Forald, ljóð frá 13. apríl 2018.

Sýnist oft en burtu berst,

bragði slíku verst.

Forald farið mitt,

fyllra markið liðið.

Mér er sama; mannkyn þitt

mengar yfir sviðið.

Skelfing birtist svikarasvanni,

svínin í stjórnum halda völdum.

Annað öll við höldum,

eiginvilla í manni.

 

Hún er týnd í sjálfri sér,

sigur hverfur mér.

Ef ég annars vinn

upphefst nýlífsvíti.

Örlög ráðast annað sinn

eftir þessi býti.

Rugluð innra, píratapía,

pælandi í röngum hlutum núna.

Missa menn svo trúna,

muna ei það nýja.

 

Eins og hún er indæl þó,

ekki kemur ró.

Fann ég villuveg,

vergjur margar kveina.

Eitt er víst að ekki ég

ætla þar að reyna.

Kommagæra, blekkingabelja,

búkurinn nægði einusinni.

Verður veröld minni,

virðist aðeins Helja.