Kúgun femínista á fólkinu, þjóðfélaginu, kemur í ljós á hátíðisdögum

Á RÚV gildir það lögmál að veruleikinn sé ekki eins og almenningur skynji hann, heldur eins og fréttirnar af honum er sagðar þar. Enn fremur að ein kommúnísk ríkistúlkun eigi að gilda fyrir alla, sérstaklega börnin sem láta túlkun gilda sem þeim er rétt.

Í gær var sagt í fréttum að landsmenn hefðu ekki látið veðrið stöðva sig. Hm... einkennilegt, það var örlítil gola yfirleitt, vindur öðru hvoru, jafnvel hvass einstaka sinnum, sérstaklega um kvöldið, örfáir dropar féllu en sól inn á milli allan daginn, en örfáir á ferli, varla neinn. Þessi fréttaskýring er 40 árum á eftir tímanum, að minnsta kosti, að fólk hafi ekki látið veðrið stöðva sig. Veðrið var býsna gott en ekki mannfjöldi.

Fréttamyndskot eru þannig stillt að fámennið kemur ekki í ljós. Allt fótósjoppað og snyrt, mannfáar götur allavega ekki sýndar. Þegar Katrín hélt ræðuna var jú aðallinn að hlusta og myndskeiðin sýndu það, en einn kommúnisti fékk að hrópa um þörfina á nýrri stjórnarskrá. Kannski var það einnig æft fyrirfram. Ef einhver hægrisinnaður hefði hrópað á sama hátt hefði því varla verið sjónvarpað.

Tónlistarlíf landsins er lamað eftir Metooárásir undanfarinna ára. Sjaldan eða aldrei hefur 17. júní verið eins daufur og hann var í gær, til dæmis vantaði alveg tónleikana á Rútstúni í gær, sem hafa verið fastur liður síðastliðin 40 ár eða meira, ég man varla lengra aftur, man varla hvernig þetta var í minni barnæsku, en mig minnir að Rútstún hafi þá líka verið notað.

Það eru femínistar sem hafa lagt tónlistarlífið í rúst og rekið fleyg á milli vina og samstarfsfélaga í tónlistinni, sem er félagslegt ofbeldi og brot á mannréttindum.

Eftir standa jú fáeinir dauðhreinsaðir tónlistarmenn sem margir eða flestir eru ágætir eða mjög góðir, en þegar búið er að vekja upp tortryggni og úlfúð að óþörfu er mórallinn heldur sorglegur og paranoid, vænisjúkur.

Sé maður undrandi á ofsaskelfingu femínista kemur manni ekki á óvart hversu mikið dópið flæðir um þjóðfélagið, eins og nýjasta stóra málið sýndi fyrr í sumar.

Hér áður fyrr var oft alvöru úrhelli á 17. júní, samt var andlit við andlit og flestir í regnfötum, olíubornum. Þá lét fólk ekki veðrið stoppa sig, en í dag er búið að sundra anda fólks svo mikið að það hefur ekki tilfinningu fyrir þessu lengur.

Megas samdi lag árið 1969 sem kom út löngu síðar, það var held ég á plötunni hans frá 2011, "Hugboð um vandræði", lagið heitir: "Hann á afmæli, 17. júní". Grunnurinn er Honky Tonk Women eftir Stones, en því er breytt af meistaranum.

Þar lýsir hann þessum veruleika, hvernig mannmergðin er ógurleg í grenjandi rigningunni og ræðurnar uppþemdar þjóðernisrembingi.

En femínistar hafa ekki aðeins rústað skólakerfinu, heldur líka tónlistarlífinu og menningarlífinu, eins og kemur í ljós á fámenninu á 17. júní, eins og áður.

Eitt af megineinkennum dystópískra framtíðarskáldsagna er hvernig hugum fólksins er þar stjórnað. Hvernig er hægt að segja að 17. júní sé vel sóttur og fjölmennur þegar almenningur getur sannreynt að svo er ekki?

Er hægt að treysta öðrum fréttum frá RÚV og hinum kratamiðlunum? Til dæmis um Rússa og Úkraínustríðið?

Fjallkonan hreyfði við hjörtum margra

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 18.6.2022 kl. 18:32]

Rétt er það Ingólfur og ég saknaði mikið hljómanna sem komu jafnan frá Rútstúni.Lét mig hafa að horfa á tvær bíomyndir á Rúv. Opna aldrei fyrir fréttir fyrr en þá íþróttir og veðurfréttir; tilhvers? Að hlusta á endalaust ranghermt að mestu,eða látið vera að segja fréttina eins og hlutlausum stöðvum ber að gera.M.Kveðju.