Gaflaraleikhúsið við Víkingastræti í Hafnarfirði breytist í hótel fyrir ferðamenn - sál í gömlum húsum fer forgörðum

Á báðum sjónvarpsstöðvunum var sagt frá því hvernig áhorfendabekkir og annað var rifið úr húsnæði Gaflaraleikhússins við Víkingastræti í Hafnarfirði, og því það á að stækka túristahótelið við hliðina.

Um 17. júní hátíðahöld ætla ég ekki að fjalla. Þau hátíðahöld eru löngu dauð eftir að Gaypride tók yfir sem hressilegri og litskrúðugri hátíð, eða menningarnóttin. Ég held að 17. júní hafi dáið drottni sínum uppúr 2000, þegar Gaypride tók yfir. Nú vilja börnin frekar Gaypride en gamaldags 17. júní.

Þegar sjónvarpsstöðvarnar greindu frá örlögum húsnæðis Gaflaraleikhússins þarna fannst mér þetta næstum endurtekning á því þegar verkstæðið hans afa var tæmt 2020, að Digranesheiði 8, og það síðan rifið og eignirnar seldar. Það hafði verið starfrækt frá 1950 til 2020, í 70 ár og gekk alltaf vel. Um 20 manns, vélvirkjar og bifvélavirkjar vildu kaupa húsnæðið og taka við verkstæðisrekstrinum, en þau svör komu frá bænum að ekki væru þar skipuleggjendur hlynntir verkstæðisrekstri inni í íbúðabyggð. Þó hafði það gengið í 70 ár þar áður.

Það sem var merkilegt við verkstæðið var að það var elzta starfandi verkstæðið í bænum, í Kópavogi. Auk þess hafði afi smíðað verkfæri þar inni stórgerð og mikil, borvél mikla fyrir rör og annað, stálsög með sérstökum stillitækjum, og aðra borvél á loftinu, efri hæð hússins. Auk þess hafði hann breytt rennibekknum þannig að hægt var að láta hann snúast í báðar áttir, og bætt við hann ýmsu öðru.

Þarna var allt til alls í svona rekstur.

Í vetur fór ég á leiksýningu í Gaflaraleikhúsinu og ég kunni vel við húsnæðið og mér fannst sýningin mjög góð. Ég fann að þarna var mikil reynsla og þarna höfðu margir aðstöðu, í svona litlu húsnæði frekar en stóru eins og í Borgarleikhúsinu eða Þjóðleikhúsinu eða Hörpu.

Ég horfði á Litlu hryllingsbúðina, sem leikfélag MK setti upp, gamla skólans míns þarna í Gaflaraleikhúsinu í vetur. Þau léku öll mjög vel, sumir sungu líka mjög vel, en nokkur lög voru þó of erfið fyrir krakkana, enda tónlistin í Litlu hryllingsbúðinni krefjandi. Engu að síður var þetta frábær skemmtun, og athyglin hélzt allan tímann.

Ég verð að segja að þessi frétt í gærkvöldi um að hótel myndi gleypa þetta húsnæði fannst mér algjörlega fráleit og ömurleg.

Sigmundur Davíð hefur oft tjáð sig um skipulagsmál, og hans skoðun er að öllu ægi saman í Reykjavík, gömlum og nýjum húsum, og það vanti heildarskipulag. Það er auðvelt að vera sammála því, þar sem það er alveg augljóst.

Við innfæddir Íslendingar erum eins og indíánarnir í willta westrinu í Bandaríkjunum undir lok 19. aldarinnar. Við töpum okkar menningu og deyjum út. Við fáum ekki einu sinni verndarsvæði, því það sama gerist úti á landi.

Hvernig er komið fyrir menningu okkar Íslendinga ef við skiljum ekki að gömul hús eru dýrmæt og starfsemin sem í þeim er, og reynslan, þekkingin, mubblurnar, allt þetta sérsmíðaða sem er notað fyrir hverja starfsemi fyrir sig?

Þegar alltaf þarf að búa til nýtt, innrétta uppá nýtt, þá tapast sagan, þráðurinn slitnar frá fortíð til nútíðar og frá nútíð til framtíðar. Rómantíkin deyr. Enginn vill það.

Auk þess sem það kostar mikið.

Völdin eru farin frá almenningi til sérfræðinga og kerfisdýra og stjórnmálamanna, ekki sízt í útlöndum.

Í stað lítilla og meðalstórra fyrirtækja eru komin stór fyrirtæki, oft háð styrkjum ríkisins, en allt sem er hátimbrað fellur með braki og brestum þegar kreppir að eins og menn vita, og slík fyrirtæki taka aðra með sér í fallinu.

Ég kann ekki vel við að nota grimmileg orð, en hér neyðist ég til þess. Femínismarottur hafa nagað innviði samfélagsins í tætlur, svo einfalt er nú það. Hryðjuverkamálið svonefnda varpar ljósi á það að hryðjuverkaöflin hafa völd í landinu, og ráðast á þá sem ógna eyðileggingarstarfseminni og niðurrifinu.

Ef lögleysan ætti að víkja myndum við taka hér upp stjórnsýslu í anda Talíbana í Afganistan, konum henta aðeins heimilisstörf. Það eru ólög sem eru ríkjandi þar sem femínismi og jafnaðarstefna (sýndarjafnaðarstefna reyndar) er við lýði.

En það gerist ekki og ég veit það. Niðurrifið heldur áfram, femínisminn heldur áfram að sýkja samfélagið þartil ekkert er eftir.

Við erum samtaka öðrum Vesturlöndum.

"Horfðu á björtu hliðarnar", söng heimspekingur og tónlistarmaður sem því miður hefur ekki gefið út tónlist mjög lengi.

En já, ég ætla að horfa á björtu hliðarnar, því hann hafði rétt fyrir sér.

Björtu hliðarnar við þetta eru þær að femínisminn mun hreinsast út með þessum hætti.

Kannski kostar þetta átök milli þeirra sem hér setjast að og þeirra sem fyrir eru, en útkoman er nokkuð ljós. Fólk sem er uppfullt af hroka og femínisma, ranghugmyndum og firrum, það berst innbyrðis og útrýmir sér, til dæmis eins og í Rússlandi og Úkraínu.

Þegar ruslið er horfið vaxa betri blóm upp af menningu sem er lifandi en ekki dauð. Islam er til dæmis lifandi trú sem sést bezt á því að þar fæðast mörg börn og fólki fjölgar ennþá. Jafnvel þar sem kristin trú er upprunaleg, og þar sem fólk lifir í þannig hefðum og venjum, þar mun það taka yfir femínistana sem eru fyrir og jafnaðarmennina, þegar það hefur flutt sig um set yfir í "nýju" löndin (uppfull af þeim sjálfdauðu).

Við eigum ekki að hafa fordóma. Við eigum að viðurkenna ósigur okkar og að menning okkar er búin að vera. Stríðið um framtíðina er háð inni á heimilunum. Það tapaðist þegar dæturnar voru ofdekraðar og þeim leyft að læra í skólum, vinna og fá jafnrétti.