Hvar sálin dvelur kyrr, ljóð frá 23. október 1991.

Margar magna seið,

maður er sem dauður, frosin sál.

Ljós er hennar leið,

löngun svo til staðar...

Hún vill kannski Herjans bál,

en harmur dregur mann frá...

Eins og auðvelt sé

að æða í drykkju, týna sér?

Frekar fæ mér hlé

og flý á vængjum andans bara hér.

Margar þó glettnar, glaðar,

geta mig tælt, en varla er þar nægileg þrá.

 

Bauð mér brennivín,

á ball mig vildi fá.

Ef hún bara væri vinkona mín,

veitztu... talaði á daginn

við mig, þannig kannski... þá...

en þetta er ekki rétt.

Ef ég bara gæti gleymt

gellunni sem ég elska mest.

Hefði heimt

hana en engan brest.

Sniðugur snaginn,

snuddan sem hver þarf, en býður annan klett...

 

Heldur kannski hún

að holdfýsn leið sé rétt?

Gæti ég freistazt glaðri af brún?

Glötunin víða, freistingar nýjar.

Berglind verður bara mett

af bræðrum sem það skilja í dag.

En sál mín hrópar samt á annað fljóð,

sjáðu, bara Herdís náði mér...

Ei var alveg góð,

en einhvernveginn burt ei fer...

Fýsnin mig fríar,

en fæstar reynast draumur, aðeins týndist lag...

 

Þú elskar ekki fyrr

en andinn talar með,

og sýnir þér hvar sálin dvelur kyrr.

Sameiginlegt... skilurðu, nenni?

Hvað getur annars skynrænt skeð?

Ó skylduræknin, námið, sinni því...

Hér ekki er ljóst hvað annars vil,

ætti ég að mæta og kannski byrja strax

með henni, skugga skil...

skaðinn fram til næsta dags?

Erum aðeins brenni?

Eins og vafinn kremji mig, ó skil ei mig á ný!

 

Mér líkar hana líka við,

ei ljóshærð kannski en snotur þó.

Kannski getur fært mér frið,

finnst mér rétt að kíkja á ballið?

En ákvörðun tekin, innar smó,

aldrei hverfur, þú lifir með henni síðar, já...

Hún ætlar að negla mig, það allvel finn,

og ekki vil ég hlýða, byrja henni með...

Hvort geri ég mistök mjúka skinn?

Mun ég reiðast? Getur eitthvað betra skeð?

Skyndikynlíf, skrallið...

skil ei hvort ég vil það, bara gredda? - Dýpri þrá?

 

Ef ég aðeins traust

eitthvað fyndi, get ei talizt vél...

Nú er Heljar haust,

hafsins dætur bjóðast, samt er meiddur...

Ef þú hikar ertu bara skel,

andinn grætur, kallar blíðu á...

Félagslífið fátæklegt,

finnst ég þurfa sjálfstraust meira í dag.

Þeirra þrá, margt undarlegt,

þú munt ekki koma sorg í lag...

Samt í dansinn seiddur,

sannarlega vill mig hella fullan skvísan, hika, dauf er þrá...

 

Alþjóðalög sem valdníðslutæki

Vísisgreinin eftir Róbert Spanó hefur vakið mikla athygli, enda er hún vel skrifuð, og þó má finna galla á röksemdafærslu hans. Mér virðist sem rök hans komi úr bergmálshellum þeirra sem eru honum sammála, en það sama má kannski segja um rökin sem Guðrún notaði, því fyrir henni vakti að bjarga stjórninni frá því að splundrast, og hefur hún notfært sér ýtrustu klæki til þess hinna lögvitrustu manna, og farið milliveginn og bjargað stjórninni frá sprungum eða sprengingu.

Þegar hann skrifar að "röksemdafærsla ráðherra fær ekki lagalega staðist", þá finnst mér það undarlegt. Einnig þegar hann talar um "sjálfstæði og hlutleysi ákæruvaldsins í landinu".

Hvernig getur ákæruvaldið verið sjálfstætt og hlutlaust þegar það lýtur evrópskri forskrift, sem hann sjálfur er útlærður í?

Hann snýr þessu algjörlega á hvolf. Sjálfstæði ákæruvaldsins í landinu hlýtur þá fyrst að koma í ljós þegar svona ákvörðun er tekin, og persónuleg ákvörðun ráðherra er til grundvallar, en þó rökstudd með meðalhófi og samkvæmt heimildum sem ráðherra hefur.

Sjálfstæði og hlutleysi er samkvæmt Róbert Spanó að vera ósjálfstæður ESB-sinni, og hafa óbeit á Sjálfstæðisflokknum.

Það er þó alveg rétt hjá Róbert Spanó að í útskýringum var Guðrún hikandi og tók undir orð Sigríðar ríkissaksóknara að nokkru.

Róbert Spanó veit af dómstóli götunnar, sem að þessu sinni hefur dæmt Sigríði ríkissaksóknara til að verða rekin frekar en Helgi Magnús, og þó minnist hann, lögfræðingurinn ekki á þennan almannavilja.

Allt þetta mál gegn Helga Magnúsi hefur í raun verið að grafa undan trúverðugleika embættisins sem Sigríður gegnir, en líka Helgi Magnús. Róbert Spanó kýs að hunza alveg það sem komið hefur fram í athugasemdum DV, og víðar, að fólk hefur almennt samúð með Helga Magnúsi og finnst yfirmaðurinn hafa leikið hann grátt.

Það sárnar honum kannski einmitt mest og gæti verið ástæðan fyrir því að hann reynir að snúa þessu ESB-pólitíkinni í hag.

Róbert skrifar að röksemd Guðrúnar sé "ekki lagalega tæk". Hann ætti þá að vitna í lagagreinar og lagatexta, og fordæmi.

Röksemdin gegn rökum Guðrúnar er að embættismenn og aðrir sem fari með opinbert vald sæti iðulega hótunum.

Hér hlýtur ýmislegt að rekast á eðlilega.

Jafnvel þótt hótanir sem þessar þekkist og ofbeldi í garð embættismanna, þá er ekki þar með sagt að fólk vilji líða það og telji það í lagi eða að engin úrræði séu til að verja þá embættismenn.

Nú er þetta mál þannig að almenningi finnst sem ríkissaksóknari hafi ekki farið mannúðlega með undirmann sinn með því að standa ekki með honum vegna hótana Kourani.

Ef Róbert Spanó eða Sigríður ríkissaksóknari eða einhverjir aðrir vilja fara með þetta fyrir Mannréttindadómstól Evrópu er erfitt að sjá fyrir sér að brotið hafi verið á mannréttindum Sigríðar ríkissaksóknara.

Hins vegar notar Róbert Spanó þau rök eða þær fullyrðingar að þetta snúist um sjálfstæði og hlutleysi ákæruvaldsins í landinu.

Augljóst er að hann grípur í hálmstrá, en það má þó sjá af því að Heimildin og DV eða Vísir (helztu vinstrifjölmiðlarnir okkar) eru ekki að slá þessu upp sem aðalfrétt, að þrátt fyrir að Róbert Spanó reyni sitt allra bezta í grein sinni, þá nær hún ekki því flugi sem til var ætlazt.

Maður þarf ekki að vera lögfræðingur til að skilja ritað mál og vega það og meta, hvenær seilzt er langt og hvenær menn ná að hitta í mark, eða svona nokkurnveginn.

Engu að síður er það rétt að Helgi Magnús hefur tjáð sig persónulega en ekki Sigríður ríkissaksóknari. Hvort það er brottrekstrarsök fyrir hann er þó allt annað mál.

Annarsstaðar las ég að ríkissaksóknari og vararíkissaksóknari séu æviráðin.

Nú hlýtur maður að spyrja sig hvort það sé réttlætanlegt yfirleitt?

Hvaða rugl er í gangi?

Er hægt að búast við að þetta fólk sé svo fullkomið sem gegnir þessum embættum að það geti ekki gert mistök eða sé ekki mannlegt, hvort sem það á við um Sigríði eða Helga Magnús?

Það sem Róbert Spanó óttast er að almenningur í landinu er farinn að skilja að einnig má gagnrýna störf Sigríðar ríkissaksóknara, eins og sjá má í athugasemdum DV sem eru mjög fróðlegar.

ESB sinnarnir hafa talið þeirra vald allt að því guðdómlegt og ósnertanlegt.

Þegar sá veruleiki birtist að svo er ekki, þá er reynt með öllum ráðum að fá aftur hinn horfna veruleika.

Á ekki lögfræðin að snúast um RÉTTLÆTI og MANNÚÐ en ekki peninga og völd?

Róbert Spanó þolir ekki að almenningur í landinu er farinn að fatta að hann er ekki sjálfkrafa sá sem verndar réttlæti og mannúð, eða ESB sinnar yfirleitt.

 

Ákvörðunin „áfall fyrir ákæruvaldið í landinu“

Mótmælin gegn Piu Kjærsgaard hér á Íslandi voru heimskuleg og fáránleg. Hún hefur meira vit í kollinum en flestir.

Pia Kjærsgaard er ein af merkustu stjórnmálakonum nútímans. Það er stefna Helgu Völu og Pírata í útlendingamálum sem er orðin úrelt, en ekki stefna Piu Kjærsgaard. Það er hægt að sjá á því að Helga Vala er ekki lengur í pólitík, nema á RÚV þar sem slefað er yfir öfgum hennar að sjálfsögðu. Það má einnig sjá á því að Samfylkingin í heild hefur yfirgefið fyrri stefnu sína í þessum málum, og Píratar hafa lært að tala um fleiri mál á breiðari grundvelli til að fela þessa öfga sína.

Hér um árið reyndu Píratar, og sumir úr Samfylkingu að gera Piu Kjærsgaard tortryggilega. Tíminn hefur unnið með henni og nú lætur hún af störfum fyrir aldurs sakir, enda orðin 77 ára, og hefur því verið 10 árum lengur í pólitík en gert er ráð fyrir víða, að miða við 67 ára aldurinn.

Stjórnmálabörnin á Íslandi ætla að læra seint, en hafa þó eitthvað lært. Pia Kjærsgaard er á svipuðum aldri og mamma, ég vil taka það fram.

Kjærsgaard hættir í pólitík

Ljóðið "Hættum að nota öll eiturefnin", (Taktur og tregi), frá 20. janúar 1998, með skýringum.

Ef ég skrifa bloggpistla sem falla í kramið hjá lesendum mínum sem ég held að séu flestir hægrisinnaðir, ef miðað er við innihald pistla annarra bloggara, þá er það bara vegna þess að ég er í þannig skapi þegar ég skrifa þann pistil. Það er þá oft vegna þess að mér finnst vanta þannig vinkil. En ég er einnig þekktur fyrir að skrifa pistla með vinstrisjónarmiðum og hér er einn slíkur. Veruleikinn er ekki lestarteinar heldur sambland. Ég á allavega erfitt með að skilgreina mig hvort ég sé meiri vinstrimaður eða hægrimaður.

Ég er vissulega búinn að hlusta á ræðurnar í upphafi þingsins, en þar er ónauðsynlegt að tjá sig, þetta er eins með lest sem er að fara af stað, allt fyrirsjáanlegt og bara til að gera fólk syfjað að tíunda það.

Einnig með kappræður Harris og Trumps. Það var alveg fyrirsjáanlegt að Trump fengi verri gagnrýni en Harris. Það minnir á þann tíma þegar hann varð forseti. Ég held helzt að hann verði forseti ef hann fær allan vindinn í fangið og annars ekki.

Með kappræður Harris og Trump vil ég þó benda á aðeins áður en ég fer í að fjalla um ljóðið sem er aðalefni þessa pistils, að Trump telur sig alltaf vera að tala inní sinn aðdáendahóp, til stuðningsmanna repúblikana. Þessvegna kemur hann undarlega út.

Til dæmis þegar Trump talar um að demókratar drepi börn, þá er það allt önnur skilgreining en demókratar leggja í orðið, og hlæja bara að þessu hjá honum. Trump flokkar ófædd fóstur sem lífvænleg börn og jafngildi þeirra en ekki demókratar, sem tala sennilega um frumuklasa sem mæður megi deyða eins og flugur eða skordýr eða pólitíska óvini þessvegna, eins og Katrín Jakobsdóttir og hennar fólk, og fleiri á þeim kanti stjórnmálanna.

Gleymum því ekki að repúblikanar eru sannkristnir yfirleitt en demókratar kaldhæðnir í trúmálum eða með allskonar trúarbrögð eða trúleysi á sinni stefnuskrá.

Þetta veldur því að þetta fólk virðist tala úr sitthvorum alheiminum.

En nú að ljóðinu.

 

Það er fimm erindi. Fyrsta erindið er svona:

 

"Eiturefnin drepa jörðina.

Eiturefnin drepa jörðina.

Hættum að nota öll eiturefnin."

 

Engin ljóðræna, þetta er mjög skýrt og einfalt.

Já, þetta var lengri texti mjög svipaður, frá janúar 1997, jafnvel 20. janúar 1997. Ég endurgerði margt og stytti nákvæmlega ári seinna.

Ég hafði ákveðið að gefa út plötu um umhverfisvernd sem unglingur frá 1983-1990 þegar ég orti slíka texta, slík ljóð og setti tónlist við, einfalda yfirleitt alltaf.

Þetta var því fyrsti draumurinn hjá mér, að syngja um umhverfisvernd og verða frægur fyrir. Það rættist að nokkru leyti, innan skólans að minnsta kosti, MK.

Síðan þegar þetta komst á framkvæmdastigið, frá því Jón Ólafsson bauð mér að taka upp í sínu hljóðveri og þar til ég tók upp þessi lög endanlega, og komu út á "Blóm, friður og ást" árið 2000, nema mörgum var sleppt þar, þá var ég að búa til aukaleg lög og texta, því ég var að vonast til að semja eitthvað sem væri betra en það sem ég gerði á unglingsárunum.

Þetta var eitt slíkt lag, sem mér fannst bæta einhverju við, en ég byrjaði eiginlega að vinna við þetta lag 1996, þá kom lengri útgáfa og þetta er styttri útgáfa þess lags, og til eru aðrar útgáfur sem ekki eru blúsar eins og þessi útgáfa. Þetta er eins og þegar málar gera margar tilraunir við sama viðfangsefnið.

En sem sagt, ég samdi þennan blús í röð með öðrum svipuðum blúsum. Þetta var eiginlega eins og hver önnur vinna, ég ákvað að semja um þetta efni, og þá taldi ég upp ákveðin þemu sem yrðu að vera nefnd á plötunni, eins og skógareyðing, súrnun sjávar og margt fleira, og þetta var bara eitt af mörgu sem ég vildi að kæmi fram á plötunni, það er að segja notkun mengandi efna.

Þetta er því ljóð eða söngtexti sem er dæmigerður fyrir það sem kalla mætti skipulagða andlega vinnu en ekki innblásna þannig að innblásturinn komi manni á óvart.

Eins og ég sagði, þá hafði ég prófað að semja um þetta efni oft áður, og löngu fyrr en 1996. Þetta ljóð er næstum orðrétt stytt útgáfa af þessu lagi frá 1996 og 1997.

Af þessu leiðir að öll dulúð er horfin úr textanum, sem fylgir oft sérstökum innblæstri sem kemur skáldinu sjálfu á óvart.

Þetta er eiginlega algjörlega óskáldleg upptalning á skylduverkum umhverfisráðherra eða hvaða umhverfissinna sem er.

 

Erindi númer 2:

 

"Hættum að nota gerviefnin.

Hættum að nota gerviefnin.

Hættum að nota öll eiturefnin".

 

Enn held ég áfram í ljóðinu óskáldlegri upptalningu eins og kennari við nemendur sína.

Þó má segja að þessi hvassi og skipandi tónn sé sjaldgæfur og hafi verið sjaldgæfur þegar þetta var samið. Enda hafði ég hrærzt í umhverfisvernd svo lengi að ég taldi mig þurfa að sannfæra fólk, eða reyna það, með öllum aðferðum, og með því að fjalla um þetta af eins miklum sannfæringarkrafti og hægt væri.

Erindi númer 3:

 

"Við megum ekki menga jörðina.

Við megum ekki menga jörðina.

Hættum að nota öll eiturefnin".

 

Já, enn er þetta jafn óskáldlegt og áður.

Þessi setning er eins barnaleg og hægt er, bara hreint og beint bann eins og við börn eða við löggjöf. Ég taldi boðskapinn þurfa að vera skýran því ég trúði sannarlega á þetta og geri enn.

Erindi númer 4:

 

"Jörðin á að vera alveg náttúruleg.

Jörðin á að vera alveg náttúruleg.

Hættum að nota öll eiturefnin".

 

Ég vil segja að þetta er svolítið sérstakt. Það sem er óvenjulegt við þessa setningu er hversu öfgafull umhverfisvernd þetta er og ljóðmælandinn er gjörsamlega ósveigjanlegur í þessu efni.

Marteinn Mosdal kannski? (Hann er grínpersóna sem Laddi bjó til, glerharður og miskunnarlaus kommúnisti og reglugerðasnati og fyndinn vegna þess hversu sérlega ýktur hann er eins og Laddi leikur hann).

 

Fimmta og síðasta erindið: (Fleiri erindi eru í öðrum lengri útgáfum ljóðsins, en ekki hér).

 

"Hættum að nota öll gerviefni.

Hættum að nota öll gerviefni.

Hættum að nota öll eiturefnin".

 

Ekki nóg með að þetta sé ósveigjanlegt, heldur er þetta erindi næstum orðrétt endurtekning á 2. erindinu, nema orðið "öll" er þarna komið inn og greinirinn er óákveðinn.

Það aftur á móti gefur erindinu ennþá harðneskjulegri blæ, eins og Marteinn Mosdal sé hér enn búinn að herðast í afstöðu sinni eða Georg Bjarnfreðarson, persóna sem Jón Gnarr skapaði og gerði fræga, einnig kommúnisti harður, eða þannig túlka ég hann, einnig mjög harður á reglum.

Þó er þetta lag ekkert grín eða þetta ljóð.

Biskupan og forsætan. Á komandi tímum munum við heyra fullt af ræðum frá þeim, en lausnir koma oft frá grasrótinni, fólkinu sjálfu

Bæði biskupan og forsætan tala á svipuðum nótum. Ég tek alveg undir það að þetta er ólíðandi og Ísland var ekki svona. En hverjar eru ástæðurnar?

Í grunninn er þetta einfalt. Þetta snýst ekki um hnífa eða vopnaburð, enda hægt að drepa eða særa með ótalmörgu öðru og nota sem vopn.

Þetta snýst um virðingu sem sumir hafa misst, þetta snýst um smánun í samfélaginu, sem nú beinist að karlmönnum og piltum.

Það þykir í lagi að sýna útlendingum umburðarlyndi, en það er dægurmenning okkar sem orðin er femínísk hún elur á tortryggni gagnvart karlkyninu. Ef drengir og karlar eru ekki villidýr í mannsmynd erum við taldir aumingjar. Tengslamyndun hefur alltaf verið lélegri hjá karlkyninu, meira um einstaklingshyggju.

Það þýðir að við höfum ekki marga til að tala við eða tjá okkur við ef okkur líður illa.

Ungu piltarnir eru auk þess að leita að sjálfum sér, og það fylgir æskunni. Þar með er tilvistarangistin orðin margföld.

Hræsnin hjá biskupinni og forsætunni felst í því að þær njóta ávaxta af femínismanum en ekki ungir piltar sem eru komnir neðst í goggunarröðuna og neðar en útlendingar jafnvel.

Þessir ungu menn sem hrekjast úr skólunum, þeir eru ekkert einsdæmi. Óhamingjan er víða. Hvað er gert? Fleiri sérfræðinga?

Þetta er aldrei hægt að leysa með fleiri sérfræðingum.

Lausnin felst í að leyfa strákum og körlum að vera þeir sjálfir. Ef nett ýgi er leyfð og hæfileg karlmennska, þá lendum við ekki í þessu, sem byggist á örvæntingu og uppgjöf á tilverunni þegar fólk er komið útí horn og finnur engin önnur úrræði en að beita ofbeldi.

 

Sagði sorg grúfa yfir landinu

Kvikmyndaiðnaðurinn í Bandaríkjunum er ein rjúkandi rúst eftir að Metooóttinn sigraði þar

Sannleikurinn er sá að perrar og kynferðisofbeldismenn eins og Harvey Weinstein eru forfeður okkar allra, en ekki saklausu englarnir sem þorðu ekki að káfa á kvenfólki eða piparkerlingarnar sem hötuðu karlmenn og eignuðust engin börn.

Sérstaklega á þetta við um Íslendinga. Stórar ættir dóu út í Svartadauða og aðrar komu í staðinn og oft undan fáum aðilum og náskyldum jafnvel.

Það var alsiða í sveitunum að systkinabörn giftust og frændur og frænkur eignuðust haug af krökkum. Urðu úr þeirri skyldleikaræktun snillingar annarsvegar og svo fávitar hinsvegar, en vísindamenn hafa komizt að því að skyldleikaræktun eykur bæði hættu á fávitahætti og erfðagöllum en getur einnig verið jákvæð og ýtt undir snilligáfu og aðra hæfileika, sem liggja í ættum og koma fram síðar.

Nú er Harvey Weinstein orðinn 72 ára gamall og kominn í göngugrind og hjólastól, og verið að níðast á blessuðum manninum fyrir hetjuverkin til forna. Blessaður sóminn gerðist of nærgöngull við leikkonur þær sem hann leikstýrði og vildi véla þær til samræðis.

Weinstein hefur neitað sök um nauðganir og segir að allt hafi þetta verið með samþykki.

Ekki verður það af honum tekið að hann framleiddi vinsælar og stórgóðar bíómyndir.

Nafn hans þýðir Vínsteinn uppá þýzkuna og virðist mér augljóst að hann er af þýzkum ættum, eða ættarnafnið bendir til þess. Hvort hann er mikið vínhneigður er ekki víst hinsvegar.

Hinsvegar ef maður gúgglar kallinn á netinu þá kemur í ljós að hann er gyðingur frá Póllandi. Ekki eru ættir hans raktar lengra aftur, en Pólland er jú vissulega nálægt Þýzkalandi svo sennilega er það rétt að eitthvað komi þetta nafn frá Þýzkalandi.

Hvers vegna komast þessir Metoofrömuðir upp með þetta og eru ekki sakaðir um gyðingahatur úr því að Havey Weinstein er gyðingur, sem ég vissi ekki?

En Vínsteinn þessi er frægur fyrir það að öll Metoo halarófan fylgdi í kjölfar ásakana á hendur honum. Æpandi móðursýki fór í hæstu hæðir og Covid-19 kom beint frá Helvíti niður á mannkynið í kjölfarið, sem refsing fyrir þann glæp gegn mannkyni að leyfa femínistum sem slíkum að fá völd og fá að tjá sig.

Vínsteinn þessi gerði góðar bíómyndir fyrir Vínsteinafyrirtækið, (Weinstein Company).

Naut Hollywood góðs af vinnugleði kappans og góðri verkstjórn í kvikmyndagerð.

Eftir að Harvey Weinstein var settur inn fyrir hetjuverk sín sýktist Helgiviður (Hollywood) svo illyrmilega af kvenréttindaveirunni að það hefur ekki borið sitt barr síðan. Pólitísk rétthugsun, sem er ranghugsun tröllríður þar röftum eins og illur andi úr neðra, sem hún auðvitað er.

Nú vill svo til að ekki er hægt að horfa á kvikmyndir eða sjónvarpsþætti án þess að annar hver maður sé svartur eða pólitískt rétt þenkjandi og boðandi sína hugmyndafræði.

Marvel og DC kvikmyndasamsteypurnar hafa farið illa útúr þessu.

Ég hafði nokkuð gaman af seríunni "Legends of tomorrow", en henni lauk 2022 og hóf göngu sína 2016.

Eins og með femínismann er hægt að skilgreina þróun vísindaskáldsagnaafþreyingarefnis í nokkrum tímabilum. Jafnvel má deila um hvort þetta byrjaði á 20. öldinni eða enn fyrr.

Allavega, þetta eru vísindaskáldsögur fyrir nútímafólk.

En ég hef vit á "Legends of tomorrow", (G0ðsögnum framtíðarinnar, eða Froðsögnum framtíðarinnar eins og réttara væri að nefna fyrirbærið).

Ég horfði á þessa þætti frá upphafi.

Þegar Donald Trump komst til valda 2016 þá stórjókst áhuginn á sjónvarpsefni um vísindaskáldskap og samsæriskenningar. Ráðgátur voru endurlífgaðar, til dæmis.

Legends of tomorrow er hluti af áhuga á þessu. Þær eru afkvæmi þessa áhuga og Arrowverse, Örvaversunum. Græna örin var fyrsta þáttaröðin, byrjaði hún 2012 og fleiri fylgdu í kjölfarið. Verse, seinni hluti orðsins Arrowverse er bæði vísun í versatile, fjölhliða, og verse, erindi, vers.

Orðið versicolour á ensku þýðir til dæmis marglitur, fjöllitur, eða lithverfur, litföróttur, sem breytir um lit, og því eru fordæmi fyrir því að nota orðið vers sem eitthvað sem merkir fjölbreytni, eða kafla.

Morgundagshetjurnar byrjuðu ágætlega en enduðu í fullkomnum farsa.

Tímaflakk og dyggðaflöggun góða fólks komu snemma við sögu sem aðalatriðin sem allt snérist um.

Snérust þessir sjónvarpsþættir einkum og sér í lagi um það að fara til baka í mannkynssöguna og breyta öllum þeim atriðum sem ekki töldust nógu mikið wók, og jafnvel sögufrægum persónum, eða sýna þær í skoplegu og neikvæðu ljósi, ef þær töldust gamaldags, rasistar, karlrembur eða eitthvað slíkt.

Þetta er hluti af gífurlegri sögufölsun kvikmyndaiðnaðarins síðastliðin ár og áratugi. Hefur þetta keyrt svo mjög um þverbak að ég er hættur að horfa á sjónvarp nema fréttir, að kalla má, enda hitt ónýtt drasl, brandari, einskisnýtt last.

Brezku þættirnir um Merlín galdrakarl eru gott dæmi. Þeir voru framleiddir fyrir ríflega 10 árum.

Sögufölsunin versta í þeim þáttum var á þá leið að Gunnvör, kona Arthúrs konungs var svört kona í þáttunum, en ekkert slíkt kemur fram í heimildum og gengur þvert á alla röklega skynsemi um háttsemi fólks á þeim tíma. Blönduð hjónabönd eða sambönd þekktust ábyggilega eitthvað, en hæpið er að það hafi verið innan aðalsins.

En mér fannst Legends of tomorrow hlægilegir þættir í fáránleika sínum og spennandi um leið, eða þar til þeir urðu svo yfirmáta vitlausir að þeir urðu fullkominn farsi án allra gæða.

Söguþráðurinn fór að lokum allur að hverfast um pólitískan rétttrúnað, til dæmis samkynhneigð aðalpersónanna, ellegar þá einhver mjög skrýtin einkenni og hegðun hjá þessum aðalsöguhetjum, að lifna við frá dauðum, breytast í vélmenni, og ekki skeytt um trúverðugleikann. Rann þetta síðan út í sandinn eins og hver önnur haldleysa.

Menningarelítan í Bandaríkjunum er sérstakt fyrirbæri sem tengt er menningarelítum annarsstaðar á Vesturlöndum. Þetta fólk á það sammerkt að það lifir í fílabeinsturni og leikkonur telja sig sérstaklega á hærri stalli en leikarar eða almúginn yfirleitt.

Þetta fólk er allt wók meira og minna. Það er yfir sig snobbað og lítur niður á annað fólk, og telur sig í yfirstétt eins og drottningar og kóngar, ef ekki enn hærra sett en venjulegt yfirstéttarfólk af því taginu.

Harvey Weinstein er hluti af deyjandi menningu innan Hollywood, gömlu karlrembusvínin sem byrjuðu og sköpuðu menninguna sem wókistarnir lifa og hrærast á.

En bíómyndirnar sem hann bjó til voru skemmtilegar.

Það hefur ekki verið sannað með óyggjandi hætti að konur þær sem hann átti samskipti við hafi borið óbætanlegt tjón vegna hans.

Þótt fjöldinn sýkist þá er ágætt að risaeðlur haldi áfram að vera þær sjálfar. Eftir því sem fleiri eru staðfastir í stolti yfir því að vera risaeðla er kannski hægt að hefja réttindabaráttu úreltra.

 

 

Weinstein fluttur í skyndi á sjúkrahús

Textinn "Jafnréttið er eina svarið" (Taktur og tregi), frá 16. febrúar 1998, með skýringum.

Fáa texta hef ég endurgert eins oft og þessa. Einnig var samið um svipað efni lengi. Bæði var að ég var óviss um skoðanir mínar á jafnréttinu, og eins var að ég var ekki viss um hvaða heildahrifum ég var að leita að.

Jafnréttishljómdiskana mína setti ég saman til þess að fá afsökun til að gefa út lögin um kvenhatur, sem byggðust á sársauka frá 1991.

"Varúð!", það lag samdi ég 9. apríl 1991.

"Sumar í Helvíti", það er frá 2. ágúst 1991.

Þessi sársauki sem ég þoldi á þessu ári, mér fannst hann þannig að ég yrði að segja frá honum, tjá hann.

Á sama tíma var ég þó búinn að velja eldri lög sem öll fjölluðu um umhverfisvernd, samin undir áhrifum frá Árna Waag.

Þau eru þessi:

"Hefur þú hugsað um mannfjöldasprenginguna?" (Taktur og tregi), samið 3. marz 1983.

"Engar umbúðir", samið 10. janúar 1984.

"Trén bjarga okkur", samið 20. janúar 1985.

"Mannfjöldasprengingin", samið 1. febrúar 1986.

"Björgunarlag", samið 1. janúar 1986.

"Óðzonlagið", samið 2. janúar 1987.

"Náttúran", samið 1. janúar 1988.

"Visthrun", samið 26. nóvember 1989.

"Njóla í Ránar sal", samið 2. janúar 1990.

"Ó græni þollur", samið 4. janúar 1990.

"Sonnetta", samið 7. janúar 1990.

 

Þarna eru komin lögin 11 sem ég lærði og fengu góðar viðtökur meðal samnemenda í MK.

Fljótlega árið 1991 kom sú hugmynd upp að búa til karlrembuplötu, sem yrði eins og "Blood on the Tracks" með Bob Dylan, sungið um sársauka og jafnvel hatur á kvenkyninu - eða samkynhneigð og allskonar tilbrigðum við þetta.

Þar komu þessi lög til greina sem álitleg:

"Varúð", samið 9. apríl 1991.

"Sumar í Helvíti", samið 2. ágúst 1991.

"Stelpur stinga", samið 29. marz 1992.

"Karlar (kunna að elska)", samið 10. september 1993.

"Stelpur vilja stríð", samið 25. júní 1994.

"Akurinn", samið 12. marz 1995.

"Allar konur elska ofbeldi", samið 8. júní 1996.

"Kúgaðu allar konur", samið 8. júní 1996.

"Aldrei skaltu elska hana", samið 8. júní 1996.

"Endalokin séð í nýju ljósi", samið 1. júlí 1996.

"Nýr blús um ástandið (Taktur og tregi)", samið 1. júlí 1996.

 

Snemma árs 1997 varð mér ljóst að þessi lög um sársauka myndu ekki fá hljómgrunn eða vinsældir og ráðum þyrfti að beita til að afsaka svona skoðanir - eða tjáningu og túlkun.

Þá bjó ég til blúsa sem áttu að vera gleðiblúsar, eins konar mótvægi, og lögin á plötu Megasar "Í góðri trú" voru fyrirmyndin, gleðiblúsar, eins og Lóa Lóa Lóa.

"Nazisminn er eina svarið" var vinnuheiti, sem breyttist í "Jafnréttið er eina svarið".

Bæði gerði ég útgáfur með stuðlasetningu og án hennar. Sumar útgáfur blúsanna voru 30-50 erindi, sem ég stytti niður í 5 erindi eða svo.

Þarna beitti ég sjálfan mig ritskoðun, með því að leyfa aðeins þeim setningum að verða eftir sem gætu fallið í kramið hjá öfgaliðinu sem þóttist hafa vit á þessu.

 

Erindi númer eitt:

 

Sumt fólk er ekki ennþá búið að átta sig,

Sumt fólk er ekki ennþá búið að átta sig,

en jafnréttið er eina svarið.

 

Þetta er blús, stytting úr eldri blús frá 1997. Margar útgáfur af sama blúsnum með breytingum á textum. Ég var sífellt að stytta og lengja textann og breyta honum.

Hverjir hafa heyrt setninguna:"Oflof er háð?"

Ég reyndi að meitla þessa jafnréttisblúsa þannig að hlustandinn yrði að ráða hvort þetta yrði tekið sem einlægni eða háð.

Erindi númer tvö:

"Sumt fólk skilur þetta ekki ennþá,

sumt fólk skilur þetta ekki ennþá,

en jafnréttið er eina svarið."

 

Einn hljóðmaður spurði mig:"Svar við hvaða spurningu?"

Ég gat ekki svarað honum, en það var hluti af gríninu hjá mér, að sýna fram á hvernig fullt af málsmetandi fólki heldur einhverju fram sem það skilur ekki sjálft, hálfkláruð setning eða pæling, órökvís.

Þriðja erindi:

"Við trúum öll á jafnréttið,

við trúum öll á jafnréttið,

jafnréttið er eina svarið".

 

Trúin er það sem ekki er hægt að rökstyðja eða útskýra.

Mér fannst þetta bæði fyndið og satt og rétt, að femínismi væri trúarbrögð, hin nýju trúarbrögð samtímans. Ég var á undan tímanum með þessa túlkun mína, því þá fannst fólki þetta réttlátt, öfgarnar voru ekki komnar mjög mikið í ljós, en ég skynjaði hvað var að fara að gerast.

Erindi númer 4:

"Við viljum öll jafnrétti,

við viljum öll jafnrétti,

jafnréttið er eina svarið".

 

Orðið allur misskilst oft. Fólk sem vill hafa áhrif þykist tala fyrir alla. Hverjir þessir allir eru það er svo annað mál. Er það ég allur eða við tveir allir (báðir) eða við allir þrír eða einhverjir fleiri?

 

Fólk er nú ekki lengi að sjá að þetta er löðrandi í húmor og skemmtilegheitum.

Fimmta og síðasta erindið:

"Jafnréttið er framtíðin,

jafnréttið er framtíðin,

jafnréttið er eina svarið".

 

Hér er komið svolítið annað hljóð í strokkinn hjá ljóðmælandanum. Hann segir að jafnréttið sé framtíðin, og þá er verið að viðurkenna að það sé eftir að berjast fyrir einhverju í jafnréttisbaráttunni, en í hinum erindunum var þó sigurfögnuðurinn oft svo mikill að sú víma yfirskyggði allt annað.

Eins og sjá má þá er þetta alveg útpældur texti og meitlaður á snyrtilegan og fíngerðan hátt. Jafnvel þótt í honum sé hvorki rím né stuðlar og höfuðstafir, þá er þetta ekki útí loftið, heldur er þarna ekki mikil ljóðræna.

Stílbrögð eins og ýkjur og slíkt er áberandi.

Ljóðmælandinn er einhver sem trúir þessu.

Margt bendir þó til að ljóðmælandinn sé barnalegur og órökvís, og sé að reyna að ganga í augun á einhverjum eða einhverri með þessu.

 

Að skipta um skoðun

Helga Sigurjónsdóttir, sem kenndi mér í MK, hún gagnrýndi femínismann í dagblöðum, ræðu og riti sín seinni ár og sagði að konur ættu ekki að verða eins og karlar í valdafíkn, heldur ættu þær að halda í kvenleika sinn þrátt fyrir sigur femínismans. Á hana var ekki hlustað. Konur skammast sín ekki fyrir lesti lengur í valdafíkn sinni.

Hún átti þátt í að stofna Rauðsokkuhreyfinguna, en oft er það þannig að frumkvöðlarnir sjá þegar afkvæmin verða óþekk og þarf að skamma þau. Hennar afkvæmi réð hún ekki við, enda undir marxískum og erlendum áhrifum og því fjarstýrt að utan.

Að fara með bölbænir mun vera rétt eins og talað er um að fara með bænir.

Ég hef velt fyrir mér því sem Guðjón Hreinberg hefur skrifað, að leið fólks til að komast í gegnum hremmingar nútímans sé bæn, iðrun, vitnisburður og fyrirgefning.

Ég er tortrygginn á svo einfaldar og almennar lausnir sem manni eru innprentaðar í trúarhópum, en fyrst hann heldur þessu fram finnst mér vert að skoða þetta.

Orðsifjabókin eftir Ásgeir Blöndal er oft góð byrjun til að reyna að kafa í orðin og uppruna þeirra, andlega merkingu og slíkt.

Ef leitað er að orðinu bæn þá bendir hann manni á orðið bón. Ef orðið bón er skoðað þá skrifaði hann að rótin að því kæmi úr grísku, phone, rödd, latínu, farí, tala, fama, orðrómur, fabula, fleipur, skröksaga, rússneska, baju, segi frá, ræði um. Af indóevrópsku rótinni bha eða hve, tala. Síðan bendir hann á orðin bann og bæn, sem muni vera hljóðverpt tvímynd af bón.

Orðið bann er bitastæðast. Það þýðir: Bann, bannfæring. Skylt fornensku, gebann, útboð. Fornenska orðið bann þýddi skipun, forboð. Fornindverskan er hér orðið bhánati, tala, hljóma. Færeyska: Banna, bölva, nýnorska: Banna: Fyrirbjóða, biðja einhverjum óbæna, banna á dönsku, bande, formæla.

Sumar bölbænir munu komnar fram. Ekki koma þær allar fram frekar en allar bænir. Ef við sjáum ástand íslenzku þjóðarinnar má vita að bölbænir hins réttláta hafa komið fram.

Reiði á rétt á sér og hatur einnig, því öðruvísi kemst ekki á réttlæti.

Sé glæpur framinn reiðist fólk en án reiðinnar og hatursins er ekki refsað og því ekkert réttlæti. Allar tilfinningar eiga rétt á sér, hluti af réttlæti. Hefndarskyldan er svipuð. Því hlýtur réttarkerfið að byggjast á neikvæðum tilfinningum eins og gleðilegum. Þetta tvennt er samofið, óaðskiljanlegt, ást og hatur og aðrar andstæður.

Syndir kalla á reiði og hefnd eða bölbænir hins réttláta líka.

Hin rangláta hjörð er bænheyrð á annan hátt en bænir hins ofsótta og réttláta.

Það felst ákveðin þversögn í því að vilja hefna sín á konum eða femínistum eða þeim sem slaufa í þessu þjóðfélagi. Þversögnin felst í þeirri staðreynd að bölvun er virk og bölbænir hafa ræzt, þessvegna gengur margt verr en skyldi.

Þessvegna þarf ekkert að gera annað en að fylgjast með og sætta sig við, vera meðvirkur. Vilji maður hinsvegar hjálpa þarf maður að tjá sig.

Gagnvart Guði hinsvegar getur maður þurft að tjá sig, og þar kemur til vitnisburðurinn sem Guðjón hefur endurtekið að sé mikilvægur eins og hin atriðin.

Maður tjáir sig ekki við fólk, því fólk er skynlausar skepnur, núorðið, það hvorki heyrir né sér og þaðan af síður hlýðir, nema eigendum sínum, djöflunum af báðum kynjum.

Sumir eiga kost á því að hefna sín eftir dauðann, breytast í djöful eða púka. Til þess þarf styrk og samstöðu.

Jafnvel er það svo að góðar, hreinar og saklausar sálir breytast í djöfla hér á þessari jörð, það er hluti af atburðum sem vekja reiði sem fá ekki réttláta meðferð nema með þessum aðferðum.

Ævinlega eru til stærri hópar og heildir og þar eru markmiðin mörg og margvísleg. Karlmenn og drengir eru taparar í nútímanum.

Það er sorglegt en satt, að yfirgangur og aukin forréttindi sumra kvenna umfram það sem réttlátt getur talizt geta af sér fyrirbæri eins og incel menninguna. Skotárásir í skólum eru birtingarmynd samfélags sem er að rofna endanlega úr öllum menningartengslum við uppruna sinn. Þessar skotárásir eru einnig birtingarmynd 100% getuleysis skólasálfræðinga og annarra sérfræðinga sem ráðast ekki að rót vandans, sem er fullkomin upplausn samfélagsins, sem verður ekki löguð með plástrum, fleiri sérfræðingum og meira málæði eða skilgreiningum eða greiningum á sjúkum, sem gerðir eru sjúkir, vel að merkja.

Sorglegt er það að gegnviljaskírlífir, sem er þýðing á incel fólki, enda oft í einhverskonar sjálfskaðandi og sjálfseyðandi hegðun, sjálfsmorðum eða ofbeldi gegn öðrum, enda hefur þá örvæntingin að fullu hellzt yfir þessa ógæfusömu einstaklinga.

Margt er rétt í þessum fræðum en einnig ýmislegt rangt.

Ein stærsta ranghugmyndin hjá þessu fólki er að fegurð skipti máli, að konur velji sér maka vegna útlits. Þetta fólk telur sér trú um að það sé ljótara en annað fólk og óhæfara á annan hátt. Ég held að þetta sé bara ekki málið.

Ég byrjaði þennan pistil á Helgu Sigurjónsdóttur. Það er til að sýna að ég á samleið með sumum femínistum.

Þegar allar opinberar stofnanir eru orðnar satanískar, kirkjan þar með, þá hlýtur hinn almenni borgari að spyrja sig hvort hann vilji ekki taka þátt í sigurvímunni.

Margt er nauðalíkt með satanisma og kristni, enda hluti af sama peningnum, bara sitthvor hliðin. Helgiathafnir og ritúöl með nokkuð keimlíku sniði á köflum.

Þau sem hafa forskot eru þau sem annaðhvort ólust upp við peningagræðgi eða eitthvað slíkt. Þetta fólk verður ríkt, eða fæddist með gullskeið í munni. Miskunnarleysi er þeim dyggð.

"Flóttabörnum fögnum bara", er lag sem ég samdi 2001.

Í nokkrum lögum mínum er ég sammála góða fólkinu. Þetta er það sem ég vil endurútgefa, ekki hitt sem passar síður við femínisma og jöfnuð nútímans.

Munurinn á gervigreind og mannlegri greind er að mannleg greind getur skipt um skoðun en ekki gervigreindin, eins og hún er núna skilgreind að minnsta kosti.

Mér finnst að vissu leyti að ég sé ekki sáttur við sum lög sem ég hef samið, eins og "Konur þurfa miklu hærri laun" frá 2003. Engu að síður þarf maður að velja og hafna hvað maður vill leyfa fólki að heyra.

Ef maður vill verða frægur þá þarf maður að biðja með framkvæmdum til djöflanna sem eiga okkur, þetta mannkyn.

Faðir lyginnar er guð Biblíunnar, Jahve og hann ræður miklu, en Loka er hans rétta nafn, ekki Loki. Loki Laufeyjarson er kvenkyns, það kostar að fara í dulfræði til að skilja þetta rétt.

Ef maður vill verða frægur þá verður maður að sýna djöflunni sem ræður það í verki, færa fórnir. Það getur maður gert með því að skipta um skoðun, með því að afneita sannleikanum og trúa lyginni.

Það gerir maður fyrst með því að segja lygina upphátt og í hljóði.

Þær lygar sem eigendum þínum líkar að heyra eru allt í kringum þig.

Fyrsta fórnin er ekki stór. Hún felst í því að hætta að vera með ranghugmyndir (það er að segja að hætta að greina rétt frá röngu), og lifa í lygi og blekkingum, og upphefja allt djöfullegt, í orði og verki á allan hátt.

Mikilvægt skref er að hlýða femínistum, taka undir þeirra málflutning.

"Konur þurfa miklu hærri laun". Þetta er mantra sem maður á að fara með. Að lokum fer maður að trúa þessu og lifa eftir þessu.

Það ætla ég að gera og það geri ég nú þegar.

 

Snafsinn þiggur, ljóð frá 3. október 1991.

Elska kannski eina nýja,

eitthvað reiði þannig dvínar.

Hún þótt meiði hyggjur fínar,

heimi vitrast önnur sía.

 

Þegar göngum takt í telpa,

tíminn verður ljúfur, góður.

Er ég gerður eins og óður,

eins þótt heyri gjammið hvelpa.

 

Ertu að þora inn að troða?

Ertu feiminn, kvennahræddur?

Verður gleyminn, mjög svo mæddur?

Mas er tímans gagnslaus froða.

 

Snotur drengur snafsinn þiggur,

snemma gerður innri dugur.

Eins sem verður eins og hugur

alltaf gegnir, mild svo liggur.

 

Hún sem talar vill og veit það,

víkst ei undan, kyrr þar stendur.

Könnum mundan, meyjalendur,

mjög það hræðist, í mig beit það.

 

Aðeins tala aftur gumi,

Ertu að bora, sorg að týna?

Vildi þora, viljann sýna,

verður meiri en þessi og Tumi?

 

Bjóddu henni heim án ótta,

hún mun vilja sönginn nema.

Ekki hylja ástarþema,

aðrir telja slíkt nú þótta.

 

Þybbin bara, þó ei valið,

þetta er ekki Herdís drauma.

Býður hlekki báran nauma?

Býsna margt gat túnið kalið.

 

Glepja hinir? - Glötun víða?

Gleymist sími, farðu innar.

Nú er tími nektar þinnar,

neyddu þig og hættu að kvíða!

 

Kennslustundin, klukka glymur!

Kanntu að missa tækifæri?

Muntu kyssa meyju á læri?

Missir jötunn tap um rymur.

 

 

Orðaskýringar á sjaldgæfum orðum eða þá nýyrðum í kvæði þessu: Hvelpur:Hvolpur.

Mundan: Stefnumið, takmark, eitthvað sem maður vill, eins og að munda vopn.

Missir: Nafn á jötni tapsins.

Skapvondar piparjónkur, í anda sínum

Þegar ég var unglingur og fram að þrítugu, 1988 til 2000, þá var nekt flæðandi í daglega lífinu, skemmtanalífinu og í glanstímaritum og út um allt. Ekki var þetta tími meiri glæpatíðni held ég, og fólki leið almennt vel.

Eins og Eva Hauksdóttir lögmaður með meiru, ein skarpasta kona landsins skrifaði í vefrit fyrir nokkrum árum, þá snýst femínismi nútímans um völd, um andleg og félagsleg afskipti eins og kirkjan hafði á tímum nornabrenna og almennra ofsókna af venjulegu fólki, á miðöldum og endurreisnartímanum. Femínistar eru hin nýja kaþólska kirkja, eða eins og Rannsóknarrétturinn á miðöldum og Endurreisninni.

Flest fólk ætti að vera búið að fatta það núna að femínistar vilja stjórna en hafa engan áhuga á velferð kvenna, nema á afmörkuðum sviðum.

Einhverntímann heyrði ég eða þá las einhversstaðar að það væri bannað með lögum að framleiða og selja klámblöð á Íslandi þótt fullorðið fólk sýndi nekt og hvílubrögð af fúsum og frjálsum vilja!!! Fáránlegt! Fyrst það er leyft í Bandaríkjunum og Bretlandi, þá af hverju ekki hér á Íslandi? Eru þetta einhver gömul og úrelt lög sem þurfa endurskoðunar við?

Í hvaða fílabeinsturni lifir Drífa Snædal og þesskonar femínistar?

Af hverju ætti að vera bannað að framleiða klám á þessu landi ef unglingar og allir komast í það á netinu frá erlendum síðum og þekkist á hverju heimili sennilega?

Svona teprulög voru þá sett í fyrndinni þegar andaktugt ofsatrúarfólk feðraveldisins sat við völd, með hræsnina að leiðarljósi.

Ef það er rétt hjá mér að þannig lög gildi á þessu landi, þá eru þau úr takti við tímann og frá því áður en netið kom til sögunnar! Eitthvað sem Píratar þurfa að afnema, gjörsamlega úrelt og gamaldags!

Femínistar segja stundum að það sé hlutgerving á kvenlíkamanum að sýna hann hálfberan eða beran á myndum, sérstaklega ef andlitið sést ekki líka. Þetta finnst mér mjög svo hæpið. Það skynja ekki allir líkama sem erótíska og ekki skynja allir líkami sem hluti.

Hin sanna hlutgerving líkamans er að leyfa húðflúr og lokka.

Við skrifum á pappír og pappír er dauður hlutur fyrir okkur.

Að brenna myndir á hold er jafngilding þess að líta á líkamana sem hluti, ekki part af sálinni eða heild sálar og líkama.

Að nísta göt í hold og setja eyrnalokka eða slíkt skart í fólk er einnig hlutgerving. Það er eins og að setja hengilás á hurð eða sambærilegt.

Að sýna myndir af fólki nöktu eða hálfnöktu, það er bara það sem það er, það er nekt, og hægt er að túlka hana á ýmsan hátt.

Útá hvað gekk "frelsum geirvörtuna/free the nipple" byltingin Drífa Snædal? Hefurðu gleymt því alveg?

Var það ekki jafnréttismál að konur mættu vera berbrjósta í sundi eða annarsstaðar eins og karlmenn, að þær þyrftu ekki að hylja sig eins og í Miðausturlöndum?

Undarlegt hvernig þversagnir verða til hjá femínistum.

Segir Play niðurlægja konur