki fullkomlega ljóst, en að minnsta kosti er sú tilfinning gefin að þessir forríku menn séu fullir af mannfyrirlitningu og noti fólk eins og dauða hluti.

Þetta eina orð, filistei, hefur fleiri merkingar og upplýsir fleira. Hægt er að skilja það bókstaflega þannig að hún sé múslimakona, kannski frá olíuríki eins og Sádí Arabíu. Þannig mætti einnig draga þá ályktun að þessi Red, Rauður, sé olíubarón og múslimi, en það er ekki sagt berum orðum, einungis gefið lauslega í skyn, þannig að það er mögulegt en ekki fullvíst.

Undir lok erindisins kemur í ljós að hún er spákona eða miðill eða kuklari, og er hér vísað í enn eitt bannið í Biblíunni, gegn andatrú, spíritisma. Því má segja að allt þetta ljóð þræði algenga orðræðu "frelsaðra" einstaklinga á þessum tíma, og hvaða hópa þeir fordæmdu mest.

Þá kemur einnig fram að Dylan hefur breytt setningunni, nú verður sá eða sú sem ort er til að sætta sig við að sofa með höfuðið í gröfinni, ef viðkomandi vill umgangast þessi dálaglegu skötuhjú.

Sú setning er fullkomlega skiljanleg, og þýðir að sá sem þekkir svona ríkt og spillt fólk hætti lífinu, að samsæri og morð eða aftökur séu algengar í svona menningarkimum. Huggulegt eða þannig!!

Eins og sjá má er fyrirlitning á heiminum umfjöllunarefni þessa kvæðis. Enn fremur fær maður á tilfinninguna að Bob Dylan sé verið að vara við því að vestræni heimurinn sé að mótast eftir Palestínumönnum.

Burtséð frá deilu Palestínumanna og Ísraela um þetta landsvæði, þá er kvæðið fullt af siðfræði sem á alltaf vel við.

Annað erindi ljóðsins "Too Late/Foot of Pride" eftir Dylan frá 1983. Reynt að kafa dýpra og undir yfirborðið.

Þegar ég fjallaði um fyrsta erindið fannst mér það kýrskýrt að um kristilegt verk sé að ræða. Það er engin furða að "Infidels" er kölluð veraldlegt verk, því eins og hér má sjá er einnig hægt að túlka þetta með veraldlegum hætti.

Flestir aðdáendur Bobs Dylans kunna bezt að meta hans ljóðrænustu verk, sem eru full af bókmenntatilvitnunum, einsog hjá Megasi til dæmis. Þetta ljóð er þannig, og ekki er fullkomlega víst að það sé kristilegt, þótt sú túlkun bjóði uppá rökrétta nálgun.

Þetta erindi ljóðsins "Too Late" breyttist lítið og er svipað og í "Foot of Pride".

Einhver "hann" er þarna nefndur í upphafi, og það stríðir gegn þeirri túlkun minni að þetta sé kristilegt kvæði. Sá "hann" er mennskur maður, því hann átti bróður sem heitir Paul samkvæmt textanum.

Það að túlkanir stangist á þegar menn reyna að botna í kveðskap Dylans er ekkert nýtt. Það er eitt af því sem einkennir margt af því sem hann hefur sett saman.

En vandinn er sá að ef þetta er ekki kristilegt kvæði heldur veraldlegur söngtexti þá er næstum ómögulegt að botna í honum skynsamlega. Hin lausnin lét þetta ganga upp.

"Café Royal" sem þarna er nefnt gæti sennilega átt við mörg kaffihús. Dylan lýsir því svona:"Where all the company is mixed."

Enn á ný kemur túlkunarvandi. Hvað á hann nákvæmlega við með orðinu "mixed"? (Blandaður mannfjöldi?).

Maður fær á tilfinninguna að orðið þýði að fólk sé þarna ekki aðeins af mismunandi stétt og uppruna eða útliti heldur feli orðið í sér að þarna sé misjafn sauður í mörgu fé, og kaffihúsið því ekki eins konunglegt og nafnið gefur til kynna, en það er svo sem ekki skrýtið, því nöfn segja oft fátt.

Sérstaklega miðað við fyrra erindið þar sem konurnar með slæðurnar sögðu afbrotin sem komu vini sögumannsins í fangelsi "natural situation", en það orðalag er mjög lýsandi, sem sé að vitnin eru samdauna þeim sem frömdu afbrotið og standa með viðkomandi.

Það gefur þá tilfinningu að Dylan sé að lýsa skuggahliðum tilverunnar í kvæðinu.

Það er vissulega erfitt að túlka sum kvæði Dylans. Þetta er eitt af þeim.

Síðan stendur í þessu erindi:"Fallegur í útliti, en vill finna einhvern til að henda bók í."

Enn og aftur er það mjög, mjög langsótt að þarna sé Dylan að lýsa Kristi, og því má segja að leyndardómarnir dýpki og það verði æ torveldara að túlka þetta.

Þetta getur verið persónulýsing gerð í skyndi og án teljandi merkingar.

En myndin sem er dregin upp lýsir glaumgosa, einhverjum sem er grunnhygginn og veraldlegur, langt frá því að þekkja miklar trúmálapælingar.

Viðlagið gæti vísað til Krists, þótt persónur séu kynntar í erindunum sem hafa öðru hlutverki að gegna og eru ekki hann.

Ef maður skilgreinir þessa hegðun sem lýst er, þá er þetta hegðun einhvers sem snöggreiðist sennilega og íhugar ekki afleiðingar gjörða sinna, eða er auðsæranlegur og móðgunargjarn líka, og þá jafnvel hugsanlega hégómlegur úr hófi fram, kannski vegna útlitsins sem hann lifir fyrir.

Þar næst er því lýst að þessi maður drekki, og að drykkir geti verið göróttir.

Í ensku er það eðlilegt að segja:"Fix me a drink", blandaðu mér drykk.

Ég tel að Dylan hafi notað setninguna í slangurmerkingu, að eitthvað sé sett útí drykkina, vímuefni, muldar pillur til dæmis. Annars hefði hann varla notað svona setningu.

Sögnin fix getur þýtt að fastsetja eða ákveða með sérstökum hætti. Því finnst mér merkingin geta verið "lyfjakokteill". Það er þó aðeins tilgáta.

Þegar tekið er fram að einhver drekki í ensku getur það einnig þýtt að viðkomandi sé alki, drekki mikið.

En lýsingin á þessum manni er ekki hrós eða slíkt, heldur lýsing á syndaseli. Ég skil þetta eftir opið fyrir aðra að túlka betur, eins og annað.

Síðan kemur háðsleg lína þarsem sögumaður hvetur einhvern til að syngja annað lag um sumarástina sína. Söngleikurinn Grease kemur manni í hug, en Dylan hefur oft öfundazt útí slíka velgjurómantík og komið með háðslegar línur, eins og í "Handy Dandy" frá 1990.

Bætt er við "eða um skyndikynnin með Errol Flynn." Sá leikari varð frægur fyrir að vera laglegur og vinsæll af kvenþjóðinni. Flynn var líka þekktur fyrir að drekka talsvert, og var ákærður fyrir nauðgun, til dæmis.

En hér er ástæða til að ætla að ljóðmælandinn yrki til konu, því Dylan hefur ævinlega verið þekktur fyrir að viðurkenna aðeins ástir gagnkynhneigðra, í lögum sínum.

Hvort það hjálpi til við túlkunina er ekki svo víst.

Þó getur verið að sögumaðurinn sé að reyna að vinna ástir konunnar sem hann syngur til með því að gera lítið úr öðrum vonbiðlum, eins og þekkist vel.

Áfram halda línurnar. "Á þessum ástríðutímum þar sem formfesta er í tízku."

Margir hafa kvartað undan því að Bob Dylan hendi orðum að því er virðist tilviljanakennt í hlustandann eða lesandann. Þannig eru þessi orð undarlega tilviljanakennd.

Þetta með ástríðutímana er þó í samræmi við ljóðið að öðru leyti, því hér er eins og sögumaðurinn sé að reyna að afsaka lauslæti sitt eða eitthvað slíkt, og allt verkið lýsir syndugum heimi, hvort það er túlkað algjörlega með kristilegum hætti eða með veraldlegum hætti.

Alla setninguna gæti verið hægt að túlka þannig að ljóðmælandinn sé að gagnrýna formfestuna, kristileg gildi og eitthvað slíkt. Ef það er rétt þá er ljóðið margslungið, og gagnrýni á syndir með því að leggja það glaumgosa í munn, sem þó virðist gera sér grein fyrir hinum kristilega boðskap að einhverju leyti.

Síðan kemur setning sem hélt sér til síðari útgáfa af laginu: "Say one more stupid thing to me before the final nail is driven in."

Þarna er ljóðmælandinn að líkja sér við Krist og krossfestinguna. Að vissu leyti passar þessi setning ekki við þá lýsingu sem við höfum fengið á þessum persónum hingað til.

Aðrir ritskýrendur Dylans, eins og David Weir hafa bent á að margir ljóðmælendur séu oft í sama texta Dylans. Hér kann það að eiga við.

Síðan kemur viðlagið.

Sumt er breytt í "Foot of Pride".

Hér segir söguhetjan að sú eða sá sem mælt er til eigi bróður sem heitir James, og að sá gleymi hvorki andlitum né nöfnum.

Kinnfiskasoginn og kynblendingur, stendur í textanum. Ekki jákvæð lýsing miðað við 1983. Frekar eins og staðalímynd á vafasömum manni, og bíómyndir gáfu þessa staðalímynd líka.

Síðan kemur sú lýsing að hann horfi beint inní sólina og hvæsi:"Hefndin er mín, er það virkilega", eins og hann sé að ögra Guði. Fyrir utan að fólk blindast af því að horfa beint í sólina lýsir þetta hroka þess sem þannig er lýst.

Afgangurinn af erindi númer tvö er nokkurnveginn í samræmi við það sem ég fjallaði um í fyrri útgáfu lagsins, á meðan það hét "Too Late".

Breytingin á þessu erindi snýst því um að gera boðskapinn beittari, og í seinni útgáfunni er textinn orðinn miklu kristilegri en hann var.

Til að rökstyðja að þetta sé spádómskvæði má segja að þessar dómsdagslýsingar eiga betur við um nútímann en 1983, þegar þetta var ort. Heimurinn er orðinn líkari því sem stórlega hneykslaðir frelsaðir einstaklingar voru hræddir um að hann yrði með tímanum.

Þannig er þetta spádómskvæði, eða mögulega, kannski að minnsta kosti.