Hægt - ljóð frá 19. október 2020.

Það er hægt og þessa gleður

því ein mey er fegurð ljóssins stjarna.

Fimm svo tugir fagna

fara burt úr skarna.

Loks er lífið hans,

línan, þessi dans.

Mun þér meyjan gagna?

Munúðin upphefur gjörningaveður.

 

Engin regla alltaf gildir.

Alheimarnir spegla þversögn slíka.

Ljúf var ljósa stundin,

lýsti upp grund friðsríka.

Því má forðast þögn

Þegar veitast gögn.

Aftur blæðir undin.

Angistin bernskunnar, fátt sem þú vildir.

 

Móðursýkin mengar heiminn.

Mín er stúlkan þannig vaxin ekki.

Þroskast þau er tala,

þegar sjá má hlekki.

Heimboð þiggur þá

þegar vaknar brá.

Mun sú dásemd dala?

Drápsgjarna menningin ræningja gleymin?

 

Innri hvöt skal eftir fara,

ekki þeim er blekkja, tæla, villa.

Þannig lifna ljósin,

langþráð, skárri hilla.

Jómfrú segir já

jafnan hýr á brá.

Fölnar rauða rósin,

ranglætið neikvæða, skaðræðismara.