Bleika höndin hennar Ólínu Kjerúlf Þorvarðardóttur

Ég var að hlusta á viðtal við Ólínu Þorvarðardóttur í þætti Kolfinnu Baldvins á Útvarpi Sögu. Hún er vel máli farin, hún má eiga það og talar ágæta íslenzku. Hitt er verra að hún hallar réttu máli. Hún sakar sjálfstæðismenn um spillingu en viðurkennir ekki að femínistar eru komnir með heljartök á þjóðfélaginu. Túlkun hennar er 30 árum á eftir tímanum að minnsta kosti, en á svo sem við að nokkru leyti enn samt.

 

Það var svolítið skondið þegar Ólína talaði um ákveðna prófessora í Háskólanum sem hefðu verið of lengi og með of mikil völd, þá tók Kolfinna til varnar fyrir föður sinn sem hún sagði hafa verið lagðan í einelti og ofsóttann, sem kannski er rétt hjá henni. Einhvernveginn fannst mér Ólína eiga við Hannes Hólmstein einkum og sér í lagi.

 

Bók hennar er sjálfhverf, umkvörtun þess efnis að ekki sé nógu mikið á hana hlustað eða hún fái ekki næg völd og aðrar konur. Það er öðru nær, konur hafa sífellt verið að fá meiri völd, og eru komnar í meirihluta í skólum víða, eins og vitað er. Vinstrimenn stjórna menningarlífinu, hún þegir alveg um það.