Hefur spá femínista rætzt um konur sem friðsælli stjórnendur?

Ef maður lítur yfir síðastliðin 30 ár eða svo þá má segja að valdabarátta kynjanna hafi einkennt þann tíma ekki hvað sízt. Sú staðhæfing kvenréttindafrömuða og jafnréttispostula að allt yrði friðsamlegra og farsælla ef konur fengju völd virðist ekki hafa haft stoðir í veruleikanum. Þvert á móti eru allskonar leiðindi áberandi, og Metoo ber þar hæst.

 

Það hvernig Áslaug Arna vill koma Ólafi Helga úr lögreglustjóraembættinu á Suðurnesjum vekur upp minningar um fleiri deilur innan lögreglunnar nýlega, ekki hvað sízt eftir að konur eins og Sigríður Björk Guðjónsdóttir og Alda Hrönn Jóhannsdóttir komust þar til valda. Nú er erfitt að vita hver hefur rétt fyrir sér í svona deilumálum, en það tel ég ljóst að þetta sé aðeins enn ein birtingarmynd hinnar skæðu deilu og stríðs á milli kynjanna sem er svo áberandi á okkar dögum, því miður. Tel ég líklegt að Ólafur Helgi lögreglustjóri muni hrökklast frá völdum fyrr eða síðar, því Áslaug Arna er í æðra embætti og orð hennar hljóta að vega þyngra.

 

Hitt er annað mál, að þetta vekur upp spurningar um það á hvaða vegferð við erum sem þjóð og samfélag. Nú er svo komið að ásýnd lögreglunnar er orðin mjög kvenleg, en er það jafnréttið sem femínistar vildu ná fram hér fyrir nokkrum áratugum og töluðu fyrir?

 

Ein algengasta og helzta röksemd femínistanna til forna var sú að með því að koma konum til valda yrði réttlætið meira og minna um hagsmunapot og spillingu, einkavinavæðingu, kynjahyllingu, þ.e. að koma aðeins öðru kyninu til valda á kosnað hins. Samt er eins og konur safni um sig öðrum konum en hafni körlum þegar þær komast til æðstu metorða. Þetta er alveg sama hegðun og hjá karlremburisaeðlunum á þeirra blómatíma í gegnum aldirnar.

 

Ég batt miklar vonir við Áslaugu Örnu, og er sáttur við sumt sem hún hefur gert en ekki allt. Það eru vonbrigði að hún hefur skorið upp herör gegn feðraveldinu, og virðist þar búa að baki þessi karlaandúð margra ungra kvenna nú um stundir, sem allar virðast hafa gengið í gegnum sama kynjafræðinámið og vera uppfullar af sömu kynjahyggjunni, kvenrembu á íslenzku.

 

Blómatími karlrembunnar nær eins langt aftur í fortíðina og hægt er að ímynda sér, þúsundir ára, kannski milljónir ára, til ísaldarfólksins að öllum líkindum, með einhverjum undantekningum. Það er helzt að fræðimenn gizki á að heiðin samfélög til forna einhversstaðar hafi verið mæðraveldissamfélög, þar sem gyðjur voru tignaðar.

 

Erum við sem sagt að horfa uppá þær breytingar að ef mannkynið muni lifa þúsundir ára til viðbótar lifi mannkynið í mæðraveldissamfélagi þar sem konurnar verða útivinnandi en feðurnir heimavinnandi?

Athugasemdir

[Hrólfur Þ Hraundal, 25.7.2020 kl. 08:24]

Já Ingólfur, hvernig stendur á því að konur hafa þróast mun minni, fallegri og léttari en karlar. Það má svosem þvaðra um hitt og þetta en staðreyndin blasir við, sem er að á afgerandi tíma í þróunarsögu mannsins þá hafa karlar tekið við álaginu en hlíft konum sínum við því.

 

Konur stjórnuðu heimavið (í hellinum) og tóku við manni sínum slösuðum af veiðum og komu honum aftur til veiða, því ef ekki þá þurftu þær að finna annan, þær þurftu því að hafa veiðarfæri.

 

Það má velta þessu fyrir sér á marga vegu, en ljóst er að karlmenn lögðu stolt sitt í að fara vel með konur sínar á þessu skeiði, enda búandi í miklu návígi og metingi við aðra. Síðan þá hafa þessar elskur ekkert þróast í öru en að miklast af eigin ágæti.