Fleiri vilja enn hlusta á tónlist en femínisma, samkvæmt könnun DV

Þjóðin klofin, í nafna-míns-veðurguðs-málinu,  53% vilja heyra hann spila í Eyjum, 46% vilja láta femínista ráða, samkvæmt könnun í DV. Miðað við að DV hallast til vinstri er augljóst að femínistar koma ekki feitir frá þessari keppni og tölurnar gætu orðið ýktari í öðrum könnunum. Annars veit maður aldrei með sveiflukenndan almenning sem lætur stjórnast, yfir 90% almennings er áhrifagjarn. Það sér maður í úrslitum kosninga, eins og að Guðni skyldi verða forseti en ekki Guðmundur Franklín, til dæmis.

Annars er lögmálið svona: Sekt er sönnuð á meðan er viðkomandi er karlkyns og hefur ekki farið í kynleiðréttingu, sakleysi er sannað á meðan viðkomandi er kona og vill vera það.

Þetta snýst auðvitað um kynjabaráttu sem aldrei að eilífu endar með jafnrétti. Þetta er barátta uppá líf og dauða um yfirráð og leyfi til að kúga hitt kynið, um forréttindi, vinstri og hægripólitík, og margt fleira blandast inní þessa deilu.

Ég hef stundum haft yndi af öfgum, bæði í grínu og alvöru. Þess vegna segi ég: Þetta er ástæða til að leyfa engum konum að syngja eða taka þátt í tónlist. Þær vilja einoka markaðinn, bransann. Vilja þær að hreyfing eflist þar sem inntakið verður: Bönnum atvinnuþátttöku og námsþátttökukvenna ásamt kosningarétti þeirra? Sígildu reglurnar lifi?

Ég hef rökrætt við fólk um það sem skrifað stendur í Biblíunni. Fyrrum kristið fólk (og nokkrir sem telja sig enn kristna) segja að það séu mannanna verk sem stendur í Biblíunni, að hún sé ekki orð Guðs á meðan samfélagið brýtur gegn henni og boðskap hennar. Hins vegar vill það fólk viðurkenna að Biblían sé Guðs orð ef samfélagið beygir sig undir lög hennar og boðskap. Vindar tíðarandans eru almáttugir, þeir stjórna miklu.

Á þessum kvenréttindatímum eru nefnilega margir komnir á þá skoðun að leiðinleg karlrembusvín hafi skrifað Biblíuna til að halda völdum. Jafnvel fólk sem er ennþá í Þjóðkirkjunni heldur þessu fram.

Í Biblíunni stendur þetta skýrt, að karlar eigi að drottna yfir konum, en bæði kynin eigi svo að hlýða Guði. Þar stendur einnig að konur eigi að þegja á samkomum og annað þesslegt.

Ef menn vilja afneita eftir hentugleika boðskap Biblíunnar er kannski einmitt tímabært að athuga hvort það gildi um kærleiksboðorðið. Fari menn útí villimennsku og kjósi þeir frekar að hata náungann en elska hann, eins og ýmsir sem forframazt hafa í háskólum í æðri fræðum, er þó réttara að telja sig yfirlýstan heiðingja en ekki kristinn mann.

 

P.S.:

 

Ég hef lesið það sem Hannes Hólmsteinn skrifar um frjálslega notkun mína og margra annarra á hugtakinu fasismi. Ég vildi að ég hefði setið í tíma hjá honum, hann er einn af okkar betri fræðimönnum. Hans fræðimennskulega notkun á orðinu fasismi er auðvitað réttari, (fræðilega séð), ég viðurkenni það, en ég verð að vera sammála Eiríki Rögnvaldssyni þó hér þegar hann fullyrðir:"Málið breytist".

Ég nota þetta orð til að vekja sterkari viðbrögð, og hafa boðskapinn skýrari. Hitt finnst mér algjörlega sagnfræðilega rangt að tala um femínazisma, því nazisminn er bundinn annarri skilgreiningu, um kynþáttahyggju germanska, sem ekki fylgir femínismanum.

Megas skilgreindi fasisma þannig í útvarpsþætti: Hrísvöndunarstefna. Hann kann sína ítölsku og latínu nefnilega og skilur orðin þarna á bakvið. Fasismi er samkvæmt þessu sá sem refsar og hýðir með vendi til að fá sínu framgengt, beitir ofbeldi til að framfylgja sinni sannfæringu (og flokks síns).

Sagnfræðilega er fasisminn bundinn atburðum í mannkynssögunni. Hvað á þá að kalla hreyfingar sem minna á hann? Þá er skárra að tala um femínismafasisma en femínazisma, sem er ennþá meiri þverstæða kenningarlega séð, stríðir meira gegn inntakinu.

Hrísvöndunarstefna er gott orð. Það er nauðsynlegt að endurskoða mannkynssöguna í ljósi nútímans.

Skora á þjóðhátíðarnefnd að endurskoða ekki valið