Góðar hryllingsmyndir vísa í margar áttir og snúast ekki endilega (bara) um femínisma

Karlmenn eru kúgaðir nú til dags. Þeir fara síður í háskóla en konur. Þeir falla frekar úr námi í barnaskóla, þeir (innfæddir drengir, það er að segja) fá oft minni athygli en börn með vandamál eða frá framandi menningarsvæðum. Er það réttlæti? Er það jafnrétti? Nei, það er meðvituð kúgun á drengjum og körlum samkvæmt karlahatandi hugmyndafræði sem er femínisminn.

Þessi Eleanor Johnson sem vitnað er í hér í þessari grein, prófessor við Columbia háskólann, er samkvæmt orðum hennar einhverskonar femínisti og vinstrisinni.

Mér finnst vinstristefnan góð og gild þegar hún snýst um að koma á lágmarksréttindum sem annars nást ekki en ekki þegar hún snýst um að gjörbylta samfélögum sem eru í blóma og virka vel.

"Það græðir enginn á því ef konur eru kúgaðar", er tilvitnun í þessa frú Johnson. Það kallar hún "meginhugvillu feðraveldisins".

En hver græðir á því að karlar séu kúgaðir? Er það stór hópur? Bara femínistar og marxistar eins og hún sjálf, raunar.

Hryllingsmyndir fjalla um hættir sem bæði karlar og konur gætu þurft að lenda í, en oftast fjalla þær um ímyndaðar hættur og eitthvað sem aðeins tilheyrir fantasíuheimi óttasjúklinga.

Rosemary's Baby fjallar ekki um hvernig karlmenn kúga konur til að eignast börn! Það er hægt að lesa fjöldamargt annað útúr þessari sígildu kvikmynd og óþarfi að festa sig á þessa einu túlkun.

Ég hef fjallað um andsetningu og hvernig femínistar andsetja konur til að vilja ekki eignast afkvæmi og hvernig það er glæpsamlegt. Það væri til dæmis hægt að lesa þennan boðskap útúr Rosemary's Baby, ef viljinn er fyrir hendi. Mikil listaverk eru þannig að túlkunarmöguleikarnir eru margir.

"Hættur sem konur þurfa að horfast í augu við aðeins af því að þær eru konur?"

Hvað með hættur sem aðeins karlar þurfa að horfast í augu við?

Þessi inngróni femínisti, Johnson, fjallar ekki um það hversvegna lífslíkur kvenna hafa dregizt saman eftir að þær tóku við embættum og völdum karla!!!

Hún fjallar ekki um ábyrgðina sem fylgir karlmennskunni sem getur verið streituvaldandi og stytt lífið!!!

Konur hugsa öðruvísi en karlmenn. Þær virka betur undir kúgun en karlmenn. Karlmenn verða kvenlegir og iðjulausir ef þeir eru kúgaðir, feitir og heimskir. Konur verða duglegar undir hóflegri kúgun. Þetta er vegna þess að kynin eru ekki eins.

Femínismi er ein aðalástæðan fyrir því að öllu fer aftur á Vesturlöndum hratt.

Það ætti ekki að taka mark á femínistum.

Það sem femínistar kalla kúgun á konum, það er hluti af eðlilegu lífi, eins og að sinna heimilsstörfum, eignast börn, nokkuð sem í þúsundir ára taldist sjálfsagt.

Það er auðvelt að hrekja málflutning femínista, en það er erfitt að losna við þá úr valdastöðum og það er erfitt að láta fólk skilja að femínistar eru ekki marktækir. Fólk hlýðir nefnilega sterkasta valdinu og femínistar komust til valda með lygum og blekkingum, á röngum forsendum.

Hryllingsmyndir hafa áhrif á réttindabaráttu kvenna

Þegar konur stjórna, þá er móðursýki og klikkun afleiðingin

Það er alveg fáránlegt að lesa svona fréttir þar sem látið er eins og það sé sannað að engir nema Rússar séu að senda dularfulla dróna hingað og þangað - í dularfullum tilgangi, valda ógn og skelfingu er sagt.

Rússar eru vísir með að senda svona dróna, en aðrir eru færir um það líka og vilja það.

Drónar eru líka leikföng Vesturlandabúa sem hafa ekkert við tímann að gera og gnótt fjármuna. Innan Vesturlanda sjálfra eru bæði einstaklingar og hópar sem bæði vilja fíflast eða valda ógn og skelfingu, eða vekja á sér athygli, eða gera svona í pólitískum tilgangi.

Á tímum AI, gervigreindar, hlýtur svona drónavesen að verða vinsælt, og eitthvað sem við getum ekki ímyndað okkur núna, því tækniframfarir eru svo örar. Fólk er farið að gera hluti án tilgangs, ástæðan er að því leiðist. Svona er að láta gervigreind og útlendinga taka öll störfin.

Leiðtogar þjóða þurfa að hafa þann hæfileika að vera ekki vissir fyrr en sannanir liggja á borðinu.

„Þeir munu ekki hætta“

Aðeins kærleiksrík vera gat keppt við Krist um vinsældir, ekki refsandi guð.

Þegar leitað er svara við því hvers vegna Satan var oft á miðöldum sýndur sem hyrnd vætt, þá þarf að kafa djúpt.

Nokkrir heiðnir guðir koma til greina sem gefendur þessara tákna. Pan hinn gríski skógarguð, Dionysus hinn gríski vínguð og Bakkus hinn gríski og rómverski vínguð, Krampus hinn þýzki, Enki hinn súmerski, Cernunnos hinn keltneski, Satýrarnir forngrísku.

Það eru algjörlega evrópsk áhrif frá miðöldum, að sýna Satan sem hyrnda vætt. Í Biblíunni eru engar þannig lýsingar.

Satan Biblíunnar er þó máttug vera, bæði í Jobsbók og víðar, fallinn engill, Lúsífer sumsstaðar.

Þó er talið að í elztu gerð gyðingdómsins hafi það vonda verið hluti af reiði guðsins, Jahve. Hinn almáttugi guð og margar myndir hans er því það sem er elzt en ekki sjálfstætt afl, Satan, í þeim fræðum.

Hin miklu Satansfræði eru afrakstur guðfræðinga og áhrifamanna kirkjunnar á miðöldum og seinni tímum. Nornabrennur og spænski rannsóknarrétturinn voru einnig þannig fyrirbæri seinni tíma en ekki fyrstu kirkjunnar.

Það að Satan var sýndur sem hyrndur er eiginlega sönnun þess að heiðnir guðir og hyrndir hafi verið tignaðir af alþýðufólki fyrr á tímum og veitt Jesú Kristi samkeppni í vinsældum og föðurnum, Jahve, eða Jehóva, eins og hann er annaðhvort kallaður yfirleitt.

Satýrar fylgdu Bakkusi, Díonýsusi. Satýrar voru fyllibyttur, alkahólistar, kvensamir flagarar, hyrndir og bekknir. Bekkinn er gamalt orð yfir að vera áleitinn og yfirgangssamur. Vegna þess að latnesk menning fylgdi rómversku kirkjunni með latneskum ritum sem menn lásu víða þá er skiljanlegt að Bakkus og satýrar hafi haft mikil áhrif.

Í evrópskum sveitum hefur trúin á Cernunnos þó lifað lengi og á miðöldum án efa. Einnig hafa menn blandað saman hugmyndum sem lifðu góðu lífi um skógarguðinn og tónlistarguðinn Pan.

Hvaða heiðni guð var svo dýrkaður og elskaður í Evrópu á miðöldum að hann var vinsælli en Jesús Kristur? Var það Bakkus, Díónýsus, Pan, Satýr eða Cernunnos?

Cernunnos er minnst þekktur, því upphaflegu ritin skortir. Án efa var eitthvað um hann ritað, en því var þá eytt með skipulögðum hætti af rómverskum keisurum og kirkjunnar yfirvaldi, nema því sem komið var fyrir undir Vatikaninu í hvelfingum og söfnum þar og er enn ekki til sýnis.

Mér finnst áhugaverðast að fjalla um hina keltnesku og gaulversku guði, því fæst er um þá vitað og ég hef unnið rannsóknarvinnu sjálfur í sambandi við þá.

Það má í raun slá því föstu að fólk á miðöldum hafi ákallað Cernunnos og kannski undir öðrum nöfnum. Það er skýringin á uppgangi Satansfræðanna á miðöldum meðal fræðimanna og yfirvaldsins, því aðeins ógn við vald kirkjunnar útskýrir þessa móðursýki í raun, ógn í formi vinsælda annarra trúarbragða, eldri, heiðinna.

Rannsóknir mínar á Cernunnosi hafa opinberað ýmislegt sem er þvert á ýmsar ranghugmyndir manna um hyrnd goðmögn.

Eldur og þannig kannski brennisteinn koma við sögu margra guða keltneskra. Þannig tengist hann Cernunnosi einnig, en þó kannski Taranosi enn frekar, og sumum öðrum, og gyðjum heiðnum líka.

Það eru að minnsta kosti þrír reiðir og refsandi guðir innan drúízku trúarbragðanna, en Cernunnos er ekki einn af þeim. Taranos, Esus og Toutatis mynda ógnandi og heilaga þrenningu, sem kannski var óheilög í einhverjum skilningi einnig, þegar vel er að gáð.

Gyðjan Inanna er tengd við undirheimana og för til undirheimanna en hún var þó tengd guðinum Enki í súmerkri goðafræði.

Til eru lýsingar á Enki þess efnis að hann hafi verið talinn hyrndur, og þó er það vafamál, því honum var lýst á margvíslegan hátt.

En var til brennandi Víti í trúarbrögðum Kelta og drúíða? Það er mögulegt. Samt voru slíkar hugmyndir varla til í grískri eða rómverskri goðafræði, heldur í Saraþústratrúnni, þannig að ósennilegt er að slíkt hafi verið nándar nærri eins algengt og varð innan kristninnar á miðöldum.

Öðruvísi fólk hefur trúað á Cernunnos, Taranos, Esus og Toutatis. Þetta er augljóst af þeirri misjöfnu siðfræði sem þarna er boðuð, í mýtunum um hvern guð fyrir sig.

Mýturnar um Taranos eru um margt svipaðar mýtunum um Jahve, sem reiðan, refsandi guð, sem jafnvel er alvaldur.

Mýturnar um Cernunnos eru allt öðruvísi. Aldrei virðist hann sýna yfirlæti eða hroka eða löngun til að refsa nokkrum. Alltaf er hann sýndur sem auðmjúkur og kærleiksríkur guð, sem er stórmerkilegt og í mótsögn við Pan og Bakkus sem eru frægari hyrndir guðir.

Hugtakið "að dansa í eldinum" er komið úr Cernunnosartrúnni. Í James Bond myndinni "A View To A Kill" frá 1985 fjallar titillagið um eitthvað svipað, sungið af hinni vinsælu hljómsveit, Duran Duran.

Cernunnos er og var lækningaguð. Það er ein helzta ástæðan fyrir gríðarlegum vinsældum hans á miðöldum, því hann virkaði og læknaði fólk virkilega, jafnvel frekar en Kristur.

Er það manns eigin sál sem refsar manni eftir dauðann? Er maður þannig dreginn til kvalastaðanna eða kvalaástandanna? Eða gerist það á sama hátt í þessu lífi eins og í öðrum lífum, enginn eða lítill munur þar á?

Taranos er bæði andleg og efniskennd vera. Eldur sannleikans og eldur reiðinnar, þetta eru ólík fyrirbæri, en bæði tengd trúnni á hann.

Sá eldur sem tengdur er við Cernunnos er þó eldur lífsins og æskunnar, eða hraðinn, þetta sem tengist skemmtanalífi og æskugleði, lífsgleði. Það er mjög erfitt að finna neikvæðar kenndir eins og reiði eða óánægju tengdar trúnni á Cernunnos.

Sagt er að allir séu snertir af eldi Cernunnosar, þegar hann dansar í eldinum sem ungur guð, eldinum sem matreitt var með. Það eru þessi andartök þegar fólk er ungt og stundar kynlíf eða skemmtistaðina, og lætur undan andstæðum í geði sínu og ógnum hins óþekkta í ástarlífinu og tilverunni almennt.

Cernunnos sleppur samt alltaf óbrenndur og ósærður eftir þessa endurteknu athöfn, og það sýnir hversu alheilagur hann er og alfullkominn, það vinnur ekkert á honum, hvorki elli né dauði né annað.

Taranos er allt annað dæmi. Andlegur er hans eldur að vísu fyrst og fremst, en hann er þó sólarguð. Það sýnir að hann getur notað eld efnisheimsins bæði til eyðileggingar og góðra verka. Sem stríðsguð þá notar hann auðvitað mismunandi aðferðir.

En hugmyndin um eilífar kvalir Helvítis var eins fjarlæg Keltum og Gaulverjum eins og flestum öðrum þjóðum á þessum heiðna tíma. Þannig að það má svara þessu neitandi, hvort Gaulverjar og Keltar hafi átt sér hugmyndafræði líka hugmyndum í kristni um Víti.

Það má kenna kirkjunnar yfirvaldi um þessa hræðilegu hugmynd um kvalir fordæmdra vegna synda þeirra. Það var móðursýki sem magnaðist og yfirkeyrði sig í hræðilega óttastjórnun sem enn er lifandi sem stjórntæki.

Horn Cernunnosar, sem eru hreindýrshorn vel að merkja, þau tengdust líforku og endurnýjunarmætti, þau tengdust einnig ósæranleika hans, og hvernig hann var talinn stanga andstæðinga sína, og hrekja á brott þannig og sigra þá.

Það er einnig hluti af þeirri hugmynd að guðinn Cernunnos er sýndur vopnlaus einatt og náttúrulegur, jafnvel nakinn. Hann sigrar eins og dýrin, með því að stanga andstæðinginn, og sýnir það enn styrk hans og að hann er ósæranlegur.

Grimmd eða hatur þekktust aldrei í upprunalegu trúnni á Cernunnos, því það voru andstæður hans. Hann var aldrei tengdur hernaði eða þannig grimmd og eyðingu á mannslífum eða öðrum lífum. Hann var skógarguð og sköpunarguð og er það enn.

En grimmd og hatur tengist trúnni á Taranos, Esus og Toutatis, því allir tengjast þeir hernaði og jafnvel refsingum af ákveðnu tagi.

Refsingar tengjast öfgum, sagt var að fólk sem trúði of mikið á einn af þessum þremur guðum gæti hlotið sorgleg örlög. Sagt var að fólk sem trúði of mikið á Toutatis gæti tengzt rotnun eða ýldu, efnislegum óhugnaði og líffræðilegum. Sagt var að fólk sem trúði of mikið á Taranis gæti tengzt því að brenna til ösku, enda fólki fórnað þannig honum til heiðurs eða blíðkunar. Þó er þetta einföldun, því hann tengist einnig valdi og valdafíkn. Þannig að of mikil trú á Taranos getur leitt til þess að fólk veki gremju annarra, ef traðkað er á öðrum með valdbeitingu, en slíkt hendir tæplega fólk sem er fátækt og valdalaust, frekar hina sem gegna mikilvægum stöðum og eiga næga fjármuni.

Of mikil trú á Esus getur leitt til einangrunar, það hendir munka, það hendir fræðimenn og aðra sérvitringa. Það hendir einmana fólk, sem samlagast ekki öðrum. Það er andinn sem tengist Esusi, og því var fólk hengt og stungið til bana til að blíðka hann.

Drúíðar reyndu að skapa jafnvægi. Þó var þetta eins og í nútímanum, að aldrei er hægt að halda öllum á beinu brautinni og margt hendir fólk sem misgott er af ýmsum ástæðum.

Það er ekki hægt að sleppa útúr fjölheimunum og þetta kenna keltnesku og gaulversku trúarbrögðin einnig.

Þvert á það sem kennt hefur verið þá eru örlög einstaklinganna í framlífinu ekki einföld heldur flókin. Allt lifir áfram í sálinni sem lært var. Til að losna við óttann þarf að komast fyrir orsök hans.

Frumóttinn getur verið óttinn um að missa af móðurbrjóstinu eða snertingu og kærleika móðurinnar.

Hin röklega þenkjandi vera fullorðinsáranna getur átt erfitt með að nota rökhugsun á frumbernskutímann og óttann sem varð til þá.

Trúin á Cernunnos getur einnig hjálpað í þessu tilfelli. Trúin á Cernunnos leyfir nefnilega ekki að staldra við. Trúin á Cernunnos leyfir jafnvel ekki pláss fyrir óttann, því þar er hann alveg óþarfur.

Smábarnið mannlega er varnarlaust, því það er háð móðurinni og föðurnum, ytri aðstæðum.

En Cernunnos er í raun aldrei smábarn. Strax sem smábarn er hann endurfæddur sem hann sjálfur, þótt aðrir viti yfirleitt ekki af því.

Þannig er Cernunnos ófær um að hræðast. Fyrir honum er allt sama hringrásin alveg endalaust.

Sem smábarn er hann hluti af sama kærleikaferlinu og allt til æviloka.

Erfiðar aðstæður eru því aðeins blekking samkvæmt Cernunnosartrúnni. Maya myndi það vera kallað í hindúisma, efnisheimurinn og slíkar blekkingar.

Cernunnos frelsar því og losar undan vítishringrásum af ýmsu tagi. Æskudansinn einn frelsar og færir inní heim æsku og sköpunar, hreysti og fyrirgefningar.

Þar kemur í ljós að óttastjórnun kirkjunnar fældi fólk frá sannleikanum.

Esus sem óreiða og Chaos er svo annað mál, eða sem Ginnur, guðinn í Ginnungagapi.

Esus byrjar að tæta í sig skipulagið um leið og allt fæðist og kemur inní heiminn.

Okkar heimur hefur ekki sinnt um að blíðka hann, og það skýrir ýmislegt.

Við þurfum að fyrirgefa okkur sjálfum og elska okkur sjálf til að fyrirgefa öðrum og elska aðra. Þetta kennir Cernunnos, og aðrir guðir kenna þetta líka, ef maður hefur fundið innganginn að þeim og eðli þeirra.

Cernunnos var kallaður Auðfaðir. Sá auður var þó ekki endilega sá auður sem tengist peningum. Upphaflega var sá auður tengdur veiðibráð, ávöxtum, mat og drykk, öllu því sem jörðin gefur af sér.

Ástandið á Gasa sem ekki er bara Hamas að kenna er undirrót svona atburða

Gyðingahatrið er draugur sem erfitt er að kveða niður. Ef stjórn Netanyahus væri ekki herskárri en venjan er, þá væri mjög hæpið að jarðvegur væri fyrir svona atburði hryllilega.

Er Netanyahu sá sem mest hefur magnað Gyðingahatrið á seinni tímum með aðskilnaðarstefnunni á Gasa og árásunum? Er það stríð eða eru það þjóðernishreinsanir?

Skoða verður þetta í samhengi. Um leið og réttlátur friður kemst á og tveggja ríkja lausn á Gasa, þá víkur jarðvegurinn fyrir svona árásir.

Enn fremur, hörð löggjöf Breta gæti hellt olíu á eldinn og gert öfgaöflin ennþá herskárri, það er mögulegt.

Hryðjuverk í Manchester: Tveir handteknir

Svaraverðir menn, þeir sem styðja lífstefnu en ekki helstefnu

Vegna þess að ég er sammála nýjum pistli Rúnars Kristjánssonar gegn fóstureyðingum þá vil ég koma með vinsamlega ábendingu til hans og leiðréttingu þegar hann veður í þeirri villu og svíma að ekki sé til nein heiðin siðfræði, undir lok pistilsins.

Það er alveg rétt hjá honum að fóstureyðingar eru hin mesta svívirða. Það er einnig rétt að til forna voru þær tengdar við heiðna trú og jafnvel enn, þar sem virðing fyrir lífinu ófæddu eða fæddu er áberandi eiginleiki kristninnar, sé hún rétt stunduð, en mikið vantar upp á það núorðið, og fátt orðið eftir annað en hræsni.

Þótt fræðimenn efist um að Mólok sé eða hafi verið raunverulegur og heiðinn guð þá er það vissulega rétt að börnum var fórnað og er kannski enn fórnað, ef Guðjón Hreinberg hefur rétt fyrir sér, og flokkar slíkt með sprautuskaðanum.

Gyðingar hafa einnig sjálfir verið sakaðir um ýmsan ósóma eins og þennan, og endanlegar sannanir liggja ekki fyrir hver gerði hvað.

Þótt wikipedia viðurkenni ekki Mólok sem heiðinn guð sem heimildir styðja að hafi verið til, þá er mögulegt að það sé rangt.

Aztekar og fleiri indíánaþjóðir fórnuðu börnum. Sumir fræðimenn telja að mólok hafi verið orð yfir fórnfæringar á börnum í Ísrael og Júdeu til forna, frá kaananískum tímum, og fram að tíma Josiah, 640-609 fyrir Krist. Ef þessir fræðimenn hafa rétt fyrir sér er því ekki hægt að klína þessari synd á heiðingjana eina, heldur einnig á Gyðingana upphaflega.

Í Karþagó var einnig börnum fórnað og sagnfræðingar viðurkenna það.

Afríka á einnig langa sögu fórnarsiða af þessu og öðru tagi eins og lesa má um í wikipediu undir "Child sacrifice" leitarorðinu.

Sannleikurinn er sá að það er til margskonar heiðin siðfræði.

Ef lesandinn myndi leita að skilgreiningu á orðinu siðfræði kæmi í ljós að ég hef rétt fyrir mér, til er allskonar siðfræði.

Það er því aðeins vantþekking og fordómur að segja að ekki sé til nein heiðin siðfræði.

Siðfræði segir til um hvað er rangt og rétt og hvað er samkvæmt trúnni eða siðnum. Þessvegna er Ásatrú nútímans kölluð "Vor siður", því hún inniheldur meira en trú á Þór og Óðin, hún inniheldur allskonar ólík viðhorf, sem eiga það sameiginlegt að vera ekki kristin trú, eða bundin á þann einfalda klafa.

Rúnar Kristjánsson hefur algjörlega rétt fyrir sér með það að hnignun Vesturlanda er staðreynd og hnignun kristilegs siðferðis er óumdeild.

En það ýtir ekki undir sigur kristninnar eða hefðbundinna gilda að ráðast á heiðin trúarbrögð eingöngu, því auðvitað er þetta flóknara en svo.

Hugmyndin um jafnrétti og jöfnuð er í andstöðu við boðskap kristninnar. Kommúnismi er bara önnur tegund af þessum satanisma, sem náði vinsældum eftir frönsku byltinguna 1789, en Bandaríkin voru auðvitað stofnuð á svipuðum grunni.

Það er hægt að tala um lágmarksréttlæti, en menn geta aldrei orðið allir eins og menn geta aldrei orðið jafnir, því menn fæðast mismunandi og stéttir eru staðreynd og þær verður aldrei hægt að þurrka algjörlega út. Sjálf náttúran byggist á ójöfnuði, og hún er sterkari en mannasetningar eins og húmanismi eða jafnrétti.

Talíbanar í Afganistan eru þeir einu sem viðhalda stjórnarfari sem ætti að viðurkenna og læra af. Þar enda fjölgar fólki en því fækkar sérstaklega þar sem jöfnuður og kvenréttindi ríkja.

Það er bara þekkingarleysi að viðurkenna ekki fjölbreytileika heiðinna siðfræðitegunda.

Í Kastljósi í gær var fjallað um fæðingatíðni í frjálsu falli hér eins og annarsstaðar. Þar var fjallað um minnkandi vilja fólks til að eignast börn, og afsakanir sem notaðar eru. Eigingirnin er þó mest áberandi, að lifa eins og hídonisti og vilja ekki skapa neitt eða elska svo úr verði barn.

Þetta er frekar einfalt og auðskiljanlegt ef fólk hefur ekki fyrirframsannfæringar sem hindra rökréttar ályktanir eða að samþykkja réttar útskýringar.

Fólk sem setur sjálft sig í fyrsta sætið það hefur ekki pláss fyrir börn eða maka.

Fókusinn hefur verið að færast frá gildum, eins og til dæmis sæmdarskyldu, þegnskyldu, þjóðernishyggju og fleiru að egóisma almennum og algildum.

Til að snúa þessu við þarf að breyta uppeldinu, læra af Talíbönum og kynslóðum fyrir meira en 100 árum hér á Íslandi.

Það þarf að mótmæla femínistum og wókistum. Það þarf að koma þeim og öðrum í skilning um að þeirra viðhorf eru bara viðhorf, en ekki neitt sem á sjálfkrafa að stjórna öllum öðrum.

Þegar börn og fullorðnir munu lifa samkvæmt því að við þurfum að sinna skyldum og ekki aðeins auka gleði okkar, þá verða ýmsir hlutir séðir í öðru ljósi eins og mikilvægi barneigna til að viðhalda stofninum.

Viljinn er heldur ekki einkaeign okkar. Maður getur þroskazt mikið á því að vera heiðinn maður. Þá skilur maður að til er guð sem heitir Vili. Sagt er að fá honum komi allur vilji, hvort sem hann er myrkur eða bjartur. Læt það nægja að sinni, ekki nógu margir bera virðingu fyrir þessu.

En ég minni á þetta hér til að mótmæla þeirri algengu firru í fólki að viljinn komi ekki utanfrá, og að allt sem manni dettur í hug sé manns eign.

Rúnar Kristjánsson fær þökk mína og virðingu fyrir góða og vekjandi pistla oft, þótt ekki sé ég alveg alltaf þeirrar skoðunar.

Sókn er bezta vörnin - það er sú stefna sem hjálpar mest íslenzkunni

Ég hef reyndar ekki verið sáttur við allar áherzlur Eiríks Rögnvaldssonar, eins og til dæmis að líða beri þágufallssýki og kalla það eðlilegar breytingar, en varla er til frægari maður en hann þegar kemur að því að fjalla um íslenzkuna í fjölmiðlum.

Í þessu er ég algjörlega sammála honum og finnst það mjög gott að setja af stað undirskriftir til að ýta undir að Alþingi hækki framlög til íslenzkukennslu.

Það hefði glatt mig mikið ef notkun mín á zetunni hér á þessum vettvangi hefði komið af stað nettri þannig tízkubylgju, ég hef reyndar örlítið orðið var við að sumir prófi þetta, en fæstir þó. Kannski er zetunotkun erfiðari en ég held þótt mér finnist það ekki.

Burtséð frá skorti á zetunotkun þá er ýmislegt sem er í útrýmingarhættu eins og viðtengingarhátturinn. Einnig heyrir maður sjaldan "hvort tveggja" notað, "bæði" er notað of oft og líka þegar "hvort tveggja" á við. Fleiri dæmi er hægt að nefna.

Aðdáun mín á zetunni held ég að sé til komin vegna þess að ég las barnabækur með zetunni. Það voru barnabækurnar eftir Enid Blyton og svo Bob Moran bækurnar.

Magnús Jochumsson þýddi flestar Bob Moran bækurnar úr frönsku. Hann var fyrrverandi póstmeistari, en kunni auk þess mörg tungumál. Hann fæddist 14. ágúst 1889 en lézt 11. nóvember 1973, þannig að hann var háaldraður þegar hann fluttist af þessari jörð okkar.

Eitt sinn keypti ég slatta af Bob Moran bókum á frummálinu, frönsku. Ég ætlaði að reyna að þýða þær. Aldrei lauk ég við neina bók, en byrjaði á fáeinum þýðingum. Orðaforðinn er mikill í þessum frönsku bókum eftir Henri Vernes, sem náði yfir 100 ára aldri.

Ég get lesið frönskuna þannig að ég nái samhenginu. Til að ná blæbrigðum fínni og þýða svo vel sé, þá þarf maður meiri orðaforða.

En það er annað sem Magnús Jochumsson hafði fram yfir mig. Hann gat umorðað setningar franskar yfir á íslenzku eins og ekkert sé. Ég hef borið saman frumtextann og þýðingar hans. Allar setningar hans eru hugsaðar uppá nýtt, þannig að þar er ekki vottur af franskri orðaröð eða öðru slíku. Það er ekki nema ljóðrænan sem skilar sér, sem var Henri Vernes eðlislæg, og myndrænar lýsingarnar, sem skila sér einnig vel.

Magnús Jochumsson notaði zetuna enda var hún lögboðin þá, og það gerðu þýðendur bóka Enid Blyton einnig.

Eitt sinn kom frétt um það, mig minnir um nýjar Fræknu fimm bækur eftir Enid Blyton, að nýr þýðandi sagði gömlu þýðingarnar stirðar eða þungar. Sú endurútgáfa hætti og aðeins örfáar bækur komu út. Sennilega ekki meira en 20 ár síðan það var.

Þetta orðalag, að tala um "þunga og stirða" íslenzku, það merkir að í þýðingunni eru gömul íslenzk orð og sjaldgæf, að orðaröð er kannski óvenjuleg, eða eitthvað slíkt. Þetta finnst mér kostur, því þetta kennir börnum gullaldaríslenzkuna.

Ég var mikill aðdáandi þessa "þunga og stirða" málfars. Ég heyrði einnig mun á málfari ömmu og afa og svo jafnaldra minna.

Þetta er eitt af því sem ég held að vanti í uppeldi nútímabarna, að þau lesi svona bækur á íslenzku sem ættu að vera fullar af sjaldgæfum orðum, og með zetu.

Lestur er orðinn sjaldgæfari en þegar ég ólst upp. Ég las mikið í barnaskóla og svo sem unglingur.

Sá texti sem lesinn er af snjalltækjum á íslenzku er einfaldari en málfarið á þessum gömlu Enid Blyton bókum og svo ævintýraspennusögunum um hetjuna Bob Moran.

Eitt það bezta sem íslenzka ríkið getur gert er að endurútgefa barnaefni eins og þetta sem ég er að nefna, í gömlu þýðingunum frá seinni hluta 20. aldarinnar.

Þessar bækur örva einnig hugmyndaflugið.

Þessar bækur hafa mætt gagnrýni wók-liðsins, ekki að undra. Enid Blyton hefur verið sökuð um að innræta karlrembu og rasisma. Bob Moran bækurnar eru sagðar fullar af úreltum hugmyndum um stöðu kynjanna, eins og að karlmaðurinn sé sterkara kynið og konur eins og í James Bond menningunni mest til fegrunar og skrauts.

Wók hugmyndafræðin er nazismi nútímans og þessvegna er þessi gagnrýni hrós og gæðavottun frá hættulegasta fólki jarðarinnar á okkar tímum.

Ég get rakið þessa gagnrýni nánar. Glæpamennirnir í bókum Enidar Blyton eru reyndar ekki einsleitur hópur, bæði konur og karlar af ýmsum kynþáttum, en þó þykjast wók-liðar og femínískir "kvenfrelsarar" finna þar of hátt hlutfall sígauna og negra til að sæmilegt geti það kallazt. Femínistarnir láta það fara mjög í taugarnar á sér að drengirnir í þessum bókum taka frumkvæðið og gera það sem hættulegast er, drífa áfram sögurnar oftast, en stelpurnar í þjónustuhlutverkum. Þannig sækja þær ísinn þegar sólin skín og önnur matföng, þær bæta flíkur, þær sefa reiði, þær gráta og svo framvegis.

Femínískir kvenfrelsarar vilja breyta þessu og að körlum sé lýst sem veikara kyninu.

Þetta er samt ekki eins einfalt og wókistar halda fram.

Enid Blyton skrifaði á tímum þegar þessar skoðanir voru normið. Henri Vernes gerði það líka. Þó má finna mun á hans bókum og hennar.

Guli skugginn er þannig kínverji eða mongóli og einn helzti glæpamaðurinn í bókaflokknum. Er sjálfkrafa hægt að kalla höfundinn Henri Vernes rasista þessvegna? Nei, auðvitað ekki.

Tanja Orloff er af rússneskum og kínverskum ættum, frænka herra Mings, sem er nafn Gula skuggans. Henni er lýst sem siðferðilegri andstæðu Mings, í henni er öll sú gæzka og kærleikur sem Gula skuggann skortir, og hún hjálpar Bob Moran einatt.

Wókistarnir sem hata Bob Moran bækurnar setja ekki dæmið þannig upp og gera lítið úr Tönju Orloff. Jafnvel fer lítið fyrir því að femínistar fjalli um það hversu merkilegt þetta er, að kona af blönduðum uppruna skuli vera kvenhetja á mjög stórum skala í þessum bókaflokki. Það til dæmis er hvergi í James Bond ævintýrabókunum, sem eru nokkuð sambærilegar Bob Moran bókunum hvað varðar hetjulund, karlrembu og kynjahyggju. (Hefðbundna).

Sumir vilja að börn hafi engar heilbrigðar og réttar fyrirmyndir, heldur sé þeim stýrt beint inní óreiðuna.

Henri Vernes var dæmi um mjög góðan kaþólikka, guðhræddan og siðferðilega sterkan. Skírlífi er til dæmis boðað í Bob Moran bókunum og óbeit á óhófi, glæpamennirnir tengdir við það en ekki hetjurnar. Undantekningin er að vísu Bill Ballantine, sem er einn af mestu köppunum, en hann verður að teljast alkahólisti, þótt aldrei komi það niður á heilsu hans. Þar koma kannski fram klisjukenndar fordómahugmyndir, því hann er rauðhærður skoti, mjög sterkur, síþambandi viskí.

Í Bob Moran bókunum er drjúgur skammtur af frönsku þjóðarstolti. Þannig er oft minnzt á að Bob Moran var sjálfboðaliði í RAF, brezka flughernum, og því hluti af andspyrnunni gegn hernáminu.

Einnig eru margar aðalhetjurnar rammlega franskar, Aristide prófessor, frú Durant og Jouvert ofursti.

Bob Moran er lýst sem nútímariddara, sem heldur í heiðri dyggðir krossfaranna og kaþólskunnar.

Bækurnar eftir Enid Blyton lýsa brezku miðstéttarsamfélagi á 20. öldinni. Kristin gildi eru í heiðri höfð en einnig hefðbundin kynjahlutverk.

Náungakærleikur og hjálpsemi er þannig nokkuð sem er áberandi í þessum bókum. Góð eru þau gildi geta flestir sagt.

Algengt er samt að andúð á valdi og fullorðnum birtist í bókum Enidar Blyton. Er það hollt börnum? Það er í smáum skömmtum og mest notað í húmorskringumstæðum, en er svo látið víkja undir sögulok.

Gunnar gamli lögregluþjónn gæti verið nokkurskonar ESB yfirvald. Hann er sífellt að tönnlast á reglum og að börn eigi ekki að voga sér að vinna störf fullorðinna, að allir eigi að gæta sinnar stéttar og stöðu.

Foreldrar barnanna eru oft í þessari stöðu. Börnin komast útí náttúruna frelsinu fegin, en þar hitta þau líka glæpalýð sem þarf að berjast við. Þótt foreldrarnir séu oft leiðinlegir, hluti af yfirvaldi sem börnin forðast, þá er einn fullorðinn að minnsta kosti vinur þeirra, Villi, og hjálpar þeim með aðstoð lögreglunnar.

Georgína er stelpa sem þráir að vera strákur og lætur kalla sig Georg. Transhugmyndafræðin var ekki til á þessum tíma, en krakkar með sjálfsmyndarrugling þó greinilega. Þó er alltaf að því látið liggja að "Georg" læknist af þessu þegar hún verður stór, og það er svo sterklega gefið í skyn að lesandinn veit 100% að þannig verður þetta, ekki er minnsta rúm fyrir efa. Þetta er því brandari í bókunum, eða skringileiki sem verður sjálfkrafa leiðréttur. Hér er því spurning hvort meiri hamingja sé að vera í skápnum eða koma úr skápnum. Enid Blyton svarar því þannig að þetta sé ekki spurning, allir fara sjálfkrafa í skápinn sem hafi svona hinseginhneigðir og ekkert sé nema eðlilegt við það.

Ennþá koma út bækur Enidar Blyton. Þó valda þær deilum. Bob Moran bækurnar eru enn vinsælar í Frakklandi, en útbreiðsla þeirra til annarra landa er takmörkuð, og var mest fyrir nokkrum áratugum.

Málfar er ekki lengur stirt og þung í barnabókum og það má harma.

"Fram, fram, aldrei að víkja", sagði Ingvar frændi oft.

Það að læra íslenzku og önnur tungumál er eins og íþrótt eða aflraunir.

Vill maður setja markið hátt eða vill maður setja markið lágt?

Kannski er það rétt með zetuna að zetureglurnar séu svo flóknar að fæstir geti lært þær 100%. Þá get ég sætt mig við að hún verði ekki aftur gerð að skyldu.

En það ætti að vera hægt að viðhalda orðaforða barna sem talinn er stirðleg íslenzka ranglega, það er að segja að hafna bjánaeinföldun íslenzkunnar, sem er undanfari algerrar enskuvæðingar.

Eiríkur Rögnvaldsson held ég að sé sammála þessu að einhverju leyti.

Um leið og beygingar falla niður og vandaður orðaforði, þá hefur íslenzkan misst sjarmann. Þá verður hún sjálfkrafa lögð niður og enskan tekin í staðinn.

Við erum stolt af íslenzkunni vegna þess að hún er flókið tæki, hún er tryllitæki en ekki borgarlína eða strætó.

 

Eiríkur stofnar undirskriftalista

Mestu árásirnar mæta kristninni þegar reynt er af alvöru að koma með gildi hennar aftur

Orðið fjölbreytni er stundum notað yfir það sem er sundrung og ekkert annað. Fjölbreytni á sumum sviðum er góð en vond á öðrum sviðum.

Einsleit samfélög geta betur haldið friðinn en fjölbreytt alþjóðahyggjusamfélög.

Mér virðist sem gervigreind komist upp með meira en venjulegt fólk. Hægt er að forrita gervigreind þannig að hún ráðist aðeins á hægrimenn í samtölum. Það má búast við því að slík gervigreind sé nú þegar víða á netinu og einnig tali hún íslenzku.

Rétt eins og með notkun á drónum þá er búið að hefja baráttu hægrimanna við vinstrimenn á lægra plan frekar en hærra.

Ég hef áður skrifað það og ég skrifa það enn. Íslenzkt samfélag var betra um miðja 20. öldina en það er nú. Þá var meiri samheldni og náungakærleikur.

Ég fékk að kynnast kristnu uppeldi þótt ég hafi verið uppreisnarunglingur. Framfarir eru ekki alltaf framfarir heldur afturfarir, keyrðar áfram af gróðahyggju auðrónanna.

Þeir sem eru meðvirkir nútímanum vita þetta að minnsta kosti ekki eða þykjast ekki vita þetta þótt margir viti þetta nú samt.

Sósíalistaflokkurinn og Vinstri grænir geta aldrei orðið ekta vinstriflokkar verkalýðsins fyrr en öfgakvenréttindi verða ekki lengur þar með.

Sólveig Anna hefur reynt sitt bezta, en það er erfitt að búa til ekta vinstrihreyfingar þegar búið er að blanda öðru við alltof lengi.

„Enn ein skipulögð árás á kristið fólk í Bandaríkjunum“

Íslenzkt fólk er að deyja út og okkar menning

Íslendingar eru flóttamenn á eigin landi. Íslenzk menning er á flótta undan fjölmenningunni. Ef helzta áhugamál unglinga á Íslandi í dag væri sveitamenning, íslenzk menning og þjóðleg, þá væri staðan ekki þannig.

Jafnvel þótt allir snjallsímar yrðu brotnir og snúrusímakerfið endurreist, þá myndi það ekki breyta hugum unglinganna. Það þyrfti að loka Netinu algerlega eða hafa það bara fyrir fáeina útvalda. Það myndi aftur kosta fleiri bankaútibú, persónulega þjónustu í búðum en ekki fávitafæðingu sjálfsafgreiðslunnar.

Með tímanum yrðu unglingarnir eins og þeir voru fyrir um 30 árum, og fáeinir þeirra myndu vilja læra um sauðskinsskó, torfbæi, zetunotkun og hvaðeina sem íslenzk menning inniheldur.

Enn vil ég því hrósa der Leyen fyrir að vilja koma með reglur um stafrænan lögræðisaldur.

Einum síðasta varnagla hælisleitanda kastað á glæ

Jafnvel herveldi eins og Rússland á sín takmörk. Sé ekki samið um frið tímanlega fer allt til fjandans enn meira

Sergei Lavrov er ekki rétti maðurinn til að gagnrýna Þýzkaland fyrir hernaðarútþenslu, því hans eigið land er í mestu hernaðarútþenslu sem um getur á seinni tíð fyrir utan Kína.

Auk þess eiga Rússar sjálfir mestu sökina á þessari hernaðaruppbyggingu Þýzkalands, þar með hann sjálfur, sem ein aðalpersónan.

Eitt það versta í þessu stríði Rússa við umheiminn, sérstaklega við Úkraínu, það er mengunin og svo skeytingaleysið um mannslífin. Ég fordæmi Rússa alveg sérstaklega fyrir að taka ekki þátt í gereyðingarvopnaafvopnun, gagnrýni Bandaríkjamenn einnig fyrir það.

Nú hefur allt versnað í heiminum á skömmum tíma. Friðarvonir brostnar, mengun eykst, og menningin sjálf í rústum og tætlum.

Þýskaland snúi aftur til nasistafortíðar sinnar

Drónar, fjölkynjað samfélag, Elítan, kynjafræði og fleira

Um úkraínsku drónana frá Elítunni ræði ég ekki um, þeir eru svo augljósir. Rússland, Úkraína, Ísrael, Palestína, þetta er sami grauturinn. Hófst með sömu trúarbrögðunum, sami guðinn sem stjórnar, sem kúgar.

En þegar tvær aríakonur íslenzkar sem ættu að vita betur skrifa skoðanapistla á Vísi sem eru alveg yfirmóta heimskulegir, þá er það ástæða til að blogga um það, því það er djúsi stöff afvegaleiðingar Elítunnar.

Pistlar þessara ágætu en vegavilltu kvenna heita:" Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina?", höfundur Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir, kynjafræðikennari og félagsfræðikennari í framhaldsskóla er höfundurinn, og "Sumt er bara ekki hægt að rökræða", höfundur er Ása Lind Finnbogadóttir, kennari og fulltrúi FF í Siðaráði KÍ. Hún er einnig meðlimur í Sósíalistaflokknum og því lengst til vinstri í pólitíkinni. Undrar það nokkurn?

Ása Lind byrjar vel og lýsir því hversu kröfuharður heimspekikennari hún sé þegar nemendur hennar eru annarsvegar. Síðan rennur hún beint á rassinn á svellinu og endar á barnaskap wóksins, þegar hún heldur því fram að kynin séu eins mörg og fólk ímyndar sér, eða þannig túlka ég niðurlag pistils hennar.

Hún heldur því fram að líffræði og taugasálfræði sé búin að sýna fram á að kyn, kynhneigð og kynupplifun sé róf.

Við því er augljóst svar. Svipfræði nazistanna á við miklu meiri rök að styðjast en kynjafræðin og wókælan.

Við lifum á tímum þegar vísindamenn halda fram hvaða lygi sem er til að fá laun og virðingu frá vitfirringunum, Frankfurt skólanum og vestrænu ómenningunni.

Heimspekikennarinn ljóshærði heldur því fram að það sé "ímyndun" að kynin séu tvö??? Ímyndun? Blasir það ekki við?

Hvernig er hægt að sanna að kynin séu 100.000? Hvernig er það vísindalegt? Eða að kyn, kynhneigð og kynupplifun sé róf?

Páll Óskar var í Vikunni hjá Gísla Marteini í gærkvöldi. Til að vinna gegn bakslagi sem hinseginfólk verður fyrir komu kempurnar hann og Benni Hemm Hemm með nýja plötu út í gær og textarnir eru wók, til að halda hvarfagjörnum sálum á réttum vegi svo þær hlusti ekki á Snorra Másson og syndgi þar með.

Að sjálfsögðu fór Páll Óskar inná þessar sömu brautir og taldi það vísindi að kynin væru ótalmörg. Það fer framhjá ýmsum samt.

Hann talaði um að taugalífeðlisfræðilegur munur væri á hinseginfólki og beintkynhhneigðum. Þá hlýtur að vera hægt að mæla mun á kynþáttunum, en wókistar hafa ekki áhuga á því.

Það útskýrir ekki hversvegna fólk byrjar að telja sig í röngum líkama hvort eitthvað sé mælanlegt. Það segir meira til um næmleika mælitækjanna en einhvern endanlegan sannleika. Allir sem hlusta á hán vita og sjá að þar er eitthvað annað hugsanaferli á ferðinni en hjá þeim sem eru gagnkynhneigðir eða venjulega samkynhneigðir.

En svo ég víki aftur að grein Ásu, hún rembist eins og rjúpan við staurinn við það sem er 100% ómögulegt, til að tilheyra hópi góða fólksins en ekki vonda fólksins og raunsæja, gamaldags fólksins, fordómafulla, kristilega jafnvel, á klassíska, gamla mátann.

Hún telur sig hafa fundið sönnun því í viðurkenndum vísindatímaritum megi finna rannsóknir um mismunandi heilavirkni trans og sís kynja.

Vísindaritgerðir um yfirburði aríska kynstofnsins voru líka taldar heilagur sannleikur fyrir ekki svo löngu, 100 árum. Samt breytist margt með tímanum.

Ása skrifar að "erfðafræði og nútímalíffræði eru líka löngu búin að sýna fram á að kynin eru alls ekki bara tvö."

Nema hún heldur ekkert áfram til að reyna að sannfæra mann, en heldur áfram með áróðursþvættinginn sem eitrar greinina hennar og gerir marklitla.

Hún skrifar um ranghugmyndir þeirra sem hún er ósammála.

Efnisleg rök finn ég bara alls ekki fleiri en þessi sem ég hef upp talið. Raunar get ég ekki flokkað þetta sem efnisleg rök og því síður sannanir fyrir máli hennar, heldur vísbendingar um að kannski og bara kannski sé eitthvað hæft í því sem hún heldur fram, en sannfærandi er hún ekki.

Greinin eftir Guðrúnu er svipuð áróðursþvæla, enda er hún kynjafræðikennari í framhaldsskóla að verja sína stétt, stöðu, menntun og sannfæringu.

Í grein Guðrúnar er samt meira um sæmilega réttar setningar, inn á milli að minnsta kosti.

Kynjafræðingar og femínistar eru forréttindastétt. Það er það eina sem ég vil segja við hana að sinni. Margt af því sem hún kennir eru klassísk húmanísk fög, en komin útí algjöra öfga samt.

Ég lærði heimspeki í Menntaskólanum í Hamrahlíð haustið 1990, í kvöldskóla. Þar var kona sem lét okkur lesa um Forngrikkina, Þjóðverjana og alla hina. Margt af því þekkti ég og hafði lesið áður, og enn sem áður fékk ég góða einkunn fyrir að skrifa um mína uppáhaldsheimspekinga.

Sú kona, sem ég man ekki hvað hét eða heitir, hún vék ekki einu einasta skaka orði að kynjafræði, femínisma, wók eða 100.000 kynjum. Allt það heimspekinám var klassískt, það nýjasta sem við lásum í tímunum hjá henni var Páll Skúlason og Jean Paul Sartre, held ég.

Í Star Wars heiminum er talað um að "ganga myrka valdinu á hönd", eða að "vera á valdi svarta máttarins", Sithdrottnarnir og það allt.

Fræðimenn, kennarar eða aðrir sem skola skynseminni niður úr klósettinu fyrir tízku nútímans, þeir eru furðuleg fyrirbæri.

Þegar ég var í Menntaskólanum í Kópavogi og þekkti varla neinn náið, þá lenti ég stundum samt í samtölum. Ég var oftast svo feiminn við fallegar stelpur að ég sagði já og amen, þóttist enga skoðun hafa, og talaði á yfirborðmennskulegan hátt.

Ég er ekki lærður sálfræðingur en ég hef sálrænt innsæi og mannskilning.

Ég er næstum 100% viss um að Ása Lind, Guðrún og fleiri hafa of mikinn félagsþroska og of lítinn kjark til að vera öðruvísi og hugsa sjálfstætt. Þær vilja tilheyra góða fólkinu, skaðvöldunum.

Þær telja það betra fyrir starfsferilinn og eitthvað fleira.

Móðir mín var mjög gáfuð, en hún var eins og Ása Lind og fleiri. Þegar kom að trúmálum og ýmsum ástarmálum var ekki mögulegt að ræða við hana, þar ríkti þrjózkan ein.

Ég hefði áhuga á alvöru vísindaritgerð um erfðafræði og nútímalíffræði þar sem yrði sýnt fram á að kynin séu fleiri en tvö.

Eins og einhver skrifaði í athugasemdakerfi DV:Þótt einhver fæðist einhentur er ekki þar með komið fram nýtt kyn eða nýr kynstofn einhentra manna, og jafnvel ekki þótt fleiri en einn einstaklingur fæðist einhentur.

(Gæsalöppum sleppi ég því þetta er ekki orðrétt en efnisrétt tilvitnun).

En það að hinir og þessir reyni að sannfæra fjöldann um vitleysu wóksins, það er bara afleiðing af því að Snorri Másson talaði svo VEL í Kastljósinu í byrjun vetrarins, í sögulegum Kastljósþætti sem seint gleymist, að ýmsir fóru að hræðast? Fóru að spyrja sig:

"Er búið að blekkja okkur með wókinu?"

Flaug dróna yfir herskip í Þórshöfn