Könnun túlkuð

Ekki er ég sammála Ólafi Þ. Harðarsyni, sjá frétt á Vísi, "Ljóst að stjórnarandstaðan græddi ekki á kjarnorkuákvæðinu".

Ég tek það raunar ekki í mál að nota þetta fáránlega ýkjuorð nema þegar ég vitna í aðra sem nota það. Fyrir mér er þetta 71. greinin, eins og Ólafur Þ. Harðarson raunar talar um líka, en fréttabörnin nota ýkjuorðið oft.

Fréttin á vísi fjallar um tvær kannanir gerðar áður en þingi var slitið og eftir. Spurningin er hversvegna fylgi Sjálfstæðisflokksins var um 20% á meðan 71. var ekki virkjuð og málþóf í fullu gangi en fór í 15% eftir að þingi lauk með ofbeldi því sem felst í 71. greininni, ef svo mætti segja, að málþófið var stöðvað með valdi Þórunnar Sveinbjarnardóttur forseta Alþingis.

Hvort beita eigi 71. greininni er ég ekki alveg viss um, jafnvel þótt Ólafur Þ. Harðarson telji könnunina sýna að almenningi líki það, og einhver önnur könnun sennilega líka.

Hvernig á þá að túlka minnkandi fylgi Sjálfstæðisflokksins eftir þinglok?

Það er einfalt mál ef maður þekkir þjóðarsál okkar Íslendinga.

Hún er svona í stuttu máli:

1) Langflestir Íslendingar eru áhrifagjarnir, eru sammála síðasta ræðumanni og sterkasta valdinu, fylgja fjöldanum í blindni, sama hversu heimskulegur hann er, og raunar fylgja fjöldanum af æ meiri ákafa því heimskulegar sem hann hegðar sér. Þetta er íslenzka þjóðarstoltið og íslenzka hegðunin, þjóðarsál mörlandans.

2) Þegar flokkur er stór þá stækkar hann ef hann getur beitt valdi og ofbeldi jafnvel, það þykir jafnvel flottara og betra ef meðlimir flokksins eru á gráu svæði, eins og með beitingu 71. greinarinnar til að slá á putta jarmandi málþófsmanna.

3) Flokkur sem tapar og nær ekki málum sínum í gegn - eða breytingum á málum ríkisstjórnar með málþófi - eins og í þessu tilfelli, honum er refsað fyrir valdaleysið, fyrir að mistakast að vera "sterkur" flokkur.

4) Taparinn tapar fylgi, sigurvegarinn fær aukið fylgi.

 

Þetta er lýsingin á hegðun fjöldans, á hegðun Íslendinga. Það skiptir ekki máli hvað er sannleikur, rétt eða rangt, siðlaust eða siðlegt. Það skiptir engu. Það er frumskógarlögmálið sem gildir fyrir Íslendinga. Sá sem sigrar handalögmálið fær meira fylgi, sá sem tapar minna.

Ég held að Bandaríkjamenn séu líka svona og fleiri þjóðir, en ekki Evrópumenn svo mikið (meginlandsins), í ESB trúa þeir á umhverfisvernd, mannúð og þannig hluti sem komnir eru í lög og samþykktir, allavega býsna stór hluti kjósenda þar.

Þegar Sjálfstæðisflokkurinn fékk næstum helming alls fylgis á Íslandi þá var það þetta lögmál sem var að verki og öll þessi fjögur atriði sem ég nefndi, hinn sterkasti sópar að sér aukafylgi.

Nú er Samfylkingin komin í þessa stöðu sem Sjálfstæðisflokkurinn var í. Kristrún Frostadóttir hefur ekki gert feila enn sem komið er svo orð sé á hafandi.

Önnur könnun sem vitnað er í sýnir að 65% landsmanna eru ánægð með beitingu 71. greinarinnar.

Er það ekki bara vegna þess að almenningur var orðinn þreyttur á fréttum um það sama í langan tíma?

Hafði ekki Sjálfstæðisflokkurinn fullan rétt á því að reyna að koma sínum stefnumálum í gegn? Það held ég nú.

Beiting 71. greinarinnar er í alla staði ólýðræðisleg. Sérstaklega ef þetta heldur áfram, þá er stjórnarandstaðan gerð hlægileg og máttlaus, og það má ekki gerast.

Annars er hægt að túlka svona kannanir á enn fleiri vegu.

Hversu marktækar eru kannanir? Hverjir nenna að svara? Hversu mikil er einlægnin og sannfæringin hjá þeim sem svara? Svarar fólk af hreinskilni?

Ólafur Þ. Harðarson held ég að sé Samfylkingarmaður. Þótt hann sé sprenglærður stjórnmálafræðingur er hann ekki alvitur og fleiri geta talað af viti sem álitsgjafar um þetta.

Sumum finnst það alveg prýðilegt að pakka saman Sjálfstæðisflokknum og Miðflokknum með 71. greininni, en það finnst mér ekki.

Samfylkingin er óvinnandi vígi nú um þessar stundir. Sigurvissan og sigurgleðin skín af hverju andliti.

Þegar mistakahrinan byrjar hjá Samfylkingunni þá koma óvinsældirnar hjá þeim líka. Þannig er þetta alltaf. Ekki veit ég hvað Sjálfstæðismenn geta gert til að flýta fyrir því, en örlögin eru bara svona, að öflin fara upp og niður á víxl.

Miðflokkurinn tapar mestu fylgi

Réttlæting

Þau undur og stórmerki gerðust í íslenzku sjónvarpi í gær að Stöð 2 sýndi myndskeið þar sem ísraelsk stjórnvöld tjáðu sig og sögðu stöðug dauðsföll á Gasa öll Hamas að kenna - eins og maður bjóst við, og einnig kom frétt á RÚV og þar, þar sem vaxandi reiði og óánægja með Selenskí kom í ljós og ný lög í Úkraínu sem leggja niður rannsóknarstofnun gegn spillingu og færa hana undir ríkið, sérstakan saksóknara þar. Í báðum tilfellum eru stöðvarnar að sýna tvær hliðar á málunum, Hamas-hliðina og Ísraelsstjórnar-hliðina, og svo vaxandi spillingarvanda í Úkraínu, ekki bara Pútín-Vondi-Satan- og Selenskí-hetja-vinur okkar og allt það.

Á maður að trúa því að pistlar Ómars Geirssonar og Guðmundar Arnar hafi valdið þeim breytingum að nú er ekki talað um fjöldamorð á börnum á Gasa heldur hungursneyð - af óþekktum orsökum, eða ónafngreindum orsökum?

Eða skyldi breytt orðalag á RÚV vera vegna þess að Sigmundur Ernir Rúnarsson fékk gagnrýni fyrir pistil á DV nýlega frá virkum í athugasemdum þar sem hann lýsti Ísraelsmönnum sem svipuðum fyrirbærum og nazistunum sem settu þá í gasklefa á 20. öldinni?

Það mætti halda að virkir í athugasemdum á DV séu orðnir harðlínuhægrimenn í meirihluta en ekki wókistar.

Að segja að það sé árás Hamas 7. október 2023 að kenna að öll þessi dauðsföll hafa átt sér stað á Gasa, bæði fólk skotið sem sækist eftir matargjöfum og svo börn og fullorðnir sem hrynja niður úr hungri, það er svipað og að segja að gyðingarnir sem settir voru í gasklefa af nazistum hafi sjálfir átt sök á dauða sínum því margir þeirra unnu í bönkum og voru ríkir á meðan Þjóðverjar sultu vegna stríðsskaðabóta á millistríðsárunum!

Hvernig ætti að vera hægt að firra Ísraelsmenn allri ábyrgð á meðferð þeirra á Gasabúum?

Hvernig er hægt að taka út einn ljótasta atburðinn (7. október) og kenna honum um tilraun Ísraelsstjórnar til að fjarlægja og drepa alla Palestínumenn á Gasa? Það fólk horfir alveg fullkomlega framhjá því að öfgastjórnvöld eru í Ísrael núna, Netanyahu og hans lið, sem hefur varla stuðning meirihluta þjóðarinnar þar.

Ég hef lesið það sem menn hafa sagt um Úkraínustríðið, að forsagan skipti ekki máli, bara innrás Rússa 2022.

Má ekki með sömu rökum segja að forsaga þess að börnin deyja á Gasa skipti ekki máli, bara að Ísraelsmenn bera ábyrgðina?

Ef einhver þjóð getur kennt heimsbyggðinni að aðferðir nazistanna eru sigurvopnið, þá eru það Ísraelsmenn, vegna þess að Abrahamstrúarbrögðin eru ríkjandi í meira í heiminum, meira en 50%, kristni, islam, gyðingdómur, Baháatrú, og fleiri.

Mér finnst það ekki skipta öllu hvort við réttlætum mögulega útrýmingu Gasabúa með því að þetta sé allt Hamas að kenna eða ekki.

Það eru aðrir fletir á þessu sem þarf að velta upp.

Núverandi stjórnvöld í Ísrael tilheyra hægriöfgakantinum þar í landi, eða trúarlegum hópi sem er bókstafstrúar hvað varðar meðhöndlun á Gasabúum og þeirra tilverurétti og landvist, eins og hægt er að gúggla og fræðast um. Þar í landi eru margir ósammála Netanyahu og mig minnir að ég hafi lesið frétt mjög nýlega þar sem kom fram að hann hafi misst meirihluta sinn á þinginu, sem ætti að sýna hversu umdeildur hann er.

Stefna Netanyahus og hans flokks fær hljómgrunn núna í Bandaríkjunum, því samskonar stjórnvöld eru þar við völd.

Svo þetta sé sett í enn stærra samhengi, Netanyahu og Trump tilheyra stjórnmálaafli sem er fremur andstætt hinseginréttindum og á ýmislegt sameiginlegt með öfgamúslimum eins og sumum Hamasliðum væntanlega. Það er ekkert nýtt að öfgamenn hati öðruvísi öfgamenn og drepi þá í styrjöldum eða friði.

Mér finnst áhugaverða spurningin vera þessi:

Er öld Vatnsberans að gufa upp og allt frjálslyndið?

Með réttlætingu á því að börn séu svelt á Gasa og það sé allt Hamas að kenna er verið að réttlæta voðaverk.

Þá erum við eiginlega að taka undir með Pútín, að Rétttrúnaðarkirkjan eigi að valta yfir heimsbyggðina og mannréttindi séu einskisvirði.

Það er hægt að kæfa niður mannréttindahreyfingar með þessum aðferðum.

Ég get jafnvel viðurkennt að ef Jahve, guð Biblíunnar stendur á bakvið þetta, þá sé hægt að rökstyðja þetta og réttlæta, því femínisminn er jafnvel það versta af öllu.

Ég vil bara kalla hlutina réttum nöfnum. Ef einum fjöldamorðingjum leyfist eitthvað ætti ekki að fordæma aðra fjöldamorðingja, sízt sem voru fyrirmynd þeirra fyrr í sögunni.

Síðan finnst mér það áhugavert hvað er að gerast í Úkraínu. Það að sjálfstæðar stofnanir sem voru að rannsaka spillingu séu lagðar niður og settar undir ríkið, það sýnir þvert á það sem Selenskí segir um þetta, að Úkraínumenn séu að færast nær rússneska einræðinu sem þeir gagnrýna svo mjög!

Maður sér í Ísrael, að óvinsældir Netanyahus geta orðið þess valdandi að hann setji herlög í landinu og geri kosningar ógildar þar til ógninni verður útrýmt sem barizt er við.

Það kemur mér í raun á óvart hvernig lýðræðið hrynur smátt og smátt eins og spilaborg í heiminum. Það hrynur jafnvel með svo fíngerðum hætti að reynt er að horfa í hina áttina og afneita því.

Langvarandi manndráp og stríð kalla á hrun lýðræðis og réttlæta það vegna stríðsástands sem þar ríkir.

Segir aðgerðir Ísraels í samræmi við alþjóðalög

Nú eru vísindin á okkar jörð farin að gera sumt raunverulegt sem stendur í Snorra Eddu

Fáir hafa botnað í því hvernig guðinn Heimdallur er sagður sonur níu mæðra, og menn hafa gizkað á öldurnar, Ægis dætur, en það er tilgáta og annað ekki.

Síðan gerist það núna næstum 1000 árum eftir að þetta var skráð og 2000 árum eftir að þessi trú stóð í blóma að vísindin eru komin á þann stað að þetta er hægt, að einstaklingur fái erfðaefni frá mörgum mæðrum.

Er til betri sönnun fyrir því að Snorra Edda og Sæmundar Edda eru Guðs heilögu orð og heilög ritning eins og Biblían?

Er til betri sönnun fyrir því að guðirnir í Valhöll eru raunverulegir og gyðjurnar í Valhöll?

Goðafræði er eins langt frá því að vera skáldskapur og hægt er að ímynda sér. Mýturnar í Biblíunni eru sambærilegar við mýtur annarra trúarbragða, auk þess sem þær eru komnar úr heiðnum trúarbrögðum og umbreyttar.

Goðsagnir eru raunverulegar frásagnir í grunninn. Ef maður trúir kenningum Erichs von Däniken, þá er þetta mjög vel skiljanlegt, að guðirnir séu geimfarar.

Goðsagnir eru raunverulegar frásagnir frá örófi alda um æðri mannkyn sem komu hingað til jarðarinnar og sköpuðu lífið, mennina, jurtirnar og dýrin.

Börn með erfðaefni þriggja einstaklinga

Fólk sem upplifði kommúnismann í Evrópu

Áður en Berlínarmúrinn féll árið 1989 var komin sterk undiralda í Austur-Þýzkalandi gegn kommúnismanum þar, að minnsta kosti meðal sumra og hafði verið í mörg ár.  Þessar upplýsingar hef ég frá Þjóðverja, Austur-Þjóðverja sem talaði fullkomna íslenzku og hafði unnið hér sem Au-pair og svo farið í guðfræðinám í Háskóla Íslands. Hún sagði mér og öðrum frá æsku sinni. Það var skortur á mat og fátækt og mikil þrá eftir vestrænum lífsgæðum sem ekki fengust, nema í litlu magni.

Hún heitir Cornelia þessi vinkona mín. Það var frekar unga fólkið sem þorði að tjá sig og lýsti andstöðu við kommúnismann, en þó aðeins í "búbblum", litlum vinahópum án neinna aðgerða. En það kraumaði ýmislegt undir niðri og hafði gert lengi.

Hún var um tvítugt þegar múrinn féll, en þá var almenn andstaða gegn kommúnismanum orðin meiri og jafnvel almenn.

Andstaða við vald hefur litað líf hennar æ síðan, eða þannig myndi ég lýsa henni.

Alþjóðavæðing Vesturlanda er að ýmsu leyti sambærileg við kommúnismann, til dæmis í Austur Þýzkalandi. Sérstaklega er það áberandi í Evrópu nú um stundir, því regluverk ESB er orðið jafn íþyngjandi og kommúnisminn var.

Það er samt margt frábrugðið við jafnaðarfasismann sem kallaður er frjálslyndi og lýðræði og svo kommúnismann, þótt sumt sé kunnuglegt og líkt. Ég kalla það stjórnkerfi sem við lifum við jafnaðarfasisma, því fólk er neytt til að tjá sig með ákveðnum hætti og ákveðnar skoðanir eru óvinsælar, eins og er í fasismaþjóðfélögum. En þau eru mjög misjöfn, bæði til hægri og vinstri. Það er mikil einföldun og röng að öll fasísk þjóðfélög snúist um kynþáttahyggju og hægriöfga.

Eitt af því sem er gerólíkt við kommúnismann og jafnaðarfasismann er að unga fólkið er ekki orðið andsnúið núverandi kerfi í stórum stíl. Það er helzt að það birtist í kvíða og þunglyndi, sem er dópað í burtu af sérfræðingum innan okkar kerfis.

Eins og Austur-Þjóðverjinn sagði mér þá vissu unglingarnir hvers þeir fóru á mis við, og samt voru ekki komnir farsímar eða snjallsímar eða alnet eða neitt slíkt, en "flýgur fiskisagan" eins og sagt er.

Það voru til vestrænar kvikmyndir og tónlist og fleira þarna, og sumt kom eftir svartamarkaðsbraskleiðum. Þannig að heimsmynd Vestursins mengaði hugi kommabarnanna saklausu, ef svo má segja. Þau sluppu ekki við vestræn áhrif, þótt reynt hafi verið að halda þeim í algjöru lágmarki.

En internetið er samt búið að breyta því valdi sem RÚV hafði á sálum ungmenna og hefur enn. Það birtist því miður stundum í vondum áhrifum, eins og slagsmálamenningu unglinga frá útlöndum sem berst hingað til lands í snjallsímum barnanna.

Allavega er þetta þannig að ýmsir menningarkimar eru til á Íslandi og annarsstaðar á Vesturlöndum, sem fara gegn hefðbundinni innrætingu.

Við höfum ekki áþreifanlegan múr eins og Þjóðverjar höfðu. En við höfum íþyngjandi regluverk, sem kommarnir höfðu líka. Það regluverk sækir allt í sömu áttina, sem sagt harðari reglur, meira íþyngjandi og hamlandi á allan hátt.

En ég man eftir ýmsu sem þessu stúlka sagði mér. Mér fannst það merkilegt sem hún sagði, að allt í einu gerði fólk sér grein fyrir því að það var í lagi að tala upphátt um óánægju með kommúnismann og tjá sig.

Bara á árinu 1989, þegar hún varð 14 ára, þá varð atburðarásin hröð í þessa átt og allt fór á fullt í breytingum í átt að vestrænu lýðræði og mótmælum.

Í dag er það þannig að þeir sem tala gegn bólusetningum eru taldir skrýtnir og jafnvel með lausar skrúfur. Kannski verður það þannig að slíkt verði talið gáfumerki eftir nokkur ár að efast um það og annað sem nú þykir sjálfsagt.

Það má læra af Austur-Þjóðverjum sem voru ungir og í andstöðu við kerfið hvernig skyndilega ýmislegt getur breyzt og ekki sízt þegar óttinn hefur ríkt lengi og kúgunin.

Fréttin sem þetta blogg er tengt við er um kommúnismann í Kína. Margt er líkt með skyldum.

Ennþá eru Vesturlönd býsna frjáls miðað við kommúnismann eins og þegar hann kemst í algleymi. Þó eru ljós að blikka, en þau eru önnur en talað er um á RÚV.

Í Silfrinu er alltaf talað um Bandaríkin og Donald Trump, eða Orban í Ungverjalandi og eitthvað slíkt, og það kallað ljótum nöfnum.

En Silfrið er orðið að ógeðslegum wók-þætti með nýjum stjórnendum, þar sem einstefnan er slík að það er óhuggulegt. Það eru aldrei tekin önnur sjónarmið en wók-sjónarmið í Silfrinu núna, nema það örlar á þeim þegar Sigríður Hagalín stjórnar, og bara örfáum sinnum og mjög lítið.

Ég þori að fullyrða að það eru vondir stjórnendur á RÚV núna, sem keyra eftir wók-einstefnu, sem orðin er umdeild og jafnvel óvinsæl.

Það sem þetta fólk fattar ekki, það er að trumpismi eða eitthvað slíkt er kristilegt íhald en ekki þjóðernisjafnaðarstefna Hitlers eða annarra einræðisherra Evrópu á 20. öldinni.

Trumpisminn á þannig meira skylt við stjórnmálin í Evrópu fyrir 50 árum en 90 árum.

Það verður bið á því að uppreisn verði gerð gegn ESB eða lýðræðisfasisma hér á Íslandi. Samt gæti það gerzt.

Þetta er áróðursstríð ekki sízt. Þetta er stríð innan landanna á milli pólitíkusa sem vilja völd og áhrif.

Þannig vilja sumir draga upp ljóta mynd af ákveðnum löndum, en aðrir ekki.

Breytingar á fylgi flokka í Evrópu endurspeglar gremju almennings þar miklu skýrar en hér.

Þessir svonefndu rasísku flokkar komast til valda og spillast jafnóðum.

Það þýðir að fjölmenningarmafían er of voldug og teygir klær sínar of víða.

En almenningur er samt ekki heimskur.

Eitthvað mun breytast og gjörbreytast að lokum.

 

„Samfélag þar sem svona gerist er býsna ógeðslegt“

Deyjandi Vesturlönd

Hversvegna koma ekki blaðamenn með fræðslugreinar um hverjir Drúsar eru? Samkvæmt því sem ég kemst næst eru þeir islamskur minnihlutahópur sem á rætur að rekja til Egyptalands.

Miðað við það að islamistar fjölga sér meira en kristnir menn og sérstaklega á Norðurlöndum þá má telja sennilegt að Norðurlöndum verði stjórnað af múslimum eftir um það bil 50 ár, ef heimsendir verður þá ekki kominn vegna mengunar eða annars.

Ég hef fjallað um það áður að femínismi og kvenréttindi eru þau atriði sem stuðla mest að fólksfækkun, jafnvel meira en plastmengun og önnur umhverfismengun. Þetta má sannreyna með því að skoða hvaða samfélög það eru sem einkennast af fjölgun og hver af fækkun. Plastmengun nær einnig til karlrembusamfélaga eins og Talíbana, nema þar er mikil fólksfjölgun, á meðan undantekningalaust um það bil ríkir fólksfækkun allsstaðar þar sem "mannréttindi" eru virt, femínismi við völd og slíkt.

Fyrir meira en 1000 árum klufu Drúsar sig frá öðrum múslimum. Múhameð Ibn Ismail Ad Darasi var stofnandi Drúsareglunnar. Í DV 24. september 1983 má til dæmis lesa um þetta.

Hann lýsti yfir guðdómi sínum og sagði fyrir um endurkomu sína í líki hins almáttuga. Blönduð hjónabönd eru stranglega bönnuð meðal Drúsa, og brottrekstur úr hópnum afleiðing ef slíkt gerist.

Maronítar, kristnir Arabar lentu í átökum við Drúsa snemma. Krossferðirnar koma þarna við sögu og stríð mikil.

Múslimar eru fjölbreytilegur hópur. Stundum er látið eins og svo sé ekki og þeir séu allir eins. Það er auðvitað mikil einföldun og röng.

Kannski mun aríski, germanski kynstofninn lifa af og bjargast, ef við tökum upp islam sem þjóðtrú, það er rökrétt, miðað við það að kristin trú er ekkert nema rústir einar, og gerir skaða en ekki gagn í nútímanum.

Ég er að vísu heiðingi í eðli mínu. Það merkir að eingyðistrú er mér ekki að skapi. En beiti ég rökvísinni verð ég að segja að islam er lifandi trú sem styrkir en kristni er úrkynjaður viðbjóður sem spillir. Sérstaklega þegar yfirvöld núverandi þjóðkirkju eru í fullkominni andstöðu við boðskap Biblíunnar, en í fullu samræmi við tízkubylgjur nútímans, pólitíska vinda sem þykja hipp og kúl.

En sama hvað manni finnst, spádómar byggðir á röksemdafærslum eru á þá leið að sama hvað femínistar eða aðrir segja hér á Vesturlöndum muni okkar þjóðfélög verða islömsk eftir nokkra mannsaldra, kannski örfáir kristnir verða eftir, algjörlega kúgaðir.

Drúsar mótmæla fyrir utan bandaríska sendiráðið

Bernskutengd, hverfislæg, skynræn og sjónræn upplifun sjálfstæðis

Tilfinningu mína og skynjun hvað felst í orðinu sjálfstæði fékk ég hjá ömmu og afa á Digranesveginum, fyrst númer 92, breytt svo í Digranesheiði 8 með framkvæmdum við Smáralind og þau öll hverfi 1994 og eitthvað fram yfir 2000. Það var auðvitað tilskipun frá bæjaryfirvöldum að breyta nafni götunnar, því stubburinn uppað skóla skyldi heita Digranesheiði en Digranesvegurinn ná niður að Dalveginum og að Smáralindinni.

Hún móðir mín er ágætt dæmi um það hvernig kommúníska og stalíníska skólakerfið hefur farið með fólk. Ég held að hún hafi kosið hægriflokka eins og Sjálfstæðisflokkinn oft, en kannski Kvennalistann eitthvað um tíma. En ýmis vandamál hennar má kannski rekja til þess að kvenréttindaruglið náði tökum á henni og því fór hún í andstöðu við móðurhlutverkið, feðraveldið, og fleira slíkt. Þar sem femínismi er afrakstur marxisma að sumra áliti má segja að marxískt skólakerfi eigi að minnsta kosti einhvern þátt í þeirri femínísku innrætingu sem hefur skaðað hana og fleiri.

Ef maður ber saman ömmu og mömmu, þá finnst mér ekki auðvelt að segja að mamma hafi verið sjálfstæðari en amma. Móðir mín hefur verið kennari, nú á eftirlaunum, en hefur haft fjárhagsáhyggjur því hún tamdi sér þannig lífsstíl. Þar finnst mér skorturinn á sjálfstæðinu, óraunsæi draumóra.

Báðar ömmur mínar upplifði ég sem sjálfstæðar manneskjur, mjög svo. Amma Sigga var að vísu heimavinnandi húsmóðir allt sitt líf, en hún var ákveðin í skoðunum og ræddi við viðskiptavinina yfir kaffibolla og meðlæti sem biðu eftir viðgerðum. Það mátti heyra á henni að hún studdi Sjálfstæðisflokkinn og gat rökrætt við alla, eins og bezti stjórnmálaskörungur, Sigríður Á. Andersen til dæmis minnir á hana, nafna hennar.

Amma naut sjálfstæðis að því leyti að heimilið var sjálfstætt. Hún hafði skömm á öllu tengdu ríkinu. Að hún stóð með afa allt sitt líf var ekki merki um ósjálfstæði heldur skynsemi og fallegar tilfinningar, tryggð og kærleika.

Amma Fanney tók við verzluninni Hof þegar afi minn dó árið 1968, sem ég heiti eftir. Hún þótti "nýtízkuleg" að vinna úti og sjá um þennan rekstur. Sumt annað lét hún niður falla og gat ekki séð um, eins og innflutning á bandarískum bifreiðum og annan verzlunarrekstur sem afi minn Helgi Ingólfur einnig sá um.

Ég upplifði þannig ömmu mína í föðurættinni mjög sjálfstæða líka. Skoðanir hennar og sannfæring um gildi jafnaðarstefnunnar voru eins fastmótaðar og hjá hinni ömmunni um sjálfstæðið.

En það eru fáein atriði sem mjög standa uppúr hvað varðar sjálfstæðið og hvað það þýðir, sem ég lærði hjá ömmu og afa.

Eitt sem nauðsynlegt er að minnast á, það eru skattar og gjöld. Fasteignagjöld var nokkuð sem afi og Agnar sonur hans töluðu oft um, og voru mjög ósáttir við, og amma var sammála því einnig.

Þannig ólst ég upp við þá skoðun að fasteignagjöld, erfðaskattur, og allskonar skattar væru ekki réttlát fyrirbæri.

"Maður á ekki það sem maður þarf að borga af", þessa setningu heyrði ég oft.

Þannig var mér kennt að ríkið væri að stela af almennum borgurum með fasteignagjöldum og skattheimtu margvíslegri.

Nú stækkar sá hópur fólks á Íslandi sem hefur sífellt minna um líf sitt að segja, fólk sem er háð aðstoð eða á ekki eigið húsnæði. Það er jafnvel eins og kerfisbundið hafi verið unnið að því að gera fólk að ómögum og aumingjum, eins og þetta var stundum orðað af gamla fólkinu.

Húsið okkar sem afi byggði 1946-1950 og var rifið 2021, það var orðið skemmt að utan vegna þess að það hafði ekki verið málað mjög lengi, eða frá 1974 held ég, þegar Ragnheiður systir mömmu rak á eftir slíku viðhaldi.

En engu að síður þá sá afi um allt viðhald sem var nauðsynlegt. Hann til dæmis skipti um heitavatnslagnirnar og var það hans síðasta stórvirki, sem hann lauk við að mestu 2014, árið áður en hann dó.

Þar sem fólk er háð öðrum og sér ekki sjálft um svona mál, þar eru oft verri viðhaldsvandamál en hjá afa. Konu hefði þurft á heimilið til að mála allt reglulega og sjá um garðinn, slíkt var ekki sterkasta hliðin hjá afa. Það kom yfirleitt í ljós að peningar voru til þegar á þurfti að halda, og þó var ríkidæmið ekki til staðar, en skuldlaus var afi alltaf fyrir utan þegar hann var að byggja og svo þegar vegurinn var grafinn 1993 og hann varð atvinnulaus í nokkra mánuði.

Það er merkileg saga sem ég get sagt um það þegar verið var að rífa verkstæðið og húsið í apríl og maí 2021. Þá var ætlunin að varðveita ýmis verkfæri eins og risastóra borvél sem afi hafði smíðað, og járnsög sem var í eldsmiðjunni.

Ég skipti mér ekki af þessu, en mamma var í sambandi við mennina sem voru fengnir til að rífa þetta. Hún var viðstödd og flutti okkur fréttirnar.

Síðan frétti ég það hjá henni að allt fór í klúður hjá þeim sem voru að reyna að losa þessar vélar frá. Þá varð ég áhyggjufullur um að þessum vélum hans afa yrði ekki bjargað og ég fór að hringja í þetta fólk til að leiðbeina þeim hvaða vélar væru verðmætar og sérstakar. En það tókst ekki betur en svo að enginn þóttist vita neitt og var mér bent á hinn og þennan og enginn vildi taka neina ábyrgð!

Það endaði með því að flestu var hent af þessum vélum, því þeim tókst ekki að ná þeim í sundur og þótti of mikið fyrirtæki! Það er samt engin afsökun, raunverulega ástæðan var skipulagsleysi, að réttir menn voru ekki fengnir í þetta, nízka, skipulagsleysi, metnaðarleysi!

Þetta segir ýmislegt um það hvernig hið opinbera vinnur. Þetta segir ýmislegt um það hvað samskiptin geta verið erfið, hæfileikaleysið mikið.

Í gamla daga var það þannig að menn báru ábyrgð og bentu ekki hver á annan og reglugerðir eingöngu. Þá varð að tala beint við fólk.

Ríkisvæðing er annað orð yfir stjórnleysi og klúður, samskiptaleysi og klambur. Græna gímaldið er nýtt og frægt dæmi.

Inn af eldhúsinu var svonefnt búr uppi á Digró, hjá ömmu og afa. Það var sem sagt herbergi með ristum fyrir loftræstingu við gólfið, en án ofna. Þar varð kalt á vetrum. Þetta var byggt að fyrirmynd frá sveitinni, matur var geymdur í búrum og útihúsum tilað láta hann ekki skemmast.

Mig langar að klára bókina um verkstæðið og ömmu og afa. Ég þarf bara að verða sáttur við útkomuna, hafa trú á því að slík bók verði keypt í stórum stíl og standi undir sér.

Ein sérstakasta minningin sem ég á frá þessu æskuheimili mínu, það er þegar ég horfði útum búrgluggann og á götuljósin handan brekkunnar og svo á ljósin hjá Margréti og Steindóri og þeirra börnum, fjölskyldu.

Hvað er merkilegt við svona útsýn yfir götuna?

Ja, býsna margt.

Húsið var niðurgrafið, falið í brekku ef svo má segja, og þarna horfði maður beint upp brekku, sem var manngerð, þetta var norðurhlið hússins.

Þetta gaf mjög sérstaka tilfinningu um sjálfstæði, myndi ég segja, fyrir mig, sem þarna ólst upp.

Það er að segja, að mér fannst húsið einangrað frá umheiminum. Þarna var maður í sínum eigin heimi, þessum "sjálfstæða" heimi, og maður treysti afa fullkomlega, sem konungnum í þessu konungsríki, maður vissi að hann átti þetta skuldlaust, og sá um öll mál fullkomlega.

Ótti, gremja, erjur við annað fólk, þetta eru áhrifin sem ég fann frá mömmu þegar ég heimsótti hana. Það vakti hjá mér hughrif um ósjálfstæði. Þó þykir mér vænt um mömmu og eins og pabba og fleiri, hún er góð manneskja, en svolítið meiri vandamál en hjá ömmu og afa og mín samskipti við hana ekki alveg snurðulaus.

Í búrinu í myrkrinu sá maður sem sagt bara götuljósin á staurunum og síðan ljósin í húsinu hjá nágranna okkar gegnt okkur.

Þarna var maður kominn með annan fótinn í sveitina. Maður horfði á borgina og bæinn í fjarska, langt í burtu, í köldu herberginu, og hlustaði á raddir fólks í húsinu í fjarska.

Þetta takmarkaða sjónsvið veitti einnig innri útsýn ímyndunaraflsins.

Maður sá stundum glytta í hluta af bílum á planinu, en það skipti ekki miklu máli.

Á snjóþungum vetrum var eini glugginn út alhulinn snjó.

Stundum á vetrum sást aðeins stiginn fullur af snjó. Þá var ég oft sendur út að moka snjó úr stiganum, sem mér fannst skemmtilegt, en gat verið erfitt samt og gefið harðsperrur.

Stundum var ég þó latur og þóttist ekki hafa tíma.

Víða úr þessu húsi var útsýnið mjög sérstakt. Útsýnið úr eldhúsinu var svipað og úr búrinu, maður sá brekkuna, svolítið af planinu, og síðan eitthvað af brekkunni og húsunum fyrir ofan, götuna, götuljósin.

Svipað útsýni var úr norðurgluggunum í svefnberbergi ömmu og afa. Þar var samt einnig lítill gluggi sem vísaði í austur. Þar var útsýni undir brúna, og svo að húsi Bergsveins og fjölskyldu.

Suðurhliðin veitti hinsvegar ótrúlegt útsýni. Þar sá maður langt í burtu að fjöllunum, og áður en Smárahverfin risu voru þar hesthús, birgðastöðvar, kartöflugarðar og fleira.

Maður sá jafnvel langleiðina til Hafnarfjarðar og Garðabæjar úr þeim gluggum.

En sjálfstæðið upplifði ég og skynjaði sjónrænt með nákvæmlega þessum hætti þarna á þessum stað.

Ég tók upp tónlist þegar afi var í vinnunni. Fátt heyrðist að utan yfirleitt.

Eftir að amma dó, 1985, þegar ég var 15 ára, var maður einn í húsinu þegar maður var búinn í skólanum fram á kvöld mjög oft.

En sjálfstæðið fólst í því að húsið var eins og skip á rúmsjó og afi skipstjórinn.

Sjálfstæðið fólst einnig í því að afi vildi bara vera háður viðskiptavinum sínum. Hann vildi ekki borga fasteignagjöld eða skatta, en neyddist til þess.

Rifrildi þoldi afi ekki á þessu heimili. Mamma sem átti það til að tala klukkutímum saman um sín vandamál, karla sem hún elskaði en þóttist hata, eða annað, hún var undantekningin, og afi átti erfitt með að friða hana, þagga niður í henni, en það gat hann gert gagnvart öðrum með einföldum skipunum.

Afi átti bara eitt svar til, hann fór að hvíla sig og þá gafst hún upp. Þá þóttist hann ekkert heyra og stillti stundum útvarpið hátt, lagðist undir sæng og sofnaði stundum. Hann kunni ýmislegt fyrir sér í samskiptum við erfitt fólk. Þá gafst mamma upp og fór stundum að reyna að þrasa við mig, en fór svo að lokum heim til sín.

Afi hvíldi sig á miðjum dögum þegar hann var þreyttur í bakinu, sérstaklega eftir að hann fór að eldast. Það breytti ekki dugnaðinum þegar hann var á verkstæðinu.

En eftir því sem ég eldist og fer að hugsa um þetta betur, þá óska ég öllum þeirrar gæfu að eiga sitt einbýlishús, en auðvitað eru það líka draumórar og óskhyggja.

Mér finnst bara svo eðlilegt og rétt hvernig afi og amma höfðu þetta.

Margir yngri en þau flytja líka oft, þótt fólk eigi sín hús. Það gerðu ekki afi og amma. Þau héldu bara húsinu við.

Sjálfstæðisflokkurinn hafði þá stefnu að hjálpa fólki að eignast eigin hús.

Hvers vegna fær ekki Sjálfstæðisflokkurinn að minnsta kosti 40% fylgi?

Hvers vegna hefur sjálfstæðisfólk linazt í þessum áherzlum að fólk eignist sín eigin hús?

Hvers vegna fær þéttingarfasisminn að ráða þegar nóg pláss er á þessu landi og óþarfi að þétta byggðina í alvöru?

Þetta er ekki bara spurning um að kjósa flokka heldur spurning um lífssýn.

Þetta er spurning um að styðja bændur og sjómenn.

Þetta er spurning um að styðja innflutta framleiðslu og fleira slíkt.

Þetta er spurning um bein samskipti og milliliðalaus, og vinskap í anda þessara gömlu kynslóða, tryggð og nánd.

Ég var alltaf að bíða eftir því að pabbi kæmi heim þegar ég var um það bil 3 ára. Hann kom bara aldrei og það er hluti af því hvers vegna mín ábyrgðarkennd þróaðist aðeins að hluta til, ekki gagnvart því að fá mér vinnu og sjá um mína framtíð og mitt nám. Mér fannst alltaf að ég væri barn, og geymdur hjá ömmu og afa því mamma og pabbi væru ófær um að sjá um sín mál.

Jón afi var nútímalegur að ýmsu leyti. Til dæmis leit hann þannig á að hver hefði sinn persónuleika og að börnin yrðu að fá rými til að vera þau sjálf. Pabbi hinsvegar trúði á rassskellingar og refsingar og ég fékk að minnsta kosti stundum ofbeldi frá honum þegar ég fór til hans, andlegt að minnsta kosti, í formi skamma og fyrirlitningar á mömmu og mér.

Amma reyndi að láta mig vinna. Hún kom mér í unglingavinnuna mörgum sinnum. Vandinn var sá að ég taldi mig vera orðinn listamann í fullu starfi þegar hún dó, hluti af minni klikkun.

En það er aðeins ríkt eða nokkuð vel stætt fólk í dag sem býr eins og afi og amma, og því fer fækkandi, nema þeir einstaklingar verða ríkari og ríkari samkvæmt ýmsum fréttum um misskiptingu auðs á þessu landi okkar.

Millistéttin held ég að fari rýrnandi hér á landi. Mamma er kannski ágætt dæmi um þannig manneskju, á kennaralaunum.

En börnin eru líka alltaf á námskeiðum nú til dags og í tómstundaiðju. Það er orðið miklu dýrara að lifa en þá, miklu harðari kröfur.

Sjálfstæðið ætti ekki að vera háð efnahag.

Mamma hefur til dæmis alltaf talað um sjálfstæðið. Hún kaus Frjálslynda flokkinn á sínum tíma og svo Íslenzku þjóðfylkinguna.

Uppeldið til sveita bjó til sjálfstæða og duglega einstaklinga. Strax þegar snjallsímar og tölvuleikir taka við uppeldinu þá glatast gömul gildi.

Síðan er það íslenzkan. Það er hryllilegt að heyra fólk tala í sumum fréttatímum, þar sem viðtengingarhátturinn víkur og fer forgörðum og orðaforðinn er fátæklegur hjá fólki.

Íslenzkan lifði í gegnum aldirnar vegna þess að langömmur, langafar, ömmur og afar bjuggu oft inni á heimilunum, og töluðu við börnin.

Margt af því sem fólk heldur eða telur sig hafa skoðanir á, það er byggt á uppeldi fjölmiðla og skóla eða margmiðlunar, nokkuð sem ristir ekki djúpt, nokkuð sem ömmur og afar gætu umbylt.

Þessi gömlu og góðu gildi geta komið aftur, ef viljinn er fyrir hendi.

Framboðið ekki í takt við eftirspurn

Sýndu sálartjónin, ljóð frá 3. ágúst 2017.

Sýndu sálartjónin,

sár og þá mun dýpri kennd æ vakna!

Lítið vill ef léttvæg reynist bónin,

lofa mest ef einhvers þar mun falins sakna!

Ekki tala um yfirborðið snautt,

ein við skulum finnast, holdið grimmt og rautt.

Það er sálin sár,

síðan falla tár.

 

Ég mæti, mína að styðja,

mundu að lof mitt þannig sýni skvísa.

Fertug segist frúin vera að biðja,

fæstir skilja, milli nýrri ástargrísa.

Ef hún gæfi, önnur fæddi börn,

aldur segir núna, þetta er mannsins vörn!

Oft er annars vald

yndislegra tjald.

 

Umhygð ertu að sýna,

ekki vil ég trufla ganginn rétta.

Tilgangslaust að bitra sig og brýna,

brunnur þornar upp við slíka vafakletta.

Ólík kannski, ekki pirrar mig,

aðeins læri að þegja er bylgjan magnar sig.

Ertu aldið skar?

Ekkert gott sem var?

 

Kaffihúsakona?

kannski er snerting frekar ástargaldur.

Ungi bjáninn ýmislegt mun vona,

upp því stígur vitur fugl og meira en tjaldur.

Þegar eigum þetta saman vel,

þá mun skapast ríkt og magnað beggja sel.

Tættur var ég víst,

varla til þín brýzt.

 

Mitt í makaleysi

mér finnst gott að efast þetta um heldur.

Æskudjásnið er svo bara hreysi,

óskir mínar leiddu því í fleiri keldur.

Yrði að hitta aðeins hana í raun,

ekki get ég myndað skoðun svona, baun.

Næstum nær hún mér,

núna ei þögult sker.

 

Eins og fólk í einsemd

upp nú hrannast þessa köldu daga,

byggist upp í brúði nokkuð sein skemmd,

bara ekkert nógu gott og flest vill draga.

Ekki skal ég setja stúlku á stall,

stundum fara guðir burt og leifa fjall.

Sumir segja að frægð

sýni enga þægð.

"Kristur kemur", kristilegur hljómdiskur eftir mig frá 2000. Gefinn út 2010, með upptökum frá 2001.

Árið 2000 gerði ég hljómdisk sem heitir "Kristur kemur". Margt er flókið í þessu, því diskur undir því nafni kom út 2010, með upptökum frá 2001. Var þar notað titillagið frá 2000, endurhljóðritað ári seinna, og svo fleiri kristileg lög eftir mig frá 2001.

Uptökurnar frá október 2000 geyma fleiri aukalög, þær mætti nefna demó, en ég kann betur við þær. Gítarleikurinn er til fyrirmyndar og flutningurinn.

Árið 1999 gerði ég einnig kristilegan disk sem heitir:"Ég er laus undan losta og synd."

Ástæðan fyrir þessari kristilegu lagasmíð var að ég hafði byrjað í kristilegum leshring eða bænahóp, hafði fundið mig einmana eftir að ég hætti í Iðnskólanum 1997 og þetta hentaði mér um skeið.

Síðan gerðist það að ég fór að breiða út nýalska trú og heiðna, en það var ekki ástæðan fyrir að félagsskapurinn leystist upp, heldur fór ein stúlka til Þýzkalands og gerðist prestur þar, og önnur gerðist múslimi þar í landi, var mér sagt. Þær fóru saman þangað vinkonurnar. Það var um 2002.

Þessi tónlist stendur enn fyrir sínu og er sígild. Ég var að hlusta á þetta í gær. Diskurinn "Kristur kemur" frá 2000 er með 12 lögum á og tekur um 42 mínútur, kemst fyrir á vinylhljómplötu, en hefur ekki fengið slíka útgáfu enn, því miður.

Tónlistin er öll jafnari á "Kristur kemur" frá 2000 en á "Ég er laus undan losta og synd" frá 1999, einnig eftir mig.

Síðasta lagið á disknum "Kristur kemur" frá 2000 heitir:"Ó Kristur herra, krýp ég fyrir þér", (4:39). Þar er vissulega góð trúarvissa í mér og einlægni.

Þessar tónsmíðar þær eru bæði einfaldar og klisjukenndar, en það skemmir ekki fyrir. Þetta er sígild kristileg viðhorf, þar sem lögð er áherzla á feðraveldið.

Reyndar heillaðist ég af gyðingdómi og Gamla testamentinu um þetta leyti og nokkru fyrr, eða frá 1996, þegar ég áttaði mig á því að þar er bann við húðflúrum og líkamsskrauti en ekki í heiðnum trúarbrögðum, sem höfðu dregið mig að sér af öðrum ástæðum.

Lagið "Húðflúr er frá Helvíti" samdi ég síðla árs 1996. Ég spilaði það og frumflutti á útvarpsstöð sem hét Aðalstöðin tveimur dögum eftir að ég samdi það, 22. nóvember 1996. Þessi útvarpsflutningur varð nokkuð frægur og svo tónleikarnir í Menntaskólanum í Kópavogi í apríl 1997 þar sem ég flutti þetta lag einnig.

Þetta var á þeim tíma þegar ég átti nokkuð stóran aðdáendahóp og á þeim tíma þegar útvarp skipti enn miklu máli, eins og þegar "Litla flugan" hans Sigfúsar Halldórssonar var flutt í útvarpi miklu fyrr.

"Viltu verða vélmenni? Viltu láta pína þig?" Þannig eru fyrstu tvær línurnar í textanum. Kemur úr framtíð, okkar nútíð og náinni framtíð, og andlega heiminum, ef svo má segja. Ég var spurður að því hvort þetta væri kristilegt lag þegar ég samdi það og hafði flutt á Aðalstöðinni. Ég sagði ekki svo vera, en hafði rangt fyrir mér.

Í spurningunni fólst hvort þetta væri hylling á fyrirbærinu af minni hálfu eins og þungarokkshljómsveitir hafa gert, eða hvort þetta væri andstaða og gagnrýni kristileg. Ég taldi mig yfir trúarbrögð hafinn og taldi þetta þekkingarlegt atriði eingöngu.

Það er nú svo að við sem erum tónlistarmenn getum tekið lög út af efnisskránni algerlega, og það gerði ég við lagið "Húðflúr er frá Helvíti". Ég taldi þann boðskap verða að lifa af fullkomlega af eigin rammleik, að ég gæti ekki verið að boða þetta, að það misskildist bara.

Guðni Már, sem nú er prestur í Lindakirkju rótaði fyrir mig um það leyti.

Árið 1999 kom hann mér að í Menntaskólanum í Kópavogi um haustið að spila á tónleikum. Kannski var það Myrkramessa. Þar hélt ég tónleika og þar var mjög mikið stuð. Ég á þetta á spólu, tóngæðin fremur léleg, en öskur, blístur og klapp heyrist vel, og söngurinn líka. Ein 8 eða 9 lög held ég, talsvert eftir Bob Dylan, einnig eftir mig.

Þar var beðið um þetta lag aftur og aftur, en ég neitaði, sagðist hafa tekið það út af efnisskránni og að það yrði að sjá um sig sjálft þetta lag, það væri orðið fullorðið og skriðið frá mér og úr egginu. Hinsvegar spilaði ég "Sumar í Helvíti", (frá 1991), það var síðasta lagið, gítarstrengur slitnaði og ég hætti, næsti flytjandi komst að.

Ég var spurður að því hvort ég hefði samið lag sem héti "Kafbátur frá Helvíti", en kvað nei við því. Það má heyra þetta allt á spólunni og er fyndið. Stemningin var góð á þessum tónleikum. Rokk og ról.

Ég er ekki lýðskrumari eins og biskupar og prestar margir verða á okkar tímum. Það felst í því að ég vil halda í sumt í bókstafstrúnni. Mér finnst það heiðarlegra að taka þannig afstöðu, ekki fara of mikið eftir lýðskrumi.

Ég hefði átt að vera söngvari í rokkhljómsveit, jafnvel þungarokksbandi. Ég kann vel við mig uppá sviði og hef samið þannig lög. Kristilegt efni, það er bara með, til að róa sig niður, ef svo má segja. Maður á sér margar hliðar, og barnatrúin, það er ein hlið á manni.

Ég lærði það í Vikuviðtali 1990 að nornir íslenzkar sögðu að Satansdýrkun væri virðing fyrir sköpuninni og náttúrunni, og þar með andstaða gegn líkamsskrauti. Það finnst mér góð túlkun. Fólk getur túlkað þetta út og suður, fólk hefur margar misjafnar skoðanir og túlkanir.

En kristileg tónlist hún er hluti af minni efnisskrá. Það er vegna þess að þetta er stíll sem ég tileinkaði mér og samdi inní og ég hunza ekki þennan arf minn. En það er misjafnt hvað listamaður kann og nennir að taka á tónleikum. Það er ekki endalaust hægt að öskra á óskalög sem fólk vill heyra ef maður nennir ekki að spila það lag þá stundina og hefur fengið leiða á því. Það getur þó breyzt seinna eins og allir vita með tónlistarmenn, að gömul lög komast aftur á efnisskrána seinna stundum.

Ég er sérlega hrifinn af lagi nr. 2 á disknum, sem heitir "Kristur kemur þannig." Það er skemmtileg saga á bakvið þetta lag.

Það var samið sem spuni, ég bjó það til fyrir framan hljóðnemann, nema það að í fyrstu tökunni mismælti ég mig og varð að taka það upp aftur. Ég skrifaði niður textann.

Annað merkilegt við þetta lag er að það eru engin grip í því - eða öllu heldur ekki skráð grip fyrr en eftir á. Lagið var spunnið og gítargripin fundin upp á staðnum, en mörg þeirra afbrigði af þekktum gripum, en sumum flóknum, sem ég kunni.

Þessi lög sem eru svona geta verið helvíti skemmtileg. Þetta er dæmi um slíkt lag. Hraðabreytingar og margt fleira skemmtilegt á ferðinni þarna.

Síðan er annað, og það er að ég get ekki spilað svona lög eins aftur. Það eru samt til gítarleikarar sem geta búið til nótur eftir öllu sem er spilað á gítar, sama hversu flókið og skrýtið það er, ég er ekki einn af þeim. Ég set grip við svona lög eftirá, sem fara eins nálægt laglínunni og ég kemst.

Eitt af því sem stendur í bókinni "Leyndarmál frægðarinnar" eftir mig frá 2017 (óútgefin), er að frægur listamaður verður að kunna að gefa lítið frá sér, að segja ekkert og verða frægari fyrir vikið, eða að móðga áheyrendur og blaðamenn, eins og Bob Dylan gerði 1965, til dæmis, þegar hann svaraði bara útí hött. Þetta er hluti af leyndardómum frægðarinnar.

Þannig er nú það, að vilji listamaður gefa út kristilegt efni þá á ekki að vera hægt að stöðva hann í því, maður verður að hafa trú á sínu eigin efni, það er undirstaða.

Ég hef svipaða afstöðu og Bob Dylan þegar kemur að kristni. Við efumst báðir, en þegar kemur að söng, þá finnst okkur gott að eiga kristileg lög til að grípa í. Þau eru bara partur af menningunni, hvort sem þau eru eftir mann sjálfan eða aðra.

Með brosi á vör er sjálfstæðið afnumið

Með lymskulegum hætti eru hindranir fjarlægðar á vegferðinni inní ESB.  Þó berast fréttir um að efnahagsstaða Evrópuríkjanna versni stöðugt. Hvenær ætla þessir ESB forkólfar að viðurkenna að hugmyndin um ESB byggðist á sandi?

Það verður sennilega aldrei, því þótt fjöldinn verði fátækari, þá eru embættismennirnir enn vel launaðir, þessir sem stjórna ferðinni. Þetta er nákvæmlega sama dæmi og í Sovétríkjunum. Enn er talsvert í að fátækt í ESB verði einsog í Sovétríkjunum. Þó nálgast það samkvæmt fréttum.

Hvað verðum við Íslendingar sem meðlimir að ESB? Ósjálfstæðari en nokkrusinni fyrr, algjörlega háð styrkjum og erlendri framleiðslu!

Ísland eflir samstarf við ESB um sjávarútvegsmál

Hamfarahlýnun staðreynd

Fólki finnst ágætt að fá hlýindi stundum. Merkilegar eru þó fréttirnar frá fólki sem er farið að kjósa sumarleyfisstaði í köldum borgum eins og á Norðurlöndunum, þegar það er alveg að stikna í heitari löndum.

Þegar hitametin halda áfram að falla þá má telja það sannað að hamfarahlýnun er af mannavöldum sennilega, allavega að hún er ekki lengur kenning.

Endurtek: Eina leiðin er að fara til baka til einfaldari lífshátta, hafna nútímatækni.

Trompaði fyrra hitamet um 9,4 gráður