Menntunarvillan eitt meginstefsraus?, ljóð frá 25. maí 2022.

Hrokagikkir hugmyndanna

heldur falla en krjúpa nú.

Kynjastríðið krefst því fórna,

konurnar efla sig, hlutföllin breytast.

Enginn til er lýtalaus,

lítil stétt má upp sig hífa.

Mann þann ekki muntu hrífa.

(Mengunarstrætin vill kanna).

Menntunarvillan eitt meginstefsraus?

Margur var kvaddur til órna.

Jafnvel sú er brotin brú,

bölvun tíkin kaus?

Hetjurnar hötuðu þreytast,

hér er sú afleiðing, skilur þú?

 

Einhverf menning, enginn slökun?

Aðeins reglur kynja enn?

Ekki minnkun? - munu kynnast?

Mannvirðing, fortaktin, glæpirnir, bönnin.

Finndu upp þá eitthvert brot,

ætíð breyttu gildismati.

Jafnvel helzt þeim hugnast snati,

og hrikaleg mannsbarna þjökun.

Menningin komin í makalaust þrot?

Marklausar gryfjur þar finnast?

Varla vakna dekursmenn,

vinna sig í rot?

Kemur svo fárviðrafönnin?

fortíð að læra af við þurfum senn!

 

Forrit æsku, festist villa?

falla vötn í sömu átt?

Móðgast hún og maður líka?

Musterið, embættið, staðan og hlekkir.

Hata þær oft góðan gaur,

gjarnan vilja öllum stjórna.

Öllu réttu einnig fórna.

Ókomin sálnanna hilla?

Hámenning einungis heimskunnar kaur?

Hefur þig sigrað ný klíka?

Betri er þó sálnasátt,

en synda og flónskuaur.

Einfeldning efsta lag blekkir,

allt hefur velmegun leikið grátt.

 

Orðskýringar: Kaur: Hávaði, brak, búkhljóð. Órn, hvk eða kk: Óri, flt, órnar, órar.