Sífelld sút, ljóð 5. september 2015.

Handverk hans,

heimur breytist.

Kína drottnar öllum yfir,

undir klafa það sem lifir.

Náunga innlendum ættum að hjálpa,

óþarfi svo fyrir björg sig að álpa.

Sérhver sál loks þreytist,

sorgar stígur dans.

 

Afi einn

allt nam laga.

Nú er kínversk næsta bifreið,

nöldur heyrist, kemur svifreið?

Vandamál fara ekki, vargstíminn líður,

verkstæðið merkilegt, upprisan bíður.

Ormar orku naga,

einhver verður seinn.

 

Sorgin sár,

sízt mun fara.

Mild var sál og hraustur hamur,

heyrðist víða starfsins glamur.

Treysti ég feðgunum, allt var svo augljóst,

auðlegðin fjarri en þó galdravænt, baugljóst.

Trúin... bara... bara...

burt nú flogin ár.

 

Örlag eitt

ýtir hjóli.

Dvergar smíða, veröld vernda,

víst án þeirra myndi enda.

Heilaga smiðjan og holdið svo jarðar,

hofið og Eden, þeir fyrrleiddu garðar.

Örþreytt, enn á róli,

engu verður breytt.

 

Minning mær

mun þó dvína.

Sál og líkið selja allir,

sífellt gleymast stærri hallir.

Draumlyndur var ég og vann alltof lítið,

vandamál kæfa þig, nægir ei býtið.

Sál þó vilji sýna,

sorgin færist nær.

 

Sífelld sút

sál nú tærir.

Hvert skal stefna? - Viljinn víkur!

Verst að ekki þú ert ríkur.

Tilgangslaus sífellt er tilveran harða,

turna þau rífa og minnisins varða.

Efinn manninn ærir,

ekki finnur bút.