Samt ekki, ljóð, 3 apríl 2018.

Eins og mosinn

horfa þau á

sárbænandi augum

í klasa.

Alltaf að hreyfa sig,

samt ekki.

 

Hún talaði of mikið,

eins og venjulega.

Kom ekki að orði.

Óðamála og maður er engu nær á eftir.

Man ekkineitt,

nema örfá korn.

Skyndimyndir.

 

Stundum efast maður um þetta alltsaman.

Þau þekkja þig ekki lengur.

Þú þekkir þau ekki lengur,

og hann er dáinn,

og kastalavirkin

hverfa í gin ófreskjunnar.

 

Hann sem bjargaði okkur

undan ísþrælnum

var felldur af stalli sínum,

vegið að honum úr launsátri.

 

Tortryggin

lítum við í kringum okkur.

Hvar eru vinir

eða

vinkonur?