Örvænting og von

Ekki er hægt að flýja til neins staðar, nema inní sál sína, þar sem hægt er að varðveita sannleikann ennþá. Í þessum pistli langar mig að fjalla um setningu sem ég las í pistli hjá Guðjóni Hreinberg fyrir nokkrum mánuðum, um að meðtaka örvæntinguna en hafna voninni, fyrir þá sem ekki hafna menntun af þessu tagi.

 

Á þessum tíma aukinnar helstefnu er tímabært að fara útí þetta efni.

 

Já, örvæntingin segir að einungis sannleikur Guðs er eftir. Það skiptir máli hvernig fólk trúir og iðkar trú sína, ekki á hvað það trúir. Trúarbrögðum fylgja siðvenjur sem bæði geta hjálpað og spillt fyrir, fært mann nær guðdómnum eða fjær honum. Því má segja að í sumum trúarbrögðum séu fleiri vegvilltir en hólpnir, en ekki er gott að vera of viss um hvaða trúarbrögð eru skárri öðrum. Þó má alveg taka undir það sem spakir menn hafa rætt um og ritað að stundum ber að varast trú fjöldans. Sú trú getur svo sem verið af öllu tagi, og ekki tengd skipulögðum stofnunum eða skurðgoðum, nema mennskum.

 

Satan notar vonina þegar maður er staddur í Helvíti af einhverju tagi til að ginna og fjarlægja mann frá Guði, Sannleikanum.

 

Þetta er þó mikið einstigi, því sá sem tapar alveg voninni kann að tapa lífslönguninni.

 

Þetta er því línudans á milli örvæntingar og vonar. Að taka eftir því ósýnilega, öndum sem hjálpa og tæla sitt á hvað.

 

Örvæntingin verður vinkona sem hægt er að treysta á, ef maður þekkir hana og nær að halda henni í hæfilegri fjarlægð, en hræðist hana þó ekki svo mikið að maður skilji að hún hefur lög að mæla um mannfólkið, mannskepnurnar og heiminn sem maður er í.

 

Þórdís Valsdóttir hvetur fólk til að "sleppa þumlinum" á Vísi. Ég tek undir það. Raunar er bezt að sleppa Fésbók, Twitter og öðru slíku. Satan stjórnar heiminum, og þessi nýju leikföng hans nýtir hann til að draga fram ósamlyndi fólks og vekja óhamingju. Ótalmörgu er sleppt, verður sleppt. Öðru er ekki sleppt, sem ætti að sleppa, og hefði átt að sleppa. "Maðurinn (konur eru líka menn) velur aðeins það sem er rangt." (Lag eftir mig frá 1996).

 

Að vissu leyti er það ágætt að konur fái völd á þessum síðustu og verstu tímum.

 

En Misskilningurinn er Djöfullinn og Skilningurinn er Guð. Okkar tímar eru tímar aukins misskilnings.

 

Eitt af því sem einkennir femínismann er skortur á rökhugsun. Af því bara rök, jafnrétti á að ríkja, af því bara.

 

En það verður hver og einn að fara sína braut.

 

Ég vona að konur muni valda því að hafa heiminn á herðunum eins og Atlas forðum. Ég vil frekar trúa á konur og femínismann en ekki neitt. Enda er Ásatrúin þannig, allt opið, allt mögulegt.

 

En dyrnar að heimunum voru rifnar. Annað, maðurinn sem var nútíminn var felldur og hans verk. Þegar hinn meðvirki faðir er hunzaður og smánaður, og fær ekki minnisvarða, hvað verður þá um meðvirku börnin hans?

 

Ó já, Guðjón Hreinberg hefur rétt fyrir sér þetta er rétt svo að byrja, og hrun menningarinnar verður ekki skynjað fyrr en á ákveðnum augnablikum af mörgum mannverum. Sumir skynja það seint, aðrir fljótt. Fatti maður það of seint getur maður verið illa undirbúinn.

 

Iðrun er mikilvæg, bænin líka, vitnisburðurinn og fyrirgefningin. Þar sem búið er að eyðileggja svo mikið af heiðnum trúarbrögðum finnst mér ágætt að minna mig á slík grunnatriði kristinnar trúar sem standa vel fyrir sínu ennþá.

 

Það kann að vera að Ísland sé búið að vera, en ekki hafa allir misst vitið. Þeir misstu sem höfðu, þeir sem höfðu það misstu.

 

Þegar maður talar við guð sinn þá getur maður dílað við Örvæntinguna án þess að láta glepjast um of af henni. Þegar maður fyrirgefur sjálfum sér eins og öðrum mönnum og konum þá er maður tilbúinn að sætta sig við heiminn og allan hryllinginn sem í honum hrærist og finnst, og sem veður uppi í honum líka.

Bardagi í fjölmiðlaelítunni og valdaelítunni á Íslandi

Dómstóll götunnar og Gróa á Leiti eru svo skyld fyrirbæri að hægt er að segja að Gróa á Leiti sé aðalsækjandi þar á bæ. Vinstrisinnaðir aktívistar vilja síður nota þessi hugtök, og vilja tala um mannréttindabaráttu, kvenréttindabaráttu og eitthvað slíkt. Sínum augum lítur hver silfrið, eins og málshátturinn segir, gamli og góði íslenzki.

 

Það kemur ekki á óvart hvernig ofsi kvenrembugylta fer vaxandi með áföngum á þeirra sigursælu braut. Eins og fram hefur komið í fréttatímum allra stöðva Stöð 2 og RÚV er hér um siðsemibrot að ræða en ekki lögbrot, og þar er munur á, nema hvað æpandi minnihluti femínista nær að telja fólki trú um að þetta sé hægt að leggja að jöfnu, lögbrot og frekju og yfirgang valdamikilla karla, og draga athygli fjöldans í þessa ákveðnu átt, eins og kjaftasögurnar í gamla daga gerðu, markaleysi í samskiptum er talið glæpsamlegt og varla skárra en lögbrot sem mér finnst augljós hnignunarátt. Móðursýki vinstrifjölmiðlana er svona, og þarna er þeirra eigið fólk gripið, fólk sem er hluti af valdaelítunni og fjölmiðlaelítunni þótt tilheyri hægriarmi fjölmiðlaelítunnar.

 

Ég er ekki alsannfærður um að Covid-19 farsóttin sé fjöldamóðursýki, en stjórnmál nútímans eru það greinilega.

 

Þetta eru tímarnir sem við lifum á. Rökrétt afleiðing af sigri femínismans. Veikara kynið hefur í gegnum tíðina verið talið stjórnast af hysteríu, tilfinningum en ekki skynsemi og rökvísi. Það kemur vel í ljós í þessum kvenrembumálum, sem eru ekki spurning um jafnrétti heldur meiri völd, þetta er nákvæmlega valdabarátta kynjanna, enda notaði Sóley Tómasdóttir orðið "kynjabarátta" í fjarviðtali í gær á RÚV. Þriðja heimsstyrjöldin, það er kynjabaráttan sem er að leggja mannkynið að velli frekar en nokkuð annað.

 

Nú er látið að því liggja að það sé refsivert að vera karlremba. Hversu fáránlegt er það? Er þá ekki refsivert að vera kvenremba? "Kúgaðu allar konur, þær kúga þig annars maður", það eru orð að sönnu, í dægurlagi eftir mig.

 

Annars er fróðlegast að lesa DV þegar svona fréttir eru togaðar uppá yfirborðið til að þagga niður í öðrum fréttum. Þöggunarmenning sannkölluð, að þagga niður hvernig Covid-19 farsóttin var sett af stað af demókrötum til að koma Donald Trump frá völdum, og það tókst. Árásin á þinghúsið var sennilega skipulögð af demókrötum einnig, þótt trumpistum sé kennt um allt saman. Það sést á hvernig atvikið er notað til að sverta stuðningsmenn Trumps og gera sem allra mest veður útaf öllu saman.

 

Ekkert kemur á óvart þegar maður les athugsemdirnar í DV og slíkum sorpritum. Þar er reiði bældra kvenna mest áberandi, sem ekki nutu sömu réttinda og karlar í gegnum tíðina og vilja nú fá útrás. Einnig eru þar meðvirkir karlar og drengir áberandi, sem eru meðvirkir femínismanum, og fá læk fyrir vikið og aðdáun valdafemínistanna.

 

Áður fyrr var um þetta talað á kaffistofunum og í vinkvennahópunum. Nú er þetta komið á forsíðurnar og er fyrsta frétt fjölmiðlanna á kostnað annarra frétta. Hversu lengi ætli þetta geti verið fyrstu fréttirnar í elítufjölmiðlunum?

 

Nú þegar má sjá að minni er ákefðin en oft áður. Femínistakórinn er ekki jafn sannfærður, og þetta eru ekki mest lesnu fréttirnar á DV lengur. Runan af athugasemdum hneykslaðra femínista er styttri, enn sem komið er, en var um mitt síðasta ár. Það á kannski eftir að breytast, ef stjórnendum elítufjölmiðlanna sem eru femínistar tekst að breyta því og láta fólk smjatta á þessum málum fram eftir vori.

 

Það er kannski erfitt að ýta á sama hneykslunartakkann í fólki endalaust, þegar slíkar tilfinningar eru ofnotaðar af elítunni myndast ónæmi, rétt eins og gegn öðru dópi.

 

Semsagt, sótthitahneykslunin er kannski á undanhaldi, og fólk er kannski farið að fá ógeð á þessum fréttum, mögulega, ég veit það ekki.

Umdeilt læk ráðherra

Þörf á að fara til baka til að sigra mengunina á jörðinni

Hér les ég um það hjá ýmsum bloggurum að Evrópa og Evrópusambandið séu kannski að hluta til að heykjast á sinni grænu orkuskiptaáætlun og grænu byltingu. Það er mjög slæmt. Orkuþörf mannkynsins er of mikil. Í stað þess að færa þriðja heiminum iðnbyltinguna hefðum við á vesturlöndum átt að snúa til baka til einfaldari, náttúrulegri lífshátta.

 

Eigendur okkar margir bera ekki virðingu fyrir náttúrunni og því er efnishatur hluti af galla okkar menningar, og ein villa hennar af mörgum. Eins og engisprettufaraldur fara djöflar um alheiminn og eyðileggja lífvænlega hnetti. Þeir djöflar lýsa sér sem guðum gjarnan, en hægt er að sjá í gegnum það auðveldlega.

 

Engu að síður eru deilur í eigendahópnum. Til eru þeir sem hafa meiri samúð með náttúrunni en þessum mörgu mismunandi mannkynjum sem byggja þessa jörð. Þeirra völd kunna að vera meiri en hinna sem eru meira húmanískt þenkjandi og hafa stjórnað kvennamenningunni um langt skeið.

 

Ég læt ekki reyra mig niður í neina öfga, hægriöfga né aðra, nema þeir séu ranglega skilgreindir af öðrum, og séu ekki öfgar í raun. Þá er skárra að þola ranga fordóma skrílsins en óhlýðnast Guði, Guðum og Gyðjum.

 

Það er miklu áhugaverðara að kynnast eigendunum en þrælunum og ambáttunum, en hvort tveggja nauðsynlegt samt og skemmtilegt. Nema maður ræður því ekki alltaf sjálfur.

 

Okkar mannkyn eru ekki tilbúin fyrir nútímatæknina, sem er helstefnutækni vélræn vel að merkja, geimverutækni 100%. Okkar mannkyn eiga að rækta jörðina hægt og rólega og ekki þiggja neitt frá Satani, Bafómet eða slíkum freisturum.

Fólk ársins 2021 í þætti Gísla Marteins í árslok

Sprautuhjúkkan landsþekkta sem brosir útí eitt var valin maður ársins af fréttastofu Bylgjunnar, Stöðvar 2 og Vísis en Sprautólfur var valin manneskja ársins á Stöð 2 og RÚV.

 

Það er nú stundum sagt af ýmsum að fólk sé verðlaunað nú til dags til að afsaka óvinsældir, eða réttlæta umdeilda gjörninga. Allavega var þetta síðasta atriðið í Árinu með Gísla Marteini á RÚV, að verðlauna þetta fólk sem lætur sig hafa það að vera andlit bólusetningarherferðarinnar, ásamt nokkrum öðrum, eins og Kára, Ölmu og Víði, til dæmis.

 

Ef við lítum á söguna þá voru hershöfðingjarnir og stríðsherrarnir verðlaunaðir fyrir að drepa óvinina í stórum stíl, og þannig voru heiðurspeningarnir sem þeir fengu samfélagslegt samþykki á fjöldamorðum, sem prestar gátu þó fordæmt, enda eitt af boðorðunum að drepa ekki fólk.

 

Í sögulegu samhengi eru því verðlaunaveitingar tengdar við siðleysi og vafasamar gjörðir eins og stríðsrekstur, að hluta til.

 

Ragnheiður Ósk sprautuhjúkka er greinilega indæliskona, en kjáni hugsanlega. Í viðtalinu við hana á RÚV í árslok kom í ljós að hún viðurkenndi að fólk sem þekkti hana segði hana brosa útaf öllu og gera gott úr öllu. Það er mjög augljóst að elítan valdi einmitt þessa góðlyndu en trúgjörnu manneskju til að réttlæta þennan mikla og fasíska gjörning, að þetta væri einhverskonar þegnskylda og vitleysa að óttast þetta.

 

Sprautólfur sýndi mann sinn í viðtali við Sigurlaugu Jónasdóttur á RÚV í upphafi ársins. Hann er einnig góðlyndur maður en kerfiskarl sem tekur ekki mark á þeim sem eru ósammála, nema þeir efist, ekki ef þeir eru sannfærðir á móti öllum bólusetningum. "Lítið hægt að ræða við þá", eins og hann orðaði það.

 

Þó er það rétt sem hann talaði mikið um að bólusetningar á 20. öldinni ollu straumhvörfum og björguðu mörgum mannslífum, ekki sízt gegn barnasjúkdómum. En Covid-19 er ekki barnasjúkdómur sem slíkur, heldur erfðabreytt kvef frá Kína.

 

Einnig er það rétt sem Ómar Geirsson skrifaði í fyrra í deilum við mig um þetta, að farsóttir hafa verið hluti af mannkynssögunni mjög lengi, kannski næstum frá upphafi.

 

En þá gleymdi hann að taka það með í reikninginn að þetta er manngerð farsótt, langmest líkindi eru til þess, hann gleymdi því eða hann vildi ekki trúa því.

 

Þannig að úr því að yfirgnæfandi líkur eru á því að veiran sé manngerð, þá er hægt að segja að mögulegt sé að samsæriskenningarnar um að bóluefnin geti verið varasöm kunni einnig að vera réttar.

 

En ég man eftir því að fyrst þegar Ragnheiður Ósk tilkynnti um bólusetningar á börnum þá leit hún skömmustulega framaní myndavélina og leit niður eins og hún blygðaðist sín.

 

Ef börn vilja frelsast undan stalínískri kúgun ættu þau að frelsast undan stalínísku skólakerfi, og slappa af í fríi í janúar, en það vill elítan ekki, því þau mega ekki hugsa sjálfstætt eða frelsast undan kúguninni. Að dæla þau full af bóluefnum og senda þau í skólana snýst því um að þeim sé engrar undankomu auðið hvað innrætingu skoðana og viðhorfa varðar.

Skaupið var býsna gott og faglegt - en bitlaust gagnvart pólitíkinni og ríkisstjórninni.

Ekki þýðir að ímynda sér að allt sé sagt og maður nenni ekki að blogga. Kannski ég byrji aftur á Fébókinni á nýju ári fyrir alvöru. Mér tekst kannski að missa áhugann á því skrýtna, samsæriskenningum og slíku, og þá á ég auðveldara með að taka Fésbókarfjasið í sátt, sem mér hefur fundizt of mikið miðjumoð fram að þessu.

 

En að skaupinu. Anna Marsibil dagskrárgerðarkona lýsti því bezt í nýju Kastljósi á RÚV í gær á þann hátt að það hafi verið gott en of ópólitískt og bitlaust fyrir sinn smekk. Fleiri sögðu þetta sama, að skaupið hefði þróazt í ópólitíska átt síðastliðin ár, með þessum leikstjórum sem hafa séð um það síðastliðin ár. Mjög hæfur hópur, en ekki jafn pólitískur og Spaugstofan var. Spaugstofan er heilagt viðmið þegar kemur að gríni nú til dags, því þeir voru grínkóngar um langt árabil, eftir að Radíusbræður, Halli og Laddi, Ómar Ragnarsson, Jón Gnarr og fleiri voru ekki lengur það nýjasta og ferskasta í grínheiminum, eins og verið hafði fram að því. Spaugstofan hélt vinsældum og virðingu þar til um 2010 þegar þeir lögðu upp laupana endanlega, því miður, eftir takmarkaða endurkomu á Stöð 2.

 

Þá kemur aftur þessi spurning sem kom upp: Á Skaupið að segja eitthvað eða vera bara skemmtun og afþreying?

 

Þá kemur upp spurning sem er þessu tengd: Er það hollast fyrir ágætan forsætisráðherra okkar Katrínu Jakobsdóttur og Vinstri græna að fá ekki sama aðhald og Spaugstofan veitti?

 

Ég tel að Vinstri græn og hinir tveir flokkarnir hafi staðið sig framúrskarandi vel við að halda saman þjóðinni á erfiðum tímum. Mörg mál voru samt umdeild á kosningatímabilinu, fóstureyðingarlög Svandísar Svavarsdóttur bera einna hæst í því sem kalla mætti mistök, og skimunin sem send var til útlanda, og nefna mætti umdeilt þjóðgarðamálið og mörg fleiri mál. Það var ekki farið inní dýptina á þessum málum í skaupinu, og margt af þessu fullkomlega hunzað, sem er vissulega galli á skaupinu, sem gerir vanalega upp svona mál um áramótin, fellir dóma, í formi gríns.

 

Það var almennt ekki farið á dýptina í skaupinu og það var helzti gallinn. Maður gat ekki skellihlegið að því, en maður gat flissað, glott, brosað og smáhlegið, næstum allan tímann. Nokkuð góður árangur, en of bitlaust skaup? Já, það er réttmæt gagnrýni.

Guðinn Týr, vísbending um að Ásatrú sé eingyðistrú frekar en fjölgyðistrú - kannski.

Ég ætlaði mér lengi að útskýra trúarafstöðu mína heiðna betur, því hún er ekki endilega einföld.

 

Ég hef ekki endilega verið að básúna það fyrir fólki að ég telji mig fjölgyðistrúar, enda finnst mér slíkar skilgreiningar vafasamar. Ég tel mig leita að sannleikanum í trúmálum, ég er ennþá í Þjóðkirkjunni af því að á meðan ég get ekki sannað atriði fjölgyðistrúarinnar finnst mér það gott að heiðra skoðanir sem ég ólst upp við. (Ég á við afa og ömmu, Þjóðkirkjan og kristnin). Ennþá eru það flestir sem ég kann bezt við kristnir einstaklingar, með kristilega siðferðisvitund, og það hjálpar mér að vera áfram í Þjóðkirkjunni.

 

Auk þess hef ég kynnzt fólki í Ásatrúarfélaginu. Þar finnst mér vera aðalmálið að vera vinstrisinnaður Pírati, en Píratar eru mestu öfgastalínistar sem til eru, og því villusauðir af sorglegasta taginu. Ekki alveg minn tebolli. Ég segi mig kannski úr Þjóðkirkjunni þegar ég kynnist gríðarlegum fjölda af Ásatrúarmönnum sem iðka róttækari heiðni en gert er nú. Kannski verður það aldrei, miðað við hvernig fólki er stjórnað, svonefndum Ásatrúarmönnum einnig.

 

En þessi grein á að vera um guðinn Tý. Frá 1996 til 2014 sendi Ingvar bróðurafi mér frá öðrum hnöttum heiðin kvæði sem ég skrifaði niður með ósjálfráðri skrift. Það var eins og að fara í vímu, mikil hamingja.

 

Ég held að það hafi endað að nokkru leyti þegar afi minn varð of sljór af læknadópi 2014, enda dó hann 2015, vegna kransæðastíflu, en þá að verða 99 ára gamall, þannig að hann stóð sig vel. Samt hef ég skrifað svolítið slíkt eftir að hann dó einnig.

 

En þessi grein er um guðinn Tý, eins og ég minnist á. Systir hennar mömmu er áhugamanneskja um samsæriskenningar. Ég var í heimsókn hjá henni 2005. Hún fékk sér sígarettu á meðan vinkona hennar Þórunn kom í heimsókn. Á meðan þær tvær töluðu saman fór ég að lesa bók hjá henni, um íslenzka málhætti.

 

Þá var ég að leita eftir öllum þeim upplýsingum sem ég gat fundið um gömlu guðina. Ég varð fyrir meiriháttar vitrun í stofunni hennar frænku minnar þegar ég las örfáar línur, málshátt sem ég hafði aldrei heyrt, en opnaði þvílíkar dyr hjá mér að Ingvar frændi gat sent mér mörg fornkvæði frá öðrum hnetti, sem útskýrðu margt fyrir mér um guðinn Tý.

 

Ég leitaði að Týr í orðasafninu. Upp kom einn málsháttur, AÐ HEITA Á HURÐIR TÝS. Svo var vísað í "Að heita á hurðir Flosa".

 

Útskýringarnar sögðu svo sem ekkert meira en þetta, en þetta var nóg fyrir mig. Ég kvaddi frænku mína og vinkonu hennar í skyndi því ég fann þörf til að skrifa, og heima skrifaði ég eftir upplestri móðurafa míns á öðrum hnetti kvæði sem lýsir Tý betur.

 

Samkvæmt íslenzkum fræðimönnum er Týr aðeins öðruvísi en hin goðin. Sumir telja hann eldri og upprunalegri, enda orðsifjalega er nafn hans einna elzt og skylt deus, Zeus hinum gríska guði, og slíkum orðum sem í forngermönskunni, frummálinu germanska, þýddu himinn.

 

Ég fékk stórkostlega sýn og skynjun sem varði í nokkra stund. Mér fannst einhver leiða mig að fjalli, sem var eins og gullfjall, stórt og mikið og skínandi. Dyr opnuðust á fjallinu og glæsileg móttökusveit blasti við, skeggjaðir menn og prúðbúnar konur í búningum sem minntu á íslenzku skrautbúningana sem brostu vingjarnlega og buðu mér inn.

 

Ég vil bæta því við að þegar Magnús Sigurðsson bloggvinur minn hefur skrifað um Dyrfjöll hef ég margsinnis haft löngun til að fjalla um þetta í undirtexta hjá honum, en hef veigrað mér við það, til að hljóma ekki kjánalegur þar.

 

En allavega upplifun mín hélt áfram og það merkilegasta var eftir. Sá sem fylgdi mér og var alltaf á undan mér í gegnum fjallið sýndi mér langan gang, endalausan að því er virtist. Hann var upplýstur eins og í himnaríki, og endalausar dyr til hægri og vinstri.

 

Ég fór aldrei langt inní fjallið því sýnin endaði eftir að sá sem var að sýna mér þetta hafði opnað nokkrar dyr, en stórkostleg var upplifunin samt.

 

Ég held að fylgdarmaðurinn hafi opnað um það bil 10 dyr inni í fjallinu á þessum endalausa gangi. Nema það, að ég vissi um leið og ég sá, ég vissi að hann var að sýna mér mörg líf, æviskeið persóna og marga alheima inni í fjallinu.

 

Sem sagt, þegar fyrstu dyrnar voru opnaðar var þar allt á hreyfingu og endalaus smáatriði. Það var eins og þetta væri heil eilífð, þetta andartak sem ég fékk að gægjast þar inn. Ég sá fólk á iði, og sá það lifa lífum sínum á örskotsstundu. Ég sá hvernig himinn og jörð tengdust, dýr og jurtir með ósýnilegum þráðum. Ég sá hvernig örlög héldu þessu saman.

 

Þetta var fjall Týs, var mér sagt. Guðafjallið. Ég vissi ekki hvað það þýddi fullkomlega, tók því eins og það var sagt og upplifað.

 

Næstu dyr voru opnaðar og þá sá ég allt annað umhverfi. Ekki neitt sem var endilega í boði fyrir mig prívat og persónulega, heldur eitthvað sem var á iði, alheimur sem tilheyrði öðrum, og hægt var að komast inní hugsanlega seinna.

 

Nema það sem ég tók eftir var að náttúrulögmálin voru ólík eftir því hvaða dyr voru opnaðar, en stundum sama fólkið.

 

Sá sem vísaði mér áfram opnaði nokkrar fleiri dyr, en svo var eins og ég þyldi ekki meira og sýnin endaði og ég tók eftir mínu umhverfi að Digranesheiði 8, heima.

 

Sjáum til, maður er ekkert að segja nema vinum sínum frá svona vitleysu, nema verða talinn ennþá klikkaðri og skrýtnari en gerist og gengur. En svona var þetta nú samt.

 

En ég er ekki einn um að segja frá svona skynjunum.

 

Mér varð það ljós að guðinn Týr hefur sérstöðu.

 

En í trúmálum þýðir ekki að hafa neina vissu. En þessi skynjun og sýn hefur þó kennt mér að kannski er bilið á milli eingyðistrúarinnar og fjölgyðistrúarinnar ekki svo stórt eftir allt saman. En maður veit ekkert um það með vissu.

 

Þetta er það sem gerir lífið einmitt skemmtilegt en erfitt um leið, framtíðin er óljós, og stundum kemur hún skemmtilega á óvart, eins og þegar mér vitruðust þessar furður, og undarlegt að það séu 16 - 17 ár síðan, virðist styttra.

 

En við erum ekki ein á þessari jörð, hvorki sem einstaklingar né tegund. Við vitum næstum ekkert með vissu, en við ímyndum okkur stundum að við vitum eitthvað betur en annað.

Nýársnóttin með sína töfra, ekki sízt í dægurlagagerð

Samkvæmt þjóðtrúnni er nýársnóttin tími þegar undur gerast og dyrnar á milli heimanna opnast. Minn tónlistarferill geymir tvö lög sem ég samdi þegar aðrir voru að djamma, "Björgunarlag" 1. janúar 1986 og "Náttúran" 1. janúar 1988. Bæði þessi lög hafa haft mikil áhrif, á mig að minnsta kosti.

 

Reyndar var ég alltaf semjandi tónlist á þessum árum, og erfitt að velja úr hvað ég ætti að flytja, en þessi verk stóðu uppúr og gera enn. Lagið "Náttúran" er samið í spuna fyrir framan hljóðnemann, ekkert skrifað niður fyrr en eftir flutninginn, engir stuðlar eða höfuðstafir, en ein endurtekin lína, og mikill kveðskapur þrátt fyrir allt. Ekki eftirhermun á lagi John Lennons "God" frá fyrstu sólóplötu hans árið sem ég fæddist, jafnvel þótt hann telji þar upp ýmislegt sem hann trúir ekki á eins og í þessu lagi eftir mig. Lagið "Náttúran" er andleg sjálfstæðisyfirlýsing hvaða unglings sem er sem ekki ætlar að vera háður menntakerfinu en vill verða rokksöngvari.

 

"Björgunarlag" var örvæntingarfull tilraun til að falla ekki niður í þunglyndi nokkrum dögum eftir að amma dó, sem hafði alið mig upp að miklu leyti. "Björgum jörðu brátt, byrjum strax í nátt" kemur fram í viðlaginu. Íslenzkukennarinn minn las þetta yfir og gaf mér álit sitt, Skafti Þ. Halldórsson síðar, og sagði þetta bernskan kveðskap sem sé einkennandi fyrir ungan höfund á unglingsaldri. Hann sem sagt var á þeirri skoðun að margt sem ekki var ort með ljóðstöfum eftir mig frá þessum tíma þegar ég var að yfirgefa Digranesskóla væri skárra, merkilegra.

 

Já, það er rétt, þetta var ort eftir vélrænum hætti, eins og púsluspil, og fyrirmyndin var að hluta til "Let It Be" eftir Bítlana, en ekki nema að litlu leyti. Laglínan er örlítið skyld þeirri laglínu, en ekki nema í nokkrum tónbilum þó.

 

En þetta lag varð samt vinsælt í MK nokkrum árum seinna, því það er grípandi. Mér finnst þetta gott lag, því það fangar á einfaldan hátt aðferð til að halda í von. Ljóðmælandinn er ekki einn, talar við mannfélagið og heldur því fram að hægt sé að bjarga jörðinni. Það er bara eitthvað sem ekki er hægt að tala niður, það er þessi eilífa von sem er alltaf eins, barnaleg en nauðsynleg.

 

Í þessu lagi er einnig þessi afneitun, þegar ég yrki um að bjarga jörðinni reyni ég að afneita því að amma sé dáin og að hægt sé að bjarga henni.

 

Í rauninni er ég á þeirri skoðun að Björgunarlag eftir mig sé jafn stórt og Blowing In The Wind eftir Bob Dylan. Bæði lögin eru einföld á yfirborðinu en hafa dýpri hliðar einnig sé betur að gáð. Bæði lögin eru grípandi en um leið tímalaus.

 

Ég hef spurt mig að því hversvegna ég er ekki jafn frægur og Bob Dylan ef ég hef jafn mikla hæfileika og hann. Mér hefur fundizt áhugavert að glíma við þessa spurningu og hef fengið mörg svör við henni.

 

Í fyrsta lagi eru tímarnir aðrir. Í öðru lagi þarf maður að skoða sjálfan sig utanfrá til að fá rétt svar. Félagsleg staða okkar er misjöfn og var, og hann lagði meira á sig en ég og var á réttum stað á réttum tíma, en ekki ég, því tónlistin var að drukkna í tölvupoppi þegar ég byrjaði á 9. áratugnum, og ég lagði ekki jafn mikið á mig fyrir frægðina og hann í upphafi, og í röngu landi á kolröngum tíma.

 

Lagið Náttúran eftir mig er stærra en nokkurt dægurlag sem hefur verið samið. Það opnar dyrnar að heiðna heiminum og meira til, það opnar dyrnar að hægrimennskunni, rómantíkinni, nýrómantíkinni, þjóðernishyggjunni og ýmsu öðru. Það er hreinn andi og ekkert efni. Ég hefði þó aldrei verið fær um að semja það án Sverris Stormskers og plötunnar Stormskersguðspjöll sem kom út fyrir jólin 1987, þannig að allt sem markvert er styðst við eitthvað eldra sem er fyrir, og fjölmargt, því fleira því betra, eins og lögin hans Dylan eru að styðjast við gömul þjóðlög jafnan.

 

En ég held að ég hafi haft áhrif á þróun íslenzkrar tónlistar. Þessir ungu tónlistarmenn eins og Bríet trúa á sjálfa sig, en viðlagið í laginu Náttúran er :"Ég trúi bara á mig og náttúruna". Það er boðskapur sem er gegnumgangandi í list unglinganna í dag, myndi ég segja, og gegnumgangandi í tízkunni, nútímanum.