31 fallnir eftir árás Rússa, en barnadauðinn á Gaza er hryllilega sorglegur og meiri

Ekki heyrist hátt í fólki sem er reitt út af því sem gerist á Gaza. Ekki eru ráðamenn alltaf að fordæma það, og jafnvel vinstrimennirnir þegja mikið, sem mest fordæmdu slíkt hér á árum áður, og mótmæltu oft og víða.

Er það rasismi í Þorgerði Katrínu að fordæma árás Rússa en fordæma ekki eins mikið Ísraelsmenn sem eru stórtækari í barnadrápum?

31 látinn eftir árás Rússa, ljótt er það vissulega og viðurstyggilegt, en tölurnar um fallna á Gaza eru miklu hærri og börnin sem deyja þar eru miklu fleiri.

Þegar hergögn eru send dregst stríð á langinn. Það er stuðningur við stríð en ekki frið. Eftir því sem Úkraínumenn tapa meira af landi sést hve fáránlegur stuðningurinn við þá er

Er auðveldara fyrir okkur að hafa samúð með Úkraínumönnum því þeir hafa sömu menningu og við og nákvæmlega sama útlit líka? Eða er auðveldara fyrir Þorgerði Katrínu að hafa samúð með Úkraínumönnum því þeir vilja fara í ESB og vera femínistar?

Gazabúar eru af semetískum ættstofni eins og gyðingar líka, og því brúnleitir en ekki mjög ljósir yfirlitum, nema gyðingar hafa fengið á sig germanskt yfirbragð og norrænt margir eftir að hafa verið flóttamenn í Evrópu öldum saman og eignazt afkvæmi með Evrópubúum.

Það kom fram í fréttum að um 50% allra sem búa á Gaza eru börn!!! Já, konurnar eru alltaf óléttar, þær eru fullar af þjóðerniskennd og gefast ekki upp, og þær minna á konur fyrri alda sem alltaf voru óléttar.

Margsinnis hefur komið fram í fréttum að almenningur á Gaza GEFST EKKI UPP! Fólkið segir:"ÞETTA ER OKKAR LAND, og hér viljum við vera!!!

Af hverju finna ekki alþjóðastofnanir lausn á þessu, eins og fundið var land fyrir Ísraelsmenn á sínum tíma?

Mér blöskraði fyrst þegar þessi frétt kom nýlega á RÚV þar sem sagt var frá því að helmingur allra á Gaza eru börn. Það þýðir að þessar linnulausu árásir á svæðið BEINAST AÐ BÖRNUM ALVEG SÉRSTAKLEGA!!!

 

 

Þorgerður fordæmir árás Rússa

Gleðst, það gekk svo vel, ljóð frá 26. desember 1991.

Ást þig yfirbugar,

öllu breytir hún.

Fjarri var ég friði,

fór ég langt á tún.

Eins og heima allir séu,

elski, hrósi mest!

Tíminn trítlar hraður,

að temjast, það er bezt!

Leyfa þær að tengja trú,

svo tólin virki hörðu.

Þetta teymi þráir virkni,

þitt af hlýðni gjörðu.

Hún mig tekur heim,

heldur eign svo mig.

Það mig ergir ei,

elska líka þig.

 

Eins og aðrir vilja,

er nú svarið þitt.

Bara að fá að finna

fegurð, blómið mitt.

Var ég betri en Egill Ólafs?

Ekki trúi því!

Barnalánið, byrjun,

blossinn ungi á ný!

Þori varla að syngja samt,

svo ei feila geri.

Einu sinni alveg nóg,

örlög grimm á skeri.

Gleðst, það gekk svo vel,

gæfan varir ei,

lengi, það er ljóst,

ljúfa, fagra mey.

 

Ekkert annað skárra

en að sitja hér

á bekkjum skóla búrast,

bölið þannig fer.

Samt ég elska aðra meira,

engu gleymt ég fæ.

Eru kannski örlög

okkar líkt og fræ?

Blekking hún var, ber ei neitt,

bara Loka hilling.

Þú ert aftur efniskennd,

enda kýstu villing!

Særi ekki samt,

sumar þroskast nóg.

Hinar falla í fönn,

og finna dökkan snjó.

 

Nú ég sæll vil syngja,

sýnt mér hefur allt,

fagra stúlkan fína,

fannst mér áður kalt.

Samt of margar sætar hérna,

sízt ég valið get.

Herdís gleymist harða,

hinar betur met.

Stingst þá einhver stafur inn,

stefnur finnast, lautir.

Hlýðir stelpan strákum nú?

Stressið fer og þrautir.

Samstillt sæt þar tvö,

sitja, liggja glöð.

Hann vill hana fá,

hún er líka gröð.

 

Svart er hár á svanna,

svakalega fínt.

Inni í yndi hennar

alveg hef mér týnt.

Eins og traustið ekki komi,

óttinn býr í mér.

Vinskap þarf ég vænan,

vaknar návist ber.

Þegar hún er þægileg,

þörf er vart að stinga.

Gæti orðið ástfanginn,

enga megna að þvinga.

Hugur eins og einn,

aðeins búkar tveir,

lifnar lostinn þá,

og líf sem ekki deyr.

 

Að samgleðjast konum með að þær eru að sigra á öllum sviðum, og að fagna, finna femínistann í sér, það er ákveðið þroskamerki þrátt fyrir allt, held ég

Ég hef nú sitthvað lært af trúarbrögðum og heimspekikenningum. Ég hef mínar eigin skoðanir og fer ekki ofanaf þeim, af því að þær byggjast á langri reynslu, þær byggjast á uppsafnaðri þekkingu og tilfinningum, en ekki tilfinningum einum saman.

Ég er stundum að tjá mínar eigin skoðanir og sennilega oftast. Með ljóðagerðinni hef ég þó lært með tímanum að hægt er að kúpla sig útúr heiminum, ef svo má segja. Þá er hægt að slökkva á eigin skoðunum og tilfinningum og leyfa innblæstrinum að ráða.

Eitt sinn bloggaði ég um það að femínistinn í mér væri ánægður með nýju ríkisstjórnina. Þannig var ég ánægður með kvennaborgarstjórnina einnig. Mér finnst þetta tímamót, að Ísland sé Í FARARBRODDI hvað varðar völd kvenna! Maður getur verið stoltur af þessu.

Ómar Geirsson, sem mjög oft bloggar mjög vel, og betur en margir aðrir, og jafnvel er sá bezti stundum, hann kom með athugasemd sem átti vel við og spurði hvort ég væri búinn að skipta um skoðun og orðinn femínisti, eða öllu heldur hvort þessi pistill (þar sem ég gladdist yfir femínísku valkyrjustjórninni) samrýmdist þeim skoðunum sem ég hef oft tjáð um að femínisminn væri satanískur og slíkt.

Ég kann vel við svona spurningar, eitthvað sem hreyfir við manni og krefur mann svara við þversögnum, og sem er jafnvel gagnrýni á mann sjálfan. Oft lærir maður mest af því. Ég man svona spurningar lengi og íhuga þær.

Þessi frétt sem ég blogga út frá er nú kannski þannig frétt að fæstir blogga út frá svona hlutum, því hún virðist fjalla um heppni tveggja kvenna og annað ekki.

Mamma hefur oft verið dugleg að kaupa lottómiða, en gleymir því oft líka. Ég hef eiginlega aldrei keypt lottómiða, en það er nokkuð sem mig hefur langað til að gera, því mamma kenndi mér að það væri sniðugt, og eitt sinn þegar ég var ársgamall vann hún eina milljón í happadrætti DAS, og lagði það inná bankabók og sagði að ég fengi það þegar ég yrði fullorðinn.

Nýlega spurði ég hana hvort hún væri til í að borga þetta, en þá sagðist hún ekki hafa efni á því. Þá kom í ljós að þegar hún skildi við sinn fyrrverandi árið 1982, þá borgaði hann henni þetta aðeins óbeint. Þannig var að þau voru að byggja einbýlishús sem var óklárað þegar þau skildu, en öll milljónin sem hún vann með mínu nafnnúmeri (og sagði að ég fengi ef vinningur kæmi) hún rann í afborganir að því sem kostaði að standa í að kaupa lóð og byggja nýtt hús. Síðan þegar þau skildu þá borgaði hann henni helminginn af þeirra sameiginlegu eigum, en milljónin (mín) hún var ekki borguð út til hennar nema sem þessir sameiginlegu skilnaðarpeningar, og bankareikningurinn hvarf, og þarna hurfu þessir peningar og koma sennilega aldrei aftur. Hún segir að sinn fyrrverandi eigi þá að borga til jafns við sig þessa milljón, því hann hafi neitað að borga henni þessa milljón aukalega, bara það sem hann varð að borga henni útaf skilnaðinum.

Mamma keypti þó íbúð fyrir þessa skilnaðarpeninga og ég hef bent henni á það, en það þýðir ekki að ræða við hana þegar hún er í þessum þrjózkuham.

En ég fjalla um heppni þessara kvenna sem dæmi um stöðuna í okkar þjóðfélagi, hvernig konur verða ríkari og valdameiri á öllum sviðum.

Hvernig á ég að tjá það sem ég vildi tjá? Hvernig get ég samrýmt það að vera femínisti, eins og ég tjái stundum, og svo hitt að vera kristinn maður og bókstafstrúar, og tala um femínisma sem Satanisma?

Þetta tvennt getur passað og gengið upp.

Í heiminum er andlegur sannleikur og trúarlegur, það er hinn endanlegi sannleikur, það er sannleikur Guðs. Svo er það hinn veraldlegi og mannlegi sannleikur, eða sannleikur Satans og heimsins.

Maður verður að vera sveigjanlegur. Maður verður að sjá kosti og galla við alla hluti, ef maður ætlar að vera heimspekilegur. Þannig er ég þrátt fyrir allt.

Ég fjalla um að heimurinn sé að fara til Fjandans þegar mér finnst nauðsynlegt að koma með þannig boðskap.

En mér finnst spennandi að fylgjast með nútímanum og mér finnst það að vissu leyti spennandi og gleðilegt að konur séu ALLSSTAÐAR komnar með völd (um það bil) á Íslandi. Maður á ekki að vera beizkur eða gamaldags, maður á að samgleðjast öðrum. Það er hluti af því að hafa félagslega færni, einnig að fyrirgefa og biðja fyrir öðrum, en ekki að fordæma. Það bara gengur misvel fyrir fólk, og stundum er ég ekki í þannig skapi eða alveg tilbúinn.

Ég hef mikla áhuga á mannkynssögunni. Ég hef sérstaklega áhuga á dularfullum þjóðum sem of lítið er vitað um. Ég hef oft fjallað um Kelta, Esus, Taranos, Teutatis og fleiri goð þeirra.

Mínóísk menning á Krít hefur einnig vakið mikinn áhuga hjá mér. Sagnfræðingar hallast að því flestir að margt bendi til að mæðraveldi hafi ríkt þar um langt skeið, og að sú menning hafi verið að einhverju leyti fyrirmynd að hinni heimsfrægu forngrísku hámenningu. Þó hrundi krítverska menningin til grunna, eða rann inní aðrar þjóðir, og ekki er búið að svara öllum spurningum um þeirra sögu og trúarbrögð, enda er ekki búið að ráða fleygrúnir og myndletur þeirra nema að litlu leyti, elztu leturgerðir þeirra og myndletur eru hulin ráðgáta, enda vantar þar steina og leturtákn til að heildarmynd fáist.

En þetta er útúrdúr. Það sem ég vildi sagt hafa er það, að við lifum spennandi tíma, og það er skemmtilegra að vera bjartsýnn og gleðjast yfir nútímanum en að horfa bara á það sem neikvætt er.

Þetta tengist raunar öðru áhugamáli mínu, sem er að fræðast um guðina Taranis, Esus og Teutates og aðra gaulverska, keltneska guði.

Þannig er að óvart hef ég þurft að fræðast um annan guð í þeirra guðafjölskyldu, en það er Cernunnos, sem nefndist Horni á íslenzku, og Hörn, er gyðjuheiti sem ég tel af sama uppruna og er í Snorra Eddu sem eitt Freyjuheiti.

Þannig er að mjög friðandi áhrif koma fra Cernunnosi, og hann er óendanlega kærleiksríkur guð, sem hefur þau áhrif á mann, að maður lætur af einstrengislegum skoðunum og fer í búddískar stellingar ef svo má segja og maður vill skoða heildarmyndina, og fallast jafnvel á skoðanir þeirra sem maður er ósammála. Hann er yndislegur guð og það vissi ég ekki áður en ég fór að fræðast um hann.

Einnig virðist hann hafa indverskar rætur, og vera mjög friðsamur á allan hátt.

Ég er farinn að komast á þá skoðun að þetta skipti ekki öllu máli, hvernig þetta fer með þessa menningu okkar eða þessa þjóð okkar. Maður lærir alltaf eitthvað nýtt og þroskast.

Samt, þá er ég á þeirri skoðun, að mikilvægi þess að gagnrýna hverfi ekki. Það kenndi líka Sókrates og maður er ekki mikill heimsspekingur, ef maður hættir að gagnrýna.

Tvær konur skiptu með sér 160 milljónum

Woke er á niðurleið. Flestir æla yfir því.

"Woke er ömurlegt", sagði Sólveig Anna verkalýðshetja í vikunni og um fátt hefur verið meira rætt á samfélagsmiðlum og kaffistofum.

Já, þarna sló hún í gegn og talaði fyrir munn margra sem voru sammála henni en þorðu ekki að viðra þessa skoðun sína fyrir óþolandi rétttrúnaðarliðinu til vinstri sem þykist eiga umræðuna.

Skemmst er frá því að segja að meirihluti þeirra sem kemur með athugasemdir á DV er sammála henni, sama hvernig blaðamenn DV reyna að snúa sig útúr þessu með því að koma með misgáfulegar fyrirsagnir og fréttir sem eiga að móta skoðanir og viðhorf í wók áttina, en firna margir á DV hafa gengið í einhvern femínistaskóla.

Almenningur er orðinn hundleiður á wók kjaftæðinu, og svo ég vitni hér í meistara Megas, það á bezt við:"Afsakiði meðanað ég æli..!"

Hallgrímur Helgason rithöfundur var gerður afturreka með wók skoðanir sínar á Samstöðinni sem Gunnar Smári er ábyrgur fyrir ásamt bróður sínum og öðrum. Segja má að "Synir Egils" hafi slegið í gegn sem þáttur sem orðinn er jafn beittur og "Silfur Egils" var fyrir nokkrum áratugum, þegar Egill Helgason var uppá sitt bezta, en nú er Silfrið orðið skuggi af sjálfu sér, moðvolgt og máttlaust og framhald af Kastljósinu, því miður, og er ég viss um að jafnaðarfasísk yfirstjórn RÚV hafi þar verið að verki.

Þegar kommúnistar eru róttækir og heiðarlegir þá eru þeir bæði skemmtilegir og sannfærandi. Það finnst mér eiga við um Gunnar Smára og Sólveigu Önnu, til dæmis.

Með þessu er róttæka vinstrið að hífa sig upp af botninum eftir að hafa botnfrosið og botnsokkið eins og Titanic með því að daðra við Nató með Sjálfstæðisflokknum, standa sig ekki í umhverfisvernd og með því að beita öllu afli í femínískum málum, sem firna margir eru ekki sáttir við, og gerðu flokkinn í hæsta máta óvinsælan, eins og Demókrata í Bandaríkjunum einnig.

Ég hef samið mörg lög um Vinstri græna. Til dæmis "Kata rokkar" frá 2019, en sú hljómplata er óútgefin ennþá. Ég hafði trú á stefnu þeirra og eyddi mínu atkvæði þangað stundum. Ég gagnrýndi þó Svandísi harðlega, til dæmis í laginu "Heilbrigðisráðherrann, helbrigðaráðherfan", frá sömu óútgefnu plötu frá 2019, sem heitir Kata rokkar, og fagnaði Katrínarstjórninni en gagnrýndi hana um leið. Ráðherfa er nýyrði sem ég lærði af Sverri Stormsker og notaði þarna, því mér fannst alveg tilvalið að krydda textagerðina með húmor af þessu tagi.

Leikskólinn hafi átt að útvega túlk

Um kveðskap, sjálfsaga og menntun í tónlist eða kveðskap

Það var fjallað um þjóðskáld í Kiljunni í gær sem ortu hefðbundið, eins og ég geri stundum. Mig langar að lýsa því hvernig mér var kennt að yrkja hefðbundið og hvað það er mikið strit í raun, í fyrstu að minnsta kosti.

Árið 1983 var ég farinn að semja lög og texta. Ingvar, bróðir hans afa kom oft í heimsókn og ég sagði honum frá þessu, og sýndi honum textana fyrstu. Hann ákvað að kenna mér bragfræði. Þannig að ég lærði grunnreglurnar strax um það leyti, en þær vísur voru klúðurslegar og stirðar oft, og því nennti ég ekki að nota reglurnar nema stundum fyrstu árin.

Ég fékk alltaf skammir frá honum fyrir að yrkja ekki nógu vel, en hann gafst aldrei upp á mér. Hann lifði til ársins 1996 og allan þennan tíma heimsótti ég hann reglulega og hann var ánægður með þær framfarir sem ég sýndi. Um 1990 fékk ég loksins það hrós að kvæði eftir mig væru orðin frambærileg, en hann hélt áfram að sníða af galla og vantkanta samt.

Ég fékk nokkuð mikið hrós frá honum í janúar 1990 þegar ég bjó til kvæðin "Njóla í Ránar sal", og "Sonnetta". Fyrra kvæðið í dróttkvæðum stíl og það seinna í sonnettustíl, hvort tveggja nokkuð erfiðir bragarhættir, og þarna var ég 19 ára, en var búinn að ná nokkuð góðum tökum á þessum bragarháttum.

Ég var svo ánægður með hrósið frá honum um Sonnettu eftir mig, að ég sendi Herdísi ljóðið í pósti og hringdi í hana, en ég var skotinn í henni um það leyti. Ég veit ekki hvort hún tók þessu sem ástarljóði til sín, en allavega fannst mér það hrós að ég gæti ort eins og þjóðskáldin og gladdi mig.

Ég hafði einnig lært það að tempra tilfinningar mínar í ljóðum þegar ég vildi, þótt ég væri í mörgum "óbundnum" ljóðum og söngtextum að tjá óbeizlaðar tilfinningar án allrar ljóðrænu. Þannig er ýjað að því í ljóðinu Sonnetta að hún sé ort til kvennmanns, en það ljóð er ekki opinská ástarlýsing, heldur ljóðræn mynd um mannlegt samfélag yfirleitt, sem hægt er að telja að sér ort um mann persónulega, ef maður það vill.

Megas kenndi mér líka margt, en ég kynntist honum einmitt líka um tvítugt.

Hann kenndi mér að yrkja myrkt, sem sé að tjá mig ekki óbeizlað. Hann sagði að beztu ljóðin eða textarnir væru þannig að fólk túlkaði þá á sinn eigin, persónulega hátt.

Þannig hafði hann gaman af því þegar ég reyndi að túlka textana hans, og stundum útskýrði hann þá, en einnig viðurkenndi hann stundum að vita ekki um hvað sumir textar eftir sig væru.

Þó man ég eftir lagi og texta sem kom út 1997 á Fláa veröld, og ég útskýrði þetta á minn hátt, en þá hló hann og sagði að þetta hafi verið samið um stelpu í Myndlistarskólanum sem hann hafði kynnzt og asískan kærasta hennar, en ég hafði haldið að þetta væri um geimverur! En hann sagði að sér þætti gaman að heyra svona skýringar sem væru honum framandi, og gætu veitt sér innblástur samt.

Þetta kvæði eftir Megas heitir Naðran með zippóinn. Zippó var og er kveikjari fyrir sígarettur, ef ég hef rétt fyrir mér. Það kom út 1997 á Fláa veröld, einni af beztu plötum Megasar, að mínu áliti.

Hér er línan sem ég túlkaði að væri um geimverur og ég bar það undir Megas og hann hló og sagði þetta um stelpu í Myndlistarskólanum sem hann þekkti:

"Gekk það upp kúppið úniversala að greiða náðarhögg öllu formi?"

Kúpp er enska og þýðir samsæri eða uppreisn, úniversalur er alþjóðlegur.

Hann sagði að "greiða náðarhögg öllu formi" væri um myndlistarstefnur.

Annars var fjallað um Stein Steinarr í Kiljunni, og Megasi hefur oft verið líkt við hann. Enda er það góð líking. Báðir hafa þeir ort um sársauka og neikvæðar hliðar tilverunnar á raunsærri hátt en skáldin á undan þeim.

Bæði húsið hans Ingvars og húsið hans afa voru einbýlishús og mér fannst þau eins og herragarðar. Einnig áttu þau það sameiginlegt að afi hafði teiknað þau bæði, og samt var hann ekki lærður arkitekt, nema hann hafði lært slíkt í sjálfsnámi.

Bæði þessi hús voru rifin, og tók ég það sárt, Ingvar og Heiða bjuggu að Hábraut 4 í Kópavogi og afi og amma að Digranesheiði 8, áður Digranesvegi 92. Í báðum tilfellum keypti bærinn þessi hús og reif. Bæði húsin voru fyrir skipulagi, en skipulögin voru í báðum tilfellum óþörf og hræðileg mistök.

Enginn maður fannst mér með eins mikla fullkomnunaráráttu og Ingvar Agnarsson, bróðir hans afa. Með því að kynnast honum skildi ég hvernig þjóðskáldin voru, eins og Jónas Hallgrímsson og Einar Benediktsson og allir hinir.

Ég lærði að lesa þjóðskáldin alveg uppá nýtt með því að kynnast honum. Ég lærði að gagnrýna form og innihald kvæða og ljóða alveg uppá nýtt.

Hann hafði ekki mikið álit á nútímalist og fannst hún skemmdarverkastarfsemi hreint út sagt. Þetta er manni ekki kennt í skólunum, en ef maður fær ekki að heyra þessa hlið á málunum, þá skortir mann dómgreind gagnvart ýmsu sem tíðkast í nútímanum og þykir gott og gilt, en er það í raun alls ekki.

Ég lærði hjá honum enn frekar en hjá Megasi að setja mér háleit markmið. Hann kenndi mér að setja markið svo hátt að ég fór að gera ofurmannlegar kröfur til mín, um fullkomið kveðskaparform og fullkomið innihald, en það er keppikefli sem maður leitast eftir alla ævi, hafi maður lært hvernig það er, hið fullkoma ljóð eða hið fullkomna lag.

Eitt sinn hélt ég að skáldskapur væri bara tjáning. Þetta heldur fólk í nútímanum og þetta er kennt í skólunum. Krökkunum er kennt að búa til tónlist og hvaðeina, og svo er gervigreindin notuð til að fullkomna málin líka. Þetta hefði Ingvar frændi ekki verið ánægður með. Hann var þeirrar skoðunar að einungis örfáir gætu verið almennileg skáld, og að maður ætti ekki að vera að flíka skáldskap sínum ljóðum eða sögum eða öðru, nema vera viss um að það væri frambærilegt og á pari við það bezta sem aðrir höfðu gert, eða að minnsta kosti gæfi vísbendingu um að maður gæti komizt í þann hóp með hæfileikum og ástundun, vinnusemi og elju.

Ingvar frændi kenndi mér að öll ljóð ættu að vera mannbætandi. Hann sagði að Megas kynni vissulega að yrkja, en hann "væri að yrkja niðurávið", og alltaf ætti að "leita upp á við" eftir innblæstri.

Hann sagði að æðri mannkyn á öðrum hnöttum gæfu okkur skáldunum góðan innblástur, og maður ætti ekki að halda upp á það sem sýndi neikvæðar tilfinningar, hatur, reiði eða eitthvað annað neikvætt.

Þarna lenti ég strax í klemmu og vandræði með þessar tvær fyrirmyndir mínar í kveðskap, menn sem voru frábærir hvor á sinn hátt, Ingvar frændi og Megas.

Vegna þess að ég lenti í ástarsorg og sársauka í lífinu fór ég sömu leið og Megas. Ég tjáði mig frjálslega um allt, reiði og gleði, ást og hatur.

Ljóð geta sagt meira heldur en laust mál. Bæði er að þau geta verið eins og tímahylki, þar sem ákveðin augnablik eru fryst í tíma, ef svo má segja. Síðan geta þau geymt miklu meira en á ytra borðinu virðist vera.

Síðan geta þau verið eins og málverk, þar sem maður finnur sífellt eitthvað nýtt í þeim við að lesa þau aftur og aftur.

Mér finnst að mér takist bezt upp við að yrkja þegar ég er í jafnvægi. Það er eins og að vinna við málverk í langan tíma og mála yfir með penslinum aftur og aftur þar til maður er ánægður.

Ég nota oft þá aðferð að gera marga stutta söngtexta um sama viðfangsefnið.

En ef ég þekki þessa fullkomnunaráráttu, af hverju gaf ég þá út texta eins og "Allar konur elska ofbeldi", eða "Kúgaðu allar konur?" Eða "Jafnréttið er eina svarið", ef ég var ekki sannfærður um þetta?

Eða "Jafnréttið er framtíðin". Var það bara hræsni í mér?

Málið er það, að þessi ljóð þau fannst mér nauðsynleg til útgáfu. Þetta er eins og með Megas og önnur skáld. Það er ekki hægt að segja að skáldið sé að lýsa sjálfu sér í verkum sínum, heldur ákveðnum þáttum í fari sínu eða í fari annarra.

Oft er það þannig að maður yrkir um eitthvað sem manni finnst hneykslanlegt.

"Ein hjúskaparlög fyrir alla" var hljómdiskur sem kom út 2009, hljóðritaður 2008.

Til að gera það upp við mig hvað mér fannst um þessi hinseginmálefni þá samdi ég tugi laga og texta, mikið af því frá 2008 þegar þetta var mikið í opinberri umræðu í landinu. Kannski eru þessi ljóð 100, kannski aðeins fleiri, en eitthvað þar um bil.

Þannig er það að mér finnst einna mest spennandi að yrkja um það sem ég er ekki viss um. Með því að yrkja þá kemst maður skrefi nær því að skilja eitthvað málefni og mynda sér skoðun.

Oft er það þannig, og mér finnst það regla frekar en undantekning hjá mér, að maður er að spegla sjálfan sig í öðrum og notar til þess ýkjur, til dæmis.

Þannig er að maður fréttir um eitthvað, og notar fyrstu persónu frásögn í söngtextanum eða ljóðinu til að setja sig í spor annarra og læra af þeim.

Þegar femínistar reyndu að berja niður alla karlrembu fyrir nokkrum áratugum, þá brást ég ókvæða við og samdi svona ljóð og önnur verk, til að mótmæla þannig skoðanakúgun. Ég fór gagngert að færa það í orð sem hafði ekki verið fært í orð, nema kannski af Megasi og örfáum öðrum.

Ég komst á þá skoðun, að ef kvenréttindafrömuðir hefðu rétt fyrir sér, að karlar væru svona skepnur sem vildu bara kúga og beita ofbeldi, þá yrði maður að leiða það fram í dagsljósið og vera ekki alltaf með draugasögur og tröllasögur um það, maður yrði að skrifa það niður og lýsa þeim viðhorfum. Ekki ósvipað og að búa til strámann, eins og það er orðað í nútímanum.

Seinna varð ég þreyttur og leiður á þessum opinskáu textum.

Þannig að ég fór að skoða afgangslög, texta sem teljast dulrænni og flóknari. Þau lög eru til í demóútgáfu.

Sum þessara laga og texta í demóupptökum eftir mig frá liðnum árum eru þannig flóknari tónsmíðar og ljóð en komu út. Mér finnst þau endast betur. Því er ég til í að breyta lagavalinu af því sem kom út, nota afgangslögin frekar, sum að minnsta kosti. Mörg þeirra eru allsekki skárri en það sem kom út.

Ég hef raðað saman á CD diska endurskoðuðum útgáfum af sumum CD diskum sem ég hef gefið út. Auk þess hef ég látið þessa "mastera" vera 45 mínútur, næstum nákvæmlega oft, til að það komist á 90 mínútna snældu, öðru megin, eins og venjan var með vinylplöturnar.

Auk þess hef ég komizt að því að þetta er mjög góð vinnuregla, því þá notar maður stuttar upptökur, ekki of langar, eins og þegar maður raðar á 79 mínútna CD útgáfu, eins og maður gerði oft.

Með því að gefa mér lengri tíma í að velja og hafna finnst mér lokaútkoman betri. Mitt keppikefli er að fá ekki leiða á mínum CD diskum eða breiðskífum, að nenna að hlusta á þetta aftur og aftur. Það hefur tekizt í sumum tilfellum.

Það kostar þó að lögin eru ekki eins grípandi. Það finnst mér allt í lagi, og jafnvel kostur. Það er þroskaðri tónlist.

Hemmi í Stakkavík og óttinn við byssuna sem beint var upp en ekki á neinn

Ég horfði á fréttirnar þegar Hermann Ólafsson lýsti því hversvegna sérsveitin yfirbugaði hann, hjartveikan manninn fyrir að hafa verið "hættulegur og ógnandi byssumaður".

Þetta er eitt af því sem hefur verið nokkuð mikið í fréttum í DV og Vísi og sitt sýnist hverjum.

Það kemur hvergi fram í fréttum að Hermann hafi ekki byssuleyfi, svo það hlýtur að liggja í hlutarins eðli að hann hafi byssuleyfi.

En eins og hann sagði frá þessu var hann beðinn af björgunarsveitarmanni sem var að hjálpa honum að sækja skotbómulyftara til Grindavíkur um að mega taka myndir af sér og umhverfinu, sem hann, Hermann leyfði. Síðan vitna ég í Hermann sjálfan:

"Ég spurði hann hvort hann vildi ekki fá myndir af kallinum með haglarann og hann tók af mér nokkrar myndir. Ég meira að segja brosti til hans. Ég beindi byssunni upp í loftið og gekk svo frá henni. Ég get svo Guðsvarið það. Ég sýndi honum byssuna."

Síðan er eins og aðrir hafi orðið hræddir sem sáu þetta í fjarska og hringdu í sérsveitina. Hermann sagði:

"Það munaði minnstu að þeir dræpu mig", í frétt á Vísi 1. apríl 2025.

Lýsir hann því hvernig hann er hjartveikur og hafi fengið harðhenta meðhöndlun að óþörfu hjá sérsveitarmönnunum og hjartað hafi verið farið á fullt í sér af ótta og hefði hann getað drepizt, orðinn sjötugur maðurinn og í yfirþyngd, og hjartveikur.

"Haugalygi að ég hafi ógnað einhverjum með byssu", kemur fram í annarri frétt um hann þar sem tekið er viðtal við hann.

Öll málsatvik liggja ljós fyrir. Hann lyfti byssunni upp yfir höfuð sér og unga mannsins sem var við myndatöku, en beindi henni ekki að neinum. Það var allt og sumt, eins og ekki sumir hafi panikerað við það eitt að sjá byssu.

Nú er sonur "byssumannsins" kominn honum til varnar, sem er nú ekki hættulegur, heldur er þetta refabyssa sem hann hefur leyfi fyrir, hlýtur að vera. Maðurinn er ekki þekktur ofbeldismaður og það hlýtur að segja allt sem segja þarf.

Hemmi í Stakkavík er "byssumaðurinn" kallaður, og ósköp venjulegur maður og ekki þekktur fyrir neitt misjafnt.

"Hópuppsögn í Grindavík:"Erfiðasta ákvörðun sem við höfum tekið í lífinu", sagði hann, "byssumaðurinn" þann 2. febrúar 2024, þegar vegna jarðhræringa hann varð að segja upp í Stakkavík, fólki við fiskvinnslu.

Það er alvarlegt mál þegar sérsveitarmenn eða aðrir greina ekki á milli hættulegra einstaklinga og svona klaufalegra aðstæðna sem skapast.

Sumir vísa í reglugerðir, að ekki megi sveifla byssu, hlaðinni eða óhlaðinni. Aðrir telja að brotið hafi verið gróflega á manninum, Hemma í Stakkavík.

Það er sumt í þessu skrýtið. Hefðu sérsveitarmennirnir ekki átt að sjá að Hemmi í Stakkavík sé ekki hættulegur? Viðurkennir hann að vísu að hafa eitthvað streizt á móti handtökunni.

Þó má sjá myndband á Netinu þar sem handtakan er sýnd, og þar sést að hann er þvingaður í götuna og virðist algjörlega bjargarlaus og ekki ógnandi á neinn hátt.

Enda er það svo að fleiri standa með honum en móti honum í athugasemdum á DV um þetta atvik, sem umdeilt getur talizt.

Björgunarsveitarfólki var ógnað og það fékk áfallahjálp, kemur fram í annarri frétt um málið.

Flestir sem gera athugasemdir í DV meta það svo að þarna hafi óþarfur ótti gripið um sig vegna byssunnar, og að hann hafi ekki afhent hana strax heldur farið að rífast og kýta við þá.

Að lokum skal minnast á viðbrögð Þorbjargar dómsmálaráðherra. Hef ég satt að segja fengið minna álit á henni eftir þetta, því hún virðist ekki standa með manngarminum sem lenti í þessu.

"Fordæmir atvikið í Grindavík", heitir frétt einnig frá 1. apríl 2025, þar sem hennar sjónarmið eru viðruð.

Þetta eru hennar orð:

"Þetta var mjög alvarlegt og ég fordæmi að það að þetta hafi gerst. Svona hegðun og svona atvik á auðvitað ekki að geta átt sér stað við þær aðstæður, að björgunarsveitarmenn séu að við störf sín að tryggja öryggi fólks og þurfi að reyna svona hegðun," segir Þorbjörg Sigríður."

Hér virðist mér hún sem dómsmálaráðherra gera sín fyrstu mistök, að sýna ónærgætni gagnvart Hermanni. Vissulega fengu sumir hland fyrir hjartað við að sjá byssuna, en skotum var víst ekki hleypt af, og óttinn stafaði bara af því að sjá byssuna og svo að hann skuli ekki hafa afhent hana strax. Það er allt annað en að einhver hafi ógnað fólki með byssu, hvað þá hleypt af skotum!

Síðan lýsir Þorbjörg aðdáun hvað Grindvíkingar unnu vel með yfirvöldum. Sagði hún að auki:

"Um þetta snýst þetta allt saman. Þetta er jaðartilvik en ofboðslega leitt tilvik og alvarlegt og ég fordæmi það."

Þessi yfirborðskenndu orð hennar lýsa ekki þessum aðstæðum eins og vera ber. Reyndar vantar alveg fréttaflutning sem er hlutlaus og lýsir staðreyndum, að fólk varð hrætt í fjarska við að sjá byssuna og taldi manninn vera að ógna, sem reyndist ekki vera.

Þess í stað eru tekin viðtöl við Hemma sjálfan og svo þá sem töldu hann hættulegan, en ekki farinn millivegurinn og reynt að lýsa þessu hlutlaust, staðreyndunum og því sem fram fór.

Það er óþarfi að skapa úr þessu múgæsingamál. Það má gagnrýna mjög fréttaflutninginn af þessu, eins og það sé keppikefli að skipa fólki í fylkingar út af þessu.

Staðreyndirnar eru held ég alveg ljósar. Hermann ætlaði ekki að ógna neinum, en streittist við að afhenda byssuna, það er allt og sumt.

Við viljum ekki búa í lögregluríki. Við viljum að fagfólkið hvorki geri of mikið úr neinu, né of lítið úr neinu.

Við viljum að fagfólkið okkar sýni öllum nærgætni, og líka þeim sem hugsanlega gætu verið hættulegir.

Það má læra af þessu að gera betur. Hemmi í Stakkavík þarf að læra að veifa ekki byssum og sérsveitarmennirnir þurfa að læra að meta aðstæður þannig hvort einhver sé að ógna í alvöru eða að streitast á móti og af þrjózku en ekki afbrotavilja.

Síðan er spurning hvort nauðsynlegt sé að blása þetta út í fjölmiðlum.

Enginn hefði viljað að maðurinn hefði fengið hjartaáfall.

Byssumaðurinn: „Versti dagur í mínu lífi“

Hæfilegur ójöfnuður er drifkraftur vinnusemi, metnaðar og hagvaxtar

Allt Silfrið fór í að ræða Trump og tollabreytingar hans. Andstaðan við frjálslyndi var rauður þráður í gegnum þáttinn, og fólk var sammála um að andfrjálslyndið væri einnig á uppleið annarsstaðar í heiminum, og upplausn lýðræðisins.

Stöðnun og afturför eru þau tvö orð sem lýsa vandamálum ESB einna bezt og sem Trump er að takast á við, því fjölmenningin hefur einnig smitazt til Bandaríkjanna, og á jafnvel uppruna sinn þar að miklu leyti. Álitsgjafar Silfursins höfðu ekki trú á verkum Trumps, enda alltaf þannig fólk fengið í Silfrið núorðið sem er sjálfkrafa neikvætt útí allt sem Trump segir eða gerir.

Ég hef mikið velt því fyrir mér hversvegna konurnar af kynslóð ömmu, í báðum ættum, voru allt öðruvísi en konurnar af kynslóð mömmu og seinni kynslóðum.

Hvernig er hægt að réttlæta að fæðingar eru í frjálsu falli?

Hvernig er hægt að réttlæta að fólk er óhamingjusamara en nokkursinni fyrr á Vesturlöndum? Það birtist ekki sízt í pillunotkun, dópneyzlu, sjálfsvígum, ofbeldisglæpum og fleiru.

Hvernig er hægt að réttlæta að metnaður er að hverfa frá fólki, þjóðlegur og persónulegur? Það sést á því að börnum gengur verr í skóla, ekki er metnaður að vinna, heldur vilja margir vera atvinnulausir, að gervigreindin éti upp störfin.

Hvernig er hægt að réttlæta að vinnusemi er á undanhaldi? Það sést á því að fólk vill styttri vinnuviku, og margir vilja verða frægir, láta á sér bera, en lítið leggja á sig. Áður fyrr var vinnusemi dyggð.

Það sem hnýtir svona atriði saman eru kvenréttindi og femínismi, að konur fóru útá vinnumarkaðinn og ráku marga karla heim, með því að taka af þeim störfin, og vildu gjarnan leyfa transumbreytingar á börnum og fullorðnum, sem höfðu kraumað undir hjá fáeinum, en urðu að tízkubylgju.

Dyggðir eru dýrmætar og þær þarf að endurheimta, þær eru margar horfnar, ekki bara á undanhaldi.

Ég pældi mikið í þessu, hvers vegna ofdekraðar nútímakonur væru ekki sömu dyggðum prýddar og konur fyrri alda. Ég tel mig hafa komizt að niðurstöðum sem standast og telja má réttar.

Stéttamunur kallar á auðmýkt og undirgefni þeirra sem eru lágt settir, ef allar leiðir eru lokaðar til að hækka í tign samfélagslega, ef "kúgunin" er samfélagslega viðurkennd.

Þetta þýðir að 90% af kvenlegri hegðun kvenna fyrri alda var lærð, hluti af kúguninni sem þær þoldu, af hendi kirkjunnar og karlmanna, samfélagsins alls.

Freistarinn eða Satan kom fram í gervi femínista, sem sagði konum að allt yrði betra ef þær gerðu uppreisn gegn körlum, feðraveldinu og kirkjunni.

Það var bara ekki satt.

Þær eru ekki hamingjusamari í dag heldur óhamingjusamari eftir að hafa trúað lygum Satans um femínismann og kvenréttindin.

Stéttamunurinn í dag er körlum í óhag sem hafa þolað slaufun fyrir karlrembu eða annað. Það eru einmitt oft þeir einstaklingar sem hafa mestan drifkraft og dugnað til góðra verka. Femínisminn er þannig glæpur gegn mannkyninu, skaðar samskipti kynjanna.

Fyrr á tímum var þrælahaldið ein af meginstoðunum undir ríkidæmi einstaklinga, ætta og þjóðfélaga. Sagan væri ekki saga sigurvegara ef þrælahald hefði aldrei verið leyft.

Yfirleitt er það svo að mikilmennin tröðkuðu á öðrum og komust upp með það og byggðu þannig upp auð og völd og jafnvel vinsældir.

Margir af svonefndum dýrðlingum kirkjunnar voru fjöldamorðingjar sem slátruðu heiðnu fólki, jafnvel nauðgarar, enda tíðarandinn þannig að sumum leyfðist það sem nú leyfist ekki gagnvart konum. Þá voru karlar líka verðlaunaðir með embættum og fjármunum fyrir greddu og ósvífni, harðýðgri og grimmd, ef slíkir eiginleikar gerðu menn að sigurvegara umfram þá sem hæglátari voru og siðsamari jafnvel.

Ennþá er það svo að mestu glæpamennirnir græða mest. Það er fólkið sem smalar hjörðinni í Höllina og dælir eitrinu. Það er fólkið sem býr til poppara sem breyta siðferðiskenndinni mennskunni í óhag.

Það er fólkið sem á 99% af öllum peningum mannkynsins. Að vera þannig ofmetinn kallar á að fá tækifæri sem aðrir njóta aldrei.

Jafnaðarstefnan svonefnda hefur búið til nýja elítu, sem býr til platveruleika til að hafa aðra í. Jafnaðarstefnan er jafn mikil blekking og kommúnisminn var.

Það bezta fyrir fólk er að kjósa einræðisherra sem hægt er að þekkja. Ekki elítu sem stjórnar fólki bakvið tjöldin.

ESB leggur til 25% hefndartolla á ýmsar vörur

Að banna vinsæla stjórnmálamenn stöðvar ekki framrás hreyfinga

Að banna Marine Le Pen að bjóða sig fram mun ekki breyta því að vilji fjöldans verður að fá framrás. Frakkland þyrfti að verða framrás fyrir þjóðernishyggju með byltingu sem yrði jafn áhrifarík og franska byltingin 1789.

Sú kirkjulega og kristilega valdahyggja sem þar var brotin á bak aftur er varla verri en sú jafnaðarfasíska Elíta sem heldur vestrænni menningu í dauðagreipum sínum nú um stundir.

Þegar franska byltingin fór af stað þá var búið að undirbúa jarðveginn með landafundum, vísindauppgötvunum og almennri valdeflingu fólks, fram voru komnar kenningar um að aðallinn héldi aftur af fólki og að kirkjan væri valdatæki, að hún væri mjög spillt.

Nú er það svo á okkar tímum að hægrimenn og vinstrimenn eru sæmilega sammála um að til er Elíta og að það er ekki samsæriskenning heldur staðreynd. Við erum því komin með forríkan aðal einsog 1889.

Vinstri menn og hægri menn greinir á um annað, mannúðarmál, mannréttindamál, kynþáttamál, trúarbrögð og fleira slíkt húmanískt.

Vinstrimenn saka hægrimenn um að vera saumdauna og meðvirkir karlrembusvínum í gegnum aldirnar sem elskuðu þrælahald og misskiptingu á sem flestum sviðum.

Hægrimenn saka vinstrimenn um að vera samdauna og meðvirkir Elítu sem hefur hreiðrað um sig í háskólum, menningunni, og í ríkinu almennt, sem sýkt er orðið af öfgahyggju þeirra sem í upphafi 20. aldarinnar vildu rífa niður allar stofnanir og hefðir og búa til útópískt samfélag þar sem allir væru jafnir. Nema slíkt endar alltaf í skelfingu eins og vitað er.

Fólk kýs með buddunni. Evrópusambandið gekk upp um tíma með sinni fáránlegu útópíu vegna þess að þau byggðu á góðum grunni. En um leið og Angela Markel og fleiri marxistar höfðu höggvið á ræturnar fór fólk að líða og svíða fyrir glæpina sem framdir höfðu verið gegn mannkyninu með jafnaðarstefnunni, jafnaðarfasismanum.

Þjóðernishyggjan byggir á þeim góða grunni að hún veitir fólki sjálfsvirðingu og sjálfstraust. Þegar fólk finnur að það tilheyrir hópi og þjóð og kynþætti, reglum og hefðum, þá vill það vinna og leggja eitthvað á sig og það er heilbrigt og gott.

Jafnaðarfasisminn gerir alla að sjúklingum, vesalingum. Fólk hefur ekkert að gera og það eina sem það finnur sér til dundurs er að skapa ný vandamál og flækjustig til að takast á við. Tvö kyn eru gerð þúsund. Ástin er gerð að hatri, og svona mætti halda lengi áfram.

Ef maður hefur trú á Frakklandi, Þýzkalandi og öðrum löndum í Evrópu, þá er maður sannfærður um að Evrópusambandið muni leysast upp og aldrei koma aftur!

Bandaríkjamenn segja útilokun Le Pen áhyggjuefni

Einn bezti tónlistarmaður okkar áttræður í dag, Megas

Megas er áttræður í dag. Þegar hann byrjaði að gefa út tónlist árið 1972 þá hneykslaði hann og móðgaði aðallega hægrisinnaða og virðulega borgara með því að gera nett grín að Jónasi Hallgrímssyni og öðrum víðfrægum Íslendingum sem voru orðnir að helgimyndum sem ekki mátti hreyfa við. Vinstrimennirnir glottu og fannst hann flottur, sérstaklega þeim ungu. Það átti reyndar líka við um marga hægrimenn. En í Megasi sáu sérlega margir byltingarsinnaðir vinstrimenn umbyltingarafl sem gæti orðið þeim til hagsbóta. Þó hefur Megas aldrei verið flokkspólitískur, ég kynntist honum um tvítugt og heimsótti hann oft fram að þrítugu. Ég man að hann gat gert grín að öllu mögulegu í samtölum og var ekki flokkspólitískur, en sér oft skondnu hliðina á spillingu og heilagleika eða valdi yfirleitt.

Ég spurði hann oft að því af hverju hann gerði ekki plötur eins og Bubbi Morthens, sérstakar plötur um pólitík og sérstakar plötur um konurnar í lífi hans.

Hann svaraði því nú ekki beint heldur á sinn hátt með orðum um eitthvað annað eins og Laó Tse eða Konfúsíus, og sagðist ekki vilja vera væminn, eða ég túlkaði það þannig, og svo skildist mér á honum að pólitík væri of "banalt", eða eitthvað sem yrði fljótt úrelt sem yrkisefni.

En án Megasar væri enginn Bubbi Morthens eða Björk Guðmundsdóttir, og allt poppið væri annað en það er í dag. Megas var eitt sinn titlaður afi íslenzka pönksins og það á nokkuð vel við. Hann kenndi mörgum pönkað viðmót en kenndi öðrum vandvirkni og að hafa ekki fordóma gegn klassískri ljóðagerð eða skólun í tónlist, sé maður poppari. Hann opnaði semsagt ýmsar dyr, og hefur gert margt betur en nokkur annar, þannig að það verður ekki leikið eftir.

Megas hefur lent í mjög mörgum útskúfunum og slaufunum um ævina. Núna síðast þegar Metooviðbjóðurinn reið yfir (fyrir um það bil tíu árum) féll hann enn einusinni í ónáð hjá þjóðinni, nema hvað?

Þá var það vinstrisinnaða fólkið sem hneykslaðist, því hann vildi ekki vera nógu wók, ekki inní þrönga kassanum þeirra.

En Megas rís alltaf aftur upp eins og Kristur, enda eru gæðin slík að heimskur samtími hans er alltaf langt fyrir neðan hann.

Enda orti Megas eitt sinn, og kom út á Drögum að sjálfsmorði, 1979:

 

"En ég mun aldrei, aldrei, aldrei gefast upp, nei nei,

því um tíma og eilífð fæ ég frægan sigur."

 

Það var lagið um Litlu ljót sem síðast hneykslaði landsmenn og framkoma hans við stúlkuna sem sagði lagið vera um sig.

Já, ég hitti Trausta Júlíusson tónlistargagnrýnenda nýlega í Góða hirðinum og við ræddum um þetta.

Það verður víst alltaf til fólk sem hneykslast. Gallinn er sá að íslenzka þjóðin er of fámenn og of áhrifagjörn. Menningarmafían á þessu landi ræður of miklu og er of smásálarleg.

Menningarmafían minnir á hneykslaðar kerlingar í saumaklúbbi sem ræða saman, nema þær hafa útskúfunarvald og dagskrárvald, hverjir fá að halda tónleika og hljóta vinsældir og hverjir ekki, og hverjum býðst mikil sala.

Bubbi Morthens var alltaf óskabarn sama hóps og kaus Vigdísi sem forseta. Bubbi Morthens er yndi kvenna, og leikur í höndum þeirra sem kynlífsleikfang og upptrekt söngdúkka og þannig hefur hann alltaf verið, góður maður að eðlisfari sem hefur mesta hæfileika til að stela lögum eins og Bob Dylan, en nýtir þá helvíti vel, svo ekki sé meira sagt.

Minn aðdáendahópur var alltaf mjög lítill. Árið 2001 spilaði ég á tveimur sjónvarpsstöðvum í beinni útsendingu, á Skjá einum í þætti Björns Jörundar, "Björn og félagar", og svo á Stöð 2 í "Íslandi í býtið". Annars hef ég aldrei verið í sjónvarpi að spila.

En ég hafði engan umboðsmann og hélt varla neina tónleika og mínir tóndiskar seldust sáralítið. Ég hætti að gefa út og koma fram frá 2004 til 2009. Ég gaf út 6 diska 2009 og 2010, en bæði vegna þess að ég var eins og Megas að semja andfemínísk lög og bókstafstrúarkristni og fleira þá átti þetta ekki uppá pallborðið hjá fólki.

Síðan var það bara þessi skortur á slögurum og kynningu almennt.

Stór hluti af tónlistarmönnum sem fá athygli þessi síðustu ár hafa enga sérstaka hæfileika. Tónlist snýst ekki lengur um gæði eða hæfileika, heldur um stæla og stíl, að syngja í vókóder, (raddgervil sem tölvan umbreytir) og þannig þvælu sem kemur tónlist lítið sem ekkert við.

Síðan verða tónlistarmenn að vera wók í dag til að komast í þátt Gísla Marteins, og varla er mikið um aðra tónlistarþætti.

Að vera gamall, óskýrmæltur eða með róttækar skoðanir, það er ekki lengur inn, í tízku.

Og þó er Megas sígildur. Hann hefur bæði opnað dyr fyrir transfólk og íhaldsfólk, því einhvernveginn hefur hann náð að brúa öll möguleg bil. Fólk bara fattar það yfirleitt ekki, því það kafar ekki nógu djúpt í hann og hans list.

35 ára Skímó engu gleymt

Skárri ertu skepna, ljóð frá 22. október 1991.

Núna aðeins nenni að læra,

nýt svo lífsins smá.

Brosir þú og blíðu sendir,

báran hverfur grá.

Elska bara allan þokkann

er þú sendir mér.

Bara strákur stefnuvirkur,

stundum glata þér.

Skepnur særa, skaða,

skárri taldi hana þó.

Lengi manninn máttu reyna,

mun hann þola sjó?

 

Traustur ekki? - Týndi sínu?

Trylltist fyrir rest?

Samúð já, en síðan annað,

svoddan harmapest!

Fjöldinn eins og fjandaskari

fer að hræðast margt.

Sefjun múgsins sýkir skynið,

síðan bjargast vart.

Vertu skárri skepna,

skildu töluð, betri orð.

Ef ég þyrði að kyssa á kinnar,

kannski snérist borð.

 

Stundum hræðist strákur fegurð,

stelpa vertu kyrr.

Þegar höfnun leiðir lotur

lokast góðar dyr.

Er hún góð við eiginmanninn?

Ennþá leita að því.

Hlæja síðan hinar bara?

harmur enn á ný?

Skárri ertu skepna,

skaði samt að feimni er næg.

Bráðum eftir Myrkramessu

mun ég hitta sæg.

 

Hræðist ég þig meyjamissir?

Mjög var þessi æst.

Einsog þegar ljóskur leiða,

líka rosaglæst.

Særði mig og Satan glotti,

síðan bara græt.

Lærði allt, en ekkert skildi

aldrei heldur bræt.

Frá þér bara finn ég

friðinn og ég betri tel,

þig en stelpu þessa er særði,

þig ég bara vel.

 

Bráðum nálgast Myrkramessan,

mun ég koma fram.

Hún sem er svo æst og kemur

ýfir mig í djamm.

Herdís gleymist, heimskutíminn,

harmur sem var minn.

Það er gott að þekkja slíka,

þú ert vænsta skinn.

Indæl stúlka ertu,

allt í drasli heima samt.

Vil ég byrja með þér meyja?

Mér er annað tamt.

 

Smá: Smávegis.

Glæstur eða glæst: Glæsileg, flott.

Bræt: Skynsöm (enskusletta, bright).

Myrkramessan: Skemmtun með dansi og söngatriðum frá nemendunum sjálfum í Menntaskólanum í Kópavogi í lok október eða byrjun nóvember, tengd skólaballi um það leyti.