Ég ber hæfilegt traust til beggja kvennanna en efast líka talsvert um báðar

Ég horfði á Silfrið þar sem Áslaug og Guðrún voru í kappræðum. Ég tók eftir því að mismunur var á framboðsræðum þeirra. Áslaug var með allskonar lítil loforð og frasa sem hún rökstuddi ekki af innlifun, en Guðrún var með færri mál sem hún virtist sannfærðari fyrir og því meira traustvekjandi sem þroskuð manneskja.

Áslaug Arna talaði mjög almennt í Silfrinu. Hún talaði um gildi þeirra sem eldri eru og líka þeirra sem yngri eru. Hún gerir sér grein fyrir því að í Sjálfstæðisflokknum rúmast margar skoðanir. Hún útskýrði samt ekki nákvæmlega hvernig hún vill koma til móts við alla, og hún var heldur ekki sannfærandi um að hún gæti það.

Bara ef maður túlkar hvaða fylgi hún hefur þá sér maður að hún er að tala inní hóp femínista, vinstrisinna, jafnaðarmanna, Evrópukrata og unglinga frekar en til allra. Enda var grein um það í DV nýlega að vélmenni - sem er hlutlaust - gervigreind - sem hefur ekki tilfinningar en kemur með niðurstöðu byggða á upplýsingum eingöngu, kom með þá niðurstaða að hún væri að tala inní lítinn hóp femínista en Guðrún væri með breiðari málflutning.

Ég er nokkuð viss um að íhaldsfylgið muni endanlega hrynja af Sjálfstæðisflokknum ef hún verður kosin formaður eftir tæplega viku. Það er nokkuð sem er ekki hollt fyrir flokkinn á þessum krísutímum, því það er grunnfylgið og kjarnafylgið.

Ég tel að Guðrún gæti kannski orðið skárri, en ég á erfitt með að ímynda mér að hún geti híft flokkinn uppí 40% fylgi frekar en Áslaug.

En alveg eins og skoðanakannanir sýna þá hefur Guðrún ívið meira fylgi og auk þess breiðara fylgi þvert á flokka og aldursbil.

Því má telja líklegt að hún verði næsti formaður.

En hvor þeirra sem verður fyrir valinu, það verður ekki auðvelt að gera flokkinn aftur að þeirri breiðfylkingu sem hann var.

Fullt út úr dyrum hjá Áslaugu Örnu

Leikritið heldur áfram, þar til blekkingin fellur til fulls

Ég tók eftir því að Friedrich Merz sagði útilokað að vinna með hægriöfgaflokkum. Í ræðu sem spiluð var þegar útgönguspáin var sýnd minntist hann á að útlendingamálin væru ein þau mikilvægustu.

Þannig að Merz er að reyna að hirða atkvæðin af afD, þeir vilja læra af þeim smávegis, en ekki leyfa þeim að njóta ávaxtanna. Svona er hræsnin.

Kjósendur eru ekki fífl alltaf. Þeir sjá hverjir eru vondir og hverjir eru góðir. Ekki fer það alltaf eftir áróðrinum í fjölmiðlunum.

Mér þótti gaman að sjá Auðunn Arnórsson, skólabróður minn úr MK tjá sig á Stöð 2 í gær, sem sérfræðing í þýzkum stjórnmálum.

Það er áhugavert það sem hann sagði að Þjóðverjar væru búnir að laga sig að samevrópskum hugsunarhætti og kosningahegðun eftir að hafa verið í Evrópusambandinu í áraraðir. Ég hafði ekki alveg litið á þetta með þeim hætti, en það er í raun önnur aðferð til að segja að þjóðerniskennd Þjóðverja sé fokin útí veður og vind, en í stað hennar sé komin samevrópsk kennd, hvernig svo sem hún nú er.

Raunveruleikinn hlýtur að móta hvaða skoðanir fólk hefur. Söguskýringar bandamannanna eru nú farnar að hljóma eins og tröllasögur fyrir börn fyrir háttinn, til að kenna þeim hverja eigi að hata og hverja ekki.

Það er skrýtið en satt að við erum að upplifa merkilega tíma. Meginstraumspólitíkin er búin að loka sig og læsa inni í skáp og heyrir bara í sinni eigin rödd en ekki í veruleikanum. Bergmálið berst og venjulegu flokkarnir telja það sannleikann og ekkert annað.

Þannig sjáum við að aðferðirnar til að sigra óvinina sigra þá sjálfa. Þannig sjáum við að einn pínulítill, ofsóttur og hataður flokkur er að verða normið og endurskilgreina stjórnmálin.

Góða fólkið er grátklökkt því það hefur ofvaxna réttlætiskennd og lætur hana þvælast fyrir sér um of.

Einfaldar staðreyndir blasa við. Innfæddum Þjóðverjum fækkar og þeir verða í minnihluta brátt ef svo fer fram sem horfir. Góða fólkið vill bjarga heiminum en heimurinn drekkir góða fólkinu sem þakklætisvott.

Þegar rökhyggjan hverfur þá hverfur mennskan líka, eftir verður skelfing og afneitun, heimska og paranoia.

Þegar ekki er einu sinni hægt að notast við heilbrigt íhald til að búa til stöðugleika þá vakna öfgarnar til lífsins og fara aftur að drottna. Þegar íhaldið er kallað glæpsamlegt, þá verður veruleikinn fyrst glæpsamlegur.

Þýzkaland var þekkt fyrir stöðugleika eftir stríð. Allt var þar stabílt og fast í skorðum, nú nálgast aftur tímarnir þegar kollsteypurnar réðu ríkjum.

Hversu óendanleg er sú heimska að halda að útilokun á flokknum sem setur allt í nýtt samhengi og fólk fattar að býður alvörulausnir muni færa allt í sama horfið og var þegar Angela Merkel gerði sín mistök, og bjó til jarðveginn fyrir þessa nútímapólitík?

Getur fólk ekki einu sinni skilið að gullöldin hennar Angelu Markel var engin gullöld, heldur blekkingatími sem bjó til þann veruleika sem við nú tilheyrum?

Svona er staðan í Þýskalandi

Sköpunarsaga Biblíunnar, Genesis kemur frá norrænu fólki sem var til fyrir 8000 árum, Biblían, menning gyðinga stórmerkileg þar með einnig. Við getum því hætt að hafa minnimáttarkennd

Fræðimaðurinn sem býr til þessi myndbönd er fjölfróður og mark er á honum takandi. Með víðtækum samanburði kemst hann að þessari niðurstöðu. Of oft hefur okkur verið sagt að við eigum þeim allt að þakka sem færðu okkur Biblíuna, en vísbendingar benda til að þessu sé þveröfugt farið, að for-indó-evrópska menningin fyrir 8000 árum í Rússlandi sé móðurmenning Egypta, Súmera, Gyðinga, Babýloníumanna og allra annarra sem á eftir komu, Grikkir, Rómverjar og fleiri.

Genesis (and its Indo European origins) the Creation Myth of the Bible - YouTube

https://www.youtube.com/watch?v=xKPMeIojJVk

Nokkrir einfaldir þættir virðast grunnur, sem fela í sér naut og tvo menn, og öðrum er fórnað, líkt og Ými forðum. Manus og Yemo eru þeir kallaðir, en beljan ýmislegt eftir þjóðum.

Yemo, Ýmir er tvíkynja vera hverri er fórnað og heimurinn verður úr þeirri veru. Þetta kann að minna á hán hugtakið og hin fjölmörgu kyn nútímans. En ekki er gott að líkja sér við þetta, því þetta eru jötnar eða verur og skrímsli sem teljast utan þess eðlilega, og þjóna aðeins því hlutverki að vera efniviður þess sem á eftir kemur.

Fólk með norrænt útlit kom einnig frá þessu svæði fyrir 8000 árum. Því er menning og ætterni samofið samkvæmt þessu, og hámenning sú sem komst á vegna þessa fólks sem kom frá þessu svæði 6000 fyrir Krist.

Nú má enn deila um hvort kærleikurinn sé meiri í gyðingatrú og kristni og islam en þessum heiðnu trúarbrögðum forfeðra okkar og formæðra fyrir 8000 árum, og því er enn hægt að deila um hvað er hámenning og hvað ekki og hvort kristnin hafi ekki verið framfaraskref. Vissulega er þessi menning fyrir 8000 árum ekki til skrásett á sama hátt og menning Hebrea eða kristinna manna, hún er samansett af vísindamönnum sem setja saman púsluspil og fá þessa stórmerkilegu niðurstöðu.

Munurinn á Biblíunni og heiðnum trúarbrögðum er framsetningin, markaðssetningin, sem er meira sannfærandi í Biblíunni, og búið að fjarlægja atriði sem benda á marga guði og slíkt.

Ef Elohim og Adonai, nöfn yfir Drottin, eru tekin bókstaflega sem fleirtöluorð þá kemur vel í ljós að uppruni Biblíunnar er í fjölgyðistrúarbrögðum nágrannaþjóðanna eins og búið er að sýna fram á með óyggjandi hætti og vissu.

Þessi nöfn yfir Drottin eru túlkuð sem virðingarheiti, en upphafleg merking hefur þó verið þessi: Guðirnir, drottnarnir, leiðtogarnir.

Djúpið sem er svo þýtt í nútíma Biblíunni á sér rætur í eldra orði sem var Tiamat, dreki sem var drepinn í babýlónískum goðsögnum, fyrirmyndum Genesis. Sá dreki átti sér fyrirmynd í Ými, hinni tvíkynja veru sem var drepin, eða Yemo, en þannig voru trúarbrögð for-indó-evrópumanna fyrir 8000 árum.

Enn fremur, orðið Guð í Biblíunni átti sér eldri fyrirmynd, sem var Marduk í eldri trúarbrögðum, og vindurinn sem þýddur er sem andi guðs, var upphaflega vindur stormguðsins, sem þekkist meðal eiginlegra allra þjóða. Nöfn hans eru Þór, Taranis, Júpíter, Jahve, Zeus, Týr og margt fleira.

Þannig að við sjáum í allra fyrstu setningum Biblíunnar sömu sköpunarsögu og í norrænni goðafræði, en í Biblíunni er hún komin í áróðursbúning þeirra sem vildu búa til eingyðistrúarbrögð til að réttlæta stöðu konungs, og valdapíramída feðraveldisins, sem stóð á hátindi sínum fyrir 350o árum síðan víða, með hernaði og slíku.

Nema eins og komið er inná í þessu myndbandi, norræna goðafræðin er eldri, upprunalegri. Samanburður sýnir þetta.

Áróðurinn í Biblíunni er mannanna verk. Þessi eini guð er kannski ekki endilega til eða sá algóði, og almáttugi guð sem þar er haldið fram að hann sé.

Eins og kemur fram í þessu myndbandi með vísunum í Aten og Atenisma þá kemur eingyðistrúin frá Egyptalandi, trúin á sólguðinn, (guð gerir kraftaverk einn, dáist að sínu eigin verki og þarf ekki aðra guði).

En fyrir þá sem efast og halda í sína kristni þá eru rökin sterkust á þessa leið: Til eru menjar um eldri þjóðir en Hebrea eða Egypta. Þær þjóðir hafa sameiginleg gildi og trúarbrögð, þætti í trúarbrögðum. Rakið er til þess elzta sem er sameiginlegt. Það eru þrjár verur, tvíkynja vera sem er fórnað, fyrsti maðurinn, fyrsta hetjan og síðan skrímsli sem er stundum fórnað og er stundum naut eða belja eða dreki. Heilög þrenning semsagt af heiðinni tegund og upphaflegri.

Þetta passar við keltenska og gaulverska goðafræði. Taranis verður Drottinn allsherjar, hetjan með þrumufleyginn, hinn almáttugi guð. Esus er andinn, hverjum er fórnað. Teutates er vatnið sem skilur sig í tvennt, og verður sköpunin, landið, lífverurnar.

Vegna þess að til eru eldri þjóðir en Hebrear og Egyptar þá er það ljóst að útilokað er að allt sé hægt að rekja til þeirra. Við verðum því að rekja þá frá öðrum og eldri menningarskeiðum, og þessi for-indó-evrópska menning í Rússlandi fyrir 8000 árum virðist fullnægja öllum skilyrðunum um að vera fyrsta hámenningin, eða með fyrsta vísinn að henni, og þaðan komu bleiknefjar og breiddu sig út um jörðina, til Ísraels, til Norðurlandanna, til Ameríku, Bretlands, Evrópu.

Nei, ég veit að ég get ekki sannfært trúmenn sem eru sannfærðir um að sköpunarsaga Biblíunnar sé réttari en vísindalegar niðurstöður fornleifafræðinga og trúarbragðafræðinga, en samt er rétt að skoða þetta og íhuga.

Oft erum við Magnús Sigurðsson bloggari sammála. Hann hefur skrifað um það að við norðurlandabúar séum færir um að rekja ættir okkar til Gyðinga. Það má vel vera, það eru aðrar kenningar, um ættkvíslir Ísraels. Það er kannski eitthvað til í því að þannig hafi fólk dreifzt um jörðina, en þessi pistill fjallar ekki um það. Það snýst kannski frekar um menningu en um ættfræði. En jafnvel þótt einhverjir svo sunnarlega hafi komið hingað norður, eins og sumir kristnir menn halda fram, þá hefur Kári Stefánsson sýnt fram á að við Íslendingar erum Norðmenn og Írar í nokkuð jöfnum hlutföllum, en örfá prósent koma þó lengra að, jafnvel frá Ísrael eða öðrum svæðum.

Í þessu myndbandi kemur þó skýrt fram að þessi kenning virðist passa við allar niðurstöður vísindamanna, að hin for-indó-evrópska menning er sú sem dreifðist til Ísraels og útum alla heimsbyggðina, það er upprunalega trúin, sem er nær norrænni goðafræði en því sem stendur í Biblíunni í raun.

 

Gröf Tútmóses II fundin

Fáein orð í keltnesku, gaulversku. Kennsluþáttur í útdauðu máli, 1.

Hér eru fáein gaulversk orð þýdd yfir á íslenzku. Takið eftir hversu líkara þetta er íslenzkunni heldur en franskan, sem er blendingur úr gaulversku, latínu og fleiri málum.

A- er fornt neitunarforskeyti sem einnig er til í forníslenzku.

Abro er næstum sama forskeyti og afar, sem er einnig notað í nútímaíslenzku.

Abú er skylt á, og þessu orði hafa margar suðrænar þjóðir glatað vegna latneskra áhrifa.

Margá, jörð, er sama orð og mörk, skógur á íslenzku. (Seinni hluti orðsins acaunomargá).

 

a, am, an, neitunarforskeyti, án.

abainna, aballa, abalias - eplatré, ávaxtatré

abalicos - gjöfull, ábatasamur, veitull

aballon - epli, ávöxtur, eplatré, ágóði, hagnaður, auður

abancos - bjór, bifur (dýrið), árdvergur, hökubjörg, hjálmgríma

abi - skyndilega

ablabaros - þögn

aboná - á, fljót

abrants, abrantos - augnlok

abrextos - ólöglegur, bannfærður, yfirgefinn, óskilgetinn, órökréttur

abrextus - útlagi, afbrotamaður,

abro-, (forskeyti), mjög, afar, sérlega, einkar

abros - of mikið, umfram, í óhófi

abú, abonos - á, fljót

acauná, acamná, acanná - hola, gjóta, sprunga, glufa, rauf

acaunomargá - klettajörð, sendin jörð

acaunon - steinn, klettur, bjarg

accombonget, acconbubouge, accomboxtos, accombognion - að drepa, slá í hel, yfirtaka, slátra

acínos, so - spíra, frjóangi

acitablos - lítil skál, vínskál, hunangsskál

aciton - völlur, slétta, gresja

-ácos, (viðskeyti), -legur, í samfloti með, viðloðandi, með (til dæmis nertacos: sterkur, nerton: styrkur).

Jafnaðarfasismanum var komið á með því að neyða fólk til að fyllast af ranghugmyndum félagsfræðinga Frankfurt skólans í marga áratugi. Yfirlýsingar Trump eru réttar, sannleikurinn

Ég var farinn að búast við því að nú þegar Sjálfstæðisflokkurinn er í stjórnarandstöðu færu þingmenn innan hans að tjá sig frjálslegar og ekki eftir beinni línu sem myndast til að halda saman ríkisstjórn.

Sérstaklega er ég að tala um Donald Trump og Bandaríkin og mildari stefnu gagnvart honum og jafnvel Rússlandi og Pútín, það er tæplega hægt að búast við þannig stefnubreytingu hjá jafnaðarfólki og vinstrafólki, sem hefur reyrt sig fast á sinni röngu línu.

En úr því að Donald Trump reif Repúblikanaflokkinn í Bandaríkjunum upp úr lægð og lélegu fylgi þá hefði ég haldið að forystufólk í Sjálfstæðisflokknum vildu draga ályktanir af því og læra eitthvað. Sérstaklega vegna þess að Sjálfstæðisflokkurinn er systurflokkur Repúblikanaflokksins í Bandaríkjunum.

Það skal viðurkennast að ég hef tekið eftir því að fólk talar ekki lengur um Donald Trump sem fávita og vitleysing heldur öfgamann og það er skárra, framför.

En þegar Diljá Mist kom í fréttatímanum, upptaka frá þinginu, og var eitthvað að kenna Trump við fasisma þá fannst mér það heldur lélegt. Þessi rispaða plata er orðin svo slitin hjá þeim Trumphöturunum að hún fer að verða spiluð í gegn og má þá heyra annað lag á hinni hliðinni!

Ef konur vilja að maður láti af kvenhatri og kvenfyrirlitningu sem þær kalla svo, þá ættu þær að haga sér þannig að þær hlusti á rök og þroskist af þeim, þær sem þola ekki aðrar skoðanir en þær hafa sjálfar lært af einhverjum meðvirkum femínistum.

Hafna yfirlýsingum Trumps með öllu

Það sem Jónas frá Hriflu skrifaði um árið 1962 þegar hann fjallaði um Kola og Stálbandalagið á enn vel við eins og ekkert hafi breyzt, og viðvaranir hans til þeirra sem vildu þangað inn

Nýlega fór ég í Góða hirðinn, en gamlar bækur á góðu verði vekja hjá mér meiri áhuga en nýútkomnar bækur, sem eru 99% femínismi og annar nýhelkommúnískur áróður, en nóg er að opna tímarit eða horfa á vefmiðla eða sjónvarp til að fá nægju sína af þeim áróðri. Þó koma enn út örfáar bækur sem eru einhvers virði, en ekki nema um 1%, þar sem hægt er að finna eitthvað áhugavert og ekki femínískan bolsévisma eingöngu.

Ég fann fjórar bækur úr ritsafni rithöfundarins og stjórnmálaskörungsins Jónasar frá Hriflu, en hann má nú vissulega teljast einn af mínum eftirlætisrithöfundum. Bæði er það vegna þess að hann skrifaði á góðri íslenzku en ekki síður það að hann var einn mesti gáfumaður sem við höfum átt, og einn af okkar fremstu stjórnmálamönnum fyrr og síðar.

Sjöunda bindi ritsafns hans er bók sem kom út sama ár og hann lézt, 1968. Heitir hún "Dásvefn og vaka" og inniheldur greinar um stjórnmál og fleira. Þar er merkileg grein sem heitir:"Eigum við að hverfa inn í stórríkið?"

Áður birtist þessi grein í Mánudagsblaðinu 19. nóvember 1962. Hún virðist fjalla um skoðanir Jónasar á NATÓ. Ísland var eitt af stofnríkjum NATÓ 1949, svo ekki hefur Jónas skrifað þetta sem innlegg um hvort við ættum að fara þangað inn árið 1962, heldur sem þanka um skoðanir sínar á NATÓ og aðrar fjölþjóðastofnanir.

Ég var ekki fæddur 1962 eða 1968 svo ekki man ég hvaða utanríkismál voru efst á döfinni þá sem hann gæti hafa verið að vísa í.

Kannski muna það aðrir betur, en það skiptir ekki öllu máli. Það er bara svo margt í grein Jónasar sem á enn vel við í dag og endurómar svo að segja nákvæmlega með sama hætti.

Ég ætla að vitna hér í hann:

"Réttmætur uggur vesturþjóðanna við alræðisstefnu Rússa í stjórnmálum, hermálum, trúmálum og ekki sízt í fjármálum og verzlun hefur knúið Bandaríkin til að mynda hin miklu samtök frjálsra manna sem kennd eru við Atlantshafið."

Samkvæmt þessum orðum er eins og Jónas hafi skrifað þetta skömmu eftir að NATÓ var stofnað, 1949 eða 1950, en hann hafi ekki birt greinina strax.

Annars gæti frekar verið að Jónas sé að fjalla um Kola og Stálbandalagið, stofnað 1952, fyrirrennara ESB, og haft áhyggjur af þeirri valdasamþjöppun svona snemma, 1962.

Jónas frá Hriflu fjallar um málið frá báðum hliðum í grein sinni, en er ekki sannfærður um að Ísland eigi þarna heima. Vitna enn í pistil hans:

"Áreiðanlega væri betra að halda áfram að vera frjálsir menn og nota sjálfir með manndómi auðlindir landsins heldur en að afhenda þær stórríkismönnum."

Þetta er nákvæmlega sama staða og í dag!

Fleira á vel við:

"Og veröldin er ekki öll í stórríkinu og verður það heldur ekki."

"Gylfi Gíslason og stallbræður hans ætla að láta Ísland síga hægt og hægt inn í stórríkið. Það er lokaráð. Þeir ætla að opna landið og þegnréttinn til þess að fá lágan toll á fiski innan stórríkismarkaðanna."

Merkilegt hvað fátt hefur breyzt og hvernig þess orð eiga enn við!

Ég vil einnig minna á það að pistlar Guðjóns Hreinberg passa við allt þetta, þar sem hann hefur fjallað um samsærið gegn fólki á Vesturlöndum sem fræðasamfélagið marxíska áður en styrjaldirnar tvær byrjuðu virðist hafa skipulagt, Frankfurt skólinn, þjóðfélagsverkfræðin kommúníska og jafnaðarmannanna, að halda fólki hlýðnu og heimsku, kúguðu.

Það sem ég vissi ekki áður en ég las greinina eftir Jónas frá 1962, það var að Kola og Stálbandalagið hafi svo snemma sem þetta, 1962 sýnt ofríkistilburði, og að menn hafi gert sér grein fyrir því.

Það vita það auðvitað ALLIR sem hafa verið að fylgjast með fréttum undanfarna áratugi, að samþjöppun valds hefur stóraukizt í því bandalagi, sem nú heitir ESB en ekki Kola og Stálbandalag Evrópu. Einnig hefur reglufarganið margfaldazt. Það eru ekki nýjar fréttir, en staðreynd sem alveg má endurtaka fyrir þau sem hafa gleymt því.

Sjálfstæðistilfinning Íslendinga hefur dofnað. Það er mesta áhyggjuefnið, og því ástæða til að ætla að jafnvel meira en helmingslíkur séu á því að við göngum inní Evrópusambandið í stjórnartíð þessari sem nú er nýhafin.

Kristrún tekur þátt í neyðarfundi Macrons

Upplausnin er framundan

Ef menn velta fyrir sér hversvegna almenningur hefur ekki gert uppreisn í Evrópu gegn afdönkuðum jafnaðarfasistum sem þar stjórna þá held ég að svarið sé nokkuð augljóst við því. Sigur nazismans í Þýzkalandi 1933 kalla ég byltingu, nazíska hægribyltingu, en það sem gerðist í Rússlandi upp úr 1917 var kommúnísk bylting, ekki það sama.

Það verður ekki bylting fyrr en fólk verður talsvert svangara og verr sett. Þá gerist eitthvað eins og áður í sögunni, alvöru byltingar.

Þjóðverjar sultu unnvörpum og kusu því Hitler og félaga 1933, og það sama gerðist í aðdraganda rússnesku byltingarinnar 1917. Það er ekki hægt að bera saman örlítið hökt í ofgnóttarvél nútímans við það.

Sigur Trumps 2016 og núna í fyrra er hinsvegar frekar kristileg bylting, afturhvarf til meiri stöðugleika fyrir wók-ruglið, eða tilraun til þess.

Jafnvel þótt aFD og Franska þjóðfylkingin hafi í sér nazísk element eða þjóðrembueiginleika, þá er það einnig augljóst að þessir flokkar eins og Svíþjóðardemókratar eru allt saman kristilegir íhaldsflokkar, með rasískar deildir innanborðs sem eru í minnihluta, en þjóðernisíhald kristilegt ber þó keim af rasisma en einnig þó menningarsérgæðingshætti.

Vinstrimenn og jafnaðarmenn eru hinsvegar orðnir svo geðveikir af hræðslu við að missa völd sín að þeir hafa misst allt vit. Wókið er þvílík öfgastefna að dæmin eru varla til í mannkynssögunni sem líkjast slíku.

Það að almenningur er orðinn miklu ofdekraðri og heimtufrekari á okkar tímum en áður í mannkynssögunni gerir ástandið óstöðugra.

Framtíðin getur því orðið skrautleg af mörgum ástæðum.

 

Of margir drukkið „Trump-eitrið“

Þróun er ekki tilviljanakennd, óhöpp og heppni, þetta má útskýra

Sumir og kannski margir halda að þróun eigi að vera tilviljanakennd. Þó eru þeir til, og fjölmennir eru þeir meðal kristinna og í öðrum trúfélögum sem finna og skynja að Guð vill það bezta fyrir okkur mennina og sköpunina í heild. Það þýðir að það vonda sem hendir okkur er ekki Guðs vilji.

Þetta lærði ég ungur og hef ekki sleppt þessari heimssýn.

Þegar ástin fangar mann þá verður þetta skýrara en nokkru sinni fyrr, að Guð hefur áætlun fyrir mann og framtíð gæfuríka, en oft fer ekki allt að Hans vilja.

Ætti ég að útskýra það þegar ég fékk taugaáfall þegar mér gekk ekki að kynnast Herdísi, á sama aldri og ég? Það gerðist 1991. Ég hef aldrei verið eins vitlaus í nokkra manneskju. Ofbeldi getur verið afleiðing af slíku, en ég hélt aftur af mér, nema í listinni, þar fékk ég útrás fyrir reiðina það ár og síðar.

Það er löng saga og mig langar til að segja hana í smáatriðum, mér finnst ágætt að létta á sál minni og segja frá því dapurlega sem ég er ekki sáttur við í lífinu. En ég nenni því ekki núna, nema koma með þennan formála.

Svona sögur eru merkilegar, en finnst manni að aðrir hafi áhuga á manns persónulega lífi? Ég efast um það. En úr því að aðrir segja frá sér persónulega geri ég það stundum líka. Ætli ég fari ekki nánar útí þessa sögu seinna og eitthvað fleira áhugavert af þessu tagi.

Sigur er ekki mögulegur í Úkraínu þegar fólkinu fækkaði jafnvel áður en stríðið byrjaði

Mér þótti býsna skondin en hryllileg fréttin um að Trump sagði við Selenskí að hann myndi styðja Úkraínu áfram gegn því að fá aðgang að auðlindum.

Á mannamáli:

Ég skal halda áfram að hjálpa þér að útrýma þjóðinni þinni ef ég má ræna öllu steini léttara í landinu þínu!

Fullkomið tap fyrir Úkraínu!

Hverra hagsmuna gætir Selenskí?

Samvizkulaust kvikindi sem rekur erindi Evrópusambandsins og NATÓ og vill bara hærri mútugreiðslur.

Næstum öll Úkraína er dáleidd af skrímsli, af Djöflinum, af Höggorminum, og það er næstum öll Evrópa líka, í sínum femíníska satanisma.

Það sést bezt á því að Úkraínumenn vilja halda áfram að deyja fyrir vonlausan málstað. Þeir eru dáleiddir.

Geimverur og mannverur. Geimverur eru til, og þær eru "góða fólkið", fólkið sem talar og hegðar sér þvert á eigin hagsmuni og það sem skynsamlegt er.

Við sem erum mennsk eigum ekki að skammast okkar fyrir það þótt geimverurnar séu víða komnar til valda og þótt konur séu ekki lengur mennskar nema í örfáum tilfellum, vegna X-2000 áhrifanna.

Að vilja senda Úkraínu vopn er það sama og vilja fækka fólki í Úkraínu. Ekki kærleiksverk, ekki góðverk heldur eitthvað allt annað.

Nærri 50.000 manns hafa horfið

Réttlætiskenndin, ESB og heiðin uppreisn, náttúruvernd og fleira

Í stað þess að skrifa athugasemd hjá Magnúsi Sigurðssyni ákvað ég að skrifa nýjan pistil um þær upplýsingar sem koma fram hjá Óskari Helga Helgasyni og sagnfræðilegi fróðleikurinn sem fylgir með kallar á nýjan pistil frá mér um tengslin við þann tíma sem ég er að rannsaka og svo þessar aldir í Íslandssögunni þegar drekkingar voru aftökuaðferð og refsingaraðferð.

Ég hef verið að einbeita mér að upplýsingum sem eru ævafornar og frá því áður en Ísland byggðist, vegna bókarinnar um guðinn Esus sem ég er með í smíðum. Þessvegna hef ég þurft að skoða tengd atriði, eins og menninguna sem tíðkaðist á þeim tíma í Evrópu og slíkt og svo hvaða einkenni aðrir guðir höfðu.

Einn slíkur keltneskur, gaulverskur guð, sem fæstir Íslendingar þekkja heitir Toutatis eða Teutatis, sem mun vera latneskari útgáfa af nafni hans, en betur þekkt.

Þjóði er nafn hans á íslenzku og Þjóð er nafn systur hans og eiginkonu. Þjóði var Vanaguð, þekktur á landnámsöld á Íslandi. Viljandi var ýmsum guðum sleppt þegar Eddur voru skráðar en sumt hafði þó gleymzt. Reynt var að þagga niður Vanamenninguna, Vanadýrkunina, því hún passaði ekki vel við kristilegt siðferðið, nánar tiltekið að það var kallað sifjaspell að systkini giftust eins og tíðkaðist meðal Vanaguðanna. Því voru aðeins þrír Vanir nefndir í Eddum, Freyr, Freyja og Njörður.

Þjóði var þó til og Þjóð. Þetta má sjá af því að við eigum almenna nafnorðið þjóð sem er í mikilli notkun, og það er staðreynd að guðinn Teutatis var til meðal Fornfrakka, Gaulverja og mikið tignaður, en nafn hans þýðir það sama, "verndari þjóðarinnar, ættbálksins, kynstofnsins, eða persónugervingur þjóðarinnar."

Ef menn spyrja sig að því hvað voru margir Vanir til og Vanynjur, þá er svarið þetta að Vanir voru fjölmargir. Mörg dýraheiti og jurtaheiti á íslenzku eru dregin af þeirra heitum. Einnig orð sem við eigum sem hugtök.

Þar að auki var Þór Vanaheiti að því er ég hygg. Það má sjá af samanburði.

Breytingin frá Vanatrú yfir í Ásatrú meðal heiðinna germana og norðurlandabúa var ferli sem tók mjög langan tíma, þúsundir ára. Sú breyting var enn að eiga sér stað þegar Eddurnar voru skráðar og kristni orðin lögtekin á landinu.

Vanastríðin eru í grunninn stríðin á milli aðkomumannanna af Yamnayakynstofninum og svo þeirra sem fyrir voru í Norður-Evrópu. Veiðimannasamfélögin  fyrstu og safnarasamfélögin tel ég að hafi verið Vanatrúar. Þó má gera ráð fyrir að sú Vanatrú hafi verið allt önnur en sú sem skráð er í Eddurnar, og meira í ætt við frumstæðari trúarbrögð annarsstaðar á jörðinni annarra ættbálka og þjóða.

Ég nota orðið Vanastríð, til að færa ástæðurnar fyrir þessu stríði aftarlega í tímann, og átökunum. Þessi skilgreining er hentug til að greina á milli hernaðarhyggjunnar sem er hluti af Ásatrúnni, að deyja í stríði og komast til Valhallar, og svo friðsælli trúarbragða, sem sjá má af Freyju, Nirði og Frey, sem tengjast landbúnaði, sjómennsku, og daglegum störfum, en mjög lítið hernaði.

Þegar ég fór að kynna mér keltnesk og fornfrönsk trúarbrögð heiðin þá komst ég snemma á þá skoðun að líkindin á milli þeirra og Vanatrúarinnar væru mikil, og að drúíðzkan væri því sögulegur fyrirrennari Vanatrúarinnar eins og henni er lýst í okkar bókmenntum.

Það sem er áhugavert í þessu öllu, það er að aftökuaðferðir tengjast guðunum þremur sem kallast Taranis, Esus og Teutatis.

Ástæðurnar fyrir því að fólk var tekið af lífi eru ekki öllum ljósar, því Sesar og aðrir óvinir Kelta og Gaulverja voru þeir einu sem um þá skrifuðu.

Fræðimenn hafa enda efazt um þessar aftökur og mannfórnir, en þó virðist ýmislegt styðja að þær hafi farið fram. Samhengið er óljósara og fullyrðingarnar um villimennsku og grimmd drúíðanna eru ósannaðar og óstaðfestar og í mótsögn við aðrar upplýsingar um þá.

Svo mikið er þó vitað með vissu um þetta er það að þessar aftökur voru hluti af réttarkerfi Kelta í Evrópu á þessum tíma, aftökurnar héldu samfélaginu saman, til að hræða fólk gegn því að fremja afbrot. Meginlandskeltarnir höfðu ekki fangelsi, og heldur ekki "ríki kommúnískt".

Lög og reglur giltu engu að síður. Þingið okkar íslenzka var ekki eins sérstakt og margir hafa haldið. Ég held að það sé aðeins hægt að nota orðið þing yfir dómsathafnir þær sem drúíðar kölluðu þegna sína til með reglulegu millibili, þar sem fram fóru nokkurskonar réttarhöld og fólk fékk að svara fyrir sig.

Það er einföldun að segja að lýðræðið hafi komið frá Grikklandi. Drúíðamenningin keltneska hafði í sér lýðræðiseinkenni. Drúíðaþingin voru einnig notuð til að skera úr um minni mál og persónulegri, eins og nágrannaerjur, eða skort á uppskeru, sjúkdóma og fleira. Það var almenningur, fólkið innan ættbálkanna sem gat krafizt þings. Drúíðar voru þó dómarar og lögggjafar, en þeir byggðu á munnlegum lögum sem nemendur þurftu að læra í 20 ár að minnsta kosti, til að fá inngöngu í drúíðasamfélagið.

En mér leizt vel á það þegar Óskar Helgi Helgason skrifaði um það á síðu Magnúsar að honum væri alvara með því að drekkja bæri landráðamönnum eins og þeim sem nú stjórna landinu, (ef farið verður inní ESB, það er að segja, og úr því að þjóðin er í EES og NATÓ), og alþýðuherir ættu að framfylgja því réttlæti, skildist mér á samhenginu. Mér finnst þetta mjög gott, að þora að tjá sig svona og hugsa út fyrir boxið, því ekki eru allir sáttir við nútímann og ESB reglurnar.

Við látum kúga okkur, og kjarkurinn sem felst í því að alþýðan taki völdin í sínar hendur, hann er það sem er miklu frekar kjarni lýðræðisins og réttlætisins, heldur en þess staðnaða og úldna réttlætis sem búið er að rígbinda í alþjóðalög.

Ef unga fólkið samanstæði af svona kjarkmiklu fólki eins og ráða má af skrifum Óskars Helga að hann sé, þá hefði ég ekki áhyggjur af framtíð landsins og þjóðarinnar.

Ég veit að mörgum ofbýður þetta, að ræða þetta í alvöru, en úr því að ég hef verið að gramsa í fornum fræðum fannst mér ómótstæðilegt að setja þetta í það samhengi.

En drekkingarhefðin er ævaforn, og hún er tengd við guðinn Teutatis, sem nefndur er Þjóði á íslenzku og er Vanaguð. Vel má vera að hún sé enn eldri.

Eins og svo margt í okkar menningu þá er þetta rakið til Babýloníumanna. Esus er guðinn sem kenndur er við loft. Taranis var tengdur eldinum, enda þruman þess eðlis og eldingin. Teutatis var kenndur við vatn. Stjörnumerkin og stjörnuspáspekin eru hluti af öllum þessum pælingum.

En það sem hefur vakið mesta hrifningu hjá mér í þessu gramsi í fornum fræðum það er menningin fornfranska og keltneska, eða gaulverska, til að orða þetta skýrt. Keltahugtakið er óljóst og nær yfir of vítt svið.

Kærleikur og fórnfýsi, þetta einkenndi Gaulverja alveg sérstaklega mikið. Þetta finnst mér áhugavert að finna, því þetta setur kristnina alveg í nýtt ljós. Með þessu er hægt að sjá að kristnin gerði ekki Evrópumenn betri, eða kærleiksríkari eða merkilegri eða fórnfúsari, eða óeigingjarnari, ekki endilega að minnsta kosti. Þessir þættir voru til staðar í þeirra heiðnu menningu og þeirra eðli.

Þannig er fallegt hvernig þeir gengu í dauðann fyrir guði sína og fyrir náttúruna öllu heldur, því þeir trúðu því að lífsins tré fengi næringu af ösku þeirra, blóði og holdi, sem fórnað var fyrir guðina. Því miður höfum við ekki gaulverska heitið yfir lífsins tré, þessi fræði voru ekki niður skráð, en gelíska heitið Mugna er skárra en ekkert og verður hér að duga, yfir heilaga eik sem hafði svipaða eiginleika í fornírskri og heiðinni goðafræði. Hún er ein helzta uppsprettulindin þegar kemur að einhverju sem skylt er.

Þegar maður skoðar þetta af mikilli dýpt, þá finnur maður göfuga fórnfýsi þarna sem liggur til grundvallar.

Einnig verður það ljóst að sumt í kristninni er algjörlega fengið úr svona trúarbrögðum en ekki frá gyðinglegum eða babýlonskum hefðum. Þannig mun krossfestingin vera mýta frekar en staðreynd sem færð var uppá Jesúm Krist til að láta kristnina sem fyrirbæri ganga í almúgann á þeim tíma, sem þekkti svipaðar hugmyndir úr fyrirliggjandi trúarbrögðum.

Þó er það ljóst að kærleikur og umburðarlyndi var mjög ríkjandi þáttur í menningunni sem Kristur kom úr, hvort sem hægt er að segja að Jesús hafi lært meðal Essena, eins og kemur fram í bókinni "Árin þöglu í ævi Jesú", eða annarsstaðar.

Því er það ekki vísindalegt að segja að allt í kristninni sé evrópskt eða gaulverskt eða keltneskt, en blöndun hefur farið fram, það held ég að sé alveg ljóst.

Hvort sem krossfestingin var sagnfræðileg staðreynd eða ekki þá leikur hún mjög stórt hlutverk í hugmyndafræði kristninnar og er nauðsynleg fyrir trúarbrögðin sem slík eins og upprisan.

Þannig má segja að heildaruppbygging og markaðssetning kristninnar hafi KALLAÐ Á KROSSFESTINGU og upprisu. Það hins vegar rýrir rökin fyrir að þessi atriði hafi verið sagnfræðileg, og eflir rökin þess efnis að allt slíkt hafi verið mýta eða uppspuni frá rótum.

Sem umhverfisverndarsinni verð ég að lýsa hrifningu minni á fornfranskri menningu. Ég verð að lýsa hrifningu minni á þeirri hugmynd að maðurinn sé hluti af náttúrunni, og mannfórnir séu hluti af hringrás lífsins, að gefa aftur til náttúrunnar.

Ég hafna því fullkomlega að drúízka og keltneska menningin hafi verið villimannleg.

Þetta sem við lesum um, þessi fórnfýsi og samkennd með náttúrunni, öllu sem er kvikt í kringum okkur, það var falleg hugmynd og undirgefni við æðri máttarvöld.

Þegar kirkjan kenndi fólki að elska náungann, eða reyndi það í gegnum aldirnar, þá byggði hún á þessum heiðnu hefðum, þessari rótföstu trú almennings, að til að sköpunarverkið héldi áfram yrði fólk að taka þátt í hringrásinni.

Eða með öðrum orðum: Heiðna villimennskan sem birtist í mannfórnunum fyrir náttúruna felur í sér fórnfýsi sem er miklu skyldari kristilega náungakærleikanum heldur en eigingirni femínismans sem gefur skít í allt slíkt.

Þetta er það sem ég vildi tjá mig um fyrst og fremst.

Það eru fallegar og réttar hugmyndir sem birtast í þessum heiðnu trúarbrögðum, þetta er hugmyndafræði sem passar fullkomlega við margt nútímafólk sem aðhyllist náttúruvernd.

Enn fremur, Evrópumenn tóku við kristninni af þessum ástæðum, þetta var ekki eins ólíkt þeirra heiðnu trúarbrögðum og reynt var að telja fólki trú um.