Breytingin frá jafnaðarstefnu nær einnig til Evrópu

Þýzkaland með kanzlarann Friedrich Merz er vissulega að færast nær Bandaríkjunum og Trump stjórninni, en þó ekki mjög mikið, en svolítið samkvæmt þessari frétt.

Já tímar Angelu Merkel eru liðnir, það er augljóst. Þýzkaland hefur vægi og vigt í heimsmálunum, ekki spurning með það. Þetta rímar við fréttir frá Bretlandi þar sem dómstólar hafa breytt kúrsinum frá því öfgafrjálslyndi sem talið var ákjósanlegt.

En þó nær þessi stefnubreyting ekki til utanríkismála, ekki til afstöðunnar til stríðsins í Úkraínu og "hjálpar" handa Úkraínumönnum, til að fækka þeim enn meira í þessu stríði. (Slátrun).

Þessi stefnubreyting nær heldur ekki til ólíðandi ástands á Gaza.

Þýzkaland er eins og önnur lönd. Þegar almenningsálitið breytist og reiðin beinist að frjálslyndum öflum, þá komast önnur stjórnmálaöfl til valda, svo einfalt er nú það.

En ég er ekki ánægður.

Ég spyr þessarar einföldu spurningar:

Af hverju þurfa alltaf erfiðir tímar að gera fólk raunsætt og vekja það af svefni útópíunnar um Paradís á jörð, sem aldrei verður í þessu lífi - samkvæmt Biblíunni. "Í heiminum hafið þér þrenging." Þetta er í Biblíunni, og orð Krists, en flestir Íslendingar eru enn í Þjóðkirkjunni, þótt það sé kannski enn að breytast og fólki að fækka þar.

Engir pride-fánar: Þingið ekki sirkustjald

Sláandi myndefni frá RÚV

Ég hef reynt að tjá mig ekki mikið um það sem gerist á Gaza. Ég þekki marga persónulega sem eru mjög kristnir og standa með Ísrael. Augljóst er að margir hér á blogginu eru þannig líka. Fréttir eru mjög í ólíkar áttir og það er skrýtið.

Ég skrifa þennan pistil aðeins út af einni ástæðu. Það eru fréttirnar á RÚV. Þær eru ÆPANDI af sársauka, blóðug börn og sundurskotin hús. Síðan keyrir um þverbak þegar sveltandi fólk er skotið til að dreifa mannfjöldanum og þetta minnir mest á gasklefana, Helförina og slíkt.

Ja, kannski eru þetta falsfréttir í RÚV. En eitt er víst, manni rennur kalt vatn milli skinns og hörunds yfir miskunnarleysinu sem allavega er reynt að telja manni trú um að þarna sé á ferðinni.

Síðan kemur í fréttunum að flest fórnarlömbin séu konur og börn.

Þetta er eiginlega úr takti við okkar nútíma, og minnir á tíma þegar svona var algengara. Það má vel vera að þetta gerist enn einhversstaðar í heiminum, en sem betur fer fækkar svona atburðum.

Ég er kominn á þá skoðun að Pútín vilji ná allri Úkraínu á sitt vald, og að mannslíf séu aukaatriði.

Það sama virðist gilda um Netanyahu og Gazabúa. Það er varla mikið meira sem þarf að segja um það.

En það sem er þó æpandi ósamræmi, það er að við sem kristin þjóð byggjum trú okkar, við fermumst og skírumst flest, á Biblíunni, en gyðingar og þeirra trú er grunnurinn, Gamla testamentið.

Þar er ósamræmið.

Við sem kristin þjóð sem þykjumst betri en aðrir siðferðislega, hvernig getum við samþykkt að það sem nazistar voru fordæmdir og hataðir fyrir, að fórnarlömb þeirra hegði sér með keimlíkum hætti, þó með þá afsökun að verið sé að útrýma Hamas?

Nú ætla ég ekki að vera of hlutdrægur og reyni að líta á þetta með sanngjörnum hætti.

Það er að segja, ég held að það sé rétt að Ísrael hefur byggt upp ímynd sem þjóðfélag að vestrænum stíl og að innan Arabaheimsins sé meira um grimmd og kvenhatur.

En hlýtur ekki öllum sjónvarpsáhorfendum að bregða við myndirnar frá RÚV?

Spyr maður sig ekki: Er hér verið að kasta öllu þessu á glæ sem reynt var að telja fólki trú um?

Maður trúir ekki að ómögulegt sé að finna friðsamlega lausn. Að eina lausnin sé að hrekja alla Palestínumenn frá Gaza, og að mannslíf þeirra séu lítil virði, það er erfitt að sætta sig við.

Getur það verið rétt sem sumir halda fram, að Zíonistar aðhyllist yfirburðahyggju?

Eða eru þetta bara Hamasliðar sem skjóta á fólk sem vill þiggja hjálp Vesturlanda?

Ekki samkvæmt fréttum RÚV að minnsta kosti.

En það góða í kristinni trú og gyðingdómi, það er dýrmætt.

En hvað er rétt í þessu? Í ljósi þess að bæði Sýn og RÚV fjalla um málin á þennan hátt, að Ísraelsmenn beri ábyrgð á þessum hryllilegu atburðum, hlýtur maður að halda að traustar heimildir séu þar á bakvið.

Heitir því að útrýma Hamas

Gervigreindarhljómsveitir slá í gegn og ýta lifandi fólki útí kuldann - því miður

Velvet Sundown er AI-hljómsveit, eða gervigreindarhljómsveit, sem nýtur gríðarlegra vinsælda, sem fara vaxandi. Spotify er gróðavöllurinn mikli þar sem gervigras þetta grær sem aldrei fyrr.

Ég mun sennilega aldrei fá álíka hlustun á mína tónlist, enda er ég ekki gervigreind og ég geri mistök, mannleg mistök, markaðsfræðilega og á öllum sviðum.

AI-Band getur hæglega feykt venjulegum böndum af markaðnum. Þegar ég hélt því fram að Jesús Kristur væri gervigreind, aka Hrungnir, þá gerði ég einmitt ráð fyrir slíkri fullkomnun - það sem  verður í framtíðinni, að vélvit og vélhreysti verður meiri en mennsk eða lífræn. Kannski er það orðið nú þegar.

Já allt gerir fólk fyrir gróða og einnig að úrelda sjálft sig. Slík er heimska mannkynsins, að sjá ekki fram fyrir nefið á sér og sjá bara stundargróða næstu daga.

Bubbi Morthens var að selja katalóginn sinn fyrir stórfé væntanlega, en hann er sammála þessu, og hélt því fram í viðtali í gær að gervigreindin gæti drepið tónlistina, gert listamenn óþarfa, tónlistarmenn.

Hvað ætla ráðherrar og valdamenn að gera? Á að setja lög gegn gervigreindinni, eða láta hana gleypa okkur?

Bandið sem aldrei var til slær í gegn

Mikill er missir að Magnúsi Þór Hafsteinssyni sem afrekaði margt

Það er mjög sorglegt og sárt að missa Magnús Þór Hafsteinsson í þessu hörmulega slysi. Hann var gegnheill gæðamaður get ég sagt þótt ég hafi ekki þekkt hann vel, en það var augljóst af hans verkum.

Slíkir menn eins og hann ættu að koma að stjórnun landsins, en svo er ekki, annað er í tízku þessa dagana, að láta konur vera í næstum öllum embættum.

Það sem hann varaði við hefur eiginlega allt ræzt, hvað varðar aukna glæpatíðni og upplausn í samfélaginu vegna stjórnmálanna. Frjálslyndi flokkurinn var bezti flokkurinn um tíma en komst ekki í stjórn.

Þó studdi ég Vinstri græna um skeið, en fékk svo áhuga á Frjálslynda flokknum.

Ísland er miklu fátækara eftir brotthvarf Magnúsar.

Og þjóðarskútan siglir kannski í strand. Hefði hann fengið að ráða væri nú margt betra.

Magnús Þór Hafsteinsson lést er báturinn sökk

Stöðnunarland, afturfararland, þróunarland?

50 ár síðan Ísland var skilgreint sem þróunarland sagði Þorgerður Katrín í fréttum, eða það held ég að hún hafi sagt.

En er þetta neikvætt orð, að vera þróunarland? Ég var fæddur fyrir 50 árum, og mín skoðun er sú að ástandið hafi verið gott á Íslandi þá. Mamma og stjúppabbi minn keyptu sér íbúð við Álfhólsveg 145 árið 1975, þar sem Sema Erla býr víst núna á efri hæðinni, en þar bjó Alli rakari og kona hans, þegar við bjuggum þarna, og ég hef hugleidd hversu skondið það er að nafn hans minnir á Allah, en sennilega hét hann Aðalgeir, Aðalsteinn eða eitthvað slíkt.

Mamma og hennar maður keyptu sér neðri hæðina og samt voru þau ekki rík, hún kennari í barnaskóla og hann kennari við Stýrimannaskólann.

Allir eru sammála um það að í nútímanum er MIKLU erfiðara að kaupa sér þak yfir höfuðið og eignast íbúð heldur en fyrir 50 árum, árið 1975. Hvað er Þorgerður Katrín þá að láta líta út fyrir að það hafi verið verri tímar á Íslandi fyrir 50 árum? Hvaða mark er á slíku takandi? Fólk er nú ekki alveg að gleypa það svona hrátt þegar margir muna eftir þeim tímum.

Flest Evrópulönd eru núna STÖÐNUNARLÖND EÐA AFTURFARARLÖND!

Fólk slær um sig með hugtökum, en hvað býr á bakvið hugtökin?

Er það úreltur veruleiki eða okkar íslenzki veruleiki?

Þegar orðið þróunarland var saman sett fyrst á Íslandi, kannski einmitt fyrir 50-60 árum, þá var það fegrunarorð yfir "vantþróuðu löndin", "fátæku löndin", "fátæku börnin í Afríku".

Þá var nefnilega Evrópa ekki á fallandi fæti, í þessari miklu afturför.

Ég segi, í ljósi þessa ástands Evrópu, þá er BETRA AÐ VERA ÞRÓUNARLAND EN STÖÐNUNARLAND OG AFTURFARARLAND!!!

Jafnrétti og fjölbreytni, Silja Bára?

Að efla og styrkja jafnrétti og fjölbreytni, það var inntak ræðunnar sem ég heyrði frá Silju Báru, nýjum Háskólarektor, og orðunum sem hún sagði við fréttamenn.

Eitt sinn voru þessi orð ekki umdeild en í dag eru þessi orð umdeild og lituð af reiði og hrikalegum átökum, miklum skoðanaágreiningi og heift jafnvel á báða bóga.

Á bakvið orðið fjölbreytni er allt hinseginsamfélagið, og eins og Silja Bára kom inná þá eru átökin um þann málaflokk bara að aukast í heiminum en ekki að minnka.

Á bakvið orðið jafnrétti eru núna mjög umdeild fyrirbæri eins og Metoo og woke.

Silja Bára var því ekki með neina hlutlausa ræðu, heldur steig hún þráðbeint inní moldviðri öfgastjórnmálanna, en það man ég ekki eftir að aðrir rektorar Háskóla Íslands hafi gert, nema undir rós, reynt að fela pólitíkina á bakvið orðskrúð eitthvað og rökstuðning af einhverju tagi.

Silja Bára tekin við sem rektor Háskóla Íslands

Það hleypur SNURÐA á þráðinn, Margrét Helga á Stöð 2, ekki SNUÐRA.

Það var svolítið fyndið þegar Margrét Helga á Stöð 2 mismælti sig í kvöldfréttum gærdagsins í viðtali við pólitíkusa um málþóf, og talaði um að snuðra hefði hlaupið á þráðinn en ekki snurða og ráðherfur og ráðherrar öpuðu það eftir henni, en mér heyrðist það sagt rétt stundum eins og fólk væri ekki visst í sinni sök.

Sögnin að snuðra er vissulega til í íslenzku og þýðir að þefa eitthvað uppi. En Margrét Helga talar yfirleitt góða íslenzku svo ég fyrirgef henni þetta alveg því þetta getur komið fyrir alla, þetta er bara notað í þessu eina sambandi að SNURÐA hleypur á þráðinn.

Samkvæmt orðsifjabók Ásgeirs Blöndal þá er snurða framburðarmynd af snyrða, sem er miklu eldra orð. Snúra og snæri eru skyld orð en Blöndal vildi frekar tengja snurðu og snyrðu við snúður, og r-ið hafi komið inn af aukaföllum, um það er ég ekki sammála og tel þetta komið af orðinu snúra eða snur á norsku.

Orðið að snuðra er hinsvegar skylt orðinu snudda, eitthvað sem er sett uppí munninn á ungbörnum. Færeyska orðið snodd þýðir þefskyn, til dæmis hunda. Elzta mynd orðsins kemur úr forngermönsku, sem er orðið snuþþ, hnusa, þefa. Snuden á miðháþýzku er svo að blása, hnusa, hrjóta.

En snyrða þýddi upphaflega snúningur á þræði, lykkja eða ójafna, og væntanlega orð sem konur notuðu þegar þær vefuðu á rokk klæði og ójafna eða snyrða hljóp á þráðinn, snurða varð orðið svo með tímanum. Orðið er því mörghundruð ára gamalt og mikilvægt að halda okkar máli réttu. Að hugsa um orðið snúra leiðréttir mann þegar maður er við það að mismæla sig og ruglast á þessum orðum.

 

Leikarinn sem ekki var tekinn alvarlega og ekki fékk nógu alvarleg og virðuleg hlutverk að reyna sig við, Peter Sellers, snillingurinn í gríni

Í Bókasafninu næst mér var gefins DVD mynd um ævi leikarans Peter Sellers. Hann verður að teljast einn bezti grínleikari allra tíma ásamt Ladda og nokkrum öðrum.

Maður veltir því fyrir sér hversvegna Peter Sellers var ofbeldishneigður eiginmaður og óhamingjusamur í einkalífinu. Í kvikmyndinni um ævi hans skín berlega í ljós að hann þjáðist alla ævi af minnimáttarkennd og nagandi kvíða og efasemdum um sjálfan sig. Slíkt getur kallað upp ofbeldishneigð í fólki auðveldlega.

En annað skín einnig berlega í ljós í heimildamyndinni leiknu, eða ævisögulegu kvikmyndinni vönduðu um hann, Peter Sellers var snillingur, sem leikstýrði einnig og skrifaði handrit, og það er hann sem á mesta heiðurinn af frægð myndanna um Bleika pardusinn.

Það eru til margskonar grínleikarar. Mestmegnis má skipta þeim í tvo flokka:

1) Eftirhermur sem eru litlausir leikarar. Trúðar öðru nafni.

2) Snillingar sem lifa sig inní hlutverkin og endurskapa þau. Laddi er dæmi um slíkt og Peter Sellers, eða Pálmi Gestsson, en bæði hann og Peter Sellers hafa lýst því að raddbeiting sé eitt mikilvægasta atriðið.

Til að verða framúrskarandi grínleikari þarf maður að vera snillingur sem tekur eftir smáatriðum og kækjum hjá fólki. Peter Sellers og Laddi gátu þetta báðir.

Þetta er eins og með Sverri Stormsker.

Hann er drepfyndinn því grín hans nær svo djúpt, hann er snillingur eins og þessir fyrrgreindu menn.

Það er mjög áhugavert að velta fyrir sér endalausum rifrildunum á milli Peter Sellers og Blake Edwards, manninum sem leikstýrði myndunum að Bleika pardusinum og skrifaði handritin - en leikarinn Sellers litaði myndirnar með persónuleika sínum, og skrifaði handritið að myndinni "The Romance of the Pink Panther", sem hann dó frá áður en hún fór í framleiðslu.

Í leiknu heimildamyndinn kemur vel fram að Peter Sellers virti Blake Edwards, en vildi fá meiri virðingu frá honum.

Segja má að Peter Sellers hafi aldrei fengið þá virðingu sem hann þráði bæði sem manneskja og alvarlegur leikari. Hann ólst upp við fullkomnunaráráttu í foreldrahúsum og það átti eftir að fara illa með heilsu hans, auk þess sem hjartasjúkdómar drógu báða foreldra hans til dauða svo það var í ættinni hjá honum.

Mér finnst sorglegast að Blake Edwards og Peter Sellers gerðu engar myndir um Bleika pardusinn frá 1965 til 1974, eða um 9 ára skeið. Margar frábærar myndir hefðu litið dagsins ljós ef ósættið á milli þeirra hefði ekki stöðvað þá í að eiga samskipti.

Það er líka skrýtið að þessi afburðaleikari sem Peter Sellers var fékk ekki krefjandi hlutverk til að spreyta sig á nema stundum, og jafnvel á löngum köflum ævi sinnar hafði lítið að gera, og fékk varla nein hlutverk að spreyta sig á. Þannig var það áður en þrjár síðustu myndirnar um Bleika pardusinn voru gerðar frá 1975 til 1978.

Enginn leikari hefur náð tökum á Inspector Clouseau eins og Peter Sellers. Nú hefur það komið í fréttum að Eddie Murphy ætli að leika hann í nýrri mynd sem stendur til að framleiða. Ég er sæmilega bjartsýnn um árangur hjá honum, enda er hann yfir meðallagi góður grínleikari, en snillingur eins og Peter Sellers er ekki bara vandfundinn, hann fæðist ekki nema sjaldan og slíkir menn fara kannski ekki allir í leiklist.

Hvað er menning og hvað er hámenning?

Í okkar heimi mengunar og okkar menningu mengunar og offylli, þá er mjög hollt að kynna sér menningu Kelta, bóklausan lífsstíl þeirra, mitt í skógardýrðinni í Evrópu, en skógar voru mjög þéttir og glæsilegir í Frakklandi eða Gallíu öðru nafni fyrir 2000 árum og rúmlega það.

Ég var á ritvinnslunámskeiði hjá Arndísi sem þessi frétt er um og auk þess kemur hún inná þetta sama, að bækur seljast ekki fyrir kostnaði á Íslandi oft, hér eru of margir sem gefa út bækur.

Í framtíðinni verða kannski engar bækur til. Þá verða allar bókmenntir á Netinu hugsanlega, og lesnar af tölvuskjám, símaskjám eða öðrum flötum álestrar.

Fyrr á öldum voru heldur engar bækur. ÞÓ voru það menningarsamfélög, svo sannarlega.

Við þurfum að bera virðingu fyrir menningu forfeðra okkar og formæðra í Evrópu og skilja límið sem hélt þessum samfélögum saman, þrátt fyrir allan losarabraginn sem ég ætla ekki að neita að var mikill, því miður.

Engu að síður var lím til staðar í menningunni fyrr á tímum, og það sterka lím var trúin.

Eitt af því ranga sem ég hef rekið mig á að fólk heldur um heiðin trúarbrögð er að einhver sé höfundur að fornkvæðum eða myndum af guðum og gyðjum. Jú, einhver skar út myndir í við. Einhver ritaði eitthvað um guði og gyðjur.

Samt var þetta ekki þannig fyrir þann tíma.

Biblían er sögð orð Guðs. Það er sagt að Jahve hafi blásið fólki í brjóst því sem skrifað var.

Það sama má segja um Snorra Eddu eða Sæmundar Eddu. Engir höfundar eru að Sæmundar Eddu, og jafnvel það nafn hrakið, en ég nota það af gömlum vana til aðgreiningar, Sæmundur fróði kom ekkert að ritun Kvæða-Eddu, sem er réttara heiti, og notað erlendis.

Um Snorra Eddu er þó talið víst að Snorri Sturluson hafi skrifað hana. Þó er mögulegt að hún sé stytting á lengra verki sem var til og ekki eftir Snorra sjálfan, heldur óþekkta höfunda, og vísbendingar eru til um það.

Þannig var þetta enn fremur fyrr á tímum meðal heiðinna, germanskra þjóða. Þar er tekið fram að fólk hafi verið drepið fyrir að skrá á latínu það sem drúíðar kenndu. Einnig var fólk drepið í norrænni Ásatrú sem mundi rangt eða bætti einhverju við, hér á Norðurlöndum.

Sérstakar ættir höfðu þann starfa með höndum að muna. Bæði féll það í skaut karla og kvenna, en meira í hlut kvenna.

Þessar ættir voru þeim sérgáfum gæddar að muna orðrétt til æviloka langa texta og flókna. Enn er til svona fólk, sem þarf ekki nema að heyra texta einu sinni, til að muna hann til æviloka.

Þetta er menning. Þetta er einnig hámenning. Þetta er jafnvel enn traustari varðveizla á skráðu orði heldur en í bókum, vegna samfélagsins sem var varðhundur um rétt orð, rétt kvæði, rétt trúarbrögð.

Ef stór, trúaður og heiðinn hópur manna veit hvað helgisögurnar ganga útá mýturnar, þá breytast þær ekki innan kynstofnsins eða ættbálksins, nema los komi á hann vegna styrjalda, eða samblöndunar við annan ættbálk og kynstofn.

Það er vegna þess að samfélagið hefur aðhald, sýnir börðum og vittkum aðhald, nörum, nornum, völvum og galdanornum.

Í dag er það svo að fólk hefur misst virðingu fyrir skrifuðu orði og mæltu. Það er bæði vegna offramboðs og annarra atriða, eins og andlegri baráttu á milli hópa og einstaklinga.

Baráttan andlega var þó vissulega einnig til staðar fyrr á öldum, en ekki nákvæmlega eins og í dag. Fólk var drepið, heilu ættbálkarnir þurrkaðir út, en það má fullyrða að germanskir ættbálkar voru íhaldssamir í trúarlegum og andlegum efnum, og ekki menningarsnauðir.

En vegna þess að heiðin trúarbrögð lifðu lengi þá breyttust þau, og vegna þess að sífelldur samruni við aðra ættbálka var til staðar, yfirtaka vegna hernaðarsigra, eða mannfall vegna sjúkdóma og náttúruhamfara.

Ég fjallaði um Cernunnos og Teutates nýlega.

Ég skal viðurkenna það fúslega að keltnesk heiðni mátti muna sinn fífil fegurri þegar hún vék fyrir kristninni, kaþólskunni, á fyrstu öldunum eftir Krists burð. Munaði þar mestu um brotthvarf drúíðanna, sem voru drepnir með skipulögðum hætti af grimmum keisurum Rómaveldis.

Þó er talið að þeir hafi ekki dáið út fyrr en löngu seinna eða keltneska heiðnin í Evrópu, á meginlandinu, og vissulega lifði hún á Írlandi alveg langt eftir kristnitökuna í felum, og var skráð niður.

Réttara er að segja að þeir drúíðar sem eftir lifðu ofsóknirnar hafi farið í felur, og rómverskir sagnaritarar tala um fræðimenn sem bjuggu í skógum og hellum í Frakklandi og kölluðu sig drúíða, um 300-500 eftir Krist.

Jafnvel halda sumir fræðimenn því fram að svo lengi sem um 800 eftir Krist hafi drúízka heiðnin verið á lífi, þar sem getið er um annála þar sem munkar skráðu herferðir gegn "villutrúarmönnum", og lýsingarnar passa við drúíða.

Eftir það lifði þessi heiðni í munnmælum og þjóðsögum og hræðslu við Kölska í ýmsum myndum.

En snemma var keltneska heiðnin farin að visna. Ofsóknir gegn drúíðum byrjuðu kannski með Sesar og eftirmönnum hans. Vissulega er það skráð að fjöldamorð Sesars bitnuðu á almennum Göllum og drúíðum, þeirra prestum og kennimönnum.

Frankar voru þó vissulega þeir sem trúðu á Esus, Taranis og Teutates, en snérust til kristni, og um það er getið í mannkynssögubókunum, nema trúarbrögðum Frankanna ekki lýst eins og hér er gert, en það má telja fullljóst að þetta voru þeirra trúarbrögð. Frankar er annað orð yfir hluta Galla, eða Gaulverja, Mið-Evrópu-Kelta þess tíma.

Alveg frá byrjun, samkvæmt því sem ég hef komizt að, þá voru skörp skil á milli alþýðu og yfirstéttar í keltneskum og gaulverskum samfélögum. Það má því segja að það minni á nútímann, ef tekið er mið af Ameríku, þar sem þekkingarleysi er mikið og fátækt útbreidd, en svo er til Elíta og elítur af mörgum tegundum, en háskólasamfélögin kannski byggð upp af enn meiri fáfræði og trúnni á fjölmörg kyn. Þess er getið að drúíðar hafi verið mikil yfirstétt, með gífurlega þekkingu og mikil völd, en almenningur tignaði önnur goð og að því er drúíðar töldu, ómerkilegri, kenndu sig við landsvæði, og svo voru guðir sem voru ættarguðir, eða guðir dýrategunda sem ættir kenndu sig við.

Þetta var skelfilegur veikleiki fyrir gaulverska menningu. Um leið og drúíðum snarfækkaði og þeir flúðu inní skóga og hella, þá minnkaði virðingin fyrir þeim. Það varð sem sagt sundrung í trúarlegum efnum.

Í þessu andrúmslofti tóku Frankar kristni og aðrir Gallar og Keltar.

Virðing mín fyrir gaulverskri menningu bíður samt engan hnekki þótt ég viti vel af því að samfélag þeirra varð hnignun og tapi að bráð, og tapaði í baráttunni við Rómverja gjörsamlega, því miður.

En hér ætla ég að koma að spurningunni í yfirskrift þessa pistils.

Heiðnin keltneska gekk út á virðingu við náttúruna. Jafnvel má ganga lengra, og segja að keltneska heiðnin hafi gengið útá samruna MANNS OG NÁTTÚRU!

Þannig er Cernunnos sýndur hyrndur. Það er til að samræma guðdóm og náttúru, sem maðurinn er hluti af.

Margar goðsagnir ganga út á hamskipti guðs og dýrs, að ákveðinn guð breytist í úlf, björn, fugl, fisk eða aðra skepnu, eða jafnvel tré eða einhverja jurt eins og mistiltein, sem var heilagur meðal drúíða.

Þetta lýsir mikilli náttúrutrú, virðingu fyrir náttúrunni og dýrkun á náttúrunni. Þetta er það sem við þurfum í dag.

Svo margar eru sögurnar um fórnfýsi og kærleika Kelta að það tæki langan tíma að segja þær allar. Þær byggjast auðvitað á trúnni á Esus og Cernunnos, þessa guði sem eru svona nátengdir náttúrunni og endursköpun en einnig eyðileggingu og hringrás lífsins.

Kærleikur Krists, þetta er bara gamalt vín á nýjum belgjum. Þetta var til í heiðnum trúarbrögðum, vissulega, en frekar sem samruni manns og náttúru en fyrirskipanir eins og í formi boðorðanna tíu, eða orðum Krists.

Eigingirni nútímans er hinsvegar beint andsvar við kristninni.

Samkynhneigð var til í keltneskum samfélögum og lausung, frelsi fyrir almenning. Ég hef mjög lítið fjallað um þetta í pistlum mínum, en nóg efni er til um þetta skrifað.

Þess er getið að gaulverskir hermenn hafi stundað kynlíf hver með öðrum fyrir bardaga. Þess er einnig getið að þeir hafi verið lítt klæddir oft í bardögum, sumir ættbálkar, jafnvel naktir, hvernig sem á því hefur staðið, og verið stráfelldir af Rómverjum.

Að vísu skal það strax tekið fram að þetta hefur verið véfengt. Um er að ræða stuttar setningar á latínu og oft skeytt inní latneska texta um allt annað, og til að sýna yfirburði Rómverja þess tíma yfir nágrannaþjóðunum, og villimennskuna meðal þeirra.

Þessvegna hafa sumir haldið því fram að þetta sé lygi, og lýsi fremur samkynhneigð og siðspillingu Rómverja en Gaulverja.

Um það get ég auðvitað ekki vitað með vissu, en til eru lýsingar af þessu tagi, sem gefa að minnsta kosti tilefni til að halda því fram að samkynhneigð hafi verið til í Gallíu og ekki síður útbreidd en á Grikklandi eða í Rómaveldi.

Um samkynhneigð fyrri tíma langar mig að fjalla síðar og einnig um almenna lausung og "frelsi" almennings í heiðnum samfélögum. Það var fólkið sem hafnaði hörðum reglum drúíðanna, og reglum Taranis ekki sízt, sem var tákn fyrir feðraveldið innan þeirrar menningar, föðurímyndin, svipaður og Júpíter eða Zeus.

Ég vil aðeins segja þetta, að hámenning getur verið heiðin trú í samræmi við sköpunina, náttúruna, eins og sú keltneska var, sú gaulverska. Þeir áttu stórkostlegar bókmenntir í munnmælum, og um þær má fræðast í smáatriðum, eins og ég hef fjallað um þær, og byggi á öllu sem ég hef lært, bæði af öðrum heiðnum trúarbrögðum og samanburði, og svo á því sem fræðast má um samfélögin gaulversku og það sem þó var ritað um þeirra guði og trúarbrögð, þrátt fyrir allt, mestmegnis af Rómverjum.

Það er ekkert kósí við morð

Örlítið meira um guðinn Cernunnos

Guðinn Cernunnos er vinsæll meðal Wicca-norna og í alþjóðasamfélaginu, kannski vegna þess að hann lítur út eins og Satan kristninnar, hyrndur, og kannski var Satan kristninnar byggður á honum, þótt reynt hafi verið að þagga tilvist hans niður með því að skrifa aldrei um hann og brenna ritin um hann sem voru til, á meðan trúin á hann var upprunaleg, fyrstu aldirnar eftir að kristnin var lögtekin.

Þarna er þversögnin, að flest eða allt bendir til þess að hann hafi verið geysivinsæll meðal alþýðunnar, og svo ógnarvinsæll að hann hafi ógnað Kristi í vinsældum og guði Biblíunnar, en engu að síður finnst ekkert um hann skrifað, rétt eins og það hafi allt verið þaggað niður og því eytt, og það er sennilega rétt, að þannig var þetta, að til voru um hann bókmenntir, en þeim var eytt, vegna þess að þær ógnuðu kristnininni, trúnni, og persónunni Jesús Kristur og jafnvel persónunni Guð, Jahve.

Áróðurinn þekkja flestir, en síður þeir sem eru yngri en ég og fæddir á tölvuöld. Áróðurinn er sá að Satan sé vondur en Guð góður (Biblíunnar). Þó má segja að uppreisnin gegn þessari boðun kristninnar sé búin að vera massív í langan tíma en misjafnvel opinber og opinská. Í þungarokkinu hefur andstaðan gegn kristninni verið mjög augljós en þótt að kvennaguðfræðingar viðurkenni ekki satanisma sinn er hann þar augljós líka, taki maður eigingirnina sem merki um slíkt, að elska eigið kyn og upphefja það.

Cernunnos er aðeins einn af mörgum guðum sem ég hef áhuga á, og hef einbeitt mér að lengi.

Það hlýtur að vera svo að jafnvel guðfræðingar kristnir eins og margir aðrir sem af einlægni aðhyllast kristna trú hafi áhuga á að vita hver Cernunnos er, ef Satan var byggður á honum. Það er sagt að nauðsynlegt sé að þekkja andstæðinginn og að hafa óvini sína jafnvel nær sér en vini sína, til að skilja þá og varast þá.

Þannig að ef kristnir menn eða forvígismenn kirkjunnar hér áður fyrr eyddu þessum gögnum um keltnesku guðina og gyðjurnar, þá var það tvíeggjað sverð og kann að hafa skaðað þeirra eigin möguleika, í andlega heiminum og þessari nútíð okkar, sem var þeirra framtíð. En ég er reyndar nokkurnveginn viss um að Júlíus Sesar var sá fyrsti sem bar ábyrgð á þessari massífu eyðileggingu gagna, enda bar Sesar ábyrgð á rústun bókasafnsins í Alexandríu, eftir því sem heimildir segja frá, en einnig bar hann ábyrgð á fjöldamorðum á drúíðum og öðrum keltum.

Þó má alveg fullyrða að kristnir forvígismenn eyðilögðu margt og mikið í góðri trú, þótt ekki geti maður verið sáttur við þeirra gjörðir frekar en gjörðir illmennisins Sesars.

Wicca-nornir túlka Cernunnos sem guð árstíða og endurnýjunar. Margir opinberir satanistar nútímans túlka hann vissulega sem tákn grimmdar og greddu, eða andstæðu við kristilegan boðskap fyrri alda um skírlífi, náungakærleika og fórnfýsi. Bafómet er einnig tignaður sem gredduguð og græðgiguð, einskonar réttlæting á lifnaðarháttum nútímafólks eiginlega.

En hvað hafa mínar rannsóknir leitt í ljós?

Ástæðan fyrir því að Cernunnos ógnaði kristninni var EKKI vegna þess að hann væri tákngervingur frumstæðra lifnaðarhátta og eigingirni, heldur þvert á móti vegna þess að hann á margt sameiginlegt með kristninni og Kristi sjálfum, að því er bezt verður séð.

Það er mín staðfasta fullvissa eftir að hafa rannsakað þetta lengi að saga um Cernunnos hafi helzt varðveizt sem saga um Dearg Corra, í írskri goðafræði og gelískri.

Eftir nánari athugun er ég þó viss um að Cernunnos á sér vítishlið eins og Taranos, Esus og Teutates. Það er með öðrum orðum þannig að guðir af þessu tagi eru eina hjálpin í Helvíti eins og okkar jörð. Bæn, iðrun, vitnisburður og fyrirgefning, slíkt þarf að heimfæra uppá þessa guði líka, ef maður trúir á þá einlæglega eða önnur heiðin goðmögn.

Sagan um Dearg Corra er vissulega alheiðin, en hún sýnir þó guð sem er ekkert nema kærleikur. Það er vissulega erfitt að ráða í þessar rúnir og fylla uppí þessa mynd, sérstaklega þegar það virðist vera sem margir guðir gegni svipuðu hlutverki, og þá er erfitt að vita með vissu hver sérkenni hvers guð eru.

Það er þó nokkuð sem maður verður að komast að.

Gyðjan Syn hefur hjálpað mér mikið og vitneskjan um hana.

Tarotspil 11 er táknið fyrir gyðjuna Syn. Nafn hennar merkir sannleikur og réttvísi.

Ýmislegt hafa menn ekki skilið um sannleika og réttlæti. Sumir halda að slíkt séu fyrirbæri án þess neikvæða, en svo er ekki.

Um Syn er það vitað að hún gekk í gegnum nauðganir, hafnanir, útskúfun og neikvæða upplifun í bernsku. Þessvegna var leið hennar þyrnum stráð. Það er ákveðinn leyndardómur hversvegna henni er treyst fyrir embætti dómara og löggjafagyðju innan Ásatrúarinnar, en það bendir þó til þess að hún hafi öðlazt svo yfirnáttúrulegan þroska að hún hafi fullkomið vald á reiði sinni og öðrum neikvæðum hneigðum, sem er mjög merkilegt.

Á sama hátt þá gefur þetta manni vitneskju um Cernunnos, því tengsl eru á milli þeirra.

Sumir halda því fram að Cernunnos sé tákn fyrir hina fullkomnu sköpun, eins og Heimdallur.

Ég er nokkurnveginn viss um að hreindýrshorn hans hafa verið misskilin.

Þau eru í raun tákn um tengsl hans við náttúruna og okkur á jörðinni, frekar en að þau séu tákn um að hann sé villidýr í eðli sínu og frumstæðari en ófullkomið mannkynið, sem að sjálfsögðu er hin mesta firra, og þannig eru villigötur þeirra sem kunna ekki að lesa rétt í táknin helgu.

En ein af stóru spurningunum snýst um það hvor er meiri guð refsinga og hefndar, Cernunnos, eða Dearg Corra öðru nafni, eða Donn öðru nafni, eða Esus.

Þetta mun nú kannski snúast um hverskonar refsingu og hefnd maður hefur í huga og sækist eftir. Samkvæmt vísbendingum sem eru þó augljósar og skýrar þrátt fyrir allt þá er talsverður munur á Esusi og Cernunnosi hvað þetta varðar.

Esus er Ginnungur eða Ginnungagap öðru nafni, en Cernunnos snýst meira um hið andlega, sálarlíf og svo um persónulegan guð, persónulega upplifun, einkavin, trúnaðarvin, einsog kristnir menn leita til Krists og biðja til hans á persónulegan máta.

Svo virðist vera sem Cernunnos hafi eins og Syn gengið í gegnum erfiða reynslu áður en hann varð guð og var maður, eða ef þær kenningar eru réttar sem lýsa honum þannig og guðdómi hans.

Þetta aftur opnar dyr og hlið að neikvæðum hliðum hans, hatri, refsingu og slíku. Guðdómurinn er svona, sérstaklega þessir keltnesku guðir, og þetta er ein af ástæðunum fyrir því að þessi trú var bæld niður, hún var of máttug og of mikil valdefling fyrir almenning, þegar kirkjunnar menn vildu einir hafa völd, og Júlíus Sesar þar áður.

Þannig mun Cernunnos undir ákveðnum kringumstæðum leyfa fólki að komast að atriðum sem öðrum eru hulin og ekki á allra færi eða sem leitast er við að halda frá.

Það verður séð og skilið þegar staða hans er skoðuð, viðurkennd.

Hann sem guð lækninga og endurvaxtar er þá einnig guð sjúkdóma og dauða.

Esus hinsvegar er eins og Shiva.

Þó er það merkilegt að til eru heimildir á öðrum stjörnum sem eru fremur misvísandi en merkilegar. Þar kemur fram að Cernunnos hafi verið til á undan Esusi, sem er ákveðin þversögn miðað við viðurkennda þekkingu. Það virðist þó benda til þekkingar í stjörnufræði sem ekki er komin til okkar mannkyns, okkar jarðar, og hallast ég að því að hún sé rétt, en hvaða fyrirbæri Cernunnos er í því sambandi, það veit ég ekki.

Meira er það í samræmi við indverskan hindúisma sem geymir samhljóm, að Cernunnos sé sköpun Esusar og jafnvel allra meginguðanna þriggja.

En að virkja guð sem tengist persónulegu lífi og félagslífi, það getur verið snúið.

Þá er maður enn kominn að Teutatosi.

Þótt hann sé tákn félagsfærni þá er öfuga myndin jafnan virkust á okkar jörð og auðvitað alveg sérstaklega á okkar helstefnutímum sem eyðileggja allt gott, snúa það niður og snúa því yfir í andhverfuna.

Teutates er tákn vatnsins og vökvans eins og ég hef fjallað um áður. Líkami mannsins er mest vatn og jörð okkar jafnvel líka.

Svo gæti virzt þar af leiðandi að Teutates hafi því fremur vald yfir efnisheiminum en andaheiminum, en slíkt er mesta firra og einföldun.

Teutates sem Niflhel(ur) og Niflungaheimur gefur svo aðra tengingu.

En hér er reyndar komið að sömu tengingu og með Krist, að tenging hans við guðdóminn er fyrsta skrefið, og þessvegna er það boðað þannig. Cernunnos er á sama hátt tengiliðurinn við aðra guði í mörgum tilfellum fyrir nýnemana.

Annars snýst þetta um jafnvægi eins og um náttúrulögmálin. Þetta snýst ekki um einstaklinginn. Það er undirstaða að skilja þetta. Fyrst þarf einstaklingurinn að leita jafnvægis og þá er réttlætið séð sem hluti af vilja guðanna, og Vili er þar mikill og öflugur.

Þar sem ekkert okkar er saklaust eða fullkomið þá er hægt að skilja að þetta er þannig, og okkar einstaklingsbundni vilji ræður ekki miklu.

Þetta er svipað og þegar sagt er innan kristilegra safnaða að vegna þess að við erum öll syndug þurfum við náð Guðs og fyrirgefningu.

Reiðin er nauðsynleg fyrir réttlætið og hefndin. Þessvegna má spyrja hvort ekki sé rétt að leita beint til Esusar sem guðs eyðileggingar. Þetta er þó auðvitað ekki svo einfalt. Sú fyrirgefning sem Cernunnos veitir getur verið nauðsynlegt fyrir mannlegt samfélag og til við sem einstaklingar þrífumst betur, vegna þess að réttlát meðferð mála getur þurft að bíða, vegna þess að önnur alheimslögmál vega þyngra þá stundina og eru ofar í tíðarandanum, ef svo má segja.

Það er sagt að allt bíði og ekkert gleymist í guðanna ríki og þessvegna komi réttlætið alltaf að lokum, hvort sem það er persónulegt eða á stærri grundvelli.

Þetta er ástæðan fyrir því að Cernunnos var svona vinsæll meðal Kelta. Hann veitir enn persónulega úrlausn.

Hann lætur sér annt um alla, og kærleikur hans er sérlega ljós þegar hann leikur sér meðal dýra og liggur á jörðinni og hjúkrar dýrum.

Þetta er það sem vantar mikið í nútímann.

Svo gæti virzt sem honum hafi verið alveg úthýst, því tegundum fækkar og mengun eykst, en auðvitað er þetta ekki þannig. Efnið lýtur andanum, og þar sem andinn forhindrar, þar spillist efnið.

Wicca nornirnar hafa skilið Cernunnos rétt, en aldrei er ausið úr öllum þekkingabrunnum þegar um guði er að ræða, að vísu, eða allar gjafir gefnar sem til staðar eru, hvort sem þær eru kærleikur og umburðarlyndi eða eitthvað annað.