Help Your Next Man, ljóð frá 12. desember 2019.

Not so easy, needing what?

Neither one could righter stand.

See her strict and strut,

still I'm convinced not.

How the body's left for vultures vile,

ways are full and guile.

Be that nothing but,

bitterness and not so grand.

 

See, I'm only, ever gone,

if you lost that greatness too.

Other worlds, a while,

we then going on...

Earthly bound when all is worthless clay...

if they have their say...

Still it's not my style,

strolling back, the right to do.

 

Find the mistakes made, the past,

must be learned and bettered there.

Worth so much, this man,

maybe even best!

Still it made the life so rich and lush,

like the ones that blush...

Getting that again,

gliding water, running fare...

 

Coffeehouses, coffins last,

care not further, shallow hal.

Millions made, he can,

(must be in the past).

Help your next man, Heaven greedy calls,

(how it always falls!)

Follow me then fan,

first we make it better, pal.

Sigur sem passar við hvernig Eurovisionkeppnin er

Hántilveran fékk skemmtilega sviðsljósið í Eurovision með þessum sigri Nemo frá Sviss. Þannig heldur Eurovision áfram að vera í fararbroddi þegar kemur að útvíkkun menningarinnar.

Allavega ástum er fagnað í Eurovision og það er ekkert nýtt. Þessi sigur var sigur fjölbreytileikans og umburðarlyndisins og er það vel. Ef Ísrael hefði sigrað þá hefði það kynt undir frekari ólgu ekki bara í Ísrael og múslimaheiminum heldur út um allan heim, þannig að þessi sigur Nemo frá Sviss var hentugri.

Um langt skeið hefur Eurovision verið heimavöllur hinseginfólks eins og Gleðigangan, þannig að þessi úrslit eru í samræmi við það, Nemo er hán og lagið lýsir upplifun og tilveru þannig einstaklings.

Kannski má segja að hitt skyggi á þessa gleði að skuggi stríðsins í Gaza (eða útrýminganna eins og einnig er sagt) minnti mikið á sig í þessari keppni.

Engu að síður finnst mér eins og umburðarlyndið sem kvár njóta gæti minnkað, rétt eins og stríðsógnin hefur aukizt í heiminum með Úkraínustríðinu og Gazahryllingnum.

Þannig að Eurovision lýsir nútímanum eins og hann er.

Það var skemmtileg heimildamynd um Abbasöngflokkinn í RÚV um helgina. Já, þegar Abba sigraði 1974 var menningin þannig, snérist næstum bara um gagnkynhneigðar ástir nema í uppreisnarhópum eins og í diskóheiminum og víðar, en það átti allt eftir að breytast.

Sviss vann Eurovision

Lagið sem talið var lélegt og fékk 1 stig er nú talið geta unnið keppnina! Álitsgjafar marklausir eins og í hruninu 2008! Sagan endurtekur sig.

Þetta er dæmi um hræsni og hvernig lýðurinn sveiflast í allar áttir og er marklaus. Álitsgjafar marklausir. Það sama kom fram þegar hrunið varð 2008, og sérfræðingarnir hámenntuðu í efnahagsmálum töldu útilokað að það myndi gerast.

Ef bloggið mitt er skoðað sést að ég hrósaði þessu ísraelska lagi nýlega þótt Eva Ruza og aðrir í Alla leið hafi gefið því eitt stig, falleinkun. Bloggið mitt frá 28. apríl síðastliðnum fjallar um þetta, að mér fannst lagið betra en almennt var talið, og þá var reynt að telja fólki trú um, að það væri ömurlegt, vegna þess sem yfirvöldin í Ísrael gera og er raunar ekki tengt Eden Golan að öðru leyti en að hún er einnig ísraelsk. Af hverju eiga listamenn að bera ábyrgð á sínum stjórnvöldum og pólitíkinni í landinu sem þeir tilheyra?

Kannski ekki í fyrsta sinn sem ég hef réttara fyrir mér en sérfræðingarnir?

Nú segja sumir að lagið geti unnið og Eden Golan. Ég hafði greinilega rétt fyrir mér, ekki þeir sem vildu beita slaufunarmenningunni. Margir munu þó baula á lagið áfram, en kannski sigrar það samt.

Þó er lagið ekki búið að sigra. Ég er ekki viss um að mér finnist það bezt, en nokkuð gott finnst mér það og sigurstranglegt, eins og núna aðrir eru sammála um.

Áberandi stuðningur við ísraelska lagið

Keen On Being Good, ljóð frá 7. júlí 2019.

Kind if ladies come,

keen of being good.

Modern times are mostly dark,

must they tarnish some?

What I miss is more,

maidens go to war...

Over them the murky mood,

milestones of the former lark.

Hear that distand drum...

dwelling here while nearer coming every barque...

 

Marching mainly on,

must be someone lost...

Need some love, this house and hill,

Heaven will be gone...

Shallow girls, then gore,

getting nowhere score...

Never liked to being bossed,

broken, crying, never will...

Thought I had that hon,

how this place could give them endless, loving fill!

 

Speak then wishful, warm,

welfare, if you can...

Stealth in harsh case, storms of life,

stray not from the norm.

Love the man who's me

more to do it free.

Not so fine in needs of wren,

nearled drowned in words of strife.

Coming from the corm,

keep on playing, until they will hear the fife.

Farsæl tíð hjá kirkjunni eða áframhaldandi fækkun?

Samkvæmt þeim upplýsingum sem guðfræðingarnir sem ég þekki komu með þegar biskupskjörið barst í tal þá var sr. Guðrún sú af biskupsefnunum sem var næst kvennaguðfræðinni, femínismanum og nútímanum af þessum þremur og verður því uppáhald sumra en ekki allra eins og búast mátti við.

Sr. Guðmundur Karl var sá eini sem ég þekkti eða kannski öllu heldur kannaðist við. Hann er prýðisnáungi og hefði sennilega staðið sig vel sem biskup.

En ég hef hlustað á hana í fjölmiðlum og mér virðist hún allt öðruvísi persóna en séra Agnes, og jafnvel þannig að hún verði kirkjunni til sóma, ef hún fer milliveginn og móðgar ekki íhaldssömu einstaklingana innan kirkjunnar.

Þó hefur hún greinilega þessar skoðanir og bakgrunn, þannig að það mun væntanlega koma vel í ljós, og kæta marga en græta aðra.

Það er mín skoðun að kirkjan sé komin eins langt frá uppruna sínum og henni er unnt. Miðað við andstæður sem hægt er að túlka og hópa sem byggja á þessum grunni. Það er óþarfi að halda lengra í þá átt sem vinstrimennska nútímans leitar að, og einkennist af upplausn á gildum og hefðum.

En sr. Guðrún gerir rétt í því að vitna í Jesú Krist því hans orð mörg eru nægilega sveigjanleg til túlkunar, séu það réttar tilvitnanir, en sumt sem hann sagði (eða er haft eftir honum réttilega eða ekki) er þó harkalegt og ekki í anda þess umburðarlyndis sem hún talar um. Hann gat reiðst eins og aðrir, samkvæmt Biblíunni.

Ég held að verkefni hennar verði að leiða saman andstæðurnar og sætta fólk. Það er ekki hægt að láta eins og ýmislegt í Gamla testamentinu sé ekki til, það er hluti af Biblíunni og fjölmargir telja það jafnvel mikilvægara en Nýja testamentið.

Sjálfsagt er að halda áfram á umburðarlyndum nótum almennt með kirkjuna fyrst okkar vestræna samfélag er þannig. Það er þó óþarfi og vafasamt að breyta þeirri ímynd sem við eigum af frelsaranum Jesú Kristi, sem gagnkynhneigðum manni (væntanlega) á meðan ekkert annað er vitað með vissu um það efni sem hægt er að sanna með vissu.

Starfið sem séra Agnes vann var án efa óhjákvæmilegt, og fólkið sem vann með henni, miðað við þjóðfélagsbreytingar sem hafa orðið og nauðsynlegt talið að uppfæra kirkjuna, en margir eru þó á því að mörgu hefði mátt sleppa eða gera öðruvísi.

Ég er nú á þeirri skoðun að þótt fólk sé róttækt á ákveðnu tímaskeiði eða aðhyllist öfgafulla hugmyndafræði þurfi það ekki að vera óbreytanlegt til æviloka. Það eru einmitt mjög góðir eiginleikar hjá fólki þegar það getur verið sveigjanlegt og tileinkað sér eitthvað nýtt - eða þá gamalt og sígilt jafnvel, sem er ekki verra.

Það er reyndar almennt sagt að ungt fólk sé almennt róttækara, bæði til hægri og vinstri, en missi svo gjarnan áhuga á öfgunum. Þó eru sumir sem eru róttækir til æviloka.

Hún er mjög nálægt mér í aldri, um það bil ári eldri en ég og lagleg kona. Hún auðvitað tilheyrir þessum byltingatíma sem ég hef upplifað og ekki skrýtið að hún taki þessa afstöðu, meirihluti kvenna í dag á hennar aldri er þannig, á yfirborðinu að minnsta kosti, þótt sú sannfæring risti misdjúpt, og heimilslíf og atvinnuþátttaka sé því misjöfn hjá fólki eða kynjaskipting hlutverka.

Mér finnst að kirkjan eigi að vera það afl í samfélaginu sem minnir á gömlu gildin, því mér finnst að einhver stofnun þurfi að gera það, til mótvægis við þessu fjölmörgu sterku og öflugu samtök sem sinna öllum þeim sem telja sig þurfa að breyta samfélaginu, að samfélagið þurfi að laga sig að þeim, en þau ekki að hefðunum sem voru, samfélaginu sjálfu.

Það er mjög merkilegt að allar tilraunir til að gera kirkjuna hipp og kúl hafa ekki skilað þeim árangri sem til var stefnt. Það er að segja, flóttinn frá kirkjunni heldur áfram, sama hvernig biskupar eða prestar reyna að elta wókið og hvaðeina annað sem talið er nýjasta nýtt í mannréttindamálum. Þó má segja að kærleikur Krists sé í samræmi við slíkt, en sé vel að gætt er margt fleira í Biblíunni að vísu líka sem er öðruvísi, en kennir kannski líka eitthvað mikilvægt.

Kannski eru bara margir sammála því að kirkjan eigi að vera klassísk, gömul og góð, eitthvað til að halla sér upp að sem ekki breytist, nema maður segi sig úr henni alveg.

 

Sr. Guðrún nýr biskup

Að lenda í öðru sæti er stundum betra, eða lögin í neðri sætum en fyrsta sætinu geta verið betri en þau sem sigra

Ég spáði því að Bashar Murad myndi ganga vel fyrir Íslands hönd, jafnvel sigra keppnina úti. Á það var ekki látið reyna því hann lenti í öðru sæti og því vitum við aldrei hvort sú spá hefði ræzt, en að minnsta kosti fékk hann feikilegt fylgi frá útlöndum sem studdi spá mína, svo kannski hefði hún ræzt.

Lagið sem Hera söng var ágætt, en athyglin í heimspressunni var öll á atriði Bashars Murads, þannig að Hera náði næstum engri athygli í heimspressunni, og á ensku var lagið ennþá líkara þessum  "högghamarstakslögum" eins og Ómar Ragnarsson orðar þetta svo snilldarlega, það eru orð að sönnu.

Ég vil minna á að ég lenti í öðru sæti í Söngkeppni framhaldsskólanna í MK (Menntaskólanum í Kópavogi) árið 1993 með lagið "Þitt ljóð er", lagið eftir mig, ljóðið eftir Jón Trausta, sem samdi Höllu og Heiðabýlið og fleira.

Árið eftir vann Emiliana Torrini keppnina, þá söng ég lagið "Visthrun" eftir mig, frá 1989, og allt lagið var í rapptakti og naut undirleiks dauðarokkshljómsveitar frá skólanum. Þá fékk ég verðlaun fyrir sviðsframkomu en komst ekki í neitt sæti, enda bauð lagið í rapptakti ekki uppá mikla sönghæfileika.

Árið 1992 söng ég lagið "Ó græni þollur", eftir mig, frá 1990. Það vakti mikla athygli nemendanna, en eftir sem áður sigraði ég ekki keppnina, enda söng ég of lágt svo lagið fékk ekki að njóta sín eins og hjá þrumusöngvara.

Hera komst ekki áfram

Traveling Wilburys

Önnur hljómplata þessarar súpergrúppu (sem var tölusett nr. 3) er hljómplata þar sem Bob Dylan syngur flest lögin. Þar er George Harrison auk þess mest áberandi ásamt honum. Tom Petty er einnig áberandi söngvari á þeirri plötu, en hann hafði svipaða rödd og Bob Dylan.

Tónlistin á þeirri plötu er lítt spennandi iðnaðarrokk með örfáum spennandi textalínum sem minna á það hvílíkt skáld Bob Dylan er. Engu að síður njóta kraftar Bob Dylans sín ekki á þessari plötu. Hann var ekki uppá sitt bezta á þessum árum og auk þess var þessi hljómplata öll tekin upp á hlaupum að því er virðist, á milli tónleikaferða þessara poppstjarna sumra, á meðan aðrir gerðu lítið í vinnslunni, eftir útkomunni að dæma.

Tónlistarlega minnir þessi önnur (þriðja) plata Wilburyanna á margt sem George Harrison lét frá sér fara, og lagasmíðar hafa því verið talsvert í hans höndum, en Bob Dylan og Tom Petty hafa þó borið jafn mikla ábyrgð á þeim sennilega.

Hins vegar ber ótrúlega lítið á Jeff Lynne. Sá maður hefur viðurkennt að hann þjáist af feimni, og er lítið fyrir að trana sér fram. Hljómblöndun hefur þó verið eitthvað á hans könnu, maður heyrir það, en George Harrison er einnig skrifaður fyrir slíkri vinnu, enda var hann fær á því sviði einnig.

Lagasmíðar Jeff Lynne eru yfirleitt nokkuð einkennandi. Þær eru grípandi og einfaldar, barnalegar á köflum, eins og vinna hans í ELO ber með sér.

Lagið "Not Alone Anymore" sem kom út á fyrri plötu félaganna árið 1988 er eftir Jeff Lynne, og það ber öll merki Jeff Lynnes, enda er hann skráður fyrir því, en hann samdi það fyrir Roy Orbison, sem söng það snilldarvel á þeirri plötu, en lézt það sama ár, því miður.

Raunar kunni Roy Orbison mjög vel að semja lög. Það gerði hann oft í samstarfi við aðra, en snilldarvel og þá í upphafi ferils síns áður en flestir hinna slitu barnsskónum og urðu frægir. Hann reyndar var nokkurnveginn að slá í gegn á sama tíma og Dylan, en þá mest rétt þegar Dylan byrjaði, en hvarf svo af sjónarsviðinu í mörg ár og áratugi, þar til hann birtist aftur í Traveling Wilburys.

Ræturnar að samstarfi þessara félaga má finna býsna langt í fortíðinni. Virðingin fyrir Roy Orbison var þeim hinum sameiginleg, og djúp vinátta ríkti á milli Bob Dylans og George Harrisons, sem náði aftur til Bítlaáranna.

Eins og heyra má á fyrri plötunni unnu þeir hver í sínu lagi talsvert. En lagið "Dirty World" sem Bob Dylan á mest í er þó samið af þeim öllum, því þeir komu með örlitla textabúta allir í það lag.

En að semja lag með öðrum er ekki alltaf eins auðvelt og halda mætti.

Gott dæmi er lagið "I'd Have You Anytime" sem Bob Dylan og George Harrison sömdu saman á þakkargjörðarhátíðinni 1968, þegar George Harrison og kona hans voru í heimsókn hjá Söru og Dylan.

Á þessum tíma var Bob Dylan í rithöfundavanda, ritstíflu, og hafði aðeins samið lítið, en lagið "Lay Lady Lay" samdi hann á þessu ári og einnig "I Threw It All Away".

Sagan segir að hann hafi beðið George Harrison að kenna sér ný gítargrip og spila Bítlalög sem George Harrison hafi gert með ánægju. Þeir voru með segulbandstæki þarna og nokkrar mínútur komust á netið einhverntímann fyrir nokkrum árum af því sem þeir hljóðrituðu, þar sem heyra mátti söngl þeirra félaganna frá þessu ári, 1968, og lagið "I'd Have You Anytime".

Hinsvegar má heyra það að viðlagið er eftir Bob Dylan en erindin eru eftir George Harrison. Þannig unnu einnig Bítlarnir, Lennon og McCartney, nema stundum unnu þeir enn nánar saman, með því að semja laglínur og texta saman við píanóið eða með gítarana sína.

"She's My Baby" er lag sem er sennilega eftir George Harrison að mestu leyti, textinn og lagið bera einkenni hans.

"Inside Out" er merkilegt lag, því það fjallar um umhverfisvernd. Samkvæmt upplýsingum var það samið af mörgum félögum hljómsveitarinnar. Bob Dylan og Tom Petty áttu upphaflegu hugmyndina að textanum og hinir hjálpuðu til, nema allt lagið í léttum dúr þrátt fyrir að fjalla um alvarleg mál, en hinir félagarnir gátu ekki að sér gert að snúa þessu uppí hálfvegis grín. Bob Dylan og Tom Petty áttu líka talsverðan þátt í lagasmíðinni, en Jeff Lynne og George Harrison fínpússuðu hana og útsettu, og George Harrison samdi sennilega brúna í lagið og söng hana að auki.

"If You Belonged To Me" er sungið af Bob Dylan og sennilega samið af honum líka að mestu leyti. Eintóna lag sem minnir á margt eftir hann.

"The Devil's Been Busy" er eitt snjallasta lagið, því það er fullt af gagnrýni á nútímann. Þeir syngja það allir saman.

Textinn ber öll merki Bob Dylans, með kristilegar og gyðinglegar tilvísanir, Biblían ekki fjarri og vandlæting predikarans.

Lagasmíðin gæti þó verið eftir Jeff Lynne eða George Harrison, en tæplega Tom Petty eða Bob Dylan.

"Seven Deadly Sins" er einnig sungið alveg af Bob Dylan. Þessi texti ber einnig öll hans höfundareinkenni. Jafnvel gæti lagið verið alveg eftir hann.

"Poor House" er sungið af Jeff Lynne og Tom Petty. Það er langt frá því að vera eins fjörugt og beztu lögin hans Jeff Lynnes, og þó eru fáeinir tónar í því sem minna á hann. Gæti vel trúað að Tom Petty eigi ekki síður mikið í því en hann. Þetta er ekkert sérlega gott lag, en sæmilegt iðnaðarpopp. Reyndar er varla ein einasta laglína á þessari plötu merkileg, örfáir textar nokkuð áhugaverðir.

"Where Were You Last Night?" er sungið af Bob Dylan að mestu. Brúin er þó sungin af George Harrison. Gæti bezt trúað því að lagið sé samið af þeim tveimur. Textinn er blanda af paranoiu Bob Dylans og lögunum sem George Harrison samdi, sem voru andleg mörg hver, og einnig talsverð gagnrýni á nútímann í þeim. Þó minnir það einnig á ástarsöngvana sem þessir tveir hafa samið, en það er venjulegt, og einhverjir hinna hefðu getað samið það jafnvel líka.

"Cool Dry Place" er sungið af Tom Petty. Það gæti vel verið eftir hann að mestu leyti.

"New Blue Moon" er sungið af þeim öllum, og er dálítið ruglingslegt, ekki kannski mjög gott, en einhver tilþrif í lagi og texta, sem ómögulegt er að vita hverjum tilheyra, því þeir gætu allir hafa lagt í púkkið, eins og í "Dirty World", og þó er útkoman ekkert meistarastykki, en svona sæmilegt lag með fáeinum áhugaverðum atriðum í.

"You Took My Breath Away" er sungið af Tom Petty. Sæmileg lagasmíð, textinn er líka allt í lagi, að mestu leyti. Jeff Lynne syngur brúna. Gæti vel trúað að Jeff Lynne eigi eitthvað í laginu og Bob Dylan eða George Harrison hafi einnig komið að sköpun lagsins, en ekki sízt þó textans.

"Wilbury Twist" er lokalagið, og kjánalegur textinn er svo sem einsog sumt á þessari plötu, hvorki fugl né fiskur. Reyndar virðast þeir hafa hent textabrotum út úr sér án íhygli og síðan leyft þeim að standa, eða þannig hafa þeir lýst vinnunni sumir.

Ég verð að segja að hvorug platan með Traveling Wilburys fannst mér sérlega góð, og ekki hefur það breyzt með árunum.

En samt voru merkilegir hlutir að gerast á fyrri plötunni. Hún hjálpaði til við að lífga við feril þessara risaeðla að minnsta kosti.

Bob Dylan vaknaði þar aftur til lífsins sem ljóðskáld, en hafði verið í dvala sem slíkur frá 1985 að mestu leyti, eða í 3 ár, en þó ekki algerum dvala, því fáein frumsamin lög höfðu komið út eftir hann á eigin plötum, sem voru þó léleg miðað við fyrri afrek.

Fyrri platan vakti verðskuldaða athygli á ný á Roy Orbison áður en hann lézt, og nýja platan hans, "Mystery Girl", sem kom út að honum látnum 1989 varð nokkuð söluhá, en þá plötu vann hann einnig um þetta leyti, 1988.

Ekki lífgaði þessi plata feril George Harrison við, en Tom Petty lét að minnsta kosti ekki deigan síga næstu árin á eftir.

Jeff Lynne var einnig lítt virkur í að gefa út eigið efni árin á eftir, þannig að þetta breytti litlu fyrir hann.

En fyrri platan sýndi þó hvernig frægir menn geta slakað á og búið til "léttvæga" tónlist, sem einkennist af gríni og klisjum, en er samt hressandi og fyndin, og gott er að dansa við.

Seinni platan (þriðja) er einnig með þannig einkenni, en samt er hún hræðilegur bastarður, og seldist hvorki eins vel né fékk eins góða dóma.

Mestu hæfileikamennirnir í Travelling Wilburys voru Bob Dylan og George Harrison. Afköst þeirra voru mikil þegar þeir voru uppá sitt bezta og gæðin sömuleiðis. Nema hvað, að báðir voru þeir langt frá því að vera á sínu bezta skeiði.

Reyndar má segja það sama um hina mestmegnis.

Á seinni plötunni gaf Bob Dylan sér tíma til að semja nokkuð góða texta. Lagasmíðarnar eru þó ekki að lyftast sérlega hátt.

Á seinni plötunni er engin yfirburðagóð lagasmíð frá George Harrison, eins og "Handle With Care" á fyrri plötunni eftir hann eða "End of The Line", eftir hann sennilega líka.

Þannig að senni platan er nokkuð misheppnuð. Enginn af þessum mönnum var að semja góð lög, og aðeins textar Dylans bjarga plötunni frá því að vera afleit.

Sumar af lagasmíðum Roy Orbisons frá fyrstu rokkárunum, þegar Elvis Presley var einnig að byrja, verða að teljast hrein og tær snilld, og hann hafði einnig sanna englarödd. Hinsvegar er eins og ferill hans hafi farið í vaskinn of snemma. Frábæru lögin hættu að koma frá honum og hann gleymdist.

Þannig að það er eins og heimsfrægir tónlistarmenn geti misst hæfileikann að semja góð lög, og þannig geta þeir týnt sviðsljósinu.

Traveling Wilburys var sennilega aldrei alvöru hljómsveit að því leytinu til að þeir voru ekki í þessu nema til að skemmta sér og öðrum léttilega, þeir gáfu ekki út hljómplötur árlega og voru ekki að túra stíft þessi ári.

Þeir voru allir orðnir svo frægir og stórir að erfitt var að leika sama leik og tvítugir strákar í leit að frægð og frama.

Súpergrúppan Traveling Wilburyes sýndi það og sannaði að það er erfitt að búa til lög og texta í samstarfi við aðra. Rétt eins og það er erfitt að kynnast öðrum náið, hvort sem þeir eru frægir eða ekki, og að eignast nána vini eða jafnvel kunningja.

John Lennon og Paul McCartney voru nánir og góðir vinir. Auk þess pössuðu þeirra hæfileikar saman óvenju vel saman, þeir voru einsog hjón í sköpun sinni. Báðir með mikla hæfileika til lagasmíða, en með lítinn áhuga á alvarlegum textum. Með tímanum kom það samt líka, eftir að hafa hlustað á Bob Dylan.

Jeff Lynne samdi mjög góð lög í ELO, sérstaklega 1973-1981, þegar sú hljómsveit var á hátindinum. Augljóst er að þau lög jafnast á við Bítlalögin, og Jeff Lynne var undir áhrifum Bítlanna.

Samt virðist persónuleiki hans vera þannig að hann semji einn en ekki í samstarfi við aðra. Hann gat ekki sezt niður með Bob Dylan og búið til góða laglínu ofaná góðan texta frá honum.

Seinni platan með Traveling Wilburys sýnir vel hversu sköpunarferlið er erfitt og ekki fyrir alla, jafnvel ekki þótt menn séu heimsfrægir.

Samt finnst mér ýmislegt gott á þessari plötu.

Sérstaklega "Devil's Been Busy", en það er vegna þess að sá texti lýsir alveg nútímanum, og því sem átti eftir að gerast.

En að gera góða plötu frá upphafi til enda er erfitt. Þá má enginn texti vera lélegur og ekkert lag. Kjánaleg textabrot geta skemmt annars góða plötu. Þannig finnst mér kjánaskapurinn eyðileggja seinni plötu Traveling Wilburys algerlega.

Ábyrgðarlausir forsetaframbjóðendur ná lengst

Ástþór Magnússon er sá eini sem tekur ábyrgð sem Íslendingur á því sem gerist í heiminum af forsetaframbjóðendunum. Hernaðarhyggjan eflist nú á Norðurlöndunum. Hugmyndafræðileg gjá er á milli Rússlands og margra annarra BRICS ríkja og svo Vesturlanda. Þetta er hin raunverulega ógn. Þarna blasir við heimsstyrjöldin þriðja, sem einnig endurspeglast í því sem gerist á Gazasvæðinu.

Árás Rússa á Úkraínu er ekki aðeins eitthvað stórveldabrölt, Rússar að reyna að auka umsvif sín, heldur hluti af þessari heimsmynd, að Vesturlönd eru að veikjast en mörg önnur ríki að eflast, hluti af BRICS.

Aldrei hefur hættan á kjarnorkustríði eða kjarnorkuslysi verið meiri en nú. Nema kannski í Kúbudeilunni.

Rússar eru ekki að þessu að gamni sínu.

Það er hægt að formæla þeim og Pútín alveg sérstaklega, en það breytir ekki því að Vesturlönd eru að falla saman innanfrá, og það kemur Rússum eða rétttrúnaðarkirkjunni rússnesku lítið sem ekkert við. Það samfall er vegna ónýtra stjórnmála heimafyrir, femínisma, woke og jafnaðarfasisma, öfga af því tagi og sannleikurinn á erfitt uppdráttar á Vesturlöndum.

Æfingar vegna kjarnorkuvopna nálægt Úkraínu

Fánadeilur eilífar

Þessi keppni er rammpólitísk. Sumir fánar eru leyfðir og aðrir ekki. Þegar ákveðinn hópur manna þykist æðri en aðrir þá er það spurning með hvaða réttmæti. Þegar einhverjir telja sig á þeim siðferðisþröskuldi að aðrir séu þar skör lægri, þá er jafnvel stutt í ofsóknir seinni heimsstyrjaldarinnar. Jafnvel þegar það er gert undir merkjum mannúðar og mannréttinda. Í góðri trú er svo margt misjafnt gert.

Eitt er á hreinu Júróvisjónkeppnin er búin að stíga útaf hringnum sem merkir jafnvægi, afstöðuleysi og hlutleysi. Júróvisjónkeppnin er orðin umdeild og rammpólitísk. Þar af leiðandi verður hún það sennilega um komandi ár, nema það verði viðurkennt að hún sé orðin pólitísk og því þurfi að breyta aftur.

Palestínski fáninn bannaður í Eurovision-höllinni

Skammsýni í breytingum í Danmörku, lýðfræðilegar breytingar munu óhjákvæmilega þurrka alla femínista út úr sögunni, þótt það muni gerast of seint fyrir okkur sem fylgjumst með helstefnunni

Frjálslyndi og bókstafstrú takast á í heiminum. Breytingar Dana í sömu helstefnuátt og Íslendinga, þetta er hörmung, en viðbúið. Það er ekkert vit sem stjórnar Vesturlöndum lengur, bara ofdekur helstefnunnar, Satan í mynd Evu Biblíunnar.

Engu að síður er margt sem bendir til þess að feðraveldið sigri samt á Norðurlöndum og þá í formi islamstrúar, sem nokkuð tryggilega eykur fylgi sitt, því múslimum fjölgar mun meira en kristnum, sem fækkar, vegna femínismans sem er orðinn innbyggður í vestræn og kristin samfélög núorðið, eins og þessi frétt ber með sér.

Það er ekki hægt að skikka Mette til eða kenna þeim rétta hegðun sem svona hegða sér. Þetta er helstefna sem útrýmir sér og því fólki sem hana aðhyllist.

Við sjáum ákveðna mynd dragast upp á Norðurlöndum, þar sem Svíar eru fyrstir til að verða almúslímskt ríki í framtíðinni, en Danir síðastir, samkvæmt hörku Dana gegn svona breytingum sem enn er til staðar, en þótt stjórnmálin hindri mjög mikið flóttamannaflæði til Danmerkur dugar það ekki, því femínisminn eyðir þjóðfélögunum innanfrá, eins og þessi frétt inniheldur, og auðvelt að lesa það útúr henni, það geta allir gert.

Þetta fer allt í hringi. Um leið og norrænt fólk hefur útrýmt sér með femínisma mun feðraveldið sigra í formi islamstrúarinnar, sem í framtíðinni gæti orðið allsráðandi á Vesturlöndum. Til hvers var þá barizt Mette, við feðraveldunga, við Rússa og islamista nútímans?

Mér fannst það áhugavert þegar DV sagði nýlega frá því að aukningu mætti merkja í ófrjósemiaðgerðum í Bandaríkjunum þar sem fóstureyðingar hafa verið bannaðar. Já, heimskan er alltaf söm við sig, og satanisminn.

Eins og ég hef kennt og fjallað um, feðraveldið þarf 100% tök á samfélaginu, annars tapar það.

Skýrar má orða þetta. Manneskjan er svo syndug í eðli sínu að Satan sigrar ef reglugerðir heimsins styðja ekki 100% bann á syndinni. Syndug barnssálin sem lifir til æviloka, með eða án skírnar, kýs Satan frekar en Guð, í smáu og stóru, nema með miklum höftum, boðum og bönnum, eða innprentun eins og fer fram innan safnaða sem harðir eru á orðinu.

Húðflúrin eru nokkurskonar loftnet sem ná til Helvítis, og þessvegna er húðflúr frá Helvíti, alltaf. Ekki þannig að óhamingjan sigri strax, heldur með tímanum, og með löngum tíma, og sá sem lýtur Satan fær stundum náð hans í upphafi, en hellir ógæfu yfir saklaust fólk.

Frelsi og lausung í fóstureyðingalöggjöf eins og hjá Dönum nú og Íslendingum hefur aðrar afleiðingar í för með sér sem lausbeizlaðir femínistar gera sér ekki grein fyrir.

Með tímanum mun það fólk eignast fleiri afkomendur sem býr við harða menningu og trú. Hinum fækkar meira sem eru sömu skoðunar og Mette og Katrín, að fóstureyðingar eigi að leyfa.

Þetta má reikna út, því kristin trú er ennþá sprelllifandi á Íslandi og í Danmörku, og einnig hörð kristileg trú þar sem fólk hefur óbeit á þessu.

Þannig að börn foreldra sem banna þeim fóstureyðingar vegna kristilegra skoðana munu væntanlega mörg hver halda áfram á þeirri braut, og eignast fleiri afkvæmi en frjálslynda fólkið og vinstrisinnaða.

Þetta hefur lýðfræðilegar breytingar í för með sér í framtíðinni.

Það sem mun gerast er þetta sem Katrín Jakobsdóttir berst gegn í ræðu og riti nú um stundir, en það er að skautunin mun aukast og magnast í framtíðinni.

Já, á mannamáli verða fleiri hægriöfgamenn í framtíðinni og Biblíunöttarar til og á hinum enda litrófsins fleiri vinstriöfgamenn. Þetta er ekki mjög gæfulegt, eða það friðarsamfélag sem talað er um á helgidögum.

Það að 15-17 ára börnum í Danmörku er leyft að eyða fóstrum án samþykkis foreldra og forráðamanna hefur einnig í för með sér lýðfræðilegar breytingar, því auðvitað mun þetta ekki ná yfir alla í Danmörku. Fólk stjórnast ekki af pólitík nema að nokkru leyti. Fólk lætur áfram stjórnast af trú, púkum og siðvenjum, líka unglingar, gleymum því ekki.

Eða svo þetta sé reiknað út þá mun þetta enn frekar fjölga múslimum, því þar eru fóstureyðingar ekki vinsælar.

Það er vantþroskinn sem fjölgar fólki í vítunum, það er skorturinn á uppeldi af gamla skólanum. Að öðru leyti deyr það út eins og dæmin sanna.

Nema þar sem vítin eru orðin mjög slæm. Þar sigra ofbeldissveitir lögregluna, í myrkrinu og sjúkdómunum, þar gerist þetta sem hefur gerzt í Svíþjóð, að yfirvöldin tapa fyrir ofbeldismenningu alþýðunnar.

Það er svo margt þversagnakennt og einnig í vítunum.

Breytingar af þessu tagi gætu orðið skammvinnar. Samkvæmt þeim útreikningum á lýðfræðilegum breytingum sem ég kem inná hér í þessum pistli gætu tvennskonar hópar náð völdum í Danmörku í framtíðinni, annaðhvort harðlínukristnir eða harðlínumúslimar, og þá ganga þessar breytingar til baka og harkan í banninu verður meiri en í upphafi. Skammsýnt, ekki satt?

Kristnir menn vita það núna að heiminum er ekki hægt að bjarga lengur. Hann hefur gefizt Satani á vald, Evu sem beit af eplinu. Mikilvægt er þó að bjarga sem flestum, þótt það verði alltaf minnihlutinn héðan af.

Danir breyta lögum um þungunarrof