Fjórða Star-Trek myndin frá 1986.

"Ferðin heim" heitir fjórða Star-Trek myndin frá 1986. Hún er sennilega ein allra áhrifamesta kvikmynd sem gerð hefur verið til að styðja málstað hvalavina. Hún sló í gegn í kvikmyndahúsum og fékk mjög góða dóma gagnrýnenda.

Þessi kvikmynd á enn vel við. Boðskapur hennar er sígildur og tímalaus, boðskapurinn er gegn hroka vestrænnar menningar.

Söguþráðurinn er á þá leið að háþróaðir afkomendur hnúfubaka á öðrum hnöttum ógna tilvist allrar jarðarinnar. Jú, þetta kann að hljóma fjarstæðukennt, en aðeins fyrir fólk sem hefur ekki ímyndunarafl.

Fólk sem telur manninn á jörðinni miðju alheimsins getur ekki ímyndað sér að æðri form lífs finnist, og það er ömurlegur hroki.

Þessi kvikmynd gengur út frá því að hvalir séu vitsmunaverur, eða hefðu getað orðið enn meiri vitsmunaverur en mannkynið. Hvers vegna ekki? Þeir eru jú stærstu spendýr jarðarinnar.

Star-Trek myndirnar eru framtíðarsögur, og í þessari mynd verða Kirk skipherra og félagar að fara til ársins 1986 til að bjarga mannkyni framtíðarinnar, með því að finna hnúfubaki, sem í framtíðinni eru orðnir útdauðir, færa þá í umrædda framtíð til að svara ættingjum sínum sem koma á geimskipi til að athuga hvers vegna þeir eru hættir að svara þeim (orðnir útdauðir). Þeim tekst þetta og bjarga þannig mannkyni framtíðarinnar, jörðinni í framtíðinni.

Þetta er falleg og hjartnæm saga, og kona leikur eitt aðalhlutverkanna, og sú kona er stoltur fánaberi kvenréttinda og femínisma þess tíma, þannig að kvikmyndin tikkaði í öll box pólitískrar rétthugsunar þess tíma sem hún var gerð á, og gerir enn að mjög miklu leyti.

Enn er kvikmyndin mjög áhrifarík. Það er auðvitað hægt að deila um það hversu raunverulegur eða mögulegur söguþráðurinn er, en hann svínvirkar í kvikmyndinni, því hún hreyfir við tilfinningum jafnt sem ómeðvituðum ótta sem allir bera í brjósti sínu, og hreyfir við ævintýraþrá og margskonar slíku sem tilheyrir okkur mannfólkinu.

Ég er aðdáandi Star-Trek myndanna og þessi mynd er enn í uppáhaldi hjá mér. Með því að njóta þessarar myndar skil ég fullkomlega allt það fjölmarga fólk sem vill banna hvalveiðar. Eftir myndina er ég sammála, fer svo að efast.

Fjallkonan - bók ríkisstjórnarinnar er góð bók og hægt að mæla með henni

Það er hægt að mæla með þessari bók, Fjallkonan, og hún hefur uppbyggilegan boðskap þjóðrækni. Þetta er til marks um kosningar, að Sjálfstæðisflokkurinn er að reyna að bæta ímynd sína með því að sækja í ræturnar, þjóðerniskenndina með útgáfu bókarinnar. Opinberlega er það þó vegna 80 ára afmælis lýðveldisins.

Samt má segja að ef Ísland er svona ógeðslega ríkt eins og Bjarni Ben sagði í ræðunni sinni í gær og hefði aldrei staðið eins vel, af hverju var þá ekki gert meira úr þessu 80 ára lýðveldisafmæli?

Nei, stráin visna í kringum lífrótina og að henni er sótt með ormanagi og ofsóknum allsstaðar frá og jafnvel þeir sem mæra hana mest eins og stjórnvöld sem ráðast á lífrótina sem er sjálfstæðið og þjóðerniskenndin.

Það er því holur hljómur í hátíðahöldunum og þau voru ekki eins fjölsótt og áður. Áhugaleysi, eins og ég skrifaði í gær.

Vil minna á að mér virðist sem hrafn sé á fyrstu myndunum af fjallkonunni og nálægt annarri öxl hennar, sem minnir á Ásatrú og heiðni, þar sem Óðni hinum mikla guði fylgdu tveir hrafnar, Huginn og Muninn, en Ásatrúin hefur fylgt þjóðinni enn lengur en kristnin. Mávurinn við hina öxl hennar á þessum gömlu og merkilegu myndum minnir þó á dúfuna sem mætti tengja við Biblíuna, þegar Nói í örkinni sendi dúfu til að kanna hvort land væri framundan.

Þannig að þessar gömlu myndir af fjallkonunni segja okkur að þjóð okkar er bæði heiðin og kristin, sem er alveg rétt.

„Bókin er greinilega að rjúka út“

Þegar 17. júní var stærsta hátíð Íslendinga

17. júní hefur rýrnað stöðugt frá því fyrir 80 árum. Í dag er það Gaypride vikan sem tekur athyglina og menningarnótt í öðru sæti þar á eftir, en 17. júní er eins og skylda en ekki skemmtun, enda hefur metnaður vinstrisinnaðra yfirvalda í Reykjavík og nágrenni (að meðtöldum Sjálfstæðisflokknum sem er kommúnistaflokkur eða jafnaðarmannaflokkur) verið lítill þegar kemur að 17. júní. Nú verður á yfirborðinu reynt að gera betur, út af 80 ára afmælinu.

Það er lifandi metnaður á bakvið Gaypride, sem eitt sinn var einn dagur en tekur nú yfir heila viku. Aðdáendum Jóns Sigurðssonar dettur þetta ekki í hug, að gera úr þessu "sjálfstæðisviku" eins og ástæða væri til, með skemmtunum og dagskrá, sem gæfi listamönnum nóg að gera í heila viku og skemmtikröftum!

Börnin skynja það vel sjálf hvort metnaður er fyrir hendi eða ekki. Þau skynja líka metnaðarleysið á bakvið 17. júní ár eftir ár. Þau skynja litadýrðina á bak við Gleðigönguna, en þau skynja þreytandi skylduræknina á bak við 17. júní og áhugaleysið í nær öllum.

Svona er nú komið fyrir sjálfstæðinu. Það er fortíð sem hægt er að monta sig af, en vafasöm pæling í nútímanum því það tengist öfgum, segja menningarfrömuðir woke-kynslóðarinnar.

Það fyllerí sem tengdist 17. júní fyrir nokkrum áratugum sýndi að það var líf í deginum.

Þeir sem eru ekta sjálfstæðismenn, eins og Sjálfstæðisflokkurinn var áður, vilja aðeins að fólk gleðjist á dögum sem tengjast sjálfstæðinu, þjóðerniskenndinni og einhverju slíku.

 

Date, kind and cute? ljóð frá 20. október 2019.

Meet her but she's moving not,

my own respect, find it's hard.

Chilly chimes of doom,

chuck it, thought the bard?

Sing the saddest neume,

so it's all they've got?

No, it seems like noon of mistakes, dear,

numb with loss and fear!

Ask him on a date and be there kind and cute,

Create love and let him good thoughts moot.

 

Pirates came to pick my need,

pretty girl but wrongly thought.

Ego, tattoo tear,

time so badly wrought.

Find me, love, not fear,

for this soulless greed.

So you make him angry all the time?

Only the wrong chime?

Find it, miss you, learn to make this man so glad,

more of that, I ever did or had...

 

Put up with her pride and lies.

Planks to walk, the upper hand.

But women's failing world

waits for someone grand.

How I'm even hurled...

Heaven knows she tries...

Tell him, girl, you love him, like him, now,

lust is not bad, cow.

Try now, find your mistakes baby, make it right,

more of love, we don't need any fight!

 

Áróðursvél græningja hefur skilað árangri, og hvalveiðar heyra brátt allsstaðar sögunni til

Hvalveiðar heyra brátt sögunni til á heimsvísu. Aðgerðarsinnar eins og Paul Watson hafa unnið sigur. Þetta er eina sviðið sem græningjar hafa unnið fullan sigur á, eða mér virðist það, því mengun eykst á heimsvísu almennt.

Engu að síður er þetta það svið náttúruverndarinnar sem ég er ekki sammála öðrum umhverfisverndarsinnum, ef hægt er að sanna að hvalategund sé ekki í útrýmingarhættu finnst mér ekki rétt að hætta veiðum af tilfinningaástæðum.

Það skiptir þó engu máli. Skríllinn er móðursjúkur og ofdekraður, skríllinn lætur stjórna sér. Skríllinn tekur ekki við rökum heldur heilaþvotti og innrætingu í áratugi.

Ef fleiri menn eins og Kristján Loftsson væru til á Íslandi teldi ég að hvalveiðar ættu framtíð fyrir sér hér á landi, en hann er sá eini.

Rökin með og á móti hvalveiðum eru sterk á báða bóga. Rökin fyrir því að banna allar hvalveiðar eru veik. Þau byggjast á tilfinningaafstöðu. Rök fyrir hóflegum hvalveiðum eru hinsvegar mjög sterk og gild.

Hvers vegna er hvalkjöt ekki selt í búðum á Íslandi eða á veitingastöðum, nema örfáum? Jú, áróðurinn hefur greinilega eyðilagt markaðina fyrir vöruna. Þetta eru vondar fréttir fyrir lýðræðið, því þegar fólki er stjórnað svona er það varla lýðræði, þá ræður FÓLKIÐ ekki heldur áróðursmeistararnir, fólkið sem togar í spottana á bakvið tjöldin. LÝÐRÆÐI merkir að FÓLKIÐ stjórnar, almenningur, ekki áróðursmeistarar.

Á öllum öðrum sviðum hefði verið þörf á sigri græningja, en hvað varðar hvalveiðar. Því er mannkynið enn að útrýma sér.

„Við eigum að hætta hvalveiðum á Íslandi“

Var engin þjónusta í Reykjavík fyrir tíð Reykjavíkurlistans?

Þannig var boðskapur Ingibjargar Sólrúnar í kvöldfréttum Stöðvar 2 í tilefni 30 ára afmælis Reykjavíkurlistans. Sjálfshól af þessu tagi, til að hylja mistök fortíðarinnar, gæti verið til komið vegna þess að kannski mun Einar Þorsteinsson breyta rekstri Reykjavíkurborgar frá því sem Dagur var þekktastur fyrir.

Hún sagði að Sjálfstæðisflokkurinn hafi verið einráður í borginni í um 60 ár (tók undir með Heimi Má Péturssyni fréttamanni). Hún sagði að Reykjavíkurlistinn hefði breytt stjórn Reykjavíkur úr valdakerfi í þjónustustofnun. Mér finnst þetta fullmikil einföldun, og jafnvel alrangt, því stjórnlyndi Dags B. Eggertssonar var umtalað. Pólitískir andstæðingar hans hafa um fátt meira talað en valdakerfi Reykjavíkurlistans.

Ég get vitnað í ömmu mína, hana Sigríði Tómasdóttur. Henn leið mjög vel í Reykjavík þegar þau bjuggu við Tjarnargötuna frá 1943 - 1950. Hún talaði um menninguna í Reykjavík, leikhús, bíó, verzlanir, blómstrandi mannlíf, vini og kunningja. Hún lýsti Kópavogi þess tíma sem hrjóstrugri sveit og ömurlegri, sem fólkið varð að byggja upp frá grunni, og þau afi voru því hluti af frumbyggjum Kópavogs.

Sjálfhól vinstrimanna í borgarmálum nútímans er því alger þverstæða við þann boðskap sem amma flutti mér, um dýrðina í Reykjavík hér áður fyrr þegar Sjálfstæðismenn stjórnuðu þar.

Aftur á móti fannst manni af orðum Ingibjargar Sólrúnar að í Reykjavík hafi ríkt nokkurskonar steinöld og fullkomin stöðnun frumstæðra lifnaðarhátta þar til vinstrimenn komust til valda. Orðið "valdakerfi" felur í sér gagnrýni á feðraveldið, enda sú sem mælti þessi orð fyrrverandi brautryðjandi í kvenréttindabaráttunni hérlendis.

Já, orðið "valdakerfi" felur í sér jafnvel karla með kylfur eins og steinaldarmennirnir, sem áttu að hafa barið konur sínar til hlýðni og stjórnað með harðri hendi heimilinu, eða þannig staðalímynd vilja femínistar draga upp af þeim.

Þetta er eiginlega hlægileg einföldun femínista, og skrímslavæðing eins og þeim einum er lagið að auglýsa.

Engri borgarstjórn er stætt ef þar er bara verið að hyggja að eigin hag og eigin valdasýki, myndi ég halda, og engri ríkisstjórn heldur. Hver trúir svona áróðri Samfylkingarinnar og Reykjavíkurlistans?

Er verið að fela spor Dags B. Eggertssonar og sverta fyrirrennara hans til að endurskrifa söguna?

Það breyttist aldrei neitt

Luxman K-100

Ég var að henda segulbandstæki af gerðinni Luxman K-100. Ég hef safnað of mörgum svona tækjum í gegnum tíðina og er að fækka þeim sem eru lélegust. Önnur rásin var hægt að virka vegna galla í prentbrettinu. Að öðru leyti hljómaði það vel, þegar í því heyrðist og það spilaði. Ég hafði gert við bilun í drifkerfinu, með því að skipta um gúmmíhjól sem snerti dráttarteininn, til vinstri.

Ég hafði gaman af því að læra hvernig magnarinn virkar í þessum Luxman tækjum með því að prófa mig áfram með því að fjarlægja viðnám og setja önnur í staðinn með lóðningu. Já, það kom í ljós að mögnunin í þessum Luxman tækjum er býsna frábrugðin því sem algengast er, að minnsta kosti sumir kimar hennar og afleiður til að ná fram ákveðnum blæbrigðum tónanna og mögnunarinnar.

Allir sem hafa gert við svona tæki, unnið á rafeindaverkstæðum, vita hvernig þessi tæki þróuðust frá 1968 til 1990, eða á þeim tíma sem snældur voru vinsælastar.

Vökvalausir þéttar voru mikið notaðir sérstaklega eftir 1980, og þá ekki sízt í því skyni að ná fram blæbrigðum í Dolby-C suðeyðingarkerfinu, sem var algengt á þeim árum, næstu tíu árin eða svo þar á eftir.

Jafnvel hin dýrari tæki urðu staðlaðri eftir 1985, til að láta þau kosta minna. Dolby einingarnar voru framleiddar smærri og seldar frá sérfyrirtækjum, en í upphafi voru þær sértækari og framleiddar af þeim sem gerðu tækin sjálf, og það var miklu dýrarar. Vegna breytinga á gengi yensins í Japan uppúr 1980 fóru framleiðendur að tapa og leita leiða til sparnaðar. Það kom niður á gæðunum.

En vökvalausir þéttar af ákveðinni tegund eru sérlega hentugir til að þétta burt tíðni sem lítið kemur við Dolby suðeyðingunni.

Suð í mögnurum er mest í hátíðninni. Þessvegna er virkni Dolby suðeyðingar mest í hátíðni. Vökvalausir þéttar gegna þarna miklu hlutverki.

Í þessu Luxman tæki, K-100, fór mögnunin sjálf einnig fram með takmörkuðum hætti og voru vökvalausir þéttar notaðir til að ná fram hátíðni einnig í formagnara spilunar og upptöku. Þannig er hægt að ná fram minna suði, en samt verður hljómurinn ögn flatari.

Það er hægt að sökkva sér mjög djúpt í þetta og maður getur hannað sín eigin segulbandstæki ef maður hefur varahlutina við hendina og allt sem þarf. En úr því að þau eru ekki framleidd lengur nema í litlu magni er hentugt að nota varahluti úr eldri tækjum.

Þeir sem elska analog hljóminn kjósa bæði plötuspilara og segulbandstæki, og allar græjur með analog tækni, ekki þeirri stafrænu.

Ég á því miður talsvert eftir þar til ég hef tekið nógu vel til hjá mér. Þessi tæki seljast bara alls ekki nógu vel á Íslandi, og ef maður ætlaði að selja á erlendum síðum þyrfti maður að bíða lengi eftir að einhver biti á öngulinn, og ábyrgð fylgir því að pakka þessu vel inn.

Ég myndi vilja starfa við að gera við svona tæki, en verkstæði eru langflest hætt störfum, rafeindaverkstæði, og menn eru bara að gaufa við þetta fyrir sjálfa sig, mestmegnis að minnsta kosti, því Kína hefur breytt öllu, og þar eru örsmáar einingar, og tækjunum bara hent núorðið.

Segultæki bila talsvert en það sem er krefjandi þannig er líka áhugavert, og skemmtilegt að finna að maður ræður við að gera við slík tæki eftir að hafa öðlazt reynslu með því að taka þau sundur og setja saman í langan tíma, og eftir að hafa lært eitthvað í Iðnskólanum í rafeindavirkjun, eins og ég hef gert, þótt ég starfi ekki við þetta og hafi aldrei gert.

Eitt sinn var línuleg dagskrá í sjónvarpinu það sem unglingar höfðu mestan áhuga á. Síðan komu tölvurnar og símarnir.

Þó var sú tíð einnig eitt sinn að unglingar höfðu mest yndi af því að hlusta á hljómplötur og hljóðsnældur. Þar áður var bóklestur það sem heillaði fólk mest á öllum aldri. Enn eru bækur snobbfyrirbæri, en við Íslendingar kaupum bækur til að lesa örfáar línur í, og henda síðar þegar nýjar koma á markaðinn, nema sumir, sem enn lesa þær spjaldanna á milli.

Eftir að pólitísk rétthugsun fór að verða kúgandi afl í Hollywood missti ég áhugann á sjónvarpsefni, horfi ekki lengur á sjónvarp nema fréttir, og varla mikið meira. Ég hef þó ekki áhuga á að vera skrollandi í símum allan sólarhringinn.

Mér finnst það góð dægradvöl að hlusta á hljómplötur. Síðan er mikið efni eftir sjálfan mig sem ég get hlustað á, því ég þekki það ekki sjálfur. Ef maður semur mikið af tónlist gleymir maður henni aftur, og ný verkefni taka við næsta dag. Magnið er svo mikið sem ég hef hljóðritað og samið að ég kemst aldrei yfir það að hlusta á þetta allt. Síðan er að færa allt af blöðum yfir á tölvur.

Það er búið að gefa út svo mikið af bókum að maður nennir varla að lesa þær lengur. Fólk er löngu hætt að hafa dómgreind. Það veit ekki hvað er gott og hvað er vont. Það kaupir lélegar bækur og snobbliðið telur fólki trú um að þær séu góðar. Þetta gerir mann afhuga bókum og menningunni yfirleitt. Þessu mannkyni okkar jafnvel.

Ég efast um að ég gefi út aftur tónlist eftir sjálfan mig. Ég er að þessu til að græða og til að græða feitt, en mér virðist fólk ekki hafa áhuga á minni tónlist í stórum hópum.

Sá sem hefur þolað hatur lýðsins ætti einnig að þola ást og dýrkun lýðsins. Það þarf sama styrkinn til að þola hvort tveggja, býst ég við.

Listamaður sem græðir ekki á list sinni nennir ekki lengur að gefa út. Þetta er nefnilega vinna eins og annað, og vinna sem ekki gefur af sér breytist í hobbý, og jafnvel þannig að maður hættir að nenna að semja, sinna listinni, ef maður fær ekki næga athygli og græðir ekki peninga á list sinni.

En aldrei að segja aldrei. Aðstæður breytast. Það sem einu sinni var ekki í tízku getur komizt í tízku síðar.

 

Endurunnin tónlist, sömu laglínurnar endurunnar öld eftir öld, sennilega.

Ég fann fyrstu plötu Spilverks þjóðanna í Góða hirðinum á réttlátu verði. Hún var kölluð "Brúna platan", því Kassagerðin bjó til umslagið, sem aðeins innihélt stafi, og úr brúnum og þykkum pappír þaðan.

Þetta er mikil hippaplata, mussutónlist. Annars átti ég flestar plötur Spilverksins fyrir.

Annars vil ég gera eitt lag að umfjöllunarefni í þessum pistli, en það er lagið "Icelandic Cowboy" sem er sennilega eftir Valgeir Guðjónsson, hann syngur það, og það er rammlega stolið og skrumskælt, eða umbreytt útgáfa af laginu "I Ain't Got No Home" eftir Woody Guthrie, sem er raunar ekki eftir hann, nema textinn og aðlögun laglínunnar, en lag Woody Guthries er byggt á laginu "Can't Feel At Home In This World", sem Carter Family sönghópurinn gerði nokkuð vinsælt árið 1931.

Þetta ágæta lag með Carter fjölskyldunni er raunar þess eðlis að enginn getur verið viss um hversu gamalt það er, því það er bæði bandarískt þjóðlag og sálmur, sem hefur verið sunginn í sveitakirkjum og víða meðal fólks, í upphafi 20. aldarinnar, og þá að öllum líkindum mun lengur, að öllum líkindum á 19. öldinni og jafnvel enn fyrr, það er ekki gott að segja. Einnig er næsta víst að laglínan hafi verið notuð í þjóðlögum, því þetta er dæmigerð laglína af einfaldri tegund sem auðvelt er að læra.

Lagið mitt, sem heitir "Náttúran" er einnig byggt á þessu lagi, og næstum öll lögin hans Bruce Springsteens eru einhverskonar útgáfur af þessu eina og sama lagi, ef vel er hlustað, þótt tóntegundir séu margar í þeim útgáfum, og lögum með mörgum titlum. Bubbi Morthens er svo annar höfundur sem hefur ausið óspart úr þessum brunni, af þessu eina og sama lagi, og fjölmörgum öðrum eftir ýmsa höfunda, en einnig hefur hann endurtekið sjálfan sig af miklum móð. Það gera allir lagahöfundar sem semja mikið, en sumir ekki nema lítið, að vísu.

Lagið hans Woody Guthries fjallar um kommúnískt þjóðfélagsóréttlæti, hvernig auðmenn eiga of mikið en fátæklingar of lítið. Lagið sem hann byggir á, sálmurinn, fjallar um að allir menn séu gestir á jörðinni, og Himnaríki kristninnar þeirra endanlega heimili. Dæmigerður boðskapur kristninnar raunar.

Lagið mitt er ekki stæling á lagi Lennons, "God", af plötunni "Plastic Ono Band" frá 1970, árinu sem ég fæddist, ég hafði ekki einu sinni heyrt það lag 1988, 1. janúar, þegar ég samdi það. Nei, mitt lag, "Náttúran", er eins konar heiðin, Ásatrúartrúarjátning, sem byggist á boðskapnum á Stormskersguðspjöllum eftir Sverrir Stormsker, sem ég var ákaflega hrifinn af á þeim tíma, og skrifaði minn fyrsta pistil í Velvakanda þá, í apríl 1988, sem er gagnrýni á neikvæða gagnrýni sumra á þá plötu.

Lagið mitt er frelsun undan kristni og fleiri áhrifum.

Einfaldur texti af þessu tagi er ekki stæling, heldur eitthvað alþjóðlegt og frumstætt, trúarjátning, eins og er í Biblíunni, til dæmis.

Flest í kristninni er stolið úr heiðnum trúarbrögðum. Því gæti þetta lag hafa farið í hring, ef það var til í heiðinni trú fyrir 1000 árum eða meira, hver veit. Leyndardómar alþýðutónlistarinnar eru okkur ókunnir enn, hvenær hún byrjaði og mótaðist.

Viðkvæmir eru markaðirnir, fyrst þeir nötra eftir úrslit sem byggjast á þróun stjórnmála í Evrópu og víðar um langt skeið, í nokkra áratugi. Veruleikafirrtar valdastofnanir.

Seint á árinu 2019 kom fram hálfgerð áramótaspá á fundi Nýalssinna, sem hefur ræzt að flestu leyti. Í gegnum mig sem miðil talaði kínverskur maður sem enginn vissi deili á og sagði að heimurinn ætti í vændum erfiðleika á næstunni, að fyrst kæmi farsótt, næst kæmi mikil styrjöld sem myndi minna á heimsstyrjaldirnar, og einnig mætti búast við efnahagsþrengingum, efnahagshruni.

Þessi frétt um nötrandi markaði í Evrópu vegna uppsveiflu hægriflokka hún fjallar svo sem ekki um nýtt hrun eins og varð 1929, en það má kannski segja að þessir markaðir séu óvenjulega viðkvæmir úr því að þeir nötra eftir niðurstöður þessara kosninga í Evrópuþinginu, því eins og kom fram í Silfrinu í gærkvöldi og allir voru sammála um þá hefur þessi breyting á evrópskum stjórnmálum, og raunar mun víðar, átt sér stað lengi. Grunnurinn að þessu varð þegar vestræn samfélög fóru að gerbreytast, úr því að vera fremur einsleit í það að vera fjölmenningarleg. Það er langt frá því að allir þurfi að vera rasistar sem eitthvað telja varhugavert við að varpa í burtu öllu sem gamalt og gott er, hvort sem það eru trúarbrögð, samskipti kynjanna, kynjahlutverk, kynhneigð, valdajafnvægi, og mörgu fleiru.

Málið er það að frjálslynda fólkið varð svo frjálslynt allt í einu að frjálslyndi þess fór að eiga sér engin takmörk. Á sama tíma varð efnahagshrun, lítið og nett miðað við það sem varð 1929, en þó eitt það stærsta síðan þá, árið 2008.

Það efnahagshrun virðist hafa kennt mörgum ýmislegt, sérstaklega fólkinu sem áður tók ekki mikla afstöðu og kaus sitt og hvað og hafði ekki mjög sterkar skoðanir kannski.

A) Það kenndi til dæmis að ekki er alltaf réttlætanlegt að treysta sérfræðingum. Þeir sögðu allt í himnalagi á meðan Titanic sigldi í strand árið 2008.

B) Það kenndi að vissulega er til ríkt fólk og ofurríkt sem ekki er samsæriskenning að kalla Elítu. Samsæriskenningar um hvað sú Elíta gerir og vill, þær segja svo sem ekki alla söguna og við vitum það ekki nákvæmlega, en ljóst er að vinstrimenn sitja ekki einir að því að búa til samsæriskenningar. Eftir hrunið 2008 fóru allavega hægrimenn að taka flugið í samsæriskenningasmíð og stór hluti almennings fór að hlusta og taka undir þær samsæriskenningar, og taka þátt í smíðinni á samsæriskenningum. Donald Trump er eitt frægasta og augljósasta afkvæmið af þessum þjóðfélagsbreytingum, sem Angela Merkel skapaði að vísu líka, með of opnum landamærum inní Evrópu, og svo hennar skoðanasystkini í Bretlandi, Ameríku og víðar. Öfgar í eina átt leiða af sér gagnstæða öfga, það er nokkurskonar náttúrulögmál.

C) Hrunið kenndi stórum hluta almennings að óttast um sinn hag. Það kenndi að þótt bankar virðist eilífir, óhagganlegir eins og Guð almáttugur, þá er það mynd, blekking.

Síðan höfum við lært að kynið sem okkur er úthlutað frá fæðingu er kannski bara blekking skaparans og brandari hans, samkvæmt því sem reynt er að kenna fólki núorðið. Kannski er það rétt, ég veit það ekki.

Þeir sem hafa kafað í andlegu málin mikið og lengi eru oft á því að orka stjórni öllu og einhver lögmál, og þannig þurfi kannski mannkynið að ganga í gegnum ýmislegt.

Ég hef þá trú að Elítan á jörðinni geti ekki stjórnað Guði almáttugum, Guðunum í Valhöll, Gyðjunum í Valhöll, eða lögmálum alheimsins. Hvað þá held ég að almenningur geti það.

Ef Drottinn, sem ég tel að sé Óðinn eða Týr frekar en Jahve, vill kenna mannkyninu þá lexíu að það eigi að vera frjósamt og uppfylla jörðina en ekki stunda fóstureyðingar eða telja mannréttindi vinstrimanna og húmanista æðri því sem stendur í Biblíunni, þá held ég að við mennirnir getum ekki breytt því, hvorki Elítan né við hin sem erum fátæk, tvístruð og snauð á alla lund.

Einræðisherrar eru verkfæri Drottins. Ef vilji Drottins nær ekki fram að ganga mun hann þurrka fólkið út á jörðinni.

Okkar siðgæði er smátt. Jafnvel allt sem við teljum heilagt, það kann að vera annað og rangt í augum guðanna og gyðjanna, sem goðlast og guðlast er að líkja mönnum við, taka sér þeirra heiti, hvort sem það eru þeirra heilögu bústaðir eins og Valhöll eða þeirra nöfn.

Biblían er þó leiðarvísir og fleiri trúarrit. Þau trúarrit sýna það nokkuð skýrt að mannkynið er komið nokkuð langt frá bókstafnum í þessum trúarritum.

Markaðir nötra vegna uppsveiflu hægriflokka

Macron og Katrín Jakobsdóttir eru svipuð. Þau hafa stjórnað löndum en þó í litlum, óvinsælum stjórnum. Katrín er horfin úr stjórnmálum og Macron á útleið.

Maðurinn sem hefur verið með einn mesta stríðsæsinginn gegn Rússum fékk herfilega útreið í Evrópuþingskosningunum, Macron. Kjósendur eru að hafna stuðningi við Úkraínu á kostnað innviðauppbyggingar innanlands.

Jú jafnaðarfasisminn hélt velli, en með naumindum þó.

Ursula frá Kúgunarmiðstjórn hélt velli. Evrópuþingið er hið illa keisaraveldi í Stjörnustríðsmyndunum.

Björn Bjarnason kætist af því í sínum pistli um þetta að Orban hafi tapað fylgi en Donald Tusk bætt við sig fylgi. Satt er það, þetta fór á marga vegu eins og oftast í kosningum, úrslitin ekki svarthvít, en teikn á lofti um vilja til breytinga.

Ekki var þetta stórsigur Pútín-sinna, satt er það, en þó var þetta ekki heldur stórsigur Selenskí-sinna.

Stærstu Evrópulöndin komu út með frelsissveiflu, hægrisveiflu, hægriöfgasveiflu vilja sumir orða það.

Þýzkaland, Ítalía, Frakkland, úrslit augljós. Þjóðleg, íhaldssöm gildi, ekki jafnaðarfasisminn sem allt er að drepa niður.

Þjóðverjar eru enn hræddir við nazismann, að óþörfu, og því vinnur ekki afD stórsigur, sem fólk vill. Áfram er haldið á eyðileggingarbrautinni.

Nú er spurningin, mun Giorgia Meloni sýna staðfestu og krefjast úrbóta á ruglinu á ýmsum sviðum þarna? Eða mun hún spillast og samlagast valdagrautnum?

Hún er komin í lykilstöðu innan ESB. Fylgi hennar flokks er orðið slíkt. Hún vann stórsigur, og einnig skoðanasystir hennar, Le Pen í Frakklandi.

Það er því kvenleg þjóðerniskennd sem vann stórsigur í Evrópu. Frábært.

Róm er aftur að rísa úr öskustónni eftir mjög, mjög langt hlé.

Bræðralag Ítalíu er Rómverska heimsveldið endurfætt, en ekki flokkar miðjufasismans.

Er það lýðræðislegt hvernig afD hefur verið haldið utan við hefðbundna stjórnsýslu í Þýzkalandi, og það sama á ferðinni í Svíþjóð?

Hvenær koma fram ný Nuremberg-réttarhöld yfir Merkel og öðrum jafnaðarfasistum? Hvenær verða fóstureyðingar settar á sama stall og útrýmingar með vopnum eða öðrum hætti?

Kjósendur hafa talað. Þeir vilja ekki lengur stríð, hatur á milli Rússa og ESB. Kjósendur vilja frið, velmegun, eins og var á fyrsta áratug hinnar nýju aldar fyrir 20 árum, og það verður ekki upphafið að 3. heimsstyrjöldinni, frekar áframhald á sömu stefnu.

Já, kjósendur vilja viðskipti við Rússa, og kjósendur vilja tilslökun í alþjóðamálum, friðarsamninga, ekki stríð.

Kjósendur í Þýzkalandi hræðast enn flestir afD, en hafa einnig ógeð á núverandi jafnaðarfasistum sem eru við völd.

 

Róttækir sækja á en hófsamir halda velli