"Lík að verki"

Poppbókin eftir einn bloggarann hér, Jens Guð(mundsson) hafði talsverð áhrif á mig. Þessi pistill er þó upprifjun á öðru sem hann skrifaði í tímarit, sem ég man ekki hvenær kom út, en það var samt á níunda áratugnum held ég.

 

Það var matvöruverzlun sem hét Drífa í Kópavoginum, á Hlíðarveginum. Númer 53 sennilega þegar ég var að alast upp, en númer 16 áður. Þar keypti ég tímarit um tónlist, þar sem þessi grein var, og ég held að ég hafi verið innan við tvítugt. Sumt man ég vel, eins og þennan pistil og efni hans.

 

Þarna var mynd af John Lennon og þetta var tilvitnun í hann. Hann mun hafa sagt þegar hann frétti af dauða Elvis Presley að hann hafi lengi verið dauður, eða allt frá því að hann kom úr hernum skömmu eftir 1960.

 

Jens tók undir með John Lennon en bætti því við að hann hefði átt að viðurkenna að sjálfir hafi Bítlarnir verið dauðir á sólóferli sínum nokkurnveginn, sérstaklega Ringo Starr.

 

Ég hneykslaðist talsvert á þessu fyrst þegar ég las þetta, sem mikill Bítlaaðdáandi, en sættist þó við þetta og skildi að í þessu var mikill sannleikur, því hér var verið að tala um andlegan og listrænan dauða frekar en líkamlegan.

 

Og þó er ég ekki sammála þessu að öllu leyti, því plöturnar með Wings eru margar mjög góðar og sólóplötur McCartneys, Lennons og George Harrisons, og ekki allt slæmt á plötum Ringos heldur.

 

En sem Bítlar voru þeir samstillt heild og í hópi albeztu hljómsveita frá byrjun, ef ekki sú bezta.

 

Nema hvað, Bubbi Morthens er í þessum hópi, "lík að verki", en síðast var lífsmark með honum um 1990, og einhver sköpunargáfa. Allt eftir það hefur verið COPY-PASTE, það sama aftur og aftur, þykjast vera ánægður og hamingjusamur.

 

Það er lífsmark með tónlistarmönnum, en margt vantar uppá. Niðurhal á netinu er ekki það sama og að kaupa hljómplötur. Ég man þann tíma þegar tónlistarmenn voru hálfguðir. Það var skemmtilegur tími, og dásamlegt að koma fram með þá, og fá frábærar viðtökur. Nú er þetta orðið flatneskjulegra, því miður, enda framboðið ógurlegt af hæfu tónlistarfólki.

 

Mér finnst Bubbi Morthens vera algjörlega ofmetinn í seinni tíð. Ég keypti hljómplötuna hans 18 konur á vinyl 2016, ári eftir að hún kom út og varð fyrir miklum vonbrigðum. Laglínurnar voru svipaðar öðrum lögum hans og textarnir líka. Hann var þó glæsilegur á umslaginu eins og kvenundirleikararnir hans. Á sólóplötum Bítlanna má finna meira líf en á þessari plötu. Það er ekki hægt að reikna út eftir almenningsálitinu eins og vélmenni hvað fólk vill heyra og búa til þannig lög og texta, það er iðnaður en ekki mennska eða listsköpun.

 

Fyrstu tvær plöturnar með Ego standa samt vel fyrir sínu og ýmsar plötur Bubba frá níunda áratugnum, þar sem stílbrigðin eru margvísleg, og boðskapurinn.

 

Þegar Sverrir Stormsker gaf út plötuna Stormskersguðspjöll árið 1987 hafði hún mikil áhrif á mig. Þar er eitt lag sem heitir "Ævin er skömm", og lýsir lagið því hvernig hlustandinn verður að vakna af deyfð og dofa og nota líf sitt af meiri meðvitund en flestir gera, því lífið er stutt. Ekki ósvipaður boðskapur og þessar pælingar um andlega lifandi og dauða tónlistarmenn.

 

Ég held að um þetta leyti hafi ég ákveðið að það væri miklu skemmtilegra og merkilegra að kafa dýpra en flestir gera, og hneyksla hóflega, hafa áhuga á skrýtnum pælingum og fyrirbærum.

 

Orð John Lennons sem vitnað er í eru til marks um metnaðinn sem ríkti á hippatímanum, progrokkið og allt það, þegar tónlistarmenn báru sig saman við sígild tónskáld með góðum árangri.