Það hvernig Esus er guð fyrirgefningarinnar.

Íranir og Ísraelsmenn eru þeir sem flestir hugsa um núna, en þessi eilífi hringur hefndarinnar verður að hafa sinn gang. Þessar þjóðir eiga sér trúarbrögð þar sem auga fyrir auga og tönn fyrir tönn er lögmálið frekar en fyrirgefningin sem Kristur bauð. Það er stór hluti vandans fyrir þá og heimsbyggðina.

Ég tel að ég sér búinn að leysa gátuna um Esus í eitt skipti fyrir öll, í megindráttum að minnsta kosti.

Ég vil forðast að taka of sterka afstöðu hvorki gegn Ísrael né Íran, því tíminn mun leiða það í ljós hvernig þetta fer. En ég endurtek það sem ég hef sagt í athugasemdum, að það er of lítið gert af því að setjast niður og semja. Ég hef vissulega takmarkað álit á Netanyahu fyrir að vera stríðsherra frekar en friðarins maður, en þannig eru líka múslimarnir sem stjórna svo oft og múslimaheimurinn.

Ég blogga kannski síðar betur um þessi hryllilegu stríðsátök sem ógna tilvist og lífi jafnvel mjög margra eða allra.

En trúarbrögðin eru næst hjarta manns og hjálpa oft mest þegar á móti blæs en eru líka leiðarvísir þegar vel gengur.

Ég er að skrifa bók um Esus og aðra gaulverska guði eins og ég hef lýst áður í pistlum. Verkefni mitt við að skrifa þessa bók felst meðal annars í því að finna goðsagnir sem passa við hann, þar sem ritaðar heimildir skortir en nafn hans er vitað um með vissu og að hann var einn af meginguðum Kelta og Gaulverja, enda þýðir nafn hans "Drottinn" og "Herra", og meira hrós er varla til sem guðanafn, og vísbending um að hann sé eða hafi verið einn af þeirra helztu guðum.

Gelískar, írskar og welskar goðsagnir eru þær sem skyldastar eru hinum týndu og fornu frá meginlandinu, því keltnesk telst sú menning einnig vera og tungumálin, welska og fornírska, gelíska.

Þessvegna hef ég leitað nokkuð vel í þessum fornu goðsögnum sem oft voru skráðar sem hetjusagnir en ekki goðsagnir af munkum kristnum á Írlandi, Wales og í Bretlandi.

Ég rakst á welska guðinn Lleu Llaw Gyffes, vegna þess að hann var krossfestur eða um það bil og bendir það bæði á Esus og Jesúm Krist og reyndar líka á Óðin sem gerir myndina enn fyllri og trúlegri.

Til að hrapa ekki að ályktunum hef ég verið að velta þessu fyrir mér lengi, en ég tel að þetta passi þótt margt komi á óvart í þessum rannsóknum.

Llew Llaw Gyffes þýðir "Hinn bjarti og skínandi með fima hönd". Því minnir hann á Lugh eða Lug, sem talinn er sólarguð af mörgum. En það passar, því ég tel að Lug sé í raun holdgervingur og birtingarmynd Esusar meginguðs keltnesku goðafræðinnar.

Keltneskar og gaulverskar sögur eru ævafornar. Skráðar seint, en lifðu um hundruð og þúsundir ára án efa næstum óbreyttar. Þær hafa því yfir sér annan blæ en bókmenntir gyðinga eða Rómverja eða Forngrikkja. Munurinn felst í því að siðalögmálin eru ekki til staðar í hinum keltnesku sögum um þeirra guð, eins og sett voru inní Gamla og Nýja testamentið.

Þar af leiðandi er keltneska og gaulverska goðafræðin nokkuð lík okkar norrænu goðafræði, þetta eru yfirlætislausar sögur sem þarf að túlka alveg frá grunni og álykta út frá þannig. Við höfum ekki boðorðin tíu þarna, heldur hegðun guðanna og gyðjanna og þurfum að draga ályktanir af slíkum einföldum atriðum.

Nú var mér það ljóst að Esus er hluti af heilagri þrenningu Kelta og Gaulverja. Þessvegna trúði ég því alls ekki í fyrstu að í sögunum um Llew Llaw Gyffes sé að finna kjarninn í goðafræði Esusar.

Sögurnar um Llew Llaw Gyffes verða að teljast yfirlætislausar. Enda skráðu munkar þær eða kristnir menn og gerðu lítið úr heilagleika hinna heiðnu guða, gerðu þetta mennska einstaklinga með ofurgáfur sem sagðar voru furðusögur um, þjóðsögur nokkurskonar, enda ævafornar.

Það sem maður rekst á einna fyrst við sögurnar um Llew Llaw Gyffes er að hann er allrasízt almáttugur og óskeikull guð sem skipar fyrir og er með læti og frekju. Hann er miklu frekar misheppnaður og tapari, þótt undarlegt megi virðast. Hann lýtur auk þess kvennavaldi, móður sinnar Arianrhod, þótt eitthvað sé það óljóst með tenginguna við hana.

Ég varð að stíga til baka og efast mjög um að ég hefði dregið réttar ályktanir með því að tengja goðsagnirnar um Llew Llaw Gyffes við hinn mikla guð Esus. Ég hef þó sannfærzt um að þetta er einmitt málið og þetta er rétt.

Nýlega keypti ég bókina "The druids" eftir Peter Berresford Ellis. Hún leiddi mig á réttar brautir, þar sem hann leggur áherzluna á gyðjudýrkun til forna meðal Kelta og Gaulverja.

Sá sem trúir á guðina lifir eiginlega í gegnum þá. Þetta þýðir að goðsagnirnar endurspegla mannlega eiginleika, en mannfólk þarf einnig að tileinka sér eiginleika guðanna til að verða betri manneskjur.

Þessar heiðnu goðsagnir ganga ekki útá að benda á náungann og skamma, heldur að lýsa eiginleikum, guðdómnum.

Spurningin er þessi:

Getur það verið að klerkarnir og munkarnir kristnu sem komust yfir þennan heiðna menningararf hafi breytt honum og gert lítið úr Llew Llaw Gyffes og öðrum keltneskum guðum og gyðjum?

Svarið er: Já, það má gera ráð fyrir því, samt, ekki endilega að öllu leyti. Í sögunum ætti að vera hinn sanni kjarni sem geymir guðdóminn.

Hvers vegna ætti heilagur guð að vera klaufabárður, óheppinn og tapari eins og Llew Llaw Gyffes?

Jú, þannig geta heilagir guðir verið. Þeirra helzta hlutverk er að reyna, að tapa, að deyja, eins og Baldur ás er dæmi um. Þetta eru guðir einsog og Ósíris, sólarguðir sem deyja, hverjum er fórnað, og sem rísa upp aftur.

Eftir að hafa skoðað þetta vel og lengi passar hér um það bil allt saman á skynsamlegan og rökvíslegan hátt.

Esus er ekki sá guð sem skipar fólki eða ráðleggur að fyrirgefa eins og Jesús Kristur. Nei, hann gerir það með örlögum sínum og lífi.

Í fornu textunum sem finnast á öðrum hnöttum þar er Esus bæði tré sem er hoggið og einnig fugl sem flýgur. Þar deyr hann daglega og fer til Heljar en rís aftur að morgni sem sólin, eða dögunin.

Í fornu textunum er að vísu ekki að finna mikla fyrirgefningu hjá Esusi, því meginguðirnir þrír eru daglega að drepa hver annan og rísa upp aftur, lifna við að nýju.

Þetta er auðvitað býsna fjarlægt nútímafólki.

En í textunum sem fjalla um Llew Llaw Gyffes er að finna þessa fyrirgefningu ef vel er að gáð.

Arianrhod er greinilega sama gyðja og Sirona meðal Gaulverja. Sirona er þó kona Esusar en Arianrhod er móðir Llew Llaw Gyffes, enda skilja kannski 1000 ár þessar goðsagnir að og ekki hafa þær heldur alveg verið eins á Bretlandi og í Frakklandi í upphafi, og orðið enn ólíkari með tímanum og heiti guðanna ekki þau sömu.

En hér er að dragast upp merkileg mynd af Esusi sem guði.

Svo virðist vera sem hann sé sífellt undir kvennavaldi, annaðhvort eiginkonunnar eða móðurinnar og að hún beri ábyrgðina.

Þó eru þarna miklar þversagnir því hann er mikill og heilagur guð samkvæmt öðrum heimildum, og jafnvel sá sem leiðir sálir til ríkis dauðra og dæmir þar.

Einhversstaðar mun standa í heilögum textum að allt sem Esus geri á jörðu niðri sé dæmt til að mistakast á sama hátt og allt sem hann gerir í Himnaríki sé dæmt til að vera heilagt og heppnast vel. Þetta minnir á það sem dr. Helgi Pjeturss skrifaði um Hinn mikla verund og hinn mikla verðund, að guðdómurinn þurfi að laga sig að ófullkomleikanum til að þroska það og bæta.

Þarna nákvæmlega sjáum við Esus í allri sinni dýrð og breyzkleika í senn.

Þetta eru miklar táknmyndir að auki.

Arianrhod mun vera tákn fyrir lögmál náttúrunnar og Sirona að auki. Henni er lýst sem stærðfræðisnillingi, sú sem reiknar út vegalengdir stjarnanna á milli og sú sem kemur á jafnvægi þannig að lífið fái þrifizt. Einnig er henni lýst þannig að í hennar vagni fari guðirnir á milli hnattanna.

Þetta passar við þekkingu vísindamanna nútímans. Esus er meira andinn.

Eða svo þetta sé orðað á máli nútímavísindamanna:

Aðeins þegar lögmálum efnisheimsins er fylgt 100% þá verða geimferðir mögulegar, en lögmál efnisheimsins, miskunnarlaus, þau birtast í gyðjunni Arianrhod, sem nefndist Sirona meðal Gaulverja, Forn-Kelta, sem merkir einfaldlega Stjarna!!!

Hinn mikli skapari og guð Esus þarf sem sagt að fara í gegnum völundarhús náttúrulögmálanna til að koma til jarðarinnar.

Þetta er svolítið annað en kristnin kennir að Guði sé ekkert ómögulegt! Já, keltneska og gaulverska goðafræðin er miklu meira í samræmi við veruleikann og náttúruvísindin!

Hjónaband Llew Llaw Gyffes mislukkast og svo er hann drepinn að lokum, honum er fórnað, hann er krossfestur, að öllum líkindum, þótt sögurnar segi að hann lifi þá krossfestingu af og rísi upp frá dauðum sem fugl, sem ugla. Vel má vera að krossfesting Krists sé eftirherma af þessari goðsögn, sem þá var goðsögnin um Esus, sólarguðinn sem var drepinn en reis alltaf upp frá dauðum að nýju.

En það er í þessu sem VIÐ fylgjendir Esusar eða Llew Llaw Gyffes getum fyrirgefið okkur sjálfum.

Þetta er jafnvel boðskapur sem er passar betur við okkar nútímalíf heldur en fyrirskipanir Krists um að elska náungann og fyrirgefa.

Það er vegna þess að boðskapurinn á bakvið goðsagnirnar um Esus þær rista dýpra, því þær koma inní okkar eðli; hann lifir í gegnum okkur og við lifum í gegnum hann - en þetta er nokkuð sem lengi hefur verið sagt um Jesúm Krist bæði í sértrúarsöfnuðum og Þjóðkirkjunni, án efa kemur þetta frá trúnni á Esus, hinni fornu trú á hann.

Esus kennir okkur sem sagt að við megum vera ófullkomin og við getum ekki annað en verið ófullkomin en það er allt í lagi.

Vegna þess að Esus reynir alltaf aftur, þannig fyrirgefur hann okkur, því hann er mitt á meðal okkar eins og sagnirnar herma.

Sögurnar um Cernunnos fjalla um nokkuð svipað, og samt er þar munur.

Ég verð seinna að fjalla um önnur atriði. Hvernig er hægt að samræma karlmennskuhugsjónirnar sem finnast í sumum þessara goðsagna og svo að Esus hlýðir konu sinni Sironu kannski að mestu leyti?

Ennþá leiðir þetta okkur að nútímanum og kvennaveldinu sem ríkir á Vesturlöndum.

Innan Ásatrúarinnar hafði þetta breyzt. Þar var Frigg hin auðmjúka eiginkona, enda Ung-Frigg svipuð og Eva Biblíunnar, sú sem syndgaði og BER ALLA SÖK ALHEIMSINS.

Stórmerkileg er gaulverska og keltneska heiðnin. Hún geymir þessa ævafornu mynd þegar skilin á milli þess ranga og rétta eru enn óljósari en síðar varð. Ég fjalla um það væntanlega síðar.

Hinsvegar, þar sem Esus á í sífelldum erjum við Taranis þá sjáum við átökin þar, sem birtast í kristninni sem fordæmingin á Evu, til dæmis.

Taranis er vissulega þessi feðraveldisguð.

En þetta er nóg í bili.

 

Heimurinn er að stefna í æ meiri auðhringjaeinokun. Endalok Stöðvar 2 virðast steinvala á þeirri leið

"Áfram verða sýndar kvöldfréttir", segir í þessari frétt, en það liggur í loftinu að það sé ekki sjálfgefið. Miðað við þróunina má búast við því að þetta fyrirtæki verði eingöngu með netsjónvarp í framtíðinni og netfréttir og eitthvað annað sem tæknin mun heimta í breytinganna nafni á næstum 20 árum eða svo, og ekki er hægt að sjá auðveldlega fyrir.

RÚV mun hinsvegar lifa sem sjónvarpsstöð næstu 20 árin sennilega, sem risaeðla gamalla tíma.

Kannski munu þó sjónvörp enda eins og fótanuddtækin á söfnum eingöngu eftir það.

Hvert erum við að stefna í okkar snjallframtíð? Munum við sækja fréttir í símana eingöngu eftir 30 ár? Verða allir í sínum sýndarveruleika með hjálm á hausnum eða gleraugu sýndarveruleikans?

Ég man þá tíð að þegar Ragnheiður frænka mín varð sú fyrsta í móðurættinni til að verða áskrifandi að Stöð 2, það þótti merki um ríkidæmi og glæsileika, metnað og nýjungagirni.

Ég man að Spaugstofan gerði grín að sjónvarpsstöð sem hét Sýn þegar þeir voru dæmdir fyrir guðlast, 1997, en ákærurnar felldar niður í ágúst 1997. Brandarinn var á þá leið að Kristur hefði gefið blindum Sýn, (sjónvarpsstöðina Sýn). Sú sjónvarpsstöð (Gamla Sýn) var víst að sýna mikið frá hnefaleikakeppnum. Þetta er víst sameiginlegt fyrirtæki Fjölmiðlunar hf, sem Stöð 2 var undir einnig. Svo mikið hefur verið um samruna og allskonar víxlsameiningar að erfitt er að fylgjast með þessu.

Lögin um bann við guðlasti voru felld niður 2. júlí árið 2015 og það var Píratinn Helgi Hrafn sem stóð fyrir því og allur þingflokkur Pírata og var það vel gert.

Almennar reglur um meiðyrði ættu að nægja í stað þeirra laga sem nú gilda til að sérvernda hópa og einstaklinga.

Hvað þessa breytingu varðar er ég ánægður með að notað er gott og rótgróið íslenzkt orð sem er Sýn, en mér finnst samt vafasamt að nota svona almennt orð yfir fyrirtæki með allskonar starfsemi.

Stöð 2 var svo frægt vörumerki.

Ég er hræddur um að þetta geti leitt til þess að sjónvarpsstöðin verði lögð niður í núverandi mynd.

Þá verður RÚV einrátt á markaðnum.

Vill fólk það?

Sú einokun verður ekki eins og í gamla daga, þegar sátt ríkti um RÚV. Það fyrirtæki heldur áfram að vera taglhnýtingur peningavaldsins í heiminum sem eiginlega er að verða óvinsælla.

Stöð 2 og Vodafone kveðja

Afabróðir minn sem sagði mér sögur um það þegar skáldin voru einskonar spámenn á 19. öldinni og fyrr á öldum

Þegar amma og afi voru að alast upp snemma á 20. öldinni voru bækur sjaldgæfar og dýrmætar. Á okkar tímum er til slík ofgnótt lélegra bóka að þeim er fleygt og aðrar keyptar í staðinn.

Ég hlustaði á eldhúsdagsumræðurnar í gær. Þær voru hefðbundnar og ekkert meira um þær að segja. Nema þetta, að einhver minntist á Jónas frá Hriflu og áherzlur hans á þjóðerniskennd og menntun, og á Samvinnuskólann, eða samvinnu almennt.

Ég bloggaði um Ingvar Agnarsson afabróður minn nýlega. Hann lærði í Samvinnuskólanum, og tók þaðan með sér ýmsar hugsjónir góðar og merkilegar sem veganesti í lífið - ef hann lærði þær ekki annarsstaðar líka.

Hann kunni sögur frá föður sínum og afa og hvernig það var þegar íslenzka þjóðin var að berjast fyrir sjálfstæði. Hann kenndi mér að yrkja hefðbundið eins og ég hef áður skrifað um.

En hann gaf mér líka tilfinningu fyrir liðnum tíma, hvernig það var að alast upp snemma á 20. öldinni, og svo seint á þeirri 19. í gegnum minningar og frásagnir eldra fólks sem hann þekkti.

Við Ingvar frændi áttum náið vináttusamband þrátt fyrir aldursmuninn. Kannski vegna þess að ég lærði Nýalsfræðin hjá honum betur en nokkurt barnabarn sem hann átti sjálfur, en samt veit ég að hann kenndi þeim líka, en ég varð mikill vinur afabróður míns, því báðir höfðum við mikinn áhuga á skáldskap og heimspeki og fleiri málum.

Eitt af því sem var sérkennandi fyrir Ingvar Agnarsson frænda minn var hversu mikla virðingu hann bar fyrir kvæðum. Hann orti sjálfur, en fór ekki að yrkja fyrr en hann var kominn yfir miðjan aldur, nema fáeinar vísur sem strákur, eins og hann sagði mér frá.

Hann sagði mér að eitt sinn var þetta þannig að kvæði höfðu gríðarleg áhrif á fólk og landsmenn lærðu vísur og kvæði utanað, og þau bárust í munnlegri geymd landshornanna á milli! Hann fæddist 1914 þannig að þetta hefur verið fram að 1924 og ábyggilega lengur.

Ingvar frændi kenndi mér að góð kvæði um þjóðerniskennd og frelsi væri eitt af stóru atriðunum til að gera stjórnmál góð og til að almenningur í landinu hefði áhuga og tilfinningu fyrir sjálfstæði!

Ég drakk þetta í mig, þessa sannfæringu hans fyrir gildi kvæðanna, að þau væru meira frelsandi fyrir fólk heldur en laust mál sem myndi gleymast meira.

Þetta er því miður nokkuð sem okkar íslenzka þjóð virðist alveg hafa gleymt og týnt niður fyrir utan örfáa sem kunna að yrkja og sem kunna AÐ META hvað kveðskapur er og hvað hann er ERFIÐUR, að setja saman góðan kveðskap!

Hann minntist á Hannes Hafstein og Jónas Hallgrímsson. Fólkið í landinu lærði vísur og ljóð eftir þessa menn eins og þeir væru ROKKARAR eða POPPSTJÖRNUR þess tíma!

Þegar Davíð Stefánsson gaf út bækur voru þær geymdar undir koddanum!

Hugsið ykkur, fólkið í torfbæjunum og torfkofunum hafði brennandi áhuga á menntun og fréttum að utan! Fólkið í torfbæjunum sem var bláfátækt á Íslandi, það drakk í sig bækur og fróðleik, og það stefndi beint uppávið og framávið!

Ég vil draga þetta fram til að benda á andstæður.

Þær eru kannski mest æpandi í Bandaríkjunum.

Sagt er að fólk í Bandaríkjunum í fátækrahverfum og jafnvel á millistéttarsvæðum eða úr ríkum fjölskyldum viti ekki hvar Ísland er eða hvað það er, og viti næstum ekkert.

Ég er ekki að segja þetta til að halda því fram að Bandaríkin skeri sig úr hvað menntunarskort varðar. Bandaríkin eru bara á undan á svo mörgum sviðum.

Ég er að segja að sama þróun er að verða á Íslandi og víðar.

Mér skilst að á Ströndum hafi ættingjar afa búið mann fram af manni, allavega í nokkur hundruð ár. Þetta var heimur þessa fólks, að lifa af landsins gæðum og sækja kirkjur og prestar komu og fermdu börnin og komu með bækur sem voru lánaðar í Bókafélagi, og fólk lærði þær næstum utanað!

Engu að síður er mjög langt frá því að segja að þetta hafi verið ómenntað fólk.

Langafi minn kunni að leggja klósett og útikamra fyrir nágranna sína, hann fór á hákarlaveiðar, hann veiddi fisk, var með kindur og kú, og hann kunni sitthvað í eðlisfræði og stærðfræði, íslenzku og fleiri greinum.

Auk þess var hann með örlitla smiðju við bæinn sinn Hraun, sem fór í eyði og hrundi loks, eða var rifinn. Þetta var timburbær, sem voru sjaldgæfir á þeim tíma. Eitt timburskýli var þessi smiðja og verkfærin voru handborvél, fótstiginn rennibekkur og annað slíkt. Já, fólkið kunni að bjarga sér á þessum tíma.

En að segja að fólkið í torfbæjunum hafi verið menntunarsnautt það er fjarri öllu lagi!

Ég hef stundum birt kvæði hér á blogginu. Það er hætt að valda mér vonbrigðum hvað þau fá lítinn lestur, en það er hneykslanlegt, og það sem meira er, það ber vott um að þjóð okkar hefur farið aftur.

Mér skildist á Ingvari frænda að pabbi hans og fyrri kynslóðir voru á þeirri skoðun að bundið mál væri æðra en það lausa.

Einnig lærðu þessar kynslóðir að ákall í kvæðum væri sterkara en í lausu máli og því bæri frekar að hlýða.

Þar af leiðandi, frelsishvöt og sjálfstæðishvöt Einars Benediktssonar, Hannesar Hafstein, Jónasar Hallgrímssonar og fleiri, hún hafði gríðarleg áhrif á þjóðarsálina. Síðan komu lög við sum þessara ljóða og þá hreinlega brenndu þau sig inní þjóðarsálina og urðu samofin henni.

Við lifum í heimi þar sem ofgnótt er til staðar á öllum sviðum.

Þá þarf að greina kjarnann frá hisminu.

Kvæði eru góð leið til þess. Þau eru oftast fremur stutt og hnitmiðuð.

Allskonar fólk vill hafa áhrif á mann. Jafnvel vélvit og gervigreind, gott er nýyrðið hjá Birni Bjarnasyni, að tala um vélvit í þessu sambandi.

Sérhver manneskja þarf að stíga til baka og taka eigin ákvörðun.

Ég er ekki dómbær á eigin kveðskap. Það sem mér finnst gott einusinni finnst mér kannski ekki gott seinna. Mér finnst þetta eins og að skrifa dagbækur að búa til ljóð og söngtexta. Mér finnst bara skemmtilegra að glíma við þrautir eins og rímið, skemmtilegra að það sé áskorun þannig og erfiðara.

En ég veit með 100% vissu að það voru betri tímar þegar allir Íslendingar elskuðu kveðskap og hlustuðu eftir kveðskap með ákafa og brennandi áhuga.

Já, sá tími þarf að koma aftur, þegar fólk ræðir saman um hversu góð kvæði eru sem koma fram og hvort vit sé í þeim, og jafnvel eitthvað sem getur hjálpað fólki í daglega lífinu, hvatt áfram ef þjóðerniskennd og frelsisvitund skortir, til dæmis, sem skáldin veita og bjóða.

 

Hagræðingu skortir í „hrúgu“ þingmála

Mistök Katrínarstjórnarinnar tekur enn fylgi af þeim flokkum sem voru þar innanborðs

Alþjóðastofnanir, baráttusamtök og þjóðir hafa öll brugðizt í því að stemma stigu við hamfarahlýnun og loftslagsbreytingum.

Ég er sjálfum mér samkvæmur í því að sumt finnst mér gott í stefnu Trumps og annarra hægrimanna en annað ekki.

Það finnst mér lýðskrum og alrangt hjá Trump að efast um kenningar um hamfarahlýnun og draga þjóðina úr alþjóðlegri samvinnu til að vinna gegn mengun.

Það er nú einmitt þessvegna sem vinstrið og hægrið þarf að tala saman á nýjan hátt og að hinar hefðbundnu átakalínur þokist og aðrar komi í staðinn.

Samt, samstarfs Vinstri grænna og Sjálfstæðisflokksins var EKKI gott. Það vita allir og nóg er að sjá fylgishrun flokkanna til að sannfærast.

Hvað var það sem brást í samstarfs VG og XD?

Jú, málið var það að þau vildu sanna að þau væri frjálslyndari en Andskotinn og pólitískir andstæðingar til samans. Það eina sem þau uppskáru var minnkandi fylgi og andúð fyrrverandi stuðningsfólks.

Síðan voru ýmsir ráðherrar í sóló og einkaflippi í stað þess að láta af öfgadillum. Undir merkjum frjálslyndis voru búin til ömurleg lög um leigubíla og það kerfi gefið nokkuð frjálst, en afleiðingin varð Kaos, stjórnleysi. Áslaug Arna, ungur og óreyndur ráðherra Sjálfstæðisflokksins var þar í fararbroddi.

Fóstureyðingalöggjöf Svandísar og VG var síðan blautur draumur gamalla Kvennalistakvenna, eitthvað sem átti ekki að rætast og var ekki nauðsynlegt að verða að lögum.

Allskonar öfgar og vitleysa varð að lögum í Katrínarstjórninni.

Kristrúnarstjórnin finnst mér skárri enn að minnsta kosti.

Það særði þann sjálfstæðismann sem er í mér hvernig stefnan var.

Það særði einnig þann umhverfisverndarsinna og vinstrimann sem í mér er að áherzlurnar voru aðrar en ég vonaði hjá VG.

Kjósendur VG voru sammála mér. Flokkurinn var ekki að vinna fyrir alþýðuna, heldur fyrir öfgafemínista fyrst og fremst, að óþörfu.

Sjálfstæðisflokkurinn finnst mér að ætti að vera sú breiðfylking sem Samfylkingin er núna, flokkur sem inniheldur jafnaðarmenn og hægrimenn, en með samt áherzlu á hægrimennskuna, sem sagt, óbeit á reglugerðum, óbeit á sköttum, frelsi á sem flestum sviðum, en EKKI ÖLLUM sviðum.

Fyrst og fremst ætti þó Sjálfstæðisflokkurinn að efla atvinnulífið.

Tökum tvö dæmi:

Flugvélögin, fjölmiðlarnir.

Ef Sjálfstæðisflokkurinn væri í ESSINU sínu, þá væri flokkurinn eitthvað að gera til að bæta stöðuna þarna. Uppsagnir og minnkandi umsvif, þetta er það sem sjálfstæðismenn ættu að vinna bug á!!!

Sjálfstæðisflokkur sem HJÁLPAR ekki atvinnulífinu, hann hefur brugðizt!!!

Fólk kýs aðeins Sjálfstæðisflokkinn, ef hann er leiðandi og drífandi, í að skapa venjulegu fólki betri skilyrði og kjör!!!

Önnur eins bráðnun aldrei mælst

Sami vandi, þitt er þannig, ljóð frá 23. október 2018.

Lít ég yfir löndin týndu,

löngun misst og orðin köld.

Alltaf sömu álagsprófin,

aðeins skárra viðbragð þræla?

Þreyta vaknar, rægjast rófin?

Rolur kjósa stæla.

Síðan koma syndagjöld,

sorgir þig oft brýndu.

 

Beitzkju vil ég banda þangað,

bara ei hanga á snauðum stað.

Slítur tengslin, engar ættir,

eða kynni framar, maður.

Lítur aðeins lygasættir,

leiður verður staður.

Að hafa uppi á henni er kvað

hefur mig oft langað.

 

Þolinmóður vildi verða,

var þó fyrir höfnun sú.

Oft er sök í sjálfsins ranni,

síðan nóg að þiggja gjafir.

Lausir endar, kvennakanni,

kreddufestur, tafir.

Ekki kemstu alveg nú,

eflist reiði gerða.

 

Sami vandi, þitt er þannig,

þú ef skánar ekki næst.

Vinna sízt í sínum málum

súrar tapsins dömur okkar.

Yfir sigri eiturs skálum,

ógn þá vekja flokkar.

Verður bara óð og æst,

enda gildir mannssig.

 

Þókt að öndin skryppi úr skrokki

skrattakollan lagazt sízt.

Ætt svo mun ég minni hafna,

mælir það og yfir lítur.

Næst er einnig næs að kafna,

nauðvörn eins og skítur.

Loksins til þín blesan brýzt,

búin á því skokki.

 

Þókt að einhver ævi deili,

ekki kannski af viti lagt.

Hún við aðra hentistefnu

Hirðir ekki virðingu mína.

Faðir loksins fer á Hrefnu,

fílar trauðla þína.

Hvað nú annars svo er sagt,

silast uppi á Keili?

 

Mannssig: Afturför einstaklings, að síga, fara aftur.

Keilir, fjallið, er notað fyrir tákn um erfiðleika sem tekizt er á við.

 

 

Skírnarhátíð, uppskeruhátíð heiðin og sumarfögnuður, það eru fyrstu hugmyndirnar sem rekja má fimmtugshátíð, hvítasunnuna aftur til. Kannski Esusarblót, sem sólarguðs.

Séra Elínborg í sjónvarpinu í gær fór sæmilega djúpt ofaní rætur þessara helgidaga, fimmtugskostinn eða hvítasunnuna. Hún minntist á uppskeruhátíð sem upprunann, og auðvitað er það málið.

Það segir sig nefnilega sjálft að þetta snýst um uppskeruhátíð vorsins, og að fagna sumarkomunni, þannig hefur þetta verið meðal heiðingjanna, formæðra og forfeðra okkar.

Maður græðir mikið á því að lesa það sem Hjalti Hugason prófessor skrifar um þetta á veraldarvefnum, sá fróði maður, hann staðfestir enn að þetta á rætur í heiðnum uppskeruhátíðum og sumarfögnuðum.

Skírnarhátíð var þetta í gegnum aldirnar og þessvegna kemur nafnið hvítasunna, því hvítar voðir var fólk fært í eftir skírnina, en það orð þýðir hreinsun. Þannig er einnig orðið hvítvoðungur til komið, ungbarn sem fært er í hreinar og hvítar voðir sem lausar eru undan syndinni, og sem tákn um sakleysið og heilagleikann, innkomuna í Guðríkið, hvort sem menn túlka það sem heiðið ríki eða kristilegt og gyðinglegt. Trúað fólk er allskonar og hefur mismunandi viðhorf hvað er heilagt og tengt Guði eða guðum og gyðjum.

Þykir mér það mjög merkilegt að bera þetta saman við Beltane hátíðina gelísku sem haldin er 1. maí. Ekki leikur nokkur vafi á því að sú hátíð er skírð eftir guðinum Belenus, sem var sólarguð Kelta og Gaulverja svona svipað og Apollon hinn gríski og Baldur hinn norræni, eða Ósíris hinn egypzki, og Esus hinn keltneski, gaulverski.

Allar hátíðir kirkjunnar eru eftiröpun heiðinna blóta og hátíða. Annars hefði heiðið fólk ekki skipt um trú, það lét blekkjast, því það var vant því að bæta nýjum guðum inní goðafræði sína og jafnvel að taka upp nýja helgisiði.

En um heilaga andann mætti margt ræða og rita. Hann var ein af ástæðunum fyrir því að mér fannst kristnin ótrúverðug og ekki aðgengileg. Ég gat ekki skilið hvað andi er eða var eða á að vera. Ég fæddist inní Nýalsstefnuna þar sem krafizt er vísindalegra skýringa eða höfnunar ellegar á fyrirbærinu.

Enn vil ég vitna í Hjalta Hugason og það sem eftir hann liggur.

Hann talar um að faðirinn (Jahve) sé tákn um frumsköpunina, sonurinn (Jesús Kristur) um endurlausnina undan veldi syndarinnar en heilagi andinn sjái um að upplýsa og endurnýja gjörvalla sköpun Guðs.

Eins og oft lærir maður mest um heiðin trúarbrögð með því að hlusta á kristna menn og lesa eftir þá.

Ef þetta er borið saman við hindúisma og drúízku koma hliðstæðurnar strax í ljós.

Brahma er frumskaparinn í hindúisma. Taranos er frumskaparinn í drúízku. Jahve í kristni gegnir því hlutverki.

Hvað er "endurlausn undan veldi syndarinnar" miðað við hindúisma og drúízku, esusarisma?

Þarna rekst maður á ósamrýmanleg atriði vegna öðruvísi hugtaka sem virðast framandi kannski.

Esus er heilagi andinn innan gaulversku trúarbragðanna og heilögu þrenningarinnar keltnesku. Ekki nokkur spurning með það. En hann er bara miklu meira en það, hann er sólarguðinn þeirra, einn af mörgum raunar. Hann er einnig guð ferðalaga eins og Hermes og Merkúr hinn rómverski.

Shiva er sambærilegur við Esus tel ég.

Toutatis er oft sýndur sem naut eða dreki, eða fiskur. Hann er tengdur við vatn og sjó.

Vishnu sér um að viðhalda og vernda. Ég tel að Toutatis sé sambærilegur við hann. Það er vegna þess að Toutatis er oft sýndur sem hamskiptir og oft í mennsku formi sem hinn fyrsti kappi sem er ekki aðeins guð heldur líka hálfur maður, eða með mannlegt eðli að hluta til. Sem sagt, hálfur maður og hálfur guð, og kannski komu þær hugmyndir um Jesúm Krist frá dýrkuninni á honum.

Þetta gerir það að verkum að erfitt er að sýna fram á að Esus hafi verið bein fyrirmynd að Jesú Kristi, þótt nafnið sé kannski eftiröpun, þá gegndu þeir ekki nákvæmlega sömu hlutverkum eða gegna enn, sem lifandi guðir og öflugir.

Mér virðist að minnsta kosti auðveldast að bera þessa saman, að Toutatis sé sonurinn, svipað og Jesús Kristur.

Heilagi andinn var og er pottþétt Esus. Hans tákn er loftið sem fer úr líkamanum við hengingu, og einnig er hans tákn tranan, fuglinn sem fer svo víða. Fuglar fljúga um loftin blá, þannig að auðvelt er að sjá að Esus var guð hins andlega, andardráttarins, sálarinnar.

Hugmyndin um hinn heilaga anda hlýtur því að vera komin frá Esusardýrkuninni, og það er rökrétt. Það sem er eldra getur af sér það sem er yngra, sem er kristnin í þessu tilfelli.

En innan hindúismans er engin synd til og heldur ekki innan drúízkunnar, ekki nema í afleiddum merkingum sem ekki nákvæmlega sama fyrirbæri. Þessvegna er erfitt að tala um nákvæmar hliðstæður, en líkingar þó að minnsta kosti upp að vissu marki.

Frelsaði Esus undan einhverju? Eða frelsari Toutatis undan einhverju?

Það var sagt allavega að Toutatis væri verndari mannanna á guðaþingunum. Það var Taranis sem var hinn miskunnarlausi regluguð, sem beitti reglum óspart, hvað mætti og hvað ekki. Þá var sagt að Toutatis væri verndari mannanna, einskonar verjandi í réttarsal. Það var vegna þess að sagt var að hann færi í dýrslíki og kappalíki.

Þannig að segja má að Toutatis sé hliðstæðan við frelsarann Jesúm Krist, sá sem endurleysir undan syndinni, sem er ekki synd í drúízkunni, heldur fullkomleiki Taranosar, reglufestan, mannlegur breyzkleiki og miskunnsemi tilheyrir Toutatosi, því var hann og er (á öðrum hnöttum) vinsæll guð.

Þetta sem Hjalti Hugason orðar sem að "endurnýja gjörvalla sköpun Guðs" er mjög merkilegt, því þetta er fullkomlega heiðið orðalag.

Það sem mörgum finnst framandi við að skilja Shiva er að hann er guð eyðileggingar en viðhalds og endursköpunar á sama tíma.

Það er þetta sem er grundvöllurinn á bakvið heilaga andann. Þetta er einnig hlutverk Esusar. Hann er vissulega tréð sem er eilíflega hoggið og drepið af Toutatosi, en hann er einnig andinn sem fer og skiptir um ham.

Þannig er talað um lífið og dauðann í drúízkunni. Fórnin kemur þarna inní líka. Nema allt er þetta umbreytt og fegrað í kristninni, falið í öðruvísi hugtökum sem eru fjær hinni heiðnu og upphaflegu grimmd fórna og blóta.

Sólarblótið er kannski sú hátíð sem kemst næst uppskeruhátíðinni, Fimmtugskostinum, eða hvítasunnunni, skírnarhátíðinni.

Þá kemur maður að því hvað skírnin er upphaflega í heiðnum sið. Stundum var nefnilega skírt uppúr blóði eftir fórnir. Það átti að tryggja vernd og guðdómlega eiginleika. Þá var oft litið á skepnur sem heilagar verur sem guðir og gyðjur hefðu tekið sér bólfestu í. Já, margt er undarlegt við þetta og frumstætt þegar maður fer meira en 10.000 ár aftur í tímann til þeirrar heiðni sem er löngu liðin.

Síðan tók vatnið við, sem skírt var uppúr.

Þá kemur maður aftur að Toutatosi. Hann er guð vatnsins og sjávarins, eins og Neptúnus til dæmis eða Poseidon í grísku goðafræðinni.

Vatnið var aukþess tákn fyrir jarðlífið og jörðina. Athafnir sem þessar áttu að gera ungbörnin hæfari að takast á við þessa jarðvist, en þessar fornu athafnir voru vissulega mismunandi og sízt allar tengdar við grimmd eða frumstæði endilega, oft voru þetta saklausar og táknrænar athafnir og eru enn.

Menn til forna vissu að líkamar eru vatn að stærstum hluta. Þessvegna var Toutatis tákn fyrir töfra jarðlífsins. Taranos var og er hinn framandi, sem kemur frá öðrum hnöttum og Esus einnig.

En Esusarhátíð hefur fimmtugskosturinn verið upphaflega og hvítasunnan. Merkilegt er til þess að vitna að Esus var sólarguð upphaflega, fyrir langa löngu. Maí, júní, apríl, maður sér að hátíðir honum helgaðar hafa verið á þessum tíma.

En eitt má ekki gleymast, og það er Esus sem fylgdarmaður í dauðraríkið, eins og Hárbarður eða Charon hinn gríski. Með þessa tengingu í huga er hægt að búast við að mannfórnir hafi verið stundaðar í tengslum við þessa tímasetningu og þessi heiðnu og fornu blót.

Hjalti Hugason minnist á hreinsandi eld, eldtungur á himni og gný af himni í sambandi við atburðina í Postulasögunni sem segja frá þessu. Tákn andans sé hreinsandi eldur og tungutal framandi.

Nú er það svo að Taranos er tengdur við eld en síður Esus, hinn heilagi andi keltneski og gaulverski, og því er það ljóst að erfitt er að finna beinar eða nákvæmar samsvaranir þegar maður er að fjalla um þetta.

En koma geimfars og geimvera er greinilega sá atburður sem fjallað er um í Postulasögunni, vísindalega séð.

Samt vantar enn fullkomnar upplýsingar í smáatriðum um allar þessar heiðnu hátíðir sem liggja til grundvallar og allar þessar fjölmörgu goðsagnir, mýtur, sem eitt sinn voru til.

Maður ætti að halda uppá upphaflegu heiðnu hátíðirnar og finna þær

Í dag á heilagur andi að hafa komið yfir lærisveinana. Heilagur andi sannleikans er ekki í Biblíunni nema að hluta til þannig að þetta er rangnefni. Þrenningin kemur án efa úr drúízku og keltnesku eða öðrum heiðnum trúarbrögðum. Það eru til svo margar heiðnar og heilagar þrenningar, ég veit ekki með vissu hvort hin kristna komi úr þeirri keltnesku, en mér finnst það sennilegt.

Nýja testamentið er sennilega áróðursrit fyrir flavíönsku keisarana í Róm. Annars hefði því verið eytt. Um þetta má lesa á Netinu.

Uppstigningardagur er líka tilgangslaus hátíð nema hún eigi sér heiðnar rætur. Merkilegra væri að ræða um það þegar Kristur á að hafa verið í Helju þar á milli.

Það stíga ALLIR upp til himna eftir dauðann, sumir til Vítis og aðrir til góðra hnatta, þetta kennir dr. Helgi Pjeturss og lesa má um í Nýölum hans. Úrelt kristnin er því aðeins áróður eins og margt annað.

Nýalsvísindin byggjast á vísindum en ekki Biblían.

Ég verð að minnast afabróður míns hér á afmælisdegi hans, en hann er einn af þessum stóru í lífi mínu. Ingvar Agnarsson fæddist 1914 í Stóru Ávík á Ströndum, hefði orðið 111 ára í dag, og er það á öðrum hnetti, en lézt 23. maí 1996.

Mikið þurfti hann að þjást þegar hann var orðinn gamall og lasburða. Ekki skildi ég hvernig hann gat bælt reiði sína og sett saman falleg kvæði. Ég vissi hvað hann þurfti að þjást og líða eins og Kristur.

Mér fannst Ingvar Agnarsson frændi minn miklu raunverulegri Jesús Kristur en sá sem fjallað er um í Biblíunni.

Ég er enn þeirrar skoðunar.

Ég veit um afrek frænda míns.

Kristni er trú sem byggist á því sem ekki er hægt að sanna. Betra er að byggja trú á einhverju sem er sennilegt, eða maður veit eða vissi um.

Vegna þess að Ingvar frændi fór á móti fjöldanum þurfti hann að þjást og líða, eins og Kristur, eins og Brúnó. Þjáningar raunverulegra persóna, þær geta búið til dýrðlingamynd.

Ennþá höfum við Íslendingar ekki lært af því sem Ingvar Agnarsson kenndi. Laun syndarinnar er dauðinn. Sá dauði getur verið endurtekin vítisvist, eða andlegur dauði.

Perlur sem finnast uppteknar frá 2003 eftir mig, um inngönguna í ESB, þar sem ljóðmælandinn er hlynntur henni

Ég á slatta af lögum frá árinu 2003 þar sem ég er hlynntur inngöngu í ESB (eða ljóðmælandinn öllu heldur). Ég var að gramsa í þessu og skoða þetta til að velja lög fyrir endurútgáfu, og ég mundi ekkert eftir þessum lögum. Ég meira að segja varð að rifja upp hver var ástæðan fyrir því að ég samdi þau og söng inná demódiska.

Þá rifjaðist það upp að ég var að semja lög fyrir plötuna:"Við eigum að samstillast öll". Það er platan númer 2 í þríleiknum um Nýalsstefnuna. Sú þriðja kom aldrei út en var hljóðrituð í grunnatriðum sem demóupptökur tveimur árum seinna, eða 2005. Það er platan:"Frá stjörnunum berst lífið."

En á disk nr. 2 um þetta einbeitti ég mér að þessum ákveðnu þáttum í Nýalsstefnunni sem snúast um samstillingu, sem ég held að sé orð sem dr. Helgi Pjeturss bjó til.

En ég get ómögulega munað hvers vegna ég var að tengja Samfylkinguna við þetta og aðildina að ESB. Það eina sem ég man er að á sama ári var ég að semja lög fyrir þriðju plötuna í öðrum þríleik, um jafnréttið, sem heitir "Jafnréttið er framtíðin", og kom líka út 2003, en ekki í útgáfu sem ég er ánægður með. Upptökur frá 1998 mikið, ekki þær beztu.

Mér finnst svolítið heillandi að gefa plötuna út með þessum lögum.

Á diski sem var tekinn upp 19. janúar 2003 er lag sem heitir:"Ó Evrópa, samstilling eilífðarríkið".

Ég man ekki hvort þetta var háð eða ekki. Sennilega hef ég fundið einhverja sannfæringu fyrir þessu sem ég var að syngja um og semja um. Lagið er ágætt og í rólegri kantinum, en ég finn ekki gripin, en textann finn ég. Gripin skrifaði ég á annað blað sem finnst ekki, en ég heyri að þetta eru sjaldgæf grip sem ég kannast ekki við. Þau hef ég fundið í einhverri gítarbók og svo gleymt þeim aftur. Stundum notar maður bara grip einusinni eða tvisvar og gleymir þeim jafnóðum.

Síðan er langt og merkilegt lag frá 11. janúar 2003 sem heitir:"Af hverju ekki að ganga alla leið og ganga í Evrópusambandið?" Það tekur 13 mínútur og 52 sekúndur í flutningi, og kvæðið er 10 löng erindi eins og Desolation Row eftir Bob Dylan, og kvæðastíllinn sá sami.

Mér finnst gaman að á plötum mínum sé eitthvað sem kemur á óvart. Þetta gæti komið inngöngusinnum í ESB skemmtilega á óvart og aukið vinsældir mínar meðal þeirra, úr því að þetta er í tízku núna og allmikið fylgi þjóðarinnar við að fara í ESB, og einnig í ríkisstjórninni.

Þetta myndi þá fara á plötuna:"Við eigum að samstillast öll", endurútgefna, en boðskapurinn á henni er svolítið í þessa átt.

Hver er munurinn á demótökum og tökum sem ætlaðar eru til útgáfu?

Maður sér það á þessum upptökum mínum frá þessum tíma. Lítill metnaður og tími fer í hvert nýtt lag, lagið er samið og grunntaka gerð, svo kannski bara ein í viðbót. Þá er það algengt að spilamennskan sé mjög ófullkomin og ekki alltaf sungið beint í hljóðnemann, falskir tónar, mismæli, hóstar og ræskingar en allt látið standa.

En hinsvegar, útgáfuhæfar upptökur (sem demótökur geta verið líka stundum) þær eru gerðar með fullkomnunaráráttu. Ég hef gert 50 tökur af einu og sama laginu til að slípa og fullkomna. Dæmi um það er "Er ég ekki of gamall fyrir þig?" frá marz 2001, en á einum diski eru um 50 tökur af tveggja mínútna útgáfu þess lags.

Ekki nóg með það, ég breytti laginu margoft, til að ná fram fullkomnun. Það eru til að minnsta kosti 20 útgáfur af laginu með breyttum texta.

Dr. Gunni hjálpaði til við að gera þetta lag sæmilega þekkt á sínum tíma, á þessum fyrsta áratug aldatugsins sem nú er að líða, með því að setja það á bloggið sitt á mp3 sniði, og því var deilt og á það var hlustað af mörgum. Það kom út á hljómdisknum mínum "Fyrri byggðir", sem var gefinn út 2002 en hljóðritaður alfarið snemma árs 2001, meðfram upptökum á plötunni:"Jafnréttið er eina svarið", frá 2001.

Bæði upptökurnar fyrir "Kárahnjúkar", óútgefna plötu frá 2004 og svo demótökurnar fyrir "Við eigum að samstillast öll", frá 2003, þær eru misófullkomnar og misgallaðar, en áheyrilegar samt vissulega og geta geymt margt spennandi og öðruvísi en það sem ég gaf út.

Metnaðarleysið er greinilegt í þessum demótökum. Það er að segja, ég dríf mig að semja nokkur lög og taka upp, en eyði svo mestum tíma og plássi í lög eftir aðra! Á þessum diskum eru afleitar ábreiðir sem ég tek eftir AC/DC, Bob Dylan, Cat Stevens og marga aðra tónlistarmenn.

Síðan eru nokkur ný lög eftir mig þarna. Til dæmis upptökur frá gamlársdag 2003 og jóladag 2003, og upptökur yfir öll jólin og hátíðirnar, samt ekki endilega vandaðar.

En það eru vissulega nokkur lög frá 31. desember 2003 sem eru áheyrileg. Með löngum texta og rokktakti, eitt þeirra gæti verið fyrst á plötunni.

Þannig var að seinni hluta ársins fór ég aftur að vinna að "Við eigum að samstillast öll", þótt hún væri komin út. Ég vildi fullkomna hana og endurútgefa þá strax. Þessi fullkomnunarárátta varð samt til þess að þreyta mig og ég gafst upp á tónlistinni opinberlega á næsta ári, 2004, gaf ekkert út þá, en hélt áfram að taka upp og semja, en demó frekar en vandaðar tökur. Slíkt er þó alveg hægt að gefa út ef maður vill, og ég hef gaman af að hlusta á þetta og læra þessi lög. 

Starfsáætlun Alþingis út um þúfur

Almenningur á að berjast gegn samfélagsmiðlum, með því að eyða sem minnstum tíma á Fésbók og hafna áreiti auglýsinga á Netinu. Þannig eflast innlendir fjölmiðlar aftur.

Það er mjög skrýtið að ekki sé nú þegar búið að jafna samkeppnisstöðu fjölmiðla með því að leggja niður auglýsingar á RÚV svo aðrar stöðvar fái þær einar og tekjur af þeim. Allavega, það er einnig skrýtið að frjálshyggjufólk sem var svo ánægt með samkeppnina geri ekkert raunhæft í þessu. RÚV er ofdekrað og spillt kvikindi sem spreðar fjármunum í ömurlega dagskrárgerð og innrætingu sem er Fjandanum einum til gleði.

Einhversstaðar las ég að það væri ráðgert að leggja Stöð 2 undir ríkið líka, að einhverjir sameiginlegir sjóði ættu að fara í að styrkja hana.

Þetta er bara ekki rétta leiðin. Í góðum pistli nýlega sem ég er sammála nefndi Birgir Loftsson fréttastofur Rúv og Stöðvar 2 síamstvíbura, og ég kalla þessar sjónarsstöðvar tvíhöfða þurs, því það er sama og enginn munur á þeim.

Sama fólkið valsar inn og út á milli Rúv og Stöðvar 2. Það prófar, allir þekkja alla.

Sjónvarpsstöðin sem Sigmundur Ernir var með og fór á hausinn, hún var pínulítið öðruvísi, en náði ekki að blómstra og þroskast, dó of snemma.

Sama með Cirkus, sem var nokkuð góð sjónvarpsstöð og fersk. Dæmin eru fleiri.

Það er alltaf sama sagan, það eru ekki beztu fréttaveiturnar sem lifa af eða fjölmiðlarnir beztu.

Ef ríkið ætti að styðja eitthvað, þá ætti það að vera sjónvarpsstöðvar sem eru nýjar og allir eða flestir eru sammála um að beri með sér frjóanga nýjunga og ferskleika, ekki úldnar og rotnar stöðvar sem eru svo steinrunnar og staðnaðar að þær minna á hrímþursa eða tröll sem hafa dagað uppi.

Sami sjónvarpsstjórinn á RÚV árum saman, sama stefnan áratugum saman, sama starfsfólkið áratugum saman, sami kommúnisminn rótgróinn og Reuters-dýrkunin. Falsfréttir? Vissulega.

Til að koma alvöru lífi í fjölmiðla þarf að greiða netrisum banahögg, hvorki meira né minna.

Ég er þeirrar skoðunar að fólk hafi hvorki alvöru gagn af Netinu né hollt af því.

Tökum dæmi:

Þegar Miðbæjarradíó starfaði þá pantaði Einar þar fyrir mann varahluti í hljómtæki víða að úr heiminum.

Í dag er ekkert fyrirtæki jafn öflugt og Miðbæjarradíó til með varahluti fyrir hljómtæki. Fólk þarf að leita á Netið.

En til hvers? Er ekki betra að vera með sérhæfðar verzlanir sem þjónusta fólk heldur en að almenningur þurfi að sækja á Netið?

Svo eru það samfélagsmiðlarnir.

Til hvers er Fésbókin til, eða X-ið, Twitter og allt hitt?

Er þetta alvöru vinskapur? Nei. Er þetta kunningsskapur? Kannski.

Verst er að svona samfélagsmiðlar eru gróðrastía fyrir snobb og hunzun og allskyns leiðindi sem vantþroska fólk en þroska það ekki, sem ekki stuðla að kærleika heldur hatri og firringu, allir eru í sínu horni frekar en að sameinast og eiga persónuleg samskipti maður á mann.

Við sem erum fólkið í landinu, við eigum að kjósa með fótunum, með því að breyta lífi okkar á þann hátt að við höfnum tækninýjungum.

Í síðustu viku gerði ég uppreisn gegn póstboxum. Ég neitaði að sækja pakka í póstbox og að greiða af honum á Netinu. Ég sagði að annaðhvort færi hann á pósthúsið eða ég vildi hann ekki. Stúlkan var góð sem afgreiddi mig og reddaði þessu með einu símtali. Ég er á móti tækni sem gerir fólk óþarft, og helvítis póstboxin eru hluti af því einsog sjálfsafgreiðslukassar.

Ég verð svo reiður yfir þessu að ég geri uppreisn, hvorki meira né minna. Ég hef óbeit á svona kjaftæði sem er ranglega kallað framfarir.

Ennfremur eyði ég sífellt minni tíma á Fésbókinni. Það er líka uppreisn gegn nútímanum og nútímatækninni. Alvöru vini eða maka eignast maður annarsstaðar.

Það er staðreynd að Netið er að drepa sjónvarpsstöðvar og jafnvel tímarit þótt enn lifi margar útvarpsstöðvar góðu lífi.

Netið er einnig að drepa verzlanir. Netið er jafnvel að drepa kynlífið, því gervigreind og klám tekur yfir kaffihús, pöbba, sveitaböll og helgarsukk og kynlíf þar.

Þetta er ekki í lagi.

Það eina sem hægt er að gera, það er að eyða tíma sínum í annað.

Sem dæmi má enn taka, að ég er að hætta að nenna að horfa á ömurlegt sjónvarpið.

Nýlega hef ég gert við hljómtæki sem gefa mismunandi hljóm, segulbandstæki nánar tiltekið. Ég hef verið að bera saman bassaríka upptökuna í Crown segulböndum og hátónaríka upptökuna í Pioneer segulböndum.

Að hlusta á gamlar hljómplötur, það er oft meira gefandi en Net eða sjónvarp, eða að lesa góða bók.

Eða að gramsa í gömlum upptökum eftir mig, platan gegn Kárahnjúkavirkjun er óútgefin eftir mig, en var tekin upp í aprílmánuði 2004, örlítið aðra mánuði.

Lengi vel fannst mér mjög hallærislegt að hlusta á þessi lög mín óútgefnu, því ég var tapari í þessu, mótmælin báru ekki árangur.

Samt er sjarmi í þessari tónlist. Þetta rifjar upp alvöru hugsjónir, alvöru réttlætismál, eitthvað sem á rétt á sér ennþá og er sígilt, að standa með landinu.

Tjáir sig ekki um orðróm um að Stöð 2 verði aflögð

50 ára afmæli Lítilla kassa og Þokkabótar fagnað í gær, vonandi að sú hljómsveit sé ekki alveg hætt

Hljómsveitin Þokkabót var með 50 ára afmælistónleika í Salnum í gær. Reyndar voru þetta endurteknir tónleikar vegna mikillar aðsóknar. Skemmst er frá því að segja að allir skemmtu sér vel og þetta voru mjög vel heppnaðir tónleikar.

Aldrei hafði ég séð þessa landsfrægu hljómsveit á tónleikum, en það var vel þess virði og þeir hafa engu gleymt og flestir eru á lífi, nema Karl Sighvatsson og Leifur Hauksson sem léku á plötunni Fráfærur 1976.

Fráfærur er sá tími þegar lömb eru skilin frá mæðrum sínum, áður en mjólkin er nytjuð. Þar sem platan er ádeila á NATÓ og herinn gæti verið að nafnið sé vísun í þörfina á að venja landsmenn af hernum og slíkri fíkn sem fylgir auði að utan umfram einfalt sveitalíf.

Þeir léku lög af öllum plötum sínum.

Tvö lög fannst mér standa uppúr og fékk ég gæsahúð af þeim.

Sveinbjörn Egilsson og Utan hringsins.

Ég vissi ekki að Leifur Hauksson útvarpsmaður hefði samið lagið við Utan hringsins, en ljóðið er eftir Stein Steinarr, út Tímanum og vatninu.

Ég dáist mjög að þessu lagi og allri plötunni þeirra, Fráfærur, frá 1976, sem er áróður gegn NATÓ og hernum að miklu leyti, bókaforlagið Mál og Menning fékk þá til þess, enda voru vinstrisinnar þar við völd og eru sennilega enn.

Lagið Utan hringsins er snilld, og það eitt og sér finnst mér sýna og sanna að Leifur Hauksson útvarpsmaður var ekki aðeins venjulegur tónlistarmaður á við hvern sem er, heldur tónskáld á borð við Mozart og Beethoven, en við Íslendingar erum fámennir og hann eyddi starfskröftum sínum í annað en tónsmíðar það sem eftir var ævinnar, og varð frægur útvarpsmaður, sem var auðvitað gott einnig.

Það er mikil tónlist í bók Steins Steinarss sem heitir Tíminn og vatnið. Hann lýsti því að hann hafi hugsað sér hana sem ljóð við ballett. Formið er knappt og tónlist í öllum textanum.

En eins og kom fram á tónleikunum í Salnum í gær þá bætti Leifur Hauksson ýmsu við þennan ballettmiðaða texta Steins Steinarr, og ljóð. Mismunandi takttegundir takast á í þessu stutta lagi, og hrynurinn fellur á ómstríðan hátt sem myndar bylgjuhreyfingar tóna sem bæði vega hver aðra upp og vinna hver gegn annarri. Þetta er gert með því að gítarar einn eða tveir eru í sérstökum takti, bassinn í örlítið öðrum takti, en hrynur í píanói og trommum í átökum innbyrðis.

Aðeins tónlistarmaður sem sjálfur hefur fengizt við fagið skynjar þessa snilld og hversu erfitt þetta er, að byggja upp svona stutta tónsmíð svo vel fari. Það tókst Leifi Haukssyni fullkomlega 25 ára.

Auk þess hefur Leifur Hauksson verið snjall og fær gítarleikari, því sjaldgæf grip eru notuð í laginu og plokk sem er úthugsað og miðað eins og í klassískum gítarleik að ákveðnum hughrifum sem eru fíngerð og ekki notuð í rokki eða poppi svo mikið, heldur klassískri tónlist frekar.

Mér finnst að öll lögin eftir Þokkabót þurfi að koma út með nótum og textum, svo tónlistarmenn og hver sem er geti æft sig á þessum góðu lögum, og tekið þau. Þeir fengju STEF gjöld fyrir sem bjuggu til þessi góðu lög.

Ég náði því ekki alveg hvort Halldór eða Ingólfur samdi lagið við ljóð Þórarins Eldjárn, Sveinbjörn Egilsson, en það lag finnst mér snilld og passa mjög vel við ljóðið. Ég man að skáldið, Þórarinn Eldjárn, sagði þó að sér fyndist það ekki passa við ljóðið á Rás 2 í viðtali þegar ég var unglingur, kannski 1984 eða eitthvað um það bil.

En það fór um mig gæsahúð þegar ég hlustaði á þá flytja þetta lag um Sveinbjörn Egilsson. Ég fór nefnilega að hugsa um guðinn almáttuga Taranis og Taranissúlurnar og allar stangirnar sem við hann eru kenndar. Mikil menning hefur sprottið af þeim og mikil saga.

Ekki er vitað hversu lengi Taranis hefur verið tignaður, en 600 fyrir Krist voru Keltar og Gaulverjar á sigurbraut í Evrópu, sem Rómverjar bundu enda á, því miður, og Júlíus Sesar alveg sérstaklega, og var þeim næstum útrýmt, þeir innlimuðust í rómverska heimsveldið raunar, og urðu skattland Rómar, Róm mergsaug Gallíu og þrælkaði, og lét latínuna ganga yfir Frakkland og önnur lönd sem áður tilheyrðu Gallíu.

En Sveinbjörn Egilsson hefur kannski haft eitthvað hugboð um þetta, þótt guða Gaulverja sé hvergi getið í mannkynssögunni opinberu, aðeins í sérstökum bókum um þeirra menningu og trúarbrögð, sem ekki eru jafn fræg og rómversk trúarbrögð og grísk, sem skyld verða að teljast.

Sveinbjörn Egilsson var nefnilega frægur stangastökkvari, en af nauðsyn, til að losna við mýrar á leið sinni til kennslu. Um það fjallar kvæðið Sveinbjörn Egilsson. "Þá var öldin önnur er Sveinbjörn stökk á stöng, þá var ei til Bessastaða leiðin löng."

Hversu miklu meira felst í þessum línum en einmitt þetta!

Faðir skáldsins var forseti og bjó á Bessastöðum um þessar mundir, þegar kvæðið var saman sett, Kristján Eldjárn.

"Þá var ei til Bessastaða leiðin löng." Þetta finnst mér þýða kannski að enginn forseti ríkti í landinu og engin innlend yfirstétt af nákvæmlega því tagi, aðeins erlend.

Sá fyrsti sem stökk á stöng var kannski Taranis, guðinn mikli, sem er sá sami og Júpíter og Zeus myndu sumir segja.

Nema þekkt er að Keltar voru lítið fyrir yfirstéttir. Þeirra menning var að ýmsu leyti lýðræðisleg, þótt drúíðar hafi verið yfirstétt. En eins og Tacitus skrifaði í Germaníu þá var mikil tilhneiging til lýðræðisástar í hinni heiðnu Evrópu fyrr á tímum.

En heimsósóminn í Sveinbirni Egilssyni sem fékk mér gæsahúð ljúfa á tónleikunum í gær hann sendi mig beint 3000 ár aftur í tímann til hinnar hundheiðnu Evrópu Keltanna.

Ég fór að hugsa um hinn mikla guð Taranis og hversu ólíkur hann var lýðræðiselskandi eðli Kelta og Gaulverja. Ég fór að hugsa um það hversu máttugur guð hann er ennþá og var, að vera tignaður á þann hátt sem raun ber vitni.

Taranis er sá guð Kelta sem helzt mætti kalla einræðisherra eins og Jahve gyðinganna, eða Júpíter Rómverjanna og Zeus Grikkjanna. Taranis er faðir guðanna. Einnig er hann kvennabósi, sem jafnvel nauðgar konum og mennskum konum. Þetta vantar alveg í okkar menningu, virðingu fyrir svona kyntröllum og guðum sem drottna yfir öðrum og hafa leyfi til þess sem æðstu guðirnir.

Taranis á það sammerkt með Óðni að beita klækjum og öllum brögðum til að fá sitt fram, göldrum meðal annars. Hann er samt ekki hataður heldur elskaður, þetta er hluti af persónutöfrum hans.

Það er kannski vegna óttans sem fólk bar til hans. Allir meginguðirnir þrír voru taldir skelfilegir, Esus, Taranis og Toutatis. Refsingar voru hluti af þeirra starfslýsingu.

Taranis var sá guð sem hélt uppi lögum og reglum innan keltneskra samfélagi. Því miður voru ekki nógu margir sem tignuðu hann. Það sést á því að sigur Rómverja byggðist á því að Gallar voru ekki skipulagðir í heild, og lutu ekki slíkum aga og Rómverjar, og því fór sem fór.

Enda var það svo að Gallar voru fjölmennir og tignuðu marga guði og gyðjur og miðstýring í trúarefnum var ekki til staðar. Jafnvel var það svo að sami guðinn var tignaður með misjöfnum hætti.

Glæsileiki Taranosar var samt meiri en glæsileiki Júpíters, finnst mér. Hlutverk Taranosar var afmarkaðra að sumu leyti. Sem þrumuguð var hann ægilegri á stöng sinni eða súlu, efst á heimstrénu eins og Heimdallur, sá ægilegi guð Taranis sér allt og heyrir allt og refsar fólki fyrir misgjörðir.

Þá var öldin önnur og betri. Þá laut fólkið trúarbrögðum sem ekki var búið að eyðileggja og úrkynja. Heiðnin var betri, sú keltneska, til dæmis, en kristnin.