Heimskuleg stríð og heimskuleg þrjózka

Það er næstum ENGINN sem talar eða skrifar af nokkru minnsta viti á Íslandi eða öðrum Vesturlöndum. Því stendur það uppúr. Hér er DV pistill með vitglóru aldrei þessu vant:"Segir það hafa verið rangt að halda því fram að Úkraína gæti unnið stríðið". Hilmar Þór Hilmarsson prófessor við Háskólann á Akureyri er kallaður Rússadindill eða slíkt, en af fólki sem hefur sagt sig úr öllum lögum við heilbrigða skynsemi að öðru leyti svo ekkert mark er á því takandi, því miður allmargir og því miður hrópandi fólk á torgum sem lætur mikið fyrir sér fara eins og það sé allsráðandi og alviturt.

Ef menn vilja líta skynsamlega á þetta þá hefur æpandi skríllinn ekki rétt fyrir sér heldur Hilmar Þór.

Það kom fram í kvöldfréttum RÚV í gærkvöldi að kínverski herinn er sá FJÖLMENNASTI í heimi. Einnig kom það fram að þar er mestur vöxtur í heimi af útgjöldum til hernaðarmála auk þess sem framfarirnar eru hvað örastar.

Einnig kom fram að bandarískir hernaðarsérfræðingar segja að kínverski herinn verði brátt jafnsterkur og sá bandaríski.

Miðað við meiri vöxt Kínverja má búast við að hann verði ÖFLUGRI áður en langt um líður.

En bjöllusauðirnir hér á Íslandi og öðrum Vesturlöndum gráta út af öðrum málum.

Ennþá eru vitleysingar og rugludallar í athugasemdakerfi DV og útum allt þjóðfélag sem missa sig algjörlega vegna þess hversu vondur og ómannúðlegur Pútín sé. Það er bara alls ekki það sem hér er til umræðu, og getur vel verið satt, en skiptir ekki öllu máli í heildarsamhenginu.

Vesturlönd eru eins og grátkór sextugra kerlinga. Ekkert vit, ekkert raunsæi, engin skynsemi, engin veruleikatilfinning, aðeins veruleikafirring og klikkun.

Hvers vegna halda Rússar áfram með stríðið? Þeir sjá það greinilega að Vesturlönd eru svelt á öllum sviðum. Þau eru svelt vitsmunalega og efnahagslega. Uppeldið er 100% handónýtt á Vesturlöndum, handónýtt!!!!!!!!!!!!!!

Rússar sjá að þeirra vinir eru máttugir og þrátt fyrir að stríðið sé erfitt, þá eru þeir sterkari aðilinn.

Ennfremur sjá Rússar að þeir eru að breyta heimsmyndinni hér á Vesturlöndum. Þrátt fyrir að jafnaðarfasistar séu háværir, þá er veldi þeirra á brauðfótum, innanrotið gjörsamlega í sundur og í klessu, hugmyndafræðilega og á öllum sviðum. Þar gengur ekkert upp nema í draumóraheimum Útópíulifendanna.

Ekki er nóg með að Rússar séu geysiöflugir sjálfir.

Þar við bætist að Kínverjar eru með FJÖLMENNASTA HER í heimi! Þeir sjá sér hag í því að hjálpa Rússum ef í nauðir rekur. Þeir myndu aldrei vilja fara aftur í þá heimsmynd að vera á eftir Evrópu og Bandaríkjunum.

Samt á að "styðja" Úkraínu áfram að fara inní þessa hakkavél!

Donald Trump er alvöru leiðtogi, ófullkominn að vísu.

Erfitt er hægt að bera virðingu fyrir vitfirringum í jafnaðarfasískum ríkjum, sem eru taldir hafa meira vit en vitfirringarnir eða pólitískir andstæðingar þeirra.

Eins og sagt var um Þriðja ríkið: Þeir einu sem af sumum andstæðingum þess eru taldir óklikkaðir eru þeir sem stimplaðir voru þar geðveikir.

Þetta má segja um Vesturlönd. Þeir einu sem eru með viti á Vesturlöndum eru annaðhvort með opinbera stimpla sem geðveikir, eða sem lýsa andstöðu á þann hátt að það lýsi geðheilbrigði og sönsum.

Pútín og Kim á hersýningu „bein ögrun“

Skemmtileg frétt á Vísi um nágrennið sem ég ólst upp í

Í gær kom sú frétt á Vísi vefútgáfu að Bjarnhólastígur var valinn gata ársins í Kópavogi 2025. Þetta er í næsta nágrenni við mitt æskuumhverfi.

Þetta tek ég orðrétt uppúr fréttinni á Vísi:

"Bjarnhólastígur ber með sér sögu og þróun Kópavogs. Flest hús við Bjarnhólastíg voru reist á sjötta tug síðustu aldar, í kjölfar fyrstu skipulagsvinnu á svæðinu sem hófst 1948. Nafn götunnar er dregið af sumarbústað sem stóð vestan við Víghól áður en byggðin tók á sig núverandi mynd. Uppbyggingin á Digranesi markaði upphaf þéttbýlismyndunar í Kópavogi og er Bjarnhólastígur hluti af þeirri sögu. Leikskólinn Kópahvoll er staðsettur við Bjarnhólastíg 26, á hæð rétt við Víghól, friðað náttúrusvæði í grónu og rólegu hverfi í austurhluta Kópavogs." (Talsvert fyrir neðan við hann raunar, innskot frá mér). "Skólinn var opnaður 1970 og markaði tímamót í sögu bæjarins sem fyrsti leikskólinn í Kópavogi sem byggður var sérstaklega sem slíkur".

(Lovísa Arnardóttir skrifaði fréttina og setningarnar innan gæsalappa sem ég vitna hér beint í eru þessvegna hennar skrif).

"Á lóðinni milli Bjarnhólastígs 3 og 9 er í dag opið leiksvæði, en á sjöunda áratugnum og fram til aldamóta var þar starfræktur gæsluvöllur. Völlurinn var mikilvægur samkomustaður barna og fjölskyldna í hverfinu og hefur gegnt lykilhlutverki götunnar í gegnum tíðina". (Einnig úr sömu frétt).

Þessi frétt er svo vel sögð og nákvæm aftur í tímann að mig grunar að Lovísa hafi tengsl við Kópavoginn eða sé úr Kópavoginum. Einnig kemur það mér á óvart að þarna eru atriði sem mér var ekki alveg kunnugt um, svo hún hlýtur að hafa talað við eitthvað gamalt fólk sem enn man eftir þessu. Ef hún ólst þarna upp sjálf, þá hefur hún kannski talað við foreldra sína eða ömmur og afa, hver veit?

Þetta með að skipulagsvinnan í í austurhluta Kópavogs eða á svæðinu hafi byrjað árið 1948, það vissi ég ekki. Það hefur þá verið einmitt á sama tíma og afi var á fullu að byggja sitt einbýlishús þarna alveg í næsta nágrenni, og Ingvar bróðir hans við Hafnarfjarðarveginn, Borgarholtið og Hamraborgina, eða nánar tiltekið við Hábraut 4.

Það vissi ég þó af lýsingum ömmu og afa og annarra að það voru mjög fá hús í Kópavogi um þetta leyti, 1948, aðallega sumarbústaðir, eða eitt og eitt hús á stangli þar sem gjarnan var búskapur stundaður og götur voru jafnvel kenndar við seinna.

Einnig get ég staðfest það sem hún skrifaði að flest húsin þarna voru reist á sjötta tug 20. aldarinnar, eða frá 1950-1960.

Ég get verið ennþá nákvæmari. Samkvæmt því sem mér var sagt þá var þróunin hæg fram til 1954. En frá 1955 til 1960, og síðan stöðugt eftir það og í síauknum mæli fjölgaði húsunum. Þannig spruttu húsin upp ört 1956-1960, var mér sagt.

Það er áhugavert þetta með að skipulagsvinnan hafi hafizt 1948.

Mér voru sagðar skemmtilegar og áhugaverðar sögur um hitaveituna og rafmagnið, hvernig sumt var komið 1950 og annað ekki.

Rafmagnið var komið 1950 og heita vatnið, en ekki kalda vatnið!

"Þetta kemur allt með kalda vatninu" var orðatiltæki sem endalaust var sagt þegar ég var barn. Það þýddi að eitthvað væri búið að skipuleggja og lofa, en ekki enn orðið að framkvæmd. Ætli það hafi ekki hreinlega orðið til á þessum fyrstu árum þéttbýlis í Kópavogi?

Eins og ég hef oft skrifað um, þá reyndi ég að böggla saman handriti að bók um sögu ömmu og afa og verkstæðisins. Ekki var ég ánægður með útkomuna, enda með fullkomnunaráráttu, en kannski er hægt að laga þetta sem ég skrifaði og gefa út, ef einhver finnst útgefandinn.

Allavega, ég safnaði að mér fróðleik við þá vinnu sem ég get vitnað í.

Þannig get ég bætt því við að símalaust var í hverfinu hjá flestum allavega fram til á að gizka 1955 og kannski lengur. Afi hinsvegar lét tengja símalínur til hússins og það kostaði hann talsvert, en hann taldi það nauðsynlegt fyrir viðskiptin, sem var rétt.

Þannig voru sögur um það að krakkarnir, mamma og hennar systkini voru fengin til að hlaupa í nágrannahúsin til að sækja nágrannana, sem var hringt í til okkar, á meðan síminn var ekki kominn til þeirra!

Þetta er vissulega svolítið sérstakt, svona sögur eru ekki til úr öllum hverfum!

Ofnar voru til hjá okkur og heitt vatn í þeim alveg frá 1950. Þá var olíukynding en á verkstæðinu var kolakynding.

Kalt vatn var sótt í brúsa og bala og önnur ílát í önnur hús, austar í Kópavoginum, og síðar þarna í hús við Álfhólsveginn, og loks kom kalda vatnið, held að það hafi verið upp úr 1955, eða kannski eitthvað fyrr. En einhver ár voru án þess.

Rafmagnið var einnig komið 1950. En þá voru loftlínur og þegar kom mikill stormur eða annað óveður þá fór oft rafmagnið af. Ég man eftir kertunum.

Ég man eftir ljósunum úr Hafnarfirðinum og Reykjavík eða frá austurbænum í Kópavogi þegar rafmagnið fór af.

Sennilega voru raflagnirnar settar í jörð á níunda áratugnum, þegar ég var unglingur. Þá hætti hið reglubundna rafmagnsleysi.

Við vorum með staur nálægt vesturhlið hússins. Þar var lögn sem alltaf var að slitna í óveðrum og þurfti að laga.

Það voru tveir stórir eldspýtnastokkar sem amma hélt mikið uppá því þetta voru gamlar jólagjafir. Á öðrum voru myndir af sveitabæjum.

Þegar við keyptum litla eldspýtnastokka voru eldspýturnar settar í stóru stokkana, því þeim mátti ekki henda, það hefði verið óvirðing og vantþakklæti í þeirra sem gáfu þá.

Nema ég man eftir því að brennisteinninn á hliðum þeirra fór að verða mjög óvirkur af of mikilli notkun. Stundum fékk amma mig til að fást við eldspýturnar því hún sagði að ég væri með svo litla og lipra fingur. Oft tók það mig samt nokkrar tilraunir.

Ég held að þéttbýlið í vesturbænum hafi eitthvað verið byrjað nokkuð snemma í Kópavoginum, en sennilega mest uppúr 1960.

Það er ýmislegt fleira sem snertir mig persónulega og mína æsku sem kemur fram í þessari skemmtilegu frétt Lovísu.

Gæzluvöllurinn sem hún fjallar um á milli Bjarnhólastígs 3 og 9 kemur við sögu minnar æsku.

Hún talar um sjöunda áratuginn og fram til aldamóta, þá hafi hann verið starfræktur, það er að segja frá 1960 til 2000. Það getur vel passað. Annars var þessi staður alltaf kallaður "róló" þegar ég var krakki! Leikvöllur heyrði maður kannski líka.

Ég hef að vísu fáar skýrar minningar sem smákrakki, en mér var sagt hvernig þetta var. Ég held að það hafi verið 1973-1974 sem reynt var að "setja mig á róló", en ég hafi ekkert verið voðalega hrifinn af því. Ekki var ég allavega nægilega félagslyndur til að þetta hafi verið eitthvað sem ég sóttist eftir sérstaklega.

Agnes frænka mín lék oftast við mig á þeim árum, við erum jafnaldrar, hún fæddist einum mánuði á undan mér, og dóttir bróður mömmu.

Við höfðum stórt og mikið leiksvæði hjá afa og ömmu á Digró, við verkstæðið og niður Digraneshlíðarnar. Ég man ekki eftir neinum reglum nema að leika sér ekki of nálægt bílunum, því þá gætu slys orðið.

Ég held að ég hafi haft gaman af að róla þarna á vellinum, mig rámar í það. En ég kynntist ekki krökkum þarna held ég. Mig rámar í að mér hafi leiðst formlegheitin, að þarna voru einhverjar gæzlukonur að setja fyrir verkefni og tala eitthvað.

Það var eins þegar ég fór í Digranesskóla, byrjaði 1976 í sex ára bekk. Það var ekki fyrr en 1978 þegar ég fór að njóta mín í skóla. Þá fékk ég athygli sem góður teiknari.

Minn bezti vinur var stóri Bergsveinn, Bergsveinn Marelsson. Síðan voru nágrannabörn sem maður var mikið með, Lilja, litli Bergsveinn og Þurý.

Mín félagsmótun var þannig þegar ég var smákrakki að ég kynntist fáum og kynntist þeim vel. Þannig treysti ég ömmu bezt.

En ég man samt eftir því að mér fannst mjög gaman að kynnast krökkum sem voru jafnaldrar mínir úr föðurættinni. Þar kynntist maður öðruvísi fólki og skoðunum.

 

Ég er sammála því sem Baldur Þórhallsson ýjaði að og aðrir næstum líka, að Ísland muni kannski fara í ESB á þessu kjörtímabili

Ég var ekki búinn að horfa á Silfrið þegar ég skrifaði síðasta pistil. Mér fannst margt gott koma fram í því - þannig að stundum er eitthvað skárra en ekkert í RÚV ennþá.

Bæði Baldur Þórhallsson og Gylfi Magnússon töluðu vel. Mér fannst framtíðarspá þeirra raunsæ og rétt, að Ísland væri að halla sér meira að Evrópu, og Baldur Þórhallsson var hreinlega með sterkan áróður fyrir inngöngu Íslands inní ESB, eins og hann hefur gert áður.

En mér fannst þetta gagnlegt sem þeir sögðu, því þegar fræðimenn tala vel og raunsætt, þrátt fyrir að hafa skoðanir og koma jafnvel með léttan áróður, þá finnst mér það gott og gagnlegt. Ég met það eftir sannleiksgildinu og raunsæinu.

Mér fannst einnig áhugavert það sem Ásthildur Sturludóttir sagði, og þau öll ræddu um, að kannski myndu Bandaríkin gera hernaðarárás á Grænland, og Gylfi taldi að þá myndu Íslendingar hætta að eiga samskipti við Bandaríkjamenn, á sama hátt og þeirri aðferð hefur verið beitt gegn Rússum. Ég leyfi mér þó að efast um að það sé rétt hjá honum. Það kemur allt í ljós, en alþjóðasamfélagið er að mörgu leyti óútreiknanlegt og margt skrýtið og öðruvísi að gerast þessa dagana og þessi árin.

Silja Bára var hlutlausari en maður bjóst við. Eins og hún sagði þá krefst embættið þess af henn, reglurnar sem fylgja embættinu.

Ég tel það raunsætt mat og rétt að bæði almenningur á Íslandi sé orðinn ESB hlynntur og einnig mikið af stjórnmálafólkinu.

Samfylkingin er stærsti flokkurinn, það gefur þetta til kynna. Einnig er Sjálfstæðisflokkurinn finnst mér mýkri og miðjusæknari en áður, mjög líkur Samfylkingunni. Þannig var þetta undir stjórn Bjarna Benediktssonar, en mun Guðrún Hafsteinsdóttir einhverju breyta?

Snærós ráðin framkvæmdastjóri Evrópuhreyfingarinnar

RÚV hrærir í wókgrautnum þar til enginn horfir á þá ömurlegu stöð lengur

Það er margt sem ógnar velmegun hér á Vesturlöndum. Til dæmis náttúruhamfarir, að Afríka og Asía eru að taka framúr efnahagslega, öldrun þjóðanna og fleira.

Hvergi eins og hér á Vesturlöndum fá samkynhneigðir og hinseginfólk eins mikið af sínum kröfum og réttindum samþykkt og í okkar heimshluta. Það er þakkað með því að ofsækja feðurna og karlmennina og íhaldsfólkið sem er kristinnar trúar sem gat af sér mannréttindin með því að leyfa frjálslyndið hér í margar aldir, ömurlegar.

Ég held að Þorbjörg og fleiri samkynhneigðir ættu að líta á málin í stærra samhengi, og sjá að bakslag verður óhjákvæmilega í svona málum þegar þjóðum almennt fer hnignandi eins og þjóðum Vesturlanda.

Þannig er til dæmis eitt alveg augljóst, en hún virðist ekki átta sig á því.

Múslimar fjölga sér meira en góða fólkið og íhaldssamir menn eins og Snorri Másson, eða í stuttu máli sagt: Múslimar fjölgar sér hraðar en innfæddir Vesturlandabúar.

Það þýðir að eftir nokkra áratugi verða þeir í meirihluta, en fólk eins og hún í minnihluta.

Nóg er að líta til Bretlands þar sem nafnið Múhameð er algengast. Bretland er ekkert einsdæmi með þetta.

Þegar sharíalög verða ríkjandi á Íslandi eftir kannski 20-30 ár þá verða kvenréttindi horfin og réttindi svona minnihlutahópa.

RÚV er að grafa sína eigin gröf sem og annarra landsmanna. Línuleg dagskrá mun brátt heyra sögunni til. Fólk sækir í netmiðla í fólk sem er sömu skoðunar. Heilaþvottur RÚV heyrir brátt sögunni til.

Sumir sem tala um mannréttindi vilja engar umræður, bara eina skoðun. RÚV tekur þátt í því. Að þola ekki gagnrýni, það er leiðin að fasisma, eða það er fasismi.

Heitar umræður í Kastljósi: „Mér bregður pínulítið“

Wókið er ekki dautt, en rotið er það og kennir fólki að tízkan kallar á öfga stundum

Sólveig Anna hefur komið fram sem einn virkasti andstæðingur wóksins og það er gott, hún er öflug. Þetta er auðvitað snobbsúla og wóksúla en John Lennon og Yoko Ono, manni þykir vænt um slíkt fólk.

Ég fagna því aðallega að það er komin kröftug umræða í gang um allskonar wók mál og fólk er farið að efast og spyrja sig spurninga. Að vissu leyti finnst mér heiður að friðarsúlunni og því kannski ekki heppilegasta málið til að gagnrýna wókið fyrir. Þó er svona umræða ágæt og vekur fólk til umhugsunar um snobb og ekki snobb.

Eins finnst mér það ágætt að flagga palestínska fánanum. Auðvitað verða vinstrimenn að sýna að þeir eru ekki eins og hægrimenn.

Furðar sig á orðum Sólveigar Önnu um „woke-súluna“

Áhrif Giordano Brunos á frönsku byltinguna. Eins og Kristur hafði Brúnó ekki síður áhrif eftir dauðann

Brúnóráðstefna var haldin í Norræna húsinu árið 2000. Reyndar voru haldnir tveir fræðslufundir árið 2000 til að minnast Giordano Brunos og ég fór á þá báða. Hinn var haldinn á vegum stofnunar Dante Alighieri og fjallaði meira um Brunó sem listamann og rithöfund en vísindamann. Bókin "Líf um víðan stjörnugeim" sem kom út 2002 geymir fyrirlestra sem þarna voru fluttir og tengd efni frá íslenzkum höfundum og var gefin út í tilefni þessara fræðslufunda tveimur árum fyrr.

Mér þótti sérlega vænt um að menn hrintu þessu til framkvæmda og það af miklum dugnaði og myndarskap. Þannig var að einn af forvígismönnum þessara tveggja funda var mjög skyldur mér, enginn annar en afabróðir minn, Ingvar Agnarsson, sem lézt 1996, fjórum árum áður en atburðurinn varð. Engu að síður hafði hann skipulagt þetta með Þór Jakobssyni og Þorsteini Guðjónssyni og nokkrum öðrum að minnsta kosti tveimur árum áður en hann lézt, og hafði ég oft heyrt hann tala um þetta og ég hlakkaði til og vonaði að úr þessu yrði, sem varð svo sannarlega.

Þeir þrír héldu fundi í Perlunni til að skipuleggja þetta ef ég man þetta rétt, áður en Ingvar dó. Veitingahúsin í Perlunni hafa þá verið búin að opna svona snemma. Ingvar frændi var sá sem fyrstur kom með teikningar í dagblöðum sem minntu á hönnun Ingimundar Sveinssonar, sem hefur þá farið eftir þeim ómeðvitað mögulega. Nema teikningar Ingvars Agnarssonar frænda míns þær áttu að sýna stjörnusambandsstöð, sem sjálfur dr. Helgi Pjeturss hafði hvatt til að yrði reist einmitt á þessum stað, í Öskjuhlíðinni nokkrum áratugum fyrr, eða á fyrri hluta 20. aldarinnar í hinum ýmsu tímaritagreinum og fræðiritgerðum.

Þorsteinn Guðjónsson og Ingvar Agnarsson höfðu verið forystumenn Félags Nýalssinna um nokkurra áratuga skeið, góðir vinir og samstarfsmenn þegar þetta gerðist, þegar þeir byrjuðu að skipuleggja þessa minningarhátíð um Giordano Bruno. Þór Jakobsson veðurfræðingur tók vel í þetta og bar hitann og þungann af mörgum mikilsverðum atriðum, eins og að fá góða fræðimenn úr Háskólasamfélaginu til að taka þátt í þessu líka.

Ingvar hafði lengi þekkt Þór Jakobsson. Hann hafði á yngri árum eitthvað sótt fundi hjá Félagi Nýalssinna, og kannski var hann skráður í félagið, en ótalmargir Nýalssinnar skráðu sig í félagið snemma eftir stofnun þess 1950, en höfðu svo ekki tíma til að mæta á fundi, eða virkni þeirra varð sáralítil með tímanum, hvað varðar að mæta á sambandsfundina allavegana.

Ég talaði nokkur orð við Trausta Jónsson veðurfræðing þegar við gengum frá Norræna húsinu að bílastæðinu, ég hafði svo gaman af að kynnast frægu fólki þá og hef enn.

Þessi áhugi Nýalssinna á Giordano Brunó er skylda, vegna þess að dr. Helgi Pjeturss skrifaði mikið um hann sem hetju sem fór gegn kirkjunni, hetju sem kynnti hugmyndir um endalausan stjörnugeim og sólmiðjukenninguna áður en slíkt varð viðurkennt almennt af öðrum fræðimönnum eða almenningi.

Þegar ég var í menntaskóla skrifaði ég tvær ritgerðir um Giordano Bruno í mannkynssögu. Ég fékk góðar einkunnir fyrir báðar þessar ritgerðir og sagt að ég hefði kynnt mér þetta vel og skrifaði vel. Björn Þorsteinsson frá Siglufirði (1943-2013) sem kenndi meðal annars sögu við Menntaskólann í Kópavogi fékk fyrri ritgerðina, en Þorsteinn Helgason sem einnig kenndi lengi sögu við Menntaskólann í Kópavogi fékk seinni ritgerðina, held að það hafi verið 1993.

En árið 2004 kynnti ég mér Giordano Bruno fyrir alvöru. Það var 4 árum eftir Brúnóráðstefnurnar.

Þá fór ég á bókasöfn og reyndi að finna eitthvað um hann eða eftir hann. Hvergi fann ég neitt, nema í Þjóðarbókhlöðunni. Þar fann ég heil ósköp af bókum eftir Giordano Brunó, en vingjarnlegar konur þurftu reyndar að hafa mikið fyrir því að leita í rykföllnum geymslum.

Ég fann bæði bækur á þýzku og einnig á latínu, og eitthvað smávegis á ensku.

Giordano Brunó skrifaði bæði á latínu og ítölsku. Það að hann skyldi skrifa á þjóðtungu sinni líka, ítölsku, það þótti sérstakt á sínum tíma, og átti þátt í því að varðveita ítölskuna.

Hann skrifaði á ítölsku fyrir almenning en fyrir fræðimenn á latínu, sem var alþjóðatungumál snobbaranna.

Latnesku verkin hans skildi ég ekki. Ég fann minnir mig fleiri en 8 bækur í bláu bandi, með mjög smáu letri, kannski voru þær fleiri. Ritsafnið á latínu.

Síðan fann ég bækur á þýzku allar með gotnesku letri! Ekki var þetta því auðvelt aflestrar, en meira skildi ég í þýzkunni en latínunni að vísu.

Þýzku bækurnar sem voru held ég 6 talsins voru vandleg þýðing á öllum helztu bókunum sem Bruno skrifaði á ítölsku. Þar á meðal var bók sem ég tók nokkru ástfóstri við og byrjaði að þýða úr, en mjög lítið þýddi ég því verkið gekk seint. Það sem heillaði mig við þessa bók það voru ljóðin eftir Brúnó, hinar fegurstu sonnettur, sem ég hef alltaf heillazt af. Ég þýddi um 10 sonnettur en sáralítið af lausu máli, en las talsvert.

Um leið og ég klóraði mig fram úr því að skilja hið gotneska letur þá fór þýzkan að verða mér skiljanlegri. Þessar bækur höfðu verið gefnar út á þýzku í blábyrjun 20. aldarinnar og þýzkan á þessu var skelfilega stirfin og erfið, kansellistíllinn, setningar stundum heil blaðsíða eða meira, endalausar aukasetningar og innskot!

Ein bók eftir Brúnó heitir "Spaccio de la bestia trionfante", gefin út í London 1584. Á íslenzku þýðir þetta:"Útsending hinnar sigursælu skepnu".

Eins og titillinn á þessari bók gefur til kynna þá fjallar hún um átök á milli kristilegra hugmynda og annarskonar hugmynda, sem eru ekki fjarri Ofurmennishugmyndum Nietzsches. Þó fer Brúnó fínna í málin en Nietzsche. Bækur Brúnós eru oft á samræðuformi, þar sem saman er att persónum sem eru tákn fyrir kirkju, íhaldssemi, uppreisn og fleiri öfl sem tókust á.

Brúnó var brenndur á báli árið 1600. Franska byltingin byrjaði árið 1789. Er það langsótt að tala um tengsl þarna á milli? Nei, í rauninni ekki.

Athugum það að Brúnó hafði mikil áhrif. Ekki aðeins bækur hans, heldur persóna hans. Sagt var að jörðin brynni undir honum sama hvar hann var, því hann var bæði kjaftfor og hreinskilinn, bæði í almennum samtölum við fólk og í ritum sínum. Hann var á eilífum flótta og kirkjan sóttist mjög eftir lífi hans.

Giordano Bruno varð kennari ríkra Evrópumanna í fræðasamfélögum Evrópu, og ýmsum menntakreðsum. Hann var virtur fyrir gríðarlega þekkingu bæði á Biblíunni og allskonar dulfræði og fornum fræðum, en áhugi á þeim var vaxandi. Hann var fyrrverandi prestur, svartmunkur sem hafði sagt skilið við kirkjuna. Aðeins 24 ára varð hann prestur, sannkallað undrabarn og snillingur. Hann ferðaðist til margra landa en flúði jafnan því hann vissi að reynt var að klófesta hann til að taka hann af lífi fyrir villutrú og útbreiðslu "falsfrétta" þess tíma. Þá voru ekki til almenn mannréttindi til að hindra völd kirkjunnar og böðla hennar.

En segja má að Brúnó hafi orðið að tízkuvarningi og hetju þrátt fyrir að mörgum væri í nöp við hann fyrir hreinskilni hans á meðan hann var á lífi.

Hann varð að sögusögn og tákni fyrir uppreisn og frelsi, hann varð að tákni gegn kirkjunni og valdinu almennt. Bækur hans voru brenndar á báli, en þó ekki allar.

Eins og Kristur þá varð mýtan um Brúnó sterkari með tímanum, og gleymdist ekki.

En rétt er að geta þess að margt smátt gerir eitt stórt. Það voru auðvitað miklu fleiri en Brúnó sem voru tákn fyrir andstöðu við veraldlegt og kirkjulegt vald, en hann verður þó að teljast með þeim stærstu á þessum tíma og almennt.

Það hvernig Brúnó var drepinn á grimmilegan hátt stöðvaði ekki frægð hans, nema síður væri. Eftir því sem vísindunum fleygði áfram var hans minnzt sem mikilvægrar perlu á festi sannleikans og vísindanna.

Ég held að sannleikurinn á bakvið byltingar, sem ég fjallaði um í síðasta pistli, sé svona, að þær eru lengi á leiðinni og hafa lengi áhrif, ef þær eru ekta, en ekki bara litlar öldur í ölduróti.

Hippabyltingin var heldur ekki stakur atburður, heldur ein bylgja af mörgum í þessa átt, og enn lifum við afleiðingar.

En það sem mér finnst hneykslanlegt er þetta, að hinn viti borni maður ætti að hafa meiri völd og áhrif til að vinna gegn þessum öldum og tízkusveiflum. Þess í stað heldur heimskan áfram að sigra og fólki er stjórnað utanfrá.

Ýmsar byltingar

Um kommúnistabyltingar er rétt að endurtaka orð dr. Helga Pjeturss, sem eru einhvernveginn svona um þetta: Það er þar sem viðleitni guðanna sem fór útum þúfur og djöflar náðu á sitt vald. (Hugsunin er hans, en setningin er mín, þetta er umorðun á boðskap, sem hann kom með).

Ég les pistla Arnars Sverrissonar af athygli. Hann skrifar af reynslu, þroska og kjarki, og mjög gott mál að auki. Á bloggsvæði þar sem kristilegur stuðningur við voðaverk Ísraelsmanna er viðtekinn er það mjög ferskt að lesa önnur viðhorf.

Viðmót blogganna eru mismunandi. Sum bjóða ekki uppá athugasemdir, en skipta má um viðmót. Það er aðeins eitt sem ég hefði viljað koma að í athugasemd til hans og geri það hér - en þetta á líka við mörg blogg Guðjóns Hreinberg og annarra sem skrifa á ákveðinn hátt.

Hann fjallar um menningarbyltingu Maós og hippabyltinguna. Ég samþykki þá augljósu staðreynd að við erum á bólakafi í byltingu sem kenna má við kvenfrelsun, kvenhelsun myndi ég frekar orða það, og hinseginleika.

En að nefna þessa byltingu einhverja þriðju byltingu, það finnst mér ekki rétt. Þær hafa verið miklu fleiri.

Ein bylting finnst mér merkilegust af öllum, en langfæstir viðurkenna hana. Það er nazíska byltingin, í Þýzkalandi frá 1929-1945, þegar mannkynið fékk von sem var slökkt jafnóðum af Winston Churchill og hans líkum, andlegum og líkamlegum.

Þetta kalla ég byltingu. Fólkið kaus þessa stjórn og var samþykkt kynþáttahyggjunni, en vissi raunar ekki af Helförinni og öllu sem gerðist í stríðinu sjálfu.

Síðan er það franska byltingin sem byrjaði 1789. Hún er nú líka með þeim merkilegustu, og sú rússneska 1917 önnur merkileg. Það hefur margt og merkilegt verið skrifað um þessar byltingar.

Á að flokka tæknibyltingar með? Örgjörvabyltinguna? Fjórðu iðnbyltinguna?

Þegar ég var 8 ára þá fór mamma á diskótek 1978 og næstum allir hlustuðu á Bee Gees. Við sem lítum á tónlistarheiminn sem miðlægan tölum um hippaárin í tónlist frá 1967-1977, þar sem við tók diskó og pönk, en nýbylgja og kuldarokk tók við uppúr 1980, til dæmis Duran Duran, síðan rapp og fleiri stefnur.

Af mínum foreldrum þykjast hvorki mamma né pabbi hafa verið hippar né aðrir. Þó hef ég heyrt fólk á þessum aldri tala um kommúnur og vinstriöfga sem eðlilegan hlut.

Fólk sem var á kafi í hippabyltingunni upplifði hana sem sjálfsagðan hlut. Það er vissulega mögulegt að hún hafi verið skipulögð af Frankfurt skólanum eða öðrum samsærisfélögum.

Ég hrökk svolítið við þegar ég las nýjan pistil eftir Arnar þar sem hann tengir saman hippabyltinguna og hinseginbyltinguna. Ég hef nefnilega alltaf litið á hippabyltinguna sem nokkuð góðan hlut en ekki hinseginbyltinguna.

Ég er ekki sammála því að frjálsar ástir og kynlíf sé nú kennt í skólum.

Kynfræðsla á ekkert skylt við heilaþvott kynleysunnar. Ég hef ekki skrifað um þetta til að styggja ekki viðkvæma, en "kynfræðsla nútímans" svokölluð er aðeins einn angi af mörgum mikillar geldingar á fólki, eins og sést á fækkandi fæðingum.

Frjálsar ástir er einnig andstæðan við nútímann. Ástir eru einmitt ekki frjálsar á okkar tímum. Þeim er beint inná mjög ákveðnar brautir. Einnig er sumt holdafar bannað og annað ekki. Feitt fólk er kallað sjúkt fólk, og því er beinlínis útrýmt. Til dæmis með pillum óhollum og lyfjum. Ekkert við þetta er frjálst og sízt eru ástirnar frjálsar.

Hipparnir kenndu frjálsar ástir, en öll þeirra kennsla var færð útí skurð.

Kvenfrelsun er annaðhvort orð sem notað er í háði eða það verður að nota annað orð, sem er kvenhelsun. Konur nútímans eru ekki frjálsar. Þær eru fyrirsjáanlegar. Boxin eru að vísu mörg sem þær eru í, en öll eru þau skiljanleg og útskýranleg. Það er hægt að lýsa kvengerðum og karlgerðum og jafnvel fólk sem er kallað í andstöðu það er hægt að flokka niður og útskýra. X-2000 stýriefnið kemur þar inní. Það kemur inní líkamana með öllu líkamsskrauti, hvort sem það eru húðflúr eða lokkar. Það hjálpar til við að móta hegðun fólks og færa hana í ákveðna flokka, eins og þegar sauðir eru settir í bása.

Konur nútímans eru upp til hópa geldar, sérstaklega á Vesturlöndum. Við erum tröllabeita. Það þýðir að fólki er útrýmt, en notað sem fyrirmyndir áður en fullkomin útþurrkun á sér stað.

Ég á við að konur séu andlega geldar eins og karlmenn. Ég nota oft óvenjulegt orðalag en undir niðri er það útpælt.

Ég á við þetta, að konur sem vilja ekki eignast börn, þær eru geldar í raun. Þær hafa gengið í gegnum heilaþvott.

Ég nota ekki orðið jafnaðarfasismi af tilviljun. Allar útrýmingaraðferðir nazistanna voru eins og bjánalegt gutl miðað við lúmskari og faldari aðferðir sem notaðar eru til að fækka fólki í ríki Bandamannanna, sem sigruðu Öxulveldin, en þessar faldari og lúmskari aðferðir eru að minnsta kosti 150% skilvirkari og áhrifaríkari.

Við hér á Vesturlöndum erum því bæði bókstaflega Gazabúar, en einnig í Gasklefunum nýju. Okkar útrýming tekur bara aðeins lengri tíma og við höldum að við séum frjáls.

Ég er ekki að fordæma þá sem stjórna. Það er hönd Guðs sem stýrir þeim og við erum syndugur lýður. Okkar erfðasynd er skorturinn á kynþáttaskyninu, í takmarkaða alheiminum sem sumir kalla Mú. Þar á eftir kom Le, næst Lemúría, Atlantis, og okkar takmarkaði alheimur.

Eins og hef rakið það hvernig Jahve stóð að því bakvið tjöldin að gera Róm að heimsveldi, þannig var hann að verki áður. Þetta mannkyn hefur fallið á þeim prófum sem mikilvægust voru. Þar með heldur ferðin áfram í verri víti.

Þótt ég sé ekki sammála öllum skýringum sannkristinna manna, þá hafa þeir rétt fyrir sér að ýmsu leyti, því í Biblíunni er ævaforn speki, en nútímafólk minnir á skepnur og nútímafólki er flestu stjórnað 100%, eins og um sé að ræða vélmenni. Allar skoðanir eru fyrirsjáanlegar hjá flestum, öll viðbrögð, öll ævin. Aðeins sá sem hefur næga þekkingu getur séð þetta og skilið þannig.

Fólki hefur verið innrætt trú frá barnæsku. Kristin trú í flestum tilfellum hér á landi. Því er erfitt að trúa því að allt sem manni var kennt í trúmálum er rangt, eða þarf leiðréttingar við.

Það er ljós við enda ganganna fyrir Sjálfstæðisflokkinn, og það felst í skoðanakönnun.

Sjálfstæðisflokkurinn mælist stærstur í Reykjavík, eins og fréttin fjallar um. Mér finnst þetta staðfesta það sem margir hafa haldið fram, að Dagur B. Eggertsson hafði persónutöfra langt út fyrir eðlilegt fylgi Samfylkingarinnar sem borgarstjóri, þótt hataður væri af fjölmörgum einnig, eins og gerist með þá sem skara framúr.

Nú er lag, eins og sagt er. Hildur Björnsdóttir finnst mér litlaus að vísu, og því held ég að sigur myndi klúðrast niður í miðjumoð.

Fréttir berast einnig af því að Valhöllina vilji sumir Sjálfstæðismenn selja og fara annað. Það er svo sem eftir öðru, þegar sjálfstraustið hjá þeim er farið eftir andlegt og félagslegt ofbeldi jafnaðarmanna og vinstrimanna í fjölmarga áratugi, og skort á leiðtogum, rangt leiðtogaval, hlýðni við hugsjónir óvinanna og að setja hæfustu mennina neðar á lista - eða reka þá úr flokknum eða flæma í burtu.

Það fylgir því ábyrgð að tengja sjálfan sig eða hús við fyrirbæri úr norrænu goðafræðinni. Frá og með Katrínarstjórninni finnst mér sjálfstæðismenn ekki hafa staðið undir nafni, og raunar byrjaði sú óheillaþróun fyrr.

Það var snilld að koma Degi B. Eggertssyni inní landsmálin, þar sem hann er ekki velkominn í aðalhlutverk, heldur er í aukahlutverki.

Enn á ný er það egóismi vinstrimanna sem fellir þá.

Eins og ég spáði þá er hrun Samfylkingarinnar byrjað. Það gæti þó verið tímabundið, og komið aftur. En auðvitað er þetta byggt á sandi og blekkingum, þessi mikli stuðningur við Samfylkinguna. Hún er ekkert skárri en hún hefur verið síðastliðin 20 ár. Bara nýtt andlit, það er allt og sumt.

En Sjálfstæðisflokkurinn er í mega-lægð. Engin forysta. Engar hugsjónir, nema gamlar klisjur. Það má ýmislegt segja misjafnt um Eimreiðarhópinn, en eins og sönnu sigurliði sæmir þá var það ekki laushangandi félagsskapur heldur samstilltur og sterkur. Einnig var þá nýfrjálshyggjan á uppleið í öðrum löndum.

Sjálfstæðisflokkurinn tengir sig ekki við trumpismann, það gerir Miðflokkurinn frekar og uppsker eitthvað fyrir það. Íslendingar eru meðal heimskustu þjóða í heimi, enda er þjóðareðlið undirlægjuháttur, skriðdýrsháttur og varla neitt hróssvert.

En Sjálfstæðisflokkurinn er samansafn af brotum úr fortíðinni, og samansafn af einstaklingum sem lúta engri sterkri forystu. Það á eftir að tína brotin saman og skapa flokksaga á ný, en þannig var þetta þegar flokkurinn hafði tögl og hagldir bæði í borginni og landsmálunum.

Sterkur formaður Sjálfstæðisflokksins gerir allt vitlaust í þjóðfélaginu. Það er einkenni á frábærum stjórnmálamanni að vinstrimenn og jafnaðarmenn brjálast og fara á límingunum, bölva og bólsótast í athugasemdakerfum og kalla hann Satan sjálfan! Svona alveg eins og með Hitler og Trump.

En þetta þjóðfélag verður ekki bara drepleiðinlegt ef svo fer fram sem horfir og hægristefnan rís ekki upp aftur, heldur óbætanlega leiðinlegt.

Já, ef svo fer fram sem horfir. Það er að segja, ég tek ekki of mikið mark á einni skoðanakönnun. Hún gefur von, en er ekki sönnun á sigri hægristefnunnar á ný.

Sjálfstæðisflokkurinn mælist stærstur í borginni

Samtalið við Jesúm Krist árið 1996. Ég fór útí kristilegt starf í kjölfarið, 1997 til 2002.

Ég vissi það strax árið 1996 að Íslandi væri á leiðinni í verri helstefnu en áður. Það vissi ég vegna þess að húðflúr meðal jafnaldranna voru orðin algengari. Ég samdi lagið "Húðflúr er frá Helvíti" árið 1996 til að vara við þessari helstefnu þessvegna.

Í mér var enginn efi þá og heldur ekki núna, þetta eru staðreyndir en ekki kenningar. Í Kastljósinu fyrir tveimur dögum var fjallað um aukið ofbeldi á Íslandi, ekki síðzt meðal ungmenna. Þetta er vissulega stór hluti skýringarinnar.

Í Danmörku og Svíþjóð er talað um undirheimana. Þar er talað um tvo hópa sem berjast innbyrðis. Það eru innlend glæpageng og svo útlend glæpagengi. Innlendu glæpagengin eru eða voru tengd húðflúrsþénum (stofum), og þannig starfsemi, og konur ekki síður innvinklaðar. Hells Angels er gott dæmi um slíkt.

Þetta er einnig hluti af norskum og íslenzkum veruleika, það er ekki skáldskapur. Það kemur í fréttum, þegar Vítisenglar eru stöðvaðir á landamærum eða eitthvað slíkt, vegna afbrotaferils í útlöndum.

En það var þrennt annað sem ég gerði árið 1996 sem verður að teljast óvanalegt. Ég fór inná húðflúrsstofu og hélt þar skammarræðu og var rekinn út og lenti næstum í handalögmálum. En það mildaði atvikið að einn sem þarna starfaði og ýtti mér út var skólabróðir minn úr MK, og hann hefur sagt þeim að ég væri klikkaður. En ég er stoltur af þessu atviki samt.

Síðan í kjölfarið þá ræddi ég við einn mann á lögreglustöðinni til að lýsa fyrir honum sýnum, "framtíðarsýnum", um það hvernig Ísland yrði í framtíðinni, og að til að stöðva þessa þróun yrði að banna húðflúr með lögum og svo að takmarka of blandað samfélag. Ég veit ekki og man ekki hvaða stöðu sá maður gegndi, en mig minnir að hann hafi starfað við rannsóknir og fyrirbyggjandi aðgerðir. Hann hlustaði af athygli, og sagðist persónulega vera sammála mér því það væri reynsla sín að tengsl væru þarna á milli, það er að segja húðflúrs og glæpa. Hann sagði samt að aðeins væri hægt að starfa innan ramma laganna og þetta væri ekki bannað heldur leyfilegt, ef hreinlætis væri gætt og leyfi væru fyrir hendi. Samt sagði hann að þessi starfsemi væri undir eftirliti einmitt vegna tengslanna við undirheimana, og hann sagði að margsinnis hafi vísbendingar skilað árangri með því að þekkja fólk í þessum geira.

Hann hvatti mig til að tala við alþingismenn um þetta, annað væri ekki hægt að gera. Hann sagði að ef ég gæti fengið alþingismenn til að samþykkja bann við húðflúrum á Íslandi þá myndi það áreiðanlega létta störfin hjá þeim. Síðan sagðist hann vera upptekinn við annað og ég fór en hann tók í höndina á mér að skilnaði.

Ég reyndar talaði ekki við neina alþingismenn um þetta. Ég taldi að slíkt myndi ekki leiða til neins því það eina sem gerði gagn yrði þrýstingur frá almenningi, sem ekki var til staðar.

En það var eitt í viðbót sem ég gerði að lokum, sem lokaúrræði. Ég talaði við Jesúm Krist um þetta!

Að vísu er það ekki svo einfalt. Ég lagði alls ekki af stað með það að tala við hann um þetta. Ég vildi fá SVÖR í andlega heiminum, FRÁ HVERJUM SEM VÆRI!!!

Þetta var árið 1996 vel að merkja, en ég man þetta vel enn.

Ég fór í djúpa leiðslu. Þetta er kallað sálfarir. Þær takast misvel. Ég man ekki hversu langan tíma þetta tók. Ég er búinn að gleyma hver var tengiliðurinn og hverjir voru milliliðirnir, en þeir eru oftast allnokkrir þegar um slíkt er að ræða.

Ég er þó nokkuð viss um að fólk sem var nýlátið á þessu ári og mjög skylt mér hafi komið á þessu sambandi eða hjálpað til við það.

Reyndar skrifaði ég um þetta, en ég veit ekki hvar þau vélrituðu blöð eru, og rifja þetta því þá bara upp eins og ég man eftir þessu.

Ég held að ég hafi fengið upplýsingar í einmitt þessari leiðslu sem höfðu áhrif á mig síðan, og gerðu það að verkum að ég fór í "Destu", kristilegan bænahóp, 1997, ári seinna, og fram til 2002, frelsaðist eins og það er kallað líka.

Já ég hitti Jesúm Krist. Það var bjart yfir honum og hann var fallegur og máttugur eins og honum hefur verið lýst. Annars er ég tortrygginn á þetta og treysti heldur ekki svona sýnum fullkomlega. Það má segja frá þessu, en þetta getur verið vitleysa og ofskynjanir líka, maður veit aldrei.

Ég man að ég bað um útskýringar. Ég man að ég sagðist hafa upplýsingar sem ég treysti um helstefnuþróun á Íslandi. Ég man að ég fann fyrir ábyrgðarkennd og vildi gera mitt bezta til að stöðva þetta.

Ég get ekki sagt að ég hafi haft mikið álit á Jesú Kristi um þessar mundir og þess vegna skil ég ekki hvers vegna mér var bent á hann, eða hann látinn tala við mig öllu heldur. Það sem meira er, það er sjaldgæft að ég rekist á hann í andlega heiminum, því ég er ekki vel kristinn og sækist sjaldan eftir því.

Ég fann það strax að hann hefur mikil völd á jörðinni. Já, ég róaðist og mér leið betur. Ég man að ég spurði hann beint hvort framtíðarsýnirnar sem ég fékk 1991 myndu rætast. Það var eins og ég þyrfti ekki að tala með orðum, við skiptumst á hugsunum eða eitthvað svoleiðis.

Ég man að hann sagði ekki margt en það sem hann sagði það hafði vissulega áhrif.

Hann sagði við mig bókstaflega að "hótanirnar sem miðaldakirkjan var með um Helvíti myndu ekki verða að veruleika nákvæmlega þannig".

Ég held að það hafi ræzt á öllum þessum árum sem hafa liðið og að hann hafi því sagt rétt og sagt til um þetta.

Allavega, mér leið betur. Ég fann að ég gat treyst honum, því hann hafði "völd", ég gat skynjað það. Hann var ekki bara "hver sem var".

Vel að merkja, mér var sagt að þetta væri Jesús Kristur. Ég get ekki verið viss um að það hafi verið rétt, þótt hann hafi litið þannig út í samræmi við myndir af honum.

Nú man ég ekki mikið meira í smáatriðum eftir þessu. Minningar verða eins og þoka. Maður man skýrt og greinilega eftir sumum atriðum, ekki öðrum.

Ég man að ég hugsaði eitthvað á þessa leið:"Hann er eins og stjórnmálamaður! Hann svarar engu beint heldur með líkingum og svarar í kringum hlutina!"

Ég held að hann hafi eitthvað verið að tala um sauði og hjörð og eitthvað svoleiðis eins og stendur í Biblíunni, en ég festi það ekki í minni enda skildi ég það ekki og hafði ekki of mikinn áhuga á að lesa Biblíuna og hafði ekki gert það nema mjög takmarkað.

En ég fann það samt á þessu samtali að við vorum að tala um framtíð sem ekki yrði breytt. Ég man að ég fann það mjög skýrt og greinilega að hann var að láta mér líða betur, hann ætlaði ekki að breyta fyrirframgerðum áætlunum - ef það var á hans valdi.

Þó voru þarna fleiri atriði sem ég reyndar man skýrt og vel eftir. Hann gaf mér loforð að lokum. Ég man að hann sagði að þetta líkamsskraut yrði ekki notað í upprunalega tilganginum eins og heiðingjarnir notuðu það, nema í neyð. Hann sagði að þetta yrðu tákn en galdurinn yrði sviptur frá þeim í öllum tilfellum, nema eitthvað sérstakt kæmi uppá. Síðan var það ekki útskýrt frekar, en þetta var mjög gott samtal. Ég átti nefnilega eftir að fræðast miklu meira um þetta seinna eftir öðrum leiðum.

En þegar maður stígur til baka og lítur á þetta hlutlaust, þá er þetta bara samtal. Það er að segja, það er ekki hægt að treysta því 100%. Var hann að segja satt eða ekki? Voru þetta blekkingar?

Eins og fólk sér og skilur af þessari frásögn, þá get ég ekki varpað frá mér kristni eða gyðingdómi þótt ekki sé nema af þessari ástæðu, þessa samtals, þessarar skynjunar og sýnar.

Ég er mjög tortrygginn. Kristið fólk er kannski sannfært um sína trú, en andlegi heimurinn verður seint eða aldrei sannaður til fulls.

Ég taldi þó á sínum tíma að ég yrði að "halda áfram á sömu braut", 1997, og athuga hvort ég fyndi meiri hamingju og sannfæringu, og það gerði ég raunar á þessari kristilegu braut.

Síðan gerðist það að kristilegt fólk sem ég þekkti fór útí kynþáttavillu. (Makar af bönnuðum kynþáttum og framandi). Þá skildi leiðir að miklu leyti.

Ég fann að í kristninni eru ekki reglur sem gagnast og duga til fulls, mikið vantar þar uppá fullkomleikann til að kenna rétta hegðun manna og kvenna.

Ég er ekki tilbúinn að ræða um harðnandi veruleika og helstefnu síðustu ára og áratuga. Ég er eins og frímúrarar. Ég hef svarið þagnareiða. Ég hef gengið inní leynifélög í andaheiminum sem fæst eru kunn á okkar jörð, en þar er fólk sem er komið lengra en jarðneskt fólk, og maður fær þar ýmislegt í andlegum efnum sem er hluti af mennskunni.

Þetta sem ég segi hér frá, það getur vissulega hjálpað fólki að átta sig á okkar veruleika og þroskast. Þetta eru bara atriði úr mínu lífi og það er hægt að toga þau og túlka eins og maður vill. Kannski eru þetta ímyndanir, nema atvikin sem raunverulega gerðust, þau gerðust.

Nema ég held þó að það hafi átt að verða heimsendir 2022 eða 2012. Það getur útskýrt ýmislegt hvað varðar að harðnar á dallinum, að svo hafi verið og að því hafi verið afstýrt. Það kostar fórnir fyrir marga þegar slíku er afstýrt, það eru gömul sannindi og ný.

 

Hin þöglu ár Cat Stevens, 1968 og 1969, berklana fékk hann 1968 en ekki 1969. (Sagnfræðigrúsk og tónlist).

Cat Stevens varð frægur sem unglingur, heimsfrægur, þó ekki jafn frægur og hann varð síðar. Hann var 18 ára þegar hann fyrsta hljómplata kom út, á 19. ári, "Matthew and Son", 1967, á sama ári kom út "New Masters", en þá var hann orðinn 19 ára.

Hér með er það leiðrétt í þessum pistli mínum að hann fékk berklana árið 1968 en ekki 1969 eins og kemur fram í Wikipediu ranglega og í ýmsum öðrum heimildum.

Mín heimild fyrir þessu er traust, tímaritsgrein frá 12. október 1968, þar sem viðtal er tekið við listamanninn, Record Mirror er tímaritið, viðtalið tók Derek Boltwood, og heitir viðtalið "Cat's Back!". (Cat er kominn aftur).

Viðtalið birtist 12. október 1968, eftir útkomu smáskífunnar "Here Comes My Wife", en á B-hliðinni var lagið "It's A Supa(Dupa) Life". Smáskífan mun hafa komið út 18. október 1968, en oft eru viðtöl tekin rétt áður en plötur koma út, þegar fréttatilkynningar hafa borizt um útgáfu tónlistar rétt áður en varan kemur á markaðinn og í hljómplötuverzlanir. Samkvæmt þeim beztu upplýsingum sem má finna var smáskífan hljóðrituð 7. september 1968. Mike Vickers er skráður sem tónlistarstjóri eða tónlistarleiðbeinandi, en Cat Stevens sjálfur sem útsetjari, höfundur og söngvari.

Berklaveiki Cat Stevens var innrömmuð af þessum tveimur smáskífum, sú fyrri kom einnig út 1968, sem innihélt lögin "Lovely City", og "Image of Hell", kom út 23. febrúar 1968 í Bretlandi og síðan í öðrum löndum.

Lew Warburton er skráður sem musical director eða tónlistarstjóri á þessari fyrri smáskífu ársins 1968. Fyrra lagið er sagt útsett af Noel Walker og Cat Stevens en seinna lagið er sagt útsett af Noel Walker einum.

Í fréttatilkynningu fyrri smáskífunnar er Cat Stevens kallaður "Fast-fading British pop sensation", eða poppstjarna á hraðri niðurleið, eða stjörnuhrapstónlistarmaður eða eitthvað slíkt. Þar er smáskífunni lýst sem léttilegu sýrupoppi. Þar er fjallað um að Cat Stevens sé þjóðfélagsgagnrýnandi eins og Bob Dylan, og þó léttvægari.

Smáskífan "The View From the Top", með "Where Are You?" kom út 13. júní 1969, og samkvæmt sumum heimildum tekin upp 7. september 1968 líka, en þó samkvæmt öðrum og traustari heimildum tekin upp 1969, rétt áður en hún kom út.

Tveir menn eru nefndir "music directors" fyrir þessa plötu frá 1969, Phil Dennys og Mike Vickers. Mike Hurst er nefndur útsetjari, producer. Cat Stevens er einnig skráður sem útsetjari, en einnig sem höfundur og söngvari.

Yfirútsett segja sumir. Semballinn forni fer ekki vel í alla en mér finnst þetta toppurinn á tónlistarferli Cat Stevens, gjörsamlega stórkostleg lög bæði tvö frá 1969.

Eins og kemur fram á All Music tónlistarvefnum þá var smáskífan sem kom út 1969 metnaðarfull og ætluð sem "Comeback", henni var ætlað að gera Cat Stevens vinsælli en nokkrusinni fyrr, en það mistókst, salan var dræm og smáskífan komst hvergi á vinsældarlista í heiminum. Í kjölfarið hætti Cat Stevens hjá Deram fyrirtækinu.

Cat Stevens hefur oft sleppt því að nefna ártöl þannig að fólk hefur ekki fengið skýra mynd af ferlinu með berklaveikina sem hann fékk og tengslin við islamstrúna sem hann tók 1977.

Í viðtalinu sem birtist við hann 12. október 1968 kemur fram að hann hafi verið níu mánuði að ná sér. Þau orð eru frá blaðamanninum sjálfum komin og eru mjög ónákvæm þegar nánar er að gætt og kafað ofaní orð Cat Stevens sjálfs í viðtalinu.

Samkvæmt þessum orðum blaðamannsins Derek Boltwood fékk Cat Stevens berklana í janúar eða febrúar 1968 og var búinn að ná sér í september 1968. Athugum þetta nánar.

Í viðtalinu segir Cat Stevens: "Few weeks treatment", "then nice long rest in the country".

Þessi orð Cat Stevens er það næsta sem við komumst sannleikanum í þessu máli og er hægt að tímasetja þetta enn nánar með því að athuga útgáfur smáskífanna frá 1968.

Fyrri smáskífan kom út 23. febrúar 1968. Það eru stórar spurningar sem vakna um þessa fyrri smáskífu. Ekki er hægt að finna viðtal við listamanninn frá þeim tíma svo getgátur verða að nægja.

Það gerist stundum að plötufyrirtæki gefa út lög eða plötur með listamönnum annaðhvort þegar þeir eru dánir eða þá hættir eða þá að um er að ræða gamalt efni og óútgefið.

Ekki er hægt að finna neinar upplýsingar um það hvernig stóð á útgáfu smáskífunnar frá 23. febrúar 1968, hvort þetta var efni sem var áður hljóðritað eða nýhljóðritað í febrúar eða janúar 1968.

Hinsvegar er það ljóst að Cat Stevens var með svo góða heilsu um það leyti sem hún kom út að hann er skráður sem meðútsetjari á fyrra laginu, "Lovely City".

Þetta bendir til þess að hann hafi fengið berklana í febrúar 1968 skömmu eftir útgáfu þessarar smáskífu. Skyndilega varð hann veikur og var fluttur á spítala, en samkvæmt lýsingum hans sjálfs var hann nokkrar vikur á spítala, samkvæmt lýsingunni varla meira en einn mánuð. Það var sennilega í marzmánuði 1968 og kannski fram í apríl. Hin langa dvöl í sveitinni til hressingar hefur þá verið í apríl, maí, júní, og júlí 1968 að öllum líkindum. Síðan fer hann að hljóðrita nýja smáskífu 7. september 1968 og hefur náð nokkurnveginn fullri heilsu þá.

Um sumarið 1968 varð Cat Stevens tvítugur, og þá þegar orðinn nokkuð lífsreyndur maður ekki eldri en það, og búinn að fá allavegana vænan smjörþef af heimsfrægð, en meira var af henni rétt handan við hornið, en mest seldi hann af plötum 1970-1975, og jafnvel eftir að hann snérist til islamstrúar og hætti að gefa út komu út safnplötur með honum.

Á spítalanum eða öllu heldur frekar í sveitinni samdi hann um 40 lög og það hefur komið fram í viðtölum við hann.

En hér er nokkuð sem virðist ekki koma rétt fram allsstaðar í viðtölum við hann eða annarsstaðar, en það er samband hans við útsetjarann Mike Hurst eða ástæðan fyrir því að hann yfirgaf Deram útgáfuna árið 1969.

Sú söguskýring sést um það bil allsstaðar að hann hafi fengið berklana árið 1969 og samið lögin á plötuna "Mona Bone Jakon" í spítalavistinni. Þetta er augljóslega ekki rétt eins og ég útskýri hér. Hann fékk berklana 1968, og samdi þá allavega nokkur lög sem komu á þeirri plötu, en kannski ekki öll.

Cat Stevens var með leikrit í vinnslu árið 1969, Revolussia, og lagið heimsfræga "Father and Son" er afkvæmi þeirrar vinnu. Það átti að gerast í rússneski byltingunni 1917.

Í viðtalinu sem birtist 12. október 1968 virðist Cat Stevens sáttur við strengina og þessar gamaldags útsetningar sem allir kenna um vinsældarskorti hans um þær mundir, og hann sjálfur líka.

Það bendir til þess að hann hafi sjálfur fengið að ráða einhverju um útsetningarnar, en þó ekki haft sterkan vilja eða endilega krafizt þess að breyta mikið til. Þó mun það rétt vera að plötuútgáfan réð mestu um þetta.

Frá og með "Mona Bone Jackon" sem kom út 24. apríl 1970 verður Cat Stevens stórstjarna og almennilega heimsfrægur.

Þarna kemur hann fram sem hippi, það er að segja með kassagítarundirleik, bassa og trommur, en ekki þessa eilífu strengi og "grátandi fiðlur", eins og Sverrir Stormsker held ég að hafi orðað þetta einu sinni á plötuumslagi hjá sér um eigin útgáfu.

Hippatónlistin var þannig yfirleitt, með fremur einföldum undirleik, en þó gat hún farið útí sýrupopp, framúrstefnulegt rokk, synfóníurokk og fleira.

Ég held að stærsta ástæðan fyrir því að Cat Stevens sló almennilega í gegn með þessum einföldu útsetningum hafi verið sú að þarna var hann í takt við tímann, hann kom fram sem einn af hippunum, en ekki sá sem eftirapaði eldri tónlist.

En það má rekja atburðarásina aftur í tímann. Um sumarið 1969 þegar smáskífan kemur út sem átti að endurvekja frægð hans þá verða mikil vonbrigði í herbúðum kappans, og ekki síður hjá Deram útgáfunni.

Cat Stevens hefur lýst því að hann hafi krafizt dýrra tónlistarmanna viljandi, til að grafa undan samningnum, og að hann hafi hótað lögsóknar vegna þess að hann hafi ekki fengið að ráða nógu miklu sjálfur.

Allavega var hann leystur undan samningnum árið 1969. Skortur á sölu á smáskífunni hefur valdið þar mestu um. Það er alveg ljóst að um sumarið og haustið 1969 höfðu mjög fáir trú á Cat Stevens sem vörumerki og tónlistarmanni, en þó nálgaðist heimsfrægðin mesta einmitt um það leyti.

En til að svara spurningum um fyrstu smáskífuna án breiðskífu, sem kom út 23. febrúar 1968, þá vil ég segja að ég tel að hún hafi verið hljóðrituð áður en hann fékk berklana, sennilega í janúar eða febrúar 1968. Lagasmíðarnar eru ekki alveg eins, þær eru einfaldari og jafnvel reiðilegri og beizkjufyllri en áður, það má heyra mun á þeim en lögunum á "New Masters", frá 1967, þannig að tæplega voru þetta afgangslög af þeirri plötu beinlínis, heldur frekar tilraun til að búa til sýrukenndari hljóm og endurvekja vinsældir hans.

Nú er það svo að smáskífan "Here Comes my Wife" frá október 1968 sýnir ekki breytingar, heldur er hún í sama anda. Því held ég að sú kenning standist ekki að veikindin hafi breytt honum og að þá hafi hann búið til þau lög sem gerðu hann að stórstjörnu. Skýringin er eitthvað flóknari, sambland af heppni og að vera réttur maður á réttum tíma, með réttum tónlistarmönnum í kringum sig, ásamt því að semja óvenju góð lög um það leyti, 1968-1970, þegar "Mona Bone Jakon" kom út.

Mestu breytingarnar finnst mér verða með smáskífunni "The View From the Top" frá sumrinu 1969. Þar syngur hann um að hann sé þreyttur á frægðinni. Orðið top er líkingamál yfir frægðina. Hann syngur um einmanaleika frægðarinnar og þó sækist hann eftir meiri frægð á sama tíma!

Nú kann reyndar vel að vera að þetta lag hafi verið samið þegar hann náði sér af veikindunum árið 1968. En þarna passa útsetningarnar óvenju vel, allir strengirnir og virðuleikinn sem minnir á fyrri aldir og klassíska tónlist fyrri alda.

Ég fullyrði það að Cat Stevens samdi aldrei neitt eins gott og þessi tvö lög á smáskífunni frá 1969. Það fáránlegasta er þó að sjaldan seldist nein tónlist hans eins illa eða lítið eins og sú smáskífa. Þetta sýnir enn og aftur að aðdáendur eru ekki dómbærir, hvað þá gagnrýnendur.

Þessa söguskoðun má margreyna með því að skoða heimildir þær sem ég hef nefnt, viðtölin og fleira.

Sjálfsmyndin sem Cat Stevens gerði af sjálfum sér og birtist síðast í viðtalinu frá 1968 er jafnvel með dagsetningunni á, 1968. Það er því margtuggin vitleysa að berklana hafi Cat Stevens fengið 1969, það var frá febrúar til júlí 1968 eins og augljóst er.

En það dýrmætasta sem má af þessu læra er þetta, að vinsældir og gæði fara ekki saman. Það er hvorki hægt að segja að gagnrýnendur né áheyrendur séu dómbærir á gæði tónlistar. Þar kemur fleira til.