Það er mjög sorglegt og sárt að missa Magnús Þór Hafsteinsson í þessu hörmulega slysi. Hann var gegnheill gæðamaður get ég sagt þótt ég hafi ekki þekkt hann vel, en það var augljóst af hans verkum.

Slíkir menn eins og hann ættu að koma að stjórnun landsins, en svo er ekki, annað er í tízku þessa dagana, að láta konur vera í næstum öllum embættum.

Það sem hann varaði við hefur eiginlega allt ræzt, hvað varðar aukna glæpatíðni og upplausn í samfélaginu vegna stjórnmálanna. Frjálslyndi flokkurinn var bezti flokkurinn um tíma en komst ekki í stjórn.

Þó studdi ég Vinstri græna um skeið, en fékk svo áhuga á Frjálslynda flokknum.

Ísland er miklu fátækara eftir brotthvarf Magnúsar.

Og þjóðarskútan siglir kannski í strand. Hefði hann fengið að ráða væri nú margt betra.

	Magnús Þór Hafsteinsson lést er báturinn sökk
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Að efla og styrkja jafnrétti og fjölbreytni, það var inntak ræðunnar sem ég heyrði frá Silju Báru, nýjum Háskólarektor, og orðunum sem hún sagði við fréttamenn.

Eitt sinn voru þessi orð ekki umdeild en í dag eru þessi orð umdeild og lituð af reiði og hrikalegum átökum, miklum skoðanaágreiningi og heift jafnvel á báða bóga.

Á bakvið orðið fjölbreytni er allt hinseginsamfélagið, og eins og Silja Bára kom inná þá eru átökin um þann málaflokk bara að aukast í heiminum en ekki að minnka.

Á bakvið orðið jafnrétti eru núna mjög umdeild fyrirbæri eins og Metoo og woke.

Silja Bára var því ekki með neina hlutlausa ræðu, heldur steig hún þráðbeint inní moldviðri öfgastjórnmálanna, en það man ég ekki eftir að aðrir rektorar Háskóla Íslands hafi gert, nema undir rós, reynt að fela pólitíkina á bakvið orðskrúð eitthvað og rökstuðning af einhverju tagi.

	Silja Bára tekin við sem rektor Háskóla Íslands
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Í Bókasafninu næst mér var gefins DVD mynd um ævi leikarans Peter Sellers. Hann verður að teljast einn bezti grínleikari allra tíma ásamt Ladda og nokkrum öðrum.

Maður veltir því fyrir sér hversvegna Peter Sellers var ofbeldishneigður eiginmaður og óhamingjusamur í einkalífinu. Í kvikmyndinni um ævi hans skín berlega í ljós að hann þjáðist alla ævi af minnimáttarkennd og nagandi kvíða og efasemdum um sjálfan sig. Slíkt getur kallað upp ofbeldishneigð í fólki auðveldlega.

En annað skín einnig berlega í ljós í heimildamyndinni leiknu, eða ævisögulegu kvikmyndinni vönduðu um hann, Peter Sellers var snillingur, sem leikstýrði einnig og skrifaði handrit, og það er hann sem á mesta heiðurinn af frægð myndanna um Bleika pardusinn.

Það eru til margskonar grínleikarar. Mestmegnis má skipta þeim í tvo flokka:

1) Eftirhermur sem eru litlausir leikarar. Trúðar öðru nafni.

2) Snillingar sem lifa sig inní hlutverkin og endurskapa þau. Laddi er dæmi um slíkt og Peter Sellers, eða Pálmi Gestsson, en bæði hann og Peter Sellers hafa lýst því að raddbeiting sé eitt mikilvægasta atriðið.

Til að verða framúrskarandi grínleikari þarf maður að vera snillingur sem tekur eftir smáatriðum og kækjum hjá fólki. Peter Sellers og Laddi gátu þetta báðir.

Þetta er eins og með Sverri Stormsker.

Hann er drepfyndinn því grín hans nær svo djúpt, hann er snillingur eins og þessir fyrrgreindu menn.

Það er mjög áhugavert að velta fyrir sér endalausum rifrildunum á milli Peter Sellers og Blake Edwards, manninum sem leikstýrði myndunum að Bleika pardusinum og skrifaði handritin - en leikarinn Sellers litaði myndirnar með persónuleika sínum, og skrifaði handritið að myndinni "The Romance of the Pink Panther", sem hann dó frá áður en hún fór í framleiðslu.

Í leiknu heimildamyndinn kemur vel fram að Peter Sellers virti Blake Edwards, en vildi fá meiri virðingu frá honum.

Segja má að Peter Sellers hafi aldrei fengið þá virðingu sem hann þráði bæði sem manneskja og alvarlegur leikari. Hann ólst upp við fullkomnunaráráttu í foreldrahúsum og það átti eftir að fara illa með heilsu hans, auk þess sem hjartasjúkdómar drógu báða foreldra hans til dauða svo það var í ættinni hjá honum.

Mér finnst sorglegast að Blake Edwards og Peter Sellers gerðu engar myndir um Bleika pardusinn frá 1965 til 1974, eða um 9 ára skeið. Margar frábærar myndir hefðu litið dagsins ljós ef ósættið á milli þeirra hefði ekki stöðvað þá í að eiga samskipti.

Það er líka skrýtið að þessi afburðaleikari sem Peter Sellers var fékk ekki krefjandi hlutverk til að spreyta sig á nema stundum, og jafnvel á löngum köflum ævi sinnar hafði lítið að gera, og fékk varla nein hlutverk að spreyta sig á. Þannig var það áður en þrjár síðustu myndirnar um Bleika pardusinn voru gerðar frá 1975 til 1978.

Enginn leikari hefur náð tökum á Inspector Clouseau eins og Peter Sellers. Nú hefur það komið í fréttum að Eddie Murphy ætli að leika hann í nýrri mynd sem stendur til að framleiða. Ég er sæmilega bjartsýnn um árangur hjá honum, enda er hann yfir meðallagi góður grínleikari, en snillingur eins og Peter Sellers er ekki bara vandfundinn, hann fæðist ekki nema sjaldan og slíkir menn fara kannski ekki allir í leiklist.

Guðinn Cernunnos er vinsæll meðal Wicca-norna og í alþjóðasamfélaginu, kannski vegna þess að hann lítur út eins og Satan kristninnar, hyrndur, og kannski var Satan kristninnar byggður á honum, þótt reynt hafi verið að þagga tilvist hans niður með því að skrifa aldrei um hann og brenna ritin um hann sem voru til, á meðan trúin á hann var upprunaleg, fyrstu aldirnar eftir að kristnin var lögtekin.

Þarna er þversögnin, að flest eða allt bendir til þess að hann hafi verið geysivinsæll meðal alþýðunnar, og svo ógnarvinsæll að hann hafi ógnað Kristi í vinsældum og guði Biblíunnar, en engu að síður finnst ekkert um hann skrifað, rétt eins og það hafi allt verið þaggað niður og því eytt, og það er sennilega rétt, að þannig var þetta, að til voru um hann bókmenntir, en þeim var eytt, vegna þess að þær ógnuðu kristnininni, trúnni, og persónunni Jesús Kristur og jafnvel persónunni Guð, Jahve.

Áróðurinn þekkja flestir, en síður þeir sem eru yngri en ég og fæddir á tölvuöld. Áróðurinn er sá að Satan sé vondur en Guð góður (Biblíunnar). Þó má segja að uppreisnin gegn þessari boðun kristninnar sé búin að vera massív í langan tíma en misjafnvel opinber og opinská. Í þungarokkinu hefur andstaðan gegn kristninni verið mjög augljós en þótt að kvennaguðfræðingar viðurkenni ekki satanisma sinn er hann þar augljós líka, taki maður eigingirnina sem merki um slíkt, að elska eigið kyn og upphefja það.

Cernunnos er aðeins einn af mörgum guðum sem ég hef áhuga á, og hef einbeitt mér að lengi.

Það hlýtur að vera svo að jafnvel guðfræðingar kristnir eins og margir aðrir sem af einlægni aðhyllast kristna trú hafi áhuga á að vita hver Cernunnos er, ef Satan var byggður á honum. Það er sagt að nauðsynlegt sé að þekkja andstæðinginn og að hafa óvini sína jafnvel nær sér en vini sína, til að skilja þá og varast þá.

Þannig að ef kristnir menn eða forvígismenn kirkjunnar hér áður fyrr eyddu þessum gögnum um keltnesku guðina og gyðjurnar, þá var það tvíeggjað sverð og kann að hafa skaðað þeirra eigin möguleika, í andlega heiminum og þessari nútíð okkar, sem var þeirra framtíð. En ég er reyndar nokkurnveginn viss um að Júlíus Sesar var sá fyrsti sem bar ábyrgð á þessari massífu eyðileggingu gagna, enda bar Sesar ábyrgð á rústun bókasafnsins í Alexandríu, eftir því sem heimildir segja frá, en einnig bar hann ábyrgð á fjöldamorðum á drúíðum og öðrum keltum.

Þó má alveg fullyrða að kristnir forvígismenn eyðilögðu margt og mikið í góðri trú, þótt ekki geti maður verið sáttur við þeirra gjörðir frekar en gjörðir illmennisins Sesars.

Wicca-nornir túlka Cernunnos sem guð árstíða og endurnýjunar. Margir opinberir satanistar nútímans túlka hann vissulega sem tákn grimmdar og greddu, eða andstæðu við kristilegan boðskap fyrri alda um skírlífi, náungakærleika og fórnfýsi. Bafómet er einnig tignaður sem gredduguð og græðgiguð, einskonar réttlæting á lifnaðarháttum nútímafólks eiginlega.

En hvað hafa mínar rannsóknir leitt í ljós?

Ástæðan fyrir því að Cernunnos ógnaði kristninni var EKKI vegna þess að hann væri tákngervingur frumstæðra lifnaðarhátta og eigingirni, heldur þvert á móti vegna þess að hann á margt sameiginlegt með kristninni og Kristi sjálfum, að því er bezt verður séð.

Það er mín staðfasta fullvissa eftir að hafa rannsakað þetta lengi að saga um Cernunnos hafi helzt varðveizt sem saga um Dearg Corra, í írskri goðafræði og gelískri.

Eftir nánari athugun er ég þó viss um að Cernunnos á sér vítishlið eins og Taranos, Esus og Teutates. Það er með öðrum orðum þannig að guðir af þessu tagi eru eina hjálpin í Helvíti eins og okkar jörð. Bæn, iðrun, vitnisburður og fyrirgefning, slíkt þarf að heimfæra uppá þessa guði líka, ef maður trúir á þá einlæglega eða önnur heiðin goðmögn.

Sagan um Dearg Corra er vissulega alheiðin, en hún sýnir þó guð sem er ekkert nema kærleikur. Það er vissulega erfitt að ráða í þessar rúnir og fylla uppí þessa mynd, sérstaklega þegar það virðist vera sem margir guðir gegni svipuðu hlutverki, og þá er erfitt að vita með vissu hver sérkenni hvers guð eru.

Það er þó nokkuð sem maður verður að komast að.

Gyðjan Syn hefur hjálpað mér mikið og vitneskjan um hana.

Tarotspil 11 er táknið fyrir gyðjuna Syn. Nafn hennar merkir sannleikur og réttvísi.

Ýmislegt hafa menn ekki skilið um sannleika og réttlæti. Sumir halda að slíkt séu fyrirbæri án þess neikvæða, en svo er ekki.

Um Syn er það vitað að hún gekk í gegnum nauðganir, hafnanir, útskúfun og neikvæða upplifun í bernsku. Þessvegna var leið hennar þyrnum stráð. Það er ákveðinn leyndardómur hversvegna henni er treyst fyrir embætti dómara og löggjafagyðju innan Ásatrúarinnar, en það bendir þó til þess að hún hafi öðlazt svo yfirnáttúrulegan þroska að hún hafi fullkomið vald á reiði sinni og öðrum neikvæðum hneigðum, sem er mjög merkilegt.

Á sama hátt þá gefur þetta manni vitneskju um Cernunnos, því tengsl eru á milli þeirra.

Sumir halda því fram að Cernunnos sé tákn fyrir hina fullkomnu sköpun, eins og Heimdallur.

Ég er nokkurnveginn viss um að hreindýrshorn hans hafa verið misskilin.

Þau eru í raun tákn um tengsl hans við náttúruna og okkur á jörðinni, frekar en að þau séu tákn um að hann sé villidýr í eðli sínu og frumstæðari en ófullkomið mannkynið, sem að sjálfsögðu er hin mesta firra, og þannig eru villigötur þeirra sem kunna ekki að lesa rétt í táknin helgu.

En ein af stóru spurningunum snýst um það hvor er meiri guð refsinga og hefndar, Cernunnos, eða Dearg Corra öðru nafni, eða Donn öðru nafni, eða Esus.

Þetta mun nú kannski snúast um hverskonar refsingu og hefnd maður hefur í huga og sækist eftir. Samkvæmt vísbendingum sem eru þó augljósar og skýrar þrátt fyrir allt þá er talsverður munur á Esusi og Cernunnosi hvað þetta varðar.

Esus er Ginnungur eða Ginnungagap öðru nafni, en Cernunnos snýst meira um hið andlega, sálarlíf og svo um persónulegan guð, persónulega upplifun, einkavin, trúnaðarvin, einsog kristnir menn leita til Krists og biðja til hans á persónulegan máta.

Svo virðist vera sem Cernunnos hafi eins og Syn gengið í gegnum erfiða reynslu áður en hann varð guð og var maður, eða ef þær kenningar eru réttar sem lýsa honum þannig og guðdómi hans.

Þetta aftur opnar dyr og hlið að neikvæðum hliðum hans, hatri, refsingu og slíku. Guðdómurinn er svona, sérstaklega þessir keltnesku guðir, og þetta er ein af ástæðunum fyrir því að þessi trú var bæld niður, hún var of máttug og of mikil valdefling fyrir almenning, þegar kirkjunnar menn vildu einir hafa völd, og Júlíus Sesar þar áður.

Þannig mun Cernunnos undir ákveðnum kringumstæðum leyfa fólki að komast að atriðum sem öðrum eru hulin og ekki á allra færi eða sem leitast er við að halda frá.

Það verður séð og skilið þegar staða hans er skoðuð, viðurkennd.

Hann sem guð lækninga og endurvaxtar er þá einnig guð sjúkdóma og dauða.

Esus hinsvegar er eins og Shiva.

Þó er það merkilegt að til eru heimildir á öðrum stjörnum sem eru fremur misvísandi en merkilegar. Þar kemur fram að Cernunnos hafi verið til á undan Esusi, sem er ákveðin þversögn miðað við viðurkennda þekkingu. Það virðist þó benda til þekkingar í stjörnufræði sem ekki er komin til okkar mannkyns, okkar jarðar, og hallast ég að því að hún sé rétt, en hvaða fyrirbæri Cernunnos er í því sambandi, það veit ég ekki.

Meira er það í samræmi við indverskan hindúisma sem geymir samhljóm, að Cernunnos sé sköpun Esusar og jafnvel allra meginguðanna þriggja.

En að virkja guð sem tengist persónulegu lífi og félagslífi, það getur verið snúið.

Þá er maður enn kominn að Teutatosi.

Þótt hann sé tákn félagsfærni þá er öfuga myndin jafnan virkust á okkar jörð og auðvitað alveg sérstaklega á okkar helstefnutímum sem eyðileggja allt gott, snúa það niður og snúa því yfir í andhverfuna.

Teutates er tákn vatnsins og vökvans eins og ég hef fjallað um áður. Líkami mannsins er mest vatn og jörð okkar jafnvel líka.

Svo gæti virzt þar af leiðandi að Teutates hafi því fremur vald yfir efnisheiminum en andaheiminum, en slíkt er mesta firra og einföldun.

Teutates sem Niflhel(ur) og Niflungaheimur gefur svo aðra tengingu.

En hér er reyndar komið að sömu tengingu og með Krist, að tenging hans við guðdóminn er fyrsta skrefið, og þessvegna er það boðað þannig. Cernunnos er á sama hátt tengiliðurinn við aðra guði í mörgum tilfellum fyrir nýnemana.

Annars snýst þetta um jafnvægi eins og um náttúrulögmálin. Þetta snýst ekki um einstaklinginn. Það er undirstaða að skilja þetta. Fyrst þarf einstaklingurinn að leita jafnvægis og þá er réttlætið séð sem hluti af vilja guðanna, og Vili er þar mikill og öflugur.

Þar sem ekkert okkar er saklaust eða fullkomið þá er hægt að skilja að þetta er þannig, og okkar einstaklingsbundni vilji ræður ekki miklu.

Þetta er svipað og þegar sagt er innan kristilegra safnaða að vegna þess að við erum öll syndug þurfum við náð Guðs og fyrirgefningu.

Reiðin er nauðsynleg fyrir réttlætið og hefndin. Þessvegna má spyrja hvort ekki sé rétt að leita beint til Esusar sem guðs eyðileggingar. Þetta er þó auðvitað ekki svo einfalt. Sú fyrirgefning sem Cernunnos veitir getur verið nauðsynlegt fyrir mannlegt samfélag og til við sem einstaklingar þrífumst betur, vegna þess að réttlát meðferð mála getur þurft að bíða, vegna þess að önnur alheimslögmál vega þyngra þá stundina og eru ofar í tíðarandanum, ef svo má segja.

Það er sagt að allt bíði og ekkert gleymist í guðanna ríki og þessvegna komi réttlætið alltaf að lokum, hvort sem það er persónulegt eða á stærri grundvelli.

Þetta er ástæðan fyrir því að Cernunnos var svona vinsæll meðal Kelta. Hann veitir enn persónulega úrlausn.

Hann lætur sér annt um alla, og kærleikur hans er sérlega ljós þegar hann leikur sér meðal dýra og liggur á jörðinni og hjúkrar dýrum.

Þetta er það sem vantar mikið í nútímann.

Svo gæti virzt sem honum hafi verið alveg úthýst, því tegundum fækkar og mengun eykst, en auðvitað er þetta ekki þannig. Efnið lýtur andanum, og þar sem andinn forhindrar, þar spillist efnið.

Wicca nornirnar hafa skilið Cernunnos rétt, en aldrei er ausið úr öllum þekkingabrunnum þegar um guði er að ræða, að vísu, eða allar gjafir gefnar sem til staðar eru, hvort sem þær eru kærleikur og umburðarlyndi eða eitthvað annað.

Þessi tæki sameinaði ég í eitt á verkstæðinu hjá afa fyrir mörgum árum. Ástæðan er sú að Pioneer tækið hefur frá framleiðanda gangverk sem ekki er gott, en Sony tækið er með ágætt gangverk, en magnarinn í því er ekki neitt sérstakur.

Þar sem skrúfstykki var til staðar, borvél, sagir og hvaðeina þá sameinaði ég mörg svona tæki þegar ég bjó að Digranesheiði 8 og notaði verkstæðið. Þessi tæki keypti ég oftast í Sportmarkaðnum.

Pioneer CT 760 eru algeng tæki sem seldust mjög vel frá 1985-1986. Margir eiga svona tæki enn. Þau voru á hagstæðu verði og hljómuðu vel. Enda var þetta eitt vinsælasta merkið um langt árabil.

Kúplingin fyrir hægra hjólið er drifin áfram með tannhjólum sem ekki ganga á ská heldur beint. Þeir sem þekkja vélfræði vita hvað það þýðir, að titringur kemst í tannhjól sem bítast hvert í annað beint en ekki á ská. Það er einmitt eitt af stóru vandamálunum við þetta Pioneer módel.

Vélbúnaður og drifkerfi voru alltaf veiki hlekkurinn við Pioneer tækin, sérstaklega 1981-1988, og jafnvel lengur. Fyrirtækið fór að kaupa stöðluð vélkerfi og drifkerfi meira eftir það frá öðrum fyrirtækjum, þar sem minna var um vandamál. Það gerðu önnur fyrirtæki einnig. Á sama tíma var Kórea farin að framleiða mikið af raftækjum, og Japanir notuðu sér þeirra þjónustu, og framleiðsla var komin til annarra landa líka. Fram til 1980 og ögn lengur framleiddu Japanir allt sjálfir, en hljómtæki voru yfirleitt framleidd í Japan á 6. og 7. áratugnum og lengur, unz þetta varð mjög alþjóðlegt, hlutir framleiddir í mörgum löndum. Til dæmis var algengt að plötuspilarar væru framleiddir í Bretlandi í hljómtækjastæður franskra og þýzkra hljómtækjamerkja um 1985. Í dag er þetta mikið til framleitt í Kína eins og margur annar varningur.

Annars lenti ég í því að prentari varð ónýtur, gamall Epson prentari, Stylus Color 860, en prenthausinn gaf sig, sem er algengasta bilunin í þessum prenturum.

Loftgöt eru allan hringinn, og ef dísur eða núzzlur eru stíflaðar þá endar það með því að blekið sogast þá leið, en þá prentast nákvæmlega ekki neitt, því þá fer það alveg framhjá núzzlunum.

Seinna leiðrétti Epson fyrirtækið þetta, það var um 2001, en þá voru prenthausarnir orðnir erfiðari, og með tölvukubb, þannig að utanaðkomandi fyrirtæki áttu erfiðara með að selja ódýrari blekhylki, en það olli minnkandi sölu á þessum Epson prenturum. Þetta er dæmi um tækni sem átti að auka gróða en varð til að minnka hann, einokun á blekhylkjum.

En Sony segulbandstækin eiga það til að vera með galla líka. Einn galli er að vinstra spóluhjólið er of þungt í snúningi, og þá verður afspilun fölsk.

Í gær eyddi ég tíma í að taka þetta í sundur og fjarlægja gorm, þá varð þetta nokkurnveginn í lagi.

Annars er annað í þessum tækjum sem veldur vanda. Ferrite tónhausarnir þola ekki sum ný tónbönd, viðnámið er of mikið. Þá kemur einnig felskja.

Þannig að það eru eilíf vandræði með þessi hljómtæki, en maður getur lagað þetta yfirleitt, maður þarf bara þolinmæði, varahluti og smá þekkingu og reynslu.

Ég er nokkuð stoltur af því hversu vel mér tókst að sameina þessi tæki. Jafnvel svo að sleðinn virkar fyrir upptöku og afspilun. Það tókst mér með því að setja innvolsið úr Pioneer tækinu á nákvæmlega réttan stað með tillit til afstöðu stangarinnar sem dregur sleðann til og frá til að byrja upptöku.

Þá varð ég einnig að festa allt mjög rammlega með skrúfum og það gerði ég. Skrúfstykkin voru góð á verkstæðinu hjá afa og ég var búinn að fá reynslu, hafði lagað svona tæki lengi.

Hinsvegar hefur verið sambandsleysi í Dolby B og C tökkum. Ég lóðaði því rofana fasta á Dolby C sem ég nota mest. Það er tryggara en að nota hreinsifeiti eða hreinsiúða, því slík viðgerð endist ekki nema í nokkra mánuði eða ár. Ef maður lóðar rofa fasta á annarri hvorri stillingunni endist það næstum endalaust, þótt það kosti færri möguleika. Tækið verður traustara á eftir hinsvegar og það er kostur.

Annað Pioneer tæki er með bilaðar rafrásir og ég hef ekki gefið mér tíma í að líta á það. Svo er Akai tæki með ónýta þétta, orðið enda mjög gamalt, framleitt 1975.

Hinsvegar á ég Crown tæki frá sama tíma sem er í fullkomnu lagi, sem sýnir hversu góð Crown tækin voru og eru, þótt oft hafi þau verið talin léleg, vegna smávægilegra bilana eins og urgs í tökkum sem má laga með hreinsivökva.

Fleiri ættu að sameina svona tæki, nota gangverk úr einu og rafrásir úr öðru. Það kostar þó að borga og festa á ný, og huga að því að rafrásir skemmist ekki á meðan eða tengingar.

Einnig þarf að rýma til fyrir eldri takkaplötu, sem er þá mixuð við, með því að bora og saga hitt úr að hluta, og festa uppá nýtt með skrúfum og löngum róm, og skarpar brúnir álplatna sorfnar frá sem geta sært fingur.

Já þetta kostar að snyrta plasthluti og málmhluti og færa í samt lag aftur eins og hægt er.

Hljómurinn verður þó góður á eftir, því magnarinn í Pioneer tækinu er góður. Einnig breytti ég viðnámum og þéttum, til að fá betri hljóm.

Slíkt þoldi ekki Akai tækið, sem sýnir hversu lélegri þau voru og eru.

Annars notaði ég þetta segulbandstæki til að prófa upptökur á hljómplötum sem gefnar voru út 1972 og 1977. Sú sem var hljóðrituð 1972 hljómaði miklu betur en sú sem var tekin upp 1977.

Vilhjálmur Vilhjálmsson söng inná plötuna frá 1972, var hún tekin upp í Ríkisútvarpinu af Pétri Steingrímssyni, eða Tannlæknasalnum að Síðumúla þó sennilega frekar.

Sigurður Árnason tók upp í Tóntækni við Ármúla. Hljómblöndun hans finnst mér oft ekki nógu góð á plötum, vanta bassa og vera of mikið um miðjutóna og jafnvel hátíðni stundum. Þetta er þó vissulega smekksatriði, hvernig hljóðblöndun er unnin.

En það er merkilegt að fjögurra rása eða tveggja rása tækin í Ríkisútvarpinu voru ótrúlega góð um 1972, og þær hljómplötur hljóma jafn vel og úr útlendum hljóðverum. Því er skrýtið að ekki hafi meira komið út og verið hljóðritað þar, en kannski var plötuútgáfa dýrari þá.