Met slegið í ferðalögum - og mesta hættan á fjölgun apabólutilfella

Íslendingar eru öfgaþjóð. Við tökum tízkusveiflurnar þannig að þær verða okkur að fjörtjóni. Spurning hvað Þórólfur gerir í haust ef Íslendingar sækja sér of mikið af apabólunni í útlöndum. Jæja, það kemur allt í ljós.

Annars er það skiljanlegt að fólk vilji skemmta sér og sletta úr klaufunum eftir tvennskonar hremmingar, Covid-19 (sem enn er deilt um), og Úkraínustríðið (sem einn er deilt um að sjálfsögðu).

Annars lítur Ísland líka vel út í sumar, veðrið er gott og mörg tækifærin til að njóta lífsins.

Met slegið í brottförum Íslendinga af landinu

Saga um meðvirkni, fíkn og heiðarleika

Berglind Steinsdóttir hefur skrifað um meðvirkni í sinni fjölskyldu. Trúlega brýtur hún ísinn fyrir marga, því slíkar sögur eru í bakherbergjum geymdar sem fólk skammast sín fyrir og vill helzt ekki segja frá. Enda mörg slík mál ennþá í gangi og fólk gerir sér ekki grein fyrir að það er þátttakendur í slíku sorgarferli, sem stundum er glæpaferli eða eyðileggingarferli á einstaklingunum.

Þetta með hana móður mína er þannig að maður vill ekki vera of dómharður í hennar garð og skilja ástæður fyrir hennar vanda. Þó er það ýmislegt í þjóðfélaginu sem setur þetta í rétt samhengi. Ég er að vísu ekki kvenkyns en mér finnst að synir geti lært af Metoohreyfingunni ekkert síður en dætur, og að þessi þjóðfélagsbylting eigi að gagnast fleirum en konum. Þetta snýst um að skoða fleiri mál af gagnrýni. Við sem erum börn foreldra okkar þurfum að skoða þau samskipti, og það eru ekki bara feður sem beita ofbeldi, það eru líka mæður.

Nú eru Öfgakonurnar að verða virðulegri og viðurkenndari. Þá er rétt að læra þeirra aðferðir og ráðast á foreldra sína með hatri, ásökunum og kærumálum.

Rétt eins og málið með bróðir hennar Berglindar sem hún hefur verið meðvirk, þá snýst þetta með hana móður mína um skuldir og margskonar samskiptavanda í fjölskyldunni, hún er ekki sátt við aðra og aðrir eru ekki sáttir við hana.

Ég fór að velta því fyrir mér hvenær mamma lenti í fjárhagsbasli og hversvegna. Ég komst að því að milljónin sem hún skuldar mér - og er meira en milljón núna - spilar þar inní.

Milljónin sem hún vann í happdrætti DAS á mínu nafni 1971, þegar ég var eins árs, hefur verið til heilla fyrir marga í fjölskyldunni, en ég hef aldrei séð krónu af þeirri upphæð, og er saga á bakvið það.

Í dag er þetta upphæð sem myndi næstum duga fyrir íbúðakaupum mögulega, kannski 10 milljónir eða meira. Sérstaklega ef þetta hefði safnað vöxtum í áratugi, eins og ætlunin var.

Ég er listamaður í eðli mínu og hugsa ekki um peninga. Þeir eru hreyfiafl - en hafa ekki verið aðalkeppikefli mitt í lífinu hingaðtil.

En þeir eru nauðsynlegir, og nú þegar ég vil gefa út mína eigin tónlist hefði þessi upphæð komið sér vel.

Ég heyrði oft þessa sögu í æsku. Fyrir 5 ára aldurinn var þetta geymt inni á bankareikningi, held ég. Mamma keypti happdrættismiðann með eigin fé en notaði fæðingardaginn minn einhvernveginn sem númerin sem unnu peningana, og keypti miðann í mínu nafni, eða þannig var sagan sem ég heyrði. Mamma var mjög góð við mig þá og sagði mig heillagripinn sinn minnir mig.

Ragnheiður systir hennar og maðurinn hennar fengu þetta lánað mitt í óðaverðbólgunni 1977 eða þar um bil þegar þau voru að byggja, en borguðu það allt aftur. Síðan fór mamma og stjúppabbi að byggja eigið hús um 1980, og notuðu féð í það. Ekki var það að safna vöxtum í banka á meðan. Svo þegar mamma keypti sína íbúð 1984 hefur hún sennilega notað þetta fé einnig í það. Að minnsta kosti hvarf þessi umrædda milljón um það leyti og hefur ekkert spurzt til hennar síðan, allt í fórum mömmu, hún umráðamaður með þessu, en alltaf talaði hún um að borga mér þetta til baka, að þetta væri bara í láni.

Þegar mamma var ung var hún sparsöm og dugleg að vinna. Hún er komin á eftirlaun núna og hefur alltaf verið dugleg að vinna, en hún varð skuldug og lenti í ýmsum hremmingum hin síðari ár og áratugi.

Hægt og sígandi eða hratt seig á ógæfuhliðina hjá henni á 9. áratugnum, þá missti hún bílprófið og fór að verða skuldug, og í stað þess að setja milljónina mína (sem upphaflega var milljón) inná bankareikning þá, á meðan hún var í fullu starfi sem kennari í barnaskóla, þá fór hún í utanlandsferð og slíkt og var eigingjörn.

Hún sem sagt stóð ekki við eigin orð. Ég veit ekki um hennar mál í smáatriðum, en veit að hún hefur látið banka og lánadrottna fara illa með sig. Með því að lenda í dráttarvöxtum, inniheimtukostnaði og fjárglæframönnum hefur hún þurft að borga stórfé, bæði vegna kæruleysis og flókinna skuldamála sem hún hefur komið sér í.

Núna vill mamma ekki kannast við að hún skuldi mér þessa peninga. Hún segir að þetta hafi verið fyrir okkur öll þrjú, "mig, hana og yngri bróður minn". Það er greinilega eftiráskýring sem stangast á við hennar fyrri orð og loforð. Hún er þó nýbúin að fá arf eftir foreldra sína þannig að ef einhverntímann er von um að hún geti borgað þetta er það núna á meðan eitthvað er til af þeim peningum.

En ég fór að pæla í þessu. Óheiðarleiki af þessu tagi byrjar einhversstaðar. Mamma var víst sparsöm og pottþétt í fjármálum áður, og kannski var þetta steinninn sem velti hlassinu og gerði skyn hennar brenglað.

Afleiðingarnar af lygum og blekkingum á einu sviði hafa áhrif á önnur svið. Hún hefur skapað sér óvild og leiðindi útaf þessu, því miður, það er hennar sjálfskaparvíti. Það hjálpar engum að vera meðvirkur og segja ekki hlutina einsog þeir eru.

Aumingja afi var alltaf góður við hana, og kannski var hún ofdekruð, það sagði pabbi að minnsta kosti. Hún skuldaði honum og mörgum öðrum, og ömurlegt að fólk deyr sem maður hefur ekki borgað til baka, eins og í hennar tilfelli.

Alkahólismi og fíkn birtist í mörgum myndum. Mamma er ekki víndrykkjukona, en hún er búin að þvælast inní heim ranghugmynda, og kannski var alltaf eitthvað að á því sviði, eins og pabbi hélt fram, en þetta er einhverskonar fíkn engu að síður, náskyld vínfíkninni.

Hún vill láta vorkenna sér. Hún hefur barmað sér áratugum saman. Að vísu hefur hún lent í ofbeldi, en grunur leikur á að andleg neikvæðni hennar og skammir í garð sambýlismanna sinna hafi þar átt stóran og kannski stærsta þáttinn.

Ég fékk ógeð á samúð og betli eftir að hafa hlustað á hana áratugum saman. Það er tilfinningaleg ástæða fyrir því að hún lætur svona og notar ekki skynemi sína í fjármálum.

En núna þegar ég pæli í þessu kemst ég að þeirri köldu niðurstöðu að ég eigi rétt á þessari milljón (sem einusinni var milljón og er núna meira). Ég hef vafalaust meira gagn af þessum peningum en hún, sem er í sínum neikvæða heimi, og er engum að kenna nema henni sjálfri.

En hún heldur því fram að hún sé fórnarlamb. Já, ég veit að hún hefur lent í fjárglæframönnum, sumum sem eru tengdir kirkjunni og kristilegu hjálparstarfi.

Ég hef ekki fengið jákvæða mynd af kristninni með því að umgangast hana. Árum og áratugum saman hefur hún notað frasann:"Ef Guð er með mér, hver er þá á móti mér?" Hún hefur réttlætt ýmislegt misjafnt þannig. Ekki hefur hún heldur verið jákvæð við sambýlismenn sína sem flestir hafa verið henni góðir. Eigingirnin og sjálfhverfan hafa þar verið allsráðandi.

Nei, af þessu má læra að maður á að standa við orð sín, í fjármálum og öðru. Börn eiga rétt á því fé sem þeim var lofað. Foreldrar eiga ekki að stela af börnum sínum, og allrasízt risastórum fjárhæðum sem duga fyrir íbúðarkaupum.

Áhugavert jafnvægi á milli vinstri og hægri sjónarmiða í nýrri borgarstjórn Reykjavíkur - á yfirborðinu

Það er ekki nýtt að sigurvegarar steli af töpurum hugsjónum og stefnumálum. Meirihlutar stela kosningaloforðum af minnihlutum. Nýja borgarstjórnin í Reykjavík er samsuða af gömlu stefnunni hans Dags og Samfylkingarinnar og svo smávegis af því sem Sjálfstæðisflokkurinn og Miðflokkurinn hafa barizt fyrir. Sundabrautin er hreint hægrimál sem loksins er komið á dagskrá, og það lætur Dagur viðgangast fyrst hann heldur áfram sem borgarstjóri í tvö ár og Borgarlínan er enn á dagskrá.

Þetta eru haganlegar málamiðlanir. En þar sem þetta er hvorki hreinn vinstrimeirihluti eins og áður né hægrimeirihluti verður forvitnilegt að sjá og verða vitni að því hvort brestir komi í samstarfið á kjörtímabilinu eða ekki.

Líf borgarstjórnarmeirihlutans er líka undir útlendum öflum og atburðum komið. Vigdís Hauksdóttir var flæmd í burtu vegna þess að hún sagði sannleikann. Hún vann vinnuna fyrir aðra og varð því óvinsæl af spillingaröflunum. Hún benti á veikleika, sem koma í ljós og verða fyrst til vandræða ef margt heldur áfram á niðurleið, landsmálin, heimsmálin og slíkt.

Ef mikil kreppa mun koma alþjóðlega eins og sumir spá er hætt við að borgarstjórnin springi, vegna þess að þá verða varla peningar til að hrinda Borgarlínunni til framkvæmda, og þá kemst ótalmargt í uppnám annað. Það er þrýstingur fyrirliggandi í svona samsteypustjórn, því Framsókn er í eðli sínu lituð af hægriöflunum.

Ef kreppan kemur ekki, og þá vegna þess að mennirnir sem eiga heiminn eru ríkari en Andskotinn, og ríkari en löndin, þá mun borgarstjórnin sennilega halda velli út kjörtímabilið, og skuldirnar jafnvel aukast og þeim fleytt á næstu kynslóðir, eins og lenzkan er nú orðin víða.

En maður verður að reyna að vera svo bjartsýnn að líta á björtu hliðarnar á þessu. Koma Framsóknar inní borgarstjórn Reykjavíkur er stóratburður, og að vissu leyti endursköpun á öflum sem þarna eru að verki, heiðarleiki gagnvart kosningaloforðum og dugnaður fylgir hugsanlega Framsókn, en einnig ístöðuleysi og ódýr afgreiðsla á hugsjónum, því miður, ef þannig viðrar.

En það merkilega er að ef fólk verður ánægt með Einar og Framsókn gæti teiknast upp hægristjórn, og endurkoma Sjálfstæðisflokksins í borgarmálin í næstu kosningum. Þá yrðu samt þrjózkupúkar að hverfa úr smáflokkunum, sem hafa fordóma gagnvart Sjálfstæðisflokknum, eða að þeir skipti um skoðun og sjái eitthvað jákvætt við Sjálfstæðisflokkinn og fólkið innan hans.

Almenningur dæmir flokkana og fólkið á kjörtímabilinu. Þetta getur farið á marga vegu. Ef sjálfstæðismenn standa sig vel og hneykslismálin sem Vigdís kom á dagskrá eða önnur skella á Degi og hans flokkum, nú þá er ljóst að aftur fer að blása byrlega fyrir hægriöflunum. Þetta verður spennandi tímabil.

Dagur og Einar skipta með sér borgarstjórastólnum

Sömu viðbrögðin, að benda á hina

Ég er sammála Bjarna Benediktssyni, að aukið fjármagn leysi ekki öll vandamál. Í þessari stöðu hlýtur þó að vera að það sé ein af stóru lausnunum. Þetta vandamál væri hægt að leysa með því að opna fleiri útibú spítalans og fleiri bráðmóttökur, þurfa ekki að vera ný hús, bara nothæf, bjóða hærri laun og betri aðbúnað.

Margir hafa bent á kostnað við að láta undan hælisleitendagrátendum, og að það fólk krefjist þess að Ísland sé umburðarlyndara en önnur lönd - þvert á skynsamt meðalhóf. Síðan telja hægrimenn, Vigdís Hauksdóttir ekki sízt að vinstristjórnir Dags B. Eggertssonar og Loga Einarssonar, sem gagnrýnir Bjarna, séu sóunarstjórnir á fé, og rökstyðja það.

Ríkisbáknið þenst alltaf út. Bjarni er orðinn meðvirkur jafnaðarmannaflokkum og vinstriflokkum, er það ekki vandamálið? Eilíflega er deilt um hvernig eigi að útdeila skattfénu, en það er ömurlegt óréttlæti að spítalar séu vantfjármagnaðir.

Hugarfar kynslóðanna hefur breyzt. Nú vill fólk fá sem hæst laun fyrir sem minnsta vinnu. Í tíð afa og ömmu þótti það dyggð að vinna sem mest fyrir lág laun, eða að sýna dugnað og náungakærleika ókeypis, að minnsta kosti. Allt er þetta hluti af vandanum. Á meðan börnunum er kennt að þau eigi að sigra heiminn en ekki vera auðmjúk stefnir þetta allt í sömu áttina, deilur og átök.

Svo er það sérfræðimenntunin. Margir leggja á sig langt háskólanám til að fá sérfræðimenntun í fögum sem krefjast þess að fólk vinni utanlands, eða um það bil. Kannski eru tiltölulega fáir sem eiga sér þann draum heitastan að strita í yfirfullri Bráðamótttökunni á Landspítalanum.

Mönnunarvandinn leysist kannski ekki fyrr en húsnæðin verða fleiri eða stærri, fyrst allir flykkjast á mölina og Reykjavík stækkar sem aldrei fyrr.

Fjármálaráðherra er stór hluti af vandamálinu, heilbrigðisráðherrar og aðrir valdhafar ekki síður. Þetta fólk vinnur ekki nógu vel saman, heldur sendir skeyti sem þessi, "ekki benda á mig"...

Sjáum nú hvernig Framsóknarmenn vinna í lausnum. Einar sem kemur ferskur inní borgarstjórn Reykjavíkur lofar strax að útvega nýtt húsnæði fyrir fólk.

Er kannski ástæðan fyrir minnkandi fylgi Sjálfstæðisflokksins að Bjarni lofar ekki stærri eða fleiri rýmum fyrir Bráðamóttökuna eða hærri launum en bendir á heilbrigðisráðherra?

 

Aukið fjármagn leysir ekki öll vandamál

Mengun margfaldast í heiminum, en litla Ísland tekur sig á, trúverðugleiki sérfræðinga horfinn

Á heimsvísu mun plastúrgangur þrefaldast fyrir 2060 eins og kemur fram í þessari frétt. Plastpokabannið íslenzka því eins og dropi í hafið. Sem sagt, vinstripólitíkin í umhverfismálum er 100% hræsni. Samt heldur hún áfram eins og hún virki. Fólk hugsar ekki, það er lifandi dautt, zombíar, uppvakningar.

Gagnslausar tilskipanir, gagnslaus stefna, án skynsemi, án raka, án heildarmyndar. Hvernig geta sérfræðingar talizt trúverðugir þegar þetta er vitað, að stefnt er í óefni?

Plastúrgangur muni þrefaldast fyrir 2060

Ég upplifði Bítlaæðið, í móttökum á minni tónlist 15 ára á ákveðinn hátt

Aldrei hef ég fengið betri móttökur fyrir að spila opinberlega eins og fyrst þegar ég kom fram í Digranesskóla á Litlu jólunum í desember 1985, þá fimmtán ára. Þær viðtökur voru svo frábærar að ég ákvað að ég vildi verða tónlistarmaður og ekkert annað, nema það hefur gengið misvel í gegnum tíðina, eins og gengur, og allskyns tízkusveiflur hafa áhrif.

Þetta var mjög sérstakur viðburður og stór í mínu lífi, eftirminnilegur. Félagslega fyrir mig var þetta eitt mesta "búst" sem hægt er að fá (eða hrós - eða hvatning - hvernig sem á að þýða þetta orð).

Ef ég hefði ekki fengið svona glimrandi móttökur fyrir þetta litla lag hefði framtíð mín sennilega orðið önnur, ég hefði ekki orðið eins áhugasamur um tónlist, en að vísu er ekki það sama að vilja og að fá að verða landsþekktur eða heimsþekktur, og fólk misgott í kynningarstarfi og öllu sem því fylgir.

Allt gerðist mjög hratt í desember 1985 og eftir þennan atburð sem komu mér í einhverskonar vímu, kom annar atburður sem var gríðarlega erfiður, þegar amma dó 28. desember 1985 útaf hjartagúlp sem var óuppgötvaður vegna þess að heimilislæknirinn taldi þetta bara gigt og sendi hana í nudd sem bætti ekkert.

Á nýjársdag 1986 samdi ég svo lagið "Björgunarlag", sem síðar varð frekar þekkt með mér og ég gaf út árið 2000, á plötunni "Blóm, friður og ást", en að semja lagið var nokkurskonar leið mín útúr sársaukanum, að rifja upp það sem Árni Waag kenndi okkur um umhverfisvernd, og í textanum og laginu var þessi von, að útúr hinum verstu kringumstæðum kæmust allir með von og bjartsýni og vinnu, og að jörðin bjargaðist einnig þrátt fyrir mengunina.

En aftur að Litlu jólunum í Digranesskóla 1985. Þannig var að ég hafði verið að trúbadorast í rúmlega eitt ár, og hafði samið lög í tvö ár og texta, frá 1983, þannig að mér fannst nauðsynlegt fyrir mig að kynna mig og tónlistina, og vissi að útskrift yrði um vorið 1986, þannig að ég yrði að nota tækifærin.

Nema það að Skafti, umsjónarkennari bekkjarins, Skafti Þ. Halldórsson, var tregur til þegar ég færði þetta í tal fyrir Litlu jólin, hann sagði að enginn einn nemandi hefði verið með skemmtiatriði áður, aðeins í hóp, og taldi mig ekki færan um þetta. En þó vissi hann að ég orti góð ljóð, að flestra áliti, og hann hafði trú á mér og féllst því á þetta.

Lagið heitir "Láttu það koma - myrkrið á morgun", og í því blandast saman ástarsöngur til stelpu í bekknum og einhverskonar fyrirboði um váleg tíðindi, sem reyndist rétt þegar amma lézt.

Reyndar skil ég ekki textann til fulls enn, því hann er að hluta til bull, hraðsoðinn saman, en ljóðrænn samt. Ég kunni ekki textann og límdi blað á gítarinn sem ég las af um leið og ég söng, og ekki kunni ég nógu mikið á gítarinn. Ég söng nokkuð hátt og skýrt, en ekki er til upptaka af þessu, en ég fékk frábærar viðtölur, því þakið ætlaði að rifna af húsinu og ég gat ekki komizt út á meðal krakkanna fyrr en eftir dúk og disk, það var blístrað og hrópað þannig að maður var að missa heyrnina. En ég hafði ekkert annað aukalag, og loks kom að næsta atriði. Þetta hafði sem sagt gífurleg áhrif á mitt sálarlíf, hins feimna einstaklings sem þarna fékk gríðarlega athygli.

Einstaka sinnum á ferlinum hef ég fengið viðlíka góðar viðtökur, en aðeins brot af þessu, 1991 á Myrkramessunni í MK, þegar ég flutti lagið "Náttúran", einnig á Myrkramessunni í MK árið 1993 þegar ég frumflutti lagið "Engar umbúðir", og 1999 þegar ég söng lagið "Hvenær mun hér á Ísland rísa stjörnusambandsstöð?" Þær viðtökur voru þó bara brot af þessu, en samt góðar.

Svo er það oftast að skvaldur og mas er ráðandi og fólk hlustar hvorki á lag eða texta, því miður, sérstaklega á pöbbum og krám.

Lagið "Láttu það koma - myrkrið á morgun" var ekki spilað af mér árum saman, en svo dró ég það aftur upp 2015, eftir að afi dó, og flutti á Melodica Festival tónleikum, sem Svavar Knútur Kristinsson sá um í samstarfi við erlenda aðila. Þá fékk þetta lag enga athygli, og kynning mín á ensku fór fyrir ofan garð og neðan, mikið var skvaldrað og lagið virðist ósköp ómerkilegt og ekki ástæða til að fagna því neitt sérstaklega. Þó hafði lagið ekki breyzt og ekki flutningurinn mikið breyzt, nema batnað með árunum.

Ég skrifaði handrit að bók árið 2017, sem er óútgefin sem ég kallaði "Leyndarmál frægðarinnar", titillinn á henni er tilvitnun í lag eftir Bubba Morthens. Þar fjalla ég um það hvernig hæfileikar eru ekki aðalatriðið í að verða vinsæll, heldur að vera rétt manneskja á réttum stað og tíma, að pólitík ráði vinsældum oftast.

Bítlarnir töluðu við samtíðina meira en aðrir skemmtikraftar, þeir voru meira grípandi, ákafari, meira í takt við tímann.

Hér er textinn að laginu, frá 6. desember 1985, en ég skírði það aftur seinna og kallaði: "Móðgun eða ekki á morgun".

 

Em

Þú kemur en ég fer,

G                                 Em

ég fer ef þú móðgar mig ekki.

Am

Þú kemur en ég fer,

G                                 Em

ég fer ef þú móðgar mig ekki.

 

Þú ferð en ég kem svo,

ég veit þar er móðgun á morgun.

Þú ferð en ég kem svo,

ég veit þar er móðgun á morgun.

 

Þú segir eitt á stút,

þú segir og hleypur frá orðum.

Þú segir eitt á stút,

þú segir og hleypur frá orðum.

 

Þú ræður ástin mín,

ég verð þinn langbetzti lífsdraumur.

Þú ræður ástin mín,

ég verð þinn langbetzti lífsdraumur.

 

Þú hleypur barni frá,

hamingjan færist í hæðir.

Þú hleypur barni frá,

hamingjan færist í hæðir.

 

Þú snertir en ég græt,

hún er mín drottning á hæðum.

Þú snertir en ég græt,

hún er mín drottning á hæðum.

 

Þú gengur inní kynþokkann,

þessvegna verð ég að krjúpa.

Þú gengur inní kynþokkann,

þessvegna verð ég að krjúpa.

 

Þú leggur en ég læt,

ég læt sem ég lái þér ekki,

er þú hefur uppi öskur og væl,

læt sem ég lái allsekki.

 

Þú ert mín drottning enn,

ó hvað ég elska þig mikið.

Þú ert mín drottning enn,

ó hvað ég elska þig mikið.

 

Hún er gerð úr moldinni,

upprisa mannsins í fötum.

Hún er gerð úr moldinni,

upprisa mannsins í fötum.

 

Kossar fljúga um loftin blá,

ég fer ef þú móðgar á morgun.

Kossar fljúga um loftin blá,

ég fer ef þú móðgar á morgun.

 

Drottningin, vald og dýrð,

allt þér ég gef fagra vera.

Drottningin, vald og dýrð,

allt þér ég gef fagra vera.

 

Þú ert allur heimurinn,

þú ert allt sem ég þrái.

Þú ert allur heimurinn,

þú ert allt sem ég þrái.

 

Kúla springur, gert er gert,

blómin þau brosa og hlæja.

Kúla springur, gert er gert,

blómin þau brosa og hlæja.

 

Þú kemur en ég fer,

ég fer ef þú móðgar mig ekki.

Þú kemur en ég fer,

ég fer ef þú móðgar mig ekki.

 

Ég man að ég páraði textann í flýti án þess að skipuleggja neitt. Þetta var bara bull við laglínu sem ég var að setja saman, en ef maður skoðar hann betur þá eru þetta bara allskonar setningar um ástina og svo aðrar óskiljanlegar setningar í bland, þannig að þetta er nokkuð gott ljóð að vissu leyti.

Aldrei fékk ég jafn góðar viðtökur og þegar ég flutti þetta fyrst, í desember 1985 á Litlu jólunum. Ástæðan var hvorki að lagið væri gott eða textinn eða ég svo góður flytjandi, heldur var þetta einstakur viðburður, að nemandi þyrði að koma fram svona frekar óundirbúinn með frumsamið lag, spilandi á gítar, og kunnáttan lítil sem engin.

Já, og ég gat komizt í gegnum allt lagið án of mikillar feimni.

Ég var brautryðjandi á þessu sviði. Nú í dag eru unglingar í allskonar keppnum, tónlist og fleira, en eins og Skafti kennari sagði, þetta hafði aldrei verið áður gert svona árið 1985, að nemandi kæmi fram einn með gítarinn og frumsamið lag, það voru bara barnaleikrit, jólasálmar, hópsöngvar og aðfluttir skemmtikraftar fyrir þann tíma.

Ég man hvað tilfinningin var skrýtin, að ég skalf af feimni áður en ég kom á sviðið, en um leið og ég gekk nokkur skref eftir sviðinu og að hljóðnemanum varð ég rólegur og hætti að skjálfa af feimni, ég hugsaði að annaðhvort myndi þetta virka eða ekki og að ekki þýddi að hætta við á miðri leið, að maður yrði bara að gera sitt bezta og láta útkomuna ráðast.

Í handritinu mínu, "Leyndarmál frægðarinnar" frá 2017 fjallaði ég um það hvernig guðirnir og djöflarnir sjálfir stjórna þessu hverjir njóta frægðar. Bubbi Morthens var eftirlæti vinstrimanna og rauðsokkanna, ég var brautryðjandi á öðrum sviðum.

Vinstrimenn og jafnaðarmenn hafa stjórnað vestrænni menningu síðustu áratugina. Ég er ekki alveg inni á þeirri línu, og þar sem fólki er stjórnað, fólk er látið hylla suma listamenn en aðra ekki, því er stjórnað af öðrum hnöttum, og helstefnuhnöttum á okkar jörð, er ekki auðvelt að komast að með boðskap sem ekki er í samræmi við mafíuna.

Árið 1985 hafði femínisminn ekki eitrað Íslendinga eða heimsbyggðina, nema að mjög litlu leyti. Áhugi á trúbadorum og lifandi tónlist var gríðarlegur. Megas, Hörður Torfason, Valgeir Guðjónsson og Bubbi Morthens gerðu það gott, og margir fleiri.

Mín tónlist var furðuleg viðbót inní þessa flóru. Ég var 100% óæfður, með nýtt lag sem ég varla kunni, en klóraði mig samt í gegnum að flytja það sæmilega. Það hefði verið hægt að púa á flutninginn, en það var ekki gert. Þetta var of einlægt, of skrýtið, of mannlegt, þau sáu í mér fyrirmynd, að hafa kjark til að kynna eigin verk á þennan hátt.

Eftir þetta fór ég að syngja enn óskýrar, og ég fór að syngja enn lengri ballöður, 10 mínútur hvert lag, enginn skildi eða heyrði eitt einasta orð, það var ekki gott fyrir vinsældirnar.

Ef maður hlustar á þetta lag núna finnst manni ekkert merkilegt við það. Það er eintóna og alltof langt.

En ljóðið eða textinn hér fyrir ofan stendur alveg vel fyrir sínu, sem ljóðrænt listaverk. Lagið er líka ágætt, langt frá því að vera vinsældapopp, en svona dæmigerð þjóðlagatónlist, yfirlætislaust og rólegt.

Fyrst og fremst eru það þó minningarnar, kringumstæðurnar, hvernig flutningurinn á verkinu breytti lífi manns, og stendur uppúr á margan hátt.

Meðvirk, eitruð hræsni á haug, ljóð frá 17. maí 1991.

Ef þær standa saman sínum rústum í,

sundurkramin veröld, hún er ekkert nema skraut.

Allt er dautt svo endalokin gleðja þig,

aðeins refsing, horfin senn á braut.

Brennur allt á endastöð,

aðeins þekkir stúlkan kvöð.

Heldur harmaþreytt,

hlekki getur veitt.

Farðu svo í systravídd á ný,

sæmileikinn hvarf og meiðir stig.

 

Stolt í grunnri hyggju eins og tómið týnt,

tættu það á rangri leið og fjallið hverfur þér.

Hef ég kvatt það, hefðin minna lokaskar?

Hún er blekking, gufa, loks þitt sér.

Þjáning kennir, virðing vís.

Votlend eyða, þróun frýs.

Ekki elska á ný,

aðeins svað og dý.

Það var fyrir bræðrum snemma brýnt,

brotnar núna vonin, ending, svar.

 

Mundu að orðin minni reynast, felur það;

mikil blekking hennar, föst í klefa er djöfla skóp.

Rangt af mér að elska og vilja hennar heim,

heldur lágmark, verð að þola gróp.

Meðvirk, eitruð hræsni á haug,

horfir tíminn þann á draug.

Guð einn gefur svar,

gat hann rætt við þar.

Allt er núna þoka, brotið blað,

bregðast jafnvel sigrar, vinir þeim.

 

Alltaf er leitað til þeirra sem eru sammála vitleysunni, eða á launaskrá Sorosar og Bill Gates

Drepsótt sú sem heitir femínismi herjar á háskólasamfélagið svo mjög að þar eru fjölmargir ómarktækir vegna hennar. Húmanísku deildirnar í háskólunum eru allar meira og minna orðnar að hækjum pólitískra afla. Eins og á dögum Hitlers þegar svipafræðin var virðuleg vísindagrein sem allir helztu fræðimenn urðu að taka mark á þannig er kynjafræðin kynlega á okkar dögum. Svipafræðin gengur útá að svipur fólks ákvarði hvort það sé hættulegt eða ekki. Þau fræði eru kölluð rugl núna. Hvenær verða kynjafræðin túlkuð á sama hátt? Kynjafræðin gengur útá hatur á karlmönnum og hefðum sem hafa haldið mannkyninu á lífi, hatur á kristni og öðru, nema hún sé útþynnt í anda femínismans.

Það er leitað til doktora og lektora, en skólasamfélagið er í heild sinni á vasanum á glæpsamlegum fjármálaöflum sem hafa fjöldamyrt fólk með bóluefnum og veirum, farið útí stríð og logið um allt saman að heimsbyggðinni.

Í þjóðfélagi fasismans eru þeir oft flokkaðir geðveikir sem eru það ekki en fjöldinn meðvirki er í raun þar hættulegastur og vitfirrtastur. Þar kemur kerfið sér upp rangsleitni og óréttlæti í öllu sínu ferli eða flestu. Ýmsu er þar haldið leyndu, því ýtt undir teppið, öðru hampað sem á ekki rétt á sér, eða er kerfislist, í anda fasismans sem er vinsælastur, nú er það jafnaðarfasisminn.

Rétt er rétt hvort sem allir eru ósammála því eða ekki. Sennilega hefur aldrei í mannkynssögunni eins skipulögðum blekkingum og villum verið almennt haldið að fólki, af fræðimönnum og málsmetandi eins og á okkar tímum, í "frjálsum", lýðræðissamfélögum.

Þegar meirihluti fræðimanna er kominn undir hæl femínismans er ekkert að marka þá lengur, og mannréttindadómstóll Evrópu er litaður af þeim fasisma einnig, en réttlætið er ekki þaðan alveg horfið. Þannig er einnig til réttlæti á Íslandi, nema kjarkleysið er mikið.

Fólk lætur ekki blekkja sig almennt í þessu máli. Eins og lesa má af athugasemdum í DV er ekki réttlátt að tónlistarmenn eða aðrir missi gigg og fjármagn útaf sögusögnum sem hafa ekki verið sannaðar.

Það eru femínistar sem eru skaðabótaskyldir, þar er uppreisn gegn íslenzka ríkinu, sem ég las annarsstaðar í DV að sé talin refsiverðari en morð og aðrir verstu glæpir. Uppreisnin gegn íslenzka ríkinu er komin inní stjórnmálaflokkana og því er allt rústað meira og minna, kjánar sem ráða ríkjum.

Femínísk samfélög eru sambærileg og önnur fasistaríki. Flestallir innan þeirra afneita ástandinu, og þar sem þau ná yfir stórt svæði á jörðinni er auðvelt að sannfæra sig um að ekkert sé að.

Varast ber þó að láta fjöldann stjórna sér. Þetta er augljóst. Biblían og hennar lögbækur er réttvísari mælikvarði heldur en mannanna lög. Eins og Kristur sagði fellur ekki stafkrókur úr gildi úr lögmálinu á meðan himin og jörð standa uppi, en hann kenndi þó að líta heimspekilega á það sem ekki fellur úr gildi.

Vinstrisinnaðar ríkisstjórnir og jafnvel miðjustjórnir og hægristjórnir eru farnar að fara mjög gegn boðskap Biblíunnar. Það getur varla endað vel.

Ekkert sem komi á óvart

Vandaður skáldskapur er mikilvægur meðal þjóðlagasöngvara

Eitt það skemmtilegasta við sum dægurlög eftir Bob Dylan er hversu dulræn þau eru og margræð. Sagt er að þannig sé góður skáldskapur einnig. Maður getur ekki alltaf ort þannig, en stundum, og það er gott þegar það tekst. Annars eru dægurlög margvísleg, og ekki allir verða frægir fyrir torræða og skáldlega texta eins og Bob Dylan. En þetta er eins og með ljóðstafina íslenzku, það er betra að kunna þá ef maður er að fást við þetta.

Það er ekki hægt að búast við frægð ef maður er í tónlist. Það skiptir svo sem ekki öllu máli því margir eru um hituna. Það er samt draumur allra að lifa af tónlistinni, sem fást við hana.

Ég held upp á Bob Dylan aðallega vegna þess að hann er meistari vandaðra dægurlaga, þótt lögin hans séu ekki öll jafngóð. Bítlarnir voru betri en hann í að gera laglínur, en fáir jafnast á við Bob Dylan þegar kemur að textagerð, og það er ekki umdeilt.

Sum lög Dylans eru bæði góðar laglínur og góðir textar, eins og tildæmis allt á plötunni "Blood On The Tracks" frá 1975 eða "Blonde On Blonde" frá 1966. Það er gott að vilja ná slíkum árangri.

Tjáning, eða hatur, eða rógur?

Góður dómur fyrir ofbeldishneigða femínista, svartur dagur fyrir réttarkerfi Íslendinga. Víðáttuvitlaus dómur sem sýnir að dómskerfið okkar er orðið eins og það bandaríska þar sem öfgaskoðanir takast á og réttlætið snýst um auðlegð, tízku, hræðslu og völd, ekki innihald eða réttlæti. Jón Steinar Gunnlaugsson hefur gagnrýnt svona dóma og það réttilega.

Lögmenn hafa það að atvinnu að hártoga öll mál eftir laganna bókstaf, sama hvort réttlætið er þeirra megin eða andstæðs lögfræðings, sem gengur út frá rökstuðningi hins öndverða málstaðar. Samt, ef athugasemdir DV eru skoðaðar er almenningur á því að hér sé um að ræða lýðskrumsdóm götunnar, fyrir útvalda elítufemínista. Auðvitað er þetta samt umdeilt og fólk rís í andstæðar fylkingar, enda hefði Metoobylgjan aldrei risið ef allir væru sammála.

Kastljósið á RÚV fjallaði býsna vel um þetta í gærkvöldi, þar sem Auður Björg Jónsdóttir og Gunnar Ingi Jóhannsson deildu um þetta. Auður sem verjandi veðurguðsins nafna míns og Gunnar sem femínisti og lögfræðingur hlynntur dómnum.

Viðurkenndi Gunnar að lokum áður en viðtalinu lauk að þetta væri kannski ekki endilega það sem ætti að búast við í framtíðinni, heldur væru þessi mál í stöðugri þróun.

Metooruglið stendur og fellur með svona dómsmorðum í raun. Þetta snýst um ofsóknir á karlkyninu og kúgun, þetta snýst um að koma konum til valda með ofbeldi og mannorðsmorðum, fyrst það er ekki hægt með réttlátum hætti. Önnur Vesturlönd en Ísland eru meira og minna fallin í sömu gryfju, og undrist einhver að maður hafi samúð með málstað Rússlands og Pútíns gegn vesturlöndum þarf ekki að leita lengra í raun.

Það er nauðsynlegt að Auður og nafni minn veðurguðinn gefist ekki upp, því meira er í húfi en æra og atvinnumissir eins listamanns og skemmtikrafts, sem er svo sem nógu óréttlátt útaf fyrir sig og ólöglegt í raun.

Þetta er stríðið á milli kynjanna, þriðja heimsstyrjöldin eins og ég hef fjallað um áður, og mannskæðasta og djöfullegasta styrjöld allra tíma.

Sigrún Jóhannsdóttir lögmaður Sindra Þórs Sigríðarsonar lætur hart mæta hörðu í áfrýjunardómi samkvæmt annarri frétt, og mun þá draga til vitnis alla þá sem geta óhreinkað og mengað mannorð listamannsins frekar, og fyrst erfitt er að finna sannanir fyrir barnaníði verða það vitni um mök við táningsstúlkur eða náin samskipti þeirra á milli.

Já, þetta er stríð, og engu er eirt. Þetta snýst um peninga, mannorð, atvinnu, atvinnumissi og margt fleira.

Dr. Margrét Einarsdóttir, prófessor við lagadeild Háskólans í Reykjavík, sem greinilega er femínisti líka, kemur þó með sterkustu og efnismestu rökin í þessu, sem annars er svo greinilega réttarmorð, svipaðs eðlis og Geirfinnsmálið, þar sem það hefur ekki verið sannað að orðin sem Sindri notaði séu sönn.

Hún segir að þetta snúist um alþjóðlega vakningu og mikilvæg orð sem voru látin falla í sambandi við alþjóðlega byltingu, og þótt um sé að ræða meiðyrði í eðli sínu (ekki hennar orð), séu þau réttlætanleg þar sem þetta snúist um tjáningarfrelsi og efni sem á ríkt erindi í þjóðfélagsumræðu við almenning.

Það er verið að teygja þessi rök eins og teygju sem er að slitna, þegar sagt er að þetta snúist um upplifun og túlkun Sindra sjálfs, ekki hvort ummælin hafi verið meiðandi fyrir tónlistarmanninn eða til að hann missi atvinnutækifæri og gigg.

Margt í þessu kemur ekki á óvart, eins og að lögmenn og Íslendingar almennt séu ósammála.

En meiðyrðamál hljóta að snúast um það hvort sá sem kærir fyrir meiðyrðin telji sig hafa orðið fyrir skaða. Það er svo sem alveg ljóst að sá sem ákærði hefur orðið fyrir skaða, en þess í stað eru rökin öll femínísk Metoorök, sem notuð eru til að réttlæta dóminn. Er því varla hægt að segja annað en að þetta sé stórpólitískur og femínískur dómur, ekki óvilhallur heldur ætlaður til að friðþægja ákveðinn hóp í þjóðfélaginu, femínista af báðum kynjum, og þannig hópa erlendis líka.

Við erum semsagt komin inní dómaradrama eins og sýnd eru í bandarískum bíómyndum og sjónvarpsþáttum. Búinn er sá tími og liðinn þegar dómar á Íslandi voru óumdeildir. Nei, ekkert má vera óumdeilt á okkar tímum, það óumdeilda tilheyrir feðraveldinu, er sagt með sömu rökum.

Nú segja sumir að þetta snúist um málfrelsið, og gott ef satt væri. En ef Sindri hefði látið neikvæð orð falla um viðurkennda og sérskilgreinda minnihlutahópa samkvæmt alþjóðlegum og hegðbundnum stöðum eða einstaklinga sem tilheyra þeim, sem hatursorðalöggjöfin á að vernda, þá hefði niðurstaðan verið önnur, væntanlega?

Orðin sem vitnað er í og hann notaði hljóta að teljast rógur og hatursorðræða samkvæmt hlutlausu mati, en af því að um Metoomál er að ræða verður að útrýma körlum og leggja þá í einelti.

Við vitum hvernig þetta fer. Femínískir lögmenn og femínískur almenningur réttlætir þetta á allan hátt. Það verður grafið yfir réttlætið og sannleikann, eins og á baðströnd og loks verður bara óréttlætið fegrað á yfirborðinu og það kallað framfarir, réttlæti, mannúð, og allt sem jákvætt er hægt að kalla það. Þetta er nú þetta "dásamlega" þjóðfélag sem við tilheyrum.

Metoohelstefnan er afl sem kemur að utan. Hvort sem við erum hægrisinnuð eða vinstrisinnuð erum við í hlekkjum. Almenningur í Rússlandi er eins og við, vill ekki af stríðinu vita heldur lítur á björtu hliðarnar til að deyja ekki úr þunglyndi og sjálfsvígshugsunum. Almenningur í Rússlandi reynir að hrósa sínum yfirvöldum, því allir menn (og konur eru líka menn) vilja telja sér trú um að þeir búi í bezta mögulega þjóðfélagi af þeim sem til eru.

Orð Sindra eru tæplega gagnrýni. Einfaldlega vegna þess að margir höfðu sagt þetta á undan honum og það var ekki nein nýjung hjá honum að segja þetta eða koma með þetta. Hann var að höggva í sama knérunn og aðrir femínistar. Vel má vera að hann hafi viljað skapa sér kvenhylli eða femínistahylli og ég get alveg fyrirgefið honum það, en þjóðfélagið sjálft er í forarpytti og ég alrangt væri að segja annað.

Hvort sem Landsréttur, Hæstiréttur eða Alþjóðadómstóllinn staðfesta dómsmorðið eða ekki stendur það eftir að um dómsmorð er að ræða, því maður sem hefur atvinnu af tónlist hefur atvinnu af góðu mannorði sínu, það er augljóst.

Ef hann er sekur þarf fyrst að sanna það fyrir dómi. Ef dómstólar landsins eru í sama leik og Dómstóll götunnar þá er þetta ekki lýðræðisþjóðfélag heldur eitthvað allt annað, bananalýðræði, villimannaþorp, skrílræðisfanganýlenda, eða eitthvað slíkt, eða dystópískt helvíti.

Það er allt annað mál hvort konur eða stúlkur hafi almennt borið skaða af kynlífi á aldrinum 15 -18 ára með frægu fólki eða ekki, á sama aldri og það sjálft eða fullorðnu.

Dómur sem snýst um meiðyrði ætti ekki að hafa það sem útgangspunkt hvort byltingin sé réttlát sem er í gangi hjá ákveðnum minnihlutahóp í þjóðfélaginu sem er hávær.

Er hægt að rétta um það sérstaklega hvort kynferðishegðun stórs hluta þjóðarinnar sé karlremba eða ekki, réttlætanleg eða hvort hana ætti að afleggja?

Hér er verið að blanda allskonar hlutum saman og hér er verið að teygja rök Metoobyltingarinnar til hins allra ýtrasta fyrir dómstólum þjóðarinnar sem eiga að vera réttlátir en ekki hlutdrægir og vilhallir, samkvæmt því sem hefur verið talið hingað til af flestum.

Það er alveg ljóst að þetta er bara byrjun á langri vegferð og samræðu þjóðarinnar, en ekki endir, hvort sem þessi dómur verður staðfestur eða ekki. Öll réttlætiskennd flestra segir að fátt eða ekkert bendi til þess að nafni minn veðurguðinn hafi viljandi brotið á réttindum annarra, heldur hafi hegðun hans verið hefðbundin hegðun frægra tónlistarmanna. Ekki er réttlátt að gera nokkurn að blóraböggli fyrir því sem altítt er.

En málið er stórt og margir hafa hagsmuna að gæta. Þessvegna vilja margir að þessi dómur standi, til að Metoobylgjan geti sett fleiri hausa í fallöxina, og til að jörðin verði að sífellt verra helvíti endalaust.

Flestir bjuggust við öðruvísi niðurstöðu býst ég við. Jafnvel mátti heyra það á Sindra að hann hafi verið hissa þegar niðurstaðan var gerð heyrinkunnug. Hann sagðist hafa viljað trúa að þessi niðurstaða fengist, en var ekki viss.

Þetta er tímamótadómur sem færir íslenzka dómstóla nær bandarískri fyrmynd. Í kjölfarið aukast deilur en ekki minnka. Meira álag verður á dómskerfinu, það hlýtur bara að vera, og friðurinn er endanlega rofinn, en eigingirnin kemst í ökusætið sem aldrei fyrr, egóisminn, sjálfhverfan, viðkvæmnin og slíkt.

Einn angi á þessu er einnig áhugaverður. Haraldur Þorleifsson hinn ríki, eins og hann er stundum kallaður, bauðst til að borga málskostnað allra sem þyrftu að borga fyrir meiðyrðamál af þessu tagi, og þá bjóst hann greinilega við að á því þyrfti að halda, að mörg svona mál myndu vinnast.

Nú er annað komið í ljós.

Þar sem hlutföllin breytast í þjóðfélaginu ætti hann og aðrir með auðlegð og völd í farteskinu að spyrja sig hvort ekki þurfi að hafa samúð með feðraveldungum - eða öðrum fyrirlitnum hópum og einstaklingum - af femínistum að minnsta kosti, og hvort fátækt geti ekki verið þar líka sem þurfi að rétta við?

Eða er þetta bara dyggðaflöggun hjá honum og öðrum? Hann er þá varla góður maður í raun og veru, ef hann er að gera þetta til að verða vinsæll fyrir slíka góðmennsku. Sönn góðmennska er einnig að gera sig óvinsælan fyrir einhvern málstað.

Tekist á um niðurstöðuna í máli Ingós og Sindra