Leikarinn sem ekki var tekinn alvarlega og ekki fékk nógu alvarleg og virðuleg hlutverk að reyna sig við, Peter Sellers, snillingurinn í gríni

Í Bókasafninu næst mér var gefins DVD mynd um ævi leikarans Peter Sellers. Hann verður að teljast einn bezti grínleikari allra tíma ásamt Ladda og nokkrum öðrum.

Maður veltir því fyrir sér hversvegna Peter Sellers var ofbeldishneigður eiginmaður og óhamingjusamur í einkalífinu. Í kvikmyndinni um ævi hans skín berlega í ljós að hann þjáðist alla ævi af minnimáttarkennd og nagandi kvíða og efasemdum um sjálfan sig. Slíkt getur kallað upp ofbeldishneigð í fólki auðveldlega.

En annað skín einnig berlega í ljós í heimildamyndinni leiknu, eða ævisögulegu kvikmyndinni vönduðu um hann, Peter Sellers var snillingur, sem leikstýrði einnig og skrifaði handrit, og það er hann sem á mesta heiðurinn af frægð myndanna um Bleika pardusinn.

Það eru til margskonar grínleikarar. Mestmegnis má skipta þeim í tvo flokka:

1) Eftirhermur sem eru litlausir leikarar. Trúðar öðru nafni.

2) Snillingar sem lifa sig inní hlutverkin og endurskapa þau. Laddi er dæmi um slíkt og Peter Sellers, eða Pálmi Gestsson, en bæði hann og Peter Sellers hafa lýst því að raddbeiting sé eitt mikilvægasta atriðið.

Til að verða framúrskarandi grínleikari þarf maður að vera snillingur sem tekur eftir smáatriðum og kækjum hjá fólki. Peter Sellers og Laddi gátu þetta báðir.

Þetta er eins og með Sverri Stormsker.

Hann er drepfyndinn því grín hans nær svo djúpt, hann er snillingur eins og þessir fyrrgreindu menn.

Það er mjög áhugavert að velta fyrir sér endalausum rifrildunum á milli Peter Sellers og Blake Edwards, manninum sem leikstýrði myndunum að Bleika pardusinum og skrifaði handritin - en leikarinn Sellers litaði myndirnar með persónuleika sínum, og skrifaði handritið að myndinni "The Romance of the Pink Panther", sem hann dó frá áður en hún fór í framleiðslu.

Í leiknu heimildamyndinn kemur vel fram að Peter Sellers virti Blake Edwards, en vildi fá meiri virðingu frá honum.

Segja má að Peter Sellers hafi aldrei fengið þá virðingu sem hann þráði bæði sem manneskja og alvarlegur leikari. Hann ólst upp við fullkomnunaráráttu í foreldrahúsum og það átti eftir að fara illa með heilsu hans, auk þess sem hjartasjúkdómar drógu báða foreldra hans til dauða svo það var í ættinni hjá honum.

Mér finnst sorglegast að Blake Edwards og Peter Sellers gerðu engar myndir um Bleika pardusinn frá 1965 til 1974, eða um 9 ára skeið. Margar frábærar myndir hefðu litið dagsins ljós ef ósættið á milli þeirra hefði ekki stöðvað þá í að eiga samskipti.

Það er líka skrýtið að þessi afburðaleikari sem Peter Sellers var fékk ekki krefjandi hlutverk til að spreyta sig á nema stundum, og jafnvel á löngum köflum ævi sinnar hafði lítið að gera, og fékk varla nein hlutverk að spreyta sig á. Þannig var það áður en þrjár síðustu myndirnar um Bleika pardusinn voru gerðar frá 1975 til 1978.

Enginn leikari hefur náð tökum á Inspector Clouseau eins og Peter Sellers. Nú hefur það komið í fréttum að Eddie Murphy ætli að leika hann í nýrri mynd sem stendur til að framleiða. Ég er sæmilega bjartsýnn um árangur hjá honum, enda er hann yfir meðallagi góður grínleikari, en snillingur eins og Peter Sellers er ekki bara vandfundinn, hann fæðist ekki nema sjaldan og slíkir menn fara kannski ekki allir í leiklist.

Hvað er menning og hvað er hámenning?

Í okkar heimi mengunar og okkar menningu mengunar og offylli, þá er mjög hollt að kynna sér menningu Kelta, bóklausan lífsstíl þeirra, mitt í skógardýrðinni í Evrópu, en skógar voru mjög þéttir og glæsilegir í Frakklandi eða Gallíu öðru nafni fyrir 2000 árum og rúmlega það.

Ég var á ritvinnslunámskeiði hjá Arndísi sem þessi frétt er um og auk þess kemur hún inná þetta sama, að bækur seljast ekki fyrir kostnaði á Íslandi oft, hér eru of margir sem gefa út bækur.

Í framtíðinni verða kannski engar bækur til. Þá verða allar bókmenntir á Netinu hugsanlega, og lesnar af tölvuskjám, símaskjám eða öðrum flötum álestrar.

Fyrr á öldum voru heldur engar bækur. ÞÓ voru það menningarsamfélög, svo sannarlega.

Við þurfum að bera virðingu fyrir menningu forfeðra okkar og formæðra í Evrópu og skilja límið sem hélt þessum samfélögum saman, þrátt fyrir allan losarabraginn sem ég ætla ekki að neita að var mikill, því miður.

Engu að síður var lím til staðar í menningunni fyrr á tímum, og það sterka lím var trúin.

Eitt af því ranga sem ég hef rekið mig á að fólk heldur um heiðin trúarbrögð er að einhver sé höfundur að fornkvæðum eða myndum af guðum og gyðjum. Jú, einhver skar út myndir í við. Einhver ritaði eitthvað um guði og gyðjur.

Samt var þetta ekki þannig fyrir þann tíma.

Biblían er sögð orð Guðs. Það er sagt að Jahve hafi blásið fólki í brjóst því sem skrifað var.

Það sama má segja um Snorra Eddu eða Sæmundar Eddu. Engir höfundar eru að Sæmundar Eddu, og jafnvel það nafn hrakið, en ég nota það af gömlum vana til aðgreiningar, Sæmundur fróði kom ekkert að ritun Kvæða-Eddu, sem er réttara heiti, og notað erlendis.

Um Snorra Eddu er þó talið víst að Snorri Sturluson hafi skrifað hana. Þó er mögulegt að hún sé stytting á lengra verki sem var til og ekki eftir Snorra sjálfan, heldur óþekkta höfunda, og vísbendingar eru til um það.

Þannig var þetta enn fremur fyrr á tímum meðal heiðinna, germanskra þjóða. Þar er tekið fram að fólk hafi verið drepið fyrir að skrá á latínu það sem drúíðar kenndu. Einnig var fólk drepið í norrænni Ásatrú sem mundi rangt eða bætti einhverju við, hér á Norðurlöndum.

Sérstakar ættir höfðu þann starfa með höndum að muna. Bæði féll það í skaut karla og kvenna, en meira í hlut kvenna.

Þessar ættir voru þeim sérgáfum gæddar að muna orðrétt til æviloka langa texta og flókna. Enn er til svona fólk, sem þarf ekki nema að heyra texta einu sinni, til að muna hann til æviloka.

Þetta er menning. Þetta er einnig hámenning. Þetta er jafnvel enn traustari varðveizla á skráðu orði heldur en í bókum, vegna samfélagsins sem var varðhundur um rétt orð, rétt kvæði, rétt trúarbrögð.

Ef stór, trúaður og heiðinn hópur manna veit hvað helgisögurnar ganga útá mýturnar, þá breytast þær ekki innan kynstofnsins eða ættbálksins, nema los komi á hann vegna styrjalda, eða samblöndunar við annan ættbálk og kynstofn.

Það er vegna þess að samfélagið hefur aðhald, sýnir börðum og vittkum aðhald, nörum, nornum, völvum og galdanornum.

Í dag er það svo að fólk hefur misst virðingu fyrir skrifuðu orði og mæltu. Það er bæði vegna offramboðs og annarra atriða, eins og andlegri baráttu á milli hópa og einstaklinga.

Baráttan andlega var þó vissulega einnig til staðar fyrr á öldum, en ekki nákvæmlega eins og í dag. Fólk var drepið, heilu ættbálkarnir þurrkaðir út, en það má fullyrða að germanskir ættbálkar voru íhaldssamir í trúarlegum og andlegum efnum, og ekki menningarsnauðir.

En vegna þess að heiðin trúarbrögð lifðu lengi þá breyttust þau, og vegna þess að sífelldur samruni við aðra ættbálka var til staðar, yfirtaka vegna hernaðarsigra, eða mannfall vegna sjúkdóma og náttúruhamfara.

Ég fjallaði um Cernunnos og Teutates nýlega.

Ég skal viðurkenna það fúslega að keltnesk heiðni mátti muna sinn fífil fegurri þegar hún vék fyrir kristninni, kaþólskunni, á fyrstu öldunum eftir Krists burð. Munaði þar mestu um brotthvarf drúíðanna, sem voru drepnir með skipulögðum hætti af grimmum keisurum Rómaveldis.

Þó er talið að þeir hafi ekki dáið út fyrr en löngu seinna eða keltneska heiðnin í Evrópu, á meginlandinu, og vissulega lifði hún á Írlandi alveg langt eftir kristnitökuna í felum, og var skráð niður.

Réttara er að segja að þeir drúíðar sem eftir lifðu ofsóknirnar hafi farið í felur, og rómverskir sagnaritarar tala um fræðimenn sem bjuggu í skógum og hellum í Frakklandi og kölluðu sig drúíða, um 300-500 eftir Krist.

Jafnvel halda sumir fræðimenn því fram að svo lengi sem um 800 eftir Krist hafi drúízka heiðnin verið á lífi, þar sem getið er um annála þar sem munkar skráðu herferðir gegn "villutrúarmönnum", og lýsingarnar passa við drúíða.

Eftir það lifði þessi heiðni í munnmælum og þjóðsögum og hræðslu við Kölska í ýmsum myndum.

En snemma var keltneska heiðnin farin að visna. Ofsóknir gegn drúíðum byrjuðu kannski með Sesar og eftirmönnum hans. Vissulega er það skráð að fjöldamorð Sesars bitnuðu á almennum Göllum og drúíðum, þeirra prestum og kennimönnum.

Frankar voru þó vissulega þeir sem trúðu á Esus, Taranis og Teutates, en snérust til kristni, og um það er getið í mannkynssögubókunum, nema trúarbrögðum Frankanna ekki lýst eins og hér er gert, en það má telja fullljóst að þetta voru þeirra trúarbrögð. Frankar er annað orð yfir hluta Galla, eða Gaulverja, Mið-Evrópu-Kelta þess tíma.

Alveg frá byrjun, samkvæmt því sem ég hef komizt að, þá voru skörp skil á milli alþýðu og yfirstéttar í keltneskum og gaulverskum samfélögum. Það má því segja að það minni á nútímann, ef tekið er mið af Ameríku, þar sem þekkingarleysi er mikið og fátækt útbreidd, en svo er til Elíta og elítur af mörgum tegundum, en háskólasamfélögin kannski byggð upp af enn meiri fáfræði og trúnni á fjölmörg kyn. Þess er getið að drúíðar hafi verið mikil yfirstétt, með gífurlega þekkingu og mikil völd, en almenningur tignaði önnur goð og að því er drúíðar töldu, ómerkilegri, kenndu sig við landsvæði, og svo voru guðir sem voru ættarguðir, eða guðir dýrategunda sem ættir kenndu sig við.

Þetta var skelfilegur veikleiki fyrir gaulverska menningu. Um leið og drúíðum snarfækkaði og þeir flúðu inní skóga og hella, þá minnkaði virðingin fyrir þeim. Það varð sem sagt sundrung í trúarlegum efnum.

Í þessu andrúmslofti tóku Frankar kristni og aðrir Gallar og Keltar.

Virðing mín fyrir gaulverskri menningu bíður samt engan hnekki þótt ég viti vel af því að samfélag þeirra varð hnignun og tapi að bráð, og tapaði í baráttunni við Rómverja gjörsamlega, því miður.

En hér ætla ég að koma að spurningunni í yfirskrift þessa pistils.

Heiðnin keltneska gekk út á virðingu við náttúruna. Jafnvel má ganga lengra, og segja að keltneska heiðnin hafi gengið útá samruna MANNS OG NÁTTÚRU!

Þannig er Cernunnos sýndur hyrndur. Það er til að samræma guðdóm og náttúru, sem maðurinn er hluti af.

Margar goðsagnir ganga út á hamskipti guðs og dýrs, að ákveðinn guð breytist í úlf, björn, fugl, fisk eða aðra skepnu, eða jafnvel tré eða einhverja jurt eins og mistiltein, sem var heilagur meðal drúíða.

Þetta lýsir mikilli náttúrutrú, virðingu fyrir náttúrunni og dýrkun á náttúrunni. Þetta er það sem við þurfum í dag.

Svo margar eru sögurnar um fórnfýsi og kærleika Kelta að það tæki langan tíma að segja þær allar. Þær byggjast auðvitað á trúnni á Esus og Cernunnos, þessa guði sem eru svona nátengdir náttúrunni og endursköpun en einnig eyðileggingu og hringrás lífsins.

Kærleikur Krists, þetta er bara gamalt vín á nýjum belgjum. Þetta var til í heiðnum trúarbrögðum, vissulega, en frekar sem samruni manns og náttúru en fyrirskipanir eins og í formi boðorðanna tíu, eða orðum Krists.

Eigingirni nútímans er hinsvegar beint andsvar við kristninni.

Samkynhneigð var til í keltneskum samfélögum og lausung, frelsi fyrir almenning. Ég hef mjög lítið fjallað um þetta í pistlum mínum, en nóg efni er til um þetta skrifað.

Þess er getið að gaulverskir hermenn hafi stundað kynlíf hver með öðrum fyrir bardaga. Þess er einnig getið að þeir hafi verið lítt klæddir oft í bardögum, sumir ættbálkar, jafnvel naktir, hvernig sem á því hefur staðið, og verið stráfelldir af Rómverjum.

Að vísu skal það strax tekið fram að þetta hefur verið véfengt. Um er að ræða stuttar setningar á latínu og oft skeytt inní latneska texta um allt annað, og til að sýna yfirburði Rómverja þess tíma yfir nágrannaþjóðunum, og villimennskuna meðal þeirra.

Þessvegna hafa sumir haldið því fram að þetta sé lygi, og lýsi fremur samkynhneigð og siðspillingu Rómverja en Gaulverja.

Um það get ég auðvitað ekki vitað með vissu, en til eru lýsingar af þessu tagi, sem gefa að minnsta kosti tilefni til að halda því fram að samkynhneigð hafi verið til í Gallíu og ekki síður útbreidd en á Grikklandi eða í Rómaveldi.

Um samkynhneigð fyrri tíma langar mig að fjalla síðar og einnig um almenna lausung og "frelsi" almennings í heiðnum samfélögum. Það var fólkið sem hafnaði hörðum reglum drúíðanna, og reglum Taranis ekki sízt, sem var tákn fyrir feðraveldið innan þeirrar menningar, föðurímyndin, svipaður og Júpíter eða Zeus.

Ég vil aðeins segja þetta, að hámenning getur verið heiðin trú í samræmi við sköpunina, náttúruna, eins og sú keltneska var, sú gaulverska. Þeir áttu stórkostlegar bókmenntir í munnmælum, og um þær má fræðast í smáatriðum, eins og ég hef fjallað um þær, og byggi á öllu sem ég hef lært, bæði af öðrum heiðnum trúarbrögðum og samanburði, og svo á því sem fræðast má um samfélögin gaulversku og það sem þó var ritað um þeirra guði og trúarbrögð, þrátt fyrir allt, mestmegnis af Rómverjum.

Það er ekkert kósí við morð

Örlítið meira um guðinn Cernunnos

Guðinn Cernunnos er vinsæll meðal Wicca-norna og í alþjóðasamfélaginu, kannski vegna þess að hann lítur út eins og Satan kristninnar, hyrndur, og kannski var Satan kristninnar byggður á honum, þótt reynt hafi verið að þagga tilvist hans niður með því að skrifa aldrei um hann og brenna ritin um hann sem voru til, á meðan trúin á hann var upprunaleg, fyrstu aldirnar eftir að kristnin var lögtekin.

Þarna er þversögnin, að flest eða allt bendir til þess að hann hafi verið geysivinsæll meðal alþýðunnar, og svo ógnarvinsæll að hann hafi ógnað Kristi í vinsældum og guði Biblíunnar, en engu að síður finnst ekkert um hann skrifað, rétt eins og það hafi allt verið þaggað niður og því eytt, og það er sennilega rétt, að þannig var þetta, að til voru um hann bókmenntir, en þeim var eytt, vegna þess að þær ógnuðu kristnininni, trúnni, og persónunni Jesús Kristur og jafnvel persónunni Guð, Jahve.

Áróðurinn þekkja flestir, en síður þeir sem eru yngri en ég og fæddir á tölvuöld. Áróðurinn er sá að Satan sé vondur en Guð góður (Biblíunnar). Þó má segja að uppreisnin gegn þessari boðun kristninnar sé búin að vera massív í langan tíma en misjafnvel opinber og opinská. Í þungarokkinu hefur andstaðan gegn kristninni verið mjög augljós en þótt að kvennaguðfræðingar viðurkenni ekki satanisma sinn er hann þar augljós líka, taki maður eigingirnina sem merki um slíkt, að elska eigið kyn og upphefja það.

Cernunnos er aðeins einn af mörgum guðum sem ég hef áhuga á, og hef einbeitt mér að lengi.

Það hlýtur að vera svo að jafnvel guðfræðingar kristnir eins og margir aðrir sem af einlægni aðhyllast kristna trú hafi áhuga á að vita hver Cernunnos er, ef Satan var byggður á honum. Það er sagt að nauðsynlegt sé að þekkja andstæðinginn og að hafa óvini sína jafnvel nær sér en vini sína, til að skilja þá og varast þá.

Þannig að ef kristnir menn eða forvígismenn kirkjunnar hér áður fyrr eyddu þessum gögnum um keltnesku guðina og gyðjurnar, þá var það tvíeggjað sverð og kann að hafa skaðað þeirra eigin möguleika, í andlega heiminum og þessari nútíð okkar, sem var þeirra framtíð. En ég er reyndar nokkurnveginn viss um að Júlíus Sesar var sá fyrsti sem bar ábyrgð á þessari massífu eyðileggingu gagna, enda bar Sesar ábyrgð á rústun bókasafnsins í Alexandríu, eftir því sem heimildir segja frá, en einnig bar hann ábyrgð á fjöldamorðum á drúíðum og öðrum keltum.

Þó má alveg fullyrða að kristnir forvígismenn eyðilögðu margt og mikið í góðri trú, þótt ekki geti maður verið sáttur við þeirra gjörðir frekar en gjörðir illmennisins Sesars.

Wicca-nornir túlka Cernunnos sem guð árstíða og endurnýjunar. Margir opinberir satanistar nútímans túlka hann vissulega sem tákn grimmdar og greddu, eða andstæðu við kristilegan boðskap fyrri alda um skírlífi, náungakærleika og fórnfýsi. Bafómet er einnig tignaður sem gredduguð og græðgiguð, einskonar réttlæting á lifnaðarháttum nútímafólks eiginlega.

En hvað hafa mínar rannsóknir leitt í ljós?

Ástæðan fyrir því að Cernunnos ógnaði kristninni var EKKI vegna þess að hann væri tákngervingur frumstæðra lifnaðarhátta og eigingirni, heldur þvert á móti vegna þess að hann á margt sameiginlegt með kristninni og Kristi sjálfum, að því er bezt verður séð.

Það er mín staðfasta fullvissa eftir að hafa rannsakað þetta lengi að saga um Cernunnos hafi helzt varðveizt sem saga um Dearg Corra, í írskri goðafræði og gelískri.

Eftir nánari athugun er ég þó viss um að Cernunnos á sér vítishlið eins og Taranos, Esus og Teutates. Það er með öðrum orðum þannig að guðir af þessu tagi eru eina hjálpin í Helvíti eins og okkar jörð. Bæn, iðrun, vitnisburður og fyrirgefning, slíkt þarf að heimfæra uppá þessa guði líka, ef maður trúir á þá einlæglega eða önnur heiðin goðmögn.

Sagan um Dearg Corra er vissulega alheiðin, en hún sýnir þó guð sem er ekkert nema kærleikur. Það er vissulega erfitt að ráða í þessar rúnir og fylla uppí þessa mynd, sérstaklega þegar það virðist vera sem margir guðir gegni svipuðu hlutverki, og þá er erfitt að vita með vissu hver sérkenni hvers guð eru.

Það er þó nokkuð sem maður verður að komast að.

Gyðjan Syn hefur hjálpað mér mikið og vitneskjan um hana.

Tarotspil 11 er táknið fyrir gyðjuna Syn. Nafn hennar merkir sannleikur og réttvísi.

Ýmislegt hafa menn ekki skilið um sannleika og réttlæti. Sumir halda að slíkt séu fyrirbæri án þess neikvæða, en svo er ekki.

Um Syn er það vitað að hún gekk í gegnum nauðganir, hafnanir, útskúfun og neikvæða upplifun í bernsku. Þessvegna var leið hennar þyrnum stráð. Það er ákveðinn leyndardómur hversvegna henni er treyst fyrir embætti dómara og löggjafagyðju innan Ásatrúarinnar, en það bendir þó til þess að hún hafi öðlazt svo yfirnáttúrulegan þroska að hún hafi fullkomið vald á reiði sinni og öðrum neikvæðum hneigðum, sem er mjög merkilegt.

Á sama hátt þá gefur þetta manni vitneskju um Cernunnos, því tengsl eru á milli þeirra.

Sumir halda því fram að Cernunnos sé tákn fyrir hina fullkomnu sköpun, eins og Heimdallur.

Ég er nokkurnveginn viss um að hreindýrshorn hans hafa verið misskilin.

Þau eru í raun tákn um tengsl hans við náttúruna og okkur á jörðinni, frekar en að þau séu tákn um að hann sé villidýr í eðli sínu og frumstæðari en ófullkomið mannkynið, sem að sjálfsögðu er hin mesta firra, og þannig eru villigötur þeirra sem kunna ekki að lesa rétt í táknin helgu.

En ein af stóru spurningunum snýst um það hvor er meiri guð refsinga og hefndar, Cernunnos, eða Dearg Corra öðru nafni, eða Donn öðru nafni, eða Esus.

Þetta mun nú kannski snúast um hverskonar refsingu og hefnd maður hefur í huga og sækist eftir. Samkvæmt vísbendingum sem eru þó augljósar og skýrar þrátt fyrir allt þá er talsverður munur á Esusi og Cernunnosi hvað þetta varðar.

Esus er Ginnungur eða Ginnungagap öðru nafni, en Cernunnos snýst meira um hið andlega, sálarlíf og svo um persónulegan guð, persónulega upplifun, einkavin, trúnaðarvin, einsog kristnir menn leita til Krists og biðja til hans á persónulegan máta.

Svo virðist vera sem Cernunnos hafi eins og Syn gengið í gegnum erfiða reynslu áður en hann varð guð og var maður, eða ef þær kenningar eru réttar sem lýsa honum þannig og guðdómi hans.

Þetta aftur opnar dyr og hlið að neikvæðum hliðum hans, hatri, refsingu og slíku. Guðdómurinn er svona, sérstaklega þessir keltnesku guðir, og þetta er ein af ástæðunum fyrir því að þessi trú var bæld niður, hún var of máttug og of mikil valdefling fyrir almenning, þegar kirkjunnar menn vildu einir hafa völd, og Júlíus Sesar þar áður.

Þannig mun Cernunnos undir ákveðnum kringumstæðum leyfa fólki að komast að atriðum sem öðrum eru hulin og ekki á allra færi eða sem leitast er við að halda frá.

Það verður séð og skilið þegar staða hans er skoðuð, viðurkennd.

Hann sem guð lækninga og endurvaxtar er þá einnig guð sjúkdóma og dauða.

Esus hinsvegar er eins og Shiva.

Þó er það merkilegt að til eru heimildir á öðrum stjörnum sem eru fremur misvísandi en merkilegar. Þar kemur fram að Cernunnos hafi verið til á undan Esusi, sem er ákveðin þversögn miðað við viðurkennda þekkingu. Það virðist þó benda til þekkingar í stjörnufræði sem ekki er komin til okkar mannkyns, okkar jarðar, og hallast ég að því að hún sé rétt, en hvaða fyrirbæri Cernunnos er í því sambandi, það veit ég ekki.

Meira er það í samræmi við indverskan hindúisma sem geymir samhljóm, að Cernunnos sé sköpun Esusar og jafnvel allra meginguðanna þriggja.

En að virkja guð sem tengist persónulegu lífi og félagslífi, það getur verið snúið.

Þá er maður enn kominn að Teutatosi.

Þótt hann sé tákn félagsfærni þá er öfuga myndin jafnan virkust á okkar jörð og auðvitað alveg sérstaklega á okkar helstefnutímum sem eyðileggja allt gott, snúa það niður og snúa því yfir í andhverfuna.

Teutates er tákn vatnsins og vökvans eins og ég hef fjallað um áður. Líkami mannsins er mest vatn og jörð okkar jafnvel líka.

Svo gæti virzt þar af leiðandi að Teutates hafi því fremur vald yfir efnisheiminum en andaheiminum, en slíkt er mesta firra og einföldun.

Teutates sem Niflhel(ur) og Niflungaheimur gefur svo aðra tengingu.

En hér er reyndar komið að sömu tengingu og með Krist, að tenging hans við guðdóminn er fyrsta skrefið, og þessvegna er það boðað þannig. Cernunnos er á sama hátt tengiliðurinn við aðra guði í mörgum tilfellum fyrir nýnemana.

Annars snýst þetta um jafnvægi eins og um náttúrulögmálin. Þetta snýst ekki um einstaklinginn. Það er undirstaða að skilja þetta. Fyrst þarf einstaklingurinn að leita jafnvægis og þá er réttlætið séð sem hluti af vilja guðanna, og Vili er þar mikill og öflugur.

Þar sem ekkert okkar er saklaust eða fullkomið þá er hægt að skilja að þetta er þannig, og okkar einstaklingsbundni vilji ræður ekki miklu.

Þetta er svipað og þegar sagt er innan kristilegra safnaða að vegna þess að við erum öll syndug þurfum við náð Guðs og fyrirgefningu.

Reiðin er nauðsynleg fyrir réttlætið og hefndin. Þessvegna má spyrja hvort ekki sé rétt að leita beint til Esusar sem guðs eyðileggingar. Þetta er þó auðvitað ekki svo einfalt. Sú fyrirgefning sem Cernunnos veitir getur verið nauðsynlegt fyrir mannlegt samfélag og til við sem einstaklingar þrífumst betur, vegna þess að réttlát meðferð mála getur þurft að bíða, vegna þess að önnur alheimslögmál vega þyngra þá stundina og eru ofar í tíðarandanum, ef svo má segja.

Það er sagt að allt bíði og ekkert gleymist í guðanna ríki og þessvegna komi réttlætið alltaf að lokum, hvort sem það er persónulegt eða á stærri grundvelli.

Þetta er ástæðan fyrir því að Cernunnos var svona vinsæll meðal Kelta. Hann veitir enn persónulega úrlausn.

Hann lætur sér annt um alla, og kærleikur hans er sérlega ljós þegar hann leikur sér meðal dýra og liggur á jörðinni og hjúkrar dýrum.

Þetta er það sem vantar mikið í nútímann.

Svo gæti virzt sem honum hafi verið alveg úthýst, því tegundum fækkar og mengun eykst, en auðvitað er þetta ekki þannig. Efnið lýtur andanum, og þar sem andinn forhindrar, þar spillist efnið.

Wicca nornirnar hafa skilið Cernunnos rétt, en aldrei er ausið úr öllum þekkingabrunnum þegar um guði er að ræða, að vísu, eða allar gjafir gefnar sem til staðar eru, hvort sem þær eru kærleikur og umburðarlyndi eða eitthvað annað.

Stríð elur alltaf af sér meira stríð, en friður fjarlægir hætturnar. Stigmögnun er það sem leiðtogar hafa stuðlað að

Eins og kemur fram í þessari frétt er hægt að efast um árangur árásanna á Íran og RÚV hefur verið samhljóma þessari frétt og flutt þær fréttir að árásir Ísraelsmanna og Bandaríkjamanna seinki aðeins kjarnorkuáætlunum Írana um fáeina mánuði, en verði einnig til þess að mögulega muni Íranir setja meiri alvöru í að beita harðari aðgerðum. Þá eru aðgerðir Trumps og Netanyahu til einskis, eða tjóns jafnvel.

Donald Trump er jafn óáreiðanlegur um dýrð Bandaríkjanna eins og fjöldamorðinginn Júlíus Sesar um dýrð Rómarveldis og hernaðarsigra þeirra.

Auðvitað ollu árásirnar tjóni, það segir sig sjálft, en þegar þekkingin er til staðar á þróun kjarnorku og efnin, og samböndin við að útvega meira, og svo olíugróði, þá eru svona árásir aðeins gálgafestur og töf.

Guðmundur Ásgeirsson kom með einu lausnina sem virkar, sem stríðsæsingamenn Zíonista auðvitað segja nei við, en það er afvopnun, ekki aðeins Írana heldur enn frekar Ísraelsmanna, sem myndi loksins lækka spennustigið á þessum hættulegu slóðum þar sem stríð eru algeng, og að því er virðist stöðug.

Í kjölfarið þarf að fá Frakka, Kínverja, Rússa og Bandaríkjamenn og aðra til að ljúka þeirri kjarnorkuafvopnun sem var byrjuð á sínum tíma.

Árásir Ísraelsmanna og Bandaríkjamanna hafa áorkað eitt sem er dýrmætt. Þær hafa látið fólk tjá sig, sem vill að ákveðin öfl kúgi alla jarðarbúa, og þeirra málflutningur hlýtur að vekja óhug og ógeð annarra.

"Það læra börnin sem fyrir þeim er haft".

Af þessu orðtæki má læra að áhugi Írana á kjarnorkuvopnum mun ekki hverfa fyrren Zíonistar láta af ofsóknarbrjálæði sínu þess efnis að allir vilji þá feiga og afvopnist, og að þeir einir eigi rétt á að eiga kjarnorkusprengjur.

Heimsbyggðin þarf að þrýsta á ÖLL kjarnorkuríki að afvopnast.

Það er ekki hægt að láta valdagráðuga brjálæðinga leika sér með líf allra jarðarbúa aftur og enn, aftur og aftur, áratug eftir áratug! Það bara GENGUR ALLS EKKI LENGUR! AFVOPNUN ER LAUSNIN!

Ný skýrsla grefur undan árangri árásarinnar

Sony TC K1A og Pioneer CT 760

Þessi tæki sameinaði ég í eitt á verkstæðinu hjá afa fyrir mörgum árum. Ástæðan er sú að Pioneer tækið hefur frá framleiðanda gangverk sem ekki er gott, en Sony tækið er með ágætt gangverk, en magnarinn í því er ekki neitt sérstakur.

Þar sem skrúfstykki var til staðar, borvél, sagir og hvaðeina þá sameinaði ég mörg svona tæki þegar ég bjó að Digranesheiði 8 og notaði verkstæðið. Þessi tæki keypti ég oftast í Sportmarkaðnum.

Pioneer CT 760 eru algeng tæki sem seldust mjög vel frá 1985-1986. Margir eiga svona tæki enn. Þau voru á hagstæðu verði og hljómuðu vel. Enda var þetta eitt vinsælasta merkið um langt árabil.

Kúplingin fyrir hægra hjólið er drifin áfram með tannhjólum sem ekki ganga á ská heldur beint. Þeir sem þekkja vélfræði vita hvað það þýðir, að titringur kemst í tannhjól sem bítast hvert í annað beint en ekki á ská. Það er einmitt eitt af stóru vandamálunum við þetta Pioneer módel.

Vélbúnaður og drifkerfi voru alltaf veiki hlekkurinn við Pioneer tækin, sérstaklega 1981-1988, og jafnvel lengur. Fyrirtækið fór að kaupa stöðluð vélkerfi og drifkerfi meira eftir það frá öðrum fyrirtækjum, þar sem minna var um vandamál. Það gerðu önnur fyrirtæki einnig. Á sama tíma var Kórea farin að framleiða mikið af raftækjum, og Japanir notuðu sér þeirra þjónustu, og framleiðsla var komin til annarra landa líka. Fram til 1980 og ögn lengur framleiddu Japanir allt sjálfir, en hljómtæki voru yfirleitt framleidd í Japan á 6. og 7. áratugnum og lengur, unz þetta varð mjög alþjóðlegt, hlutir framleiddir í mörgum löndum. Til dæmis var algengt að plötuspilarar væru framleiddir í Bretlandi í hljómtækjastæður franskra og þýzkra hljómtækjamerkja um 1985. Í dag er þetta mikið til framleitt í Kína eins og margur annar varningur.

Annars lenti ég í því að prentari varð ónýtur, gamall Epson prentari, Stylus Color 860, en prenthausinn gaf sig, sem er algengasta bilunin í þessum prenturum.

Loftgöt eru allan hringinn, og ef dísur eða núzzlur eru stíflaðar þá endar það með því að blekið sogast þá leið, en þá prentast nákvæmlega ekki neitt, því þá fer það alveg framhjá núzzlunum.

Seinna leiðrétti Epson fyrirtækið þetta, það var um 2001, en þá voru prenthausarnir orðnir erfiðari, og með tölvukubb, þannig að utanaðkomandi fyrirtæki áttu erfiðara með að selja ódýrari blekhylki, en það olli minnkandi sölu á þessum Epson prenturum. Þetta er dæmi um tækni sem átti að auka gróða en varð til að minnka hann, einokun á blekhylkjum.

En Sony segulbandstækin eiga það til að vera með galla líka. Einn galli er að vinstra spóluhjólið er of þungt í snúningi, og þá verður afspilun fölsk.

Í gær eyddi ég tíma í að taka þetta í sundur og fjarlægja gorm, þá varð þetta nokkurnveginn í lagi.

Annars er annað í þessum tækjum sem veldur vanda. Ferrite tónhausarnir þola ekki sum ný tónbönd, viðnámið er of mikið. Þá kemur einnig felskja.

Þannig að það eru eilíf vandræði með þessi hljómtæki, en maður getur lagað þetta yfirleitt, maður þarf bara þolinmæði, varahluti og smá þekkingu og reynslu.

Ég er nokkuð stoltur af því hversu vel mér tókst að sameina þessi tæki. Jafnvel svo að sleðinn virkar fyrir upptöku og afspilun. Það tókst mér með því að setja innvolsið úr Pioneer tækinu á nákvæmlega réttan stað með tillit til afstöðu stangarinnar sem dregur sleðann til og frá til að byrja upptöku.

Þá varð ég einnig að festa allt mjög rammlega með skrúfum og það gerði ég. Skrúfstykkin voru góð á verkstæðinu hjá afa og ég var búinn að fá reynslu, hafði lagað svona tæki lengi.

Hinsvegar hefur verið sambandsleysi í Dolby B og C tökkum. Ég lóðaði því rofana fasta á Dolby C sem ég nota mest. Það er tryggara en að nota hreinsifeiti eða hreinsiúða, því slík viðgerð endist ekki nema í nokkra mánuði eða ár. Ef maður lóðar rofa fasta á annarri hvorri stillingunni endist það næstum endalaust, þótt það kosti færri möguleika. Tækið verður traustara á eftir hinsvegar og það er kostur.

Annað Pioneer tæki er með bilaðar rafrásir og ég hef ekki gefið mér tíma í að líta á það. Svo er Akai tæki með ónýta þétta, orðið enda mjög gamalt, framleitt 1975.

Hinsvegar á ég Crown tæki frá sama tíma sem er í fullkomnu lagi, sem sýnir hversu góð Crown tækin voru og eru, þótt oft hafi þau verið talin léleg, vegna smávægilegra bilana eins og urgs í tökkum sem má laga með hreinsivökva.

Fleiri ættu að sameina svona tæki, nota gangverk úr einu og rafrásir úr öðru. Það kostar þó að borga og festa á ný, og huga að því að rafrásir skemmist ekki á meðan eða tengingar.

Einnig þarf að rýma til fyrir eldri takkaplötu, sem er þá mixuð við, með því að bora og saga hitt úr að hluta, og festa uppá nýtt með skrúfum og löngum róm, og skarpar brúnir álplatna sorfnar frá sem geta sært fingur.

Já þetta kostar að snyrta plasthluti og málmhluti og færa í samt lag aftur eins og hægt er.

Hljómurinn verður þó góður á eftir, því magnarinn í Pioneer tækinu er góður. Einnig breytti ég viðnámum og þéttum, til að fá betri hljóm.

Slíkt þoldi ekki Akai tækið, sem sýnir hversu lélegri þau voru og eru.

Annars notaði ég þetta segulbandstæki til að prófa upptökur á hljómplötum sem gefnar voru út 1972 og 1977. Sú sem var hljóðrituð 1972 hljómaði miklu betur en sú sem var tekin upp 1977.

Vilhjálmur Vilhjálmsson söng inná plötuna frá 1972, var hún tekin upp í Ríkisútvarpinu af Pétri Steingrímssyni, eða Tannlæknasalnum að Síðumúla þó sennilega frekar.

Sigurður Árnason tók upp í Tóntækni við Ármúla. Hljómblöndun hans finnst mér oft ekki nógu góð á plötum, vanta bassa og vera of mikið um miðjutóna og jafnvel hátíðni stundum. Þetta er þó vissulega smekksatriði, hvernig hljóðblöndun er unnin.

En það er merkilegt að fjögurra rása eða tveggja rása tækin í Ríkisútvarpinu voru ótrúlega góð um 1972, og þær hljómplötur hljóma jafn vel og úr útlendum hljóðverum. Því er skrýtið að ekki hafi meira komið út og verið hljóðritað þar, en kannski var plötuútgáfa dýrari þá.

 

Úreltir fordómar og úreltar skilgreiningar vegna samruna

Þessi frétt fyrir neðan þarf ekki að koma á óvart, að múslimi sé borgarstjóraefni demókrata - samstaðan á milli þeirra er öllum þekkt. En það eru miklu fleiri markalínur farnar að mást út og hverfa.

Frægt er það einnig þegar góða fólkið líkir Ísraelsmönnum við frægustu ofsækjendur þeirra, nazistana í Þriðja ríkinu í seinni heimsstyrjöldinni, vegna ástandsins á Gazasvæðinu.

Öllum eða flestum er líkt við nazista þegar reiðin er mikil og reynt er að koma með krassandi skammaryrði. Í seinni tíð fatta þó sumir að slíkt er orðin of mikil klisja og koma með eitthvað nýtt.

"Það er búið að kveikja í púðurtunnunni" er merkileg grein eftir Ómar Geirsson. Margt í henni er þess eðlis að ég kýs að bregðast við því í molum.

Ég er hvorki sérdeilis stuðningsmaður múslima eða gyðinga, heldur reyni að feta meðalveg.

"Hitler var þá firrtur öllu viti", (í neðanjarðarbyrginu þegar Sovétmenn sátu um Berlín", skrifaði Ómar í þessari grein.

Þessu er ég ekki sammála. Það er mjög algengt að allskonar fólk festist í þrjózku og þröngsýni fram í andlátið. Ég kalla það einhverfu af ákveðnu tagi, að neita að horfast í augu við staðreynir og afneita veruleikanum.

Hitler var ekki firrtari viti en svo í búnkernum að hann spáði því að Rússland og Bretland myndu heyja úrslitastríð í framtíðinni og verða óvinir.

Hvernig er öðruvísi hægt að lýsa Úkraínustríðinu og aðdragandanum og eftirleiknum, jafnvel ennþá?

Söguþekking Hitlers var greinilega svo góð eins og vit hans að þessu hélt hann óskertu fram í andlátið, - hvað þetta varðar - þótt gagnrýna megi að hann gafst ekki upp.

Hetjudauði Hitlers er líka eitthvað sem ekki er rétt að kenna við klikkun. Að gefast aldrei upp, það er hetjudáð og viljaverk, en ekki það sama og að gefast upp þegar rétt er að gefast upp.

Í bíómyndum um síðustu daga Hitlers kemur það oft fram að hann spái því að bandamennirnir fari að berjast innbyrðis, og eitthvað er um þetta í bókum líka.

Það er einmitt þetta sem hefur ræzt, Helvíti á jörðu fyrir að standa ekki með Hitler og Þriðja ríkinu.

Orð Hitlers um að Evrópa verði úrkynjuð eftir hans daga hafa líka 100% ræzt. Þegar ég hef haldið því fram að Þýzkaland hafi verið Guðs útvalda þjóð og Hitler Jesús Kristur endurfæddur, þá er það ákveðin kenning sem á við rök að styðjast.

Það breytir ekki því að ég tel að heimurinn sé dauðadæmdur og þetta sé um seinan.

Það er hægt að segja að engar skilgreiningar haldi lengur og varla neinir fordómar. Jörðin er samansafn af gráðugum og 150% siðlausum villimönnum sem þykjast eitthvað vera, eru í dulargervi, það er allt og sumt.

Markalínur horfnar. Tækifærissinnar bara eftir.

Demókratar og Repúblikanar eru þó eftir. Seinni tegundin eru kapítalistar sem nota bókstafstrú sem afsökun. Fyrri tegundin er húmanistar sem hafa afneitað kristinni trú að mestu, eða búið til nýjar útgáfur af henni.

Báðar tegundirnar eru hrærigrautur af kristinni innrætingu aldanna og ekki endilega rétta eða hentugasta blandan.

Það er óttinn sem heldur aftur af fólki.

Það eru ALLIR sem hafa lært af Hitler og nazistunum.

Jafnaðarmenn, sósíalistar, góða fólkið, það hefur tekið upp fasismann og ofsóknir gegn þeim sem ekki eru þeim sammála í gegnum wók, femínisma, Me-too og slíkar stefnur.

Repúblikanar hafa tekið upp hörku og þjóðernishroka sem minnir á nazismann.

Að segja að Hitler hafi tapað, það er ekki rétt. Allir dýrka hann í laumi en þora ekki að viðurkenna það.

Við sjáum að stöðugt er verið að ræna frá honum arfleifðinni, þótt opinberlega sé öllu neitað.

 

Sósíalískur múslími borgarstjóraefni í New York

Í hakkavélina

Ef Ísland fer í ESB þá gæti hér orðið herskylda og fólk sent í herinn að berjast utanlands - og til að falla fyrir ESB!

Ég vil bara vekja athygli á því hversu órafjarri þetta er Íslandi fyrir 20-60 árum, sérstaklega þegar Alþýðubandalagið var máttugt og friður eitt helzta stefnumálið þar.

Ísland hafi burði til að stofna her

Jafnvel óvinir Trumps viðurkenna sigur hans. Einn glæsilegasti Bandaríkjaforsetinn frá upphafi

Þessi sigur Trumps á Írönum er til marks um sigur kreddubundinnar kristni, en þannig eru stjórnvöldin í Bandaríkjunum.

Það ætti þá að hafa áhrif á löggjöf í mörgum löndum, frá frjálslyndi til kreddu og bókstafstrúar.

Um það bil allt sem gerist eru vélabrögð Hrungnis, sem er Jesús Kristur öðru nafni, eða gervigreind. Þar á bakvið eru þó mannkyn sem eiga okkur, einstaklingar sem sitja fyrir framan tölvur, og stjórna okkur mannfólkinu.

Við erum tröllabeita og okkur er eytt. Sigur kristninnar er sama og sigur femínista og demókrata, því demókratar og repúblikanar eru undir stjórn sama vættarins. Samt eru undirdeildir og undirmenn sem berjast um að stjórna okkur, etja saman fólki og fylkingum.

Þessi ósigur Írana þýðir í raun "hægfara útrýming líklegri", ögn líklegri, en ekkert þó pottþétt endanlega í því efni.

Sá sem reynir að skilja þversagnir Abrahamstrúarbragðanna týnist alltaf í völundarhúsi.

En hvað mína trú áhrærir, segir spekingurinn að nær ekkert sé til um heiðnina nema frá frímúrurum og kaþólskum.

Það nægir. Sannleikurinn lætur ekki að sér hæða. Hann minnir á steinvölur eða perlur eða gimsteina sem skína í moldinni. Maður er ekki skyldugur að stunda trúboð.

Lygarar og menningarræningjar byggja á sannleikanum, en raða hlutum vitlaust upp. Það er eins og púsluspil. Maður þarf að finna réttu brotin.

Ég vil óska öllum kristnum mönnum til hamingju með sigur Trumps. Var það ekki Guðmundur Örn sem kallaði Trump Kýros og vitnaði í Biblíuna að hann yrði sigursæll samkvæmt einhverjum versum í Biblíunni? Eitthvað rámar mig í það.

Ekki þarf að fela þennan sigur Trumps neitt eða kalla hann öðrum nöfnum, þetta er sigur strangtrúaðra kristinna manna, og ég er hálft í hvoru ánægður með það og óska þeim innilega til hamingju. Það er trú sem amma og afi höfðu.

En þótt sverðin séu slíðruð, er ég hræddur um að heiftin hafi sízt minnkað, og að víða sé hægt að búast við hefndum og grimmdarverkum.

Sendi Trump hálfgert ástarbréf fyrir fundinn

Ísland er að verða eins og Svíþjóð, segja sumir

Ég hitti gamlan leigubílstjóra um helgina sem amma og afi þekktu, og vann hjá Hreyfli. Við ræddum saman um gamla tíma og hann þekkti ömmu og afa nokkuð vel. Enda tengdist hann nágrönnum okkar fjölskylduböndum.

Ekki ætla ég að rifja upp okkar samtal í smáatriðum, en skemmst er frá því að segja að hann kaus Sjálfstæðisflokkinn áður fyrr, en vissi að Áslaug Arna gerði breytingar á leigubílalögunum sem voru mjög til tjóns og skaða og lýsti óánægju með Sjálfstæðisflokkinn. Ég get sagt án þess að fara útí nein smáatriði að hann lýsti ömurlegum atvikum sem orðið hafa, eftir að aðrir en íslenzkir leigubílstjórar fengu að koma inná markaðinn.

Hann varð að hætta sem leigubílstjóri sem afleiðing af breytingunum sem Áslaug Arna gerði á leigubílalöggjöfinni. Já, þetta eru raunverulegar sögur frá fólkinu í landinu. 

Miðað við sögur sem fólk segir um ástandið á leigubílamarkaðnum þá er þetta þaggað niður af fjölmiðlum og fjölmiðlafólki, því það vill láta eins og allt sé í lagi í þessu íslenzka þjóðfélagi okkar, á meðan sannleikurinn er sá að það stefnir hraðbyri í að verða eins og dystópían Svíþjóð!!! Og vegna stjórnmálakvenna og stjórnmálamanna!!!

Það er hægt að skilja það 100% að Sjálfstæðisflokkurinn minnkar en stækkar ekki, þegar maður heyrir svona sögur, sem afleiðingar af Katrínarstjórninni og verkum ráðherra og ráðfrúa Sjálfstæðisflokksins.

Söguleg efni, hámenning Rómverja og fleira

Björn Jón Bragason var með áhugaverða þætti á Hringbraut um sögulega þekkingu og fleira. Nú skrifar hann í DV og oftast vekur það mína athygli sem hann skrifar.

Nýjasta greinin hans er:"Gullaldir fyrr og nú".

Eftir að hafa lesið þessa grein var ég að velta fyrir mér hvort hann væri kannski búinn að lesa mína reglulegu pistla hér á Moggablogginu um drúíða og keltnesk trúarbrögð. Það er sennilegt, því báðir höfum við mikinn áhuga á mannkynssögunni.

Hann vitnar í rit Tacitusar um Germani.

Mér finnst hann útskýra vel fall Rómarveldis. Þar eru svipuð öfl að verki og hjá okkur með vestræna ómenningu.

Sænski sagnfræðingurinn Johann Norberg, í bókinni "Peak Human" er þó greinilega að afsaka alþjóðahyggjuna, og skilur Björn Jón það eins og ég.

Aðeins eitt í grein Björns Jóns finnst mér hæpið og verð að mótmæla því.

Þegar hann fullyrðir að Germanir hafi staðið Rómverjum langt að baki í menningarefnum finnst mér það söguskilningur sem nú er farinn að þoka og yngri sagnfræðingar farnir að mótmæla þeirri viðteknu skoðun.

Þegar hann notar það sem sönnun að allar ritheimildir um þá finnast meðal rómverskra sagnaritara, þá finnst mér hann misstíga sig. Það er ekki sönnun fyrir lágu menningarstigi og getur átt sér ýmsar útskýringar.

Latínan þróaðist í Ítalíu, í rómverska heimsveldinu. Stafróf annarra var mismunandi. Ýmsar þjóðir og þjóðflokkar voru ólæsir og óskrifandi. Það á EKKI við um Gaulverja, þó suma Kelta. Ég hef mikið rannsakað gaulverska menningu. Gaulverjar kunnu latínu og gátu skrifað hana, drúíðar (prestar og veraldlegir yfirmenn þeirra) að minnsta kosti, en ekki allir alþýðumenn að vísu. Gallía var gríðarstórt landsvæði og ekki gilti það sama um alla Galla, langt frá því. Ég hef rannsakað aðrar þjóðir Germanskar einnig. Það var sameiginlegt einkenni að þessar þjóðir áttu sér mikinn menningararf sem ekki var skrifaður niður nema af utanaðkomandi aðilum.

Hernaðarsnilld Rómverja er ekki sama og menning eða hátt menningarstig.

Til eru tilvitnanir í rómverska höfunda sem sögðu um drúíða að þeir væru fróðari en nokkrir Rómverjar, og mestu spekingar alheimsins, eða í þá átt.

Sennilegt er að almenningur í Róm hafi ekki verið á hærra menningarstigi en nágrannaþjóðirnar, fyrir utan skipulag, skólplagnir og annað, sem kannski var skárra meðal sumra Rómverja, vegna yfirvaldsins sem skipulagði.

Eftir því sem ég skoða trúarbrögð drúíða og Kelta betur þá kemst ég æ betur að því að þeir stóðu á háu menningarstigi. Þarna er talað um miskunn, kærleika og margt fleira, sem að vísu einnig var til í rómversku samfélagi, en einnig var mikið um grimmd og villimennsku innan rómverska heimsveldisins.

Mín niðurstaða er sú að Róm hafi verið eins og Bandaríkin, hernaðarlegt stórveldi, en hafi í menningarefnum stolið flestu frá Grikkjum, Keltum og öðrum. Nema það að Etrúar, fyrirrennarar þeirra, gáfu þeim einnig ríka menningu, vel að merkja.

Það að Rómverjar stálu guðum sínum frá Grikkjum er reyndar sagnfræðilega viðurkennt sem staðreynd, en hitt er meira álitamál, hvaða aðrar fornþjóðir áttu menningararf myndarlegan. Ég tel að víða hafi hann verið stórmerkilegur.