Frægðin fer að nálgast, ljóð frá 8. október 2007.

Úr moldum skríða myrkurlátir synir,

hin mikla trú þig veiddi á hverri jörð.

Hvort valdi líf af villu sem og hinir?

Einn vegur þokast, firrukenning hörð.

Skólalaus og skyldum firrtur,

skil þó enn að sé ég virtur,

Sem og syng í þögn,

sífellt berast gögn.

Kallar á mig hetjan harða þín,

heiminn verð að kanna enn,

Segja þær að geri gagn

nær geta ekki þagnað rangir menn.

Finndu meira magn,

unz máninn rétti skín.

 

Á skjánum röfla skjátur þrútnar, betri,

og skyndilega fyllir ástin mann.

Er lausnin þín í lostafullum vetri?

Æ leigður þræll er verri, ei það kann...

Vinskap þarf í veröld kaldri,

verð ei þekktur enn af galdri,

eina fyndi enn,

ætíð vakna menn...

Einhver stúlka opnar sínar dyr,

æpir:"Þar er breyting hans!"

Aðeins hetjan getur gert

góðverk slík í fjarlægð reglumanns...

Holdið blítt og bert,

bara skildi ei fyr...

 

Þá heyrast raddir: "Frægðin fer að nálgast..."

æ finndu mál og gefðu það svo út!

En draumar gamlir sér í lagi sálgast,

ef sinnir fjöldinn ekki að væta klút...

Ó Fjóla, þú ert fremst í huga

fyrst þú veittir lof þá smuga

honum þókti hörð,

á hatursfullri jörð.

Ástúð þarf, ei frekar hennar fýsn,

fjalla þær um græðgi og kvöl...

Messíasinn meiri ert þú,

mundu að allir þurfa sanna völ...

Ekki aftur trú,

alheimskenning, býsn...