Sandkorn, ljóð 16. apríl 2018.

Allt er eitt,

ekkert skynjar.

Vélrænu ferlarnir, náms ekki nýtur.

Náðin styrkinn brýtur.

Munu nægja mennskar vinjar?

Meyjan sanna deyr burt þreytt.

 

Féll hann frá,

furður sorgar.

Týndur í tröllanna skógum um nætur.

Takmark heimsins grætur.

Þar á bryggju bölsins dorgar,

björgin gleypa litla þrá.

 

Erfitt er

út að brjótast.

Barnæskan, vinirnir, uppeldið eina,

allt má síðan reyna.

Tæling, það sem tryllti ljótast,

tíminn rétti jafnvel fer.

 

Glatast gauð,

gleymist dýrðin.

Stórvirkin fallandi, menningin morkin.

Meyjan reynir storkin.

Aftur þannig reyndu, rýrðin,

ríkin orðin barnsleg, dauð.

 

Hlusta hér

á hana kenna.

Áhugaleysið mun aftur þín vitja.

Ekki þó til nytja.

Eins og sól má afli brenna,

einnig sekkur mannsins sker.

 

Nær þeim nótt,

nöfnin gleymast.

Skólarnir, atvinnan, endurheimt drauma,

undir mun því krauma.

Aftur svo að tröllum teymast,

takmark ekki næst svo fljótt.

 

Segir sér

sízt það rétta.

Vinkonur, vinir og hellirinn þeirra.

(Varla nokkuð fleira).

Því mun saman þursinn flétta,

þú ert sandkorn aðeins hér.