Tvær konur sem gætu orðið valdamestar á Íslandi næstu áratugina og mjög mikið áberandi í þjóðlífinu, Áslaug Arna og Kristrún Frostadóttir

Konur í stjórnmálum eru farnar að endast lengur. Þær eru farnar að haga sér eins og við karlarnir.

Ekki bara er stjórnin fallin, heldur telja margir að formannsskipti verði í Sjálfstæðisflokknum og kona taki við.

Mamma hefur stundum hrósað mér og það hefur mér þótt vænt um. Hún hefur sagt að ég sé góður mannþekkjari.

Þessar tvær rísandi stjörnur - önnur er að vísu ekki enn orðin formaður - þær eru Áslaug Arna og Kristrún Frostadóttir.

Ég er ekki einn um það að telja að Þórdís Kolbrún R. G. hafi tekið óvinsælar eða umdeildar ákvarðanir. Margir á DV eru sammála, sem skrifa athugasemdir.

Þar er nýlegur pistill þar sem því er haldið fram að Áslaug Arna hafi hannað þessa atburðarás, kosningar í nóvember. Ef það er rétt þá staðfestir það völd hennar og að hún geti verið hin nýja, rísandi stjarna flokksins.

Lýkur DV pistlinum svona, en hann var skrifaður áður en stjórnin féll:

"Orðið á götunni er að það kunni jafnvel að skýrast strax á þriðjudag hvort Áslaugu Örnu verði að þeirri ósk sinni að kosið verði til Alþingis í nóvember."

Henni varð að ósk sinni í dag, sunnudag. (Skrifað rétt fyrir miðnætti).

Þarna er sagt að hún líti á sig sem bjargvætt flokksins og að helzt sé það Guðlaugur Þór sem gæti ógnað henni með að verða formaður.

Höfundur DV pistilsins er þá á því að Þórdís K. R. G. hafi ekki hlotið nægar vinsældir hjá þjóðinni til að verða næsti formaður. Það má víst alveg vera sammála því.

Ég gagnrýndi það hvað Áslaug Arna getur verið fýluleg.

En burtséð frá því, þá finnst mér hún gætnari í orðum en Þórdís K. R. G. og ekki hafa tekið eins óvinsælar ákvarðanir.

Ég er því sammála höfundi DV pistilsins um það að hún er vænlegur næsti formaður.

Einnig er það rétt held ég að Guðlaug Þór er formannslegur eins og hún.

Þetta snýst ekki um mínar skoðanir, um að konur eigi að vera heimavinnandi, það er spennandi að spá í pólitíkina burtséð frá því.

Mér fyndist það eiginlega jákvætt og áhugavert ef Sjálfstæðisflokknum yrði stjórnað af konu næstu 10-20 árin.

Þá vaknar þessi stóra spurning: Er hún manneskja til að sameina íhaldsarminn og frjálslynda arminn? Sjálf hefur hún meira daðrað við frjálslynda arminn, en þó einnig talað út frá þessu klassíska.

Ég hef áhuga á að fylgjast með pólitík.

Mér finnst Áslaug Arna vera að fikra sig mjög hægt og rólega inná íhaldsama arminn í Sjálfstæðisflokknum, en það gerist bara svo hægt að maður tekur varla eftir því.

Fólk verður mjög oft íhaldssamara með aldrinum, og fólk þroskast með aldrinum.

Ég tek eftir því að Kristrún Frostadóttir er mikil skynsemivera. Það heyrir maður á tali hennar. Hún lætur ekki veiða sig með því að tala af sér. Hún segir eins lítið og hægt er.

Hún er ákveðin án þess að vera að drepast úr frekju, svona alveg passleg.

Maður veit samt ekki hvernig hún verður undir mikilli pressu. Sumir bugast þá.

Ef Sjálfstæðisflokkurinn verður vígi femínisma af nýju tagi, sem er þjóðrækinn og þjóðernissinnaður femínismi, þótt sumir upphrópi slíkt rasisma, þá gæti hann orðið aftur 20-30% flokkur, sérstaklega er vöntun verður á slíku hjá öðrum flokkum.

Einnig yrði Sjálfstæðisflokkurinn að reisa upp lítil og meðalstór fyrirtæki, svipað og Trump hefur gert í Bandaríkjunum. Það kann Áslaug Arna, að einfalda regluverk og leyfa frelsinu að njóta sín. Maður hefur bæði séð það á tali hennar og verkum að hún er einlæg hvað það varðar, sem er gott.

Ég held að Áslaug Arna skilji það og skynji vel að öll okkar þjóð hefur verið í gíslingu wók-öfgafólks sem hefur talað eins og rétturinn sé allur þeim megin.

Hún hikar þó og dansar á línunni hvað varðar femínisma. Mun hann ná jafnvægi, eða verður hann æ meiri dólgafemínismi?

Það er aðdáunarvert hvernig Kristrún F. kom eins og ferskur vindur inní pólitíkina og er enn þannig.

Hún talar nefnilega eins og hún sjálf sé að tala, en ekki flokksmaskínan. Hún hefur persónulegar áherzlur og blæbrigði. Fólk telur því að hún muni láta verkin tala, ekki bara hugsa um að límast við stóla og að græða.

Ríkisstjórnin sprungin

Þessi stjórn Katrínar og Bjarna byggðist á ómöguleikanum, gullgerðarlistinni, að reyna að gera hið ómögulega, búa til gull, sameina of ólíka flokka

Orðið gullgerðarlist þekkja margir en fæstir skilja það. Fólk veit jú að það er oftast notað í sambandi við miðaldir og Endurreisnina, þessar myrku og kristilegu aldir Vesturlanda þar sem þekking vék fyrir hjátrú og trúarofsóknum, er sagt.

Íslenzka orðið er gjörsamlega villandi, því alkemía náði yfir fleira en að reyna að framleiða gull. Orðsifjafræðin kennir að alkemía merki "samruninn", komið úr grísku og arabísku, al er ákveðinn greinir og khemeía umbreyting, umsköpun.

Á ensku og mörgum öðrum tungumálum eru til rit sem fræða um alkemíuna, en íslenzka orðið leiðir okkur á villigötur þannig að fordómar ráða misskilningi flestra Íslendinga á alkemíunni. Hvort það sé ástæðan fyrir því að ríkisstjórn Katrínar og Bjarna var hrein tilraun til alkemíu, eða samruna, það er spurning.

Ekki er ég að segja að alkemían sé annað en villufræði, hjáfræði og falsvísindi, en jafnvel þótt svo sé verður að skilja fyrirbærið ef maður ætlar að fræðast um það.

Lítil ástæða væri fyrir mig að skrifa þennan pistil nema til að fræða um ástæður og eðli ríkisstjórnar Katrínar og Bjarna núna síðastliðin 7 ár.

Sú umfjöllun varpar ennfremur ljósi á þróun vestræns samfélags og annarra samfélaga, og þess sem kallað er fjölmenning, alþjóðavæðing, þessi vegferð frá lokum seinni heimsstyrjaldarinnar, þegar þjóðernishyggjan féll í ónáð almennt.

Það eru hugmyndirnar sem stjórna fólkinu. Ríkisstjórn Katrínar og Bjarna er nokkurskonar endaskeið alkemíunnar, sem birtist í mörgum myndum.

Mér skildist þetta eftir lestur bókarinnar "Jung on Alchemy", eftir Nathan Schwartz-Salant frá 1995, en til eru miklu fleiri bækur um þetta og annað ítarefni.

Það sem raunar fyrst gaf mér skilning og vakti áhuga minn voru myndirnar sem Jung notaði úr ritinu Rosarium philosophorum, sem myndi útleggjast "Rósagarður heimspekinganna", eða "Bænaþula heimspekinganna", því "rosary" hefur margar merkingar. Talnaband er kannski upphaflegasta merkingin, bænir eru taldar eins og rósablöð, eða tölur á bandi. Bók sú var gefin út í Frankfurt 1550, en ekki er getið höfunda.

Launhelgar Hermeticusa, og tvíkynjunarfræði, gullgerðarlist og eilífðarsteinninn, allt eru þetta viðfangsefni bókarinnar og gullgerðarlistarinnar og hieros gamos, hið heilaga og fullkomna hjónaband, sem er hugtak sem nær aftur til miklu eldri tíma heiðindómsins.

Launhelgar Hermeticusa, þar er átt við nýplatónisma, frá fyrstu öldum eftir Krists burð einatt, Hermes Trismegistus er grískt heiti á egypzka vizkuguðinum Thoth, og nafnið á dulspekinni dregið af því heiti.

Einungis með því að sökkva sér niður í þetta skilur maður þetta.

Bob Dylan lét svo um mælt 1993 í hljómdiskakápu á "World Gone Wrong", að nútíminn væri hinar nýju miðaldir. Það má taka undir það, "Nýjar dimmar aldir", það voru hans orð.

Samruni konungs og drottningar er það sem gullgerðarlistin fjallar um í þessari bók frá 1550, og Jung reit um ýmislegt merkilegt.

Ekki er um venjulegar samfarir að ræða, heldur hvíla þau í brunni sem er fullur af kvikasilfri, og kvikasilfrið drepur þau bæði.

Drottningin er Katrín Jakobsdóttir og kóngurinn er Bjarni Benediktsson. Gullgerðarlist virðist hafa verið takmark þeirra, en að svipuðum samruna og gjöreyðingu hefur öll menning okkar stefnt, með því að þurrka út upprunalega menningu kynþáttanna og svo útlit þeirra líka, með samrunanum. Evrópusambandið er tilraun til slíks og Bandaríkin öll, en báðar tilraunirnar hafa misheppnazt, en ennþá er reynt eins og rjúpan við staurinn. Feigðarför er því heiti á okkar menningu.

Eftir dauða drottningar og kóngs í kvikasilfrinu í brunninum, þá verður til skrímsli, sem kallað er eitthvað djásn í bókinni frá 1550. Það er tvíhöfða, tvíkynja og stendur á tungli. Það heldur á bikurum fylltum af snákum.

Hin nýja gullgerðarlist er alþjóðavæðingin, fjölmenningin, jafnaðarstefnan, femínisminn. Hin gamla gullgerðarlist var að reyna að búa til málminn gull úr öðrum málmum. Hvort tveggja gjörsamlega ómögulegt í raun.

Gullgerðarlistin til forna og í nútímanum er eitt af þeim atriðum sem kom mér á þá skoðun að okkur sé stjórnað utanfrá, að við séum eins og peð á skákborði, með frjálsan vilja sem við notum ekki af hugleysi eða heimsku eða öðrum ástæðum, eins og ofþroskaðri félagsfærni og hlýðnispekt, áhrifagirni að auki.

Lesendur athugi að ég er ekki hrifinn af gullgerðarlist, og hún er eyðileggjandi afl sem byggist á misskilningi og rugli, en hún virðist enn vera driffjöður fólks.

Bezt er að lesa bókina "Jung on Alchemy" eða upphaflegu bókina frá 1550, sem hægt er að hala niður ókeypis á netinu, stutt rit í enskri þýðingu, en bókin var skrifuð á latínu, með merkilegum og lýsandi myndum.

Kannski er þetta ein af ástæðunum fyrir hruni kristninnar á sínum tíma eins og hruni kommúnismans.

Við getum deilt um hvenær kristnin hrundi til grunna, en allir hljóta að vera sammála um það að kristnin er ekkert nema rústir einar í nútímanum, þar sem allskyns veraldlegir þrýstihópar veifa kirkjunni og hennar þjónum í kringum sig eins og skopparakringlu barns.

Vissulega er það rétt hjá Sigmundi Davíð að þessi stjórn var stofnuð til að vera varðhundur kyrrstöðu og valdagræðgi. Samt var hún líka stofnuð til að búa til gull, fullkominn samruna ólíkra afla, sem mistókst eins og venjulega í allri gullgerðarlist, sama í hvaða formi hún er.

Óþolið er orðið slíkt á milli fólks í þessari stjórn, að hægt er að gizka á að það muni skaða samskiptin þeirra í milli í framtíðinni, sem átti aldrei að gerast.

Flissið í Katrínu fyrrverandi forsætisráðherra hélt saman stjórninni. Ábyrgðarleysið sem fylgdi léttlyndi hennar og flissi það smitaðist yfir á fólk og okkur leið öllum betur. Sælir eru fátækir í anda.

Ný stjórn gæti litið svona út:

Sigmundur Davíð fjármálaráðherra.

Kristrún Frostadóttir, forsætisráðherra.

Bjarni Benediktsson, utanríkisráðherra.

Þessi uppstilling er sennileg miðað við það sem við vitum, ef stjórnin springur á allra næstu dögum eins og talið er sennilegt.

Ég tel sennilegt að áherzlubreyting verði. Kristrún mun leggja áherzlu á mannleg mál, að bæta kjör öryrkja og ellilífeyrisþega, skattleggja þá ríkustu. Dauðafemínismi Vinstri grænna er ekki lengur spennandi.

Bjarni fær kannski að einbeita sér að því sem hann er beztur í, að sjá um fjármálin, ef hann verður fjármálaráðherra í stað Sigmundar Davíðs.

„Ákaflega brýnt að það skapist vinnufriður“

Að læra að flissa sér til vinsælda

Þórdís Kolbrún hló og flissaði út allan þáttinn hjá Gísla Marteini (Vikan með Gísla Marteini á RÚV, 11. nóvember 2024), og var bara skemmtileg en ekki fúl á móti. Mætti segja mér að hún hafi tekið til sín gagnrýnina sem ég veitti annarri ungri ráðfrú, Áslaugu Örnu, sem einnig á það til að vera fúl í viðtölum og þung á manninn.

Ég þekki Þórdísi ekki persónulega, eða mjög tæplega, og þó, ég þekki hana kannski meira en aðrar ráðfrýr þarna því ég hef hitt hana persónulega þar sem hún bjó og næstum kastað á hana kveðju, því hún bjó í sömu blokk og mamma í um það bil tvö ár frá 2015 til 2017, og ég sá hana bara einu sinni allan þann tíma augliti til auglitis, og þá man ég að ég var að hugsa um það hvort maður ætti að heilsa, en var ekki viss og sleppti því, og ekki gerði hún það heldur.

En ég er mjög næmur á smáatriði og persónuleika fólks, og ég man eftir hvernig upplifun það var að hitta hana þarna. Hún var sem sagt á leiðinni út og ég var á leiðinni inn, og hún leit ekki upp, virti mig ekki viðlits sannast sagna. Kannski er þetta bara almennt einkenni á ungu fólki í dag. Fólk af kynslóð ömmu og afa heilsaði alltaf þegar það mætti einhverjum í návígi, og þaðan af yngra, af kynslóð mömmu líka. Það kom mér ekki á óvart að hún hvorki leit upp né brosti eða heilsaði mér. Hún var með sinn venjulega þurra og ópersónulega svip, ekki fýlulega, en snubbótta er víst rétt að lýsa því, en hún var búin að henda þeim svip í gær í þættinum hjá Gísla Marteini, undur og stórmerki gerast, og þá brosti hún og hló allan tímann, og var viðkunnanleg, merkilegt nokk.

En ég hlustaði vel á boðskap hennar í þættinum hans Gísla Marteins og mér finnst það vel þess virði að fjalla um það. Á meðan hann tiplaði á tánum í kringum hana smjaðrandi allan tímann eins og ljóshærði maðurinn, og jafnvel Ólafur Darri, nema það að stórleikarinn okkar leyfði sér að vera örlítið tvíræðnari í hennar garð með stuðninginn og með smá grín og spurningar sem voru ekki 100% skjall og oflof eða smjaður eins og hjá þáttarstjórnandanum.

Ólafur Darri ræddi við hana meira á jafningagrundvelli sem var gott, því Gísli Marteinn skapar tilfinningu um hræsni, því oflofið hans getur bæði verið háð og ótti, sem hvorugt er sérlega uppbyggilegt í jafningaþjóðfélagi lýðræðislegra samskipta, eins og opinberlega er sagt að okkar þjóðfélag sé.

En það sem Þórdís Kolbrún sagði var merkilegt því það var eins og hún væri sér nokkuð vel meðvituð um gagnrýnina sem hún hefur fengið, og hún talaði um að bera virðingu fyrir vestrænu samfélagi, sameiginlegum gildum og slíkt. Hún hefur notað þessi orð áður, en mér fannst ég finna fyrir bitrum tón hjá henni og sárum, eins og gagnrýnin hefði náð til hennar nokkuð vel.

En mig langar til að flakka á milli þess sem hún sagði og hvernig persóna hún er, eða var eða hvernig hún kom mörgum fyrir sjónir hér áður fyrr.

Flestir eða allir þekkja hugtakið "að láta rigna uppí nefið á sér". Það lýsir manneskju sem er snobbuð. Þetta orðatiltæki er komið af því að "horfa til himins", sem sagt er að fyrirfólk geri jafnan, "beri höfuðið hátt", sem er andstæðan við það að vera feiminn og með lélegt sjálfstraust, niðurlútur og óframfærinn.

"Að láta rigna uppí nefið á sér" er líka oft notað um óþolandi fólk og hrokafullt. Oft hef ég heyrt vinstrisinnað fólk nota það um ráðherra og ráðfrýr Sjálfstæðisflokksins eða Framsóknarflokksins, það fylgir að gagnrýna þá sem maður er ósammála og finna á þeim gallana.

Þetta orðatiltæki heyrði ég ekki notað um Þórdísi Kolbrúnu af þeim sem hittu hana oft en henni var lýst samt nákvæmlega á þennan hátt, með fleiri og almennari orðum.

Hún var ekki að eiga mjög náin samskipti eða að eignast vini og vinkonur þarna skilst mér, og fór snemma að stjórna öðrum í blokkinni því fólk bar óttablandna virðingu fyrir henni, því hún notfærði sér það að tilheyra hærri stétt en aðrir.

Eitt af því sem Þórdís Kolbrún gerði var að láta skipta um allar hurðir í blokkinni því hinar fannst henni of slitnar og ellilegar. Ekki voru allir sáttir við það, vegna þess að það kostaði mikið.

Ekki stoppaði hún þarna heldur var driffjöðurin á bak við margar framkvæmdir, eins og að láta skipta um glugga í blokkinni og margt fleira. Mamma kvartaði mikið undan kostnaðinum og var ekki ein um það að hugsa Þórdísi Kolbrúnu þegjandi þörfina með því að varpa aukalegum kostnaði á fólk út af viðhaldi sem í hennar tíð varð miklu meira og dýrara en áður hafði verið.

Ekki bara það, heldur héldu áhrif hennar áfram eftir að hún var farin, og þá var fólkið farið að hugsa öðruvísi sem hafði verið rólegra í tíðinni.

Áður en Þórdís Kolbrún kom í blokkina var það venjan að gamla fólkið stjórnaði mestu, en eftir þetta var það oft unga fólkið sem var með mestu frekjuna og stjórnaði gamlingjunum, eða reyndi það.

Hvað er búið að gerast í þjóðfélaginu einmitt á tímanum í kjölfarið, 2017 til 2024, dagsins í dag? Einmitt þetta sama. Ungar konur frekjast áfram, ryðjast fram fyrir aðra og heimta að stjórna meira en eðlilegt getur talizt, setjast í allskonar stóla í fyrirtækjum, opinberum eða einkafyrirtækjum.

En mér finnst hún hafa þroskazt. Í gær í þættinum Vikan með Gísla Marteini var hún afslöppuð og gerði að gamni sínu og sýndi á sér mannlegri hliðar en áður. Það er svo sem ágætt.

Sko, með það sem hún sagði um að virða lýðræði Vesturlanda og annað slíkt, það er eitthvað til í því, en ekki allt. Maður má gagnrýna og það er jafnvel alveg nauðsynlegt, sérstaklega þegar aðrir þegja, annaðhvort af ótta eða skorti á einhverjum hæfileikum eða meðvirkni.

Ég samdi lag árið 2022 sem heitir "Rússar mega ryðjast hingað inn". Ég samdi slatta af þannig lögum þá. Ég elska að ögra og hneyksla eins og Sverrir Stormsker.

Ég er bara ekki sammála henni og aðallega því ég þoli ekki femínisma. Ég ber blendnar tilfinningar til dægurlaga sem ég samdi fyrir 20-30 árum eða meira, þar sem ég sagðist femínisti og eitthvað slíkt, og var jafnvel sammála því á meðan ég söng þau lög og tók upp!

Það er ýmislegt gott við Vesturlönd annars, en Vesturlönd eru satanísk, og öll rök hníga til þess, ef maður notar skilgreiningar sem áður töldust klassískar innan sértrúarsafnaða og Þjóðkirkjunnar almennt.

En núna eru allir að flýja frá þessu meira og minna.

Nei, í þessum pistli ætla ég ekki að ræða pólitík af dýpt.

Gísli Marteinn tekur oft fólk í þættinn til sín sem er óvinsælt og skjallar það uppúr skónum, þvær af því syndirnar eða reynir það.

Hann bjargar þó ekki ríkisstjórn sem er loksins komin svo nálægt bjargbrúninni að annaðhvort er að flýja til baka eða falla niður.

Að lokum er rétt að benda á ákveðin atriði.

Það hefur verið venjan að benda á nazista Þýzkalands Hitlers sem skrímsli og vondar manneskjur. Fólk tekur yfirleitt alltaf dæmi um þá menn sem einhverja sem aðhylltust óverjandi málstað eða þeir væru óverjandi mannverur. Auðvitað er það alrangt, en ég bara nenni ekki að fara útí að verja þá hér, það tekur alltof mikið pláss og fæstir hlusta eða vilja skilja slíkar röksemdir og umfjallanir.

En það vita það spekingar og fleiri að nazistar Þýzkalands voru ósköp venjulegir menn.

Kommúnistar Sovétríkjanna sem lutu Stalín sömuleiðis.

Kommúnistar Kína sem lutu Maó formanni einnig.

Pol Pot, þar var stríðsmenning og þar féllu margir, ótalmargir, enda stríð sem geisaði milli þjóða og innan þjóða, ekki alveg að marka, en samt er hann talinn með harðstjórum mannkynssögunnar stundum og fjöldamorðingjum.

Að fjalla um Pol Pot og fleiri er spennandi, því blóðug og ljót saga um kommúnista og baráttu þeirra innbyrðis er nokkuð sem ekki fer hátt hér á Íslandi.

Eða þeir sem dýrkuðu Franco á Spáni... svona er hægt að telja upp fjölmarga sem höfðu margt ljótt á samvizkunni.

Páfinn sagði nýlega að þeir sem framkvæmdu fóstureyðingar væru leigumorðingjar. Margir móðgust af því og sögðu sig úr kirkjunni í Belgíu þar sem hann var. Auðvitað sagði hann sannleikann í þessu efni. Þeir sem framkvæma fóstureyðingar fá kaup fyrir að drepa.

Enn fremur, þeir sem framleiða getnaðarvarnir eru að framleiða vopn sem drepa alveg eins og byssur eða hnífar.

Það er hægt að drepa á annan hátt en með vopnum eða gasklefum. Það er hægt að drepa með hugmyndafræði eins og femínisma og jafnaðarstefnu.

 

Gervigreind

Í pappírsútgáfu Morgunblaðsins er fjallað um gervigreind þann 10. október, í gær. Sú grein heitir:"Ótti við gervigreindarbólu sem gæti sprungið." Höfundur er Guðmundur Sv. Hermannsson.

Ein setning stendur uppúr, að minnsta kosti um að talið er að tölvur verði ekki eins gáfaðar og mannfólk fyrr en í fyrsta lagið 2030, eftir ekki nema svo sem 6 stykki af árum, takk fyrir!

Í greininni sem vitnað er í er fjallað um hugsanlega oftrú tæknirisa á gervigreindinni og hversu mikið hefur verið fjárfest í henni, og að kannski sé þetta bóla sem muni springa.

Geoffrey Hinton, verðlaunaður frumkvöðull á þessu sviði telur það ekki ómögulegt að gervigreindin muni útrýma mannkyninu, aðspurður um það, eins og spennumyndir hafa fjallað um lengi.

Nú þarf fólk að staldra við.

Er ekki nóg af atriðum sem ógna þessu blessaða/bölvaða mannkyni okkar?

Segjum sem svo að tölvur nái mannlegri greind árið 2030. Mun þróun gervigreindar stöðvast þar? Nei, ábyggilega ekki.

Gervigreind mun þá taka fram úr mönnum eftir 2030 samkvæmt þessu.

Ef þetta gengur eftir er búið að auka flækjustigið í heiminum til muna.

Vélmenni sem eru gáfaðri en menn ráða ekki yfir okkur strax, en hvað með síðar?

Leti fólks er alveg fáránleg.

Hún er auk þess ein af dauðasyndunum 7 í kristninni.

Það er full ástæða til að berjast gegn gervigreind og þróun hennar, eins og sumir frumkvöðlar hennar eru farnir að gera. Það sama gerðu margir af þeim sem bjuggu til kjarnorkuna, börðust gegn henni eða vöruðu við henni það sem eftir var ævinnar hjá þeim.

Ikea-geitin, Taranos og kvista-líkneskið

Stína á Stöð 2 sagði frá Ikea-geitinni í gær og fór með vísu eftir sig sem var bara býsna góð, þótt ofstuðluð væri á köflum, en skemmtileg var hún og gerð af nokkrum hagleik hjá stúlkunni þrátt fyrir allt.

En allt er þetta hið merkilegasta mál og snertir við mér sem heiðnum manni ekki síður en kristnum.

Eitt sinn kynnti ég mér drúízku býsna vel og mér finnst gaman að fjalla um hana, sem eina merkilegustu heiðnu trú sem ég veit um.

Eins og menn vita er það hefð að kveikja í Ikea-geitinni árlega sumsstaðar, og því ekki um skemmdarverk tóm að ræða.

Ég er mjög hrifinn af heiðnum siðvenjum og öllum trúarlegum siðvenjum raunar, þetta nær eins langt aftur og hægt er að ná í menningunni.

Þetta má rekja aftur til Taranosardýrkunarinnar evrópsku, sem er ævaforn. Fyrir þau sem ekki vita þá var og er Taranos heiðinn guð evrópskur, sem var tignaður fyrir Krists burð. Án þess að okkar norræni Þór sé sami guðinn þá eiga þeir margt sameiginlegt, og meðal annars nafnið, sem er eiginlega það sama, ef undan eru skildar málsögulegar breytingar á orðum á 3000 árum eða svo. Taranos merkir þrumuguðinn, eða sá sem gefur frá sér rosalega ískrandi hljóð og hvellt. Er þar vísað í geimskipin sem guðirnir komu í án efa.

Tar-stofninn merkir þruma eða drynjandi hljóð, eða hvellt og skært hljóð.

Terhr getur einnig verið í stofni þessa guðaheitis, en það orð þýðir að fara gegnum, fara yfir. Taranos er því guðinn sem með eldingunni fer yfir himininn. Þetta var líka sú mynd sem norrænir menn höfðu oft af guðinum Þór.

Það hafði ég lært í bókum heiðnum að fólki hafi verið fórnað fyrir þrumuguðinn Taranos með því að brenna það, eða dýr eða plöntur.

Kemur þar fyrir á ensku hugtakið "wicker-man", sem myndi útleggjast "tága-maður", eða "kvista-líkneski".

Fyrir kristið fólk á okkar tímum er þetta mikil grimmd, að fórna fólki á þennan hátt og yfirleitt að slíkt skuli hafa viðgengizt áður fyrr.

Þó má maður ekki dæma þetta fólk eða þess siði eftir okkar mælikvarða, því það gengur bara alls ekki upp.

Í "kvista-líkneskjunum" var algengt að glæpamönnum væri fórnað, samkvæmt heimildum, en stundum saklausu fólki.

Líkneskið var gert úr tágum og kvistum, jafnvel trjágreinum sterklegum, þar sem það þurfti. Inní líkneskið var fólk sett tugum saman. Heimildum ber ekki saman hvort fórnarlömbin voru brennd lifandi eða hvort þau voru aflífuð fyrst.

En til að skilja þetta sem er okkur svona fjarlægt þurfum við að skilja trúarbrögð Kelta og Gaulverja.

Taranos var einn þriggja meginguða þeirra. Hann samsvaraði Zeus hinum gríska og Júpíter hinum rómverska, en Brahma hinum indverska og hindúíska.

Brahma skapar en Shiva eyðir.

Esus eyðir heiminum en Taranos skapar hann.

Alla vega, mikil helgi hvíldi á Taranosi meðal Kelta.

Talið er að upphaflega hafi það verið talinn heiður að deyja fyrir guði og gyðjur. Þá var jafnvel stjórnmálafólki fórnað eða stríðsmönnum, dýrmætu fólki í samfélaginu, til að tryggja góða úrkomu, uppskeru og frjósemi fólks og dýra.

Síðan varð hnignun á hundruðum og þúsundum ára. Fólk fór að láta sér nægja að fórna glæpamönnum.

Kristilegur trúarhiti og heiðinn trúarhiti eru ekki óskyld atriði, heldur náskyld.

Júpíter merkir Dags-faðir. Djous varð að Jove og Jove að Jupi og ter bættist við sem merkir faðir, stytting úr pater.

Ikea-geitin og siðvenjan að brenna hana er án efa komin úr þessum heiðnu trúarbrögðum og ævafornu.

Það er erfitt að láta fólk skilja hvað hér bjó og býr að baki.

Fyrir það fyrsta var offjölgun meðal Kelta til forna. Engar getnaðarvarnir voru notaðar og kynhvöt allra var í hámarki, ekkert plast til að valda skaða eða önnur mengandi efni. Því voru konur óléttar stöðugt allt sitt líf. Margir dóu í hernaði, sumir úr smitsjúkdómum, eða á annan hátt.

En hugmyndir manna um Valhöll áttu sér eldri rætur.

Ásatrúin kennir að vopndauðir menn fari til Valhallar til fundar við Óðin og guðina almennt, en sóttdauðir og ellidauðir fari til Heljar og eigi þar ekki eins ánægjulega vist.

Gaulverjar og Keltar trúðu því að sál manna færi eftir dauðann yfir á annan hnött. Þetta er ekki vel þekkt, en til eru bækur og heimildir sem herma frá þessu eða einhverju mjög svipuðu sem ég hef lesið. Þessi kenning er talin koma frá Pýþagorasi, sem kenndi það sama, og það kenndi dr. Helgi Pjeturss einnig, og fjallaði um Pýþagoras og að hann hafi fyrstur kennt þetta, nema hjá honum er þetta óljósara en hjá Keltum, drúíðum, og dr. Helga Pjeturss. Giordano Bruno kom með svipaðar kenningar, og hann var brenndur á báli af kirkjunni fyrir villutrú árið 1600, eins og frægt er orðið.

Engir af þessum fyrirrennurum dr. Helga Pjeturss lögðu eins mikla áherzlu á þetta og hann sjálfur, Íslendingurinn í þessum hópi og mesti vísindamaðurinn, sennilega, sem á skilið miklu meiri frægð.

Þegar ég komst að því að Keltar voru nýalskir að nokkru leyti komst ég á þá skoðun að þeirra trúarbrögð hefðu verið merkilegri en þau rómversku og grísku, eða kristni og islam.

Til að skilja Kelta til forna þurfum við að athuga fáein atriði.

Keltar trúðu ekki á einn guð heldur marga guði.

Fyrir þeim voru trúarbrögðin vísindi, þekking. Önnur þekking var ekki til í þeirra samfélagi. Drúíðarnir, goðar og prestar hjá þeim, kenndu þeim og höfðu heimsmynd sem þeir kenndu um.

Enn fremur og kannski það sem skiptir mestu máli, Keltar ÞEKKTU EKKI SYNDINA EÐA SYNDARHUGTAKIÐ!

Fyrir þeim var það ekki rangt að brjóta boðorðin 10, þeir þekktu þau ekki. Kannski þekktu þeir eitthvað í sínum trúarbrögðum sem var líkt einhverjum af þessum boðorðum, en refsingar fyrir ódæði, það var eitthvað sem ekki var ljóst fyrir þá.

Keltar voru hundheiðnir aldirnar fyrir Krists burð, það er víst alveg óhætt að segja það.

Að sameinast guðinum Taranosi var því upphaflega mikill heiður og trúarleg athöfn fyrir Kelta. Það var jafnvel enn meiri heiður en að vera drepinn fyrir aðra guði eða gyðjur, því Taranos var samsvarandi Brahma, hann var sköpunarguðinn.

Þetta er þó flóknara en svo, því Keltar áttu fleiri sköpunarguði. Saga þeirra tekur yfir mjög langt tímaskeið, og mismunandi guðir og gyðjur voru tignuð á mismunandi stöðum og tímum.

Ekki er því ljóst hvenær Taranos kom fyrst fram og hvenær trúin á hann náði hámarki. Það er jafnvel mögulegt að hann hafi orðið meira áberandi vegna sambúðarinnar við Grikki og Rómverja, sem tignuðu Júpíter og Zeus.

En það má alveg fullyrða að þessar fórnir voru allt annað en einhver léttúð af hálfu þeirra sem aðhylltust þessi trúarbrögð.

Þetta sem hér kemur fram er ekki hægt að kalla óstaðfestan skáldskap þótt fólki finnist þetta kannski ótrúlegt. Ef menn skoða netið má sjá nægar heimildir fyrir þessu, þótt sumt af þessu sem ég skrifa um sé ekki nákvæmlega eins skrifað um þar, enda hef ég mitt heimildafólk á öðrum hnöttum.

Enn fremur er hægt að tengja þetta við jólin. Talið er að til forna hafi sá siður víða verið algengur að brenna greinar eða tré, og það hafi verið tengt við heiðið jólahald, allavega sumsstaðar og á einhverjum tímaskeiðum.

Menn höfðu ekki rafmagnsljós áður fyrr. Ekki var búið að finna upp rafmagnið, glóðarperur eða LED-ljós.

Geimverurnar sem komu á geimskipunum sem voru lýsandi. Þegar guðir og gyðjur voru farin heim til sín voru aðeins minningarnar eftir, sögurnar og einhverjir hlutir sem guðir og gyðjur skildu eftir.

Þar af leiðandi, þeir guðir sem voru tengdir við þrumur, eldingar, sólina eða eld af einhverju tagi, þeir voru taldir mikilvægir guðir, eða mikilvægar gyðjur.

Þetta er sagan um Ikea-geitina, eða fyrirmyndir hennar. Meira væri hægt að segja um þetta, en þetta nægir.

Hefðir eru sterkar. Kannski er það kynslóðaminnið. Ævaforn hegðun kemur aftur, og ævafornar hugmyndir sem lifðu með fornum kynslóðum.

Kyrrstaða á RÚV og í ríkisstjórninni, valdagræðgi, stöðnun

Stór hluti þjóðarinnar er sammála því að breyta þurfi RÚV, og margir vilja annan útvarpsstjóra en Stefán. Það er nú eitt.

Hitt er annað mál að ég tel að miklu róttækari breytingar þurfi á rekstri RÚV en að fá annan en Stefán til að gegna þar stöðu útvarpsstjóra.

Rakel Þorgbergsdóttir og fleiri hafa flúið RÚV undanfarin ár og sumir gera því skóna að Byrlunarmálið sé ástæðan. Það kann vel að vera.

En Stefán Eiríksson mun hafa verið lögreglustjóri áður. Vinstrimenn ganga með þá samsæriskenningu í maganum eða kollinum að Sjálfstæðisflokkurinn stjórni dómskerfinu, lögreglunni, dómurum, og svo framvegis. Það gæti hafa verið rétt fyrir nokkrum áratugum, en það stenzt tæplega í nútímanum.

Ef Stefán er hægrimaður, þá er hann í hópi Gísla Marteins og fleiri, sem eru vinstrimenn í hægriklæðum.

Skyldi það ekki vera ástæðan fyrir 12% fylgi Sjálfstæðisflokksins, að þar fylgir ekkert innihald lengur, bara umbúðir?

Femínistar og vinstrimenn hafa nefnilega haft andlega valdið á Íslandi og á Vesturlöndum býsna lengi. Kirkjan er eins og tuska, og frjálshyggjumenn líka. Eva Hauksdóttir skrifaði vel um þetta fyrir nokkrum árum.

Satanismi Kvennakirkjunnar er hin nýja trú, og satanismi jafnaðarstefnunnar, sem boðar trúna á EGÓ, hver maður er sinn eigin guð, og hver kona.

Útvarp og sjónvarp allra landsmanna þarf að vera þannig að sjónarmið grasrótarinnar komi þar fram líka, ekki bara sjónarmið sem elta erlendar sjónvarpsstöðvar undir Sorosar stjórn.

Ég hef nokkra trú á Lilju Alfreðsdóttur. Hún er klárari en margir finnst mér. Sennilega þorir hún ekki að bylta RÚV frá A-Ö, eins og gera þarf.

Slíkir góðir hlutir gerast hægt. Fyrst þarf að koma fram hugmyndin og svo framkvæmdin. Oft þarf fleiri en eina ríkisstjórn til.

Stefán Eiríksson er svo æpandi merki um stöðnun innan RÚV að það er ömurlegt.

En það þarf miklu meira en að losna við einn svona útvarpsstjóra.

Það þarf reglur um óháða nefnd eða eitthvað slíkt sem kemur að rekstri og starfsmannahaldi á RÚV.

Slík nefnd þarf að vera þannig að alltaf sé skipt reglulega um fólk á RÚV, þannig að raddir úr öllum kimum samfélagsins heyrist.

Það er andstaðan við ríkjandi kerfi, Stefán Eiríksson og fleiri.

 

Stefáni útvarpsstjóra snýst hugur

For the happiness just bow, ljóð frá 11. nóvember 2018.

Winter cold, I'm waiting still,

will she be the right for me?

Sitting on the sill,

seeing not the beauty there.

So you think there's something here?

Same I followed, leading,

heart is bitter, beating,

best to risk it, shatter dreams,

not just nice as seems,

never will they perfect be!

 

Listen to me, less you speak,

lighter feeling, understand.

Slim and almost sleek,

slipping by in other's dress.

Body right, the mind's a mess,

mistakes, unlearn baby,

first you must say maybe,

more than ego, two in love,

diving, pretty dove!

daughters used to take that hand!

 

Wanna tame you, want your love,

we are almost perfect now.

Heaven high above

how you lust the mabe!

Feel your love just for me babe,

first you stop your messing,

around, all the dressing,

only live for mate, this here!

Find no more the fear!

For the happiness, just bow!

 

Mabe: Perla sem vex inní skel lindýra, ekki sporöskjulaga heldur hálf, vex inní skeljum, ekki skrokkum lindýra.

Alls staðar er eymdin

Annar hljómdiskurinn minn, "Hið mikla samband", frá 1999, var allur með lögum og textum eftir mig. Lag númer 2 heitir "Alls staðar er eymdin." Þessi boðskapur ætti alltaf að vera fólki nærtækur þegar fréttir eru sagðar. Hann gefur okkur nefnilega aðra sýn á málin, þá sýn, að við verðum sjálf að ráða hverjum er hægt að hjálpa, því ekki er hægt að hjálpa öllum í einu, það er bara staðreynd.

Þegar RÚV segir fréttir af fólki sem þjáist þá fylgir oft þeim fréttum ómeðvituð skylda sem hljómar svona: "Áhorfendur góðið, þið ættuð að hafa samúð með þessu fólki. Þarna er eymdin meiri en annarsstaðar."

Eins og fram kemur í þessari frétt þá er viðbúnaðarstigið hátt í Noregi vegna átaka á milli múslima og gyðinga þar í landi.

Það málefni er jarðsprengjusvæði, og erfitt að sjá hvernig hægt er að leysa deiluna fyrir botni Miðjarðarhafs, sem sjaldan hefur verið eins stigmögnuð og núna.

En þessi frétt sannar enn einu sinni það sem Jón Magnússon lögmaður og bloggari og fleiri hafa fjallað um, að það fylgir því áhætta að leyfa fólki að setjast hér að, sérstaklega þegar það kemur úr þjóðfélögum og löndum þar sem stríð eða átök geisa.

Ein lína í þessum söngtexta mínum er svona:"Mennirnir velja það ranga."

Já, hvort sem það er hægt að sanna það eða ekki þá hafa margir tilfinningu fyrir þessu. Hvort sem það er í kosningum eða daglega lífinu, þá er þetta svona. Á svo mörgum sviðum getum við sagt að ekki sé verið að velja rétt.

Þá vakna spurningar, hverjir hafa áhrif á okkur? Tökum við afstöðu sem byggist á víðtækri þekkingu, eða tökum við afstöðu sem byggist á litlum úrtakshópi og bergmálshelli?

Í þessum söngtexta mínum sem er á blúsformi, þá gætti ég þess að taka ekki afstöðu til deilumála með beinum hætti, heldur var ég með almennar setningar rétt eins og Bob Dylan gerði í sínu frægasta lagi, sem heitir:"Blowing In The Wind."

Það er bara misjafnt hvort lög fjalla um eitthvað sérstakt málefni eða hlutina í heild.

En það sem mér finnst þreytandi og rangt, það er þegar fólk þarf alltaf að vera að bítast og rífast um það hver sé betri en annar. Einnig finnst mér það óþolandi að maður sé kallaður siðlaus ef maður tekur ekki einhverja afstöðu sem ákveðinn hópur vill að maður taki.

Í Biblíunni sagði Jesús Kristur:"Enginn er góður nema guð". Þetta finnst mér mjög merkileg og rétt setning, eins og svo margt sem eftir honum er haft.

Það er bara mjög hættulegt ef þjóðir geta ekki ráðið því sjálfar hversu mikið kemur inn af fólki frá öðrum löndum og svo hvaðan það fólk kemur.

Auðvitað hafa Norðmenn gert eitthvað rangt fyrst svona er komið fyrir þeim. Auðvitað hafa Norðmenn verið alltof linir, alveg eins og Svíar!

Hryðjuverkaógn í Noregi á næstefsta stig

Silfrið á RÚV er 100% wók.

Steingrímur J. Sigfússon var í síðasta Silfri. Það var sláandi hvað hann er líkur einni frægustu grínfígúrunni sem Jón Gnarr hefur leikið, sem heitir Georg Bjarnfreðarson, mjög neikvæður og skapvondur kommúnisti. Jón Gnarr hefur sagt að hann elski að leika leiðinlega og skapvonda kalla. Hvort Steingrímur var fyrirmyndin að Georg Bjarnfreðarsyni veit ég ekki, en einn kunningi minn taldi Ragnar Reykás vera útgáfu af Steingrími.

Í Silfrinu komast varla hægriskoðanir að. Allir leiðinlegustu kommarnir eru þar fastir gestir, og allir sem úthúða hægrinu.

Eða þá að hægrifólk er fengið sem hefur minni en engan sjarma og er ekkert sérlega sannfærandi eða gott að koma fyrir sig orði. Það er notað til að vera dæmi um það hvað hægrimenn geta verið ósjarmerandi sumir, af öllum kynjum.

Silfrið er eins og annað RÚV efni, sérhannað til að heilaþvo fólk og sannfæra um wók, fjölmenningu og allt það.

Málsvari Sjálfstæðisflokksins var ekki sjarmerandi.

Áslaug Arna minnti á gamla kerlingu, skapvonda og pirraða, þótt hún sé í árum talin ung kona. Hún var með sama nöldurtóninn og Steingrímur J. Sigfússon, en sá nöldurtónn er víst orðinn fastur í henni og hún getur ekkert að því gert lengur.

Þau minntu á gömul hjón sem verja syndug börn sín, ríkisstjórnina.

Ugla minnti á fallega skvísu, sem hún er. Hún var ímynd æsku landsins og framtíðarinnar. Ég veit að þar er transkona á ferðinni, en það er líka tákn um eitthvað nýtt og ferskt.

Ólafur Ragnar var sjálfum sér líkur, að afsaka sig, en óvenju óöruggur með sjálfan sig að þessu sinni, því miður.

Einar var sami snyrtipinninn og áður, lagði lítið til málanna, en með sitt sama Ken útlit, og eftirmynd af Degi B. Eggertssyni.

Þetta var eins metnaðarlaust Silfur og það gat verið. Allir sem þarna komu fram fylltu útí staðalímyndir. Tvö eldri hjón að verja afkvæmin sín, vonlausu ríkisstjórnina, dóttir þeirra og ungur maður sem er ráðvilltur að feta sig og fóta í tilverunni, og svo afinn ráðsetti, forsetinn fyrrverandi.

Ég nota w í wók því ég elska að nota alla stafi sem eru til, og w í þeim tökuorðum sem hafa það í ensku. Stundum leik ég mér að því að skrifa wilja á íslenzku, því það er will á ensku. Ég reyni að finna nýjar eða eldri reglur til að nota q, w og c. Veit hvernig á að nota zetuna.

Jón Gnarr „gegnir engu embætti fyrir Viðreisn“

Vonlaus ráðherra, Þórdís Kolbrún - kvenvæðing Sjálfstæðisflokksins er að eyðileggja flokkinn

Er ekki Þórdís Kolbrún jafn vonlaus ráðherra og Katrín var eða Svandís í VG? Það heyrast nú þær raddir að hún sé versti utanríkisráðherra Íslands í allri okkar sögu. Þarf ekki Sjálfstæðisflokkurinn að losa sig við slíkar fraukur?

Það ömurlegasta við Sjálfstæðisflokkinn er að þar ræður meiru af hversu ríkri ætt maður er en ekki hvaða mann eða kvenkosti maður hefur.

Sú stefna hefur gengið sér til húðar, nú þegar Sjálfstæðisflokkurinn er kominn niður í 12% fylgi. Eitt sinn fylgdi þeirri stefnu krafa um að hafa hægriskoðanir, en Þórdís Kolbrún lætur meira bera á femínískum skoðunum, sem lita alla hennar utanríkismálapólitík, þótt ég greini einnig hjá henni hefðbundnar hægriskoðanir.

En þessar femínísku skoðanir hennar eru komnar frá vinstrinu, og þar eiga þær heima en ekki í hægrinu.

Ég held að Þórdís Kolbrún sé með óvinsælustu ráðherrum Sjálfstæðisflokksins. Stór hluti þjóðarinnar telur hana hafa gert óleik með að sýna Rússum óvirðingu, þrátt fyrir að þeir séu umdeildir.

Enginn gengur erinda nema sinna eigin, en ef Þórdís rekur erindi vinstrimanna, þá þurfum við ekki vinstriflokka, þá er hann í Sjálfstæðisflokknum, þessi vinstriflokkur sem allir vilja.

Ég hef ekki sett mig inní þessa Bókun 35. En manni er sagt að það sé sjálfstæðismál að hún sé ekki samþykkt. Veit að afi minn Jón hefði verið á móti þessu. Jú, ég hef lesið svo mikið um þetta að hér er enn verið að auka við ESB regluverk og EES regluverk.

Sumir segja að hér sé verið að fullgilda EES samninginn.

Það er orðið löngu tímabært að segja upp EES samningnum og Schengen-samningnum. Við eigum að styrkja ríki eins Bretland sem vilja vera fyrir utan, og gera sjálfstæða samninga.

Það er nefnilega búið að koma í ljós að þar sem eru samsteypur og alþjóðasamvinna, þar er spilling og viðbjóður.

Samfélag frjálsra þjóða, lítilla og stærri, að er gegnsærra, og ætti að vera framtíðin. Líka sjálfstæðir gjaldmiðlar og slíkt, eins og var.

Fleiri á móti bókun 35 en með