Vinstrihefning, ljóð frá 21. desember 2018.

Hafi hún svo ástæðu,

í hafið út að sigla.

Einhver mun sig yggla,

ástúð þótt hver sýni.

finni betri frástæðu,

för í hel að verja.

Þótt ég taumum týni

þá tröllin vilja merja...

 

Yfirgefinn armaþræll,

ætlar sig að liðka.

Annað vill svo iðka,

ekki fært í bili.

Komi gæðri garmastæll

getur fátækt hýrgazt.

Nálgist vænni Vili,

vilja jötnar fýrgast.

 

Oft hann þekkti allsleysi,

andinn sjúkur tapar.

Giftusnauðir gapar,

grímur þeirra tíma.

Frú er sýndi falsleysi,

fór að verða betri.

Grimm er þannig glíma,

glötun álfs á setri.

 

Klausturbarsins krataheift,

klandrið vegna gleði.

Skrattans óhapp skeði,

skrukkubandið rúllar.

Breddan ei svo batagleypt,

böl og Gróa á Leiti.

Tröllin ennþá tjúllar,

Tjalli þótt nú heiti.

 

Afsögn, drykkjuóhappið,

eða fyrirgefning.

Hatur, vinstrihefning?

harðar byssugrafir.

Slengist þau á sljóhappið,

slefsins berar fagna.

Trylltar pólatafir,

tjóðum eigi gagna.