Ef menn velta fyrir sér hversvegna almenningur hefur ekki gert uppreisn í Evrópu gegn afdönkuðum jafnaðarfasistum sem þar stjórna þá held ég að svarið sé nokkuð augljóst við því. Sigur nazismans í Þýzkalandi 1933 kalla ég byltingu, nazíska hægribyltingu, en það sem gerðist í Rússlandi upp úr 1917 var kommúnísk bylting, ekki það sama.

Það verður ekki bylting fyrr en fólk verður talsvert svangara og verr sett. Þá gerist eitthvað eins og áður í sögunni, alvöru byltingar.

Þjóðverjar sultu unnvörpum og kusu því Hitler og félaga 1933, og það sama gerðist í aðdraganda rússnesku byltingarinnar 1917. Það er ekki hægt að bera saman örlítið hökt í ofgnóttarvél nútímans við það.

Sigur Trumps 2016 og núna í fyrra er hinsvegar frekar kristileg bylting, afturhvarf til meiri stöðugleika fyrir wók-ruglið, eða tilraun til þess.

Jafnvel þótt aFD og Franska þjóðfylkingin hafi í sér nazísk element eða þjóðrembueiginleika, þá er það einnig augljóst að þessir flokkar eins og Svíþjóðardemókratar eru allt saman kristilegir íhaldsflokkar, með rasískar deildir innanborðs sem eru í minnihluta, en þjóðernisíhald kristilegt ber þó keim af rasisma en einnig þó menningarsérgæðingshætti.

Vinstrimenn og jafnaðarmenn eru hinsvegar orðnir svo geðveikir af hræðslu við að missa völd sín að þeir hafa misst allt vit. Wókið er þvílík öfgastefna að dæmin eru varla til í mannkynssögunni sem líkjast slíku.

Það að almenningur er orðinn miklu ofdekraðri og heimtufrekari á okkar tímum en áður í mannkynssögunni gerir ástandið óstöðugra.

Framtíðin getur því orðið skrautleg af mörgum ástæðum.

	Of margir drukkið „Trump-eitrið“
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Mér þótti býsna skondin en hryllileg fréttin um að Trump sagði við Selenskí að hann myndi styðja Úkraínu áfram gegn því að fá aðgang að auðlindum.

Á mannamáli:

Ég skal halda áfram að hjálpa þér að útrýma þjóðinni þinni ef ég má ræna öllu steini léttara í landinu þínu!

Fullkomið tap fyrir Úkraínu!

Hverra hagsmuna gætir Selenskí?

Samvizkulaust kvikindi sem rekur erindi Evrópusambandsins og NATÓ og vill bara hærri mútugreiðslur.

Næstum öll Úkraína er dáleidd af skrímsli, af Djöflinum, af Höggorminum, og það er næstum öll Evrópa líka, í sínum femíníska satanisma.

Það sést bezt á því að Úkraínumenn vilja halda áfram að deyja fyrir vonlausan málstað. Þeir eru dáleiddir.

Geimverur og mannverur. Geimverur eru til, og þær eru "góða fólkið", fólkið sem talar og hegðar sér þvert á eigin hagsmuni og það sem skynsamlegt er.

Við sem erum mennsk eigum ekki að skammast okkar fyrir það þótt geimverurnar séu víða komnar til valda og þótt konur séu ekki lengur mennskar nema í örfáum tilfellum, vegna X-2000 áhrifanna.

Að vilja senda Úkraínu vopn er það sama og vilja fækka fólki í Úkraínu. Ekki kærleiksverk, ekki góðverk heldur eitthvað allt annað.

	Nærri 50.000 manns hafa horfið
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Við að lesa þessa frétt rifjaðist upp lagið Bítilæði með Ómari Ragnarssyni. Leitt er að heyra að heilsa hans er ekki nógu góð, samkvæmt því sem hann sagði á vefsíðu sinni og vonar maður að rætist úr því.

Þegar afi minn var orðinn háaldraður og heilsan farin að bila tók hann uppá því að lesa heilsufræðibækur, sjóða sinn eigin fisk með engifer og lauk, og bæta heilsu sína þannig, en auk þess gekk hann alltaf og fór í sund, nema allra síðustu árin þegar heilsan var orðin of slæm til þess.

Annars var Berglind Festival í Vikunni með Gísla Marteini að tönnlast á orðinu að elska og að fólk ætti að nota það meira og vera ófeimið við það. Já, ég get tekið undir það að mörgu leyti, en tel þó óþarfi að ofnota það eina orð.

Þegar Berglind Festival var að fjalla um þetta á föstudaginn varð mér hugsað til Ómars Ragnarssonar og góðu pistlanna hans um betra málfar, og ekki þess einsleitni.

Þá er einmitt í því sambandi rétt að rifja upp hvað annað er hægt að segja en að elska.

"Einni þér ann ég" er lag sem Vilhjálmur Vilhjálmsson söng snemma á ferlinum. Textann gerði að vísu Ólafur Gaukur Þórhallsson, sem einnig samdi marga góða texta, en ýmsa texta sem Vilhjálmur söng inná plötur í upphafi síns ferils gerði þó Ómar Ragnarsson. Hann var afkastamikill rétt áður en Þorsteinn Eggertsson varð aðaltextahöfundur Íslendinga, og hélt áfram að vera það áttunda áratuginn og jafnvel lengur.

Hér eru nokkrir frasar á góðri íslenzku sem nota má í staðinn fyrir að elska, til að ofnota ekki það orð eins og engilsaxar gera með sögnina "love".

Að unna einhverjum. Skylt þessu er að unna einhverjum hugástum, sem þýðir að elska í fjarska, þrá einhvern.

Að unna einhverjum er fínt bókmenntamál og svolítið fyrnt sem er lítið notað nú til dags og þekkist lítt meðal yngri kynslóða. Þetta er svolítið upphafið, og á við ást sem er ekki endilega holdleg, en getur þó verið það. Þetta er mjög kurteislegt að segja í upphafi sambands eða til að brjóta ísinn og gefa til kynna áhuga, myndi ég halda.

Að elska einhvern getur þýtt svo ótalmargt. Það getur þýtt að girnast holdlega, en yfirleitt þýðir það þó þetta almenna, sem getur falið margt í sér, að hafa áhuga, eða að þykja vænt um einhvern.

Að þykja vænt um einhvern er enn notað, og þó held ég að yngri kynslóðir þekki þetta ekki allar. Þessi setning hefur alltaf verið notuð um kærleikann, ekki það holdlega og kynferðislega. Þetta er virðuleg setning.

Að bera hag einhvers fyrir brjósti er enn virðulegra og upphafnara. Ætli það sé ekki notað mest í opinberu máli? Ég býst við því.

Að girnast einhvern er eiginlega bara notað í bókmenntum og listum, og þá til að lýsa persónum sem eru mjög hreinskilnar og tjá sig þannig. Þó hlýtur þetta að vera notað enn af sumum sem kjósa svona hreinskilna tjáningu.

Að lofa einhvern, það er sama orðið og "love" á ensku. Að lofa einhvern er mjög gamalt mál, alveg frá víkingatímanum. Það skilst enn, nema er lítið notað nema í sérstakri merkingu, að "lofa og prísa", og sagt stundum í háði og stundum í alvöru, mjög sterkt orðalag sem fáir þekkja og nota nú til dags.

Að dásama einhvern er svipaðrar merkingar, og svipað hátíðlegt og sjaldgæft. Það skilst vel, en er kannski tengt við trúarlegt málfar. Þó er það stundum notað í merkingunni að "dásama eiginleika", hluta, véla, tækja eða manneskja.

Að dýrka var notað af unglingum fyrir 40 árum, þegar ég var unglingur. Við notuðum það sem slangur yfir að vera yfir sig ástfanginn af einhverri stelpu, þá dýrkaði maður hana. Uppruni orðsins kemur þó úr helgimáli. Mætti nota það meira eins og önnur orð svipaðrar merkingar.

Að fría einhvern er svo enn eitt orðið sem hefur fallið í gleymsku og dá, enda er það með krossi fyrir framan í orðabókinni. Það er þó fagurlegar myndað en mörg önnur, og er gömul mynd sagnarinnar að frjá sem ég kem inná á eftir.

Að fría einhvern er þeirrar merkingar að frelsa einhvern, og það má segja að ástin frelsi okkur undan leiðindum og einsemd þannig að það á vel við. Sögnin er enda notuð í þeirri merkingu enn þann dag í dag. Upphafleg merking er þó enn skemmtileg og á vel við.

Að frjá er skylt frygð, líkamlegum losta. Það er þó enn eitt orð sem aðeins er notað í gömlu skáldamáli og ekki notað í daglegu tali. Kannski var það notað fyrir nokkrum öldum þannig, og mætti vel nota það meira nú til dags.

Fleira finnst, en þetta ætti að nægja.

Að lokum vil ég minnast þess að sögnin að elska þýddi upphaflega að ala upp, eins og Ásgeir Blöndal lýsti í Orðsifjabókinni. Í þeirri merkingu þýddi að elska að beita aga, og ekki láta allt eftir barninu, ekki ofdekra það, eins og tíðkast í nútímanum oft. Alskur eða elskaður, þýddi að vera rétt upp alinn. Því miður hefur fólk týnt tilfinningu sinni fyrir merkingum orðanna og notar það í röngum merkingum.

Þannig misskilur fólk orðin. Fólk telur að það sýni ást sína með að láta allt eftir börnunum, það var ekki upphafleg merking sagnarinnar að elska, langt frá því.

	Bjó til nýyrðið „bítill“
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Það eru víst mjög margir sammála því sem kemur fram hér að fólk telur peningum sínum ekki vel varið í stofnun eins og RÚV. Enda er RÚV leifar af þeim kommúnisma sem féll til jarðar með miklum ósköpum í austantjaldslöndunum og þar eru margir með svo mikla óbeit á slíku að þeirra stjórnskipulag er af jafnaðarfasistum Vesturlanda kallað fasismi og hægriöfgar.

Niðurstaðan sem fékkst úr þessu máli samkvæmt yfirlýsingu lögreglunnar var að miklar líkur væru á að byrlað hafi verið fyrir honum með svipuðum hætti og Páll Vilhjálmsson kennari og bloggari hér hefur lýst en að það væri ekki hægt að sanna það.

Annars er það merkilegt að stór hluti Íslendinga vill ekki líta á þetta sem annað en bull og hægrisinnasamsæriskenningu. Hvar er þá réttlætiskennd vinstrimanna og jafnaðarmanna sem oft eru kallaðir "góða fólkið?"

Ég hef lesið athugasemdirnar í DV um fréttir sem tengjast þessu máli. Þær eru merkilega tempraðar og skiptast til helminga. Hægrisinnaðir vilja réttlæti og telja RÚV-liða seka og allt það, en margir sem hljóta að vera vinstrisinnaðir reyna að segja að ruglað fólk sé að sjóða saman samsæriskenningar.

En einstaka sinnum verð ég forvitinn og skoða fréttir á Heimildinni. Hún er vissulega mildari fjölmiðill en Stundin og Kjarninn, fyrirrennarar Heimildarinnar.

En fréttafólkið á Stundinni og Kjarnanum var mjög herskátt og það hjólaði í Samherja og önnur fyrirtæki sem þau töldu tengjast Sjálfstæðisflokknum.

Það er vissulega háskalegt þegar fréttamennskan verður svo herská að grunur leikur á að eitthvað misjafnt fari fram undir merkjum hennar, til að afla frétta, til að sannfæra almenning og til að setja fram "fréttir", sem eru áróður þegar vel er að gáð.

En kannski skammast sá stóri hópur sín sem tók þátt í múgæsingu gegn Samherja og kannski er það ástæðan fyrir að nú eru engin stórmál í gangi til að reyna að gera lítið úr Sjálfstæðismönnum.

Ég horfði á Vikuna með Gísla Marteini í gær. Eitt sinn fór það í taugarnar á mér hvað sá þáttur er svívirðilega langt til vinstri, í sjónvarpi "allra landsmanna".

En nú finnst mér þessi þáttur hans vorkunnarverður.

Sérstaklega þegar hann hélt því fram að meirihluti jarðarbúa væri á móti Trump.

Meirihluti jarðarbúa er EKKI hópurinn sem samanstendur af vinstrisinnuðum Vesturlandabúum, wókistum og femínistum. Þótt lágt sé risið á RÚV oft, þá finnst mér ekki einu sinni hægt að pirrast á svona rugli í RÚV, þetta er svo augljóslega rangt.

BRICS samanstendur af meirihluta mannkynsins, Indverjar, Kínverjar, allnokkrar Afríkuþjóðir, og fleiri fjölmennar þjóðir.

Það er í raun ágætt að við hér á Íslandi séum með spjallþátt eins og Vikuna með Gísla Marteini, því hann er alveg eins og spjallþættirnir í Bandaríkjunum þar sem vinstrisinnaða fólkið reynir að sannfæra sjálft sig um að það sé meirihluti jarðarbúa, þótt svo sé augljóslega ekki!

Þegar maður horfir á þátt eins og Vikuna með Gísla Marteini, þá skilur maður hvernig bergmálshellir eins og fræga fólkið í Hollywood treður sér í hefur takmörkuð áhrif, og er bara draumaheimur og ekkert annað.

Þáttaröðin á Stöð 2 um glanstímaritið Séð og heyrt er einnig merkilegur og vel unninn, og kemur inná þessa umræðu. Þetta glanstímarit var hvorki betra né verra en önnur froðumenning sem nú er komin á Twitter og Xið og þessa samfélagsmiðla mest.

En maður sér það núna sem betur fer að þessi froðumenning og glansmenning er að líða undir lok, það er farið að falla á glansinn og hann er að verða mattur.

Kannski endar þetta með því að þættir eins og Vikan með Gísla Marteini verða lagðir niður og einhverjir vandaðri skemmtiþættir koma í staðinn.

Þegar RÚV var uppá sitt bezta voru sýndir vandaðir fræðsluþættir frá BBC og ýmsum, og innlend dagskrárgerð var fjölbreytt og allskonar, og skoðanir ekki frá einni hlið heldur mörgum.

Þegar unga fólkið fer að skilja hvað það fer á mis með því að fara aldrei á dýptina heldur vera alltaf í fíflaskap og einfeldni, þá kannski breytist þetta loksins aftur, og verður eins og RÚV 1967-1980, alvarleg, vönduð sjónvarpsstöð, en með góðu gríni líka, ekki bara siðspillandi fíflaskap og rugl.

	„Ég get ekki hætt að borga þótt ég viti hvað þau gerðu mér“
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ég fékk góðar einkunnir í sögu í Menntaskólanum í Kópavogi. Ég hafði gaman af því fagi og nennti því stundum að lesa eða rifja upp glósur.

Bók um guðinn Esus myndi kannski vekja mikla athygli eftir mig ef hún kæmi út. Sú bók er mjög metnaðarfull af minni hálfu þar sem fátæklegar heimildir eru fyrir hendi, og margir vilja vita meira um hann.

Ég rakst á bók sem ég keypti fyrir mörgum árum í Góða hirðinum sem heitir "Neró keisari", eftir Arthur Weigall, sem var Egyptalandsfræðingur með meiru og af vel metnum ættum í hinu victoríanska-brezka samfélagi á fyrri hluta 20. aldarinnar.

Þetta er hreint frábær sagnfræðibók sem lýsir lífi rómverska keisarans í smáatriðum og vandlega, liggur greinilega mikil heimildavinna til grundvallar.

Bókin kom út á íslenzku árið 1938 af Ísafoldarprentsmiðju, áður en seinni heimsstyrjöldin brauzt út, en 1933 á frummálinu.

Eins og fram kemur í upphafi bókarinnar þá var tilgangur Weigalls að athuga hvort hægt væri að finna eitthvað jákvætt um Neró, af sagnfræðilegri vandvirkni, því hann væri jú einn af þessum Rómarkeisurum sem kallaðir voru snarklikkaðir og geðveikir ofstopamenn, en sannir sagnfræðingar vilja efast um söguskýringar þær sem viðteknar eru og athuga hvað er hæft í þeim.

Þetta finnst mér höfundinum hafa tekizt.

Það sem vakti athygli mína var tímabilið og nálægðin við Esusartrúna, ég vildi forvitnast um það hvort ég fyndi þarna fróðleik og heimildir í mína eigin bók um guðinn Esus og aðra gaulverska, keltneska guði. Jú, ég varð ekki fyrir vonbrigðum.

Samkvæmt mínum rannsóknum þá telja fræðimenn að gaulversk, heiðin trúarbrögð hafi að minnsta kosti lifað fram á 7. eða 8. öld eftir Krist í Gallíu, Frakklandi, kannski víðar.

Til er ein heimild sem staðfestir þetta.

Hún er þannig, að klausa er til í bók sem rituð var í klaustri um þetta leyti, þar sem því er lýst að með drápum og með því að brenna heiðin skurðgoð hafi kirkjunnar menn verið að kveða niður villutrú á svæðinu. Var því lýst að prestur einn, sem talaði latínu alla jafna, hefði mælt á djöflatunguna gaulversku og farið með heiðnar bölbænir eða einhverskonar fræði af því tagi.

Þetta er staðfesting á því að latínan var ekki búin að útrýma gaulverskunni um þetta leyti, frumtungumáli Frakka, og heldur ekki þeirra upprunalegu trúarbrögðum. En svo mikil var fyrirlitning Rómverja og Frakka sjálfra á eigin tungumáli og eigin trúarbrögðum að þeim datt hvorki í hug að skrifa neitt á sínu móðurmáli né neitt um sín eigin upprunalegu, heiðnu trúarbrögð.

Þetta sýnir nú betur en nokkuð annað hvað sjálfsfyrirlitningin getur verið mikið hjá sigruðum þjóðum og hvernig þjóðir, tungumál og trúarbrögð hafa horfið í tímans straum án þess að hafa skilið neitt eftir sig, eða eitthvað örlítið stundum.

Þjóðir eins og Grikkir og Rómverjar eru undantekningin. Langflestar germanskar þjóðir skildu ekkert ritmál eftir sig, en áttu þó blómlega og stórmerkilega menningu og tungumál.

Þetta minnir fólk á hversu dýrmæt hin rómantíska þjóðernisvakning var á 19. öldinni og þeirri 20., eða í upphafi þeirrar 20., en ekki eins mikið seinni hlutann. Þetta minnir á hvernig fólk hefur misst niður það sem hafði áunnizt þá.

Fyrr á öldum var talið eðlilegt að drepa fólk sem hafði ekki réttar skoðanir, á þeim forsendum að það aðhylltist villutrú.

Neró keisari fæddist árið 37 eftir Krist. Hann var kallaður djöfull í mannsmynd, og tengdur við Dýrið í Opinberunarbók Jóhannesar.

Weigall tekst að draga upp mynd af Neró sem vekur samúð og skilning með lesandanum.

Það sem vakti athygli mína við þessa bók er sifjaspellin, til dæmis. Kalígúla elskaði systur sína Drúsillu og það var ekki einsdæmi, í bókinni er sagt frá fleiri slíkum atvikum og endurteknum kynlífsathöfnum systkina eða hjónabandi og barneignum systkinna eða annarra náskyldra ættingja.

Þetta afsakaði hann með því að þetta væri leyfilegt í Egyptalandi og hefði verið lengi.

Í þessari bók kemur ýmislegt fram sem maður finnur ekki í yfirborðsumfjöllun um Neró eða fólkið á þessum tíma.

Þessir rómversku keisarar sem kallaðir voru geðveikir og voru það kannski, voru þó með rænu og vit stundum. Hegðun þeirra var einkennileg, en er þó skýrð með rökum í þessari bók.

Í bókinni kemur fram að þótt fólkið hafi hrættðzt rómversku keisarana og hlýtt þeim, þá voru önnur öfl að verki einnig í þjóðfélaginu, íhaldssöm öfl, sem börðust gegn siðspillingunni sem hin íhaldssömu öfl nefndu svo, og kæmi að utan, frá austurlöndum ekki sízt.

Hér er ég einmitt kominn að því atriði sem mér finnst heimild í bók mína um gaulverska og keltneska guðinn Esus.

Það er mín skoðun að keltnesku og gaulversku guðirnir hafi verið nær okkar norrænu guðum sem nefndir eru Vanir og Vanynjur en þeim norrænu guðum sem við eigum og nefndir eru Æsir og Ásynjur.

Hef ég séð að til eru fræðimenn sem eru mér sammála um þetta, en þetta er eitt þeirra fjölmörgu atriða sem er þó deilt um.

Eitt af atriðunum sem eru sérkennandi fyrir Vani og Vanynjur er að þar giltu svipaðar reglur og meðal Egypta til forna, að systkini eignuðust börn, til að hinn guðdómlegi kynstofn Vana spilltist ekki, og það voru kölluð sifjaspell ef Vanir eignuðust ekki afkvæmi með systkinum sínum, því það spillti hinum dýrmætu genum þeirra.

Vanir eru þó guðir og Vanynjurnar gyðjur, og því er ekki hægt að dæma slíkar goðsagnaverur á sama mælikvarða og dauðlega menn. Þannig að slíkt getur gengið upp ef um guðdómlegar verur er að ræða, en þannig erum við mennirnir vissulega ekki.

Heimildir eru mjög fátæklegar um guði og gyðjur drúíða. Í fáeinum tilfellum eru þó guðir og gyðjur með svipuð heiti, en með latneskum endingum oft.

Belisama og Belenos eru goð frá þessum tíma. Þau voru hjón og sennilega systkin líka. Nöfn þeirra eru af sama stofni eins og nöfnin Freyr og Freyja og Njörður og Njörð.

Þetta styður kenningu mína og margra annarra um að Vanagoðin séu eldri en Ásagoðin, og að Vanagoðin hafi verið dýrkuð sem drúízk goð meðal Gaulverja, í bland við önnur goð sem mætti túlka á annan hátt.

En af þessu má draga ýmsar ályktanir, eins og til dæmis það sem augljóst er, að þetta hafði áhrif á Rómverja og Kelta um langt skeið og á siðferðisvitund þeirra og einkalíf, kynhneigð og slíkt.

Í bókinni um Neró keisara er varla minnzt á Kelta og ekki á þeirra trúarbrögð, og þó má draga ályktanir og lesa ýmislegt á milli línanna, ef maður hefur fróðleik sér til stuðnings sem fenginn er annarsstaðar frá.

Á þessum tíma var Egyptaland rómverskt skattland og nýlenda þeirra, hérað í rómverska heimsveldinu, eins og Trump vill að sem flest landsvæði verði. Egypzk menning flæddi til Rómar og ástarsaga Júlíusar Sesars og Kleópötru er til dæmis heimsfræg og hefur orðið efniviður margra skáldsagna og bíómynda.

Í bókinni nota rómverskir keisarar egypzka menningu sem afsökun fyrir því að girnast systur sínar eða eignast önnur afkvæmi og ástarævintýri sem eldri Rómverjum og íhaldssamari geðjaðist ekki að, og kölluðu úrkynjun.

Stór og mikil þögn ríkir í mannkynssögunni um keltneska menningu og trúarbrögð eða áhrif á Rómverja og aðra.

Þetta byggist til dæmis á því að sagan er eins og hleðsla. Það er byggt ofaná það sem fyrir er. Ef samtímaheimildir þegja um eitthvað þá heldur sú þögn einatt áfram, nema endurskoðun fari fram, eins og ég er að reyna að koma með hér.

Þótt ekki sé hægt að sanna eitthvað um trúarbrögð sem heimildir skortir um í smáatriðum, þá er hægt að leiða líkum að einhverju.

Kalígúla keisari var sem sagt ekki brjálaðri en svo að hann var hluti af wók-hreyfingu þess tíma skömmu eftir Krists burð í Rómarveldi, en sú wók-hreyfing rómverska átti sér fylgjendur meðal margra.

Þessi wók-hreyfing var hluti að siðleysinu sem átti þátt í að rómverska heimsveldið féll. Þetta er mitt orðalag, ég er að útskýra þetta með vísan í okkar samtíma, því þarna eru augljósar hliðstæður eins og bókin leiðir í ljós um Neró keisara.

Hér eru setningar úr bókinni, þar sem Kalígúlu er lýst:

"Allir þjónarnir í höllinni voru egypzkir."

"Hann skipaði svo fyrir, að egypzka gyðjan Ísis skyldi tilbeðin opinberlega og ákvað einn helgidag á ári henni til heiðurs."

"Patrisíarnir og áhangendur hinna fornu siða í Róm hneyksluðust mjög á þessum erlendu siðum og venjum, og Agrippína og maður hennar urðu forsvarsmenn hinna rómversku erfikenninga og hugsunarháttar, sem lagði ríka áherzlu á siðferðið, hófsemi og þegnskap gagnvart lýðveldinu."

Margir Íslendingar vita það að Kalígúla fékk þann dóm í sögunni að hann væri einn hinna vitskertu keisara í Róm, sem vegna úrkynjunar eða geðveiki eða spillingar hefði stjórnað hörmulega og komið á lausung og sundrungu.

Þetta kalla ég wók-hreyfingu þess tíma í Róm, sagan endurtekur sig, baráttan á milli hefða og upplausnar og erlendra áhrifa er einnig langt aftur í fortíðinni, í þessu tilfelli 2000 ár aftur í tímanum um það bil.

En Kalígúla var ekki einn um þessar skoðanir. Þetta var tízkubylgja í Róm meðal unga fólksins, eða nokkurs hluta þess, og einhvers hluta elítunnar.

Kalígúla var sannur lýðskrumari. Hann lét halda íburðarmiklar skemmtanir fyrir lýðinn, og þó var hann umdeildur og ekki vinsæll af öllum, og vinsældir hans fóru minnkandi, sem sýnir að hinum íhaldssömu hefur farið fjölgandi og þeim sem hneyksluðust á honum og hjörðinni sem fylgdi honum að máli og var sammála honum.

Ég hef í öðrum pistlum haldið því fram að trúin á Esus hafi verið undanfari kristninnar, að konur hafi gert Esusardýrkunina vinsæla meðal almennings.

Nú vill svo til að sumt sem stendur í bókinni um Neró keisara getur stutt þetta.

Frjálslynda hreyfingin í kringum Kalígúlu og aðra keisara á þessum tíma, hún gæti átt sér aðrar og fjölbreytilegri skýringar en menn hafa vitað um fram að þessu.

Í bókinni eftir Arthur Weigall er því haldið fram að klikkun keisaranna hafi verið ástæðan fyrir þessu og svo einnig áhrifin af utan, frá menningunni egypzku, þar sem faraóarnir létu dýrka sig sem guði og eignuðust afkvæmi með nánum ættingjum.

Ég er alveg sannfærður um það að Esusartrúin var alþýðumenning þess tíma, sem náði inn fyrir veggi rómverskra heimila og jafnvel inn fyrir veggi elítunnar í Róm.

Hluti af þessari Esusardýrkun hefur verið lausung og frelsi í ástarmálum, og öðrum menningarefnum.

Minnumst Bakkynjanna í Grikklandi til forna, en það voru konur sem fylltust af kynferðislegum losta í ölæði og sem ekki aðeins misnotuðu karla kynferðislega heldur drápu þá jafnvel, samkvæmt lýsingum, eða dýr sem tengdust Bakkusi að minnsta kosti.

Rómverjar voru siðspilltir að þessu leytinu til einnig og Gaulverjar ekki síður. Því má slá því föstu að Gaulverjar áttu guði eins og Bakkus eða gyðjur af því tagi.

Esus gæti hafa verið slíkur guð, og söfnuður hans af þessu tagi.

Þegar eitthvað verður að tízkubylgju, eins og þessi lausung í Róm á tíma þessara keisara, þá er ástæðan oft ekki bara utanaðkomandi áhrif frá landi býsna fjarri eins og frá Egyptalandi, heldur getur ástæðan einnig verið utanaðkomandi áhrif frá Gallíu, sem var í næsta nágrenni við Róm og Rómverja, en Keltar og Rómverjar töluðu svo líkt tungumál að þeir skildu hverjir aðra.

Það er mín skoðun að trúarbrögð drúíða og Kelta hafi haft áhrif á unga Rómverja þess tíma og komið af stað wók-hreyfingu af þessu tagi í Róm í kringum Krists burð áætlaðan.

Ef Esusardýrkunin varð að tízkufyrirbæri meðal alþýðunnar, þá verður þetta allt miklu skiljanlegra, þar er kominn þrýstingur að neðan, frá almúganum, sem gerir byltingar og breytingar alltaf skiljanlegri en þrýstingur og breytingar ofanfrá, sem sé frá elítunni sjálfri.