Kastljós sýndi viðtal við æðsta yfirmann Bandaríkjahers, Charles Q. Brown, yngri. Rætt var um Nató, stríðin í heiminum, og Keflavíkurstöðina.

Það var eftirtektarvert hvað Brown var þögull og sagði fátt í mörgum orðum eins og pólitíkusa er háttur, en það er taktík sem mjög háttsettir menn verða að temja sér, því nóg er togað og teygt hvað þeir láta frá sér fara.

Þó var ýmislegt hægt að lesa á milli línana og svörin voru skýr hvað það varðaði sem hann lét ósagt og neitaði að svara beint ýmsum spurningum, og tók því ekki undir það sem spyrillinn gaf til kynna.

Baldvin á RÚV spurði og enskan hans var góð.

Merkilegt var að þegar Baldvin spurði hvort Bandaríkin ætluðu að draga sig mikið til út úr Nató, þá svaraði Brown að Nató væri nú þegar sterkara en fyrir nokkrum árum.

Í þessu svari fólst fannst mér óbein játun við spurningu Baldvins, eins og hann væri að segja að ekki yrði mikill skaði skeður þótt Bandaríkin drægju sig talsvert mikið út úr Nató.

Um Keflavíkurstöðina var svarið eins og oft áður að verið væri að skoða að efla hana og samskiptin við Íslendinga.

Af því svari var þó ljóst að efling Keflavíkurstöðvarinnar myndi aðeins raungerast ef það væri í hag fyrir stríðsvélina miklu, það væri aukaatriði hvað okkar þjóð væri fyrir beztu, heldur hvort sú stöð yrði þeim hernaðarlega mjög mikilvæg aftur. Af svörum hans mátti heyra glytta í að Bandaríkjamenn telja það möguleika að gæti orðið aftur. Áhuginn á að vera vakandi yfir ástandinu var þarna til staðar.

Síðan var spurt útí Rússa og stríðið í Úkraínu. Brown var svo loðinn í þeim svörum að það fannst mér sérlega eftirtektarvert, mér fannst hann ekkert gefa út um þetta, en sveigði talið í aðra átt stöðugt, nema þetta að áfram héldi stuðningur við Úkraínu.

Ekki vildi hann fara útí hvort spennan væri að aukast hér vegna Úkraínustríðsins.

Rússnesk rúlletta er nafnið yfir það sem Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir hefur verið að leika með því að loka sendiráðinu í Rússlandi, á meðan aðrar þjóðir gerðu það ekki.

Í DV er fjallað um það að það eina sem ákvörðun Þórdísar utanríkisráðherra gerði var að drepa blómlegt fyrirtæki á Akranesi, Skagann 3x, sem lifði á viðskiptum við Rússa. Þetta var hennar gamli heimabær og ekki allir hrifnir af því.

Sannleikurinn er sá, að ef stigmögnun heldur áfram þá er sú ákvörðun hernaðarlega framar að láta Ísland hverfa af landakortinu en margar aðrar fyrir Rússa. Ekki þarf annað en einhvern slatta af kjarnorkusprengjum til að láta landið hverfa og alla Íslendinga með. Að vísu yrði það sennilega byrjunin á heimsendi, því mengunin útí hafið og andrúmsloftið, ásamt gjörðinni væri þannig að Bandaríkjamenn yrðu að svara því. Svo ekki er það líklegt nema allt fari til Andskotans, eins og getur reyndar gerzt miðað við heimsmálin og stigmögnun á því sviði sem varðar okkur öll.

Þórdís Kolbrún er búin að gera Ísland að skotmarki, með því að verða aðalóvinur Pútíns á Vesturlöndum. Hvílík stjórnkænska! Hvílíkur gróði fyrir landið og þjóðina!

Nei, sannleikurinn er sá að Charles Q. Brown veit það ekki frekar en Bandaríkjamenn aðrir hvernig þetta þróast, fólk er að leika sér að eldspýtum og sprengiefnum.

Já hlýnunin gerir það líka að verkum að Grænland getur nýtt sér málma sem áður voru undir ís. Áður en næsta ísöld byrjar,  sem getur orðið hvenær sem er, þá fjölgar skipakomum hingað og Kínverjar fá meiri áhuga á okkur með peningaglampa í augum.

Gamli boðskapurinn er enn við lýði, sem Bubbi Morthens söng um, í Segulstöðvarblús, og fleiri lögum.

	Fyrsta heimsóknin til Íslands í áraraðir
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Konur í stjórnmálum eru farnar að endast lengur. Þær eru farnar að haga sér eins og við karlarnir.

Ekki bara er stjórnin fallin, heldur telja margir að formannsskipti verði í Sjálfstæðisflokknum og kona taki við.

Mamma hefur stundum hrósað mér og það hefur mér þótt vænt um. Hún hefur sagt að ég sé góður mannþekkjari.

Þessar tvær rísandi stjörnur - önnur er að vísu ekki enn orðin formaður - þær eru Áslaug Arna og Kristrún Frostadóttir.

Ég er ekki einn um það að telja að Þórdís Kolbrún R. G. hafi tekið óvinsælar eða umdeildar ákvarðanir. Margir á DV eru sammála, sem skrifa athugasemdir.

Þar er nýlegur pistill þar sem því er haldið fram að Áslaug Arna hafi hannað þessa atburðarás, kosningar í nóvember. Ef það er rétt þá staðfestir það völd hennar og að hún geti verið hin nýja, rísandi stjarna flokksins.

Lýkur DV pistlinum svona, en hann var skrifaður áður en stjórnin féll:

"Orðið á götunni er að það kunni jafnvel að skýrast strax á þriðjudag hvort Áslaugu Örnu verði að þeirri ósk sinni að kosið verði til Alþingis í nóvember."

Henni varð að ósk sinni í dag, sunnudag. (Skrifað rétt fyrir miðnætti).

Þarna er sagt að hún líti á sig sem bjargvætt flokksins og að helzt sé það Guðlaugur Þór sem gæti ógnað henni með að verða formaður.

Höfundur DV pistilsins er þá á því að Þórdís K. R. G. hafi ekki hlotið nægar vinsældir hjá þjóðinni til að verða næsti formaður. Það má víst alveg vera sammála því.

Ég gagnrýndi það hvað Áslaug Arna getur verið fýluleg.

En burtséð frá því, þá finnst mér hún gætnari í orðum en Þórdís K. R. G. og ekki hafa tekið eins óvinsælar ákvarðanir.

Ég er því sammála höfundi DV pistilsins um það að hún er vænlegur næsti formaður.

Einnig er það rétt held ég að Guðlaug Þór er formannslegur eins og hún.

Þetta snýst ekki um mínar skoðanir, um að konur eigi að vera heimavinnandi, það er spennandi að spá í pólitíkina burtséð frá því.

Mér fyndist það eiginlega jákvætt og áhugavert ef Sjálfstæðisflokknum yrði stjórnað af konu næstu 10-20 árin.

Þá vaknar þessi stóra spurning: Er hún manneskja til að sameina íhaldsarminn og frjálslynda arminn? Sjálf hefur hún meira daðrað við frjálslynda arminn, en þó einnig talað út frá þessu klassíska.

Ég hef áhuga á að fylgjast með pólitík.

Mér finnst Áslaug Arna vera að fikra sig mjög hægt og rólega inná íhaldsama arminn í Sjálfstæðisflokknum, en það gerist bara svo hægt að maður tekur varla eftir því.

Fólk verður mjög oft íhaldssamara með aldrinum, og fólk þroskast með aldrinum.

Ég tek eftir því að Kristrún Frostadóttir er mikil skynsemivera. Það heyrir maður á tali hennar. Hún lætur ekki veiða sig með því að tala af sér. Hún segir eins lítið og hægt er.

Hún er ákveðin án þess að vera að drepast úr frekju, svona alveg passleg.

Maður veit samt ekki hvernig hún verður undir mikilli pressu. Sumir bugast þá.

Ef Sjálfstæðisflokkurinn verður vígi femínisma af nýju tagi, sem er þjóðrækinn og þjóðernissinnaður femínismi, þótt sumir upphrópi slíkt rasisma, þá gæti hann orðið aftur 20-30% flokkur, sérstaklega er vöntun verður á slíku hjá öðrum flokkum.

Einnig yrði Sjálfstæðisflokkurinn að reisa upp lítil og meðalstór fyrirtæki, svipað og Trump hefur gert í Bandaríkjunum. Það kann Áslaug Arna, að einfalda regluverk og leyfa frelsinu að njóta sín. Maður hefur bæði séð það á tali hennar og verkum að hún er einlæg hvað það varðar, sem er gott.

Ég held að Áslaug Arna skilji það og skynji vel að öll okkar þjóð hefur verið í gíslingu wók-öfgafólks sem hefur talað eins og rétturinn sé allur þeim megin.

Hún hikar þó og dansar á línunni hvað varðar femínisma. Mun hann ná jafnvægi, eða verður hann æ meiri dólgafemínismi?

Það er aðdáunarvert hvernig Kristrún F. kom eins og ferskur vindur inní pólitíkina og er enn þannig.

Hún talar nefnilega eins og hún sjálf sé að tala, en ekki flokksmaskínan. Hún hefur persónulegar áherzlur og blæbrigði. Fólk telur því að hún muni láta verkin tala, ekki bara hugsa um að límast við stóla og að græða.

	Ríkisstjórnin sprungin
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Þórdís Kolbrún hló og flissaði út allan þáttinn hjá Gísla Marteini (Vikan með Gísla Marteini á RÚV, 11. nóvember 2024), og var bara skemmtileg en ekki fúl á móti. Mætti segja mér að hún hafi tekið til sín gagnrýnina sem ég veitti annarri ungri ráðfrú, Áslaugu Örnu, sem einnig á það til að vera fúl í viðtölum og þung á manninn.

Ég þekki Þórdísi ekki persónulega, eða mjög tæplega, og þó, ég þekki hana kannski meira en aðrar ráðfrýr þarna því ég hef hitt hana persónulega þar sem hún bjó og næstum kastað á hana kveðju, því hún bjó í sömu blokk og mamma í um það bil tvö ár frá 2015 til 2017, og ég sá hana bara einu sinni allan þann tíma augliti til auglitis, og þá man ég að ég var að hugsa um það hvort maður ætti að heilsa, en var ekki viss og sleppti því, og ekki gerði hún það heldur.

En ég er mjög næmur á smáatriði og persónuleika fólks, og ég man eftir hvernig upplifun það var að hitta hana þarna. Hún var sem sagt á leiðinni út og ég var á leiðinni inn, og hún leit ekki upp, virti mig ekki viðlits sannast sagna. Kannski er þetta bara almennt einkenni á ungu fólki í dag. Fólk af kynslóð ömmu og afa heilsaði alltaf þegar það mætti einhverjum í návígi, og þaðan af yngra, af kynslóð mömmu líka. Það kom mér ekki á óvart að hún hvorki leit upp né brosti eða heilsaði mér. Hún var með sinn venjulega þurra og ópersónulega svip, ekki fýlulega, en snubbótta er víst rétt að lýsa því, en hún var búin að henda þeim svip í gær í þættinum hjá Gísla Marteini, undur og stórmerki gerast, og þá brosti hún og hló allan tímann, og var viðkunnanleg, merkilegt nokk.

En ég hlustaði vel á boðskap hennar í þættinum hans Gísla Marteins og mér finnst það vel þess virði að fjalla um það. Á meðan hann tiplaði á tánum í kringum hana smjaðrandi allan tímann eins og ljóshærði maðurinn, og jafnvel Ólafur Darri, nema það að stórleikarinn okkar leyfði sér að vera örlítið tvíræðnari í hennar garð með stuðninginn og með smá grín og spurningar sem voru ekki 100% skjall og oflof eða smjaður eins og hjá þáttarstjórnandanum.

Ólafur Darri ræddi við hana meira á jafningagrundvelli sem var gott, því Gísli Marteinn skapar tilfinningu um hræsni, því oflofið hans getur bæði verið háð og ótti, sem hvorugt er sérlega uppbyggilegt í jafningaþjóðfélagi lýðræðislegra samskipta, eins og opinberlega er sagt að okkar þjóðfélag sé.

En það sem Þórdís Kolbrún sagði var merkilegt því það var eins og hún væri sér nokkuð vel meðvituð um gagnrýnina sem hún hefur fengið, og hún talaði um að bera virðingu fyrir vestrænu samfélagi, sameiginlegum gildum og slíkt. Hún hefur notað þessi orð áður, en mér fannst ég finna fyrir bitrum tón hjá henni og sárum, eins og gagnrýnin hefði náð til hennar nokkuð vel.

En mig langar til að flakka á milli þess sem hún sagði og hvernig persóna hún er, eða var eða hvernig hún kom mörgum fyrir sjónir hér áður fyrr.

Flestir eða allir þekkja hugtakið "að láta rigna uppí nefið á sér". Það lýsir manneskju sem er snobbuð. Þetta orðatiltæki er komið af því að "horfa til himins", sem sagt er að fyrirfólk geri jafnan, "beri höfuðið hátt", sem er andstæðan við það að vera feiminn og með lélegt sjálfstraust, niðurlútur og óframfærinn.

"Að láta rigna uppí nefið á sér" er líka oft notað um óþolandi fólk og hrokafullt. Oft hef ég heyrt vinstrisinnað fólk nota það um ráðherra og ráðfrýr Sjálfstæðisflokksins eða Framsóknarflokksins, það fylgir að gagnrýna þá sem maður er ósammála og finna á þeim gallana.

Þetta orðatiltæki heyrði ég ekki notað um Þórdísi Kolbrúnu af þeim sem hittu hana oft en henni var lýst samt nákvæmlega á þennan hátt, með fleiri og almennari orðum.

Hún var ekki að eiga mjög náin samskipti eða að eignast vini og vinkonur þarna skilst mér, og fór snemma að stjórna öðrum í blokkinni því fólk bar óttablandna virðingu fyrir henni, því hún notfærði sér það að tilheyra hærri stétt en aðrir.

Eitt af því sem Þórdís Kolbrún gerði var að láta skipta um allar hurðir í blokkinni því hinar fannst henni of slitnar og ellilegar. Ekki voru allir sáttir við það, vegna þess að það kostaði mikið.

Ekki stoppaði hún þarna heldur var driffjöðurin á bak við margar framkvæmdir, eins og að láta skipta um glugga í blokkinni og margt fleira. Mamma kvartaði mikið undan kostnaðinum og var ekki ein um það að hugsa Þórdísi Kolbrúnu þegjandi þörfina með því að varpa aukalegum kostnaði á fólk út af viðhaldi sem í hennar tíð varð miklu meira og dýrara en áður hafði verið.

Ekki bara það, heldur héldu áhrif hennar áfram eftir að hún var farin, og þá var fólkið farið að hugsa öðruvísi sem hafði verið rólegra í tíðinni.

Áður en Þórdís Kolbrún kom í blokkina var það venjan að gamla fólkið stjórnaði mestu, en eftir þetta var það oft unga fólkið sem var með mestu frekjuna og stjórnaði gamlingjunum, eða reyndi það.

Hvað er búið að gerast í þjóðfélaginu einmitt á tímanum í kjölfarið, 2017 til 2024, dagsins í dag? Einmitt þetta sama. Ungar konur frekjast áfram, ryðjast fram fyrir aðra og heimta að stjórna meira en eðlilegt getur talizt, setjast í allskonar stóla í fyrirtækjum, opinberum eða einkafyrirtækjum.

En mér finnst hún hafa þroskazt. Í gær í þættinum Vikan með Gísla Marteini var hún afslöppuð og gerði að gamni sínu og sýndi á sér mannlegri hliðar en áður. Það er svo sem ágætt.

Sko, með það sem hún sagði um að virða lýðræði Vesturlanda og annað slíkt, það er eitthvað til í því, en ekki allt. Maður má gagnrýna og það er jafnvel alveg nauðsynlegt, sérstaklega þegar aðrir þegja, annaðhvort af ótta eða skorti á einhverjum hæfileikum eða meðvirkni.

Ég samdi lag árið 2022 sem heitir "Rússar mega ryðjast hingað inn". Ég samdi slatta af þannig lögum þá. Ég elska að ögra og hneyksla eins og Sverrir Stormsker.

Ég er bara ekki sammála henni og aðallega því ég þoli ekki femínisma. Ég ber blendnar tilfinningar til dægurlaga sem ég samdi fyrir 20-30 árum eða meira, þar sem ég sagðist femínisti og eitthvað slíkt, og var jafnvel sammála því á meðan ég söng þau lög og tók upp!

Það er ýmislegt gott við Vesturlönd annars, en Vesturlönd eru satanísk, og öll rök hníga til þess, ef maður notar skilgreiningar sem áður töldust klassískar innan sértrúarsafnaða og Þjóðkirkjunnar almennt.

En núna eru allir að flýja frá þessu meira og minna.

Nei, í þessum pistli ætla ég ekki að ræða pólitík af dýpt.

Gísli Marteinn tekur oft fólk í þættinn til sín sem er óvinsælt og skjallar það uppúr skónum, þvær af því syndirnar eða reynir það.

Hann bjargar þó ekki ríkisstjórn sem er loksins komin svo nálægt bjargbrúninni að annaðhvort er að flýja til baka eða falla niður.

Að lokum er rétt að benda á ákveðin atriði.

Það hefur verið venjan að benda á nazista Þýzkalands Hitlers sem skrímsli og vondar manneskjur. Fólk tekur yfirleitt alltaf dæmi um þá menn sem einhverja sem aðhylltust óverjandi málstað eða þeir væru óverjandi mannverur. Auðvitað er það alrangt, en ég bara nenni ekki að fara útí að verja þá hér, það tekur alltof mikið pláss og fæstir hlusta eða vilja skilja slíkar röksemdir og umfjallanir.

En það vita það spekingar og fleiri að nazistar Þýzkalands voru ósköp venjulegir menn.

Kommúnistar Sovétríkjanna sem lutu Stalín sömuleiðis.

Kommúnistar Kína sem lutu Maó formanni einnig.

Pol Pot, þar var stríðsmenning og þar féllu margir, ótalmargir, enda stríð sem geisaði milli þjóða og innan þjóða, ekki alveg að marka, en samt er hann talinn með harðstjórum mannkynssögunnar stundum og fjöldamorðingjum.

Að fjalla um Pol Pot og fleiri er spennandi, því blóðug og ljót saga um kommúnista og baráttu þeirra innbyrðis er nokkuð sem ekki fer hátt hér á Íslandi.

Eða þeir sem dýrkuðu Franco á Spáni... svona er hægt að telja upp fjölmarga sem höfðu margt ljótt á samvizkunni.

Páfinn sagði nýlega að þeir sem framkvæmdu fóstureyðingar væru leigumorðingjar. Margir móðgust af því og sögðu sig úr kirkjunni í Belgíu þar sem hann var. Auðvitað sagði hann sannleikann í þessu efni. Þeir sem framkvæma fóstureyðingar fá kaup fyrir að drepa.

Enn fremur, þeir sem framleiða getnaðarvarnir eru að framleiða vopn sem drepa alveg eins og byssur eða hnífar.

Það er hægt að drepa á annan hátt en með vopnum eða gasklefum. Það er hægt að drepa með hugmyndafræði eins og femínisma og jafnaðarstefnu.

Stína á Stöð 2 sagði frá Ikea-geitinni í gær og fór með vísu eftir sig sem var bara býsna góð, þótt ofstuðluð væri á köflum, en skemmtileg var hún og gerð af nokkrum hagleik hjá stúlkunni þrátt fyrir allt.

En allt er þetta hið merkilegasta mál og snertir við mér sem heiðnum manni ekki síður en kristnum.

Eitt sinn kynnti ég mér drúízku býsna vel og mér finnst gaman að fjalla um hana, sem eina merkilegustu heiðnu trú sem ég veit um.

Eins og menn vita er það hefð að kveikja í Ikea-geitinni árlega sumsstaðar, og því ekki um skemmdarverk tóm að ræða.

Ég er mjög hrifinn af heiðnum siðvenjum og öllum trúarlegum siðvenjum raunar, þetta nær eins langt aftur og hægt er að ná í menningunni.

Þetta má rekja aftur til Taranosardýrkunarinnar evrópsku, sem er ævaforn. Fyrir þau sem ekki vita þá var og er Taranos heiðinn guð evrópskur, sem var tignaður fyrir Krists burð. Án þess að okkar norræni Þór sé sami guðinn þá eiga þeir margt sameiginlegt, og meðal annars nafnið, sem er eiginlega það sama, ef undan eru skildar málsögulegar breytingar á orðum á 3000 árum eða svo. Taranos merkir þrumuguðinn, eða sá sem gefur frá sér rosalega ískrandi hljóð og hvellt. Er þar vísað í geimskipin sem guðirnir komu í án efa.

Tar-stofninn merkir þruma eða drynjandi hljóð, eða hvellt og skært hljóð.

Terhr getur einnig verið í stofni þessa guðaheitis, en það orð þýðir að fara gegnum, fara yfir. Taranos er því guðinn sem með eldingunni fer yfir himininn. Þetta var líka sú mynd sem norrænir menn höfðu oft af guðinum Þór.

Það hafði ég lært í bókum heiðnum að fólki hafi verið fórnað fyrir þrumuguðinn Taranos með því að brenna það, eða dýr eða plöntur.

Kemur þar fyrir á ensku hugtakið "wicker-man", sem myndi útleggjast "tága-maður", eða "kvista-líkneski".

Fyrir kristið fólk á okkar tímum er þetta mikil grimmd, að fórna fólki á þennan hátt og yfirleitt að slíkt skuli hafa viðgengizt áður fyrr.

Þó má maður ekki dæma þetta fólk eða þess siði eftir okkar mælikvarða, því það gengur bara alls ekki upp.

Í "kvista-líkneskjunum" var algengt að glæpamönnum væri fórnað, samkvæmt heimildum, en stundum saklausu fólki.

Líkneskið var gert úr tágum og kvistum, jafnvel trjágreinum sterklegum, þar sem það þurfti. Inní líkneskið var fólk sett tugum saman. Heimildum ber ekki saman hvort fórnarlömbin voru brennd lifandi eða hvort þau voru aflífuð fyrst.

En til að skilja þetta sem er okkur svona fjarlægt þurfum við að skilja trúarbrögð Kelta og Gaulverja.

Taranos var einn þriggja meginguða þeirra. Hann samsvaraði Zeus hinum gríska og Júpíter hinum rómverska, en Brahma hinum indverska og hindúíska.

Brahma skapar en Shiva eyðir.

Esus eyðir heiminum en Taranos skapar hann.

Alla vega, mikil helgi hvíldi á Taranosi meðal Kelta.

Talið er að upphaflega hafi það verið talinn heiður að deyja fyrir guði og gyðjur. Þá var jafnvel stjórnmálafólki fórnað eða stríðsmönnum, dýrmætu fólki í samfélaginu, til að tryggja góða úrkomu, uppskeru og frjósemi fólks og dýra.

Síðan varð hnignun á hundruðum og þúsundum ára. Fólk fór að láta sér nægja að fórna glæpamönnum.

Kristilegur trúarhiti og heiðinn trúarhiti eru ekki óskyld atriði, heldur náskyld.

Júpíter merkir Dags-faðir. Djous varð að Jove og Jove að Jupi og ter bættist við sem merkir faðir, stytting úr pater.

Ikea-geitin og siðvenjan að brenna hana er án efa komin úr þessum heiðnu trúarbrögðum og ævafornu.

Það er erfitt að láta fólk skilja hvað hér bjó og býr að baki.

Fyrir það fyrsta var offjölgun meðal Kelta til forna. Engar getnaðarvarnir voru notaðar og kynhvöt allra var í hámarki, ekkert plast til að valda skaða eða önnur mengandi efni. Því voru konur óléttar stöðugt allt sitt líf. Margir dóu í hernaði, sumir úr smitsjúkdómum, eða á annan hátt.

En hugmyndir manna um Valhöll áttu sér eldri rætur.

Ásatrúin kennir að vopndauðir menn fari til Valhallar til fundar við Óðin og guðina almennt, en sóttdauðir og ellidauðir fari til Heljar og eigi þar ekki eins ánægjulega vist.

Gaulverjar og Keltar trúðu því að sál manna færi eftir dauðann yfir á annan hnött. Þetta er ekki vel þekkt, en til eru bækur og heimildir sem herma frá þessu eða einhverju mjög svipuðu sem ég hef lesið. Þessi kenning er talin koma frá Pýþagorasi, sem kenndi það sama, og það kenndi dr. Helgi Pjeturss einnig, og fjallaði um Pýþagoras og að hann hafi fyrstur kennt þetta, nema hjá honum er þetta óljósara en hjá Keltum, drúíðum, og dr. Helga Pjeturss. Giordano Bruno kom með svipaðar kenningar, og hann var brenndur á báli af kirkjunni fyrir villutrú árið 1600, eins og frægt er orðið.

Engir af þessum fyrirrennurum dr. Helga Pjeturss lögðu eins mikla áherzlu á þetta og hann sjálfur, Íslendingurinn í þessum hópi og mesti vísindamaðurinn, sennilega, sem á skilið miklu meiri frægð.

Þegar ég komst að því að Keltar voru nýalskir að nokkru leyti komst ég á þá skoðun að þeirra trúarbrögð hefðu verið merkilegri en þau rómversku og grísku, eða kristni og islam.

Til að skilja Kelta til forna þurfum við að athuga fáein atriði.

Keltar trúðu ekki á einn guð heldur marga guði.

Fyrir þeim voru trúarbrögðin vísindi, þekking. Önnur þekking var ekki til í þeirra samfélagi. Drúíðarnir, goðar og prestar hjá þeim, kenndu þeim og höfðu heimsmynd sem þeir kenndu um.

Enn fremur og kannski það sem skiptir mestu máli, Keltar ÞEKKTU EKKI SYNDINA EÐA SYNDARHUGTAKIÐ!

Fyrir þeim var það ekki rangt að brjóta boðorðin 10, þeir þekktu þau ekki. Kannski þekktu þeir eitthvað í sínum trúarbrögðum sem var líkt einhverjum af þessum boðorðum, en refsingar fyrir ódæði, það var eitthvað sem ekki var ljóst fyrir þá.

Keltar voru hundheiðnir aldirnar fyrir Krists burð, það er víst alveg óhætt að segja það.

Að sameinast guðinum Taranosi var því upphaflega mikill heiður og trúarleg athöfn fyrir Kelta. Það var jafnvel enn meiri heiður en að vera drepinn fyrir aðra guði eða gyðjur, því Taranos var samsvarandi Brahma, hann var sköpunarguðinn.

Þetta er þó flóknara en svo, því Keltar áttu fleiri sköpunarguði. Saga þeirra tekur yfir mjög langt tímaskeið, og mismunandi guðir og gyðjur voru tignuð á mismunandi stöðum og tímum.

Ekki er því ljóst hvenær Taranos kom fyrst fram og hvenær trúin á hann náði hámarki. Það er jafnvel mögulegt að hann hafi orðið meira áberandi vegna sambúðarinnar við Grikki og Rómverja, sem tignuðu Júpíter og Zeus.

En það má alveg fullyrða að þessar fórnir voru allt annað en einhver léttúð af hálfu þeirra sem aðhylltust þessi trúarbrögð.

Þetta sem hér kemur fram er ekki hægt að kalla óstaðfestan skáldskap þótt fólki finnist þetta kannski ótrúlegt. Ef menn skoða netið má sjá nægar heimildir fyrir þessu, þótt sumt af þessu sem ég skrifa um sé ekki nákvæmlega eins skrifað um þar, enda hef ég mitt heimildafólk á öðrum hnöttum.

Enn fremur er hægt að tengja þetta við jólin. Talið er að til forna hafi sá siður víða verið algengur að brenna greinar eða tré, og það hafi verið tengt við heiðið jólahald, allavega sumsstaðar og á einhverjum tímaskeiðum.

Menn höfðu ekki rafmagnsljós áður fyrr. Ekki var búið að finna upp rafmagnið, glóðarperur eða LED-ljós.

Geimverurnar sem komu á geimskipunum sem voru lýsandi. Þegar guðir og gyðjur voru farin heim til sín voru aðeins minningarnar eftir, sögurnar og einhverjir hlutir sem guðir og gyðjur skildu eftir.

Þar af leiðandi, þeir guðir sem voru tengdir við þrumur, eldingar, sólina eða eld af einhverju tagi, þeir voru taldir mikilvægir guðir, eða mikilvægar gyðjur.

Þetta er sagan um Ikea-geitina, eða fyrirmyndir hennar. Meira væri hægt að segja um þetta, en þetta nægir.

Hefðir eru sterkar. Kannski er það kynslóðaminnið. Ævaforn hegðun kemur aftur, og ævafornar hugmyndir sem lifðu með fornum kynslóðum.