Bítlaæði og margar aðferðir til að segja að maður elski einhvern eða annað fólk

Við að lesa þessa frétt rifjaðist upp lagið Bítilæði með Ómari Ragnarssyni. Leitt er að heyra að heilsa hans er ekki nógu góð, samkvæmt því sem hann sagði á vefsíðu sinni og vonar maður að rætist úr því.

Þegar afi minn var orðinn háaldraður og heilsan farin að bila tók hann uppá því að lesa heilsufræðibækur, sjóða sinn eigin fisk með engifer og lauk, og bæta heilsu sína þannig, en auk þess gekk hann alltaf og fór í sund, nema allra síðustu árin þegar heilsan var orðin of slæm til þess.

Annars var Berglind Festival í Vikunni með Gísla Marteini að tönnlast á orðinu að elska og að fólk ætti að nota það meira og vera ófeimið við það. Já, ég get tekið undir það að mörgu leyti, en tel þó óþarfi að ofnota það eina orð.

Þegar Berglind Festival var að fjalla um þetta á föstudaginn varð mér hugsað til Ómars Ragnarssonar og góðu pistlanna hans um betra málfar, og ekki þess einsleitni.

Þá er einmitt í því sambandi rétt að rifja upp hvað annað er hægt að segja en að elska.

"Einni þér ann ég" er lag sem Vilhjálmur Vilhjálmsson söng snemma á ferlinum. Textann gerði að vísu Ólafur Gaukur Þórhallsson, sem einnig samdi marga góða texta, en ýmsa texta sem Vilhjálmur söng inná plötur í upphafi síns ferils gerði þó Ómar Ragnarsson. Hann var afkastamikill rétt áður en Þorsteinn Eggertsson varð aðaltextahöfundur Íslendinga, og hélt áfram að vera það áttunda áratuginn og jafnvel lengur.

Hér eru nokkrir frasar á góðri íslenzku sem nota má í staðinn fyrir að elska, til að ofnota ekki það orð eins og engilsaxar gera með sögnina "love".

Að unna einhverjum. Skylt þessu er að unna einhverjum hugástum, sem þýðir að elska í fjarska, þrá einhvern.

Að unna einhverjum er fínt bókmenntamál og svolítið fyrnt sem er lítið notað nú til dags og þekkist lítt meðal yngri kynslóða. Þetta er svolítið upphafið, og á við ást sem er ekki endilega holdleg, en getur þó verið það. Þetta er mjög kurteislegt að segja í upphafi sambands eða til að brjóta ísinn og gefa til kynna áhuga, myndi ég halda.

Að elska einhvern getur þýtt svo ótalmargt. Það getur þýtt að girnast holdlega, en yfirleitt þýðir það þó þetta almenna, sem getur falið margt í sér, að hafa áhuga, eða að þykja vænt um einhvern.

Að þykja vænt um einhvern er enn notað, og þó held ég að yngri kynslóðir þekki þetta ekki allar. Þessi setning hefur alltaf verið notuð um kærleikann, ekki það holdlega og kynferðislega. Þetta er virðuleg setning.

Að bera hag einhvers fyrir brjósti er enn virðulegra og upphafnara. Ætli það sé ekki notað mest í opinberu máli? Ég býst við því.

Að girnast einhvern er eiginlega bara notað í bókmenntum og listum, og þá til að lýsa persónum sem eru mjög hreinskilnar og tjá sig þannig. Þó hlýtur þetta að vera notað enn af sumum sem kjósa svona hreinskilna tjáningu.

Að lofa einhvern, það er sama orðið og "love" á ensku. Að lofa einhvern er mjög gamalt mál, alveg frá víkingatímanum. Það skilst enn, nema er lítið notað nema í sérstakri merkingu, að "lofa og prísa", og sagt stundum í háði og stundum í alvöru, mjög sterkt orðalag sem fáir þekkja og nota nú til dags.

Að dásama einhvern er svipaðrar merkingar, og svipað hátíðlegt og sjaldgæft. Það skilst vel, en er kannski tengt við trúarlegt málfar. Þó er það stundum notað í merkingunni að "dásama eiginleika", hluta, véla, tækja eða manneskja.

Að dýrka var notað af unglingum fyrir 40 árum, þegar ég var unglingur. Við notuðum það sem slangur yfir að vera yfir sig ástfanginn af einhverri stelpu, þá dýrkaði maður hana. Uppruni orðsins kemur þó úr helgimáli. Mætti nota það meira eins og önnur orð svipaðrar merkingar.

Að fría einhvern er svo enn eitt orðið sem hefur fallið í gleymsku og dá, enda er það með krossi fyrir framan í orðabókinni. Það er þó fagurlegar myndað en mörg önnur, og er gömul mynd sagnarinnar að frjá sem ég kem inná á eftir.

Að fría einhvern er þeirrar merkingar að frelsa einhvern, og það má segja að ástin frelsi okkur undan leiðindum og einsemd þannig að það á vel við. Sögnin er enda notuð í þeirri merkingu enn þann dag í dag. Upphafleg merking er þó enn skemmtileg og á vel við.

Að frjá er skylt frygð, líkamlegum losta. Það er þó enn eitt orð sem aðeins er notað í gömlu skáldamáli og ekki notað í daglegu tali. Kannski var það notað fyrir nokkrum öldum þannig, og mætti vel nota það meira nú til dags.

Fleira finnst, en þetta ætti að nægja.

Að lokum vil ég minnast þess að sögnin að elska þýddi upphaflega að ala upp, eins og Ásgeir Blöndal lýsti í Orðsifjabókinni. Í þeirri merkingu þýddi að elska að beita aga, og ekki láta allt eftir barninu, ekki ofdekra það, eins og tíðkast í nútímanum oft. Alskur eða elskaður, þýddi að vera rétt upp alinn. Því miður hefur fólk týnt tilfinningu sinni fyrir merkingum orðanna og notar það í röngum merkingum.

Þannig misskilur fólk orðin. Fólk telur að það sýni ást sína með að láta allt eftir börnunum, það var ekki upphafleg merking sagnarinnar að elska, langt frá því.

Bjó til nýyrðið „bítill“

Stillumst saman stundarbann, ljóð frá 18. febrúar 2003

Hefur loksins hann

heimsins ljóna stillt?

Taranis, þruman sem þýtur,

þarfleysu nútímans brýtur!

Eigum að samstillast öll,

ekki þó finn mína höll.

Reyndar stendur fyrir utan, ekki þið,

eins og skiljum trauðla. Þetta? Við?

Stillumst saman stundarbann,

stríðið gerist villt.

 

Reiði magnast mín,

mun sjá reglur Týs.

Taranis, löggjafinn ljúfi,

leggur að andlit sá hrjúfi.

Streymandi stjarnfræði týnd,

stundanna skelfing því brýnd.

Þrumufleygur viljans gegnum skaddað skref,

skilið þetta fyrsta kannski hef...

Einnig lokast augun þín,

aðeins vorkunn rís.

 

Eins og andlát hvert,

örskot velur næst.

Taranis, Perqwunos prúði,

pellvirkinn stjarnanna lúði!

Allt mun þér umsnúast því,

ef þú vilt dvelja þér í.

Svona heimur aldrei þolir réttsýnt ról,

reiðir fram því kvennaveldistól.

Síðan verður sargað bert,

syndin galar hæst.

 

Skýringar:Pellvirki: Sá sem klæðir upp, gerir menninguna virðulegri.

Lúður, lýsingarorð:Lúinn, þreyttur.

Hugsanlegt er að mál skipstjórans hafi orðið til þess að einhverjum hafi orðið nóg boðið af vinstrisinnavinnubrögðum ákveðinna fjölmiðla

Það eru víst mjög margir sammála því sem kemur fram hér að fólk telur peningum sínum ekki vel varið í stofnun eins og RÚV. Enda er RÚV leifar af þeim kommúnisma sem féll til jarðar með miklum ósköpum í austantjaldslöndunum og þar eru margir með svo mikla óbeit á slíku að þeirra stjórnskipulag er af jafnaðarfasistum Vesturlanda kallað fasismi og hægriöfgar.

Niðurstaðan sem fékkst úr þessu máli samkvæmt yfirlýsingu lögreglunnar var að miklar líkur væru á að byrlað hafi verið fyrir honum með svipuðum hætti og Páll Vilhjálmsson kennari og bloggari hér hefur lýst en að það væri ekki hægt að sanna það.

Annars er það merkilegt að stór hluti Íslendinga vill ekki líta á þetta sem annað en bull og hægrisinnasamsæriskenningu. Hvar er þá réttlætiskennd vinstrimanna og jafnaðarmanna sem oft eru kallaðir "góða fólkið?"

Ég hef lesið athugasemdirnar í DV um fréttir sem tengjast þessu máli. Þær eru merkilega tempraðar og skiptast til helminga. Hægrisinnaðir vilja réttlæti og telja RÚV-liða seka og allt það, en margir sem hljóta að vera vinstrisinnaðir reyna að segja að ruglað fólk sé að sjóða saman samsæriskenningar.

En einstaka sinnum verð ég forvitinn og skoða fréttir á Heimildinni. Hún er vissulega mildari fjölmiðill en Stundin og Kjarninn, fyrirrennarar Heimildarinnar.

En fréttafólkið á Stundinni og Kjarnanum var mjög herskátt og það hjólaði í Samherja og önnur fyrirtæki sem þau töldu tengjast Sjálfstæðisflokknum.

Það er vissulega háskalegt þegar fréttamennskan verður svo herská að grunur leikur á að eitthvað misjafnt fari fram undir merkjum hennar, til að afla frétta, til að sannfæra almenning og til að setja fram "fréttir", sem eru áróður þegar vel er að gáð.

En kannski skammast sá stóri hópur sín sem tók þátt í múgæsingu gegn Samherja og kannski er það ástæðan fyrir að nú eru engin stórmál í gangi til að reyna að gera lítið úr Sjálfstæðismönnum.

Ég horfði á Vikuna með Gísla Marteini í gær. Eitt sinn fór það í taugarnar á mér hvað sá þáttur er svívirðilega langt til vinstri, í sjónvarpi "allra landsmanna".

En nú finnst mér þessi þáttur hans vorkunnarverður.

Sérstaklega þegar hann hélt því fram að meirihluti jarðarbúa væri á móti Trump.

Meirihluti jarðarbúa er EKKI hópurinn sem samanstendur af vinstrisinnuðum Vesturlandabúum, wókistum og femínistum. Þótt lágt sé risið á RÚV oft, þá finnst mér ekki einu sinni hægt að pirrast á svona rugli í RÚV, þetta er svo augljóslega rangt.

BRICS samanstendur af meirihluta mannkynsins, Indverjar, Kínverjar, allnokkrar Afríkuþjóðir, og fleiri fjölmennar þjóðir.

Það er í raun ágætt að við hér á Íslandi séum með spjallþátt eins og Vikuna með Gísla Marteini, því hann er alveg eins og spjallþættirnir í Bandaríkjunum þar sem vinstrisinnaða fólkið reynir að sannfæra sjálft sig um að það sé meirihluti jarðarbúa, þótt svo sé augljóslega ekki!

Þegar maður horfir á þátt eins og Vikuna með Gísla Marteini, þá skilur maður hvernig bergmálshellir eins og fræga fólkið í Hollywood treður sér í hefur takmörkuð áhrif, og er bara draumaheimur og ekkert annað.

Þáttaröðin á Stöð 2 um glanstímaritið Séð og heyrt er einnig merkilegur og vel unninn, og kemur inná þessa umræðu. Þetta glanstímarit var hvorki betra né verra en önnur froðumenning sem nú er komin á Twitter og Xið og þessa samfélagsmiðla mest.

En maður sér það núna sem betur fer að þessi froðumenning og glansmenning er að líða undir lok, það er farið að falla á glansinn og hann er að verða mattur.

Kannski endar þetta með því að þættir eins og Vikan með Gísla Marteini verða lagðir niður og einhverjir vandaðri skemmtiþættir koma í staðinn.

Þegar RÚV var uppá sitt bezta voru sýndir vandaðir fræðsluþættir frá BBC og ýmsum, og innlend dagskrárgerð var fjölbreytt og allskonar, og skoðanir ekki frá einni hlið heldur mörgum.

Þegar unga fólkið fer að skilja hvað það fer á mis með því að fara aldrei á dýptina heldur vera alltaf í fíflaskap og einfeldni, þá kannski breytist þetta loksins aftur, og verður eins og RÚV 1967-1980, alvarleg, vönduð sjónvarpsstöð, en með góðu gríni líka, ekki bara siðspillandi fíflaskap og rugl.

„Ég get ekki hætt að borga þótt ég viti hvað þau gerðu mér“

Er það ekki augljóst að ætlunin er að sigra Rússa, ekki að friðmælast? Okkar stjórnvöld vilja útrýma heiminum

Á maður að trúa áróðursvélum Vesturlanda? Hér er því haldið fram að ef friður komist á muni Rússland fara útí styrjöld við Vesturlönd innan fimm ára, kannski.

Er ekki þessi stórstyrjöld hafin nú þegar með aðkomu okkar eigin leiðtoga?

Þarf ekki aðrar aðferðir til að bakka útúr þessu og koma á friði en okkar ástsælu leiðtogar boða af endalausri vizku sinni og kærleika?

Þessar sömu gerónýtu fréttaveitur héldu því fram að almenningur í Rússlandi myndi gera uppreisn nokkrum vikum eða mánuðum eftir að Rússar réðust á Úkraínu, Pútín væri alveg fársjúkur, að stríðinu lyki með sigri Úkraínu strax og margt fleira. Ekkert af því rættist. Síðan var því spáð að efnahagsþvinganirnar myndu gera Rússa gjaldþrota, að þeir hefðu skorið á línurnar til Evrópu, að þeir væru með úrelt og ónýt vopn, að vopnin þeirra væru að klárast. Ekkert af því rættist heldur, og kom í ljós að Úkraínumenn skáru á sæstrenginn, sennilega, samkvæmt evrópskri rannsókn.

Á maður að trúa þessum fréttaveitum okkar heimshluta núna sem halda því fram að stríðið verði að halda áfram, annars geri Rússar árás á Natólönd innan fimm ára?

Það er áhugavert að velta einu fyrir sér með fréttaflutningurinn sem er samræmdur úr RÚV og öðrum fréttaveitum.

Nú er kominn hræðsluáróður í stað hæðninnar um það hversu miklir vesalingar Rússar væru og ófærir um allt.

Það dettur engum í hug af þessum fæðingarhálfvitum að semja frið við Rússa eða BRICS löndin, einfaldlega vegna þess að svona fréttir koma frá Elítunni sem hefur það á stefnuskránni að nota Úkraínu sem brú inní Rússland, og að sigra Rússland og halda áfram nýlendustefnunni gömlu þannig, undir yfirskini fjölmenningar og alþjóðavæðingarinnar, en gróðinn rennur allur í vasa elítunnar, þessa 1% sem á 99% af öllum peningum mannkynsins. Þessa arðránsstefnu styðja vinstrimenn og jafnaðarmenn Evrópu eins og demókratar í Bandaríkjunum, enda eru þeir mestu nýfrjálshyggjukapítalistar nútímans.

Í þessari frétt er það viðurkennt að Rússland er stærsta herveldið á norðurslóðum.

Það sem vantar í þessa frétt að Úkraínustríðið snýst um evrópska pólitík, og um djöflakapítalisma og fjölmenningu. Úkraínustríðið snýst um að verja flokkana í Þýzkalandi sem hata afD og almenning í Þýzkalandi, demókrata í Bandaríkjunum sem hata almenning þar, kvennaveldið á Íslandi sem er í ríkisstjórn og fær nú sennilega líka borgarstjórastólinn í Reykjavík.

Úkraínustríðið hefur ALDREI snúizt um sjálfstæði Úkraínu eða hagsmuni fólksins sem þar býr.

Sjálfstæði er löngu úrelt orð, og það er alveg jafn úrelt í Úkraínu eins og annarsstaðar.

Úkraínustríðið snýst um að ef Rússar sigra þá hafa þeir fleiri og stærri tækifæri til að styðja þjóðernissinnuð öfl á Vesturlöndum, og þá verður töpuð staða jafnaðarfasistanna ennþá vonlausari.

Hvað sagði Albert Einstein? Bezta dæmið um klikkun er að endurtaka það sama þótt það beri engan árangur, eitthvað á þá leið.

Sumir líkja Pútín við Hitler. Þeirra rök eru á þá leið að Pútín ráðist á Evrópu ef hann sé ekki stöðvaður með hervaldi strax, og þetta sé eins og þegar seinni heimsstyrjöldin hófst.

Ætli sannleikurinn sé ekki sá að seinni heimsstyrjöldina var ekki hægt að stöðva.

Ef Bretar hefðu reynt að ráðast á Þýzkaland í forvarnarskyni, þá er erfitt að spá fyrir um hvernig það hefði endað. Þeir sem þannig túlka söguna gleyma að margir voru sammála Þjóðverjum á þeim tíma og studdu rasisma og stefnu þeirra ljóst og leynt, þannig að fráleitt er að leggja okkar gildismat á stöðu mála árið 1939, eða halda að allar þjóðir hafi hatað Þjóðverja þá og nazistana.

Innkoma sumra þjóða í seinni heimsstyrjöldina byggðist á varnarviðbrögðum, og þannig var þetta með Bandaríkjamenn. Eftir árásina á Pearl Harbor neyddust þeir til að taka afstöðu gegn öxulveldunum og með bandamönnum, en höfðu verið hlutlausir fram að því, enda hafði fjármagn þeirra streymt til Þýzkalands ekki síður og til nazistanna þar. Gyðingar vissu um hættuna sem steðjaði að þeirra eigin trúbræðrum þar, en gróðafíknin varð ofaná.

Innkoma Rússa gegn öxulveldunum var einnig varnarviðbragð eftir að Hitler rauf sáttmálann við Stalín með því að ráðast inní Austur-Pólland 22. júní 1941.

Þannig að heimskulegt er að bera saman Úkraínustríðið og seinni heimsstyrjöldina. Aðstæður eru þverólíkar.

Strax í upphafi árásarinnar á Úkraínu stóðu öll Vesturlönd gegn Rússlandi, en allt kom fyrir ekki. Pútín ætlar sér ekki heimsyfirráð heldur að endurheimta stærð Rússlands.

Hvaða tvískinnungur ríkir á Vesturlöndum?

Var það ekki alltaf ætlunin í stríðshaukunum hér og Rússahöturunum að smyrja stríðsvélina og auka gróða elítunnar, eigenda mannkynsins?

Trúir nokkur þeirra fagurgala um mannréttindi og sigur Úkraínumanna?

Er það ekki jafn mikil firra að hægt sé að snúa klukkunni til baka til tíma Angelu Merkel og Evrópufriðarins fyrir 20 árum og sú firra að hægt sé að gera Rússland jafn víðlent og Sovétríkin voru?

Þessi bannsetti helstefnustríðsáróður er gegnsær eins og skólpið úr klósettunum hjá okkur, eins og Bob Dylan söng um í "Masters of War". Hann líkti stríðsáróðrinum í Vesturlöndum og öðrum við skólp og drullu í ræsum, sem það er. ("Like I see through the water that runs through my drain"). (Masters of Wars, 1963).

Eina leiðin til að tryggja varanlegan frið er að hagsmunir beggja ríkjanna sem áður börðust fari saman algerlega, að menningarleg samskipti og önnur aukist svo mjög að enginn sjái sér hag í árásum og stríði. Vopnaskak hefur aldrei treyst neinn frið nema eitthvað ógnarjafnvægi í stutta stund.

Þeir sem hata Hitler eða Pútín verða líka að sætta sig við það að til eru nágrannar frá Helvíti sem þarf að lifa með, eða börn frá Helvíti, foreldrar frá Helvíti, makar frá Helvíti, og svo framvegis.

Allt hefur verið gert til að stöðva Pútín, nú er sagt að hann sé sterkari en nokkrusinni fyrr. Er ekkert bogið við áróður og stefnuna í okkar heimshluta?

Það er ekki nóg með að fréttirnar séu skólp og úrgangur, fólkið er það líka, femínistarnir og aðrir.

Við almenningur á Vesturlöndum höfum gert okkur að aumingjum, andlegum aumingjum og hugleysingjum, fávitum, óvinum lífsins og Guðs. Við kjósum yfir okkur óvini okkar.

Við krjúpum fyrir Satan, það sem Jesús Kristur gerði ekki.

Hér í fréttinni er það viðurkennt að Rússum hefur tekizt að auka verulega hergagnaframleiðslu og uppfæra vopnabúnað sinn.

Með öðrum orðum, Rússar er ekki smáríki sem hægt er að traðka á og ræna öllu af.

Hægt er að virða almenning í Bandaríkjunum meira en almenning á Íslandi. Rúmlega helmingur fólks í Bandaríkjunum fyrirlítur Elítuna og lætur ekki múta sér.

Það bezta sem stjórnvöld gætu gert er að viðurkenna mistök fortíðarinnar. Að viðurkenna hvað gera Rússar rétt og önnur BRICS ríki.

Til dæmis, hvað gera Kínverjar rétt. Af hverju er meiri hagvöxtur þar en annars staðar?

Síðan í kjölfarinu er hægt að friðmælast við Rússa.

Fleiri en þeir hafa framið fjöldamorð.

Ég minni á það sem ég skrifaði nýlega.

Þjóðernishreinsanir duga bezt ef notaðar eru vestrænar aðferðir, mannréttindi, getnaðarvarnir, femínismi og slíkt. Það eru þjóðernishreinsanir sem duga í raun og veru.

Við höfum framið fjöldamorð á OKKAR þegnum með þessum aðferðum.

Ég fordæmi drápin á Rússum og Úkraínumönnum.

En þau dráp og ástæður fyrir Úkraínustríðinu, það á sér aðdraganda.

Forsaga stríða skiptir ALLTAF máli. ÞAR eru ástæðurnar.

Ég fordæmi Úkraínustríðið, en Rússar og Úkraínumenn eru fórnarlömb Jahves, guðs Biblíunnar, sem er að fækka fólki og vill koma á heimsendi.

Gætu hafið stórstyrjöld innan fimm ára

Um Bakkynjur, Esusardýrkun og siðspillingu í Róm til forna, í kringum Krists burð, fyrir rúmlega 2000 árum

Ég fékk góðar einkunnir í sögu í Menntaskólanum í Kópavogi. Ég hafði gaman af því fagi og nennti því stundum að lesa eða rifja upp glósur.

Bók um guðinn Esus myndi kannski vekja mikla athygli eftir mig ef hún kæmi út. Sú bók er mjög metnaðarfull af minni hálfu þar sem fátæklegar heimildir eru fyrir hendi, og margir vilja vita meira um hann.

Ég rakst á bók sem ég keypti fyrir mörgum árum í Góða hirðinum sem heitir "Neró keisari", eftir Arthur Weigall, sem var Egyptalandsfræðingur með meiru og af vel metnum ættum í hinu victoríanska-brezka samfélagi á fyrri hluta 20. aldarinnar.

Þetta er hreint frábær sagnfræðibók sem lýsir lífi rómverska keisarans í smáatriðum og vandlega, liggur greinilega mikil heimildavinna til grundvallar.

Bókin kom út á íslenzku árið 1938 af Ísafoldarprentsmiðju, áður en seinni heimsstyrjöldin brauzt út, en 1933 á frummálinu.

Eins og fram kemur í upphafi bókarinnar þá var tilgangur Weigalls að athuga hvort hægt væri að finna eitthvað jákvætt um Neró, af sagnfræðilegri vandvirkni, því hann væri jú einn af þessum Rómarkeisurum sem kallaðir voru snarklikkaðir og geðveikir ofstopamenn, en sannir sagnfræðingar vilja efast um söguskýringar þær sem viðteknar eru og athuga hvað er hæft í þeim.

Þetta finnst mér höfundinum hafa tekizt.

Það sem vakti athygli mína var tímabilið og nálægðin við Esusartrúna, ég vildi forvitnast um það hvort ég fyndi þarna fróðleik og heimildir í mína eigin bók um guðinn Esus og aðra gaulverska, keltneska guði. Jú, ég varð ekki fyrir vonbrigðum.

Samkvæmt mínum rannsóknum þá telja fræðimenn að gaulversk, heiðin trúarbrögð hafi að minnsta kosti lifað fram á 7. eða 8. öld eftir Krist í Gallíu, Frakklandi, kannski víðar.

Til er ein heimild sem staðfestir þetta.

Hún er þannig, að klausa er til í bók sem rituð var í klaustri um þetta leyti, þar sem því er lýst að með drápum og með því að brenna heiðin skurðgoð hafi kirkjunnar menn verið að kveða niður villutrú á svæðinu. Var því lýst að prestur einn, sem talaði latínu alla jafna, hefði mælt á djöflatunguna gaulversku og farið með heiðnar bölbænir eða einhverskonar fræði af því tagi.

Þetta er staðfesting á því að latínan var ekki búin að útrýma gaulverskunni um þetta leyti, frumtungumáli Frakka, og heldur ekki þeirra upprunalegu trúarbrögðum. En svo mikil var fyrirlitning Rómverja og Frakka sjálfra á eigin tungumáli og eigin trúarbrögðum að þeim datt hvorki í hug að skrifa neitt á sínu móðurmáli né neitt um sín eigin upprunalegu, heiðnu trúarbrögð.

Þetta sýnir nú betur en nokkuð annað hvað sjálfsfyrirlitningin getur verið mikið hjá sigruðum þjóðum og hvernig þjóðir, tungumál og trúarbrögð hafa horfið í tímans straum án þess að hafa skilið neitt eftir sig, eða eitthvað örlítið stundum.

Þjóðir eins og Grikkir og Rómverjar eru undantekningin. Langflestar germanskar þjóðir skildu ekkert ritmál eftir sig, en áttu þó blómlega og stórmerkilega menningu og tungumál.

Þetta minnir fólk á hversu dýrmæt hin rómantíska þjóðernisvakning var á 19. öldinni og þeirri 20., eða í upphafi þeirrar 20., en ekki eins mikið seinni hlutann. Þetta minnir á hvernig fólk hefur misst niður það sem hafði áunnizt þá.

Fyrr á öldum var talið eðlilegt að drepa fólk sem hafði ekki réttar skoðanir, á þeim forsendum að það aðhylltist villutrú.

Neró keisari fæddist árið 37 eftir Krist. Hann var kallaður djöfull í mannsmynd, og tengdur við Dýrið í Opinberunarbók Jóhannesar.

Weigall tekst að draga upp mynd af Neró sem vekur samúð og skilning með lesandanum.

Það sem vakti athygli mína við þessa bók er sifjaspellin, til dæmis. Kalígúla elskaði systur sína Drúsillu og það var ekki einsdæmi, í bókinni er sagt frá fleiri slíkum atvikum og endurteknum kynlífsathöfnum systkina eða hjónabandi og barneignum systkinna eða annarra náskyldra ættingja.

Þetta afsakaði hann með því að þetta væri leyfilegt í Egyptalandi og hefði verið lengi.

Í þessari bók kemur ýmislegt fram sem maður finnur ekki í yfirborðsumfjöllun um Neró eða fólkið á þessum tíma.

Þessir rómversku keisarar sem kallaðir voru geðveikir og voru það kannski, voru þó með rænu og vit stundum. Hegðun þeirra var einkennileg, en er þó skýrð með rökum í þessari bók.

Í bókinni kemur fram að þótt fólkið hafi hrættðzt rómversku keisarana og hlýtt þeim, þá voru önnur öfl að verki einnig í þjóðfélaginu, íhaldssöm öfl, sem börðust gegn siðspillingunni sem hin íhaldssömu öfl nefndu svo, og kæmi að utan, frá austurlöndum ekki sízt.

Hér er ég einmitt kominn að því atriði sem mér finnst heimild í bók mína um gaulverska og keltneska guðinn Esus.

Það er mín skoðun að keltnesku og gaulversku guðirnir hafi verið nær okkar norrænu guðum sem nefndir eru Vanir og Vanynjur en þeim norrænu guðum sem við eigum og nefndir eru Æsir og Ásynjur.

Hef ég séð að til eru fræðimenn sem eru mér sammála um þetta, en þetta er eitt þeirra fjölmörgu atriða sem er þó deilt um.

Eitt af atriðunum sem eru sérkennandi fyrir Vani og Vanynjur er að þar giltu svipaðar reglur og meðal Egypta til forna, að systkini eignuðust börn, til að hinn guðdómlegi kynstofn Vana spilltist ekki, og það voru kölluð sifjaspell ef Vanir eignuðust ekki afkvæmi með systkinum sínum, því það spillti hinum dýrmætu genum þeirra.

Vanir eru þó guðir og Vanynjurnar gyðjur, og því er ekki hægt að dæma slíkar goðsagnaverur á sama mælikvarða og dauðlega menn. Þannig að slíkt getur gengið upp ef um guðdómlegar verur er að ræða, en þannig erum við mennirnir vissulega ekki.

Heimildir eru mjög fátæklegar um guði og gyðjur drúíða. Í fáeinum tilfellum eru þó guðir og gyðjur með svipuð heiti, en með latneskum endingum oft.

Belisama og Belenos eru goð frá þessum tíma. Þau voru hjón og sennilega systkin líka. Nöfn þeirra eru af sama stofni eins og nöfnin Freyr og Freyja og Njörður og Njörð.

Þetta styður kenningu mína og margra annarra um að Vanagoðin séu eldri en Ásagoðin, og að Vanagoðin hafi verið dýrkuð sem drúízk goð meðal Gaulverja, í bland við önnur goð sem mætti túlka á annan hátt.

En af þessu má draga ýmsar ályktanir, eins og til dæmis það sem augljóst er, að þetta hafði áhrif á Rómverja og Kelta um langt skeið og á siðferðisvitund þeirra og einkalíf, kynhneigð og slíkt.

Í bókinni um Neró keisara er varla minnzt á Kelta og ekki á þeirra trúarbrögð, og þó má draga ályktanir og lesa ýmislegt á milli línanna, ef maður hefur fróðleik sér til stuðnings sem fenginn er annarsstaðar frá.

Á þessum tíma var Egyptaland rómverskt skattland og nýlenda þeirra, hérað í rómverska heimsveldinu, eins og Trump vill að sem flest landsvæði verði. Egypzk menning flæddi til Rómar og ástarsaga Júlíusar Sesars og Kleópötru er til dæmis heimsfræg og hefur orðið efniviður margra skáldsagna og bíómynda.

Í bókinni nota rómverskir keisarar egypzka menningu sem afsökun fyrir því að girnast systur sínar eða eignast önnur afkvæmi og ástarævintýri sem eldri Rómverjum og íhaldssamari geðjaðist ekki að, og kölluðu úrkynjun.

Stór og mikil þögn ríkir í mannkynssögunni um keltneska menningu og trúarbrögð eða áhrif á Rómverja og aðra.

Þetta byggist til dæmis á því að sagan er eins og hleðsla. Það er byggt ofaná það sem fyrir er. Ef samtímaheimildir þegja um eitthvað þá heldur sú þögn einatt áfram, nema endurskoðun fari fram, eins og ég er að reyna að koma með hér.

Þótt ekki sé hægt að sanna eitthvað um trúarbrögð sem heimildir skortir um í smáatriðum, þá er hægt að leiða líkum að einhverju.

Kalígúla keisari var sem sagt ekki brjálaðri en svo að hann var hluti af wók-hreyfingu þess tíma skömmu eftir Krists burð í Rómarveldi, en sú wók-hreyfing rómverska átti sér fylgjendur meðal margra.

Þessi wók-hreyfing var hluti að siðleysinu sem átti þátt í að rómverska heimsveldið féll. Þetta er mitt orðalag, ég er að útskýra þetta með vísan í okkar samtíma, því þarna eru augljósar hliðstæður eins og bókin leiðir í ljós um Neró keisara.

Hér eru setningar úr bókinni, þar sem Kalígúlu er lýst:

"Allir þjónarnir í höllinni voru egypzkir."

"Hann skipaði svo fyrir, að egypzka gyðjan Ísis skyldi tilbeðin opinberlega og ákvað einn helgidag á ári henni til heiðurs."

"Patrisíarnir og áhangendur hinna fornu siða í Róm hneyksluðust mjög á þessum erlendu siðum og venjum, og Agrippína og maður hennar urðu forsvarsmenn hinna rómversku erfikenninga og hugsunarháttar, sem lagði ríka áherzlu á siðferðið, hófsemi og þegnskap gagnvart lýðveldinu."

Margir Íslendingar vita það að Kalígúla fékk þann dóm í sögunni að hann væri einn hinna vitskertu keisara í Róm, sem vegna úrkynjunar eða geðveiki eða spillingar hefði stjórnað hörmulega og komið á lausung og sundrungu.

Þetta kalla ég wók-hreyfingu þess tíma í Róm, sagan endurtekur sig, baráttan á milli hefða og upplausnar og erlendra áhrifa er einnig langt aftur í fortíðinni, í þessu tilfelli 2000 ár aftur í tímanum um það bil.

En Kalígúla var ekki einn um þessar skoðanir. Þetta var tízkubylgja í Róm meðal unga fólksins, eða nokkurs hluta þess, og einhvers hluta elítunnar.

Kalígúla var sannur lýðskrumari. Hann lét halda íburðarmiklar skemmtanir fyrir lýðinn, og þó var hann umdeildur og ekki vinsæll af öllum, og vinsældir hans fóru minnkandi, sem sýnir að hinum íhaldssömu hefur farið fjölgandi og þeim sem hneyksluðust á honum og hjörðinni sem fylgdi honum að máli og var sammála honum.

Ég hef í öðrum pistlum haldið því fram að trúin á Esus hafi verið undanfari kristninnar, að konur hafi gert Esusardýrkunina vinsæla meðal almennings.

Nú vill svo til að sumt sem stendur í bókinni um Neró keisara getur stutt þetta.

Frjálslynda hreyfingin í kringum Kalígúlu og aðra keisara á þessum tíma, hún gæti átt sér aðrar og fjölbreytilegri skýringar en menn hafa vitað um fram að þessu.

Í bókinni eftir Arthur Weigall er því haldið fram að klikkun keisaranna hafi verið ástæðan fyrir þessu og svo einnig áhrifin af utan, frá menningunni egypzku, þar sem faraóarnir létu dýrka sig sem guði og eignuðust afkvæmi með nánum ættingjum.

Ég er alveg sannfærður um það að Esusartrúin var alþýðumenning þess tíma, sem náði inn fyrir veggi rómverskra heimila og jafnvel inn fyrir veggi elítunnar í Róm.

Hluti af þessari Esusardýrkun hefur verið lausung og frelsi í ástarmálum, og öðrum menningarefnum.

Minnumst Bakkynjanna í Grikklandi til forna, en það voru konur sem fylltust af kynferðislegum losta í ölæði og sem ekki aðeins misnotuðu karla kynferðislega heldur drápu þá jafnvel, samkvæmt lýsingum, eða dýr sem tengdust Bakkusi að minnsta kosti.

Rómverjar voru siðspilltir að þessu leytinu til einnig og Gaulverjar ekki síður. Því má slá því föstu að Gaulverjar áttu guði eins og Bakkus eða gyðjur af því tagi.

Esus gæti hafa verið slíkur guð, og söfnuður hans af þessu tagi.

Þegar eitthvað verður að tízkubylgju, eins og þessi lausung í Róm á tíma þessara keisara, þá er ástæðan oft ekki bara utanaðkomandi áhrif frá landi býsna fjarri eins og frá Egyptalandi, heldur getur ástæðan einnig verið utanaðkomandi áhrif frá Gallíu, sem var í næsta nágrenni við Róm og Rómverja, en Keltar og Rómverjar töluðu svo líkt tungumál að þeir skildu hverjir aðra.

Það er mín skoðun að trúarbrögð drúíða og Kelta hafi haft áhrif á unga Rómverja þess tíma og komið af stað wók-hreyfingu af þessu tagi í Róm í kringum Krists burð áætlaðan.

Ef Esusardýrkunin varð að tízkufyrirbæri meðal alþýðunnar, þá verður þetta allt miklu skiljanlegra, þar er kominn þrýstingur að neðan, frá almúganum, sem gerir byltingar og breytingar alltaf skiljanlegri en þrýstingur og breytingar ofanfrá, sem sé frá elítunni sjálfri.

Kælingu skorti í langan tíma, þetta er í annað skipti sem slíkt kemur í fréttum. Mannlegri færni hefur farið mikið aftur á skömmum tíma

Það er merkilegt að á okkar hátæknitímum skuli vera meira um matareitranir þennan vetur sem er að líða í fréttum en áratugina á undan. Er það tilviljun eða er það merki um trassaskap og hnignun í færni fólksins sem er treyst fyrir þessu?

Í þessu tilfelli eins og með leikskólaeitrunina kemur fram að tími var látinn líða áður en matarins var neytt þar sem bakteríur fengu tíma til að grassera.

Maður hlýtur af þessu að álykta að vandvirkni sé að minnka og fagmennska á undanhaldi.

Raunar finnst mér það ekki skrýtið.

Ef maður athugar tilhneigingu nútímafólks þá er hún mjög mikið í þá átt að halda að gamlar hefðir og reglur eða siðir trúarbragðanna sé eitthvað sem sé einskisnýtt. Til dæmis að margir halda að það séu fordómar að halda því fram að kynin séu tvö. Hvernig geta það verið fordómar sem er stutt af vísindunum og augljósum athugunum og upplifunum, nema ákveðinna einstaklinga sem viljandi eða óviljandi upplifa veruleikann öðruvísi?

En það er á fleiri sviðum sem fólk kallar margt fordóma sem áður þótti rétt.

Til dæmis þetta með kynþættina, að áður þótti rétt að fyrst ætti að huga að réttindum "þjóðarinnar", ekki einhverra sem eru fjarri. Það ætti ekki að þurfa að kalla slíkt fordóma heldur "rakhníf Ockhams", að það sé augljós kostur.

Vegna þess að lengi hefur verið í tízku að afneita því að til séu kynþættir, þá tek ég fram að hvort sem fólk er ósammála að slíkt hugtak lýsi veruleikanum eða ekki, þá er hugtakið notað til að lýsa mismunandi menningu og útliti og er gilt sem slíkt.

Síðan er það með uppeldi barna. Eitt sinn var talið algilt að þau ætti að beita aga, og að virða ætti eldra fólk því það hefði meiri reynzlu og þroska. Augljóst er sú viðleitni að hunza þetta, sérstaklega á Íslandi, þegar æ yngri ráðherrar koma fram, nú af tveimur kynjum, en ég efast ekki um að í framtíðinni verða þeir af öllum kynjum og kynþáttum, frá sem flestum löndum og menningarheimum.

Bandaríkin verða að teljast stærsta fjölmenningartilraun jarðarinnar, á þekktum tíma, eða svo virðist vera. Bandaríkin voru leiðandi í frelsi og fjölmenningu.

Samt eru Bandaríkin núna orðin leiðandi í íhaldssemi og að standa á bremsunni, fara til fortíðarinnar, afneita mistökum fortíðarinnar. Nema það á ekki við um Ísland eða Evrópu. Enda eru Evrópulöndin á leiðinni inní meiri hnignun og kreppu en önnur lönd og aðrar þjóðir, að því er virðist.

Kannski var Sómdóma og Gómorra stærsta frjálslyndistilraun fortíðarinnar. Drottinn eyddi þeim borgum samkvæmt Biblíunni. Hvernig fer þá fyrir vestrænu samfélagi?

Það sem vinstrimenn hamra á sem fordómum sem eyðileggi allt og alla, það eru hefðir og venjur í mörgum tilfellum sem bjarga og hjálpa, halda samfélögum á réttri braut.

Feðraveldið er dæmi um gott fyrirbæri sem úthrópað er sem fordómafyrirbæri nú til dags.

E. coli fannst í svínasultunni: Ekkert starfsleyfi

Voru það trén sem felldu stjórnina í Reykjavík?

Allavega kom þetta upp á sama tíma. Ég horfði á Silfrið í gær sem var eingöngu helgað stjórnarkreppunni í Reykjavík og sprungna meirihlutanum.

Þar mátti heyra og skilja að andstæðurnar á milli vinstrimanna og hægrimanna í borginni eru farnar að skerpast og skýrast þannig að erfiðara er um samvinnu. Fullkominn samhljómur á milli Vinstri grænna (sem er víðast hvar horfinn flokkur) og Sósíalista, gamalkunnugur samhljómur á milli Framsóknar og Sjálfstæðisflokks, og hinir nálægt Samfylkingu.

Svo virðist sem Einar borgarstjóri hafi loksins á miðju kjörtímabili áttað sig á því hvað kjósendur hans vildu og hann sé búinn að vera leiksoppur annarra flokka allan tímann og ætli nú að breyta því!

Já, enda fylgi hans hrunið og flokksins!

Annars hefði verið hægt að lækka þessi tré með því að stytta þau og þannig væri ekki verið að fara gegn náttúruvernd og ekki verið að fækka trjám sem mörgum þykja dýrmæt þarna.

Tré verða felld í Öskjuhlíð á morgun

Ratatoskur, Níðhöggur og Esus

Þegar ég fjalla um eitthvað sem ég hef mestan áhuga á þá lesa það mjög fáir, kannski 10-20. Þegar ég fjalla um pólitík lesa það allt upp í 300 manns þegar mér tekst vel til, en að jafnaði kannski 50-120 ef það eru meðalgóðir pistlar um pólitík.

Mér finnst það leiðinlegt að ljóðin mín lesa líka fáir og söngtextana. Ég hef lagt mikla vinnu í sumt af því, eða þannig séð.

Ég er virkilega ánægður með mörg ljóð eftir mig og finnst þau vera framúrskarandi þótt ég segi sjálfur frá, enda hafði ég góða kennara, Megas og Ingvar Agnarsson.

Jafnvel háskólafólk sem hefur prófgráður í goðafræði eða öðru fær ekki endilega marga lesendur að greinum eða bókum, því almenningur hefur ekki nógu þroskaðan smekk.

Í nútímanum er auðveldara en oft áður að verða amatörfræðimaður eins og ég, með því að kynna sér Youtube og fleira á netinu, og með því að lesa vel valdar bækur um viðfangsefnin.

Áhugamannafræðimenn geta haft forskot á þessa sem koma úr háskólunum, við erum frjálsari að nálgunum, og ekki eins mótuð af akademíunni, og framsetning okkar jafnvel lausbeizlaðri, en meira um mistök býst ég við, meira gammurinn látinn geisa án sjálfsgagnrýni.

Engu að síður er það svo að ég hef pælt í ýmsu og rannsakað í áraraðir, til dæmis keltneska og gaulverska goðafræði. Því telst ég vera sæmilega vel fróður um þetta, þótt ég noti ýmislegt úr Youtubemyndböndunum sem ekki telst allt jafn faglegt eða viðurkennt, eða eitthvað frá öðrum hnöttum sem ég hef fengið sjálfur með fjarsambandi, hinu mikla sambandi geimsins, eins og dr. Helgi Pjeturss útskýrði það, á sama hátt og Emanuel Swedenborg fékk upplýsingar og taldi sig tala við engla, en auðvitað var hann að tala við fólk á öðrum hnöttum eins og ég.

Ráðgátan um guðinn Esus er áhugaverð. Um hann er fátt vitað með vissu, nema talið er að hann tengist Lífsins tré í gaulverskri goðafræði, sem teljast má 3000 ára gömul. Það má merkja af líkneskjum af honum, en ekkert var um þetta ritað á sínum tíma, eða það hefur ekki varðveizt, svo vitað sé, nema það sé falið í Vatikaninu, eða því hafi verið eytt af ráðandi öflum, kirkjunni, eða Rómverjum á sínum tíma.

Líkindin á milli Esusar og Níðhöggs eru mikil, eða þá að hann eigi að vera Ratatoskur, eða einn hinna fjögurra hjarta, Dáinn, Dvalinn, Duneyrr eða Duraþrór.

Cernunnos tel ég að sé faðir Esusar, og hann er sýndur hyrndur. Snorri Sturluson veigraði sér sérlega mikið við að bæta þessum lýsingum við sum goðanna, guðanna og gyðjanna sem hann lýsti, þar sem hans samtími tengdi það við Satan einkum og sér í lagi, er þar hægt að tala um fordóma hans samtíma.

Alderva hygg ég að sé gaulverska og keltneska nafnið á heimstrénu, Lífsins tré, en Mugna er annað heiti sem er þekkt úr írskum heimildum fornum.

Alderva mun þýða "Hinn ókunni skógur, eða hinn mikli skógur, eða annar skógur".

Keltar og Gaulverjar trúðu ekki á að guðirnir byggju í fjalli eins og Forngrikkir, sem trúðu á sínir guðir byggju á Olympstindi. Þeirra himnaríki var djúpt inni í skóginum í einhverju leyndu ríki, þar sem enginn yrði gamall eða þjáðist.

Ef Esus er Níðhöggur þá er það stórmerkilegt í ljósi þess að drekar eru ævafornt tákn fyrir mátt og guðdómleika en hið djöfullega einnig. Það staðfestir eiginlega það sem ég hef haldið fram, að Esus hafi verið svipaður guð og Shiva í hinni indversku goðafræði, sem sé eyðileggjandi.

Mér virðist sem Teutates hafi verið svipaður og Vishnu, sá sem viðheldur sköpuninni, en Cernunnos eins og Brahma, skaparinn, upphafsskaparinn.

Það sem flækir þessi mál er að Taranos er einnig eins og upphafsskaparinn, Brahma. Það er jafnan viðurkennt að þótt sitthvað finnist hliðstætt í trúarbrögðum og trúarbragðakerfum þá eru þversagnirnar margar og þetta sem er einstakt við trúarbrögð hverrar þjóðar og menningar.

Jahve virðist hafa gleypt alla þá guði sem áður ríktu með honum. Ashera er dæmi um slíkt, fyrrverandi kona hans.

Það er þekkt úr trúarbrögðunum að fram komi sigursæll guð sem drepur aðra guði og tekur þeirra hlutverk yfir á sig.

Þessvegna gegnir Freyja mörgum nöfnum. Þessvegna ber Óðinn mörg nöfn.

Ég tel að Freyjunafnið Hörn þýði "Hin hyrnda gyðja", en ekki "gyðja hörsins" eins og Ásgeir Blöndal hélt, en viðurkenndi þó að það væri óljóst, "uppruni öldungis óviss", stendur skrifað í hans orðsifjabók um gyðjuheitið Hörn.

Tengsl eru milli Cernunnosar og Jahves. Cernunnos hefur verið tengdur við Chrónos, gríska guðinn sem át börnin sín og er guð tímans, og svo Satúrns, sem gerði slíkt hið sama og er rómverskur guð. Í Youtubemyndbandi sá ég Davíðsstjörnuna sem eitt af táknum Satúrns. Þar með er komin tenging á milli Jahves og Cernunnosar, þótt Cernunnos ásamt Pan hafi verið notaður sem staðalmynd fyrir Satan ásamt Bafómet, sem kannski á eitthvað skylt með þeim.

Dulfræðingar segja að satanismi sé aðeins táknaður með fimmarmastjörnu sem snýr niður en ekki upp, rétt eins og kross á hvolfi eigi að túlka slíkt, satanisma.

Davíðsstjörnuna má líka túlka á ýmsan veg og sagt er að þessi tákn séu ekki einkaeign eins hóps fólks eða trúfélags, heldur notuð af mörgum.

Ég fullyrði að Esus er mjög gamalt goð, og þróaðist og breyttist um langt skeið.

En það er víst alveg pottþétt og 100% víst, að Esus er sá sem heggur greinar af lífsins tré í keltneskri goðafræði, eins og Níðhöggur gerir í norrænni goðafræði.

Þetta er stórmerkilegt, og sýnir fram á ævafornar hugmyndir manna um að sköpun og eyðing haldist í hendur, hvort geti án annars verið.

Það að þetta vanti í þankagang margra í nútímanum er upplýsandi fyrir mörg vandamál nútímans.

Eftir því sem maður leitar lengra aftur í trúarbrögðin, þeim mun meiri sannleika finnur maður.

RÚV er dæmi um það þegar ríkisspilling leiðir til ömurlegrar niðurstöðu

RÚV er komið á þann stað að endurráðning Stefáns var hneyksli, spillingarhneyksli. Það er þörf á endurnýjun af mjög mörgum ástæðum, bæði til að fá betri dagskrá og vegna aðkomu að svona spillingarmálum.

Ég sem hafði trú á Lilju Alfreðsdóttur, hún hefði átt að breyta lögunum um RÚV þannig að ömurleg dagskrárgerð og stöðug wók-innræting sé bönnuð, og hlutleysi sé tryggt, að allskonar sjónarmið komist þarna að.

Fyrrum lögreglustjóri tafði rannsókn málsins

Eurovisionkeppnin sem er að klofna í fleiri keppnir

Í áraraðir hér á Íslandi hefur fólk kvartað útaf Eurovision keppninni, sumir vilja draga þjóðina út, aðrir stofna Scandovision. Klíkuskapur og leiðindapólitík gera keppnina umdeilda og þetta snýst meira um pólitík og umbúðir en tónlist og flutning hin seinni ár.

Persónulega finnst mér að aukið samstarf við Rússa og önnur BRICS ríki kannski vera skynsamlegra en að ríghalda sér í hnignandi ESB og Bandaríkin.

Þó býst ég alls ekki við að valdhöfum detti neitt slíkt í hug og því er það auðvitað ómögulegt.

En fordæmið, sem Rússar sýna, það er mjög merkilegt.

Af hverju þarf bara ein svona keppni að vera haldin? Af hverju ekki fleiri?

Rússar endurvekja söngvakeppni til höfuðs Eurovision