Hægriflokkar nútímans sem haga sér eins og kommúnistaflokkar

Lilja Alfreðsdóttir menntamálaráðherra talar um mikilvægi þess að upphefja verkmenntir á Íslandi, en á sama tíma ákveður Kópavogsbær að rífa verkstæðið hans afa, þar sem vel hefði mátt búa til safn um verkmenntir í staðinn. Vissulega ber flokkurinn heitið Sjálfstæðisflokkur hér í Kópavogi sem hefur verið við völd, en verk hans minna á verk Samfylkingarinnar í Reykjavík, sami kommúnisminn, sami glóbalisminn, skorturinn á þjóðlegum metnaði og sjálfstæði.

 

Það er heilt ginnungagap á milli orða og verka víða. Menningarsneyðan hér í Kópavogi er hreint með ólíkindum, þar sem menningarstefnan beinist ekki að fortíðinni, heldur staðlaðri nútíð hinnar tilfinningasnauðu nútímalistar og sviplausu alþjóðamenningar. Menning er fleira en froðusnakkar sem segja réttu frasana og eltast við réttu tízkuna. Menning er líka verkmenning, sveitasamfélagið sem Kópavogur var áður en þrælsóttinn við tilfinningalausa og andlitslausa alþjóðamenninguna og nýkapítalismann hélt hér innreið sína.

 

Varla eitt einasta hús úr fortíðinni hefur verið friðað í Kópavogi. Með réttu hefði gömul götumynd átt að vera varðveitt víða, í fyrstu hverfunum. Slíkt skapar menningarverðmæti fyrir börn og unglinga, alla sem á eftir koma í tímanum.

 

Gömul atvinnustarfsemi sem tákn um gamla tíma er sömuleiðis sagnfræðilega mikilvæg og endurskapar fortíðina, og hús sem eru tákn fyrir þannig gamla atvinnustarfsemi.  Það er ekki hægt að varðveita menningarþorp fortíðarinnar án þess að varðveita hús sem hýstu gamla atvinnustarfsemi.

 

Yfirvöldin hér í bænum hreykja sér oft af góðri fjárhagsstöðu. Bæjarfélög sem hafa ekki efni á að varðveita sögu sína eru fátæk hvað sem opinberar tölur segja, þau hafa selt sál sína fyrir löngu.

 

Við þurfum ekki að leita til Kína eða Wall Street til að finna glóbalisma og kapítalisma andskotans sem er laus við alla skynsemi og alla mennsku. Nær allir flokkar á Íslandi eru gegnsýrðir af þessum hryllingi. Pínulitlir flokkar eru skárri, sem aldrei komast í stjórn.

 

Almenningi er mútað. Ég hef rannsakað byltingar. Þegar fólk sveltur gerir það byltingar, annars ekki. Fólk er hrætt við að missa það litla sem það hefur. Frekar kýs það ellihrumar strengjabrúður eins og Biden en að þola hryðjuverk og uppreisnir fjölmenningarhyskisins, kemur því liði frekar til valda. Almenningur er undarleg skepna, sem hefur vanizt því að hlýða böðlum sínum í gegnum myrkar miðaldir af ýmsu tagi.

 

Ég hef vissulega eytt ævinni í það að vera listamaður, en þó án þess að njóta nægilegrar frægðar, einmitt vegna þess að ég hef sjálfstæðar skoðanir. Ég kalla mig stundum listamannsræfil eins og pabbi gerði, því ég er sammála honum, menning er miklu meira en það sem er vinsælt eða verðlaunað. Menning er líka verkmenntir, að þjóna náunganum með starfsemi sem þörf er á, starfsemi sem byggist á vinnu á opnum markaði eftirspurnar og framboðs.

 

Afi byggði sitt hús og verkstæðið á árunum 1946 til 1950. Ég er ekki nema fimmtugur, en samt hef ég tilfinningu fyrir sögunni, fyrir sögu Kópavogs sérstaklega, hvernig bærinn breyttist úr því að vera landnemabær hinna sjálfstæðu einstaklinga yfir í að vera staðlaður legókubbabær nýkapítalismans, jafnaðarstefnunnar, og kommúnismans.

 

Og þeir aðilar sem eru ábyrgðir fyrir að drepa niður karlamenninguna í bænum eru konurnar, sem eru gegnsýrðar af bráðdrepandi femínisma. Þær taka ekki eigin ákvarðanir heldur haga sér eins og fjarstýrð vélmenni, sem hlýða hinni nýju trú, BRAVE NEW WORLD. New world order, ný heimsskipan, þar sem börn fæðast ekki lengur, þar sem mannkynið er þrælar geimverutegundar sem fjölgar sér með því að yfirtaka sálir hýsla sinna og ræna heilu plánetunum þannig. Það er nákvæmlega það sem við erum að upplifa í nútímanum. Við erum fórnarlömb.

 

Það góða við þetta allt er að fólk er farið að skilja og vakna. Maður þarf ákveðna fjarlægð á atburðina til að sjá þá í heild sinni, skynja og skilja hvað er að gerast og hvers vegna.

 

Hamfarahlýnun og stjórnleysi náttúrunnar er hluti af afleiðingum þessarar helstefnu nútímans. Geimverutegundin sem svona rænir plánetum og yfirtekur mannkyn og auðlindir er ekki að hugsa um að vernda náttúruna heldur þvert á móti.

 

Þessir hópar sem bera ýmis nöfn byrjuðu á því að rífa niður þá menningu sem fyrir var. Þá giltu þó kristileg viðhorf og góðmennska. Fyrirgreiðslupólitík er orð sem notað er yfir stjórnmálin um 1950. Þá voru persónuleg samskipti að minnsta kosti mikilvæg, og ég tel þetta orð ekki endilega lýsa einhverju neikvæðu.

 

Ég tel að nútímann skorti samhengi við söguna, og ungu kynslóðirnar. Sjálfstæðisflokkurinn ætti ekki að leggja áherzlu á þéttingu byggðar heldur dreifingu byggðar, og sjálfseignastefnuna, að fólk eigi sín hús og að Íslendingar auðgist, verði ekki hluti af tannhjólum erlendra fyrirtækja, eða þrælar og ambáttir alþjóðlegra stofnana.

 

Það þarf að styðja alla þá einstaklinga sem vilja af eigin dyggðum hjálpa samfélaginu og byggja það upp. Ungt afreksfólk þarf að hafa rétt umhverfi til að blómstra.

 

Afi minn, Jón Agnarsson, var ekki bara vélvirki og bifreiðasmiður heldur uppfinningamaður og verkfræðingur í eðli sínu, þótt hann hafi notið takmarkaðrar menntunar á því sviði. Hann hefði getað unnið hjá NASA við smíði geimflauga og við hönnun þannig nákvæmra tækja.

 

Hann var svo vandvirkur að yfirleitt bilaði ekki það sem hann lagaði. Honum nægði nefnilega ekki að gera hlutina jafn góða og þeir voru, hann endurbætti allt sem hann vissi að gæti virkað betur öðruvísi. Hann hafði þessa gríðarlegu vandvirkni til að bera sem þeir krefjast hjá NASA, að fara yfir hvert smáatriði margsinnis svo ekkert fari úr skorðum.

 

Frá húsinu okkar á Digranesheiði 8 var hægt að sjá alveg til Hafnafjarðar og til Vatnsenda, og það var dásamlegt að eiga svo stóran garð að amma ræktaði þar kartöflur og rabbabara, auk berja. Þetta var eins og að alast upp í sveit, þótt þetta væri í miðjum Kópavogi.

 

Þegar ég var krakki bakaði amma brauðin sjálf, keypti mjölið, og þannig voru gömlu húsmæðurnar myndarlegar.

 

Kappaskurðavélin sem afi smíðaði fyrir Ingvar bróður sinn árið 1961 var notuð fyrir allt landið í meira en 30 ár, og bilaði mjög sjaldan, afi sá um allar viðgerðirnar á henni þar til hún var tekin úr notkun rétt fyrir 2000.

 

Þetta var ein stærsta kappaskurðarvél sem búin hefur verið til, og miklu fullkomnari en erlendar gerðir, stærri og alsjálfvirk. Það tók afa næstum heilt ár að smíða hana, og samt notaði hann bara lítinn rennibekk til þess, ótrúlegt en satt.

 

En því miður þá bjó afi bara til svona vélar þegar hann var beðinn um það. Hann var ekki að finna upp hluti til ónýtis, bara út í loftið, allt varð að vera nytsamlegt sem hann gerði, það var hans speki.

 

Hvar eru sögurnar um alla þessa merkilegu Kópavogsbúa? Hvar eru höfðingjarnir sem á víkingaöldinni urðu stórir og miklir af eigin verðleikum?

 

Þá var Sjálfstæðisflokkurinn í essinu sínu þegar hann ýtti undir viðleitni af þessu tagi. Það var áður en Dagur vann Reykjavík og allt fór í alþjóðavæðingaráttina alræmdu, umdeildu.