Bölvun Selenskis - stuðningsfólk hans missir völd

Arnar Loftsson skrifaði um það seint í fyrra, þegar Bjarni var enn við völd að Bjarni Benediktsson hefði fengið á sig bölvun Selenskis. Hún er á þá leið að allir sem hafa smjaðrað fyrir honum, tekið í hönd hans og hjálpað Úkraínu fjárhagslega fari frá völdum. Reyndar krydda ég þetta, en inntakið er það sama. Nú hefur spá hans ræzt og Bjarni farinn frá völdum. Örlög Bjarna Benediktssonar urðu þau sömu og Katrínar Jakobsdóttur, að kveðja pólitíkina alveg, ekki bara ráðherraembættin.

Ég get ekki tekið undir það að Bjarni hafi verið stórmenni í pólitík, miðað við fylgishrun flokksins, og ég tel vel hægt að segja að þar hafi hann verið mikill áhrifavaldur, að fylgistapinu.

Bjarni Benediktsson var útfararstjóri Sjálfstæðisflokksins, því nú eru ekki í sjónmáli meiri leiðtogar en hann á vígvellinum.

Vinstri grænir minna á skonnortu sem er sokkin með allri áhöfninni og ekki björgun eygjanleg.

Sjálfstæðisflokkurinn minnir á Titanic, búið að sigla á borgarísjakann og er að sökkva dýpra.

Valið stendur á milli Þórdísar Kolbrúnar og Jóns Gunnarssonar, þar eru skýrir valkostir hvert Sjálfstæðisflokkurinn gæti farið - alveg inná miðjuna eða aftur til hægri þar sem hann var í upphafi

Áslaug Arna hefur slípað af sér ákveðna wók-vinstriöfgaímynd, og ég hrósaði henni fyrir það í pistli áður. Samt minnir Þórdís Kolbrún á stál, ósveigjanlegt, og því minnir hún meira á formann, með hörku sinni.

Mér þykir líklegast að Þórdís Kolbrún verði næsti formaður Sjálfstæðisflokksins.

Það er miðað við stefnu flokkseigendafélagsins, að afneita fyrri stefnu flokksins en gera hann að eftirmynd Samfylkingarinnar.

Repúblikanaflokkurinn í Bandaríkjunum hefur unnið mikla kosningasigra undir forystu Donalds Trump. Minnumst þess að hann var kallaður nýr Adolf Hitler af fjölmörgum vinstrisinnum þegar hann fyrst kom í ljós og var á sínu fyrra kjörtímabili. Menn óttuðust að Bandaríkin yrðu eins og Þýzkaland nazismans frá 1933 til 1945, en svo varð ekki.

Repúblikanaflokkurinn er ákveðin hliðstæða við Sjálfstæðisflokkinn á Íslandi. Munurinn er þó sá að tveggjaflokkakerfi er í Bandaríkjunum í reynd, þó fleiri flokkar bjóði þar fram, nema þeir ná aldrei neinu raunhæfu fylgi. Hér á Íslandi dreifist fylgið víðar.

Þegar fjórflokkurinn var við lýði á Íslandi má segja að Framsóknarflokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn hafi myndað sama afl og Repúblikanaflokkurinn í Bandaríkjunum og Alþýðuflokkurinn og Alþýðubandalagið sama afl og Demókrataflokkurinn.

Nú er þetta flóknara - en undir hulunni þó svipað - nema kjósendur eru óákveðnir og úrslit ráðast oft seint, í kjörklefanum jafnvel.

Það er hreinlega alls engin eftirspurn eftir Sjálfstæðisflokknum sem lélegri eftirhermu Samfylkingarinnar. Það hefur komið í ljós í stjórnartíð Bjarna.

Eftirmæli Bjarna Benediktssonar verða þessi:

Hann reyndi að gera öllum til hæfis en það tókst ekki.

Hann reyndi að vera femínisti og kom konum til valda innan síns flokks og utan hans. Hann uppskar vantþakklæti og hatur meirihluta þjóðarinnar.

Hann er myndarlegur maður sem minnir á hörkukarlrembur fyrri áratuga í útliti, en hann er mjúkur maður í reynd, myndu margir segja, góður maður og sveigjanlegur, réttlátur, einum of kannski.

Þó er það rétt að hann er stórveldi í íslenzkri pólitík, eins og sérfræðingarnir hafa sagt. Tómarúmið eftir hann er gígantískt.

Ef reynt verður að fylla það með Guðlaugi Þór, Þórdísi, Áslaugu eða öðru fólki sem reynir að herma eftir honum, þá má búast við að árangurinn verði lélegri en hjá Bjarna. Þetta snýst ekki um hvort viðkomandi er kona eða karlmaður, heldur eftirherma Samfylkingarfólks, hægrikrati með öðrum orðum.

Ef hinsvegar alvöru hægripólitíkus verður valinn sem næsti formaður, eins og Brynjar Níelsson, Jón Gunnarsson eða Ásgrímur Friðriksson, - eða jafnvel kona eins og Sigríður Á. Andersen, sem er ekta íhald og sjálfstæðiskona eins og upprunastefnan gerir ráð fyrir þá gæti Sjálfstæðisflokkurinn rétt úr kútnum eins og Repúblikanaflokkurinn undir stjórn Donalds Trump.

Vandinn er sá að reynt var að gera þessa menn (eða þetta fólk) áhrifalaust innan flokksins fyrir síðastu kosningar, þótt sýndaruppbót væri í boði fyrir suma.

"Nótt hinna löngu hnífa" um þetta var pistill eftir mig (22/10/24), sem fékk gott hrós lesenda, og einn bloggari skrifaði jafnvel enn betri pistla uppúr mínum pistli um þetta, Ómar Geirsson, í kjölfarið

"Slátrunin mikla", það voru orð sem notuð voru um það hvernig reynt var að femínismavæða Sjálfstæðisflokkinn fyrir síðustu kosningar, í nóvember.

"Víglínur skýrast" eftir Ómar Geirsson (28/10/24) er mjög góður pistill um femínismavæðingu og hægrikratavæðingu Sjálfstæðisflokksins um þær mundir. Slík aðför að upprunagildum flokksins var endurtekning á sama ferli í gegnum mörg ár.

Miðað við það að Sjálfstæðisflokkurinn fær næstum því ALLTAF meira fylgi í kosningum en skoðanakönnunum, þá má segja að femínismavæðing flokksins hafi eytt honum, og að hann hafi EKKI unnið varnarsigur í þessum kosningum.

Auðvitað saknar maður Bjarna úr pólitíkinni. Hann hefur sett svip sinn á þjóðlífið og pólitíkina um langt skeið. Tómið sem hann skilur eftir sig er mjög stórt.

Manni virðist Sjálfstæðisflokkurinn vera í vanda. Það er ekki auðvelt að fylla tómið sem formaðurinn Bjarni skilur eftir sig. Kannski tekst það þó. Öldur þjóðfélagsumræðunnar eru óútskýranlegar - þær fara í allar áttir.

Af einhverjum ástæðum gæti því samúð og velvild þjóðarinnar farið að leggjast á sveif með hægrisinnum á Íslandi - hver veit?

Bjarni er sennilega ágætismaður.

Mín skoðun er sú að einhver eins og Jón Gunnarsson, Brynjar Níelsson eða Ásmundur Friðriksson ætti pottþétt að verða næsti formaður, eða Sigríður Á. Andersen, ef fólk vill frekar konu í þetta embætti eins og víða í hinum flokkunum.

Þó finnst mér sennilegast að Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir verði næsti formaður, eða Áslaug Arna.

Ef það gerist, og ef fylgi Sjálfstæðisflokksins fer niður fyrir 10%, þá er ljóst að flokkur Arnars Þórs gæti fyllt uppí tómið og Miðflokkurinn, eða Frelsisflokkurinn eða Íslenzka þjóðfylkingin. Þeir flokkar hafa sumum gleymzt, en ekki öllum, eftirminnilegir flokkar með skýra stefnu til hægri, nokkuð sem hefur mjög skort í íslenzka pólitík á þinginu mjög lengi.

Bjarni hættir á þingi og fer ekki í formannskjör

Skuggahliðar kvenna gerðar að söluvarningi - Real housewives/Desperate housewives

Konur eru frá Venus en karlar frá Marz. Þessi metsölubók kemur inná gömul sannindi sem er mismunurinn á kynjunum.

Hér áður fyrr var sagt að konur myndi stjórna heiminum friðsamlegar en karlar. Nú hefur komið í ljós að svo er ekki. Kvennamenningin er grimm og hættuleg eins og karlmenningin getur verið líka, en oft er meira undirferli í gangi í kvennamenningunni eins og áður var vitað og sagt almennt að væri einkenni á konum frekar en körlum.

Í fréttinni - sem er kvennafrétt og tízkufrétt úr Smartlandi Mörtu - ég hef áhuga á flestöllu, þar kemur fram þetta sem ég hef haldið fram áður að "það hafi alltaf verið stigveldi í kvenkyns vinahópum". Brian Moylan blaðamaður segir að persónur Tennessee Willams séu "haldnar hugvillum á borð við  að þær séu betri en þær í raun eru og að allar eigi þær sínar dekkri hliðar eða kljást við einhvers konar innri átök".

Aðdáendur segja að "þættirnir væru í ætt við félagslega rannsókn. Að samskipti  kvennanna snúist um flókna virkni í vináttu kvenna, félagslegt stigveldi og svæðisbundinn mun á skilgreiningu efri stétta ásamt skírskotun til félagslegra gilda".

Í sumum jógafræðum kemur fram að eftir jarðlífið fari fólk í andlegan heim, sem samkvæmt þeim jógafræðum er kallaður "hvataheimurinn". Mun hann vera grófgerðastur allra andlegu heimanna, en svipuð spíritísk fræði eru víða kennd og samþykkt af öndungum, spíritistum, en blæbrigðamunurinn margvíslegur, guðspekihreyfingar, dultrúarhreyfingar eða Nýaldarhreyfingar, eða Nýalshreyfingar, svo dæmi séu tekin.

Hvataheiminum er þannig lýst að félagsleg lögmál gildi þar mest, völd, stéttskipting, mannvirðing, þetta sem lýst er í fréttinni sem ég blogga út frá að þessu sinni, um hinar raunverulegu eiginkonur, Real houswives.

Annað nafn yfir hvataheiminn er hreinsunareldurinn, en Emanuel Swedenborg ritaði um handanheimsfræðin þannig, enda það hugtak þekktara á hans tíð og fyrr á öldum.

Mörkin á milli hvataheimsins/hreinsunareldsins og Vítanna/Himnaríkjanna (eða lífstefnuhnattanna og helstefnuhnattanna, Valhallar og Heljar öðru nafni) eru ekki alltaf svo ljós. Það er ekki skrýtið, þar sem jogafræðin viðurkenna ekki tvíhyggju vestræna, hvort sem hún er fengin úr Zaraþústratrúnni eða kristninni eða öðrum trúar og heimspekikerfum.

Jogameistararnir ganga út frá því að hvataheimurinn sé hið raunverulega helvíti, en fyrir þroskaðar sálir sé hann auðveldur og að þær smjúgi í gegnum hann hratt og án erfiðleika eða teljandi þrauta, en fyrir vantþroskaðar sálir sé sú vist oft bæði langvinn og ömurleg þrautaganga, sannkölluð vítisvist.

Mér hefur virzt oft sem okkar jarðlíf sé sannkallað helvíti, eða hvataheimurinn í hnotskurn. Það er í samræmi við kenningar dr. Helga Pjeturss, sem gera ráð fyrir að allt framlíf sé efniskennt og ekkert andlegt.

Hvataheimurinn er þannig útskýrður af jogameisturum að þar láti fólk sínar hvatir fá útrás, því þar hefti efnið það ekki, efnisheimurinn. Einnig ríkir þar lögmálið:"Sækjast sér um líkir".

Emanuel Swedenborg lýsti þessu kannski einna bezt í ritum sínum. Hann skrifaði eitthvað á þá leið, að eftir dauðann færi maðurinn inn í heim sem væri eftirmynd "elsku" hans. Þannig yrði það að eigingjarnir og sjálfhverfir einstaklingar myndu fyrirhitta spegilmynd sína í framlífinu í vítunum, fólk sem væri svipuðum skapbrestum gætt, og af því hlytust árekstrar og sársauki í þessum vítum. Hreinsunareldinn taldi hann ekki taka langan tíma, bara á meðan fólk væri að átta sig.

Emanuel Swedenborg var sérlega grimmur og gagnrýninn á allt það sem kalla mætti ásókn eftir peningum og völdum í heiminum. Hann sagði að slíkt fólk færi oft til verstu vítanna, það er að segja auðugt fólk í jarðlífinu, oft hrokafullt og ósanngjarnt gagnvart náunganum, það sem við köllum kannski auðróna í daglegu tali í nútímanum  eða eitthvað slíkt.

Einnig var Emanuel Swedenborg gagnrýninn á stéttskiptingu þessa sem lýst er í þáttunum "Real housewives," það er að segja, hann lýsti því þannig að fólk sem ekki viðurkenndi mannkosti fátæklinga og annarra sem eiga bágt, heldur væri fast í hroka ríkidæmis síns og stéttarstöðu, það fólk færi einnig í hin verstu víti.

Emanuel Swedenborg lýsti inntaki kristninnar þannig, að hún snérist um að kenna fólki að elska Guð og náungann, og að það væru hinar dýrmætustu dyggðir sem við eigum. Hver er þá Guð? Hann er Sannleikurinn, segi ég. Náunginn er hugtak sem erfiðara er að útskýra, en það er hver sá sem við höfum tengsl við og sem er af sama kynþætti og við, það er eðlileg skilgreining á því hugtaki, það er hin upprunalega skilgreining. Náungi leit eins út hér áður fyrr, þá voru ekki ferðalög svo algeng, og fólk á hverjum stað yfirleitt með svipað útlit, af sama kynþætti.

Ná-ungi þýðir nákvæmlega þetta, sá sem næst þér stendur, og það er í yfirfærðri merkingu sá sem er náskyldur manni, kynþáttarlega, en ekki fjarskyldur. Þetta er það sem myndar þjóðarheildina, og því má vel segja að með kærleiksboðorði Krists um að fólk skuli elska náungann felist þjóðerniskennd af vissu tagi.

Hugvillur kvenna eru alltumlykjandi í okkar samtíma. Þær birtast einnig í jafnaðarfasismanum sem er ríkjandi stjórnkerfi Vesturlanda.

"Real housewives" og "Desperate housewives" eru þættir sem fjalla um snobb kvenna og svo gerast konur morðingjar í sumum þáttum, man eftir því úr RÚV. Einnig svíkja þær vinkonur sínar eða karlmenn, og gerast svívirðilegar í framkomu, jafnvel samvizkulausar, án þess að iðrast þess - nema stundum.

Í nútímanum sem fjallar um konur af öllum gerðum, þá er jafnvel afbrotakonum lyft uppí dagsljósið og þær fá athygli, eins og í þessum þáttum.

Með því að hylla skuggahliðar kvenna í svona vinsælum þáttum má segja að þessar skuggahliðar séu réttlættar. Það má segja að það sé samskonar siðspilling menningarinnar eins og að ýta undir ýkta og eitraða karlmennsku, að karlmenn séu ofbeldismenn, gerendur, nauðgarar, ræningjar, dráparar, og eitthvað slíkt.

En fólk hefur áhuga á öllu sem er ýkt, hvort sem það er í fari karlmanna eða kvenna. Þessvegna verður svona sjónvarpsefni vinsælt.

Kvenkyns vinahópar alltaf einkennst af stigveldi

Þolendur spillingar eru stundum gerendur - og séu marxískar bókmenntir nútímans lesnar með réttum gleraugum meika þær sens - geyma sannleiksmola, gullkorn

Ég fékk góða bók í jólagjöf sem heitir "Besti vinur aðal - skaðasaga spillingar á Íslandi", eftir blaðamanninn landsþekkta og rithöfundinn Björn Þorláksson.

Ég hef nú verið að lesa meira og mér líkar æ betur við hana sem ég les meira.

Fyrst hélt ég að þetta væri einhver vinstrisinnabók því Björn vann jú á Fréttablaðinu alllengi, sem hafði vinstrislagsíðu. En þessi bók leynir á sér og hún kemur inná þetta á merkilega hlutlausan hátt - eða frá ýmsum pólitískum áttum kannski frekar.

Einn kaflinn fjallar um brottflutta Íslendinga. Höfundur varast rasískar gryfjur og kennir sízt útlendingum um, en bendir á þjóðfélagsbreytingar sem ekki eru góðar, eins og margskonar neikvæðan móral í samfélaginu og klíkumyndun innlendra og erlendra afla, sem gæti leitt til sömu þróunar og í útlöndum, gengjastríð og slíkt.

Annars er ekki auðvelt að skilgreina eða flokka þessa bók pólitískt. Höfundurinn hefur góða þekkingu á menningu og sögu og tekur dæmin víða, úr verkum Halldórs Laxness, til dæmis.

En mýtan um Sjálfstæðisflokkinn og kolkrabbann liggur þó þarna til grundvallar að allmiklu leyti, það er gömul þvæla sem náði hámarki um 1990 með bókum Örnólfs Árnasonar, en var aðeins samsæriskenning til að fela flóknari veruleika þar sem samsæri Alþýðuflokksins, Alþýðubandalagsins, kommúnistanna í Sovétríkjunum og víðar koma einnig við sögu í heimsmynd 20. aldarinnar og okkar tíma.

Þannig að þrátt fyrir að bókin fari víða, þá finnst mér höfundurinn falla í sömu gryfju og blaðamenn Heimildarinnar oft - það er vegið að athafnamönnum og athafnalífinu frá vinstri - en Sorosklíkan látin eiga sig, fjölmenningarpakkið og alþjóðavæðingarhyskið, ESB-liðið og allt það.

Í kaflanum "Útskúfaði hópurinn" kemur hann inná fólkið sem hefur fluzt til útlanda, flúið land. Þótt tekið sé á málum að hætti hefðbundinna vinstrisinna oft, þá má greinilega lesa annað útúr þessum kafla, sem sé að ESB-andinn og fjölmenningarandinn sem hefur ráðið ríkjum á Íslandi undanfarin rúmlega 30 ár sé að drepa þjóðina, og "útskúfaði hópurinn" sé þjóðræknir Íslendingar, sem vilja hægrisinnaða pólitík sem hér kemst aldrei á fyrir brjáluðum femínistum og jafnaðarfasistum.

Nei, höfundurinn skrifar ekkert á þá leið, en þótt hann skrifi, "nokkrir hinna útskúfuðu sögðu mér að þeir hefðu lent í útistöðum við útgerðaröflin hér á landi", þá les ég allt annað útúr þessum línum.

Þeir sem eru útskúfaðir á þessu landi eru rasistarnir, skynsamasta fólkið sem ætti að koma að stjórn landsins.

Ég hef samúð með mínum pólitísku óvinum og ber þeim vel söguna og reyni að bæta þeirra hlut með því að segja að meira vit sé í þeirra verkum en margir lesa útúr verkum þeirra.

Þannig var þetta með Egil Helgason. Hann játaði að daðra við nazisma og kommúnisma, (eða pólitíska öfga held ég að hann hafi orðað það frekar), það væri svipaður veikleiki og að vilja klám, það sagði hann í framhjáhlaupi undir lok eins Silfursþáttar.

Nú er svo komið að menningin er ónýt hér á Íslandi, því hún er fullkomlega kommúnísk, femínísk og jafnaðarfasísk. Það þýðir að bókabrennur fara að verða skynsamlegar til að halda á okkur hita, en það þýðir einnig að sóknarfærin fyrir alvöru bókmenntir og alvöru listir eru mörg, og tækifærin til að skrifa alvöru bækur um sannleikann og það sem skiptir máli, þannig að Marxisminn verði niður lagður.

Öll bókaforlög eitrast með tímanum af Marxisma.

Það skiptir ekki máli. Það er úrelt stefna.

Oft er það þannig að einhver vitleysa þarf að ná hámarki áður en hún hrynur til grunna. Þannig var þetta með Sovétríkin, Berlínarmúrinn og margt fleira.

Þannig að ekki er ósennilegt að konur í hverju horni í stjórnkerfinu í dag endi með því að þær fari inná heimilin á morgun, hvenær svo sem sá morgundagur kemur.

Ísland tekur sæti í mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna

Oft er sannleikur í því sem sjaldan heyrist.

Já, og oft eru klisjurnar sem mest eru notaðar ósköp ómerkilegar.

Oft sannleikur í því sem ítrekað er minnst á

Nútímalegri ríkisstjórn en áður, tvímælalaust. En framtíðin gæti komið á óvart og krafizt leiðtoga á hernaðarsviðinu sem er til í allt

Þrátt fyrir að með útþurrkun VG gæti mörgum virzt sem rof hafi orðið í framgangi þeirra stefnumála á þingi, þá má sjá að með tilvist Viðreisnar og þátttöku í þessari stjórn verður vel séð um einn málaflokk áfram í anda VG, það er að segja að huga að baráttumálum og hagsmunamálum hinseginfólks - eða svo virðist vera samkvæmt yfirlýstingum sumra í Viðreisn.

Þar af leiðandi eru býsna litlar líkur á því að Þorbjörg Sigríður víki hálfnöfnu sinni úr ríkissaksóknaraembættinu eins og kröfur eru um, miðað við virka í athugasemdum í DV - eða það skyldi maður halda þótt ekkert sé víst í þeim efnum auðvitað því fólk getur komið á óvart.

Ísland er svo lítið að maður þekkir marga, eða þekkir til þeirra, og svo er maður kannski mannþekkjari líka.

Faðir hennar (Þorbjargar Sigríðar dómsmálaráðherra), kenndi góðum vini mínum í Guðfræðideild Háskólans, og hann mun vera afkomandi Sigvalda Kaldalóns tónskálds. Þeir Þorgils og Gunnlaugur þekkjast vel og ég þekki Gunnlaug nokkuð.

Mér finnst Þorbjörg Sigríður viðkunnanleg og skynsöm, eftir því að dæma sem maður hefur heyrt hana tjá sig við fjölmiðlafólk.

Það að hún skuli hafa ráðið Jakob Birgisson og Þórólf Heiðar Þorsteinsson sem aðstoðarmenn sína, en annar þeirra er uppistandari, finnst mér bera henni gott vitni, að hún meti fólk að verðleikum þótt það komið víða að, sem mér finnst kostur.

Að ráðherra skuli hafa húmor, og dómsmálaráðherra að auki, það er nokkur nýlunda finnst manni! En pabbi hennar hefur húmor, það veit ég.

Ingileif verður hinsvegar aðstoðarmaður utanríkisráðherra, Þorgerðar. Ingileif er vel þekkt úr fjölmiðlum, þáttastjórnandi úr RÚV, til dæmis en þekktur úr fjölmiðlum er Jakob líka. Jakob er að minnsta kosti fastagestur Gísla Marteins á RÚV, í Vikunni hans og Berglindar festivals, þannig að Viðreisnarfólkið styður sig mjög mikið við "fræga" samkvæmt þessu.

Ég er mjög spenntur fyrir þessari nýju ríkisstjórn og hvernig búið er að endurnýja ýmislegt, komin mjög umburðarlynd viðhorf.

Þorgbjörg Sigríður er eiginlega af minni kynslóð, hún er örfáum árum yngri en ég. Frjálslyndi er það sem ég þekki úr mínum árgangi - þótt sjálfur hafi ég ekki alizt upp við slíkt hjá ömmu minni eins og ég hef oft fjallað um.

En þótt Þorbjörg dómsmálaráðherra sé vafalaust mjög frjálslynd, þá þekkir hún líka gömlu hefðirnar og kirkjuna, frá heimili sínu. Þetta er áhugaverð blanda, og mér finnst spennandi hvort hún verður réttlát og víðsýn í störfum sínum, og hljóti virðingu landsmanna eða ekki þegar fram líða stundir.

Annars er það ekki þetta sem ég ætlaði að blogga um, þetta eru bara vangaveltur út af skyldu máli, fólki sem ég kannast við eða kann deili á.

Það sem ég vil fjalla um er af hverju ég er jákvæður útí að Ísland gangi í ESB.

Nei, það er ekki svo einfalt að ég sé hlynntur því að Íslandi gangi í ESB eða ekki. Mínar skoðanir og tilfinningar eru þversagnakenndar og því getur verið vinna að útskýra þær nánar.

Það má segja að afstaða mín til ESB geymi jákvæðar og neikvæðar hliðar.

Þegar ég gaf út hljómdiskinn "Ísland skal aría griðland" árið 2009, þá má vera að sumum hafi fundizt ég þar lýsa argasta þjóðernisíhaldi og nazisma, þar var jú lagið "Adolf Hitler", og einnig lagið "Ísland skal aría griðland". En árið eftir, 2010 gaf ég út diskinn:"Ísland fyrir útlendinga", þannig að skoðanir mínar eru býsna þversagnakenndar í þessu eins og mörgu öðru.

Föðurfjölskylda mín er tengd Alþýðuflokknum gamla og Samfylkingunni, væntanlega þá líka Viðreisn. Pabbi er í grunninn ESB sinni en það er mamma ekki.

Valgerður systir mín hefur unnið að ESB málum, enda þannig menntuð. Þannig að vissulega á ég fólk í mínum ættum sem hefur allskonar skoðanir.

En öll þessi tengsl mín við fólk þau ráða því ekki endanlega hvaða skoðanir ég hef sjálfur, hvort sem það fólk er mikið náið mér eða lítið eða ekkert.

Þegar ég las Nýala dr. Helga Pjeturss almennilega, spjaldanna á milli og jafnvel oft, las þá mér til gagns, árið 1989, þá hreifst ég af ýmsu í þeim bókum. Til dæmis hélt hann því fram eins og margir að frá Íslandi kæmi mannkynsfrelsari, eins og Ástþór Magnússon hefur stundum haldið fram, og margir fleiri, og bækur merkilegar hafa líka verið skrifaðar um það.

Þegar ég gaf út "Ísland skal aría griðland" 2009 bjóst ég við að sá alheimsfrelsari á Íslandi kæmi fram á stjórnmálasviðinu sem forystumaður þjóðernishyggjunnar.

Ég hef uppfært mínar skoðanir að nokkru.

Hér á Íslandi er ekki forystufólk og hér verður ekki forystufólk því það er troðið niður í svaðið, bæði í skólakerfinu og utan þess. Ógreindir, meðalgreindir (eins og Georg Bjarnfreðarson orðaði þetta, grínfígúrans hans Jóns Gnarr), eru teknir fram yfir snillingana. Á því verður ekki eða varla breyting, úr því að RÚV leiðir þá stefnu, og RÚV dáleiðir Íslendinga, en þjóð okkar mætti helzt líkja við hjörð af hálfvitum sem minnir meira á kindur á bás en hugsandi eða sjálfstæða einstaklinga, nema í niðurlægingu og heimsku, og sjálfseyðileggingu.

Nú tel ég að ef mannkynsfrelsari kemur fram á Íslandi, þá verði hann sauður í meðalgreindri hjörð eða nautheimskri. Líklegt er að það verði þingmaður þegar Ísland er gengið í ESB. Það gæti verið að það yrði kannski aðeins meira en meðalgreindur fáviti, sem komi fram með eitthvað aðeins meira en hakkavélarheimspekina í ESB.

Eða svo ég orði þetta á málfari sem fleiri skilja:

Ef spáin rætist um mannkynsfrelsara sem komi frá Íslandi, þá gæti það verið að það verði einhver sem hjálpi Evrópu útúr þeim vandræðum sem hún er í.

Hvernig er það raunhæft að svo fjölmenn hjörð sem ESB er og löndin innan þess færu að taka mark á einhverjum frá svo fámennri þjóð og þá hversvegna?

Það er allt mögulegt.

Segjum sem svo að Ísland yrði gengið í ESB eftir 5-10 ár.

Á upplausnartímum gerast skrýtnir og óvæntir hlutir, ófyrirséðir.

Ég veit ekki hvernig Evrópusambandið þróast, en bæði er mögulegt að stríð séu í uppsiglingu sem verði meiri en þau sem við þekkjum úr nútímanum. Ný bandalög, ný landamæri, nýjar hugsjónir. Kannski hálfvélmenni sem aðalhermenn? Fjórða iðnbyltingin og róbótavæðingin, þetta er ekki utan við svið þess mögulega, ef maður hefur trú á tækniþróun örri áfram.

Spádómar Nostradamusar eru mjög óljósir. Þeir bjóða upp á svona túlkanir líka. Sumir hafa túlkað hans spádóma þannig að leiðtogi komi frá Íslandi.

Við höfum öll heyrt friðarboðskap, sameiningarboðskap, stríðsboðskap og allt þar á milli.

Hvað gæti þá orðið nýtt sem slíkur alheimsleiðtogi gæti komið fram með, sem kæmi frá Íslandi?

Ef ísöld kemur, vegna hamfarahlýnunar, þá þarf leiðtoga sem kemur með djarfar og kannski óþægilegar lausnir. Ef stríð og mannfall bíða í framtíðinni, þá er mögulegt að leiðtogi komi frá fámennri þjóð.

Í fámenninu eins og hér á Íslandi þróast einstaklingshyggjan jafnvel betur en meðal fjölmennra þjóða. Það þýðir að þetta er mögulegt, að svona spádómar rætist.

Skoðanakannanir sýna að það er sennilega vaxandi hópur Íslendinga sem vill fara inní ESB.

En það verða átök um þetta í framtíðinni - og á þessu kjörtímabili sem er nýhafið.

Ingileif ráðin aðstoðarmaður Þorgerðar

Sögurnar sem amma Sigga sagði mér og gott sjónvarpsefni

Fyrsti hluti leiknu ævisögunnar um Vigdísi Finnbogadóttur var vandað og gott efni frá RÚV. Sérstaklega fannst mér Eggert Þorleifsson frábær og trúverðugur í hlutverki hins stranga föður hennar, hann minnti mig á þannig fólk sem ég man eftir sjálfur.

Þessi fyrsti þáttur rifjaði upp ljóslifandi sögurnar sem amma sagði mér þegar hún var ung í Reykjavík á stríðsárunum, áður en hún kynntist afa, og djammaði, kynntist hermönnum og dansaði, en fann ekki ástina fyrr en hún kynntist afa.

Eitt var ég þó að spá í hvort væri sögulega rétt. Jazztónlist var undanfari rokktónlistar, og jazztónlist var kölluð tónlist Andskotans af eldra fólki, því hún ýtti undir léttúð og skort á alvarleika, jafnvel lauslyndi í kynferðismálum og skort á þjóðrækni. Þarna kom þetta sjónarhorn ekki fram þegar Vigdís fór ung á dansleik og dansaði swing og bebop og þannig undanfara rokktónlistarinnar, sem kallað var sveifla á íslenzku og slíkum nöfnum. En kannski voru bara sumir foreldrar sem héldu slíku á lofti. Það var þó hluti af því sem sveitafólk sagði um Reykjavík að þar væri bara sollurinn og spillingin, sem eyðilagði börn.

Ég fór að hugsa um öll tveggja hljóma rokklögin sem ég hef samið, þannig held ég að flest mín lög séu. Ég er nokkurnveginn viss um að ég varð svona hrifinn af rokktónlist vegna þess að amma hafði fordóma gegn þannig tónlist.

Unglingar eru víst mjög oft svona, að vilja gera þveröfugt við vilja uppalendanna. Kannski því miður.

Það var ekki fyrr en amma heyrði Megas syngja Passíusálmana sem hún tók hann í sátt, síðasta árið sem hún lifði, 1985. Ég tók Passíusálmana í Gamla bíói 1985 upp á talsegulband, búttleg, og lét Megas vita af því þegar ég kynntist honum, en hann reiddist mér ekkert fyrir það fyrst hann vissi að það var bara til einkanota, til að ég gæti hlustað á þetta aftur og aftur. Þannig heyrði amma það og tók hann í sátt sem tónlistarmann.

Það hefur verið mín unglingauppreisn að dýrka Megas og rokktónlist vegna þess að það pirraði ömmu, sem vildi bara sálma eða gömlu dansana eða eitthvað þannig. Á árunum 1980-1985 þróaði ég smekk fyrir rokki, en samt ekki alveg pönki, en það kom mér á bragðið að vissu leyti samt.

Mikið er gott að RÚV er að taka þátt í að framleiða svona gott og vandað efni í bland við það sem manni finnst lélegra. Vesturport heitir hópurinn á bakvið þetta, og þau eru orðin mjög góð í þessu.

Ég veit ekki hvernig mér mun líka við hina þættina, en ég get sagt að mér fannst Elín Hall líka komast vel frá þessu og hinir leikararnir. Síðan mun þetta vera gert með leyfi frú Vigdísar sjálfrar og að hún hafi ljáð persónulegt efni og upplýsingar, ekki að furða að þetta sé vandað.

Það er svo gott að rifja það upp hversu strangar þessar kynslóðir voru sem uppalendur hér fyrr á tímum, en margt annað var líka ágætt í þessari mynd, hvernig kvenréttindin þurftu mjög langan tíma til að verða viðurkennd. Okkar tímar eru hápunktur kvenréttindanna, síðan tel ég líklegt að þau muni ganga til baka, það hlýtur bara að vera, því mörgum finnst nóg um að við lifum í algjöru kvennaríki núna á Íslandi!

Varð reið út í Guð og hafnaði trúnni á unglingsárum

Sammála, ekki var skaupið mjög skemmtilegt

Ekki var þetta beitt skaup og ekki var það heldur fyndið. Erfitt er að skynja hvað fyrir þeim vakti sem gerðu það. Var verið að forðast pólitísk deilumál? Jú eins og venjulega voru nokkrir sketsar fyndnir, en að þessu sinni aðeins mildilega.

Ég gat svolítið brosað að brandaranum um Miðflokkinn.

Hitt sýndi ekki nýjar hliðar.

Krakkaskaupið var eiginlega fjörlegra, með meira af tónlist sem var hressandi.

En tónlistin var sæmilega góð í fullorðinsskaupinu líka, en hvorki pólitísk né beitt eða framúrskarandi heldur.

Fólkið sem framleiddi og skrifaði skaupið er margreynt og hefur áður gert betur. Hvað kom fyrir? Metnaðarleysi? Ekki gott að segja.

En skaupin eru alltaf svona, misgóð. Þarna var of mikið af ófyndnu efni.

Hvar var til dæmis sketsinn um deilu Sigríðar og Helga um ríkissaksóknaraembættið? Þar var efniviðurinn í fyndið atriði.

Hvar voru fleiri og fyndnari sketsar um allar kosningarnar á síðasta ári, og biskupskosningarnar þar með?

Það litla sem var komið inná kosningarnar skorti að vera beitt og fyndið.

Floppið hennar Katrínar var ekki notað mikið, og brandarinn alveg ófyndinn um hana í þessu skaupi.

Langflestir brandarar misheppnuðust fullkomlega í þessu skaupi en mikið var um bitastæðan efnivið á síðasta ári. Skrýtið hvernig svona skaup misheppnast þegar vel hefði getað tekizt.

Þegar tónlistaratriðin eru betri en sketsarnir, þá segir það meira en allt annað um gæði skaupanna eða lélegleika þeirra.

Að því sögðu bið ég Kötlu Margréti velvirðingar á hreinskilni minni í þessari tjáningu, hún er æskuvinkona frænku minnar og ég þekki hana.

Ég get sagt það þó að skaupin eru ALLTAF skárri en ekkert, og þetta þar með talið.

Það var örlítið hægt að brosa.

Íslendingar tjá sig um skaupið

Hvernig verður næsta ár?

Þetta ár hefur verið óvenju tíðindaríkt í pólitíkinni. Ætli það sé ekki hægt að búast við vinsældum þessarar ríkisstjórnar næsta árið? Og þó. Eins og ÓG skrifaði um, Inga Sæland og Eyjólfur Ármannson byrja ekki vel með að gefa afslátt af sínum hugsjónum.

Ég get skilið Ingu Sæland, hún ber ábyrgð á því að gera flokkinn "stjórntækann" og mynda traust á honum með því að vera samvinnufús í upphafi, og kannski er rétt að gefa henni séns í 1-2 ár, hvort hún fái þá meira framgengt af kröfunum. Ef ekki, þá er hún orðin of lin.

Það hefur verið fróðlegt að lesa hvernig Ómar Geirsson og Guðmundur Ásgeirsson lýsa sínum túlkunum á bókun 35. Guðmundur er með þeim mönnum sem þekkja stjórnarskrána vel og ýmis lög hygg ég, en ég er samt sammála Ómari, að betra er að sleppa við að samþykkja bókun 35, ef það er hægt. Nú ef hún er hluti af EES eins og Guðmundur heldur fram, þá er það dapurlegt og kannski verður hún þá samþykkt. En eins má spyrja sig hvort ekki sé vilji að fara út úr EES og jafnvel Schengen.

Mér finnst erfitt að skilja rökræður um bókun 35. Það er sagt að hún gangi út á að ESB lög gildi meira en íslenzk lög, þó skrifar Guðmundur að svo sé ekki.

"EES lög gilda nema skýrt sé tekið fram af Alþingi að svo sé ekki", er styzta tilvitnunin í það sem menn hafa á móti bókun 35. Maður hlýtur að vera á móti þessu.

En hinsvegar treysti ég þekkingu Guðmundar á lögum og að þetta sé innleiðingaratriði á EES samningnum.

En Eyjólfur Ármansson og hans "samningalipurð" eru ekki til að auka traust manns á Flokki fólksins. Þetta virðist dæmigert fyrir pólitíkusa sem vilja völd og peninga. Þó samkvæmt meðfylgjandi frétt er hann sömu skoðunar, en ætlar að láta þetta yfir sig ganga.

Að setja þetta í þjóðaratkvæðagreiðslu eins og Eyjólfur ræðir um í þessari frétt að sér hugnist vel er sennilega það rétta. Gott að hann taki fram að hann telji þetta enn stjórnarskrárbrot og að hann hafi ekki skipt um skoðun. En hvenær skal slíta ríkisstjórn og hvenær ekki? Er það ekki rétt ef manni finnst sjálfstæði þjóðarinnar í hættu?

Verst er að Flokkur fólksins er í þessum afleita félagsskap.

Ef Flokkur fólksins hefði myndað stjórn með Miðflokknum og Sjálfstæðisflokknum, þá væri ekki svona þrýst á fólkið í honum að svíkja sínar hugsjónir.

Annars óska ég öllum gleðilegs nýs árs og þakka fyrir samskiptin hér á blogginu.

Bókun 35 enn stjórnarskrárbrot

Þegar eldra fólk reynir að slá um sig með wók hugmyndum

Það hefur vakið athygli mína að í DV er frétt um deilu Jóns Sigurgeirssonar og Snorra Mássonar um hinseginleikann. Síðan kemur Jón Magnússon með ágæta athugasemd þar undir, en hún fær miður góða dóma hjá þeim sem eru virkir í athugasemdum. Ég hef raunar grun um að þeir sem fyrstir koma með athugasemdir fyrir neðan hann séu mjög langt til vinstri. Ég kannast við nöfnin og þetta er fólk sem hefur allt aðrar skoðanir en við Jón Magnússon.

Mér er farið að blöskra þessi umræða. Þegar einn fyrir neðan athugasemd Jóns Magnússonar setur innan gæsalappa "líffræðilegar staðreyndir" þá spyr ég mig hvað er farið að gerast í þessu þjóðfélagi okkar.

Ef fólk getur ekki viðurkennt einfalda líffræði, hvað er þá farið að gerast?

Síðan þessi setning hjá Smára Sverrissyni (sem er ósammála Snorra):"Hvern andskotann kemur ókunnugu fólki það við hvaða upplifun annað fólk hefur?"

Í þessari setningu Smára Sverrissonar er innifalin þversögn, því hann gæti þá spurt sig með sömu rökum: "Hvern andskotann kemur mér það við hvaða skoðanir Jón Magnússon hefur og það fólk sem er sammála honum?"

Síðan er ýmislegt í bullinu í Jóni Sigurgeirssyni sem hægt er að mótmæla.

Af hverju eru þeir minniháttar sem skilgreina sig af öðru kyni en þeim var úthlutað við fæðingu? Eða hommar og lesbíur? Eru ekki duldir fordómar í því að kalla þetta fólk minnimáttar?

Þótt einhver tilheyri hópi sem er ekki fjölmennur þurfa einstaklingarnir sem slíkir ekki að vera neitt meira minniháttar eða minnimáttar sem eru þannig.

Jón Sigurgeirsson fullyrðir að tilfinningin sé ekki lærð að sú er fæðast með leg geti ekki talið sig vera annað en kona. "Hún breytist ekki vegna árása öfgamanna sem hafa enga ástæðu fyrir fullyrðingum sínum aðra en ofbeldishneigð." Ja, hvílík tendemis bull og vitleysa í Jóni Sigurgeirssyni. Snorri Másson er ekki ofbeldismaður eða þeir sem tjá sig á annan hátt en hann sjálfur. Það sem Jón Sigurgeirsson vill er að múlbinda alla tjáningu í wók.

Jón Sigurgeirsson segir "Það er kjarninn í vestrænum frelsishugmyndum að fólk megi skilgreina sig sjálft og að það sé aumingjaskapur að ráðast á minnimáttar."

Ja það er þá aumingjaskapur með gott markmið, að auka frjósemi og halda saman þjóðarheildinni með kristilegum gildum.

En setning hans er röng. Kjarninn í vestrænum frelsishugmyndum er frekar að aðrir hafi rétt en aðallinn, bæði til að tjá sig og komast í vinnu, græða peninga, fá virðingu og slíkt.

Að skilgreina sjálfan sig sem eitthvað annað en það sem maður er við fæðingu, það er eitthvað nýtt sem er mjög vafasamt að telja mannréttindi.

Það skiptir engu máli þótt gamlir kallar eins og Jón Sigurgeirsson skrifi í vígi íhaldsmennskunnar og kristninnar, Morgunblaðið og lýsi því yfir að hann sé yfirmáta wók eins og unga fólkið (sumt, en ekki allt, vel að merkja). Þær skoðanir verða ekkert skárri fyrir vikið.

Athugasemd Jóns Magnússonar er góð þarna undir þessari grein.

Ég hinsvegar nenni ekki að koma með athugasemdir í DV undir svona greinum, sem eru skrifaðar til að æsa fólk í þessu máli og skapa andstæð viðbrögð.

 

Náungakærleikurinn er ein bezta vörnin gegn umgangspestum

Nú eru umgangspestirnar á fullu og það vekur upp spurningar hvers vegna miklu meira álag er á spítalana eftir Covid-sprauturnar en fyrir faraldurinn. Heilsu landsmanna hefur hrakað samkvæmt því og konan sem talaði fyrir Covid-sprautunum og talar fyrir landlækni, staðgengill sóttvarnarlæknis eins og það er kallað, gat ekki svarað hversvegna, Kamilla heitir hún og er oft í fréttum.

Kamilla þessi telur það samsæriskenningar að eitthvað sé sprautunum að kenna, og auðvitað er það þessi eina lína sem er gefin út og öll læknastéttin á að hlýða, þótt fáeinir sjálfstæðir séu til og á öðru máli.

En eitt er víst, og það er að ekki er búið að gera upp þessi mál. Flokkurinn "Ábyrg framtíð" fékk áberandi minnst fylgi, og þó kom þar fram margt merkilegt hjá þeim, eins og að vilja gera upp eftirmál kófsins. Það finnst mér ábyrg stefna. Ef Íslendingar væru eins ábyrgir og Bandaríkjamenn hefði sá flokkur komizt í ríkisstjórn, bóluefnaandstæðingur verður næsti heilbrigðisráðherra Bandaríkjanna, af Kennedy ættinni.

Það er mín skoðun að Jahve hafi sent kófið til að refsa okkur og sprautirnar séu annaðhvort gagnslausar eða skaðlegar.

En að því sem skiptir máli.

Það er kærleikurinn sem Kristur lagði áherzlu á, og það sem ég vil kalla kærleikastigið, náungakærleiksstigið. Sumt er ekki hægt að mæla, eins og kærleiksstigið á Íslandi. Kærleiksstigið er hversu mikill eða lítill náungakærleikurinn er.

Nikola Tesla er einn frægasti vísindamaður í heimi. Um hæfileika eða snilligáfu hans þarf ekki að fjölyrða mikið, hún er nú almennt viðurkennd.

Ég horfði á myndband á Youtube í vetur þar sem hliðar á Nikola Tesla voru kynntar sem fæstir vita um, það er að segja áhuga hans á kristinni trú og kærleikanum.

Þar kem ég inná þetta sem nafn pistilsins vísar í, þetta sem Kristur boðaði svo mikið.

Nikola Tesla komst sem sagt að sömu niðurstöðu og dr. Helgi Pjeturss, sem var uppi 1872 til 1949 á Íslandi, og ekki minni snillingur en Nikola Tesla.

Nikola Tesla hélt því fram að kærleikurinn væri alheimsafl, sem sagt einhverskonar óuppgötvaður náttúrukraftur, sem Jesús Kristur hafi kunnað að beizla öðrum betur og því getað unnið kraftaverk.

Nikola Tesla, hinn mikli náttúruvísindamaður var sem sagt ekki sömu skoðunar og presturinn og Radíusbróðirinn fyrrverandi Davíð Þór Jónsson, að kraftaverkin hafi aðeins verið tákn og líkingar í Biblíunni. Ja úr því að Davíð Þór er kommúnisti og í Sósíalisti er þetta ekki svo skrýtið, kommarnir í Sovétríkjunum höfnuðu alltaf kristninni og vildu að fólk tryði á Stalín í staðinn!

Ekki gat Nikola Tesla beizlað kærleikann eins og rafmagnið, en hann gaf þó leiðbeiningar eins og Kristur, að kærleikurinn væri afl sem ykist væri hann notaður.

Öll sú neikvæðni sem femínistar senda frá sér hittir þá sjálfa að lokum eins og búmerang. Þannig er þetta með okkur öll. Ef við reynumst öðrum illa þá uppskerum við það sem tap, óhamingju og ólukku. Ef við erum kærleiksrík þá kemur það til baka sem gæfa, gleði og betri heilsa.

Við þurfum að greina á milli þess sem er meðvitund óvild og vonzka annarra og svo eitthvað sem fólk ræður ekki við, og hvort ekki sé rétt að vorkenna ýmsu fólki sem kemur ekki nógu vel fram við okkur frekar en að hata það og rífast við það.

Sumir hatast útí narsisista. Ég lít yfirleitt á allar hliðar á hverju sem er. Þannig tel ég að narsisistar búi yfir kostum líka sem aðdáunarverðir eru. Narsisistar eru sjálfhverfusjúklingar, en kannski mætti þýða þetta á annan veg líka.

Margir pólitíkusar eru sjálfhverfusjúklingar. Af þeim má læra, því þeir ná árangri og láta fjöldann hylla sig. Þó eru mörk og maður sem þekkir kristna siðfræði eða heiðna, veit hvað er slæmt við að fara yfir þau, svo ekki sé brotið gegn lögmálum trúarbragðanna.

Okkar femíníska menning byggist á því hver er félagslega sterkur. Sá sem er félagslega sterkur er meðvirkur djöfuldómnum í jafnaðarfasismanum. Maður verður því að vera samvizkulaus til að njóta virkilegrar velgengni.

Nei, ég vil ekki öfundast, en vil þó benda á þetta og ekki hunza þessi sannindi.

Sannur kærleikur felst í því að kjósa að þjást og vera fórnarlamb eins og Kristur gerði, að láta krossfesta sig fyrir aðra, fyrir fjöldann.

Í því felst að aðhyllast stundum óvinsælar skoðanir, ef manni finnst fjöldinn á villigötum.

Það er eitt af því sem má lesa út úr Biblíunni.

Kristur afneitaði ekki sínum kenningum fyrir framan rómversku höfðingjana. Ekki frekar en að Giordano Brúnó hafi afneitað sínum vísindakenningum fyrir framan böðla sína.

Þessir menn urðu hetjur eftir dauðann, fyrirmyndir.

Taka upp grímuskyldu á Landspítalanum