Vilpa, ljóð 23. september 2017.

Skyldi Guð þá eigingirni elska?

Aflið hefur tekið, venjan dauð.

Körlum hefur hent sér frá,

hann sem þjáist engu skiptir.

Sjálfhverf hún á kaffihúsi masar mikið,

mun sig þurrka út heima rykið?

Sáttmálar ragna riftir,

ríkidæmin freistarinn bauð.

Ekki vilja andann sjá.

 

Útlit hennar gæti lostann lífgað...

ef ljót er sálin dugar ekkert skart.

Ekki vil ég dragnast djúpt

í dýið þeirra, Satans liti...

Stundum finnst mér viljastyrkur visna, hverfa,

vilpa mun hinn góða erfa...

Ekki er það ástsæll biti,

útlit virðist þessvegna svart.

Þagnar margrætt geðið, gljúpt?

 

Lostinn verður ljótur einmitt svona,

löngun betri vekur andans þrá.

Rotnar holdið hýrt og bleikt,

helzt þá ljómar, töfrar greyið.

Æskudagar liðnir núna, vinskap viltu?

Vizku þráir, ekki gyltu?

Sokkið er fyrsta fleyið,

fangi hennar endar í þá.

Gróði, glaða lífið steikt!