Upphefð fékkstu ekki næga, ljóð 18. júní 1996.

Hefnd er næg í hófum þínum,

horrim ein í fjöldans gengi.

Upphefð fékkstu ekki næga,

aðrir töldu flaug þó dræga.

Allt sem gafstu ekki þiggja tröll.

Egó blindar,

skort á mætti myndar.

Mun það jafna sviðið snautt?

Skaðar flesta minnimáttarkenndin,

mun því holdið vera dautt.

Sorg í söfnum mínum?

Sofa allir tindar?

Þókt ég frið þinn fengi

fljóðin hyrfu öll.

Glepur marga grenndin,

gerist skap þitt rautt.

 

Mátti verða af guði gerður

gleðidjöfull væddur mætti.

Þekking lítil, raun þó reynir,

rekkur betri ei því leynir.

Gat ég veitt þér sigur? - Féll ég flatt,

fyrst ég hrelldi...

spurði ekki á speldi?

Spariklæddur vill ei lýð.

Kraup ég? - Var ég aðeins eins og hinir?

alla hunds míns tíð?

Aðeins einskisverður?

Æskumáttinn felldi?

Böl mitt ekki bætti?

Bara dómsorð satt?

Djúpið dýrka vinir,

dýrð, og fánýt stríð.

 

Hamur fylgi nauðsyn náðar,

neðar ekki framar gangi.

Frúrnar ekki hlusta hýrar,

hinar bíða snotrar, dýrar.

Komstu uppí Óðins miklu höll?

Aðrir skilja?

Finn ég Vana vilja?

Varstu komin alheimssök?

Atvik hafa gildi, neikvæð nefna

nútíð, fall og rök.

Gefa geð sitt báðar,

gyðju ekki hylja.

Var hinn virki fangi?

Verður tíðin öll?

Góða, gamla hrefna,

gilda fávís tök?