Sjávarguðinn Toutatis

Toutatis er leyndardómsfullur guð. Af honum eru engar myndir til eða líkneskjur nema það sem gizkað er á að gæti verið hann og nafn hans er ekki við, en líkneskjur eru til sem gætu sýnt hann samt, sem ekki eru merktar honum. Samt er nafn hans nefnt í mörgum myndum og útgáfum víðsvegar um Evrópu sem áletranir og ristur á heiðin ölturu, minngarskildi og fleira þannig að enginn vafi leikur á því að hann var einn af meginguðum Kelta og Gaulverja.

Drúíðar lögðu bann við að fræðin yrðu rituð og færð almenningi, leyniregla og launhelgar mætti því kalla þeirra trúarbrögð, en útbreidd voru þau og lifðu lengi, ef miðað er við fyrirrennara þeirra og að þeirra trú hafi verið svipuð.

Nokkuð er ljóst að brennuöld rómverskra keisara til að fela sannleikann og upphefja eigin menningu og persónur bitnaði einnig á Keltum, drúíðum og Gaulverjum. Án efa var mikið um þessi fræði ritað þrátt fyrir bann drúíðanna sjálfra, en það sem til er mun vera í leynihvelfingum Vatikansins eða á öðrum stöðum þar sem safnarar eru sem ekki vilja láta þetta komast fyrir almennings sjónir.

Það eru velþekkt og viðurkennd sannindi að Vatikanið kom miklu undan, og á leynihvelfingar þar sem bæði eru rit og listmunir tengdar frumkristni og sögu kaþólskunnar almennt, en svo líka rit og menningarhlutir sem tengjast þjóðum sem var rænt frá, heiðnum þjóðum.

Bókasafnið í Alexandríu var án efa staðurinn þar sem fræði drúíða komu saman í mestu magni. Hver annar en erkióvinur mannkynsins og drúíða brenndi bókasafnið í Alexandríu, ekki fyrir slysni eins og haldið er fram, heldur viljandi, 48 fyrir Krist.

Þegar Theodosius I. Rómarkeisari bannaði önnur trúarbrögð en kristni 391 var musterum í Alexandríu lokað. Eyðileggingaröfl tímans hafa svo verið margvísleg og haldið áfram. Sum varðveizluöfl hafa þó alltaf verið til, þekkingaröfl og menningaröfl til mótvægis við þessi eyðileggingaröfl og niðurrifsöfl.

En um Toutatis er þó margt hægt að vita þrátt fyrir allt.

Taranis, Esus og Toutatis er ein þrenning af mörgum sem heilagar voru og eru í keltneskri og gaulverskri goðafræði. Matrónurnar er önnur slík þrenning, þrjár mæður sem trúað var á og líkneskjur gerðar af.

Ljóst er því að heilaga þrenningin í kristninni var ekki hluti af menningu gyðinga eða frumkristinna söfnuða, heldur atriði sem síðar var bætt inní til að laða að heiðingjana sem þekktu slíkt úr sínum eigin trúarbrögðum.

En hvað er hægt að vita um Toutatis?

Í ritum á latínu er hægt að lesa um það að fólki var fórnað til að blíðka hann með því að drekkja því. Fræðimenn hafa skrifað um það að ekki er tilviljun að það eina sem varðveizt hefur um trúarbrögð Kelta og Gaulverja er neikvætt, enda skráð af óvinum þeirra. Þannig að þetta er ekki nema hluti af sannleikanum um Toutatis, ekki nema toppurinn á ísjakanum.

En áfram með samanburðinn. Fólk var brennt til að blíðka guðinn Taranis stendur í latneskum ritum um þetta einnig, og fólk var stungið með hnífum og því drekkt til að blíðka guðinn Esus.

Af þessu hafa menn réttilega dregið ályktanir. Esus var og er guð lofts og vinda, Taranis er guð eldsins en Toutatis er guð vatnsins.

Ég er ekki í nokkrum minnsta vafa um það að skozki og írski guðinn Manannán mac Lír er SAMI guð og Toutatis.

Ennfremur er Njörður, Vaninn og norræni guðinn, mjög svipaður guð að einhverju leyti.

Með þessa vitneskju og vissu í farteskinu er hægt að komast áfram og fá góða mynd af guðinum Toutatis.

Fyrst ætla ég þó að koma með rökstuðning.

Welsk og írsk goðafræði er hluti af keltneskri goðafræði. Gaulversk goðafræði er eldri systir, sem samanstendur af nöfnum guða en ekki sögum í heilu lagi.

Í welskri og írskri goðafræði höfum við sögur í heilu lagi.

Ennfremur, norræn goðafræði er skyld. Sum atriði eru svipuð eða afleidd. Norrænar og germanskar þjóðir voru nefnilega MJÖG íhaldssamar í trúmálum. Það ástand ríkti í ÞÚSUNDIR ÁRA! Sömu sögurnar eða svipaðar voru sagðar öldum saman! Og þær taldar heilagar, eins og guðir og gyðjur! Því er alrangt og fráleitt að halda því fram að trúarhiti eða trúarsannfæring hafi verið minni meðal heiðinna manna en gyðinga og kristinna manna, það var ekki þannig, heldur hélt trúarhefðin áfram og trúarofsinn, sannfæringin. Guðir voru taldir HEILAGIR og gyðjur. EKKI mátti breyta neinu, þar sem stéttir presta voru virtar og voldugar, eins og stétt drúíðanna. Nöfn breyttust þó á milli tungumála, en sögurnar voru býsna keimlíkar, þó ekki nákvæmlega eins.

Talið er að Yamnaya innrásarhermennirnir um fyrir um 5000-4000 árum hafi verið Ásatrúar, það sýnir hversu lengi Ásatrúin hefur lifað.

Frakkland var sennilega ekki mikil þjóð sæfarenda á tímum Gaulverja og Kelta. Land þeirra er jú hluti af miðri Evrópu, en þó eitthvað um strendur og því eitthvað um hafsiglingar til forna einnig.

Þó miðað við Írland, þá er hægt að sjá muninn, en Írland er eyja og með haf umlukt. Þarna er að öllum líkindum komin skýringin á því hversvegna Manannán mac Lír er sjávarguð í gelískri goðafræði en Toutatis er ekki sjávarguð í gaulverskri goðafræði, en skýringin er einnig sú að ritaðar heimildir skortir um Toutatis og því þarf að geta í eyðurnar.

Sjávarguðir eru til í flestum heiðnum trúarbrögðum germönskum. Þessvegna má fullyrða að Gaulverjar áttu sér sjávarguð. Sú fullyrðing að hann hafi verið og sé Toutatis er þannig sterkum rökum studd.

Latneskir höfundar fullyrtu að gaulverskir guðir væru líkir þeim rómversku, en notuðu rómversku guðaheitin oft. Þetta gerir málin strembin, en þarna eru samt upplýsingar sem eru dýrmætar.

Talið er að Toutatis hafi verið stríðsguð og að honum hafi verið jafnað við Mars og Ares.

Þá var Toutatis bæði sjávarguð og stríðsguð. Það er reyndar ekki furðulegt, enda gegndu grísku guðirnir oft mörgum hlutverkum og þessir rómversku, tóku þátt í hernaði þókt meginhlutverk þeirra væri oft talið annað. Þetta voru miklar hermennskuþjóðir, og hermennskuandinn var talin karlmennskudyggð, ein helzta karlmennskudyggðin, sem nauðsynleg væri öllum drífandi þjóðum og heilbrigðum, sem ekki væru að veslast upp í aumingjaskap og úrkynjun.

En hér ætla ég að koma inná það sem mér finnst virkilega áhugavert sem að þessu snýr, en það er hugtakið synd og mannlegur breyzkleiki og hvernig það snýr að þessum mikla guði, svo sannarlega, sem heitir Toutatis.

Heimstréð samanstendur af þremur guðum, að minnsta kosti. Taranis er efstur á trjákrónunni, Esus er á stofninum og gætir hans, eða er trjástofninn sjálfur, samkvæmt öðrum heimildum. Toutatis er stundum talinn standa vörð á jörðu niðri, en oft er hann sýndur sem dreki. Í norrænni goðafræði er hann án efa drekinn ógurlegi sem nefnist Níðhöggur og er óvinur alls lífs jafnvel.

Hér höfum við mjög áhugaverða mynd af syndinni.

Manannán mac Lír merkir "sonur sjávarins", eða Manannán Ægisson. Maður Ægisson gæti maður einnig sagt.

Manannán er talið orðsifjalega tengt eynni Mön, en hvað heiti hennar merkir er ekki vitað með fullkominni vissu, en þó talið af ýmsum að annaðhvort sé heiti hennar dregið af guðaheitinu Manannán mac Lír, eða þá að guðaheitið sé dregið af heiti eyjarinnar Mön! Þetta eru þó getgátur en einnig þjóðfræði á þessum slóðum og því ekki hægt að varpa þessu á bug sem vitleysu endilega. Þetta er eins og að spyrja sig: Er Njarðvík nefnt eftir guðinum sem heitir Njörður eða er guðinn Njörður nefndur eftir Njarðvík? Augljóslega er Njarðvík nefnd eftir guðinum sem heitir Njörður, því guðaheitið er eldra en Íslands byggð, og tengt gyðjunni Nerthus sem Tacitus nefndi. Talið er að Nerthus hafi verið systir og eiginkona ónefnds guðs, því þannig var samfélagsgerð Vana og Vanynja.

Manannán þýðir orðsifjalega vatn eða væta, eða það er talið að nafn guðsins sé dregið af þesskonar orðsrót. Einnig gæti það verið dregið af orði sem þýðir fjall eða sögninni að rísa.

Nú er það svo að líkami manna er að mestu leyti vatn. Þetta hafa heiðnir menn vitað. Toutatis er nefnilega samkvæmt sumum sögnum fyrsti maðurinn og fyrsti kappinn.

Manannán mac Alloit eða Manannán mac Alloid eru einnig útgáfur af heiti guðsins Manannán mac Lír. Alloit eða Alloid þýðir jörð eða land, þannig að guðinn er einnig "sonur landsins" eða "sonur jarðar". Ekki ósvipað og Þór.

Athugum annað. Alloid minnir á allur á íslenzku, en Toutatis gæti verið það orð sem var orðið sem orðið tout á nútímafrönsku var myndað af, allur. Toutatis gæti því verið Allur, Guð fjöldans.

Manannán mac Lír var og er mikill guð, haf sitt nefnir hann Mag Mell, sem þýðir yndisleg slétta.

Haf í goðafræði þýðir næstum því alltaf og undantekningalaust geimur stjarnanna, óravíddir himingeimsins.

Manannán mac Lír er því guð framlífsins og framlífsstjarnanna samkvæmt þessu.

Heimfært uppá Toutatis, þá er Toutatis guð framlífshnattanna einnig.

Þó gerist málið flóknara þegar betur er að gáð og skoðað.

Ég tel að orðið maður á íslenzku og man á ensku séu orð sem dregin eru af goðaheitinu Manannán. Maður sér líkinguna þókt merkingin sé ekki eins.

Hversu gömul er gelískan? Afhverju ætti hún að vera eldri?

Svo mikið er víst að gelískan er lifandi mál en gaulverskan ekki, en þetta eru skyld mál, og gaulverskan var töluð fyrir 2000 árum. Þessvegna er gelískan með djúpar og fornar rætur.

Talið er að írskan hafi komið til Írlands fyrir um 2500 árum, en um það er ekki vitað með vissu, en fornírskan er beinn afkomandi fornkeltneskunnar, sem kom af indó-evrópskunni, og það er býsna langt aftur í tímann.

Keltnesk mál eru kentum mál eins og þau germönsku, þar með hin norrænu.

Þar sem bæði germönsk og keltnesk mál tilheyra sömu fjölskyldunni þá hlýtur að vera rétt að álykta að sömu orðin séu til innan þessara flokka en merkingarnar aðrar.

Tilhneiging fræðimanna hefur verið mjög í þá átt að telja svo ekki vera, að orðin séu óskyld og merkingarnar.

Fornleifafræðingurinn Þorvaldur Friðriksson gerði held ég gagn þrátt fyrir allt með bókinni Keltar fyrir nokkrum árum, þar sem hann er einn af fáum sem halda því fram að norræn orð eigi sér keltneskar rætur. Þetta er alls ekki viðurkennt, og ég veit að hann var of djarfur í bók sinni í ályktunum í þessa veru, en þó held ég að eitthvað sé hæft í þessu hjá honum, en ekki eins algengt og hann telur þó.

Mistök Þorvaldar felast í því að hann telur að áhrifin hafi verið beint frá gelísku yfir í íslenzku. Auðvitað var þetta ekki þannig.

Sannleikurinn er sá að germönsk mál og keltnesk þau þróuðust sitt í hvora áttina, ekki beint hvort frá öðru.

Þar af leiðandi koma öll þessi orð frá indó-evrópskunni, frumtungumálinu. Þannig að íslenzku orðin sem Þorvaldur telur ættuð úr gelísku þau eiga sér sameiginlegan forföður í tungumáli sem gæti verið 4000 ára eða meira.

Þetta leiðir það af sér að mörg orð sem hljóma svipað en hafa aðra merkingu, þau eru álitamál, hvort sé eldra, þetta íslenzka eða þetta írska, vegna þess að íslenzka er einnig mjög gamalt tungumál, og ásamt færeyskunni, elzka norræna tungumálið, með beygingum og öllu saman.

Ég fer aðra leið en Þorvaldur Friðriksson að orðsifjum. Ég er einnig áhugamaður, en ég vil frekar sanna fáein orð heldur en að þylja upp mörg orð sem gætu verið af gelískum uppruna.

Ég tel vænlegra til árangur að reyna að rökstyðja eitt orð í einu.

Ásgeir Blöndal staðfestir í orðsifjabók sinni að mannur er upphafleg orðmynd, ekki maður.

Hinsvegar er áhugaverðast það sem Ásgeir Blöndal skrifar, að VAFASAMT sé að orðið sé dregið af indóevrópsku rótinni men, hugsa, eða muna.

Þar með gefur hann undir fótinn kenningu minni, að guðinn Manannán mac Lír sé fremur rótin, og merkingin að mannur sé "vera sem gerð er mestmegnis úr vatni og leir eða jarðefnum". Eða þá "vera sem rís upp af leir jarðar og vatni". Það passar nefnilega við vísindi nútímans.

Orðsifjafræðin enska kennir að man á ensku sé dregið af wiro og hner á gotnesku, heiður, maður.

Man á fornensku var einnig fornafn og þýddi EINN, FÓLK, ÞEIR, eða ÞAU! Þar með er komin MERKING sem minnir á merkinguna á bak við guðaheitið Toutatis!!!

Mannus er síðan guðaheiti sem Tacitus nefnir í Germaníu sinni, svo fornt er orðið eins og þessi umræddi guð.

Ég tel að guðinn Mannus sem Tacitus nefnir sé sami guðinn og Manannán mac Lír og svo Toutatis.

Manu þýðir fyrsti maðurinn á sanskrít. Af öllu þessu er ljóst að orðsifjafræðingar deila um uppruna orðins maður, mandur, mannur, man, manu.

Það að Manannán þýði vatn eða af vatni fæddur á gelísku tel ég allt annað en tilviljun, heldur vísbendingu um upprunalega merkingu þessa orðs. Þennan skyldleika hafa orðsifjafræðingar þó ekki rekizt á eins og ég, eða telja hann tilviljun eina.

Allt er þetta spurning um upprunalega merkingu orðsins man, eða þessarar ævafornu orðsrótar. Ég tel einfaldlega að írskan geymi eldri merkingu en germanska og norræna, en orðið sjálft er varðveitt í báðum málum jafnvel.

Þessvegna fengum við orðið ekki frá Írum, eins og Þorvaldur Friðriksson vill kannski halda fram, heldur var svipað eða sama orð til frá aldaöðli, en merkingin mismunandi.

En ég á það til að verða langorður þegar ég verð ákafur og hef áhuga á einhverju.

Þetta allt eru atriði sem ekki er hægt að sanna eða afsanna 100%, þetta eru líkindi, rök og ályktanir, skoðanir og málvísindi, eða möguleg málvísindi, sumt af þessu gagnslausar ágizkanir.

Ég held að lesendur eigi nóg með að melta, meðtaka og skilja þann fróðleik sem ég hef veitt nú þegar. Því er gott að hætta hér. En ég er með bók í smíðum um Toutatis eins og um Esus. Ég á erfitt með að klára svona mikil bókmenntaverk, því heimildir skortir, og þetta er erfitt verk, sérstaklega að gera þetta vel svo aðrir láti sannfærast. En lesendur þessa pistils sjá þó á skrifum mínum að ég er metnaðarfullur að vinna að þessu verkefni eins vel og mér er unnt, og vil frekar leita sannleikans og efast en að vera alveg sannfærður.

Ef hinsvegar skýringar mínar standast, þá er það mikil framför bæði fyrir málvísindi og goðafræði og menningu almennt.

Þetta efni er þess eðlis að það er þungt og fyrir fræðinga fyrst og fremst. Þó er það einnig áhugavert fyrir alla sem vilja kynna sér þetta og jafnvel koma með nýjar kenningar og uppástungur, eða ágizkanir.

 

Ójafnrétti og kúgun á konum er undirstaða lífs á jörðinni fyrir mannkynið

Ég lærði félagsfræði og sálfræði í menntaskóla. Þar lærði ég þessa aðferðafræði, að búa til kenningar um ýmislegt í samfélaginu.

Sumir halda að það sé einhver klikkun í mér að kalla femínisma glæp gegn mannkyninu, en það er þvert á móti úthugsuð kenning hjá mér.

Það sem hefur verið að gerast í vestrænni menningu síðastliðna áratugi snýst um að fækka fólki. Ég lít þannig á að það sé ekki tilviljun.

Vinstrimenn líta gjarnan svo á að maðurinn skapi framtíðina sjálfur og enginn guð sé til. Þá er tilviljun komin í stað guðs.

Þór er þannig lýst að hann sé guð sem drepi tröll og sé guð storma og þrumuveðra. Jafnvel uppskeru og regns.

Í nýlegri bók Ingunnar Ásdísardóttur fjallar hún um margar hliðar jötna og trölla og spyr sig og lesendur hvernig megi túlka þessar fornu bókmenntir.

Grikkir og Rómverjar áttu sér Títani, forna guðafjölskyldu sem rekin var niður í Tartarus fyrir grimmd og afbrot.

Mér virðist ljóst að tröll og jötnar hafi upphaflega verið þannig fyrirbæri meðal norrænna manna.

Auk þess fóru norrænir menn að kalla þá menn tröll sem þeir voru óvinveittir, suma framandi útlendinga og afbrotamenn innan samfélagsins.

Síðan má lesa í táknfræðina. Kona Þórs er Sif. Orðið þýðir ætt, kynstofn eða skyldleiki.

Vopn Þórs er Mjöllnir, orðið þýðir annaðhvort sá sem molar og gerir að mjöli eða sá sem er mjallhvítur eins og geislasverðin í Star Wars, sem mér finnst sennilegri skýring.

En stundum hefur rún sem líkist hakakrossi verið tengd við Þór og vopn hans.

Fornmenn tóku ekki útlit og kynþátt af léttúð. Þessvegna var Þór einn af vinsælustu guðunum.

Á okkar tímum þegar úrkynjun og léttúð eru allsráðandi er Þór einnig öflugur. Þetta er hans aðferð til að refsa okkur.

Guð Biblíunnar held ég að sé enginn annar en Loki Laufeyjarson, sem nefndur er Satúrnus á erlendum málum, eins og latínu.

Þetta þýðir að Ásatrúin er ekki í ósamræmi við kristnina, heldur er þarna fullt samræmi á milli og fullkomin samvinna að sama markinu, að útrýma syndinni og skapa hið fullkomna líf.

Ef maður lítur á geiminn þá kemur í ljós að meirihluti hnattanna hýsir ekki líf.

Maðurinn er ekki guð.

Mannréttindafrömuðir og fræðimenn úr háskólunum hafa verið nokkurskonar spámenn mannkynsins í marga áratugi. Gelding og mengun náttúrunnar eru niðurstaðan.

Samningur var gerður á milli hinna heiðnu guða og guðs Biblíunnar um að fylgja meginreglum sem halda mannkyninu á lífi og snúast um kúgun og ofbeldi, feðraveldi og slíkt.

Ef við erum "tröll" þá hefur guðinn Þór 100% leyfi til að útrýma okkur með velmegun, femínisma, mannréttindum og slíkum aðferðum.

Fólki er fjarstýrt. Fólk hefur aðeins þær skoðanir sem eigendurnir vilja.

Það gerist ekkert á jörðinni sem er ekki stjórnun.

Frjáls vilji er eins og að hafa vitund um að mann dreymi og að hafa áhrif á drauminn.

Maður getur haft frjálsan vilja, en það er ekki eins algengt og sumir halda, því fólk er yfirleitt á teinum eins og járnbrautalest.

Kirkja núverandi biskups er húmanísk.

Sósíalismi og vísindahyggja héldust í hendur. Með frönsku byltingunni og stofnun Bandaríkjanna spratt þessi hreyfing út.

Kirkjan slakaði á valdataumunum og gerði þau mistök að uppfæra ekki vísindin, taka ekki mark á Brúnó og Galíleió. Það hefði síður spillt valdi kirkjunnar að uppfæra veraldlega heimsmynd en að leyfa mannhyggju og húmanisma, og femínisma að sigra.

Ég hef endurskoðað afstöðu mína til kirkjunnar á fyrri tíð og viðurkenni nauðsynleika kúgunar og að jafnrétti ríki ekki.

Þessi afstaða er röklegs eðlis og ég er leiður og dapur að veruleikinn skuli vera svona, en því verður ekki neitað.

Þegar ég fékk opinberun frá Jahve, guði Biblíunnar fyrir nokkrum árum, þá lýsti hann þessu sem hefur gerzt, að Ísrael styrkist og hann "fer yfir löndin, eitt eftir annað".

Aðeins Guð er góður. Það merkir að sá góðleiki mannsins er andstyggilegur Guði sem ekki er útskýrður sem leyfilegur, eins og að elska Guð og náungann. Í því felst ekki þetta sem prestynjurnar gera, að setja sig í Guðs sæti.

Þegar fátækt og eymd verður einnig hlutskipti hástéttanna hér á Íslandi eins og annarsstaðar, þá munu hinar fornu aðferðir aftur ríkja, feðraveldið. Karlmenn eru líkamlega sterkari en konur, og þá mun það aftur gilda.

Halla forseti fellur mér vel í geð miðað við þjóðlega en hófstillta ræðu hennar í gær

Margt hefur maður nú heyrt og lesið neikvætt um Höllu forseta, eins og að hún sé kapítalisti og WEF sendiboði (World Economic Forum). Mér er svo sem sama um það og ræðan sem hún flutti í gær fannst mér betri en ræður margra annarra forseta.

Það skal ég útskýra svona:

Ég skal upplýsa það að ég kunni aldrei mjög vel við Vigdísi Finnbogadóttir, fyrsta kvenforseta okkar og einn frægasta kvenforseta heims. Mér fannst hún uppskrúfuð, snobbuð og stíf, svo formföst að það var óþægilegt að hlusta á hana.

Ég man ekki mikið eftir Kristjáni Eldjárn, og hafði engar skoðanir á honum því ég held ég hafi varla haft skoðanir á pólitík þá, ég var svo ungur þegar hann hætti.

Það sem litaði skoðanir mínar á Kristjáni Eldjárn og Vigdísi forseta var það sem amma sagði, Sigga amma, Sigríður Tómasdóttir. Ég man bara að hún hrósaði Kristjáni mikið og sérstaklega þó eftir að Vigdís var kosin. Ég fann andúðina á Vigdísi forseta frá fólkinu sem ég ólst upp hjá, því hún er kona og þótti til vinstri, en það þótti sjálfsagt á mínu æskuheimili að Albert Guðmundsson yrði forseti eða Guðlaugur, en allra sízt kona, það þótti bara ekki hæfa, og enn verra var að hún var einhleyp og vinstrisinnuð. Þetta hafði vissulega mótandi áhrif á mínar skoðanir.

En mig rámar í ræðurnar hans Kristjáns, og þær voru hlutlausar eins og ræðan hennar Höllu var í gær, ef ég man þetta rétt. Hann talaði um náttúruna, sjálfstæðið og þjóðleg gildi, hefðirnar og trúna. Þessvegna minnti hún mig á Kristján sem mér fannst gott og mikill kostur.

Þá kem ég að þeim forsetum sem flestir muna eftir ennþá og voru á undan Höllu, það er að segja Ólafur Ragnar og Guðni.

Guðni er ágætisnáungi, en ég þoldi ekki hvernig hann tönnlaðist á því í ræðum að hér væri allt fullt af rasistum og óþolandi fólki, þegar það var alls ekki vandamál. Mér fannst hann leggja þennan hluta þjóðarinnar í einelti sem hefur sterkari þjóðerniskennd en aðrir og tjáir hana.

Halla forseti hefur því miður stundum minnt á Guðna með þetta, en í gær fannst mér ræðan hennar fullkomlega laus við þetta rugl, hún var almenn, hún talaði um kærleika og þjóðleg gildi eins og forsetar eiga að gera, og Halla forseti lagði engan þjóðfélagshóp í einelti, hvorki útlendinga né (sanna eða ímyndaða) rasista né aðra.

Að lokum á ég eftir að bera Ólaf Ragnar Grímsson saman við Höllu forseta. Auðvitað er Ólafur Ragnar Grímsson stórveldi í íslenzkri pólitík og það er ekkert einfalt að fjalla um hann. Hann hefur átt mörg skeið og mörg andlit rétt eins og Bob Dylan eða Bubbi Morthens og Megas.

En mér fannst það fyndið hvernig hann mærði útrásarvíkingana um 2007, því mér fannst það fyndið að hann sem vinstrimaður var þá ekki hrifinn af kapítalisma.

Annars var Ólafur Ragnar kannski okkar bezti forseti, þegar hann hjálpaði til við sjálfstæðið og baráttuna við óréttláta Icesafesamninga og slíkan ömurleika.

En ræðurnar hans voru held ég misjafnaðar að gæðum. Þær voru oft staðlaðar, oft útblásnar af þjóðrembingi, stundum með vinstristefnuívafi, en oftast bara mjög góðar.

Halla forseti er venjuleg og alþýðleg. Það finnst mér mjög skemmtilegur kostur við hana.

Aðeins Ástþór Magnússon hefði verið betri forseti, nú á þessum stríðstímum, þegar hans boðskapur er brýnni en nokkrusinni fyrr.

Katrín Halldóra er fjallkonan

Umbúðir og innihald

Að þessu sinni tek ég ekki þátt í neinum hátíðahöldum valdaræningja. Íslands hrun hefur verið lengi að eiga sér stað og birtist bezt í þeim skorti á uppeldi sem börn hafa fengið, skorti á aga, sérstaklega reglum feðraveldisins.

Kvennakirkjan reis til sigurs með samstöðu kvenna sem hafði þróazt vegna samstillingar þeirra sem er þeim meðfædd, eða áunnin í gegnum alda og aldatuga kúgun. Sigur karlaveldisins verður því aðeins tryggður að nýju með samstöðu karla sem byrjar í þögn inni á heimilunum og blómstrar svo opinberlega í æðstu stöðum eins og vera ber.

Það er fyrir löngu búið að eyðileggja 17. júní og gera innihaldslausan, umbúðirnar einar og ekkert innihald. Í staðinn er Satan fagnað í öllum hans myndum eins og við vitum.

Maður á ekki að taka þátt í því sem er skrumskælt. Það er hægt að láta eins og það sé ekki til, eins og það sé loftið tómt, sem það auðvitað er.

En beztu og stærstu sigrana vinnur maður með kærleika og með því að fyrirgefa óvinunum eins og Kristur sagði.

Bandaríkin sem eru svo oft á undan, þau hafa sýnt með Trump stjórninni að maðurinn rís upp eftir að hafa verið barinn með Metoo, femínisma og wók-barefli.

Næsta skref er að Vesturlönd klofni endanlega, segi sig úr ýmsum samtökum, gangi í BRICS, eða eitthvað álíka.

Þannig verða skörp skil.

„Veröldin er svo sannarlega ekki fullkomin“

Covid-19 bylgjur halda áfram af fullum þunga hvað sem öllum bólusetningum líður

Heimildin segir frá því að fjölgun Covid-19 smita fari fjölgandi og minni á fyrri bylgju. PCR prófin leiða þetta í ljós.

Bent hefur verið á að þetta staðfestir enn að bóluefnin gerðu ekkert gagn, fyrst þessar bylgjur Covid-19 smita halda áfram.

Ég missti vini á Fésbókinni þegar ég fór að eignast bóluefna-andstæðinga-vini hér og tjá mig um þetta. Það fannst mér hart og óréttlátt. Ég er einfaldlega þannig að ég tek sjálfstæðar ákvarðanir og hneigist að samsæriskenningum. Hjarðhegðun er mér lítt að skapi.

Kúgun ríkir í þessu þjóðfélagi fyrst fólk hræðist valdið.

Mafíur eru margar á Íslandi og þær tengjast erlendum mafíum. Vil ég minnast á menningarmafíuna, skólamafíurnar, og allskyns snobbstéttamafíur.

Er það skrýtið að þjóðin sé klofnari eftir allt þetta? Og heimsbyggðin öll líka?

Tvöföldun á Covid-19 greiningum milli vikna

Hells Bells, það eru kirkjuklukkurnar í nútímanum

Ég las um það í DV að kvenprestur einn í Svíþjóð vildi taka niður krossa til að þóknast múslimum.

Vesturlönd eru 100% úrkynjuð. Þór stendur á bakvið þessa aðgerð. Við erum tröllabeita. Fólk fer til Helvítis og til sífellt verri víta, og til þess er þetta að gerast, því að lokum deyr út sjálfur lífsviljinn í framlífinu og fræði dr. Helga Pjeturss hætta að virka, þegar lífsviljinn þurrkast endanlega út, fólk vaknar í myrkri og eignast ekki börn.

Hversvegna hætta konur á Íslandi að vilja eignast börn?

Sjálfsfyrirlitning þeirra er orðin 100%. Sálirnar dauðar, allt lagt í rúst og Háskólarnir taka þátt í því, félagsfræðin, skólarnir.

Annars nenni ég ekki að ræða þetta lengur. Ég vildi bjarga heiminum, en gafst upp á því, ég fæ hvorki vinsældir né ríkidæmi til að verða sá frelsari sem þarf.

Varar við boðun villutrúar biskups

Ég gleðst þegar konur eins og Jóhanna Jakobsdóttir, höfundur góðrar Vísisgreinar vaknar af uppvakningastefnu wóksins.

"Þeir vökulu og tungumálið" er snjöll og góð grein um wók-sýkinguna sem herjað hefur á heimsbyggðina allnokkuð lengi, og mætti telja þá heimsfarsótt ekki skárri en cóvíðshryllinginn.

Höfundurinn er Jóhanna Jakobsdóttir MPM verkefnastjóri með meiru og greinin birtist á Vísi, en ég frétti um hana þegar DV fjallaði um þau hörðu viðbrögð sem hún fékk, bæði stuðning og óánægju þeirra sem enn hengja sig í þessa hugmyndafræði.

Eins og Jóhanna fjallar um þá á wók uppruna sinn í "bakherbergjum félagsfræðideilda bandarískrar akademíu" og er um 50-60 ára gömul. Bloggarinn og sálfræðingurinn ágæti Arnar Sverrisson hefur þó skrifað enn meira og jafnvel betur um þetta efni, en grein Jóhönnu er þó alveg prýðileg og tekur mjög vel á þessu líka.

En eins og stendur í grein Jóhönnu þá átti þessi vitleysa aldrei að sleppa útúr háskólunum bandarísku, það stóð ekki til, en gerðist út af því að Netið kemur ýmsu á flot sem átti ekki að fljóta upphaflega.

Já, wók er mikið stjórnlyndi, Jóhanna fjallar vel um það.

En ég hef þó samúð með Hallgrími Helgasyni rithöfundi og öðrum sem hafa tekið ástfóstri við wókið, því það var auðvitað í góðri trú. Það er alltaf svo óþægilegt þegar maður uppgötvar að það sem maður hélt að væri rétt það byggðist á einhverri vitleysu eða hafði miður góðar afleiðingar og er því ekki réttlætanlegt við nánari skoðun.

Ég held að ég hafi þroskazt með aldrinum. Það merki ég á því að mér finnst ég minna dómharður en áður, en samt er ég reiðigjarn og get verið hvass.

En ég merki þetta á því að ég vil ekki lengur taka harða afstöðu þegar stríðsátök geisa, ég er farinn að átta mig á að það breytir voðalega litlu þótt maður tjái sig, og maður vissulega ekkert betri einstaklingur fyrir vikið.

En finnst engum það skrýtið að fleiri en 100 hafa fallið í Íran en einungis rúmlega 10 í Ísrael, ef RÚV hefur réttar tölur á hreinu? Er þá rétt að tala um stríðsátök? Er hér ekki um að ræða yfirgang Ísraels? Nema er hægt að sanna þessa kjarnorkuhættu frá Íran?

En aftur að wókinu.

Skyldi það vera rétt sem margir halda fram að wókið hafi komið Donald Trump til valda, því demókratar hafi wókað yfir sig?

Já, ég held að ýmislegt sé hæft í því.

Að skima fyrir bönnuðum hugsunum er eins og að skima fyrir vondum veirum, eða hvað?

Aðferðir Ölmu Yfirgestapófasista eru einsog í kófinu. Ég hlustaði á viðtal við hana í Kastljósinu, eða fréttunum í vikunni, man ekki hvort það var.

En ég man að ég hugsaði hversu innilega firrt þetta væri, að ætla að uppræta ofbeldi áðuren það á sér stað.

Fyrst á að yfirheyra börnin og síðan á að senda útvalin í sálfræðimeðferð og endurhönnun. Jafnvel fannst mér vera ýjað að fjölskylduráðgjöf í gestapóskum stíl og frankfúrtskóluðum stíl.

Börn eru ekki vélar sem hægt er að endurprógrammera eins og tölvur, kannski næstum því, en þó ekki alveg. Þau eru dálítið flóknari og óútreiknanlegri.

Þessum fíflum dettur aldrei í hug að þau séu hluti af vandanum en ekki lausninni, þessum femínísku og fasísku greyjum.

Skima fyrir ofbeldi í skólum

Það hvernig Esus er guð fyrirgefningarinnar.

Íranir og Ísraelsmenn eru þeir sem flestir hugsa um núna, en þessi eilífi hringur hefndarinnar verður að hafa sinn gang. Þessar þjóðir eiga sér trúarbrögð þar sem auga fyrir auga og tönn fyrir tönn er lögmálið frekar en fyrirgefningin sem Kristur bauð. Það er stór hluti vandans fyrir þá og heimsbyggðina.

Ég tel að ég sér búinn að leysa gátuna um Esus í eitt skipti fyrir öll, í megindráttum að minnsta kosti.

Ég vil forðast að taka of sterka afstöðu hvorki gegn Ísrael né Íran, því tíminn mun leiða það í ljós hvernig þetta fer. En ég endurtek það sem ég hef sagt í athugasemdum, að það er of lítið gert af því að setjast niður og semja. Ég hef vissulega takmarkað álit á Netanyahu fyrir að vera stríðsherra frekar en friðarins maður, en þannig eru líka múslimarnir sem stjórna svo oft og múslimaheimurinn.

Ég blogga kannski síðar betur um þessi hryllilegu stríðsátök sem ógna tilvist og lífi jafnvel mjög margra eða allra.

En trúarbrögðin eru næst hjarta manns og hjálpa oft mest þegar á móti blæs en eru líka leiðarvísir þegar vel gengur.

Ég er að skrifa bók um Esus og aðra gaulverska guði eins og ég hef lýst áður í pistlum. Verkefni mitt við að skrifa þessa bók felst meðal annars í því að finna goðsagnir sem passa við hann, þar sem ritaðar heimildir skortir en nafn hans er vitað um með vissu og að hann var einn af meginguðum Kelta og Gaulverja, enda þýðir nafn hans "Drottinn" og "Herra", og meira hrós er varla til sem guðanafn, og vísbending um að hann sé eða hafi verið einn af þeirra helztu guðum.

Gelískar, írskar og welskar goðsagnir eru þær sem skyldastar eru hinum týndu og fornu frá meginlandinu, því keltnesk telst sú menning einnig vera og tungumálin, welska og fornírska, gelíska.

Þessvegna hef ég leitað nokkuð vel í þessum fornu goðsögnum sem oft voru skráðar sem hetjusagnir en ekki goðsagnir af munkum kristnum á Írlandi, Wales og í Bretlandi.

Ég rakst á welska guðinn Lleu Llaw Gyffes, vegna þess að hann var krossfestur eða um það bil og bendir það bæði á Esus og Jesúm Krist og reyndar líka á Óðin sem gerir myndina enn fyllri og trúlegri.

Til að hrapa ekki að ályktunum hef ég verið að velta þessu fyrir mér lengi, en ég tel að þetta passi þótt margt komi á óvart í þessum rannsóknum.

Llew Llaw Gyffes þýðir "Hinn bjarti og skínandi með fima hönd". Því minnir hann á Lugh eða Lug, sem talinn er sólarguð af mörgum. En það passar, því ég tel að Lug sé í raun holdgervingur og birtingarmynd Esusar meginguðs keltnesku goðafræðinnar.

Keltneskar og gaulverskar sögur eru ævafornar. Skráðar seint, en lifðu um hundruð og þúsundir ára án efa næstum óbreyttar. Þær hafa því yfir sér annan blæ en bókmenntir gyðinga eða Rómverja eða Forngrikkja. Munurinn felst í því að siðalögmálin eru ekki til staðar í hinum keltnesku sögum um þeirra guð, eins og sett voru inní Gamla og Nýja testamentið.

Þar af leiðandi er keltneska og gaulverska goðafræðin nokkuð lík okkar norrænu goðafræði, þetta eru yfirlætislausar sögur sem þarf að túlka alveg frá grunni og álykta út frá þannig. Við höfum ekki boðorðin tíu þarna, heldur hegðun guðanna og gyðjanna og þurfum að draga ályktanir af slíkum einföldum atriðum.

Nú var mér það ljóst að Esus er hluti af heilagri þrenningu Kelta og Gaulverja. Þessvegna trúði ég því alls ekki í fyrstu að í sögunum um Llew Llaw Gyffes sé að finna kjarninn í goðafræði Esusar.

Sögurnar um Llew Llaw Gyffes verða að teljast yfirlætislausar. Enda skráðu munkar þær eða kristnir menn og gerðu lítið úr heilagleika hinna heiðnu guða, gerðu þetta mennska einstaklinga með ofurgáfur sem sagðar voru furðusögur um, þjóðsögur nokkurskonar, enda ævafornar.

Það sem maður rekst á einna fyrst við sögurnar um Llew Llaw Gyffes er að hann er allrasízt almáttugur og óskeikull guð sem skipar fyrir og er með læti og frekju. Hann er miklu frekar misheppnaður og tapari, þótt undarlegt megi virðast. Hann lýtur auk þess kvennavaldi, móður sinnar Arianrhod, þótt eitthvað sé það óljóst með tenginguna við hana.

Ég varð að stíga til baka og efast mjög um að ég hefði dregið réttar ályktanir með því að tengja goðsagnirnar um Llew Llaw Gyffes við hinn mikla guð Esus. Ég hef þó sannfærzt um að þetta er einmitt málið og þetta er rétt.

Nýlega keypti ég bókina "The druids" eftir Peter Berresford Ellis. Hún leiddi mig á réttar brautir, þar sem hann leggur áherzluna á gyðjudýrkun til forna meðal Kelta og Gaulverja.

Sá sem trúir á guðina lifir eiginlega í gegnum þá. Þetta þýðir að goðsagnirnar endurspegla mannlega eiginleika, en mannfólk þarf einnig að tileinka sér eiginleika guðanna til að verða betri manneskjur.

Þessar heiðnu goðsagnir ganga ekki útá að benda á náungann og skamma, heldur að lýsa eiginleikum, guðdómnum.

Spurningin er þessi:

Getur það verið að klerkarnir og munkarnir kristnu sem komust yfir þennan heiðna menningararf hafi breytt honum og gert lítið úr Llew Llaw Gyffes og öðrum keltneskum guðum og gyðjum?

Svarið er: Já, það má gera ráð fyrir því, samt, ekki endilega að öllu leyti. Í sögunum ætti að vera hinn sanni kjarni sem geymir guðdóminn.

Hvers vegna ætti heilagur guð að vera klaufabárður, óheppinn og tapari eins og Llew Llaw Gyffes?

Jú, þannig geta heilagir guðir verið. Þeirra helzta hlutverk er að reyna, að tapa, að deyja, eins og Baldur ás er dæmi um. Þetta eru guðir einsog og Ósíris, sólarguðir sem deyja, hverjum er fórnað, og sem rísa upp aftur.

Eftir að hafa skoðað þetta vel og lengi passar hér um það bil allt saman á skynsamlegan og rökvíslegan hátt.

Esus er ekki sá guð sem skipar fólki eða ráðleggur að fyrirgefa eins og Jesús Kristur. Nei, hann gerir það með örlögum sínum og lífi.

Í fornu textunum sem finnast á öðrum hnöttum þar er Esus bæði tré sem er hoggið og einnig fugl sem flýgur. Þar deyr hann daglega og fer til Heljar en rís aftur að morgni sem sólin, eða dögunin.

Í fornu textunum er að vísu ekki að finna mikla fyrirgefningu hjá Esusi, því meginguðirnir þrír eru daglega að drepa hver annan og rísa upp aftur, lifna við að nýju.

Þetta er auðvitað býsna fjarlægt nútímafólki.

En í textunum sem fjalla um Llew Llaw Gyffes er að finna þessa fyrirgefningu ef vel er að gáð.

Arianrhod er greinilega sama gyðja og Sirona meðal Gaulverja. Sirona er þó kona Esusar en Arianrhod er móðir Llew Llaw Gyffes, enda skilja kannski 1000 ár þessar goðsagnir að og ekki hafa þær heldur alveg verið eins á Bretlandi og í Frakklandi í upphafi, og orðið enn ólíkari með tímanum og heiti guðanna ekki þau sömu.

En hér er að dragast upp merkileg mynd af Esusi sem guði.

Svo virðist vera sem hann sé sífellt undir kvennavaldi, annaðhvort eiginkonunnar eða móðurinnar og að hún beri ábyrgðina.

Þó eru þarna miklar þversagnir því hann er mikill og heilagur guð samkvæmt öðrum heimildum, og jafnvel sá sem leiðir sálir til ríkis dauðra og dæmir þar.

Einhversstaðar mun standa í heilögum textum að allt sem Esus geri á jörðu niðri sé dæmt til að mistakast á sama hátt og allt sem hann gerir í Himnaríki sé dæmt til að vera heilagt og heppnast vel. Þetta minnir á það sem dr. Helgi Pjeturss skrifaði um Hinn mikla verund og hinn mikla verðund, að guðdómurinn þurfi að laga sig að ófullkomleikanum til að þroska það og bæta.

Þarna nákvæmlega sjáum við Esus í allri sinni dýrð og breyzkleika í senn.

Þetta eru miklar táknmyndir að auki.

Arianrhod mun vera tákn fyrir lögmál náttúrunnar og Sirona að auki. Henni er lýst sem stærðfræðisnillingi, sú sem reiknar út vegalengdir stjarnanna á milli og sú sem kemur á jafnvægi þannig að lífið fái þrifizt. Einnig er henni lýst þannig að í hennar vagni fari guðirnir á milli hnattanna.

Þetta passar við þekkingu vísindamanna nútímans. Esus er meira andinn.

Eða svo þetta sé orðað á máli nútímavísindamanna:

Aðeins þegar lögmálum efnisheimsins er fylgt 100% þá verða geimferðir mögulegar, en lögmál efnisheimsins, miskunnarlaus, þau birtast í gyðjunni Arianrhod, sem nefndist Sirona meðal Gaulverja, Forn-Kelta, sem merkir einfaldlega Stjarna!!!

Hinn mikli skapari og guð Esus þarf sem sagt að fara í gegnum völundarhús náttúrulögmálanna til að koma til jarðarinnar.

Þetta er svolítið annað en kristnin kennir að Guði sé ekkert ómögulegt! Já, keltneska og gaulverska goðafræðin er miklu meira í samræmi við veruleikann og náttúruvísindin!

Hjónaband Llew Llaw Gyffes mislukkast og svo er hann drepinn að lokum, honum er fórnað, hann er krossfestur, að öllum líkindum, þótt sögurnar segi að hann lifi þá krossfestingu af og rísi upp frá dauðum sem fugl, sem ugla. Vel má vera að krossfesting Krists sé eftirherma af þessari goðsögn, sem þá var goðsögnin um Esus, sólarguðinn sem var drepinn en reis alltaf upp frá dauðum að nýju.

En það er í þessu sem VIÐ fylgjendir Esusar eða Llew Llaw Gyffes getum fyrirgefið okkur sjálfum.

Þetta er jafnvel boðskapur sem er passar betur við okkar nútímalíf heldur en fyrirskipanir Krists um að elska náungann og fyrirgefa.

Það er vegna þess að boðskapurinn á bakvið goðsagnirnar um Esus þær rista dýpra, því þær koma inní okkar eðli; hann lifir í gegnum okkur og við lifum í gegnum hann - en þetta er nokkuð sem lengi hefur verið sagt um Jesúm Krist bæði í sértrúarsöfnuðum og Þjóðkirkjunni, án efa kemur þetta frá trúnni á Esus, hinni fornu trú á hann.

Esus kennir okkur sem sagt að við megum vera ófullkomin og við getum ekki annað en verið ófullkomin en það er allt í lagi.

Vegna þess að Esus reynir alltaf aftur, þannig fyrirgefur hann okkur, því hann er mitt á meðal okkar eins og sagnirnar herma.

Sögurnar um Cernunnos fjalla um nokkuð svipað, og samt er þar munur.

Ég verð seinna að fjalla um önnur atriði. Hvernig er hægt að samræma karlmennskuhugsjónirnar sem finnast í sumum þessara goðsagna og svo að Esus hlýðir konu sinni Sironu kannski að mestu leyti?

Ennþá leiðir þetta okkur að nútímanum og kvennaveldinu sem ríkir á Vesturlöndum.

Innan Ásatrúarinnar hafði þetta breyzt. Þar var Frigg hin auðmjúka eiginkona, enda Ung-Frigg svipuð og Eva Biblíunnar, sú sem syndgaði og BER ALLA SÖK ALHEIMSINS.

Stórmerkileg er gaulverska og keltneska heiðnin. Hún geymir þessa ævafornu mynd þegar skilin á milli þess ranga og rétta eru enn óljósari en síðar varð. Ég fjalla um það væntanlega síðar.

Hinsvegar, þar sem Esus á í sífelldum erjum við Taranis þá sjáum við átökin þar, sem birtast í kristninni sem fordæmingin á Evu, til dæmis.

Taranis er vissulega þessi feðraveldisguð.

En þetta er nóg í bili.

 

Heimurinn er að stefna í æ meiri auðhringjaeinokun. Endalok Stöðvar 2 virðast steinvala á þeirri leið

"Áfram verða sýndar kvöldfréttir", segir í þessari frétt, en það liggur í loftinu að það sé ekki sjálfgefið. Miðað við þróunina má búast við því að þetta fyrirtæki verði eingöngu með netsjónvarp í framtíðinni og netfréttir og eitthvað annað sem tæknin mun heimta í breytinganna nafni á næstum 20 árum eða svo, og ekki er hægt að sjá auðveldlega fyrir.

RÚV mun hinsvegar lifa sem sjónvarpsstöð næstu 20 árin sennilega, sem risaeðla gamalla tíma.

Kannski munu þó sjónvörp enda eins og fótanuddtækin á söfnum eingöngu eftir það.

Hvert erum við að stefna í okkar snjallframtíð? Munum við sækja fréttir í símana eingöngu eftir 30 ár? Verða allir í sínum sýndarveruleika með hjálm á hausnum eða gleraugu sýndarveruleikans?

Ég man þá tíð að þegar Ragnheiður frænka mín varð sú fyrsta í móðurættinni til að verða áskrifandi að Stöð 2, það þótti merki um ríkidæmi og glæsileika, metnað og nýjungagirni.

Ég man að Spaugstofan gerði grín að sjónvarpsstöð sem hét Sýn þegar þeir voru dæmdir fyrir guðlast, 1997, en ákærurnar felldar niður í ágúst 1997. Brandarinn var á þá leið að Kristur hefði gefið blindum Sýn, (sjónvarpsstöðina Sýn). Sú sjónvarpsstöð (Gamla Sýn) var víst að sýna mikið frá hnefaleikakeppnum. Þetta er víst sameiginlegt fyrirtæki Fjölmiðlunar hf, sem Stöð 2 var undir einnig. Svo mikið hefur verið um samruna og allskonar víxlsameiningar að erfitt er að fylgjast með þessu.

Lögin um bann við guðlasti voru felld niður 2. júlí árið 2015 og það var Píratinn Helgi Hrafn sem stóð fyrir því og allur þingflokkur Pírata og var það vel gert.

Almennar reglur um meiðyrði ættu að nægja í stað þeirra laga sem nú gilda til að sérvernda hópa og einstaklinga.

Hvað þessa breytingu varðar er ég ánægður með að notað er gott og rótgróið íslenzkt orð sem er Sýn, en mér finnst samt vafasamt að nota svona almennt orð yfir fyrirtæki með allskonar starfsemi.

Stöð 2 var svo frægt vörumerki.

Ég er hræddur um að þetta geti leitt til þess að sjónvarpsstöðin verði lögð niður í núverandi mynd.

Þá verður RÚV einrátt á markaðnum.

Vill fólk það?

Sú einokun verður ekki eins og í gamla daga, þegar sátt ríkti um RÚV. Það fyrirtæki heldur áfram að vera taglhnýtingur peningavaldsins í heiminum sem eiginlega er að verða óvinsælla.

Stöð 2 og Vodafone kveðja